Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy

i (...)

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: Anna Kapanowska

po rozpoznaniu na rozprawie 25 stycznia 2024 r. w W.

sprawy z odwołania A. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddziału w W.

o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym

z 9 czerwca 2023 r. znak (...)

z udziałem (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, że A. M. jako pracownik płatnika składek (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 24.08.2017 r. do 31.03.2020 r.;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddziału w W. na rzecz A. M. 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1243/23

UZASADNIENIE

A. M. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z 9 czerwca 2023 r., nr (...), stwierdzającej, że jako pracownik u płatnika składek (...) sp. z o.o. nie podlega ona obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. Ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie, że jako pracownik u płatnika składek (...) sp. z o.o. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej się zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według maksymalnej stawki wynikającej z norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji odwołująca się zarzuciła naruszenie art. 83 ust. 1, art. 8 ust. 6 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez dokonanie ich nieprawidłowej wykładni i nieprawidłowe zastosowanie w omawianej sprawie, polegające na uznaniu, że w stosunku do odwołującej występowały przesłanki dające asumpt do stwierdzenia, że ubezpieczona nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 24 sierpnia 2017r. do 31 marca 2020 r., podczas gdy już z materiału dowodowego zgromadzonego przez ZUS (w ramach postępowania administracyjnego) wynika okoliczność przeciwna, a mianowicie, że ubezpieczona podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r.

W uzasadnieniu stanowiska odwołująca się wskazała, że w treści uzasadnienia ZUS brak jest wyjaśnienia na podstawie jakiego materiału dowodowego organ doszedł do wniosku, że płatnika i ubezpieczoną nie łączył stosunek pracy, jak brak jest wyjaśnienia na jakiej podstawie organ stwierdził, że łączącą strony umowy nie można uznać jako umowy o pracę – w szczególności w zestawieniu z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. sygn. akt VII P 686/20, który przesądził, że strony (tj. ubezpieczoną i płatnika) łączył stosunek pracy na czas nieokreślony. Odwołująca podniosła, że wszystkie osoby zatrudnione na podstawie umów o współpracy tzw. B2B, w tym odwołująca, codziennie wykonywały pracę w biurze, w stałych godzinach. Ubezpieczona w ramach pracy miała własny pokój, przydzielone biurko oraz sprzęt biurowy. Praca realizowana przez ubezpieczoną podlegała nadzorowi ze strony płatnika. Firma prowadziła bowiem korespondencję poprzez komunikator V. w grupie kluczowych osób w firmie dotyczącą pracy. Odwołująca się wskazała również, że pensja była wypłaca na jej rzecz w ujęciu miesięcznym, tego samego dnia co do reszty pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę, w stałej kwocie, nie była powiązana z wynikami finansowymi firmy, ani też z faktycznymi wynikami pracy. Nadto, ubezpieczona zwróciła uwagę na fakt, że przed rozpoczęciem współpracy płatnik jasno komunikowała, że osoby pracujące na tzw. umowie (...) korzystają z tych samym praw, co pracownicy na umowę o pracę (odwołanie z 19 lipca 2023 r. – k. 5-10 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości oraz zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że A. M. działając jako przedsiębiorca zawarła 24 sierpnia 2017 r. umowę o współpracy ze spółką (...). Zgodnie z zapisem umowa została zawarta na czas nieograniczony i weszła w życie 18 września 2017 r. Przedsiębiorca zobowiązał się do realizacji zadań biznesowych powierzonych przez (...) spółka z o.o. Przedmiotowa umowa o współpracy została rozwiązana 23 kwietnia 2020 r. Na podstawie danych zawartych w Kompleksowym Systemie Informatycznym ZUS ustalił, że płatnik składek nie zgłosił A. M. do obowiązkowych ubezpieczeń jako pracownika. Organ rentowy wskazał, że jak wynika z (...) odwołująca się zgłosiła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej od 18 września 2017 r., tj. od dnia obowiązywania umowy o współpracy z (...) sp. z o.o. Data zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej to 29 listopada 2022 r. Nadto, ZUS wskazał, że A. M. dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako osoba prowadząca działalność w okresie od 18 września 2017 r. do 18 sierpnia 2021 r. A. M. jako płatnik składek opłacała należne składki. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że odwołująca się w okresie od 1 czerwca 2017 r. do 19 sierpnia 2020 r. pobierała zasiłek chorobowy, następnie od 20 sierpnia 2020 r. do 18 sierpnia 2021 r. pobierała zasiłek macierzyński. Wobec powyższych okoliczności w ocenie organu zgłoszenie do ubezpieczeń jako pracownik z datą wsteczną, tj. od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. miałoby na celu uzyskanie tytułu pracowniczego, a w konsekwencji uzyskanie korzystniejszych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Reasumując, organ rentowy wskazał, że analiza materiału zgromadzonego w sprawie przemawia za uznaniem, że praca wykonywana na podstawie umowy o współpracy nie stanowi tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, bowiem jak wynika literalnie z treści zawartej umowy A. M. zobowiązała się do świadczenia usług (realizacji zadań biznesowych) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Po analizie treści odwołania organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, bowiem w odwołaniu nie przywołano nowych okoliczności faktycznych, które mogłyby wpłynąć na jej zmianę (odpowiedź na odwołanie z 18 sierpnia 2023 r. – k. 18-19 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. została założona 12 grudnia 2005 r. i wpisana do KRS pod nr (...). Przeważający przedmiot działalności gospodarczej to pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszu emerytalnych. Prezesem zarządu spółki jest M. G.. Wspólnikami spółki są M. G. i P. S. (KRS spółki – k. 29-25 a.s.).

A. M. od 18 września 2017 r. zarejestrowała działalność gospodarczą w celu nawiązania współpracy z (...) sp. z o.o. Dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako osoba prowadząca działalność w okresie od 18 września 2017 r. do 18 sierpnia 2021 r. Odwołująca się od początku informowała spółkę, że jest zainteresowana podpisaniem umowy o pracę, lecz firma wskazała, że w tym momencie jest to jedyna możliwa forma podjęcia współpracy. Ubezpieczona została poinformowana, że zmiana umowy będzie możliwa i firma jest skłonna na zmianę umowy dla wartościowych pracowników. Większość osób w firmie była zatrudniona na umowy o pracę, a osoby na stanowiskach kierowniczych na umowy (...) (wydruki – k. 81-88 a.s.; zeznania A. M. – k. 66-67 a.s.).

24 sierpnia 2017 r. zawarto umowę o współpracy pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. działającą na podstawie wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego nr (...), reprezentowana przez P. O. – Prezesa Zarządu, a A. K., prowadzącą działalność gospodarczą w momencie obowiązywania umowy. Umowa została zawarta na czas nieograniczony i weszła w życie 18 września 2017 r.

Zgodnie z § 1 umowy o współpracy przedmiotem umowy były zadania w zakresie prowadzenia działań marketingowych na rzecz (...). Przedsiębiorca zobowiązał się do realizacji zadań biznesowych powierzonych przez (...).

Według § 2 Przedsiębiorca zobowiązał się do realizacji zadań biznesowych powierzonych przez (...). W związku z wykonywaniem umowy Przedsiębiorca zobowiązał się w szczególności do terminowej realizacji zadań:

- kreowania oraz wdrożenia strategii marketingowej spółki;

- przygotowania oraz realizacji budżetu marketingowego;

- współpracy z innymi departamentami spółki w zakresie realizacji planów marketingowych;

- tworzenia i zarządzania treściami w komunikacji offline/online;

- współpracy z kontrahentami w zakresie organizacji wspólnych działań marketingowych;

- analizowania i raportowania efektywności podejmowanych działań (KPI);

- kreowania oraz wdrażania działań mających na celu budowanie pozytywnego wizerunku firmy na zewnątrz i wewnątrz organizacji.

§ 3 Unilink (...) zobowiązała się w szczególności do:

- zapewnienia niezbędnych narzędzi do realizacji umowy;

- zapewnienia miejsca pracy w siedzibie spółki oraz zapewnienie kontaktu z innymi pracownikami z którymi kontakt ten jest niezbędny do realizacji umowy;

- zwrotu uprzednio uzgodnionych kosztów poniesionych przez przedsiębiorcę celem realizacji powierzonych zadań;

- wyznaczenia osób bezpośrednio współpracujących z przedsiębiorcą w zakresie realizowanych przez niego zadań;

- terminowego przekazywania wynagrodzenie w wysokości określonej w umowie.

W § 5 umowy o współpracy uregulowane zostało wynagrodzenie - strony ustaliły, że za realizację zadań wynikających z umowy Przedsiębiorca będzie otrzymywał wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 11 000 zł brutto miesięcznie. Aneksem nr (...) zawartym 31 października 2018 r. dokonano zmian w części dotychczasowych warunków wynagrodzenia, za realizację zadań przedsiębiorca otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe 13 200 zł brutto miesięcznie (umowa o współpracy z 24 sierpnia 2017 r., k. 14-16 a.r.; aneks nr (...) do umowy o współpracy z 24 sierpnia 2017 r., k. 17 a.r.).

Ubezpieczona zajmowała się w spółce całą obsługą marketingową firmy. Rekrutowała pracowników, nawiązywała umowy z kontrahentami, a także kontakty w firmami reklamowymi, drukarniami, firmami od gadgetów. Pracowała z agencjami badania rynków. Jako dyrektor marketingu odpowiadała za komunikację marketingową firmy, współpracowała z agencją tworzącą strony internetowe, organizowała konkursy dla agentów, odpowiadała za identyfikację wizualną firmy, np. odpowiadała za odświeżenie logo firmy. Każdy produkt musiała odpowiednio skomunikować do sieci agentów. Organizowała eventy, dbała, żeby firma była obecna na konferencjach i eventach, prowadziła kampanie w Internecie, odpowiadała za budowanie lojalności agentów, za organizacje wyjazdów dla agentów, dbała o obecność firmy na F.-u (zeznania A. M. – k. 66-67 a.s.).

A. M. wykonywała pracę w siedzibie firmy na M., od poniedziałku do piątku, najczęściej w godzinach 9.00-17.00. Nie korzystała z pracy zdalnej. Dział marketingu miał swój pokój. Każdy pracownik miał swoje biurko i sprzęt, czyli telefon służbowy, laptop i komputer stacjonarny. Ubezpieczona co tydzień uczestniczyła w spotkaniach dla managerów, gdzie ustalane były plany na tydzień. Plany często się zmieniały. Codziennie miała kontakt z zarządem i innymi departamentami. Otrzymywała wynagrodzenie w stałej wysokości. Nadzór nad pracą ubezpieczonej sprawował prezes zarządu spółki. Jak rozpoczynała pracę był nim P. O., później p. M. (zeznania A. M. – k. 66-67 a.s.).

Ubezpieczona w styczniu 2020 r. podjęła temat zmiany umowy z firmą. Na początku były to rozmowy mniej formalne. Później poinformowała zarząd, że zależy jej na umowie o pracę. Dopytywała o to regularnie. W styczniu poinformowała pracodawcę, że jest w ciąży. Uzyskała informację, że zarząd spółki rozważa zaproponowanie jej umowy o pracę od kwietnia na okres próbny. Jednak spółka zwodziła ją twierdząc, że musi to przedyskutować z prawnikiem. Finalnie spółka poinformowała ubezpieczoną, że nie podpiszą z nią tej umowy z obawy przed kontrolą ZUS (zeznania A. M. – k. 66-67 a.s.

23 marca 2020 r. (...) sp. z o.o. rozwiązała z A. M. umowę o współpracy z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć 23 kwietnia 2020 r. (rozwiązanie umowy o współpracy za wypowiedzeniem z 23 marca 2020 r. – k. 19 a.r.).

31 marca 2020 r. (...) sp. z o.o. wypowiedziała A. M. umowę o współpracy zawartą w dniu 24 sierpnia 2017 r. ze skutkiem natychmiastowym z ważnych powodów w związku w wystąpieniem niezależnych od stron umowy, nadzwyczajnych okoliczności natury organizacyjnej, ekonomicznej oraz prawnej, związanych z epidemią wirusa (...)2 oraz wywołanej nim choroby (...)19 (oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z ważnych powodów z 31 marca 2020 r. – k. 18 a.r.).

W sierpniu 2020 r. ubezpieczona urodziła dziecko (zeznania A. M. – k. 66-67 a.s.).

Wyrokiem zaocznym z 29 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. ustalił, że A. M. jako pracownika i pozwanego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako pracodawcę w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. łączył stosunek pracy, nawiązany na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na podstawie której A. M. była zatrudniona na stanowisku Dyrektora ds. Marketingu za wynagrodzeniem miesięcznym w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 października 2018 r. w wysokości 11 000 zł brutto, a w okresie od 1 listopada 2018 r. do 31 marca 2020 r. w wysokości 13 200 zł brutto (wyrok zaoczny z 29 kwietnia 2022 r. – k. 140, akta VII P 686/20).

Pismem z 1 lutego 2023 r. A. M. wniosła o wszczęcie postępowania dotyczącego ustalenia podlegania ubezpieczeniom społecznym wraz z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w tym prawa do zasiłku chorobowego i świadczeń macierzyńskich, urlopu macierzyńskiego i urlopu rodzicielskiego, jak też wszelkich innych świadczeń przysługujących pracownikowi. Do wniosku o wszczęcie postępowania dołączono oryginał prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. oraz poświadczone za zgodność z oryginałem pełnomocnictwo (pismo z 1 lutego 2023 r. – k. 1 a.r.).

Pismem z 22 lutego 2023 r. organ rentowy poinformował strony o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i podstaw wymiaru składek A. M. z tytułu umowy o pracę u płatnika składek (...) sp. z o.o. (zawiadomienie z 22 lutego 2023 r. – k. 7 i 11 a.r.).

Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał 9 czerwca 2023 r. decyzję nr (...), w której stwierdził, że A. M. jako pracownik u płatnika składek (...) sp. z o.o. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 24 sierpnia 2017r. do 31 marca 2020r. (decyzja ZUS z 9 czerwca 2023 r. – k. 72-76 a.s.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym zeznań ubezpieczonej oraz materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy o sygn. VII P 686/20.

Zdaniem sądu, dokumenty i zeznania odwołującej się w zakresie w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z treści tych dokumentów okoliczności należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Z powyższych względów sąd uznał materiał dowodowy zgromadzony w sprawie za kompletny i wystarczający do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie było uzasadnione.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na ustaleniu czy A. M. podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w związku z zatrudnieniem u płatnika składek (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1230 z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą” obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów. W myśl art. 13 pkt 1 ustawy następuje to od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania. O tym jednak, czy dany stosunek prawny łączący dwa podmioty może być uznany za stosunek pracy, rozstrzygają przepisy prawa pracy. W myśl definicji zawartej w art. 2 k.p. pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie umowy o pracę. Użyty w powyższym przepisie zwrot „zatrudniona” oznacza istnienie między pracownikiem

a pracodawcą szczególnej więzi prawnej o charakterze zobowiązaniowym, tj. stosunku pracy. Istotą tegoż stosunku jest – w świetle art. 22 § 1 k.p. – uzewnętrznienie woli umawiających się stron, z których jedna deklaruje chęć wykonywania pracy określonego rodzaju w warunkach podporządkowania pracodawcy, natomiast druga – stworzenia stanowiska pracy i zapewnienia świadczenia pracy za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być każdorazowo faktyczna realizacja treści stosunku pracy, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego za pracę.

Dla stwierdzenia, czy zaistniały podstawy do objęcia odwołującej ubezpieczeniem społecznym, w świetle powołanych przepisów, wymagane jest ustalenie, czy zatrudnienie miało charakter rzeczywisty i polegało na wykonywaniu pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, czyli w warunkach określonych w art. 22 § 1 k.p.

Zgodnie z art. 83 § 1 k.c., na który powołał się organ rentowy, nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Pozorność umowy wyraża się w braku zamiaru wywołania skutków prawnych przy jednoczesnym zamiarze stworzenia okoliczności mających na celu zmylenie osób trzecich. Nieważność spowodowaną pozornością czynności prawnej należy odróżnić od nieważności czynności prawnej mającej na celu obejście ustawy czy sprzecznej z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 1 i 2 k.c.). Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega na takim ukształtowaniu jej treści, które z formalnego punktu widzenia nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do zrealizowania celu, którego osiągnięcie jest przez ustawę zakazane. Pojęcia obejścia prawa i pozorności są sobie znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Czynność prawna może być sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, przez które rozumie się na ogół obowiązujące w stosunkach między ludźmi reguły postępowania, które za podstawę mają uzasadnienie ocenne, a nie prawne. Odwołują się one do powszechnie uznawanych w całym społeczeństwie lub w danej grupie społecznej wartości i ocen właściwego, przyzwoitego, rzetelnego, lojalnego czy uczciwego zachowania. Zasady te obejmują nie tylko reguły moralne, lecz także obyczajowe (Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 240 i n.; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 327).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, że przy ocenie istnienia tytułu do ubezpieczenia społecznego nacisk kładzie się na ustalenie faktycznego wykonywania umowy czy działalności (wyroki Sądu Najwyższego: z 26.02.2013 r., I UK 472/12, z 24.08.2010 r. I UK 74/10, z 13.11.2008 r., II UK 94/08, postanowienie Sądu Najwyższego z 18.10.2011 r., III UK 43/11) . Nie wystarczy zatem zawarcie samej umowy, lecz konieczne jest rozpoczęcie jej wykonywania. Umowa taka powinna mieć, przynajmniej w zamiarze, realne znaczenie gospodarcze, w innym bowiem przypadku można by mówić jedynie o relacji grzecznościowej, a nie stosunku prawnym.

Przenosząc zaprezentowane poglądy orzecznictwa na toczący się spór w rozpatrywanej sprawie sąd zważył, że nie zaszły okoliczności wskazujące na nieważność umowy o pracę. W pierwszej kolejności strony wykazały, że odwołująca świadczyła pracę na rzecz płatnika składek. Podkreślić należy, że zgodnie z treścią wyroku zaocznego z 29 kwietnia 2022 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. ustalił, że A. M. jako pracownika i pozwanego (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. jako pracodawcę w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2020 r. łączył stosunek pracy, nawiązany na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, na podstawie której A. M. była zatrudniona na stanowisku dyrektora ds. marketingu za wynagrodzeniem miesięcznym w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 października 2018 r. w wysokości 11 000 zł brutto, a w okresie od 1 listopada 2018 r. do 31 marca 2020 r. w wysokości 13 200 zł brutto. W ocenie sądu, materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu oraz przed sądem rejonowym wskazuje, że brak jest podstaw do podzielenia stanowiska organu rentowego. Ubezpieczona zawarła ze spółką umowę o współpracy, bowiem nie miała żadnego wpływu i możliwości negocjacji formy zawartej umowy. A. M. przyjęła więc zaproponowaną jej formę zatrudnienia w ramach umowy o współpracy. Sąd zauważa, że odwołująca się rozpoczęła współpracę ze spółką kilkanaście miesięcy przed tym, zanim zaszła w ciążę. Już wtedy A. M. dążyła do zmiany zasad współpracy ze spółką. Zauważyć należy, że odwołująca się zarejestrowała działalność gospodarcza w związku z tym, że takie warunki współpracy spółka jej przedstawiała. W tych okolicznościach, mając również na uwadze fakt, że wykonywanie czynności na rzecz płatnika składek miało miejsce w sposób podobny do tego jak świadczą prace na rzecz spółki inni pracownicy, w ocenie sądu doprowadziło to do wniosku, że należało podzielić zarzuty odwołania. W konsekwencji sąd zważył, że zarzuty organu rentowego, jakoby zatrudnienie ubezpieczonej miało na celu jedynie uzyskanie przez nią tytułu do ubezpieczeń społecznych oraz umożliwienie jej prawa do świadczeń z tytułu choroby i macierzyństwa jest niezasadne, gdyż ubezpieczona logicznie umotywowała swoje działania związane z zawarciem umowy o współpracę, i że rzeczywiście wykonywała ona obowiązki pracownicze.

W ocenie sądu, istotne w sprawie było wystąpienie wszystkich elementów koniecznych dla zaistnienia pomiędzy stronami stosunku pracy. Wbrew stanowisku prezentowanego przez ZUS, zgromadzony materiał dowodowy w szczególności ze źródeł osobowych, a także z dokumentów potwierdził wykonywanie pracy przez ubezpieczoną. Wobec powyższego należy uznać, że od dnia nawiązania stosunku pracy A. M. wykonywała zadania w zakresie powierzonego jej stanowiska pracy. W ocenie sądu, ubezpieczona wykazała, że faktycznie wykonywała obowiązki pracownicze za wynagrodzeniem.

Mając na względzie powyższe okoliczności sąd stwierdził, że stanowisko organu rentowego, że praca wykonywana na podstawie umowy o współpracy nie stanowi tytułu do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, wyrażone w zaskarżonej decyzji było nieuzasadnione.

Wobec powyższych ustaleń sąd stwierdził, że odwołanie było uzasadnione, co skutkowało jego uwzględnieniem i stosowną zmianą skarżonej decyzji, o czym sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł w punkcie 1 sentencji wyroku.

Zgodnie z odpowiedzialnością stron za wynik procesu zawartą w art. 98 k.p.c., sąd obciążył kosztami zastępstwa procesowego organ rentowy w punkcie II wydanego orzeczenia. Odwołująca się została uznana za stronę wygrywającą proces, a co za tym idzie należało na jej rzecz zasądzić 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w oparciu o § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).