Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Kornatka

Protokolant: Piotr Góźdź

po rozpoznaniu 03 czerwca 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko T. K.

o zapłatę kwoty (...) zł

1.  zasądza od T. K. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę (...) (dwieście trzynaście tysięcy sześćset) złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

a.  63.600,00 zł od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,

b.  75.000,00 zł od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty,

c.  75.000,00 zł od dnia 27 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od T. K. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 21.497,00 (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Joanna Kornatka

Sygn. akt XVI GC 238/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 lutego 2018 r. (...) Spółka akcyjna w W. (dalej również jako: ,, spółka (...)”) wniosła pozew przeciwko T. K. o zapłatę kwoty (...) zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot:

a)  63.600,00 zł za okres od dnia 26 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty;

b)  75.000,00 zł za okres od dnia 26 września 2015 r. do dnia zapłaty;

c)  75.000,00 zł za okres od dnia 26 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postepowania, łącznie z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty od pełnomocnictwa procesowego (pozew, k. 2-3).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż 27 lutego 2015 r. strony zawarły porozumienie o uznaniu przez pozwanego długu w wysokości 300.000,00 zł wraz z warunkami jego zwrotu. Przedmiotowe porozumienie zawarte zostało z uwagi na zobowiązania pozwanego wynikające z dwóch umów, na mocy których pozwany brał udział w sesjach nagraniowych i zdjęciowych w zamian za wynagrodzenie w wysokości (...) zł netto z każdej z umów. Obie umowy zostały wykonane przez pozwanego w całości w związku z czym, pozwany wystawił cztery faktury VAT ze stawką 23% VAT obciążające powódkę. Powódka wywiązała się w całości z płatności za wystawione faktury. Następnie w październiku 2014 r. powódka otrzymała od osoby zajmującej się księgowością pozwanego faktury korygujące wraz z informacją o nieprawidłowej stawce podatku VAT w wystawionych przez pozwanego fakturach. W związku ze zmianą stawki podatku pozwany zobowiązany był do zwrotu kwoty 300.000,00 zł. W ramach rozliczenia wskazanej kwoty strony zawarły porozumienie, zgodnie z którym pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w czterech ratach po 75.000,00 zł w ustalonych datach. Po zawarciu porozumienia pozwany zrealizował na rzecz powódki świadczenia w postaci udziału w sesjach do dwóch filmów reklamowych na łączną kwotę (...) zł, która pomniejszyła jego dług. Natomiast do chwili obecnej kwota w wysokości 231.600,00 zł nie została spłacona wobec czego powódka wezwała pozwanego do zapłaty wskazanej kwoty. W odpowiedzi pozwany poinformował powódkę, iż brak zapłaty wynika z uzgodnień z przedstawicielami powódki, w myśl których zapłata zaległej należności miała zostać rozliczona barterowo. Nadto pozwany zadeklarował wolę współpracy. Powódka wyjaśniła, iż po zawarciu porozumienia strony podjęły rozmowy o ewentualnej współpracy, jednakże nie doszło do podjęcia żadnych wiążących ustaleń w tym zakresie.

Pozwany złożył w dniu 5 kwietnia 2018 r. odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów procesu (odpowiedź na pozew, k. 47-54).

W uzasadnieniu wskazano, iż w zawartej pomiędzy stronami umowie z dnia

26 czerwca 2014 r. nr (...), pozwany wyraził zgodę na korzystanie z jego wizerunku wraz z nazwiskiem wyłącznie w okresie obowiązywania umowy, tj. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Pozwany potwierdził również dokonanie zapłaty przez powódkę przysługującego mu w ramach zawartej umowy wynagrodzenia w łącznej wysokości (...) zł netto. Jednakże po 31 sierpnia 2015 r., pomimo wygaśnięcia umowy, powódka nadal eksponowała wizerunek pozwanego reklamującego usługi powódki, co przyznała w piśmie z dnia 11 stycznia w odniesieniu do Galerii Handlowej we W. i znajdującego się w niej plakatu wraz z wizerunkiem pozwanego opatrzonym logo powódki. W ocenie pozwanego jego zgoda na wykorzystanie nazwiska oraz wizerunku ograniczała się jedynie do okresu obowiązywania umowy. Pozwany nigdy, w żadnej formie, nie wyraził zgody na wykorzystanie jego wizerunku po 31 sierpnia 2015 r. do celów promocji działalności powódki oraz nie uzyskał z tego tytułu dodatkowego wynagrodzenia. Wobec powyższego, pozwany w piśmie skierowanym do powódki 15 grudnia 2015 r. wezwał do zaprzestania dalszych naruszeń poprzez usunięcie plakatów z jego utrwalonym wizerunkiem, jednocześnie wzywając do zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych kwoty będącej sumą czterech miesięcy bezumownego korzystania z wizerunku pozwanego według stawki (...) zł za każdy miesiąc bezprawnego korzystania. Powyższa kwota stanowi iloraz kwoty (...) zł oraz 12 jako liczby odpowiadającej ilości miesięcy wynikających z umowy. Powyższą należność pozwany potrącił z wierzytelnością przysługującą powódce w kwocie (...) zł z tytułu nieprawidłowo naliczonego podatku VAT.

W kolejnym piśmie procesowym powodowa Spółka wniosła o wezwanie w trybie

art. 84 § 1 k.p.c. do udziału w sprawie (...) Sp. z o.o. w W.. Powódka przyznała, iż zgoda pozwanego na korzystanie z jego wizerunku obowiązywała wyłącznie w okresie umowy, tj. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Powódka jednakże dochowała szczególnej oraz profesjonalnej staranności i przed upływem tego terminu zleciła usunięcie wszystkich plakatów z wizerunkiem pozwanego. Żądanie usunięcia skierowane zostało do (...) Sp. z o.o. zajmującej się na stałe zakupem oraz obsługą powierzchni reklamowych na rzecz powódki. Następnie (...) Sp. z o.o.

z odpowiednim wyprzedzeniem poinformowała właściciela nośników reklamowych (...) Sp. z o.o. o konieczności usunięcia materiałów reklamowych z wizerunkiem pozwanego. W ocenie powodowej spółki nie jest zasadne twierdzenie, iż nienależycie wykonała zawartą z pozwanym umowę, ponieważ nie miała wiedzy, w jakiej przestrzeni czasowej i z jakiej przyczyny w Galerii we W. zawisł plakat z wizerunkiem pozwanego. Jednakże powódka nie ponosi odpowiedzialności za ekspozycję plakatu w żadnym zakresie (pismo przygotowawcze nr 1, k. 77-78).

Zgodnie z zarządzeniem z dnia 20 września 2018 r. na podstawie art. 84 § 1 k.p.c. poinformowano (...) Sp. z o.o. o możliwości wstąpienia do postępowania. Przypozwana (...) Sp. z o.o. nie złożyła żadnej odpowiedzi i do chwili zamknięcia rozprawy w dniu 3 czerwca 2019 r. nie przystąpiła do toczącego się postępowania (zarządzenie, k. 103; protokół z rozprawy z dnia 11 czerwca 2019 r. k. 144-148).

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy żadnym modyfikacjom.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 maja 2013 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. (dalej jako: (...)), a T. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) T. K. zawarta została umowa nr (...).

Zgodnie z § 1 umowy T. K. zobowiązał się do udziału w sesjach nagraniowych i zdjęciowych na potrzeby realizacji kampanii usług realizowanych na potrzeby i/lub na zlecenie (...), obejmującej działania ATL i BTL, a w szczególności: do 12 filmów reklamowych o długości 30 sekund oraz ich skrótów 20 sekundowych, plakatów outdoorowych, plakatów citylight na przystankach, plakatów w POS-ach, katalogów, reklamy internetowej, reklamy radiowej oraz mini serialu składającego się z trzynastu, trzy minutowych odcinków.

Stosownie do § 3 pozwany przenosił na (...)z chwilą utrwalenia całość praw majątkowych do artystycznych wykonań utrwalonych podczas sesji nagraniowych i zdjęciowych realizowanych w wykonaniu umowy na potrzeby kampanii usług, w zakresie rozporządzania i korzystania z nich na następujących polach eksploatacji:

a)  utrwalenie i zwielokrotnienia dowolną technika niezależnie od standardu, systemu i formatu,

b)  wykorzystywanie w szczególności w postaci citylight, w katalogu, na plakatach, w outdoorze, reklamach audiowizualnych, w materiałach POS i w Internecie

c)  wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem,

d)  wprowadzanie do pamięci dowolnej ilości komputerów,

e)  wprowadzanie i udostępnianie w sieci Internet, Intranet i innych sieciach komputerowych oraz telekomunikacyjnych i informatycznych,

f)  publiczne wykonywanie, wystawianie, wyświetlanie, odtwarzanie, reemitowanie, publiczne udostępnianie w sposób umożliwiający każdemu dostęp w czasie i miejscu przez niego wybranym reklam audio i audiowizualnych wykorzystujących głos utrwalony w nagraniach lektorskich,

g)  rozpowszechnianie w kinach,

h)  nadawanie za pomocą wizji i fonii przewodowej, bezprzewodowej oraz za pośrednictwem satelity,

i)  rozpowszechnianie podczas prezentacji, konferencji prasowych, eventów wszelkiego typu, w punktach sprzedaży,

j)  korzystanie w zakresie reklamy i promocji (...), spółek z Grupy (...) oraz (...) połączonej z reklamą usług innych spółek z Grupy (...) oraz spółek z Grupy (...),

przez czas określony do dnia 31 sierpnia 2014 roku, w P. oraz poza jej granicami, przy czym każdy z 13 odcinków mini serialu mógł być rozpowszechniany we wskazanym wyżej okresie wyłącznie na antenie (...) S.A oraz w sieci Internet, na portalu (...) oraz w serwisie (...) i oficjalnych profilach (...) na portalach społecznościowych.

W § 4 strony ustaliły, iż z tytułu udziału w sesjach nagraniowych i zdjęciowych realizowanych na potrzeby kampanii usług o których mowa w § 1 Umowy oraz przeniesienia przez pozwanego na (...) całości praw majątkowych do artystycznych wykonań utrwalonych podczas tych sesji oraz zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku w zakresie określonym niniejszą umową, powódka wypłaci pozwanemu łączne wynagrodzenie w wysokości (...) zł netto powiększone o należny VAT.

Wynagrodzenie wskazane powyżej miało być płatne w dwóch równych ratach po (...) złotych netto każda powiększone o należny VAT. Pierwsza, płatna w terminie 14 dni od dnia podpisania umowy; druga do dnia 23 sierpnia 2013 roku, płatna na podstawie faktury VAT wystawionej i doręczonej (...) z trzydziestodniowym wyprzedzeniem.

(okoliczności bezsporne; dowód: odpis umowy nr (...),

k. 25-28)

Współpraca stron w ramach zawartej umowy przebiegała bez zastrzeżeń i zarówno (...) jak i T. K. wywiązali się ze swoich zobowiązań.

T. K., zgodnie z zapisami umowy, wystawił na rzecz spółki (...) następujące faktury VAT:

1)  nr (...) z dnia 17 maja 2013 r. na kwotę 615.000,00 zł brutto (wraz z 23% podatkiem VAT od kwoty (...) zł) z tytułu wynagrodzenia z umowy nr (...) – I rata, z terminem płatności do dnia 31 maja

2013 r.;

2)  nr (...) z dnia 15 lipca 2013 r. na kwotę 615.000,00 zł brutto (wraz z 23% podatkiem VAT od kwoty (...)zł) z tytułu wynagrodzenia z umowy nr (...) – II rata, z terminem płatności do dnia 23 sierpnia 2013 r.

(...) w całości wywiązała się z płatności wynikających z wystawionych

faktur VAT.

(okoliczności bezsporne; dowód: odpis faktur VAT, k. 20 verte-21)

W dniu 31 grudnia 2013 r. nastąpiło połączenie w trybie art. 492 § 1 k.s.h. poprzez przejęcie przez (...) Spółkę Akcyjną w W. całego majątku (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Nadto, w dniu 31 grudnia 2013 r. zmianie uległa firma (...) Spółka Akcyjna na (...) Spółka Akcyjna (dalej również jako: ,, spółka (...)”).

(dowód: KRS spółki (...) S.A. w W., k. 7-16)

W dniu 26 czerwca 2014 r. pomiędzy spółką (...) S.A. a T. K. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) T. K. zawarta została umowa nr (...).

Zgodnie z § 1 umowy pozwany zobowiązał się do udziału w sesjach nagraniowych i zdjęciowych na potrzeby realizacji kampanii, usług realizowanych na potrzeby i/lub na zlecenie (...) S.A. obejmującej działania ATL i BTL, a w szczególności: 15 filmach reklamowych 15, 20, 30 lub 45 sekundowych, plakaty outdoorowe (w tym billboardy, siatki wielkoformatowe oraz plakaty citylight), katalogi do salonów, bannery do Internetu, aplikacje oraz gry internetowe, reklamy radiowe, materiały BTL przeznaczone do salonów sprzedaży (plakaty, ulotki, wobblery itp.). Pozwany zobowiązał się również do działań PR mających wspierać kluczowe dla firmy wydarzenia, a także do działań powiązanych ze spotkaniami z mediami oraz działań wspierających sprzedaż.

W § 2 umowy pozwany zobowiązał się pozostawać do dyspozycji (...) S.A. począwszy od dnia jej zawarcia w celu realizacji sesji nagraniowych i zdjęciowych na potrzeby realizacji kampanii usług określonych w § 1 umowy, przy czym sesje te realizowane miały być w terminach uzgodnionych przez strony.

Stosowanie do § 3 umowy pozwany przeniósł na (...) S.A. z chwilą utrwalenia, całość praw majątkowych do artystycznych wykonań utrwalonych podczas sesji nagraniowych i zdjęciowych realizowanych w wykonaniu umowy na potrzeby kampanii usług, w zakresie rozporządzania i korzystania z nich na następujących polach eksploatacji:

a)  utrwalenie i zwielokrotnienie dowolną techniką niezależnie od standardu, sytemu i formatu;

b)  wykorzystywanie w szczególności w postaci copyright, w katalogi na plakatach, w outdorze, reklamach audiowizualnych, w materiałach POS i w Internecie,

c)  wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem,

d)  wprowadzanie do pamięci dowolnej ilości komputerów,

e)  wprowadzanie i udostępnianie w sieci Internet, Intranet i innych sieciach komputerowych oraz telekomunikacyjnych i informatycznych,

f)  publiczne wykonywanie, wystawianie, wyświetlanie, odtwarzanie, reemitowanie, publiczne udostępnianie w sposób umożliwiający każdemu dostęp w czasie i miejscu przez niego wybranym reklam audio i audiowizualnych wykorzystujących głos utrwalony w nagraniach lektorskich,

g)  rozpowszechnianie w kinach,

h)  nadawanie za pomocą wizji i fonii przewodowej, bezprzewodowej oraz za pośrednictwem satelity,

i)  rozpowszechnianie podczas prezentacji, konferencji prasowych, eventów wszelkiego typu, w punktach sprzedaży,

j)  korzystanie w zakresie reklamy i promocji (...), spółek z Grupy (...) oraz (...) połączonej z reklamą usług innych spółek z Grupy (...) oraz spółek z Grupy (...),

przez czas określony do dnia 31 sierpnia 2015 r., w P. oraz poza jej granicami, przy czym każdy z 13 odcinków m. serialu może być rozpowszechniany we wskazanym wyżej okresie wyłącznie na antenie (...) S.A. oraz w sieci Internet, na portalu (...) oraz w serwisie (...) i oficjalnych profilach (...) na portalach społecznościowych.

W § 4 ust. 1 umowy strony ustaliły, że z tytułu udziału w sesjach nagraniowych i zdjęciowych realizowanych na potrzeby kampanii usług oraz przeniesienia przez pozwanego na (...) S.A. całości praw majątkowych do artystycznych wykonań utrwalonych podczas tych sesji oraz zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku w zakresie określonym umową, (...) S.A. wypłaci pozwanemu łączne wynagrodzenie w wysokości (...) zł netto powiększone o należny VAT, przy czym wynagrodzenie powyżej miało być wynagrodzeniem łącznym obejmującym działania i nabycie praw od pozwanego.

Ponadto w § 4 ust. 2 strony potwierdziły, iż pozwanemu nie przysługuje odrębne wynagrodzenie z tytułu korzystania z artystycznych wykonań objętych umową na każdym odrębnym polu eksploatacji, ani też wynagrodzenie wypłacane za pośrednictwem Organizacji (...).

Wynagrodzenie wskazane w § 4 ust. 3 miało być płatne w dwóch równych ratach po (...) zł netto powiększonych o należny VAT, w ten sposób że: I rata płatna w terminie

14 dni od dnia podpisania umowy przelewem na konto bankowe pozwanego podane w treści faktury, II rata w terminie do 31 sierpnia 2014 r., płatna na podstawie faktury VAT wystawionej przez pozwanego, przy czym miała faktura miała być wystawiona w terminie

30 dni przed upływem daty płatności.

(okoliczności bezsporne, dowód: odpis umowy nr (...),

k. 29-34)

Obie strony wywiązały się ze swoich zobowiązań wynikających z zawartej umowy. W tym spółka (...) dokonała płatności wynikających z wystawionych przez T. K. następujących faktur VAT:

1)  nr (...) z dnia 3 lipca 2014 r. na kwotę (...) zł brutto (wraz z 23% podatkiem VAT od kwoty (...) zł) z tytułu wynagrodzenia z umowy nr (...) – I rata, z terminem płatności 30 dni;

2)  nr (...) z dnia 14 sierpnia 2014 r. na kwotę (...) zł. brutto (wraz z 23% podatkiem VAT od kwoty (...) zł) z tytułu wynagrodzenia z umowy nr (...) – II rata, z terminem płatności 30 dni.

(okoliczności bezsporne; dowód: odpis faktur VAT, k. 21v-22)

W piśmie z dnia 15 października 2014 r., skierowanym do (...) S.A., H. K. jako osoba odpowiedzialna za prowadzenie księgowości pozwanego wskazała,

iż T. K. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczył usługi polegające na osobistym udziale w reklamie i promocji wizerunku oraz produktów zleceniodawcy wraz z prawem na wykorzystanie wizerunku/głosu/wypowiedzi w zakresie określonym w umowie. Z uwagi na rodzaj świadczenia, zgodnie z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 oraz poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług, wystawione z tytułu zawartych umów faktury VAT powinny zawierać podatek VAT w wysokości 8% w stosunku do świadczonych usług. W związku z tym do pisma dołączono faktury korygujące zmieniające kwalifikację podatkową wskazanych transakcji z 23% stawki VAT na stawkę 8%.

W ten sposób wystawiono cztery faktury VAT korygujące, a z każdej z nich kwota należności do zwrotu na rzecz (...) S.A. wynosiła 75.000,00 zł. Łączna kwota, podlegająca zwrotowi na rzecz powódki z tytułu zastosowania nieprawidłowej stawki VAT we wszystkich czterech fakturach wynosiła 300.000,00 zł. Wszystkie faktury korygujące wystawione zostały w dniu 25 września 2014 r. z trzydziestodniowym terminem zapłaty.

(dowody: kserokopia pisma z dnia 15 października 2014 r., k. 22 verte; odpis faktur korygujących, k. 23-24; zeznania T. K. protokół rozprawy z 11 czerwca 2019 r., k. 144-145, k. 147-148)

W dniu 27 lutego 2015 r. spółka (...) SA zawarła z T. K. porozumienie.

Zgodnie z § 1 porozumienia jego przedmiotem było rozliczenie zobowiązań pozwanego wynikających z czterech faktur VAT wystawionych na podstawie zawartych w dniu 17 maja 2013 r. oraz 26 czerwca 2014 r. umów, w związku z zastosowaniem złej stawki VAT.

W § 1 pkt 5 strony ustaliły, iż na dzień zawarcia porozumienia zadłużenie pozwanego w stosunku do spółki (...) SA wynosi łącznie, bez ustawowych odsetek za zwłokę, 300.000,00 zł.

W § 2 porozumienia pozwany oświadczył, iż uznaje powyższy dług.

Stosownie do § 3 porozumienia pozwany zobowiązał się do zapłaty zadłużenia w kwocie 300.000,00 zł na rzecz (...) S.A. w 4 ratach po 75.000,00 zł płatnych odpowiednio do: 25 kwietnia 2015 r., 25 czerwca 2015 r., 25 września 2015 r., 25 grudnia 2015 r.

(dowód: odpis porozumienia z 27 lutego 2015 r., k. 18-19)

W wiadomościach e-mail z 8 i 11 sierpnia 2015 r. spółka (...) SA zwróciła się do domów mediowych, z którymi prowadziła współpracę w ramach kampanii reklamowej z udziałem T. K., z prośbą o wycofanie z emisji oraz ekspozycji wszelkich materiałów, w których został wykorzystany jego wizerunek najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2015 r., stosownie do okresu obowiązywania umowy z dnia 26 czerwca 2014 r.

(dowody: wydruk wiadomości email z dnia 8 i 11 sierpnia 2015 r. k. 79-81; zeznania świadka S. B., protokół rozprawy z 11 czerwca 2019 r., k. 145-147)

W dniu 16 grudnia 2015 r. spółka (...) S.A. zwracając się do T. K., złożyła oświadczenie o potrąceniu wierzytelności, równocześnie wzywając go do zapłaty.

Wskazano, iż spółce (...) przysługuje od T. K. wierzytelność w kwocie 300.000,00 zł płatnej w czterech ratach po 75.000,00 zł zgodnie z porozumieniem z dnia 27 lutego 2015 r.

Podkreślono, iż T. K. przysługuje wobec spółki (...) wierzytelność w łącznej w kwocie (...) zł obejmująca wynagrodzenie wraz z podatkiem VAT za udział w sesjach do dwóch filmów reklamowych.

W związku z powyższym na podstawie art. 498 i 499 k.c., spółka (...) potrąciła część wierzytelności przysługujących jej wobec T. K. z wierzytelnościami jakie przysługują T. K. wobec spółki (...). W wyniku dokonanego potrącenia wierzytelności T. K. wobec spółki (...) umorzyły się w całości. Natomiast wierzytelności spółki (...) wobec T. K. umorzyły się częściowo do wysokości kwoty (...) zł, a do zapłaty na rzecz spółki (...) przez T. K. pozostała kwota (...) zł. Z pozostałej należności przysługującej spółce (...), T. K. pozostawał w zwłoce z płatnością 138.600,00 zł. Jednakże kwota 75.000,00 zł pozostawała płatna zgodnie z postanowieniami porozumienia w terminie do dnia 25 grudnia 2015 r. Jednocześnie spółka (...) wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 138.600,00 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma.

(dowód: odpis oświadczenia o potrąceniu wierzytelności oraz wezwanie do zapłaty,

k. 35)

W piśmie z dnia 17 grudnia 2015 r. pełnomocnik T. K. wskazał, iż w związku z bezprawnym rozpowszechnianiem przez spółkę (...) wizerunku pozwanego utrwalonego na materiałach reklamowych w postaci plakatów, na podstawie art. 78 ust. 1 oraz ar.t 81 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wezwał spółkę (...) do zaprzestania dalszych naruszeń poprzez usunięcie plakatów z utrwalonym wizerunkiem T. K., na którego bezumowne wykorzystanie nie wyraził zgody, w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania, a także do zapłaty na rzecz T. K. kwoty 118.400,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dób osobistych w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

Uzasadniając powyższe stanowisko wskazano, iż zgodnie z § 3 ust. umowy z dnia 26 czerwca 2014 r. spółka (...) miała prawo do rozpowszechniania wizerunku T. K. wyłącznie do 31 sierpnia 2015 r. Tymczasem T. K. dysponuje dowodami potwierdzającymi fakt rozpowszechniania przez spółkę (...) jego wizerunku, co miało miejsce m.in. w Galerii Handlowej we W. po zakończeniu okresu obowiązywania umowy.

Ponadto wskazano, iż spółka (...) jako profesjonalny podmiot prowadzący działalność gospodarczą mogła i powinna podjąć działania zmierzające do usunięcia wizerunku T. K. po okresie obowiązywania umowy lub uzyskania zezwolenia na dalsze wykorzystywanie jego wizerunku.

W związku z powyższym T. K. zażądał zapłaty kwoty (...) zł tytułem zadośćuczynienie za naruszanie wizerunku. Jednocześnie w piśmie oświadczono,

iż spółce (...) przysługuje wobec T. K. wierzytelność w kwocie (...) zł i w związku z tym na podstawie art. 498 oraz 499 k.c. potrącono część wierzytelności przysługujących T. K. wobec spółki (...) w kwocie (...) zł z wierzytelnościami, jakie przysługują spółce (...) wobec T. K..

Wskazano także, że w wyniku potrącenia wierzytelności spółki (...) wobec T. K. umarzają się w całości, zaś wierzytelności T. K. wobec spółki (...) umarzają się do kwoty (...) zł.

Podkreślono, iż na rzecz pozwanego pozostała kwota w wysokości 118.400,00 zł tytułem zadośćuczynienia za bezprawne wykorzystanie wizerunku, do zapłaty której pełnomocnik pozwanego wezwał spółkę (...).

(dowody: wezwanie do zaniechania naruszeń oraz zapłaty zadośćuczynienia z dnia

17 grudnia 2015 r., k. 64-66; zeznania pozwanego T. K., protokół rozprawy

z 11 czerwca 2019 r., k. 144-145, k. 147-148)

Pomimo tego, iż spółka (...) zwróciła się do współpracujących z nią kontrahentów o usunięcie materiałów marketingowych z wizerunkiem T. K.

z uwagi na zakończenie okresu obowiązywania umowy z dnia 26 czerwca 2014 r., odpowiadająca za kwestie związane z realizacją kampanii, w tym za rozmieszczenie oraz usunięcie materiałów marketingowych (...) sp. z o.o., nie usunęła plakatu z wizerunkiem T. K. znajdującego się w Centrum Handlowym we W..

W dniu 8 stycznia 2016 r. przedstawiciel (...) Sp. z o.o. B. B. wyjaśniła, iż demontaż plakatów po kampanii został zlecony i wszystkie plakaty powinny zostać usunięte. W tym samym okresie (...) Sp. z o.o. zrezygnowała z dwóch nośników w centrum handlowym we W., przy czym jeden

z nich był z kampanii spółki (...), w związku z czym mogło dojść do sytuacji,

w której nośniki odstawiono do magazynu bez uprzedniego usunięcia wizerunku pozwanego. Przy zmianie podmiotu, który zlecał umieszczenie plakatu w nośniku mogło natomiast dojść do sytuacji, w której podwykonawca zabrał uszkodzony nośnik i wstawił nośnik z wizerunkiem T. K.. W treści wiadomości wskazano również, iż po uzyskaniu informacji od spółki (...) dotyczącej pozostawania nośnika z wizerunkiem T. K. na terenie Centrum Handlowego, plakat został niezwłocznie usunięty.

(okoliczności bezsporne; dowody: wydruk widomości e-mail z dnia 8 stycznia 2016 r. k. 94; zeznania pozwanego T. K., protokół rozprawy z 11 czerwca 2019 r.,

k. 144-145, 147-148)

W dniu 9 stycznia 2018 r. spółka (...) wezwała T. K.

w związku z nieuregulowaniem płatności wynikających z porozumienia z dnia 27 lutego

2015 r., do zapłaty kwoty (...) zł w terminie 5 dni od daty otrzymania pisma.

Pismo zostało nadane do pozwanego w dniu 10 stycznia 2018 r.

(dowody: odpis ostatecznego wezwania do zapłaty, k. 36; wydruk potwierdzenia nadania, k. 37)

W odpowiedzi na powyższe wezwanie T. K. poinformował, iż brak wpłaty wynika z uzgodnień dokonanych z przedstawicielami spółki (...), w wyniku których ustalono, iż zapłata należności we wskazanej w wezwaniu sumie, zostanie rozliczona barterowo w postaci szesnastu świadczeń teatru I. na rzecz spółki (...)

o charakterze marketingowym. W zestawieniu wskazanych świadczeń ujęto, iż wartość kwoty do rozliczenia wynosi (...) zł wskazując, iż jest to kompensata, a okres umowy określono na 12 miesięcy oraz wskazano poszczególne działania marketingowe. Do zawarcia umowy nie doszło.

(dowody: odpowiedź na wezwanie do zapłaty, k. 38; zeznania pozwanego T. K., protokół rozprawy z 11 czerwca 2019 r., k. 144-145, k. 147-148)

W dniu 11 stycznia 2016 r. spółka (...) odpowiadając na wezwanie do zaniechania naruszeń i zapłaty zadośćuczynienia z dnia 17 grudnia 2015 r., poinformowała, iż wskazany w wezwaniu plakat z wizerunkiem T. K. został usunięty, a spółka (...) S.A. jest w trakcie ustalania przyczyny pozostawienia reklamy na nośniku wbrew wydanej przez powodową spółkę dyspozycji.

Ponadto wskazano, iż spółka (...) podjęła kroki mające na celu weryfikację, czy pozostawienie reklamy z wizerunkiem pozwanego w Centrum Handlowym we W. jest jedynym tego typu przypadkiem.

Odnosząc się do żądania zapłaty kwoty (...) zł tytułem zadośćuczynienia wskazano, iż żądanie to jest bezpodstawne i nie zostanie spełnione przez spółkę (...). Wyjaśniając powyższe stanowisko, podniesiono, iż podstawową przesłanką odpowiedzialności ponoszonej na podstawie powołanych w wezwaniu przepisów jest wina podmiotu naruszającego prawo do wizerunku, natomiast w przedmiotowym stanie faktycznym nie sposób przypisać winę spółce (...), bowiem podjęła ona działania mające na celu zapewnić usunięcie oraz zaprzestanie rozpowszechniania komunikatów marketingowych z wizerunkiem T. K. po 31 sierpnia 2015 r. Nadto podniesiono, iż wysoce wątpliwym jest, aby zaistniała sytuacja wyrządziła krzywdę pozwanemu.

(dowód: kserokopia pisma z dnia 11 stycznia 2016 r., k. 67-69)

W dniu 25 stycznia 2016 r. pełnomocnik T. K. wskazał, iż w związku z bezprawnym rozpowszechnianiem przez spółkę (...) wizerunku T. K. utrwalonego na materiałach reklamowych w postaci plakatów, wzywa spółkę (...) do zapłaty kwoty (...) zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie i bezumowne korzystanie z wizerunku, w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania.

Odnosząc się do stanowiska spółki (...) z dnia 11 stycznia 2016 r. wskazano, iż w przedmiotowym stanie faktycznym niewątpliwe można przypisać spółce (...) winę za bezprawne korzystanie z wizerunku T. K., gdyż spółka (...) jako profesjonalny podmiot prowadzący działalność gospodarczą mogła i powinna podjąć działania zmierzające do usunięcia wizerunku pozwanego po okresie obowiązywania umowy, ewentualnie do uzyskania jego zezwolenia na dalsze wykorzystywanie wizerunku.

Odnosząc się natomiast do stwierdzenia spółki (...) w kwestii dołożenia należytej staranności do usunięcia plakatu z wizerunkiem T. K. wskazano, iż jako podmiot prowadzący profesjonalnie działalność gospodarczą obowiązana jest do zachowania szczególnej, a nie wyłącznie należytej staranności. Ponadto, jeżeli spółka (...) była w stanie już w pierwszym dniu obowiązywania umowy rozpowszechnić wizerunek T. K., to tym bardziej powinna być w stanie w takim samym czasie zapewnić usunięcie materiałów reklamowych. W ocenie pełnomocnika, korzystanie z wizerunku T. K. po okresie obowiązywania umowy było bezprawne. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż pozostawiony komunikat marketingowy nie miał charakteru obraźliwego lub w jakikolwiek sposób uwłaczającego osobie lub działalności T. K.. Bezprawne wykorzystanie wizerunku miało również wprowadzić w błąd konkurencję, sugerując dalszą współpracę podmiotów, a tym samym naraziło pozwanego na straty finansowe, wskutek utraty potencjalnych propozycji reklamowych. Wyjaśniając wysokość żądanego zadośćuczynienia wskazano, iż w umowie z dnia 26 czerwca 2014 r., strony wyceniły wykorzystywanie wizerunku T. K. przez okres obowiązywania kontraktu, tj. przez 12 miesięcy na kwotę (...) zł. W związku z tym miesięczna kwota wynagrodzenia za korzystanie z wizerunku T. K. wynosiła (...) zł. Mając na względzie powyższe, kwota należna tytułem zadośćuczynienia za bezprawne wykorzystanie wizerunku T. K. wyniosła (...) zł.

(dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 70-72)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów

z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Dokumenty te również nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

Ponadto ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd oparł się także, uznając je co do zasady za wiarygodne, na zeznaniach świadka S. B.. Były one spójne oraz w pełni uzupełniały się z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Ponadto na rozprawie w dniu 3 czerwca 2019 r., Sąd wobec braku innych wniosków dowodowych postanowił dopuścić dowód z przesłuchania stron, z ograniczeniem go do zeznań pozwanego. Sąd uznał zeznania pozwanego T. K. w przeważającej części za wiarygodne w zakresie powstania roszczenia strony powodowej i jego wysokości. Sprzeczność odnosiła się do okoliczności związanych z osobą kierującą pisma w przedmiocie żądania zapłaty zadośćuczynienia i potrącenia – kierował je nie sam pozwany a jego profesjonalny pełnomocnik. Nadto swoimi zeznaniami pozwany nie wykazał, aby w inny sposób doszło do zaspokojenia roszczenia powódki, poza wartość wynikającą z dodatkowych filmów reklamowych zrealizowanych przez pozwanego, którą powódka uznała. Pozwany nie wykazał też swoimi zeznaniami żadnych okoliczności, które potwierdzałyby, iż po jego stronie doszło w związku z wykorzystanie wizerunku po 31 sierpnia 2015 roku do naruszeń wizerunku o charakterze niemajątkowym, z tytułu których mógłby dochodzić zadośćuczynienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powódka dochodzi od pozwanego zapłaty należności

w wysokości 213.600,00 zł. Przedmiotowa należność wynikała z błędnie wystawionych faktur VAT przez pozwanego, tj. ze wskazaniem 23% stawki VAT, przy czym zastosowanie winna mieć stawka w wysokości 8%.

Pozwany nie kwestionował istnienia i wysokości wierzytelności powódki wynikającej z nadpłaconego, wynikającego z faktur podatku VAT. Podnosił natomiast, iż wierzytelność powódki wygasła w całości wskutek dokonanego przez niego w dniu 17 grudnia 2015 r. potrącenia. Pozwany podnosił, iż potrącenie nastąpiło w związku z bezprawnym

i zawinionym działaniem powódki polegającym na korzystaniu w okresie od dnia 1 września 2015 r. do dnia 11 stycznia 2016 r. (tj. po zakończeniu obowiązywania zawartej przez strony umowy) z wizerunku pozwanego utrwalonego w materiałach reklamowych. W ocenie pozwanego wskazane powyżej działanie powódki stanowiło naruszenie jego dóbr osobistych,

a suma podlegająca potrąceniu z należnością dochodzoną przez powódkę stanowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Zatem sama kwota dochodzona przez stronę powodową, jej wymagalność, jak i tytuł nie były sporne. Spór stron w istocie dotyczył podniesionego przez pozwanego zarzutu potrącenia określonej przez niego należności z tytułu zadośćuczynienie za doznaną krzywdę.

Stosownie do treści art. 498 § 1 i § 2 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność

z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie natomiast z art. 499 k.c. potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe.

Mając na uwadze treść wskazanych powyżej norm, oświadczenie o potrąceniu jest czynnością materialnoprawną, która w razie wystąpienia przesłanek określonych

w art. 498 § 1 k.c., powoduje odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności. Stanowi ono zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. akt IV CSK 356/2008, niepubl.).

Dopuszczalność potrącenia uzależniona jest od współistnienia ustawowo określonych przesłanek: wzajemności wierzytelności, jednorodzajowości wierzytelności, wymagalności wierzytelności potrącającego oraz zaskarżalności wierzytelności potrącającego.

Wzajemność wierzytelności oznacza konieczność zaistnienia sytuacji, w której potrącający jest równocześnie dłużnikiem oraz wierzycielem swego wierzyciela. Nie stanowi przeszkody fakt, iż wierzytelności wynikają z tego samego, bądź różnych tytułów.

Jednorodzajowość świadczeń obu wierzytelności zachodzi wtedy, gdy przedmiotem świadczeń są jednocześnie albo pieniądze, albo rzeczy oznaczone tylko, co do gatunku

i zarazem tej samej jakości. W przedmiotowej sprawie przedmiotem świadczeń były pieniądze.

Zaskarżalność obu potrącanych wierzytelności oznacza, iż każda z wierzytelności powinna nadawać się do dochodzenia przed sądem lub innym organem państwowym. Warunkiem potrącenia nie jest stwierdzenie wymagalności roszczenia tytułem sądowym,

a jedynie możliwość jego dochodzenia przed sądem. Do sądu należy natomiast kwestia ustalenia, czy wierzytelność rzeczywiście istniała i w konsekwencji, czy z mocy

art. 498 § 2 k.c. doszło do wzajemnego umorzenia wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2006 r., sygn. akt I ACa 1390/05, LEX 278407). Dopuszcza się również możliwość przedstawienia zaskarżalnej wierzytelności przeciwstawienie wierzytelności, której przed sądem nie można już skutecznie dochodzić albo, co do której droga sądowa jest niedopuszczalna lub wyłączona. Samą zaś przesłankę zaskarżalności nie należy wywodzić z jej dosłownego brzmienia, lecz z funkcji potrącenia. Sama zaś kwestia tego, czy wierzytelność istnieje

i w jakiej wysokości może być dopiero przedmiotem sporu sądowego między stronami. Nie ma także wymogu by wierzytelności przedstawione do potrącenia były niewątpliwe co do swego istnienia i łatwe do udowodnienia. Natomiast spór między stronami co do istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia lub jej rozmiarów nie wyłącza dopuszczalności zarzutu potrącenia.

Dla wywołania skutków potrącenia w postaci umorzenia wierzytelności, konieczna jest również wymagalność wierzytelności potrącającego, albowiem umorzenie może nastąpić nie wcześniej niż w momencie, gdy wierzytelności staną się wymagalne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I CSK 270/07, LEX 530614).

Wymagalność oznacza to, że jeden i drugi wierzyciel mogą nawzajem żądać od siebie spełnienia należnych im świadczeń. Należy jednak zaznaczyć, iż wymagalność wierzytelności należy rozumieć również jako wymagalność roszczenia, tj. uprawnienia skonkretyzowanego podmiotowo i przedmiotowo. Należy również wyjaśnić, że w przypadku gdy do potrącenia przedstawiane jest roszczenie o spełnienie świadczenia, którego termin nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania (art. 455 k.c.), w przypadku roszczenia przedstawionego przez pozwanego do potrącenia, oświadczenie o potrąceniu nie substytuuje wezwania do zapłaty. Zatem skuteczne przedstawienie do potrącenia tego typu roszczenia wymaga uprzedniego wezwania dłużnika do zapłaty. W przeciwnym razie oświadczenie

o potrąceniu nie wywrze skutków prawnych ze względu na nieziszczenie się przesłanki wymagalności roszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2015 r.,

sygn. akt IV CSK 141/15, LEX 1957325).

W świetle regulujących potrącenie przepisów prawa materialnego obojętne jest jednak, kiedy oświadczenie o potrąceniu zostanie złożone, może ono nastąpić zarówno wtedy, gdy w odniesieniu do danych wierzytelności nie toczy się jeszcze postępowanie sądowe,

jak i wtedy, gdy się ono już toczy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2004 r., sygn. akt III CK 251/02, LEX 197447). Zatem potrącenie może być dokonane w każdym czasie. Granicą czasową skorzystania z uprawnienia potrącenia jest zakończenie fazy kompensacyjnej z powodu odpadnięcia przesłanek, w szczególności na skutek zapłaty jednej z wierzytelności czy jej wygaśnięcia na innej podstawie. Oświadczenie o potrąceniu może być zatem złożone poza postępowaniem sądowym i podlega ogólnym przepisom co do sposobu

i chwili złożenia (art. 60 i 61 k.c.). Warunkiem skuteczności oświadczenia o potrąceniu składanego drugiej stronie, jeśli chodzi o wzajemną wierzytelność potrącającego, jest skonkretyzowanie tej wierzytelności pod względem rodzajowym, terminowym

i wartościowym, w tym dokładne określenie kwoty pieniężnej, w jakiej ta wierzytelności się wyraża (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1968 r., sygn. akt II PR 202/06, niepubl.).

Odnosząc skuteczność dokonania przez pozwanego potrącenia należności z tytułu zadośćuczynienia, należy odnieść się do możliwości zaistnienia takiego roszczenia. Do powstania prawa do zadośćuczynienia konieczne jest, by naruszenie dóbr osobistych spowodowało wystąpienie szkody niemajątkowej. Podmiot, który dochodzi zadośćuczynienia, musi udowodnić istnienie uszczerbku oraz jego wysokość. Z kolei Sąd orzekając o zasadności przyznania zadośćuczynienia pieniężnego, jak i jego wysokości, musi wziąć pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych sprawy, takich jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar doznanego uszczerbku, charakter następstw naruszenia, stopień zawinienia sprawcy, tudzież stosunki majątkowe stron. Niedopuszczalne jest zatem uwzględnienie roszczenia o zadośćuczynienie zmierzającego do zastąpienia roszczenia o odszkodowanie. Nie ma podstaw, by utożsamiać automatycznie naruszenie dobra osobistego z powstaniem po stronie pokrzywdzonego krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 2006 r., sygn. akt II PK 245/2005, niepubl.; P. Granecki, Odpowiedzialność sprawcy szkody niemajątkowej na podstawie art. 448 k.c., Studia prawnicze 2002, nr 2, str. 83).

Roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie

art. 24 § 1 k.c. i art. 448 k.c. przewiduje prawo żądania zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. O wysokości zadośćuczynienia winien decydować rozmiar krzywdy poszkodowanego a nie rozmiar złej woli sprawcy (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 5 października 2015 r., sygn. akt III C 820/15, LEX 2088597).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy,

iż w ocenie Sądu pozwany co do zasady mógł zgłosić zarzut potrącenia. W niniejszym postępowaniu pozwany określając roszczenie co do którego dokonał oświadczenia o przedmiocie potrącenia – określił mianem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych wynikających z tytułu naruszenia prawa do wizerunku. Pozwany nie wykazał, jednak, iż faktycznie poniósł jakakolwiek krzywdę w związku z upublicznianiem jego wizerunku po zakończeniu współpracy stron.

Odnosząc się do przedmiotowych okoliczności, wskazać należy, iż dobra osobiste, w tym prawo do wizerunku, są to prawa regulowane zarówno przepisami prawa cywilnego, autorskiego i prasowego. Z tytułu naruszenia dóbr osobistych strona może dochodzić różnych roszczeń: naruszenie dóbr osobistych związanych z kwestiami niematerialnoprawnymi jak i materialnoprawnymi. Kwestie materialnoprawne związane są z możliwością zgłoszenia roszczenia o odszkodowanie (roszczenia za szkodę poniesioną w związku z naruszeniem prawa do wizerunku). Odszkodowanie stanowi świadczenie pieniężne przysługujące temu, kto doznał szkody majątkowej. Zobowiązanym do zapłaty odszkodowania jest podmiot odpowiedzialny za szkodę, zaś samo świadczenie odszkodowawcze ma charakter kompensacyjny, mający na celu wyrównanie strat, które poniósł poszkodowany oraz utraconych przez niego korzyści. Natomiast zadośćuczynienie stanowi rekompensatę za uszczerbek w dobrach osobistych. Jest to świadczenie należne w razie wystąpienia szkody na osobie, która jest szkodą niemajątkową.

Pozwany wskazywał, iż potrącona przez niego kwota stanowi kwotę za zadośćuczynienie, a więc naruszenie dóbr osobistych o charakterze niematerialnoprawnym. Zatem to na pozwanym ciążył ciężar wykazania, jakie dobra o takim charakterze zostały przez stronę powodową na skutek wystawienia plakatu w galerii handlowej, naruszone.

W ocenie Sądu pozwany nie sprostał temu ciężarowi. Jedyna okoliczność, która została przez niego podniesiona w trakcie przesłuchania w charakterze strony, dotyczyła opinii innych podmiotów świadczących usługi telekomunikacyjne, bądź osób ze środowiska pozwanego, w których ocenie w związku z wystawieniem jego wizerunku po zakończeniu umowy, naraził się na darmową współpracę ze spółką (...). Wskazać należy, iż T. K. w powyższym zakresie nie podał ilości podmiotów, których opinię przytoczył, ani okresu, w którym się z nimi spotykał. Nadto, pozwany nie wskazał jakie skutki o charakterze niematerialnoprawnym ta sytuacja wyrządziła, bowiem nie wykazano,

iż w związku z zaistniałą sytuacją spotkał się on np. z ostracyzmem w zakresie swojego środowiska, tudzież na skutek wystawienia przedmiotowego plakatu (co notabene było okolicznością bezsporną) utracił możliwość wykorzystywania swojego wizerunku względem innych firm telekomunikacyjnych, tudzież podejmowania innych czynności o charakterze reklamowym. Odnosząc się do podnoszonej przez pozwanego okoliczności, iż jego twarz jest kojarzona z siecią (...), wskazać należy, iż w toku postępowania sam przyznał,

że związane jest to z faktem, iż przez co najmniej dwa lata z rzędu pozwany był twarzą sieci (...) wraz z innymi aktorami występującymi w serialu ,,rodzinka.pl”. W ocenie Sądu pozwany nie wykazał więc, aby wystawienie plakatu z jego wizerunkiem przez okres czterech miesięcy miało negatywny wpływ na jego odbiór, bądź w inny sposób doprowadziło do uszczerbku o charakterze niematerialnym.

Z tych względów, jak również mając na uwadze zaprezentowany sposób wyliczenia należnego świadczenia, argumentację jego zadania, Sąd uznał, iż roszczenie zgłaszane przez stronę pozwaną jest w rzeczywistości roszczeniem odszkodowawczym o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z wizerunku strony pozwanej, i to w tym zakresie pozwany winien zgłosić zarzut potrącenia. Zatem nie w zakresie zadośćuczynienia, a w zakresie odszkodowania za szkodę, czyli za lucrum.

Sam sposób obliczenia wysokości kwoty, która została przez niego zgłoszona do potrącenia wskazuje bowiem na to, iż w rzeczywistości odnosi się ona do wynagrodzenia za wykorzystanie jego wizerunku. Powyższa konstatacja Sądu wynika ze sposobu obliczenia przez pozwanego kwoty potrącenia. Pozwany podzielił kwotę wynagrodzenia wynikającego z zawartej przez strony umowy z dnia 17 maja 2013 r. przez okres dwunastu miesięcy,

a następnie otrzymany wynik pomnożył przez okres czterech miesięcy. Nie można jednakże pomijać, iż wynagrodzenie określone umową obejmowało działalność reklamową na różnych polach eksploatacji, a więc sposób wyliczenia jego wartości również w tym zakresie może budzić wątpliwości.

Odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie szkody majątkowej, podczas gdy zadośćuczynienie – szkody niemajątkowej. Podkreślić należy, iż zgłoszenie roszczenia

z tytułu zadośćuczynienia nie może i nie ma na celu zabezpieczenia roszczeń z tytułu odszkodowania, które stronie byłyby należne. Jednocześnie dochodząc roszczeń z tytułu zadośćuczynienia nie można pomijać przepisów dotyczących roszczeń o charakterze odszkodowawczym i tym samym w miejsce samego roszczenia odszkodowawczego uznawać, iż zadośćuczynienie może je zastąpić.

Samo roszczenie o zadośćuczynienie jest jednocześnie roszczeniem poddawanym ocenie sędziowskiej. Sąd mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności, a także to,

iż pozwany nie wykazał w toku postepowania jakie szkody niematerialnoprawne poniósł

w związku z wystawieniem plakatu z jego wizerunkiem na okres czterech miesięcy, nie mógł zastosować oceny, czy kwota z tego tytułu została prawidłowo zgłoszona i wyliczona. Kwota, którą zgłosił pozwany wnosząc o zadośćuczynienie za naruszenie wizerunku, jest kwotą wysoką. Tym samym nawet oceniając to roszczenie na podstawie przepisów dotyczących powództwa wzajemnego, również wątpliwe byłoby to, że takie roszczenie mogłoby zostać uwzględnione. Tym samym Sąd podniesionych przez pozwanego zarzutów nie uwzględnił, równocześnie stwierdzając, iż powódce przysługuje dochodzona kwota

z tytułu źle rozliczonego podatku VAT.

Podkreślić należy, iż pisma, które były kierowane przez stronę pozwaną do powódki, były podpisywane przez profesjonalnego pełnomocnika, a nie przez pozwanego. Zatem pozwany nie wykazał, iż przez nieznajomość prawa w jakikolwiek sposób naraził się na dodatkowy, ujemny wpływ swojej nieznajomości przepisów prawa w zakresie zgłoszonego zarzutu potrącenia.

Z tych wszystkich względów Sąd powództwo uwzględnił, oddalając je w zakresie dochodzenia odsetek ustawowych za dzień 26 grudnia 2015 roku.

Stosownie do treści art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw

i celowej obrony (koszty procesu).

Pozwany jako strona przegrywająca niniejsze postępowanie, został obciążony kosztami procesu w całości. Na poniesione przez powódkę koszty procesu w wysokości 21.497,00 zł złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 10.680,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w wysokości 10.800,00 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.

w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz kwota

17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

SSO Joanna Kornatka