Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 725/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 17 lutego 2020r. sygn. akt III K 2/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. R.

Oskarżony figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego, jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa przeciwko mieniu;

Informacja z KRK

1557-1558

2.

K. R.

Przeciwko funkcjonariuszowi policji D. K. nie toczy się obecnie żadne postępowanie karne związane z przekroczeniem uprawnień przez tego funkcjonariusza w związku ze zdarzeniem dotyczącym oskarżonego;

Pismo z Prokuratury Regionalnej w K.

1567-1568

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

dokumenty wystawione przez uprawniony podmiot tj. Krajowy Rejestr Karny – Punkt Informacyjny przy Sądzie Okręgowym; informacje są aktualne tj. wystawione w dniu 6 października 2021r.

2.

Pismo z Prokuratury Regionalnej w K.

Dokument nadesłany faksem w odpowiedzi na zapytanie Sądu, pismo nie budzi wątpliwości co do wiarygodności , gdyż zostało wystawione przez uprawniony podmiot;

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty w apelacji obrońcy oskarżonego

1.

Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art.4 kpk i 7 kpk poprzez:

-nieobiektywne i z przekroczeniem granicy swobodnej oceny dowodów a przez to niesprawiedliwe uznanie, że K. R. dopuścił się przestępstwa pomocy do ukrycia samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), opierając takie stanowisko i formułując ocenę na podstawie zeznań świadków funkcjonariuszy Policji, w tym D. K. d e facto jedynego dowodu w sprawie, podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocena tych zeznań w żadnym wypadku nie uprawnia do przyjęcia, że powyższy pojazd, którym mieli poruszać się oskarżeni, będąc obserwowani przez funkcjonariusza K., był faktycznie tym skradzionym na szkodę (...) S.A. i że to właśnie ten pojazd został pozostawiony przez oskarżonych w miejscu jego odnalezienia w dniu 10 sierpnia 2012r. co doprowadziło Sąd I instancji do błędu w ustaleniach faktycznych i przyjęcia, że K. R. uczestniczył w zdarzeniu i miał świadomość, że pomaga do ukrycia kradzionego samochodu marki M. (...), oraz uznaniu winy K. R. w zarzucanym mu przestępstwie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego K. R. za przypisane mu przestępstwo. Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

W ocenie sądu odwoławczego argumentacja obrońcy sprowadzająca się do kwestionowania wiarygodności naocznego świadka zdarzenia tylko dlatego, że jest funkcjonariuszem policji z Wydziału (...) KSP, jest niezasadna. Wbrew zarzutom obrońcy dokładna analiza zeznań świadka D. K. potwierdza, że świadek w toku prowadzonej obserwacji w dniu 10 sierpnia 2012r. około godz. 8:00 na ul. (...) w W. zauważył pojazd marki M. (...) nr rej. (...), a następnie pojazd ten obserwował aż do ul. (...), gdzie stracił go z pola widzenia. Nie ma również podstaw do podważenia wiarygodności zeznań tego świadka, tylko dlatego, że zauważył, iż mężczyzna kierujący tym skradzionym samochodem miał założone rękawiczki, co z uwagi na letnią porę wzbudziło uzasadnione podejrzenia funkcjonariusza. W trakcie obserwacji skradzionego pojazdu świadek widział, jak w pewnym momencie pojazd ten zatrzymał się przy ul. (...), dotychczasowy kierowca przesiadł się na miejsce pasażera, a za kierownicą usiadł znanym mu z widzenia K. R. pseudonim (...) lub (...) z W., wielokrotnie karany za kradzieże samochodów.

Świadek D. K. opisał w sposób dokładny pokonaną przez ten pojazd drogę, wymieniając poszczególne ulice, co pozwala prześledzić kierunek poruszania się tego pojazdu. Nie ma również racji obrońca, że świadek nie wskazywał w swoich zeznaniach konkretnego numeru rejestracyjnego auta, gdyż przeczy temu protokół przesłuchania, w którym świadek podał, że zauważył pojazd marki M. (...) nr rej. (...) (k.120b). Nie jest więc prawdą, że świadek wskazał jedynie markę pojazdu, a zatem próba podważenia wiarygodności zeznań tego świadka jest nieskuteczna. Nie budzi również wątpliwości Sądu, że świadek dysponując listą pojazdów skradzionych w ostatnim okresie na terenie W., mógł z łatwością ustalić, że ten pojazd został skradziony w nocy z 06/07.08.2012r. w W. przy ul. (...). Powyższe okoliczności znajdują potwierdzenie w protokole przesłuchania świadka D. P., który użytkował ten pojazd (k.98-103). Z uwagi na fakt, iż kradzież tego pojazdu została zgłoszona przez D. P. niezwłocznie po ujawnieniu kradzieży tj. 07.08.2012r. o godz. 08:45, to funkcjonariusz policji D. K. mógł trzy dni później dysponować listą na której ten pojazd figurował jako skradziony. Nie ma zatem racji obrońca, że numer rejestracyjny tego pojazdu został ustalony dopiero po jego odnalezieniu w garażu przy ul. (...) w W.. Pojazd ten ujawniono w ciągu zaledwie ok. 2 godzin od momentu rozpoczęcia obserwacji przez policję. Upływ tak krótkiego okresu czasu wskazuje na wiarygodność depozycji świadka D. K., który jako funkcjonariusz policji uczestniczył w zorganizowanej obserwacji wraz z innymi funkcjonariuszami z Wydziału (...)

Wbrew argumentom obrońcy świadek D. K. był całkowicie pewien, że ten ujawniony w garażu samochód jest tym samym pojazdem, w którym widział wcześniej oskarżonego K. R.. Sposób tej identyfikacji po numerze rejestracyjnym nie budzi wątpliwości Sądu odnośnie pewności rozpoznania. Nie ma zatem racji obrońca, że świadek K. zidentyfikował pojazd tylko po marce i kolorze. Prawidłowa i wnikliwa ocena zeznań świadka D. K. w pełni potwierdza zasadność oceny tego dowodu przez Sąd Rejonowy. Nie sposób podzielić argumentacji obrońcy, że w sprawie brak jest dowodu, iż obserwowany przez funkcjonariuszy policji samochód M. (...) był tym samym, który odnaleziono w garażu na posesji przy ul. (...) w W.. Natomiast dowodem wskazującym, że to oskarżony K. R. przesiadł się do kradzionego pojazdu są zeznania świadka D. K..

Odnośnie braku świadomości oskarżonego, że bierze w ten sposób udział w przestępstwie pomocy do ukrycia pojazdu, wskazać należy na protokół oględzin pojazdu (k.140-142) i materiał poglądowy (k.242-245). Analiza tych dowodów potwierdza, że samochód M. (...) nr rej. (...) posiadał wyraźne ślady kradzieży z włamaniem. W trakcie oględzin ujawniono uszkodzenie elementów kolumny kierownicy, stacyjki, plastikowych elementów nadproży, a na podłodze pojazdu leżały elementy stacyjki i obudowy kierownicy. Zwisające tuż obok kierownicy kostki oraz wiązki przewodów i brak wyłamanych plastikowych elementów obudowy kierownicy, z całą pewnością musiały zostać zauważone przez każdą osobę, która usiadła za kierownicą tego auta, a zatem także przez oskarżonego K. R., który wsiadł do tego pojazdu aby go odprowadzić do tzw. „dziupli”, czyli garażu w którym miał nastąpić demontaż auta na części. W tym kontekście upływ krótkiego czasu od kradzieży pojazdu do momentu jego odnalezienia ma jednak duże znaczenie. Natomiast zasadnicze znaczenie ma w tej sprawie upływ zaledwie 2 godzin od momentu rozpoczęcia przez policję obserwacji skradzionego pojazdu do momentu jego odnalezienia w miejscu garażowania. Oskarżony K. R. kierował tym pojazdem 3 dni po jego kradzieży, na ostatnim etapie ukrycia pojazdu w miejscu docelowej rozbiórki na części. Nie budzi zatem wątpliwości, że wsiadając do tego auta i dostrzegając rzucające się w oczy wiszące przy kierownicy wiązki przewodów oraz wyłamane plastikowe elementy obudowy kierownicy, musiał mieć świadomość, że pojazd został skradziony.

Wbrew argumentom obrońcy operacja zamiany miejsc była w pełni logiczna jeżeli weźmie się pod uwagę, że osoba dokonująca kradzieży mogła nie znać dokładnej lokalizacji miejsca rozbiórki pojazdu na części. Z doświadczenia życiowego wynika, że osoby trudniące się kradzieżami pojazdów nie ujawniają miejsca lokalizacji tzw. dziupli, chroniąc się w ten sposób na wypadek policyjnej zasadzki. W ramach grup trudniących się kradzieżami pojazdów najczęściej jedna lub dwie osoby zajmuje się tylko kradzieżą pojazdu i pozostawieniem auta we wcześniej wybranych miejscach. Następnie zabezpieczając się przed policyjną zasadzką, dopiero po 2-3 dniach obserwacji, po sprawdzeniu czy skradzionym pojazdem ktoś się interesuje, pojazd jest przeprowadzany do tzw. dziupli, czyli garażu w którym następuje jego demontaż na części. Nie ma zatem racji obrońca, gdyż „operacja” zamiany miejsc i kontynuowanie podróży przez oskarżonego K. R., który wsiadł na miejsce kierowcy dopiero na pewnym etapie przeprowadzania skradzionego samochodu do miejsca docelowej rozbiórki, była logiczna i wytłumaczalna. Wbrew argumentom obrońcy taka zamiana miejsc wcale nie świadczy o braku winy oskarżonego, który zaprzeczył aby miał świadomość, że poruszał się pojazdem pochodzącym z przestępstwa.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy słusznie oparł się na zeznaniach świadka D. K.. Zeznania te – jak słusznie zauważa Sąd Rejonowy – zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. Świadek należał do grupy policyjnej, która zajmuje się zwalczaniem przestępczości samochodowej, stąd oczywistym jest, że osoba oskarżonego K. R. (zarówno z wizerunków znajdujących się w bazie policyjnej, jak i z wcześniejszych czynności służbowych) była mu znana. Tym samym nie ma wątpliwości, że wskazany funkcjonariusz policji był wyczulony na kwestie związaną z działaniem osób, które pozostają w zainteresowaniu policji. Wskazać należy, że Funkcjonariuszom policji był bardzo dobrze znany wizerunek oskarżonego, a ograniczenia takich obserwacji wynikają z warunków ich dokonywania z pewnej odległości, tak aby nie spłoszyć sprawców. Te naturalne ograniczenia dokonywania obserwacji policyjnych nie powinny zostać instrumentalnie wykorzystane do podważenia wiarygodności policjanta, który nie dysponował żadnym sprzętem nagrywającym obraz i dźwięk pozwalającym na rejestrowanie prowadzonych obserwacji.

Nie budzi wątpliwości duży poziom trudności dokonywania obserwacji działań przestępczych osób zaangażowanych w kradzież samochodów na rozległym terenie dużego miasta. Nie dziwią więc Sądu Okręgowego trudności w permanentnej obserwacji skradzionego samochodu na ulicach (...). Wbrew twierdzeniom skarżącego relacje naocznego świadka tych zdarzeń, który jako funkcjonariusz policji w toku czynności operacyjnych dokonywał obserwacji skradzionego samochodu, są wystarczająco wiarygodnym dowodem pozwalającym przypisać oskarżonemu popełnione przestępstwo.

W ocenie Sądu Okręgowego świadek D. K. jako funkcjonariuszy Wydziału (...) KSP nie miał żadnego interesu w bezzasadnym pomówieniu akurat oskarżonego K. R.. Obrońca nie wskazał żadnego argumentu dlaczego akurat to oskarżony miał zostać wytypowany przez policjantów jako sprawca paserstwa skradzionego pojazdu.

Argumentacja skarżącego sprowadza się do próby podważenia zeznań funkcjonariusza policji tylko dlatego, że stanowi część aparatu ścigania i wykonuje swoje obowiązki służbowe. Natomiast skarżący nie przedstawia żadnego argumentu na potwierdzenie tej tezy, iż D. K. dążył jedynie do maksymalnego potwierdzenia efektów swoich działań operacyjnych.

Natomiast brak nagrań video, nagrań dźwięku czy bezstronnych świadków wynikał z warunków tych obserwacji oraz obiektywnych trudności zarejestrowania przestępczych działań przez funkcjonariuszy dokonujących obserwacji z pewnego oddalenia, wynikającego z konieczności ukrycia się przed sprawcami kradzieży. Warunki dokonywania takich działań operacyjnych wręcz uniemożliwiają dokonanie nagrań (obrazu i dźwięku). Nie sposób zatem czynić zarzutu policjantom, że takich nagrań nie dokonali. Obserwacje miały charakter dynamiczny i wiązały się z koniecznością przemieszczania się po ulicach dużej aglomeracji miejskiej.

Analiza treści zeznań D. K. wskazuje na spontaniczne składanie relacji w znacznych odstępach czasu, które zostały potwierdzone na dwóch rozprawach po upływie ponad 4 lat i 7 lat od tych zdarzeń. Pierwsza relacja złożona w dniu zdarzenia zawiera tyle istotnych szczegółów w zakresie nazw ulic którymi przemieszał się skradziony pojazd i wyglądu kierowcy, jak również okoliczności w jakich ujawniono miejsce ukrycia tego pojazdu, iż nie sposób przyjąć, że ta relacja została zmyślona.

W ocenie Sądu Okręgowego nie ma wątpliwości, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania świadka D. K. i prawidłowość rozpoznania zarówno skradzionego pojazdu, jak i osoby oskarżonego. W tym względzie dla Sądu Okręgowego jest oczywiste, że osoby podejrzewane o kradzież samochodów i wielokrotnie karane za takie czyny są znane z widzenia funkcjonariuszom policji zajmującym się zwalczaniem przestępczości samochodowej. Tym samym nie ma wątpliwości, że policjanci są wyczuleni na kwestie związaną działaniem osób, które pozostają w ich zainteresowaniu. Trzeba także podkreślić, że świadek D. K. był wyczulony właśnie na zaobserwowanie konkretnych osób – pod tym kątem dokonywał obserwacji – stąd nie może budzić wątpliwości, że dostrzegł i rozpoznał oskarżonego, którego znał z wcześniejszych działań służbowych.

Zarzut wykreowania treści zeznań przez funkcjonariusza policji należy uznać za chybiony. Przy zaangażowaniu całej grupy funkcjonariuszy policji zarówno z Wydziału (...), jak i z Wydziału (...)KSP, nie sposób zgodzić się ze skarżącym, iż był to celowy zabieg w celu maksymalnego potwierdzenia efektów działań operacyjnych. Desperacka próba zdeprecjonowania zeznań funkcjonariusza policji D. K. poprzez zarzut spreparowania materiału dowodowego celem bezzasadnego pomówienia oskarżonego, okazała się nieskuteczna. Oskarżony K. R. pomógł do ukrycia pochodzącego z kradzieży z włamaniem samochodu marki M. (...) nr rej. (...), mając świadomość, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego, a więc wypełnił znamiona umyślnego paserstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. Przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne. Oskarżony w okresie od dnia 18.10.2009r. do dnia 21.06.2012r. odbywał karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 9 czerwca 2009r. sygn. akt II K 55/09, którym połączono kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i art. 279 § 1 k.k. (k.728-731).

Wskazać należy, że przeciwko funkcjonariuszowi Policji D. K. nie toczy się obecnie postępowanie karne w Prokuraturze Regionalnej w K. związane z przekroczeniem uprawnień przez tego funkcjonariusza w związku ze zdarzeniem dotyczącym K. R. (k.1567-1568). Próba podważenia na etapie postępowania odwoławczego wiarygodności zeznań złożonych w tej sprawie przez funkcjonariusza policji, okazała się więc nieskuteczna.

Reasumując zarzut obrońcy dotyczący błędnej oceny dowodów przeprowadzonej z naruszeniem art. 4 i 7 kpk okazał się niezasadny.

Wniosek

O zmianę orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego K. R. od zarzuconego mu przestępstwa, względnie o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Prawidłowa ocena dowodów w zakresie objętym tym zarzutem spowodowała dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych. Brak podstaw do uniewinnienia oskarżonego, w sytuacji gdy wiarygodne dowody w postaci m.in. zeznań świadka D. K. oraz protokołu oględzin (k.4-5), a także materiału poglądowego (k.242-245) wskazują w sposób nie budzący wątpliwości na winę oskarżonego.

Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego K. R. jest zatem niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości, jak również nie zaistniała żadna z przesłanek wymienionych w art. 439 § 1 kpk, art. 454 kpk oraz art. 440 kpk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1wyrok utrzymany w mocy w całości w zaskarżonej części;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych i oparciu na nich rozstrzygnięć o odpowiedzialności karnej oskarżonego, a także niezasadności zarzutów podniesionych w apelacji przez obrońcy oskarżonego, zaskarżony wyrok należało utrzymać w całości w mocy. W sprawie nie zaszła konieczność orzekania poza granicami zaskarżenia - nie wystąpiły przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k., art.440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

Kara orzeczona za przypisane przestępstwo nie nosi cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., albowiem została wymierzona blisko dolnej granicy zagrożenia. Sąd Rejonowy wymierzając karę wziął pod uwagę dyrektywy wymiary kary określone w art. 53 kodeksu karnego i uwzględnił okoliczności łagodzące oraz obciążające co do oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił tą argumentację, albowiem kara wymierzona w tej wysokości odpowiada stopniowi zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego występku.

W ocenie Sądu Okręgowego kara 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu K. R. spełni wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Oskarżony K. R. odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie (k.1547) i wobec braku dochodów zachodzą przesłanki do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem uiszczenie nawet niewielkich kosztów sądowych przez oskarżonego było utrudnione ze względu na brak dochodu.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina i kara orzeczona w wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie z dnia 17 lutego 2020r. sygn. akt III K 2/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana