Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 563/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 15 lutego 2022r. sygn. III K 51/15

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.

S. O.

Stan majątkowy oskarżonego.

Informacja z e-puap

1119, 1241

2.1.2

S. O.

Oskarżony jest osobą niekaraną.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

1120, 1274

2.1.3.

S. O.

Oskarżony w dniu zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie rozpoznano u niego choroby psychicznej czy upośledzenia umysłowego.

Opinia uzupełniająca biegłych lekarzy psychiatrów

1086

2.1.4.

S. O.

Nie występują przeciwwskazania do udziału oskarżonego w rozprawie odwoławczej.

Opinia biegłych lekarzy psychiatrów

1129

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.

Informacja z e-P.

Dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do stanu majątkowego oskarżonego.

2.1.1.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Dokument urzędowy w sposób jednoznaczny stanowi podstawę do dokonania ustaleń co do braku uprzedniej karalności oskarżonego.

2.1.3.

Opinie biegłych lekarzy psychiatrów (k. 1086, 1129)

W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych są jasne, pełne, niezawierające wewnętrznych sprzeczności. Zostały wydane po przeanalizowaniu przez biegłych przedstawionej przez oskarżonego dokumentacji medycznej. Brak jest powodów do uznania ich za nierzetelne czy niepełne.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.

Opinia biegłego lekarza psychiatry na zlecenie oskarżonego

Opinia jest niezupełna i niejasna, wywody w niej zawarte są krótkie i stanowią jedynie polemikę z rzetelną opinią przeprowadzoną przez biegłych powołanych przez sądy obu instancji w niniejszej sprawie. Opinia ta nie wskazuje czy poczytalność oskarżonego mogła być ograniczona lub zniesiona. Opinia ta nie opiera się na konkretnych informacjach, a stanowi jedynie ogólnie, że oskarżony cierpi na chorobę psychiczną. W ocenie Sądu Okręgowego opinia ta stojąc w sprzeczności z pełną i prawidłowo uzasadnioną oraz rzetelną opinią biegłych powołanych przez Sąd, nie może zostać uznana za podstawę do ustaleń faktycznych i stanowić zaprzeczenie prawidłowym wnioskom z opinii biegłych J. S. oraz A. K..

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy zarzuca:

Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia:

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci bezpodstawnego uznania zeznań M. D. w tej części, w której opisuje udział oskarżonego w zdarzeniu z dnia 23 września 2014 r. za niewiarygodne, a oparcie się w ustaleniach stanu faktycznego sprawy co do istoty czynu zarzucanego oskarżonemu na zeznaniach funkcjonariusza policji A. P. oraz T. W. – pokrzywdzonego w niniejszej sprawie;

- art. 4 k.p.k. poprzez pominięcie wnioskowanego dowodu z uzupełniającej opinii biegłych powołanych przez sąd w niniejszej sprawie i nieuwzględnienie wniosku o ewentualne powołanie nowych biegłych, a także bezpośrednie odrzucenie wniosku o przesłuchanie w charakterze świadków dwóch lekarzy psychiatrów, którzy opiekowali się oskarżonym w związku z poważnymi dolegliwościami neurologiczno – psychiatrycznymi, jakie stwierdzili u niego ww. lekarze co w rażący sposób naruszyło zasadę obiektywizmu a w konsekwencji czego uniemożliwiało wykazanie, jak stan chorobowy oskarżonego wpływał na podejmowane przez niego decyzje,

- uniemożliwienie oskarżonemu złożenia wyjaśnień o co zabiegał, a co chciał uczynić po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew argumentacji przytoczonej przez obrońcę oskarżonego, Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. Wywody skarżącego zawarte zarówno w treści zarzutów, jak również w uzasadnieniu apelacji, mają charakter wyłącznie polemiczny z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Nie zawierają bowiem przekonujących i merytorycznych argumentów, podważających dokonaną ocenę wymienionych dowodów. Podkreślić należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas, jeżeli zostanie wykazane w środku odwoławczym w sposób przekonujący, że dokonana przez Sąd I instancji ocena poszczególnych dowodów zawiera błędy natury faktycznej lub logicznej, nie respektuje zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Dla uwzględnienia omawianego zarzutu nie jest zaś wystarczające samo kwestionowanie oceny dowodów przez skarżącego jedynie w aspekcie tego, że ta ocena nie satysfakcjonuje podmiotu wnoszącego apelację, bez wskazania konkretnych uchybień, jakich dopuścił się Sąd meriti przy ocenie poszczególnych dowodów i które to uchybienia powodują, że zawarta w pisemnych motywach wyroku ocena nosi cechy dowolności. Analiza tej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w której Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów prowadzi do konstatacji, że dowody te zostały ocenione w sposób wnikliwy, wszechstronny z pełnym poszanowaniem zasady określonej w art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swojego stanowiska w sposób jednoznaczny stwierdził, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym dowodom takiej wiary nie dał. Swoje stanowisko w tym zakresie należycie uzasadnił. Sąd I instancji w żadnej mierze nie uchybił regułom rzetelnego procesu, w szczególności nie naruszył zasady kompleksowej oceny ujawnionego materiału dowodowego, ani też nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów, zaś uzasadnienie wyroku zawiera wskazanie motywów wydanego orzeczenia i odpowiada wymogom określonym w art. 424 k.p.k.

Należy podzielić dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów wskazujących na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Dowody potwierdzające ten fakt mają wprawdzie charakter poszlakowy, jednakże ich wspólne zestawienie w pełni uzasadnia uznanie oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na prawidłowe ustalenie Sądu Rejonowego, że w dniu 19.09.2014 r. oskarżony kupił samochód F. (...) oznaczony tablicami rejestracyjnych o numerze (...) za pośrednictwem M. D. od świadka J. L.. Zgodnie natomiast z zeznaniami świadka A. Ż. w dniu 22.09.2014 r. zginęły tablice rejestracyjne jego pojazdu o numerze (...) w P.. Sprawcy rozboju poruszali się natomiast samochodem marki F. (...) ze wskazanymi skradzionymi tablicami rejestracyjnymi. Kolejnym i najistotniejszym dowodem potwierdzającym sprawstwo oskarżonego są zeznania funkcjonariusza Policji A. P., który prowadził obserwację miejsca zamieszkania współsprawcy M. D. w związku z operacyjną wiedzą, że razem z oskarżonym S. O. popełniają przestępstwa rozboju na szkodę kurierów przewożących i sprzedających papierosy do sklepów. Świadek A. P. znał wizerunek oskarżonego ze zdjęcia oraz widział go w początkowej fazie obserwacji bez kominiarki na twarzy. Na tej podstawie rozpoznał go w późniejszej fazie zdarzenia pomimo, zakrycia przez oskarżonego twarzy kominiarką. Pośrednio zeznania tego świadka potwierdza M. B., która zeznała, że była świadkiem jak siostra oskarżonego D. O. sprzedawała papierosy pochodzące z rozboju, o czym jej powiedziała. Świadek A. P. widział jak M. D. o godzinie 8.25 w dniu 23.09.2014r. spotkał się na ulicy (...) w W. z S. O. przy busie o nr rej. (...), z którym wsiadł do samochodu i odjechał w kierunku ul. (...). Funkcjonariusz Policji obserwował oskarżonych. Około godziny 8.40 zobaczył, że oskarżeni wjechali w zarośla w pobliżu ul. (...) i wysiedli z samochodu. S. O. stał z tyłu, a M. D. kucał z tyłu samochodu, gdy wyjeżdżali świadek zauważył, że samochód ma zmienione tablice rejestracyjne na (...). Są to tablice skradzione w P. dzień wcześniej. O godz. 8.45 oskarżeni dojechali do ul. (...) i tam stali ok. 20 minut, a następnie pojechali na ul. (...) i tam zaparkowali samochód obok białego busa. Świadek A. P. widział jak sprawcy podawali sobie kartony z jednego busa do drugiego. Mieli wtedy kominiarki na twarzach, ale rozpoznał ich po ubiorze i budowie ciała. Obaj oskarżeni różnią się posturą. Oskarżony S. O. był niższy, mocniejszej budowy. M. D. jest wyższy i szczuplejszy. Potem świadek widział, że oskarżeni jechali samochodem w kierunku ul. (...), tam gdzie mieszka M. D.. Zatrzymanie na ul. (...) realizowali już inni funkcjonariusze Policji. Kierowcą samochodu był S. O., który w trakcie próby zatrzymania został postrzelony. Do zatrzymania oskarżonego S. O. doszło w dniu 23.09.2014r. o godz. 9.25. Zeznania świadka A. P., wbrew twierdzeniom obrońcy, są konsekwentne i spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Istotnie, świadek A. P. nie był naocznym świadkiem wszystkich wydarzeń, w szczególności wewnątrz samochodu gdzie doszło do pobicie pokrzywdzonego. Jednak w tym zakresie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego opierały się także na innych dowodach - zeznaniach obecnego tam pokrzywdzonego, które korelują z zeznaniami A. P..

Kolejnym dowodem potwierdzającym ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny jest protokół oględzin samochodu, którym poruszał się S. O., w którym z przodu pod tablicą rejestracyjną o numerze (...) ( skradziona) znajdowała się tablica o numerze (...), którą posiadał samochód kupiony przez S. O.. W samochodzie, w którym ujęto oskarżonego znaleziono papierosy, które zostały rozpoznane jako pochodzące z rozboju. Jest to wiarygodne rozpoznanie gdyż zostały rozpoznane paczki chińskich bardzo rzadkich marek papierosów, a takimi w dniu zdarzenia dysponował pokrzywdzony. Zwrócić należy uwagę na fakt, że podczas przeszukania oskarżonego S. O. znaleziono w kieszeni jego kurtki kominiarkę.

Na siedzisku kierowcy w samochodzie, który prowadził S. O. i w którym go zatrzymano, znaleziono dokumenty dotyczące sprzedaży papierosów do sklepu (...) przy ul. (...), czyli pochodzące ze sklepy pod którym, doszło do popełnienia rozboju. Były one podpisane nazwiskiem pokrzywdzonego. Powyższe dowody podważają linię obrony oskarżonego oraz wspierające ją zeznania M. D.. S. O. musiał brać udział w rozboju gdyż znalezione dokumenty należały do pokrzywdzonego i zostały utracone podczas rozboju. Oskarżony nie był więc nieświadomym przebiegu zdarzenia kierowcą samochodu działającym pod dyktando M. D. i trzeciego nieustalonego sprawcy, co wynika z jego wyjaśnień. Miejsce znalezienia dokumentów pokrzywdzonego w samochodzie, który prowadził oskarżony i w którym został on zatrzymany prowadzi do wniosku, że oskarżony wysiadł z samochodu, brał udział w rozboju, zabrał dokumenty pokrzywdzonemu a następnie umieścić je na siedzeniu kierowcy i prowadząc ten pojazd po prostu na nich siedział.

Następnym źródłem dowodowym potwierdzającym sprawstwo oskarżonego są pokrywające się z przedstawionymi powyżej dowodami zeznania pokrzywdzonego T. W.. Zeznał on, że około godziny 9.00 przyjechał do sklepu (...) przy ul. (...) w W. i zaparkował ok. 15 m od tego sklepu. Z uwagi na zapotrzebowanie sklepu na papierosy wyszedł po nie do swojego samochodu F. (...) i wtedy otworzył samochód za pomocą pilota. Następnie otworzył boczne drzwi z prawej strony, którymi chciał wejść do pojazdu po zamówione papierosy. W tym momencie podeszło do niego dwóch mężczyzn w kominiarkach na twarzach. Jeden stanął z tyłu a drugi z przodu. Wciągnęli go do jego samochodu. Pierwszy z nich miał około 30 lat i 185 cm, był dobrze zbudowany, ubrany był w jasną kominiarkę i czarną bluzę na suwak oraz spodnie czarne dresowe. Był on z tyłu. Zakładając chwyt łokciowy, podduszał go, kopał, kazał leżeć na brzuchu, podawał drugiemu kartony z papierosami. Potem wyszedł z jego samochodu i zamknął drzwi. Powyższy opis przedstawiony przez pokrzywdzonego T. W. zgadza się z wyglądem i ubraniem oskarżonego (k. 28 i k. 35). Oskarżony miał rozerwaną na rękawach bluzę, co potwierdza fakt, że pokrzywdzony się szarpał i bronił.

Pokrzywdzony opisał również drugiego sprawcę rozboju wskazując, że miał on około 30 lat i 190 cm. Był szczupły jak tyczka, miał kominiarkę taką samą jaką znaleziono w samochodzie oskarżonego, bluzę czarną i spodnie jasne dżinsowe. Był on z przodu. Bił pokrzywdzonego pięściami po ciele, kopał, skrępował ręce, zakneblował mu usta, wyszedł do swojego samochodu, rozsunął drzwi, wszedł do środka, sprawcy przerzucali kartony z papierosami z samochodu pokrzywdzonego do drugiego podobnego pojazdu. Opis ten odpowiada wyglądowi M. D.. Pokrzywdzony zauważył odjeżdżający samochód F. (...). Zapamiętał tylko część numeru jego tablic rejestracyjnych zaczynający się od (...) (...) Zeznania pokrzywdzonego zostały prawidłowo ocenione przez Sąd Rejonowy jako wiarygodne i zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym wskazującym na sprawstwo oskarżonego. Główni świadkowie w tej sprawie tj. pokrzywdzony oraz funkcjonariusz Policji A. P. są osobami obcymi dla oskarżonego i nie mieli oni interesu w jego bezpodstawnym oskarżaniu. Ich zeznania nawzajem się uzupełniają.

Kolejną okolicznością wskazującą na prawidłowość ustaleń Sądu I instancji jest czas zdarzeń. Należy zauważyć, że z przeprowadzonych dowodów wynika, że do rozboju doszło około godziny 9.00 przy ul. (...). Świadek R. J. wskazał, że około godziny 9.10 A. P. zawiadomił go, że prawdopodobnie doszło do rozboju przy ul. (...) i sprawcy kierują się w stronę ul. (...). Gdy dojechali do ul. (...) to zauważył samochód F. (...) wjeżdżający na osiedle. Świadek nie prowadził ścisłej obserwacji drogi powrotnej sprawców rozboju. Do zatrzymania oskarżonego S. O. doszło o godz. 9.25. Jednak wcześniej miała miejsce próba jego ujęcia zakończona postrzeleniem. Sąd odwoławczy ma na uwadze, że przejazd z miejsca rozboju tj. ul. (...) do ul. (...) ( miejsce ujęcia) zajmuje ok 6 minut. Mapy internetowe (...) podają dwie trasy dojazdu do miejsca ujęcia oskarżonego - przez ul. (...) i ul. (...) - 6 minut - 3,6 km albo przez ul. (...) i ul. (...) - 6 minut - 3,3 km. Powyższe wskazuje na to, że sprawcy przemieszczając się z miejsca rozboju do miejsca ujęcia nie mieli czasu na to aby zatrzymać się po drodze i zabrać jako kierowcę oskarżonego S. O. nieświadomego prawdziwego przebiegu zdarzenia, jak argumentuje obrońca. Ponadto należy stwierdzić, że takie działanie nie znajduje żadnego racjonalnego wytłumaczenia bo przecież sprawcom rozboju chodziło o jak najszybsze opuszczenie miejsca zdarzenia, ukrycie samochodu i skradzionych papierosów.

Odległość pomiędzy miejscem rozboju a miejscem ujęcia oskarżonego S. O. przy ul. (...) jest większa niż 500 metrów, o której zeznał świadek R. J. kierujący akcją . Należy zauważyć, że świadek ten nie wskazał, że to było dokładnie 500 metrów, ale że tak mogło być,. Jednak dokładnie nie pamiętał. Ponadto, nie zostało wykazane z jakiego miejsca świadek R. J. po usłyszeniu komunikatu o rozboju udał się samochodem na ul. (...) a świadek nie jechał przecież z miejsca rozboju. Wobec czego podane przez niego wartości są przybliżone w zależności od obranej drogi. Nie był to powód, aby uznać zeznania tego świadka za niewiarygodne.

Należy wskazać, że w okolicy sklepu przy ul. (...) jak wynika z zeznań świadków K. K. i Z. U. znalezione zostało przez nich urządzenie (...) skradzione podczas rozboju z samochodu pokrzywdzonego. Świadkowie zeznali, że znaleźli je leżące w dzielnicy B. gdy jechali w kierunku ul. (...). Z mapy (...) wynika, że ul. (...) znajduje się niedaleko miejsca rozboju przy ul. (...). (k -57,60)

W ocenie Sądu Okręgowego potwierdzenie ustaleń faktycznych Sądu I instancji co do winy oskarżonego O. znajduje wyraz również w jego dwukrotnym przyznaniu się do popełnienia przestępstwa rozboju na etapie postępowania przygotowawczego oraz treści listu do pokrzywdzonego. W tej sytuacji zasadnie Sąd I instancji stwierdził, że późniejsza zmiana wyjaśnień stanowiła jedynie przyjętą linię obrony.

Sąd Rejonowy zasadnie odmówił wiary zeznaniom M. D., który w odrębnym procesie przyznał się do popełnienia rozboju wspólnie i w porozumieniu z S. O.. Dobrowolnie podał się karze. Orzeczoną wobec niego karę pozbawienia wolności już odbył. W swoich zeznaniach złożonych na rozprawie umniejszał rolę oskarżonego S. O.. Zasadnie Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. O., który w swoich wyjaśnieniach podał, że nie wysiadał z samochodu gdyż był tylko nieświadomym prawdziwego przebiegu zdarzenia kierowcą tego pojazdu. Depozycje M. D. i wyjaśnienia oskarżonego S. O. są sprzeczne z zeznaniami świadka A. P. i zeznaniami pokrzywdzonego T. W.. Są nielogiczne i nie znajdują potwierdzenia w wynikach oględzin i przeszukania obu samochodów biorących udział w tym zdarzeniu.

Przechodząc natomiast do kolejnego zarzutu tj. naruszenia art. 4 k.p.k. Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym dopuścił odpowiednie dowody w celu ustalenia stanu zdrowia oskarżonego i jego wpływu na popełniony czyn oraz na możliwość udziału w postępowaniu sądowym. Dowody przeprowadzone przez Sąd II instancji potwierdziły ustalenia dokonane w pierwszej instancji. Biegłe J. S. oraz A. K. po zapoznaniu się z dodatkową dokumentacją lekarską oskarżonego w uzupełniających opiniach w postępowaniu odwoławczym podtrzymały wnioski z opinii z dnia 22.04. 2021r., która była przeprowadzona w postępowaniu przed Sądem I instancji. Biegłe wskazały, że przedstawiona w późniejszym okresie dokumentacja medyczna oskarżonego nie zmienia wniosków dotyczących poczytalności oskarżonego S. O. w dacie zarzucanego mu czynu. W swojej opinii z dnia 22.04.2021 r. biegłe nie stwierdziły objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznały u oskarżonego uzależnienie mieszane od różnych substancji psychotycznych i reakcję adaptacyjno-sytuacyjną o obrazie depresyjnym. Wskazały, że oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W kolejnych opiniach stwierdziły, że dołączona przez oskarżonego dokumentacja medyczna nie ma wpływu na wnioski tej pierwszej opinii i może on brać udział w rozprawie. Opinie biegłych J. S. oraz A. K. były pełne, spójne i jasne. Wobec powyższego nie było konieczności przeprowadzenia kolejnej opinii uzupełniającej. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie było również potrzeby powołania innych biegłych, a także przesłuchania w charakterze świadków lekarzy psychiatrów, którzy opiekowali się oskarżonym w związku z dolegliwościami neurologiczno – psychiatrycznymi. Należy zauważyć, że ani obrońca ani oskarżony nie wykazali, aby opinie biegłych J. S. oraz A. K. były niepełne lub niejasne. W ocenie Sądu Okręgowego opinie te w sposób rzetelny i wyczerpujący opisały stan zdrowia oskarżonego, opierając się na pełnej dokumentacji medycznej. Biegłe ponownie w postępowaniu odwoławczym wskazały, z jakich powodów nie rozpoznają u oskarżonego choroby afektywnej dwubiegunowej. Wskazały, że charakteryzuje się ona występowaniem naprzemiennie dwóch faz: manii oraz depresji. Podkreśliły, że oskarżony w dacie czynu nie znajdował się w żadnej z tych faz. Choroba ta może też występować w remisji. Wykluczając fazy manii i depresji w dacie zdarzenia biegłe odniosły się do sposobu działania sprawców opisanych przez świadków, zwracając uwagę na zorganizowany i planowany sposób działania, co wyklucza chorobę ChAd. Biegłe ponadto w ustnej opinii odpowiedziały na pytania oskarżonego i w sposób wyczerpujący ich opinia przedstawia jego stan zdrowia oraz uzasadnia wypływające z niej wnioski. Sąd I instancji prawidłowo oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z zeznań lekarzy prowadzących aktualnie leczenie psychiatryczne S. O. na okoliczność poczytalności oskarżonego w dacie czynu. Dowód ten jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności. O stanie zdrowia psychicznego oskarżonego zgodnie z art. 202 § 1 k.p.k. powinni się wypowiedzieć dwaj lekarze psychiatrzy we wspólnej opinii psychiatrycznej, co zrobiły już biegłe J. S. oraz A. K..

Kolejny zarzutu apelacji obrońcy dotyczy uniemożliwienia oskarżonemu złożenia wyjaśnień o co, jak twierdzi obrońca oskarżony zabiegał, a co chciał uczynić po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie. Odnosząc się do tego zarzutu należy zauważyć, że oskarżony wielokrotnie nie stawiał się na rozprawach przed Sądem I instancji. Udział w tych rozprawach nie był obowiązkowy a jego interesy procesowe reprezentował obrońca obecny na każdej rozprawie. Oskarżony zrezygnował z przysługującego mu prawa złożenia dodatkowych wyjaśnień nie stawiając się na wyznaczone rozprawy. Oskarżony nie korzystał z uprawnień wynikających z art. 378a § 3 k.p.k., co zostanie jeszcze dokładniej opisane w dalszej części formularza, poprzez łączne odniesienie się w tym zakresie do zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego.

Opierając się na przedstawionej argumentacji Sąd odwoławczy uznał za niezasadne zarzuty apelacji obrońcy.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec niezasadności zarzutów apelacji z przyczyn wskazanych wyżej, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego o uniewinnienie oskarżonego. W sprawie brak było również okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.

Zarzut apelacji oskarżonego

- naruszenie prawa do obrony:

Oskarżony jest osobą schorowaną, leczy się psychiatrycznie od momentu gdy jako dziesięcioletnie dziecko był świadkiem śmierci swojego ojca. W dniu 5.12.2018 r. w wyniku mylnego odczytania rodzaju choroby został zastosowany wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, gdyż uznano, że nie stawia się celowo na rozprawę. Tymczasem oskarżony był chory na nadciśnienie tętnicze z rozpoznaniem zespołu metabolicznego z cechami krążenia hiperkinetycznego wraz z niedomykalnością mitralną. Wtedy oskarżony zaczął się ukrywać ze strachu, że zostanie pozbawiony uczciwego procesu. W dniu 20.12.2021 r. zostało wydane postanowienie o liście żelaznym.

- w dniu 10.05.2021r. stawił się w sądzie i przyjął leki i zasłabł, a sąd uznał to postępowanie za celowe, ale zasłabnięcie potwierdzili ratownicy medyczni, którzy udzielali mu pomocy rozpoznano u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Sąd błędnie uznał, że oskarżony przyjął dużą ilość leków, sąd nie może stwierdzić czegoś prawdopodobnie;

- w dniu 24.01.2022r. złożył wniosek o wyłączenie sędziego, ponieważ sędzia zachowywała się arogancko, wchodząc mu w zdanie, zachowywała się wyniośle i arogancko, został surowiej ukarany niż M. D.;

- w dniu 17.11.2021 r. złożył wniosek o odroczenie rozprawy na dzień 19.11.2021 r. ponieważ w dniu 15.11.2021r. stwierdził pozytywny wynik testu na covid oraz był w izolacji do dnia 24.11.2021r. Obrońca 19.11.2021 r. oświadczył, że oskarżony jest w izolacji i wniósł o odroczenie rozprawy. Sąd nie uwzględnił tego wniosku stwierdzając błędnie, iż przebywanie na kwarantannie nie stanowi podstawy do odroczenia rozprawy, ponieważ oskarżony miał możliwość zaszczepienia się. Oskarżony nie zaszczepił się, gdyż istniały przeciwwskazania do tego;

- w dniu 12.12.2021 r. złożył kolejny wniosek o odroczenie rozprawy i poinformował, że ma covid i przebywa w izolacji od 11.12.2021r. do 19.12.2021r., chciał uczestniczyć w rozprawie. W dniu 13.12.2021r. obrońca wnosił o odroczenie rozprawy, a sąd nie uwzględnił tego wniosku;

- w dniu 13.12.2021 r. obrońca wnosił o wezwanie lekarzy psychiatrów, sąd oddali wniosek pomimo, że opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 22.04.2021 r. była wydana bez przeprowadzenia odpowiednich testów stosowanych w diagnostyce zaburzeń osobowości, co niesie za sobą istotne wątpliwości;

- sąd niesłusznie oddalił wniosek o ponowne badanie psychiatryczne i przesłuchanie innych lekarzy;

- po wydaniu listu żelaznego brał czynny udział w rozprawach;

- główny sprawca rozboju, który przyznał się do winy zaprzeczył, aby oskarżony brał w tym rozboju udział,

- zachodzą wątpliwości co do bezstronności sędziego. Zostało oskarżonemu odebrane konstytucyjne prawo do obrony i miało miejsce wielokrotne dyskryminowanie jego osoby poprzez stwierdzenie, że robi coś by utrudnić postępowanie, chociaż był w złym stanie zdrowia;

- sąd uznał za nieusprawiedliwione nieobecności na rozprawach w dniach

18.03.2016r. i 11.05.2016r. pomimo, że wcześniej je usprawiedliwił,

- w dniu 12.01.2017 r. i w dniu 11.01.2017r. miał wypadek był na badaniu tomograficznym;

- błąd w ustaleniach faktycznych,

gdyż sąd nie powinien opierać się na zeznaniach świadka P., ponieważ on nie widział przebiegu zdarzenia. Świadek J. nie złożył wiarygodnych zeznań, gdyż między miejscem rozboju a osiedlem nie było 500 metrów, ale 4 km a więc wielokrotnie więcej niż podaje to kierujący akcją. M. D. nie wskazał na niego jako na współsprawcę. Zaś oskarżony nie przyznaje się do rozboju. W dniu 25.11.2021 r.

- rażąco surowa kara powyżej wniosku prokuratora i kary orzeczonej wobec M. D., którego udział w przestępstwie był większy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji oskarżonego są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie. Częściowo są one tożsame z zarzutami obrońcy i w tym zakresie Sąd odwoławczy odsyła do formularza, w którym odniósł się do apelacji obrońcy. W zakresie naruszenia prawa do obrony, co stanowi główny zarzut apelacji osobistej oskarżonego, zarzut ten nie jest zasadny. Należy wskazać, że o każdej rozprawie prowadzonej przez Sąd I instancji po wydaniu listu żelaznego, oskarżony był prawidłowo powiadomiony i na każdej rozprawie merytorycznej jego interesy procesowe reprezentował obecny obrońca wyznaczony z wyboru. W przypadkach nieobecności oskarżonego i jednoczesnej obecności jego obrońcy Sąd I instancji zasadnie korzystał z uprawnień wynikających z art. 117 § 3a k.p.k. Zgodnie z tym przepisem niestawiennictwo strony, która została należycie zawiadomiona o czynności procesowej, niezależnie od jego przyczyny, nie stoi na przeszkodzie przeprowadzeniu tej czynności, jeżeli stawił się jej obrońca lub pełnomocnik. Ponadto, Sąd meriti zastosował art. 378a § 1 i 3 k.p.k. Przepisy te stanowią, że jeżeli oskarżony lub obrońca nie stawił się na rozprawę, będąc zawiadomiony o jej terminie, sąd w szczególnie uzasadnionych wypadkach, może przeprowadzić postępowanie dowodowe podczas jego nieobecności, chociażby usprawiedliwił należycie niestawiennictwo, a w szczególności przesłuchać świadków, którzy stawili się na rozprawę, nawet jeżeli oskarżony nie złożył jeszcze wyjaśnień. Jeżeli sąd przeprowadził postępowanie dowodowe podczas nieobecności oskarżonego lub obrońcy w wypadku, o którym mowa w § 1, oskarżony lub obrońca może najpóźniej na kolejnym terminie rozprawy, o którym był należycie zawiadomiony przy jednoczesnym braku procesowych przeszkód do jego stawiennictwa, złożyć wniosek o uzupełniające przeprowadzenie dowodu przeprowadzonego podczas jego nieobecności. Prawo do złożenia wniosku nie przysługuje, jeżeli okaże się, że nieobecność oskarżonego lub obrońcy na terminie rozprawy, na którym przeprowadzono postępowanie dowodowe na podstawie § 1, była nieusprawiedliwiona. Konieczność przesłuchania świadków pomimo nieobecności oskarżonego była uzasadniona długim okresem czasu jaki upłynął od zdarzenia wynikającym z ukrywania się oskarżonego w Ukrainie.

Jak wynika z akt sprawy o wyznaczeniu rozprawy w dniu 19.11.2021 r. (k. 925) oskarżony został prawidłowo powiadomiony w dniu 8.11.2021r. (k. 917). W dniu 17.11.2021r. złożył wniosek o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 19.11.2021r. z powodu kwarantanny covid 19 (k. 924). W dniu 19.11.2021 r. Sąd I instancji nie uwzględnił wniosku o odroczenie i prowadził dalej rozprawę, przesłuchując świadków D. S. i R. J.. Na rozprawę stawił się obrońca oskarżonego adw. E. S. wyznaczony z wyboru. Sąd sprawdził zasadność wniosku oskarżonego o odroczenie i jak wynika z informacji znajdującej się na karcie 936 oskarżony w dniach 15.11.2021r. do 24.11.2021r. przebywał w izolacji w warunkach domowych z uwagi na uzyskanie w dniu 15.11.2021r. dodatniego wyniku badania na obecność wirusa (...)2. Tak więc, jego nieobecność na rozprawie w dniu 19.11.2021r. została uznana za usprawiedliwioną. Sąd I instancji miał możliwość w trybie art. 117 § 3a k.p.k. prowadzić rozprawę , gdyż stawił się obrońca oskarżonego i reprezentował jego interesy procesowe. Jak wynika z protokołu rozprawy z dnia 13.12.2021r. (k. 943) oskarżony w dniu 19.11.2021r. usprawiedliwił swoją nieobecność, jednak już po terminie i sąd I instancji stwierdził, że w trybie art. 378a § 1 k.p.k. prowadzi rozprawę w dniu 13.12.2021r. Jak wynika z zarządzenia z dnia 13.12.2021r. Sąd nakazał sporządzenie protokołu rozprawy z dnia 19.11.2021r. i 13.12.2021r. i przesłanie ich oskarżonemu (k. 948-949). Oskarżony i jego obrońca nie żądali ponownego przesłuchania świadków przesłuchanych w dniach 19.11.2021r. i 13.12.2021r. Oskarżony w dniu 25 stycznia 2022r. nie złożył żadnych wniosków dowodowych (k. 966). Tak więc powoływanie się na naruszenie prawa do obrony, gdy oskarżony został pouczony o przysługujących mu uprawnieniach i świadomie z nich nie skorzystał prowadzi do wniosku, że zarzut ten jest niezasadny.

Przechodząc do kolejnej nieobecności oskarżonego w dniu 10.05.2021 r. należy zauważyć, że w tym zakresie Sąd I instancji opierał się na dokumentacji medycznej, gdzie wprost jest napisane , że oskarżony w dniu 10.05.2021 r. celowo przyjął zbyt dużą ilość leków. (k- 849; 866) O wcześniejszych nieobecnościach oskarżonego Sąd Rejonowy wypowiedział się w oparciu o opinię biegłego specjalisty medycyny sądowej dr S. C. stwierdzającego, że brak jest przeciwwskazań medycznych do uczestnictwa oskarżonego w rozprawie sądowej – opinia z 21 grudnia 2016 r. (k. 101).

Odnosząc się do zarzutu braku bezstronności sędziego rozpoznającego sprawę w I instancji, należy wskazać, że protokoły rozpraw, uzasadnienia decyzji procesowych oraz uzasadnienie pisemne zaskarżonego wyroku nie potwierdzają tego zarzutu. Jest to subiektywne odczucie oskarżonego gdyż Sąd I instancji opierał się w swoich decyzjach na zgromadzonym w tej sprawie materiale dowodowym.

Sąd I instancji nie wymierzył oskarżonemu rażąco surowej kary. Orzeczona kara odpowiada stopniowi winy oskarżonego oraz stopniowi pokrzywdzenia T. W., natężeniu stosowanej przemocy oraz wartości szkody wyrządzonej przestępstwem. Jest ona surowsza od kary wymierzonej współsprawcy M. D.. Jest to jednak kara sprawiedliwa bowiem M. D. przyznał się do winy i złożył wniosek o wydanie wyroku bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. W tej sytuacji miał prawo oczekiwać, że jego postawa procesowa wpłynie na obniżenie kary. Wyrok wobec niego został wydany w trybie konsensualnym. Sytuacja procesowa oskarżonego jest odmienna bowiem wyrok zapadł po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. W tej sytuacji kierując się przesłankami z art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd I instancji wymierzył S. O. karę w ramach jej sędziowskiego wymiaru, dostosowując ją do zawinienia.

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów apelacji z przyczyn wskazanych wyżej, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego o uniewinnienie oskarżonego. W sprawie brak było również okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności zarzutów obu apelacji z przyczyn wskazanych powyżej, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji są prawidłowe. Sąd I instancji zgodnie z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy. Dokonał prawidłowej subsumcji stanu faktycznego do znamion przepisu i zasadnie przypisał oskarżonemu przestępstwo rozboju i wymierzył oskarżonemu karę dostosowaną do zawinienia, zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na nieuwzględnienie środków odwoławczych wniesionych na korzyść oskarżonego, zwróconych przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd odwoławczy zasądził od S. O. na rzecz Skarbu Państwa opłatę sądową w wysokości 400 złotych zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych. Jest to zgodnie z powyższym przepisem i w związku z art. 2 ust 5 powyższej ustawy należało zasądzić opłatę w wysokości należnej za pierwszą instancję, ponieważ opłatę tą wymierza się od tej kary, przeciwko której była zwrócona apelacja. Ponadto, sąd odwoławczy na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonego pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

3 .

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa kwotę obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek od towarów i usług na rzecz adw. A. D. w wysokości 1033,20 zł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. Poz. 763).

7.  PODPIS

SSO Remigiusz Pawłowski SSO Ludmiła Tułaczko SSO Aleksandra Mazurek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

X

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

X

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana