Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Miliczu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Kuriata

Protokolant: Karolina Szanfisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2014 r.

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda B. K. kwotę 16 400,00 (szesnaście tysięcy czterysta) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3543,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kwotę 2417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V C 133/13

UZASADNIENIE

Powód B. K., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A.
z siedzibą w W. kwoty 10 001,00 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 października 2012 r. Ponadto powód domagał się zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego w wysokości 2417,00 zł oraz kosztów dojazdu na każdą rozprawę.

W uzasadnieniu wskazał, iż w dniu 16 sierpnia 2012 r. miała miejsce kolizja drogowa,
w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda marki F. (...) T. (...), nr rej. (...). Powód zgłosił stronie pozwanej szkodę w dniu 29 sierpnia 2012 r. wnosząc jednocześnie o wypłacenie odszkodowania z umowy ubezpieczenia AC zawartej w dniu 15 grudnia 2011 r. Dodatkowo wskazał, że w dacie powstania szkody posiadaczem cesji wierzytelności z polisy AC był (...) Bank (...) S.A. jednakże aktualnie niniejszy bank nie jest już właścicielem tego pojazdu gdyż powód spłacił cały kredyt zaciągnięty na jego zakup. Strona pozwana dokonała kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu i określiła jego wartość zarówno przed jak i po szkodzie. Według tych wyliczeń wartość pojazdu sprzed szkody wynosi 53 100,00 zł, w stanie uszkodzonym 41 800,00 zł, a koszt naprawy wynosi 38 043,53 zł. W związku z tym strona pozwana powołując się na ogólne warunki ubezpieczenia uznała, że wystąpiła szkoda całkowita a powodowi należy się różnica pomiędzy wartością pojazdu sprzed i po szkodzie czyli 11 300,00 zł. Powód wskazał, że nie zgodził się z tymi ustaleniami i zlecił sporządzenie opinii biegłemu rzeczoznawcy A. P., który określił wartość pojazdu sprzed szkody na kwotę 60 100,00 zł, wartość pojazdu uszkodzonego na kwotę 21 100,00 zł natomiast koszt naprawy na kwotę 46 829,99 zł. Powód podał również, że w umowie ubezpieczenia AC ustalono najwyższą sumę ubezpieczenia w kwocie 55 800,00 zł i taką sumę należy przyjąć jako wartość pojazdu nieuszkodzonego. W związku z tym koszt naprawy przekracza 70 % wartości pojazdu więc w wyniku kolizji drogowej z dnia 16 sierpnia 2012 r. nastąpiła szkoda całkowita. Mając takie ustalenia na uwadze powód stanął na stanowisku, że należne mu odszkodowanie wynosi 34 700,00 zł (55 800,00 zł – 21 100,00 zł). Odejmując od tak wyliczonej kwoty wysokość odszkodowania przyznaną przez stronę pozwaną czyli 11 300,00 zł brakująca kwota wynosi 23 400,00 zł. Powód podniósł jednak, że biorąc pod uwagę duże rozbieżności pomiędzy opinią A. P. a kalkulacją strony pozwanej na tym etapie dochodzi odszkodowania w wysokości 10 001, 00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie zastrzegł możliwość rozszerzenia powództwa po wydaniu zawnioskowanej przez niego opinii biegłego sądowego. W zakresie terminu początkowego liczenia odsetek powód podał, że w przypadku rozszerzenia powództwa będzie on jeden gdyż strona pozwana miała obowiązek wypłacić odszkodowanie w całej i prawidłowej wysokości w ciągu 30 dni od zgłoszenia szkody co miało miejsce w dacie 29 sierpnia 2012 r. więc wymagalność całego roszczenia powstała w dniu 1 października 2012 r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) .U. S.A., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznała, że prowadziła postępowanie likwidacyjne szkody w ramach łączącej strony umowy ubezpieczenia autocasco. W toku postępowania ustalono, że szkoda powstała w pojeździe F. (...) nr rej. (...) ma charakter szkody całkowitej w rozumieniu § 2 ust. 18 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco. Dodatkowo potwierdziła, iż zgodnie z wykonaną przez siebie kalkulacją wartość pojazdu sprzed szkody ustalono na kwotę 53 100,00 zł, wartość w stanie uszkodzonym na kwotę 41 800,00 zł a koszt naprawy na kwotę 38 043,53 zł. W związku z tym powodowi wypłacono odszkodowanie w kwocie 11 300,00 zł. Dodatkowo strona pozwana podała, że przedłożona przez powoda opinia ma walor dokumentu prywatnego i nie może stanowić dowodu na okoliczność rzeczywistego rozmiaru szkody. W odniesieniu do wyliczeń poczynionych przez powoda podniesiono, że przyjęcie wartości pojazdu w wysokości 55 800,00 zł (suma ubezpieczenia) jest błędne gdyż zgodnie z ogólnymi warunkami umowy podstawą rozliczenia szkody całkowitej jest wartość rynkowa pojazdu z dnia szkody a nie z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia. Umowa była zawarta w grudniu 2011 r. natomiast szkoda miała miejsce w sierpniu 2012 r. więc wartość pojazdu po 8 miesiącach bez wątpienia uległa zmianie. Ponadto przy przyjęciu wyższej wartości rynkowej pojazdu prawdopodobnie wzrośnie również wartość jego pozostałości.

W piśmie procesowym z dnia 7 marca 2014 r. powód rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 16 400,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania, na które składa się opłata od pozwu w kwocie 820,00 zł, zaliczka na poczet biegłego w kwocie 700,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 617,00 zł oraz koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2012 r. miała miejsce kolizja drogowa, podczas której został uszkodzony pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), który stanowił własność B. K.. Powód w dniu 14 grudnia 2011 r. zawarł ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia pojazdu F. (...) nr VIN (...), która obejmowała odpowiedzialność cywilną posiadaczy pojazdów mechanicznych, autocasco, następstwa nieszczęśliwych wypadków oraz assistance. Okres ubezpieczenia został ustalony od 15 grudnia 2011 r. do 14 grudnia 2012 r. a suma ubezpieczenia na kwotę 55 800,00 zł brutto. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. był cesjonariuszem praw z umowy ubezpieczenia.

(fakty bezsporne)

Strona pozwana w piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r. poinformowała (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. o przyjęciu zawiadomienia o zdarzeniu z dnia 16 sierpnia 2012 r. W tym samym dniu strona pozwana wystosowała pismo do powoda informujące go o przyjęciu zgłoszenia szkody i wzywające go do przedłożenia niezbędnych dokumentów w celu likwidacji szkody. Na podstawie zgromadzonej dokumentacji ubezpieczyciel dokonał kalkulacji naprawy nr (...) i ustalił jej koszty w wysokości 39 487,44 zł. W zakresie wartości pojazdu zarówno przed jak i po szkodzie ubezpieczyciel dokonał wyceny w ramach której ustalił, że wartość pojazdu na dzień 15 sierpnia 2012 r. wynosi 53 100,00 zł natomiast wartość pojazdu uszkodzonego wynosi 25 700,00 zł. Zgodnie z kalkulacją naprawy nr (...) wykonaną przez D.S. (...) A.S.O. F. we W. koszty naprawy wyliczono na kwotę 38 043,53 zł. Ostatecznie pismem z dnia 11 października 2012 r. strona pozwana poinformowała powoda, że w związku z powstałą szkodą podjęła decyzję o przyznaniu odszkodowania w kwocie 11 300,00 zł przy przyjęciu szkody całkowitej. Dodatkowo wskazano, że przyznana kwota jest różnicą pomiędzy przyjętą wartością pojazdu sprzed szkody w wysokości 53 100,00 zł a wartością jego pozostałości w kwocie 41 800,00 zł.

(dowód: akta szkodowe nr (...)).

Powód w dniu 29 sierpnia 2012 r. zgłosił stronie pozwanej zaistnienie zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2012 r. i wystąpienie szkody

(dowód: fakt bezsporny)

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w piśmie z dnia 16 października 2012 r. poinformował Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego w M. o zwrotnym przeniesieniu prawa własności przedmiotu przewłaszczenia w postaci pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) na rzecz B. K.. W piśmie z tego samego dnia (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. poinformował ubezpieczyciela o zniesieniu cesji praw polisy ubezpieczeniowej autocasco dotyczącej przedmiotowego pojazdu. W kolejnym piśmie z tego samego dnia (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawiadomił B. K. o całkowitej spłacie zaciągniętego kredytu na zakup pojazdu oraz o zwolnieniu ustanowionych do umowy kredytowej zabezpieczeń.

(dowód: zaświadczenie o zwrotnym przeniesieniu prawa własności przedmiotu przewłaszczenia – k. 12;

zaświadczenie o zniesieniu cesji praw polisy ubezpieczeniowej autocasco – k. 13;

pismo z dnia 16.10.2012 r. – k. 14)

Powód nie zgodził się z wysokością przyznanego odszkodowania i zlecił sporządzenie opinii biegłemu rzeczoznawcy A. P.. W wydanej opinii biegły wyliczył wartość pojazdu sprzed szkody na kwotę 60 100,00 zł, wartość pojazdu uszkodzonego na kwotę 21 100,00 zł a koszty naprawy w wysokości 46 829,99 zł.

(dowód: prywatna opinia biegłego rzeczoznawcy A. P. – k. 19-49)

Wartość nieuszkodzonego samochodu powoda w stanie jak przed wypadkiem wynosiła 52 800,00 zł, po wypadku 25 100,00 zł, a koszt jego naprawy wyniósł 38 956,87 zł. W związku z tym koszt naprawy w stosunku do wartości pojazdu sprzed szkody wyniósł ok. 74 % a mając na uwadze regulacje zawarte w ogólnych warunkach ubezpieczenia autocasco w pojeździe powoda wystąpiła szkoda całkowita.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. M. z dnia 29.07.2013 r. – k. 98- 139;

ogólne warunki ubezpieczenia pojazdów autocasco – k. 66-75)

Powód otrzymał od strony pozwanej w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego kwotę 11 300,00 zł.

(dowód: fakt bezsporny)

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną była odpowiedzialność strony pozwanej wynikająca z umowy ubezpieczenia autocasco. Poza sporem pozostawał stan faktyczny sprawy w zakresie okoliczności powstania szkody. Spór dotyczył ustalenia wysokości rzeczywistej szkody, a co za tym idzie, wysokości należnego odszkodowania.

Stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 pkt. 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie, polegające na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku,
a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela wynikająca z umowy ubezpieczenia majątkowego wyraża się w obowiązku spełnienia świadczenia pieniężnego polegającego na wypłacie odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku przewidzianego w umowie wypadku.

Według cytowanego powyżej przepisu przesłanką odpowiedzialności ubezpieczyciela jest zaistnienie przewidzianego w umowie wypadku, a więc powstanie szkody w mieniu ubezpieczającego pozostającej w związku przyczynowym z tym wypadkiem (art. 361 k.c.). W świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa wypadku ubezpieczeniowego. Szkodą w mieniu jest wszelki uszczerbek majątkowy. W przypadku dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego autocasco to umowa określa zasady i granice odpowiedzialności ubezpieczyciela. W niniejszej sprawie koniecznym było ustalenie wartości pojazdu zarówno sprzed jak i po szkodzie oraz wysokości kosztów naprawy w celu stwierdzenia czy nastąpiła szkoda częściowa czy całkowita. Powód przedłożył do akt sprawy opinię biegłego rzeczoznawcy A. P. jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego prywatne opinie sporządzone na zlecenie stron należy traktować jedynie jako ich stanowiska w sprawie i nie mogą podlegać ocenie Sądu jako dowód z opinii biegłego. W związku z tym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd miał przede wszystkim na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. M.. Zdaniem Sądu opinia sporządzona przez biegłego sądowego jest wyczerpująca i przekonująca. Biegły szczegółowo uzasadnił sposób oraz podstawy opracowania opinii. Biegły sporządzając opinię w niniejszym postępowaniu opierał się wyłącznie na aktach sprawy. Dokonał szczegółowej analizy akt szkody sporządzonych przez stronę pozwaną, a także opinii prywatnej sporządzonej na zlecenie powoda przez rzeczoznawcę samochodowego A. P.. Biegły w sposób szczegółowy przedstawił sposób w jaki ustalił rzeczywistą szkodę w pojeździe powoda.

W konsekwencji Sąd uznał, iż opinia biegłego sądowego została sporządzona w sposób logiczny, rzetelny i prawidłowy i dlatego przyjął ją za podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Należy również podkreślić, iż żadna ze stron niniejszego postępowania w żadnym zakresie nie zakwestionowała sporządzonej opinii.

Ustalając faktyczny rozmiar szkody jaką poniósł B. K. w wyniku kolizji mającej miejsce w dniu 16 sierpnia 2012 r., a następnie decydując o wysokości należnego odszkodowania, Sąd orzekł w oparciu o opinię biegłego, który dokonał poprawnych
i wiarygodnych ustaleń. Biegły prawidłowo ustalił zarówno wartość pojazdu nieuszkodzonego jak po wystąpieniu szkody oraz koszt oraz zakres jego naprawy, a następnie wskazał mając na uwadze ogólne warunki ubezpieczenia autocasco, iż szkoda powstała w pojeździe powoda ma charakter szkody całkowitej. Kalkulacja naprawy została wykonana przez biegłego w systemie A.. Biegły uwzględnił do wymiany i naprawy części uszkodzone wskazane przez ubezpieczyciela, przyjął ceny oryginalnych części zamiennych na dzień szkody oraz stawki roboto – godziny wg średnich stosowanych w warsztatach nieautoryzowanych wykonujących naprawy o jakości porównywalnej z warsztatami (...).

Zgodnie z § 2 ust. 18 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco, szkoda całkowita występuje wtedy gdy przewidywane koszty naprawy przekraczają 70 % wartości rynkowej tego pojazdu z dnia szkody. Według ustaleń poczynionych przez biegłego sądowego, które Sąd przyjął za własne, stosunek kosztów naprawy do wartości pojazdu sprzed szkody wyniósł ok. 74 % (wartość pojazdu nieuszkodzonego 52 800,00 zł natomiast koszt naprawy 38 956,87 zł) w związku z czym w pojeździe powoda wystąpiła szkoda całkowita. W myśl § 27 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia, w razie szkody całkowitej odszkodowanie ustala się na podstawie wartości pojazdu ustalonej na dzień zaistnienia szkody, pomniejszonej o wartość pozostałości uszkodzonego pojazdu. W niniejszej sprawie wartość pojazdu sprzed szkody wynosiła 52 800,00 zł natomiast wartość po szkodzie wynosiła 25 100,00 zł w związku z czym wysokość należnego odszkodowania wynosi 27 700,00 zł.

Mając na uwadze wysokość odszkodowania uznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą powodowi, tj. kwotę 11 300,00 zł, należało zasądzić dalszą dochodzoną kwotę 16 400,00 zł.

W związku z tym, iż w umowie suma ubezpieczenia została określona w wysokości brutto to odszkodowanie winno zostać wypłacone powodowi z uwzględnieniem podatku VAT (§ 2 ust. 16 w zw. z § 25 ust. 12 ogólnych warunków ubezpieczenia autocasco).

Jako datę wymagalności odsetek za opóźnienie Sąd uznał datę wskazaną w pozwie, mając na względzie art. 817 § 1 k.c. zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a także § 25 ust. 3 ogólnych warunków ubezpieczenia, który zawiera podobną regulację i stanowi, iż jeżeli nie umówiono się inaczej, (...) wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu. Gdy wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okaże się niemożliwe, świadczenie powinno zostać spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (art. 817 § 2 k.c.). Oznacza to, iż spełnienie świadczenia w terminie późniejszym może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel powoła się na istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych ze szczególną starannością.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że odsetki ustawowe są należne od dnia 1 października 2012 r. gdyż jak podał powód zawiadomił ubezpieczyciela o zdarzeniu w dniu 29 sierpnia 2012 r. (strona pozwana nie kwestionowała tej daty). Jak wynika z akt szkodowych strona pozwana otrzymała zgłoszenie zaistnienia zdarzenia już wcześniej gdyż w piśmie z dnia 17 sierpnia 2012 r. poinformowała (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., ówczesnego uprawnionego do odbioru świadczenia z umowy ubezpieczenia, o przyjęciu zgłoszenia. Sąd uznał, że odsetki ustawowe od rozszerzonego powództwa są również należne od 1 października 2012 r. gdyż ubezpieczyciel do tej daty winien wypłacić ubezpieczającemu pełne odszkodowanie.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu w pkt II sentencji wyroku Sąd oparł o art. 98 k.p.c. Mając na uwadze fakt, iż powód wygrał proces w całości, Sąd obciążył stronę pozwaną kosztami sądowymi poniesionymi przez B. K., tj.: opłatą sądową w wysokości 821,00 zł, kwotą 305,00 zł wpłaconą tytułem wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii, kwotą 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 2 400,00 zł.

Wynagrodzenie pełnomocnika powoda zostało ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku powoda o zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3 600,00 zł z uwagi na typowy charakter niniejszej sprawy oraz przeciętny stopień jej skomplikowania.

Dodatkowo należy wskazać, iż pełnomocnik powoda domagał się również zwrotu uiszczonej przez powoda zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 700,00 zł. Zarządzeniem z dnia 11 grudnia 2013 r. dokonano zwrotu B. K. kwoty 395,00 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki natomiast pozostała kwota 305,00 zł została ujęta w punkcie II sentencji wyroku. W zakresie żądania pełnomocnika powoda o zwrot kosztów dojazdu na rozprawy należy zauważyć, iż pełnomocnik nie przedłożył Sądowi spisu kosztów uwzględniających wyliczenie niniejszych dojazdów w związku z czym Sąd nie mógł uwzględnić jego żądania.