Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

sędzia sądu okręgowego Katarzyna Gajewska

protokolant starszy sekretarz sądowy Marzena Kulig

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2024 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. B., D. K., A. L., M. M., A. M., J. P.

przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej Szpitalowi (...) w K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie IV Wydziału Pracy

i (...) z 15 marca 2024 r. sygn. akt IV P 1232/23/N

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) w K. na rzecz M. B., A. L., A. M. po 675 zł (sześćset siedemdziesiąt pięć złotych, a na rzecz D. K., M. M., J. P. po 1350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej od uprawomocnienia się tego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VII Pa 109/24

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 15 marca 2024 r., sygn. akt IV P 1232/23/N Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie z powództwa M. B., D. K., A. L., M. M., A. M., J. P. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej Szpital (...) w K. o zapłatę zasądził od strony pozwanej na rzecz każdej z powódek wyszczególnione kwoty łączne wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od poszczególnych kwot miesięcznych oraz po 675 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a także nakazał ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie 3.750 zł tytułem opłat od pozwu, od których uiszczenia powódki były zwolnione z mocy ustawy.

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym, który był bezsporny.

M. B. jest zatrudniona u strony pozwanej od 15 listopada 2010 r. w tym od 1 lutego 2016 r. na stanowisku pielęgniarki specjalistki. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 1,06. Do końca grudnia 2022 r. była zatrudniona w wymiarze pełnego etatu a od stycznia 2023 r. w wymiarze 0,5 etatu. Od lipca 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 1,02, została zaliczona do 5 grupy. W okresie do 24 sierpnia 2022 r. korzystała z urlopu rodzicielskiego a od 15 listopada 2022 r. do końca grudnia 2022 r. z urlopu wychowawczego.

D. K. jest zatrudniona w wymiarze pełnego etatu u strony pozwanej od 1 sierpnia 2016 r. w tym od 1 października 2022 r. na stanowisku pielęgniarki specjalistki. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa internistycznego. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 0,73. Od lipca 2022 r. do grudnia 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 0,94 i grupę 6, a od stycznia 2023 r. została zaliczona do 5 grupy ze wskaźnikiem 1,02 przy zmianie stanowiska pracy na pielęgniarkę specjalistkę (w oparciu o zawarte z pozwanym szpitalem porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy). W spornym okresie do 19 września 2022 r. korzystała z urlopu rodzicielskiego.

A. L. jest zatrudniona u strony pozwanej od 1 kwietnia 2017 r. na stanowisku pielęgniarki specjalistki, w spornym okresie w wymiarze 0,5 etatu. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa zachowawczego. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 1,06. Od lipca 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 1,02, została zaliczona do 5 grupy.

M. M. była zatrudniona u strony pozwanej od 1 maja 2014 r. do 31 stycznia 2023 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pielęgniarki specjalistki. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa chirurgicznego. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 1,06. Od lipca 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 1,02, została zaliczona do 5 grupy.

A. M. jest zatrudniona u strony pozwanej od 15 marca 2013 r., przy czym na stanowisku pielęgniarki specjalistki od 1 grudnia 2018 r., w spornym okresie w wymiarze 0,5 etatu. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 1,06. Od lipca 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 1,02, została zaliczona do 5 grupy.

J. P. jest zatrudniona u strony pozwanej od 1 lutego 2008 r. w tym od 1 września 2013 r. na stanowisku pielęgniarki specjalistki. Posiada wykształcenie wyższe magisterskie i specjalizację z pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki. W okresie od lipca 2021 r. do czerwca 2022 r. jej wynagrodzenie było ustalane w oparciu o wskaźnik 1,06. W spornym okresie była zatrudniona w wymiarze 0,8 etatu. Od lipca 2022 r. jej wynagrodzenie zostało ustalone w oparciu o wskaźnik 1,02, została zaliczona do 5 grupy.

W dniu 29 czerwca 2022 roku weszła w życie ustawa z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022, poz. 1352).

W lipcu 2022 roku pozwany szpital dążył do zawarcia z pielęgniarkami porozumień zmieniających umowy o pracę. Powódki (za wyjątkiem D. K. i J. P.) odmówiły podpisania porozumień na mocy których ich wynagrodzenie zasadnicze od dnia 1 lipca 2021 roku wynosiłoby 5 776 zł z zakwalifikowaniem ich do 5 grupy zawodowej.

Na placówkach medycznych finansowanych ze środków publicznych ciąży obowiązek zgłaszania pracowników do Narodowego Funduszu Zdrowia. Według informacji uzyskanej z funduszu, do końca czerwca 2022 roku wskaźnik pracy powodowych pielęgniarek (za wyjątkiem D. K.) wynosił 1,06.

Od 1 lipca 2022 roku współczynnik pracy dla pielęgniarek posiadających wyższe wykształcenie z posiadaną specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia wynosi 1,29 (grupa 2).

Przyjmując wskaźnik pracy wynoszący 1,29 wynagrodzenie zasadnicze pielęgniarek specjalistek wynosiło 7 304,66 zł brutto miesięcznie. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem wypłaconym pracownicom a obliczonym w ten sposób wynosiłaby 1 529,00 zł w przeliczeniu na pełen etat.

Wynagrodzenie za pracę przysługujące powódkom było płatne do 10 dnia kolejnego miesiąca.

Pozwany został wezwany do zapłaty dochodzonych pozwem kwot tytułem różnicy pomiędzy rzeczywiście uzyskiwanym wynagrodzeniem za pracę a faktycznie należnym, ale nie uczynił zadość żądaniom pracownic.

Na zasadzie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd Rejonowy pominął dowód z przesłuchania stron oraz świadków, albowiem istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności były bezsporne, zaś spór stron sprowadzał się do sfery prawnej. Poza sporem była także wysokość wynagrodzeń wypłaconych powódkom przez pozwanego w spornym okresie oraz wynagrodzenia poszczególnych powódek obliczonego wedle zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W takim stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne.

Powołał art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1801, z 2022 r. poz. 1352), zgodnie z którym do dnia 1 lipca 2022 roku podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem następujących warunków:

1) sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, zwanego dalej „porozumieniem”;

2) podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów;

3) jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, zwanego dalej „zarządzeniem”: a) kierownik podmiotu leczniczego, b) podmiot tworzący, o którym mowa w art. 4 pkt 1 - w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych i jednostek wojskowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej;

4) ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia.

Zgodnie z załącznikiem do powyższej ustawy, przyjmującym formę tabeli określającej: liczbę porządkową, grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku i przypisany im współczynnik pracy: - do grupy 5 (współczynnik pracy - 1,02) został przypisany: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Natomiast do grupy 2, przy współczynniku pracy 1,29 zalicza się farmaceutę, fizjoterapeutę, diagnostę laboratoryjnego, pielęgniarkę, położną, technika elektroradiolog, psychologa, innego pracownika wykonującego zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarkę, położną z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarkę, położną ze średnim wykształceniem i specjalizacją.

Zgodnie z bezspornym stanem faktycznym powódkom do końca czerwca 2022 roku przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze według zaszeregowania do grupy 7 ze współczynnikiem pracy – 1,06 ( przy czym powódce D. K. do końca września 2022 r. odpowiednio ze współczynnikiem pracy 0,73). Grupa ta obejmowała pielęgniarki z tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa jako pracowników wykonujących zawód medyczny wymagający wyższego wykształcenia i specjalizacji. Natomiast grupa 7 ze współczynnikiem 0,73 obejmowała pielęgniarki bez tytułu specjalisty. Wszystkie powódki posiadały tytuł zawodowy magistrów pielęgniarstwa ze specjalizacją, spełniając wymagania niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalistki ( w przypadki powódki D. K. od października 2022 r.). Spór pomiędzy stronami dotyczy kwestii zaszeregowania pracownic od 1 lipca 2022 roku do grupy pracowniczej odwołującej się do jako wymaganego niższego poziomu wykształcenia niż posiadane przez powódki i zgodnie z przepisami wymagane na danym stanowisku (przy czym w przypadku D. K. w okresie lipiec –wrzesień 2022 r. spór dotyczy zaliczenia jej do grupy 6 miast do grupy 5).

Sąd Rejonowy zaznaczył, że w ustawie z dnia 8 czerwca 2017 roku (a ściślej rzecz ujmując, w załączniku do niej) ustawodawca odwołuje się do kategorii wykształcenia „wymaganego” na danym stanowisku. Zdaniem Sądu „wymagany” oznacza nie więcej niż „niezbędny, potrzebny”, zatem powstaje więc pytanie, na ile konkretny pracodawca może samodzielnie szeregować pracowników do określonych grup. Sąd podkreślił, że przepisy prawa powszechnie obowiązującego, zwłaszcza te rangi ustawowej niejako „automatycznie” rzutują na konieczność odpowiedniego i niedowolnego ukształtowania warunków zatrudnienia (art. 18 k.p.). W tej kwestii, wyznaczającej w istocie minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, pracodawca pozostaje związany wymogami określonymi w ustawie. Nie stoi to na przeszkodzie polepszeniu warunków pracy zatrudnionych, co wynika z wyrażonej w art. 18 k.p. zasady uprzywilejowania pracownika.

Powyższą argumentację wspiera także, w ocenie Sądu Rejonowego, uzasadnienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku, gdzie wskazano, że jej celem jest wspieranie podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników służby zdrowia. W świetle tego stwierdzenia jasne jest, że przewidziany system gratyfikacji – zwiększający wynagrodzenie wraz ze wzrostem kwalifikacji – powinien być wykładany w ten sposób, że istotne są kwalifikacje posiadane, nie zaś wymagane przez konkretnego pracodawcę. Te ostatnie mogłyby być bowiem celowo ustalane, w większości wypadków zapewne dla zmniejszenia wydatków, na poziomie minimalnym. Stałoby to jednak w jawnej sprzeczności z postulatem wspierania pracowników służby zdrowia, w tym pielęgniarek, w podnoszeniu ich kwalifikacji zawodowych. Ponadto zaszeregowanie pracownika do dalszej grupy wynagradzania podważałoby zaufanie do państwa i stanowionego przezeń prawa.

Ponadto, powszechnie obowiązujące przepisy zawierają regulacje odnoszące się do kwalifikacji wymaganych na stanowisku pielęgniarki specjalistki. Stosownie do treści rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami i stanowiącego jego integralną część załącznika do tego aktu prawnego określającego kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych (tabelka podzielona na: 1 - Lp., 2 - S., 3 - Wymagane Kwalifikacje, 4- Liczba lat pracy w zawodzie lub inne dodatkowe kwalifikacje )- dla pracownika zatrudnionego na stanowisku specjalista pielęgniarka (L.p. 32) wymagany jest:

- tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia,

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia,

- licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania,

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania

- i dwuletni staż pracy w zawodzie.

Zważywszy na budowę tej kolumny tabeli – wymienione rodzaje wykształcenia podane są od kolejnych tiretów, rozdzielone przecinkami – Sad Rejonowy stwierdził, że wymienione są alternatywnie. Wystarczy zatem posiadanie chociaż jednego z podanych rodzajów wykształcenia. Jednocześnie, wszystkie należy uważać za równorzędne.

Zdaniem Sądu Rejonowego, wszystkie przywołane na wstępie akty normatywne pozostają częścią jednego systemu prawnego, zgodnie z koncepcją tzw. monizmu prawnego. W związku z tym, uzasadniona staje się ich wykładnia systemowa, która zakłada interpretację poszczególnych sformułowań użytych w jednym akcie w świetle treści innego aktu. Skoro zatem w ustawie z 8 czerwca 2017 roku (a ściślej: w załączniku do niej) ustawodawca odwołuje się do kategorii wykształcenia „wymaganego”, to należy to interpretować w świetle rozporządzenia z 20 lipca 2011 roku. Racjonalny ustawodawca odnosi się wszak do pojęć już zastanych, a jeżeli chciałby nadać jakiemuś słowu nowe znaczenie, to niewątpliwie zdefiniowałby je w art. 2 zawierającym zbiór definicji legalnych. Takiemu odniesieniu się nie stoi na przeszkodzie fakt, że rozporządzenie ma niższą rangę niż ustawa, w tym wypadku doprecyzowuje przepisy ustawowe. Taka rola rozporządzeń jest zaś powszechnie uznawana w nauce prawa. Odnosząc się z kolei do argumentów, że należy dawać prymat wykładni językowej i pojęcie „wymagane kwalifikacje” odnosić do języka powszechnego, Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszym wypadku wykładnia językowa wcale nie pozostawała w sprzeczności z wykładnią systemową. Otóż, istotnie „wymagany” semantycznie oznacza „niezbędny, potrzebny”. Jednakowoż wykładnia ta wcale nie wskazuje, przez kogo dane kwalifikacje mają być wymagane – przez pracodawcę czy ustawodawcę. Zważywszy na fakt, że akty powszechnie obowiązujące mogą ograniczać autonomię woli poszczególnych jednostek należy, zdaniem Sądu Rejonowego przyjąć tę drugą koncepcję. W konsekwencji, nie ma żadnego znaczenia, jakie wymagania stawia swoim pracownikom strona pozwana; liczą się wymagania zawarte w przepisach. Odpowiednia zaś ich interpretacja możliwa jest tylko dzięki zastosowanej wykładni systemowej. W szczególności w przypadku zawodów takich jak pielęgniarka czy położna ustawodawca nie może pozostawić pracodawcy kompetencji ustalania wymagań zawodowych.

Argumenty powyższe znajdują także potwierdzenie w uzasadnieniu ustawy z 8 czerwca 2017 roku, gdzie wskazano, że jej celem jest wspieranie podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez pracowników służby zdrowia. W świetle tego stwierdzenia jasne jest, że przewidziany system gratyfikacji – zwiększający wynagrodzenie wraz ze wzrostem kwalifikacji – powinien być wykładany w ten sposób, że istotne są kwalifikacje posiadane, mieszczące się w granicach wyznaczonych rozporządzeniem z dnia 20 lipca 2011 roku, nie zaś wymagane przez konkretnego pracodawcę. Te ostatnie mogłyby być bowiem celowo ustalane, w większości wypadków zapewne dla zmniejszenia wydatków, na poziomie minimalnym. Stałoby to jednak w jawnej sprzeczności z postulatem wspierania pracowników służby zdrowia, w tym pielęgniarek, w podnoszeniu ich kwalifikacji zawodowych. Ponadto byłoby zaś działaniem nieuczciwym, skoro powódka – działając w zaufaniu do obowiązujących od 2011 roku przepisów prawa – stale podnosiła swoje kwalifikacje. Zaszeregowanie jej do dalszej grupy wynagradzania podważałoby zaufanie do państwa i stanowionego przezeń prawa.

Dla Sądu Rejonowego, ulega zatem wątpliwości, iż wyżej powołane przepisy powinny być interpretowane łącznie, z uwzględnieniem okoliczności, iż stanowią integralną część systemu organizacji służby zdrowia. Zatem należy uznać, iż kwalifikacje wymagane o których mowa w obowiązującym od lipca 2022 roku załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku to kwalifikacje zgodne z wyżej powołanym rozporządzeniem. Wobec tego kwalifikacje posiadane przez każdą powódkę należy uznać za wymagane na zajmowanym przez nią stanowisku w rozumieniu załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku i jako takie winny stanowić podstawę do zaliczenia jej do grupy 2 ( w przypadku D. K. w okresie lipiec-wrzesień 2022 r. do grupy 5).

Sąd Rejonowy podkreślił, że przed wejściem w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, strona pozwana w pełni uznawała wszystkie kwalifikacje zawodowe powódek, w tym wykształcenie na poziomie wyższym magisterskim ze specjalizacją. Znajdowało to odzwierciedlenie w wysokości wypłacanego wynagrodzenia, zmiany wysokości wynagrodzenia po osiągnięciu specjalizacji a także w treści zgłoszenia powódek do NFZ. Dokonując z dniem 1 lipca 2022 roku zaszeregowania powódek do grupy 5., niewątpliwie doszło do pogorszenia ich warunków płacy - zaszeregowano je do grupy dalszej, właściwej dla pracowników z niższymi kwalifikacjami, obniżając także współczynnik pracy. W ocenie Sądu Rejonowego, od dnia 1 lipca 2022 roku doszło do faktycznego pogorszenia warunków zatrudnienia wszystkich powódek w zakresie wynagrodzenia. Nadto w ocenie Sądu skoro powódki do końca czerwca 2022 roku były zaszeregowane prawidłowo, to taki stan rzeczy powinien trwać nadal, skoro nie zmieniono kryteriów kwalifikacyjnych. W przypadku D. K., która do końca września będąc magistrem pielęgniarstwa nie miała specjalizacji, należało uznać, iż spełniała kryteria zaliczenia jej do grupy 5, tymczasem pracodawca zaliczył ja do grupy 6.

Zatem zdaniem Sądu Rejonowego pogorszenie sytuacji pracowniczej powódek (za wyjątkiem D. K.) wymagało złożenia przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego (albo zmiany warunków za zgodą stron). W myśl zaś art. 42 § 2 k.p. wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. Powódki miały by możliwość wypowiedzenia się odnośnie do dalszego zatrudnienia, zaś w razie odmowy przyjęcia przez nią zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązałaby się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia, a jeśli przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złożyłyby oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, wystąpiłby skutek wyrażenia zgody na nowe warunki zatrudnienia (art. 42 § 3 k.p.).

Tymczasem strona pozwana od 1 lipca 2022r. dokonała faktycznego obniżenia wynagrodzenia powódek (poza D. K.) poprzez zakwalifikowanie ich do nowej grupy 5 i dopiero po tej dacie wyszła z propozycją zawarcia porozumienia zmieniającego z datą wsteczną (tj od 1 lipca) warunki wynagradzania i kwalifikacji. Powódki odmówiły podpisania pisma i tym samym przyjęcia tychże zmienionych warunków na mocy porozumienia stron. Co jednoznacznie w ocenie Sądu Rejonowego wskazuje, iż jednostronne czynności pracodawcy nie mogły być skuteczne i nie doszło do zmiany wynagrodzenia powódek od 1 lipca 2022 r. zgodnie z wolą pozwanego. Zdaniem Sądu Rejonowego potwierdza to, że powyższe działanie pozwanego wskazuje na to, że strona pozwana składając ww propozycję podzielała przedstawione powyżej stanowisko Sądu, iż w wyniku zakwalifikowania powódek do nowej grupy 5 doszłoby do zmiany warunków zatrudnienia na ich niekorzyść. Stąd potrzeba zawarcia porozumienia stron.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że nawet gdyby doszło do wypowiedzenia warunków pracy w powyższym zakresie (bądź zmiany na zasadzie porozumienia stron tak jak to miało miejsce w przypadku D. K.) to należałoby rozważyć ich ważność w świetle art. 18 §1 i §2 k.p. Jak bowiem wywiedziono powyżej zgodnie z brzmieniem przepisów powszechnie obwiązujących rangi ustawowej i pod ustawowej powódka D. K. (od października 2022 r.) jak i pozostałe powódki (w całym spornym okresie) powinny być kwalifikowane do grupy 2 a nie niższej. Co za tym idzie ustalenie przez strony odmiennych, mniej korzystnych warunków wynagradzania na drodze porozumienia stron jest dotknięte sankcją nieważności.

Ostatecznie, na stanowisku specjalistki pielęgniarki wymagane było m.in. wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwa z określoną specjalizacją. Takie wykształcenie odpowiada 2. grupie zaszeregowania płacowego. Skoro powódki takie wykształcenie zdobyły i dotychczas było uznawane jako wymagane na potrzeby kwalifikowania do grupy zaszeregowania, a jednocześnie zajmują stanowiska pielęgniarek specjalistek, to ich wynagrodzenia powinny być współkształtowane przez współczynnik pracy z tej właśnie grupy wynoszący 1,29. Od lipca 2022 roku powódki powinny były otrzymywać więc wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 7 304,66 zł brutto miesięcznie.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew podnosiła okoliczność wypłacania nadal zatrudnionym powódkom dodatku – jednakże nie wykazano od kiedy dokładnie taki dodatek jest wypłacany a w szczególności czy był on wypłacany w spornym okresie.

Z powyższych względów powództwo jako słuszne zasługiwało, zdaniem Sądu Rejonowego na uwzględnienie co do zasady. W przypadku powódek M. B. i D. K. pomniejszono dochodzone pozwem kwoty o dni korzystania przez nie z urlopów związanych z rodzicielstwem – przy czym sam fakt korzystania z tych urlopów oraz wymiar nieobecności w pracy był między stronami bezsporny (m.in. załączono do pozwu wydruki naliczenia wynagrodzenia powódek za sporne okresy z odręcznymi notatkami co do dni nieobecności w pracy).

O odsetkach orzeczono na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. w zw. z art. 85 § 2 k.p., gdyż wynagrodzenie za każdy miesiąc pracy powódek powinno być bowiem wypłacone wierzycielce do 10 dnia miesiąca, dlatego od dnia następnego strona pozwana pozostawała już w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadając go w wysokości nieprzekraczającej jednomiesięcznego wynagrodzenia otrzymywanego ostatnio przez powódki, gdyż na rzecz pracownic zasądzono należność z zakresu prawa pracy.

Orzeczenie o kosztach procesu zostało oparte na wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. Koszt wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika ustalono na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023, poz. 1935 – tekst jednolity). Jednocześnie Sąd Rejonowy mając na uwadze, iż jednym pozwem objęto żądania sześciu powódek, przy identycznym stanie prawnym i niewielkich rozbieżnościach stanu faktycznego, a także, iż niniejsza sprawa jest jedną z wielu wytoczonych przeciwko stronie pozwanej przed tu Sądem, w sprawie nie prowadzono postępowania dowodowego, pełnomocnik dochodził pełnych kwot wynagrodzenia dla powódek B. i K. choć sam przedłożył dowody z własnymi notatkami na okoliczność, iż przez część spornego okresu nie świadczyły pracy, a nadto, iż wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym – Sąd podzielając argumentację Sądu Najwyższego zawartą w Uchwale z dnia 10 lipca 2015 r. III CZP 29/15 (W razie współuczestnictwa formalnego (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.), do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika. Sąd powinien jednak obniżyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawia za tym nakład pracy pełnomocnika, podjęte przez niego czynności oraz charakter sprawy (art. 109 § 2 k.p.c.) obniżył wynagrodzenie pełnomocnika powódek. Od przyznanych jednostkowo należności zasądzono odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego w oparciu o art. 98 § 1 ¹ k.p.c., zgodnie z którym od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Na zasadzie art. 113 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2023, poz. 1144 – tekst jednolity, zwana dalej u.k.s.c.) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. nakazano pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie łączną kwotę 3.750 zł tytułem opłat sądowych, od których uiszczenia powódki były zwolnione z mocy ustawy (art. 96 ust. 1 pkt 4).

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana - SPZOZ Szpital (...) w K., zaskarżając go w części obejmującej pkt I - XII oraz XIV-XV rozstrzygnięcia i zarzucając:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a to:

a) w myśl art. 386 § 4 k.p.c. nierozpoznanie istoty sprawy poprzez brak przeprowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego zmierzającego do ustalenia stanu faktycznego sprawy odnośnie kwalifikacji zawodowych wymaganych przez pracodawcę na stanowisku pielęgniarki-specjalisty zajmowanym przez powódki w Szpitalu (...), a w konsekwencji wydanie wadliwego rozstrzygnięcia polegającego na nieprawidłowym zaszeregowaniu powódek do grup zawodowych określonych w tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz.U. 2022 poz. 2139; dalej: ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia') oraz nieprawidłowym ustaleniu odpowiadających tym grupom współczynników pracy służących do obliczenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego powódek w okresie od 1 lipca 2022 r. do 31 maja 2023 r.;

b) art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegających na przyjęciu, że od dnia 1 lipca 2022 r. powódka D. K. powinna zostać zaszeregowana do grupy zawodowej określonej w poz. 5 tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia według rzeczywiście posiadanych kwalifikacji, podczas gdy powinna ona zostać zaszeregowana do grupy zawodowej określonej w poz. 6 według kwalifikacji wymaganych przez Pozwanego na zajmowanym przez nią stanowisku pracy;

c) art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegających na przyjęciu, że powódki M. B., A. L., M. M., A. M. oraz J. P. od dnia 1 lipca 2022 r., zaś powódka D. K. od 1 października 2022 r., powinny zostać zaszeregowane do grupy zawodowej określonej w poz. 2 tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia według rzeczywiście posiadanych kwalifikacji, podczas gdy powinny one zostać zaszeregowane do grupy zawodowej określonej w poz. 5 według kwalifikacji wymaganych przez Pozwanego na zajmowanym przez nie stanowisku pracy;

d) art. 227 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia pełnego i rzetelnego postępowania dowodowego, a tym samym nieustalenie przez Sąd faktów mających istotne znaczenie w niniejszej sprawie, a to: kwalifikacji wymaganych przez pracodawcę od powódek na stanowisku pielęgniarki-specjalistki w Szpitalu (...), a także zakresu obowiązków wymaganych na stanowisku pielęgniarki-specjalistki oraz faktycznych czynności wykonywanych przez pielęgniarki-specjalistki posiadające wykształcenie średnie, licencjackie i magisterskie w Oddziałach, w których zatrudnione są powódki;

e) art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z 380 k.p.c. poprzez pominięcie w postanowieniu z dnia z 19 stycznia 2024 r. dowodów z zeznań świadków i stron, podczas gdy przeprowadzenie dowodów ze źródeł osobowych wskazanych przez pozwanego dla wykazania faktów wskazanych w tezach dowodowych zawartych w odpowiedzi na pozew, miało istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie;

f) art. 235 ² § 1 pkt 2 i § 2 k.p.c. w związku z 380 k.p.c. poprzez brak uzasadnienia postanowienia z dnia z 19 stycznia 2024 r. i wskazania, która z trzech podstaw przewidzianych w art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. stanowiła podstawę pominięcia dowodów z zeznań świadków i stron;

g) art. 205 ¹² § 2 k.p,c. art. 235 ² § 2 pkt 2 k.p.c. poprzez brak wydania rozstrzygnięcia Sądu w kwestii dowodu z dokumentu urzędowego zgłoszonego przez pozwanego w piśmie procesowym z 9 lutego 2024 r., podczas gdy przeprowadzenie dowodu z protokołu rozprawy dnia z 7 lutego 2024 r. w analogicznej sprawie toczącej się w tutejszym Sądzie pod sygnaturą akt IV P 546/23/N miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i nie powodowało przedłużenia postępowania;

h) art. 327 ¹ § 1 pkt 1) k.p.c. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu wyroku dowodów, na których się Sąd się oparł wydając rozstrzygnięcie, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, w szczególności wobec ustalenia stanu faktycznego sprawy bez przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego i wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym bez wyznaczenia rozprawy, co tym bardziej obligowało Sąd do wskazania, które z dowodów stanowiły podstawę ustalenia konkretnych faktów składających się na podstawę faktyczną wyroku;

i) art. 148 § 1 k.p.c. i art. 148 ¹ § 1 i 3 k.p.c. poprzez naruszenie zasady jawności i kontradyktoryjności postępowania oraz rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym mimo stanowisk stron zgłoszonych w pierwszych pismach procesowych o rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz zgłoszenie wniosków dowodowych o przesłuchanie świadków i wysłuchanie strony na rozprawie;

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

a) art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że od dnia 1 lipca 2022 r. powódka D. K. powinna otrzymać wynagrodzenie zasadnicze według kwalifikacji rzeczywiście posiadanych, które zostało obliczone według współczynnika odpowiadającego grupie zawodowej zaszeregowanej w poz. 5 tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, podczas gdy powódka powinna otrzymać wynagrodzenie zasadnicze według współczynnika odpowiadającego poz. 6, zgodnie z kwalifikacjami wymaganymi przez pozwanego na zajmowanym przez nią stanowisku pracy;

b) art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu, że powódki M. B., A. L., M. M., A. M. oraz J. P. od dnia 1 lipca 2022 r., zaś powódka D. K. od 1 października 2022 r., powinny otrzymać wynagrodzenie zasadnicze według kwalifikacji rzeczywiście posiadanych, które zostało obliczone według współczynnika odpowiadającego grupie zawodowej zaszeregowanej w poz. 2 tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, podczas gdy powódki powinny otrzymać wynagrodzenie zasadnicze według współczynnika odpowiadającego poz. 5, zgodnie z kwalifikacjami wymaganymi przez pozwanego na zajmowanym przez nie stanowisku pracy;

c) Art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia w zw. z poz. 2 i 5 tabeli „Współczynniki pracy” stanowiącej Załącznik do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia poprzez dokonanie wykładni contra legem wbrew brzmieniu wskazanych przepisów oraz wbrew wyraźnym intencjom projektodawcy i ustawodawcy wynikającym z przebiegu procesu legislacyjnego, i przyjęcie że użycie słowa „wymagane” w odniesieniu do kwalifikacji na danym stanowisku pracy oznacza kwalifikacje rzeczywiście „posiadane” przez pracownika;

d) § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami z dnia 20 lipca 2011 r. (Dz.U. Nr 151, poz. 896; dalej rozporządzenie z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników) poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że kwalifikacje „wymagane” od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych (również te ujęte w sposób alternatywny), stanowią kwalifikacje wymagane przez „ustawodawcę”, nie zaś przez „pracodawcę” odpowiedzialnego za dobór pracowników, kierowanie procesem pracy i kształtowanie polityki zatrudnienia w zakładzie pracy;

e) art. 78 § 1 ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U.z 2023 r. poz. 1465; dalej: k.p.) poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że powódki powinny otrzymać kwotę miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego zgodnie z posiadanym wykształceniem w wysokości obliczonej zgodnie ze współczynnikiem odpowiadającym 2 grupie zawodowej (zaś w odniesieniu do powódki D. K. 5 grupie zawodowej) w tabeli stanowisk pracy Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, podczas gdy wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom „wymaganym” przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy;

f) art. 183c § 1 i § 3 k,p. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że powódki powinny otrzymać kwotę miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego zgodnie z rzeczywiście posiadanym wykształceniem w wysokości obliczonej zgodnie ze współczynnikiem odpowiadającym 2 grupie zawodowej (zaś w odniesieniu do powódki D. K. 5 grupie zawodowej) w tabeli stanowisk pracy Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, a w konsekwencji naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, podczas gdy osoby zatrudnione na stanowisku pielęgniarki-specjalisty (posiadające wykształcenie średnie i licencjackie) w Oddziałach w których zatrudnione są powódki, mają jednakowy zakres obowiązków i odpowiedzialności oraz faktycznie wykonują jednakową pracę jak powódki;

g) art. 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że powódki w okresie do 30 czerwca 2022 r. były przyporządkowane do poszczególnych grup zawodowych określonych w Załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia wraz z odpowiadającymi tym grupom współczynnikami, podczas gdy obowiązek kwalifikacji pracowników do poszczególnych grup zawodowych wprowadziła dopiero od 1 lipca 2022 r. ustawa z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 poz. 1352; dalej: ustawa nowelizująca z 26 maja 2022 r.j,

h) art. 42 § 1 i 2 k.p. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że w odniesieniu do powódek (oprócz powódki D. K.) konieczne było dokonanie przez pozwanego wypowiedzenia zmieniającego wynikających z umowy o pracę warunków pracy i płacy, podczas gdy zajmowane przez powódki stanowisko pracy oraz miejsce wykonywania pracy nie uległy zmianie, a wysokość wynagrodzenia zasadniczego nie uległa obniżeniu;

i) art. 4 ustawy nowelizującej z dnia 26 maja 2022 r., poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że pozwany przedstawił propozycję porozumienia zmieniającego z mocą wsteczną od 1 lipca 2022 r., podczas gdy przepisy przejściowe powołanej ustawy przewidywały dokonywanie przez pracodawcę czynności dotyczących podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawód medyczny z wsteczną mocą obowiązującą od 1 lipca 2022 r., zaś dostosowanie umów o pracę miało nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz o ponowne rozpoznanie w trybie art. 380 k.p.c. postanowienia Sądu I instancji z dnia 19 stycznia 2024 r. w przedmiocie pominięcia dowodów z zeznań świadków i stron na podstawie art. 2352 § 1 pkt 2 k.p.c., co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i które to wnioski dowodowe pozwana podtrzymała w apelacji.

Ponadto strona pozwana zażądała zasądzenia od powódek kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych; według norm przepisanych, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu apelacji wskazano przede wszystkim , że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, albowiem nie ustalił prawidłowo wymagań stawianych przez pracodawcę na stanowiskach pracy zajmowanych przez powódki w okresie objętym przedmiotem sporu, co było kluczowe w niniejszej sprawie. Powództwo dotyczyło bowiem zaszeregowania powódek do określonych grup zawodowych zgodnie z wymaganiami stawianymi pielęgniarkom i położnym w konkretnym zakładzie pracy, nie zaś in abstracto w każdym podmiocie leczniczym. Pozwana zarzuciła zatem Sądowi I instancji, że nie przeprowadził pełnego i rzetelnego postępowania dowodowego, bezpodstawnie przyjmując, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy są pomiędzy stronami bezsporne. Zdaniem apelującej fakty istotne w niniejszej sprawie dotyczyły w szczególnych uwarunkowań kształtowania polityki zatrudnienia personelu pielęgniarskiego w Szpitalu (...), kwalifikacji wymaganych przez pracodawcę na stanowisku pielęgniarki, starszej pielęgniarki oraz pielęgniarki- specjalistki w Szpitalu (...), a także zakresu obowiązków wymaganych na stanowisku pielęgniarki-specjalistki oraz faktycznych czynności wykonywanych przez pielęgniarki-specjalistki posiadające wykształcenie średnie, licencjackie i magisterskie w Oddziałach, w których zatrudnione są powódki. Tymczasem w szeregu podobnych spaw toczących się przed Sądem Rejonowym (...) K., w których pielęgniarki lub położne dochodzą roszczeń o wzrost wynagrodzenia, a pozwanym jest Szpital (...), sądy szczegółowo przeprowadzają postępowanie dowodowe wysłuchując stron i świadków, w szczególności Naczelnej Pielęgniarki, przełożonych powódek oraz pielęgniarek odcinkowych wykonujących pracę wspólnie z Powódkami (por. przykładowo sygn. IV P 545/23, sygn. IV P 828/23, sygn. IVP1177/23, sygn. IV P 1202/23, sygn. IV P 546/23, sygn. IV P 1079/23, sygn. IV P 1155/23, sygn. IV P 1179/23, sygn. IV P 827/23).

W niniejszej sprawie Sąd I instancji nie tylko pominął w postanowieniu z dnia z 19 stycznia 2024 r. dowody z zeznań świadków i stron mające istotne znaczenie dla ustaleniu stanu faktycznego, ale także nie wydał rozstrzygnięcia w kwestii dowodu z dokumentu urzędowego zgłoszonego przez pozwanego w piśmie procesowym z 9 lutego 2024 r., podczas gdy przeprowadzenie dowodu z protokołu rozprawy dnia z 7 lutego 2024 r. w analogicznej sprawie toczącej się w tutejszym Sądzie pod sygnaturą akt IV P 546/23/N miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i nie powodowało przedłużenia postępowania. Wobec tego, zdaniem pozwanej, Sąd błędnie przyjął, że istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy były bezsporne pomiędzy stronami i ograniczył się jedynie do dokonania interpretacji przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, co dodatkowo uczynił dokonując interpretacji contra legem nadając normom prawnym treść sprzeczną ich wyraźnym brzmieniem oraz intencją projektodawcy i ustawodawcy.

Zdaniem pozwanej Sąd I instancji nie ustalił specyfiki i odmienności uwarunkowań charakterystycznych dla Szpitala (...) dotyczących zasad kształtowania polityki zatrudnienia, kwalifikacji wymaganych na poszczególnych stanowiskach pracy, a także zasad kształtowania wynagrodzeń zasadniczych i ustalonego systemu dodatków do wynagrodzeń, jako rozwiązań w dużej mierze przyjętych z uwzględnieniem żądań organizacji związkowych zrzeszających pielęgniarki i położne oraz toczących się w latach 2019 - 2021 sporów zbiorowych. Ponadto w treści uzasadnienia wyroku, Sąd z naruszeniem art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. zaniechał wskazania dowodów, na których się oparł wydając rozstrzygnięcie, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd dokonał ustalenia stanu faktycznego sprawy bez przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego, wydając wyrok na posiedzeniu niejawnym bez wyznaczenia rozprawy, co tym bardziej obligowało Sąd do wskazania, które z dowodów stanowiły podstawę ustalenia konkretnych faktów składających się na podstawę faktyczną wyroku. Strona pozwana wytknęła Sądowi I instancji błędy co do prawidłowego określenia zawodów medycznych i przyporządkowania ich do grup zawodowych (pomylenie wymagań stawianych grupie 2 i 5), a także mylne oznaczanie grup zawodowych (wskazywanie grupy 7 zamiast grupy 9) - s. 6 uzasadnienia wyroku.

Pozwany zarzucił, że Sąd nieprawidłowo przyjął, że „nie ma żadnego znaczenia, jakie wymagania stawia swoim pracownikom strona pozwana; liczą się wymagania zawarte w przepisach”, a także że „istotne są kwalifikacje posiadane mieszczące się w granicach wyznaczonych rozporządzeniem (...) nie zaś wymagane przez konkretnego pracodawcę” - s. 9 uzasadnienia wyroku. Nie można bowiem przyjmować, że kwalifikacje „wymagane" od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych (również te ujęte w sposób alternatywny), stanowią kwalifikacje wymagane przez „ustawodawcę", nie zaś przez „pracodawcę" odpowiedzialnego za dobór pracowników, kierowanie procesem pracy i kształtowanie polityki zatrudnienia w zakładzie pracy. Określanie wymagań stawianych pracownikom przez ustawodawcę lub prawodawcę zamiast konkretnego pracodawcy może być stosowane w odniesieniu do pracowników urzędów państwowych, pracowników samorządowych czy pracowników służby cywilnej. W przypadku kwalifikacji określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami z dnia 20 lipca 2011 r. (Dz.U. Nr 151, poz. 896; dalej rozporządzenie z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników) pod pojęciem „wymaganego” wykształcenia rozumieć należy wykształcenie minimalne, jakie musi mieć osoba zatrudniana na danym stanowisku. Prawodawca wyznacza jedynie pracodawcy (kierownikowi podmiotu leczniczego) zakres wymagań pożądanych na danym stanowisku pracy, których nie może on przekroczyć. Z tych powodów wiele stanowisk pracy przewidzianych w powołanym rozporządzeniu zostało ujętych w sposób alternatywny. Tym samym przy kwalifikowaniu pracowników do danej grupy zawodowej istotne znaczenie ma wykształcenie, nie tyle posiadane, co wymagane przez pracodawcę na stanowisku, na którym zatrudniony jest pracownik. Zaszeregowanie pielęgniarki i położnej do jednej z grup zawodowych określonych w Załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia, powinno się odbywać w oparciu o określone przez pracodawcę, na podstawie regulacji zakładowej lub w umowie o pracę, wymagania określonego wykształcenia na danym stanowisku pracy, nie zaś wyłącznie w oparciu o sam fakt posiadania przez pracownika określonych kwalifikacji, które na danym stanowisku pracy nie są wymagane.

Tymczasem strona pozwana na stanowisku pielęgniarki-specjalisty zatrudnia osoby z różnym wykształceniem. Nie można jednak uznać, aby pojęcie wymaganego wykształcenia - w przypadku tego samego stanowiska - oznaczało różny poziom wykształcenia, w zależności od tego jakie wykształcenie ma osoba zatrudniana na danym stanowisku. Na stanowisku zajmowanym przez powódki, tj. pielęgniarki - specjalisty, Szpital (...) wymaga średniego wykształcenia medycznego w zawodzie pielęgniarki i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania lub licencjatu pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania. Kwalifikacje wymagane na stanowisku pielęgniarki-specjalisty odpowiadały w spornym okresie przepisom rozporządzenia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników, w szczególności z postanowieniami pkt 32 „Specjalista pielęgniarka" zawartym w tabeli I „Pracownicy działalności podstawowej”. Przepisy te odpowiadają wymaganiom określonym na stanowisku „Specjalista pielęgniarka” w pkt 43 tabeli I „Pracownicy działalności podstawowej” rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz.U. 2023 poz. 1515), które obowiązuje od 5 września 2023 r. Wymagania stawiane przez Szpital (...) na stanowisku pielęgniarka- specjalista są także zgodne z § 2 pkt 12 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz.U. z 2023 r. poz. 870), który przewiduje, że „pielęgniarka albo położna specjalista” to „pielęgniarka albo położna, która ukończyła specjalizację w danej dziedzinie pielęgniarstwa”. Prawodawca, podobnie jak Szpital (...), nie różnicuje w tym zakresie stanowisk pielęgniarek i położnych w zależności od posiadania tytułu magistra, ale zwraca uwagę na istotny aspekt uzyskania przez pracownika specjalizacji. Osoby na stanowisku pielęgniarki-specjalisty są kwalifikowane do XIV-XV kategorii zaszeregowania, zgodnie z Regulaminem Wynagradzania z dnia 30 sierpnia 2017 r. obowiązującym w Szpitalu (...), co znajduje odzwierciedlenie w aktach osobowych poszczególnych pracowników. Również zgodnie z Kartą Opisu S. Pracy ( (...)) na stanowisku pielęgniarki-specjalisty Szpital (...) wymaga prawa wykonywania zawodu oraz specjalizacji.

Wobec tego, że wskazane wymagania są zbieżne z wymaganiami określonymi w grupie zawodowej określonej w poz. 5 tabeli Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia pracownikom zatrudnionym na tym stanowisku, pracodawca ustalił powódkom M. B., A. L., M. M., A. M. oraz J. P. od dnia 1 lipca 2022 r., zaś powódce D. K. od 1 października 2022 r., wynagrodzenie zasadnicze zgodne ze współczynnikiem pracy 1,02 tj. kwotę 5776 zł, zaś od 1 lipca 2023 r. kwotę 6 474 zł. Od 1 lipca 2024 r. kwota ta będzie wynosić 7 298,59 zł. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarki otrzymują stały dodatek do wynagrodzenia w wysokości od 500 zł - 1500 zł miesięcznie na pełny etat, którego wysokość zależy od obciążenia pracą na poszczególnych oddziałach. Wynagrodzenie powódek odpowiada wymogom wynikającym z treści art. 78 k.p., który stanowi, że ma ono odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom „wymaganym" przy jej wykonywaniu. Powołany przepis również odwołuje się wyraźnie do kwalifikacji wymaganych na danym stanowisku, nie zaś posiadanych przez pracownika.

Strona pozwana powołała się ponadto na fragment uzasadnienia projektu ustawy „Projektowane zmiany zakładają (...] nadanie nowego brzmienia załącznikowi do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r., w którym zostanie określony nowy podział pracowników wykonujących zawód medyczny oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, zatrudnionych w podmiocie leczniczym na grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy oraz nowe wysokości współczynników pracy przypisanych do poszczególnych grup zawodowych, zgodnie ze stanowiskiem Trójstronnego Zespołu do Spraw Ochrony Zdrowia z dnia 5 listopada 2021 r.” (druk sejmowy 2268]. W trakcie procesu legislacyjnego Senat proponował dokonać zmiany w tytule kolumny drugiej załącznika do ustawy wyraz „wymaganych" zastąpić wyrazem „posiadanych" (poprawka nr 9, druk senacki 2343]. Zgłoszona poprawka nie uzyskała jednak aprobaty większości sejmowej, gdyż została odrzucona w głosowaniu w dniu 23 czerwca 2022 r. (57 posiedzenie Sejmu, głosowanie nr 63]. Obecnie toczy się proces ustawodawczy dotyczący ustawy z 8 czerwca 2017 r., w którym strona związkowa postuluje, aby powiązać wysokość wynagrodzenia pielęgniarek z kwalifikacjami „posiadanym” nie zaś „wymaganymi” na zajmowanym stanowisku (druk nr 33, IX kadencji Sejmu]. Gdyby ustawodawca interpretował pojęcia „wymagane” jako „posiadane" w podobny sposób jak uczynił to Sąd I instancji, to Senat nie zmierzałby do przyjęcia przez Sejm wskazanej powyżej poprawki, a Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych nie złożyłby w dniu 13 czerwca 2023 r. obywatelskiego projektu ustawy.

Pozwany zarzucił, że wydając zaskarżone rozstrzygnięcie Sąd dokonał naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu dokonując nieprawidłowej wykładni art. art. 183c § 1 i § 3 k.p., przyjmując że powódki powinny otrzymać kwotę miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego zgodnie z rzeczywiście posiadanym wykształceniem w wysokości obliczonej zgodnie ze współczynnikiem odpowiadającym 2 grupie zawodowej (zaś w odniesieniu do powódki D. K. 5 grupie zawodowej) w tabeli stanowisk pracy Załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia. W ocenie pozwanego, przepisy powołanej ustawy nie mogą wyłączać przepisów Kodeksu Pracy dotyczących zasad ustalania wynagrodzenia, które powinny uwzględniać ilość i jakość świadczonej pracy. W obu ustawach znajdują się normy prawne tego samego rzędu mające taką samą moc prawną. Determinuje to konieczność zapewnienia przez pracodawcę przestrzegania zasad ogólnych przewidzianych w Kodeksie pracy, tj. zasady równego traktowania pracowników oraz zakazu dyskryminacji w zatrudnieniu.

W Oddziałach klinicznych Szpitala (...), w których zatrudnione są powódki, pielęgniarki które posiadają specjalizację mają taki sam zakres obowiązków i odpowiedzialności. Pielęgniarki-specjalistki faktycznie wykonują dokładnie takie same obowiązki w ramach tych Oddziałów bez względu na to, czy posiadają wykształcenie średnie, licencjackie, czy magisterskie. Również w przypadku układania grafików czy wyznaczania dyżurów nie ma znaczenia czy położna specjalista posiada wykształcenie magisterskie, licencjackie czy średnie. Tym samym nie można wskazać żadnej czynności, którą mogłaby wykonywać pielęgniarka z wykształceniem magisterskim i specjalizacją innej od tej, którą wykonuje pielęgniarka z wykształceniem średnim i specjalizacją lub licencjatem i specjalizacją. Samo posiadanie przez pielęgniarkę lub położną uprawnień zawodowych nie jest wystarczającą podstawą do różnicowania wynagrodzeń pielęgniarek i położnych. Dodatkowe kwalifikacje formalne (wyższe wykształcenie niewymagane dla pracy na danym stanowisku) może wpływać na wysokość wynagrodzenia konkretnych pracowników jedynie wówczas, gdy ich uzyskanie przekłada się na różny sposób wykonywania przez nich pracy. Pozwany zarzuca, że Sąd I instancji naruszył art. 42 § 1 i 2 k.p. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że w odniesieniu do powódek (oprócz powódki D. K.) konieczne było dokonanie przez pozwanego wypowiedzenia zmieniającego wynikających z umowy o pracę warunków pracy i płacy - s. 10 uzasadnienia wyroku. Ponadto Sąd niewłaściwie przyjął, że pozwany przedstawił Powódkom propozycję porozumienia zmieniającego z mocą wsteczną od 1 lipca 2022 r., podczas gdy przepisy przejściowe ustawy nowelizującej z 26 maja 2022 r. przewidywały dokonywanie przez pracodawcę czynności dotyczących podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawód medyczny z wsteczną mocą obowiązującą od 1 lipca 2022 r., zaś dostosowanie umów o pracę miało nastąpić w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy.

Strona pozwana wskazała ponadto, że nie dokonywała przed 1 lipca 2022 r. kwalifikacji personelu medycznego do poszczególnych grup zaszeregowania wskazanych w Załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia,. Zaszeregowanie pracowników odbywało się zgodnie z kategoriami zaszeregowania wskazanymi w Regulaminie Wynagradzania z dnia 30 sierpnia 2017 r. obowiązującym w Szpitalu (...). Osoby na stanowisku pielęgniarki i położnej były kwalifikowane do XII-XV kategorii zaszeregowania, starsza pielęgniarka i starsza położna do XIII-XV kategorii zaszeregowania, zaś pielęgniarka specjalista i położna specjalista do XIV-XV kategorii zaszeregowania (co znajduje odzwierciedlenie w aktach osobowych poszczególnych pracowników). Wzrost wynagrodzenia zasadniczego pracowników działalności podstawowej Szpitala (...) ustalany był na podstawie Zarządzeń Dyrektora Szpitala (...) wydanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, z uwzględnieniem porozumień zawieranych z organizacjami związkowymi pielęgniarek i położnych działających w Szpitalu (...) w ramach toczących się sporów zbiorowych.

Ponadto podkreślono, że przekazanie wykazu personelu medycznego wraz z posiadanymi kwalifikacjami do oddziału NFZ w K. w lipcu 2021 r. nie stanowiło modyfikacji warunków pracy powódek. Przekazanie tego wykazu nie miało charakteru oświadczenia woli kształtującego stosunek pracy zgodnie z art. 22 Kodeksu pracy i nie zmierzało do modyfikacji warunków pracy i płacy powódek. Cel działania pracodawcy był zupełnie inny i stanowiło to realizację obowiązków wynikających ze stosunku administracyjnego wiążącego szpital z NFZ. Nie można zatem z tej czynności zasadnie wywodzić roszczeń dotyczących praw nabytych Powódek.

Wreszcie, zdaniem pozwanej, z treści porozumień kwestionowanych przez Sąd I instancji nie wynika, aby powódkom zmieniono stanowiska pracy. Porozumienia były zawierane pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem zatrudnionym „na stanowisku pielęgniarka-specjalista w Szpitalu (...) w K.". W Regulaminie Wynagradzania obowiązującym w Szpitalu (...) nie zostały określone grupy zawodowe pracowników, które uległyby zmianie w związku z wejściem w życie ustawy nowelizującej z dnia 28 maja 2021 r., a następnie ustawy nowelizującej z dnia 26 maja 2022 r. Wynagrodzenie, które w związku z kwalifikacją do określonej grupy zawodowej otrzymuje pracownik było wyższe niż wynagrodzenie ustalone ustawą zmieniającą z dnia 28 maja 2021 r. Ponadto, art. 5a ustawy mówi wyraźnie o wskazaniu „grupy zawodowej określonej w załączniku". Tym samym element dotyczący wartości współczynnika nie jest elementem umowy o pracę, ale wskaźnikiem znajdującym się w treści załącznika do ustawy. Dokonanie zmian w umowie o pracę - wbrew stanowisku Sądu - nie wymagało wypowiedzenia zmieniającego, o którym mowa w art. 42 § 1 Kodeksu pracy, gdyż wartość współczynnika nie stanowiła „wynikających z umowy warunków pracy i płacy”.

W odpowiedzi na apelację powódki wniosły o jej oddalenie i zasądzenie im od strony pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił bezsporny stan faktyczny i dokonał prawidłowej wykładni i zastosowania wskazanych w uzasadnieniu rozstrzygnięcia przepisów. Sąd Odwoławczy w całości podzielił ustalenia faktyczne i poglądy prawne Sądu I instancji, uznając je za własne. W takiej zaś sytuacji zbytecznym jest ponowne przytaczanie ustaleń oraz wszystkich szczegółowych rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98). Przywołać także należy zasadę, według której Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, opublikowana w OSNC 2008 z. 6 poz. 55). W ocenie Sądu II Instancji, mając także na uwadze rozważania Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygn. akt III CZ 51/24, w przedmiotowej sprawie nie występują okoliczności, które mogłyby świadczyć o nieważności postępowania.

Strona pozwana zarzuciła Sądowi I instancji nierozpoznanie istoty sprawy przez brak przeprowadzenia postępowania dowodowego koniecznego dla ustalenia kwalifikacji zawodowych wymaganych przez pracodawcę na stanowisku pielęgniarki-specjalistki zajmowanym przez powódki w Szpitalu (...). Zarzut ten jest całkowicie bezpodstawny. Przytoczyć tu należy bardzo aktualne stanowisko Sądu Najwyższego w składzie trzech sędziów Sądu Najwyższego Bohdana Bieńka, Dawida Miąsika i Macieja Pacudy, które Sąd Okręgowy w pełni podziela, wyrażone w postanowieniu z dnia 10 lipca 2024 r. II PZ 1/24 „ …"nierozpoznanie istoty sprawy" jest w orzecznictwie rozumiana jednolicie. Rozpoznanie istoty sprawy ma miejsce wtedy, gdy sąd wydaje wyrok stanowiący odpowiedź na żądanie powoda (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2002 r., I PKN 482/01, LEX nr 577445). Oceny, czy sąd rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu (odwołania) i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., II UKN 581/00, LEX nr 567859). Dlatego nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy sąd pierwszej instancji:

1) rozstrzygnął nie o tym, co było przedmiotem sprawy;

2) zaniechał w ogóle zbadania materialnej podstawy żądania;

3) pominął całkowicie merytoryczne zarzuty zgłoszone przez stronę;

4) rozstrzygnął o żądaniu powoda na innej podstawie faktycznej i prawnej niż zgłoszona w pozwie;

5) nie uwzględnił (nie rozważył) wszystkich zarzutów pozwanego dotyczących kwestii faktycznych, czy prawnych rzutujących na zasadność roszczenia powoda.”

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy rozstrzygnął przedmiot sprawy, a to roszczenia powódek o wyrównanie wynagrodzenia za pracę do wysokości należnego, a w tym celu zbadał materialną podstawę żądań, którą słusznie upatrywał wyłącznie w niespornym stanie faktycznym i powszechnie obowiązujących przepisach. Wobec tego prawidłowo i zasadnie pominął dowody osobowe jako nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy(art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c.), a zdaniem Sądu Okręgowego, mając na uwadze ilość wniosków, zmierzające jedynie do przedłużenia postępowanie (art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c.). Strona pozwana dowodami z zeznań ponad dwudziestu świadków zamierzała wykazać nie tyle istotne dla sprawy fakty ile sposób interpretacji i realizacji powszechnie obowiązujących przepisów, których analiza i interpretacja należy do sądu. Pomijając dowody osobowe Sąd I instancji jednocześnie pominął te dowody złożone w innym postępowaniu, są to bowiem tak samo dowody z zeznań świadków, w innym razie protokół rozprawy należałoby traktować jako dokument urzędowy poświadczający urzędowo jedynie to, że zeznania o konkretnej treści zostały złożone w konkretnym postępowaniu sądowym, co miałoby znaczenie w przypadku sprzeczności zeznań tych samych świadków na te same okoliczności w różnych postępowaniach. Wobec tego, zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie był zobligowany do wydania odrębnego postanowienia dowodowego co do wniosków dotyczących zeznań świadków złożonych w innym postępowaniu, w formie protokołu z zeznań świadków.

Nie doszło też zdaniem Sądu Okręgowego do naruszenia zasady jawności i kontradyktoryjności postępowania przez rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje sądowi art. 148 ¹ k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, w szczególności wtedy gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, chyba, że strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o wysłuchanie jej na rozprawie. Takiego wniosku strona pozwana nie złożyła.

W konsekwencji uznając prawidłowo, że stan faktyczny sprawy istotny dla jej rozstrzygnięcia jest w całości bezsporny, zatem nie wymaga przeprowadzenia żadnych dowodów, Sąd I instancji nie był zobowiązany do wskazywania w uzasadnieniu wyroku na których dowodach się oparł, a którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zatem nie doszło do naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c.

Dla porządku, ponieważ Sąd I instancji nie prowadził postępowania dowodowego, które uznał za zbędne, należy stwierdzić, że niezasadny jest też zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego zbadania materiału dowodowego. W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane po uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. Kontrola instancyjna ogranicza się w tym przypadku tylko do zbadania poprawności logicznego rozumowania sądu pierwszej instancji. W ocenie Sądu Okręgowego, skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 2003 r., sygn. akt II CK 177/02). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego nie odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, można było wysnuć wnioski odmienne (postanowienie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00; wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00).

Odnosząc się zaś do zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego wskazać należy, co następuje.

W ocenie Sądu Okręgowego przyczyną konfliktu o zasięgu krajowym miedzy pielęgniarkami i położnymi a zatrudniającymi jej podmiotami leczniczymi, w który wpisuje się niniejsza sprawa jest nałożony przez art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tekst jednolity Dz. U. z 2022 r. poz. 2139), do 1 lipca 2022 r. na podmiot leczniczy obowiązek podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze. W związku z powyższym od dnia 2 lipca 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ust. 1 na dzień 1 lipca 2022 r. (art. 3 ust. 4).

Do 30 czerwca 2022 r. pracodawca nie miał obowiązku wskazywać pracownikowi, do której grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy zaliczane jest zajmowane przezeń stanowisko pracy. Warunki z ustawy były spełnione, jeżeli pracownik zarabiał nie mniej, niż grupa zawodowa odpowiadająca jego kwalifikacjom. Sytuacja ta uległa zmianie wskutek nowelizacji ustawy. I tak, od dnia 1 lipca 2022 r. w umowie o pracę pracowników wykonujących zawód medyczny lub pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, wskazuje się, do której grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy jest zaliczone zajmowane przez pracownika stanowisko pracy (art. 5a). Pracodawca zyskał więc obowiązek precyzyjnego przyporządkowania zajmowanego przez pracownika stanowiska do konkretnej grupy zawodowej, co winno znaleźć swe odzwierciedlenie w stosownym zapisie umowy o pracę.

Ustawą nowelizującą z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, dokonano zmiany części postanowień ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku. Zmianie uległ przede wszystkim, przyjmujący formę tabeli, załącznik do ustawy wskazujący grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku, nadto określający przypisany wyżej wymienionym grupom współczynnik pracy. Do grupy 2 zakwalifikowano m.in pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położne z tytułem zawodowym magister położnictwa, z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Dla tej grupy zawodowej współczynnik pracy określono na 1,29. Natomiast do grupy 5 tabeli zakwalifikowano m.in. pielęgniarki, położne z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarki, położne z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją albo pielęgniarki, położne ze średnim wykształceniem i specjalizacją. Współczynnik pracy dla tej grupy wynosi 1.02. Sąd Okręgowy podkreśla, iż różnice pomiędzy współczynnikami pracy pomiędzy poszczególnymi grupami w poprzednio obowiązującym załączniku i tym obowiązującym od dnia 1 lipca 2022 roku są praktycznie takie same, jak również wzrost współczynnika dla tych grup w nowym załączniku również jest podobny. W obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, załączniku dotyczącym współczynników pracy do grupy 7 zakwalifikowano bowiem pielęgniarkę z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położną z tytułem zawodowym magister położnictwa, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Dla tej grupy zawodowej współczynnik pracy określono na poziomie 1,06. Natomiast do grupy 8 zakwalifikowano pielęgniarkę albo położną, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarkę z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położną z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa. Współczynnik pracy dla tej grupy wynosił 0,81.

W ocenie Sądu Odwoławczego, wskazuje to wyraźnie, że ustawodawca zmieniając załącznik zmienił wyłącznie numerację grup oraz podwyższył wysokość współczynnika pracy z zachowaniem uprzednio obowiązujących różnic w jego wysokości w ten sposób, aby wysokość wynagrodzenia odpowiadała wzrostowi kosztów życia spowodowanych m.in. inflacją.

Analiza przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie może nastąpić w oderwaniu od zasad uregulowanych kodeksem pracy. Określenie minimalnego wynagrodzenia jest obowiązkiem Państwa - art. 65 ust. 4 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że określenie minimalnego wynagrodzenia za pracę lub sposobu ustalania tej wysokości jest konstytucyjnym obowiązkiem ustawodawcy. Konstytucja nie precyzuje przy tym żadnych zasad ustalania wynagrodzenia za pracę, w szczególności nie wymaga, by wynagrodzenie odpowiadało "ilości i jakości" pracy (wyrok z 10 stycznia 2005 r., sygn. K 31/03, OTK ZU nr 1/A/2005, poz. 1). Konstytucja nie wyklucza różnicowania wysokości minimalnego zatrudnienia, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy. Zgodnie z uzasadnieniem projektu analizowanej ustawy jej celem było zagwarantowanie pracownikom wykonującym zawody medyczne ochrony wynagrodzenia zasadniczego, a dla najmniej zarabiających stopniowego podwyższania wynagrodzeń w określonej perspektywie czasowej. Ustawa nie miała wyłączać stosowania przepisów kodeksu pracy dotyczących zasad ustalania wynagrodzenia, które może być wyższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze i powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu a także uwzględniać ilość i jakość świadczonej pracy. Projektodawcy przywołali też art. 18 ^3c k.p. o prawie pracowników do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości wskazując, że pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub praktyką i doświadczeniem zawodowym a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku - art. 18 ^3c § 3 k.p. W dalszej części uzasadnienia projektu podano, że najniższe wynagrodzenie zasadnicze będzie uzależnione od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji). A zatem chodzi o powiązanie najniższego wynagrodzenia z zakresem obowiązków, które wykonywane są na określonym stanowisku. Zwrócono uwagę na możliwość dodatkowego różnicowania wysokości wynagrodzeń w zależności od doświadczenia zawodowego np. stażu pracy czy dodatkowych kwalifikacji. Ustawa nie określa wysokości wynagrodzenia a jedynie najniższą prawnie dopuszczalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego. Zatem analizowana ustawa tylko częściowo odnosi się do reguł ustalania minimalnego wynagrodzenia tj., że praca ma być wynagradzana godziwie w takim rozumieniu, iż wystarcza na zaspokojenie pewnych uzasadnionych potrzeb życiowych jednostki (minimalnego standardu godnego życia) - wyrok TK z 7 maja 2001 r., sygn. K 19/00, OTK ZU nr 4/2001, poz. 82, wiążąc jednocześnie najniższe wynagrodzenie zasadnicze pracowników wykonujących zawody medyczne z kwalifikacjami wymaganymi na danym stanowisku pracy i zakresem obowiązków. Zasada ustalania wynagrodzenia za pracę tak aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy wynika również z art. 78 k.p. Kwalifikacje pielęgniarek zakwalifikowanych do grupy 2 i 5 różnią się jedynie tym, że wobec tych z grupy 2 wymagany jest tytuł zawodowy magistra, a wobec tych z grupy 5 tytuł magistra nie jest wymagany. Istotne zatem jest ustalenie czy na stanowisku zajmowanym przez powódki zatrudnione jako pielęgniarki specjalistki tytuł magistra jest wymagany (w przypadku D. K. w okresie lipiec –wrzesień 2022 r. spór dotyczy zaliczenia jej do grupy 6 miast do grupy 5). Przy czym kwestia tych wymagań winna być oceniana aktualnie, tj. po określeniu aktualnych wymagań w zakresie kwalifikacji przypisanych do danego stanowiska tu: pielęgniarki czy położnej specjalisty. Kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami zostały uregulowane w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. Zgodnie z tym Rozporządzeniem w punkcie I ppkt 32 Załącznika określono kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska specjalisty pielęgniarki. Są to ujęte alternatywnie:

- tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

- licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania

- i dwuletni staż pracy w zawodzie.

Z rozporządzenia nie można zatem jednoznacznie wywnioskować czy tytuł magistra jest kwalifikacją wymaganą i niezbędną do piastowania omawianego stanowiska. Jak już wskazano wyżej, okoliczność ta nie została także w żaden sposób doprecyzowana przez stronę pozwaną. Jasne jest natomiast jakie kwalifikacje nie są konieczne oraz to, że z pewnością aby zostać pielęgniarką specjalistą należy uzyskać tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że w okolicznościach niniejszej sprawy, powołane przepisy powinny być interpretowane łącznie, z uwzględnieniem tego, iż stanowią integralną część systemu organizacji służby zdrowia. Zatem należy uznać, iż kwalifikacje wymagane, o których mowa w obowiązującym od lipca 2022 r. Załączniku do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. to kwalifikacje zgodne z wyżej powołanym Rozporządzeniem. Wobec tego kwalifikacje posiadane przez powódki należy uznać za wymagane na zajmowanym przez nie stanowiskach w rozumieniu załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. i jako takie winny stanowić podstawę do zaliczenia ich do grupy 2. Sąd I instancji słusznie wskazał także, że przed wejściem w życie nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw, strona pozwana w pełni uznawała wszystkie kwalifikacje zawodowe powódek, w tym ich wykształcenie na poziomie wyższym magisterskim ze specjalizacją. Znajdowało to odzwierciedlenie w wysokości wypłacanego wynagrodzenia, zmiany wysokości wynagrodzenia po osiągnięciu specjalizacji a także w treści zgłoszenia powódek do NFZ. Skoro powódki ( z wyjątkiem D. K.) były wykazane jako osoby zajmujące stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli – tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, a przede wszystkim uznawał podstawę do zmiany zaszeregowania po uzyskaniu tytułu magistra. Akta sprawy nie wskazują jakoby te wymagania szpitala uległy zmianie. Grupa zawodowa 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia czyli takiej samej grupy jak poprzednio uregulowano w grupie 7. Nie ulega wątpliwości, że na stanowisku specjalistki pielęgniarki wymagana jest specjalizacja, powódki posiadają również tytuł zawodowy magister pielęgniarstwa. Są zatem „pielęgniarką z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia”. I takich kwalifikacji wymagał od nich pracodawca o czym świadczy jednoznacznie informacja, o której mowa w § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej przekazana przez pozwany szpital do NFZ w lipcu 2021 r. Zatem ich wynagrodzenie zasadnicze od 1 lipca 2022 r. winno być określane według współczynnika pracy - 1,29. Zauważyć należy, że specjalizacja i inne formy kształcenia pielęgniarek niewątpliwie wpływają na jakość i efektywność świadczonej przez pielęgniarki pracy oraz samodzielność w podejmowaniu decyzji, a w konsekwencji na prawidłowe wykonywanie zleceń lekarskich i wypełnianie funkcji terapeutycznych. Przyczyniają się do większej samodzielność zawodowej oraz zwiększają indywidualną odpowiedzialność za proces pielęgnowania i opieki nad pacjentem. Pielęgniarka, która ma większy zakres obowiązków ma też większy zakres odpowiedzialności. Pielęgniarka legitymująca się ukończeniem specjalizacji ponosi zatem większą odpowiedzialność za stan pacjenta, za proces leczenia i pielęgnowania. Niewątpliwie uzyskanie wykształcenia wyższego magisterskiego i ukończenie specjalizacji potencjalnie przekłada się na ilość, jakość, rodzaj wykonywanej pracy, przekłada się na większy zakres uprawnień pielęgniarek a tym samym winien wpływać na wysokość wynagrodzenia konkretnych pracowników. Dokonując z dniem 1 lipca 2022 roku zaszeregowania powódek do grupy 5, niewątpliwie doszło do pogorszenia ich warunków płacy - zaszeregowano ich do grupy dalszej, właściwej dla pracowników z niższymi kwalifikacjami, obniżając także współczynnik pracy z 1,06 do 1,02. Bez wątpienia zatem doszło od 1 lipca 2022 r. do faktycznego pogorszenia warunków zatrudnienia powódek w zakresie wynagrodzenia. Skoro powódki do końca czerwca 2022 r. były konsekwentnie kwalifikowane przez stronę pozwaną do ówczesnej grupy 7 (tj. w oparciu o rzeczywiście posiadane kwalifikacje – wyższe wykształcenie magisterskie ze specjalizacją) to również od 1 lipca 2022 r. powinny być kwalifikowane w oparciu o te same co uprzednio kryteria. Przepisy ww. ustawy nie uległy zmianom, które uzasadniałyby przyjęcie innych kryteriów. Zmiana ustawy miała na celu podwyższenie wynagrodzenia wszystkim grupom zawodowym wymienionym w Załączniku, a więc nowelizacja przedmiotowej ustawy, w oczywisty sposób prowadziła do polepszenia warunków płacy powódek. Wobec braku zmiany sytuacji prawnej i faktycznej powódek po 1 lipca 2022 r. powinny one otrzymywać wynagrodzenie według współczynnika 1,29 przypisanego dla 2 grupy zawodowej, która odpowiada zdobytym przez powódki kwalifikacjom. Natomiast pozwany pracodawca dokonał degradacji sytuacji ekonomicznej powódek do niższej grupy zawodowej.

W ocenie Sądu Odwoławczego, a wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji nie naruszył art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej wykładni przewidzianego w załączniku do ustawy pojęcia „kwalifikacje wymagane”. Sąd I Instancji prawidłowo wskazał, iż w ustawie z dnia 8 czerwca 2017 roku, a dokładnie w załączniku do niej, ustawodawca odwołuje się do kategorii wykształcenia „wymaganego” na danym stanowisku, przy czym trafnie zauważył, iż powszechnie obowiązujące przepisy zawierają regulacje odnośnie kwalifikacji wymaganych na stanowisku pielęgniarki specjalisty, a na takim stanowisku zatrudniona była powódka. Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, kwalifikacje podane w grupach 2 i 5 załącznika do ww. ustawy należy odczytywać łącznie z przepisami obowiązującego w lipcu 2022 r. – bo tego miesiąca dotyczył spór o wysokość wynagrodzenia - rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami i stanowiącego jego integralną część Załącznika do ww. aktu prawnego określającego kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych.

Nie doszło także do naruszenia art. 18 ^3c § 1 i § 3 k.p., skoro jak już wyżej wspomniano, powódki wykonują wprawdzie tę samą pracę, jednak mają wyższe kwalifikacje, co nie stawia ich na równi z pracownikami, którzy takich kwalifikacji nie posiadają inaczej mówiąc inne, wyższe kwalifikacje stanowią przesłankę różnicującą i pozwalają na ustalenie wyższego wynagrodzenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację strony pozwanej od prawidłowego wyroku Sądu I instancji jako bezzasadną na zasadzie art. 385 k.p.c., o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Sąd Odwoławczy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie wniosku powódek praz na zasadzie z art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., po zastosowaniu przepisów z art. 98 § 1, 1 ¹ , 3 i 4 k.p.c. oraz art. 109 § 2 k.p.c. w zw. z przepisami § 10 ust. 1 pkt 1 i § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 4 i 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.