Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jacek Grela
Sędziowie:	SA Artur Lesiak (spr.) SA Roman Kowalkowski
Protokolant:	sekr. sąd. Magdalena Tobiasz - Ignatowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2012 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa Syndyka masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w T.

przeciwko Gminie T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 6 września 2012 r. sygn. akt I C 83/10

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy.

Sygn. akt V ACa 963/12

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą(...) domagał się zasądzenia od pozwanej Gminy T. kwoty
292.160,73 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2005 r. wraz z kosztami
procesu. W uzasadnieniu żądania wskazał, że na własny koszt wybudował sieć
wodno - kanalizacyjną z przepompownią ścieków. Pomimo skierowania do G. o uregulowanie w umowie przejęcia sieci wodno - kanalizacyjnej G. odmówiła. Zarzucił, że na pozwanej Gminie spoczywał obowiązek przejęcia
sieci wodno - kanalizacyjnej a odmowa tego przejęcia stanowi zawinione
niewykonanie zobowiązania, które spowodowało u powoda szkodę w wysokości
dochodzonej pozwem .

Pozwana Gmina T. wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że
nie jest prawdą iż odmawiała przejęcia sieci, tylko nie wyrażała zgody na zwrot
jednostronnie określonych kosztów wybudowania sieci. Zarzuciła, że powód uzyskał
ulgi podatkowe i umorzenie znacznych kwot podatkowych oraz strony jeszcze przed
realizacją sieci uzgodniły, że budowa sieci nie obciąży Gminy i zostanie pokryta ze
środków powoda.

Wyrokiem z dnia 6 września 2012 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo.

Sąd I instancji ustalił, ze decyzją z dnia 26 lipca 2006 r. Starosta B. projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla (...) sieci wodociągowej wraz
przepompownią ścieków.

Budowa sieci w całości była finansowana przez powoda. Z tego tytułu powód
poniósł koszty 323.664,56 zł.

Od kwietnia 2007 r. powodowa Spółka wystąpiła do Gminy T. o
zawarcie umowy o przejęcie wybudowanej sieci wodociągowo - kanalizacyjnej.
Strony prowadziły negocjacje w tym przedmiocie jednak nie doszły do porozumienia.

Sąd I instancji przywołał następnie poszczególne decyzji Wójta (...), na podstawie których zaległości podatkowe (...) spółki z o.o. w
Trzebielinie zostały umorzone, odroczone lub rozłożone na raty.

Sąd zważył, że dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy zasadnicze
znaczenie ma przepis art. 49 k.c. w brzmieniu nadanym mu nowelą z dnia 30 maja
2008 r., która weszła w życie z dniem 3 sierpnia 2008 r.

Przed nowelizacją Kodeksu cywilnego kwestie dotyczące urządzeń
wodociągowych i kanalizacyjnych, które zostały podłączone do sieci
przedsiębiorstwa wodociągowego regulowały przepisy ustawy z dnia 7 czerwca 2001
r. o zbiorowym zaopatrzeniu wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr
72, poz. 747 ze zm.), w szczególności art. 31 tej ustawy. Na gruncie stanu prawnego
obowiązującego do dnia 3 sierpnia 2008 r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego
ugruntował się pogląd, że gmina lub przedsiębiorstwo wodociągowe nie może
odmówić osobie, która w własnych środków wybudowała urządzenia wodociągowego
i urządzenia kanalizacyjne przejęcia tych urządzeń na własność, chyba że nie
odpowiadały one właściwym parametrom technicznym określonym w odrębnych
przepisach (por. uzasadnienie wyroków Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2004 r., II
CK 420/03; wyrok z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 404/03, uchwała Sądu
Najwyższego z 13 września 2007 r., Ili CZP 79/07). W przypadku gdy gmina
(przedsiębiorstwo wodociągowe) nie wyraziła zgody na przejęcie urządzeń, osobie
która sfinansowała budowę urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych nie
przysługiwało roszczenie o zawarcie umowy o odpłatne przekazanie tych urządzeń
(tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 lutego 2006 r., I CSK 83/05) a
jedynie oparte na art. 471 k.c. w zw. z art. 31 cytowanej ustawy zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania
zobowiązania płynącego z nałożonego na gminę (przedsiębiorstwo wodociągowe)
obowiązku przejęcia urządzeń na własność-szkody utożsamianej z koszami budowy
urządzenia wodno - kanalizacyjnego (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lutego
2003 r. II CK 40/2002 ).

W chwili obecnej w orzecznictwie Sądu Najwyższego (np. wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 r, VCSK 195/09 OSNC 2010/7-8/116, z dnia 22
stycznia 2010 r., VCSK 206/09 , z 13 lipca 2011. III CZP 26/1) za ugruntowany uznać
należy podzielany przez sąd orzekający w rozpoznawanej sprawie pogląd, że art. 49
k.c. w brzmieniu nadanym mu nowelą z dnia 30 maja 2008 r., dotyczy również
sytuacji, w których urządzenia zostały wybudowane i podłączone do sieci przed
dniem 3 sierpnia 2008 r. a retroaktywność art. 49 k.c. nie narusza reguły wyrażonej w
art. 3 k.c. , gdyż wynika z celu regulacji jakim było uporządkowanie stanu prawnego
związanego z podłączeniem wymienionych w tym przepisie urządzeń do
przedsiębiorstwa.

Sąd Okręgowy stwierdził, iż nie ulega wątpliwości, że sporna sieć wodociągowa
stanowi własność powoda, który wybudował ją z własnych środków i która nie stała
się częścią składową przedsiębiorstwa. Jednak z uwagi na możliwość domagania się
przez powoda na podstawie art. 49 § 2 k.c. by przedsiębiorstwo wodociągowe (lub
gmina) przejęło na własność urządzenia, za nieaktualny uznał pogląd, że w obecnym
stanie prawnym w przypadku, gdy przedsiębiorstwo (gmina) odmawia przejęcia
urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych na własność osobie, która poniosła koszt
ich budowy przysługuje roszczenie o naprawienie szkody utożsamianej z koszami
budowy urządzenia wodno - kanalizacyjnego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy uznał, że na podstawie art. 471 k.c.
powództwo należało oddalić. O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i art.
108 § 1 k.p.c.

Powód zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

Naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

1)  art. 31 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i
zbiorowym odprowadzaniu ścieków poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy
Sąd prawidłowo ustalił, że zachodzą przesłanki warunkujące zastosowanie tej normy
prawnej: to jest koszty budowy urządzeń zostały sfinansowane przez powoda oraz,
że powodowi przysługuje względem pozwanej Gminy roszczenie będące

następstwem niewykonania przez pozwaną zobowiązania płynącego z nałożonego

na Gminę obowiązku przejęcia urządzeń na własność;

2)  art. 49 KC poprzez przyjęcie, że dyspozycja tego przepisu ma zasadnicze
znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, podczas gdy, obok art. 31
Ustawy o z.z.w. jest to kolejny, odrębny przepis regulujący kwestie roszczeń
powoda względem pozwanej Gminy w sytuacji odmowy odpłatnego przejęcia
sieci przez pozwaną

3)  art. 471 KC w zw. z art. 6 KC poprzez błędne przyjęcie, że materiał dowodowy
zgromadzony w sprawie nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, iż
powódka wskutek działania pozwanej poniosła szkodę, skoro Sąd na zasadzie
art. 471 KC oddalił powództwo;

4)  art. 49 KC poprzez jego niezastosowanie w sytuacji ustalenia przez Sąd I instancji
zasadności powództwa w zakresie obowiązku zapłaty przez pozwaną Gminę na
rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem rozumianego jako „odpowiednie
wynagrodzenie" w kontekście art. 49 § 2 KC.

Naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a

to:

1)  art. 233 § 1 KPC oraz art. 328 § 2 KPC polegające na nie przeprowadzeniu
prawidłowego postępowania dowodowego i nie rozważeniu w sposób bezstronny
i wszechstronny całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie,
skutkujące w konsekwencji:

a)  całkowitym pominięciem przez Sąd opinii biegłych i nie wskazaniu w
uzasadnieniu orzeczenia przyczyn dla których Sąd odmówił wiarygodności
tym środkom dowodowym;

b)  wybiórczym i jednostronnym traktowaniem przez Sąd materiału dowodowego
zgromadzonego w sprawie poprzez przyznanie mocy dowodowej
dokumentom, które nie mają żadnego znaczenia dla istoty sprawy, a to:
decyzjom wójta pozwanej Gminy dotyczącym umorzenia podatku od
nieruchomości, odroczeniu terminu płatności podatku;

c)  nie wyjaśnieniu istotnych okoliczności mających znaczenie w sprawie, w
kontekście przyjęcia przez Sąd, że w niniejszej sprawie roszczenia powoda
winny być wywiedzione w oparciu o art. 49 KC, a w szczególności
niewyjaśnieniu: treści i charakteru łączącej strony umowy, statusu
własnościowego sieci w kontekście przebiegu jej granic przez cudze

nieruchomości, momentu wejścia sieci w skład Zakładu Usług (...) (przedsiębiorstwa);

d)  sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego poprzez uznanie z jednej strony, że powodowi nie przysługuje
względem pozwanej roszczenie odszkodowawcze na gruncie art. 471 KC, z
drugiej zaś strony oddalenie powództwa na podstawie i w oparciu o tenże sam
art. 471 KC;

2)  art. 328 § 2 KPC poprzez jego niezastosowanie w wyniku niezawarcia w
uzasadnieniu wyroku wszystkich obligatoryjnych elementów tj niewskazanie
faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł, jak i
przyczyn dla których dowodom zgromadzonym w sprawie odmówił
wiarygodności i mocy dowodowej wydając zaskarżony wyrok;

3)  naruszeniu art. 321 KPC poprzez błędne przyjęcie, że zasądzenie od pozwanej
na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem w oparciu o inną niż wskazana w
pozwie podstawę prawną przy niezmienionym stanie faktycznym sprawy, jest
niedopuszczalne.

Na podstawie tych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości
poprzez uwzględnienie powództwa w całości wraz z zasądzeniem kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za
obydwie instancje. Ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu, z pozostawieniem temu Sądowi
orzeczenia o kosztach postępowania.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i obciążenie strony
powodowej kosztami postępowania apelacyjnego uwzględniającego koszty
zastępstwa prawnego za II instancję według obowiązujących norm.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne i
rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej
rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje
się do nich bez potrzeby ich powtarzania.

Chybione są zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w judykaturze utrwalony jest pogląd, iż
obecnie brzmienie artykułu 49 k.c. dotyczy również sytuacji, w których odnośne
urządzenia zostały wybudowane i podłączone do sieci przed dniem 3 sierpnia 2008 r.
(por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2010 r., V CSK 185/09, z dnia 22
stycznia 2010 r„ V CSK 206/09, z dnia 2 marca 2006 r., I CSK 83/05, z dnia 23 lipca
2003 r„ II CKN 346/01, i z dnia 26 lutego 2003 r„ II CK 40/02),

W świetle regulacji przewidzianej w art. 49 § 1 k.c. urządzenia służące do
doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne
urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą
w skład przedsiębiorstwa. Wejście w skład przedsiębiorstwa prowadzi do wyłączenia
tych urządzeń spod działania zasady superficies solo cedit, wyrażonej w art. 48 i 191
k.c. Wyłączenie tej zasady oznacza, że własność tych urządzeń nie jest pochłaniana
przez własność nieruchomości i urządzenia takie stanowią rzeczy ruchome. W
obecnym stanie prawnym nie można jednak przyjąć, aby własność tych ruchomości z
chwilą połączenia z instalacją przedsiębiorstwa w taki sposób, że stała się jej częścią
składową, prowadziła do nabycia własności tych urządzeń. Prawidłowa wykładnia art.
49 k.c. prowadzi do wniosku, że urządzenia określone w tym przepisie z chwilą, gdy
przez fizyczne połączenie z siecią przestają być częścią składową nieruchomości,
zachowują status samoistnych rzeczy ruchomych, mogących być przedmiotem
odrębnej własności i odrębnego obrotu (tak Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia z dnia
22 stycznia 2010 r., V CSK 195/09 oraz z dnia 22 stycznia 2010 r., V CSK 206/09).
Jak trafnie wyjaśnił Sąd Najwyższy świadczy o tym sformułowania art. 49 § 2 k.c. -
"osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich
właścicielem" - oraz art. 305 ^{( 3)} § 1 k.c. - "nabywcę urządzeń, o których mowa w art. 49
§ 1 k.c.". W rezultacie należy więc powtórzyć za Sądem Najwyższym, że zdarzeniem
prawnym, którego skutkiem jest nabycie własności urządzeń określonych w art. 49 §
1 k.c., jest sfinansowanie kosztów ich budowy (por wyroki Sądu Najwyższego z dnia
13 lipca 2011 r., III CZP 26/11 oraz z dnia 13 kwietnia 2011 r., V CSK 309/10).

Z bezspornych okoliczności faktycznych wynika, że koszt budowy
przedmiotowych urządzeń został poniesiony przez (...) spółkę z
ograniczoną odpowiedzialnością. Oznacza to, że Spółka ta je właścicielem
przedmiotowych urządzeń.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje wyrażony w wyroku Sąd Najwyższego z dnia
13 lipca 2011 r., III CZP 26/11 pogląd, że art. 31 ust. 1 u.z.z.w. nie jest przepisem

szczególnym wobec art. 49 § 2 k.c., który - jako późniejszy - wyłącza stosowanie art.
31 ust. 1 u.z.z.w. Podstawę roszczenia o zobowiązanie do odpłatnego przeniesienia
własności urządzeń wodociągowych lub kanalizacyjnych stanowi - od chwili wejścia
w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy - kodeks cywilny oraz
niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 731) - art. 49 § 2 k.c.

Przed wejściem w życie tej ustawy w orzecznictwie Sądu Najwyższego nie było
jednolitego stanowiska w kwestii skutków odmowy przedsiębiorstwa wodociągowo-
kanalizacyjnego zawarcia umowy o nabycie własności urządzeń, o których stanowi
art. 31 ust. 1 u.z.z.w. Według jednego stanowiska, odmowa zawarcia takiej umowy
powoduje jedynie odpowiedzialność kontraktową (art. 471 k.c.), ponieważ sąd nie
jest władny rozstrzygać o treści takiej umowy, jeżeli strony nie doszły do konsensu
(tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2006 r., I CSK 83/05). Nie budziło
wątpliwości, że gmina (przedsiębiorstwo) było zobowiązane do zawarcia umowy o
nabycie urządzeń, a niewykonanie obowiązku nieodpłatnego przejęcia urządzeń
przesądzało o roszczeniu uprawnionego z tytułu niewykonania zobowiązania
przyjmując odpowiedzialność ex contractu - art. 471 k.c. (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 26 lutego 2003 r., II CK 40/02). Według innego zapatrywania,
wznoszącemu urządzenie własnym kosztem przysługuje wobec przedsiębiorstwa
roszczenie o zawarcie stosownej umowy (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca
2003 r., II CKN 346/01, z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 404/03, z dnia 2 lipca 2004
r„ II CK 420/03 i z dnia 31 stycznia 2007 r„ II CNP 81/06).

Obecnie jednak z art. 49 § 2 k.c. wynika expressis verbis, że osoba, która
poniosła koszty budowy urządzeń przesyłowych, jest ich właścicielem i może żądać,
aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność
za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej.
Pojęcie „odpowiednie wynagrodzenie” użyte w tym przepisie należy rozumieć
podobnie jak na gruncie art. 231 k.c., a więc powinno stanowić ekwiwalent wartości
urządzeń. W aktualnym stanie prawnym właścicielowi urządzeń o których mowa w
art. 49 § 1 k.c. przysługuje więc roszczenie przewidziane przepisami prawa
rzeczowego, brak zatem podstaw do konstruowania odpowiedzialności
odszkodowawczej opartej na treści art. 471 k.c., gdy zachodzi tożsamość co do
przedmiotu tego żądania. Skoro bowiem właścicielowi ruchomości przysługuje prawo
dochodzenia na drodze sądowej roszczenia o przeniesienie ich własności za
odpowiednim wynagrodzeniem, to brak podstaw do przyjęcia, że wskutek odmowy

zawarcia umowy, poniósł on szkodę utożsamianą w kosztami budowy tych
ruchomości. Mając zaś na względzie, że celem obecnego unormowania jest
uregulowanie stosunków własnościowych dotyczących urządzeń służących do
doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz
innych urządzeń podobnych (por. uzasadnienie projektu ustawy o zmianie ustawy -
Kodeks cywilny oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Sejm VI kadencji,
druk sejmowy nr 81 z dnia 6 listopada 2007 r.) przyjąć należy, iż osobie które
wybudowała te urządzenia nie przysługuje prawo wyboru pomiędzy roszczeniem
odszkodowawczym z tytułu odmowy zawarcia umowy a roszczeniem o zawarcie
umowy przenoszącej własność. Należy przy tym zaznaczyć, że w założeniu
ustawodawcy umowa powinna być zasadniczym instrumentem ukształtowania praw
przedsiębiorcy do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 k.c. W braku
porozumienia ustawa przyznaje zarówno właścicielom urządzeń, jak i
przedsiębiorcom uprawnienia do dochodzenia przed sądem przymusowego
przeniesienie własności urządzeń, tak aby w ostatecznym wyniku ich własność
uzyskał przedsiębiorca.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż żądanie powództwa oparte na treści art.
471 k.c. nie mogło być uwzględnione, gdyż roszczenie odszkodowawcze jest
roszczeniem odmiennym od przewidzianego w art. 49 § 2 k.c., a z tym ostatnim
roszczeniem powód nie wystąpił. Z uwagi na zakreśloną przez powoda podstawę
faktyczną, nie było zatem możliwe rozstrzygnięcie, czy zachodzą przesłanki do
zastosowania art. 49 § 2 k.c.

Powyższa konstatacja prowadzi do wniosku, że bezzasadny jest zarzut
naruszenia art.321 k.p.c. Zasądzenie sumy pieniężnej, która wprawdzie mieści się w
granicach kwotowych powództwa, lecz z innej podstawy faktycznej, stanowi
orzeczenie ponad żądanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2005 r., II
CK 556/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 1936 r., C II 1770/35, PPiA
1936, nr 2, poz. 148 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1993 r., I
CRN 156/93. Na etapie postępowania apelacyjnego niedopuszczalne jest
dokonywanie zmiany powództwa, czy to poprzez zmianę podstawy faktycznej
dochodzonych pierwotnie roszczeń, czy też inaczej, przez wyeksponowanie nowego
uzasadnienia zgłoszonego żądania, wynikającego z powołania się na przesłanki
innego przepisu prawa materialnego, wskazanego jako nowa podstawa
materialnoprawna dochodzonego roszczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we

W. z dnia 15 lutego 2012 r., I ACa (...)). Trafnie zwrócił uwagę Sąd
Najwyższy na to, że wybierając podstawę prawną, powód zakreśla nie tylko granice
okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, ale nadto zakreśla
granice obrony pozwanego. Pozwany podejmuje bowiem tę obronę w takim zakresie
jaki wynika nie tylko z faktów, ale i ze wskazanego przepisu. Pozwany nie ma
obowiązku konstruowania w taki sposób swojej obrony, aby odeprzeć wszelkie
możliwe zarzuty mogące wynikać z wszystkich możliwych podstaw rozstrzygnięcia
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2011 r., SK 136/136/11 oraz wyrok z
dnia 18 maja 2010 r„ III PK 73/09).

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych
wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia
całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia
lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno
ustalonego stanu faktycznego (orzeczenie SN z dnia 16 października 2009 r., I UK
129/09). W niniejszej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca, a więc także i ten zarzut
nie mógł odnieść skutku.

W konsekwencji przedstawionych rozważań należy stwierdzić, że niezasadny
jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Prowadzone w sprawie postępowanie
dowodowe dotyczyło bowiem ustalenia wysokości należnego powodowi
odszkodowania. Jednakże ostatecznie Sąd I instancji trafnie przyjął, że takie
roszczenie powodowi co do zasady nie przysługuje. Bezprzedmiotowy był zatem
dowód z opinii biegłego. Wobec braku żądania dokonania przeniesienia własności
pozwanego wybudowanych przez powoda urządzeń, nie zachodziła także potrzeba
oceny łączącej strony umowy.

W tym stanie rzeczy nie podzielając wskazanych wyżej zarzutów apelacji ani
argumentacji zgłoszonej na jej poparcie, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono
apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3
k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 7 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za
czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy
prawnej udzielonej prze radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163,
poz. 1349 ze zm.).