Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 201/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. W.

Czyn wskazany w pkt II części wstępnej wyroku

1.1.2.

M. P. (2)

Czyny wskazane w pkt IV-V części wstępnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

W okresie od września 2018 r. do września 2019 r. we W. i w innych miejscowościach na terenie P. oraz na terytorium H. działała kierowana przez M. P. (1) ps. (...) zorganizowana grupa przestępcza, zajmująca się produkcją i obrotem znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środkami odurzającymi.

Stojący na czele zorganizowanej grupy przestępczej M. P. (1) wraz z innymi jej członkami sprowadzał z H. znaczne ilości amfetaminy, haszyszu, marihuany, kokainy i tabletek ecstasy, które przywożono do G., a następnie m.in. do W.. Środki odurzające członkowie grupy odbierali w H. i przekazywali współpracującym z nimi kierowcom tirów, którzy następnie przewozili je do P..

We wskazanym wyżej okresie zorganizowana grupa wprowadziła do obrotu co najmniej 700 kilogramów amfetaminy, 200 kilogramów ziela konopi innych niż włókniste, 46 kilogramów haszyszu, ponad 3 kilogramy kokainy i 10.000 tabletek ecstasy. Narkotyki przechowywano w wynajętych garażach na terenie W., gdzie je porcjowano i ważono, a następnie dostarczano odbiorcom.

W garażach we W. przy ul. (...) oraz ul. (...), wynajętych na polecenie M. P. (1), produkowano koncentrat amfetaminy tzw. pastę z płynnej amfetaminy, kwasu siarkowego i kofeiny. Garaż przy ul. (...) funkcjonował od 16 grudnia 2018 r. do marca 2019 r.,, zaś garaż przy ul. (...) od końca lutego 2019 r. do dnia 5 września 2019 r.

Jedną z osób działających w ramach opisanej powyżej zorganizowanej grupy przestępczej był T. R. (1). Wymieniony pełnił przede wszystkim rolę kierowcy-przewoźnika-dostawcy, transportującego środki odurzające i substancje psychotropowe, a także substancje służące do ich wytworzenia, pomiędzy poszczególnymi miejscowościami na terenie kraju. Polecenia wyjazdu do poszczególnych miejscowości T. R. (1) otrzymywał za pośrednictwem komunikatorów internetowych (...) i W., przy czym aplikacje skonfigurowano w ten sposób, aby wiadomości po krótkim czasie od wysłania ulegały automatycznemu usunięciu. T. R. (1) zajmował się również produkcją koncentratu amfetaminy w garażach przy ul. (...) i ul. (...) we W..

T. R. (1) otrzymywał od kierującego zorganizowaną grupą M. P. (1) listę odbiorców wraz z ilością narkotyków do przekazania oraz sposób rozliczenia. Ustalono grupę ponad 20 odbiorców, którym T. R. (1) dostarczał narkotyki. Wśród nich byli P. W. i M. P. (2).

W dniu 5 września 2019 r. dokonano przeszukania w mieszkaniu przy ul. (...) we W., garażu przy ul. (...) oraz zatrzymania T. R. (1) i jego osobistego przeszukania. W toku czynności procesowych zabezpieczono znaczne ilości środków odurzających i substancji psychotropowych, a nadto substancji służących do ich wytworzenia.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (2) k. 794-796, 822,850, 1090-1091

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Protokół przeszukania mieszkania przy ul. (...) we W. wraz ze spisem i opisem rzeczy k. 29-31

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Zeznania (wyjaśnienia) świadka T. R. (1) k. 80-90, 91-108, 109-113, 114-123, 124-138, 201-212, 213-224, 225-235, 262-263, 294-301, 302-311, 316-318, 319-322, 323-325, 326-328, 333-342, 770-771, 773-774, 777-779, 781-785, 1185-1191, 1194-1200, 1305-1308, 1345-1346,

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia sądowo-psychiatryczna dot. T. R. (1) k. 1472

Zeznania (wyjaśnienia) świadka M. P. (3) k. 643-647, 648-651, 652-655, 787-788, 1236-1238

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Protokół przeszukania samochodu A. (...) z dnia 17.09.2019 r. k. 139-141

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia z zakresu chemii nr (...) k. 148-149,

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia z zakresu chemii nr (...) k. 150-152

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia z zakresu chemii nr (...) k. 153-155

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Zeznania (wyjaśnienia) świadka R. S. k. 162-165, 166-176,

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Zestawienie płatności kartą S. C. k. 177-194

Zestawienie wypożyczonych samochodów k. 195-197

Protokół wizji lokalnej k. 236-246, 246, 247-265, 266-282, 283-288

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia z zakresu chemii nr (...) k. 495-498

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Opinia z zakresu chemii nr (...) k. 499-503

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Zeznania (wyjaśnienia) świadka W. K. k. 511-512, 513

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

Zeznania (wyjaśnienia) świadka M. W. (1) k. 518-519, 520-527, 532-534

(dowód także dla dalszych faktów przytoczonych w niniejszym formularzu)

W czerwcu 2019 r. T. R. (1) poznał mężczyznę o pseudonimie (...), któremu na polecenie M. P. (1) co najmniej czterokrotnie przekazał amfetaminę. Mężczyzną tym był oskarżony P. W.. W okresie od czerwca do sierpnia 2019 r. T. R. (1) przekazał oskarżonemu co najmniej 12 kg amfetaminy. Do spotkań między oskarżonym a T. R. (1) dochodziło we W. przy ul. (...), gdzie P. W. przyjeżdżał motocyklem.

T. R. (1) poznał również mężczyznę o pseudonimach (...) i (...) którym okazał się być oskarżony M. P. (2). Celem przekazania narkotyków T. R. (1) spotkał się na polecenie M. P. (1) z oskarżonym kilkukrotnie, we W. przy ul. (...) i ul. (...). W okresie od listopada 2018 r. do sierpnia 2019 r. (...) odebrał od T. R. (1) 500 gramów marihuany, trzykrotnie po 100 gramów kokainy oraz 10 gramów amfetaminy. Przekazał także T. R. (1) 500 gramów metaamfetaminy.

Około 2011 roku M. P. (3) przez swojego kolegę został skierowany do M. P. (2) w celu zakupu narkotyków. Ten z kolei skierował go do A. T., od którego świadek w latach 2022-2012 kupował amfetaminę, mdma, tabletki ekstazy oraz haszysz. Następnie, z uwagi na ukrywanie się (...) przed organami ścigania, M. P. (3) nabywał środki odurzające i substancje psychotropowe od M. P. (1) i P. Ś.. Z uwagi na fakt, iż ci nie dysponowali kokainą, to zwrócił się do M. P. (2) i w okresie od 2013 r. do 2015 r. na terenie W. oskarżony M. P. (2) kilkukrotnie spotkał się z M. P. (3), któremu sprzedał, celem dalszej odsprzedaży, łącznie co najmniej 500 gramów heroiny i 150 gramów kokainy.

Oskarżeni P. W. i M. P. (2) byli na gruncie osobistym związani z M. P. (1), kierującym zorganizowaną grupą przestępczą oraz wchodzącym w jej skład (...). W trakcie pobytów w Areszcie Śledczym w związku z toczącymi się przeciwko niemu postępowaniami oskarżony P. W. podawał dane wymienionych mężczyzn jako osoby „bliskie” – kuzynów. Z kolei M. P. (2) wielokrotnie był legitymowany w trakcie kontroli drogowych, podczas których poruszał się samochodem w towarzystwie (...).

Notatka z ustaleń na temat P. W. k. 198-200

Notatka z ustaleń na temat M. P. (2) k. 638-640

Cena marihuany sprzedawanej przez T. R. (1) tzw. „lampy” wynosiła od 18.000 do 18.500 zł za kilogram, amfetaminę sprzedawał za cenę 18.000 zł za kilogram w sprzedaży detalicznej i za cenę w przedziale 3000-4000 zł za kilogram w cenie hurtowej, zaś kokainę w cenie 250 zł za gram.

M. P. (3) nabywał od M. P. kokainę w cenie 180-210 zł za gram, zaś heroinę w cenie 80.000 zł za kilogram.

W toku badania psychiatrycznego biegli stwierdzili, że wobec oskarżonego P. W. nie zachodzą okoliczności, o jakich mowa w art. 31 §1 i §2 k.k., tj. w chwili czynu nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, a nadto jego aktualny stan zdrowia pozwala na udział w postępowaniu karnym i prowadzenie rozsądnej, samodzielnej obrony.

Biegli z zakresu medycyny sądowej stwierdzili ponadto, że oskarżony P. W. może przebywać w warunkach izolacji penitencjarnej i brak jest podstaw do przyjęcia, że jego stan zdrowia wyczerpuje przesłanki wskazane w art. 259 §1 k.p.k.

Dokumentacja medyczna P. W. k. 885-886, 899

Pismo z Aresztu Śledczego dot. stanu zdrowia P. W. k. 880

Opinia biegłych z zakresu medycyny sądowej k. 912-913

Opinia sądowo-psychiatryczna dot. P. W. k. 1005-1007

Również w odniesieniu do oskarżonego M. P. (2) biegli psychiatrzy stwierdzili, iż nie zachodzą przesłanki z art. 31 §1 i §2 k.k., tzn. w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, a jego aktualny stan zdrowia pozwala na udział w postępowaniu karnym i prowadzenie rozsądnej, samodzielnej obrony.

Opinia sądowo-psychiatryczna

dot. M. P. (2) k. 894-898

P. W. (poprzednie nazwisko: B.) był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie.

Oskarżony ma obecnie 37 lat, jest żonaty i ma dwójkę małoletnich dzieci. Posiada wykształcenie gimnazjalne, nie ma wyuczonego zawodu, utrzymuje się z dorywczych prac budowlanych. Nie posiada majątku.

Dane o karalności

P. W. k. 486-491,

Odpisy wyroków dot. P. W. (poprzednio: B.) k. 841-845, 910-911

Dane z PESEL

M. P. (2) był w przeszłości karany sądownie.

Oskarżony ma obecnie 42 lata, jest kawalerem i ma małoletniego syna. Posiada wykształcenie średnie, jest z zawodu spawaczem. Utrzymuje się z dorywczych prac budowlanych. Majątku nie posiada.

Dane o karalności

M. P. (2) k. 829-830

Zawiadomienie o odbywaniu kary przez M. P. (2) k. 836

Dane z PESEL

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. W.

Czyn wskazany w pkt I części wstępnej wyroku

1.2.2.

M. P. (2)

Czyn wskazany w pkt III części wstępnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Branie przez oskarżonych P. W. i M. P. (2) udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodzili M. R., T. R. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych.

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (2)

Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego jako wiarygodne wyłącznie w takim zakresie, w jakim korespondowały one z innymi pozyskanymi w toku sprawy dowodami. W tym kontekście w szczególności Sąd wziął pod uwagę to, iż oskarżony opisał swoją znajomość z T. R. (1) i potwierdził, że nabywał od niego środki odurzające. Jednocześnie oskarżony stwierdził, że narkotyki kupował wyłącznie na własny użytek – która to okoliczność z kolei była sprzeczna z ustaleniami w sprawie.

Zeznania (wyjaśnienia) świadka T. R. (1)

Depozycje T. R. (1) stanowiły z perspektywy Sądu szczególnie istotny dowód przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, dotyczących przypisanych oskarżonym przestępstw. Sąd uznał je przy tym za wiarygodne, albowiem świadek zeznawał (wyjaśniał) w sposób jasny, logiczny i uporządkowany, a w toku kolejnych przesłuchań konsekwentnie podtrzymywał swoje wcześniejsze twierdzenia i podawane przez siebie okoliczności. Wymieniony zdecydował się na współpracę procesową z organami ścigania w trybie art. 60 k.k. jako tzw. mały świadek koronny, dostarczając prokuraturze i sądowi licznych, istotnych procesowo informacji, w zamian za co mógł skorzystać z dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. W składanych przez siebie zeznaniach (wyjaśnieniach) T. R. (1) jednoznacznie wskazywał na wolę przekazania organom ścigania informacji o szczegółach działania zorganizowanej grupy przestępczej, w której strukturach funkcjonował, a także złożenia zeznań (wyjaśnień) o nowych, nieujawnionych uprzednio przestępstwach narkotykowych innych osób. Podczas kolejnych, licznych przesłuchań T. R. (1) konsekwentnie uzupełniał podawane pierwotnie informacje, odnosząc się do kolejnych sukcesywnie gromadzonych dowodów.

Niezależnie od motywów, jakimi kierował się T. R. (1), ocena jego zeznań prowadzi Sąd do uznania świadka za wiarygodne osobowe źródło dowodowe, w szczególności wobec faktu, iż w składanych depozycjach obciążał on również siebie samego. Dla uzyskania cechy pełnowartościowego dowodu konieczne jest, aby takie zeznania były jasne i konsekwentne, a także znajdowały potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Tak było, zdaniem Sądu, w przypadku zeznań T. R. (1). Sąd podkreśla przy tym, że w przypadku tzw. dowodu z pomówienia, nie jest konieczne, aby relacja oskarżonego była potwierdzona innymi dowodami co do każdego opisywanego przez niego przestępstwa. Wystarczy, aby co najmniej część opisywanych przez niego przestępstw zastała potwierdzona innymi dowodami, co będzie stanowiło podstawę do pozytywnego zweryfikowania pozostałej części wyjaśnień. Tak również stało się w przypadku zeznań świadka. Na marginesie należy również podkreślić, że depozycje T. R. (1) były przedmiotem analizy i oceny w toku innych postępowań jurysdykcyjnych (w tym m.in. sprawy (...) Sądu Okręgowego we W., w której wymieniony miał status oskarżonego), w których Sąd również uznał je za pełnowartościowy dowód.

Składając wyjaśnienia (zeznania) T. R. (1) wskazał na oskarżonych w niniejszej sprawie jako uczestników obrotu narkotykami, wielokrotnie i szczegółowo opisując ich zachowania, o których posiadał wiedzę. Między popełnieniem czynów, a złożeniem depozycji nie doszło do znacznego upływu czasu, a jego relacje są konsekwentne. T. R. (1) szczegółowo opisał poszczególne transakcje, ich czas, okoliczności, role osób uczestniczących w tym procederze, ich wygląd i wiek, używane przez nich samochody, pseudonimy oraz sposób rozliczeń z nimi.

Podkreślić przy tym należy, iż depozycje T. R. (1) znajdują wsparcie w fakcie odnalezienia i zatrzymania u czterech wskazanych przez niego oskarżonych środków odurzających: u W. K. ponad 250 g amfetaminy, u K. S. 6 g kokainy, u D. S. 45 gramów metaamfetaminy, u J. K. ponad 1 kg amfetamiany.

Wskazywane przez T. R. (1) okoliczności (w zakresie posiadanej przez siebie wiedzy) potwierdzili także świadkowie M. P. (3), R. S., M. W. (2) i M. W. (1). Z zeznaniami T. R. (1) korespondują także dokumentacja dotycząca wynajmu samochodów oraz transakcji zapisanych na karcie S. (...).

Sąd podkreśla przy tym, iż z uwagi na liczne przedstawione przez świadka szczegóły – w tym odnoszące się zarówno do ogólnych okoliczności związanych z funkcjonowaniem zorganizowanej grupy przestępczej, jak i rodzaju i ilości środków zbytych na rzecz oskarżonych P. W. i M. P. (2), a także ich ustalonych w obrocie cen za gram lub kilogram (w zależności od substancji), zeznania T. R. (1) stanowiły dowód nie tylko wiarygodny, ale przede wszystkim bardzo przydatny do czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Nie zmienia takiej oceny niepamięć świadka przed Sądem do szczegółów przedmiotowych wydarzeń, w tym rodzaju i ilości środków. Podkreślić bowiem należy, iż skala działania grupy, w tym świadka była bardzo duża, przekazywał on bardzo wielu osobom zakazane substancje, od tego czasu upłynął już stosunkowo długi okres czasu. Niepamięć świadka co do szczegółów jest naturalna, nie może więc wpływać na podważanie wiarygodności jego zeznań.

Opinia sądowo-psychiatryczna dot. T. R. (1)

Nie znaleziono powodu do kwestionowania wiarygodności dowodu w postaci opinii biegłych, albowiem została ona sporządzona przez uprawnionych do tego, wykwalifikowanych specjalistów, a jej treść jest jasna, logiczna i wewnętrznie spójna. Sąd miał przy tym jednak na uwadze, iż przedmiotowa opinia nie została sporządzona w toku niniejszego postępowania karnego przez biegłych powołanych do tej sprawy – wobec czego wnioski opinii koncentrują się na kwestiach związanych z możliwością ponoszenia przez T. R. (1) odpowiedzialności karnej (z perspektywy treści art. 31 §1 i §2 k.k.), nie zaś oceny jego psychologicznej wiarygodności jako świadka. Niezależnie zatem od faktu, iż opinia została sporządzona w sposób prawidłowy należy mieć zatem na uwadze, iż w toku jej sporządzania biegli (powołani w toku innej sprawy) dokonywali oceny stanu psychicznego T. R. (1) pod kątem jego zdolności rozumienia znaczenia popełnionych przez niego czynów zabronionych (przypisanych mu w toku odrębnego procesu) i pokierowania swoim postępowaniem, nie zaś co do jego zdolności spostrzegania i komunikowania swoich spostrzeżeń.

Mimo wszystko, bez względu na powyższe, w treści opinii stwierdzono iż nałogowe zażywanie przez T. R. (1), o ile mogło mieć wpływ na jego osobowość, nie daje jednak podstaw do kwestionowania jego poczytalności (w rozumieniu art. 31 k.k.) Skoro tak, Sąd doszedł do przekonania, iż treść przedmiotowej opinii nie wpływa na ocenę wiarygodności zeznań złożonych przez T. R. (1) jako świadka, w szczególności, iż Sąd podczas wielogodzinnych przesłuchań świadka miał z nim bezpośredni kontakt i mógł ocenić jego postawę.

Zauważyć także należy, iż w przedmiotowej opinii we wnioskach ma miejsce oczywista omyłka pisarska, iż T. R. (1) zerwał z nałogowym używaniem heroiny około 2 lat temu, podczas gdy z wywiadu wynika, iż było to 20 lat temu, a więc tak jak twierdził świadek przed Sądem.

Zeznania (wyjaśnienia) świadka M. P. (3)

Sąd ocenił zeznania (wyjaśnienia) świadka jako wiarygodne. Były one obszerne i wewnętrznie spójne, a ponadto ich treść korespondowała z ustaleniami czynionymi w oparciu o inne dowody. Zeznania świadka odnosiły się do wielu wątków, objętych również przedmiotem prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego. Był to przy tym dowód szczególnie przydatny, albowiem w oparciu o treść depozycji wymienionego świadka czyniono ustalenia w zakresie przestępczej działalności oskarżonego M. P. (2) – który na rzecz M. P. (3) zbywał środki narkotyczne w postaci kokainy i heroiny. Analizując zeznania M. P. (3) skupiono się przede wszystkim na tych fragmentach, w których odnosił się on do przedmiotu niniejszej sprawy, a w szczególności – do okoliczności nabywania narkotyków od M. P. (2). W tym zakresie weryfikacja procesowa ich treści w oparciu o pozostały zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy pozwoliła na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek, podobnie jak T. R. (1), w ramach prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego zdecydował się na współpracę procesową z organami ścigania w trybie art. 60 k.k. jako tzw. mały świadek koronny, a kolejno złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze (w trybie art. 387 §1 k.p.k.) Podobnie jak w przypadku T. R. (1), Sąd przyjął, iż motywacja M. P. (3) (dążenie do zminimalizowania grożącej mu odpowiedzialności karnej) nie wpływa negatywnie na możliwość oceny jego zeznań (wyjaśnień) jako wiarygodnych. Wręcz przeciwnie, w ocenie Sądu przyjęta przez świadka postawa, która polega na korzystaniu z przewidzianych przez procedurę karną przepisów stanowiących wyraz tzw. oportunizmu procesowego, w świetle faktu iż świadek obciążał również samego siebie, tym bardziej świadczy o jego słusznych intencjach – dążył on bowiem do złagodzenia grożących mu prawnokarnych konsekwencji poprzez wykorzystanie przewidzianych przez ustawodawcę instrumentów, nie zaś poprzez mataczenie czy wyjaśnianie niezgodnie z prawdą (co wolno mu było czynić w ramach przysługującego mu prawa do obrony w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu). Świadek był konsekwentny w swoich wyjaśnieniach/zeznaniach, opisywał wiek, wygląd i miejsce zamieszkania oskarżonego M. P. (2), gdzie spotykał się nim celem nabycia środków. Wskazywał również, iż już około dwa lata wcześniej poznał oskarżonego, kiedy został do niego skierowany w celu nabycia narkotyków, a ten z kolei skierował go do A. T.. Gdyby świadek chciał bezpodstawnie obciążać oskarżonego, mógłby to zrobić już we wcześniejszym okresie swego przestępczego procederu handlu narkotykami. Świadek ten bez żadnych wątpliwości rozpoznał oskarżonego zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem, jak też inne osoby związane z tym nielegalnym procederem.

Zeznania (wyjaśnienia) świadków

- M. W. (2)

- R. S.

- M. W. (1)

Sąd uznał zeznania (wyjaśnienia) świadków za zasadniczo wiarygodne, albowiem były one w przeważającej mierze zbieżne ze sobą nawzajem, a nadto korespondowały z innymi zgromadzonymi w toku postępowania dowodami. Z uwagi na rolę, jaką poszczególni świadkowie pełnili w procederze handlu narkotykami, ich depozycje Sąd ocenił jako przydatne w zakresie czynienia ustaleń co do okoliczności związanych z czynami przypisanymi oskarżonym P. W. i M. P. (2), potwierdzały bowiem wyjaśnienia/zeznania T. R. (1) w zakresie funkcjonowania procederu handlu narkotykami, jak też roli M. P. (1) i T. R. (1).

Protokół przeszukania mieszkania przy ul. (...) we W. wraz ze spisem i opisem rzeczy

Protokół przeszukania samochodu A. (...) z dnia 17.09.2019 r.

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodów w postaci protokołów z czynności procesowych, albowiem czynności te były celowe i uzasadnione, zaś sposób ich przeprowadzenia prawidłowy i zgodny z adekwatnymi normami proceduralnymi, a przy tym ich legalność, zasadność oraz prawidłowość nie była kwestionowana w toku postępowania. Protokoły z podjętych czynności procesowych są szczegółowe i w prawidłowym stopniu odzwierciedlają ich faktyczny przebieg, a nadto czynią zadość wymogom formalnym stawianym tego typu dokumentom.

Opinia z zakresu chemii nr (...) (...)

Opinia z zakresu chemii nr (...) (...)

Opinia z zakresu chemii nr H-V- (...)

Opinia z zakresu chemii nr (...) (...)

Opinia z zakresu chemii nr (...) (...)

Brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w opiniach, albowiem zostały one sporządzone przez profesjonalne podmioty, a w swojej treści jednoznaczne, zrozumiałe i wewnętrznie spójne. Z opinii jednoznacznie wynika, jakiego rodzaju substancje niedozwolone zostały zabezpieczone w toku postępowania.

Zestawienie płatności kartą S. C.

Zestawienie wypożyczonych samochodów

Sąd uwzględnił dowód z przedstawionych dokumentów, albowiem brak było zastrzeżeń co do ich wiarygodności, a nadto korespondowały one z uznanym za wiarygodny dowodem w postaci zeznań (wyjaśnień) świadka T. R. (1). Wskazane dokumenty potwierdzały fakt wielokrotnych wyjazdów T. R. (1) w podawanych przez niego okolicznościach (daty, miejscowości docelowe) w celu transportu środków odurzających i substancji psychotropowych, których obrotem następnie zajmowała się zorganizowana grupa przestępcza kierowana przez M. P. (1).

Notatki z ustaleń na temat P. W. i M. P. (2)

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności zawartych tam ustaleń

P. lokalnej

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu w postaci protokołów z przeprowadzonych czynności procesowych, któreych prawidłowość nie była również kwestionowana w toku postępowania przygotowawczego. Dowód ten Sąd ocenił jako szczególnie przydatny, albowiem w toku przeprowadzonej wizji lokalnej świadek T. R. (1) jednoznacznie wskazał miejsca przeprowadzanych transakcji narkotykowych.

Odpisy wyroków

Wyroki nie budzą wątpliwości co do ich autentyczności i wiarygodności.

Dokumentacja medyczna P. W.

Pismo z Aresztu Śledczego dot. stanu zdrowia P. W.

Opinia biegłych z zakresu medycyny sądowej

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu w postaci dokumentacji medycznej oskarżonego P. W..

Brak było również powodów do nieuwzględnienia opinii o stanie zdrowia oskarżonego, albowiem została ona opracowana przez uprawniony do tego, wyspecjalizowany podmiot, a jej treść nie budzi zastrzeżeń – jest szczegółowa, jasna i kompletna. W treści przedmiotowej opinii zespół biegłych z zakresu medycyny sądowej na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej i badania oskarżonego ocenił, iż pomimo szeregu dolegliwości stwierdzonych w przeszłości u oskarżonego, aktualny stan zdrowia P. W. nie stanowi przeciwwskazania dla jego pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej.

Opinie sądowo-psychiatryczne dot. P. W. i M. P. (2)

Brak podstaw do kwestionowania konkluzji przedstawionych w sporządzonych przez specjalistów, a w swojej treści szczegółowych, zrozumiałych i kompletnych opinii sądowo-psychiatrycznych.

Zarówno w odniesieniu do oskarżonego P. W. jak i oskarżonego M. P. (2) biegli nie stwierdzili okoliczności, o jakich mowa w art. 31 §1 i §2 k.k. - zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w chwili popełnienia przez nich przypisanych im czynów zabronionych.

Dane z PESEL

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodu.

Dane o karalności

Odpisy wyroków wydanych wobec P. W. i M. P. (2)

Zawiadomienia o odbywaniu kary przez P. W. i M. P. (2)

Brak podstaw do kwestionowania prawdziwości i wiarygodności dowodów z wymienionych dokumentów. Na ich podstawie Sąd dokonał ustaleń w zakresie wcześniejszej karalności oskarżonych.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego P. W.

Sąd odrzucił wyjaśnienia oskarżonego P. W. jako niewiarygodne, albowiem były one całkowicie sprzeczne z ustaleniami dokonanymi w sprawie w oparciu o uznany za wiarygodny, obszerny materiał dowodowy. W toku postępowania przygotowawczego P. W. nie przyznał się do zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień. Postawę tę oskarżony prezentował również przed Sądem, kwestionując swoje sprawstwo w zakresie zarzuconych i przypisanych mu czynów zabronionych. Biorąc pod uwagę całokształt dokonanych w sprawie ustaleń i przeprowadzonych dowodów, Sąd ocenił iż wyjaśniając w określony sposób oskarżony realizuje przyjętą taktykę procesową w ramach przysługującego mu prawa do obrony, niemniej jednak podawana przez niego wersja wydarzeń nie zasługiwała zdaniem Sądu na uwzględnienie, jako niewiarygodna. W szczególności Sąd odrzucił te twierdzenia oskarżonego, w których wykluczał on swoje sprawstwo wyłącznie w oparciu o fakt, iż na co dzień mieszkał za granicą. Jak ustalono w toku postępowania, P. W. faktycznie mieszkał w Niemczech, gdzie do dnia 15 września 2019 r. był zatrudniony, jednak ustalono również, że na co dzień poruszał się na motocyklu – pojeździe, który umożliwia szybkie przemieszczanie się, niezależnie od komunikacji zbiorowej. Biorąc zatem pod uwagę stosunkowo niewielką odległość między B. (gdzie oskarżony przebywał) a W. oraz brak kontroli granicznych, warunki drogowe – autostrada, kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd stwierdził, że całkowicie możliwe były przyjazdy oskarżonego do P. celem spotkania się z T. R. (1). Jak bowiem ujawniono w toku postępowania, mimo że oskarżony był zatrudniony przez berlińskiego pracodawcę do dnia 15 września 2019 r., w dniu 9 września 2019 r. na terenie W. był legitymowany podczas jazdy motocyklem – w związku z popełnionym wykroczeniem. Okoliczność ta bezsprzecznie świadczy o tym, iż pomimo zatrudnienia i codziennego zamieszkania na terenie N., oskarżony bywał również w tym czasie we W.. Także zatrzymany został na terenie W..

Stąd, mając na względzie całokształt opisanych wyżej okoliczności oraz postawę procesową oskarżonego, ograniczającą się do zaprzeczania swojemu sprawstwu i odmowie złożenia szerszych wyjaśnień, alibi oskarżonego uznano za niewiarygodne.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (2)

Sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego M. P. (2) jako zasadniczo niewiarygodne – albowiem były one w przeważającej mierze sprzeczne z ustaleniami, dokonanymi w oparciu o uznany za wiarygodny materiał dowodowy. Na tej podstawie uwzględniono wyłącznie te twierdzenia oskarżonego, które w sposób ogólny odnosiły się do jego spotkań z T. M. P. potwierdził bowiem, że między nim a świadkiem doszło do transakcji narkotykowych, podał jednak, że rozmaite substancje kupował wyłącznie na własny użytek, co – jak ustalono w toku postępowania – okazało się niezgodne z prawdą.

W toku postępowania przygotowawczego M. P. (2) nie przyznał się do zarzuconych mu czynów i złożył wyjaśnienia odnoszące się do okoliczności objętych przedmiotem postępowania, które jednak okazały się sprzeczne z ustaleniami poczynionymi w oparciu o inne zgromadzone w sprawie dowody. W trakcie przesłuchania przed Sądem oskarżony kontynuował przyjętą postawę i zaprzeczył swojemu sprawstwu, odmawiając składania szerszych wyjaśnień. W trakcie rozprawy oskarżony odniósł się również do zeznań świadka M. P. (3), kwestionując ich wiarygodność z powodu rzekomego konfliktu, jaki miał między nimi istnieć, choć wcześniej twierdził, iż nie zna tej osoby.

Mając na uwadze całokształt ustalonych w sprawie okoliczności oraz zgromadzony materiał dowodowy, wyjaśnienia/zeznania T. R. (1) i M. P. (3), twierdzenia oskarżonego Sąd ocenił jako realizujące przyjętą przez niego linię obrony i w zasadniczej mierze odrzucił je jako niewiarygodne.

Opinia psychologiczna dot. świadka M. P. (3)

Sąd nie dopuścił dowodu z przedmiotowej opinii na okoliczność stanu psychicznego świadka M. P. (3), albowiem w ocenie Sądu dowód ten nie był przydatny do czynienia ustaleń w niniejszej sprawie. Zgodnie z treścią opinii, nie stwierdzono u świadka zaburzeń psychicznych wskazujących na uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego, zaś jego sprawność intelektualną oceniono jako zgodną z poziomem normy dla jego grupy wiekowej. Stwierdzono, że opiniowany posiada zdolność analizy i syntezy, widzi związki przyczynowo skutkowe. U M. P. (3) nie stwierdzono zatem zaburzeń skutkujących całkowitym brakiem umiejętności czy zdolności spostrzegania. Jednocześnie biegły zwrócił uwagę na sprzeczności w składanych przez świadka depozycjach, ich zmienność w czasie, fakt iż podczas zeznawania (wyjaśniania) M. P. (3) wydawał się spięty, momentami niespontaniczny. Nadmienić przy tym należy, iż wskazana opinia została pozyskana w toku innego postępowania karnego. Sąd wskazuje jednak, że w trakcie rozpoznawania niniejszej sprawy nie znaleziono podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań składanych przez M. P. (3), zwłaszcza że w toku rozprawy Sąd miał ze świadkiem bezpośredni kontakt i na tej podstawie nabrał osobistego przekonania co do jego wiarygodności.

Zeznania M. P. (1)

Wyjaśnienia A. T.,

Wyjaśnienia M. R.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom świadków (oskarżonych – P. i T. w innym postępowaniu), w których zaprzeczali funkcjonowaniu grupy przestępczej, handlu narkotykami, jak też udziału w tym oskarżonych. Należy zauważyć, iż świadkowie ci mieli interes procesowy w podważaniu wiarygodności T. R. (1), albowiem w oparciu o jego wyjaśnienia/zeznania zostali oskarżeni o tożsame działania. Mając te okoliczności na uwadze, twierdzenia M. P. (1) i A. T. przed Sądem należało odrzucić, jako rażąco sprzeczne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Natomiast M. R. odmawiając składania zeznań przed Sądem, także w postępowaniu przygotowawczym nie ustosunkował się do okoliczności związanych z przedmiotowym postępowaniem

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II.

VI., IX.

P. W.

M. P. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Na wstępie Sąd wskazuje, iż na podstawie art. 4 §1 k.k. w chwili orzekania zastosowano przepisy Kodeksu Karnego oraz ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynów zabronionych, jako względniejsze dla oskarżonych.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego i dokonanych ustaleń Sąd uznał, iż oskarżony P. W. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 §1 k.k., zaś oskarżonemu M. P. (2) przypisano popełnienie dwóch czynów zabronionych, również kwalifikowanych z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 §1 k.k.

Przepis art. 56 ustawy penalizuje zachowanie polegające na niezgodnym z przepisami art. 33, 34, 35, 37, 40 i 40a ustawy wprowadzaniu do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej oraz uczestniczeniu w obrocie środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. Obrót środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi, słomą makową oznacza przeniesienie ich własności bądź posiadania, odpłatnie bądź nieodpłatnie, bez udziału konsumenta. Wprowadzenie do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, zgodnie z treścią art. 4 pkt 34 u.o.p.n., polega na udostępnieniu ich odpłatnie lub nieodpłatnie osobom trzecim. Warunkiem koniecznym jest również ustalenie, że osoba, której środki są udostępniane, nie jest konsumentem. W przypadku, gdy odbiorcą jest konsument takich środków, sprawca nie popełnia przestępstwa określonego w art. 56, lecz jedno z przestępstw udzielania, określanych w przepisach art. 58 lub 59 u.o.p.n.

Cechą, która odróżnia zachowanie przestępne polegające na „wprowadzaniu do obrotu” środka odurzającego od jego „udzielania”, jest charakter odbiorcy tego środka, którym w drugim przypadku jest konsument narkotyku. Uczestnictwem w obrocie jest zachowanie każdego, kto ma odegrać pewną rolę w procesie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub substancji psychotropowych. Tak więc potencjalny „uczestnik” obrotu, po dokonanym czynie z art. 56 ust. 1 lub 3 ustawy, może zakończyć swoją przestępną działalność, ale może również ją kontynuować. „Uczestniczenie w obrocie” może również przybierać formę bierną, polegającą na odebraniu takiego środka od osoby zajmującej się jego „wprowadzaniem do obrotu” z zamiarem dalszego przekazywania go kolejnym osobom – w tym konsumentom. Tym samym należy wskazać, że jedną z form „uczestniczenia w obrocie” środkami odurzającymi w rozumieniu art. 56 ust. 1 i 3 ustawy może być również nabycie tych środków od osoby wprowadzającej je do tego obrotu, niezależnie od tego, kto będzie kolejnym ich nabywcą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 30.11.2017 r., II AKa 299/17, LEX nr 2486462). Zgodnie z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, który penalizuje kwalifikowaną postać czynu przestępczego z art. 56 ust.1, odpowiedzialności w nim przewidzianej podlega sprawca, który wbrew przepisom art. 33-35, art. 37, art. 40 i art. 40a, wprowadza do obrotu środki odurzające, substancje psychotropowe, słomę makową lub nowe substancje psychoaktywne albo uczestniczy w takim obrocie jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej. Sąd Najwyższy wypowiadał się konsekwentnie, że "znaczna ilość" narkotyków to taka, która wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (vide: postanowienie SN z 1 lutego 2007 r., III KK 257/06 , LEX nr 323801; postanowienie SN z 23 września 2009 r., I KZP 10/09 , LEX nr 518123; wyroki SN: z 1 marca 2006 r., III KK 47/05 , LEX nr 182794 i z 10 czerwca 2008 r., III K 30/08, LEX nr 418629). Stanowisko takie wspiera doktryna (vide: M. Bojarski, W. Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248; L. Chruściel, M. Preiss - Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, Warszawa 2000, s. 257).

Analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania (wyjaśnienia) T. R. (1), nie ulega wątpliwości, że oskarżeni P. W. i M. P. (2) w zamiarze bezpośrednim uczestniczyli w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, amfetaminy, kokainy i heroiny. Oskarżeni zaopatrywali się w środki odurzające u T. R. (1), który handlował nimi w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez M. P. (1). Na podstawie przeprowadzonych w sprawie czynności ustalono, iż do nabywania przez oskarżonych środków odurzających i substancji psychotropowych dochodziło kilkukrotnie, a zarazem kupowane przez nich ilości poszczególnych substancji należy ocenić jako znaczne. Z uwagi na wysokie ceny poszczególnych substancji w nielegalnym obrocie prezentowały one istotną wartość ekonomiczną, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż działania oskarżonych były przez nich podejmowane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z dalszego ich zbywania, o czym świadczy chociażby ilość otrzymywanych substancji. Ponadto M. P. (2) przekazał T. R. (1) 500 gram metaamfetaminy, celem dalszej odsprzedaży.

Jak już uprzednio wskazano, kluczowymi z perspektywy Sądu dowodami, na podstawie których dokonywano w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, były depozycje składane przez T. R. (1) i (w nieco mniejszym stopniu, albowiem odnosiły się tylko do M. P. (2)), M. P. (3). Sąd ocenił te dowody jako wiarygodne, albowiem nie tylko były one konkretne i spójne, ale również korespondowały z pozostałym zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym, a nadto były zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Depozycje te były nadto weryfikowane w toku innych postępowań karnych (w szczególności spraw (...) i (...) Sądu Okręgowego we W., gdzie wymienieni występowali w procesowej roli oskarżonych), gdzie również przyznano im walor wiarygodności. W oparciu o obszerne, bardzo szczegółowe zeznania (wyjaśnienia) składane przez T. R. (1) ustalono, iż oskarżeni byli jego odbiorcami i zaopatrywali się u niego w narkotyki. W odniesieniu do oskarżonych T. R. (1) podał szczegółowe rysopisy i rozpoznał ich w trakcie okazania wizerunku, oskarżonego M. P. (2) rozpoznał również w trakcie rozprawy przed Sądem, a nadto opisał okoliczności zbycia na ich rzecz środków odurzających – podając liczbę i miejsce spotkań oraz ilość poszczególnych substancji i cenę, za jaką dokonywano transakcji w obrocie hurtowym i detalicznym. Wiarygodności twierdzeń świadka nie obniża fakt, iż przed Sądem nie rozpoznał P. W., albowiem wyjaśnił co było tego powodem, a w postępowaniu przygotowawczym nie miał wątpliwości co do rozpoznania tego oskarżonego. Na podstawie depozycji T. R. (1) potwierdzono pseudonimy, jakimi posługiwali się oskarżeni ( (...) w przypadku P. W. i (...) w przypadku M. P. (2)). Świadek ten potwierdził również, że oskarżony W. poruszał się na motocyklu – która to okoliczność była o tyle istotna, iż posłużyła do procesowej weryfikacji wiarygodności wyjaśnień tego oskarżonego. Z kolei zeznania (wyjaśnienia) złożone przez M. P. (3) umożliwiły poczynienie szczegółowych ustaleń co do drugiego z czynów przypisanych oskarżonemu M. P. (2) – M. P. był bowiem w tym układzie sytuacyjnym odbiorcą środków, które przekazywał mu oskarżony P.. W trakcie przesłuchań M. P. (3) szczegółowo opisał okoliczności spotkań z oskarżonym oraz rozpoznał jego wizerunek na okazanej mu tablicy poglądowej, a następnie zidentyfikował oskarżonego w trakcie rozprawy przed Sądem. Potwierdził on również, że oskarżony posługiwał się pseudonimem (...).

Jednocześnie Sad uznał, że oskarżeni przypisanych im przestępstw dokonali w warunkach czynu ciągłego, o którym mowa w art. 12 §1 k.k. Wynika to przede wszystkim z faktu, że na przestrzeni okresu, w którym miało dochodzić do przestępczych zachowań, niecelowym byłoby wyodrębnienie poszczególnych zachowań i potraktowanie ich jako odrębne czyny zabronione, albowiem wszystkie zachowania oskarżonych składały się na pewną całość, której celem było uczestniczenie w obrocie znacznymi ilościami narkotyków.

Dodatkowo Sąd wskazuje, iż w oparciu o ustalenia dokonane na podstawie dowodu z zeznań (wyjaśnień) T. R. (1) zmodyfikowano opis czynu przypisanego P. W. w zakresie ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, którą obrót odbywał się z jego udziałem, przyjmując iż w istocie ilość ta wynosiła 12 kg, nie 9 kg (jak to wskazano w akcie oskarżenia). Świadek ten konsekwentnie mówił o co najmniej 4 spotkaniach i przekazywaniu każdorazowo po 3 kg amfetaminy.

Jednocześnie, z uwagi na uniewinnienie obu oskarżonych od zarzuconych im przestępstw z art. 258 §1 k.k., z opisu pozostałych przypisanych im czynów Sąd wyeliminował stwierdzenie o działaniu przez nich w zorganizowanej grupie przestępczej, a z kwalifikacji prawnej art. 65 §1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

3.5. Uniewinnienie

I.

V.

P. W.

M. P. (2)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie wykazano, aby oskarżeni działali w ramach kierowanej przez M. P. (1) zorganizowanej grupy przestępczej, zajmującej się obrotem substancjami niedozwolonymi.

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie poglądem, zorganizowaną grupę przestępczą tworzą co najmniej trzy osoby, których celem jest popełnienie przestępstw, przy czym w stanowi ona zjawisko bardziej zaawansowane aniżeli „zwykłe” współsprawstwo – zorganizowana grupa cechuje się pewną strukturą, uporządkowaniem, występowaniem określonych ról. Znamiona tego czynu składają się zatem z trzech elementów – liczebności, sposobu funkcjonowania oraz celu. Jak ustalono w toku niniejszej sprawy, grupa, której założenie i nadzorowanie zarzucono w ramach odrębnego postępowania M. P. (1) i w ramach której popełniane były liczne czyny zabronione penalizowane na gruncie Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii była rozbudowana, co w sposób oczywisty realizuje znamię odnoszące się do liczebności jej członków. W toku postępowania w sposób bezsporny ustalono również, iż podstawowym celem łączącym jej członków było wspólne popełnianie przestępstw narkotykowych, co miało służyć osiąganiu istotnych korzyści materialnych, co stanowi realizację kolejnego ze znamion tego czynu zabronionego.

W kontekście znamienia „zorganizowania” - w wyroku z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie wskazał, że przez wymagane ustawą „zorganizowanie” grupy rozumie się, że grupa taka funkcjonuje zgodnie z pewnymi ustalonymi regułami i ma wewnętrzną strukturę, zatem poszczególni jej członkowie pełnią określone funkcje bądź role. Świadczy to o wewnętrznym uporządkowaniu grupy, stałości reguł jej funkcjonowania, a więc form zorganizowania, w przeciwieństwie do grupy osób choćby i stale popełniających wspólnie podobne przestępstwa, ale wymieniających się rolami w zależności od zaistniałych zmiennych sytuacji. Istnienie koleżeńskich powiązań pomiędzy członkami grupy nie sprzeciwia się zorganizowaniu w grupę przestępczą. Podobnie brak mechanizmów wymuszających posłuszeństwo członków grupy, a nawet brak kierownictwa grupy nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Zorganizowana grupa przestępcza może funkcjonować na zasadzie dobrowolnego udziału w niej członków. Motywy, którymi kierują się poszczególne osoby przystępujące do grupy przestępczej, nie mają znaczenia dla bytu zorganizowanej grupy przestępczej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16.02.2012 r., II AKa 252/11, KZS 2012/3, poz. 42). Działanie w zorganizowanej grupie przestępczej to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy „luźna” grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu zorganizowania tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem uporządkowania), pewna trwałość, więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzanie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami. Kierowanie grupą jako funkcja władcza polega na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy (w ten sposób Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 7.12.2000 r., II AKa 184/00, KZS 2001/1, poz. 26; podobnie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 24.01.2001 r., II AKa 240/01, Prok. i Pr. 2004/4, poz. 20).

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności niniejszej sprawy i dokonanych w jej ramach ustaleń, Sąd uznał, że istnienie wskazanych wyżej elementów – cechującej się strukturą i pewnym stopniem zorganizowania grupy, która miała na celu popełnianie przestępstw narkotykowych – wykazano w sposób nie budzący wątpliwości, na co wskazują ustalenia w sprawie.. Zarazem jednak w niniejszym postępowaniu nie udowodniono w sposób przekonujący (przełamujący zasadę domniemania niewinności oraz in dubio pro reo), aby swoim zachowaniem oskarżeni P. W. i M. P. (2) zrealizowali znamię brania udziału w tej grupie.

Zgodnie z wykładnią językową, „brać udział” to uczestniczyć, przynależeć do grupy lub związku przestępczego, akceptując zasady, na jakich grupa lub związek funkcjonuje. Na realizację powyższego znamienia składają się dwa elementy - podmiotowy, wyrażający wolę przynależności do jednej z form organizacji przestępczej oraz przedmiotowy, wskazujący na co najmniej niewielką aktywność w ramach grupy lub związku. Jak stwierdził Sąd Apelacyjny w Warszawie: „»Branie udziału« polega na przynależności do grupy, akceptowaniu zasad, które nią rządzą, oraz wykonywaniu poleceń i zadań wskazanych przez osoby stojące w hierarchii grupy odpowiednio wyżej. Istotna jest tu też identyfikacja członka z grupą, przy czym nie pozostaje on tam wyłącznie pasywny. »Branie udziału« polegać może na wspólnych akcjach przestępczych, ich planowaniu, odbywaniu spotkań, uzgadnianiu struktury, wyszukiwaniu kryjówek, posługiwaniu się pseudonimami, zdobywaniu zaopatrzenia niezbędnego grupie do realizacji założonych celów, a także na podejmowaniu czynności mających uniemożliwić wykrycie sprawców. Tu zaliczyć należy też dzielenie łupów pochodzących z przestępstw, zaspakajanie potrzeb rodzin aresztowanych członków grupy” (wyrok SA w Warszawie z 4.07.2013 r., II AKa 161/13, LEX nr 1356707).

Konsekwencją zasady domniemania niewinności obowiązującej w prawie karnym jest stypizowana w 5 § 2 k.p.k. zasada in dubio pro reo czyli nakaz interpretowania nieusuniętych w postępowaniu dowodowym wątpliwości na korzyść oskarżonego. Jak wynika z bogatego dorobku doktryny oraz orzecznictwa sądów pierwszym elementem, który wyznacza granice tej zasady, jest stwierdzenie „nieusuwalności” wątpliwości. Spełnienie tego warunku uprawnia do przeprowadzenia oceny, czy dokonano ich rozstrzygnięcia na korzyść, czy też na niekorzyść oskarżonego. Aktualnym pozostaje w obowiązującym stanie prawnym orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym sięgnięcie po tę instytucję jest niedopuszczalne wówczas, gdy postępowanie dowodowe było niepełne bądź przeprowadzono dowody w sposób niedokładny (wyrok SN z 16.01.1974 r., III KR 315/73, OSNKW 1974/5, poz. 97). Drugim elementem wyznaczającym granice zasady in dubio pro reo jest inna zasada procesowa, a mianowicie zasada swobodnej oceny dowodów zawarta w art.7 k.p.k. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynikają dwie główne reguły ograniczające zasadę in dubio pro reo - kwestia wiarygodności - przyznania tego waloru niektórym dowodom z odmienną oceną innych- która nie należy do kryteriów oceny dokonywanej przez pryzmat art. 5 § 2 k.p.k., lecz jest częścią analizy dokonywanej na podstawie art. 7 k.p.k., który wprowadza reguły oceny dowodów (postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10) oraz konieczność ustalenia przez organ orzekający istnienia dwóch wersji zdarzenia, z których nie da się żadnej wyeliminować poprzez swobodną ocenę dowodów. Wówczas organ ma obowiązek sięgnąć po regułę in dubio pro reo i rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego – tak postanowienie SN z 3.04.2012 r., V KK 335/11, LEX nr 1163975; wyrok SN z 1.02.2012 r., II KK 141/11, Biul. PK 2012/3, poz. 8.

W niniejszej sprawie, po przeprowadzeniu wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego i nie widząc zarazem żadnej możliwości poszukiwania innych dowodów niż przeprowadzone, Sąd uznał, iż istnieją wątpliwości co do sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzuconych im czynów uczestnictwa w działaniach zorganizowanej grupy przestępczej. O ile bowiem zgromadzono dowody potwierdzające fakt popełnienia przez nich przestępstw polegających na uczestnictwie w obrocie ustalonymi substancjami niedozwolonymi, o tyle jednak z okoliczności sprawy nie wynika, aby były to przestępstwa popełnione w ramach ujawnionej zorganizowanej grupy przestępczej. W szczególności w ocenie Sądu niezasadnym byłoby przyjęcie, iż oskarżeni P. W. i M. P. (2) działali w ramach tej grupy wyłącznie z uwagi na to, iż środki odurzające i substancje psychotropowe nabywali od jej członka T. R. (1). Dla dokonania takich ustaleń koniecznym byłoby bowiem wykazanie szeregu okoliczności istotnych z perspektywy strony podmiotowej przestępstwa z art. 258 §1 k.k. – świadomości istnienia określonej zorganizowanej grupy przestępczej i zamiaru działania w jej strukturze, tymczasem w odniesieniu do oskarżonych P. W. i M. P. (2) ustaleń takich nie poczyniono. Jednocześnie kodeks karny wyklucza możliwość popełnienia tego rodzaju czynu zabronionego nieumyślnie. Należy w tym miejscu podkreślić, że sam T. R. (1), dobrze znający strukturę grupy przed Sądem wprost zeznał, że z jego perspektywy oskarżeni byli jedynie odbiorcami środków odurzających i substancji psychotropowych, jednak nie posiadał on wiedzy, aby pełnili jakąś rolę w strukturze zorganizowanej grupy przestępczej. O ile zatem w toku niniejszego postępowania zgromadzono materiał dowodowy jasno potwierdzający towarzyskie relacje między oskarżonymi P. W. i M. P. (2) a członkami grupy (w szczególności M. P. (1) i P. Ś.), tak jednak nie wykazano, aby relacja ta zaowocowała świadomym i celowym uczestnictwem oskarżonych w działaniach tej grupy przestępczej.

T. R. (1) bardzo wyraźnie określił osoby zarządzające grupą, ich swoisty podział czynności, sposób komunikowania się między sobą ale także z nim i innymi osobami funkcjonującymi w grupie na podobnym poziomie i następne opisujący między nimi wykorzystanie specjalnych komunikatorów ,jak też formy komunikowania się i przepływ informacji. W kontekście oskarżonych z wyjaśnień tych wynika , iż to inna osoba niż on, stojąca wyżej od świadka w strukturze grupy, ustalała z oskarżonymi przedmiot, miejsce i warunki transakcji, nie wynika z wyjaśnień aby oskarżonym, co mogłoby dowodzić działania w grupie, udostępniono takie komunikatory jak świadkowi, czy też sposób komunikowania się był analogiczny jak członków grupy. Okoliczności te przemawiają za wersją, iż zachowania zarzucone oskarżonym były podejmowane w związku z funkcjonowaniem grupy ale niejako we współpracy z tą grupą. Świadek w swoich obszernych wyjaśnieniach opisując wielokrotnie realia funkcjonowania grupy opisuje także spotkania towarzyskie członków grupy, w tym imprezy organizowane w lokalach opisując osoby uczestniczące w tego rodzaju imprezach, ich przebieg, w najmniejszym nawet stopniu nie wymienia oskarżonego P. W., co także wskazuje na bardziej prawdopodobny wariant to jest przestępczego współdziałania ale nie mającego postaci udziału w przedmiotowej zorganizowanej grupie. Oceny takiej nie zmienia również fakt, iż w urodzinach M. P. (1) brał udział M. P. (2), biorąc chociażby pod uwagę, iż uczestniczyły w nich także osoby w żadnej mierze nie powiązane z grupą przestępczą, a oskarżony ten niewątpliwie znajdował się w kręgu znajomych kierującego grupą,

Mając na uwadze powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie należy odwołać się do zasady wyrażonej w art. 5 §2 k.p.k., albowiem nie wykazano, aby swoim działaniem oskarżeni P. W. i M. P. (2) wypełnili znamiona czynu z art. 258 §1 k.k., a istniejące w tym zakresie, niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych. Wobec tego, obu oskarżonych uniewinniono od zarzuconych im czynów działania w kierowanej przez M. P. (1) zorganizowanej grupie przestępczej, skład której wchodzili M. R., T. R. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości środków odurzających i substancji psychotropowych.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i

środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. W.

II.

II.

Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy pozwolił w sposób jednoznaczny ustalić, iż w ramach przypisanego mu czynu P. W. działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim, zdając sobie sprawę z bezprawności przedsiębranych działań. Wobec oskarżonego nie stwierdzono okoliczności wyłączających winę i bezprawność czynu zabronionego, w szczególności pod postacią przesłanek z art. 31 k.k.

Wymierzając oskarżonemu P. W. karę pozbawienia wolności i karę grzywny Sąd miał na względzie wszystkie dyrektywy wymiaru tych kar, a w szczególności te zawarte w art. 53 k.k.

Kształtując wymiar kary, Sąd miał na uwadze okoliczności takie jak:

-znaczną szkodliwość popełnionego czynu,

-uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż orzeczona wobec oskarżonego kara 4 lat pozbawienia wolności i kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości pojedynczej stawki na kwotę 100 zł będzie sprawiedliwa oraz wypełni cele wskazane w art. 53 k.k.

W odczuciu Sądu kara wymierzona oskarżonemu czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełni swoje zadanie w szczególności w zakresie prewencji generalnej, kształtując w społeczeństwie postawę poszanowania prawa i odczucie „nieopłacalności” przestępstwa. Okolicznościami, które wymierzoną oskarżonemu karę kształtowały, były również jego dotychczasowy sposób życia oraz uprzednia wielokrotna karalność. Kwestie te sprawiły, iż wzgląd na prewencję indywidualną miał w niniejszej sprawie mniejsze znaczenie, aniżeli względy prewencji generalnej. Oskarżony P. W. jest osobą nierespektującą zasad współżycia społecznego i w przeszłości wielokrotnie wchodzącą w konflikt z prawem. W ocenie Sądu możliwości resocjalizacyjne względem P. W. są ograniczone, a zatem to właśnie represja przy wymiarze kary musi być wysunięta na pierwszy plan.

P. W.

III.

II.

Sąd na podstawie art. 45 §1 k.k. orzekł od oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 36.000 zł uznając, że stanowi ona równowartość korzyści majątkowej, jaką oskarżony P. W. osiągnął z przypisanego mu przestępstwa. W orzecznictwie trafnie wskazuje się, że korzyścią majątkową pochodzącą z przestępstwa w rozumieniu art. 45 §1 k.k. są wszelkie składniki majątkowe pochodzące z popełnienia danego czynu zabronionego (o ile nie podlegają przepadkowi przedmiotów w trybie art. 44 §1 i §6 k.k.), a nie tylko osiągnięty zysk. Korzyść majątkowa musi mieć nadto wartość ekonomiczną, którą można przeliczyć na pieniądze. Mając powyższe na względzie, na podstawie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego (w tym w szczególności treści depozycji złożonych przez świadka T. R. (1)) ustalono wysokość stawek, za jakie w ramach obrotu sprzedawano poszczególne substancje niedozwolone. W ten sposób, po ustaleniu ilości i rodzaju środka, w którego obrocie uczestniczył P. W. (nie mniej niż 12 kilogramów amfetaminy w cenie hurtowej minimum 3.000 zł za kilogram), możliwe stało się ustalenie wysokości korzyści majątkowej, jaką oskarżony uzyskał z popełnionego przez siebie przestępstwa uczestnictwa w obrocie substancjami psychotropowymi na kwotę 36.000 zł.

P. W.

IV.

II.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 10.000 złotych na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) (...) ul. (...), (...)-(...) W. uznając za celowe z uwagi na wskazane powyżej okoliczności. Wysokość nawiązki została ustalona zgodnie z ogólnymi zasadami wymiaru kary wymienionymi w przepisie art. 53–56 k.k.

M. P. (2)

VI., IX.

IV.-V.

Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy pozwolił w sposób jednoznaczny ustalić, iż w ramach przypisanych mu czynów M. P. (2) działał umyślnie i w zamiarze bezpośrednim, zdając sobie sprawę z bezprawności przedsiębranych działań. Wobec oskarżonego nie stwierdzono okoliczności wyłączających winę i bezprawność czynu zabronionego, w szczególności pod postacią przesłanek z art. 31 k.k.

Wymierzając oskarżonemu M. P. (2) kary pozbawienia wolności i kary grzywny za poszczególne przypisane mu czyny zabronione Sąd miał na względzie wszystkie dyrektywy wymiaru tych kar, a w szczególności te zawarte w art. 53 k.k.

Kształtując wymiar kary, Sąd miał na uwadze okoliczności takie jak:

-znaczną szkodliwość popełnionych czynów,

-uprzednią karalność oskarżonego,

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż orzeczone wobec oskarżonego kary:

- 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł

oraz

- 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł

będą sprawiedliwe oraz wypełnią cele wskazane w art. 53 k.k.

W odczuciu Sądu kary wymierzone oskarżonemu czynią zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnią swoje zadanie w szczególności w zakresie prewencji generalnej, kształtując w społeczeństwie postawę poszanowania prawa i odczucie „nieopłacalności” przestępstwa. Okolicznościami, które wymierzoną oskarżonemu karę kształtowały, były również jego dotychczasowy sposób życia oraz uprzednia karalność. Kwestie te sprawiły, iż wzgląd na prewencję indywidualną miał w niniejszej sprawie mniejsze znaczenie, aniżeli względy prewencji generalnej. Oskarżony M. P. (2) jest osobą nierespektującą zasad współżycia społecznego i w przeszłości wchodzącą w konflikt z prawem. W ocenie Sądu możliwości resocjalizacyjne względem M. P. (2) są ograniczone, a zatem to właśnie represja przy wymiarze kary musi być wysunięta na pierwszy plan.

M. P. (2)

VII., X.

IV.-V.

Sąd na podstawie art. 45 §1 k.k. orzekł od oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwot 69.300 zł oraz 67.000 zł uznając, że stanowią one równowartość korzyści majątkowej, jaką oskarżony M. P. (2) osiągnął z przypisanych mu przestępstw. W orzecznictwie trafnie wskazuje się, że korzyścią majątkową pochodzącą z przestępstwa w rozumieniu art. 45 §1 k.k. są wszelkie składniki majątkowe pochodzące z popełnienia danego czynu zabronionego (o ile nie podlegają przepadkowi przedmiotów w trybie art. 44 §1 i §6 k.k.), a nie tylko osiągnięty zysk. Korzyść majątkowa musi mieć nadto wartość ekonomiczną, którą można przeliczyć na pieniądze. Mając powyższe na względzie, na podstawie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego (w tym w szczególności treści depozycji złożonych przez świadków T. R. (1) i M. P. (3)) ustalono wysokość stawek, za jakie w ramach obrotu sprzedawano poszczególne substancje niedozwolone. W ten sposób, po ustaleniu ilości i rodzaju środków, w których obrocie uczestniczył M. P. (2), tzn.:

w ramach czynu przypisanego w pkt. VI części dyspozytywnej wyroku

- nie mniej niż 500 gramów marihuany w cenie minimum 18.000 zł za kilogram

- 300 gramów kokainy w cenie minimum 200 zł za gram

- 10 gramów amfetaminy w cenie minimum 3.000 zł za kilogram

w ramach czynu przypisanego w pkt. IX części dyspozytywnej wyroku

- nie mniej niż 500 gramów heroiny w cenie 80.000 zł za kilogram

- 150 gramów kokainy w cenie minimum 180 zł za gram

możliwe stało się ustalenie wysokości korzyści majątkowej, jaką oskarżony uzyskał z popełnionych przez siebie przestępstw uczestnictwa w obrocie substancjami psychotropowymi na kwoty 69.300 zł (za czyn przypisany w pkt. VI części dyspozytywnej wyroku) oraz 67.000 zł (za czyn przypisany w pkt. IX części dyspozytywnej wyroku).

W opisie przypisanego oskarżonemu czynu wskazano również, że brał on udział w obrocie metamfetaminą w ilości 500 gramów. Ową substancję, jak ustalono w toku postępowania, oskarżony na polecenie M. P. nieodpłatnie przekazał świadkowi T. R.. W zakresie obrotu tą substancją oskarżony nie odniósł zatem korzyści majątkowej, zatem okoliczność ta nie wpłynęła na wysokość orzeczonego wobec niego przepadku.

M. P. (2)

VIII., XI.

IV.-V.

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii za każdy z przypisanych oskarżonemu czynów Sąd orzekł wobec niego nawiązki w kwocie po 5.000 złotych na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) (...) ul. (...), (...)-(...) W. uznając za celowe z uwagi na wskazane powyżej okoliczności. Wysokość nawiązek została ustalona zgodnie z ogólnymi zasadami wymiaru kary wymienionymi w przepisie art. 53–56 k.k.

M. P. (2)

XII.

IV.-V.

Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywien i orzekł wobec niego karę łączną w wysokości 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny, przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł. Wymierzając karę łączną Sąd zastosował zasadę asperacji, uznając przy tym, iż kara ukształtowana tak, jak to uczyniono w wyroku, będzie adekwatna do wymierzonych kar jednostkowych.

Sąd uznał przy tym, iż w sytuacji oskarżonego nie zachodzą przesłanki do pełnej kumulacji, gdyż rozwiązanie takie stanowiłoby dolegliwość przekraczającą potrzeby resocjalizacyjne względem M. P. (2). W ocenie Sądu nie zachodzą również przesłanki do pełnej absorpcji kary, albowiem orzeczenie kary łącznej w wysokości odpowiadającej wyższej z podlegających łączeniu kar pozbawienia wolności i grzywny prowadziłoby do stanu bezkarności za drugi z przypisanych oskarżonemu czynów – co z kolei powodowałoby tak u oskarżonego jak i w odczuciu społecznym przekonanie o nieponoszeniu konsekwencji karnej przestępstwa.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. W.,

M. P. (2)

XIII.

II.

IV.-V.

Na podstawie art. 63 §1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonym okres ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie:

- P. W. od dnia 21 października 2024 r. godz. 13:20 do dnia 13 lutego 2025 r. godz. 13:45

- M. P. (2) od dnia 4 lutego 2025 r. do dnia 13 lutego 2025 r. godz. 14:30

na poczet orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XIV.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajdowało swoje oparcie w przepisie art. 626 §1 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Analiza sytuacji materialnej i osobistej oskarżonych P. W. i M. P. (2) doprowadziła Sąd do przekonania, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do zwolnienia oskarżonych z obowiązku poniesienia kosztów i opłaty. Jednocześnie, ustalając wysokość kosztów należnych od poszczególnych oskarżonych Sąd wziął pod uwagę regułę, zgodnie z którą oskarżonych obciąża się wyłącznie kosztami związanymi z ich udziałem w sprawie, oraz fakt ich częściowego uniewinnienia, w zakresie którego kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa. Odnośnie P. W. w skład kosztów weszły: koszty tłumaczenia (k. 395 – kwota 225,55zł), doprowadzeń, jak też opinii biegłych na kwoty: 623,27zł (k. 1073), 504 zł, (k. 1075), 3121,20zł (k. 1102), 3224,32zł (k. 1195), a także opłata 400zł (kara pozbawienia wolności i 4000zł (kara grzywny). Odnośnie M. P. (2) w skład kosztów weszły: koszty doprowadzeń, jak też opinii biegłych na kwoty: 779,08zł (k. 1065), 630 zł, (k. 1069), a także opłata 400zł (kara pozbawienia wolności i 3000zł (kara grzywny). Sąd obciążył także oskarżonych po połowie ryczałtem za doręczenia.

Podpis