Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Syta

Protokolant: Karolina Kowalczyk

Przy udziale oskarżyciela publicznego K. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2015 roku oraz 20 sierpnia 2015 roku

w postępowaniu zwyczajnym

sprawy K. K. (2)

syna W. i B. z domu R.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 30 kwietnia 2014r., o godz. 11:02 na ul. (...) przy ul. (...) w W. kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B – 33 „ograniczenie prędkości do 50 km/h” i przekroczył dozwoloną prędkość o 29 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości MultaRadar CD

tj. za wykroczenie z art. 92a kw

orzeka

I.  obwinionego K. K. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw skazuje go, a na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i § 3 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 802,94 (osiemset dwa złote dziewięćdziesiąt cztery grosze) złotych tytułem należności za sporządzoną opinię z zakresu badań antropologicznych oraz kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3447/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2014 roku o godz. 11:02 na ul. (...) w W. zostało wykonane zdjęcie za pomocą urządzenia samoczynnie rejestrującego pomiar prędkości MultaRadar CD pojazdowi marki S. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 50 km/h” przekraczając dozwoloną prędkość o 29 km/h, czym dopuścił się popełnienia wykroczenia z art. 92a kw.

Na podstawie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono, iż właścicielem w/w pojazdu jest K. K. (2), do którego wysłano wezwanie wraz z formularzami oświadczeń o wyrażeniu zgody na ukaranie mandatem karnym za popełnienie wykroczenia z art. 92a kw, bądź do wskazania kierowcy, który prowadził pojazd w dniu popełnienia czynu oraz formularz oświadczenia o wyrażeniu zgody na przyjęcie mandatu karnego w przypadku niewskazania osoby kierującej pojazdem.

Na podstawie wizerunku otrzymanego z (...) m.st. W. Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatury w D. B. potwierdzono, iż pojazdem marki S. o nr rej. (...) w dniu 30.04.2014 r. na ul. (...) w W. kierował K. K. (2).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

wyjaśnień obwinionego złożonych przed Sądem;

-

notatek urzędowych (k. 1- 3, 32, 33);

-

zdjęcia z fotoradaru (k. 4);

-

świadectwa legalizacji (k. 5);

-

wezwania (k. 6);

-

pisma obwinionego (k. 8, 15, 18, 22-24, 27-29, 72-73);

-

kopii wniosku o wydanie dowodu osobistego (k. 11-13);

-

płyty CD (k. 57);

-

opinii biegłego antropologa (k. 60-65).

Obwiniony K. K. (2) w toku czynności wyjaśniających nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W pisemnych wyjaśnieniach wskazywał, iż bez zapoznania się z dokumentacją fotograficzną zdarzenia nie jest w stanie jednoznacznie określić, kto był kierującym jego samochodem we wskazanym miejscu i czasie. Obwiniony wskazał, iż z jego pojazdu korzysta kilka osób i zapoznanie się z materiałem dowodowym pozwoli mu ustalić konkretną osobę. Wskazał ponadto, iż nie kwestionuje ewentualnego wykroczenia, chce się jedynie zapoznać z dokumentacją zgromadzoną w sprawie. Na rozprawie w dniu 16 lipca 2015r. obwiniony przeanalizował cały przebieg jego korespondencji ze Strażą Miejską w związku ze zdarzeniem z dnia 30 kwietnia 2014 roku. Obwiniony kwestionował formę i treść pism kierowanych do niego przez Straż Miejską. Wskazał, że z samochodu korzysta kilka osób, a zdjęcie z fotoradaru pozwoliłoby mu porozmawiać o zdarzeniu ze współpracownikami. Po zapoznaniu się ze zdjęciem z fotoradaru obwiniony stwierdził, iż znajduje się na nim jego samochód, natomiast on sam nie rozpoznaje się na zdjęciu jako kierujący. Obwiniony wskazał jednak, że to może być on. Ponadto obwiniony podał, iż zupełnie niezrozumiałym jest dla niego, że Straż Miejska na podstawie porównania zdjęcia z wniosku o wydanie dowodu osobowego sprzed 10 lat i zdjęcia z fotoradaru ustaliła, iż to on kierował samochodem w dniu zdarzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego K. K. (2) Sąd uznał za wiarygodne w części, w jakiej nie kwestionował, że na zdjęciu z fotoradaru znajduje się jego samochód. Znajdują one bowiem potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w postaci zdjęcia z fotoradaru (k. 4) oraz informacji z (...) (k. 33). Sąd odmówił natomiast waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim twierdził, że to nie on prowadził samochód w dniu 30 kwietnia 2014 r. i nie rozpoznaje się na zdjęciu z fotoradaru, w związku z czym to nie on popełnił wykroczenie polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego w tej części są jedynie przyjętą przez niego linią obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Zdaniem Sądu obwiniony wiedział, że to on kierował samochodem w czasie wskazanym we wniosku o ukaranie i mógł udzielić odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej. Podkreślić również należy, iż wezwanie zostało skierowane do obwinionego w krótkim czasie od daty zdarzenia i w ocenie Sądu umożliwiało mu ustalenie, kto w tym dniu użytkował samochód, nawet pomimo braku przesłania zdjęcia z wizerunkiem kierującego. Ponadto, w ocenie Sądu, obwiniony po zapoznaniu się ze zdjęciem z fotoradaru, które jest dobrej jakości, był w stanie stwierdzić, że to on znajduje się na tym zdjęciu. Wyjaśnieniom obwinionego, że nie rozpoznaje siebie jako kierującego, przeczy treść opinii biegłego antropologa, który wskazał, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że na zdjęciu z fotoradaru znajduje się K. K. (2).

W celu jednoznacznego ustalenia, czy na zdjęciu z fotoradaru z dnia 30 kwietnia 2014 roku znajduje się K. K. (2) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego antropologa. Biegły wydał opinię na podstawie analizy i porównania zdjęcia z fotoradaru z dnia zdarzenia i zdjęcia K. K. (2) z wniosku o wydanie dowodu osobistego z 2005 roku.

W sporządzonej opinii biegły wskazał, że większość cech morfologicznych głowy i twarzy osoby kierującej samochodem S. wykazuje znaczące podobieństwa u mężczyzny zza kierownicy i K. K. (2), pomimo znacznego upływu czasu od wykonania zdjęcia porównawczego. Nie ujawniono obecności cech odmiennie ukształtowanych, ponadto widać, że kilka cech wykazuje progresję wiekową. W tej sytuacji biegły stwierdził, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, iż na zdjęciu z fotoradaru znajduje się K. K. (2).

Sąd podziela w całości opinię sporządzoną przez biegłego antropologa prof. nzw. dr. hab. B. M.. W ocenie Sądu opinia jest pełna, jasna i logiczna oraz nie zawiera treści sprzecznych ze sobą. Biegły w sposób szczegółowy opisał przebieg badań porównawczych wizerunku mężczyzny na zdjęciu z fotoradaru i wizerunku K. K. (2) z wniosku o wydanie dowodu osobistego. Ponadto biegły w jasny i wyczerpujący sposób uzasadnił wnioski wynikające z przeprowadzonych badań. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania treści sporządzonej opinii. Podkreślić także należy, iż żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń do przedłożonej przez biegłego opinii.

W związku z tym opinia biegłego antropologa stanowiła dla Sądu istotny dowód. Na jej podstawie Sąd ustalił bowiem, że to obwiniony K. K. (2) prowadził samochód w dniu 30 kwietnia 2014 roku o godz. 11.02 na ul. (...) w W..

Ponadto, za podstawę dokonanych w przedmiotowej sprawie ustaleń faktycznych Sąd przyjął również materiał dowodowy ujawniony w trybie art. 76 § 1 kpw w postaci: notatek urzędowych (k. 1-3, 32, 33), zdjęcia z fotoradaru (k. 4), świadectwa legalizacji (k. 5), wezwania (k. 6), pism obwinionego (k. 8, 15, 18, 22-24, 27-29, 72-73) oraz kopii wniosku o wydanie dowodu osobistego (k. 11-13). Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd uznał również za wiarygodne nagranie umieszczone na płycie CD (k. 57).

Przepis art. 92a kw stanowi, że kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

W okolicznościach niniejszej sprawy obwiniony K. K. (2) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym B-33 „ograniczenie prędkości do 50 km/h” i przekroczył dozwoloną prędkość o 29 km/h.

W przedmiotowej sprawie obwiniony nie kwestionował, że to jego samochód znajduje się na zdjęciu z fotoradaru. Wskazywał natomiast, że nie jest pewny, kto znajduje się na zdjęciu jako kierowca. Przyznał, że to może być on ale nie jest tego pewny. W ocenie Sądu wszelkie wątpliwości w tej kwestii wyjaśniła opinia biegłego, z której wynika, że to obwiniony K. K. (2) znajduje się na zdjęciu z fotoradaru. Zdjęcie dotyczące przekroczenia przez obwinionego dozwolonej prędkości o 29 km/h w dniu 30 kwietnia 2014 roku zrobione zostało urządzeniem do pomiaru prędkości MultaRadar CD, co do którego wydane zostało aktualne świadectwo legalizacji. Materiały te nie budziły żadnych wątpliwości Sądu. Nie ma zatem żadnych podstaw, aby kwestionować działanie przedmiotowego urządzenia.

Obwiniony jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jego poczytalności. W świetle zebranego materiału dowodowego jego wina nie budzi żadnych wątpliwości.

Biorąc pod uwagę całokształt materiału dowodowego, w szczególności opinię biegłego antropologa, Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony K. K. (2) popełnił zarzucany mu czyn i skazując go za ten czyn wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 złotych. Wymierzając karę Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. Orzeczona kara grzywny w wysokości 400 złotych w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy oraz jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów niniejszej sprawy. Przekroczenie prędkości przez obwinionego, choć nie było rażąco wysokie, mogło doprowadzić do powstania realnego zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Liczba uczestników ruchu drogowego, zarówno poruszających się pojazdami mechanicznymi, jak również pieszych stale się zwiększa. Przestrzeganie zasad, jakie są wprowadzone, aby zredukować niebezpieczeństwo zdarzenia drogowego, w którym może dojść do realnego zagrożenia ludzkiego życia i zdrowia jest więc bardzo istotne, szczególnie w wielkich aglomeracjach miejskich, takich jak W.. Obwiniony jako osoba posiadająca prawo jazdy i uczestnicząca w ruchu drogowym powinien przestrzegać jego przepisów i stosować się do znaków drogowych. Żadne okoliczności nie zwalniały obwinionego od zachowania zgodnego z prawem w dniu zdarzenia podczas kierowania samochodem. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara grzywny spełni wobec niego swoje cele i sprawi, że obwiniony będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego oraz stosował się do zasad ruchu drogowego. Wymierzona obwinionemu kara będzie miała również pozytywny wpływ na kształtowanie właściwych postaw społecznych w omawianym zakresie. Ponadto, w ocenie Sądu, kara taka będzie możliwa do spełnienia przez obwinionego a jej wysokość nie jest nadmierna. Obwiniony osiąga bowiem dochody przekraczające swoją wysokością średnią krajową i nie ma nikogo na utrzymaniu. Orzeczona kara spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej. Jest ona adekwatna do okoliczności przypisanego czynu i jego społecznej szkodliwości.

Na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269), kwotę 802,94 zł tytułem należności za sporządzoną opinię biegłego antropologa oraz opłatę w wysokości 40 złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.). W ocenie Sądu sytuacja materialna obwinionego pozwala mu na uiszczenie wskazanych wyżej wydatków postępowania, opłaty oraz należności za opinię biegłego.