Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 9 października 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2024r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. R.

przeciwko S. K.,

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie na rzecz radcy prawnemu P. B. kwotę 4 428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną pozwanemu z urzędu.

Sygn. akt III C 136/23

UZASADNIENIE

wyroku z 9.10.2024r.

Powód K. R., reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, wniósł przeciwko pozwanym S. K. oraz R. K. pozew o zapłatę kwot po 13 tysięcy złotych. Jako podstawę prawną swojego roszczenia wskazał art. 448 k.c. w zw. z art. 23 k.c. i art. 24 k.c. W uzasadnieniu wskazał, że został pomówiony przez pozwanych o to, że jest pedofilem, gwałcicielem, cwelem i innych, których nie pamięta. Jego zdaniem podnoszone oskarżenia naruszyły dobra osobiste – cześć oraz godność, co uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W odpowiedzi na pozew pozwana S. K. wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Postanowieniem z dnia 16 sierpnia 2023 roku sąd wyłączył sprawę przeciwko R. K. do odrębnego postepowania.

Ustalenia faktyczne.

W sierpniu 2019 roku K. R. mieszkał wraz z żoną W. R. w S.. R. K. jest synem W. R. z innego związku.

Niesporne.

S. K. nie akceptowała K. R. ze względu na jego przeszłość kryminalną.

Dowód:

- zeznanie K. N., k. 192-193.

W protokole rozprawy głównej z dnia 9 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt V K 383/20 prowadzonej przeciwko oskarżonemu K. R. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. S. K. zeznała m.in.: „(…) E. wyzywała oskarżonego od pedofilii (…)”, zaś E. K. zeznała m.in.: „(…) Ja przyznaję, że też zaczęłam go wyzywać (…)”.

Dowód:

- protokół rozprawy, k. 223-226.

K. R. od 4 września 2020 roku przebywa w Areszcie Śledczym w S. (przyczyna przyjęcia: po przerwie w wykonaniu kary).

Dowód:

- wydruk N.-Sad, k. 22

Rozważania prawne.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 23 k.c., 24 k.c. i 448 k.c. Przepis art. 23 k.c. przewiduje, że dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zgodnie z art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Zaś, na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Natomiast, stosownie do art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przesłankami roszczeń przewidzianych w art. 448 k.c. są:

1.  bezprawne naruszenie dobra osobistego powodujące szkodę niemajątkową,

2.  czyn sprawcy noszący znamiona winy w każdej postaci oraz

3.  związek przyczynowy między tym czynem a szkodą.

Na powodzie, który wywodzi swe roszczenia z przepisu art. 448 k.c., spoczywa obowiązek udowodnienia faktu naruszenia dobra osobistego, winy sprawcy naruszenia oraz związku przyczynowego pomiędzy owym zawinionym zachowaniem, a doznaną krzywdą. Bezprawność naruszenia, zgodnie z art. 24 k.c. jest natomiast objęta domniemaniem wzruszalnym. W konsekwencji ciężar dowodu, iż naruszenie dobra osobistego nie było bezprawne, a w szczególności, że zachowanie funkcjonariuszy służby więziennej było zgodne z porządkiem prawnym, obciąża w świetle z art. 6 w związku z art. 24 k.c. pozwanego. Cześć, godność osobistą, dobre imię niewątpliwie należy zaliczyć do katalogu dóbr osobistych podlegających ochronie. Zachowania naruszające te dobra mogą zatem rodzić odpowiedzialność na podstawie art. 24 i 448 k.c..

Jak wskazuje się w orzecznictwie ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego jakim jest stan uczuć, godność osobista (art. 24 § 1 k.c.) nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego (ocena subiektywna) - wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1997 roku,, III CKN 33/97.

W ocenie sądu powód nie wykazał, że pozwana naruszyła jego dobra osobiste w postaci godności, czci i dobrego imienia. Co prawda, pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała, że nazwała powoda pedofilem, jednak przyznanie budziło to wątpliwości sądu. Zgodnie z art. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Jak wskazuje się w literaturze, co do zasady, sąd pozostaje związany przyznaniem faktów przez stronę, a fakty przyznane nie wymagają dowodzenia. Nie dotyczy to jednak sytuacji, w której przyznanie budzi wątpliwości. W takim wypadku fakty przyznane wymagają dowodu na takich zasadach, jak inne fakty sporne (Art. 229 KPC red. Marszałkowska-K./G. 2024, wyd. 34/E. Z.; L.). W świetle materiału dowodowego sprawy, mianowicie protokołu rozprawy głównej z dnia 9 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt V K 383/20, przyznanie pozwanej budziło wątpliwości sądu. Jak wynika bowiem z rzeczonego protokołu, oskarżonego od pedofilii wyzywała inna osoba (k. 224). Wskazać trzeba bowiem, że w protokole rozprawy głównej z dnia 9 lutego 2023 roku w sprawie o sygnaturze akt V K 383/20 prowadzonej przeciwko oskarżonemu K. R. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. S. K. zeznała m.in.: „(…) E. wyzywała oskarżonego od pedofilii (…)”, zaś E. K. zeznała m.in.: „(…) Ja przyznaję, że też zaczęłam go wyzywać (…)”.

Powód nie wykazał, że pozwana faktycznie kierowała wobec niego obraźliwe określenia. Zeznania świadków tego nie potwierdziły. Zdaniem sądu, zeznania świadków muszą być oparte na osobistych obserwacjach, a nie relacji powoda, który jest zaineresowany pozytywnym rozstrzygnięciem w niniejszej sprawie. Świadek K. N. zeznał, że nie słyszał żadnych kłótni między powodem a pozwaną. Pozwana wskazywała jedynie, że nie akceptuje powoda ze względu na jego przeszłość kryminalną. W ocenie sądu tego typu ocena jest dopuszczalna i nie stanowi naruszenia dóbr osobistych K. R..

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. J., ponieważ były oparte na relacji powoda, a nie własnych obserwacjach.

Na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 4 i 5 k.p.c. sąd pominął dowód z zeznań świadków M. R. oraz D. Z., albowiem nie wskazano ich adresów zamieszkania. Na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 4 k.p.c. sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem nie stawiła się na termin, pomimo wezwania. Na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. sąd pominął dowód z opinii biegłego, ponieważ wobec niewykazania przez powoda naruszenia przez pozwaną jego dóbr osobistych dowód ten był nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy, a także zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania.

Bacząc na powyższe, sąd oddalił powództwo (punkt I. wyroku).

Na rozprawie w dniu 30 lipca 2024 roku pełnomocnik z urzędu powoda złożył wniosek o przyznanie wynagrodzenia, wskazując, że nie zostało ono w żadnej części pokryte. W punkcie II. wyroku, na podstawie § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, sąd przyznał radcy prawnemu P. B. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecinie – Centrum w Szczecinie kwotę 3 600 złotych, powiększoną o należny podatek VAT (§ 4 ust. 3 rozporządzenia).