Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód I. M. (1) w pozwie z 19 maja 2023 r. domagał się zasądzenia od A. M. (1) kwoty 6 020 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiące lipiec i sierpień 2022 r. (po 3 010 zł za każdy miesiąc) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od poszczególnych kwot odpowiednio od 11 sierpnia 2022 r. i od 11 września 2022 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 11 225,76 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy przysługujący za lata 2019-2021 wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 września 2022 r. do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w szczególności kosztów zastępstwa procesowego z opłatą od pełnomocnictwa, wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanego do 1 września 2022 r. Umowa o pracę została rozwiązana przez pozwanego bez wypowiedzenia. Powód podniósł, że wynagrodzenie za lipiec i sierpień 2022 r. nie zostało mu wypłacone odpowiednio w terminach do 10 sierpnia 2022 r. i do 10 września 2022 r. Powód podniósł również, że w toku zatrudnienia u A. M. (1) nie korzystał z urlopu wypoczynkowego przysługującego mu za lata 2019, 2020 i 2021. W każdym z tych lat przysługiwało mu 26 dni urlopu. Wartość ekwiwalentu za każdy rok obliczana w 2022 r. wynosi 3 741,92 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany A. M. (1) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma pozwany wskazał, że wypłacił powodowi wynagrodzenie do rąk własnych zgodnie z jego wnioskiem, lecz nie dysponuje pokwitowaniami wypłat. Podniósł, że powód w latach 2019-2021 korzystał z urlopu wypoczynkowego, w szczególności podczas tzw. długich weekendów oraz pomiędzy Świętami Bożego Narodzenia a Nowym Rokiem. Zauważył, że powód zamieszczał obszerne relacje z wyjazdów wakacyjnych w portalu F..

W piśmie procesowym z 1 sierpnia 2023 r. powód wyjaśnił, że był z żoną na wycieczce w G. od 22 do 28 września 2019 r. korzystając z urlopu zaległego i należnego w roku 2018, którego też mu nie udzielono. 13 sierpnia 2021 r. był u córki w N., gdzie wyjechał po pracy w piątek i wrócił w niedzielę 15 sierpnia 2021 r. podniósł, że nie korzystał z urlopów wypoczynkowych od początku zatrudnienia w 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. M. (1) był zatrudniony u A. M. (1) od 1 kwietnia 2015 r. w ramach umowy o pracę na czas nieokreślony jako pomocnik kominiarza na pełny etat za wynagrodzeniem miesięcznym równym płacy minimalnej. W roku 2022 wynagrodzenie to wynosiło 3 010 zł.

Niesporne, a nadto: umowa o pracę z aneksami w części B akt osobowych powoda.

I. M. (1) wniósł o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych z powodu toczących się w stosunku do niego egzekucji komorniczych.

Dowód:

- wniosek – k. 25 części B akt osobowych powoda;

- przesłuchanie pozwanego A. M. (1) – k. 108-109 i 154v-155;

- zeznania świadka S. M. – k. 110-112

- zeznania świadka M. Z. – k. 112-113,

- zajęcie wynagrodzenia – k. 125-126.

Oświadczeniem z 6 września 2022 r. A. M. (1) rozwiązał łączącą go z I. M. (1) umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych polegającego na porzuceniu pracy w dniu 1 września 2022 r.

Niesporne, a nadto:

- oświadczenie – k. 10;

- świadectwo pracy – k. 11-12 oraz w części C akt osobowych powoda.

Pismem z dnia 23 września 2022 r. I. M. (1) skierowanym do pracodawcy domagał się zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę oraz wypłacenia ekwiwalentu za niewykorzystany w latach 2015-2022 urlop wypoczynkowy. Starał się usprawiedliwić nieobecność w pracy od 1 września 2022 r. wybuchowym charakterem A. M. (1) i złą sytuacją w pracy oraz niesprawiedliwym traktowaniem przez przełożonego. Pośród okoliczności nieprawidłowego traktowania przez pracodawcę wskazał przede wszystkim nieudzielanie mu urlopów wypoczynkowych.

A. M. (1) odpowiedział, że nie zgadza się na inny tryb rozwiązania umowy o pracę. Wyjaśnił, że za rok 2022 przysługuje I. M. (1) proporcjonalnie 18 dni urlopu i kwota odpowiadająca ekwiwalentowi za ten urlop (2 025,85 zł) została przekazana na konto byłego pracownika.

Pismem z 27 marca 2023 r. I. M. (1) skierował do A. M. (2) przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 19 836,32 zł stanowiącej sumę wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2022 r. oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy za lata 2019, 2020, 2021 i 2022 w terminie do dnia 5 kwietnia 2023 r. Ponadto wezwał byłego pracodawcę do usunięcia swojego wizerunku z pojazdów służbowych A. M. (1). W odpowiedzi na to wezwanie A. M. (1) wskazał, że żądane wynagrodzenie zostało byłemu pracownikowi wypłacone w gotówce zgodnie z przyjętymi ustaleniami zaś urlop za lata 2019, 2020 i 2021 został przez I. M. (1) odebrany w naturze, natomiast ekwiwalent za urlop za 2022 r. został żądającemu wypłacony w kwocie 2 025,85 zł wraz z wynagrodzeniem za dzień 1 września 2022 r. w kwocie 86,58 zł. Poinformował też, że usunął wizerunek I. M. (1) ze swoich aut służbowych.

Niesporne, a nadto:

- pisma powoda – k. 13-14 i 16;

- pisma pozwanego – k.15 i 17.

W okresie zatrudnienia u A. M. (1) I. M. (1) otrzymywał wynagrodzenie w formie tzw. tygodniówek. Co tydzień w ostatnim dniu pracy w danym tygodniu A. M. (1) lub jego brat S. M. wkładał pieniądze zarobione przez I. M. (1) do jego szafki ubraniowej znajdującej się w siedzibie Zakładu Usług (...) znajdującego się przy ul. (...) w S.. Czasem I. M. (1) otrzymywał wynagrodzenie do rąk własnych w biurze. Pomocnik kominiarza otrzymywał miesięcznie co najmniej kwotę wynagrodzenia ustaloną w umowie o pracę (minimalnego wynagrodzenia za pracę). Nie kwitował odbioru wynagrodzeń.

A. M. (1) rozlicza się ze współpracownikami (kominiarzami oraz ich pracownikami) w ten sam sposób od 30 lat wypłacając wynagrodzenia co piątek w biurze. Nigdy nie zalegał z wypłatą wynagrodzenia wobec I. M. (1) ani wobec współpracujących z nim kominiarzy. Odprowadzał również terminowo zaliczki na podatek dochodowy i składki ubezpieczenia społecznego za pracownika. Wynagrodzenie za lipiec i sierpień 2022 r. I. M. (1) pod nieobecność A. M. (1) wypłacał S. M. poprzez osobiste wręczenie pieniędzy lub włożenie pieniędzy do szafki ubraniowej pracownika.

Dowód:

- częściowo przesłuchanie powoda I. M. (1) – k. 106-107 i 154-154v;

- przesłuchanie pozwanego A. M. (1) – k. 108-109 i 154v-155;

- zeznania świadka S. M. – k. 110-112

- zeznania świadka M. Z. – k. 112-113,

- zeznania świadka P. H. – k. 114-115,

- protokół kontroli – k. 158-161.

Obsługę księgowo-kadrową firmy (...) prowadziło biuro rachnukowo księgowe D. U.. Na podstawie informacji udzielanych cyklicznie przez A. M. (1) biuro dokonywało wpisów w ewidencji czasu pracy jego pracownika I. M. (1). W ewidencji wskazano, że I. M. (1) korzystał z urlopu wypoczynkowego w dniach:

- 2-4 stycznia, 11 lutego, 4 i 18 marca, 15 i 29-30 kwietnia, 2 maja, 17-19 i 21 czerwca, 16 sierpnia, 19-20 i 23-27 września, 14 października, 27 i 30-31 grudnia 2019 r.,

- 2-3 stycznia, 17 lutego, 9 marca, 11 maja, 12 czerwca, 27-31 lipca, 3-7 sierpnia, 14 września, 2-6 listopada i 28-31 grudnia 2020 r.,

- 4-5, 7-8 i 11 stycznia, 15 lutego, 8 marca, 4 i 10 maja, 2-6 i 9-13 sierpnia, 13 września, 4 października i 27-31 grudnia 2021 r.,

- 3-5 i 7 stycznia, 14-18 i 21-25 marca, 2 maja i 17 czerwca 2022 r.

Pracownik biura (...) prowadził kartotekę urlopów I. M. (1), której zapisy odpowiadały ewidencji czasu pracy tego pracownika i informacjom przekazywanym przez A. M. (1).

Zakład Usług (...) pozostawał zamknięty w okresach tzw. długich weekendów – w dniach sąsiadujących ze świętami Nowego Roku (1 stycznia), T. (6 stycznia), Wielkanocnych (ruchome), Pracy (1 maja), Konstytucji (3 maja), Bożego Ciała (ruchome), Wniebowstąpienia (15 sierpnia), Wszystkich Świętych (1 listopada), Niepodległości (11 listopada) i Bożego Narodzenia (25 i 26 grudnia), w szczególności jeżeli dni robocze w liczbie poniżej 5 występowały pomiędzy poszczególnymi świętami. Kominiarze realizowali wówczas jedynie czynności w sprawach nagłych – awarii.

I. M. (1) nigdy nie składał do pracodawcy pisemnych wniosków o urlop wypoczynkowy. W przypadku dni wolnych tworzących tzw. długie weekendy A. M. (1) decydował o dniach wolnych w porozumieniu ze współpracującymi kominiarzami. Inne krótkotrwałe nieobecności w pracy I. M. (1) wynikały z podróży służbowych lub były przez pracodawcę akceptowane. W czasie, gdy zakład kominiarski był zamknięty I. M. (1) mógł wykonywać prace kominiarskie na rzecz osób trzecich we własnym zakresie.

Dowód:

- ewidencja czasu pracy – k. 51-102;

- kartoteka urlopów – k. 40-41;

- zeznania świadka D. U. – k. 138v-139;

- zeznania świadka M. K. – k. 153v-154;

- przesłuchanie pozwanego A. M. (1) – k. 108-109 i 154v-155 oraz 177-178.

I. M. (1) w dniach od 4 do 6 listopada 2020 r. przebywał w G., gdzie odwiedził Hotel (...) i w T. P. gdzie odwiedził (...). Przebywał wówczas w podróży służbowej z A. M. (1). W dniu 15 lutego 2021 r. I. M. (1) był w sklepie (...) w B..

A. M. (1) często wyjeżdża w kilkudniowe podróże służbowe. Wykonuje przeglądy kominiarskie w sklepach sieci N. i L.. Na ogół podróże odbywa z mistrzem kominiarskim W. K.. Uprzednio wyjeżdżał również służbowo na przeglądy kominiarskie z I. M. (1).

Dowód:

- wydruk zrzutu ekranu osi czasu w telefonie powoda - k. 103, 104 i 143;

- przesłuchanie powoda I. M. (1) – k. 106-107 i 154-154v;

- przesłuchanie pozwanego A. M. (1) – k. 108-109 i 154v-155 oraz 177-178;

- zeznania świadka S. M. – k. 110-112;

- zeznania świadka W. K. – k. 116.

W dniach od 23 do 27 września 2019 r. I. M. (1) przebywał na urlopie i wyjechał z żoną na wczasy do G.. Wykorzystywał zaległy urlop z poprzedniego roku. 13 sierpnia 2021 r. był na wycieczce w N., gdzie wraz z żoną odwiedzili jej córkę w E.. I. M. (1) zamieścił zdjęcia zrobione w trakcie tych wyjazdów na portalu społecznościowym F..

Dowód:

- wydruk zrzutu ekranu z portalu F. - k. 31-36;

- przesłuchanie powoda I. M. (1) – k. 106-107 i 154-154v;

- zeznania świadka I. M. (2) – k. 137-137v;

- zeznania świadka I. K. – k. 136v-137;

- zeznania świadka A. W. – k. 138.

Sąd rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z treścią art. 22 § 1 Kodeksu pracy (dalej „k.p.”) przez nawiązanie stosunku pracy pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. W myśl art. 85 k.p. wypłaty wynagrodzenie za prace dokonuje się raz miesiącu, w stały i ustalonym z góry terminie (§ 1). Wynagrodzenie za pracę wypłaca się z dołu, nie później niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miejsca kalendarzowego (§ 2 ). Jednocześnie zgodnie z art. 86 § 1 i 2 k.p. pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w przepisach prawa pracy, w formie pieniężnej, na rachunek płatniczy, chyba że pracownik złożył w postaci papierowej lub elektronicznej wniosek o wypłatę wynagrodzenia do rąk własnych.

W niniejszej sprawie nie było kwestią sporną, że powód został zatrudniony za wynagrodzeniem miesięcznym równym minimalnemu wynagrodzeniu za pracę i że w roku 2022 wynosiło ono 3010 zł miesięcznie. Wynika to wprost w umowy o prace łączącej strony i zawartych aneksów. Ponadto powód złożył 1 kwietnia 205 r. wniosek o wypłacanie mu wynagrodzenia do rąk własnych. Stosowny wniosek zawarty w aktach osobowych (k. 26 części B akt osobowych) nie został przez powoda podpisany, niemniej jednak powód w toku procesu nie kwestionował, że strony uzgodniły taką formę wypłaty wynagrodzenia.

Zarówno powód jak i pozwany oraz świadkowie S. M. i P. H. wskazywali na wypłacanie przez pozwanego bądź jego brata wynagrodzenia kominiarzom współpracującym w zakładzie pozwanego oraz ich pracownikom w formie gotówkowej na koniec każdego tygodnia (w piątek) do rąk własnych bądź poprzez umieszczenie pieniędzy w szafce danego kominiarza,. Z relacji stron i świadków wynika, że taka forma cotygodniowego wypłacania części miesięcznego wynagrodzenia stanowiła wieloletnią praktykę.

Powód podnosił jednak, że pozwany w lipcu i sierpniu 2022 r. zaprzestał powyższej praktyki wobec niego i nie wypłacił mu wynagrodzenia za te miesiące.

Sąd zauważył, że w aktach sprawy brak jest pokwitowań wypłaty wynagrodzeń na rzecz powoda. Odpowiada to jednak ustalonej w zakładzie pracy pozwanego praktyce nieodbierania pisemnego potwierdzenia wypłat przez kominiarzy, niezależnie od rodzaju łączącego ich z pozwanym stosunku prawnego i poziomu wzajemnej zależności.

Pozwany zaprzeczając twierdzeniom powoda w zakresie, w jakim ten twierdził, że nie otrzymał wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2022 r., starał się dowieść, że wynagrodzenie zostało powodowi wypłacone tak, jak dotychczas. Sąd uznał, że z zaoferowanego przez pozwanego materiału dowodowego wynika, że powód został prawidłowo wynagrodzony w okresie spornym. Na tę okoliczność w sposób jednoznaczny wskazują zeznania świadków S. M., M. Z. i P. H.. Wiarygodność zeznań tych osób wspiera okoliczność, że powód po zakończeniu stosunku pracy nie domagał się od pozwanego wypłaty wynagrodzenia, lecz jedynie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, mimo że w sposób oczywisty mógł się zorientować, że to świadczenie nie zostało mu wypłacone. Nie żądał wypłacenia wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2022 r. aż do przedsądowego wezwania do zapłaty z 27 marca 2023 r. Nie jest zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logiki przyjęcie, że powód zaraz po zakończeniu stosunku pracy orientował się, że pracodawca nie wypłacił mu ekwiwalentu za urlop i jednocześnie nie zorientował się że nie wypłacił mu wynagrodzenia za pracę za dwa ostatnie miesiące zatrudnienia. Tym bardziej, że wynagrodzenie w częściach było mu zwyczajowo wypłacane co tydzień. Zatem co najmniej 8 razy w ciągu dwóch letnich miesięcy 2002 r. musiałby zostać pozbawiony wypłaty. Tymczasem żaden ze świadków nie wskazywał na fakt upominania się przez powoda o niezapłacone wynagrodzenie. Na taką okoliczność nie wskazywał również powód. Jednocześnie nie podawał, aby miał w spornym okresie nie świadczyć pracy. Świadkowie i powód wskazują, że powód porzucił pracę dopiero w dniu 1 września 2022 r. Nie jest zatem prawdopodobne, że pracował przez 2 miesiące bez wynagrodzenia w sytuacji, gdy z materiału dowodowego wynika, że wynagrodzenie było mu wypłacane zawsze na koniec tygodnia.

Dodatkową okolicznością przemawiającą za uznaniem, że pozwany rozliczył się w powodem w zakresie wynagrodzenia za lipiec i sierpień 2022 r. jest brak jakichkolwiek symptomów jego niewypłacalności. Pozwany nie narzekał na brak zleceń, miał stabilnych kontrahentów w postaci marketów L. i N. w całej P.. Ponadto świadkowie M. Z. i P. H. i podkreślali, że pozwany nigdy nie zalegał z rozliczeniami. W tym zakresie twierdzenia powoda jawią się jako niewiarygodne. Przeczą im też zeznania świadków obsługujących księgowo i kadrowo pozwanego D. U. i M. K., którzy wykluczyli, aby pozwany kiedykolwiek miał problemy finansowe, w szczególności nie realizował płatności wobec współpracowników i pracownika.

Dlatego też Sąd uznał roszczenie powoda o wynagrodzenie za pozbawione podstaw faktycznych i oddalił powództwo w tym zakresie, o czym orzekł w punkcie drugim wyroku.

Drugie roszczenie powoda dotyczyło wypłaty ekwiwalentu na niewykorzystany urlop wypoczynkowy za lata 2019, 2020 i 2021. Zgodnie z art. 171 § 1 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Nie było kwestią sporną, że powód był zatrudniony u pozwanego co najmniej od 1 kwietnia 2015 r. i że przysługiwał mu za każdy ze wskazanych wyżej lat urlop w wymiarze 26 dni (art. 154 § 1 pkt 2 k.p).

Powód twierdził, że w latach 2019-2021 nie korzystał ani razu z urlopu przysługującego za ten okres. Jednorazowo korzystał z dłuższego urlopu jedynie w dniach od 23 do 27 września 2019 r., kiedy wyjechał z żoną na wczasy do G.. Podnosił też, że w trakcie wyjazdu do Niemiec 13 sierpnia 2021 r. korzystał z dnia wolnego niejako narzuconego mu przez pracodawcę, kiedy zakład pracy był zamknięty w ramach tzw. długiego weekendu.

Pozwany argumentował, że powód korzystał z urlopów wypoczynkowych w ramach tworzonych planów urlopowych w wymiarze i dniach określonych w ewidencji czasu pracy i kartotece urlopowej.

Sąd zauważył, że o ile wydaje się prawdopodobne, że współpracujący z A. M. (1) kominiarze uzgadniali w jakich terminach będą nieobecni w zakładzie i nie będą wykonywać obowiązków (tworzyli swoisty plan urlopowy), o tyle jednak wobec powoda będącego pracownikiem rozkład dni wolnych od pracy miał charakter z góry narzucony, nie podlegał uzgodnieniu.

Zasadą jest, że pracodawca udziela urlopu wypoczynkowego na wniosek pracownika. Kodeks pracy nie wymaga w tym zakresie szczególnej formy wniosku. Niemniej jednak wola skorzystania przez pracownika z urlopu powinna zostać wyrażona w sposób nie budzący wątpliwości i dający się wykazać.

Z przesłuchania stron oraz świadków S. M., M. Z. i P. H. wynika, że to A. M. (1) każdorazowo i od lat decydował o tym, kiedy praca w jego zakładzie kominiarskim nie będzie świadczona. W szczególności zakład pozostawał zamknięty w okresach tzw. długich weekendów – w dniach sąsiadujących ze świętami Nowego Roku (1 stycznia), T. (6 stycznia), Wielkanocnych (ruchome), Pracy (1 maja), Konstytucji (3 maja), Bożego Ciała (ruchome), Wniebowstąpienia (15 sierpnia), Wszystkich Świętych (1 listopada), Niepodległości (11 listopada) i Bożego Narodzenia (25 i 26 grudnia). O ile w stosunku do kominiarzy współpracujących z A. M. (1) nie miało to większego znaczenia. Były to osoby prowadzące działalność gospodarczą a zatem niezależne od pozwanego. O tyle stosunku do powoda ustanowienie dni wolnych w sąsiedztwie wskazanych świąt miało charakter narzucony, noszący cechy przestoju, o którym mowa w art. 81 k.p. Pozwany nie oczekiwał, że powód złoży wniosek o urlop co do tych dodatkowych dni wolnych od pracy, powód takiego wniosku nie składał, a mimo to pozwany kwalifikował te dni jako okres urlopu wypoczynkowego powoda udzielnego na jego wniosek.

Z materiału dowodowego sprawy nie wynika, aby powód domagał się udzielenia wolnego w ramach tzw. długich weekendów. Co więcej pozwany przyznawał, że powód mógł wykonywać pewne pracy w tych dniach wolnych w tym również jako jego pracownik (miał pieczątkę zakładu pozwanego). Przy czym dowód z wydruku tzw. osi czasu z telefony komórkowego powoda (k. 144 -151) nie potwierdza w sposób jednoznaczny, że powód pracował w dni zaliczone do „długich weekendów”, albowiem mógł załatwiać w tym czasie sprawy prywatne. Nie zmienia to jednak faktu, że powód o te dni wolne nie wnioskował.

Powyższe sprawia, że przedstawione przez stronę pozwaną ewidencja czasu pracy i kartoteka urlopowa powoda nie są adekwatne do okoliczności faktycznych. Dni wolne występujące w sąsiedztwie świąt nie powinny być kwalifikowane jako urlop wypoczynkowy powoda.

Wątpliwości co do rzetelności ewidencji pogłębia przedstawiony przez powoda materiał dowodowy. Z wydruków osi czasu z telefonu powoda i jego przesłuchania wynika (k. 103-104 i 143) jednoznacznie wynika, że powód w okresie od 4 do 6 listopada 2020 r. przebywał w G., gdzie odwiedził Hotel (...) i w T. P. gdzie odwiedził (...). Jest wysoce prawdopodobne, że przebywał wówczas w podróży służbowej z A. M. (1). Podobnie w dniu 15 lutego 2021 r., kiedy to I. M. (1) był w sklepie (...) w B.. Mimo, że pozwany zaprzeczał jakoby zabierał powoda w te miejsca Sąd zauważył, że świadkowie P. H. i W. K. potwierdzili uczestniczenie powoda w podróżach służbowych z A. M. (1). S. M. potwierdził również, że powód w trakcie jednego z wyjazdów zachowywał się niestosownie paląc papierosy w pokoju hotelowym, gdzie nie było to dozwolone. Ta ostatnia okoliczność wynika również z przesłuchań stron. Dla sprawy istotne jest jednak, że w ewidencji czasu pracy i kartotece urlopowej pracodawca polecił zapisać, że powód 15 lutego 2021 r. i w dniach od 2 do 6 listopada 2020 r. przebywał na urlopie w sytuacji, gdy jest wysoce prawdopodobne, że w tym czasie, w szczególności od 4 do 6 listopada 2020 r. i 15 lutego 2021 r. udawał się z pozwanym do jego kontrahentów. Świadczy o tym charakter i położenie odwiedzanych obiektów.

Pojedyncze dni wolne wypadające w poniedziałki stanowią niewielką liczbę nieobecności powoda kwalifikowanych jako urlop. Niemniej w aktach sprawy brak jest dokumentów potwierdzających udzielenie powodowi w tych dniach „urlopu na żądanie”. Sam pozwany przyznawał, że powód czasem po weekendzie nie przychodził do pracy (potwierdzali to również świadkowie). Jednocześnie żadna z przesłuchanych osób nie wskazywała na okoliczność, kiedy to powód miałby wnioskować o udzielenie mu urlopu w sytuacji nagłej bądź w której pracodawca żądałby od niego usprawiedliwienia nieobecności. Sąd uznał, że niejako automatyczne kwalifikowanie tego rodzaju nieobecności jako urlopów jest nieuprawnione.

Jak już wspomniano brak jest potwierdzenia aby powód występował do pozwanego z jakimikolwiek wnioskami urlopowymi. Pozostaje bezsporne, że powód korzystał z urlopu w dniach 23-27 września 2019 r. jednakże jest wysoce prawomocne, że wykorzystywał wówczas zaległy urlop z roku 2018 lub lat wcześniejszych, albowiem z całokształtu okoliczności spawy wynika, że nieprawidłowe kwalifikowanie dni nieobecności powoda w pracy miało miejsce od początku jego zatrudnienia.

Zdaniem Sądu, aby udowodnić prawidłowość udzielania powodowi urlopów wypoczynkowych w okresie spornym pozwany musiałby uprzednio odpowiednio sformalizować ten proces. O ile bowiem ustalenia co do okresów nieświadczenia pracy przez samodzielne osoby współpracujące z pozwanym nie przynoszą istotnych konsekwencji, o tyle w przypadku pracownika niezbędne formalności muszą zostać dopełnione, choćby dla celów dowodowych, nie wspominając już o celach związanych z prawidłowym naliczeniem świadczeń. Sad uznał, że w sytuacji, w której pozwany potrafił udowodnić, że powód korzystał z co najmniej tygodniowego urlopu jedynie w okresie od 23 do 27 września 2019 r., twierdzenia I. M. (1) co do niewykorzystania urlopu wypoczynkowego za lata 2019-2021 jawią się jako wiarygodne. Za niewiarygodne zaś, w konsekwencji szeregu nieścisłości przedstawionych powyżej, Sąd uznał dokumenty w postaci ewidencji casu pracy i kartoteki urlopowej.

Sąd uznał, że twierdzenia powoda co do braku możliwości korzystania z urlopów wypoczynkowych za lata 2029-2021 są stanowcze i konsekwentne, nadto znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków I. K., I. M. (2), A. W..

Nawet gdyby przyjąć, że powód korzystał z dłuższych niż pojedyncze dni okresów urlopów w spornym okresie , tj. 19-20 i 23-27 września 2019 r., 27-31 lipca, 3-7 sierpnia, 2020 r., 2-6 i 9-13 sierpnia 2021 r., i 14-18 i 21-25 marca 2022 r. to z uwagi na stosunkowi niewielki wymiar tych urlopów powód korzystałby każdorazowo z urlopów zaległych, których prawidłowego wymiaru nie da się ustalić w oparciu o dokumentację przedstawioną przez pozwanego.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby pozwany udzielił powodowi urlopu za lata 2019, 2020 i 2021 w naturze. W konsekwencji powodowi należał się ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni za każdy z tych lat.

Zasady obliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2, poz. 14). Zgodnie z § 14 rozporządzenia ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, ustala się stosując zasady obowiązujące przy obliczaniu wynagrodzenia urlopowego. Stąd też w myśl § 7 składniki wynagrodzenia określone w stawce miesięcznej w stałej wysokości uwzględnia się w przy wyliczeniu w wysokości należnej pracownikowi w miesiącu wykorzystywania urlopu lub odpowiednio terminu wypłaty ekwiwalentu, albowiem w tym dniu powstaje prawo pracownika do jego wypłaty. W przypadku powoda terminem wymagalności roszczenia jest dzień 1 września 2022 r., kiedy to pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia. Obowiązujące w tym momencie stałe i powtarzalne wynagrodzenie powoda wynosiło 3 010 r. (§ 15) zaś współczynnik urlopowy (§ 19 rozporządzenia) dla roku 2022 r. 20,92 wynosił 20,92. Należny ekwiwalent za 26 dni urlopu wypoczynkowego wynosił 3 741,92 zł a za okres 3 lat spornych 11 225,76 zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie pierwszym wyroku.

Odsetki od tej kwoty zasądzono na postawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. uznając, że pozwany pozostawał w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia od dnia 2 września 2022 r.

W odniesieniu do kosztów postępowania wskazać należy, że obie strony były reprezentowane przez zawodowych pełnomocników. Obie wniosły o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego od strony przeciwnej. W oparciu o § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) oraz § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.) minimalne wynagrodzenia pełnomocników wyniosły po 2 700 zł a dodatkowo strony poniosły koszty udzielenia pełnomocnictwa w kwotach po 17 zł.

Powód wygrał prawe w 65 % zaś pozwany jedynie w 35 %. Tym samy powodowi należał się zwrot kod pozwanego kwoty 1 766 ,05 zł a pozwanemu od powoda – 950,95 zł. Po skompensowaniu różnicy Sąd zasądził w punkcie trzecim wyroku na przecz powoda od pozwanego w oparciu o przepisy art. 98 § 1 i 100 k.p.c. kwotę 815,10 zł. Zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. kwotę tę zasądzono wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Nadto na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych od pozwanego należało pobrać opłatę od pozwu w części, w jakiej proces przegrał (65 %). Opłata od pozwu, której nie miał obowiązku uiścić powód wynosi 1 000 zł (art. 13 ust. 1 pkt 7 u.k.s.c.), wobec czego pozwanego obciążono w punkcie czwartym wyroku obowiązkiem zapłaty kwoty 650 zł na rzecz Skarbu Państwa – S. (...) (...) . (...) w S..

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w punkcie pierwszym do kwoty 3 010 zł (kwota miesięcznego wynagrodzenia za pracę powoda).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)