Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

X Ka 719/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt V K 603/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Co do czynów z punktów I i II sentencji wyroku - naruszenie przepisów postępowania, czyli art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie i brak nadania należytej wagi okolicznościom, że pokrzywdzony H. S. podczas przesłuchania ( k. 2) wskazał, że sprawczyni miała krótkie blond włosy oraz była ubrana w beżową bluzkę, co pokrzywdzony podtrzymał podczas okazania ( k. 172-173), jak również pominięcie, że podczas tego okazania pokrzywdzony nie wskazał na osobę oskarżonej ( k. 172-173), jak również poprzez błędne uznanie za miarodajne przyznanie się oskarżonej do zarzucanych jej czynów; podczas gdy znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna ( k. 9-10) oraz protokół oględzin ( k. 10-14), wskazują wyraźnie, że uwidoczniona tam kobieta ma długie włosy spięte w kucyk oraz jest ubrana w czarną bluzkę; zaś oskarżona w swych wyjaśnieniach nie przyznała się do popełnienia czynów o określonym schemacie, nie będąc w stanie podać jednoznacznych szczegółów; co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że to oskarżona A. G. dopuściła się zarzucanych im czynów na szkodę H. S..

2. Co do czynów z punktów III i IV sentencji wyroku - naruszenie przepisów postępowania, czyli art. 7 oraz art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie, że pokrzywdzona E. W. podczas okazania fotografii ( k. 102-103) nie rozpoznała jako sprawcy żadnej z przedstawionych jej osób; jak również poprzez pominięcie, że w trakcie oględzin monitoringu budynku przy ulicy (...) w W. z dnia 23 maja 2022 r. nie ujawniono żadnej osoby, która przypominałaby rysopisem lub ubiorem oskarżoną; jak również poprzez błędne uznanie za miarodajne przyznanie się oskarżonej do zarzucanych jej czynów; podczas gdy monitoring zabezpieczony w toku sprawy odnosi się do miejsca, dnia oraz czasu, kiedy zgodnie z zarzutem miały zostać popełnione przez oskarżoną czyny na szkodę E. oraz S. W.; zaś co do przyznania się do winy oskarżony w swoich wyjaśnieniach ogólnie przyznała się do popełnienia czynów o określonym schemacie nie będąc w stanie podać jednoznacznych szczegółów; co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że to oskarżona A. G. dopuściła się zarzucanych jej czynów na szkodę E. oraz S. W..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Charakter podniesionych zarzutów odwoławczych, które sprowadzają się do błędnej oceny zgromadzonych dowodów, pozwalają na przedstawienie przez Sąd Okręgowy zbiorczej argumentacji w tym przedmiocie.

Bezzasadny jest zarzut apelacji, jakoby sąd pierwszej instancji nieprawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonej złożone w postępowaniu przygotowawczym. Treść tych wyjaśnień nie upoważnia do wniosku, że oskarżona przedstawiła tylko ogólny schemat popełnionych przestępstw. Oskarżona podała wiele szczegółów, które pokrywają się z pozostałymi dowodami.

W przypadku pierwszych dwóch zarzutów (czyny popełnione na szkodę H. S.) oskarżona już na tamtym etapie opisała ze szczegółami sposób popełnienia przestępstwa. Przykładowo, wskazała, że prosiła pokrzywdzonego o pożyczenie urządzenia do przepychania rur kanalizacyjnych. Opisała modus operandi, które polegało na wykorzystaniu nieuwagi pokrzywdzonego w celu zaboru portfela. Wyjaśnienia w tej częścii są zgodne z zeznaniami pokrzywdzonego.

W przypadku dwóch kolejnych zarzutów (czyny popełnione na szkodę S. i E. W.) oskarżona również opisała pewne szczegóły zdarzenia. Z akt sprawy wynika, że przed zatrzymaniem oskarżonej (do sprawy o czyny na szkodę H. S.) organ Policji nie posiadał jeszcze informacji pozwalających powiązać oskarżoną z czynami popełnionymi na szkodę S. i E. W..

Co istotne, już w trakcie tego przesłuchania w toku dochodzenia oskarżona zastrzegła, że więcej takich czynów nie popełniła (k. 133).

Należy jednak zgodzić się z obrońcą, że przyznanie się do winy nie jest królową dowodów w polskim procesie karnym. W każdym przypadku wyjaśnienia oskarżonego wymagają krytycznej analizy oraz konfrontacji z całością materiału dowodowego.

W niniejszej sprawie wyjaśnienia oskarżonej, w pierwszej kolejności, zostały potwierdzone zeznaniami H. S.. Nie jest jednak słuszne oczekiwanie, że dowody pochodzące z dwóch różnych źródeł osobowych powinny być zgodne „słowo w słowo”, aby mogły stanowić podstawę skazania. Przy ocenie dwóch różnych relacji należy uwzględnić szereg indywidualnych okoliczności. W przypadku pokrzywdzonego, z pewnością jego zaawansowany wiek i ograniczone możliwości zapamiętania wszystkich szczegółów. Szczególnie dotyczy to wyglądu oskarżonej. Praktyka sądowa wskazuje, że również osoby w sile wieku, bez zaburzeń poznawczych, często podają rozbieżne opisy dotyczące tej samej osoby, np. kolorów odzieży. Nie jest to argument na rzecz uznania takich zeznań za niewiarygodne bądź zastosowania art. 5 § 2 k.p.k.

Należy przy tym podkreślić, że pokrzywdzony H. S. wcześniej nie miał kontaktu z oskarżoną. Na postrzeganie chociażby kolorów jej ubioru czy włosów wpływ miał nie tylko wiek świadka, ale również oświetlenie, stosunkowo krótki czas kontaktu wzrokowego, zaskoczenie sytuacją, w której świadek został poproszony o pomoc przez nieznaną mu osobę.

Drobne rozbieżności w relacjach osób, wbrew pozorom, są dowodem spontanicznego, szczerego zeznania, a nie prezentowania wyuczonej wersji zdarzenia.

Po drugie, wersja oskarżonej w przypadku zarzutów nr 1 i 2 została także potwierdzona nagraniem monitoringu, na którym zarejestrowano wizerunek oskarżonej. W ocenie sądu odwoławczego, sporządzony na tej podstawie materiał poglądowy pozwolił na niewątpliwą identyfikację oskarżonej. Zwłaszcza jeśli chodzi o powiększoną (wykadrowaną) sekwencję nagrania, na którym wyraźnie zarejestrowano jej wizerunek.

Potwierdziły to również dalsze wyjaśnienia oskarżonej. Na rozprawie przed sądem odwoławczym umożliwiono oskarżonej złożenie wyjaśnień (przed sądem rejonowym nie było to możliwe, ponieważ oskarżona nie poinformowała o zmianie miejsca pobytu). Jakkolwiek oskarżona zasłoniła się niepamięcią co do zdarzeń objętych zarzutami, to jednak szczerze przyznała, że na k. 9 verte „jest do siebie bardziej podobna”. W szczególności nie zaprzeczyła, że dopuściła się zarzuconych jej czynów. Nie podjęła próby wykazania, że czyny objęte zarzutami w niniejszej sprawie mogą się pokrywać z innymi przestępstwami, których się dopuściła.

Mając to na uwadze, należało uznać za bezzasadny zarzut apelacji, iż sąd meriti dokonał nieprawidłowej oceny dowodów, skoro nie wziął pod uwagę wyniku okazania wizerunku oskarżonej pokrzywdzonemu H. S.. W ocenie sądu odwoławczego, niemożność rozpoznania oskarżonej w trakcie tej czynności nie eliminuje udowodnienia jej sprawstwa w oparciu o inne dowody omówione wyżej. Zresztą treść zeznań pokrzywdzonego w tym wypadku należy uznać za dodatkowy argument na rzecz jego wiarygodności. Pokrzywdzony już na wstępie zastrzegł, że nie wie czy będzie w stanie rozpoznać sprawczynię kradzieży. Powtórzył, że miał krótki kontakt wzrokowy z oskarżoną. Nade wszystko należy podkreślić, że wizerunek oskarżonej został świadkowi okazany dopiero po upływie blisko 7 miesięcy od zdarzenia. Biorąc pod uwagę wiek świadka, stosunkowo krótki kontakt wzrokowy z oskarżoną, trudno było rozsądnie zakładać, że świadek będzie w stanie rozpoznać osobę, z którą wcześniej nigdy nie miał kontaktu.

Za oczywiście bezzasadny należało uznać zarzut apelacji, że w trakcie czynności okazania materiału poglądowego E. W. (zarzuty nr 3 i 4) świadek nie rozpoznała oskarżonej. Wydaje się to oczywiste, skoro na materialne poglądowym nie ujawniono wizerunku oskarżonej. Nawet gdyby tak było, jakość materiału poglądowego nie nadawał się do stanowczego rozpoznania kogokolwiek. Na dalszym etapie postępowania pokrzywdzonej okazano jednak wizerunek oskarżonej w towarzystwie trzech innych osób, zgodnie z rygorami przewidzianymi w k.p.k. Świadek stanowczo rozpoznała oskarżoną jako sprawczynię kradzieży portfela.

Powyższe dowody zostały prawidłowo ocenione przez sąd pierwszej instancji. Wywody apelacji należało zatem uznać jedynie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi, które stanowiły podstawę wyroku skazującego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku ze względu na prawidłową ocenę materiału dowodowego przez sąd pierwszej instancji, w oparciu o którą dokonano prawidłowych ustaleń faktycznych

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Jak w Sekcji 1.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak w Sekcji 3.1.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

Przyznano obrońcy oskarżonej stosowne wynagrodzenie za udzielenie pomocy prawnej z urzędu według obowiązujących stawek w tym zakresie – tj. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2023.2631).

Ze uwagi na aktualną sytuację majątkową oskarżonej odstąpiono od obciążenia jej kosztami postępowania odwoławczego, przejmując te koszty na rachunek Skarbu Państwa.

PODPIS

SSO Sebastian Ładoś