Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 127/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Oskarżony W. K. stanął pod zarzutem tego, że:

1.  w okresie od 21 stycznia 2011r. do 17 lutego 2011r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w znacznej wartości w postaci pieniędzy w kwocie 387.000zł wpłaconych w formie pożyczek przeznaczonych na zainwestowanie w siłownie wiatrowe poprzez wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do przeznaczenia tej kwoty pieniędzy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartych umów i zwrotu zaciągniętych pożyczek, czym wyłudził łączną kwotę w wysokości 387.000zł na szkodę K. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 12 § 1 k.k.,

2.  w dniu 12 czerwca 2012r. w U., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami G. J. i J. K., poprzez posłużenie się jako dokumentem autentycznym wystawionym osobiście poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu G. J. w firmie (...) w S., przed przedstawicielem (...)Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błgd co do faktu zatrudnienia G. J. w w/w firmie, w której G. J. nie był zatrudniony zawarł umowę kredytu-planu ratalnego oraz limitu nr (...) w kwocie 42.680,92zł i doprowadził(...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w wysokości, czym działał na szkodę (...)Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

3.  w dniu 30 lipca 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą J. G. (1), poprzez posłużenie się przed przedstawicielem(...)Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy (...) w S., jako dokumentem autentycznym osobiście podrobionym w całości zaświadczeniem o zatrudnieniu J. G. (1) w firmie(...)z/s w L. na stanowisku pracownika usług z przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem z ostatnich 3 miesięcy w wysokości 2636,74zł, w której J. G. (1) nigdy nie był zatrudniony, a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia J. G. (1) w w/w firmie, osiąganych dochodach i możliwości spłaty zobowiązania, zawarł umowę o kredyt nr (...) na zakup sprzętu fitness i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 34.200zł, czym działał na szkodę (...)Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

4.  w okresie od 17 maja 2013r. do 17 lipca 2013r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.400zł wpłaconych w formie pożyczek przeznaczonych na zainwestowanie w siłownie wiatrowe poprzez wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do przeznaczenia tej kwoty pieniędzy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartych umów i zwrotu zaciągniętych pożyczek, czym wyłudził łączna kwotę w wysokości 16.400zł na szkodę K. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

5.  w okresie od 28 października 2009r. do 30 listopada 2009r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził P. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w znacznej wartości w postaci pieniędzy w kwocie 260.000zł wpłaconych w formie pożyczek w kwocie 140.000zł, 60.000zł i 60.000zł poprzez wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do przeznaczenia tej kwoty pieniędzy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartych umów i zwrotu zaciągniętych pożyczek, czym spowodował kwotę w łącznej wysokości 260.000zł na szkodę P. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 12 § 1 k.k.,

6.  wiosną 2012r. w S. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził P. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000zł wpłaconych w formie poży czki poprzez wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do przeznaczenia tej kwoty pieniędzy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków zawartych umów i zwrotu zaciągniętej pożyczki, czym spowodował szkodę u P. K., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

7.  w okresie od 4 września 2013r. do 20 listopada 2014r. w S., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 8.256,48zł poprzez wprowadzenie w błąd K. K. co do zamiaru i możliwości regulowania opłat wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) zawartej na dane pokrzywdzonego wyłudził usługi telekomunikacyjne w w/w wysokości oraz przywłaszczył powierzony mu telefon marki A. (...) koloru czarnego nr seryjny (...) o wartości 2.749zł, w ten sposób, że pomimo wezwania do zwrotu nie oddał go pokrzywdzonemu K. K., czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

8.  w dniu 10 września 2013r. w S., czynił przygotowania do podrobienia zaświadczenia firmowego (...) Bank SA z siedzibą w W. o zatrudnieniu B. P. w firmie (...)i znajdującego się na nim podpisu R. S., poprzez wypełnienie jego treści i podrobienie podpisu R. S. w celu użycia go jako autentyczny, tj. o czyn z art. 270 § 3 k.k.,

9.  we wrześniu 2013r. w S., czynił przygotowania do podrobienia zaświadczenia firmowego (...) Bank SA z siedzibą we W. (1) o zatrudnieniu A. C. poprzez częściowe wypełnienie jego treści o dane w/w w celu użycia go jako autentyczny, tj. o czyn z art. 270 § 3 k.k.,

10.  w dniu 4 września 2013r. w S., czynił przygotowania do podrobienia zaświadczenia firmowego (...) Bank SA z siedzibą we W. (1) o zatrudnieniu A. C. w firmie (...) i znajdującego się na nim podpisu R. S., poprzez wypełnienie jego treści i podrobienie podpisu R. S. w celu użycia go jako autentyczny, tj. o czyn z art. 270 § 3 k.k.,

11.  w dniu 4 września 2013r. w S., czynił przygotowania do podrobienia zaświadczenia firmowego (...) Bank SA z siedzibą w W. o zatrudnieniu A. C. w firmie (...)i znajdującego się na nim podpisu R. S., poprzez wypełnienie jego treści i podrobienie podpisu R. S. w celu użycia go jako autentyczny, tj. o czyn z art. 270 § 3 k.k.,

12.  w dniu 15 marca 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd J. G. co do możliwości i zamiaru spłaty pożyczki w kwocie l0.000zł i doprowadził J. G. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 10.000zł, czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.,

13.  w okresie od 28 sierpnia 2013r. do 4 września 2013r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry oraz wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą A. P., poprzez osobiste posłużenie przez A. P. przed przedstawicielem (...)SA z siedzibą w W., jako dokumentem autentycznym podrobionym przez n/n osobę zaświadczeniem o wysokości zarobków i zatrudnienia w firmie (...)w G. (1) na stanowisku kierownika magazynu z wynagrodzeniem netto w kwocie 4.562zł miesięcznie, w której A. P. nigdy nie był zatrudniony, a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu oraz pożyczki, poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia A. P. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu i pożyczki oraz danych osoby dla której zakup pojazdu był przeznaczony, zawarł umowę kredytu nr (...) w dniu 4 września 2013r. w kwocie 52.560zł oraz pożyczki w kwocie 9.460zł na zakup pojazdu marki M. (...) rok. prod. 2011 i doprowadził (...)Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej wysokości 63.020zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

14.  w dniu 12 września 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustalonymi osobami I. K. i J. K., poprzez posłużenie się jako dokumentem autentycznym stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu K. K. (1) w firmie(...)s.c. (...)w S. i podrobionego przez nieustaloną osobę znajdującego się na nim podpisu głównej księgowej A. B., w której K. K. (1) nigdy nie był zatrudniony, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia K. K. (1) w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli w systemie ratalnym w kwocie 68.289,46zł, na której nieustalona osoba podrobiła podpisy K. K. (1) i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 68.289,46zł, czym działał na szkodę w/w banku i K. K. (1), tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

15.  w okresie od 12 sierpnia 2013r. do 11 września 2013r. w S., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą A. C., wprowadził w błąd przedstawiciela (...)Banku SA z siedzibą w W. co do faktu możliwości i zamiaru spłaty karty debetowej oraz rzeczywistego jej przeznaczenia oraz osoby dla której była ona przeznaczona, zawarł umowę o prowadzenie rachunku bankowego — (...) nr (...), a następnie umowę kredytu nr (...), do którego została wydana karta debetowa (...) o numerze (...), którą nieustalona osoba dokonała wyłudzenia transakcji debetowych w łącznej kwocie 39.077,73zł i doprowadził (...) Banku SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 39.077,73zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. przy zast. art. 12 § 1 k.k.,

16.  w dniu 24 września 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami C. S. i P. W., posłużył się podrobionym osobiście zaświadczeniem o zatrudnieniu K. W. w firmie (...)w S. na stanowisku pracownika ds. windykacji z wynagrodzeniem netto w wysokości 3.062,53zł, w której K. W. nigdy nie był zatrudniony, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem(...)w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości kredytobiorcy, faktu zatrudnienia K. W. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony, zawarł umowę kredytu na zakup mebli kuchennych na wymiar nr (...) w kwocie 51.103,03zł, na której podrobił podpisy K. W. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 51.103,03zł, czym działał na szkodę w/w banku oraz K. W., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

17.  w dniu 18 grudnia 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami P. W. i S. S., posłużył się jako dokumentem autentycznym podrobionym osobiście w całości zaświadczeniem o zatrudnieniu A. G. w tirmie Przedsiębiorstwo Wielobranżowe (...) sp. z o.o. w W. (2) Z. K. na stanowisku masarza z wynagrodzeniem netto za okres 3 miesięcy w wysokości 2.985,36zł i znajdującego się na nim podpisu Z. K., w której A. G. nigdy nie był zatrudniony przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) S. (1), a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości kredytobiorcy, faktu zatrudnienia A. G. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony, zawarł umowę kredytu nr (...) na pokrycie dachowe w kwocie 65.810,09zł, na której podrobił podpis A. G. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i A. G., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

18.  w dniu 9 lipca 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami W. K. (1), J. K. i C. S., poprzez posłużenie się przez W. K. (1) stwierdzającym nieprawdę wystawionym przez J. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...)w U., jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy (...) w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia W. K. (1) w w/w firmie na stanowisku sprzedawcy — przedstawiciela handlowego z dochodem z 3 ostatnich miesięcy netto 1.958,71zł, w której nigdy nie była zatrudniona zawarł umowę kredytu w kwocie 32.925,68zł na zakup mebli kuchennych i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

19.  w dniu 13 lipca 2012r. w U. i S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami W. K. (1) i J. K., poprzez posłużenie się przez W. K. (1) stwierdzającymi nieprawdę wystawionymi przez J. K. dwoma zaświadczeniami o zatrudnieniu w firmie (...) w U., jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) z/s w G. (1) oddział w S., a które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia W. K. (1) w w/w firmie na stanowisku pracownika fizycznego z dochodem z 3 ostatnich miesięcy netto 1.958,71 zł, w którym nigdy nie była zatrudniona, osiąganych dochodach oraz możliwości oraz zamiaru spłaty pożyczki, a także faktycznego przeznaczenia pożyczki dla innej osoby zawarł umowę kredytu w kwocie 14.100zł i doprowadził (...) z/s w G. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) z/s w G. (1), tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

20.  w dniu 8 sierpnia 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami G. M., J. K. i C. S., poprzez posłużenie się przez G. M. poświadczonym przez J. K. nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...) w U., jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy (...) w S., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia G. M. w w/w firmie na stanowisku stolarza meblowego z przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem netto 2.087,OOzł, osiąganych dochodach, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu na zakup mebli pokojowych w kwocie 37.559,21zł i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 37.559,21 zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

21.  w dniu 21 listopada 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą J. K., po uprzednim osobistym podrobieniu zaświadczenia o zatrudnieniu R. O. w firmie (...)w J. H. S. na stanowisku handlowca z wynagrodzeniem 3.749,50zł, którym nieustalona osoba posłużyła się jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. O. w w/w firmie, w której nigdy nie był zatrudniony, dokonanej wpłacie własnej w kwocie 5.500zł, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli kuchennych na wymiar w kwocie 65.748,28zł, na której nieustalona osoba podrobiła podpisy R. O. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i R. O., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

22.  w dniu 22 stycznia 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustalonymi osobami R. C. i G. J., poprzez posłużenie się jako dokumentem autentycznym podrobionym w całości przez nieustaloną osobę zaświadczeniem o zatrudnieniu R. C. w firmie Przedsiębiorstwo Wielobranżowe (...)sp. z o.o. w W. (2) Z. K. z dnia 18 stycznia 2013r. na stanowisku masarza z wynagrodzeniem netto za okres 3 miesięcy w wysokości 2.476,13zł i znajdującego się na nim podpisu Z. K., w której nigdy R. C. nie był zatrudniony przed przedstawicielem (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. za pośrednictwem (...) w S. G. J., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. C. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) w kwocie 39.452,30zł i doprowadził (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 39.452,30zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

23.  w dniu 21 lutego 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami R. C. i S. S., poprzez posłużenie się przez R. C. jako dokumentem autentycznym podrobionym osobiście przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu R. C. w firmie Przedsiębiorstwo Wielobranżowe (...) sp. z o.o. w W. (2) Z. K. na stanowisku masarza z wynagrodzeniem netto za okres 3 miesięcy w wysokości 2.985,13zł i znajdującego się na nim podpisu Z. K., w której R. C. nigdy nie był zatrudniony przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem(...)w S. (1), a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. C. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) w kwocie 28.886,46zl na zakup pokrycia dachowego i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 28.886,46zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

24.  w dniu 28 września 2012r. S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustalonymi osobami I. K. i J. K., poprzez osobiste posłużenie się podrobionym przez nieustaloną osobę zaświadczeniem o zatrudnieniu B. M. w firmie (...) S.C. (...) S. na stanowisku pracownika usług z miesięcznym wynagrodzeniem z ostatnich 3 miesięcy 2.680zł netto, przed przedstawicielem (...) Bank (...)SA z siedzibą w G., za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia B. M. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę o Kredyt na zakup towarów i usług nr (...) na zakup mebli kuchennych na wymiar w kwocie 30.000zł, na której osobiście podrobił podpisy B. M. i doprowadził (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i B. M., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. przy zast. art.11 §2 k.k.,

25.  w dniu 14 czerwca 2012r. S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami M. J. i J. K., poprzez złożenie przez M. J. pisemnego oświadczenia o swoim zatrudnieniu w firmie (...) w S. na stanowisku pracownika finansów, ubezpieczeń z miesięcznym wynagrodzeniem 3.480zł netto, w której nigdy nie był zatrudniony, a które to oświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu posłużył się przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą, w W. za pośrednictwem (...) w U. i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia M. J. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony, zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli kuchennych w kwocie 5.250zł i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 5.250zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

26.  w dniu 11 czerwca 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami Z. K. i A. K., poprzez posłużenie się przez A. K. wystawionym osobiście przez W. K. poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu A. K. w firmie (...)w S., jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) z/s w G. (1) oddział w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia A. K. w w/w firmie na stanowisku pracownika umysłowego z dochodem z 3 ostatnich miesięcy netto 2.574,86zł, w której nigdy A. K. nie była zatrudniona, osiąganych dochodach oraz możliwości oraz zamiaru spłaty pożyczki, a także faktycznego przeznaczenia pożyczki dla innych osób zawarł umowę kredytu w kwocie 20.000zł i doprowadził (...) z/s w G. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) z/s w G. (1), tj. o czyn z art. 271 §1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art.11 § 2 k.k.,

27.  w dniu 26 października 2011r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z A. K., poprzez posłużenie się przez A. K. poświadczonym osobiście przez W. K. nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie (...) w S., na stanowisku specjalisty ds. windykacji z przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem z ostatnich 3- ch miesięcy 4.900zł brutto, 3.480,67zł netto, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) PPHU (...) w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia A. K. w w/w firmie, w którym nigdy nie była ona zatrudniona, osiąganych dochodów, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli kuchennych w kwocie 32.550zł i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

28.  w dniu 30 października 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami T. B. i C. S., poprzez udostępnienie przez T. B. swojego dowodu osobistego wraz z danymi osobowymi, którymi nieustalona osoba posłużyła się wraz z podrobionym w całości przez nieustaloną osobę jako dokumentem autentycznym zaświadczeniem o zatrudnieniu T. B. w firmie (...)S.C. (...) S.na stanowisku pracownika biurowego/urzędnika z miesięcznym wynagrodzeniem netto 2.380,60zl, w której nigdy nie była ona zatrudniona przed przedstawicielem (...) Bank(...)SA w G., za pośrednictwem firmy (...) w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błgd co do faktu zatrudnienia T. B. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) w kwocie 14.500zł i doprowadził (...)Bank (...)SA w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 14.500zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

29.  w dniu 24 października 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą J. K. po uprzednim podrobieniu przez siebie zaświadczenia o zatrudnieniu R. P. w firmie Zakład (...) w S. na stanowisku hydraulika-montażysty z miesięcznym wynagrodzeniem netto z ostatnich 3 miesięcy w wysokości 2.760,50zł, na którym podrobił podpis W. K. (2), którym nieustalona osoba posłużyła się jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W., za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. P. w w/w firmie, w której nigdy nie był zatrudniony, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) w kwocie 62.363,24zł, na której nieustalona osoba podrobiła podpisy R. P. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i R. P., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

30.  w dniu 12 listopada 2012r. w U., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustalonymi osobami J. K. i P. W., po uprzednim osobistym podrobieniu zaświadczenia o zatrudnieniu R. G. w firmie (...)S.C. (...) S.na stanowisku kucharza z wynagrodzeniem 2.495,50zł, którym nieustalona osoba posłużyła się jako dokumentem autentycznym, przed przedstawicielem (...)Bank (...)SA. z siedzibą w G., za pośrednictwem (...)w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. G. w w/w firmie, w którym nigdy nie był zatrudniony, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony, zawarł umowę kredytu na zakup towarów nr (...) na zakup mebli kuchennych w kwocie 25.000zł, na której nieustalona osoba podrobiła podpisy R. G. i doprowadził(...)Bank (...)SA. z siedzibą w G., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i R. G., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

31.  w dniu 12 września 2013r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą B. P., poprzez posłużenie się podrobionym osobiście i przez nieustaloną osobę zaświadczeniem o zatrudnieniu B. P. w firmie(...), ul.(...) w S. na stanowisku stolarza — montażysty z wynagrodzeniem brutto z ostatnich 3 miesięcy w kwocie 4.177,00zł brutto, w której nigdy nie był zatrudniony przed przedstawicielem (...) oddział w S. ul. (...), a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia B. P. w w/w firmie, osiąganych dochodach oraz możliwości i zamiaru spłaty kredytu, a także faktycznego przeznaczenia pożyczki usiłował zawrzeć umowę kredytu gotówkowego w kwocie 24.500zł i doprowadzić (...) oddział w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 24.500zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowną decyzję banku przy weryfikacji zatrudnienia, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

32.  w dniu 14 listopada 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami P. W. i R. W., poprzez złożenie przez R. W. podrobionego osobiście zaświadczenia o zatrudnieniu R. W. i wysokości osiągniętego wynagrodzenia w firmie (...) s.c. (...) w S. na stanowisku kucharza z wynagrodzeniem z 3 ostatnich miesięcy brutto 3.125,60zł, przed przedstawicielem (...)oddział w S., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. W. w w/w firmie, w której nigdy nie był zatrudniony osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę pożyczki nr (...) w kwocie 19.600zł i doprowadził (...)oddział w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w kasy, tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

33.  w dniu 27 października 2011r., w U. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami R. J. i J. K., poprzez posłużenie się przez R. J. poświadczonym osobiście przez W. K. nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i wysokości osiągniętego wynagrodzenia R. J. w firmie (...) w S. na stanowisku specjalisty ds. windykacji z wynagrodzeniem netto w wysokości 3.480,67zł, w której nigdy nie była zatrudniona, przed przedstawicielem (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. za pośrednictwem (...) PPHU (...) w S., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. J. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu gotówkowego na zakup mebli w kwocie 23.750zł i doprowadził (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w kwocie 23.750zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

34.  w dniu 21 sierpnia 2012r. w U., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami R. J., J. K. i C. S., poprzez posłużenie się przez R. J. poświadczonym osobiście przez W. K. nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu i wysokości osiągniętego wynagrodzenia R. J. w firmie (...)w S. na stanowisku specjalisty ds. windykacji z wynagrodzeniem netto w wysokości 4.037,86zł, w której nigdy nie była zatrudniona przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy(...) w S., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. J. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu gotówkowego w kwocie 59.678,50zł i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 59.678,50zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art.11 § 2 k.k.,

35.  w dniu 28 czerwca 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami R. K., A. P. (1) i C. S., poprzez posłużenie się przez A. P. (1) przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy (...)w S., jako dokumentem autentycznym podrobionym osobiście zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie(...)z siedzibą w U., P., ul. (...) na stanowisku pracownika fizycznego ze średnim miesięcznym wynagrodzeniem 2.850zł netto, w której A. P. (1) nigdy nie był zatrudniony, a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia A. P. (1) w w/w firmie, osiąganych dochodach i możliwości spłaty zobowiązania, zawarł umowę o kredyt plan ratalny oraz limitu nr (...) w kwocie 26.233,60zł i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

36.  w dniu 26 września 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą J. K., poprzez posłużenie przez nieustaloną osobę jako autentycznym wystawionym osobiście poświadczającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu M. B. w firmie (...) w S. na stanowisku specjalisty ds. windykacji z wynagrodzeniem w wysokości 2.935,00zł, w której M. B. nigdy nie był zatrudniony, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a które to zaświadczenie miało istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia M. B. w w/w firmie, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli kuchennych w kwocie 49.203,38zł i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w w/w wysokości, czym działał na szkodę w/w banku i M. B., którego podpisy na umowie podrobiła nieustalona osoba, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

37.  w okresie od 19 listopada 2013r. do 11 marca 2014r. w Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd K. R. właściciela PHU (...) w Ł. co do możliwości i zamiaru zapłaty należności za wynajem samochodu marki S. (...) nr rej. (...) i doprowadził K. R. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 2.400zł, czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

38.  w okresie od 24 grudnia 2013r. do 28 grudnia 2013r. w Ł., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził w błąd K. R. właściciela PHU (...)w Ł. co do możliwości i zamiaru zwrotu dwóch pożyczek w kwocie po 4.900zł i doprowadził K. R. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 9.800 zł, czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

39.  w okresie od 9 marca 2009r. do grudnia 2013r. w S., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ten sposób, iż prowadząc firmę (...)w S. i będąc upoważnionym do prowadzenia postępowania w celu odzyskania wierzytelności, przywłaszczył powierzone mu środki pieniężne w łącznej kwocie 30.569,24zł wyegzekwowane z toku egzekucji komorniczej w ten sposób, że pomimo upływu terminu, nie zwrócił na wezwanie zleceniodawcy — pokrzywdzonego P. P., czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.,

40.  w dniu 10 sierpnia 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami M. D., I. A. i J. K., poprzez posłużenie się przez I. A. poświadczonym przez M. D. nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu w firmie PPHU (...) jako dokumentem autentycznym, w której nigdy nie była zatrudniona przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia I. A., w w/w firmie, osiąganych dochodów oraz zdolności kredytowej, a także rzeczywistego przeznaczenia kredytu, zawarł umowę kredytu ratalnego nr (...) w kwocie 31.500zł i doprowadził (...) Bank SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w wysokości 31.500zł, czym działał na szkodę w/w banku, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

41.  w dniu 18 września 2012r. S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami K. P., I. K. i J. K., poprzez posłużenie się przez K. P. podrobionym przez I. K. zaświadczeniem o jej zatrudnieniu w firmie (...) S.C. (...) S.na stanowisku menagera z miesięcznym wynagrodzeniem 3.900zł netto, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W., za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia K. P. w w/w firmie na stanowisku pracownika umysłowego z miesięcznym wynagrodzeniem netto 3.900zł, osiąganych dochodów, dokonanej wpłaty własnej w kwocie 4.950zł, możliwości spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu planu ratalnego oraz limitu nr (...) na zakup mebli kuchennych na wymiar oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł w/w umowę kredytu w kwocie 68.268,08zl i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w wysokości, czym działał na jego szkodę, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

42.  w dniu 15 grudnia 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustalonymi osobami S. S., J. K. i I. K., poprzez posłużenie się przez W. K. jako dokumentem autentycznym podrobionym osobiście i przez nieustaloną osobę zaświadczeniem o zatrudnieniu M. K. w firmie(...) w S. na stanowisku kucharza z wynagrodzeniem 2.515,34zł netto za ostatnie 3 miesiące, które to zaświadczenie wcześniej ostemplował pieczątkami firmowymi I. K., w której M. K. nigdy nie był zatrudniony, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem(...)w S. (1), a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości kredytobiorcy, faktu zatrudnienia M. K. w w/w firmie, dokonanej wpłacie własnej w kwocie 4.400 zł, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup pokrycia dachowego w systemie ratalnym w kwocie 45.107,48 zł, na której osobiście podrobił podpisy M. K. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w w/w, czym działał na szkodę w/w banku i M. K., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

43.  w dniu 5 listopada 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną i ustaloną osobą J. K., poprzez posłużenie się przez nieustaloną osobę jako dokumentem autentycznym podrobionym osobiście w całości zaświadczeniem o zatrudnieniu L. H. w firmie Zakład (...) w S. na stanowisku montażysty z miesięcznym wynagrodzeniem 2.435,65zł, w której L. H. nigdy nie był zatrudniony, przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem (...) w U., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości kredytobiorcy, faktu zatrudnienia L. H. w w/w firmie, dokonanej wpłacie własnej w kwocie 4.400zł, osiąganych dochodów, możliwości i zamiaru spłaty kredytu oraz rzeczywistego przeznaczenia kredytu oraz osoby dla której był on przeznaczony zawarł umowę kredytu nr (...) na zakup mebli w systemie ratalnym w kwocie 41.705,61 zł, na której nieustalona osoba podrobiła podpisy L. H. i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kredytu w w/w, czym działał na szkodę w/w banku i L. H., tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.,

44.  w dniu 4 września 2012r. w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami C. S., R. O. (1) i J. K., który wystawił osobiście poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu R. O. (1) w firmie (...)w U., którym R. O. (1) jako dokumentem autentycznym posłużył się przed przedstawicielem (...) Bank SA z siedzibą w W. za pośrednictwem firmy (...) w S., a który to dokument miał istotne znaczenie dla uzyskania kredytu i poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu zatrudnienia R. O. (1) w w/w firmie na stanowisku pracownika fizycznego z dochodem z 3 ostatnich miesięcy netto 2,080zł, w której w/w nigdy nie był zatrudniony zawarł umowę kredytu w kwocie 37.594,54zł na zakup mebli kuchennych i doprowadził (...) Bank SA z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w/w wysokości, czym działał na szkodę (...) Bank SA z siedzibą w W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z 21 grudnia 2022r. w sprawie II K 24/10 Sąd Okręgowy w Słupsku

stosując z mocy art. 4 § 1 k.k. wobec oskarżonego przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, tj. przed 1 lipca 2015 r.

I.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 oskarżenia, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 12 k.k. i za to z mocy art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, przy przyjęciu że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

II.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego K. K. 387.000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

III.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt 2, 3, 13, 14, 18, 19, 20, 22, 25, 28, 40, 41, 44 oskarżenia, z tym ustaleniem że:

-

w opisie czynu 2 w miejsce zapisów dotyczących G. J. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje";

-

w opisie czynu 3 w miejsce zapisów dotyczących J. G. (1) wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

-

w opisie czynu 13 w miejsce zapisów dotyczących A. P. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

-

w opisie czynu 14 w miejsce zapisów dotyczących I. K. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje”;

-

w opisie czynu 18 w miejsce zapisów dotyczących W. K. (1), J. K., C. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje”;

-

w opisie czynu 19 w miejsce zapisów dotyczących W. K. (1), J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami oraz w miejsce zapisów dotyczących kredytu wprowadził zapis „ pożyczka”;

-

w opisie czynu 20 w miejsce zapisów dotyczących G. M., J. K., C. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje;

-

w opisie czynu 22 w miejsce zapisów dotyczących R. C., G. J. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 25 w miejsce zapisów dotyczących M. J. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 28 w miejsce zapisów dotyczących T. B. i C. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 40 w miejsce zapisów dotyczących M. D., I. A. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje”;

-

w opisie czynu 41 w miejsce zapisów dotyczących K. P., I. K. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 44 w miejsce zapisów dotyczących C. S., R. O. (1) i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „zaświadczenie o zatrudnieniu zawierające nieprawdziwe informacje”;

oraz przyjmując, że czyny te popełnione zostały w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, stanowiąc ciąg przestępstw, to jest popełnienia występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art.33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 300 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 100 zł;

IV.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 4 oskarżenia, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

V.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego K. K. 16.400 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

VI.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 5 oskarżenia, z tym ustaleniem że spowodował szkodę w wysokości 260.000 zł, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 294 § 1 k.k. skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 100 zł;

VII.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego P. K. 260.000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

VIII.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 6 oskarżenia, z tym ustaleniem że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do przeznaczenia tej kwoty oraz warunków zawartej umowy i zwrotu zaciągniętej pożyczki, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 20 stawek dziennych, przy przyjęciu że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

IX.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego P. K. 3.000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

X.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 7 oskarżenia, z tym ustaleniem że zamiast zapisu, że wyłudził usługi telekomunikacyjne przyjął, że doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci usług telekomunikacyjnych tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. skazał go na karę roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 20 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

XI.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego K. K. 2749 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

XII.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt 8, 9, 10 i 11 oskarżenia, z tym ustaleniem, że oskarżony działał w celu popełnienia czynów zabronionych w postaci posłużenia się podrobionymi dokumentami, a nadto przyjął, że czyny te popełnione zostały w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu i stanowią ciąg przestępstw, to jest występków z art. 270 § 3 k.k. i za to z mocy art. 270 § 3 k.k. przy zast. art. 91 § 1 k.k. skazał go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 12 oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 20 stawek dziennych, przy przyjęciu że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

XIV.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 15 oskarżenia, z tym ustaleniem że do jego popełnienia doszło w okresie od 13 sierpnia 2013 r. do 11 września 2013 r. oraz działał on wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

XV.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt 16, 17, 21, 23, 24, 26, 27, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 42, 43 oskarżenia, z tym że:

-

w opisie czynu 16 w miejsce zapisów dotyczących C. S. i P. W. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 17 w miejsce zapisów dotyczących P. W. i S. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 21 w miejsce zapisu dotyczącego J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

-

w opisie czynu 23 w miejsce zapisów dotyczących R. C. i S. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 24 w miejsce zapisów dotyczących I. K. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 26 w miejsce zapisów dotyczących Z. K. i A. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „posłużenia się podrobionym przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu” oraz zapis „umowa kredytu” zastąpił „umowa pożyczki";

-

w opisie czynu 27 w miejsce zapisów dotyczących A. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadza zapis „posłużenia się podrobionym przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu”;

-

w opisie czynu 29 w miejsce zapisów dotyczących J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

-

w opisie czynu 30 w miejsce zapisów dotyczących J. K. i P. W. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 31 w miejsce zapisów dotyczących B. P. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

-

w opisie czynu 32 w miejsce zapisów dotyczących P. W. i R. W. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami oraz w miejsce zapisów dotyczących kredytu wprowadził zapis „ pożyczka";

-

w opisie czynu 33 w miejsce zapisów dotyczących R. J. i J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „ posłużenia się podrobionym przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu”;

-

w opisie czynu 34 w miejsce zapisów dotyczących R. J., J. K., C. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „posłużenia się podrobionym przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu”;

-

w opisie czynu 35 w miejsce zapisów dotyczących R. K., A. P. (1) i C. S. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami;

-

w opisie czynu 36 w miejsce zapisów dotyczących J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, a w miejsce zapisu dotyczącego poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu wprowadził zapis „posłużenia się podrobionym przez W. K. zaświadczeniem o zatrudnieniu”;

-

w opisie czynu 42 w miejsce zapisów dotyczących S. S., J. K. i I. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami oraz ustalił, że do popełnienia czynu doszło w okresie od 12 grudnia 2012 r. do 15 grudnia 2012 r. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu;

-

w opisie czynu 43 w miejsce zapisów dotyczących J. K. wprowadził, że działał wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą;

oraz przyjmując, że czyny te popełnione zostały w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, stanowiąc ciąg przestępstw, to jest popełnienia występku w zakresie czynu z pkt 31 z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k przy zast. art. 11 § 2 k.k., a pozostałych wyczerpujących znamiona występków z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego grzywnę w rozmiarze 200 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 100 zł;

XVI.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 37 oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 20 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

XVII.  na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego K. R. 2400 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

XVIII. uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 38 oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych, przy przyjęciu że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł złotych;

XIX. na zasadzie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonego K. R. 9.800 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem;

XX.  uznał oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 39 oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to z mocy art. 284 § 2 k.k. skazał go na karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych, przy przyjęciu ze jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna 50 zł;

XXI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego W. K. obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę:

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 60.000 zł w zakresie czynu 17, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 30.000 zł w zakresie czynu 18; przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) w G. (1), Oddział Zamiejscowy w S. kwoty 10.000 zł w zakresie czynu 19, przypisanego w pkt. III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 35.000 zł w zakresie czynu 20, przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 60.000 zł w zakresie czynu 21, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...)Bank (...)SA z siedzibą w G. kwoty 35.000 zł w zakresie czynu 22, przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 25.000 zł w zakresie czynu 23, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...)Bank (...)SA z siedzibę w G. kwoty 19.000 zł w zakresie czynu 24, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 4.000 zł w zakresie czynu 25, przypisanego w pkt III;

-na rzecz (...) w G. (1), Odział Zamiejscowy w S. 20.000 zł w zakresie czynu 26, przypisanego w pkt XV;

-

rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 30.000 zł w zakresie czynu 27, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...)Bank (...)SA z siedzibę w G. kwoty 10.000 zł w zakresie czynu 28, przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 60.000 zł w zakresie czynu 29, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz(...)Bank (...)SA z siedzibę w G. kwoty 20.000 zł w zakresie czynu 30, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) w G. (1), Oddział Zamiejscowy w S. kwoty 12.000 zł w zakresie czynu 32, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...)Bank (...)SA z siedzibę w G. kwoty 20.000 zł w zakresie czynu 33, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 55.000 zł w zakresie czynu 34, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 20.000 zł w zakresie czynu 35, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibę w W. kwoty 45.000 zł w zakresie czynu 36, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 30.000 zł w zakresie czynu 40, przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 42.000 zł w zakresie czynu 41, przypisanego w pkt III;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 40.000 zł w zakresie czynu 42, przypisanego w pkt XV;

-

na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 40.000 zł w zakresie czynu 43, przypisanego w pkt XV;

- na rzecz (...) Bank SA z siedzibą w W. kwoty 35.000 zł w zakresie czynu 44, przypisanego w pkt III;

XXIII. na zasadzie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego W. K. jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzył wobec niego karę łączną 7 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w rozmiarze 700 sławek dziennych grzywny, przy przyjęciu że jedna stawka jest równoważna 100 zł;

XXIV. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Słupsku 15.909,71 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka kompensacyjnego

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

W. K.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

W. K.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

W. K.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

W. K.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja oskarżyciela publicznego

I.  w zakresie pkt. XIII rażąca niewspółmierność kary poprzez niezastosowanie środka kompensacyjnego tj. zaniechanie orzeczenia z urzędu obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 10.000 zł na rzecz pokrzywdzonego J. G.;

II.  w zakresie pkt. XX obraza prawa materialnego tj. art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i brak orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 30.569,24 zł na rzecz pokrzywdzonego P. P., w sytuacji gdy pokrzywdzony złożył wniosek o naprawienie szkody, co obligował Sąd do jego orzeczenia.

Apelacja obrońcy

a)  mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obraza przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k. poprzez pozbawienie oskarżonego prawa do obrony przed Sądem pierwszej instancji na skutek przeprowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego w dniu 29 marca 2021 r., 31 marca 2021 r., 26 maja 2021 r., 7 lipca 2021 r., 20 października 2021 r., 30 marca 2022 r., 8 czerwca 2022 r. (pomimo usprawiedliwienia nieobecności przez oskarżonego) co doprowadziło do sytuacji, w której oskarżony nie mógł osobiście przedstawić Sądowi Okręgowemu w Słupsku stosownej argumentacji, złożyć wyjaśnień, zadawać świadkom pytań - przez co uchybienie to miało istotny wpływ na treść wyroku;

b)  mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obraza przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.k. i art. art. 378a § 1 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2 k.p.k. poprzez prowadzenie rozprawy w dniu 8 czerwca 2022 r. pod nieobecność oskarżonego i przyjęcie, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, który pozwala na przeprowadzenie postępowania dowodowego podczas usprawiedliwionej nieobecności oskarżonego, podczas gdy nie było żadnych nadzwyczajnych okoliczności, uzasadniających zastosowanie przepisu art. 378a § 1 k.p.k., co świadczy o rażącym naruszeniu prawa oskarżonego do obrony;

c)  mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku obraza przepisów postępowania, tj.

-

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego polegająca na przyjęciu, że:

-

zeznania/pomówienia J. K. zasługują na wiarę - podczas gdy pomówienia te nie były logiczne, konsekwentne, spójne i w wielu przypadkach nie znajdowały potwierdzenia w innych dowodach oraz wszystkich okolicznościach sprawy;

- zeznania P. W., I. K., C. S., R. C., R. K., R. P. są w przeważającej mierze wiarygodne - podczas gdy osoby te umniejszały swoją rolę w przestępczym procederze, a obciążając W. K. mogły liczyć na łagodniejsze potraktowanie przez organy ścigania, więc dowód z ich zeznań powinien być oceniany ze szczególną ostrożnością i powinien znaleźć potwierdzenie w innych dowodach;

- wyjaśnienia W. K. są całkowicie niewiarygodne - podczas gdy jego depozycje znajdowały potwierdzenie w innych dowodach, były logiczne i spójne;

d)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że:

-

W. K. działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym popełnienia zarzucanych mu w punktach 1, 4, 5, 7 aktu oskarżenia czynów, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie takiej tezy, gdyż oskarżony uprzedził K. K. oraz P. K. o ryzyku związanym z inwestycjami, a wcześniej spłacał swoje zadłużenie;

-

W. K. doprowadził P. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł wpłaconych w formie pożyczki, podczas gdy brak jest jakichkolwiek stanowczych dowodów wskazujących na to, że rzeczywiście P. K. taką kwotę pożyczył oskarżonemu, skoro sam nie pamiętał nawet kiedy ta pożyczka miała miejsce;

-

W. K. przywłaszczył sobie powierzone mu środki pieniężne w łącznej kwocie 30.569,24 zł i działał na szkodę P. P., podczas gdy oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym sprzeniewierzenia, gdyż problem z przekazaniem zleceniodawcy wyegzekwowanej kwoty pojawił się na skutek egzekucji komorniczej prowadzonej z majątku oskarżonego;

-

oskarżony dopuścił się przestępstw z art. 286 § 1 k.k. na szkodę K. R., podczas gdy oskarżony zwrócił pokrzywdzonemu wszystkie środki pieniężne;

- oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w punktach 8, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 18, 19, 20, 21, 22, 24, 28, 29, 30, 31, 35, 40, 41, 42, 44 aktu oskarżenia czynów, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie takiej tezy, gdyż brak jest stanowczych dowodów potwierdzających sprawstwo oskarżonego,

e)  rażąca niewspółmiernie surowość kary, poprzez wymierzenie oskarżonemu kar nieadekwatnych do stopnia jego winy, nie uwzględniając przy tym okoliczności łagodzących dotyczących oskarżonego, w tym jego częściowego przyznania się do winy i okazanej skruchy, a potraktowanie na niekorzyść oskarżonego jego dotychczasowej karalności (w sytuacji, gdy w czasie popełnienia przypisanych mu przestępstw był osobą niekaraną), wysokiego stopnia winy (podczas gdy zarzucane mu przestępstwa są przestępstwami kierunkowymi) oraz okoliczności, które stanowią znamiona czynu zabronionego (np. doprowadzenie banków do niekorzystnego rozporządzenia mieniem);

a)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż okoliczności dotyczące zarówno osoby oskarżonego jak i poszczególnych czynów przemawiają za wymierzeniem temu oskarżonemu kary łącznej w oparciu o zasadę częściowej kumulacji, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu okoliczności podmiotowych i przedmiotowych odnoszących się do oskarżonego wskazuje na zasadność zastosowania przy łączeniu kar zasady całkowitej absorpcji;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja oskarżyciela publicznego

Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie zarzutów podniesionych w tym środku odwoławczym.

Apelacja obrońcy

Ad. a) Zarzut nie jest trafny; nie doszło bowiem do obrazy art.6 kpk w zw. z art.117 § 2 kpk. Procedując we wskazanych przez skarżącego terminach na rozprawie głównej Sąd I instancji dysponował dwiema opiniami sądowo – psychiatrycznymi biegłych: z 5 kwietnia 2018r. (k.1983-1982 akt sprawy) oraz z 30 stycznia 2020r. (1578-1579 akt sprawy), z których jednoznacznie wynika, że oskarżony W. K. jest poczytalny, mógł brać udział w postępowaniu pod warunkiem korzystania z pomocy obrońcy. Warunek ten został spełniony, w każdym terminie rozprawy brał udział obrońca oskarżonego. W opinii sądowo – psychiatrycznej z 5 kwietnia 2018r. biegli stwierdzili, że przedkładane zaświadczenia o leczeniu i hospitalizacji to zaburzenia adaptacyjne związane z toczącymi się sprawami. Oczywistym – w ocenie Sądu Apelacyjnego – jest, że toczące się postępowanie karne jest czynnikiem stresogennym, nie powodującym jednak w przypadku oskarżonego W. K. przeszkody do brania w nim udziału, co zostało stwierdzone dwiema opiniami biegłych. Wskazać nadto należy że biegli wydający opinię z 30 stycznia 2020r. w pełni ją podtrzymani (k.1623, k.2105 akt sprawy). Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zaświadczeń lekarskich wystawionych przez lekarzy psychiatrów leczących oskarżonego. Nie są one bowiem w stanie skutecznie podważyć wiarygodności wydanych w sprawie opinii niezależnych biegłych sądowych. Odnosząc się do argumentu potwierdzenia przez lekarza sądowego zaświadczenia lekarskiego wydanego przez J. R. wskazać należy, że żadną miarą nie podważa to wiarygodności wydanych w sprawie opinii sądowo – psychiatrycznych. Podkreślenia bowiem wymaga, że lekarz sądowy (w opisywanym przypadku był to chirurg – k.2138 akt sprawy) odnosi się do zaświadczenia innego lekarza bez badania podsądnego. Tym bardziej gdy jest on specjalistą w zupełnie innej dziedzinie. Tak więc potwierdzone przez chirurga zaświadczenie wydane przez lekarza psychiatrę nie może podważyć wiarygodności opinii biegłych powołanych przez sąd. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wystawiający owo zaświadczenie lekarz J. R. był jednym z lekarzy psychiatrów ze szpitala psychiatrycznego w L. (k.1567 akt sprawy), który to szpital wniósł o powołanie do opiniowania innych lekarzy, gdyż zatrudnieni w tym szpitalu leczą oskarżonego W. K. (k.1565-1566 akt sprawy). Już zatem sam podmiot leczniczy powziął wątpliwość czy pracujący w nim lekarze psychiatrzy mogą wydać obiektywną opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego W. K. i możliwości jego udziału w toczącym się postępowaniu. Sąd Okręgowy każdorazowo szczegółowo uzasadniał swoje stanowisko co do możliwości prowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego i zyskało ono pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Mając powyższe na uwadze - w ocenie Sądu Apelacyjnego - Sąd Okręgowy prowadząc rozprawę 29 marca 2021r. trafnie uznał, że oskarżony chorobę swą traktuje instrumentalnie i nie uwzględnił wniosku o odroczenie rozprawy (k.2141-2142 akt sprawy). Podobnie 31 marca 2021r. (k.2147 akt sprawy) i 26 maja 2021r. (k.2228v-2229 akt sprawy). Na rozprawę 31 maja 2021r. oskarżony nie stawił się nie dostarczając jakiegokolwiek usprawiedliwienia swej nieobecności (k.2245 akt sprawy). Wniosek o odroczenie terminu rozprawy 7 lipca 2021r. obrońca oskarżonego uzasadnił złym samopoczuciem W. K. po szczepieniu (k.2313 akt sprawy). Nie zostało to poparte jakimkolwiek dowodem, a zatem słusznie zostało uznane przez Sąd Okręgowy za niestanowiące przeszkody do prowadzenia postępowania. Nie sposób zatem za skuteczne uzasadnienie tego zarzutu uznać stwierdzenia, że „niektóre osoby szczególnie ciężko przechodziły szczepienia przeciwko koronawirusowi” (str.8 apelacji). Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw do uznania, że do grona tego należał oskarżony (jeżeli w ogóle w tym czasie został zaszczepiony, gdyż na tę okoliczność również brak dowodu). Nadto należytego usprawiedliwienia nieobecności na rozprawie nie może stanowić oświadczenie niepoparte jakimkolwiek dokumentem. Nie bez znaczenia przy ocenie postawy procesowej oskarżonego w kontekście omawianego zarzutu apelacji jest to, że oskarżony stawił się na rozprawę przed sądem rejonowym w sprawie toczącej się m.in. przeciw jego żonie (k.2446 akt sprawy). Miało to miejsce 2 września 2021r., a zatem w czasie kiedy – jak wynika z zaświadczenia wydanego przez lekarza J. R. - nie mógł stawić się w sądzie (w okresie od 26 sierpnia do 30 listopada 2021r. - k.2513 akt sprawy). Słusznie zatem Sąd Okręgowy nie stwierdził przeszkód do kontynuowania rozprawy 20 października 2021r. (k.2517 akt sprawy). Na owo zaświadczenie powoływał się obrońca oskarżonego wnosząc o odroczenie terminu rozprawy 16 września 2021r. (k.2427 akt sprawy). Odnosząc się do wskazanego w omawianym zarzucie terminu rozprawy 30 marca 2022r. wskazać należy, że oświadczenie obrońcy o hospitalizacji oskarżonego 16 lutego 2022r. (k.2598 akt sprawy) nie zostało potwierdzone żadnym dokumentem, nadto – jak słusznie wskazał Sąd I instancji – nie sposób było stwierdzić czy oskarżony nadal był hospitalizowany w dacie rozprawy. Słusznie również powołał się na opinie biegłych nie stwierdzających przeciwwskazań do uczestnictwa oskarżonego w rozprawie oraz fakt, że oskarżony w czasie hospitalizacji przebywa na oddziale, którym kieruje lekarz wstawiający mu opinie o stanie zdrowia sprzeczne z opinią biegłych. Za całkowicie gołosłowne zatem uznać należy twierdzenie skarżącego (str.8-9 apelacji), że stan zdrowia oskarżonego coraz bardziej się pogarszał oraz pogląd apelującego o nieaktualności opinii dotyczących stanu zdrowia oskarżonego. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupsku uwzględniających wnioski o odroczenie wykonania kary orzeczonej wobec oskarżonego w sprawie II K 585/14 (str.9 apelacji). W przedmiotowej sprawie bowiem Sąd Okręgowy dysponował wskazanymi wyżej opiniami biegłych, które stwierdzały brak przeciwwskazań do udziału oskarżonego w rozprawie. Do kwestii prowadzenia rozprawy 8 czerwca 2022r. Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Reasumując – nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że oskarżony W. K. został pozbawiony prawa do udziału w rozprawie. Oskarżony sam bowiem tego prawa się pozbawił nie stawiając się na terminy rozprawy mimo braku obiektywnych przeszkód ku temu. Nie doszło zatem do naruszenia prawa oskarżonego do obrony. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że w toku całej rozprawy oskarżony był reprezentowany przez obrońcę, który aktywnie w niej uczestniczył. Wskazane wyżej okoliczności – w ocenie Sądu Apelacyjnego – dają podstawę do uznania, że oskarżony W. K. swój stan psychiczny traktuje w sposób instrumentalny, wykorzystując go według własnych potrzeb dla tamowania biegu postępowania. Stanowi to nadużycie prawa i jako takie nie podlega ochronie w ramach prawa do obrony. Nie bez znaczenia w kontekście zarzutu pozbawienia oskarżonego możliwości udziału w postępowaniu przed Sądem Okręgowym pozostaje, że oskarżony nie brał w nim udziału również wówczas, gdy nie zostały podniesione jakiekolwiek okoliczności wskazujące na niemożność jego uczestnictwa. Sytuacja tak miała miejsce na rozprawie 31 maja 2021r. (k.2245 akt sprawy), 14 lipca 2021r. (według oświadczenia obrońcy oskarżony był w domu – k.2346 akt sprawy), 24 sierpnia 2022r. (k.2701 akt sprawy).

Ad. b) Zarzut nie jest trafny. Na wstępie podkreślenia wymaga, że nie sposób skutecznie podnosić zarzutu obrazy określonego przepisu procesowego kwestionując jego zasadność samą w sobie. Sąd orzekający nie dopuszcza się bowiem naruszenia przepisów proceduralnych poprzez ich stosowanie gdy zachodzą ku temu podstawy prawne. Okoliczność, że skarżący kwestionuje istotę przepisu prawidłowo zastosowanego przez Sąd nie może skutkować uznaniem zarzutu za zasadny. Wobec powyższego argumentacja oparta na stanowisku Sekcji Prawa i Postępowania Karnego przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w W. oraz poglądach przywołanych komentatorów (str.10-11 apelacji) kwestionujących zgodność przepisu art.378a kpk z prawem oskarżonego do obrony nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Sąd Okręgowy zatem mimo uznania nieobecności oskarżonego na rozprawie 8 czerwca 2022r. za usprawiedliwioną mógł, zgodnie z treścią art.378a kpk, prowadzić postępowania dowodowe. W rozprawie tej uczestniczył obrońca oskarżonego. Na wstępie wskazać należy, że ratio legis tego przepisu jest zapobieżenie tamowaniu przebiegu rozprawy w związku z usprawiedliwionym niestawiennictwem oskarżonego lub obrońcy gdy dowody są gotowe do przeprowadzenia. Jednocześnie za okoliczność uzasadniającą zastosowanie tego przepisu uznać należy potrzebę ponownego i wielokrotnego wzywania świadka (tak: Dariusz Świecki, Kodeks postępowania karnego, tom I. Komentarz, LEX/el.2023). W realiach rozpoznawanej sprawy przesłanki te zaistniały. Postawa procesowa, którą zdecydował się przyjąć oskarżony, tj. nieuczestniczenie w rozprawie przez Sądem I instancji nieskutecznym bowiem czyniłaby również oczekiwanie skarżącego (str.10 apelacji), że świadek G. M. mógł zostać przesłuchany na rozprawie, na którą mógł stawić się oskarżony. Oskarżony bowiem nie stawił się na żadnym terminie rozprawy. Do kwestii zasadności prowadzenia pomimo to postępowania jurysdykcyjnego odniósł się już Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu. Nie bez znaczenia również – w kontekście przesłanki szczególnie uzasadnionego wypadku, o której mowa w art.378a § 1 kpk – pozostaje, że były trudności z ustaleniem miejsca pobytu świadka G. M. (k.2617 akt sprawy). W tym miejscu wskazać ponownie należy, że oskarżony sam pozbawił się możliwości złożenia wyjaśnień na rozprawie, gdyż nie stawiał się na kolejne jej terminy. Nie uczynił również tego w toku rozprawy odwoławczej (k.2873 akt sprawy), kiedy także mógł skorzystać z prawa do składania wyjaśnień. Wobec powyższego złożone przez niego oświadczenie na piśmie, które stanowi element apelacji jego obrońcy nie stanowi dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego, a zostało potraktowane przez Sąd Apelacyjny jako argument mający wskazać na to, że w określonym tam zakresie oskarżony przyznaje się do popełnienia przypisanych mu czynów, co winno – w ocenie skarżącego – mieć wpływ na wymiar orzeczonej wobec W. K. kary. Sąd Apelacyjny odniesie się do tego w dalszej części niniejszego uzasadnienia, przy omawianiu zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

Ad. c) Zarzuty nie są trafne. Na wstępie Sąd Apelacyjny poczyni kilka uwag na tzw. przedpolu zarzutów postawionych w tej części apelacji.

O ile argumentacja podniesiona w tej części wywiedzionego środka odwoławczego stanowi uzasadnienie podniesionego zarzutu obrazy art.7 kpk, skarżący kwestionuje bowiem dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności dowodów, o tyle w żaden sposób obrońca nie wskazał argumentów na poparcie podniesionego zarzutu obrazy art.410 kpk. Nie wskazał bowiem które to okoliczności miały zostać pominięte przez Sąd Okręgowy w ocenie dowodów. Argumentacja zaprezentowana w tej części apelacji sugeruje natomiast niezrozumienie istoty zarzutu obrazy art.410 kpk. Wskazać zatem należy, że obowiązek wynikający z treści przepisu art.410 kpk związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swego orzeczenia całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 21 września 2023r. w sprawie II AKa 240/23, 24 marca 2022r. w sprawie II AKa 278/20; wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r. w sprawie IV KK 454/05; postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. w sprawie III KK 351/05, 8 marca 2006r. w sprawie III KK 246/05). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 21 września 2023r. w sprawie II Aka 240/23, 1 lutego 2023r. w sprawie II AKa 278/20, wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., sygn. IV KK 102/04). Nie stanowi natomiast naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., sygn. akt V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 grudnia 2022r. w sprawie II AKa 22/22). Wobec braku w omawianej apelacji konkretnych argumentów mających uzasadniać zarzut obrazy art.410 kpk, Sąd Apelacyjny nie może odnieść się do niej zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk. Sąd ten zatem ograniczy się do stwierdzenia, że Sąd Okręgowy orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Podnosząc ten zarzut skarżący w istocie kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów, co – jak wyżej wskazano – nie może stanowić podstawy zarzutu obrazy art.410 kpk; podstawą zarzutu kwestionowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd jest bowiem art.7 kpk.

Całkowicie chybiony jest zarzut obrazy art.424 kpk. Również i on nie został poparty jakąkolwiek argumentacją, do której mógłby odnieść się Sąd odwoławczy. Wskazać zatem jedynie należy, że uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia wymogi określone ustawą i pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji. Sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięcia zawartego w wyroku jest istotnym składnikiem prawa do rzetelnego procesu karnego. Tak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 11 kwietnia 2005r., SK 48/04: „uzasadnianie orzeczeń sądowych jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego sądu jako konstytucyjnie chronionego prawa jednostki". Uzasadnienie to spełnia w postępowaniu karnym szereg istotnych funkcji: wymusza samokontrolę sądu, który musi wykazać, że orzeczenie jest materialnie i formalnie prawidłowe oraz odpowiada wymogom sprawiedliwości, dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem, jest podstawą kontroli zewnętrznej przez organy wyższych instancji, służy indywidualnej akceptacji orzeczenia, umacnia poczucie zaufania społecznego i demokratycznej kontroli nad wymiarem sprawiedliwości, wzmacnia bezpieczeństwo prawne (tak Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 16 stycznia 2006r. SK 30/05). Takie stanowisko zostało wyrażone również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (zob. decyzja z 7 maja 2002r. w sprawie W. przeciwko Polsce). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazywano, że „uzasadnienie ma za cel, nie tylko przekonać o trafności zaskarżonego orzeczenia sąd odwoławczy lub kasacyjny, bo te o jego trafności niekiedy mogą powziąć przekonanie po analizie zebranych w sprawie materiałów dowodowych, ale także strony (w tym - co szczególnie ważne - oskarżonych) oraz środki społecznego przekazu, które na podstawie uzasadnienia przede wszystkim tę trafność oceniają, a w każdym razie wyrabiają w sobie przekonanie o rzetelności wyrokowania. Uzasadnienie obok pełnienia funkcji procesowej, buduje autorytet wymiaru sprawiedliwości i kształtuje zewnętrzne przekonanie o sprawiedliwości orzeczenia, wobec czego tolerowanie w obrocie prawnym orzeczeń uzasadnionych w sposób rażąco odbiegających od reguł określonych w art. 457 i 424 k.p.k. nie jest możliwe" (zob.: wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2003r. sygn. akt V KK 74/03). Uzasadnienie wyroku jest źródłem informacji, o tym, czy ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest swobodną, a tym samym podlega ochronie wynikającej z przepisu art.7 kpk. Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy podkreślenia wymaga, że uzasadnienie w sprawie tak obszernej, tak pod względem ilości zarzutów, jak i zgromadzonego materiału dowodowego sporządzone jest w sposób wzorcowy. Sąd Okręgowy szczegółowo i w sposób bardzo przejrzysty odniósł się do każdego ustalenia faktycznego, dowodów, na których je oparł, przyjętej kwalifikacji prawnej czynów oraz wymierzonych kar. Całkowicie gołosłowny, niepoparty żadną argumentacją zarzut obrazy art.424 kpk uznać zatem należy za niezasadny.

Odnosząc się do podniesionego w tej części apelacji zarzutu obrazy art.7 kpk na wstępie podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. w sprawie III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. w sprawie II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. w sprawie V KK 5/2007, 25 września 2002r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. w sprawie WRN 149/90. Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że Sąd Okręgowy dokonał rzetelnej, zgodnej z dyrektywami określonymi w art.7 kpk oceny dowodów, co znalazło odzwierciedlenie w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Wskazać godzi się, że skarżący argumentuje odnosząc się wybiórczo do przeprowadzonych dowodów, co do których prezentuje odmienne stanowisko. Tymczasem o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Warto też podnieść, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r. w sprawie V KK 342/20).

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskało kwestionowanie przez skarżącego dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodu w postaci depozycji J. K.. Wbrew twierdzeniom skarżącego depozycje te w kwestiach zasadniczych dla odpowiedzialności karnej oskarżonego W. K. są konsekwentne, jasne i logiczne. Cechująca się wysokim stopniem ogólności konstatacja skarżącego o braku wiarygodności depozycji J. K. oraz pogląd, że depozycje te nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach (str.13 apelacji) nie stanowi skutecznej przeciwwagi dla wnikliwej oceny wiarygodności tego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji, również w odniesieniu do innych dowodów przeprowadzonych w sprawie (str.41, 54, 67, 69-70, 72, 74, 80, 82-83, 89, 99, 101, 103, 105 uzasadnienia wyroku). O dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami unormowanymi w art.7 kpk ocenie dowodu z depozycji J. K. świadczy wskazana przez skarżącego okoliczność (str.13 apelacji) i dostrzeżona przez Sąd Okręgowy okoliczność, że J. K. starał się umniejszyć swoją rolę w przestępczym procederze. Istotnie, Sąd na str.70 uzasadnienia wyroku wskazał, że Sąd Okręgowy dostrzegł, że J. K. umniejszał swoją rolę w przestępczym procederze przerzucając całą odpowiedzialność na oskarżonego W. K. oraz wskazując na brak zarobku. Nie skutkuje to jednak zwolnieniem oskarżonego W. K. od odpowiedzialności karnej. Ze zgromadzonego bowiem w sprawie materiału dowodowego, swobodnie ocenionego przez Sąd I instancji, a nadto treści zaskarżonego orzeczenia wynika, że oskarżony W. K. w części przypisanych mu czynów działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym J. K.. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 15 kwietnia 2022r. w sprawie II K 1122/20 J. K. został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę (k.2669-2687 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do wyjaśnień oskarżonego W. K., w których zaprzeczył aby posiadał dostęp do obsługi dokumentacji w firmie J. K. i argumentowanie zasadności tego stanowiska tym, że „hasła i loginy do udzielania kredytów bank nadaje osobie, która podpisuje umowę o świadczenie usług kredytowych” (str.13 apelacji). Oskarżony W. K. w swych wyjaśnieniach w ogóle nie wypowiadał się na temat swojego dostępu do obsługi dokumentacji w firmie J. K., w szczególności znajomości hasła i loginów (k.297v-298, k.300, k.302-304, 306 akt sprawy); twierdzenie takie zawarł dopiero w „Oświadczeniu” z 27 września 2023r. dołączonym do apelacji swojego obrońcy. Całkowicie bezskutecznym jest zatem powoływanie się na jego wyjaśnienia w tym zakresie. Oczywistym jest, że dane te zna podpisujący umowę. Poza sferą wiedzy banku pozostaje jednak to, czy dysponent tych haseł i loginów przekazuje je osobom trzecim. W realiach przedmiotowej sprawy J. K. konsekwentnie podawał, że oskarżony W. K. dysponował tym danymi i składał wnioski kredytowe (str.80, 89 uzasadnienia wyroku) i umowy kredytowe, które J. K. jako strona umowy z bankiem podpisywał przekazując pozyskane środki pieniężne oskarżonemu W. K. (str.80 uzasadnienia wyroku). J. K. zatem składając wyjaśnienia i zeznania obciążającego oskarżonego W. K. nie uwolnił się od odpowiedzialności karnej i za przestępstwa których się dopuścił został – jak wyżej podniesiono – skazany. Ogólne wskazanie przez apelującego obrońcę oskarżonego, że depozycje J. K. nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach (str.13 apelacji) zdaje się wskazywać na niezapoznanie się skarżącego z częścią motywacyjną zaskarżonego orzeczenia. Brak odniesienia się przez skarżącego do przedstawionej tam argumentacji zwalnia Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Sąd Apelacyjny bowiem aprobuje pogląd Sądu Najwyższego zwarty w postanowieniu z 2 marca 2022r. w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk. Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że zaprezentowane rozważania Sądu Okręgowego są klarowne i logiczne, umożliwiające poddanie motywów, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia kontroli instancyjnej i odtworzenie toku rozumowania Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść kwestionowanie dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności depozycji P. W., I. K., C. S., R. C., R. K. i R. P. oraz wyjaśnień W. K.. Z uwagi na fakt, że depozycje P. W., I. K., R. K. i R. P. dotyczyły różnych czynów przypisanych oskarżonemu, a wymienionych w pkt. d) omawianego środka odwoławczego, Sąd II instancji odniesie się do nich w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Skarżący poza podaniem, że kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę wiarygodności depozycji C. S. i R. C. (str.2 apelacji) nie poparł tego jakąkolwiek argumentacją. Wobec powyższego Sąd II instancji odsyła do argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji, którą w pełni akceptuje, do czego – jak wyżej wskazano – jest uprawniony. Ocena wiarygodności depozycji C. S. znajduje się na str.64-65, 72, 85, 108-109 uzasadnienia wyroku, zaś R. C. na str.75-76, 85. Za skuteczny nie może zostać uznany zarzut składania obciążających oskarżonego W. K. depozycji licząc na łagodne potraktowanie przez organy ścigania. Wskazać bowiem należy, że P. W., I. K. , C. S., R. C. i R. K. zostali prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 15 kwietnia 2022r. w sprawie II K 1122/20, w tym P. W. i I. K. na bezwzględne kary pozbawienia wolności (k.2669-2687 akt sprawy). R. P. natomiast w toku niniejszego postępowania miał status świadka. Nie sposób uznać – w ocenie Sądu Apelacyjnego – aby łamiąc określoną w art.10 § 1 kpk zasadę legalizmu organy ścigania odstąpiły od postawienia mu zarzutów z uwagi na złożone przez niego depozycje obciążające oskarżonego W. K..

Uzasadnieniem poglądu o błędnej, dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego W. K. nie sposób uznać ogólnego stwierdzenia skarżącego (str.2 apelacji), że „ (…) jego depozycje znajdowały potwierdzenie w innych dowodach, były logiczne i spójne”. Wobec tak sformułowanego zarzutu, z powodów wskazanych już w niniejszym uzasadnieniu, wystarczającym będzie odwołanie się do wnikliwej, zaaprobowanej przez Sąd II instancji oceny wiarygodności tego dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy na str.39-109 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia.

Ad. d). Wobec bezzasadności zarzutów o charakterze procesowym, bezzasadne są zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych, do których – w ocenie skarżącego – miało dojść po wadliwie przeprowadzonym postępowaniu sądowym.

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu, a zarzuconych w pkt. 1, 4, 5 i 7 aktu oskarżenia (str.16 apelacji) wskazać należy, że skarżący ograniczył się do stwierdzenia, że pokrzywdzeni byli świadomi ryzyka inwestycji, w związku z czym oskarżony nie popełnił przestępstwa na ich szkodę. Argumentacja wyrażona w lakonicznym stwierdzeniu, że środki pozyskane od pokrzywdzonych miały być zainwestowane w siłownie wiatrowe, a o ryzyku związanym z tą inwestycją pokrzywdzeni zostali uprzedzeni (str.15 apelacji) żadną miarą nie może stanowić skutecznej przeciwwagi dla wnikliwej oceny dowodów w tym zakresie i poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych sprzecznych ze stanowiskiem skarżącego. Również i w tym zakresie oskarżony nie złożył wyjaśnień, a jedynie odniósł się do tej kwestii w „Oświadczeniu” dołączonym do apelacji obrońcy. Z uwagi na fakt, że skarżący w jakimkolwiek zakresie nie odniósł się do rozważań Sądu Okręgowego w tej kwestii (str.37-40, 44-46, 112-113 uzasadnienia wyroku), Sąd odwoławczy odsyła do nich uznając je za w pełni trafne. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, nie jest rzeczą Sądu II instancji wyręczanie podmiotów profesjonalnych w formułowaniu argumentacji na poparcie podniesionych zarzutów. Podkreślenia nadto w tym miejscu wymaga, że oskarżony nie prowadził żadnych inwestycji związanych z siłowniami wiatrowymi, a zatem argument, że pokrzywdzeni wiedzieli o ryzyku związanym z ich prowadzeniem jest z gruntu chybiony. Wręcz przeciwnie, oskarżony wskazywał pokrzywdzonym na korzyści jakie będzie niosła dla nich inwestycja w rzekome, jak się okazało, przedsięwzięcie mówiąc o 10-cio procentowym zysku (zeznania świadka K. K. - k.820Mv-820N akt sprawy). Obu pokrzywdzonym wspominał również o niejakim G. jako osobie związanej z rzekomą inwestycją (zeznania świadków: P. K. - k.837v-838 akt sprawy i K. K. - k.820Mv-820N akt sprawy). W aktach sprawy (k.839) znajduje się druk umowy zlecenia z 16 listopada 2009r., w którym wymieniono oskarżonego jako zleceniobiorcę i G. B. jako zleceniodawcę ale bez podpisu tej osoby. Nie sposób zatem uznać aby umowa ta miała charakter rzeczywisty, a odwoływanie się do niejakiego G. miało – w ocenie Sądu Apelacyjnego - jedynie na celu uwiarygodnienie twierdzeń oskarżonego w celu oszukania pokrzywdzonych i pozyskania od nich w sposób przestępczy znacznych środków finansowych.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 6 aktu oskarżenia (str.16 apelacji). Całkowicie chybionym jest powoływanie się na wyjaśnienia oskarżonego, gdyż wyjaśnień w tym zakresie oskarżony W. K. nie złożył. Sąd za wiarygodne uznał zeznania P. K., który podał, że pożyczył oskarżonemu 3.000 zł. i – wbrew twierdzeniom skarżącego (str.16 apelacji) opisał okoliczności w jakich do tego doszło (k.837v-838, k.1485v akt sprawy).

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu, a zarzuconych w pkt. 8, 9, 10, 11 aktu oskarżenia (str.13 apelacji). Podniesienie jako jedynego lakonicznego stwierdzenia o braku dowodów na to aby oskarżony zamierzał użyć zaświadczeń jako autentycznych nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Wobec braku odniesienia się przez apelującego do argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy (str.46-50 uzasadnienia wyroku), Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Wskazać ponownie jedynie należy, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła. W realiach rozpoznawanej sprawy, przy trafnie określonym przez Sąd Okręgowy modus operandi oskarżonego W. K. logika wskazuje na to, że nie ma innych powodów, dla których oskarżony miałby fałszować dokumenty w postaci zaświadczeń o zatrudnieniu B. P. i A. C. niż ten aby posłużyć się nimi. Oskarżony bowiem – jak trafnie ustalił Sąd Okręgowy – posługiwał się podrobionymi przez siebie lub osoby trzecie dokumentami celem wyłudzenia kredytów.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 13 aktu oskarżenia (str.14 apelacji). Odwoływanie się do uznanych przez skarżącego za niewiarygodne depozycji J. K. nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu, gdyż w ocenie wiarygodności tego dowodu jest odosobniony. Sąd odwoławczy bowiem w pełni podziela stanowisko Sądu I instancji w tej kwestii, do czego już odnosił się w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła nie widząc potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Odnosząc się do zarzutu pomówienia przez A. P. i złożenia depozycji obciążających oskarżonego W. K. celem postawienia się w korzystniejszej sytuacji wskazać należy, że A. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 15 kwietnia 2022r. w sprawie II K 1122/20 został skazany na karę roku pozbawienia wolności i grzywnę (k.2669-2687 akt sprawy). Odwoływanie się do faktu, że oskarżony W. K. nie podrobił zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach A. P. jest całkowicie bezskuteczne, gdyż oskarżonemu takiego zachowania ani nie zarzucono, ani nie przypisano. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy (str.51-56 uzasadnienia wyroku), Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 14 aktu oskarżenia (str.14 apelacji). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do okoliczności, że oskarżony nie zna K. K. (1). Jest to bowiem okoliczność niekwestionowana; również i świadek ten nie zna oskarżonego. Skarżący zdaje się natomiast nie dostrzegać ujawnionych w toku postępowania okoliczności dotyczących tego zarzutu. Wskazać zatem należy, że świadek K. K. (1) do czasu wezwania go do spłaty kredytu nie miał świadomości, że został on zaciągnięty na jego nazwisko. Bowiem jego wujek – W. K. (2) posłużył się dowodem osobistym świadka przekazując go I. K.. Odnosząc się do zarzutu pomówienia przez I. K. i złożenia depozycji obciążających oskarżonego W. K. celem postawienia się w korzystniejszej sytuacji przypomnieć należy, że I. K. został skazany za oszustwa popełnione m.in. wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym W. K. na bezwzględną karę pozbawienia wolności i grzywnę (k.2669-2687 akt sprawy). Odwoływanie się do faktu, że oskarżony W. K. nie podrobił zaświadczenia o zatrudnieniu K. K. (1) jest całkowicie bezskuteczne, gdyż oskarżonemu takiego zachowania ani nie zarzucono, ani nie przypisano. Świadek A. B. zeznała, że na polecenie I. K. wypisała takie zaświadczenie (k.1446v akt sprawy). Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do argumentacji przedstawionej w zakresie tego zarzutu przez Sąd Okręgowy (str.56-59 uzasadnienia wyroku), również odnoszącej się do depozycji I. K., Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 15 aktu oskarżenia (str.14 apelacji). Odwoływanie się do faktu, że oskarżony W. K. nie podrobił podpisu A. C. jest całkowicie bezskuteczne, gdyż oskarżonemu takiego zachowania ani nie zarzucono, ani nie przypisano. Stwierdzając, że Sąd I instancji ustalenia w omawianym zakresie oparł o depozycje P. W. i A. C. skarżący zdaje się pomijać, że podstawę owych ustaleń stanowiły również zeznania świadka K. C. (str.31 uzasadnienia wyroku), które Sąd I instancji ocenił w sposób zgodny z dyrektywami określonymi w art.7 kpk (str.59-60 uzasadnienia wyroku); skarżący nie kwestionuje tej oceny w wywiedzionym środku odwoławczym. Odnosząc się do zarzutu pomówienia przez P. W. i A. C. i złożenia depozycji obciążających oskarżonego W. K. celem postawienia się w korzystniejszej sytuacji wskazać należy, że P. W. i A. C. wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 15 kwietnia 2022r. w sprawie II K 1122/20 zostali skazani na kary, odpowiednio 2 lata i rok pozbawienia wolności i grzywny (k.2669-2687 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść wskazanie, że Sąd Okręgowy nie dał wiary depozycjom A. C. co do tego gdzie doszło do podpisania umowy i kwestii wynagrodzenia za udostępnienie swoich danych. Wręcz przeciwnie, świadczy to o dokonanej przez Sąd Okręgowy swobodnej ocenie tego dowodu. Sąd orzekając w ramach swobodnej oceny dowodów może przyznać walor wiarygodności określonemu dowodowi w całości, w całości tego waloru mu odmówić lub uznać go za jedynie częściowo wiarygodny. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do dalszej argumentacji przedstawionej w zakresie tego zarzutu przez Sąd Okręgowy (str.59-61 uzasadnienia wyroku), również odnoszącej się do depozycji P. W. i A. C., Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu, a zarzuconych w pkt. 18 i 19 aktu oskarżenia (str.14 - 15 apelacji). Odwoływanie się do faktu, że oskarżony W. K. nie naniósł „żadnych podpisów na zaświadczeniach i umowie” jest całkowicie bezskuteczne, gdyż oskarżonemu takiego zachowania ani nie zarzucono, ani nie przypisano. Stwierdzając, że Sąd I instancji ustalenia w zakresie czynu opisanego w pkt. 18 aktu oskarżenia oparł o depozycje J. K. skarżący zdaje się pomijać, że podstawę owych ustaleń stanowiły również depozycje W. K. (1) (str.9 uzasadnienia wyroku), które Sąd I instancji ocenił w sposób zgodny z dyrektywami określonymi w art.7 kpk (str.69-70 uzasadnienia wyroku); skarżący nie kwestionuje tej oceny w wywiedzionym środku odwoławczym. Wskazać zatem należy, że W. K. (1) podała, że wprawdzie J. K. zaproponował jej wzięcie kredytu ale m.in. W. K., którego w sumie widziała ze dwa razy przyszedł do niej z gotową umową, którą ona podpisała, to oskarżony W. K. podzielił się pieniędzmi z J. K. (k.1362v-1363 akt sprawy), w jej obecności (k.2429 akt sprawy). Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że W. K. (1) jako jedynego sprawcę przestępstwa wskazywała J. K.. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść wskazanie, że Sąd Okręgowy „nie do końca dał wiarę” depozycjom J. K.. Wręcz przeciwnie, jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, świadczy to o dokonanej przez Sąd Okręgowy swobodnej ocenie tego dowodu. Sąd orzekając w ramach swobodnej oceny dowodów przyznać walor wiarygodności określonym dowodowi w całości, w całości tego waloru mu odmówić lub uznać go za jedynie częściowo wiarygodny. W omawianym zakresie Sąd nie dał wiary depozycjom J. K. co do tego kto namówił W. K. (1) do wzięcia kredytu. Nie oznacza to jednak, że całość depozycji J. K. jest niewiarygodna. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do dalszej argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy (str.69-70 uzasadnienia wyroku), również odnoszącej się do depozycji J. K., Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza bowiem, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 20 aktu oskarżenia (str.15 apelacji). O zasadności przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka G. M. Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu i pod poczynionych tam rozważa odsyła nie widząc potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Jedyny argumentem skarżącego w tym zakresie jest to, że W. K. nie zna G. M.. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy (str.71-72 uzasadnienia wyroku), również odnoszącej się do depozycji G. M., który wprost wskazał na W. K. jako czynnego uczestnika przestępczych działań, Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza bowiem, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 21 aktu oskarżenia (str.15 apelacji). Twierdzenie, że oskarżony W. K. nie podrobił podpisu R. O. nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Oskarżonemu bowiem zarzucono i przypisano podrobienie zaświadczenia o zatrudnieniu, co znalazło potwierdzenie w ekspertyzie kryminalistycznej z zakresu badań porównawczych pisma ręcznego wydanej przez P. G. (k.966 akt sprawy); wiarygodności tego dowodu skarżący nie kwestionuje w wywiedzionej apelacji. Aprobaty Sądu II instancji nie zyskało również kwestionowanie dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności depozycji J. K.. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez Sąd Okręgowy (str.73-75 uzasadnienia wyroku), również odnoszącej się do depozycji J. K., który wprost wskazał na W. K. jako czynnego uczestnika przestępczych działań, Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza bowiem, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu, a zarzuconych w pkt.24, 28, 29, 30, 31, 35 aktu oskarżenia (str.15 apelacji). Całkowicie bezskuteczne jest kwestionowanie opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego, skoro skarżący nie wskazuje jakiejkolwiek rzeczowej argumentacji. Za taką nie może być bowiem gołosłowne twierdzenie oskarżonego, że nie zgadza się z wynikami ekspertyzy. Oskarżony w polskim procesie karnym nie ma obowiązku dostarczać dowodów swej winy i ma prawo, a nie obowiązek składać wyjaśnienia, które z kolei może kształtować w sposób dowolny. Podlegają one jednak swobodnej ocenie sądu orzekającego. Twierdzenie zatem, że „W tym zakresie (w odniesieniu do zaświadczenia wystawionego na R. P. – uwaga SA) oskarżony nie zgadza się z wynikami ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań porównawczych pisma ręcznego wydanej przez biegłego P. G.”, bez podania jakiejkolwiek obiektywnej podstawy kwestionowania wiarygodności tego dowodu nie może skutkować uznaniem, że opinia w tym zakresie nie jest wiarygodna. Tym bardziej, że biegły P. G. opiniował wiele innych dokumentów, z których część okazała się podrobiona przez oskarżonego W. K.. W szczególności dotyczy to wskazanego w tym zarzucie czynu opisanego w pkt. 30 aktu oskarżenia; skarżący nie kwestionuje wiarygodności opinii biegłego P. G., z której wynika, że oskarżony W. K. podrobił zaświadczenie o zatrudnieniu R. G.. Skarżący nie przedstawił jakiejkolwiek argumentacji na poparcie zarzutu związanego z czynami opisanymi w pkt. 24 i 35 aktu oskarżenia. Sąd Apelacyjny zatem odsyła do rozważań poczynionych w zakresie tych zarzutów przez Sąd I instancji (odpowiednio str.78-81 i 94-98 uzasadnienia wyroku), które w pełni aprobuje i ponownie wskazuje, że nie jest rolą Sądu odwoławczego zastępowanie skarżącego w uzasadnianiu podniesionych zarzutów. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść akcentowanie, że oskarżony W. K. nie zna T. B. (pkt. 28 aktu oskarżenia). T. B. również bowiem nie zna oskarżonego W. K., a swój dokument tożsamości, który posłużył oskarżonemu W. K. i pozostałym współoskarżonym do wyłudzenia na jej dane kredytu przekazała R. P. otrzymując za to gratyfikację. Ustalenia takie Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o ocenione w sposób swobodny depozycje R. P. (k.83-85 uzasadnienia wyroku). O rzetelności oceny dowodu w postaci depozycji R. P. świadczy to, że Sąd Okręgowy nie dał im w pełni wiary kwestionując wiarygodność zaprzeczania przez R. P. odebrania od T. B. jej dowodu osobistego. Przepisy postępowania karnego nie nakładają na ograny prowadzące postępowanie na etapie sądowym czy też przygotowawczym obowiązku okazywania wizerunków osób każdorazowo gdy osoba przesłuchiwana wskazuje w swych depozycjach na określone osoby. Toteż zarzut braku okazania R. P. wizerunku oskarżonego W. K. nie może zostać uznany za trafny. Całkowicie chybionym jest powoływanie się w tym zakresie na art.173 kpk, który reguluje sposób przeprowadzenia okazania, nie zaś przesłanki dokonania takiej czynności procesowej. Konsekwentne (k.100v, 1450v, 2545-2548 akt sprawy), opisywanie przez R. P. spotkania i przekazania kserokopii swoich dokumentów (pkt 29 aktu oskarżenia), nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że osobą, z którą spotkał się i której przekazał te kserokopie był oskarżony W. K.. Tożsame uwagi, związane z argumentem braku znajomości oskarżonego ze świadkami dotyczą zarzutu wykorzystania danych P. G. (1) (pkt 30 aktu oskarżenia). Również bowiem i z jego zeznań nie wynika aby znał oskarżonego W. K., a swój dowód osobisty przekazał R. K. i P. W. celem uzyskania zaświadczenia potrzebnego do wyrobienia uprawnień do rybactwa (k.1121v, 2322 – 2322v akt sprawy). Okoliczności w jakich doszło do wykorzystania dany P. G. (1) do wzięcia kredytu opisał w swoich depozycjach P. W. i dowód ten został poddany rzetelnej, zgodnej z dyrektywami określonymi w art.7 kpk ocenie przez Sąd I instancji (str.87-88 uzasadnienia wyroku). Ocena ta zyskała pełną aprobatę Sądu odwoławczego, a niepoparte żadną argumentacją twierdzenie skarżącego, że zdaniem oskarżonego są to niewiarygodne pomówienia P. W. nie jest w stanie skutecznie tej oceny zdyskredytować. Również i B. P. podał, że nie zna oskarżonego W. K. (k.1508v-1509, 2424v-2426v akt sprawy). Z powodów już wskazanych w niniejszym uzasadnieniu, także zatem i w tym przypadku podnoszony przez skarżącego jako jedyny argument mający wskazywać na brak winy oskarżonego w popełnieniu czynu zarzuconego mu w pkt. 31 akt oskarżenia nie może zostać uznany za trafny. Skarżący zdaje się nie dostrzegać innych dowodów przeprowadzonych w tym zakresie a przedstawionych i wnikliwe przeanalizowanych przez Sąd I instancji (str.89-90 uzasadnienia wyroku), które zyskały pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Z powodów wskazanych już wielokrotnie w niniejszym uzasadnieniu, wystarczającym zatem będzie odwołanie się przez Sąd II instancji do tej argumentacji.

Podkreślenia w tym miejscy wymaga, że modus operandi oskarżonego W. K. i osób w nim współdziałających polegający na wyszukiwaniu przez „pośredników” osób bezrobotnych lub znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, czy też nadużywających alkoholu i skłanianie ich do przekazania swoich dokumentów tożsamości czy też pozyskiwanie ich bez ich zgody znajduje potwierdzenie nie tylko w uznanych przez oskarżonego za pomówienia depozycjach R. P., J. K. i P. W. ale również w depozycjach T. B. (k.95v, 1483v akt sprawy), R. C. (k.2354-2355 akt sprawy), L. H. (k.2701-2702 akt sprawy), M. J. (k.1380v-1381 akt sprawy), R. J. (k.1359v-1360, 2346v-2347v akt sprawy), I. K. (k.1489 akt sprawy), R. K. (k.599v-600 akt sprawy), M. K. (k.628 akt sprawy), G. M. (k.1369v-1370 akt sprawy), R. O. (k.119v akt sprawy), A. P. (k.1435v-1436 akt sprawy), B. P. (k.2424v-2426v akt sprawy), I. A. (k.2350v-2351v akt sprawy).

Odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu, a zarzuconych w pkt. 37 i 38 aktu oskarżenia (str.15 apelacji). Na wstępie wskazać należy ponownie, że to sam oskarżony pozbawił się możliwości uczestniczenia w rozprawie przed Sądem I instancji nie stawiając się na żaden z jej terminów. Argument zatem, że nie mógł skonfrontować się ze świadkiem K. R. z uwagi na swą nieobecność w sądzie nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu, w szczególności podważenia prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań świadka K. R.. Powoływanie się na gołosłowne twierdzenia oskarżonego jakoby zgodnie z umowami wywiązał się z płatności na rzecz pokrzywdzonego pozostaje w sprzeczności nie tylko z zeznaniami K. R. ale również z treścią oświadczenia podpisanego przez oskarżonego W. K., z którego wynika, że należności tej nie uiścił (k.452 akt sprawy). Na marginesie jedynie, Sąd Okręgowy bowiem ustalił, że oskarżony nie zapłacił pokrzywdzonemu kwoty 2.400 zł. o jakiej mowa w pkt. 37 aktu oskarżenia, wskazać należy, że nawet wywiązanie się ostatecznie ze zobowiązania nie powoduje samo przez się uznania, że nie doszło do popełnienia przestępstwa z art.286 § 1 kk. Istotny jest bowiem zamiar sprawcy powzięty w chwili doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, nie zaś jego późniejsze zachowanie skutkujące naprawieniem wyrządzonej szkody (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 29 kwietnia 2022r. IV KK 111/22). Odnosząc się do zarzutu dotyczącego czynu opisanego w pkt. 38 aktu oskarżenia wskazać należy, że zarówno w stanie faktycznym (str.37 uzasadnienia wyroku), jak i przy ocenie wiarygodności dowodów (str.99-100 uzasadnienia wyroku) Sąd I instancji wskazał powody, dla których – jak ustalono - pokrzywdzony udzielił oskarżonemu dwóch pożyczek na łączną kwotę 9.800 zł., mimo że nie regulował wcześniej zaciągniętych zobowiązań związanych z wypożyczeniem samochodów, tj. uznaniem pozycji oskarżonego jako emerytowanego policjanta i obietnicą wysokiego oprocentowania. Nie tylko pokrzywdzony K. R. pozostawał w przeświadczeniu, że emerytowany policjant nie może podejmować działań sprzecznych z prawem. O takim przeświadczeniu mówili również: R. J. (k.1359v-1360, 2346v-2347v akt sprawy), P. K. (k.837v-838 akt sprawy), K. K. (k.820M-820N akt sprawy), A. K. (k.2348-2349 akt sprawy), B. M. (k.2147v-2151 akt sprawy), C. S. (k.1551, 2521-2522v akt sprawy), P. W. (k.1504 akt sprawy). Obietnicą dużych możliwości inwestycyjnych oraz wysokich korzyści zwiedzeni zostali również pokrzywdzeni: P. K. (k.837v-838 akt sprawy) i K. K. (k.820M-820N akt sprawy).

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconemu w pkt. 39 aktu oskarżenia (str.15 apelacji). Zarzut jest całkowicie chybiony. Skarżący bowiem nie wykazał w oparciu o jakikolwiek wiarygodny dowód prawdziwości twierdzenia oskarżonego, że przelane na jego konto środki finansowe należące do pokrzywdzonego zostały zajęte przez komornika oraz, że do spłaty pozostało około 8.000 zł. Nie zakwestionował zatem skutecznie uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, że do zwrotu przywłaszczonych środków nie doszło. (str.101 uzasadnienia wyroku).

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 40 aktu oskarżenia (str.15 – 16 apelacji). Nie poparte jakąkolwiek argumentacją twierdzenia skarżącego o braku wiarygodności depozycji J. K. – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie mogą skutecznie zdeprecjonować wnikliwej oceny wiarygodności tego dowodu przez Sąd I instancji (w odniesieniu do tego czynu na str.101-102 uzasadnienia wyroku). Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących modus operandi oskarżonego W. K.. Biorąc je pod uwagę nie dziwi Sąd Apelacyjnego okoliczność, że I. A. mogła nie mieć bezpośredniego kontaktu z oskarżonym.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 41 aktu oskarżenia (str.16 apelacji). Subiektywne przekonanie oskarżonego, że nie doszło do opisanego tam przestępstwa nie może skutecznie zdeprecjonować wnikliwej oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy, w tym dowodu z depozycji I. K. (str.102 – 104 akt sprawy). Nadto wskazać należy, że oskarżonemu przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi, ustalonymi osobami. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że jedną z tych osób był I. K., który nie wypierał się swej winy i wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 15 kwietnia 2022r. w sprawie II K 1122/20 został skazany na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę (k.2669-2687 akt sprawy). Skarżący prezentując pogląd o pokrętnych i opartych na przypuszczeniach depozycjach I. K. nie odnosi się do ich treści. Wskazać zatem należy, że po zapoznaniu się z ich treścią Sąd Apelacyjny nie podziela oceny dokonanej przez skarżącego. I. K. konsekwentnie podawał, że oskarżony W. K. załatwił kredyt na dane m.in. K. P. i zatrzymał jego część, część zaś przekazując I. K. (k.1489 akt sprawy). O udziale oskarżonego W. K. w opisywanym przestępstwie świadczą również depozycje J. K. (k.1493 akt sprawy). Mając na względzie prawidłowo ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny nie sposób za okoliczność ekskulpującą oskarżonego W. K. uznać to, że I. K. zamierzał pomóc K. P. w spłacie kredytu. Świadczy to pozytywnie o jego postawie, skoro ustalono, że był jednym (obok oskarżonego W. K.) z beneficjentów kredytu zaciągniętego na dane K. P., która z kolei w związku z tym kredytem znalazła się w rozpaczliwej sytuacji życiowej, łącznie z myślami samobójczymi co wynika z jej depozycji (k.1441-1442, 2352 akt sprawy).

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 42 aktu oskarżenia (str.16 apelacji). Nie sposób podzielić poglądu skarżącego o braku jakiegokolwiek związku oskarżonego z popełnionym przestępstwem, skoro z niekwestionowanej przez skarżącego w omawianym zakresie opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego P. G. wynika, że oskarżony W. K. sfałszował dokumenty związane z pozyskaniem kredytu na M. K.. Oskarżonego W. K. nie może zatem ekskulpować podnoszona przez skarżącego okoliczność, że M. K. nie znał oskarżonego. Ponownie wskazać w tym miejscu należy na modus operandi oskarżonego polegający na wykorzystywaniu danych osób z nizin społecznych lub o niskim statusie materialnym do wyłudzania kredytów. Nie zawsze przy tym bezpośrednio kontaktował się z rzekomymi kredytobiorcami. Podkreślenia wymaga, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, a do przyjęcia konstrukcji współsprawstwa nie jest konieczne aby każdy ze współsprawców wykonywał osobiście czynności sprawcze. Opinia z zakresu badania pisma ręcznego zatem potwierdza trafnie uznane za wiarygodne depozycje J. K., który potwierdził udział oskarżonego W. K. w tym przestępstwie (k.1493 akt sprawy).

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu, a zarzuconego w pkt. 44 aktu oskarżenia (str.16 apelacji). Ograniczenie argumentacji do wskazania, że oskarżony nie zna R. O. (1), który z kolei wskazał na J. K. jako tego, który pojechał z nim do biura, a następnie wziął pieniądze może sugerować niezapoznanie się przez skarżącego z argumentacją przedstawioną przez Sąd Okręgowy (str.108 – 109 uzasadnienia wyroku). Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do tej argumentacji, Sąd II instancji odwołuje się do niej w pełni ją akceptując. Po raz kolejny Sąd Apelacyjny stwierdza bowiem, że nie jest rolą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólnie sformułowany zarzut uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Ad. e) Zarzut nie jest trafny. Na wstępie wskazać należy, że kara to środek przymusu państwowego wyrażający potępienie zarówno popełnionego czynu, jak i jego sprawcy, stosowany przez Sąd, a więc organ państwowy o konstytucyjnie zagwarantowanej niezawisłości, w regulowanym przez prawo karne postępowaniu, w którym zapewnione są prawa osoby postawionej w stan oskarżenia (w tym możliwość obrony) i zapewniona jest bezstronność rozstrzygnięć (nulla poena sine iudicio). Wyrazem aktualnej filozofii karania jest systematyka obecnie obowiązującego Kodeksu karnego, a jej istotę w największym skrócie ująć można następująco: „traktuj karę jako środek ostateczny (ultima ratio) i bacz, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a po surowszy środek represji karnej sięgaj tylko wtedy, gdy za pomocą łagodniejszego nie da się osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa zapobiegawczych i wychowawczych celów kary bądź zadośćuczynić należycie potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa” (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r. w sprawie II AKa 178/19). Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt.4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Przepis art.53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że orzeczone wobec oskarżonego W. K. kary jednostkowe pozbawienia wolności żadną miarą nie mogą zostać uznane za surowe, a tym bardziej za rażąco surowe. Sąd odwoławczy nie podziela stanowiska skarżącego, że Sąd I instancji jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary uznał doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Zapis znajdujący się bowiem na str.134-135 uzasadnienia wyroku akcentuje – w ocenie Sądu Apelacyjnego – podmioty pokrzywdzone, czyli banki oraz dużą wartość części kredytów (wskazuje na to dalsza argumentacja zawarta w tym akapicie), co może stanowić okoliczności obciążające przy wymiarze kary, nie zaś sam fakt, że doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Niezależnie od istniejącej między skarżącym, a Sądem II instancji rozbieżności w interpretacji wskazanego zapisu podkreślenia wymaga, że karę orzeczoną wobec oskarżonego w pkt. 3 zaskarżonego orzeczenia uznać należy za rażąco łagodną (do czego szerzej odniesie się Sąd odwoławczy w dalszej części niniejszego uzasadnienia), a zatem nawet przy przyjęciu stanowiska skarżącego, że Sąd I instancji za okoliczność obciążającą przyjął znamię przestępstwa oszustwa, tj. niekorzystne rozporządzeniem mieniem, nie mogłoby to skutkować obniżeniem i tak łagodnej kary. Sąd Apelacyjny nie stwierdza zaistnienia związku między niskimi pobudkami działania oskarżonego, a przypisaniem mu przestępstw kierunkowych. Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie jest tożsame z działaniem z niskich pobudek. Stąd trafnie wskazał Sąd Okręgowy na działanie z niskich pobudek jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary za czyny przypisane oskarżonemu w pkt. 3 zaskarżonego orzeczenia. Wskazując na str.135 uzasadnienia wyroku za niekończącą się chęć zysku jako siłę napędową oskarżonego Sąd I instancji zaakcentował działanie na szkodę wielu pokrzywdzonych, w tym osób, które mu uwierzyły i zaufały. Niewątpliwie skala pazerności oskarżonego uzasadnia stwierdzenie, że działał z niskich pobudek. Nie ma również racji skarżący twierdząc, że chybionym było przypisanie oskarżonemu działania w warunkach uprzedniej karalności. Oskarżony bowiem został skazany, m.in. za przestępstwa podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z 8 listopada 2013r. w sprawie II K 83/13, który uprawomocnił się 19 marca 2014r. (k.1577v akt sprawy). Czyn zaś przypisany mu w pkt. X zaskarżonego orzeczenia popełnił 20 listopada 2014r. Podkreślenia w tym miejscu wymaga bowiem, że: „ Za czas popełnienia przestępstwa w warunkach ciągłości uznaje się ostatni moment działania sprawcy, a mówiąc precyzyjniej, czas ostatniego ze składających się na to przestępstwo zachowań” (postanowienie Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2022r. w sprawie IV KK 690/21) . O tym, że do zakończenia czynu ciągłego dochodzi w momencie zakończenia ostatniego z zachowań orzekł również Sąd Okręgowy w wyroku z 14 stycznia 2010r. w sprawie V KK 235/09. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie bez znaczenia dla oceny zasadności omawianego zarzutu pozostaje wskazana przez Sąd Okręgowy okoliczność, że w okresie objętym zarzutami w niniejszej sprawie oskarżony dopuścił się kolejnego przestępstwa oszustwa, za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku z 25 września 2019r. w sprawie II K 585/14 (k.1971-1972 akt sprawy). Całkowicie chybione jest odwoływanie się do orzeczenia Sądu Najwyższego wskazującego na rolę szczerego przyznania się do winy przy wymierzaniu kary (str.17 apelacji); nie znajduje to bowiem żadnego odzwierciedlenia w realiach rozpoznawanej sprawy. Z wyjaśnień złożonych przez oskarżonego W. K. nie wynika aby przyznał się od do popełnienia przypisanych mu (podkreślenie SA) przestępstw. Skoro tak, to trudno mówić o tym, że żałuje swoich czynów.

Odnosząc się do zawartego we wniesionym środku odwoławczym stanowiska oskarżonego co do niektórych z przypisanych mu przestępstw (str.2 apelacji) zważyć należy co następuje:

Pkt 2 aktu oskarżenia. Oskarżony żałuje, że zaniechał zarejestrowania G. J. jako pracownika w ZUS. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika wprost, że przyznanie się do winy zawiera zastrzeżenie, że na tym właśnie polegało przestępcze zachowanie. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt III wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 42.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd co do faktu zatrudnienia G. J., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś naruszenia art.98 ust.1 pkt 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.40-42 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną.

Pkt 3 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla J. G. (1). Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa, kwestionując jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt III wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innym sprawcą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 34.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia J. G. (1), tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.42-44 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 16 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla K. W.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa, kwestionując jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 51.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia K. W., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.62-66 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro na prawdopodobieństwo takie wskazuje opinia biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 17 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla A. G.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa, kwestionując jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 65.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia A. G., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.66-69 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 23 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla R. C.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa, kwestionując jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 28.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia R. C., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.75-78 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro na prawdopodobieństwo takie wskazuje opinia biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 25 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla M. J. wskazując w „Oświadczeniu”, że korzyść majątkową z tego przestępstwa osiągnął M. J.. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt III wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 5.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd mi.in. co do faktu zatrudnienia M. J., które polegało na złożeniu przez M. J. pisemnego oświadczenia (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) o swoim zatrudnieniu w firmie oskarżonego, tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.81-82 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do zachowania, którego oskarżonemu ani nie zarzucono ani nie przypisano.

Pkt 26 i 27 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczeń o zatrudnieniu (niezgodnych z prawdą – uwaga SA) dla A. K.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa (akcentując jednocześnie, że nastąpiło to na jej prośbę, co w kontekście opisywanego zarzutu nie ma żadnego znaczenia dla jego odpowiedzialności karnej). Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonych, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie przekraczającej 52.000 zł. poprzez wprowadzenie ich w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia A. K., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tych czynów (str.82-83 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnych z prawdą zaświadczeń, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 32 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla R. W.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że wprawdzie ma świadomość uzyskania przez R. W. kredytu w banku ale kwestionuje jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 19.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia R. W., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.90-91 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 33 i 34 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczeń o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla R. J.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że wprawdzie ma świadomość uzyskania przez R. J. kredytów w bankach ale kwestionuje jednocześnie uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonych, wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie przekraczającej 83.000 zł. poprzez wprowadzenie ich w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia R. J., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tych czynów (str.91-94 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnych z prawdą zaświadczeń, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 36 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla M. B.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa, kwestionując jednocześnie świadomość uzyskania na jego podstawie kredytu i uzyskanie korzyści majątkowej. Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innym sprawcą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 49.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia M. B., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.98-99 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Także w sferze podstaw do uznania, że oskarżony W. K. osiągnął z popełnienia tego przestępstwa korzyść majątkową. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnego z prawdą zaświadczenia, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 43 aktu oskarżenia. Oskarżony przyznaje się do wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu (niezgodnego z prawdą – uwaga SA) dla L. H.. Już z samego „Oświadczenia” oskarżonego załączonego do apelacji wynika, że w tym jedynie upatruje znamion przestępstwa (akcentując jednocześnie, że nastąpiło to na prośbę P. W., co w kontekście opisywanego zarzutu nie ma żadnego znaczenia dla jego odpowiedzialności karnej). Tymczasem oskarżonemu przypisano w tym zakresie (pkt XV wyroku) doprowadzenie pokrzywdzonego, wspólnie i w porozumieniu z innym sprawcą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie przekraczającej 41.000 zł. poprzez wprowadzenie go w błąd m.in. co do faktu zatrudnienia L. H., tj. przestępstwa z art.286 § 1 kk w zb. z art.297 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk, nie zaś przestępstwa z art.270 § 1 kk lub art.297 § 1 kk. Z uwagi na fakt, że skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji w tym zakresie, nie odniósł się również do dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów w zakresie tego czynu (str.106-108 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny odwołuje się do niej uznając ją za w pełni trafną. Nie sposób również przeceniać jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary prezentowanego dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji przyznania się do wystawienia niezgodnych z prawdą zaświadczeń, skoro fakt ten został wykazany nie budzącą wątpliwości co do swej wiarygodności (nie kwestionuje jej również skarżący) opinią biegłego z zakresu pisma ręcznego.

Pkt 12 aktu oskarżenia. Skarżący wskazuje, że oskarżony nie kwestionuje swego sprawstwa w zakresie tego czynu (pkt XIII wyroku). Nie znajduje to potwierdzenia ani w wyjaśnieniach oskarżonego (k.296, 297v-298, 300, 302-304, 306 akt sprawy), ani w dołączonym do apelacji obrońcy „Oświadczeniu” oskarżonego. Niezależnie jednak od powyższego wskazać należy, że również i w tym przypadku nie sposób byłoby uznać tego za okoliczność mogącą skutkować obniżeniem wymierzonej w pkt. XIII wyroku kary, skoro poza sporem pozostaje wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd skutkujący niekorzystnym dla niego rozporządzeniem mieniem w kwocie 10.000zł. poprzez choćby zabezpieczenie jej na mieniu, które nie stanowiło własności oskarżonego, czego pokrzywdzony nie miał świadomości.

Poza okolicznościami wskazanymi powyżej oraz argumentacją Sądu Okręgowego (str.133-140 uzasadnienia wyroku), w kontekście zarzutu rażącej niewspółmierności kar jednostkowych warto wskazać, że kary jednostkowe, tak pozbawienia wolności, jak i grzywien oscylują w dolnych granicach ustawowych zagrożeń. Czyn z art.286 § 1 kk w zb. z art.294 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Grzywna możliwa do orzeczenia to od 100 zł. do 1.080.000 zł. Oskarżonemu zaś zostały wymierzone kary: 2 lat pozbawienia wolności i 5.000 zł. grzywny (pkt I wyroku), za ciąg trzynastu tak zakwalifikowanych przestępstw: kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 30.000 zł. grzywny (pkt III wyroku), za przestępstwo ciągłe zakwalifikowane z tych przepisów kary 2 lat pozbawienia wolności i 10.000 zł. grzywny (pkt VI wyroku). Czyn z art.286 § 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Grzywna możliwa do orzeczenia to od 100 zł. do 1.080.000 zł. Oskarżonemu zaś zostały wymierzone kary: 8 miesięcy pozbawienia wolności i 2.500 zł. grzywny (pkt IV wyroku), 10 miesięcy pozbawienia wolności i 1.000 zł. grzywny (pkt VIII wyroku), 8 miesięcy pozbawienia wolności i 1.000 zł. grzywny (pkt XIII wyroku), za przestępstwa ciągłe zakwalifikowane z tego przepisu kary: po 10 miesięcy pozbawienia wolności i 2.500 zł. grzywny (pkt XIV i XVIII wyroku) i kara 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1.000 zł. grzywny (pkt XVI wyroku), za ciąg siedemnastu tak zakwalifikowanych przestępstw: kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 20.000 zł. grzywny (pkt XV wyroku). Czyn z art.286 § 1 kk w zb. z art.284 § 2 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Grzywna możliwa do orzeczenia to od 100 zł. do 1.080.000 zł. Oskarżonemu zaś została wymierzona kara roku pozbawienia wolności i 1.000 zł. grzywny (pkt X wyroku). Czyn z art.270 § 3 kk zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do 2 lat. Oskarżonemu zaś za przestępstwo ciągłe zakwalifikowane z tego przepisu została wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XII wyroku). Czyn z art.284 § 2 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Grzywna możliwa do orzeczenia to od 100 zł. do 1.080.000 zł. Oskarżonemu zaś została wymierzona kara roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności i 4.000 zł. grzywny (pkt XX wyroku). Żadną miarą nie sposób uznać aby kary te raziły surowością.

Na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wskazują również skutki jego przestępczego działania. Oskarżony wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi współsprawcami popełnił m.in. przestępstwa przeciwko mieniu powodując łączną szkodę w wysokości blisko 2.000.000 zł. Trafnie dostrzeżona przez Sąd I instancji pazerność oskarżonego, wykorzystywanie zaufania jakim społeczeństwo, w tym pokrzywdzeni darzyli osoby będące funkcjonariuszami Policji (oskarżony jest emerytowanym policjantem) doprowadziło do bardzo poważnych konsekwencji finansowych osoby, które nawet nie miały świadomości, że zaciągnięto na nich zobowiązania finansowe. Nadto miało to również niebagatelne skutki w ich sferze osobistej. Świadek K. P. zeznała, że ma do spłacenia dług w kwocie blisko trzykrotnie wyższej niż wyłudzony m.in. przez oskarżonego W. K. kredyt, co powoduje u niej myśli samobójcze (k.2352 akt sprawy). Świadek K. J. natomiast zeznała, że oskarżony W. K. będący prywatnie teściem jej córki doprowadził, poprzez obciążenie jej obowiązkiem spłaty wyłudzonych na jej nazwisko kredytów, do rozpadu jej małżeństwa (k.1360 akt sprawy).

Ad. f) Zarzut nie jest zasadny. Okoliczności jakie wziął pod uwagę Sąd Okręgowy kształtując wymiar kary łącznej oraz zasada jej wymiaru (asperacja) zyskały bowiem pełną aprobatę Sądu II instancji.

Nie ma racji skarżący twierdząc, że w realiach przedmiotowej sprawy kara łączna pozbawienia wolności winna zostać wymierzona na zasadzie absorbcji.

Jest to instytucja, która winna być stosowana wyjątkowo, gdy zarówno ilość jak i waga okoliczności za nią przemawiających przeważają zdecydowanie nad tymi, które zastosowaniu tej zasady sprzeciwiają się. Skarżący w wywiedzionej apelacji wskazał na zwartość czasową i miejscową oraz związek podmiotowy (str.18 apelcji), które to okoliczności miałby przemawiać za orzeczeniem wobec oskarżonego kary łącznej na zasadzie absorbcji, całkowicie natomiast pomijając okoliczności świadczące zdecydowanie o braku podstaw do wymierzenia kary łącznej w oparciu o zasadę absorbcji. Okoliczności te dostrzegł i przydał im należytą wagę Sąd Okręgowy. Wobec braku odniesienia się przez skarżącego do argumentacji Sądu Okręgowego zawartej na str.143-144 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, wystarczającym będzie odwołanie się do niej i stwierdzenie, że Sąd odwoławczy w pełni ją akceptuje. Wskazać jedynie w tym miejscu należy, że oskarżony dopuścił się 44 różnych przestępczych zachowań, które podejmował w okresie ponad 5 lat działając na szkodę różnych pokrzywdzonych, tak osób fizycznych, jak i instytucji. Biorąc pod uwagę wymierzone kary jednostkowe pozbawienia wolności tego rodzaju kara łączna mogła zostać wymierzona wobec oskarżonego w wymiarze od 3 lat i 6 miesięcy do 15 lat (biorąc pod uwagę treść art.32 pkt 3 kk w zw. z art.37 kk w brzmieniu mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie). Sąd Apelacyjny uznał zatem, że wymierzonej kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności, nie sposób uznać za rażąco surową. Wręcz przeciwnie, uznać ją należy za rażąco łagodną, co jednak z uwagi na brak apelacji wniesionej w tym zakresie na niekorzyść oskarżonego nie mogło zostać skorygowane w toku kontroli instancyjnej. Również i orzeczona kara łączna grzywny (70.000 zł.), choć surowa nie jest jednak – w ocenie Sądu Apelacyjnego - rażąco surowa. Biorąc pod uwagę orzeczone grzywny jednostkowe Sąd Okręgowy mógł ją orzec w wysokości od 30.000 zł. do 80.500 zł. Wysoki stopień demoralizacji oskarżonego przejawiający się choćby w skali przestępczej działalności nie pozwala na orzeczenie kar łącznych w niższych wymiarach. Sprzeciwia się temu również wzgląd na społeczne oddziaływanie kary. Kara łączna nie może stanowić instytucji premiującej sprawców, którzy wielokrotnie dopuszczali się przestępstw, gdyż stałoby to w oczywistej sprzeczności z funkcją prewencyjną kary zarówno w jej wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 maja 2008r. w sprawie II AKa 129/08). Podkreślenia ponownie w tym miejscu wymaga, że oskarżony inkryminowanym zachowaniem doprowadził do dotkliwych konsekwencji dla osób, które wciągnął w swą przestępczą działalność uzyskując wymierne i niebagatelne korzyści majątkowe, podczas gdy osoby te do dziś zmagają się z konsekwencjami popełnionych za namową oskarżonego W. K. przestępstw, tak w sferze materialnej, jak i osobistej.

Wnioski

Apelacja oskarżyciela publicznego

1.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody względem pokrzywdzonego czynem przypisanym oskarżonemu w pkt. XIII wyroku — tj. J. G. w kwocie 10.000 zł;

1.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody względem pokrzywdzonego czynem przypisanym oskarżonemu w pkt. XX wyroku — tj. P. P. (P.) w kwocie 30.569,24 zł;

oraz o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w pozostałym zakresie.

Apelacja obrońcy

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

ewentualnie

- zmiana wyroku w punkcie XXIII i uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej;

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu w punktach 1, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 13, 14, 15, 18, 19, 20, 21, 22, 24, 28, 29, 30, 31, 35, 37, 38, 39, 40, 41, 42, 44 aktu oskarżenia czynów;

- wymierzenie oskarżonemu łagodniejszych kar za zarzucane mu w punktach 2,3,12,16,17, 23,25,26,27,32,33, 34, 36,43 przestępstwa

- połączenie kar jednostkowych i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej na zasadzie całkowitej absorpcji;

☒ zasadne

☐ częściowo zasadne

☐ niezasadne

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Apelacja oskarżyciela publicznego

Zasadność zarzutów apelacyjnych.

Apelacja obrońcy

Ad. tiret pierwsze. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Ad. tiret drugie, trzecie, czwarte, piąte. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych obrońcy oskarżonego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Orzeczenie o środkach kompensacyjnych w odniesieniu do pokrzywdzonych: J. G. i P. P..

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadność zarzutów apelacyjnych oskarżyciela publicznego. Niezłożenie przez oskarżyciela publicznego wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od czynienia szerszych rozważań w tym zakresie.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 6, art.3 ust.1 i art.6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu opłatę za drugą instancję w wysokości 14.600 zł. oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.

1PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina, kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana