Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Szeliga

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 roku

sprawy A. P. (1) i A. P. (2)

oskarżonego o przestępstwo z art.157 § 2 kk i inne

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę obojga oskarżonych i oskarżyciela prywatnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Opatowie

z dnia 20 maja 2013 roku sygn. akt VII K 13/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonego A. P. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżyciela prywatnego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IXKa 1268)13

UZASADNIENIE

A. P. (1) oskarżona została o to, że w dniu 7 maja 2012 r. w L. woj. (...) kopnęła oskarżyciela prywatnego J. S. nogą w jego nogę powodując otarcie naskórka i krwiak w połowie wysokości przedniej powierzchni podudzia lewego , co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni tj. o przestępstwo z art. 157§2kk

A. P. (2) oskarżony został o to, że :

1.  w dniu 7 maja 2012 r. w L. woj. (...) kopnął oskarżyciela prywatnego J. S. w prawą rękę powodując u niego obrzęk i bolesność w obrębie kłębu kciuka prawego , co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni tj. o przestępstwo z art. 157§2kk,

2.  w dniu 7 maja 2012 roku w L. woj. (...) znieważył oskarżyciela prywatnego J. S. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. o przestępstwo z art. 216§1kk,

3.  w dniu 21 maja 2012r. w L. woj. (...) najechał kołem ciągnika na lewą nogę pokrzywdzonego J. S. powodując u niego otarcie naskórka biegnące od góry strzałki ciągnące się do dołu , niewielki obrzęk , co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na okres nie dłuższy ni 7 dni tj. o przestępstwo z art. 157§2kk.

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny w Opatowie wyrokiem z dnia 20 maja 2013r. na podstawie art. 17§1pkt.3kpk w zw. z art. 1§2kk postępowanie karne wobec oskarżonego A. P. (2)umorzył odnośnie czynu z puntu 3. Uniewinnił oskarżonych A. P. (2)i A. P. (1)od popełnienia zarzucanych im czynów w dniu 7 maja 2012 roku. Zasądził od oskarżonego A. P. (2)na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 154.73 złotych. Zasądził od J. S.na rzecz A. P. (1)koszty procesu tj. zastępstwa adwokackiego w kwocie 531,36 zł . Obciążył oskarżyciela prywatnego J. S.zryczałtowana równowartością kosztów postępowania w kwocie 300 zł w zakresie przez niego już poniesionym , zwracając oskarżycielowi pozostałą kwotę tj. 300 zł w przypadku prawomocności punktu I wyroku.

Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel prywatny J. S. , który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił rozstrzygnięciu :

- co do punktu I wyroku – obrazę prawa procesowego - art. 17§1pkt.3kpk poprzez niezasadne umorzenie postępowania karnego w następstwie błędnego uznania , że zachowanie oskarżonego posiada cech znikomej społecznej szkodliwości , a tym samym nie stanowi przestępstwa , gdyż stopień uszczerbku na zdrowiu J. S. , który prowokował zdarzanie jest nieznaczny , rozmiar wyrządzonej szkody minimalny , bezprawne zachowanie oskarżonego było odpowiedzią na prowokacyjne zachowanie oskarżyciela prywatnego , a negatywne zachowanie oskarżonego było sprowokowane wyzywającym i prowokacyjnymi zachowaniami J. S. , w sytuacji, gdy okoliczności czynu przemawiały za przyjęciem , że stopień społecznej szkodliwości jest znaczny ,

- co do punktu II wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku , a mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu , że oskarżeni nie dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów , podczas, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie , a w szczególności zeznania pokrzywdzonego , świadka H. S. i ustnej opinii biegłego lekarza S. Z. pozwalały na przyjęcie , że w dniu 7 maja 2012r,. doszło do zajścia z udziałem stron w wyniku którego J. S. doznał obrażeń ze strony oskarżonych , a nadto został znieważony przez A. P. (2) ,

- obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. i art. 424§1 pkt 1 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów przez wybiórczą ich ocenę i nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a w szczególności przez oparcie orzeczenia uniewinniającego na dowodach przemawiających na korzyść oskarżonych, tj. ich wyjaśnieniach i zeznaniach świadków Z. P. i J. P. jednakże wyłącznie w części zbieżnej z wyjaśnieniami oskarżonych oraz art. 167 k.p.k. polegającą na niezbadaniu okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonych wskutek nieprzeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach spraw toczących się pomiędzy stronami przed sądami i organami ścigania, oraz informacji z przebiegu interwencji Policji w miejscu zamieszkani stron, jak również zeznań bezpośrednich sąsiadów oskarżonych i pokrzywdzonego.

W konkluzji skarżący wniósł o : przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy Komendy Powiatowej Policji w O. o sygn.. (...)79/12 na okoliczność ustaleń dotyczących zdarzenia pomiędzy stronami w dniu 7 maja 2012 roku oraz o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji .

Apelację wniósł także obrońca oskarżonych A. P. (1) i A. P. (2) , który zaskarżył wyrok w części odnoszącej się do punktu I i III na korzyść oskarżonego A. P. (2) i zarzucił rozstrzygnięciu : błąd w ustaleniach faktycznych Sądu I instancji polegający na bezpodstawnym, sprzecznym z zasadą swobodnej oceny dowodów / art. 7 k.p.k. I i zasadą in dubio pro reo / art. 5 paragraf 2 k.p.k. / przypisaniu umyślnej winy oskarżonemu A. P. (2) za spowodowanie przez niego obrażeń lewej nogi u J. S. w dniu 21 maja 2012r. –mimo, że jak wynika z opinii biegłego lekarza oskarżyciel prywatny miał obrażenia nogi lewej, a sam oskarżyciel prywatny przedstawił do akt nin. sprawy dokumentację RTG dotyczącą obrażeń nogi prawej i nie potrafił racjonalnie wytłumaczyć tej istotnej różnicy , a także podaje różne miejsca w których miał doznać obrażeń ciała –raz jest to skarpa, innym razem jego pole , podaje różnego rodzaju obrażenia tej nogi, podaje też że stał na swoim polu i został najechany, a w innych zeznaniach że uciekał przed rozpędzonym ciągnikiem i wówczas został najechany. Oskarżyciel prywatny podaje także różne godziny zajścia –raz jest to godzina 13.30 , innym razem jest to godzina, o której oskarżony wykonał zdjęcie blokującego przejazd oskarżyciela prywatnego czyli 11.40 . W materiale dowodowym zebranym w sprawie nie ma żadnego dowodu na poparcie tezy , że oskarżony działał umyślnie –w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym. Rozważania Sądu I instancji w tym przedmiocie zawarte na karcie 10 i 11 uzasadnienia wyroku w sposób rażący przekraczaj zasadę swobodnej oceny dowodów i mają zupełnie dowolny charakter . Sąd I instancji zupełnie pomija w swoich ustaleniach te bardzo istotne rozbieżności w zeznaniach oskarżyciela prywatnego. W ocenie oskarżonego na treści wyroku Sądu I intencji w pkt. I i III zaważył także fakt pominięcia przez Sąd dowodu z nagrania video dokumentującego zachowanie oskarżyciela prywatnego w dniu 23 maja 2012r., kiedy to oskarżyciel ponownie –w sposób identyczny jak w dniu 21 maja 2012r. –blokował przejazd ciągnika oskarżonego , a następnie biegł przed ciągnikiem oskarżonego na dystansie około 200 metrów i brak było u oskarżyciela jakichkolwiek symptomów świadczących o doznanych przez niego w dniu 21 maja 2012r. obrażeniach nogi lewej lub nogi prawej. W/w nagranie dokumentuje również wyjątkowo prowokacyjne i uciążliwe dla oskarżonego zachowanie oskarżyciela polegające na notorycznym utrudnianiu przejazdu ciągnikiem prowadzonym przez oskarżonego –co w ocenie obrony jest również istotną okolicznością dla prawidłowego rozstrzygnięcia nin. sprawy. Zarzucił ponadto naruszenie przez Sąd I instancji dyspozycji art. 424 § 1 k.p.k. –przez sporządzenie uzasadnienia wyroku, które nie zawiera pełnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego —w szczególności w uzasadnieniu brak jest dokładnej analizy zeznań J. S. i różnic występujących w jego zeznaniach , a dotyczących przebiegu zdarzeń w dniu 21 maja 2012r.

W konkluzji skarżący wniósł o : 1. zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyski Wydział Zamiejscowy w Opatowie w pkt. I i III i uniewinnienie oskarżonego A. P. (2)od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z dnia 21 maja 2012r. i o obciążenie oskarżyciela prywatnego obowiązkiem zwrotu kosztów obrony A. P. (2)przed Sądem I i II instancji –zgodnie z obowiązującą taryfą,

2/ ewentualnie –z ostrożności procesowej –o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części i przekazanie nin. sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania ,

3/ także z ostrożności procesowej –o uzupełnienie materiału dowodowego zebranego w nin. sprawie przez przeprowadzenie dowodu z zapisu video z dnia 3 maja 2013r. —dokumentującego zachowanie się oskarżyciela prywatnego wobec oskarżonego identyczne z zachowaniem oskarżyciela w dniu 21 maja 2012r.polegające na blokowaniu przejazdu ciągnika, biegnięciu przez tym ciągnikiem –dla wykazania w jaki sposób pokrzywdzony utrudnia i uniemożliwia przejazd ,wykonywanie prac polowych przez oskarżonego, a także dla wykazania że pokrzywdzony w dniu 23 maja 2013r. nie miał żadnych obrażeń ciała kończyn dolnych , które świadczyłyby o doznanych przez niego obrażeniach w dniu 21 maja 2012r.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje oskarżyciela prywatnego J. S. oraz obrońcy oskarżonego A. P. (2) okazały się oczywiście bezzasadne, co oznacza, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów w nich podniesionych oraz wniosków końcowych. Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do zmiany lub uchylenia wyroku z przyczyn, które należało uwzględniać z urzędu.

Z treści apelacji wniesionej przez oskarżyciela prywatnego J. S. , a także obrońcę oskarżonego A. P. (2) wynika , że skarżący kwestionują poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne , z tym, że J. S. w zakresie odnoszącym się do ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu z dnia 21.05.2012r. , zaś obrońca w zakresie odnoszącym się do ustalenia, iż sprawcą spowodowania uszkodzeń ciała był oskarżony A. P. (2) , co stanowić miało konsekwencję dopuszczenia się przez tenże Sąd naruszenia prawa procesowego w zakresie przeprowadzania i oceny dowodów. W tym miejscu przypomnieć wypada, że ustalenia faktyczne można skutecznie podważyć tylko wówczas , gdy skarżący wykaże , że czyniąc je Sąd Rejonowy postąpił wbrew zasadom logiki, wiedzy czy doświadczenia życiowego. Obie apelacje nie zawierają jednak żadnych rzeczowych argumentów , które mogłyby skutecznie wzruszyć poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia, w istocie natomiast mają charakter polemiczny . Do podważenia dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i oceny przeprowadzonych dowodów nie jest bowiem wystarczające wskazanie , że założenia dowodowe przyjęte przez Sąd I instancji nie odpowiadają skarżącemu , wywody apelacji stanowią wyłącznie dowolną polemikę z oceną dowodów dokonaną przez Sąd I instancji. Skarżący nie wykazali Sądowi Rejonowemu naruszenia przepisów postępowania lub zasad logicznego rozumowania .

Wbrew twierdzeniom zawartym we wniesionych środkach odwoławczych Sąd ten starannie przeprowadził przewód sądowy , a zgromadzone w jego toku dowody poddał wszechstronnej i całościowej ocenie. Oceniając materiał dowodowy Sąd I instancji wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności , a także dowody , którym odmówił wiary i podał powody . Ocena ta nie zawiera jakichkolwiek błędów natury faktycznej lub logicznej , czyniąc tym samym zadość przepisom art. 4kpk, art.7kpk i art. 410kpk.

I tak, wbrew wywodom obrońcy oskarżonego A. P. (2) , analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku , prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy , uwzględniając realia sprawy niniejszej, zachował należytą ostrożność, dokonując oceny przeprowadzonych dowodów . Wymóg ten wynikał z faktu, iż pomiędzy oskarżonymi, a oskarżycielem prywatnym istnieje długoletni spór na tle przebiegu granicy pomiędzy ich nieruchomościami , który w konsekwencji prowadzi do licznych nieporozumień i angażowaniu organów ścigania przez poszczególne strony , a także do wzajemnego negatywnego nastawienia . Dostrzegając powyższe , Sąd Rejonowy dokonał w sposób szczegółowy i wyważony oceny wyjaśnień oskarżonych A. P. (1) i A. P. (2) oraz zeznań oskarżyciela prywatnego J. S. i świadka J. P. , uwzględniając przy tym dokumentację medyczną oraz wnioski opinii biegłego lekarza sądowego dotyczącej mechanizmu i rodzaju stwierdzonych u J. S. obrażeń ciała.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego , analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie pozwala na podzielenie poglądu , że Sąd I instancji ustalenie co do sprawstwa A. P. (2) dokonał w oparciu o wybiórczą ocenę dowodów . Rzeczywiście ustalenia powyższe Sąd , poczynił głównie w oparciu o zeznania oskarżyciela prywatnego J. S. oraz dokumentację lekarską i opinię dotyczących uszkodzeń ciała jakich doznał pokrzywdzony , jednakże okoliczność ta absolutnie nie świadczy o tym, że tak dokonana ocena jest wybiórcza. Zwrócić bowiem uwagę należy , że relacje oskarżyciela prywatnego zostały ocenione , w kontekście wyjaśnień oskarżonych A. P. (2) i A. P. (1), a także zeznań świadka J. P. , następnie rozważone we wzajemnym ze sobą powiązaniu , a przy tym Sąd Rejonowy , uwzględniając wyżej wskazany, istniejący pomiędzy stronami wieloletni konflikt , ocenił te dowody ze szczególna ostrożnością . Zauważyć należy, że w istocie relacje tych osób odnośnie okoliczności poprzedzających najechanie ciągnikiem oskarżonego na lewą nogę J. S., pozostają ze sobą zbieżne , sprzeczności pojawiają się natomiast co do tego, czy ciągnik kierowany przez A. P. (2) miał styczność z ciałem pokrzywdzonego . W tym zakresie dowodami pomocnymi w weryfikacji przeciwstawnych twierdzeń była niewątpliwie dokumentacja medyczna i opinia biegłego lekarza sądowego S. Z. . Z dokumentów tych , których legalności i prawidłowości , nie kwestionowano , wynikało, iż u J. S. stwierdzono otarcie naskórka i obrzęk podudzia lewego . Biegły lekarz sądowy w opinii ustnej złożonej na rozprawie wskazał, iż przedmiotowy uraz mógł powstać w okolicznościach wskazywanych przez oskarżyciela prywatnego , odnośnie zaś mechanizmu ich powstania wskazał, iż mogło dojść do najechania kołem krawędzi buta, co spowodowało unieruchomienie stopy i zlokalizowanie obrażeń od góry strzałki lewej nogi do jej dołu. Słusznie Sąd Rejonowy uznał przedmiotową opinię za jasną i pełną , podzielając zawarte w niej wnioski . Powyższy dowód potwierdził zatem zeznania J. S. odnośnie okoliczności w jakich doznał urazu nogi lewej w dniu 21.05.2012r. , z drugiej zaś strony słusznie doprowadził Sąd Rejonowy do wniosku , że wyjaśnienia oskarżonych A. P. (2) i A. P. (1) , jak też zeznania J. P. w części zaprzeczającej najechaniu przez ciągnik kierowany przez A. P. (2) na nogę oskarżyciela prywatnego . Sam J. S. odnośnie zdarzenia z dnia 21.05.2012r. pozostawał konsekwentny . Wbrew argumentom obrońcy dołączone do akt sprawy zdjęcie RTG zawierające prześwietlenie nogi prawej nie podważa jego relacji, jak też prawidłowości dokumentacji medycznej odnoszącej się do urazów doznanych przez oskarżyciela prywatnego w dniu 21.05.2012r. w obrębie nogi lewej . Okoliczność zaś , że J. S. w dniu 23.05.2012r. nie miał trudności z poruszaniem się , nie ma istotnego znaczenia w sprawie bowiem rodzaj doznanego w dniu 21.05.2012r. urazu nie wyłączał takiej możliwości.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy , że ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna , zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego , a zatem czyniąca zadość przepisowi art. 7kpk.

Brak było w niniejszej podstaw sprawie do skutecznego formułowania zarzutu obrazy przepisu art. 4 k.p.k. Skarżący obrońca nie wykazał, które z okoliczności nie zostały zbadane oraz uwzględnione przez sąd orzekający w I instancji. Ustalenia faktyczne , choć rzeczywiście czynione były przez sąd w oparciu o dowody niekorzystne z punktu widzenia odpowiedzialności oskarżonego, to jednak oczywistym jest , że winny być konstruowane w oparciu o dowody, którym przyznano przymiot wiarygodności. Skoro tym właśnie dowodom sąd przyznał tę cechę, to nie sposób skutecznie czynić zarzutu, by doszło do naruszenia normy przepisu art. 4 k.p.k.(zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lutego 2010 roku sygn. akt II AKa406/09).

Odnosząc się do apelacji oskarżyciela prywatnego kwestionującej ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego A. P. (2) czynu z art. 157§2kk stwierdzić należy, że okoliczności ustalone przez Sąd Rejonowy nie dają podstaw do podzielenia zawartych tam argumentów. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego A. P. (2) , w konsekwencji uznając , iż jest on znikomy , Sąd R. szczegółowo odniósł się do przesłanek określonych w art. 115§2kk. Nie ulega wątpliwości, iż istotne znaczenie dla tej oceny miał stopień doznanych przez J. S. uszkodzeń ciała, a także okoliczności popełnienia czynu i motywacja sprawcy , które to przesłanki Sąd Rejonowy odniósł do ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie. Nie ulega wątpliwości, iż strony niniejszego procesu pozostają ze sobą w sporze , powyższe prowadzi do licznych sytuacji konfliktowych . Oczywistym jest , że sytuacja konfliktowa nie usprawiedliwia popełniania przestępstwa i pomimo wszystko osoby winny rozwiązywać problemy bez konieczności ingerencji Sądu . Jednakże z drugiej strony taka sytuacja wywołuje dość silne emocje, które stanowią podstawę podjęcia nie do końca przemyślanych zachowań, co niewątpliwie winno znaleźć odzwierciedlenie w ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu . Słusznie w tym zakresie Sąd Rejonowy uznał, iż zachowanie oskarżonego A. P. (2) stanowiło reakcję na prowokacyjne zachowanie J. S., który biegając przed pracującym ciągnikiem utrudniał mu wykonywanie prac polowych , a takie działania oskarżyciel prywatny podejmował wielokrotnie przed zdarzeniem z dnia 21.05.2012r. , jak też po nim . W tej sytuacji słusznie wskazano, iż oskarżony działał w zdenerwowaniu, wiedziony impulsem . Powyższe okoliczności zostały zatem prawidłowo ustalone i w sposób wyważony ocenione.

Nie jest zasadna apelacja oskarżyciela prywatnego w zakresie kwestionującym uniewinnienie oskarżonych A. P. (1) od czynu z art. 157§2kk , zaś A. P. (2) od czynów z art. 157§2kk i z art. 216§1kk , które miały mieć miejsce w dniu 7.05.2012r. W oparciu o przeprowadzoną analizę i ocenę dowodów, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to , że oskarżeni spowodowali u J. S. obrażenia ciała w tym dniu, a nadto A. P. (2) znieważył pokrzywdzonego. Zauważyć należy, że okoliczności zdarzenia z dnia 7.05.2012r. opisywali w zeznaniach J. S. oraz świadek H. S. , która według relacji oskarżyciela prywatnego była naocznym świadkiem . Jednak jak to słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odmiennie okoliczności doznanych urazów opisywał J. S. , który wskazał, iż najpierw A. P. (1) kopnęła go w prawą nogę, następnie zaś A. P. (2) kopnął go w prawą rękę i znieważył, przy czym nie sprecyzował jakimi słowami , z kolei zaś świadek H. S. wskazał, że najpierw pokrzywdzonego kopnął A. P. (2) w nogę , później zaś A. P. (1) w rękę . Z powyższego wynika zatem, że powyższe relacje pozostają w sprzeczności, przy czym świadek H. S. nie potrafiła wyjaśnić, dlaczego odmiennie niż uczynił to oskarżyciel prywatny opisywała zdarzenie , wskazując, że nie pamięta jak było , a jedynie to, że mąż miał zabandażowaną rękę . Oskarżeni w swoich wyjaśnieniach zaprzeczyli, by jakiekolwiek zdarzenie z udziałem J. S. miało miejsce w dniu 7.05.2012r. Przy czym na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy twierdzenia oskarżyciela prywatnego pozostają sprzeczne nie tylko z wyżej wskazanymi zeznaniami świadka, ale również z przedłożoną dokumentacją medyczną , z której wynika, że stwierdzono u niego otarcia naskórka oraz krwiak położony na przedniej powierzchni podudzia lewego. Okoliczność zaś , iż oskarżyciel prywatny przedłożył dokumentację medyczną z której wynika, iż rzeczywiście obrażenia dłoni i nogi posiadał , nie świadczą o tym kto je spowodował , zwłaszcza, że nawet relacje pokrzywdzonego nie są zgodne z zawartymi w nich zapisami.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że również w tym zakresie poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są prawidłowe , poprzedzone zgodną z art. 7kpk oceną dowodów.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 636§1,2i3kpk w zw. z art. 633kpk i art.8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł opłaty za postępowanie odwoławcze , zaś zasądzono od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł opłaty także na podstawie art. 13 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych .

SSO Anna Szeliga