Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 168/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

E. S. (1)

W dniu 6 lutego 2014 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła T. K. (1) w błąd co do zamiaru zakupu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 70.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z T. K. (1) umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 70.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej w dniu 7 lutego 2014 roku kwoty w tej wysokości, zerwała kontakt z T. K. (1), nie spłacając zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 6 lutego 2014 r. T. K. (1) zawarł pisemną umowę pożyczki z E. S. (1), opiewającą na kwotę 70.000 zł wraz z ustaloną prowizją. Data zwrotu pożyczki została ustalona na dzień 31 marca 2014 r. Dnia 7 lutego 2014 r. T. K. (1) dokonał przelewu kwoty pożyczki, tj. 70.000 zł, na rachunek bankowy należący do E. S. (1). Po upływie terminu spłaty T. K. (1) skontaktował się z oskarżoną, uzyskał informację, że spłaci ona pożyczkę. Wraz z upływem czasu E. S. (1) przestała jednakże odpowiadać na wiadomości.

Oskarżona wprowadziła oskarżyciela posiłkowego w błąd co do zamiaru zakupu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W. – pożyczka od T. K. (1) miała być przeznaczona na zakup ww. lokalu, który nawet wspólnie oglądali, jednak finalnie okazało się, że oskarżona go nie kupiła, nie oddała też kwoty pożyczki. Oskarżona wprowadziła w błąd oskarżyciela posiłkowego co do zamiaru i możliwości spłaty pożyczki. T. K. (1) pracował razem z oskarżoną i wiedział, że należy ona do działu prawnego, a także jechał razem z nią jej luksusowym samochodem marki B. (którego utratę następnie zgłosiła). Powyższe okoliczności dawały wrażenie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną i zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby T. K. wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spłaty, z pewnością nie zdecydowałby się na udzielenie jej pożyczki.

W postępowaniu cywilnym zasadzono od E. S. (1) na rzecz T. K. kwotę 78.000 zł, tj. kwotę pożyczki wraz z prowizją (k. 602 t. IV).

Zeznania T. K. (1)

k. 634-635 t. IV, k. 2409v-2410 t. XII

Orzeczenie zasądzające należność wraz z dokumentacją egzekucyjną

k. 602-606 t. IV

Kopia umowy pożyczki z dnia 06.02.2014 r.

k. 639 t. IV

Protokół oględzin akt postępowania egzekucyjnego wraz z kopią tych akt

k. 644-786 t. IV

Kserokopia akt postępowania egzekucyjnego

k. 1939-2002 t. X

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1088 t. VI

1.1.2.

E. S. (1)

W okresie od 17 maja 2016 r. do 10 czerwca 2016 r., w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła S. K. (1) w błąd co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła S. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 37.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła ze S. K. (1) ustną umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 37.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 17 maja 2016 r. S. K. (1) zawarł umowę ustną z E. S. (1), na mocy której pożyczył jej kwoty w wysokości najpierw 30.000 zł (na okres maksymalnie 2 miesięcy), a następnie także 7000 zł (na czas 3 dni). W dniu 17 maja 2016 r. podpisano ponadto pokwitowanie odbioru kwoty 30.000 zł (do kolejnej pożyczki doszło, jak wynika z k. 1356 t. VII, w dniu 10 czerwca 2016 r.). E. S. (1) zwróciła oskarżycielowi posiłkowemu kwotę 3000 zł (k. 1357 t. VII). Przez następne miesiące S. K. (1) kontaktował się z oskarżoną w sprawie zwrotu kwoty pożyczek, jednak uzyskał jedynie informację, że E. S. (1) odda pożyczkę później. Wraz z upływem czasu oskarżona przestała jednakże odpowiadać na wiadomości.

Oskarżona wprowadziła S. K. w błąd co do zamiaru przeznaczenia pieniędzy uzyskanych w wyniku pożyczki na inwestycje, jak również co do zamiaru i możliwości spłaty pożyczki. Oskarżyciel posiłkowy wiedział, że E. S. (1) pracuje w departamencie prawnym, ma luksusowy samochód marki B. i jest właścicielką sportowego konia. Powyższe okoliczności sprawiały wrażenie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną i zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby S. K. wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spraty, z pewnością nie zdecydowałby się na udzielenie jej pożyczki. W postępowaniu cywilnym zasądzono od E. S. (1) na rzecz S. K. kwotę 30.000 zł z odsetkami ustawowymi.

Zeznania S. K. (1) (częściowo)

k. 1343v t. VII, k. 2408-2409 t. XII

Nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym kwoty 30.000 zł tytułem należności głównej z odsetkami ustawowymi z dnia 31.08.2016 r. wydany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie, sygn. akt II Nc 32831/16

k. 1347 t. VII

Zeznania K. S.

k. 1332v t. VII

Wezwania do zapłaty

k. 1348-1349 t. VII

Dokumentacja dotycząca postępowania egzekucyjnego wraz z korespondencją mailową między S. K. (1) a E. S. (1)

k. 1350-1375 t. VII

Pokwitowanie odbioru kwoty 30.000 zł

k. 1376 t. VII, k. 1638-1639 t. IX

Kserokopia akt postępowania egzekucyjnego

k. 1519-1603 t. VIII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX, k. 2408v-2409 t. XII

1.1.3.

E. S. (1)

W bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej niż 1 września 2016 roku i nie później niż 15 października 2016 roku, w W., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, dokonała przywłaszczenia powierzonej jej cudzej rzeczy ruchomej, w postaci żyrandola o wartości 1.500,00 zł, należącego do J. P. (1) i J. P. (2), znajdującego się w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w W., który to lokal został jej wynajęty przez J. P. (1) i J. P. (2), wraz z wyposażeniem, w okresie od 9 czerwca 2015 roku do 15 października 2016 roku, tj. o popełnienie czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od dnia 9 czerwca 2015 roku E. S. (1) wynajmowała od J. i J. P. (1) mieszkanie przy ul. (...) w W.. Nie wcześniej niż 1 września 2016 roku, a nie później niż 15 października 2016 roku w W. E. S. (1), nie powiadamiając o tym właścicieli mieszkania, wyprowadziła się z niego, dokonując przy tym przywłaszczenia rzeczy w postaci żyrandola o wartości 1500 złotych, i pozostawiając mieszkanie w zniszczonym stanie (poodklejane listwy, grzyb od wilgoci, zabrudzenia od psiego moczu).

Zeznania J. P. (1) (częściowo)

k. 790v-791v t. IV, k. 2549-2549v t. XIII

Wypisy z ksiąg wieczystych

k. 216-222 t. II

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 2549v t. XIII

1.1.4.

E. S. (1)

W dniu 27 września 2016 roku, w W., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła A. D. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, i doprowadziła ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12.900,00 zł stanowiącym równowartość trzymiesięcznego czynszu najmu, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na cyklicznym opłacaniu czynszu zawarła z A. D. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W., a następnie, pomimo udostępnienia jej wymienionego lokalu w celach mieszkaniowych na okres czterech miesięcy, nie uiściła należności wynikających z zawartej umowy za trzy miesiące zamieszkiwania lokalu, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 27 września 2016 r. E. S. (1) zawarła z A. D. (1) umowę najmu lokalu przy ul. (...) w W. na okres od dnia 1 października 2016 r. do dnia 31 września 2018 r. Wysokość miesięcznego czynszu ustalono na kwotę 4300 zł i oddzielnie od tej kwoty opłatę za media. Ustalono także kaucję w wysokości 8600 zł, z czego oskarżona zapłaciła 6450 zł. Oskarżona zapłaciła czynsz za październik i listopad 2016 r. Z uwagi na brak uregulowania należności z tytułu najmu mieszkania za miesiąc grudzień 2016 r. przez oskarżoną w dniu 22 grudnia 2016 r. właścicielka mieszkania i E. S. (1) rozwiązały umowę najmu za porozumieniem stron, ze skutkiem na dzień 8 stycznia 2017 r. W wyniku zawartego porozumienia brakująca kwota czynszu została pokryta poprzez zatrzymanie przez A. D. wpłaconej wcześniej przez E. S. części kaucji. Strony zobowiązały się nie zgłaszać wobec siebie żadnych innych roszczeń związanych z wykonaniem i rozwiązaniem umowy najmu i do braku zgłaszania takich roszczeń w przyszłości. Oskarżona mieszkanie pozostawiła w złym stanie – widoczne były zabrudzenia z krwi i zwierzęcego moczu, podrapane materace.

Zeznania A. D. (1) (częściowo)

k. 961v t. V, k. 1822-1823 t. X, k. 1433v t. VIII

Wypis aktu notarialnego z dnia 30.09.2016 r., Rep. A Nr (...)

k. 1824-1826 t. X

Wezwanie do zapłaty wraz z dokumentacją stanu mieszkania

k. 1827-1834 t. X

Umowa najmu lokalu z dnia 27.09.2016 r.

k. 1835-1839 t. X

Korespondencja e-mailowa

k. 1840-1844 t. X

Porozumienie z dnia 22.12.2016 r. o rozwiązaniu umowy najmu

k. 1845-1846 t. X

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1088 t. VI

1.1.5.

E. S. (1)

W dniu 6 lutego 2017 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła A. K. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, i doprowadziła ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.000,00 zł, stanowiącym równowartość czteromiesięcznego czynszu najmu, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na cyklicznym opłacaniu czynszu zawarła z A. K. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W., a następnie, pomimo udostępnienia jej wymienionego lokalu w celach mieszkaniowych na okres przekraczający trzy miesiące, nie uiściła należności wynikających z zawartej umowy, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 6 lutego 2017 r. w W. E. S. (1) zawarła z A. K. (1) umowę najmu mieszkania przy ul. (...) w W. na czas określony do dnia 31 stycznia 2018 r. Oskarżona wpłacić miała kaucję w wysokości 5000 zł, ponadto ustalono miesięczny czynsz w kwocie 2500 zł, a także opłatę za media. E. S. (1) nie miała jednak zamiaru zapłacenia tych kwot. Z uwagi na brak regulowania należności z tytułu wynajmu mieszkania przez oskarżoną A. K. postanowiła początkowo w dniu 10 marca 2017 r. wypowiedzieć umowę najmu, następnie w dniu 11 kwietnia 2017 r. rozwiązać zawartą umowę najmu za porozumieniem stron; w ww. umowie wynajmująca oświadczyła, że nie będzie dochodzić należności za dwa pierwsze miesiące najmu (pod warunkiem, że oskarżona do dnia 30 kwietnia 2017 r. zwróci lokal w stanie nienaruszonym), żądając jednak zapłaty kwoty 2500 zł za kwiecień 2017 r. Ustanowiono także karę umowną w wysokości 5000 zł za każdy rozpoczęty miesiąc, którą zapłacić miała oskarżona w razie niewyprowadzenia się w terminie. Żądanej kwoty najmu oskarżona jednakże nie zapłaciła. E. S. (1) mieszkanie opuściła w dniu 11 maja 2017 r., o czym poinformowała A. K. (1) poprzez wiadomość SMS. Kiedy właścicielka mieszkania postanowiła sprawdzić stan mieszkania po pobycie w nim E. S. (1), okazało się, że jest ono w złym stanie – uszkodzono w nim podłogi, sofę, kaloryfer, firanki, zasłony, dywan, okap, armaturę od wanny, stłuczono dwie szklane misy, w powietrzu czuć było zapach psiego moczu.

Dla pokrzywdzonej przed podjęciem decyzji o wynajmie mieszkania istotna była informacja o kondycji finansowej najemcy; agencja nieruchomości, z którą współpracowała przy wynajmie mieszkania, zapewniła ją, że E. S. (1) nie znajduje się w złej sytuacji finansowej. Gdyby A. K. wiedziała o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej, z pewnością nie zdecydowałby się na wynajęcie jej mieszkania.

Zeznania A. K. (1)

k. 840 t. V, k. 2504v -2505 t. XIII

Umowa rozwiązująca wynajem lokalu mieszkalnego z dnia 11 kwietnia 2017 r.

k. 843-844 t. V

Wypowiedzenie umowy najmu

k. 866 t. V

Dokumentacja fotograficzna

k. 845-865 t. V

Umowa wynajmu lokalu mieszkalnego z dnia 6 lutego 2017 r. wraz z załącznikami

k. 868-877 t. V

Zeznania K. S.

k. 1332v t. VII

Protokół oględzin zabezpieczonej dokumentacji z załącznikami

k. 2015-2037 t. XI

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

1.1.6.

E. S. (1)

W dniu 11 maja 2017 roku, w W., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, dokonała przywłaszczenia powierzonej jej cudzej rzeczy ruchomej, w postaci dekodera (...) wraz z nadajnikiem internetu, koca koloru białego o wartości 150,00 zł, 3 sztuk garnków marki T. o łącznej wartości 300,00 zł, deski kuchennej drewnianej marki J. (...) o wartości 150,00 zł, szklanej misy o wartości 50,00 zł oraz patelni o wartości 60,00 zł, czym spowodowała straty w kwocie 710,00 zł na szkodę A. K. (1), tj. o popełnienie czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 6 lutego 2017 r. w W. E. S. (1) zawarła z A. K. (1) umowę najmu mieszkania przy ul. (...) w W.. Oskarżona zobowiązała się wpłacić kaucję w wysokości 5000 zł, ponadto ustalono kwotę miesięcznego czynszu, jednakże najemczyni nie miała zamiaru regulowania należności. Z uwagi na brak wpłat z tytułu wynajmu mieszkania przez oskarżoną właścicielka mieszkania postanowiła w dniu 11 kwietnia 2017 r. rozwiązać zawartą umowę najmu. E. S. (1) mieszkanie opuściła w dniu 11 maja 2017 r., o czym poinformowała A. K. (1) poprzez wiadomość SMS. Kiedy właścicielka mieszkania postanowiła sprawdzić stan mieszkania po pobycie w nim E. S. (1), okazało się, że jest on zły, a ponadto oskarżona dokonała przywłaszczenia rzeczy w postaci dekodera (...) wraz z nadajnikiem Internetu, koca koloru białego o wartości 150 zł, trzech sztuk garnków firmy (...) o łącznej wartości 300 zł, drewnianej deski kuchennej marki J. (...) o wartości 150 zł, szklanej misy o wartości 50 zł oraz patelni o wartości 60 zł.

Zeznania A. K. (1)

k. 840 t. V, k. 2504v -2505 t. XIII

Umowa rozwiązująca wynajem lokalu mieszkalnego z dnia 11 kwietnia 2017 r.

k. 843-844 t. V

Dokumentacja fotograficzna

k. 845-865 t. V

Wykaz szkód

k. 867 t. V

Umowa wynajmu lokalu mieszkalnego z dnia 6 lutego 2017 r. wraz z załącznikami

k. 868-877 t. V

Zeznania K. S.

k. 1332v t. VII

1.1.7.

E. S. (1)

W dniu 10 lipca 2017 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła D. S. (1) w błąd co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki i doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z D. S. (1) pisemnie umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 18.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 lipca 2017 r. D. S. (1) zawarł z E. S. (1) umowę, na mocy której zobowiązał się pożyczyć oskarżonej kwotę 18.000 zł, zaś ona zobowiązała się do oddania ww. kwoty do dnia 15 września 2017 r. Prośby o zwrot pieniędzy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Oskarżona wprowadziła w błąd oskarżyciela posiłkowego co do zamiaru i możliwości spłaty pożyczki. D. S. (1) poznał oskarżoną przez swojego byłego wspólnika M. L., który przedstawił mu E. S. (1) jako osobę zaufaną i kompetentną. Ponadto E. S. (1) opowiadała D. S. (1), iż jest radcą prawnym, niegdyś pracowała w spółkach giełdowych, zajmowała się także doradztwem prawnym i finansowym. D. S. (1) wiedział też, że oskarżona miała dobry samochód, a także że jej córka ma własnego konia. Powyższe okoliczności wprawiły oskarżyciela posiłkowego w przekonanie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną i zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby D. S. wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spłaty, z pewnością nie zdecydowałby się na udzielenie jej pożyczki.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1459 t. VIII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania K. S.

k. 1332v t. VII

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 1335-1337 t. VII

Umowa pożyczki z dnia 10.07.2017 r.

k. 1341 t. VII

Protokół pobrania materiału porównawczego

k. 1500-1501 t. VIII

Opinia biegłego P. G. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 15.09.2020 r.

k. 1663-1682 t. IX

Uzupełniająca opinia biegłego P. G. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 30.11.2021 r.

k. 1710-1724 t. IX

Opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego P. G. z dnia 04.04.2023 r.

k. 2712v t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.8.

E. S. (1)

W dniu 26 lipca 2017 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła D. S. (1) w błąd co do zamiaru zakupu bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie Holandii oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 230.000,00 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z D. S. (1) pisemnie umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 230.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 26 lipca 2017 r. E. S. (1) zawarła z D. S. (1) umowę pożyczki, na mocy której D. S. (1) miał pożyczyć jej pieniądze w kwocie 230.000 zł celem zakupu kamienicy w Holandii. Jak zapewniała pożyczkodawcę oskarżona, zamierzała zakupić kamienicę w A. w Holandii, a następnie założyć spółkę zajmującą się wynajmem wspomnianej nieruchomości. Co więcej, przekonała D. S. (1), iż uzyska on udziały w tej spółce i będzie miał udział z jej zysków. Kwotę pożyczki miała oskarżona natomiast oddać do dnia 15 stycznia 2019 r. (w trzech ratach) z pieniędzy uzyskanych w wyniku sprzedaży kamienicy w O., którą to kamienicę miała ona odziedziczyć po zmarłym wuju.

Umowa pożyczki została sporządzona w Kinie (...) przy ul. (...) w W. w trzech egzemplarzach – po jednym dla pożyczkodawcy, pożyczkobiorcy oraz poręczyciela – ojca oskarżonej Z. M.. Z. M. nie uczestniczył w podpisywaniu umowy; jego podpis został umieszczony na umowie wcześniej. Pieniądze przekazano oskarżonej w dwóch ratach, nie otrzymując od niej pokwitowania. Spotkanie z pewnej odległości obserwował znajomy D. S. (1), D. H., który widział kopertę na stoliku. Prośby o zwrot pieniędzy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Oskarżona wprowadziła D. S. (1) w błąd co zamiaru spłaty pożyczki. Co pewien czas udzielała mu nieprawdziwych informacji na temat aktualnego stanu rzeczy w kwestii zakupu kamienicy w Holandii, a także sprzedaży kamienicy w O.. Oskarżona przedstawiała mu się jako osoba posiadająca liczne znajomości w świecie polityki i biznesu, specjalistka w zakresie doradztwa finansowego mogąca pochwalić się dużym doświadczeniem. D. S. (1) poznał oskarżoną przez swojego byłego wspólnika M. L., który przedstawił mu E. S. (1) jako osobę zaufaną i kompetentną. Ponadto, E. S. (1) opowiadała D. S. (1), iż jest radcą prawnym, niegdyś pracowała w spółkach giełdowych, zajmowała się także doradztwem prawnym i finansowym. D. S. (1) wiedział też, że oskarżona miała dobry samochód, a także że jej córka ma własnego konia. Powyższe okoliczności wprawiły oskarżyciela posiłkowego w przekonanie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną, ma zamiar zwrotu pożyczki i jej zwrot nie będzie stanowił problemu. Gdyby D. S. wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spłaty pożyczki, z pewnością nie zdecydowałby się na jej udzielenie.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1285 t. VII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania D. H.

k. 1510v t. VIII, k. 2650v-2651 t. XIII

Zeznania K. S.

k. 1332v t. VII

Protokół oględzin akt wraz z ich kserokopią

k. 1061-1073 t. VI

Kserokopia umowy pożyczki z dnia 26.07.2017 r.

k. 1069-1070 t. VI, k. 1240-1241 t. VII

Kserokopia weksla in blanco

k. 1071 t. VI, k. 1242 t. VII

Umowa pożyczki z dnia 26.07.2017 r. z załącznikami

k. 1338-1340 t. VII

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 1335-1337 t. VII

Opinia biegłego P. G. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 15.09.2020 r.

k. 1663-1682 t. IX

Protokół pobrania materiału porównawczego

k. 1500-1501 t. VIII

Uzupełniająca opinia biegłego P. G. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 30.11.2021 r.

k. 1710-1724 t. IX

Opinia biegłego G. W. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 31.08.2022 r.

k. 1866-1876 t. X

Protokół oględzin zabezpieczonej dokumentacji z załącznikami

k. 2015-2037 t. XI

Opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego P. G. z dnia 04.04.2023 r.

k. 2712v t. XIV

Opinia biegłego G. W. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 05.05.2023 r.

k. 2777-2777v t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.9.

E. S. (1)

W bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż dniu 25 lipca 2017 roku i nie później niż w dniu 30 listopada 2017, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła A. S. (1) w błąd co do zamiaru zakupu bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie Holandii oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła A. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 150.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z A. S. (1) umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 150.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2017 r. E. S. (1), która zawarła wcześniej z D. S. (1) umowę pożyczki rzekomo w celu zakupu kamienicy w Holandii, powiedziała mu, że wystąpiły w tej kwestii trudności oraz że potrzebuje dodatkowej pożyczki. Ponieważ D. S. (1) nie posiadał już wówczas wystarczającej ilości środków, które mógłby pożyczyć oskarżonej, zwrócił się w tej kwestii do swoich rodziców. Ci odbyli z oskarżoną rozmowy telefoniczne, w trakcie których ustalono, że E. S. (1) uzyska pożyczkę – A. S. (1) (matka D. S. (1)) w listopadzie 2017 r. przekazała w tym celu pieniądze w kwocie 150.000 zł (100.000 zł w formie darowizny dla D. S. (1) i 50.000 zł z akcji) na ręce D. S. (1), który następnie przekazał je w samochodzie przy (...) w W. w formie gotówki E. S. (1). Nie wystawiono żadnego pokwitowania. Kwota 100.000 zł pochodziła z kredytu zaciągniętego przez pokrzywdzoną specjalnie w celu pożyczenia tej kwoty E. S. (1). A. S. (1) była w pełni świadoma, że pożyczona kwota trafi do oskarżonej. Pożyczki miały być zwrócone w przeciągu 2-3 miesięcy, jednakże oskarżona nie miała zamiaru ich zwrócenia. Prośby o zwrot pieniędzy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

W trakcie przeprowadzonych z pokrzywdzoną rozmów telefonicznych oskarżona starała się wystąpić jako osoba prawdomówna, wiarygodna i inteligentna. Oskarżona mówiła też, że bardzo dobrze zarabia. Dodatkowo, A. S. (1) wiedziała, że oskarżona jest znajomą jej syna D., który także poznał ją jako osobę majętną. Powyższe okoliczności sprawiały wrażenie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną i zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby A. S. (1) wiedziała o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej, z pewnością nie zdecydowałaby się na udzielenie jej pożyczki.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1285 t. VII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania A. S. (1)

k. 1294v-1295 t. VII, k. 2652-2653 t. XIII

Korespondencja SMS A. S. (1) i E. S. (1)

k. 1296-1297 t. VII

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami

k. 1224-1281 t. VII

Potwierdzenie wypłaty w dniu 17.11.2017 r. kwoty 50.000 zł przez A. S. (1)

k. 1256 t. VII

Potwierdzenie wypłaty w dniu 20.11.2017 r. kwoty 8000 zł przez A. S. (1)

k. 1257 t. VII

Potwierdzenie darowizny dokonanej przez A. S. (1) na rzecz D. S. (1)

k. 1258 t. VII

Zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych

k. 1259-1262 t. VII

Umowa pożyczki z dnia 11.10.2017 r.

k. 1263-1272 t. VII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.10

E. S. (1)

W bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż dniu 1 września 2017 roku i nie później niż w dniu 31 października 2017, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła J. C. (1) w błąd co do zamiaru zakupu bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie Holandii, ustanowienia J. C. (1) wspólnikiem, oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła J. C. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 140.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z nim umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 140.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2017 r. E. S. (1), która zawarła wcześniej z D. S. (1) umowę pożyczki w celu rzekomego zakupu kamienicy w Holandii, powiedziała mu, że wystąpiły w tej kwestii trudności oraz że potrzebuje dodatkowej pożyczki. Ponieważ D. S. (1) nie posiadał już wówczas wystarczającej ilości środków, które mógłby pożyczyć oskarżonej, zwrócił się w tej kwestii do swojego znajomego, J. C. (1) (któremu powiedział o planowanym remoncie kamienicy). Ten odbył z oskarżoną rozmowy telefoniczne (oraz jedną osobistą w kinie (...)), w trakcie których ustalono, że E. S. (1) uzyska pożyczkę, a J. C. (1) zostanie wspólnikiem spółki zajmującej się wynajmem holenderskiej kamienicy i będzie miał udział w zyskach tej spółki. J. C. (1) na przełomie września i października 2017 r. przekazał w tym celu pieniądze w kwocie 140.000 zł (w dwóch transzach po 100.000 zł i 40.000 zł) na ręce D. S. (1), który następnie przekazał je także w formie gotówki E. S. (1). Mimo próśb D. S. (1) nie wystawiono żadnego pokwitowania; J. C. (1) był w pełni świadomy, że pożyczona kwota trafi do oskarżonej. Pożyczki miały być zwrócone w przeciągu 2-3 miesięcy, jednakże oskarżona nie miała zamiaru zwrotu. Kierowane do niej prośby o pieniądze nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Oskarżona przedstawiła się pokrzywdzonemu jako kobieta interesu zajmująca się doradztwem prawnym; wydawała się żyć na wysokim poziomie. Obiecała mu też zyski ze spółki zajmującej się wynajmem kamienicy. Powyższe okoliczności wprawiły pokrzywdzonego we wrażenie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną, ma zamiar spłacenia pożyczki i że zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby J. C. wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spłaty długu, z pewnością nie zdecydowałby się na udzielenie jej pożyczki.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1285 t. VII, k. 1458v t. VIII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania J. C. (1)

k. 1380v-1381 t. VII, k. 2505v-2506 t. XIII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.11

E. S. (1)

W okresie od 26 października 2017 roku do 23 stycznia 2018 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła D. S. (1) i A. S. (2) w błąd co do zamiaru zakupu bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie Holandii oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła D. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5000,00 zł oraz A. S. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 101.220,50 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z D. S. (1) i A. S. (2) umowę pożyczki pieniężnej, a następnie, po przekazaniu jej kwoty pożyczki, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2017 r. E. S. (1), która zawarła wcześniej z D. S. (1) umowę pożyczki w celu rzekomego zakupu kamienicy w Holandii, powiedziała mu, że wystąpiły w tej kwestii trudności oraz że potrzebuje dodatkowej pożyczki. Ponieważ D. S. (1) nie posiadał już wówczas wystarczającej ilości środków, które mógłby pożyczyć oskarżonej, pozyskał je w większości poprzez zaciągnięcie przez niego i jego żonę A. S. (2) kredytów. D. S. (1) zawarł w tym celu w banku umowę pożyczki na kwotę 5000 zł (w dniu 17 stycznia 2018 r.), zaś A. S. (2) pożyczki w kwotach kolejno 40.000 zł (w dniu 26 października 2017 r., z czego oskarżonej wypłaciła kwotę 36.000 zł), 6000 zł (w dniu 6 listopada 2017 r.) oraz 59.220,50 zł (w dniu 23 stycznia 2018 r.). Następnie D. S. (1) przekazał w imieniu swoim i A. S. (2) uzyskaną w ten sposób kwotę na ręce E. S. (1), w dwóch ratach – pierwszą przekazano w restauracji (...) przy (...) w W., drugą w samochodzie przy (...) w W.. Nie wystawiono żadnego pokwitowania; A. S. (2) była w pełni świadoma, że środki pozyskane przez nią w wyniku zaciągnięcia pożyczek trafią na ręce E. S. (1). Pożyczoną kwotę A. S. (2) miała odzyskać w styczniu 2018 r. Oskarżona nie miała zamiaru zwrotu pożyczek. Prośby o zwrot pieniędzy nie przyniosły żadnych rezultatów.

Oskarżona przed udzieleniem jej pożyczek zapewniała A. S. (2), że jest osobą dojrzałą, ma dziecko w podobnym wieku co jej, które jeździ konno, a pożyczka opłaci im się finansowo. Potwierdzał to D. S. (1), który poznał E. S. (1) jako osobę majętną i obeznaną w biznesie. Powyższe okoliczności wprawiły A. S. (2) w przekonanie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną i zwrot pożyczek nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby pokrzywdzona wiedziała o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i jej braku zamiaru spłaty pożyczek, z pewnością nie zdecydowałaby się na udzielenie jej pożyczki.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1285 t. VII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania A. S. (2) (częściowo)

k. 1377v-1388 t. VII, k. 2548-2549 t. XIII

Umowa pożyczki zawarta między (...) S.A. a A. S. (2) z dnia 26.10.2017 r. w kwocie 40.000 zł

k. 1247 t. VII

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami

k. 1224-1281 t. VII

Umowa pożyczki zawarta między (...) S.A. a A. S. (2) z dnia 06.11.2017 r. w kwocie 6000 zł

k. 1249 t. VII

Umowa pożyczki zawarta między (...) S.A. a A. S. (2) z dnia 23.01.2018 r. w kwocie 59.220,50 zł

k. 1250 t. VII

Potwierdzenie przelewu wewnętrznego w kwocie 20.000 zł z dnia 24.01.2018 r. wykonanego przez A. S. (2)

k. 1252 t. VII

Potwierdzenie wypłaty gotówkowej kwoty 36.000 zł w dniu 26.10.2017 r. przez D. S. (1)

k. 1253 t. VII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.12

E. S. (1)

W listopadzie 2017 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła S. S. (2) i I. S. (1) w błąd co do zamiaru nabycia bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie O. oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła S. S. (2) i I. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w kwocie 154.000,00 zł, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła ze S. S. (2) i I. S. (1) umowę pożyczki pieniężnej w kwocie 154.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W listopadzie 2017 r., E. S. (1), która zawarła wcześniej z D. S. (1) umowę pożyczki w celu zakupu kamienicy w Holandii, powiedziała mu, że zakupiła tę nieruchomość. Odnośnie kamienicy w O. - którą miała odziedziczyć po zmarłym wuju, sprzedać angielskim inwestorom, a z tych pieniędzy spłacić pożyczkę od D. S. (1) - okazało się, że spadkobierców jest więcej, a ona musi ich spłacić. W związku z tym poprosiła D. S. (1) o kolejną pożyczkę w wysokości 150.000 zł. Ponieważ D. S. (1) nie posiadał już wówczas wystarczającej ilości środków, które mógłby pożyczyć oskarżonej, zwrócił się w tej kwestii do swojego brata S. S. (2) oraz jego żony I. S. (1). S. i I. S. (2) przekazali następnie pieniądze w kwocie kolejno 150.000 zł na ręce D. S. (1). Pieniądze pochodziły z zaciągniętych kredytów i oszczędności z wesela – I. S. (1) zawarła pożyczkę w kwocie 71.000 zł, zaś S. S. (2) pożyczkę w kwocie 43.000 zł, oszczędności z wesela wynosiły 40.000 zł. D. S. (1) uzyskane pieniądze przekazał w samochodzie w formie gotówki, w kilku transzach, E. S. (1). S. i I. S. (2) byli w pełni świadomi, że pożyczona kwota trafi do oskarżonej. W rozmowie telefonicznej oskarżona przekazała pokrzywdzonym, że zabezpieczeniem będzie kamienica w O., którą sprzeda kilka miesięcy po udzieleniu przez nich pożyczki. Nie wystawiono żadnego pokwitowania. Przekazanie jednej z transz z pewnej odległości obserwował znajomy D. S. (1), P. M., który wiedział, że kwota pożyczki wynosi około 150.000 zł. Oskarżona nie miała zamiaru zwrócenia pieniędzy. Prośby o ich zwrot nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. E. S. (1) cały czas odwlekała zapłatę.

W trakcie rozmowy telefonicznej S. S. (2) był zapewniany przez E. S. (1) o tym, że pożyczka zostanie spłacona z kwoty uzyskanej w wyniku sprzedaży kamienicy w O., że jest to „złoty interes”. Zapewniała, że ona sama jest w bardzo dobrej sytuacji finansowej, nie ma długów. Podobne zapewnienia wystosowała też wobec I. S. (1). Powyższe okoliczności wywołały u pokrzywdzonych wrażenie, że oskarżona jest osobą dobrze sytuowaną, chce zwrócić pieniądze i zwrot pożyczki nie będzie stanowił dla niej problemu. Gdyby pokrzywdzeni wiedzieli o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru zwrotu, z pewnością nie zdecydowaliby się na udzielenie jej pożyczki.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1286 t. VII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania S. S. (2)

k. 1299v-1300 t. VII, k. 2653 t. XIII

Zeznania I. S. (1)

k. 1302v-1303 t. VII, k. 2712 t. XIV

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami

k. 1224-1281 t. VII

Umowa pożyczki zawarta między (...) S.A. a I. S. (1) z dnia 08.11.2017 r. w kwocie 71.000 zł

k. 1248 t. VII

Umowa pożyczki zawarta między (...) S.A. a S. S. (2) z dnia 08.11.2017 r. w kwocie 43.000 zł

k. 1251 t. VII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

Zeznania P. M. (częściowo)

k. 2165v-2166 t. XI, k. 2508 t. XIII

1.1.13

E. S. (1)

W bliżej nieustalonym czasie, nie wcześniej niż dniu 1 lipca 2018 roku i nie później niż w dniu 31 sierpnia 2018, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, wprowadziła D. S. (1), w błąd co do zamiaru nabycia bliżej nieokreślonej kamienicy na terenie O. oraz co do zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, polegającego na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją, i doprowadziła D. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym oraz mieniem A. S. (1), J. C. (1), J. K. i P. M. w łącznej kwocie 220.000,00 zł, w tym mieniem D. S. (1) w kwocie 10.000,00 zł, mieniem A. S. (1) w kwocie 20.000,00 zł, mieniem J. C. (1) w kwocie 110.000,00 zł, mieniem J. K. w kwocie 40.000,00 zł oraz mieniem P. M. w kwocie 40.000,00 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na spłacie zaciągniętej pożyczki, zawarła z D. S. (1) umowę pożyczki pieniężnej w łącznej kwocie 220.000,00 zł, a następnie, po przekazaniu jej kwoty w tej wysokości, nie spłaciła zaciągniętej pożyczki, tj. o popełnienie czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

E. S. (1), która zawarła wcześniej z D. S. (1) umowę pożyczki w celu rzekomego zakupu kamienicy w Holandii, poprosiła go o udzielenie kolejnej pożyczki celem sfinalizowania sprzedaży kamienicy w O.; pieniądze były jej potrzebne rzekomo do opłacenia taksy notarialnej oraz prowizji od kredytu dla angielskich inwestorów, celem sfinalizowania zakupu kamienicy w Holandii. Nie wcześniej niż 1 lipca 2018 r., a nie później niż 31 sierpnia 2018 r. D. S. (1) udzielił E. S. (1) pożyczki w łącznej kwocie 220.000 zł. W skład tej kwoty wchodziły pieniądze D. S. (1) oraz pieniądze pożyczone przez niego dla oskarżonej od rodziny i znajomych: mienie D. S. (1) w wysokości 10.000 zł, mienie A. S. (1) w wysokości 20.000 zł, mienie J. C. (1) w wysokości 110.000 zł, mienie J. K. w wysokości 40.000 zł i mienie P. M. w wysokości 40.000 zł. Nie wystawiono pokwitowań. Pieniądze zostały oskarżonej przekazane przez D. S. (1) w dwóch transzach. Podczas jednego ze spotkań razem z D. S. (1) przyjechał P. M., został jednak w taksówce, a E. S. (1) przyjęła kwotę pożyczki od D. S. (1) w samochodzie marki T. (...) (będącym najprawdopodobniej samochodem jej ojca Z. M.). W trakcie spotkania w pobliże samochodu, w którym znajdowała się oskarżona wraz z D. S. (1), do jednego z sąsiednich budynków przyjechała policja; oskarżona, myśląc, że szukają jej, w panice odjechała samochodem razem z D. S. (1) w środku pojazdu. P. M. zdążył jednak zauważyć moment przekazania koperty z pieniędzmi. W czasie jednego z tych spotkań E. S. (1) wręczyła D. S. (1) umowę pożyczki z załącznikiem w postaci deklaracji wekslowej, widniał na niej jednak jedynie jej podpis, nie było wpisanych innych danych takich jak data i kwota pożyczki. E. S. (1) brak tak istotnych danych wytłumaczyła tym, że zostaną one uzupełnione po zaspokojeniu wszystkich potrzeb związanych ze sfinalizowaniem inwestycji (...). Oskarona nie miała zamiaru spłaty pożyczek. Prośby o zwrot pieniędzy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

J. K. pożyczkę tę traktował jako pożyczkę koleżeńską dla D. S. (1). Wiedział jednakże, dla kogo ostatecznie przeznaczone są pieniądze. Przeprowadził on z E. S. (1) rozmowę telefoniczną, w trakcie której oskarżona opowiadała mu o planach zakupu kamienicy, o całej inwestycji. J. K. odniósł wrażenie, że E. S. (1) to bizneswoman. Gdyby pokrzywdzony wiedział o rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej i braku zamiaru spłaty, z pewnością nie zdecydowałby się na udzielenie jej pożyczki.

Analogicznie w przypadku innych pokrzywdzonych - po kontakcie z E. S. (1) byli przekonani, że jest to osoba uczciwa, majętna, inteligentna, znająca się na finansach i inwestycjach. Gdyby wiedzieli, że nie jest to prawdą, na pewno nie pożyczyliby jej pieniędzy.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

k. 1284-1288 t. VII, k. 1460v t. VIII, k. 2545-2547 t. XIII

Korespondencja SMS D. S. (1) i E. S. (1)

k. 1462-1499 t. VIII

Zeznania A. S. (1)

k. 1294v-1295 t. VII, k. 2652-2653 t. XIII

Korespondencja SMS A. S. (1) i E. S. (1)

k. 1296-1297 t. VII

Zeznania J. C. (1)

k. 1380v-1381 t. VII, k. 2505v-2506 t. XIII

Zeznania J. K.

k. 2160-2161 t. XI, k. 2650v t. XIII

Zeznania P. M. (częściowo)

k. 2165v-2166 t. XI, k. 2508 t. XIII

Zeznania Z. M.

k. 78v t. I

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z załącznikami

k. 1224-1281 t. VII

Umowa pożyczki z dnia 27.08.2018 r.

k. 1273-1281 t. VII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 1692-1696 t. IX

1.1.14

E. S. (1)

W dniu 3 lutego 2022 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, usiłowała doprowadzić J. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.060.000,00 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, wprowadzając go w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że na portalu „(...)” zamieściła ogłoszenie sprzedaży mieszkania położonego w W. przy ul. (...), a następnie podając się za właścicielkę mieszkania A. M., w dniu 3 lutego 2022 roku zawarła z J. N. umowę przedwstępną sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego, w której to umowie zobowiązała się zawrzeć umowę przyrzeczoną sprzedaży lokalu za ww. kwotę, a na poczet zapłaty ceny w dniu 3 lutego 2022 roku przyjęła od J. N. kwotę 30.000,00 złotych tytułem zadatku, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz J. N., przy czym czynu tego dopuściła się podszywając się pod A. M., podrabiając, w celu użycia za autentyczny, podpis A. M. pod dokumentem umowy przedwstępnej i wykorzystując jej dane osobowe, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej polegającej na skierowaniu postępowania egzekucyjnego w tytułu zwrotu kwoty przyjętego zadatku, tj. popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 3 lutego 2022 r. J. N. na portalu (...) znalazła ogłoszenie dotyczące sprzedaży lokalu przy ul. (...) w W.. Tego samego dnia skontaktowała się z rzekomą właścicielką mieszkania i umówiła na spotkanie w ww. lokalu w godzinach wieczornych, gdzie dotarła razem z synem T. T.. Po tym, jak E. S. (1), podająca się za właścicielkę mieszkania A. M., pokazała dowód tożsamości na nazwisko A. M., a J. N. sprawdziła w elektronicznych księgach wieczystych, że właścicielka lokalu rzeczywiście tak się nazywa, zawarto umowę przedwstępną na zakup tego lokalu. Zgodnie z umową mieszkanie miało zostać sprzedane J. N. za kwotę 1.060.000 zł, natomiast tego samego dnia oskarżonej przekazano zadatek w formie gotówki w wysokości 30.000 zł. J. N. została wprowadzona w błąd co do tożsamości sprzedającej oraz co do faktu, że jest ona właścicielką mieszkania i może tą własnością dysponować. Oskarżycielka posiłkowa nie wiedziała bowiem, że osoba, z którą się spotkała, to w rzeczywistości E. S. (1) podszywająca się jedynie pod A. M.. Również właścicielka mieszkania nie wiedziała o działaniach E. S. (1), której wynajmowała mieszkanie od dnia 03.12.2021 r., a która notorycznie spóźniała się z płatnościami za czynsz. Gdyby J. N. wiedziała, iż oskarżona podała jej fałszywe dane osobowe i nie jest właścicielką mieszkania, z pewnością nie przekazałaby jej pieniędzy. Kwoty zadatku nie zwrócono.

Zeznania J. N.

k. 110v t. I, k. 2410-2411 t. XII

Zeznania A. M.

k. 93v-94 t. I, k. 2506v-2507v t. XIII

E-mail A. M.

k. 99 t. I

Wypisy aktów notarialnych

k. 117 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia biegłego G. W. z zakresu badań pisma ręcznego z dnia 25.05.2022 r.

k. 229-238 t. II

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

Opinia biegłego G. W. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 05.05.2023 r.

k. 2777-2777v t. XIV

Protokół pobrania materiału porównawczego

k. 52-53 t. I

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII, k. 2411 t. XII, k. 2545 t. XIII

1.1.15

E. S. (1)

W dniu 4 lutego 2022 roku, w W., podrobiła, w celu użycia za autentyczny, dokument w postaci umowy przedwstępnej dotyczącej sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ulicy (...), w ten sposób, że nakreśliła pod ww. dokumentem podpis (...), a następnie posłużyła się tak podrobionym dokumentem w celu dokonania czynności prawnej polegającej na zmianie umowy zawartej z J. N. w dniu 3 lutego 2022 roku, tj. popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 4 lutego 2022 r. doszło do zwiększenia kwoty zadatku na zakup lokalu przy ul. (...) w W. przez J. N. od E. S. (1) (podającej się za A. M.) o 10.000 zł. Z tego powodu kupująca przygotowała nową umowę, zmieniającą zapisy umowy z dnia 3 lutego 2022 r. w ten sposób, że zamiast zadatku w wysokości 30.000 zł podano kwotę 40.000 zł. Umowę tę podpisała E. S. (1), posługując się nie swoim nazwiskiem, tj. nazwiskiem A. M., podrabiając w ten sposób ów dokument. Dokonując poprzez podpisanie tej umowy czynności prawnej polegającej na zmianie wcześniejszej umowy, oskarżona dokumentem tym się posłużyła.

Zeznania J. N.

k. 110v t. I, k. 2410-2411 t. XII

E-mail A. M.

k. 99 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

1.1.16

E. S. (1)

W dniu 4 lutego 2022 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, doprowadziła J. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 10.000,00 złotych, wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że po zawarciu w 3 lutego 2022 roku umowy przedwstępnej dotyczącej sprzedaży mieszkania przy ul. przy ul. (...), podając się za właścicielkę mieszkania A. M., nakłoniła J. N. do przekazania jej kolejnych środków, mających stanowić zadatek na poczet ceny sprzedaży ww. lokalu, w kwocie 10.000,00 zł, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz J. N., tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 4 lutego 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M., zwróciła się do J. N. (z którą dnia 3 lutego 2022 r. zawarła umowę przedwstępną na zakup lokalu przy ul. (...) w W.) z prośbą o dopłatę do zadatku na mieszkanie w wysokości 10.000 zł, w formie gotówkowej – jak twierdziła oskarżona, kwota ta była jej potrzebna na wyjazd do Holandii celem zarezerwowania wynajmu mieszkania dla siebie i córki, jako że miały przeprowadzić się do tego kraju. W związku z tą prośbą J. N. przekazała E. S. (1) 10.000 zł w gotówce, w parku w okolicy budynku Najwyższej Izby Kontroli w W.. J. N. została wprowadzona przez oskarżoną w błąd co do jej tożsamości, była bowiem przekonana, iż przekazuje pieniądze rzeczywistej właścicielce mieszkania – A. M. – a nie E. S. (1). Gdyby wiedziała, iż oskarżona podała jej fałszywe dane osobowe i że sprzedaż mieszkania na jej rzecz nie nastąpi, z pewnością nie przekazałaby jej pieniędzy.

Zeznania J. N.

k. 110v t. I, k. 2410-2411 t. XII

Wypisy aktów notarialnych

k. 117 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII, k. 2411 t. XII, k. 2545 t. XIII

1.1.17

E. S. (1)

W dniu 10 lutego 2022 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, doprowadziła J. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 25.000,00 złotych, wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że po zawarciu w 3 lutego 2022 roku umowy przedwstępnej dotyczącej sprzedaży mieszkania przy ul. przy ul. (...), podając się za właścicielkę mieszkania A. M., nakłoniła J. N. do przekazania jej kolejnych środków, mających stanowić zadatek na poczet ceny sprzedaży ww. lokalu, w kwocie 25.000,00 zł, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz J. N., tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 10 lutego 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M., zwróciła się do J. N. (z którą dnia 3 lutego 2022 r. zawarła umowę przedwstępną na zakup lokalu przy ul. (...) w W.) z prośbą o dopłatę do zadatku na mieszkanie w wysokości 25.000 zł, w formie gotówkowej – jak twierdziła oskarżona, kwota ta była jej potrzebna na opłacenie mieszkania dla córki w Holandii. J. N. zaproponowała przelew na rachunek bankowy lub przekazanie ww. kwoty u notariusza; oskarżona była niechętna takim rozwiązaniom, jednak ostatecznie zgodziła się na spotkanie z notariuszem w dniu 10 lutego 2022 r. Na spotkaniu tym jednakże nie stawiła się, tłumacząc się udziałem w naradzie w KNF, gdzie miała pracować. E. S. (1) zaproponowała, że w tej sytuacji wyśle z KNF po pieniądze w formie gotówkowej zaufanego kierowcę. W związku z tą prośbą J. N. przekazała E. S. (1) za pośrednictwem owego taksówkarza 25.000 zł w gotówce, przekazując oskarżonej ponadto umowę ze zmienioną kwotą zadatku (65.000 zł zamiast 40.000 zł), a otrzymując analogiczną umowę podpisaną przez E. S. (1) (jako A. M.) z pokwitowaniem odebrania sumy 65.000 zł zadatku. J. N. została wprowadzona w błąd co do tożsamości sprzedającej oraz co do faktu, że jest ona właścicielką mieszkania i może tą nieruchomością dysponować. Oskarżycielka posiłkowa nie wiedziała bowiem, że osoba, z którą się spotkała, to w rzeczywistości E. S. (1) podszywająca się jedynie pod A. M.. Również właścicielka mieszkania nie wiedziała o działaniach E. S. (1), której wynajmowała mieszkanie od dnia 03.12.2021 r., a która notorycznie spóźniała się z płatnościami za czynsz. Gdyby J. N. wiedziała, iż oskarżona podała jej fałszywe dane osobowe, z pewnością nie przekazałaby jej pieniędzy.

Zeznania J. N.

k. 110v-111 t. I, k. 2410-2411 t. XII

Wypisy aktów notarialnych

k. 117 t. I

Korespondencja SMS

k. 118-122 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII, k. 2411 t. XII, k. 2545 t. XIII

1.1.18

E. S. (1)

W dniu 10 lutego 2022 roku, w W., podrobiła, w celu użycia za autentyczny, dokument w postaci umowy przedwstępnej dotyczącej sprzedaży lokalu mieszkalnego przy ulicy (...), w ten sposób, że nakreśliła pod ww. dokumentem podpis (...), a następnie posłużyła się tak podrobionym dokumentem w celu dokonania czynności prawnej polegającej na zmianie umowy zawartej z J. N. w dniu 3 lutego 2022 roku, poprzez pokwitowanie przyjęcia kolejnej kwoty 25.000,00 zł, jako dopłaty do uiszczonego wcześniej zadatku, tj. popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 lutego 2022 r. doszło do zwiększenia kwoty zadatku na zakup lokalu przy ul. (...) w W. przez J. N. od E. S. (1) (podającej się za A. M.) o 25.000 zł. Z tego powodu kupująca przygotowała nową umowę, zmieniającą zapisy umowy z dnia 3 lutego 2022 r. w ten sposób, że zamiast zadatku w wysokości 40.000 zł podano kwotę 65.000 zł. Umowę tę podpisała E. S. (1), posługując się nie swoim nazwiskiem, tj. nazwiskiem A. M., podrabiając w ten sposób ów dokument. Dokonując poprzez podpisanie tej umowy czynności prawnej polegającej na zmianie wcześniejszej umowy, oskarżona dokumentem tym się posłużyła.

Zeznania J. N.

k. 110v-111 t. I, k. 2410-2411 t. XII

E-mail A. M.

k. 99 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

1.1.21

E. S. (1)

W dniu 30 marca 2022 roku, w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, doprowadziła J. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 8.000,00 złotych, wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że po zawarciu w dniu 3 lutego 2022 roku umowy przedwstępnej dotyczącej sprzedaży mieszkania przy ul. przy ul. (...), podając się za właścicielkę mieszkania A. M., nakłoniła J. N. do dokonania wpłaty kwoty 8.000,00 zł, tytułem dopłaty do zadatku uiszczonego przez J. N. na podstawie ww. umowy, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz J. N., tj. popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 30 marca 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M., zwróciła się do J. N. (z którą dnia 3 lutego 2022 r. zawarła umowę przedwstępną na zakup lokalu przy ul. (...) w W.) z prośbą o dopłatę do zadatku na mieszkanie w wysokości 8000 zł, w zamian za obniżenie kosztu zakupu mieszkania z 1.060.000 zł do 1.050.000 zł. W związku z tą prośbą J. N. próbowała przekazać E. S. (1) ww. kwotę przelewem bankowym, jednak doszło do wstrzymania transakcji. Dodatek do kwoty zadatku nie został zatem wówczas przekazany oskarżonej, mimo to wystawiła ona mailowe pokwitowanie odbioru tej kwoty.

Ponieważ pierwsza próba przekazania pieniędzy nie powiodła się, a E. S. (1) wystawiła już pokwitowanie odbioru tej kwoty, oskarżycielka posiłkowa zdecydowała się podjąć ponowną próbę dokonania wpłaty ww. kwoty. W związku z tym J. N. przekazała E. S. (1) za pośrednictwem wysłanego przez nią kierowcy 8000 zł w gotówce przeliczone na euro (a zatem przekazała gotówkę w kwocie 1700 euro). W dniu 31 marca 2022 r. E. S. (1) wysłała J. N. e-maila z pokwitowaniem odbioru kwoty 1700 euro.

J. N. została wprowadzona w błąd co do tożsamości sprzedającej oraz co do faktu, że jest ona właścicielką mieszkania i może tą własnością dysponować. Oskarżycielka posiłkowa nie wiedziała bowiem, że osoba, z którą się spotkała, to w rzeczywistości E. S. (1) podszywająca się jedynie pod A. M.. Również właścicielka mieszkania nie wiedziała o działaniach E. S. (1), której wynajmowała mieszkanie od dnia 03.12.2021 r., a która notorycznie spóźniała się z płatnościami za czynsz. Gdyby J. N. wiedziała, iż oskarżona podała jej fałszywe dane osobowe, z pewnością nie przekazałaby jej pieniędzy.

Zeznania J. N.

k. 111 t. I, k. 2410-2411 t. XII

Wypisy aktów notarialnych

k. 117 t. I

Korespondencja SMS

k. 118-122 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Korespondencja

k. 490-547 t. III

Zlecenie przelewu

k. 541v t. III

Pokwitowanie odbioru kwoty 8000 zł

k. 542 t. III

Zdjęcia wpłaconej kwoty i koperty

k. 544-545 t. III

Pokwitowanie odbioru kwoty 1700 euro

k. 546 t. III

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Zeznania T. T.

k. 2544v-2545 t. XIII

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII, k. 2411 t. XII, k. 2545 t. XIII

1.1.19

E. S. (1)

W okresie od dnia 3 lutego 2022 roku do dnia 9 marca 2022 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, usiłowała doprowadzić P. S. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.046.000,00 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, wprowadzając go w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że na portalu „(...)” zamieściła ogłoszenie sprzedaży mieszkania położonego w W. przy ul. (...), a następnie podając się za właścicielkę mieszkania A. M., w dniu 9 marca 2022 roku zawarła z pokrzywdzonym umowę przedwstępną sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego, w której to umowie zobowiązała się zawrzeć umowę przyrzeczoną sprzedaży lokalu za ww. kwotę, a na poczet zapłaty ceny w dniu 9 marca 2022 roku pobrała od pokrzywdzonego zaliczkę w kwocie 5.160,00 Euro, co w ww. dniu stanowiło równowartość 25.000,00 złotych, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz P. S. (2), przy czym czynu tego dopuściła się podszywając się pod A. M., podrabiając, w celu użycia za autentyczny, podpis A. M. pod dokumentem umowy przedwstępnej i wykorzystując jej dane osobowe, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej polegającej na skierowaniu postępowania egzekucyjnego w tytułu zwrotu kwoty przyjętej zaliczki, tj. popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 3 lutego 2022 r., a następnie na początku marca 2022 r. P. S. (2) na portalu (...) znalazł ogłoszenie dotyczące sprzedaży lokalu przy ul. (...) w W.. Mężczyzna skontaktował się z rzekomą właścicielką mieszkania i umówił na spotkanie w ww. lokalu w dniu 7 marca 2022 r. Następnego dnia oskarżyciel posiłkowy ustalił z oskarżoną, że zakupi mieszkanie za niższą cenę, tj. że zamiast 1.250.000 zł zapłaci 1.046.000 zł. Dnia 9 marca 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M. (jedyną rzeczywistą właścicielkę lokalu mieszkalnego) zawarła z P. S. (2) umowę przedwstępną sprzedaży lokalu, na mocy której sprzedająca miała sprzedać go kupującemu za cenę 1.046.000 zł w terminie do dnia 25 czerwca 2022 r. Na poczet sprzedaży strony ustaliły zaliczkę w kwocie 25.000 zł. Ponieważ E. S. (1) powiedziała oskarżycielowi posiłkowemu, że potrzebuje tej kwoty w formie gotówkowej, aby jak najszybciej wymienić ją na euro (miała jechać rzekomo do Holandii), P. S. (2) przeliczył kurs złotego na kurs euro i przekazał oskarżonej kwotę równoważną kwocie 25.000 zł, tj. 5160 euro. Na umowie wpisane zostały przez pokrzywdzonego dane osobowe, które otrzymał od oskarżonej w wiadomości e-mail; podawała się za A. M.. Tak też podpisała się na umowie. Kiedy oskarżyciel posiłkowy opuszczał mieszkanie, minął się z sąsiadem oskarżonej, zaś ona szybko schowała się do środka. W późniejszym okresie pokrzywdzony próbował jeszcze skontaktować się z oskarżoną celem weryfikacji jej dokumentu tożsamości, ale nie udało mu się umówić na żadne spotkanie; oskarżona nie potwierdziła terminów spotkań, usprawiedliwiała swoją zwłokę rzekomą śmiercią ojca (który, jak się okazało, nadal żyje). Mimo deklaracji oskarżonej, że może mu zwrócić kwotę zaliczki na mieszkanie, kwota ta nie została w żadnej części zwrócona. P. S. (2) po rozmowie z sąsiadami oskarżonej w kwietniu 2022 r. zorientował się, że osoba, która chciała mu sprzedać mieszkanie, nie jest jego właścicielką, lecz najemczynią; fakt ten potwierdzony został przez administratora budynku i rzeczywistą właścicielkę mieszkania – prawdziwą A. M., która wynajmowała E. S. (1) ww. mieszkanie. A. M. okazała oskarżycielowi posiłkowemu dokumenty pozostawione w mieszkaniu przez E. S. (1), tj. mandaty drogowe, karty płatnicze, dowód tożsamości. P. S. (2) został wprowadzony w błąd co do tożsamości sprzedającej oraz co do faktu, że jest ona właścicielką mieszkania i może tą własnością dysponować. Pokrzywdzony nie wiedział bowiem, że osoba, z którą się spotkał, to w rzeczywistości E. S. (1) podszywająca się jedynie pod A. M.. Również właścicielka mieszkania nie wiedziała o działaniach E. S. (1), której wynajmowała mieszkanie od dnia 03.12.2021 r., a która notorycznie spóźniała się z płatnościami za czynsz. Gdyby P. S. (2) wiedział, iż oskarżona podała mu fałszywe dane osobowe, z pewnością nie przekazałby jej pieniędzy.

Zeznania P. S. (2)

k. 3-4 t. I, k. 555v-556 t. III, k. 2409 t. XII

Umowa przedwstępna sprzedaży lokalu mieszkalnego z dnia 9 marca 2022 r.

k. 10 t. I

Zeznania A. M.

k. 93v-94 t. I, k. 2506v-2507v t. XIII

Protokół przeszukania pojazdu marki T.

k. 17-21 t. I

E-mail A. M.

k. 99 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia biegłego G. W. z zakresu badań pisma ręcznego z dnia 25.05.2022 r.

k. 229-238 t. II

Dokumentacja fotograficzna

k. 557-560 t. III

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Opinia biegłego G. W. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 05.05.2023 r.

k. 2777-2777v t. XIV

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 1097-1113 t. VI

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII

1.1.22

E. S. (1)

W okresie od dnia 6 kwietnia 2022 roku do dnia 7 kwietnia 2022 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, usiłowała doprowadzić I. Ł. (dawniej: Z.-C.) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.060.000,00 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że na portalu „(...)” zamieściła ogłoszenie sprzedaży mieszkania położonego w W. przy ul. (...), a następnie podając się za właścicielkę mieszkania A. M. zawarła z pokrzywdzoną umowę rezerwacyjną dotyczącą sprzedaży ww. lokalu mieszkalnego, w której to umowie zobowiązała się zawrzeć umowę przyrzeczoną sprzedaży lokalu za ww. kwotę, a na poczet zapłaty ceny w dniu 7 kwietnia 2022 roku otrzymała od pokrzywdzonej zadatek w kwocie 30.000,00 złotych, czym spowodowała stratę w ww. kwocie na rzecz I. Ł., przy czym czynu tego dopuściła się podszywając się pod A. M., podrabiając, w celu użycia za autentyczny, podpis A. M. pod dokumentem umowy przedwstępnej i wykorzystując jej dane osobowe, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej polegającej na skierowaniu postępowania egzekucyjnego w tytułu zwrotu kwoty przyjętego zadatku, tj. popełnienie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 6 kwietnia 2022 r. I. Ł. (dawniej: Z.-C.) na portalu (...) znalazła ogłoszenie dotyczące sprzedaży lokalu przy ul. (...) w W.. Kobieta skontaktowała się z rzekomą właścicielką mieszkania i umówiła na spotkanie w ww. lokalu w tym samym dniu w godzinach wieczornych. Pokrzywdzona ustaliła z oskarżoną, że zakupi mieszkanie za niższą cenę, tj. że zamiast 1.100.000 zł zapłaci 1.060.000 zł. Dnia 7 kwietnia 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M. (jedyną właścicielkę lokalu mieszkalnego) zawarła z I. Ł. umowę rezerwacyjną lokalu, na mocy której sprzedająca zobowiązała się wstrzymać ze sprzedażą lokalu do dnia 7 maja 2022 r. i z tego tytułu miała pobrać od kupującej zadatek w wysokości 30.000 zł, z terminem wpłaty do 12 kwietnia 2022 r. Na umowie sprzedająca podpisała się jako A. M.; podany był także numer dowodu sprzedającej, który – jak sprawdził syn pokrzywdzonej, F. C. (będący świadkiem spotkania oskarżonej i pokrzywdzonej) – rzeczywiście istniał. Pokrzywdzona sprawdziła także w księgach wieczystych, że właścicielką mieszkania istotnie jest A. M.. Rzeczoną kwotę zadatku pokrzywdzona wpłaciła tego samego dnia na rachunek bankowy podany przez oskarżoną. I. Ł. została wprowadzona w błąd co do tożsamości sprzedającej oraz co do faktu, że jest ona właścicielką mieszkania i może tą własnością dysponować. Pokrzywdzona nie wiedziała bowiem, że osoba, z którą się spotkała, to w rzeczywistości E. S. (1) podszywająca się jedynie pod A. M.. Oskarżona twierdziła ponadto, że jest radcą w KNF, że dodatkowo pracuje w firmie finansowej pod P. i jest specjalistką; sprawiała wrażenie osoby o dobrej kondycji finansowej. Do zawarcia umowy sprzedaży mieszkania ostatecznie nie doszło, nie zwrócono pokrzywdzonej kwoty zadatku. Również właścicielka mieszkania nie wiedziała o działaniach E. S. (1), której wynajmowała mieszkanie od dnia 03.12.2021 r., a która notorycznie spóźniała się z płatnościami za czynsz. Gdyby pokrzywdzona wiedziała, iż oskarżona podała jej fałszywe dane osobowe, z pewnością nie przekazałaby jej pieniędzy.

Zeznania I. Ł. (dawniej: Z.-C.)

k. 43v t. I, k. 2651-2652 t. XIII

Umowa rezerwacyjna z dnia 7 kwietnia 2022 r.

k. 22a t. I

Zeznania A. M.

k. 93v-94 t. I, k. 2506v-2507v t. XIII

Zeznania F. C.

k. 125v t. I

Protokół przeszukania pojazdu marki T.

k. 17-21 t. I

Potwierdzenie przelewu

k. 88 t. I, k. 128 t. I

Wiadomość e-mail

k. 99 t. I

Korespondencja e-mail

k. 129-134 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Korespondencja SMS

k. 142-154 t. I

Opinia biegłego G. W. z zakresu badań pisma ręcznego z dnia 25.05.2022 r.

k. 229-238 t. II

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Opinia biegłego G. W. z zakresu badania pisma ręcznego z dnia 05.05.2023 r.

k. 2777-2777v t. XIV

Zeznania A. S. (3)

k. 2777v-2778 t. XIV

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII

1.1.23

E. S. (1)

Dnia 13 kwietnia 2022 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, usiłowała doprowadzić I. C. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 20.000,00 złotych, wprowadzając ją w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że po zawarciu w dniu 7 kwietnia 2022 roku umowy rezerwacyjnej dotyczącej sprzedaży mieszkania przy ul. przy ul. (...), podając się za właścicielkę mieszkania A. M., usiłowała nakłonić I. C. do dokonania wpłaty kwoty 20.000,00 zł, tytułem dopłaty do zadatku uiszczonego przez I. C. na podstawie ww. umowy, przy czym zamierzonego celu nie osiągnęła, z uwagi na postawę I. C. polegającą na kategorycznej odmowie wpłacenia kolejnych pieniędzy, tj. popełnienie czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 13 kwietnia 2022 r. E. S. (1), podająca się za A. M., zwróciła się do I. Ł., dawniej Z.-C. (z którą dnia 7 kwietnia 2022 r. zawarła umowę rezerwacyjną na zakup lokalu przy ul. (...) w W.) z prośbą o dopłatę do zadatku na mieszkanie w wysokości 20.000 zł. I. Ł. odmówiła oskarżonej, która następnie nadal próbowała namówić ją do przekazania pieniędzy. Do zawarcia umowy sprzedaży mieszkania ostatecznie nie doszło, nie zwrócono pokrzywdzonej kwoty wpłaconego zadatku. Pokrzywdzona nie wiedziała, że osoba podająca się za właścicielkę mieszkania A. M. to w rzeczywistości E. S. (1).

Zeznania I. Ł. (dawniej: Z.-C.)

k. 43v t. I, k. 2651-2652 t. XIII

Korespondencja e-mail

k. 132 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 2407v t. XII

1.1.24

E. S. (1)

W okresie od dnia 25 kwietnia 2022 roku do dnia 28 kwietnia 2022 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, usiłowała nieudolnie doprowadzić R. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w kwocie 1.250.000,00 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, wprowadzając go w błąd co do prawa własności, możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania, w ten sposób, że na portalu „(...)” wystawiła do sprzedaży mieszkanie położone w W. przy ul. (...), a następnie podając się za właścicielkę mieszkania A. umówiła się z pokrzywdzonym na oglądanie mieszkania i negocjowała jego sprzedaż, lecz zamierzonego celu nie osiągnęła z uwagi na postawę pokrzywdzonego oraz interwencję funkcjonariuszy Policji, tj. o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W miesiącu kwietniu 2022 r. P. S. (2) skontaktował się telefonicznie ze swoim znajomym R. K. (1) i opowiedział mu o tym, że został oszukany przez E. S. (1) podającą się za A. M., przy zakupie mieszkania przy ul. (...) w W.. P. S. (2) powiedział mu ponadto, że znalazł kolejne ogłoszenie sprzedaży tego lokalu na portalu sprzedajemy.pl i skontaktował się e-mailowo z rzekomą właścicielką jako S. K. (3). Następnie w dniu 25 kwietnia 2022 r. R. K. (1) zadzwonił na podany w ogłoszeniu numer telefonu, jednak nikt nie odebrał. Następnego dnia do R. K. (1) oddzwoniła E. S. (1), mężczyzna zaś przedstawił się jako S. K. (3) i umówił na spotkanie 28 kwietnia 2022 r. o godzinie 21.00 w celu obejrzenia mieszkania. Po dokonaniu tych ustaleń R. K. skontaktował się z funkcjonariuszami policji i poinformował ich o zaistniałym zdarzeniu. Na miejscu spotkania zastał kobietę podającą się za A. M., razem obejrzeli mieszkanie, zaś R. K. (1) udawał chęć zakupu w formie gotówkowej. R. K. zaproponował za mieszkanie kwotę 950.000 zł. Oskarżona stwierdziła, że się zastanowi i odpowie następnego dnia. Podczas pobytu oskarżonej i R. K. (1) w mieszkaniu do drzwi zadzwonił dzwonek (byli to funkcjonariusze policji); E. S. (1) powiedziała R. K., że do drzwi dzwoni natarczywy, dziwny klient, któremu ona nie chce sprzedać mieszkania. Następnie kobieta zgasiła światła i kazała udawać, że nikogo nie ma w środku. Po tym, jak funkcjonariusze policji zaczęli ją nawoływać zza drzwi i wezwali straż pożarną w celu ich otwarcia, E. S. (1) zdecydowała się je otworzyć, przykazując jednak R. K., aby zeznał, że są jedynie znajomymi. Ten jednak powiedział, iż chciał kupić mieszkanie, a E. S. (1) zatrzymano.

Zeznania R. K. (1) (częściowo)

k. 36v-37 t. I, k. 2505-2505v t. XIII

Zeznania T. L.

k. 27v-28 t. I

Protokół zatrzymania E. S. (1)

k. 12 t. I

Protokół oględzin telefonu R. K. (1) wraz z dokumentacją fotograficzną połączeń i wiadomości sms między nim a E. S. (1)

k. 33-35v t. I

Protokół przeszukania E. S. (1)

k. 24-26 t. I

Protokół oględzin rzeczy (telefonu E. S. (1))

k. 63-65 t. I

Korespondencja

k. 86 t. I

Kopia aktu notarialnego

k. 135-141 t. I

Opinia z zakresu badań informatyki śledczej z załącznikiem

k. 1153-1155 t. VI

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

k. 61 t. I

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.4.

E. S. (1)

Popełnienie przestępstwa zarzucanego oskarżonej w pkt 1.1.4., które przytoczono powyżej.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 27 września 2016 roku, w W., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadziła A. D. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, i doprowadziła ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12.900,00 zł stanowiącym równowartość trzymiesięcznego czynszu najmu, w ten sposób, że działając bez zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania polegającego na cyklicznym opłacaniu czynszu zawarła z A. D. (1) umowę najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w W., a następnie, pomimo udostępnienia jej wymienionego lokalu w celach mieszkaniowych na okres czterech miesięcy, nie uiściła należności wynikających z zawartej umowy za trzy miesiące zamieszkiwania lokalu.

Porozumienie z dnia 22.12.2016 r. o rozwiązaniu umowy najmu

k. 1845-1846 t. X

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.7.

E. S. (1)

Czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (jak w 1.1.7.).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Zobowiązanie polegało na spłacie pożyczki wraz z ustaloną prowizją.

Brak dowodu na okoliczność ustalenia prowizji.

-

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.-1.1.4., 1.1.7.-1.1.14., 1.1.16.-1.1.17., 1.1.20.-1.1.24.

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo)

Na uznanie za wiarygodne zasługują te wyjaśnienia oskarżonej, w których przyznaje się, że dokonała oszustwa J. N., I. Ł. i P. S. (2) poprzez wyłudzenie od nich kwot zadatku na mieszkanie przy ul.(...)w W.. Oskarżona przyznała, że zamieszczała ogłoszenia dotyczące sprzedaży tego mieszkania na portalach „(...)” i „(...)”, podpisywała się na dokumentach jako A. M..

Oskarżona przyznała także, iż zna T. K. (1), S. K. (1) oraz D. S. (1). Przyznała, że pożyczyła pieniądze od S. K. (1) i że oddała mu część długu. Potwierdziła także, iż wynajmowała mieszkanie od A. D. (1), której płaciła czynsz i kaucję (fakt ten uznać należy za częściowo wiarygodny, jako że nie zapłaciła za grudzień 2016 r., a kaucję uiściła częściowo). Przyznała również, iż wynajmowała mieszkanie od państwa P..

Wyjaśnienia oskarżonej w zakresie podanym powyżej znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym.

1.1.2.

Zeznania S. K. (1) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.3.

Zeznania J. P. (1) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.4.

Zeznania A. D. (1) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.7.-1.1.13.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.11.

Zeznania A. S. (2) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.12.-1.1.13.

Zeznania P. M. (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.24.

Zeznania R. K. (1) (częściowo)

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w całości oprócz fragmentów, o których mowa w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia. W pozostałej części zeznania świadka są logiczne, spójne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania pozostałych świadków wymienionych w 1.1.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie.

1.1.1.-1.1.24.

Opinie biegłych wymienione w 1.1.

Na uznanie za w pełni wiarygodne zasługują opinie biegłych dotyczące m.in. dokumentów, albowiem biegli w wyczerpujący sposób przedstawili m.in. badania z zakresu analizy pisma ręcznego. Opinie zostały sporządzone zgodnie z wymogami określonymi w art. 202 k.p.k., przez osoby o niekwestionowanym poziomie wymaganej wiedzy specjalistycznej, w sposób fachowy, wszechstronny i logiczny.

1.1.1.-1.1.24.

Pozostała dokumentacja wymieniona w 1.1.

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, m.in. kopii aktów notarialnych, umów pożyczek czy operatów szacunkowych. Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z przepisami prawa. Ich treść nie budziła wątpliwości ani stron, ani sądu.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.-1.1.4., 1.1.7.-1.1.14., 1.1.16.-1.1.17., 1.1.20.-1.1.24.

Wyjaśnienia E. S. (1) (częściowo) k. 61 t. I, k. 185a-187 t. I, k. 1088 t. VI, k. 1692-1696 t. IX, k. 1753v-1754 t. IX, k. 1921 t. X, k. 2407v t. XII, k. 2408v-2409 t. XII, k. 2411 t. XII, k. 2545 t. XIII, k. 2547 t. XIII, k. 2549v t. XIII

Za niewiarygodne uznać należy wyjaśnienia oskarżonej, wedle których nie miała ona zamiaru sprzedawać nikomu mieszkania przy ul. (...) w W., a jedynie chciała uzyskać kwoty zadatków. Wyjaśnienia te nie korespondują w żaden sposób z faktem, iż chociażby w przypadku J. N. oskarżona umawiała terminy u notariusza, dokonywała oszustw „na zadatki” bardzo wiele razy. Gdyby była taka wola po stronie pokrzywdzonej zadatki mogłyby stanowić łącznie wartość mieszkania. Za niewiarygodne uznać należy także twierdzenie, iż oskarżona nie posługiwała się podrobionym dokumentem tożsamości na nazwisko A. M.. Jak wynika z zeznań świadków, bez sprawdzenia danych z takiego dokumentu nie przekazaliby oni pieniędzy E. S. (1). Oskarżona twierdziła ponadto, iż nie pożyczyła od T. K. (1) pieniędzy, a wręcz przeciwnie – to on wziął od niej pożyczkę. Analogicznie w przypadku D. S. (1), któremu oskarżona miała również udzielić pożyczki w wysokości 40.000 zł. Takie wyjaśnienia nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. Potwierdzenia takiego nie znajduje również twierdzenie, jakoby E. S. (1) nie przywłaszczyła nic z mieszkań państwa P. (zaś żyrandola nawet tam nie było) oraz A. K.. E. S. (1) wyjaśniła ponadto, iż nie proponowała D. S. (1) udziału w inwestycji w Holandii. O tym, iż taki udział proponowała, świadczą jednakże zeznania nie tylko samego D. S. (1), ale też osób, które rozmawiały z nią o tej inwestycji np. przez telefon. Na uznanie za wiarygodne nie zasługuje także twierdzenie, jakoby nie doszło do spotkania z J. C. (1) w kinie (...), bowiem nie ma żadnych podstaw, aby odmówić pokrzywdzonemu wiary w tym zakresie. W ocenie sądu wyjaśnienia te stanowią realizowaną przez oskarżoną linię obrony, mającą na celu zniwelowanie odpowiedzialności prawnokarnej.

1.1.2.

Zeznania S. K. (1) (częściowo)

Sąd uznał za niewiarygodne te fragmenty zeznań świadka, w których podaje, iż oskarżona nie zwróciła mu żadnych pieniędzy, domaga się zwrotu całej kwoty oraz twierdzi, że pożyczka kwoty 7000 zł miała miejsce w lutym 2017 r. Jak wynika z k. 1357 t. VII, oskarżona zwróciła świadkowi kwotę 3000 zł. Pod koniec swoich zeznań przed sądem świadek po wyjaśnieniach oskarżonej przestał negować fakt odzyskania 3000 złotych.

1.1.3.

Zeznania J. P. (1) (częściowo)

Za niewiarygodne uznać należy zeznania świadka, zgodnie z którymi wartość żyrandola wynosić miała 500 zł. W pierwszych zeznaniach, jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego, J. P. (1) zeznała, iż żyrandol miał wartość 1500 zł. Sąd uznał, iż podanie przez świadka niższej kwoty po kilku latach w czasie rozprawy spowodowane zostało upływem czasu, zaś na etapie wcześniejszych zeznań świadek pamiętała te okoliczności lepiej.

1.1.4.

Zeznania A. D. (1) (częściowo)

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka w zakresie, w jakim twierdzi, iż oskarżona nie płaciła w ogóle czynszu i nadal nie uiściła należnej kwoty. Świadek jednocześnie w swoich zeznaniach wspomina o rozwiązaniu umowy najmu. Tymczasem jak wynika z tej umowy, E. S. (1) owszem, nie zapłaciła czynszu, ale wyłącznie za jeden miesiąc. Ponadto kwota ta pokryta została poprzez zatrzymanie całej wpłaconej kwoty kaucji przez A. D..

1.1.7.-1.1.13.

Zeznania D. S. (1) (częściowo)

Za niewiarygodne uznać należy te zeznania świadka, w których z pamięci podaje część kwot pożyczek, np. kwotę pożyczki udzielonej przez J. K.. W swoich zeznaniach świadek wielokrotnie podawał kwoty niezgodne z zeznaniami świadków, którzy przekazali mu pieniądze, czy też z dokumentacją bankową zebraną w sprawie. Sąd postanowił oprzeć się przede wszystkim na dokumentacji bankowej, a kwoty podane przez D. S. (1) uznał w części za błędne; jak w zeznaniach wspomina sam świadek, nie pamiętał tych kwot dokładnie, ponieważ od chwili udzielenia pożyczek minął już pewien czas.

1.1.11.

Zeznania A. S. (2) (częściowo)

Sąd postanowił uznać za niewiarygodne zeznania świadka w zakresie, w jakim wskazała, że pożyczyła E. S. (1) kwotę 120.000 zł, ponieważ z dokumentacji bankowej, w szczególności umów pożyczek, wynikają niższe kwoty. Sąd uznał zatem, iż błędne podanie kwoty pożyczki spowodowane jest upływem czasu i być może poczuciem krzywdy.

1.1.12.-1.1.13.

Zeznania P. (...) (częściowo)

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka w zakresie, w jakim twierdzi, iż S. i I. S. (2) pożyczyli E. S. (1) kwotę 150.000 zł. Sad uznał, iż P. M. jako świadek postronny może nie pamiętać dokładnie całej kwoty; analogicznie w przypadku pożyczki z zarzutu 13.

1.1.24.

Zeznania R. K. (1) (częściowo)

Za niewiarygodne uznać należy zeznania świadka, zgodnie z którymi w ogłoszeniu internetowym cena mieszkania określona była jako 1.100.000 zł. Jak wynika z k. 86 t. I, była to kwota 1.250.000 zł. Świadek podaje także, że mieszkanie znajdowało się przy ul. (...). Pomyłka w zakresie kwoty wynika zapewne z upływu czasu, natomiast błąd w adresie wynika z tego, iż ul. (...) znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie ul. (...).

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania A. S. (3) k. 82v t. I

Wskazane zeznania A. S. (3) nie wnoszą do sprawy żadnych nowych informacji, które miałyby znaczenie dla czynu popełnionego przez oskarżoną w stosunku do pokrzywdzonych. Nie mają one znaczenia dla ustalenia faktów.

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania J. S. k. 486v t. III

Zeznania świadka nie wnoszą do sprawy żadnych nowych informacji, które miałyby znaczenie dla czynu popełnionego przez oskarżoną w stosunku do pokrzywdzonych. Nie mają one znaczenia dla ustalenia faktów.

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania D. S. (3) k. 982v t. V, zeznania M. M. (P.) k. 949 t. V, k. 1640v t. IX, opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego k. 1852-1865 t. X

Wskazane dowody dotyczą sprawy M. P., wyłączonej do odrębnego postępowania (k. 2203-2207 t. XI), zatem nie mają odniesienia do zarzutów postawionych oskarżonej w niniejszej sprawie. Dowody te nie mają znaczenia dla ustalenia faktów.

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania Z. M. k. 1143v t. V

Z. M., jako ojciec oskarżonej, skorzystał w tym przesłuchaniu z prawa do odmowy składania zeznań.

1.1.1.-1.1.24.

Zeznania M. W. k. 1904v-1905 t. X, k. 2096-2099 t. XI, zeznania K. P. k. 2122-2124 t. XI, zeznania C. Z. k. 2144-2145 t. XI, protokół przeszukania k. 1882-1883 t. X, protokół oględzin rzeczy k. 1887-1893 t. X, protokół zatrzymania rzeczy k. 1894-1896 t. X, protokół tymczasowego zajęcia mienia ruchomego k. 1897-1898 t. X, umowa pensjonatu dla konia k. 1901-1903 t. X, notatka urzędowa k. 1927 t. X, protokół zatrzymania rzeczy k. 1928-1930 t. X, dokumentacja dotycząca konia k. 1931-1934 t. X, pismo z (...) Związku (...) k. 2140-2141 t. XI

Wskazane dowody są dowodami na okoliczności dotyczące zabezpieczenia majątkowego na klaczy (...). Nie mają one znaczenia dla ustalenia faktów w sprawie.

1.1.1.-1.1.24.

Protokół przeszukania mieszkania k. 15-16 t. I, protokół przeszukania mieszkania k. 72-73 t. I, protokół przeszukania mieszkania z notatką k. 74-75 t. I

Sąd uznał, że wskazane dowody nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, ponieważ w trakcie przeszukań mieszkań nie znaleziono żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć na korzyść lub niekorzyść oskarżonej. Na podstawie niniejszych dowodów nie można stwierdzić winy E. S. (1) (czy też jej wykluczyć) ani decydować o fakcie dokonania lub niedokonania przez nią zarzucanych jej czynów.

1.1.1.-1.1.24.

Notatki urzędowe k. 30 t. I, k. 1014 t. VI, k. 1145 t. VI, k. k. 155-156 t. I, odpisy KRS k. 157-179 t. I, informacja z CEIDG k. 239 t. II, informacje z KRS k. 240 t. II, odpisy KRS k. 240a-262 t. II, informacja z REGON k. 263 t. II, informacje z EKWW k. 264-266 t. II, notatka urzędowa k. 348 t. II, k. 359 t. II, k. 360 t. II, k. 590-591 t. III, wypisy z ksiąg wieczystych k. 609-631 t. IV, k. 1054-1060 t. VI, dokumentacja bankowa k. 1121-1122 t. VI, k. 1124-1127 t. VI, pismo SR dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z załącznikami k. 1156-1163 t. VI, dane o rachunku bankowym k. 1165-1170 t. VI, k. 1187-1201 t. VI, dokumentacja bankowa k. 1179-1182 t. VI, notatka urzędowa z załącznikami k. 191-193 t. I, dokumentacja bankowa k. 285-334 t. II, notatka k. 198 t. I, notatka urzędowa k. 1518 t. VIII, notatka urzędowa k. 2038-2039 t. XI

Sąd stwierdził, że niniejsze dowody nie mają znaczenia dla ustalenia faktów, jako że dotyczą one jedynie wcześniejszych poszukiwań oskarżonej, ustalania jej tożsamości, informacji o niej, jej działalności jako prawnik, jej majątku a także poszukiwania innych pokrzywdzonych, a nie merytorycznie jej zarzutów. Nie są to dowody, które mogłyby świadczyć czy to na korzyść, czy to na niekorzyść E. S. (1).

1.1.1.-1.1.24.

Kserokopia akt postępowania egzekucyjnego k. 2040-2094 t. XI

Wskazany dowód nie ma znaczenia dla ustalenia faktów, skserowane akta dotyczą G. H., która nie jest stroną w niniejszym postępowaniu.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, II, VII, X, XII, XIII, XIV, XVI, XXVII, XXVIII, XXXI

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań. W przypadku oszustwa dyspozycja majątkowa na rzecz sprawcy ma charakter dobrowolny, w chwili jej dokonania osoba dysponująca mieniem na rzecz sprawcy nie ma jeszcze świadomości niekorzystnego charakteru rozporządzenia. Oszustwo może być popełnione tylko umyślnie, ponadto jest ono przestępstwem kierunkowym znamiennym celem, którego treścią jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Zachowanie sprawcy musi być od początku ukierunkowane na ów cel, działanie podejmowane jest z zamiarem bezpośrednim. Błąd, w który wprowadził sprawca ofiarę, może polegać na fałszywym wyobrażeniu istnienia pewnych okoliczności, które w rzeczywistości nie występują. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. konieczne jest wykazanie, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion.

Jak wskazał Sąd Najwyższy z wyroku z dnia 02.10.2015 r. (sygn. akt III KK 148/15), „Dla przestępstwa oszustwa (…) wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia”. Chodzi zatem o to, że pokrzywdzony nie zawarłby takiej umowy, gdyby wiedział o tych okolicznościach, które zostały przez sprawcę przedstawione w sposób nierzetelny lub wręcz kłamliwie (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24.11.2021 r., sygn. akt II AKa 133/21). Przy ocenie zamiaru sprawcy oszustwa należy brać pod uwagę „okoliczności, na podstawie których można byłoby wyprowadzić wnioski dotyczące realności wypełnienia obietnic złożonych przez sprawcę (zobowiązań) osobie rozporządzającej mieniem, a w szczególności: jego możliwości finansowych, skalę zobowiązań, czy długotrwałe trudności w wykonywaniu bieżących zobowiązań” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20.11.2018 r., sygn. akt II AKa 343/18).

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

O zamiarze wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd przez oskarżoną świadczy przede wszystkim fakt, że E. S. (1) w momencie zawierania z pokrzywdzonymi umów doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji finansowej, z tego, że nie jest – jak to próbowała przed wszystkimi wykazać – osobą majętną, biorącą udział w inwestycjach. Oskarżona starała się sprawiać wrażenie kobiety biznesu, jeździła drogim samochodem, opowiadała o tym, że jest prawnikiem – radcą prawnym czy też doradcą finansowym, jest właścicielką sportowego konia. Pokrzywdzonym mogło zatem wydawać się, że E. S. (1) to osoba, z którą warto zainwestować, zaś pieniądze jej pożyczone zostaną zwrócone w terminie. Pokrzywdzeni nie spodziewali się, że mogą wystąpić jakiekolwiek problemy ze zwrotem udzielonych E. S. (1) pożyczek. Wręcz przeciwnie, niektórzy sądzili nawet, że sami mogą przy okazji zarobić. Przykładem może być T. K. (1), który razem z oskarżoną oglądał mające być zakupione mieszkanie przy ul. (...) w W.. Jak zeznał, duże znaczenie dla podjęcia przez niego decyzji o udzieleniu oskarżonej pożyczki miały po pierwsze rzekome chęci zakupu lokalu, a po drugie sposób, w jaki wykreowała swój wizerunek E. S. (1). Analogicznie w przypadku S. K. (1) – pieniądze przekazał na inwestycje, wiedząc o rzekomej dobrej kondycji finansowej oskarżonej, znając ją jako osobę pracującą w departamencie prawnym. D. S. (1) E. S. (1) także została przedstawiona jako osoba majętna, kompetentna, zdolna do zwrotu pożyczki. W ten sam sposób odebrała ją A. S. (1), która wiedziała dodatkowo, że oskarżona jest znajomą jej syna, a którą oskarżona w rozmowie telefonicznej wprowadziła w błąd co do zamiaru spłaty pożyczki i co do swojej sytuacji finansowej. Z kolei J. C. (1) uzyskał od oskarżonej obietnicę udziału w spółce zajmującej się wynajmem kamienicy w Holandii – został wprowadzony w błąd zarówno co do zamiaru kupna tej kamienicy (oskarżona w rzeczywistości w ogóle nie prowadziła planów takiej inwestycji), jak i – w rezultacie – co do ustanowienia go wspólnikiem spółki powiązanej z tą kamienicą. Pieniądze oskarżonej pożyczyła w celu zakupu kamienicy w Holandii A. S. (2), a także wspomniany wyżej D. S. (1); oboje sądzili, że E. S. (1), jako osoba majętna i kompetentna, rzeczywiście ma zamiar kupna tej kamienicy, a spłata pożyczki nastąpi niezwłocznie. Pożyczkę na zakup kamienicy przekazali też S. i I. S. (2), tym razem oskarżona miała zakupić (czy też spłacić spadkobierców) kamienicę w O.; pokrzywdzeni zostali przez E. S. (1) wprowadzeni w błąd, gdyż nie miała ona zamiaru ani spłacać takiej kamienicy, ani oddać pieniędzy pokrzywdzonym. Oskarżona nie miała wcale zamiaru wywiązywać się z zaciągniętych zobowiązań – tworzyła swój nowy, lepszy wizerunek, starała się zdobyć zaufanie pokrzywdzonych, a następnie pożyczała od nich duże sumy pieniędzy, często wielokrotnie, wabiąc ich wizją inwestycji, które przyniosą dochód. Kwot pożyczonych wcześniej z reguły nie oddawała, zaciągała cały czas nowe zobowiązania, często stopniowo zrywając kontakt z poprzednimi wierzycielami. Nie zainwestowała pieniędzy w żadną dochodową inwestycję. Zużyła je na bieżące potrzeby, być może ukryła przed organami ścigania.

Odnośnie czynu opisanego w pkt 5, tj. wprowadzenia A. K. (1) w błąd co do możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, ponownie zaznaczyć należy, iż miało ono związek ze sposobem, w jaki oskarżona wykreowała swój wizerunek jako osoby majętnej, której zapłata czynszu za mieszkanie nie miałaby nastręczać żadnych trudności. Jako osobę o dobrej kondycji finansowej E. S. (1) poleciła A. K. (1) agencja nieruchomości, z którą pokrzywdzona współpracowała. Oskarżona tymczasem nie miała możliwości i zamiaru wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania – miała dużo długów, których nie była w stanie spłacić.

Natomiast odnośnie czynów opisanych w pkt 16, 17 i 21, E. S. (1) wprowadziła J. N. w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania. E. S. (1) podawała się za A. M., rzeczywistą właścicielkę mieszkania. Twierdziła, że to ona jest ową właścicielką, może swobodnie rozporządzać mieszkaniem, chce je sprzedać. Posługiwała się fałszywym dowodem osobistym, dokonywała prezentacji mieszkania. W ten sposób, wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, doprowadziła do tego, że ta przekazała jej zadatek na kupno mieszkania.

Oskarżona z popełnionych czynów niewątpliwie uzyskała korzyść majątkową dla siebie lub innych osób. Wszystkie wymienione wyżej okoliczności urzeczywistniają nieuczciwe intencje, jakie przyświecały oskarżonej już w momencie zawierania umów. Nie ulega wątpliwości, że gdyby pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę z rzeczywistych intencji E. S. (1), nie wyraziliby zgody na przekazanie jej pieniędzy.

Ponadto, E. S. (1) wszystkich opisanych czynów dokonała, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Świadczy o tym fakt, że oskarżona starała się wyłudzić od pokrzywdzonych jak największe kwoty, często prosząc ich czy to o kolejne pożyczki, czy to o dopłaty do kwoty zadatku, zaś żadnych kwot nie zwracała (poza niewielką kwotą na rzecz S. K.), ewidentnie traktując je jako swój dochód, źródło łatwego zarobku przez czas 8 lat.

Sąd dokonał następujących zmian w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej: odnośnie czynu opisanego w pkt 2 ustalił, że czyn został popełniony w okresie od 17 maja 2016 r. do 10 czerwca 2016 r., albowiem są to daty kolejno pierwszej (k. 1376 t. VII) i drugiej pożyczki (k. 1356 t. VII). Z opisu czynu z pkt 7 sąd wyeliminował słowa „wraz z ustaloną prowizją”, jako że ani w umowie pożyczki, ani w żadnym innym dowodzie nie występuje element prowizji. Sąd ustalił ponadto, iż początkowa data czynu z pkt 9 to 25 lipca 2017 r., czyli data darowizny dla D. S. (1), a przeznaczonej ostatecznie dla E. S. (1) (k. 1258 t. VII). Ustalono tez, że D. S. (1) nie jest pokrzywdzony tym czynem – to A. S. (1) przeznaczyła całą kwotę dla oskarżonej, także darowizna była wykonana w celu przekazania pieniędzy E. S. (1); A. S. (1) rozmawiała z oskarżoną przez telefon, stąd ta wiedziała, kto pożyczy jej całą kwotę, natomiast D. S. (1) wiedział, że ma ją jedynie przekazać (k. 1294v t. VII). W kwestii sumy kwoty z pkt 9 sąd dał wiarę w tym zakresie zeznaniom pokrzywdzonej A. S. (1), która wskazywała, iż pożyczyła kwotę 150.000 zł. D. S. (1) nie jest też pokrzywdzonym czynem z pkt 10 – to J. C. (1) wpłacił całą kwotę i zrobił to po rozmowie telefonicznej z E. S. (1); oskarżona wiedziała, kto pożycza jej pieniądze oraz że D. S. (1) ma je jedynie jej przekazać. Odnośnie czynu z pkt 11, sąd ustalił datę czynu na okres od 26 października 2017 r. (czyli datę pierwszej pożyczki – k. 1247 t. VII) do 23 stycznia 2018 r. (czyli datę ostatniej pożyczki – k. 1250 t. VII). Ponadto, ustalono, że D. S. (1) dokonał niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5000 zł (k. 1246 t. VII), zaś A. S. (2) w kwocie 101.220,50 zł (pokrzywdzona najpierw zaciągnęła pożyczkę na kwotę 40.000 zł – k. 1247 t. VII, następnie dokonała przelewu wewnętrznego na kwotę 36.000 zł – k. 1254 t. VII, zaś jej mąż tę kwotę wypłacił – k. 1253 t. VII; pozostałe pożyczki znajdują się na kartach: k. 1249 t. VII, k. 1250 t. VII). Nie ma dowodu, że A. S. (2) wypłaciła jakąś kwotę z przelewu wewnętrznego z k. 1252 t. VII. Nadto, ustalono, że D. S. (1) nie jest pokrzywdzony czynem z pkt 12 – to S. i I. S. (2) przekazali E. S. (1) całą kwotę, oskarżona wiedziała, kto jej pożyczy pieniądze, a pokrzywdzeni wiedzieli, komu je przekazują – rozmawiała z nimi telefonicznie. Ustalono też, że pożyczka ta miała miejsce w listopadzie 2017 r. (co wynika z dat zaciągniętych pożyczek oraz zeznań pokrzywdzonych). Sąd uznał ponadto oskarżoną za winną popełnienia czynu z pkt 21 w ramach czynów z pkt 20 i 21, jako że pkt 20 dotyczył usiłowania dokonania czynu z pkt 21 – usiłowanie jest konsumowane przez dokonanie. W związku z powyższym sąd przypisał oskarżonej takie czyny, jak wskazano w wyroku.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

IV, VIII

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 284 § 2 k.k. podlega karze, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Sprawcą tego przestępstwa może być osoba, której osoba uprawniona powierzyła określoną rzecz ruchomą (vide: V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz). Sprawca musiał zatem przed dokonaniem przestępstwa legalnie posiadać daną rzecz. Pod pojęciem powierzenia komuś rzeczy ruchomej można np. rozumieć najem – lokal może być wynajęty razem ze znajdującymi się tam rzeczami, np. rzeczami codziennego użytku, które wchodzą w tymczasowe posiadanie najemcy. W momencie przywłaszczenia sobie takiej rzeczy najemca popełnia ww. przestępstwo.

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżona wynajmowała lokale od J. i J. P. (2), a także od A. K. (1). Po wyprowadzkach z wynajmowanych mieszkań przywłaszczała sobie znajdujące się w tych mieszkaniach niebędące jej własnością rzeczy – w przypadku państwa P. był to żyrandol, zaś w przypadku A. K. dekoder, nadajnik Internetu, koc, garnki, deska kuchenna, szklana misa i patelnia. Oskarżona z popełniania przestępstw uczyniła sobie stałe źródło dochodu, na co wskazuje całokształt materiału dowodowego.

Sąd dokonał następujących zmian w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej: ustalił, że umowa najmu lokalu przez E. S. (1) od J. i J. P. zaczęła obowiązywać w dniu 9 czerwca 2015 r., na co wskazują zeznania J. P. (1) (k. 790v t. IV). Ponadto, stwierdzono, że prawidłowa marka deski kuchennej to „J., a wartość patelni wynosi nie 50, lecz 60 zł (k. 867 t. V). W związku z powyższym sąd przypisał oskarżonej takie czyny, jak wskazano w wyroku.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XI, XIX

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań.

Art. 294 § 1 k.k. zaostrza natomiast karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości, tj. gdy jego wartość przekracza w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 złotych (art. 115 § 5 k.k.).

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

O zamiarze wprowadzenia pokrzywdzonych w błąd przez oskarżoną świadczy przede wszystkim fakt, że E. S. (1) w momencie zawierania z pokrzywdzonymi umów doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji finansowej, z tego, że nie jest – jak to próbowała przed wszystkimi wykazać – osobą majętną, biorącą udział w inwestycjach. Oskarżona starała się sprawiać wrażenie kobiety biznesu, jeździła drogim samochodem, opowiadała o tym, że jest prawnikiem – radcą prawnym czy też doradcą finansowym, jest właścicielką sportowego konia. Pokrzywdzonym mogło zatem wydawać się, że E. S. (1) to osoba, z którą warto zainwestować, zaś pieniądze jej pożyczone zostaną zwrócone w terminie. Pokrzywdzeni nie spodziewali się, że mogą wystąpić jakiekolwiek problemy ze zwrotem udzielonych E. S. (1) pożyczek. Wręcz przeciwnie, niektórzy sądzili nawet, że sami mogą przy okazji zarobić. Tak było w przypadku D. S. (1), którego oskarżona wprowadziła w błąd co do zamiaru kamienicy w Holandii celem inwestycji. Jak się okazało, E. S. (1) nie miała zamiaru ani kupować takiej kamienicy, ani oddać pieniędzy pokrzywdzonym. Podobnie w przypadku czynu z pkt 13 – pieniądze pożyczone przez pokrzywdzonych D. S. (1), A. S. (1), J. C. (1), J. K. oraz P. M. miały być przeznaczone na zakupu kamienicy w O., rzekomo jednego z etapów późniejszej inwestycji na terenie Holandii. W rzeczywistości żadna kamienica – ani w O., ani w Holandii – nie miała zostać zakupiona. Oskarżona nie miała wcale zamiaru wywiązywać się z zaciągniętych zobowiązań – tworzyła swój nowy, lepszy wizerunek, starała się zdobyć zaufanie pokrzywdzonych, a następnie pożyczała od nich duże sumy pieniędzy, często wielokrotnie, wabiąc ich wizją inwestycji. Kwot pożyczonych wcześniej nie oddawała, zaciągała cały czas nowe zobowiązania, często stopniowo zrywając kontakt z poprzednimi wierzycielami.

Oskarżona z popełnionych czynów niewątpliwie uzyskała korzyść majątkową. Wszystkie wymienione wyżej okoliczności urzeczywistniają nieuczciwe intencje, jakie przyświecały oskarżonej już w momencie zawierania umów. Nie ulega wątpliwości, że gdyby pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę z rzeczywistych intencji E. S. (1), nie wyraziliby zgody na przekazanie jej pieniędzy. Ponadto, E. S. (1) wszystkich opisanych czynów dokonała, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Świadczy o tym fakt, że oskarżona starała się wyłudzić od pokrzywdzonych jak największe kwoty, często prosząc ich o kolejne pożyczki, zaś żadnych kwot nie zwracała, ewidentnie traktując je jako swój dochód, źródło łatwego zarobku. Nadto, mienie pożyczone oskarżonej stanowiło mienie znacznej wartości – odnośnie czynu z pkt 8 była to kwota 230.000 zł, zaś odnośnie czynu z pkt 13 – kwota 220.000 zł.

Sąd dokonał następujących zmian w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej: ustalił, że dokonano niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 220.000 zł, w tym D. S. (1) – w kwocie 10.000 zł (co wynika z k. 1287 t. VII), A. S. (1) – w kwocie 20.000 zł (k. 1273-1281 t. VII, k. 1293 t. VII), J. C. (1) – 110.000 zł (k. 1287 t. VII, k. 2505v t. XIII), J. K. – w kwocie 40.000 zł (k. 2160-2161 t. XI, k. 2650v t. XIII) oraz P. M. – w kwocie 40.000 zł (k. 1287 t. VII, k. 2165v t. XI). Na podstawie zeznań A. S. (1) ustalono, że nie przekazała E. S. (1) całości kwoty pożyczki w wysokości 24.600 zł, lecz jedynie część tej kwoty – 20.000 zł. W związku z powyższym sąd przypisał oskarżonej takie czyny, jak wskazano w wyroku.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XXV, XXXIII, XXXV

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań.

Art. 294 § 1 k.k. zaostrza natomiast karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości, tj. gdy jego wartość przekracza w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 złotych (art. 115 § 5 k.k.).

Zgodnie z art. 270 § 1 k.k. podlega karze ten, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrobienie dokumentu polega na „jego sporządzeniu stwarzającym pozory, że dokument pochodzi od innej osoby niż ta, która była jego rzeczywistym autorem”, natomiast o przerobienie można stwierdzić, gdy „osoba nieupoważniona zmieni jego treść na inną od autentycznej” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV KK 405/15). Sformułowanie „takiego dokumentu jako autentycznego używa” oznacza natomiast takie posłużenie się podrobionym lub przerobionym dokumentem, które potwierdza jakąś okoliczność mającą znaczenie prawne (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt III KK 64/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 1997 r.).

W myśl art. 190a § 2 k.k. karze podlega, kto podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek lub inne jej dane osobowe w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest prywatność człowieka (vide: V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz). Do kategorii danych osobowych należą takie dane jak imię i nazwisko, numer PESEL czy też adres (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13 listopada 2001 r., sygn. akt I ACa 1140/01). Chodzi zatem o takie dane, które mogą pomóc w identyfikacji jakiejś osoby. § 2 niniejszego przepisu wymaga zamiaru bezpośredniego, wprowadzenia otoczenia w błąd co do tożsamości osoby podszywającej się (vide: V. Konarska-Wrzosek...).

Jak stanowi art. 11 § 2 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 190a § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

E. S. (1) wprowadziła J. N., I. Ł. i P. S. (2) w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania. E. S. (1) podawała się za A. M., rzeczywistą właścicielkę mieszkania. Twierdziła, że to ona jest ową właścicielką, może swobodnie rozporządzać mieszkaniem, chce je sprzedać. Posługiwała się fałszywym dowodem osobistym, dokonywała prezentacji mieszkania, podpisała się jako A. M. na umowie. W ten sposób, wprowadzając pokrzywdzonych w błąd, doprowadziła do tego, że ci przekazali jej zadatek oraz zaliczkę na kupno mieszkania. Oskarżona usiłowała natomiast pozyskać całą kwotę, za jaką miało być sprzedane mieszkanie; prosiła o uiszczanie dodatków do zadatku właśnie w tym celu – doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie ponad miliona złotych – a więc mieniem znacznej wartości.

Oskarżona z popełnionych czynów niewątpliwie uzyskała korzyść majątkową, albowiem pieniądze otrzymane na poczet zadatku przeznaczyła na bliżej nieokreślone cele. Wszystkie wymienione wyżej okoliczności urzeczywistniają nieuczciwe intencje, jakie przyświecały oskarżonej już w momencie zawierania umów. Nie ulega wątpliwości, że gdyby pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę z rzeczywistych intencji E. S. (1), nie wyraziliby zgody na przekazanie pieniędzy osobie o tak wątpliwej kondycji finansowej. Ponadto, E. S. (1) wszystkich opisanych czynów dokonała, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Świadczy o tym fakt, że oskarżona starała się wyłudzić od pokrzywdzonych jak największe kwoty, często prosząc ich o kolejne dopłaty do kwoty zadatku, ewidentnie traktując je jako swój dochód, źródło łatwego zarobku.

Oskarżona podrobiła dokument, jakim jest dokument tożsamości, po czym użyła go jako autentycznego. Z kolei na umowie podrobiła podpis A. M.. Dokumenty te stwarzały pozory, iż rzeczywiście pochodzą od A. M., a nie E. S. (1) – użycie ich uprawdopodobniło w oczach pokrzywdzonych N., L.-Ł. i S., iż to oskarżona jest właścicielką mieszkania, jako że w księdze wieczystej jako właścicielka widniała A. M.. Pokrzywdzeni nie mieli żadnych podstaw, aby sądzić, że stan faktyczny jest inny i nie kupują mieszkania od rzeczywistej właścicielki. Syn pokrzywdzonej L.-Ł. sprawdzał nawet w bazie internetowej, czy dowód o takim numerze istnieje. Posłużenie się takimi podrobionymi dokumentami potwierdziło zatem, iż E. S. (1) ma prawo dysponowania mieszkaniem, która to okoliczność miała znaczenie prawne – stanowiła potwierdzenie, że E. S. (1) może sprzedać lokal. Oskarżona wykorzystała dane osobowe A. M. takie jak imię i nazwisko czy numer PESEL nie tylko w celu wprowadzenia w błąd co do swojej tożsamości J. N., I. Ł. i P. S. (2), ale też w celu wyrządzenia A. M. szkody majątkowej – oskarżona zdawała sobie sprawę z tego, że naraża A. M. bezpośrednio na skierowanie przeciwko niej postępowania egzekucyjnego w razie wniesienia przez pokrzywdzonych ewentualnego pozwu, np. z tytułu niewykonania zobowiązania w postaci sprzedaży mieszkania. E. S. (1) wprowadziła otoczenie w błąd co do swojej tożsamości, pokrzywdzeni sądzili, że zawierają umowę z A. M..

Czyny oskarżonej wyczerpują znamiona określone w więcej niż dwóch przepisach kodeksu karnego.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XXVI, XXIX

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 270 § 1 k.k. podlega karze ten, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Podrobienie dokumentu polega na „jego sporządzeniu stwarzającym pozory, że dokument pochodzi od innej osoby niż ta, która była jego rzeczywistym autorem”, natomiast o przerobienie można stwierdzić, gdy „osoba nieupoważniona zmieni jego treść na inną od autentycznej” (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV KK 405/15). Sformułowanie „takiego dokumentu jako autentycznego używa” oznacza natomiast takie posłużenie się podrobionym lub przerobionym dokumentem, które potwierdza jakąś okoliczność mającą znaczenie prawne (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. akt III KK 64/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 października 1997 r.).

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 270 § 1 k.k.

Oskarżona podrobiła dokumenty, jakim są umowy zmieniające warunki umowy, w ten sposób, że podpisała się na nich jako A. M., po czym użyła ich jako autentyczne. Dokumenty te stwarzały pozory, iż rzeczywiście pochodzą od A. M., a nie E. S. (1) – użycie ich uprawdopodobniło w oczach oskarżycielki posiłkowej N., iż to oskarżona jest właścicielką mieszkania, jako że w księdze wieczystej jako właścicielka widniała A. M.. Oskarżycielka posiłkowa nie miała żadnych podstaw, aby sądzić, że stan faktyczny jest inny i nie kupuje mieszkania od rzeczywistej właścicielki. Posłużenie się takimi podrobionymi dokumentami potwierdziło zatem, iż E. S. (1) ma prawo dysponowania mieszkaniem, która to okoliczność miała znaczenie prawne – stanowiła potwierdzenie, że E. S. (1) może sprzedać lokal, dokonano czynności prawnej polegającej na zmianie umowy. E. S. (1) wprowadziła otoczenie w błąd co do swojej tożsamości, J. N. sądziła, że zawiera umowę z A. M..

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

XXXVII

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań.

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

E. S. (1) wprowadziła I. Ł. w błąd co do swojej tożsamości, prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania. E. S. (1) podawała się za A. M., rzeczywistą właścicielkę mieszkania. Twierdziła, że to ona jest ową właścicielką, może swobodnie rozporządzać mieszkaniem, chce je sprzedać. Posługiwała się fałszywym dowodem osobistym, dokonywała prezentacji mieszkania. W ten sposób, wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, usiłowała doprowadzić do przekazania jej dodatku do kwoty zadatku na kupno mieszkania.

Oskarżona niewątpliwie w wyniku popełnienia przestępstwa chciała uzyskać korzyść majątkową. Wszystkie wymienione wyżej okoliczności urzeczywistniają nieuczciwe intencje, jakie przyświecały oskarżonej. E. S. (1) popełniła czyn, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Świadczy o tym fakt, że oskarżona starała się wyłudzić od pokrzywdzonej jak największą kwotę, prosząc o kolejne dopłaty do kwoty zadatku, ewidentnie traktując je jako swój dochód, źródło łatwego zarobku.

Sąd dokonał następującej zmiany w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej: ustalił, że czyn popełniono w dniu 13 kwietnia 2022 r., co wynika z wiadomości e-mail wysłanej przez E. S. (1) do I. Ł. (dawniej: Z.-C.) – k. 132 t. I. W związku z powyższym sąd przypisał oskarżonej taki czyn, jak wskazano w wyroku.

☒

Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

XXXIX

E. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 13 § 1 k.k. odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje. Natomiast zgodnie z art. 13 § 2 k.k. usiłowanie zachodzi także wtedy, gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego.

Przestępstwo oszustwa z art. 286 § 1 k.k. polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu innej osoby lub na wykorzystaniu jej niezdolności do należytego pojmowania podejmowanych działań.

Art. 294 § 1 k.k. zaostrza natomiast karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości, tj. gdy jego wartość przekracza w czasie popełnienia czynu zabronionego 200.000 złotych (art. 115 § 5 k.k.).

Ponadto, zgodnie z art. 65 § 1 k.k. przepisy przewidziane wobec sprawcy popełniającego przestępstwo w warunkach multirecydywy stosuje się również wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do realiów niniejszego postępowania, wskazać należy, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) swym zachowaniem zrealizowała wszystkie znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

E. S. (1) wprowadziła R. K. (1) w błąd co do prawa własności i możliwości dysponowania oraz zamiaru sprzedaży mieszkania. E. S. (1) podawała się za A. M., rzeczywistą właścicielkę mieszkania. Twierdziła, że to ona jest ową właścicielką, może swobodnie rozporządzać mieszkaniem, chce je sprzedać. Dokonywała prezentacji mieszkania, zachowując się, jakby była jego właścicielką. W ten sposób, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd, usiłowała doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia przez niego mieniem w kwocie ponad miliona złotych – a więc mieniem znacznej wartości – do zakupu przez niego mieszkania, którym wedle prawa nie mogła dysponować.

Oskarżona niewątpliwie w wyniku popełnienia przestępstwa chciała uzyskać korzyść majątkową. Wszystkie wymienione wyżej okoliczności urzeczywistniają nieuczciwe intencje, jakie przyświecały oskarżonej. E. S. (1) popełniła czyn, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu. Świadczy o tym fakt, że oskarżona starała się wyłudzić od pokrzywdzonego jak największą kwotę, ewidentnie traktując mogące być uzyskane w ten sposób środki jako swój dochód, źródło łatwego zarobku.

Sąd dokonał następujących zmian w zakresie czynów zarzucanych oskarżonej: po pierwsze, ustalono, że usiłowanie popełnienia czynu było nieudolne. R. K. (1) spotkał się z oskarżoną po tym, jak jego znajomy, P. S. (2) – będący oskarżycielem posiłkowym w sprawie – opowiedział mu o tym, że został oszukany przez niejaką A. M., która otrzymała od niego zaliczkę na poczet zapłaty za mieszkanie. P. S. (2) znalazł w Internecie kolejne ogłoszenie sprzedaży przedmiotowego mieszkania i zaczął pisać z oskarżoną jako S. K. (3). W całą sprawę wtajemniczył R. K. (1), który następnie spotkał się z oskarżoną również jako S. K. (3), a zatem wiedząc, że oskarżona jest oszustką. W międzyczasie o spotkaniu została zawiadomiona policja, która przyjechała na miejsce i zatrzymała oskarżoną. R. K. (1) nie był zatem osobą, którą oskarżona mogłaby wprowadzić w błąd co do zamiaru sprzedaży mieszkania i prawa własności, możliwości dysponowania nim, jednak ona nie była tego świadoma i postępowała w taki sposób, aby rzekomego S. K. (3) wprowadzić w błąd. Spełnione zostały zatem wszystkie przesłanki kwalifikacji czynu z art. 13 § 2 k.k. Ponadto, sąd ustalił, iż kwota mającego nastąpić rozporządzenia mieniem wynosiła 1.250.000 zł, a nie 950.000 zł, jako że owa niższa kwota to cena, na jaką oskarżona nie była w stanie się zgodzić, zaś w ogłoszeniu, pod jakim E. S. (1) korespondowała z rzekomym S. K. (3), widniała kwota 1.250.000 zł (k. 86 t. I). W związku z powyższym sąd przypisał oskarżonej taki czyn, jak wskazano w wyroku.

☐

Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

Uniewinnienie

VI

E. S. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie sądu zebrane w sprawie dowody nie wskazują na to, aby oskarżona E. S. (1) wyczerpała swoim działaniem znamiona zarzucanego jej w punkcie 4 czynu, tj. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Podstawowym dowodem w sprawie na niekorzyść oskarżonej E. S. (1) były w tym zakresie zeznania pokrzywdzonej A. D. (1). Jak wskazano w punkcie 2.2. niniejszego uzasadnienia, depozycje A. D. (1) w zakresie, w jakim wskazywała ona na zachowanie oskarżonej w postaci niezapłacenia czynszu w całości, uznać należało za niewiarygodne. Były one bowiem sprzeczne z porozumieniem z dnia 22.12.2016 r. o rozwiązaniu umowy najmu, na które to porozumienie pokrzywdzona również się powoływała, a zatem nie miała wątpliwości co do autentyczności tego dowodu. W ocenie sądu dowód w postaci zeznań A. D. (1) nie mógł zatem zostać uznany za dowód rozstrzygający i w pełni wiarygodny, zwłaszcza że prokurator oparł się w uzasadnieniu aktu oskarżenia głównie na początkowych zeznaniach pokrzywdzonej, w których przejawiała postawę najbardziej restrykcyjną w stosunku do oskarżonej.

Zgodnie z treścią ww. porozumienia E. S. (1) nie zapłaciła czynszu jedynie za jeden miesiąc, tj. grudzień 2016 r., a kwota zaległości wynosiła nie 12.900 zł, jak podano w akcie oskarżenia, lecz 4300 zł. Na mocy zawartego porozumienia zaległa kwota czynszu została pokryta przez zatrzymanie przez A. D. (1) wpłaconej wcześniej przez E. S. (1) kaucji. Ponadto, strony porozumienia zobowiązały się do niezgłaszania wobec siebie żadnych innych roszczeń związanych z wykonaniem i rozwiązaniem umowy najmu, a także do braku zgłaszania takich roszczeń w przyszłości (k. 1845-1846 t. X). Ponadto, wskazać należy, że w tej sytuacji wykazanie, iż oskarżona już w chwili zawierania umowy najmu miała zamiar niepłacenia za czynsz, jest niemożliwe, skoro wpłaciła większość kwoty, a następnie zawarła wspomniane porozumienie.

Sąd, nie mając zatem żadnych wątpliwości co do braku winy oskarżonej, uznał, iż E. S. (1) zarzucanego jej czynu nie popełniła.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt roz-strzy-gnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odno-szący się

do przypi-sanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. S. (1)

I

1

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 2 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

II

2

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

III

2

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia części szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego S. K. (1) kwoty 4000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie oskarżyciela posiłkowego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Sąd ustalił kwotę naprawienia szkody po uwzględnieniu faktu, iż w postępowaniu cywilnym zasądzono już od E. S. (1) na rzecz S. K. kwotę 30.000 zł z odsetkami ustawowymi, natomiast kwotę 3000 zł oskarżona już mu oddała. Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

IV

3

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

V

3

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonych J. P. (1) i J. P. (2) kwoty 1500 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonych poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

VII

5

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 1 roku pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

VIII

6

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

IX

5, 6

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej A. K. (1) kwoty 10.710 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonej poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XI

8

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XV

11

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej A. S. (2) kwoty 101.220,50 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonej poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XVII

7, 9, 10, 11, 12

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynów z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynów zabronionych miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 5 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynów oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XVIII

12

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonych I. S. (1) i S. S. (2) solidarnie kwoty 154.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonych poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XIX

13

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonej karę 4 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XX

7, 8, 11, 13

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. S. (1) kwoty 263.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie oskarżyciela posiłkowego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXI

9, 13

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej A. S. (1) kwoty 170.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonej poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXII

10, 13

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego J. C. (1) kwoty 250.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXIII

13

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego J. K. kwoty 40.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXIV

13

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego P. M. kwoty 40.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXX

15, 18

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynów z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynów zabronionych miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynów.

Wymierzając oskarżonej karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynów oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XXXII

14, 16, 17, 21

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. N. kwoty 73.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie oskarżycielki posiłkowej poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXXIV

19

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. S. (2) kwoty 25.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie oskarżyciela posiłkowego poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXXVI

22

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd orzekł w stosunku do oskarżonej obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej I. Ł. kwoty 30.000 złotych. Obowiązek ten ma na celu zaspokojenie pokrzywdzonej poprzez doprowadzenie do przywrócenia stanu majątkowego odpowiadającego temu, który miał miejsce przed popełnieniem czynu przestępnego przez E. S. (1). Nakładając na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody, sąd miał na względzie, iż omawiany środek jest instrumentem realizującym przede wszystkim funkcję kompensacyjną prawa karnego, zgodnie z którą zadaniem ww. gałęzi prawa jest nie tylko ochrona dóbr i ukaranie sprawcy ich naruszenia, lecz także zobowiązanie go do naprawienia szkody wyrządzonej innym osobom.

XXXVIII

16, 17, 21, 23

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynu zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynów.

Wymierzając oskarżonej karę 2 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynów oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XL

14, 19, 22, 24

Wymierzając oskarżonej E. S. (1) karę, sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary sąd uwzględnił znaczny stopień winy, jak i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżoną. Oskarżona miała pełną świadomość swojego przestępnego działania; w momencie popełnienia czynów zabronionego miała niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła żadna z okoliczności wyłączających winę czy też bezprawność czynów.

Wymierzając oskarżonej karę 3 lat pozbawienia wolności, sąd miał na uwadze przede wszystkim, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynów. Jednocześnie sąd miał na względzie właściwości i warunki osobiste oskarżonej, która była już uprzednio karana. Stopień winy oskarżonej jest niewątpliwie wysoki.

Wymierzona kara jest zdaniem sądu adekwatna do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynów oraz spełni cele prewencji ogólnej i szczególnej, jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

XLI

I, II, IV, VII, VIII, XI, XVII, XIX, XXX, XXXVIII, XL

Sąd uznał, że wymierzona oskarżonej kara łączna 10 lat pozbawienia wolności jest w pełni adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżoną przestępstw. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (w przypadku E. S. (1) od 5 lat pozbawienia wolności) do ich sumy (do 23 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności), nie przekraczając jednak 15 lat pozbawienia wolności. W świetle tych regulacji, w ocenie sądu, nie sposób uznać, aby kara łączna była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw.

Jak słusznie podkreśliła prokurator w mowie końcowej – nawet kara 15 lat pozbawienia wolności nie byłaby w stanie odzwierciedlić krzywdy doznanej przez wielu pokrzywdzonych i ich rodziny na przestrzeni 8 lat. Przemyślany i wyrafinowany sposób działania oskarżonej podczas popełniania przestępstw, przywłaszczanie albo niszczenie dużej ilości cudzych przedmiotów, wystawne życie na cudzy koszt, czas trwania tego procederu i postawa oskarżonej w toku procesu – wszystko to powoduje, że działanie oskarżonej należy ocenić jako bulwersujące.

E. S. (1) co prawda w wybiórczy sposób przeprosiła niektórych pokrzywdzonych, jednakże nie była to prawdziwa skrucha. Oskarżona w toku procesu przedstawiała siebie jako osobę pokrzywdzoną, była oburzona tym, że jest pozbawiona wolności i sąd nie dopatrzył się prawdziwej refleksji nad popełnionymi czynami. Odstąpienie od orzeczenia naprawdę surowej kary spowoduje szybki powrót oskarżonej na drogę oszustw.

Z uwagi na orzeczenie kary pozbawienia wolności i obowiązków naprawienia szkody w łącznej kwocie przekraczającej milion złotych sąd odstąpił od orzekania grzywien.

1 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

E. S. (1)

XLII

Mając na uwadze, że wobec E. S. (1) zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej wobec niej kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia zatrzymania 28 kwietnia 2022 roku o godz. 21:45 do dnia wydania wyroku 18 września 2023 roku.

XLIII

Mając na uwadze treść art. 44 § 2 k.k., sąd orzekł przepadek poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...)- (...) na karcie 205 tom I akt sprawy pod pozycjami 1-3, w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...)- (...) na karcie 1656 tom IX akt sprawy pod pozycjami 1-8 oraz w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...)- (...) na karcie 2024 tom XI akt sprawy pod pozycjami 1-7.

XLIV

Wobec stwierdzenia zbędności dla postępowania karnego dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz (...)- (...) na karcie 205 akt sprawy pod pozycjami 4 i 5 sąd orzekł o zwróceniu ww. dowodów rzeczowych E. S. (1).

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

BRAK

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XLV

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową i majątkową oskarżonej pozbawionej wolności, sąd zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

1 Podpis