Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Katarzyna Antoniewicz
Sędziowie:	SSO Magdalena Graul SSO Elżbieta Trybulec-Czernek (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Lawrenc

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 r. w Gdańsku

apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni

z dnia 4 września 2013 r. sygnatura akt IV P 279/13

w sprawie z powództwa L. K.

przeciwko (...) spółce z o.o. z siedzibą we W.

o odszkodowanie, odprawę

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego (...) spółka z o.o. z siedzibą we W. na rzecz powódki L. K. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

(na oryginale właściwe podpisy)

Sygn. akt VIII Pa 53/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 kwietnia 2013roku strona powodowa wniosła o uznanie rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę z winy pracownika za niezgodne z prawem, o uznanie że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. na jej rzecz kwoty 12.813,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, a także o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, że nieprzerwanie od dnia 1 lipca 2009r. świadczyła pracę na rzecz pozwanego (...) sp. z o.o., a wcześniej na rzecz jego poprzednika prawnego – (...) sp. z o.o. Powódka wskazała, że od dnia 20 listopada 2012r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, a 20 marca 2013r. poinformowała pozwanego pracodawcę o stanie ciąży. W dniu 2 kwietnia 2013r. powódka odebrała oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z dnia 29 marca 2013r., gdzie jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie obowiązku pracowniczego wynikającego z art. 100 § 2 pkt. 4 kp. Powódka wskazała, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę wywołuje skutek najwcześniej z chwilą, gdy doszło ono do adresata w taki sposób, że mógł on się zapoznać z jego treścią. Powódka stwierdziła, że nigdy nie umieszczała na swoim profilu prywatnym na Facebooku obrazków ośmieszających pracodawcę ani nie prowadziła działalności marketingowej zmierzającej do pozyskania klientów na rzecz podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną. Powódka przyznała, że w okresie od połowy grudnia 2012r. do końca stycznia 2013r. umieściła na swoim profilu na Facebooku informację o imprezie sylwestrowej organizowanej w V. A. w S. w formie banneru, jednak stwierdziła, że powinno to być odczytane jako wyraz indywidualnej akceptacji pewnych działań, a nie działalność marketingowa, zwłaszcza że obiekt pozwanego i V. A. to obiekty całkowicie innej klasy. Powódka wskazała też, że pozwany i powódka nigdy nie zawierali umów o zakazie konkurencji. Powódka podniosła również, że informację o imprezie sylwestrowej organizowanej w V. A. w S. usunęła z końcem stycznia 2013r., a zatem doszło do naruszenia miesięcznego terminu z art. 52 § 2 kp. Strona powodowa wskazała również, że większość pracowników pozwanego prowadzi działalność zbliżoną do działalności pozwanego i istnieje na to przyzwolenie ze strony pozwanego. Powódka zaprzeczyła jakoby miała nawiązać kontakt z klientem w celu przedstawienia mu oferty podmiotu konkurencyjnego. Powódka zaprzeczyła również jakoby miała prowadzić działalność konkurencyjną w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim. Wskazała, iż w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim wszelkie obowiązki wykonuje zatrudniony przez nią pracownik i ograniczają się one do wydawania gazety z ogłoszeniami motoryzacyjnymi. Pismem procesowym z dnia 8 maja 2013r. strona powodowa zmodyfikowała i rozszerzyła powództwo w ten sposób, że wniosła o uznanie, że rozwiązanie umowy u pracę nastąpiło przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia, a nadto o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki kwoty 8.542,00zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odprawy pieniężnej z powodu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, gdzie przyczyny te stanowiły wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy. W uzasadnieniu przedmiotowego pisma procesowego strona powodowa wskazała, iż swoje roszczenie w części zmienionej opiera o art. 10 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. 2003.90.844). Podniosła, że zgodnie z przywołanymi przepisami zwolnionemu pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia w przypadku rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy. Strona powodowa dalej wywiodła, że w sytuacji uznania przez sąd, że rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem bez wypowiedzenia nastąpiło z naruszeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, to takie rozwiązanie nastąpiło za wypowiedzeniem przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika. W odpowiedzi na pozew z dnia 11 lipca 2013. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według zestawienia kosztów przedłożonych przez pełnomocnika, względnie według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że podstawową przyczyną rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia było prowadzenie przez powódkę działalności konkurencyjnej w okresie zatrudnienia u pozwanego. Pozwany wskazał, iż powódka za pośrednictwem swojego profilu na portalu społecznościowym prowadziła działania marketingowe zmierzające do pozyskania klientów na rzecz podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanego – V. A.. Pozwany podniósł, że powódka prowadziła działalność konkurencyjną również na rzecz innych podmiotów – (...) w C. i (...)z siedzibą w J.. Wskazał, że powódka będąc zatrudniona u pozwanej prowadziła jednocześnie korespondencją mailową, z której wynika, iż działała na rzecz wymienionych hoteli. Strona pozwana podniosła również, że w okresie zatrudnienia powódka prowadziła także własną działalność gospodarczą, polegającą głównie na prowadzeniu agencji reklamowych. Ponadto pozwany wskazał, że powódka wyrażała dezaprobatę względem pracodawcy poprzez zamieszczanie satyrycznych obrazków w internecie. Pozwany wskazał nadto, że innym pracownikom hotelu zezwolił na prowadzenie działalności gospodarczej, zaś powódka nie uzyskała stosownego zezwolenia. Pozwany stwierdził też, że jednomiesięczny termin do rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia został zachowany, ponieważ Dyrektor Operacyjny dowiedział się o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy kilka dni przed planowanym powrotem powódki do pracy. Pozwany podniósł nadto, że roszczenie o odprawę pieniężną pozbawione jest podstaw faktycznych i prawnych, a powódka nie wykazała aby spełnione zostały przesłanki je uzasadniające. Co do przejścia zakładu pracy na podstawie art. 231 kp pozwany podniósł, że nie nastąpiło przejście pracodawcy dotychczasowego na nowego, w szczególności dlatego, że powódka zawierała umowy z innymi osobami reprezentującymi oba podmioty, bezpośrednie kierownictwo sprawowały inne osoby i polecenia służbowe wydawały inne osoby, warunki pracy i płacy nie były takie same, zaś zakres działalności obu podmiotów różnił się. Na rozprawie w dniu 24 lipca 2013r. strona powodowa podniosła, że korespondencja mailowa, z której miałaby wynikać nielojalność powódki i działalność na rzecz (...)i (...) została przerobiona na potrzeby toczącego się postępowania, a powódka złożyła zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 270 kk przez osoby działające w imieniu pozwanego. Powódka oświadczyła, że nigdy nie świadczyła usług na rzecz (...) i (...). Powódka podniosła, że w okresie zatrudnienia w pozwanym hotelu prowadziła działalność gospodarczą, co było jednym z atutów w procesie rekrutacji. Przedmiotem działalności powódki było prowadzenie gazetki reklamowej o tematyce motoryzacyjnej. Co do zespołu z Filipin powódka podniosła, że działalność z organizowaniem występów tego zespołu prowadzi od czerwca 2013r. Powódka wskazała, że nie zawarto umowy o zakazie konkurencji. Powódka podniosła, że w treści satyrycznych obrazków umieszczanych na jej profilu prywatnym na Facebooku nie pojawiła się treść, która mogłaby wskazywać, że odnoszą się one do pozwanego V.. Strona powodowa podniosła nadto, iż baner V. A. został przez powódkę usunięty z końcem stycznia 2013r. i wskazała, że pracodawca albo osoby działające w jego imieniu zapoznały się z treścią tegoż już w dniu 8 grudnia 2012r., więc termin 1-miesięczny nie został zachowany. W piśmie procesowym z dnia 1 sierpnia 2013r. strona powodowa podniosła, że informacja o wydarzeniu w V. A. została zamieszczona przez powódkę na prywatnej stronie na profilu Facebook i była wyrazem akceptacji przez powódkę tego wydarzenia, a nadto pozwany wiedział o tym fakcie już w grudniu 2012r. Podtrzymała również swoje stanowisko co do braku autentyczności dowodu w postaci wydruku korespondencji powódki w okresie zatrudnienia u pozwanego i zaprzeczyła jakoby kiedykolwiek prowadziła działania zmierzające do pozyskania klientów na rzecz podmiotów konkurencyjnych wobec pozwanego. Powódka podniosła nadto, że w okresie zatrudnienia u pozwanego prowadziła działalność gospodarczą, ale za jego wiedzą i przyzwoleniem. Dodatkowo wskazała, że w okresie zatrudnienia u pozwanego na umowę zlecenie odprowadzał on do ZUS-u tylko składkę zdrowotną, wiedząc że powódka podlega ubezpieczeniu chorobowemu i rentowemu z innego tytułu. Powódka wskazała nadto, że przedmiotem prowadzonej przez nią działalności było prowadzenie gazety z ogłoszeniami motoryzacyjnymi, co nie może być uznane za działalność konkurencyjną względem pozwanego. Powódka stwierdziła, że działalność w zakresie promocji zespołu muzycznego jest przez nią prowadzona od czerwca 2013r. W piśmie procesowym z dnia 7 sierpnia 2013r. strona pozwana podniosła, że nie jest prawdą iż pozwany dowiedział się o działalności konkurencyjnej powódki w momencie, w którym dowiedział się o tym S. S.. Pozwany wskazał, iż w/w nie jest osobą uprawnioną do reprezentacji (...) sp. z o.o., ani osobą mającą na co dzień bezpośrednią styczność z jednoosobowym zarządem spółki – D. G.. Wskazał, że bezpośredni kontakt w zakresie podejmowania decyzji po konsultacji z zarządem ma dyrektor hotelu, to jest I. R., a okazjonalnie także M. H. (1). Pozwany podniósł, że S. S. nigdy nie był bezpośrednim przełożonym powódki i nie można przyjąć, że uzyskanie wiedzy przez dowolnego pracownika stanowi o dowiedzeniu się w tym zakresie także przez pracodawcę. Pozwany podniósł nadto, że działalność konkurencyjna powódki prowadzona była przez cały okres zatrudnienia. Pozwany wskazał też, że oświadczenia dyrektorów (...)i (...) nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika strony powodowej. Co do kwestii baneru powódki o V. A. pozwany wskazał, iż ogłoszenie wywieszone na profilu prywatnym jest dostępne dla szerokiej grupy znajomych, z których każdy jest potencjalnym nabywcą reklamowanych usług i może go dalej upublicznić. Pozwany podniósł też, że powódka prowadziła działalność gospodarczą w okresie zwolnienia lekarskiego.

Wyrokiem z dnia 4 września 2013 roku, wydanym w sprawie prowadzonej pod sygn. akt IV P 279/08, Sąd Rejonowy w Gdyni Wydział IV Pracy:

1.  zasądził od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. na rzecz powódki L. K. kwotę 12.813,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 641 zł tytułem części opłaty od pozwu, od uiszczenia której powódka była zwolniona,

5.  wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 4.271 zł.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy w Gdyni oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach. Powódka L. K. była zatrudniona w pozwanym (...) sp. z o.o. we W. od 2009r. W okresie od 1 lipca 2009r. do 31 stycznia 2010r. powódka była zatrudniona u pozwanego jako specjalista do spraw sprzedaży na umowę o pracę na czas określony, z wynagrodzeniem brutto 3.490,00zł. Przedmiotowa umowa o pracę została zawarta na czas określony od dnia 1 lipca 2009r. do 30 czerwca 2010r., a rozwiązana na mocy porozumienia stron z dniem 31 stycznia 2010r. W okresie od 1 lutego 2010r. do 31 grudnia 2010r. powódka była zatrudniona u pozwanego jako specjalista do spraw sprzedaży na umowie o pracę na czas określony, z wynagrodzeniem brutto 3.490,00zł. W okresie od 1 stycznia 2011r. do 2 kwietnia 2013r. powódka była zatrudniona u pozwanego jako kierownik sprzedaży na umowie o pracę na czas nieokreślony, z wynagrodzeniem brutto 4.205,00zł. Aneksem z dnia 1 kwietnia 2011r. wynagrodzenie zasadnicze powódki uległo zmianie na kwotę 4.271,00zł. brutto. Oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało odebrane przez powódkę w dniu 2 kwietnia 2013 roku. W rozwiązaniu umowy o pracę jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych z art. 100 § 2 pkt. 4 kp, to jest niedochowanie lojalności wobec pracodawcy, obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy, chronienie jego mienia o raz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. W przedmiotowym rozwiązaniu umowy o pracę wskazano, że za pośrednictwem prywatnego profilu na portalu społecznościowym powódka prowadziła działania marketingowe zmierzające do pozyskania klientów na rzecz podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną względem pozwanego oraz zamieszczała satyryczne obrazki ośmieszające pracodawcę. Podniesiono również, że powódka miała kontrahentowi pozwanego przedstawiać oferty zorganizowania konferencji u podmiotów konkurencyjnych oraz świadczyć pracę na rzecz podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną względem pozwanego w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim. W okresie zatrudnienia w hotelu (...) powódka pozyskiwała nowych klientów, utrzymywała relacje ze stałymi klientami, organizowała bankiety i konferencje, prowadziła w tym zakresie korespondencję z klientami. Powódka wypełniała raporty finansowe, prognozy. W zakresie jej zadań leżało między innymi przyjmowanie i bieżąca kontrola rezerwacji grupowych, kontrola overbookingu, prognozowanie obłożenia grup dla wszystkich działów hotelowych, obsługa gości grupowych i firm, a w tym między innymi aktywny udział w prowadzeniu akcji mailingowych i innych dotyczących promocji i sprzedaży grupowej, współudział w tworzeniu i wdrażaniu systemów lojalnościowych dla firm, bieżąca kontrola grupowych rezerwacji grupowych rezerwacji niegwarantowanych. Bezpośrednią przełożoną powódki była M. H. (1) – dyrektor sprzedaży. Szczebel wyżej w strukturze organizacyjnej była I. R. – dyrektor operacyjny u pozwanego, która w razie nieobecności bezpośredniego przełożonego powódki, była jej przełożoną. Do maja 2012r. nie było zastrzeżeń do pracy powódki. Powódka wykazywała progres, była doceniana i nagradzana, dostawała wyróżnienia. Powódka prowadziła własną działalność gospodarczą, tak przed podjęciem zatrudnienia u pozwanego pracodawcy, jak i w trakcie pracy. W CV, które powódka składała podczas procesu rekrutacji do pozwanego widniała informacje, że powódka prowadzi działalność gospodarczą od 2007 roku. Działalność gospodarcza powódki polegała początkowo na wydawaniu gazety w branży motoryzacyjnej – (...). Ta działalność została zamknięta w 2009/2010r. i gazetę prowadziła matka powódki, a następnie ponownie została ona podjęta przez powódkę. Powódka zamknęła działalność PHU (...). K. w 2010r. i otworzyła nową działalność pod nazwą (...). W 2012r. powódka dodała do prowadzonej działalności Agencję (...). W ramach działalności związanej z gazetą z branży motoryzacyjnej powódka przygotowywała wizytówki, ulotki, gazety reklamowe, teczki, wydruki wielkoformatowe. Od lutego 2013r. powódka zatrudniała pracownika. Do listopada 2012r. powódka przebywała na urlopie. Natomiast od 20 listopada 2012r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. 20 marca 2013r. powódka przekazała pozwanemu pracodawcy informację, że jest w ciąży. W grudniu 2012r. powódka umieściła na swoim prywatnym profilu na Facebooku informację o organizacji balu sylwestrowego w V. A. w S.. Informacja ta była dostępna na profilu prywatnym powódki do stycznia 2013r. Przedmiotowy link oznaczył na Facebooku i polubił S. S., manager S. w pozwanym hotelu i informację o tym przekazał I. R. – dyrektorowi operacyjnemu pozwanego. Informację tą pracownicy pozwanego powzięli w grudniu 2012r. W grudniu 2012r. dowiedziała się o umieszczeniu takiej informacji przez powódkę M. H. (1) – dyrektor sprzedaży u pozwanego i bezpośrednia przełożona powódki. Powódka nigdy nie prowadziła jakiejkolwiek działalności na rzecz V. A. z siedzibą w S.. Powódka nigdy nie prowadziła żadnej działalności ani nie świadczyła usług na rzecz (...) w J. i (...) w C.. Powódka prowadziła korespondencję e mailową z kontrahentem pozwanego – K. G., ale nie ofertowała go propozycjami pochodzącymi od konkurentów gospodarczych pozwanego. Mail do K. G. z ofertą wyżej wskazanych hoteli jako miejsc oferujących miejsce do przeprowadzenia konferencji został wysłany z adresu (...) i został sporządzony przez współpracownika właścicieli (...) (...) i (...), a nie przez powódkę i nie był podpisany przez powódkę. Przedmiotowego maila otrzymała R. G. – siostra prezesa pozwanej, od kolegi K. G. i przekazała go pracownikom pozwanego. Pracownicy pozwanego oraz prezes powzięli informacje o mailu na przełomie stycznia i lutego 2013r. Powódka L. K. nawiązała współpracę z zespołem muzycznym z Filipin, celem sprowadzenia go do Polski. Podobny zespół, grający covery, pracował w pozwanej spółce od kilku lat. Działalność gospodarczą związaną z zespołem powódka rozpoczęła w czerwcu 2013r., to jest po rozwiązaniu umowy o pracę z pozwanym pracodawcą. Domena i serwer dla strony internetowej zespołu, to jest w. została zakupiona przez powódkę w dniu 21 marca 2013r. Grafik zatrudniony przez powódkę pracował nad stroną internetową zespołu od około 10 – 15 marca 2013r. Na stronie internetowej L. P., której co prawda powódka nie prowadzi, ale widnieje na niej jako manager w stopce, pojawiały się informacje o przedmiotowym zespole, najwcześniejsza z 14 marca 2013r. Pracownik pozwanego, B. A., powziął wiadomość o zespole z Filipin i odnalazł stronę w. na przełomie marca i kwietnia 2013r. Informację o tym przekazał dyrektorowi operacyjnemu I. R. i dyrektorowi sprzedaży M. H. (1). Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy w Gdyni ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych powódki, dowodu z przesłuchania strony powodowej oraz dowodu z zeznań świadków. Dowody z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych powódki zostały uznane przez Sąd za wiarygodne i autentyczne, albowiem nie budzą wątpliwości co do prawdziwości i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Pozostałe dowody stanowiące kserokopie, wydruki komputerowe bądź wydruki ze stron internetowych, maile były oceniane w trybie art. 309 kpc w zw. z art. 244 kpc. Mając na uwadze fakt, że strony nie kwestionowały tych dokumentów oprócz e - maila z ofertą (...)i (...) /k.66/, należało stwierdzić, iż dowody powyższe są wiarygodne w zakresie w jakim zawierają oświadczenie danej osoby bądź też informację ze strony internetowej o treści jak w dokumencie. Oceniając wiarygodność wiadomości e mail z ofertą (...) i (...) k. 66 akt sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, że moc dowodowa tego dokumentu była konsekwentnie w toku postępowania kwestionowana przez powódkę. Strona powodowa wywodziła, że powyższy e - mail został zmanipulowany na poczet niniejszego postępowania. Analiza omawianego środka dowodowego czyniła koniecznym wywiedzenie, że w e mailu tym brak jest podstawowych danych cechujących każdą wiadomość e-mail, to jest nadawcy, daty wysłania, podpisu. Pozwany, pomimo zobowiązania Sądu, nie złożył do akt sprawy oryginału wiadomości z informacją o nadawcy i podpisem nadawcy. Już z tej przyczyny powyższe zaniechanie pozwanego pozwalało na odmowę uznania tego środka dowodowego za wiarygodny, skoro nie jest możliwym dokonanie jego analizy w trybie art. 245 kpc w zw. z art. 309 kpc. W kontekście niniejszej sprawy stwierdzić jednakże należało, że osnowa e maila w zakresie treści została uwiarygodniona zeznaniami świadka K. G., który potwierdził, że otrzymał takiego e maila o takiej treści, przy czym z zeznań tego świadka wynika także, iż treść tej wiadomości tekstowej wbrew tezie dowodowej na jaką ten dowód miał być przeprowadzony nie potwierdza, że powódka jest jej nadawcą. Wręcz przeciwnie, z zeznań świadka M. K. właściciela (...) i (...) wynika, że nadawcą wiadomości był D. B. współpracownik M. K., który wysłał wiadomość o takiej treści do swojej bazy 2000 klientów. W kontekście powyższego należało stwierdzić, iż niewątpliwie na kanwie tej sprawy pozwana nie miała podstaw do wykazywania okoliczności ofertowania przez powódkę usług innych ośrodków niż pozwanego na podstawie tego e maila, gdyż wiadomość powyższa nie pochodziła od L. K., lecz od zupełnie innej osoby. W tych okolicznościach, w aspekcie tej sprawy, dowód z e maila z k. 66 akt należało ocenić za niewiarygodny. Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznanie świadka S. S. co do znajomości z powódką, pracy z powódką, działalności gospodarczej prowadzonej przez świadka, polubienia linku V. A. upublicznionego na profilu powódki, odmówił zaś im wiary w zakresie w jakim świadek ten zaprzeczył jakoby powiadomił pozwanego o ogłoszeniu o V. A.. W tej części zeznania świadka nie zasługują na wiarygodność, ponieważ sprzeczne są z zeznaniami świadka I. R., które Sąd uznał za wiarygodne. W pozostałym zakresie zaś zeznania świadka zyskały przymiot wiarygodności jako spontaniczne i korespondujące z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd I instancji dał w całości wiarę zeznaniom świadka B. A., w szczególności w zakresie dotyczącym pracy z powódką, powzięcia wiedzy o wpisie o zespole z Filipin na przełomie marca i kwietnia 2013r. i poinformowania o tym fakcie I. R. i M. H. (1), działalności gospodarczej prowadzonej przez świadka, struktury kadrowej pozwanego, ponieważ zeznania te znajdują odzwierciedlenie w reszcie materiału dowodowego uznanego przez Sąd za wiarygodny. Zeznaniom świadka M. H. (1) Sąd Rejonowy dał wiarę co do stosunków podwładności u pozwanego, faktu skierowania oferty podmiotów konkurencyjnych do K. G. (bez jednoczesnego wskazania z pewnością, kto był ich nadawcą), wcześniejszego zaangażowania powódki w pracę u pozwanego oraz co do pozyskania informacji o wpisie dotyczącym V. A. przez powódkę w grudniu 2012r. W tym zakresie Sąd uznał zeznania świadka M. H. (1) za spójne i wzajemnie się uzupełniające. Sąd odmówił przymiotu wiarygodności zeznaniom tego świadka co do powzięcia informacji o zespole z Filipin w lutym 2013r. oraz tego jakoby prezes pozwanego dowiedział się o zespole z Filipin na początku 2013r. Zeznania świadka M. H. (1) są w tym zakresie niespójne tak z zeznaniami świadka B. A., który zeznał, że na stronę o zespole natknął się na przełomie marca i kwietnia 2013r. i dopiero wówczas poinformował o tym fakcie m.in. M. H. (1), jak również z zeznaniami powódki, zgodnie z którymi strona zespołu zaczęła funkcjonować dopiero na przełomie marca i kwietnia 2013r. Zeznania świadka I. R. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne co do struktury organizacyjnej pozwanego, powzięcia informacji o wpisie o V. A. w grudniu 2012r. oraz fakcie dowiedzenia się o tymże od S. S.. Sąd odmówił natomiast wiary zeznaniom tego świadka w zakresie powrotu z urlopu powódki z końcem września 2012r., gdyż zgodnie z uznanymi w tej mierze za wiarygodne zeznaniami powódki powróciła ona z urlopu w listopadzie 2012r. oraz co do pozyskania informacji o zespole z Filipin z końcem lutego 2013r., ze względów takich jak przytoczone powyżej co do świadka M. H. (1). Jako niewiarygodne należało ocenić także stwierdzenie świadka, iż w świetle Regulaminu Pracy obowiązującego u pozwanej pracownicy mają zakaz prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe jest sprzeczne z osnową tekstu regulaminu, z którego wynika, że zakaz nie dotyczy działalności gospodarczej, ale działalności konkurencyjnej. Sąd Rejonowy uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka R. G. jako spójne, rzeczowe i logiczne, w szczególności co do otrzymania maila (k.66 akt) od kolegi K. G., a następnie przekazania tego maila pracownikom pozwanego. Sąd I instancji przyznał przymiot wiarygodności zeznaniom świadka K. E. co do udostępnienia linku V. A. przez powódkę oraz prawdziwości oświadczenia, iż powódka nie prowadziła działalności na rzecz V. A., jako korespondującym z zebranymi w sprawie dokumentami oraz osobowymi źródłami dowodowymi. Sąd ten uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka K. G. co do kierowania zapytań ofertowych odnośnie konferencji na przełomie września i października 2012r., korespondencji mailowej prowadzonej w tym zakresie z powódką oraz otrzymania maila z ofertą (...) i (...) podpisanego przez mężczyznę, ponieważ były one rzeczowe i logiczne, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach powódki oraz zeznaniach świadka M. K.. Sąd Rejonowy uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka M. K., w szczególności co do tego, że powódka nie pracowała ani nie świadczyła usług na rzecz (...) i (...)oraz iż mail z k. 66 akt został wysłany z adresu (...) przez D. B.. Zeznania świadka M. K. były rzeczowe i logiczne uzupełniające pozostały uznany przez Sąd za wiarygodny materiał dowodowy. Sąd I instancji dał również wiarę zeznaniom powódki uznając, iż są one spójne i logiczne, a jako takie zasługują na przymiot wiarygodności. W szczególności zeznania powódki w zakresie nie ofertowania klientów pozwanego propozycjami konkurencyjnych podmiotów, to jest (...) i (...) oraz w zakresie umieszczenia linku V. A. na swoim profilu na Facebooku znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w wydrukach internetowych, zeznaniach świadka K. G., zeznaniach świadka K. E. i zeznaniach świadka M. K.. Powódka zeznawała zgodnie ze swoją wiedzą i przeświadczeniem, w tym w kwestii obowiązków pracowniczych, które obciążały ją u pozwanego, charakteru pracy, specyfiki jej stanowiska. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania powódki dotyczące strony zespołu z Filipin, ponieważ były one rzeczowe i konkretne. Sąd Rejonowy stwierdził, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, to jest co do roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, zaś w pozostałym zakresie podlega oddaleniu jako niezasadne. W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że na uwzględnienie zasługuje roszczenie o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. na rzecz powódki kwoty 12.813,00zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Zgodnie z art. 52 § 1 pkt. 1 kp pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika m.in. w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Zgodnie natomiast z ar. 52 § 2 kp rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Art. 56 § 1 kp stanowi, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przepis art. 56 § 1 kp należy odczytywać łącznie z art. 58 zd. 1 kp, który stanowi że odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Należy też mieć na względzie art. 36 § 1 kp, zgodnie z którym okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy. Zgodnie z art. 36 § 1 pkt. 3 kp jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej trzy lata, okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące. Dalej Sąd Rejonowy podniósł, iż w pojęciu „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych” mieszczą się trzy elementy: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jako i rażące niedbalstwo (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lipca 2009r., II PK 46/09). Ocena czy naruszenie danego obowiązku pracowniczego jest ciężkie zależy od okoliczności każdego przypadku. Przy ocenie ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych należy brać pod uwagę stopień natężenia złej woli pracownika, jak i rozmiar szkody pociągającej za sobą naruszenie obowiązku pracowniczego. Naruszenie obowiązków pracowniczych może być podstawą rozwiązania umowy o pracę, gdy przedmiotem naruszenia był obowiązek o charakterze podstawowym. Jak słusznie wskazuje się w Komentarzu do art. 52 Kodeksu Pracy, Dom Wydawniczy ABC 2005, pod redakcją prof dr hab. Ludwika Florka, kodeks pracy nie zawiera katalogu obowiązków podstawowych, a jedynie zawiera katalog obowiązków pracowniczych w art. 100 kp nie podając, który z nich ma charakter podstawowy. To czy dany obowiązek pracowniczy jest podstawowy musi tym samym wiązać się z charakterem wykonywanej pracy przez daną osobę, bądź powyższe winno być sprecyzowane w umowie o pracę. Sąd I instancji podał, iż jak wskazano wcześniej, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Termin miesięczny oznaczony w art. 52 par 2 kp zaczyna biec od dnia w którym osoba uprawniona do rozwiązania umowy o pracę lub inna osoba należąca do kierownictwa zakładu pracy uzyskała wiadomość o takim postępowaniu pracownika, które uzasadniało zastosowanie art. 52 par 1 kp /porównaj wyrok SN z dnia 28 października 1976 roku, I PRN 74/76, OSNCP 1977, z. 5-6, poz. 100, OSPiKA 1977, z.78, poz. 127/. Ważkim jest jednak to, że oceny zachowania terminu z art. 52 par 2 kp należy dokonywać z uwzględnieniem daty zdarzenia, które zostało uznane jako przyczyna rozwiązania umowy o pracę, a nie daty późniejszych zdarzeń /wyrok z dnia 17 lutego 1999 roku PKN, 576/98, OSNAPiUS 2000, nr 7 poz. 262/. Analiza materiału dowodowego niniejszej sprawy, w szczególności zeznania świadka I. R. – dyrektora operacyjnego pozwanego oraz oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką, pozwalają na uznanie, że osobą uprawnioną z kadry zarządzającej do rozwiązania umowy o pracę z pracownikami była I. R.. Z zeznań świadka wywieść bowiem można – k. 200, iż w zakresie swoich czynności świadek jest umocowana do zawierania umów o pracę, do ich rozwiązywania oraz podpisywania oświadczeń o rozwiązaniu umowy. W kontekście powyższych zeznań jako sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania należało uznać twierdzenie świadka, że jest ona uprawniona do podpisania oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybie dyscyplinarnym, zaś nie ma kompetencji do podjęcia decyzji w tym zakresie. Powyższe jest niezgodne z łacińską zasadą a maiori a minus, zgodnie z którą jeżeli świadek była uprawniona do złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy – /wywołującego skutki w sferze prawa/ - to także była uprawniona do podjęcia decyzji w tym zakresie. Uznając tym samym, że I. R. była osobą uprawioną do składania oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę w imieniu pozwanej, czyni koniecznym stwierdzenie, że dla biegu terminu z art. 52 par 2 kp wystarczającym było ustalenie kiedy informacja o naruszeniu przez powódkę podstawowego obowiązku pracowniczego, który był przyczyną rozwiązania umowy o pracę dotarła do niej. W dalszej kolejności Sąd I instancji podał, iż jako podstawę rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z powódką wskazano ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych wynikających z art. 100 par 2 pkt 4 kp to jest niedochowania lojalności wobec pracodawcy, obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy, chronienia jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji których ujawnienie mogłoby narazić na szkodę pracodawcę. Pozwany w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy zarzucił powódce prowadzenie działalności marketingowych za pośrednictwem profilu własnego na portalu społecznościowym - podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną wobec pozwanej, ponadto wyrażanie przez pozwaną dezaprobaty względem aktualnego stanu zatrudnienia poprzez zamieszczenie satyrycznych obrazków ośmieszających pracodawcę, a także przekazanie podmiotowi prowadzącemu działalność konkurencyjną danych osobowych kontrahenta pracodawcy oraz świadczenie pracy na rzecz podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną na zwolnieniu lekarskim. W odpowiedzi na pozew pozwany podał, że przyczyna zarzucanego powódce ciężkiego naruszenia obowiązku lojalności wobec pracodawcy związana z prowadzeniem działalności marketingowej dla innego podmiotu była związana z upublicznieniem informacji o organizacji balu sylwestrowego w 2012r. w V. A. w S. na profilu powódki na portalu społecznościowym Facebook oraz z ofertowaniem kontrahentów pozwanego propozycjami konkurencyjnych podmiotów – (...) w J. i (...) w C.. Pozwany wyjaśnił także, że powódka prowadziła w czasie zatrudnienia działalność gospodarczą polegającą na prowadzeniu agencji reklamowych oraz prowadziła własną stronę internetową, na której reklamowana była jej działalność. Pozwany wskazał także, że zarzucane powódce wyrażanie dezaprobaty wobec pracodawcy wyrażało się w zamieszczaniu satyrycznych obrazków ośmieszających pracodawcę na profilu facebooka. Przed omówieniem powyższych przyczyn rozwiązania z powódką umowy o pracę na podstawie art. 52 par 1 kp wskazać należy, że ciężar udowodnienia okoliczności z art. 52 kp ciąży na pozwanym pracodawcy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2009r. (I PK 45/09), rozwiązanie umowy o pracę w trybie natychmiastowym bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt. 1 kp) jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo ostrożnie. Obowiązek wykazania (udowodnienia) wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę. W ocenie Sądu orzekającego, obowiązek dowodowy pracodawcy związany jest nie tylko z wykazaniem zasadności rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 par 1 kp, ale także na pozwanym spoczywa obowiązek wykazania zachowania terminu do złożenia oświadczenia woli danej treści. Pozwana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę powołała się na art. 100 par 2 pkt 4 kp to jest brak zachowania przez powódkę zasady lojalności wobec pracodawcy w rozumieniu naruszenia obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy. Zasada lojalności wobec pracodawcy wyrażona w cytowanym przepisie winna być rozumiana jako obowiązek powstrzymania się pracownika od działań zmierzających do wyrządzenia szkody. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 2 marca 2011 roku II PK204/10 zachowanie pracownika powinno być oceniane w ten sposób, że nacisk należy położyć na zachowanie lojalności względem pracodawcy w rozumieniu dbałości o dobro zakładu pracy jako wspólnego dobra pracowników i pracodawcy, przy czym przedmiotem obowiązku dbałości jest całokształt uprawnień majątkowych i niemajątkowych pracodawcy. W aspekcie prowadzenia przez pracownika działalności gospodarczej trzeba ocenić zatem czy wpływa ona na zaniechanie dbałości o dobro zakładu pracy i w pierwszej kolejności stwierdzić należy, czy pokrywa się ona z działalnością prowadzoną przez pracodawcę – a zatem czy jest działalnością konkurencyjną i z drugiej strony w razie pozytywnej odpowiedzi na powyższe koniecznym jest stwierdzenie czy godzi w interesy pracodawcy i wyrządza bądź może wyrządzić szkodę /porównaj wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1997 roku II PK 338/06/. Przedkładając powyższe na kanwę rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, że nie stanowiło naruszenia zasady lojalności wobec pracodawcy opublikowanie przez powódkę linku o organizacji balu sylwestrowego w V. A. w S.. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że powódka nie prowadziła żadnych działań marketingowych celem uzyskania klientów na bal sylwestrowy w V. A. w S., lecz jedynie udostępniła link o jego organizacji na prywatnym koncie na facebooku. L. K. udostępniając własnym znajomym informację o balu nie działała w interesie i na rzecz właściciela lokalu K. E., ale podjęła prywatną inicjatywę związaną z własnymi zainteresowanymi, która nie była powszechnie dostępna, lecz jedynie w zakresie znajomych z profilu facebook posiadanego przez powódkę. Sąd Rejonowy wyraził zapatrywanie, przychylające się do stanowiska powódki w tym względzie, iż trudno uznać opublikowanie linku dotyczącego wydarzenia w innym obiekcie za działalność konkurencyjną względem pozwanego, zwłaszcza z uwagi na odległość obu obiektów (W. – S.), inny charakter tychże (duży hotel vs. kameralny obiekt) oraz umieszczenie spornej informacji przez powódkę w sieci ze względu na koleżeńskie stosunki z K. E., prowadzącą V. A. i chęć rozpropagowania tego wydarzenia z tego względu, a nie celem działania na niekorzyść pozwanego. O braku działania na szkodę pozwanej w tym zakresie świadczy także i to, że inny pracownik pozwanej B. S., który przekazał pozwanej informację o powyższym fakcie, „polubił” link z konta powódki, a tym samym wyrażał akceptację dla idei imprezy maskowej mającej być zorganizowaną przez V. A. w S.. W kontekście jednakże powyższego zarzucanego powódce działania, Sąd I instancji wywiódł, iż niesporny między stronami był fakt, że powódka faktycznie zamieściła tego rodzaju informację na swoim profilu prywatnym na Facebooku w grudniu 2012r. Ta kontastacja wynika w szczególności z załączonych wydruków internetowych, stanowisk stron wyrażanych w toku procesu, zeznań powódki i zeznań świadka S. S.. Świadek I. R. i M. H. (1) zgodnie zeznały, że wiadomość o zamieszczeniu takiej informacji przez powódkę powzięły w grudniu 2012r. Nawet więc gdyby hipotetycznie uznać, że tego rodzaju działalność ma charakter konkurencyjny, to doszło do przekroczenia zawitego terminu miesięcznego z art. 52 § 2 kp, który jest terminem maksymalnym między uzyskaniem przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy a rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Informacja taka została bowiem powzięta przez I. R. – dyrektora zarządzającego uprawnionego do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w grudniu 2012r. /k.198/, a zatem termin do rozwiązania umowy o pracę na jej podstawie upłynął najpóźniej z końcem stycznia 2013 rok, podczas gdy do rozwiązania umowy o pracę z powódką doszło z dniem 2 kwietnia 2013 roku/. Przechodząc do kolejnego zarzucanego powódce działania mającego polegać na przedstawieniu oferty zorganizowania konferencji klientowi pozwanej w podmiocie konkurencyjnym, to jest rzekomej działalności powódki na rzecz (...) w J. i (...) w C., Sąd Rejonowy na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego uznał, że powódka nigdy nie pracowała ani nie świadczyła żadnych usług na rzecz wskazanych obiektów. Powyższe twierdzenie, Sąd wywiódł na podstawie wiarygodnego zeznania świadka K. G. i świadka M. K.. Również powódka zaprzeczyła jakoby miała prowadzić tego rodzaju działalność, a pozwany nie dowiódł okoliczności przeciwnej. W kontekście powoływanego przez pozwanego e maila (k. 66 akt), z którego wywodził wniosek o działaniu konkurencyjnym powódki, stwierdzić należy, że został on w tej sprawie uznany jako dowód niewiarygodny, a tym samym nie mogący być podstawą do dokonania ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu, okoliczność, iż to nie powódka była nadawcą tego e maila została w sprawie wykazana zeznaniami świadka M. K., zaś konsekwencją tego ustalenia była konieczność stwierdzenia, że postawiony powódce zarzut był bezpodstawny i nie został należycie sprawdzony przed jego postawieniem w oświadczeniu doręczonym powódce w dniu 2 kwietnia 2013 roku. Zupełnie na marginesie w okolicznościach powyższego zarzutu Sąd Rejonowy wskazał, że także w odniesieniu do tego zarzutu doszło do przekroczenia prekluzyjnego terminu jednomiesięcznego z art. 52 § 2 kp uprawniającego do rozwiązania umowy o pracę w oparciu o wskazany zarzut. Jak bowiem zeznała M. H. (1) (k. 192 akt), informację o tej wiadomości szefostwo pozwanego powzięło na przełomie stycznia i lutego 2013r., przy czym I. R. wskazała, że ona informację o powyższym uzyskała od D. G. – prezesa pozwanej na początku stycznia 2013 roku, a zatem termin do złożenia oświadczenia woli w trybie art. 52 par 1 kp upłynął na początku lutego 2013 roku, zaś do rozwiązania umowy o pracę z powódką doszło z dniem 2 kwietnia 2013r. Kolejną zarzucaną w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę przyczyną wypowiedzenia umowy było wyrażanie dezaprobaty względem aktualnego jej zatrudnienia na dowód czego umieszczała satyryczne obrazki ośmieszające pracodawcę. Pozwana powyższą przyczynę rozwiązania umowy o pracę uzasadniała tym, że powódka na prywatnym koncie na facebooku zamieszczała obrazki w języku angielskim stanowiące karykaturę o treści „pracuj ciężko – milionerzy zależą od Ciebie” oraz inne slogany dotyczące sposobu wykonywania pracy. Z dołączonych do odpowiedzi na pozew wydruków powyższych obrazków wynika, iż po pierwsze nie miały one charakteru obraźliwego, ponadto nie były adresowane do pozwanej, poza tym były to powszechnie dostępne slogany, obrazki, które mają charakter karykaturalny bądź zawierają motto do działania. W ocenie Sądu, załączone obrazki w żadnej mierze nie odnosiły się do pozwanej i jako takie w ogóle nie wyrażały dezaprobaty dla jej działania, co czyniło zarzut postawiony w oświadczeniu woli niezasadnym. Ponadto, zważyć należy, że także jak wynika z zeznań świadków, w tym I. R. oraz M. H. (1) o powyższych wpisach dowiedziały się one najpóźniej w styczniu 2013 roku, a zatem także w tym przypadku postawiony zarzut był spóźniony w rozumieniu art. 52 par 2 kp. Zupełnie niestosownym natomiast, w ocenie Sądu Rejonowego, jest zawarte w odpowiedzi na pozew stwierdzenie i dołączone na nie dowody w postaci e maili dotyczące rzekomych gróźb powódki wobec pozwanej celem uzyskania świadczeń. Okoliczność braku terminowości w wypłaceniu powódce należnych świadczeń, stanowi naruszenie praw pracowniczych, które może być egzekwowane przez pracownika zarówno na drodze sądowej jak i pośrednio poprzez zawiadomienie Inspekcji Pracy czy też organów ścigania, jeżeli dany czyn ma charakter wykroczenia. Czynienie powódce zarzutu z domagania się wypłaty świadczeń pracowniczych w kontekście dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę z powódką jest działaniem pozwanej nie zasługującym na żadną ochronę prawną. Odnosząc się do ostatniego z zarzucanych powódce zachowań będącym zdaniem pozwanego ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych – to jest świadczenie pracy na rzecz podmiotów konkurencyjnych w czasie zwolnienia lekarskiego, Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwany nie sprostał wykazaniu tej przyczyny rozwiązania umowy. Pozwany winien bowiem wykazać dowodami osobowymi bądź dokumentami, że powódka faktycznie wykorzystywała zwolnienie lekarskie niezgodnie z jego celem i świadczyła pracę na rzecz innego podmiotu. Pozwany na tę okoliczność nie złożył żadnego dowodu. Z wiarygodnych zeznań powódki wynika natomiast, że w lutym 2013 roku zatrudniła dla prowadzenia własnej działalności gospodarczej pracownika, który zajmował się wszystkimi czynnościami związanymi z działalnością dotyczącą agencji, zaś w aspekcie składania gazetki (...) powódka zajmowała się jedynie składem gazety, a przy reszcie czynności pomagała jej mama. Powódka wskazała także, że na żadnym zwolnieniu lekarskim od listopada do marca 2013 roku nie było zalecenia, że pacjent nie może chodzić. Pozwany ferując powyższy zarzut nie przedłożył nawet zwolnień lekarskich powódki, nie wykazał związku pomiędzy niezdolnością do pracy – jej rodzajem i przyczyną a zachowaniami sprzecznymi z pozostawaniem na zwolnieniu lekarskim. Niewątpliwym jest bowiem, iż sprzecznym z dbałością o dobro zakładu pracy jest działanie pracownika polegające na wydłużającej się nieobecności w pracy spowodowanej niezdolnością do pracy i jednoczesne wykonywanie innych czynności związanych chociażby z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, czy też inną pracą domową bądź prowadzoną na zlecenie, które zaprzeczają celowi zwolnienia lekarskiego, którym niewątpliwie jest wyzdrowienie. Ocena związku przyczynowego wykonywanych czynności podczas zwolnienia lekarskiego a dochodzeniem pacjenta do zdrowia jest związana z charakterem schorzenia. Nie stanowi tym samym naruszenia obowiązku lojalności wobec pracodawcy i dbałości o zakład pracy sytuacja w której pracownik będąc jednocześnie przedsiębiorcą – prowadzącym własną działalność gospodarczą, nadal ma czynną działalność gospodarczą w czasie zwolnienia lekarskiego, a nie wykonuje czynności destabilizujących jego zdrowie. Sprzecznym bowiem z istotą prowadzenia działalności gospodarczej jest jej zawieszanie na okres choroby, albowiem przedsiębiorca może posługiwać się innymi podmiotami, w tym pracownikami czy pełnomocnikami celem prowadzenia działalności. Omawiając sam aspekt prowadzenia działalności gospodarczej przez powódkę w czasie zatrudnienia, stwierdzić należy, że w ocenie Sądu I instancji, materiał zgromadzony w aktach sprawy pozwalał na stwierdzenie, że pracodawca pozwanej wiedział, iż powódka jest czynnym przedsiębiorcą prowadzącym działalność polegającą na gazetce (...). Powyższe wynika zarówno z zeznań M. H. (1) k. 194 jak i S. S. k. 185. Dołączone do akt sprawy Regulaminy Pracy nie dają także podstawy do uznania, że prowadzenie działalności gospodarczej przez pracowników jest sprzeczne z obowiązkami pracowniczymi. Pozwany w Regulaminie Pracy par 4 nie zakazał prowadzenia działalności gospodarczej pracownikom, a jedynie uznał, że pracownik nie powinien prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Ważkim w kontekście tej sprawy jest to, że naruszenie zakazu prowadzenia działalności konkurencyjnej przez pracownika pozwanej nie zostało zakwalifikowane w Regulaminie jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, które to zachowania zostały sklasyfikowane w par 5 Regulaminu Pracy k.221 akt sprawy. Reasumując, Sąd Rejonowy stwierdził, że sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez powódkę, o której pozwany doskonale wiedział, nie prowadził do wykorzystywania zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego celem. Pozwany nie wykazał zaś związku pomiędzy naruszaniem zasad zwolnienia a czynnościami mającymi być podejmowane przez powódkę w tym czasie, co czyni zarzut bezpodstawnym. W aspekcie tego ostatniego zarzutu, Sąd Rejonowy odniósł się do kwestii, która w toku tego postępowania została ujawniona, lecz nie była przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką, to jest działalnością powódki związaną z zespołem z Filipin. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy przyjął, że pierwszą informację o jakichkolwiek czynnościach powódki dotyczących zespołu z Filipin pozwany mógł podjąć najwcześniej na przełomie marca i kwietnia 2013r., co zeznał B. A.. Zgodnie z uznanymi przez Sąd za wiarygodne zeznaniami powódki, domena strony w. została wykupiona w dniu 21 marca 2013r., w sieci zaczęła funkcjonować z początkiem kwietnia 2013r. Za niewiarygodne musiały zostać uznane wobec tego zeznania świadka I. R. i M. H. (1) jakoby taką informację miały powziąć w lutym 2013r., czy nawet z początkiem 2013r.. gdyż wówczas taka informacja jeszcze faktycznie w sieci internetowej nie funkcjonowała. Zdaniem Sądu, działalność związana z zespołem z Filipin w ogóle nie była przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką o czym świadczy treść oświadczenia z dnia 29 marca 2013 roku, które co prawda enigmatycznie, ale wskazuje na pewne sytuacje w odpowiedzi na pozew skonkretyzowane, które zarzucane są powódce, lecz żadna z nich nie jest związana z rozpoczęciem promocji i reklamy zespołu coverowego z Filipin. Powyższe, w ocenie Sądu I instancji, wynika także z zeznań świadka I. R. k. 200, która wskazała, że decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką została podjęta w styczniu/lutym 2013 roku oraz z zeznań świadka M. H. (1), która wskazała, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką było ofertowanie innych hoteli klientom pozwanej. Jeżeli decyzja o rozwiązaniu umowy o pracę została podjęta na przełomie stycznia i lutego 2013 roku, to jej podstawą nie mogły być plany promocji zespołu z Filipin, które w sieci pojawiły się najwcześniej na przełomie marca i kwietnia 2013 roku, zaś działalność w tym zakresie rozpoczęta została w maju/ czerwcu 2013 roku. Sąd Rejonowy wskazał dalej, iż nawet jednak gdyby hipotetycznie przyjąć za I. R. i M. H. (1), że prezes pozwanej dowiedział się o zespole z Filipin w styczniu 2013 roku, to złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy w dniu 2 kwietnia 2013 roku z tej przyczyny prowadziłoby także do przekroczenia jednomiesięcznego terminu z art. 52 § 2 kp. Konkludując, Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie wykazał, że po stronie powódki zaszły tego rodzaju czyny, które miałyby przemawiać za jej działalnością konkurencyjną względem pozwanego czy też, że podjęte zostały przez nią działania stanowiące ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 kp, a ponadto nie przedłożył żadnych dowodów na to, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy zostało złożone z zachowaniem terminu 1 miesiąca od powzięcia przez pozwaną wiadomości o przyczynie wskazanej w oświadczeniu. Skutkiem tej oceny jest wniosek, że rozwiązanie umowy o pracę z powódką bez zachowania okresu wypowiedzenia naruszało przepisy prawa w tym art. 52 kp, co w trybie art. 56 par 1 kp i art. 58 kp uprawniało do żądania odszkodowania. Wysokość dochodzonego roszczenia odszkodowawczego, to jest 12.813,00 zł. odpowiada 3-miesięcznemu wynagrodzeniu powódki, które zgodnie z aneksem do umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 2011r. wynosiło 4.271,00zł. Nadto, z dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych powódki wynika, że powódka zatrudniona była u pozwanego ponad trzy lata, przez co zgodnie z dyspozycją art. 36 § 1 pkt. 3 kp obejmował ją 3 – miesięczny okres wypowiedzenia, natomiast roszczenie odszkodowawcze winno być przyznane, zgodnie z art. 58 zd. 1 kp, w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W tym świetle, roszczenie odszkodowawcze strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie tak co do zasady, jak i co do wysokości. Zważywszy na powyższe, orzeczono jak w punkcie I wyroku zasądzając od pozwanego (...) Sp. z o.o. na rzecz powódki L. K. kwotę 12.813,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 czerwca 2013r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. O odsetkach orzeczono na podstawie art. 300 kp w zw. z art. 455 kc od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu, uznając, iż wymagalność roszczenia z art. 56 kp i 58 kp powstaje z momentem wezwania dłużnika do zapłaty, co nastąpiło poprzez doręczenie pozwu. Co do roszczenia o uznanie, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z zachowaniem okresu wypowiedzenia – Sąd Rejonowy badał tą okoliczność przesłankowo, zgodnie z modyfikacją żądania pozwu dokonaną na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 roku, rozważając zasadność roszczenia o zasądzenie od pozwanego kwoty 12.813,00zł. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 189 kpc powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Powszechnie wskazuje się, że brak interesu prawnego w rozumieniu tego przepisu ma miejsce wówczas, gdy stan niepewności prawnej może być usunięty w drodze dalej idącego powództwa o świadczenie bądź w drodze podjęcia obrony w toku już wytoczonej przez pozwanego w procesie o ustalenie odrębnej sprawy o świadczenie (tak m.in. wyroki SN: z 29 lutego 1972 r., I CR 388/71, LexPolonica nr 322327; z 4 marca 2011 r., I CSK 351/10, LexPolonica nr 2573728; z 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 453/09, LexPolonica nr 2447032). Ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa następuje wtedy przesłankowo. W niniejszej sprawie wobec uznania, że rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem bez wypowiedzenia z jego winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o pracę przepis art. 97 par 3 kp wyraźnie zobowiązuje pracodawcę do zamieszczenia w świadectwie pracy informacji, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, a zatem powyższe jest konsekwencją uznania za zasadne roszczenia odszkodowawczego. Odnośnie roszczeń o ustalenie oraz o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. z o.o. na rzecz powódki kwoty 8.542,00zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odprawy pieniężnej z powodu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, gdzie przyczyny te stanowiły wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy Sąd Rejonowy uznał te roszczenia za niezasadne, a powództwo w tym zakresie – za podlegające oddaleniu. Co do roszczenia o uznanie, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika z zachowaniem okresu wypowiedzenia, to wskazać należy że Sąd I instancji badał tą okoliczność przesłankowo, rozważając zasadność roszczenia o zasądzenie od pozwanego kwoty 8.542,00zł. tytułem odprawy pieniężnej, co również było konsekwencją modyfikacji dochodzonego roszczenia dokonanej na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 roku. Zdaniem Sądu Rejonowego, roszczenie o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. z o.o. na rzecz powódki kwoty 8.542,00zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem odprawy pieniężnej z powodu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika, gdzie przyczyny te stanowiły wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy, nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ten wskazał, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z dnia 22 maja 2003r.) , zwanej dalej Ustawą lub ustawą o zwolnieniach, przepisy art. 5 ust. 3-7 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż określona w art. 1. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt. 2 tejże ustawy pracownikowi, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat. Na wstępie Sąd I instancji podał, iż wskazać należy, że ciężar dowiedzenia, że do wypowiedzenia stosunku pracy doszło z przyczyn niedotyczących pracownika, ciąży na pracowniku, to jest w przedmiotowej sprawie na powódce. Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 24 marca 2011r. I PK 185/10), który podziela Sąd w niniejszym składzie, pracownik dochodzący świadczeń przewidzianych przedmiotową ustawę ma udowodnić, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących. Przyczyny niedotyczące pracownika w rozumieniu Ustawy mają wymiar najczęściej ekonomiczny, strukturalny, bądź technologiczny. Są to przyczyny nie mające związku z pracownikiem, jego pracą czy zachowaniem. Omawiane przyczyny najczęściej są związane z likwidacją stanowiska pracy czy restrukturyzacją przedsiębiorstwa. Sąd orzekający podziela wywody Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 stycznia 2012 roku II PK 102/11, w której Sąd stwierdził, że ocena co do konieczności rozwiązania z pracownikami stosunków pracy leży w sferze motywacyjnej pracodawcy i jest uzależniona od jego przeświadczenia o istnieniu okoliczności wymuszających takie działania. Nie jest to więc przesłanka skierowana do pracownika. Innymi słowy, przyczyna niedotycząca pracownika to taka, która nie jest w żaden sposób związana z osobą pracownika. Jak trafnie podniesiono w piśmiennictwie (Krzysztof W. Baran, Komentarz do art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, stan prawny na 2010.06.01), artykuł 10 przedmiotowej ustawy nie ma zastosowania, jeżeli przyczyna rozwiązania stosunku pracy tkwi w statusie bądź zachowaniu pracownika. Należy wówczas stosować przepisy kodeku pracy. Odprawa pieniężna z art. 8 ustawy przysługuje wyłącznie wówczas, gdy z przyczyn wskazanych w ustawie nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę. Sam korzystny wynik sporu o odszkodowanie w oparciu o art. 56 kp i 58 kp czy 45 kp nie przesądza prawa do odprawy, albowiem przesłanką tego świadczenia nie jest niezgodność z przepisami lub niezasadność rozwiązania umowy, lecz jej rozwiązanie w ramach indywidualnych zwolnień spowodowanych przyczynami niedotyczącymi pracownika. W ocenie Sądu Rejonowego, strona powodowa w żaden sposób nie wykazała i nie poparła żadnymi dowodami stwierdzenia, że do rozwiązania umowy doszło z przyczyn niedotyczących powódki. Wręcz przeciwnie, w toku postępowania sama powódka powoływała się na niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, albowiem twierdziła, że do rozwiązania umowy doszło ponieważ jak podawała „stała się ona niewygodna” dla pracodawcy z uwagi na zawiadomienie Państwowej Inspekcji Pracy czy próbę egzekwowania praw pracowniczych, a także z uwagi na jej przedłużające się zwolnienie lekarskie. Z przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów z zeznań świadków i dokumentów wynika, że w sferze motywacyjnej pracodawcy było rozwiązanie z powódką umowy z uwagi na przymioty i zachowanie dotyczące L. K.. M. H. (1) i I. R. zgodnie wskazały, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką było w głównej mierze rzekome ofertowanie innych hoteli klientowi pozwanego oraz inne zachowania powódki, które doprowadziły do oceny, że z pracownikiem należy rozwiązać umowę. Uznanie przez Sąd, że pozwany podał w rozwiązaniu umowy o pracę przyczyny, które nie mogą stanowić rażącego naruszenia obowiązków pracowniczych i naruszył termin z art. 52 par 2 kp, nie oznacza, że w rzeczywistości przyczyny rozwiązania umowy o pracę z powódką były innymi przyczynami i należały do kategorii przyczyn z ustawy o zwolnieniach grupowych kwalifikowanych jako niedotyczące pracownika. Wręcz przeciwnie, w tej sprawie pozwany złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z przyczyn, które dotyczyły powódki i nie miały związku z pracodawcą. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał na dokonanie innych konstatacji. Uznanie, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę z powódką nie miały charakteru przyczyn niedotyczących pracownika czyni zbędnym rozważanie o wyłączności tych przyczyn w rozumieniu Ustawy o zwolnieniach grupowych. W tym stanie rzeczy na mocy art. 8 w zw. art. 10 cytowanej Ustawy, Sąd Rejonowy orzekł jak w punkcie II wyroku oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W punkcie III wyroku Sąd Rejonowy orzekł o kosztach procesu, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 360 zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Należy wskazać, iż powódka była reprezentowana w niniejszej sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaś pozwany – w osobie adwokata. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego w sprawach z zakresu prawa pracy wykonywanego przez adwokatów jest regulowana rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 461), zaś przez radców prawnych - rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę pranego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 490). Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz odpowiednio § 11 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radcowskie wysokość kosztów zastępstwa procesowego strony w postępowaniu cywilnym z zakresu prawa pracy w sprawie o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 wynosi 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy. Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie wyniosła ostatecznie 21.355,00 zł., co podpada pod §6 pkt. 5 wspomnianego rozporządzenia i odpowiada stawce minimalnej 2400zł. 75 % tak obliczonej stawki wynosi 1800zł. Koszty zastępstwa procesowego poniesionego w niniejszej sprawie przez obie strony wynoszą stąd po 1800zł. Należy mieć na względzie art. 100 zd. 1 kpc, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W przedmiotowej sprawie na rzecz powódki Sąd zasądził 12.813,00zł., zaś powództwo oddalił w zakresie 8.542,00zł. Mając na względzie, że wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie wyniosła ostatecznie 21.355,00 zł. należy stwierdzić, iż powódka wygrała sprawę w 60%, zaś przegrała w 40%. Wobec tego powódka powinna zapłacić 40% ogółem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego, to jest 40% od 3.600,00zł., co wynosi 1.440zł. Natomiast pozwany, który wygrał sprawę w 40%, winien zapłacić 60% od wspomnianej kwoty 3.600,00zł., to jest 2.160,00zł. Na rzecz powódki została przez Sąd zasądzona kwota 360zł., to jest różnica między kwotą którą pozwany powinien uiścić (2.160,00zł.), a kosztami zastępstwa procesowego przez niego poniesionymi (1.800,00zł.). W punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 641zł. tytułem opłaty, od uiszczenia której powódka była zwolniona. Wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, po rozszerzeniu powództwa pismem procesowym z dnia 8 maja 2013r., wynosiła 21.355,00 zł. Z uwagi na uregulowanie zawarte w art. 96 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. 2010 nr 90, poz. 594 ze zm.) powódka była zwolniona z mocy prawa z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej. Mając na uwadze wynik procesu oraz treść art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 100 kpc, Sąd postanowił obciążyć obowiązkiem uiszczenia nieopłaconych kosztów sądowych pozwanego jedynie w części, to jest w zakresie w którym przegrał on sprawę (co do zasądzonej od niego kwoty 12.813,00 zł.). Mając na względzie, iż 12.813,00 zł. x 5% = 640,65, kwota po zaokrągleniu w górę do pełnego złotego daje orzeczoną kwotę 641 złotych, która podlega ściągnięciu od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni. W punkcie V wyroku Sąd Rejonowy nadał mu rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki w wysokości 4.271 złotych, co było na zasadzie art. 477 [2] par 1 kpc obligatoryjne.

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., zaskarżając go w części obejmującej punkty I, III, IV i V wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi pozwana zarzuciła: 1. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego oraz co się z tym wiąże wadliwe ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż podjęcie przez powódkę działalności konkurencyjnej w stosunku do pracodawcy w postaci promocji zespołu coverowego z Filipin nie stanowiło jednej z przyczyn rozwiązania z powódką stosunku pracy bez wypowiedzenia w sytuacji, w której prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w szczególności treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z dn. 27.03.2013r. oraz zeznań świadek M. H. (2) - prowadzi do wniosku, iż okoliczność ta mieści się w katalogu zdarzeń opisanych przez pozwanego w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy, 2. naruszenie prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § l k.p.c. a to poprzez dokonanie wybiórczej i dowolnej, nie zaś swobodnej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a to poprzez: a. zróżnicowanie obciążenia stron ciężarem udowodnienia faktów mających wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez obciążenie pozwanej rzekomym brakiem wykazania prowadzenia przez powódkę działalności przebywając jednocześnie na zwolnieniu lekarskim, podczas gdy w stosunku do powódki za wystarczające uznał Sąd oświadczenie ustne o zatrudnianiu pracownika bez wymogu przedłożenia umowy lub choćby przesłuchania pracownika w charakterze świadka, b. pominięcia w toku oceny wiarygodności zeznań świadka D. – E. koleżeńskich stosunków z powódką oraz ustalenia, iż sam fakt koleżeństwa dopuszczalnym czyni promowanie działalności obiektu konkurencyjnego, w szczególności przy uwzględnieniu zakresu obowiązków powódki, c. pominięcie okoliczności, iż sprowadzenie do Polski zespołu z Filipin (uzyskanie zgody na prace oraz zgody na pobyt czasowy) wymaga podjęcia działań z wyprzedzeniem w stosunku do momentu rozpoczęcia działalności zespołu na terenie kraju, d. zbagatelizowanie treści zeznań powódki w części dotyczącej daty rozpoczęcia prac na stroną internetową promującą zespół z Filipin, które to prace rozpoczęte zostały przez grafika ok. 10-15 marca 2013 roku, e. pominięcie okoliczności, iż powódka przyznała, że w trakcie pozostawania na zwolnieniu lekarskim wykonywała pracę na rzecz własnego przedsiębiorstwa, 3. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego oraz co się z tym wiąże wadliwe ustalenie stanu faktycznego poprzez przyjęcie, iż pozwany przy rozwiązywaniu 2 powódką stosunku pracy nie mógł kierować się okolicznością, iż prowadzi ona zespół coverowy z Filipin, ponieważ w dacie złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę nie posiadał on wiedzy o tym fakcie, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego z zastosowaniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzi do stwierdzenia, iż pozwany mógł z całą pewnością uzyskać wiedzę o konkurencyjnej działalności powódki przed złożeniem jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę oraz że okoliczność ta - stanowiąc uzasadnioną okoliczność rozwiązania stosunku pracy - legła u podstaw podjęcia przez niego decyzji, 4. naruszenie prawa materialnego, a to normy art. 53 i nast. ustawy o cudzoziemcach oraz art. 88 i następne ustawy o promocji zatrudnienia i rynku pracy poprzez ich niezastosowanie, skutkujące pominięciem okoliczności, iż sprowadzenie na teren Rzeczypospolitej Polskiej zespołu z Filipin wymagało podjęcia szeregu czynności prawnych w celu uzyskania zgody na pobyt czasowy na terenie kraju oraz zgody na pracę na terenie Polski, a tym samym pominięciem okoliczności, iż czynności te powódka musiała podejmować w trakcie pozostawania w stosunku pracy z pozwaną, 5. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym tj. ustalenia, iż powódka nie wykonywała w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskich działań pozostających w sprzeczności z celem na jaki udzielono jej zwolnienia lekarskiego, podczas gdy zgromadzone w sprawie dowody (w szczególności przyznanie powyższej okoliczności przez powódkę) wskazuje na to, iż powódka wykonywała działalność w okresie zwolnienia lekarskiego godząc tym w słuszny interes pracodawcy, 6. sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego oraz co się z tym wiąże wadliwe ustalenie stanu faktycznego polegające na przyjęciu, iż pozwana przekroczyła miesięczny termin przewidziany w treści art. 52 k.p. do rozwiązania stosunku pracy, 7. naruszenie prawa materialnego, a to normy art. 52 § 2 k.p. poprzez jego niewłaściwą wykładnie skutkującą przyjęciem, iż termin dla złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy liczyć należy od daty powzięcia wiedzy o przyczynie rozwiązania przez osobę dysponującą pełnomocnictwem do zawierania umów o pracę, bez analizy zakresu tegoż pełnomocnictwa, w szczególności ustalenia czy pełnomocnik działać może według własnego uznania czy też związany jest stanowiskiem mocodawcy, 8. naruszenie prawa materialnego, a to normy art. 104 k.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące uznaniem, iż wbrew okoliczności, iż działanie pełnomocnika wymagało każdorazowej konsultacji z Mocodawcą, I. R. mogła bez wiedzy Prezesa Zarządu Spółki i jego akceptacji rozwiązać umowę z powódką, podczas gdy de facto czynność taka byłaby bezskuteczne i nie podlegałaby konwalidacji, 9. naruszenie prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § l k.p.c. a to poprzez dokonanie wybiórczej i dowolnej, nie zaś swobodnej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a to poprzez bezpodstawne ustalenie, że działanie polegające na promowaniu działalności konkurencyjnych podmiotów nie stanowi naruszenia obowiązków pracowniczych określonych w treści art. 100 k.p. Mając na uwadze powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę w części wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 4 września 2013 r. wydanego ws. IV P 279/13 w punkcie I, III i IV poprzez oddalenie powództwa w części zaskarżonej, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w całości w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą w tym także kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, na wypadek spełnienia treści wyroku w części co do której nadany został rygor natychmiastowej wykonalności, nakazanie powodowi zwrotu na rzecz pozwanego kwoty wypłaconej w związku z nadaniem zaskarżonemu wyrokowi w punkcie I rygoru natychmiastowej wykonalności co do tej kwoty. Ewentualnie pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach I, III, IV i V oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni, pozostawiając temuż Sądowi orzeczenie o kosztach procesu. W uzasadnieniu apelacji skarżąca wskazała, iż Sąd Rejonowy w Gdyni IV Wydział Pracy, wyrokiem z dnia 4 września 2013 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 12.813,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, jednocześnie oddalając roszczenie powódki o zapłatę kwoty 8.542,00 zł tytułem odprawy pieniężnej z powodu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika. Pozwana podała, iż orzeczenie Sądu w zakresie oddalającym żądanie zapłaty odprawy pieniężnej ocenić należy jako słuszne, nie sposób jednak podzielić stanowiska Sądu, który przyjął, iż rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa, a to przede wszystkim z uwagi na błędy w zakresie poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych. Dalej podała, iż na wstępie zauważyć należy, iż całkowicie błędnym jest wskazane w uzasadnieniu wyroku ustalenie, iż działalność powódki związana z obsługiwanym przez nią zespołem z Filipin nie pozostawała w związku z rozwiązaniem z powódką stosunku pracy bez wypowiedzenia. Przyczyna ta miała charakter zasadniczy w podjęciu decyzji o rozwiązaniu z powódką stosunku pracy. W treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 29 marca 2013 r. wskazano, iż „Przyczyną niniejszego rozwiązania umowy o pracę jest ciężkie naruszenie obowiązku pracowniczego wynikającego z art, 100 § 2 pkt 4) kp tj. niedochowania lojalności wobec pracodawcy, obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy, chronienia jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę". W dalszej części wypowiedzenia wskazano mieszczące się w tym uchybieniu zachowania powódki, mające jednak charakter przykładowy i niewyczerpujący, przy czym podjęta przez pracodawcę decyzja opierała się na całym zespole konkurencyjnych działań podejmowanych przez powódkę. Tym samym pracodawca w oświadczeniu z dnia 29 marca 2013 r. zakreślił kategorię stanowiących naruszenie obowiązków pracowniczych zachowań powódki, którymi były działania konkurencyjne w stosunku do działalności pracodawcy. Skarżąca wskazała dalej, iż warto w tym kontekście przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2011 r. ws. sygn. akt I PK 152/10 „Wymóg wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczny z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy, drobiazgowy, z powołaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń, dokumentów, ich dat oraz wskazaniem poszczególnych działań, czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenia umowy o pracę. Wymóg konkretności może być spełniony poprzez wskazanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane". W analizowanym wypadku ma miejsce sytuacja, w której pracodawca w generalny sposób wskazał na naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego w art. 100 § 2 pkt 4) kp w postaci dbałości o dobro pracodawcy (prowadzenie działalności konkurencyjnej), następnie dokonał przykładowego wyliczenia przejawów tego naruszenia, nie wyczerpując jednak opisu wszystkich zachowań powódki składających się na naruszenie tego obowiązku. Należy przy tym zauważyć, iż powódka w żadnym piśmie procesowym, ani też w składanych w sprawie wyjaśnieniach nie twierdziła, ażeby motyw rozwiązania stosunku pracy powiązany z promowaniem przez nią zespołu Filipin nie był jej znany. Należy również zważyć, że w ocenie terminów w których powódka rozpoczęła promowanie działalności zespołu Sąd I instancji całkowicie pominął czas jaki potrzeba na sprowadzenie osób z zagranicy oraz uzyskanie stosownych pozwoleń na pracę i pobyt na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Strona pozwana pomija przy tym, że Sąd raz to wskazywał na powzięcie informacji o zespole z Filipin w styczniu 2013 roku, później zaś wskazując na przełom marca i kwietnia jako początek rozpoczęcia tej działalności - oczywistym jest przy tym, że pozwany nie miał możliwość powziąć informacji o działalności powódki zanim ta podjęła jakiekolwiek działania związane z promocją zespołu. Odnośnie promocji zespołu z Filipin Sad pominął również okoliczność, iż zespół z filipin działający na terenie Hotelu (...) był jedynym na terenie Polski, zespołem tego typu, co dodatkowo uwypukla, iż działalność powódki miała charakter godzący w interesy pracodawcy, bowiem powielała pewne innowacyjne rozwiązania zastosowane przez pozwanego. Należy również rozważyć, iż w kontekście powyższych ustaleń Sąd pominął okoliczność, iż obowiązkiem pozwanej było promowanie działalność zespołu działającym na terenie hotelu, jako elementu działań marketingowych na rzecz pracodawcy. Sąd w tym zakresie całkowicie pominął zakres obowiązków powódki, jaki stanowił załącznik do akt osobowych. Sąd dokonując oceny momentu rozpoczęcia prowadzenia działalności konkurencyjnej w postaci promowania zespołu z Filipin pominął treść art. 53 i następne ustawy o cudzoziemcach, które to przepisy regulują zasady uzyskiwania zgody na pobyt i podjęcie pracy na terenie kraju przez obcokrajowców. Zgodnie z treścią art. 53 ust. l rzeczonej ustawy zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony udziela się cudzoziemcowi, który: posiada zezwolenie na pracę albo pisemne oświadczenie pracodawcy o zamiarze powierzenia cudzoziemcowi wykonywania pracy, jeżeli zezwolenie na pracę nie jest wymagane, prowadzi działalność gospodarczą na podstawie przepisów obowiązujących w tym zakresie w Rzeczypospolitej Polskiej, korzystną dla gospodarki narodowej, a w szczególności przyczyniającą się do wzrostu inwestycji, transferu technologii/ wprowadzania korzystnych innowacji lub tworzenia nowych miejsc pracy, zamierza jako osoba o uznanym dorobku artystycznym kontynuować twórczość na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd pominął również brzmienie art. 88a i nast. ustawy o promocji zatrudnienia i rynku pracy, który stanowi, iż zezwolenie na pracę jest wydawane na wniosek podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi. W postępowaniu o wydanie, przedłużenie lub uchylenie zezwolenia na pracę cudzoziemca stroną postępowania jest wyłącznie podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi. Przytoczone powyżej przepisy (nie sposób wskazywać na kompletną procedurę uzyskiwania pozwoleń, która trwać może nawet 3 miesiące) podnoszę, iż rozpoczęcie promocji zespołu nawet w marcu/kwietniu 2013 roku musiało powodować, iż działania zmierzające do sprowadzenia cudzoziemców do Polski powódka podjęła jeszcze w trakcie pozostawania w stosunku pracy z pozwaną. Pominięci powyższych regulacji prawnych doprowadziło do wydania orzeczenia bez uwzględnienia szeregu czynności prawnych i faktycznych jakie musiała podjąć powódka w celu promocji zespołu z Filipin na terenie kraju. Powyższe ocenić należy nie tylko w kontekście działalności na szkodę pracodawcy, ale również w kontekście wykonywania czynności w trakcie zwolnienia lekarskiego. Jednocześnie ustalenie Sądu, jakoby kwestia związana z zespołem z Filipin nie stanowiła przyczyny rozwiązania z powódką stosunku pracy pozostaje w bezpośredniej sprzeczności z dokonaną przez Sąd oceną wyjaśnień złożonych na tę okoliczność przez świadek M. H. (2). W zeznaniach swoich wskazała ona. że sprawa zespołu Filipin stanowiła pośrednia przyczynę rozwiązania z powódką stosunku pracy, tymczasem Sad zeznania tego świadka uznał za niewiarygodne jedynie w zakresie podanej przez świadka daty, w którym pracodawca uzyskał informację o prowadzeniu przez powódkę działalności w tym zakresie. Należy zatem przyjąć, iż zeznania świadka w zakresie przyczyn rozwiązania z powódką stosunku pracy nie wzbudziły wątpliwości Sądu, pomimo tego poczynił on ustalenia przeciwne w stosunku do tych wyjaśnień. Nielogiczne, w ocenie strony pozwanej, jest wnioskowanie Sądu, jakoby działalność obejmująca promowanie przez powódkę zespołu z Filipin rozpoczęta w przełomie marca i kwietnia 2013 r. nie mogła pozostawać w związku ze złożeniem przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, bo ujawniona została już po tym fakcie. Należy zauważyć, iż oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę sporządzone zostało w dniu 29 marca a odebrane przez powódkę w dniu 2 kwietnia 2013 r. Daty te pokrywają się zatem w sposób dokładny z rozpoczęciem przez powódkę działalności polegającej na promocji zespołu z Filipin co trudno jest uznać za zbieg okoliczności. Strona skarżąca wskazuje przy tym na poczynione powyżej wywody związane z działaniami jakie powódka musiała podjąć przed rozpoczęciem działalności zespołu na terenie Polski. Sama powódka w wyjaśnieniach swoich podaje, iż domena internetowa zespołu z Filipin wykupiona została w dniu 21 marca oraz że upublicznienie jest wtedy kiedy Ja ją wykupuję ale grafik mógł rod ta strona pracować wcześniej". Nie jest istotne dla oceny działalności konkurencyjnej, kiedy powódka zleciła grafikowi wykonanie projektu strony internetowej, ale upublicznienie domeny ma już znaczenie decydujące, jest bowiem konkretnym przejawem działalności na rynku danej usługi. Oznacza, iż z dniem 21 marca powódka umiejscowiła na publicznej domenie internetowej ofertę usługi w dokładny sposób pokrywającej się z usługą świadczoną przez pracodawcę. Tym samym działania działalność powódki związana z prowadzeniem zespołu z Filipin miała konkretny zewnętrzny przejaw już w dniu 21 marca na osiem dni przed sporządzeniem przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu umowy (29 marca 2013 r.). Na tym tle całkowicie niezrozumiałe jest twierdzenie Sądu, iż pozwany nie mógł kierować się przy rozwiązywaniu umowy o pracę tym aspektem konkurencyjnej działalności powódki, ponieważ nie mógł mieć o nim wiedzy w dacie sporządzania oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Należy również wskazać, że w dacie zlecenia prac nad stroną internetowa powódka musiała już prowadzić działania zmierzające do sprowadzenia zespołu z Filipin do Polski - a w ocenie pozwanej musiała nawet znać dane personalne i datę przyjazdu muzyków do Polski. Powyższe pozostaje w ścisłej sprzeczności z ustaleniami Sądu jakoby działalność ta była prowadzona już po rozwiązaniu stosunku pracy. Świadek B. A. w zeznaniach złożonych na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2013 r. wyraźnie wskazał, że pochodzące od powódki wpisy o zespole z Filipin znalazł na przełomie marca i kwietnia oraz podzielił się tą informacją z dyrekcją w osobach M. H. (2) i I. R.. Jest oczywiste, że świadek podaje przybliżone daty opisywanych zdarzeń, z kontekstu jego wypowiedzi wynika jednak jasno, że przekazanie informacji o wpisach internetowych na temat zespołu 2 Filipin miało miejsce leszcze w okresie zatrudnienia powódki i spowodowało w konsekwencji podjęcie ostatecznej decyzji o jej zwolnieniu. Pozwany wskazuje przy tym, iż nie może budzić wątpliwości fakt, że promowanie przez powódkę zespołu coverowego z Filipin stanowi przejaw działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. (...) Sp. z o.o. był do momentu podjęcia tej działalności przez powódkę jedyną posiadającą taki zespół firmą w całym regionie. Powódka miała tego świadomość, uczestniczyła bowiem w czynnościach związanych z organizacją koncertów zespołu pozwanego. Zespół powódki jest takim samym zespołem, oba łączy kraj pochodzenia muzyków, repertuar oraz skład - dwie kobiety i mężczyzna. Oba zespoły działają w tym samym regionie (pozwany otrzymywał od stałych klientów informacje, iż napływają do nich oferty drugiego zespołu z Filipin o cenach niższych niż ceny pozwanego). Pozwany wskazał, iż warto w tym kontekście zwrócić uwagę na treść wyroku Sądu Najwyższego ws. sygn. akt II PK 204/10 2 dnia 2 marca 2011 r. „Powinności określone w art. 100 § 2 pkt 4 k.p. są ustanowieniem szczególnej - zasady lojalności pracownika względem pracodawcy, z której przede wszystkim wynika obowiązek powstrzymania się pracownika od działań zmierzających do wyrządzenia pracodawcy szkody czy nawet ocenianych jako działania na niekorzyść pracodawcy. W takich sytuacjach zachowanie pracownika powinno być oceniane w ten sposób, że nacisk należy położyć nie tyle na zawiniony (niezawiniony) bądź też legalny (bezprawny) charakter jego zachowania się, ile na zachowanie przez niego lojalności względem pracodawcy" (publ. LEX nr 817517) Działalność powódki związana z promocją zespołu z Filipin ma również istotne znaczenie w kontekście drugiego wskazanego w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę zarzutu, tj. wykonywania działalności w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim stwierdzającym brak gotowości do świadczenia pracy na rzecz pozwanego. Sąd pierwszej instancji zarzuca w uzasadnieniu, iż pozwany dla wykazania tej okoliczności nie przedstawił nawet tak podstawowych dokumentów jak zwolnienia lekarskie, jednakże zauważyć należy, iż fakt przebywania na zwolnieniu nie był przez powódkę kwestionowany, nie powstała w związku z tym potrzeba dowodzenia tej okoliczności. W powyższym zakresie Sąd nie dokonał również analizy akt osobowych powódki oraz co wydaje się naruszeniem diametralnym - treści zeznań powódki, które uzyskały w ocenie Sądu przymiot bezwzględnej wiarygodności. W świetle przedstawionych w poprzednich punktach rozważań nie może budzić wątpliwości fakt, iż powódka w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim podejmowała aktywne działania związane z prowadzeniem zespołu coverowego. Urządzała stronę internetową, prowadziła ustalenia związane z organizacją koncertów, promowała działalność zespołu. Nie sposób za wiarygodne uznać wyjaśnienia powódki, iż zespołem zajmował się jej pracownik, jeżeli była to działalność dopiero rozpoczynana i wymagająca na wstępie podejmowania działań o charakterze managerskim. Działania takie podejmuje na ogół osoba prowadząca firmę - w tym wypadku powódka. Co ciekawe, powódka nie przedstawiła również żadnego dokumentu potwierdzającego zatrudnienie pracownika, ani też nie zawnioskowała o jego przesłuchanie w charakterze świadka. Należy przy tym uwzględnić, że Sąd obciążył stronę pozwaną rzekomym brakiem wykazania dokumentami działania na rzecz własnego przedsiębiorstwa przez powódkę, przy czym nie wywiódł analogicznych wniosków z braku wykazania zatrudnienia przez powódkę pracownika. Jednocześnie powódka w okresie przybywania na zwolnieniu lekarskim wykonywała działalność polegającą na prowadzeniu gazetki (...). Nie może ulegać wątpliwości, iż działalność ta wymagała z jej strony osobistych nakładów, powódka sama w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2013 r. podała, że w związku z prowadzeniem gazety w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim współpracowała z księgową oraz z drukarnią. Działanie takie godzi w słuszny interes pracodawcy. Pracownik przebywający na zwolnieniu lekarskim a podejmujący działania sprzeczne z jego celem obniża prawdopodobieństwo szybkiego wyzdrowienia. W podstawowym interesie pracodawcy leży posiadanie pracownika zdrowego i przedstawiającego gotowość do wykonywania pracy, tym samym wykonywanie opisanej działalności przez pracownika stoi w sprzeczności z dobrem pracodawcy. W wyroku z dnia 11 czerwca 2003 roku (I PK 208/02) Sąd Najwyższy uznał, iż wykonywanie pracy (prowadzenie innej działalności w czasie zwolnienia lekarskiego może być kwalifikowane jako naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych wówczas, gdy pracownik swoim zachowaniem przekreśla cele zwolnienia lekarskiego – jak najszybszy powrót do zdrowia i odzyskanie zdolności do pracy, przez co narusza interes pracodawcy polegający na gotowości pracownika do świadczenia pracy. Na marginesie pozwany wskazał, że Sąd I instancji w toku oceny wiarygodności zeznań świadka D. - E. nie uwzględnił koleżeńskich stosunków z powódką oraz pośrednio przyjął, iż sam fakt koleżeństwa dopuszczalnym czyni promowanie działalności obiektu konkurencyjnego, w szczególności przy uwzględnieniu zakresu obowiązków powódki. Sąd I instancji wadliwie ustalił również, aby doszło do rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem l miesięcznego terminu przewidzianego w treści art. 52 k.p. Zarzut powyższy rozpatrywać należy w ścisłym związku z zarzutem naruszenia prawa materialnego, a to normy art. 52 § 2 k.p. poprzez jego niewłaściwą wykładnię skutkującą przyjęciem, iż termin dla złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy liczyć należy od daty powzięcia wiedzy o przyczynie rozwiązania przez osobę dysponującą pełnomocnictwem do zawierania umów o pracę, bez analizy zakresu tegoż pełnomocnictwa, w szczególności ustalenia czy pełnomocnik działać może według własnego uznania czy też związany jest stanowiskiem mocodawcy. Sąd I instancji bezpodstawnie i wbrew twierdzeniom pełnomocnika I. R. przyjął, że ta uprawniona była do rozwiązania umowy o pracę z powódką bez konsultacji z zarządem pozwanej spółki. Fakt udzielania pełnomocnictwa do zawierania umów o pracę i ich rozwiązywania nie przesądza w żadnej mierze o pełnej decyzyjności pełnomocnika w powyższym zakresie. Sąd zastosował niewynikające z przepisów prawa domniemanie udzielenia pełnomocnictwa do podejmowania czynności według uznania pełnomocnika. Według ustaleń poczynionych z zarządem I. R. była uprawniona do składania oświadczeń woli ale po bezwzględnej akceptacji ich treści przez Zarząd. Niezależnie od powyższego Sąd ustalając możliwość wypowiedzenia umowy przez świadka R. bez konsultacji z zarządem Spółki - a takiej treści zeznania złożyła sama umocowana, pominął treść art. 104 k.c. Zgodnie z treścią przywołanej podstawy prawnej jednostronna czynność prawna dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Jednakże gdy ten komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez umocowania, stosuje się odpowiednio przepisy o zawarciu umowy bez umocowania. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia stanowi jednostronną czynność prawną. Nadto, skoro I. R. zobowiązana była podejmować czynności wyłącznie zaakceptowane i zlecone przez Zarząd to podjęcie działania bez akceptacji stanowiłoby działanie z przekroczeniem pełnomocnictwa, a tym samym czynność ta pozostawałaby bezwzględnie nieważna. Rozstrzygnięciu zarzucam również naruszenie prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 233 § l k.p.c. a to poprzez dokonanie wybiórczej i dowolnej, nie zaś swobodnej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a to poprzez bezpodstawne ustalenie, że działanie polegające na promowaniu działalności konkurencyjnych podmiotów nie stanowi naruszenia obowiązków pracowniczych określonych w treści art. 100 k.p. Powyższy zarzut rozpatrywać należy w kontekście promowania na profilu portalu społecznościowego Facebook działalności prowadzonej przez podmioty konkurencyjne -W. A. w S.. Sąd I instancji całkowicie pominął okoliczność jakiej treści wpis umieszczony został na profilu przez powódkę, a tym samym dokonał oceny działania bez analizy treści wpisu z obowiązkami jakie ciążyły na powódce jako na pracowniku pozwanej Spółki. Z treści obowiązków pracownicy (vide akta osobowe powódki) wynika, że obowiązkiem L. K. było pozyskiwanie nowych klientów, podejmowanie działalności marketingowej i promowanie działalności obiektu. W sytuacji, w której powódka na profilu internetowym dokonuję „polecenia" - bo taką treść miał wpis, skorzystania z imprezy konkurencyjnej, to nie sposób ustalić aby takie działanie nie miało charakteru ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych – co więcej obowiązków sprecyzowanych tak w regulaminie pracy jak i uszczegółowionych w zakresie obowiązków znajdującym się w aktach osobowych powódki. Słusznie wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 15 marca 2011 roku (I PK 224/10) iż w okresie zatrudnienia zakres obowiązków pracownika reguluje między innymi art. 100 k.p. Pracownik powinien przestrzegać obowiązków opisanych w tym przepisie. Nie są to jednak wszystkie obowiązki pracownika wobec pracodawcy. Przepis ten określa tylko podstawowe, najważniejsze i najbardziej powszechne obowiązki, z cala, pewnością nie obejmuje wszystkich, o czym świadczy użyte w art. 100 § 2 k.p. sformułowanie "w szczególności". Nadto w wyroku z dnia 2 marca 2013 roku (II PK 204/10) Sąd Najwyższy zważył, iż powinności określone w art. 100 § 2 pkt 4 k.p. są ustanowieniem szczególnej zasady lojalności pracownika względem pracodawcy, z której przede wszystkim wynika obowiązek powstrzymania się pracownika od działań zmierzających do wyrządzenia pracodawcy szkody czy nawet ocenianych jako działania na niekorzyść pracodawcy. W takich sytuacjach zachowanie pracownika powinno być oceniane w ten sposób, że nacisk należy położyć nie tyle na zawiniony (niezawiniony) bądź też legalny (bezprawny) charakter jego zachowania się, ile na zachowanie przez niego lojalności względem pracodawcy. W kontekście powyższego – jak wskazał pozwany - należy ustalić, że działanie pracownika które polegałoby bądź na promowaniu imprezy sylwestrowej organizowanej w (...) stanowiłoby wykonanie podstawowych obowiązków pracowniczych, zaś samo zaniechanie promowania balów promocyjnych stanowiłoby zaniechanie naruszenie obowiązków powódki. Skoro więc potencjalna „reklama" działalności innego hotelu mogła doprowadzić do powstania szkody po stronie pracodawcy - polegającej na utracie potencjalnego klienta, co jest wysoce prawdopodobne, skoro dla zainteresowanych zorganizowaniem imprezy u pozwanej powódka kojarzona była właśnie z obiektem prowadzonym przez pozwaną. W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego ustalonych według norm przepisanych. Powódka wskazała, iż wyrok Sądu I instancji jest zgodny z prawem i rzeczywistym stanem faktycznym. Powódka oświadczyła, że kwestionuje wszystkie twierdzenia strony pozwanej, za wyjątkiem tych które nie zostaną wyraźnie przyznane przez stronę powodową. Dalej powódka wskazała, iż przede wszystkim podkreślić należy, że powódka w trakcie postępowania przed sądem I instancji w całości wykazała, że dochodzono przez nią roszczenie jest w całości zasadne i znajduje odzwierciedlenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Na wstępie powódka zaprzeczyła twierdzeniom strony pozwanej o sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz co się z tym wiąże wadliwym ustalenie stanu faktycznego, poprzez przyjęcie, iż podjęcie przez powódkę działalności konkurencyjnej w stosunku do pozwanej w postaci promocji zespołu z Filipin nie stanowiło jednej z przyczyn rozwiązania z pozwaną stosunku pracy i że prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego - w szczególności treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 29 marca 2013 r. oraz zeznań świadka M. H. (2) ~ prowadzi do wniosku, iż okoliczność promocji zespołu t Filipin przez powódkę mieści się w katalogu zdarzeń opisanych przez pozwanego w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy. Powódka wskazała dalej, iż przechodząc do uzasadnienia stanowiska powódki, przywołać należy treść "samego oświadczenia pozwanej z dnia 29 marca 2013 r. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, gdyż przestanki, którymi kierowała się pozwana, zostały dokładnie opisane w treści samego oświadczenia. Jako przyczynę wskazano ciężkie naruszenie obowiązku pracowniczego wynikającego z art. 100 § 2 pkt. 4) KP tj, niedochowanie lojalności wobec pracodawcy, obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy, chronienia jego mienia oraz zachowania w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Jako przesłanki wskazano: prowadzenie działalności marketingowej na portalu Facebook zmierzającej do pozyskania klientów na rzecz podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanej, wyrażanie dezaprobaty względem stanu zatrudnienia powódki i zamieszczanie satyrycznych obrazków ośmieszających pracodawcę, przedstawienie oferty zorganizowania konferencji w obiektach konkurencyjnych, a także świadczenie pracy na rzecz podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim. W treści oświadczenie nie ma więc mowy o działalności powódki polegającej na promowaniu zespołu z Filipin. Strona pozwana nie wskazała tej przyczyny, również w odpowiedzi na pozew, a skoro jak twierdzi strona pozwana - była to pośrednia przyczyna rozwiązania umowy o pracę, to sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania, byłoby niepodawanie tej informacji na etapie odpowiedzi na pozew. Ponadto z niekwestionowanych przez stronę pozwaną, zeznań powódki wynikało, że domena została przez nią wykupiona dnia 21 marca 2013 r., a pełną funkcjonalność strona uzyskała dopiero na początku kwietnia 2013 r. Nie sposób uznać, że sama czynność polegająca na wykupieniu domeny stanowi przejaw działalności konkurencyjnej, gdyż informacja ta sama w sobie, pozbawiona jest waloru marketingowego i reklamowanie strony bez „zawartości" jest sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania. Strona (...) uzyskała pełną funkcjonalność tj- zawartość graficzną i treściową stanowiącą wartość marketingową dopiero na początku kwietnia, a sama promocja działalności zespołu z Filipin na tereni Polski została zapoczątkowana w miesiącu czerwcu 2013 r. (zeznania powódki). Nie można więc zgodzić, się z twierdzeniami strony pozwanej, że dowiedziała się o działalności konkurencyjnej powódki na przełomie marca i kwietnia 2013 r. Można także stwierdzić, że nikt nie mógł się dowiedzieć o działalności powódki, gdyż taka nie była prowadzona. W sytuacji zatem, w której oświadczenie zostało sporządzone w dniu 29 marca 2013 r., nie można przyjąć, że jedną z przyczyn rozwiązania umowy o pracę z powódką, była jej działalność konkurencyjna polegająca na promowaniu zespołu z Filipin, ponieważ nie była ona w tym czasie prowadzona. Odnośnie stanowiska pozwanej, iż godnie z którym, zespół z Filipin działający na terenie (...)był jedynym zespołem na terenie Polski tego typu, stwierdzić należy z całą stanowczością, że nie odpowiada ono prawdzie a ponadto, okoliczność ta nie została podniesiona na etapie postępowania przed sądem pierwszej instancji. Ponadto, strona pozwana, nie przedstawiła żadnych dowodów na tą okoliczność, a już sama pobieżna analiza informacji o tego typu zespołach w Internecie, pozwala przyjąć zgoła odmienne stanowisko. Odnośnie twierdzeń strony pozwanej o działaniach powódki zmierzających do sprowadzenia zespołu z Filipin do Polski, a prowadzonych w okresie zatrudnienia powódki u pozwanej, stwierdzić należy, że są one oparte wyłącznie na przypuszczeniach pozwanego i nie zostały poparte żadnym materiałem dowodowym. Można tylko dodać, że członkowie zespołu z Filipin uzyskali wizę pracowniczą, o której mowa w art. 87 usf. l pkt 12 lit. a) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U.2013.674 j.t), dopiero z dniem 12 maja 2013 r., a więc ponad miesiąc od czasu otrzymania oświadczenia o rozwiązania stosunku pracy przez powódkę i od uruchomienia strony internetowej. Mając więc na uwadze fakt, że powódka zwlekała z uruchomieniem strony do początku kwietnia, powyższą informację, oraz fakt. że fizyczna działalność zespołu z Filipin na terenie Polski rozpoczęta się w miesiącu czerwcu 2013 r., co nie było kwestionowane przez stronę pozwana, stwierdzić należy, że powódka w okresie zatrudnienia u pozwanej, nie prowadziła działalności konkurencyjnej wobec pozwanej, a także nie wykazała się nielojalnością wobec pracodawcy. Niezależnie od powyższego pamiętać należy, że przedmiotem oceny sądu powinny być rzeczywiste przestanki motywujące pozwaną do rozwiązania umowy o pracę z powódką, a nie te, o łrtórych dowiedziała się ona w trakcie postępowania sądowego. Przyczyny motywuiące pracodawcę do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę powinny być dla pracownika zrozumiałe już na etapie wręczania mu tego oświadczenia, a nie na etapie badania jego treści przez sąd - Tak, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2012 r.,sygn.aktllPK312/ll). Powyższe rozważania korespondują ze stanowiskiem Sadu Najwyższego, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 KP jako nadzwyczajny środek rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością (Tak, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. akt H PK 116/12). Strona powodowa w całości podziela stanowisko sądu pierwszej instancji w zakresie czynności wykonywanych przez powódkę w ramach działalności gospodarczej, w okresie pozostawania przez nią na zwolnieniu lekarskim. Dodatkowo wskazać jednak należy, że sama bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza do wystarcza do przypisania obowiązku pracowniczego charakteru ciężkiego, do którego niezbędny jest znaczny stopień nasilenia złej woli pracownika w postaci winy umyślnej tub rażącego niedbalstwa (Tak, wyrok Sądu Najwyższego t dnia 5 marca 2S13 r., sygn. akt II PK 17^12). Nawet gdyby przyjąć, że wykonywanie pracy przez powódkę w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim stanowiło naruszenie obowiązków pracowniczych, to z pewnością nie było ono ciężkie, co

zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dna 11 czewca 2003 r. (l PK 208/02). Za całkowicie chybione uznać również należy rozważania pozwanej, odnośnie zakresu umocowania I. R. i sposobu liczenia l miesięcznego terminu przewidzianego w treści art. 52 Kodeksu Pracy, albowiem pozwana uzależnia początkowy dzień terminu, od zakresu umocowania I. R., całkowicie pomijając wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt l PK 117/12, zgodnie z którym: „Nie można uznać, że termin przewidziany w art. 52 § 2 k.p. nie upłynął, jeżeli kadry pracodawcy i bezpośredni przełożony pracownika wiedzą o przekazywaniu przez pracownika w okresie paru miesięcy niepełnych lub spóźnionych informacji o okresie nieobecności, co wpływa poważnie na dezorganizację pracy, a pomimo tego nie zgłaszają tego faktu osobie uprawnionej do reprezentowania pracodawcy." Nie może się zatem ostać stanowisko, zgodnie z którym, wewnętrzne zwyczaje korporacyjne funkcjonujące u pozwanej, a nieznane powódce, mogą przesądzać o sposobie liczenia terminu w którym pozwana dowiedziała się o przyczynach rozwiązania umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracownika i termin ten należy liczyć od momentu, w którym osoby te dowiedziały się o tych okolicznościach, co koresponduje z ustaleniami sądu pierwszej instancji w tym zakresie. Powódka podniosła, iż w pozostałym zakresie w całości podziela stanowisko sądu I instancji w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelacja nie zawiera zarzutów skutkujących zmianą lub uchyleniem zaskarżonego wyroku. W sprawie nie zachodzą nadto okoliczności, które Sąd Odwoławczy winien wziąć pod uwagę z urzędu.

Usytuowanie Sądu II instancji jako Sądu ad meritii oznacza – w granicach wniesionej apelacji – powinność Sądu rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonania jego własnej samodzielnej oceny prawnej. Stosownie do powyższych uwag stwierdzić należy, iż stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie ustaleń faktycznych w sprawie oraz w zakresie ich oceny prawnej pokrywa się z argumentacją zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy w Gdyni w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, co uzasadnia brak konieczności przytaczania zarówno ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej przez Sąd Okręgowy, który w całości podzielił ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego w Gdyni, przyjmując je za własne. W wywiedzionej apelacji skarżąca zarzuciła zarówno naruszenie przez Sąd orzekający przepisów prawa procesowego w zakresie sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, wadliwego ustalenia stanu faktycznego oraz dokonania wybiórczej i dowolnej, nie zaś swobodnej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oceny zgromadzonego materiału dowodowego. W sytuacji, w której skarżąca podważa zasadność zaskarżonego orzeczenia, powołując się zarówno na naruszenie prawa materialnego, jak i przepisów procedury, w pierwszej kolejności wymaga rozważenia zarzut naruszenia przepisów procesowych, bowiem zarzut naruszenia prawa materialnego może być właściwie oceniony na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd Rejonowy w Gdyni nie dokonał ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego materiału dowodowego. Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie sądowym, jak również w doktrynie prawa, wielokrotnie podkreślano, iż swobodna ocena dowodów nie może być równoznaczna z ich dowolną oceną, tj. taką, która nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy lub jest nielogiczna albo też sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego (vide np. wyroki Sądu Najwyższego z 5 sierpnia 1999 r., sygn. akt II UKN 76/99 (OSNAPiUS z 2000 r., z. 19, poz. 732); 10 listopada 1999 r., sygn. akt I PKN 361/99 (OSNAPiUS z 2001 r., z. 7, poz. 216) czy 19 czerwca 2001 r., sygn. akt II UKN 423/00 (OSNP z 2003 r., z. 5, poz. 137). Strona zarzucająca Sądowi naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. musi wykazać, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd była sprzeczna z określonymi regułami logiki lub też zasadami doświadczenia życiowego, względnie, iż Sąd niedostatecznie wyjaśnił sprzeczności, jakie zaistniały np. w zeznaniach świadków czy opiniach biegłych. Uzasadnieniem zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może być samo przekonanie strony o innej niż to przyjął Sąd – wadze (znaczeniu) poszczególnych dowodów przeprowadzonych w danej sprawie ani też odmienna ocena dowodów przez stronę od tej przyjętej przez Sąd (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dni: 21 marca 2006 r., sygn. akt I ACa 1116/05, LEX nr 194518; 27 kwietnia 2006 r., sygn. akt I ACa 1303/05, LEX nr 214251; 7 czerwca 2000 r., sygn. akt I ACa 1407/05, LEX nr 278415). Przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby nieracjonalne, gdyż prowadziłoby de facto do sytuacji, w której Sądowi niższej instancji można byłoby skutecznie postawić zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w każdym przypadku, kiedy tylko strona prezentowałaby odmienne przekonanie co do znaczenia zgromadzonych dowodów niż Sąd, który orzekał w sprawie (co w praktyce ma miejsce prawie zawsze, gdy dana strona wyraża niezadowolenie z wydanego orzeczenia). Reasumując powyższe rozważania należy podkreślić, iż naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie można upatrywać w takiej ocenie materiału dowodowego, która jest logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego oraz dokonana w sposób wszechstronny, ale niezgodnie z wolą skarżącej. Podkreślić trzeba, że jeśli apelująca chce podważyć sędziowską ocenę dowodów, nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej ich oceny. Nie wystarczą jedynie stwierdzenia, że ustalenia faktyczne Sądu są wadliwe ani też wskazanie stanu faktycznego, który — zdaniem skarżącej — odpowiada rzeczywistości. Taki sposób podważania sędziowskiej oceny stanowi zwykłą polemikę, która nie może odnieść zamierzonego skutku, tj. podważenia zasadności rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a za taką polemikę jedynie należy uznać zarzuty apelacji w tym zakresie. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w Gdyni, dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów, w sposób jednoznaczny, zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego ocenił zeznania świadków i w oparciu o ich zeznania oraz pozostały zaoferowany materiał dowodowy ustalił stan faktyczny w sprawie, który był podstawą do jego oceny prawnej. Podkreślenia wymaga, iż konstrukcja uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwala Sądowi Okręgowemu w pełni zweryfikować trafność ustaleń Sądu Rejonowego co do stanu faktycznego oraz stwierdzić, że ocena przez Sąd Rejonowy zgromadzonych dowodów nastąpiła w zgodzie z obowiązującym prawem. Odnosząc się do pierwszego zarzutu skarżącej wskazać należy, iż działalność powódki związana z zespołem z Filipin nie była przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. (oświadczenie o rozwiązaniu umowy – k. 10 akt osobowych). Wbrew twierdzeniu pozwanej, okoliczność ta nie mieści się w katalogu zdarzeń opisanych w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę. Ze sformułowania oświadczenia nie wynika, iż zachowanie powódki zostało opisane w sposób przykładowy i niewyczerpujący. Po zacytowaniu przepisu art. 100 § 2 pkt 4 k.p. pracodawca wypisał działania powódki, które, w jego ocenie, wyczerpują znamiona tego przepisu. Pracodawca nie użył żadnego zwrotu, przykładowo „w szczególności”, by ocenić podany przez niego katalog zachowań powódki jako otwarty. Wbrew twierdzeniu pozwanej, pracodawca wyczerpująco opisał zachowania powódki – vide akapit 2, 3 i 4 oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Odnosząc się do drugiego z zarzutów apelacji Sąd Okręgowy zważył, iż wbrew twierdzeniu pozwanej, Sąd Rejonowy w Gdyni nie uznał za wystarczające oświadczenie ustne powódki o zatrudnianiu pracownika bez wymogu przedłożenia umowy lub choćby przesłuchania pracownika w charakterze świadka. Sąd fakt zatrudniania przez powódkę pracownika ustalił na podstawie zeznań powódki przesłuchanej w charakterze strony i ocenionych jako wiarygodne. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenie Sądu I instancji, iż pozwana nie wykazała przyczyny rozwiązania stosunku pracy określonej w oświadczeniu jako świadczenie pracy na rzecz podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną w okresie przebywania przez powódkę na zwolnieniu lekarskim. Wbrew twierdzeniu pozwanej, Sąd Rejonowy dokonał oceny zeznań świadka K. E. (k. 11 uzasadnienia Sądu). W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji, w oparciu przeprowadzone postępowanie dowodowe, dokonał trafnych ustaleń faktycznych dotyczących nieuznania umieszczenia linku na prywatnym profilu powódki na portalu społecznościowym za działalność konkurencyjną w stosunku do pozwanego. Podnoszone w pkt 2 c i d apelacji zarzuty nie mają znaczenia, bowiem jak już zostało wskazane działalność powódki związana z zespołem z Filipin nie była przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Sąd Rejonowy nie pominął okoliczności, o których mowa w pkt 2 e, wręcz przeciwnie – Sąd ten ustalił, iż od lutego 2013 roku powódka zatrudniała pracownika, który zajmował się wszystkimi czynnościami związanymi z działalnością dotyczącą agencji, zaś w aspekcie składania gazetki (...) powódka zajmowała się jedynie składem gazety, a przy reszcie czynności pomagała jej matka. Również podane w pkt 3 i 4 apelacji zarzuty Sąd Okręgowy uznał za niezasadne – nie mają znaczenia w kontekście ustalenia, iż działalność powódki związana z zespołem z Filipin nie była przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. W zakresie piątego zarzutu skarżącej Sąd Okręgowy podzielił ustalenie Sądu Rejonowego, iż od lutego 2013 roku powódka zatrudniała pracownika, który zajmował się wszystkimi czynnościami związanymi z działalnością dotyczącą agencji, zaś w aspekcie składania gazetki (...) powódka zajmowała się jedynie składem gazety, a przy reszcie czynności pomagała jej matka. Odnosząc się do zarzutów zawartych w pkt 6, 7, 8 apelacji Sąd Okręgowy stwierdził, iż Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 52 k.p. w zakresie przekroczenia 1-miesięcznego terminu przewidzianego w tym przepisie. Sąd ten prawidłowo ustalił, iż w grudniu 2012 roku o linku na prywatnym profilu powódki na portalu społecznościowym (wpis dotyczący balu sylwestrowego w V. A.) dowiedziały się bezpośrednia przełożona powódki – dyrektor sprzedaży M. H. (2) i I. R. – dyrektor operacyjny w spółce. Sąd dokonał tego ustalenia w oparciu o wiarygodne zeznania świadków M. H. (2) i I. R.. Wbrew twierdzeniu pozwanej, w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest ustalony pogląd, że do rozpoczęcia biegu terminu z art. 52 k.p. konieczne jest uzyskanie tej wiadomości przez osobę lub organ upoważnione do składania oświadczeń woli pracownikom w imieniu pracodawcy – art. 31 k.p. (tak np. wyroki: z dnia 17 grudnia 1997 r., I PKN 432/97, OSNAPiUS 1998, nr 21, poz. 625 oraz z dnia 21 października 1999 r., I PKN 329/99, OSNAPiUS 2001, nr 5, poz. 159). I. R. uprawniona była do złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia w imieniu pracodawcy (oświadczenie o rozwiązaniu umowy – k. 10 akt osobowych). Sąd Rejonowy nie naruszył przepisu art. 104 k.c., bowiem nie znajduje on w niniejszej sprawie zastosowania. Mając na uwadze powyższe rozważania i ustalenia, uznać należało apelację pozwanej za niezasadną, bowiem jej zarzuty w żaden sposób nie wykazały wadliwości orzeczenia Sądu I instancji i stanowiły wyłącznie gołosłowną polemikę z trafnym rozstrzygnięciem. Jak już wskazano, Sąd Rejonowy w Gdyni dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, z którego wyprowadził prawidłowe i logiczne wnioski – podzielone w całej rozciągłości przez Sąd Okręgowy oraz dokonał prawidłowej subsumpcji ustalonego stanu faktycznego do obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym stawiane przez skarżącą zarzuty sprzeczności ustalonego stanu faktycznego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenia przepisów prawa materialnego uznać należało za niezasadne. Stosownie do treści art. 385 k.p.c. Sąd II Instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów pozwanej oraz argumentów przedstawionych przez nią w apelacji, na mocy przepisu art. 385 k.p.c. wniesioną przez pozwaną apelację oddalił jako bezzasadną. O kosztach w postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy orzekł w pkt II wyroku, na podstawie przepisów art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 11 ust. 1 pkt 1, § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

SSO Magdalena Graul SSO Katarzyna Antoniewicz SSO Elżbieta Trybulec – Czernek (spr.)