Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

XII W 1599/17 - zarządzenie, uzasadnienie Sąd Rejonowy w Toruniu z 2018-04-20

Sygn. akt XII W 1599/17

UZASADNIENIE

(ograniczone co do pkt.II wyroku na podstawie art. 422§2 kpk w zw. z art. 82§1 kpw)

W dniu 5 lipca 2017 r. około godziny 15:30, funkcjonariusz policji K. S., wracał po służbie do domu swoim samochodem marki O. o nr. rej. (...). Jechał w C. ul. (...), na odcinku gdzie nieopodal znajduje się sklep (...), a droga jest wąska i wybrukowana. Na wysokości zatoczki autobusowej usłyszał, a następnie zauważył jadący ze znaczną prędkością pojazd terenowy marki I. o nr. rej. (...).

( dowód: zeznania K. S. k.3,32,32v, nagranie z dnia 21 lutego

2018r. 00: 32:45-00:36:42, k. 49, nagranie z dnia 18 kwietnia 2018r ,

zdjęcia k. 38-45;

mapka k.46;

nagrania k. 37,48)

Pojazd I., którego kierującym okazał się M. P., na wysokości zatoczki autobusowej, zaczął wyprzedzać w trakcie jednego manewru pojazd będący przed nim, a następnie pojazd K. S.. Gdy M. P. zobaczył na wysokości sklepu (...) wysepkę i znak drogowy C-9, wjechał gwałtownie przed pojazd K. S. zmuszając go do gwałtownego hamowania i odbicia w prawo, celem uniknięcia kolizji drogowej.

( dowód: zeznania K. S. k.3,32,32v, nagranie z dnia 21 lutego

2018r. 00: 32:45-00:36:42, k. 49, nagranie z dnia 18 kwietnia 2018r ,

zdjęcia k. 38-45;

mapka k.46;

nagrania k. 37,48)

K. S. zatrąbił na kierującego pojazdem I., który zaczął się oddalać. M. P. zatrzymał się jednak nieopodal miejsca zdarzenia, z uwagi na zamknięty przejazd kolejowy. Wówczas miedzy kierującymi doszło do rozmowy. K. S. chciał pouczyć kierującego pojazdem I., jednakże ten z uwagi na otwarcie zapór kolejowych odjechał. Wówczas K. S. zadzwonił na policję.

( dowód: zeznania K. S. k.3,32,32v, nagranie z dnia 21 lutego

2018r. 00: 32:45-00:36:42, k. 49, nagranie z dnia 18 kwietnia 2018r ,

nagrania k. 37,48)

Funkcjonariusze policji : P. W. i D. Ł. (1) dokonali zatrzymania kierującego pojazdem I.. W trakcie kontroli okazało się, że M. P. nie miał przy sobie wymaganych dokumentów w postaci : prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego pojazdu i potwierdzenia zwarcia policy OC.

( dowód: zeznania K. S. k.3,32,32v, nagranie z dnia 21 lutego

2018r. 00: 32:45-00:36:42, k. 49, nagranie z dnia 18 kwietnia 2018r ,

Zeznania D. Ł. (2) k. 32v , 1, nagranie z dnia 21 lutego

2018r.;

Zeznania P. W. k. 32v , 1, nagranie z dnia 21 lutego

2018r.)

M. P. w toku postępowania nie kwestionował popełnienia wykroczenia polegającego na prowadzeniu pojazdu marki I. nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz ubezpieczenia pojazdu tj. wykroczenia z art. art. 95 kw.

Natomiast obwiniony nie przyznał się do popełnienia czynu z art. 86§1 kw. Wyjaśnił, iż jechały przed nim wolno dwa pojazdy, przy czym jeden z nich zachowywał się tak jakby chciał zjechać w zatoczkę autobusową. Rozpoczął więc manewr wyprzedzania obu pojazdów, gdy pojazd O. nagle zaczął przyspieszać utrudniając mu wyprzedzanie. Obwiniony podkreślił, że zakończył manewr wyprzedzania nie stwarzając dla nikogo zagrożenia w ruchu drogowym.

Analiza wyjaśnień obwinionego złożonych w toku rozprawy w świetle całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia te tylko częściowo zasługiwały na uwzględnienie. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie d/t popełnienia wykroczenia z art. 95 kw oraz w części dotyczącej miejsca rozpoczęcia manewru wyprzedzania oraz braku dostatecznej widoczności znaku drogowego B-25 tj. zakazu wyprzedzania. Wyjaśnienia te bowiem korespondowały z zeznaniami świadków tj. K. S., P. W. i D. Ł. (1) oraz dokumentacją fotograficzną i nagraniami z miejsca zdarzenia.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 86§1 kw. Wyjaśnienia obwinionego w tej części są sprzeczne z ustaleniami poczynionymi przez Sąd w toku postępowania, a w szczególności z zeznaniami świadka K. S. i pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Ponadto wyjaśnienia obwinionego stoją również w sprzeczności z zasadami logicznego wnioskowania i doświadczenia życiowego. Zdaniem Sądu wersja przedstawiona przez obwinionego w tym zakresie, jest przyjętą przez niego linią obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za popełnione wykroczenie, która jednak nie przekonywała Sądu.

Zdaniem Sądu na walor wiarygodności zasługują zeznania świadka K. S.. Jego zeznania są bowiem jasne, logiczne oraz są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Świadek ten w sposób rzeczowy i logiczny przedstawił przebieg całego zdarzenia. Sąd również nie dopatrzył się powodów dla których świadek miał celowo zeznawać na niekorzyść obwinionego, tym bardziej narażając się jako funkcjonariusz policji na zarzuty karne i postępowania dyscyplinarne. Wręcz przeciwnie, świadek jako funkcjonariuszu policji, ma obowiązek reagować na wszelkie naruszenia prawa, również poza służbą. O wiarygodności zeznań świadka świadczy również fakt, iż obwiniony po całym zdarzeniu chciał jedynie pouczyć obwinionego.

W ocenie Sądu na walor wiarygodności zasługują również zeznania świadków funkcjonariuszy policji : P. W. i D. Ł. (1). Są one złożone przez bezstronnych świadków, którzy nie maja żadnego interesu w pomawianiu któregokolwiek z uczestników zdarzenia, a których zeznania są jasne, logiczne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny. Świadkowie ci zeznawali, co do okoliczności zaistniałych po zdarzeniu, gdyż nie byli naocznymi świadkami wykroczenia popełnianego przez obwinionego, poza wykroczeniem z art. 95 kw, kiedy w trakcie kontroli okazało się, że obwiniony nie posiada przy sobie dokumentów w postaci : prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego i oc.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, szkicu, zdjęć i nagrań sporządzonych przez oskarżyciela publicznego nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. Zostały one sporządzone przez kompetentne osoby, po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami. W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Również za wiarygodne Sąd uznał nagarnie przedłożone przez obwinionego, które obrazują miejsce czy też odcinek drogi na których rozgrywało się zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania. Żadna strona nie kwestionowała ich wiarygodności.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wina obwinionego M. P. w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów wyczerpujących znamiona wykroczeń z art. 86 § 1 kw i art. 95 kw została wykazana. Obwiniony bowiem w dniu 5 lipca 2017r. ok. godz. 15:30 w C. kierując pojazdem marki I. o nr rej. (...) wyprzedzając pojazd marki O. (...) o nr rej. (...) zmusił kierującego tym pojazdem do gwałtownego hamowania i wykonania manewru skrętu w prawo, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla tego kierującego. Nadto w tym samym miejscu i czasie kierował w/w pojazdem nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów tj. prawa jazdy, dowodu rejestracyjnego oraz potwierdzenia zawarcia polisy OC tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw i art. 95 kw.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. Należyta ostrożność jest wymagana szczególnie przy przejazdach przez skrzyżowanie, przy wyprzedzaniu, omijaniu. Przez zachowanie należytej ostrożności rozumieć należy przestrzeganie ogólnych zasad ruchu drogowego, w szczególności przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym, każdy uczestnik ruchu, w tym kierujący pojazdem, obowiązany jest zachować ostrożność na drodze lub, w niektórych sytuacjach, szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego (…) oraz narazić kogokolwiek na szkodę. W literaturze i orzecznictwie podkreśla się, że zagrożenie musi być konkretne i stwarzać realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. O takim jego charakterze może świadczyć spowodowanie zdarzenia polegającego m.in. na zderzeniu się pojazdów, uderzeniu pojazdu w przeszkodę, zmuszenie innego kierującego do gwałtownego hamowania, które zapobiega wypadkowi lub do wykonania nagłego manewru.

Przenosząc powyższe rozważania teoretyczne na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż zachowanie M. P. wyczerpało znamiona wymienionego wykroczenia. Obwiniony rozpoczął manewr wyprzedzania dwóch pojazdów w trakcie jednego manewru. Na wąskiej, wybrukowanej drodze, gdzie ograniczona jest przyczepność samochodu na jezdni i w związku z tym postawiony znak ograniczenia prędkości do 40 km/h, a następnie znak zakazu wyprzedzania. Obwiniony widząc znak C-9 i wsypkę, którą trzeba ominąć, zjechał gwałtownie przez pojazd K. S.. Tylko natychmiastowa reakcja K. S. uchroniła uczestników przed zderzeniem się pojazdów, a tym samym narażeniem ich zdrowia lub życia.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż znak zakazu wyprzedzania na przedmiotowym odcinku nie jest dobrze widoczny dla kierujących albowiem zasłaniają go wcześniejsze znaki drogowe. Z tego też powodu Sąd uniewinnił obwinionego od naruszenia znaku zakazu B-25.

Jak stanowi zaś art. 95 kw kto prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie mając przy sobie wymaganych dokumentów, podlega karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany. Przepis art. 38 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu wymagane dla danego rodzaju pojazdu lub kierującego:

1) dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania pojazdem;

2) dokument stwierdzający dopuszczenie pojazdu do ruchu;

3) dokument stwierdzający zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowód opłacenia składki za to ubezpieczenie.

Brak któregokolwiek z dokumentów stanowi o istocie wykroczenia. Wykroczenie to można popełnić umyślnie i nieumyślnie. Jest to wykroczenie formalne, może być popełnione tylko z działania. Nie ulega wątpliwości, iż obwiniony w przedmiotowej sprawie swoim zachowaniem, wyczerpał dyspozycje tego przepisu, czego zresztą sam nie kwestionował.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę stopień winy i zachowanie obwinionego. Doszedł także do przekonania, iż czyn przypisany obwinionemu z art. 86 § 1 kw jest szkodliwy społecznie w stopniu znacznym. W wyniku lekceważącego działania obwinionego doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające sąd wziął pod uwagę wyjątkowo lekkomyślne i niebezpieczne zachowanie na drodze obwinionego i popełnienie jednocześnie dwóch wykroczeń. Jako okoliczność obciążającą Sąd również wziął pod uwagę uprzednią karalność obwinionego za naruszenia przepisów w ruchu drogowym w postępowaniu mandatowym. Orzeczona kara grzywny jest adekwatna do wagi popełnionych przez obwinionego wykroczeń, odpowiada dyrektywom wymiaru kary oraz spełnia swoje cele w zakresie prewencyjno- wychowawczego oddziaływania. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę iż obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia oraz uprzednią niekaralność sądową za przestępstwa.

Należy podkreślić, iż swoim zachowaniem obwiniony dopuścił się popełnienia dwóch wykroczeń drogowych. Zgodnie z art. 9§2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowsza karę. W przedmiotowym przypadku najsurowszą karę przewiduje art.86§1 kw , bowiem czyn ten jest zagrożony karą grzywny do 5 tysięcy złotych.

Sąd na podstawie art. 86§1 kw wymierzył obwinionemu 400 zł grzywny, uznając iż stanowi ona adekwatną i wystarczającą reakcją na popełnione czyny. W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w. sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego i nie można jej w żadnym wypadku uznać za zbyt surową. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą osiągając miesięczne dochody w wysokości 3000- 4000 złotych brutto. Jest kawalerem, nikogo nie ma na utrzymaniu. Zapłata grzywny w orzeczonej wysokości jest w ocenie Sądu dla niego w pełni możliwa i nie zagraża jego egzystencji, a jednocześnie na tyle surowa aby zapobiec popełnianiu tego typu wykroczeń w przyszłości. Kara uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów oraz konieczność ostrożnej i uważnej jazdy w ruchu drogowym, w efekcie zaś zapobiegnie popełnianiu przez obwinionego kolejnych wykroczeń drogowych. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.

ZARZĄDZENIE

1. (...) ;

2. (...);

3. (...)

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Rafalska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Toruniu
Osoba, która wytworzyła informację:  SSR Angelika Kurkiewicz
Data wytworzenia informacji: