Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jelenia Góra, dnia 21-11-2013 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Paweł Siwek

Protokolant:Marcin Szczypiński

po rozpoznaniu w dniu 21-11-2013 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w W.

przeciwko T. K.

o zapłatę

powództwo oddala.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lutego 2013 r. (...) sp. z o.o. w W. domagała się zasądzenia od T. K. kwoty 1.741 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wskazanych kwot.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż zawarła z pozwaną umowę o świadczenie usług. Zgodnie z zawartą umową powód zobowiązany był świadczyć usługi polegające na udostępnianiu kodowanych programów telewizyjnych oraz radiowych, natomiast pozwana zobowiązana była uiszczać miesięczne opłaty z tytułu świadczonych na jej rzecz usług w terminach wskazanych w dokumentach płatniczych. Pozwana nie uregulowała należności wynikających ze wskazanych dokumentów płatniczych. Zgodnie z obowiązującymi warunkami umowy, w związku z brakiem zapłaty należności wynikających z wystawionych dokumentów płatniczych, umowa została rozwiązana. Ponadto z uwagi na fakt niedotrzymania warunków umownych przez pozwaną, zgodnie zawartą umową, została naliczona kara umowna na dowód czego została wystawiona nota obciążeniowa. Do dnia wniesienia powództwa pozwana nie uregulowała zobowiązań wynikających z wystawionych dokumentów płatniczych.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 15 marca 2013 r., w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 479963/13, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie powództwo strony powodowej uwzględnił w całości.

Od powyższego orzeczenia w dniu 03 kwietnia 2013 r. sprzeciw wniosła T. K., zarzucając przedawnienie roszczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 grudnia 2008 r. T. K. zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług.

(Dowód: - umowa z dnia 10.12.2008 . k. 22)

Z tytułu świadczonych usług oraz z tytułu kar T. K. jest winna (...) sp. z o.o. w W. kwotę 1.741 zł.

Data wymagalności ostatniej z kwot należności przypadała na dzień 29 września 2009 r.

(Dowód: - faktury VAT k. 23 – 23v, 25 – 25v

- nota obciążeniowa k. 24

- regulamin świadczenia usług k. 26 – 27v

- cennik k. 28 – 29)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że w dniu 10 grudnia 2008 r. strony zawarły na okres 24 miesięcy umowę o świadczenie usług, której przedmiotem było udostępnianie przez stronę powodową kodowanych programów telewizyjnych i innych usług.

Pozwana nie zakwestionowała wysokości wierzytelności jaką posiada w stosunku do niego strona powodowa.

Tym samy na podstawie art. 230 k.p.c., uwzględniając przedłożone w sprawie dowody, należało uznać że pozwana przyznała iż posiada zadłużenie wobec strony powodowej i wynosi ono 1.741 zł.

Pozostała zatem kwestia przedawnienia roszczenia.

Zgodnie bowiem z art. 118 k.c. dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej okres przedawnienia wynosi trzy lata.

Tymczasem data wymagalności ostatniej z kwot należności przypadała na dzień 29 września 2009 r. (nota obciążeniowa z dnia 14 września 2009 r.), zaś pozew został wniesiony dopiero w dniu 25 lutego 2013 r.

Tym samym tak należność ze wskazanej noty obciążeniowej jak i należności z faktur VAT, które miały wcześniejszy termin wymagalności, już się przedawniły.

Należało zatem przejść do wskazywanej przez stronę powodową kwestii, że podniesienie przez pozwaną zarzutu przedawnienia nosiło znamiona nadużycia prawa.

W tym zakresie strona powodowa powoływała się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 2003 r. (sygn. akt V CK 24/02, OSNC 2004/10/157).

Jednakże trzeba było zauważyć, że w uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazywał, że w okolicznościach tamtej sprawy powoływanie się na zarzut przedawnienia pozostawał w kolizji z zasadami współżycia społecznego, albowiem doszło jedynie do minimalnego przekroczenia okresu przedawnienia – o dwa dni.

Tymczasem w niniejszej sprawie okres przedawnienia został przekroczony o blisko pięć miesięcy. A zatem powoływanie się na wspominanie orzeczenie Sądu Najwyższego w okolicznościach niniejszego postępowania było całkowicie nieadekwatne.

Zwłaszcza że strona powodowa prowadzi na szeroką skalę swoją działalność gospodarczą w zakresie świadczenie usług, których przedmiotem jest między innymi udostępnianie kodowanych programów telewizyjnych.

Należałoby zatem oczekiwać, że będzie w stanie dołożyć należytej staranności i nie dopuszczać do przedawnienia przysługujących jej roszczeń i we właściwym czasie podejmować stosowne czynności procesowe.

Skoro jednak tego w rozpatrywanej sprawie strona powodowa nie uczyniła, nie sposób było czynić zarzut pozwanej naruszenia zasad współżycia społecznego, z tego powodu że skorzystała z przysługującego jej prawa do podniesienia zarzutu przedawnienia.

I dlatego też, uznając że T. K. skutecznie podniosła zarzut przedawnienia roszczeń, Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) sp. z.o.o. w W. jako bezzasadne.