Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 16/20

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu

1.1

F. J.

II.  w dniu 10 lipca 2017 roku na (...) w W., publicznie i z oczywiście błahego powodu, chcąc aby inna, nieustalona do tej pory osoba użyła przemocy w postaci uderzenia dziennikarza (...) M. R. (1), w celu zmuszenia go do zaniechania interwencji prasowej, nakłaniał ją do popełnienia tego czynu zabronionego poprzez wypowiedzenie słów: „weź go jebnij”; okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 Nr 5 poz. 24) w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 10 lipca 2017 roku przy ul. (...) w W. odbyło się zgromadzenie publiczne z okazji obchodów 87 miesięcznicy katastrofy smoleńskiej. W tym samym czasie na Placu (...) w W. zorganizowana została przez (...) kolejna demonstracja - w sprawie wolności zgromadzeń – stanowiąca jednocześnie kontrmanifestację w stosunku do obchodów smoleńskich.

W związku z powyższymi wydarzeniami, na miejscu zgromadzeń był pracownik stacji telewizyjnej (...) M. R. (1), który początkowo udał się pod (...) na Placu (...), gdzie odbyły się przemówienia organizatorów kontrmiesięcznicy, następnie zaczął przemieszczać się wraz z tłumem manifestujących w kierunku (...). W trakcie przemarszu, M. R. (1) trzymał przed sobą legitymację służbową oraz telefon komórkowy, którym transmitował przebieg wydarzeń na żywo, za pośrednictwem serwisu (...) W nagraniach udostępnianych poprzez aplikację P., M. R. (1) relacjonował zachowanie demonstrantów zgromadzonych na Placu (...), a także zadawał pytania idącym na czele pochodu liderom manifestacji, wśród których były osoby publiczne, m.in. W. F. i J. L.. Oskarżony F. J. brał udział w marszu jako jego nieformalna ochrona, przemieszczał się początkowo w bezpośrednim sąsiedztwie W. F. i J. L.. Część spośród indagowanych przez M. R. (1) osób lekceważyła zadawane pytania, obecność M. R. (1) prowokowała jednak okrzyki jednoznacznie identyfikujące go jako dziennikarza (...) i wyrażające niechęć do niego i do (...). Dynamiczny sposób prowadzenia nagrania, podejmowane próby rozmów z uczestnikami marszu, a także charakter zadawanych przez M. R. (1) pytań oraz to, że był dziennikarzem (...) nie spodobało się wielu członkom zgromadzenia, którzy otwarcie wyrażali swoje niezadowolenie z obecności dziennikarza na miejscu zdarzenia, a także poprzez głośne okrzyki kierowane wobec M. R. (1) wyrażali niechęć do (...). W odpowiedzi na zadawane przez M. R. (2) pytania, wypowiedzi udzielił mu J. L..

zeznania M. R. (1)

k.82-83

k. 1014-1019

nagranie z przebiegu manifestacji wraz z protokołem oględzin rzeczy

k. 70-76

nagranie z przebiegu manifestacji wraz z protokołem oględzin rzeczy

k. 100-107

częściowo zeznania J. W. (1)

k. 1074-1076

częściowo zeznania P. K.

k. 1079-1081

dokumentacja dot. zatrudnienia M. R. (1) w (...) S.A.

k. 294-299

zeznania K. B.

umowa o pracę - porozumienie

k. 109-112

k. 1019-1022

k.294-299

Podczas, gdy M. R. (1) przebywał w tłumie manifestujących i realizował czynności dziennikarskie, część spośród uczestników przemarszu przejawiała wobec niego negatywne, prześmiewcze zachowania - uwarunkowane przynależnością dziennikarza do stacji telewizyjnej, której działania w odczuciu wielu członków zgromadzenia budziły zastrzeżenia. W obecności M. R. (1) wznoszono okrzyki dotyczące (...), część uczestników przemarszu ironicznie zapraszała M. R. (1), ale nieliczni, wrogo nastawieni demonstranci m.in. popychali M. R. (1), wyśmiewali go oraz chwytali za odzież - w pewnej chwili został nawet zepchnięty z trasy przemarszu na chodnik przez nieustalonego mężczyznę. Mimo incydentalnej eskalacji negatywnych zachowań zgromadzonych, M. R. (1) kontynuował zbieranie materiału do reportażu i nie reagował w sposób agresywny lub niekulturalny na kierowane w jego stronę zaczepki. Zachowanie M. R. (1) i uczestników przemarszu było także rejestrowane przez towarzysząca mu osobę.

zeznania M. R. (1)

k.82-83, k. 456-458, k. 1014-1019

zeznania K. B.

k. 109-112

k. 1019-1022

nagranie z przebiegu manifestacji wraz z protokołem oględzin rzeczy

k. 70-76

nagranie z przebiegu manifestacji wraz z protokołem oględzin rzeczy

k. 100-107

Zachowanie M. R. (1) nie uniemożliwiało przemarszu, nie utrudniało uczestnikom manifestacji przejścia w stronę Placu (...) i nie stwarzało dla nikogo zagrożenia. Podczas wykonywania przez niego czynności zawodowych po dojściu na Plac (...), kilkunastu uczestników manifestacji prezentowało w dalszym ciągu wobec M. R. (1) swą niechęć, byli oni jednak – podobnie jak uprzednio, sporadycznie uspakajani przez innych manifestujących i co do zasady nie przejawiali wobec M. R. (1) postaw agresywnych, aczkolwiek jeden z uczestników manifestacji ograniczał M. R. (1) swobodę ruchów – w pewnym momencie ukląkł na czworaka za jego nogami, co skutkowało krótkotrwałą utratą równowagi przez M. R. (1). Znajdujący się wśród uczestników manifestacji oskarżony F. J. zaczął wykrzykiwać w stronę osób obok M. R. (1) „weź go jebnij”, nakłaniał przy tym każdego ze znajdujących się nieopodal uczestników pochodu, by uderzyć M. R. (1) i uniemożliwić mu tym samym interwencję prasową. W odpowiedzi na powyższe, biorący udział w manifestacji J. W. (1) położył dłoń na klatce piersiowej M. R. (1) i zaczął go popychać. Na skutek sprzeciwu dziennikarza, mężczyzna po chwili cofnął jednak rękę i zaniechał nieprzyjaznych zachowań.

M. R. (1) zgodnie z umową o pracę zawartą z (...) SA w dniu 10 lipca 2017 roku był dziennikarzem w rozumieniu art. 7 ust 2 pkt 5 ustawy Prawo prasowe.

nagranie z przebiegu manifestacji wraz z protokołem oględzin rzeczy

k. 70-76

zeznania M. R. (1)

k. 82-83

k. 456-458 k. 1014-1019

częściowo zeznania J. W. (1)

k. 1074-1076

1.2

F. J.

II. w dniu 8 grudnia 2017 roku przy ul. (...) w W., publicznie i z oczywiście błahego powodu użył groźby bezprawnej spowodowania naruszenia czynności narządu ciała na okres trwający ponad 7 dni poprzez zagrożenie połamaniem rąk dziennikarzowi (...) S.A. z siedzibą w W. - M. S. (1), w celu zmuszenia dziennikarzy (...) S.A. z siedzibą w W.: M. S. (1) i A. M. (1) do zaniechania interwencji prasowej, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 Nr 5 poz. 24) w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 8 grudnia 2017 roku dziennikarka (...) A. M. (1), po uzgodnieniu tematów z wydawcą programu "(...)" udała się wraz z operatorem kamery M. S. (1) pod gmach Sejmu RP od strony ul. (...) w W., gdzie zorganizowane zostały dwa zgromadzenia publiczne stanowiące wyraz sprzeciwu wobec nowelizacji ustawy o Sądzie Najwyższym i Krajowej Radzie Sądownictwa oraz hodowców zwierząt futerkowych. Po przyjeździe ekipy telewizyjnej na miejsce demonstracji, M. S. (1) przygotował kamerę z futerałem zawierającym logotyp (...) oraz przekazał A. M. (1) mikrofon, na który nałożona została kostka z oznaczeniem stacji telewizyjnej. W dalszej kolejności dziennikarze przystąpili do zbierania materiału prasowego i rozpoczęli rozmowy z przedstawicielami hodowców zwierząt futerkowych.

Po zrealizowaniu powyższego tematu A. M. (1) rozpoczęła wywiady z osobami protestującymi przeciwko nowelizacji ustaw dotyczących sądownictwa. W trakcie rozpytywania uczestników demonstracji, część spośród zgromadzonych stanowczo odmawiała dziennikarce udzielenia odpowiedzi na pytania, część zaś chętnie prezentowała przed kamerą swoje stanowisko dotyczące aktualnych problemów społeczno-politycznych i wyrażała krytykę wobec (...).

dokumentacja dot. zatrudnienia A. M. (1) i M. S. (1) w (...) S.A.

k. 250-267

zeznania A. M. (1)

k. 32-38,

k. 1010-1014

zeznania M. S. (1)

k. 44-48, k. 988-993

nagranie z przebiegu manifestacji

k. 16

protokół oględzin rzeczy

k. 138-143

W trakcie gdy A. M. (1) przeprowadzała wywiady, do ekipy telewizyjnej zaczęły podchodzić nieustalone osoby, które przestrzegały rozmówców, by ci nie wchodzili w dyskusje z dziennikarzami stacji (...) z uwagi na nierzetelność ukazywanych przez stację treści. Uczestnicy manifestacji zaczęli przy tym kierować w stronę A. M. (1) nieprzychylne komentarze i pytania związane z jej pracą w Telewizji (...). W związku z nasilającymi się negatywnymi nastrojami demonstrantów w trakcie zbierania przez dziennikarkę materiału prasowego, wokół ekipy telewizyjnej zaczęło pojawiać się coraz więcej osób, które otwarcie wyrażały swoje niezadowolenie z obecności przedstawicieli telewizji na miejscu wydarzeń.

Podczas dyskusji prowadzonej przez dziennikarkę z jednym z protestujących, przemieszczające się po terenie manifestacji uczestniczki zgromadzenia nakleiły na kurtkę A. M. (1) naklejki z wizerunkiem psa z podpisem "(...)". Mimo to, dziennikarze nie zwracali uwagi na kierowane w ich stronę zaczepki i w dalszym ciągu kontynuowali rozmowy z chętnymi osobami.

zeznania A. M. (1)

k. 32-38,

k. 1010-1014

zeznania M. S. (1)

k. 44-48, k. 988-993

nagranie z przebiegu manifestacji

k. 16

fotografia

k. 1008

W pewnym momencie, po zaprzestaniu rejestracji wywiadów, gdy ekipa telewizyjna posiadała już zebrany materiał do reportażu, M. S. (1), na którego również naklejono polityczną nalepkę, zdjął ją z siebie, a następnie podszedł do stojącej nieopodal, odwróconej do niego tyłem E. S. i energicznym ruchem przykleił do jej ramienia wspomnianą etykietę – uważał, że to m.in. ona nakleiła na niego uprzednio nalepkę, przyklejając jej naklejkę postanowił dać tym wyraz niezadowolenia z podejmowanych przez nią działań. W wyniku powyższego, E. S. straciła równowagę, czym zwróciła uwagę innych uczestników manifestacji, w tym stojącego w pobliżu F. J.. M. S. (1) wówczas włączył zakończone uprzednio nagrywanie, w odpowiedzi na pretensje, że uderzył kobietę, wskazał, że jedynie oddał jej naklejkę.

zeznania A. M. (1)

k. 32-38,

k. 1010-1014

zeznania M. S. (1)

k. 44-48, k. 988-993

zeznania E. S.

k. 425-428, k. 863-865,

k. 1034-1037

częściowo zeznania Z. B.

k. 383-385

częściowo zeznania B. S. (1)

k. 1081-1082

Oskarżony podszedł do M. S. (1) otoczonego przez inne osoby i krzyknął do niego „(...)” i zwracał się do niego, aby odszedł („(...)”). M. S. (1) wówczas spokojnie odpowiedział, że nigdzie nie odejdzie , bo jest w pracy, co wywołało dalszą agresje słowną F. J. i innego nieustalonego mężczyzny, który zaczął obraźliwie odzywać się do A. M. (1), próbującej uspokoić emocje zgromadzonych wokół niej i M. S. (1) osób. F. J. zwrócił się wówczas wulgarnie do stojącej obok A. M. (1), wyzywając ją. Na skutek wulgarnych wypowiedzi oskarżonego, część z uczestników manifestacji również przyjęła wrogą postawę wobec pracowników telewizji publicznej - uzewnętrzniającą się m.in. w odwróceniu się do dziennikarzy plecami i skandowaniu słów „hańba”, ale np. jedna z kobiet uspakajała osoby obrażające A. M. (1).

W międzyczasie E. S. podeszła do obecnych na manifestacji policjantów i zgłosiła im fakt uderzenia przez operatora kamery. W wyniku powyższego zawiadomienia M. S. (1) oraz A. M. (1) zostali wylegitymowani przez ochraniających wydarzenie funkcjonariuszy, M. S. (1) nie zgłosił faktu kierowania wobec niego przez F. J. gróźb i wulgaryzmów wobec niego i A. M. (1) i w związku z tym F. J. nie został wylegitymowany.

nagranie z przebiegu manifestacji

k. 16

protokół oględzin rzeczy

k. 138-143

zeznania E. S.

k. 425-428, k. 863-865,

k. 1034-1037

zeznania A. M. (1)

k. 32-38,

k. 1010-1014

zeznania M. S. (1)

k. 44-48, k. 988-993

zeznania B. K.

k. 403-407

k. 1050-1054

zeznania M. S. (2)

k. 413-415

zeznania A. L.

k. 399-401

Po zaistniałym incydencie, A. M. (1) oraz M. S. (1) powrócili do zaparkowanego nieopodal zgromadzenia samochodu, a następnie udali się w okolice Placu (...), gdzie rozpoczęli realizację kolejnego tematu uzgodnionego z wydawcą programu, związanego z (...) B. S. (2).

nagranie

k. 16

1.3

F. J.

III. w bliżej nieustalonym okresie czasu, nie później niż do dnia 18 grudnia 2017 roku, w Ł. przy ul. (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci: pistoletu gazowego B. model (...) kaliber 9 mm (...), nr (...), pistoletu gazowego R. model (...) kaliber 8 mm, pistoletu gazowego W. mod. (...) kal. 9 mm, (...), nr (...), rewolweru na naboje bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” przerobionego metodą samodziałową z rewolweru rozdzielnego ładowania (...) mod. M. (...) - 10, kal. 10 mm/6 mm nr PL (...) produkcji węgierskiej oraz amunicję w postaci: trzech nabojów bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” (.22 LR) produkcji najprawdopodobniej polskiej, w łuskach mosiężnych bez oznaczeń producenta z pociskami ołowianymi ( (...)), jednego naboju pistoletowego gazowego centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), pięćdziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), dwóch nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), jednego naboju pistoletowego alarmowego centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej, dziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, dwudziestu jeden nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), sześciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 18 grudnia 2017 roku, w wyniku przeszukania lokalu mieszkalnego F. J. mieszczącego się przy ul. (...) w Ł., ujawniono u oskarżonego m.in. pistolet gazowy B. model (...) kaliber 9 mm (...), nr (...), pistolet gazowy R. model (...) kaliber 8 mm, pistolet gazowy W. mod.(...) kal. 9 mm, (...), nr (...), rewolwer na naboje bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” przerobiony metodą samodziałową z rewolweru rozdzielnego ładowania (...) mod. M. (...) - 10, kal. 10 mm/6 mm nr PL (...) produkcji węgierskiej oraz amunicję w postaci: trzech nabojów bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” (.22 LR) produkcji najprawdopodobniej polskiej, w łuskach mosiężnych bez oznaczeń producenta z pociskami ołowianymi ( (...)), jednego naboju pistoletowego gazowego centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), pięćdziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), dwóch nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), jednego naboju pistoletowego alarmowego centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej, dziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, dwudziestu jeden nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), sześciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej.

protokół przeszukania lokalu mieszkalnego

k. 197-211

W toku postępowania przygotowawczego zasięgnięto opinii biegłego z zakresu badań broni i balistyki, który na podstawie przeprowadzonej ekspertyzy stwierdził, że pistolet gazowy W. mod. (...) kal. 9 mm, (...), nr (...) produkcji niemieckiej, pistolet gazowy B. model (...) kaliber 9 mm (...), nr (...) produkcji włoskiej, pistolet gazowy R. model (...) kaliber 8 mm, bez oznaczeń numerowych, produkcji niemieckiej są sprawne technicznie i nadają się do oddawania strzałów przy użyciu nabojów gazowych i alarmowych kal. 9 mm (...) lub - w przypadku pistoletu R. - kal. 8 mm K. Wskazane jednostki broni stanowią przy tym w świetle Ustawy o broni i amunicji broń palną gazową, na której posiadanie wymagane jest pozwolenie. Ponadto, biegły stwierdził także, że rewolwer na naboje bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” przerobiony został metodą samodziałową z rewolweru rozdzielnego ładowania (...) mod. M. (...) - 10, kal. 10 mm/6 mm nr PL (...) produkcji węgierskiej i stanowi broń palną wytworzoną sposobem samodziałowym oraz jest sprawny technicznie i nadaje się do oddawania strzałów przy użyciu kul gumowych o średnicy ok. 10 mm odprzodowo ładowanych do bębenka, miotanych za pomocą nabojów alarmowych kal. 5,6 mm „(...)” lub przy użyciu nabojów sportowych bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)”.

Odnosząc się natomiast do posiadanej przez oskarżonego amunicji, biegły stwierdził, że trzy naboje bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” (.22 LR) produkcji najprawdopodobniej polskiej, w łuskach mosiężnych bez oznaczeń producenta z pociskami ołowianymi ( (...)) stanowią w rozumieniu Ustawy o broni i amunicji amunicję do broni sportowej, na której posiadanie wymagane jest pozwolenie.

Ponadto biegły uznał, że: jeden nabój pistoletowy gazowy centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej w łusce mosiężnej z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), pięćdziesiąt nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych, cztery naboje pistoletowe alarmowe centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach stalowych, cztery naboje pistoletowe gazowe centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), dwa naboje pistoletowe gazowe centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), jeden nabój pistoletowy alarmowy centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej, dziesięć nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedem nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedem nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, dwadzieścia jeden nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, trzy naboje pistoletowe gazowe centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), trzy naboje pistoletowe gazowe centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), sześć nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych, również stanowią w rozumieniu Ustawy o broni i amunicji, amunicję do broni palnej gazowej, na którą posiadanie wymagane jest pozwolenie.

pisemna opinia biegłego z zakresu badań broni i balistyki

k. 542-556

W toku postępowania ustalono, że F. J. nie figuruje w komputerowej bazie (...), jako osoba posiadająca pozwolenie na broń, bądź dopuszczenie do pracy z bronią.

informacja od Zastępcy Naczelnika Wydziału Postępowań Administracyjnych Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł.

k. 235

Na rozprawie w dniu 30 grudnia 2020 roku, biegły podtrzymał wydaną uprzednio opinię oraz wskazał, że wnioski dotyczące przedstawionych mu urządzeń byłyby analogiczne, gdyby opinia wydawana była na podstawie stanu prawnego obowiązującego od dnia 4 października 2017 roku do dnia 26 stycznia 2018 roku.

opinia ustna biegłego z zakresu badań broni i balistyki

k. 1073-1074

F. J. jest osobą czterokrotnie karaną wyrokami:

- Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa z dnia 26 września 2007 roku, sygn. akt VIII K 600/06 za czyny z art. 157 § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k.;

- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 25 lutego 2013 roku, sygn. akt II K 1377/12 za czyn z art. 178a § 1 k.k.;

- Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 28 kwietnia 2014 roku, sygn. akt II K 93/14 za czyn z art. 244 k.k.

- Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 22 lipca 2014 roku, sygn. akt II K 170/14, za czyn z art. 244 k.k.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

k. 1069- 1070

protokoły oględzin akt spraw karnych wraz załącznikami w postaci kserokopii

k. 303-355

k. 493-539

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

F. J.

II. w dniu 8 grudnia 2017 roku przy ul. (...) w W., publicznie i z oczywiście błahego powodu użył groźby bezprawnej spowodowania naruszenia czynności narządu ciała na okres trwający ponad 7 dni poprzez zagrożenie połamaniem rąk dziennikarzowi (...) S.A. z siedzibą w W. - M. S. (1), w celu zmuszenia dziennikarzy (...) S.A. z siedzibą w W.: M. S. (1) i A. M. (1) do zaniechania interwencji prasowej, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, tj. o czyn z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe (Dz. U. z 1984 Nr 5 poz. 24) w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Skierowana przez F. J. w stronę M. S. (1) groźba naruszenia czynności narządu ciała padła w trakcie podejmowania przez dziennikarza interwencji prasowej.

nagranie z przebiegu manifestacji w dniu 8 grudnia 2017 roku

k. 16

zeznania A. M. (1)

k. 32-38

Wypowiedziana przez oskarżonego w kierunku M. S. (1) groźba wzbudziła u dziennikarza realną obawę jej spełnienia.

zeznania funkcjonariuszy Policji M. S. (2) i A. L.

k. 399-401

k. 413-415

nagranie z przebiegu manifestacji w dniu 8 grudnia 2017 roku

k. 16

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1,1.2

częściowo wyjaśnienia F. J.

Na uznanie za wiarygodne zasługiwały wyjaśnienia oskarżonego dotyczące jego udziału w zgromadzeniu opozycji - kontrmiesięcznicy w dniu 10 lipca 2017 roku oraz jego obecności w trakcie manifestacji sprzeciwu wobec ustaw dotyczących sądownictwa mającej miejsce w dniu 8 grudnia 2017 roku przed Sejmem RP. Obecność oskarżonego został zarejestrowana na nagraniach związanych z przebiegiem tych zdarzeń w związku z obecnością podczas nich dziennikarzy (...), jego obecność potwierdzają także zeznania wszystkich świadków – uczestników obu zgromadzeń.

1.1

zeznania M. R. (1)

Na uznanie za wiarygodne zasługiwały zeznania M. R. (1), który opisał okoliczności zdarzenia z dnia 10 lipca 2017 roku. Świadek w sposób szczegółowy, a zarazem korespondujący z zapisem zgromadzonych w aktach sprawy nagrań, zrelacjonował przebieg zgromadzenia publicznego, w którym uczestniczył w charakterze dziennikarza, jak również opisał przejawiane wobec niego nieprzychylne zachowania uczestników przemarszu. W tym też zakresie, relacje procesowe świadka w pełni korespondowały z uznanymi za wiarygodne zeznaniami K. B., który także potwierdził niechęć zgromadzonych do osoby M. R. (1). Przywołane z kolei przez świadka opisy sytuacji w zakresie zachowania oskarżonego F. J. w pełni odpowiadały zapisom materiałów filmowych wytworzonych w trakcie zgromadzenia oraz częściowo wynikały z zeznań J. W. (1).

1.2

zeznania A. M. (1) oraz częściowo M. S. (1)

Sąd uznał zeznania A. M. (1) i M. S. (1) – co do faktów, za rzetelne, spójne i konsekwentne. Świadkowie w sposób swobodny wskazali z jakich powodów udali się na teren manifestacji w dniu 8 grudnia 2017 oraz zeznali w jakiej konwencji prowadzili rozmowy z protestującymi osobami. Dokonując rekonstrukcji wydarzeń pod Sejmem, świadkowie zachowali odpowiednią chronologię wydarzeń wynikającą z treści wytworzonych przez nich nagrań, jak również rzetelnie oddali nastroje uczestników zgromadzeń publicznych. A. M. (1) i M. S. (1) stosownie do znajdującej się w aktach dokumentacji fotograficznej wskazali także na fakt naklejania na nich przez uczestników manifestacji politycznych naklejek, które stały się pośrednio przyczyną zdarzenia z udziałem F. J.. W tym też kontekście Sąd uwzględnił opisy sytuacji świadków odnośnie reakcji E. S., zachowania oskarżonego i charakteru wypowiadanych przez niego słów, a także reakcji zgromadzonych wokół zdarzenia osób na zaistniały incydent. W zakresie dotyczącym kontaktu świadka M. S. (1) z E. S., Sąd uznał, że opisanie przez świadka jego zachowania jako swoiste „zwrócenie” E. S. naklejki, wcześniej wg świadka M. S. (1) naklejonej przez nią na jego ubranie, obiektywnie wiązało się z popchnięciem E. S., mimo że subiektywnie intencją świadka nie było naruszenie nietykalności cielesnej E. S..

Dla poczynienia wartościowych ustaleń w sprawie - szczególnie w kwestii faktu prowadzenia interwencji prasowej przez dziennikarzy stacji (...) podczas zdarzeń objętych zarzutem II aktu oskarżenia - istotne okazały się być również zeznania A. M. (1), która opisując przyjętą metodykę pracy, wskazała że rozmowa z poszczególnymi uczestnikami manifestacji za każdym razem była rejestrowana od nowego klipu.

1.1

zeznania K. B.

Na obdarzenie walorem wiarygodności zasługiwały zeznania składane w toku postępowania przez K. B.. Świadek, jako bezpośredni uczestnik zdarzenia z dnia 10 lipca 2017 roku w sposób rzeczowy, wewnętrznie spójny opisał, jakie emocje towarzyszyły zgromadzonym w związku z pojawieniem się M. R. (1) na miejscu przemarszu, a także wskazał na czym polegały przejawiane wobec dziennikarza nieprzychylne zachowania uczestników manifestacji. K. B. zwrócił przy tym uwagę na dynamiczny charakter realizowanej przez reportera pracy zawodowej - która w jego ocenie, jako emerytowanego dziennikarza budziła pewne kontrowersje, jak również potwierdził, że M. R. (1) podczas zgromadzenia był osobą rozpoznawalną. W powyższym zakresie zeznania świadka w pełni korespondowały z zapisem nagrań z manifestacji oraz zeznaniami M. R. (1), wobec czego Sąd nie znalazł podstaw do podważania ich wiarygodności.

1.1

częściowo zeznania J. W. (1)

Zeznania J. W. (1) Sąd uznał za wartościowe w zakresie, w jakim świadek opisał przebieg zgromadzenia publicznego na Placu (...) w dniu 10 lipca 2017 roku oraz przedstawił trasę przemarszu uczestników kontrmiesięcznicy. Na uznanie za wiarygodne zasługiwały także depozycje świadka, który wskazał na fakt uczestnictwa M. R. (1) w pochodzie, jak również wypowiedzenia przez F. J. słów zawartych w treści zarzutu I. Powyższe okoliczności zdaniem Sądu bezspornie wynikają z zapisu nagrania obrazującego przebieg manifestacji, a nadto znajdują poparcie w treści pozostałych uznanych za wiarygodne dowodów.

1.1

częściowo zeznania P. K.

Na uznanie za wiarygodne zasługiwały zeznania świadka, w zakresie w jakim potwierdził on powszechną rozpoznawalność dziennikarza (...), jak również uwzględnił negatywne emocje uczestników pochodu wobec działalności zawodowej M. R. (1). Oceniając zeznania P. K. Sąd wziął pod uwagę okoliczność, że świadek jako organizator wydarzenia publicznego stanowiącego kontrmanifestację w stosunku do obchodów smoleńskich nie był przychylnie nastawiony do obecności M. R. (1) na miejscu przemarszu. Niemniej jednak

1.2

zeznania E. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom E. S., która w toku postępowania konsekwentnie opisała przebieg zdarzenia z dnia 8 grudnia 2017 roku. Świadek logicznie przedstawiła, w jakich okolicznościach doszło incydentu z udziałem M. S. (1) oraz stosownie do treści zeznań Z. B., M. S. (2) oraz A. L. potwierdziła fakt interwencji F. J. na miejscu zdarzenia oraz podjęcia czynności służbowych przez funkcjonariuszy Policji.

1.2

częściowo zeznania Z. B. i B. S. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom Z. B. składanym przez niego w toku postępowania przygotowawczego, w których świadek zrelacjonował przebieg sytuacji związanej z naklejeniem przez M. S. (1) naklejki na bark jednej z uczestniczek protestu. W powyższym zakresie zeznania świadka pokrywały się z depozycjami E. S., która w analogiczny sposób opisała przebieg zaistniałego incydentu oraz określiła stopień nasilenia działań operatora kamery. Za rzetelne należało uznać także relacje Z. B., który potwierdził fakt interwencji F. J. na miejscu zdarzenia.

W przypadku zaś zeznań B. S. (1), Sąd uwzględnił je w podobnym zakresie, związanym z potwierdzeniem przez świadka zdarzenia popchnięcia przez M. S. (1) przebywającej na terenie manifestacji kobiety oraz wywołanej tym zdarzeniem reakcji F. J..

1.2

zeznania B. K.

Zeznania B. K. Sąd uznał za wiarygodne w części, w jakiej świadek potwierdził wymianę słowną pomiędzy F. J., a członkami ekipy telewizyjnej stacji (...) w dniu 8 grudnia 2017 roku. Mimo, iż B. K. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia będącego przyczyną zaistniałej scysji, to jednak jego zeznania pozwoliły na zweryfikowanie postawy oskarżonego podczas dyskusji oraz zachowania M. S. (1) - które przez świadka zostało określone jako obojętne, pasywne, a przy tym niewskazujące na występujący po stronie dziennikarza strach.

1.2

zeznania M. S. (2) i A. L.

Sąd dał wiarę zeznaniom funkcjonariuszy Policji M. S. (2) i A. L. odnośnie podjętych przez nich czynności służbowych w trakcie zabezpieczania demonstracji w dniu 8 grudnia 2017 roku. Świadkowie w sposób korespondujący z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym także zeznaniami E. S. wskazali na fakt wylegitymowania M. S. (1) i A. M. (1) podczas zgromadzenia, zaś M. S. (2) dodatkowo przybliżył powody powziętej interwencji.

1.1

1.2

nagrania obrazujące przebieg zgromadzeń publicznych z dnia 10 lipca 2017 roku oraz z dnia 8 grudnia 2017 roku

Sąd za wartościową podstawę ustaleń faktycznych uznał materiał dowodowy w postaci nagrań obrazujących przebieg zgromadzeń publicznych z dnia 10 lipca 2017 roku oraz z dnia 8 grudnia 2017 roku. Niniejszy materiał choć sporządzony został niezależnie od czynności postępowania karnego, to jednak w pełni ukazywał okoliczności będące tłem zaistniałych zdarzeń. Oskarżony oraz świadkowie rozpoznali swoje sylwetki na zapisach filmowych, zaś przebieg uwiecznionych w nich sytuacji w pełni korelował z pozostałymi uznanymi za wiarygodne dowodami.

Część spośród nagrań została przy tym sporządzona w ramach wykonywania czynności dziennikarskich i zdaniem Sądu ukazywała rzeczywistą sekwencję utrwalonych w nich zdarzeń, co umożliwiło poczynienie istotnych ustaleń w sprawie.

1.3

opinia biegłego z zakresu badań broni i balistyki

Za wartościowy dowód w sprawie Sąd uznał także pisemną opinię biegłego z zakresu badań broni i balistyki – podtrzymaną przez biegłego na rozprawie w dniu 30 grudnia 2020 roku. Wydana opinia jest bowiem jasna, pełna i wyczerpująca, a nadto została sporządzona przez podmiot posiadający odpowiednią wiedzę i kwalifikacje. Użyte w opinii sformułowania są zrozumiałe, a argumentacja przytoczona na potwierdzenie zawartych w nich treści jest logiczna. Same zaś wnioski wynikające z przyjętej przez biegłego metodologii są jasne i zostały w sposób klarowny przedstawione. Biegły udzielił precyzyjnej odpowiedzi na postawione mu pytania, zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych, w oparciu o analizę przepisów Ustawy o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 roku – z uwzględnieniem mających miejsce nowelizacji wskazanej ustawy.

ujawnione w toku postępowania dokumenty

Na uznanie za wiarygodne co do ich treści, formy oraz legalności sporządzenia zasługują także dowody z ujawnionych w sprawie dokumentów, w szczególności w postaci kserokopii akt postępowań karnych oraz umów przesłanych przez podmiot (...) S.A - albowiem nie budziły one zastrzeżeń natury prawnej i faktycznej, a żadna ze stron nie kwestionowała faktu i prawidłowości ich sporządzenia.

protokoły czynności procesowych

Odnośnie ujawnionych w toku postępowania protokołów obrazujących sposób przeprowadzenia poszczególnych czynności procesowych, Sąd uznał, że opisane w nich czynności procesowe zostały przeprowadzone i udokumentowane prawidłowo, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

Informacje z Krajowego Rejestru Karnego o oskarżonym F. J. zostały sporządzone zgodnie z ustawą z dnia 24 maja 2000 roku o Krajowym Rejestrze Karnym oraz rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 lipca 2015 r. w sprawie udzielania informacji o osobach oraz o podmiotach zbiorowych na podstawie danych zgromadzonych w Krajowym Rejestrze Karnym, a nadto zostały częściowo poparte kserokopiami akt poszczególnych spraw karnych wraz z załącznikami.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1

1.2

1.3

wyjaśnienia F. J.

Oceniając wyjaśnienia F. J., Sąd uznał, że w większości nie zasługują one na uwzględnienie. Wyjaśnienia oskarżonego są bowiem niespójne i chaotyczne – a jednocześnie w dużej mierze dotyczą wątków oderwanych od przedmiotu postępowania. W zakresie jednak, w jakim relacje procesowe F. J. odnoszą się do ram objętych zarzutami aktu oskarżenia Sąd nie dał im wiary odnośnie okoliczności wskazujących na to, by M. R. (1) podczas zgromadzania publicznego w dniu 10 lipca 2017 roku nie posiadał identyfikatora służbowego, zaś jego profesja nie była oskarżonemu znana. Powyższe twierdzenia oskarżonego w żadnej mierze nie znajdują potwierdzenia w treści uznanych za wiarygodne zeznań M. R. (1) i K. B., a nadto nie wynikają z nagrań obrazujących przebieg manifestacji. Jak wynika bowiem z zapisów filmowych znajdujących się w aktach sprawy, dziennikarz stacji (...) podczas zgromadzenia nosił przy sobie legitymację służbową, trzymając ją równie widoczną jak telefon, na który nagrywał przebieg zgromadzenia, zaś reakcja zgromadzonych wokół niego osób jednoznacznie ukazywała, iż nie był on osobą anonimową i jednoznacznie był identyfikowany jako dziennikarz (...). Za niewiarygodną uznać należało przy tym wersję oskarżonego, aby M. R. (1) w trakcie przemarszu zachowywał się w sposób agresywny i napastliwy, podczas gdy już z zarejestrowanego na nagraniu sposobu rozmowy dziennikarza z J. L. w żaden sposób nie wynika, aby M. R. (1) przejawiał wobec swoich rozmówców niestosowne zachowania, które obiektywnie mogłyby zostać odebrane jako nachalne czy wulgarne. Jednocześnie za całkowicie niewiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia F. J., który utrzymywał, że użyte przez niego, a objęte zarzutem aktu oskarżenia słowa zostały rzucone w przestrzeń i nie odnosiły się wprost do osoby M. R. (1). Zdaniem Sądu po wnikliwej analizie kontekstu sytuacyjnego zarejestrowanego na nagraniach, popartego także uznanymi za wiarygodne zeznaniami M. R. (1), nie sposób takich wniosków wyprowadzić z logicznej i racjonalnej oceny dowodów.

Odnosząc się do czynu zarzucanego F. J. w pkt II aktu oskarżenia, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie przedstawianego przez niego opisu sytuacji z dnia 8 grudnia 2017 roku z udziałem M. S. (1) i A. M. (1). W szczególności nie zasługiwały na uwzględnienie relacje oskarżonego, w których podkreślał on celowe uderzenie jednej z uczestniczek demonstracji przez operatora kamery. Jak wynika bowiem z uznanych za wiarygodne zeznań A. M. (1) oraz M. S. (1) wspomniany incydent nie był nacechowany agresją występującą po stronie M. S. (1), a jedynie wiązał się zamanifestowaniem przez niego sprzeciwu wobec natarczywych zachowań części z uczestników zgromadzenia. W tym miejscu Sąd wskazuje, że w swoich wyjaśnieniach oskarżony w opozycji do wiarygodnych zeznań E. S. opisał miejsce naklejenia przez M. S. (1) naklejki na odzież manifestującej (wskazując na fakt trzymania się przez demonstrującą za klatkę piersiową), jak również zaznaczył, że to on powiadomił o zdarzeniu funkcjonariuszy Policji. Za całkowicie niewiarygodne, nieznajdujące poparcia w treści nagrań z miejsca zdarzenia Sąd uznał także wyjaśnienia oskarżonego, który podkreślał, że po zaistniałym incydencie A. M. (1) w sposób napastliwy i bezczelny żądała od niego wyjaśnień oraz że sytuacja ta stała się powodem do skierowania przez oskarżonego w stronę dziennikarki wulgarnych określeń – zapis nagrań tego zdarzenia jednoznacznie bowiem wskazuje na agresywne i wulgarne zachowanie F. J. wobec spokojnie i koncyliacyjnie zachowującej się A. M. (1).

Odnosząc się z kolei do czynu przypisanego F. J. w pkt IV wyroku, Sąd w świetle precyzyjnego zapisu zatrzymanej broni i amunicji, treści ustawy o broni i amunicji oraz w szczególności wobec jednoznacznej opinii biegłego z zakresu badań broni i balistyki nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, aby w skład znalezionego u niego sprzętu wchodziły wyłącznie urządzenia hukowe oraz tzw. ”ślepaki”, na które nie musiał mieć zezwolenia w rozumieniu ustawy o broni i amunicji. Nie było możliwym także danie wiary twierdzeniom oskarżonego, aby posiadał on uprawnienia do dysponowania ujawnionym u niego sprzętem, szczególnie, że jak wynika z ustaleń poczynionych w toku śledztwa, F. J. w dacie przypisanego mu czynu nie figurował w komputerowej bazie (...), jako osoba posiadająca pozwolenie na broń, czy też dopuszczenie do pracy z bronią. Powyższego nie zmienia przy tym przedłożony przez oskarżonego w toku postępowania dokument Instytutu (...) dotyczący pistoletu W. P-99, kal. 6 mm, który w żaden sposób nie legitymizuje posiadania wskazanej jednostki broni. Sąd w tym miejscu pragnie również zauważyć, że Ustawa o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 r. w zakresie art. 4, 7, 9 i 11 nie ulegała jakimkolwiek modyfikacjom od czasu ujawnienia u oskarżonego opisanych urządzeń, a zatem podnoszone argumenty, jakoby znaleziony u niego skład broni i amunicji nie posiadał wartości bojowej i był w ówczesnym czasie legalny również nie zasługiwały na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu nie sposób uznać, aby instrumentalnie ukierunkowane na zmniejszenie ewentualnej odpowiedzialności karnej wyjaśnienia oskarżonego, mogły stanowić wartościową podstawę poczynionych ustaleń faktycznych.

1.1

częściowo zeznania J. W. (1) P. K.

Analizując wersję wydarzeń przedstawioną przez J. W. (1) i P. K. Sąd nie uwzględnił zeznań świadków, w których opisali oni zachowanie M. R. (1) podczas zgromadzenia w dniu 10 lipca 2017 roku jako niebezpieczne. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom świadków, aby podczas przemarszu, dziennikarz stacji (...) nie dysponował legitymacją służbową, zaś podejmowane przez niego działania pozbawione były cech pracy dziennikarskiej. Zdaniem Sądu takie relacje w żadnej mierze nie wynikają z nagrań obrazujących przebieg manifestacji, a jednocześnie nie korespondują z uznanymi za wiarygodne zeznaniami M. R. (1). Z powyższych też względów Sąd nie dał wiary zeznaniom J. W. (1), który usprawiedliwiając zachowanie oskarżonego podczas zgromadzenia, zdaniem Sądu wskazał na pozbawione logiki pobudki, jakimi kierował się F. J. wypowiadając słowa zawarte w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku.

1.1

zeznania A. M. (2)

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie zachowania przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku, Sąd nie uwzględnił relacji procesowych A. M. (2), którego zeznania składane w toku postępowania sądowego ewidentnie nacechowane były subiektywnym postrzeganiem zdarzenia w kontekście kwestii dotyczących poglądów politycznych. Świadek w zupełnej sprzeczności do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności nagrań z przebiegu manifestacji opisał zachowanie M. R. (1) podczas zgromadzenia - które określał, jako przestępcze, niebezpieczne i wulgarne. Uwadze Sądu nie uszedł przy tym fakt, że depozycje A. M. (2) w głównej mierze koncentrowały się na próbie usprawiedliwienia działań oskarżonego, celem przerzucenia ciężaru winy na dziennikarza, do którego świadek żywi osobistą urazę.

1.2

częściowo zeznania M. S. (1)

Sąd nie uznał za wiarygodne zeznań M. S. (1) w zakresie w jakim świadek podnosił, że wypowiedziana przez F. J. groźba połamania rąk wzbudziła u niego realną obawę jej spełnienia. Ta ocena podyktowana jest analizą zachowania M. S. (1), jego wypowiedzi oraz podjętych po zdarzeniu czynności – analizę taką umożliwiło dokonane przez niego nagranie. W ocenie Sądu, gdyby dziennikarz rzeczywiście bał się nieobliczalnego zachowania oskarżonego z całą pewnością zgłosiłby ten fakt funkcjonariuszom Policji, z którymi miał bezpośredni kontakt chwilę po zdarzeniu, a nadto nie kontynuowałby swych czynności w związku z przygotowywaniem nagrania związanego z imieninami B. S. (2).

1.2

częściowo zeznania Z. B. i B. S. (1)

Sąd nie dał wiary zeznaniom Z. B. i B. S. (1) składanym przez nich w toku postępowania sądowego, w których podkreślali napastliwe i wyzywające zachowanie dziennikarzy stacji (...) podczas gromadzenia materiału prasowego w dniu 8 grudnia 2017 roku. W tym zakresie relacje procesowe świadków stoją w całkowitej sprzeczności do zapisu filmowego obrazującego przebieg manifestacji, a z którego jednoznacznie wynika, że czynności zawodowe podejmowane przez A. M. (1) i M. S. (1) realizowane były w sposób spokojny, pozbawiony agresji i w żadnym wypadku nie nosiły cech natarczywości, czy wulgarności.

zeznania J. W. (2), K. P., J. D., R. P.

Świadkowie nie dysponowali wiedzą odnośnie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

F. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 43 Ustawy prawo prasowe penalizuje zachowanie sprawcy, który używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia dziennikarza do opublikowania lub zaniechania opublikowania materiału prasowego albo do podjęcia lub zaniechania interwencji prasowej. Dobrem chronionym na gruncie omawianego przepisu jest wolność prasy, a także nieskrępowane wykonywanie zawodu przez dziennikarza. Przedmiotem ochrony jest także interwencja prasowa, która oznacza szczególny typ materiału prasowego, wywołanego inicjatywą osób przedstawiających określony problem redakcji (zob. J. Sobczak, Prawo prasowe, s. 869; P. Szustakiewicz, Ochrona powszechnego, s. 78). Przestępstwo stypizowane w art. 43 p.p. ma charakter powszechny i może być popełnione jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Przez pojęcie „groźby bezprawnej” użytej w art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe należy rozumieć grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudza uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, oraz groźbę spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby mu najbliższej. Z kolei zaś przez użycie przemocy zwykło się rozumieć takie oddziaływanie środkami fizycznymi, które — uniemożliwiając lub przełamując opór zmuszanego — ma albo nie dopuścić do powstania lub wykonania decyzji woli, albo naciskając aktualnie wyrządzaną dolegliwością na jego procesy motywacyjne nastawiać jego decyzję w pożądanym przez sprawcę kierunku (vide: T. Hanausek, Przemoc jako forma działania przestępnego, Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1966, s. 65).

W myśl art. 18 § 2 k.k. odpowiada za podżeganie ten, kto chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłania ją do tego.

Na gruncie ustalonego stanu faktycznego w pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że M. R. (1), jako dziennikarz (...) pojawił się w przestrzeni publicznej w miejscu i w czasie zdarzenia opisanego w punkcie pierwszym aktu oskarżenia w celu zebrania i udostępnienia gronu publiczności – widzom (...), materiału prasowego o charakterze informacyjnym. Zakres podejmowanych przez dziennikarza czynności zdaniem Sądu niewątpliwie wpisywał się w termin prowadzenia interwencji prasowej określonej w art. 43 Ustawy prawo prasowe, albowiem w trakcie manifestacji dziennikarz zadawał pytania idącym na czele pochodu osobom publicznym, jak również cały czas transmitował przebieg wydarzeń na żywo za pośrednictwem telefonu komórkowego, a także jego działalność była rejestrowana przez towarzyszącą mu osobę/osoby. Gromadzony przez M. R. (1) materiał prasowy dotykał przy tym kwestii istotnych z punku widzenia zainteresowania publicznego i miał na celu m.in. ukazanie stanowiska osób o odmiennych politycznie poglądach, aniżeli uczestniczących w zgromadzeniu związanym z obchodami katastrofy smoleńskiej. W miejscu i czasie zdarzenia opisanego w pkt I aktu oskarżenia, podczas odbywającego się przestrzeni publicznej zgromadzenia, M. R. (1) jako dziennikarz (...) zadawał pytania osobom publicznym, przywódcom tej manifestacji. Pytania były zadawane w dynamicznej konwencji, w formie rejestracji przebiegu jego czynności i przebiegu marszu, dodatkowo rejestrowane to było przez inną osobę lub osoby. M. R. (1) wzbudzał żywe reakcje części uczestników zgromadzenia, przy czym w znacznej mierze były to reakcje kpiące, prześmiewcze, pozbawione agresji – tak też, wobec chcących go zmarginalizować uczestników marszu reagował pokrzywdzony. Konkretne zachowanie M. R. (1) w dniu 10 lipca 2018 roku nie nosiło cech, które w jakimkolwiek stopniu uzasadniałyby zachowanie F. J.. M. R. (1) był uprawniony do interwencji prasowej, gromadzony materiał miał dotyczyć osób znanych publicznie, zaangażowanych politycznie, wypowiadających się wielokrotnie w kwestiach istotnych ustrojowo, w tym także wolności mediów i poszanowania prawa, a samo zgromadzenie zostało zorganizowane w kontrze do zgromadzenia organizowanego przez osoby o odmiennym politycznie poglądach. Zdarzenia takie rodziły zainteresowanie społeczne i niewątpliwie wywoływały znaczne emocje niezależnie od poglądów politycznych. Przeprowadzenie interwencji prasowej poprzez nagranie obrazu i dźwięku z publicznie, swobodnie dostępnych wydarzeń, także w konwencji przyjętej przez M. R. (1), mogło dla części obywateli Rzeczpospolitej Polskiej, tj. widzów (...), stanowić realizację ich oczekiwań wobec mediów i umożliwić im dostęp do wydarzeń polityczno-społecznych i konfrontację ze swoimi poglądami lub refleksję w tym zakresie. Nie ulega także wątpliwości fakt, że profesja M. R. (1), na gruncie której korzystał on z ochrony prawa prasowego była uczestnikom zgromadzenia – w tym także F. J. - znana, albowiem dziennikarz eksponował legitymację służbową, a jak wynika z załączonych do akt sprawy nagrań był osobą powszechnie rozpoznawalną jako dziennikarz (...), wypowiedzi udzielił mu J. L., zaś jego obecność na miejscu zgromadzenia budziła głośno wyrażane emocje jego uczestników. Większość spośród przejawianych w stosunku do niego zachowań nie była jednak nacechowana agresją, lecz miała charakter prześmiewczy i skupiała się na wyrażaniu krytycznego stosunku do pracy dziennikarza oraz telewizji, którą reprezentuje. Tak okazywane niechętne nastawienie demonstrujących nie uniemożliwiało jednak M. R. (1) zbierania materiału prasowego, w tym rejestrowania obrazu i dźwięku z przebiegu wydarzenia. Ewentualne utrudnienia po stronie demonstrujących miały mało inwazyjną postać i wiązały się głównie z powstrzymywaniem dziennikarza przed przedostaniem się w głąb grupy manifestujących oraz do liderów marszu. M. R. (1), mimo identyfikacji go jako pracownika stacji (...) i związanej tym dezaprobaty wyrażanej wznoszonymi na jego widok okrzykami, również nie wykazywał w stosunku do demonstrujących nieprzyjaznych zachowań, zaś jego postawa w trakcie wykonywania czynności zawodowych wynikała z przyjętej przez niego konwencji prowadzenia dynamicznej interwencji prasowej, która we współczesnym dziennikarstwie jest formą spotykaną, zwłaszcza przy przekazie skierowanych do użytkowników internetu.

Mimo braku agresji ze strony M. R. (1), oskarżony F. J., przebywając w tłumie protestujących, słowami „Weź go jebnij” podżegał inną osobę do użycia przemocy fizycznej wobec realizującego czynności zawodowe dziennikarza. O ile bowiem użyte przez oskarżonego słownictwo nie należy do kanonu literatury pięknej i nie stanowi typowego słownictwa używanego w przestrzeni publicznej przez większość osób, o tyle nie sposób uznać, że jest to czasownik, którego wydźwięk może być na tyle wieloznaczny, aby pozostawiał jakiekolwiek wątpliwości co do intencji oskarżonego. Mówiąc „weź go jebnij” oskarżony chciał, aby inny uczestnik demonstracji uderzył M. R. (1). Wydźwięk wypowiedzianych przez oskarżonego słów w sposób jednoznaczny wskazywał, że oskarżony swym zamiarem obejmował spowodowanie podjęcia przez innego uczestnika zdarzenia działań godzących w nietykalność cielesną M. R. (1) w celu zmuszenia go do zaniechania interwencji prasowej. Niezaprzeczalnym także jest, że oskarżony działał publicznie i z oczywiście błahego powodu – albowiem M. R. (1), swym zachowaniem nie dostarczył oskarżonemu jakichkolwiek powodów do skierowania na jego osobę zagrożenia, które mogło być wywołane nieobliczalną reakcją nielicznych, agresywnie nastawionych do dziennikarza uczestników demonstracji. Sam zaś fakt krytycznego stosunku F. J. do osoby M. R. (1) nie uprawniał oskarżonego do uzewnętrzniania tego typu reakcji. W ocenie Sądu postępując w opisany wyżej sposób, F. J. okazał jednocześnie rażące lekceważenie porządku prawnego w związku z czym jego zachowanie zakwalifikować należało, jako występek o charakterze chuligańskim - w rozumieniu art. 115 § 21 k.k.

W konsekwencji powyższego, Sąd uznał, że swym zachowaniem w dniu 10 lipca 2017 roku F. J. zrealizował wszystkie ustawowe znamiona czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe w zw. z art. 57a § 1 k.k.

☒

1.1.  Uniewinnienie

III

F. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W realiach niniejszego postępowania dla dokonania oceny wypełnienia przez F. J. przesłanek czynu z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe w zw. z art. 57a § 1 k.k. - zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia, niezbędne było poczynienie łącznie dwóch ustaleń: po pierwsze czy do zachowań oskarżonego stanowiących przedmiot niniejszego postępowania doszło w trakcie realizowania interwencji prasowej przez dziennikarzy, po drugie zaś czy kierowana przez oskarżonego w stronę dziennikarza (...) groźba wzbudziła w jego odczuciu uzasadnioną obawę jej spełnienia. W ocenie Sądu Okręgowego, na oba te pytania nie sposób udzielić odpowiedzi pozytywnej, co skutkować musiało uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. W tym miejscu nie można bowiem tracić z pola widzenia, że dokonując oceny prawno-karnej zachowań oskarżonego, pod rozwagę należy brać nie tylko sam charakter jego działań, ale także dokładnie przeanalizować okoliczności będące tłem ich podejmowania. Dopiero kompleksowa eksplikacja wszystkich aspektów związanych z konkretnym zdarzeniem pozwala na adekwatne usytuowanie postępowań oskarżonego w ramach ewentualnego czynu zabronionego.

Powołując się na poczynione ustalenia faktyczne, Sąd w pierwszej kolejności doszedł do przekonania, że na gruncie omawianej sprawy nie sposób uznać, aby do zachowania F. J. będącego przedmiotem niniejszego postępowania doszło w trakcie realizowanej przez dziennikarzy stacji (...) S.A interwencji prasowej. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że A. M. (1) oraz M. S. (1) udali się na miejsce legalnie zorganizowanych manifestacji przy ul. (...) w W. w celu zgromadzenia materiału prasowego, który mógłby im w późniejszym czasie posłużyć do publikacji w programie nadawanym za pośrednictwem telewizji publicznej. Z dołączonego do akt sprawy nagrania wynika przy tym, że dziennikarze początkowo rzeczywiście zajęli się zbieraniem materiału prasowego, albowiem podjęli rozmowy z protestującymi chcącymi podzielić się swoją opinią na temat aktualnych problemów społeczno-politycznych. Mimo zupełnie niekontrowersyjnej formy wówczas przez nich realizowanych czynności, dziennikarze co pewien czas spotykali się z nieprzychylnym nastawieniem części demonstrantów do wykonywanej przez nich pracy, co jednak w żaden sposób nie wpłynęło na zachowanie dziennikarzy, jak również prezentowaną przez nich postawę zawodową. Powyższego aspektu nie zmienił nawet fakt naklejania na odzież A. M. (1) przez nieustalone osoby politycznych naklejek o prześmiewczym charakterze.

Gdy ekipa telewizyjna posiadała już zabezpieczony obszerny materiał prasowy i przed przejazdem na Plac (...) w celu realizacji materiału dotyczącego imienin B. S. (2), przerwała prowadzenie przed gmachem Sejmu RP pracy dziennikarskiej i rozpoczęła poszukiwania kolejnych osób ew. chcących wypowiedzieć się przed kamerą. W tym też czasie M. S. (1) również stał się obiektem naklejania na niego przez innych uczestników demonstracji wspomnianych naklejek – co potwierdzone zostało m.in. zgromadzoną w sprawie dokumentacją fotograficzną. Powyższe zdarzenie stało się z kolei impulsem do podjęcia przez niego działań zmierzających do rewanżu na ustalonej przez niego uczestniczki manifestacji natarczywych zachowań. M. S. (1) na skutek energicznego przyklejenia na odzież E. S. naklejki wywołał u niej krótkotrwałą utratę równowagi, która stała się asumptem do podjęcia nieadekwatnej interwencji przez inne osoby - w tym m.in. F. J., który swoją agresywną i wulgarną postawą dodatkowo zaognił całą sytuację. Wówczas też oskarżony, wypowiedział w kierunku M. S. (1) wskazane w treści zarzutu słowa, których jednak nie sposób utożsamiać z zamiarem uniemożliwienia pracownikowi telewizji publicznej gromadzenia materiału prasowego z uwagi na brak elementu czasowej koincydencji pomiędzy tymi zdarzeniami.

Z tych względów Sąd po poczynieniu powyżej wskazanych ocen prawnych, nie rozpatrywał wypowiedzianej przez F. J. groźby na gruncie ustawy Prawo prasowe, lecz wziął pod rozwagę możliwość zakwalifikowania zachowania oskarżonego, jako wyczerpującego ustawowe znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k. W kontekście powyższego, nie można jednak zapominać, że przypisanie odpowiedzialności karnej za niniejszy występek wymaga nie tylko zrealizowania przez sprawcę czynności wykonawczych groźby, ale także spowodowania stanu, w którym groźba ta wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę jej spełnienia. Tymczasem w ocenie Sądu postawa jak i zachowanie M. S. (1) w chwili oraz po zakomunikowaniu przez F. J. groźby popełnienia na jego szkodę przestępstwa, w żadnej mierze nie wskazywały, aby użyte przez oskarżonego środki presji wzbudziły u dziennikarza jakikolwiek realny niepokój. O powyższym świadczy przede wszystkim zachowanie M. S. (1) bezpośrednio po wypowiedzeniu przez F. J. wskazanych słów, a także fakt, że M. S. (1) mimo sposobności zgłoszenia incydentu legitymującym go funkcjonariuszom Policji, nie skorzystał z tej możliwości - co tylko dowodzi, iż nie traktował on poważnie wypowiedzianych przez oskarżonego słów.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że opisane w zarzucie drugim aktu oskarżenia zachowanie F. J., mimo iż zasługujące na krytykę, nie nosiło znamion czynu zabronionego.

☒

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

IV

F. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z dyspozycją art. 263 § 2 k.k., podlega karze ten, kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję. Przez posiadanie w rozumieniu art. 263 § 2 Kodeksu karnego należy rozumieć każde faktyczne, nawet krótkotrwałe władanie rzeczą, zarówno jak właściciel, ale i bez chęci zatrzymania dla siebie, np. tylko aby używać chwilowo, czy za kogoś innego, z zamiarem przywłaszczenia lub bez, czy przechowanie z upoważnienia innej osoby. Posiadanie charakteryzują takie czynności, jak mieć, trzymać, utrzymać czy dysponować (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 25 października 2018 r., sygn. II KK 366/18). Przestępstwo to ma charakter trwały, a jego bieg rozpoczyna się z chwilą wejścia w posiadanie bez zezwolenia broni palnej lub amunicji (por. wyrok SN z 13 czerwca 1995r., WR 95/95, Prok. I Pr. 1995, nr 11-12, poz. 4). Zgodnie z art. 4 ust 1 pkt 1 oraz pkt 2 i 3 ustawy o broni i amunicji ilekroć w ustawie jest mowa o broni, należy przez to rozumieć broń palną, w tym broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową, z kolei ilekroć w ustawie jest mowa o amunicji, należy przez to rozumieć amunicję do broni palnej, a w rozumieniu ustawy amunicją są naboje przeznaczone do strzelania z broni palnej. W myśl art. 9 ustawy o broni i amunicji, broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11, można posiadać na podstawie pozwolenia na broń. Natomiast zgodnie z art.11 ustawy o broni i amunicji pozwolenia na broń nie wymaga się m.in. w przypadku posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych i posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm.

W świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności opinii biegłego z zakresu badań broni i balistyki bezspornym jest, że oskarżony F. J. w bliżej nieustalonym okresie czasu, nie później jednak niż do dnia 18 grudnia 2017 roku w Ł. przy ul. (...) bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci: pistoletu gazowego B. model (...) kaliber 9 mm (...), nr (...), pistoletu gazowego R. model (...) kaliber 8 mm, pistoletu gazowego W. mod. (...) kal. 9 mm, (...), nr (...), rewolweru na naboje bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” przerobionego metodą samodziałową z rewolweru rozdzielnego ładowania (...) mod. M. (...) - 10, kal. 10 mm/6 mm nr PL (...) produkcji węgierskiej oraz amunicję w postaci: trzech nabojów bocznego zapłonu kal. 5,6 mm „(...)” (.22 LR) produkcji najprawdopodobniej polskiej, w łuskach mosiężnych bez oznaczeń producenta z pociskami ołowianymi ( (...)), jednego naboju pistoletowego gazowego centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), pięćdziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach stalowych, czterech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), dwóch nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), jednego naboju pistoletowego alarmowego centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łusce mosiężnej, dziesięciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, siedmiu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, dwudziestu jeden nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji (...), w łuskach stalowych mosiądzowanych, trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), trzech nabojów pistoletowych gazowych centralnego zapłonu kal. 9 mm (...) produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych z zawartością ładunku obezwładniającego o nazwie (...), sześciu nabojów pistoletowych alarmowych centralnego zapłonu kal. 8 mm K. produkcji niemieckiej, w łuskach mosiężnych.

F. J. świadomie przechowując broń i amunicję w lokalu mieszkalnym, bez wymaganego przepisami prawa zezwolenia niewątpliwie wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona czynu z art. 263 § 2 k.k. W sprawie nie ujawniły przy tym żadne okoliczności mogące usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego, czy też wpływać na ograniczenie jego winy w tym zakresie. W szczególności Sąd uznał, iż nie sposób na korzyść oskarżonego rozpatrywać podnoszonej przez niego na rozprawie w dniu 4 września 2020 roku argumentacji, aby ujawniony u niego sprzęt służył wyłącznie do celów pokazowych, albowiem przedmioty te z racji swej specyfiki należą do kręgu urządzeń odpowiadających ustawowym kryteriom broni palnej, co musi rodzić obowiązek zweryfikowania, jakie rygory oraz wymagania ciążą na ich posiadaczu – weryfikacja ta w realiach niniejszej sprawy możliwa była poprzez zapoznanie się z ogólnodostępnym aktem prawnym w postaci ustawy o broni i amunicji. W jej świetle posiadanie przez oskarżonego bez zezwolenia, wyszczególnionej w pkt 3 aktu oskarżenia broni, jak i amunicji w dacie czynu i obecnie jest zabronione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że wina oskarżonego F. J. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt IV wyroku nie budzi żadnych wątpliwości.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. J.

I, IV

I, IV

Wymierzając oskarżonemu F. J. kary jednostkowe Sąd wziął pod uwagę dyrektywy określone w art. 53 k.k., mając na względzie, aby dolegliwość wymierzonej kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brała pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając karę ograniczenia wolności, Sąd miał na uwadze regulację wskazaną w art. 37 a kk, zgodnie z którą jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy, jeżeli równocześnie orzeka środek kamy, środek kompensacyjny lub przepadek. Wskazać należy, że w świetle dyrektyw wymiaru kary, Sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara nie może spełnić celów kary – w niniejszej sprawie kara ograniczenia wolności jest karą, której wymierzenie zrealizuje zapobiegawcze i wychowawcze cele kary.

Sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Oceniając stopień winy Sąd analizował okoliczności, mające wpływ na zakres swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem, zaś w kontekście oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów miał na względzie treść art. 115 § 2 k.k.

Sąd uznał, że stopień winy oskarżonego F. J. jest duży - oskarżony miał bowiem niczym niezakłóconą zdolność do rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia swych czynów. Powyższe skutkuje uznaniem, że F. J. wiedział, iż podjęte przez niego działania naruszają zarówno normy prawne, jak i społeczne, a mimo tego normy te naruszył.

Oceniając z kolei stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych F. J., Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynów, postać zamiaru i motywację oskarżonego. W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, Sąd uznał, że nie jest on wysoki. Ocena taka podyktowana jest przede wszystkim okolicznościami podjętego przez oskarżonego zachowania – tj. w trakcie trwania zgromadzenia publicznego o dynamicznym przebiegu oraz silnych emocjach uczestniczących w nim osób. Sąd nie stracił natomiast z pola widzenia, że zachowanie oskarżonego nosiło znamiona występku chuligańskiego i stanowiło wyraz lekceważącego stosunku F. J. do obowiązującego porządku prawnego.

Oceniając z kolei stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w pkt IV wyroku, Sąd uznał, że jest on znaczny – albowiem wiązał się ze świadomym posiadaniem przez oskarżonego, bez wymaganego przepisami prawa zezwolenia znacznej ilości niebezpiecznych przedmiotów podlegających na gruncie ustawy o broni i amunicji reglamentacji administracyjnoprawnej.

Wymierzając F. J. kary jednostkowe Sąd miał na uwadze także warunki i właściwości osobiste oskarżonego, w szczególności jego uprzednią karalność za umyślne występki pospolite. Sąd miał także na uwadze, że postawa prezentowana przez F. J., który mimo braku posiadanych ku temu uprawnień i karalności za pospolite przestępstwa przeciwko: zdrowiu i życiu, bezpieczeństwu w komunikacji (związanego ze stanem nietrzeźwości), wolności i wymiarowi sprawiedliwości, uzurpował sobie kompetencje do zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom pokojowych demonstracji, wskazuje na istotny brak poszanowania dla powszechnie akceptowanych wartości społecznych i prawnych. O demoralizacji F. J. świadczy także fakt, że mając świadomość, że nie jest osobą która może zapewnić bezpieczeństwo uczestników manifestacji i osób postronnych – z uwagi na karalność, a także wobec ujawnionych na nagraniach problemów z panowaniem nad emocjami, podjął się ich ochrony, de facto stwarzając pozory troski o bezpieczeństwo i okazując lekceważenie wobec uczestników manifestacji.

Mimo powyższych okoliczności, Sąd uznał jednak, że F. J. nie jest osobą na tyle zdemoralizowaną, by jedynie pobyt w zakładzie zamkniętym mógł zrealizować wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wobec tego, wymierzając oskarżonemu kary za poszczególne czyny Sąd wziął pod uwagę treść art. 37a k.k. i uznał, że w przypadku F. J. możliwe jest orzeczenie kar o charakterze wolnościowym – także w przypadku przestępstwa o charakterze chuligańskim, który nie nakłada na sąd obowiązku wymierzenia wyłącznie kary pozbawienia wolności (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 10 października 2019 roku sygn. akt II AKa 260/19).

Rozstrzygając w zakresie kary Sąd miał na uwadze także względy prewencji indywidualnej i ogólnej, bacząc aby w należytym stopniu zrealizowane zostały cele zapobiegawcze, poprzez jednoznaczne uświadomienie oskarżonemu faktu karygodności naruszenia obowiązujących norm prawnych i społecznych. W ocenie Sądu dolegliwość, jaka łączy się z wymiarem kary, będzie stanowić na przyszłość bodziec zniechęcający oskarżonego do popełnienia czynów naruszających prawo i uzasadniający przekonanie, iż popełnienie przestępstwa się nie opłaca. Sąd miał na uwadze także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zarówno poprzez odstraszanie potencjalnych sprawców, którym wymiar kary winien uświadomić nieopłacalność podobnych zachowań, jak też poprzez kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, uświadamiając, że w ramach obowiązującego porządku prawnego sprawca przestępstwa zostanie wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

W ocenie Sądu pozytywny efekt resocjalizacyjny, skutkujący w przyszłości zmianą zachowania oskarżonego i respektowaniem przez niego obowiązujących przepisów prawa, przynieść może orzeczenie wobec F. J. kary ograniczenia wolności, związanej z wykonywaniem przez oskarżonego nieodpłatnej kontrolowanej pracy na wskazane przez Sąd cele społeczne. Nie ulega wątpliwości w świetle obowiązujących przepisów, że wykonanie kary ograniczenia wolności ma na celu wzbudzenie w oskarżonym woli kształtowania społecznie pożądanych postaw, w szczególności poczucia odpowiedzialności oraz potrzeby przestrzegania porządku prawnego, a zatem doprowadzi do pozytywnego efektu resocjalizacyjnego, zwłaszcza że wykonanie kary ograniczenia wolności nadzorowane będzie zgodnie z art. 55 kkw przez sąd oraz sądowego kuratora zawodowego.

Mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności, ocenione przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary, Sąd wymierzył F. J. za czyn:

- z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 43 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 roku Prawo prasowe w zw. z art. 57a § 1 k.k. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym;

- z art. art. 263 § 2 k.k., karę 2 lat ograniczenia wolności, polegającej na nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Analiza akt sprawy, zachowania F. J. w toku postępowania karnego wskazuje na to, że nie zachodzą przesłanki z art.58 § 2a k.k..

F. J.

V

I, III

Wymierzając F. J. karę łączną 2 lat ograniczenia wolności, polegającej na nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym, Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 86 § 1 kk Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 2 lat ograniczenia wolności.

F. J.

II

I

W myśl art. 57a § 2 k.k., w przypadku skazania oskarżonego za występek o charakterze chuligańskim orzeczenie nawiązki ma charakter obligatoryjny. W związku z powyższym, Sąd orzekł wobec F. J. nawiązkę w wysokości 500 zł na rzecz pokrzywdzonego M. R. (1), uznając że wskazana kwota stanowi z jednej strony adekwatna kompensatę poniesionej przez M. R. (1) krzywdy, a z drugiej jest wystarczającą - w świetle dyrektyw zawartych w art. 53 § 1 kk – represją wobec oskarżonego.

F. J.

VI

III

Na podstawie art. 44 § 1 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k. 373-376) – wskazanych w postanowieniu z dnia 12 października 2018 roku poz. I.a pkt 1-10 (k. 723-724).

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

F. J.

VI

Z uwagi na stwierdzenie przez Sąd zbędności dla postępowania karnego dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych na k. 461 - nr (...), Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił F. J. należący do niego przedmiot.

1.6. inne zagadnienia

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII

Odnośnie kosztów postępowania, Sąd obciążył nimi oskarżonego, uznając że brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Za ewentualnym zwolnieniem oskarżonego z ponoszenia kosztów postępowania nie przemawiały także względy słuszności.

1.Podpis