Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 48/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 28 marca 2024 roku, sygn. IV K 1054/18.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Autorem wpisów na platformie (...) był oskarżony

Wydruki wpisów z portalu (...)

Dowód ten nie wnosi nic istotnego do sprawy, pozwalającego uchylenie zaskarżonego wyroku. k. 745-754

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego skarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa przepisów prawa materialnego, w postaci art. 212 § 1 i 2 kk przez nieuwzględnienie, iż oskarżony J. B. rozpowszechniał w formie elektronicznej periodyk (...) zawierający nieprawdziwe treści poniżające oskarżyciela prywatnego w oczach opinii publicznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia wskazanego przez skarżącego przepisu prawa materialnego w postaci art. 212 § 1 i 2 kk. Sąd Odwoławczy, rozpatrując apelację w jej granicach jest uprawniony rozważając zarzuty do samodzielnego dokonania oceny dowodów i właściwych ustaleń faktycznych oraz prawno karnych . Może on w szczególności utrzymać wyrok Sądu pierwszej instancji, nawet jeśli jego argumentacja legła u podstaw decyzji merytorycznej jest inna, niż zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , pod warunkiem, że doszedł do tych samych wniosków co sąd pierwszej instancji w przedmiocie odpowiedzialności bądź braku odpowiedzialności karnej danej osoby . Sąd Okręgowy uznał, iż z materiału dowodowego nie wynika, aby oskarżony wypełnił znamiona czynu z art. 212 kk i art. 216 kk, co skutkowało utrzymaniem w mocy wyroku uniewinniającego. Na wstępie również warto zaznaczyć, iż jeżeli przed Sądem Rejonowym zapadł wyrok uniewinniający, a przedawnienie karalności czynu ujawniono dopiero na etapie postepowania odwoławczego, sąd odwoławczy winien utrzymać wyrok uniewinniający, jeżeli zgromadzony materiał dowodowy nie budzi wątpliwości co do braku winy oskarżonego. W niniejszej sprawie karalność czynu niewątpliwie uległa przedawnieniu w dniu 1 czerwca 2024 roku, co mogłoby skutkować umorzeniem postępowania , natomiast z uwagi na obowiązującą hierarchię przesłanek prowadzenia postępowania wymienionych art. 17§1 kpk i dojście do tożsamego wniosku co sąd I instancji w przedmiocie braku możliwości przypisania realizacji przez oskarżonego znamion zarzucanego mu czynu , należało utrzymać w mocy zapadły wyrok Sądu Rejonowego. Takie rozstrzygnięcie przy zaistnieniu warunków merytorycznych jego wydania jest co oczywiste korzystniejsze i bardziej oczekiwane przez osobę uniewinnioną w pierwszej instancji i realizuje jej interes procesowy uwolnienia się od niesłusznego zarzutu popełnienia przestępstwa.

Sąd odwoławczy uprawniony jest w razie stwierdzenia konkurencji negatywnych przesłanek procesowych, określonych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., wydać orzeczenie uniewinniające, ale takie rozstrzygnięcie może zapaść jedynie wówczas, gdy pozwalają na to zebrane w sprawie dowody . Postanowienie SN z 27.09.2012 r., SDI 27/12, LEX nr 1226774.

Zniesławieniem w rozumieniu przepisu art. 212 § 1 k.k. jest tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiającą ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego - do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony - stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa.

W niniejszej sprawie oskarżonemu zarzucono popełnienie czynu z art. 212 § 2 k.k. oraz art. 216 § 1 i 2 kk w zw. z art. 12 kk, polegającym na tym, że w okresie od grudnia 2017 roku do czerwca 2018 roku współredagował i publicznie rozpowszechniał za pomocą elektronicznych środków przekazu czasopism a tytułowane (...). W których wobec oskarżyciela prywatnego byłego prezesa zarządu (...) S.A. w W. sformułował liczne oszczerstwa, epitety, bezpodstawne zarzuty i pomówienia mające mieć związek z pełnioną przez oskarżyciela prywatnego w latach 2016-2017 funkcją publiczną, a mianowicie m.in.: „terroryzowanie”, „przekupywanie” pracowników, namawianie pracowników do składania fałszywych doniesień na kolegów, dyskryminacje, zastraszanie , wyrządzania pracownikom „krzywdy i niegodziwości” oraz przyrównywanie działalności oskarżyciela prywatnego do „czyścicieli kamienic”, a zatem o takie postepowanie, które znieważa, poniża w oczach opinii publicznej oraz naraża oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania społecznego oraz naraża oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania społecznego niezbędnego do pełnienia funkcji we władzach spółki prawa handlowego i w instytucji państwowej.

Zniesławieniem w rozumieniu przepisu art. 212 § 1 k.k. jest tylko taka wypowiedź charakteryzująca negatywnie inną osobę i przedstawiającą ją w niekorzystnym świetle, która przy uwzględnieniu zarówno prawa pokrzywdzonego do ochrony czci, jak i praw oskarżonego - do swobody wypowiedzi, krytyki, obrony - stanowi element czynu, którego społeczna szkodliwość musi być uznana za większą od znikomej. Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. Postanowienie SN z 5.06.2019 r., V KK 215/19, LEX nr 3216831

Sąd Rejonowy przyjął za podstawę uniewinnienia , że oskarżony nie był autorem spornych wpisów, uzasadniając to tym, że treści zawarte w dołączanych artykułach biuletynu miały charakter anonimowy i nie były przez niego podpisane, a tym samym nie można mu przypisać za nie odpowiedzialności. Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości , że treści zawarte w załącznikach wiadomości zostały wysłane z adresu e-mail oskarżonego , czy też artykuły biuletynu zamieszczane na profilu J. B. na portalu (...) zostały tam wprowadzone celem udostępnienia odbiorcom przez oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek przesłanek wskazujących na to, że ktoś inny mógł posługiwać się tymi kontami. Istnieje więc jedynie możliwy przebieg zdarzeń , że to oskarżony wysyłał i udostępniał biuletyny zawierające zarzucane aktem oskarżenia treści i udostępniał nieprzychylne komentarze na temat działalności w (...) P. W.. Ponadto oskarżony publicznie wypowiadał się na temat sytuacji spółki po zmianach władz , aktywnie angażował się w pomoc osobom dotkniętym w jego i w ich ocenie niesprawiedliwością i nadużyciami ze strony zarządu spółki, w tym oskarżyciela prywatnego jako prezesa. Z tego względu nie sposób twierdzić, że nie miał on nic wspólnego z tą inicjatywą. Przeciwnie, jego działania wpisywały się w kierunek obrony osób pokrzywdzonych prowadzoną reorganizacją przedsiębiorstwa , w tym etatową, zarządzaniem majątkiem spółki i kierunkami działalności gospodarczej podmiotu. O ile rzeczywiście nie można jednoznacznie przypisywać oskarżonemu redagowania treści zawartych w biuletynach wymienionych w akcie oskarżenia, o tyle jego rola sprawcza w ich wysyłaniu i udostępnianiu , a zatem również i ich rozpowszechnianiu nie budzi wątpliwości. Brak podpisu imieniem i nazwiskiem pod artykułem zawartym jako załącznik w wiadomości e-mail czy artykułem na stronie internetowej, czy brak dowodu na autorstwo nie wyklucza samo w sobie przypisania odpowiedzialności za znieważenie czy pomówienie zawarte w treści udostępnianych pism, obrazów , filmów mających postać elektroniczną. Niewątpliwie oskarżony uważał zawarte tam treści za słuszne i trafnie obrazujące działalność oskarżyciela prywatnego, utożsamiał się ze stanowiskiem autora. Jego intencją było przedstawienie odbiorcom tak zaprezentowanego obrazu aktywności zarządczej oskarżyciela jako własnego i wywołania negatywnego odbioru przez inne osoby działalności oskarżyciela prywatnego w spółce. Jego zamiarem było przypisanie oskarżonemu tak negatywnie wyrażonej oceny. Nie zachodzi więc zróżnicowanie z punktu widzenia przypisania odpowiedzialności prawno karnej między zachowaniem kiedy ktoś we własnym piśmie, wpisie internetowym opisuje pewną działalność innej osoby, z własną tego oceną a udostępnianiem takich treści zawartych w odrębnym pliku elektronicznym , obrazie czy filmie jeśli mają charakter anonimowy . Takie rozumienie znamion czynności modalnych przestępstw z art. 212 i 216 kk oznaczałoby, że każdy decydujący się na ten drugi sposób działania miałby uniknąć odpowiedzialności, podnosząc, że nie on jest autorem tych treści. Jest to rozumowanie oczywiście nieprawidłowe. Dla przypisania odpowiedzialności za udostępnianie wpisów wystarczy możliwość ustalenia tożsamości osoby wykonującej określoną czynność. W przypadku e-mail czy wpisów na portalach społecznościowych, istotne są takie elementy jak imię i nazwisko zamieszczone w adresie e-mail czy też niniejszej sytuacji w nazwie profilu na portalu zawodowym (...). Ponadto na profilu w serwisie (...) widnieje zdjęcie , czyli wizerunek oskarżonego co dodatkowo utwierdza w przekonaniu, że jest to jego profil i że to on był nadawcą wiadomości i zamieszczonych treści . Oczywiście oskarżony ma prawo do obrony i z tego względu może nie przyznawać się do winy i negować twierdzenia, iż to nie on udostępniał wpisy i wysłał wiadomości e-mail do innych pracowników, co jednak nie podważa ustaleń opartych zgromadzonym materiale dowodowym. Nie mniej jednak w ocenie Sądu Odwoławczego oskarżony swym zachowaniem nie wyczerpał znamion zarzucanych mu czynów, ponieważ działania te mieściły się w graniach dozwolonej krytyki i z tego powodu Sąd Okręgowym utrzymał wyrok uniewinniający oskarżonego J. B..

Nie każda treść - nawet w sposób oczywisty uderzająca w dobra osobiste innej osoby - zawarta w piśmie procesowym (pozwie, odpowiedzi na pozew czy każdym innym podobnym piśmie procesowym wyrażającym określone stanowisko strony kierowane do sądu lub organu) będzie wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 212 k.k. Wskazać należy jednak na pewne granice, których przekroczenie może prowadzić do aktualizacji znamion występku z art. 212 k.k. Granice odpowiedzialności karnej wyznacza w tym wypadku to, czy autor takiego pisma czyni to wyłącznie w uzasadnieniu lub w obronie swoich praw czy też celowo pomawia stronę przeciwną. Jako jedną z granic - wskazać należy na to, aby działanie sprawcy składającego określone stanowisko w postępowaniu zmierzało do obrony własnego interesu w sprawie, a zarzut postawiony winien być we właściwej formie i nie zmierzał wyłącznie do poniżenia osoby, której został postawiony. Postanowienie SN z 19.02.2021 r., IV KK 557/20, LEX nr 3124987.

Na wstępie warto podkreślić, iż między stronami istnieje długotrwały konflikt o podłożu zawodowym, który cechuje wielość wzajemnych zarzutów i uwag. Ówczesny Prezes (...), czyli oskarżyciel prywatny P. W. został odwołany przez Radę Nadzorczą z powodu narastających konfliktów z pracownikami oraz związkami zawodowym zakładu pracy . Oskarżony, jako wieloletni pracownik zakładu miał prawo wyrazić sprzeciw wobec nieprawidłowości, które jego zdaniem występowały w działaniach prezesa (...). Jego krytyka miała na celu zwrócenie uwagi na sytuację godzącą dobro ogółu – w tym przypadku problem bezpodstawnych zwolnień i dyskryminację pracowników oraz pogarszającą się atmosfery w zakładzie pracy. Ponadto oskarżony w 2017 roku sam podany był negatywnym dla niego decyzjom ze strony pracodawcy, co skutkowało koniecznością dochodzenia swoich prawa przed sądem pracy. Wyniku przeprowadzonego postepowania sądowego został on przywrócony do pracy, co potwierdza zasadność jego roszczeń i podważa słuszność działania ówczesnego kierownictwa. Działania prezesa miały wpływ nie tylko na relacje zawodowe, ale również na funkcjonowanie całej instytucji. Podejmując działania krytyczne, oskarżony dział z pobudek społecznych, kierując się troską o sprawiedliwość i poszanowanie praw pracowników. Oskarżony zamieszczając treści w obszarze sfery socjalno mieszkaniowej spółki działał z pobudek również społecznych, kierując się szacunkiem i lojalnością wobec lokatorów mieszkań z zasobu spółki, którzy byli niewątpliwie stroną słabszą w polityce prowadzonej przez Prezesa (...). P. W. spowodował maksymalne podniesienie czynszu lokatorom budynku mieszkalnego (...) przy ul. (...), zostały również podjęte próby eksmisji. W opinii oskarżonego działania te miały charakter ekonomicznego przymusu i służyły pozbyciu lokatorów z budynku dla osiągnięcia korzyści majątkowej. Oskarżony, znając kulisy sprawy, uznał za swój obywatelski obowiązek jej nagłośnienia. W jego ocenie była to jedynie dostępna forma sprzeciwu wobec niesprawiedliwości praktyk, mając na celu wzbudzenie reakcji społecznej i instytucjonalnej. Jego działania nie były motywowane chęcią zniesławienia oskarżyciela prywatnego lecz obroną podstawowych wartości sprawiedliwości i godności ludzkiej. Nie można w światle tych danych przyjmować, że określenie „ czyściciel kamienic” użyte w jednym z biuletynów, choć dosadne było prostym , jednoznacznym porównaniem do ludzi o bezwzględnych zachowanich przestępczych, prowadzących do uzyskania mieszkań a tym samym jest pomówieniem i zniewagą . Taka konstatacja jest nieuprawniona.

Ocena charakteru wypowiedzi umieszczonej na stronie internetowej, jako wypełniającej znamiona przestępstwa zniewagi lub zniesławienia, może być dokonana wyłącznie w drodze dokładnej analizy treści tej wypowiedzi. Nie tylko dosłowna treść wypowiedzi wpływa na jej ocenę karno-prawną, ale w równym stopniu znaczenie mają okoliczności i miejsce jej sformułowania, jak również wcześniejsze zachowanie pokrzywdzonego tą wypowiedzią oraz treść i sposób wyrażenia przez niego określonych opinii. Nie jest przy tym możliwe ustalenie z góry, jaki konkretnie rodzaj wypowiedzi może zostać zakwalifikowany, jako wypowiedź zniesławiająca lub znieważająca. Oceny takiej musi dokonać każdorazowo sąd orzekający w sprawie - przy uwzględnieniu specyficznych i wyjątkowych okoliczności faktycznych występujących w realiach takiej sprawy. W konsekwencji tak dokonanej oceny, sąd orzekający w sprawie dotyczącej problematyki dopuszczalnych granic krytyki w Internecie musi stwierdzić, czy znamiona przestępstwa zniesławienia lub zniewagi zostały wypełnione - zarówno w sposób formalny, jak i materialny - należycie motywując swoją decyzję, z odwołaniem się do sposobu wykładni ustawowych znamion powyższych przestępstw, z uwzględnieniem elementów społecznej szkodliwości czynu. Postanowienie SN z 24.10.2017 r., V KK 278/17, OSNKW 2018, nr 1, poz. 9.

Należy podkreślić, że prezes (...) jako osoba pełniąca funkcję zaufania publicznego, powinien liczyć się z możliwością poddania jego działań ocenie oraz krytyce. Osoby obejmujące stanowiska, mające realny wpływ na życie społeczne i zawodowe innych, podlegają naturalnemu nadzorowi społecznego odbioru. Właśnie dlatego od osób pełniących takie funkcje oczekuje się postawy przejrzystości, odpowiedzialności oraz etycznego postepowania. Krytyczne wypowiedzi przytoczone przez oskarżonego, choć nieprzychylne wobec oskarżyciela prywatnego, odnosiły się do konkretnych działań, których skutki negatywnie odczuwali zarówno pracownicy (...), jak i lokatorzy mieszkań zakładowych. Informacje rozpowszechniane przez oskarżonego mieściły się w granicach dozwolonej krytyki. Oskarżony jest dziennikarzem niezależnym, a jednym z jego ustawowych i moralnych obowiązków jest obserwowanie życia publicznego, wykrywanie niesprawiedliwości i informowanie o nich społeczeństwa. Przypisanie mu złych intencji za wykonywane tego obowiązku i chęć penalizacji takiej aktywności jest próbą ograniczenia wolności słowa i kryminalizacji zabierania głosu w sprawach istotnych społecznie.

Realizowanie funkcji ochronnej przepisu art. 212 § 1 k.k. nie może prowadzić do kryminalizacji życia społecznego, którego nieodłączną cechą jest występowanie sytuacji konfliktowych, wzbudzających emocje i powodujących wyrażanie ocen zachowania. Ich negatywny odbiór przez innych uczestników życia społecznego nie zawsze musi być oceniany w kategoriach przestępstwa. Przepis art. 212 k.k. chronić ma cześć w rozumieniu zewnętrznym, a nie stanowić tamę dla krytyki działań władzy. Ma to szczególne znaczenie w przypadku osób pełniących funkcje publiczne. Fakt, że krytyka owa została sformułowana dosadnie, nie oznacza, że doszło w tym zakresie do realizacji znamion zarzucanego typu. Postanowienie SN z 31.03.2022 r., II KK 39/22, LEX nr 3417423.

Konkludując powyższe rozważania, biorąc pod uwagę treści i kontekst wypowiedzi, które zostały rozpowszechnione w wiadomościach mailowych , mediach społecznościowych i na portalach internetowych przez oskarżonego, Sąd Okręgowy uznał, że zachowanie oskarżonego nie nosiło znamion zarzucanego mu przestępstwa.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji, pomimo odmiennych ustaleń oraz oceny prawno karnej , uznając, że działania oskarżonego J. B. mieszczą się w granicach wolności wypowiedzi.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji jest niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1uniewinnienie oskarżonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Zarzut zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego w sekcji 3.1 nie mógł wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w powyższym zakresie. Powody utrzymania zaskarżonego wyroku wynikają z sekcji 3.2 niniejszego uzasadnienia, dlatego też zbędnym jest powielanie zaprezentowanej argumentacji w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. B.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej od wyroku uniewinniającego , Sąd Okręgowy działając na podstawie art. 636 § 1 i 3 kpk zasądził od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania odwoławczego tj. kwotę 100 złotych tytułem opłaty za II instancję. Wysokość opłaty ustalona została na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Ponadto od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonego J. B. Sąd zasądził kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów poniesionych na ustanowienie obrońcy w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 636§ 1 i 3 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4, § 15 ust. 1 i 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Art. 632 pkt 1 kpk, wprost wskazuje, iż w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia prywatnego - oskarżyciel prywatny. Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela prywatnego on ponosi koszty procesu na ogólnych zasadach zgodnie z art. 636§ 1 i 3 kpk.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela prywatnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w całości

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

zmiana