Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 295/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 171/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. W. (2)

Oskarżony - w świetle informacji z K. - jest osobą niekaraną.

karta karna

k.170

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

Dokument został sporządzony przez podmiot uprawniony, w zakresie przyznanych mu kompetencji oraz w formie przez prawo przewidzianej, nadto jego treść nie była podważana w toku postępowania.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego.

Na podstawie art.438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia:

1. naruszenie art.7 kpk, poprzez błędną i dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci nagrań na nośnikach informacji i sprawozdania z badań detektywistycznych i uznanie tych dowodów jako wiarygodnych, w sytuacji gdy brak jest oryginalnego nośnika, na którym zostały zarejestrowane nagrania, oraz oryginalnego nagrania, co uniemożliwia ustalenie przez biegłego czy nagrania zostały wykonane w dniach 28 i 29 stycznia 2021 r., czy nagrania nie noszą śladów ingerencji i braku integralności, czy nagrania są autentyczne, czy nie została zmieniona data nagrań;

2. naruszenie art.7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadka A. G. i uznanie tych zeznań jako wiarygodnych, w sytuacji gdy część zeznań tego świadka składanych w toku postępowania przygotowawczego różni się od tych składanych w toku postępowania sądowego, a także w pewnym zakresie różni się od zeznań składanych przez świadka B. B.;

3. naruszenie art.7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci zeznań świadka B. B. i uznanie tych zeznań jako wiarygodnych, w sytuacji gdy świadek ten sam pozycjonuje się jako wróg oskarżonego, był zainteresowany w tym aby oskarżonemu zaszkodzić, przez prawie 1,5 roku miał dysponować nagraniami obciążającymi oskarżonego i w tym czasie nagrania mogły zostać zmodyfikowane;

4. naruszenie art.7 kpk poprzez dowolną ocenę dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich jako częściowo niewiarygodnych, w sytuacji gdy są one spójne, logiczne i w sposób wiarygodny opisują przebieg zdarzeń, a przede wszystkim fakt, że oskarżony nie miał powodów by łamać zakaz prowadzenia pojazdów, oraz że świadek B. B. w przeszłości odgrażał się, że zaszkodzi oskarżonemu i miał powody by zmanipulować nagranie stanowiące główny dowód obciążający oskarżonego;

5. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 28 i 29 stycznia 2021 r. kierował w ruchu lądowym po drodze podulicznej samochodem osobowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów opartych o podstawę odwoławczą z art.438 pkt 2 kpk wymaga zaznaczenia, iż w całości koncentrują się one na wykazaniu, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd nie spełnia standardów z art.7 kpk. Lakoniczność uzasadnienia Sądu I instancji w tym zakresie powoduje konieczność szczegółowego odniesienia się do przedmiotowego zarzutu. Niewątpliwym jest, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów, aby pozostawało pod ochroną art.7 kpk musi spełniać kilka kryteriów. Po pierwsze, owo przekonanie musi uwzględniać całokształt dowodów ujawnionych w toku rozprawy (art.410 kpk), pod drugie, musi zostać poprzedzone oceną dowodów, która nie traci swojego swobodnego charakteru i uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (art.7 kpk) i po trzecie, powinno zostać w sposób przekonujący uzasadnione w motywach pisemnych wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk).

Powracając na grunt przedmiotowej sprawy zasadnym staje się stwierdzenie, iż materiał dowodowy zgormadzony przez Sąd I instancji jakkolwiek nie można nazwać nazbyt obszernym, to jednak wymowa poszczególnych dowodów prawidłowo ocenionych, pozwalała na poczynienie ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa i przypisania. Wprawdzie Apelujący usiłuje dowieść, że uznanie za wiarygodne nagrań na nośniku informacji oraz sprawozdania z badań detektywistycznych było postąpieniem wadliwym, tym niemniej teza ta jest jedynie polemiką z prawidłowym stanowiskiem Sądu I instancji. Otóż brak jest podstaw do snucia przypuszczeń, iż skoro brak jest oryginalnego nośnika informacji, to ten fakt uniemożliwia stwierdzenie, czy istotnie oskarżony w dniach wskazanych w akcie oskarżenia kierował pojazdem mechanicznym. W tym zakresie trzeba zwrócić uwagę, iż w procedurze karnej nie obowiązuje formalna teoria dowodów, a zatem brak jest podstaw do apriorycznego wykluczania określonego dowodu - a takim niewątpliwie jest kopia nagrania, czy też wspomniane sprawozdanie detektywistyczne - i przyznawanie prymatu nagraniu oryginalnemu. Z drugiej strony nie można też bezkrytycznie gloryfikować określonego dowodu, czy grupy dowodów. Każdy dowód w sprawie nie jest zjawiskiem izolowanym i funkcjonuje w otoczeniu innych dowodów. Dopiero zatem całościowa analiza okoliczności wypływających z poszczególnych dowodów pozwala na wyciągnięcie prawidłowych wniosków w zakresie ich wiarygodności. Pozostając na tej płaszczyźnie należy zwrócić uwagę na to, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie kwestionował faktu, że kierował pojazdem, i że to on został utrwalony na wspomnianych nagraniach, zaś wyrażał wątpliwości co do dat nagrania. Po drugie, o tym, że daty nagrań 28 i 29 stycznia 2021 r. odpowiadają rzeczywistości przekonują inne dowody. Na to, że nagrania miały miejsce w styczniu 2021 r. wskazuje B. B.. Ponadto świadek A. G. zeznając podała, iż zlecenie dokonania obserwacji ówczesnej żony świadka B. B. miało miejsce w styczniu 2021 r. Również w sprawozdaniu z przeprowadzonych przez detektywa czynności wynikało, że obserwacja miała miejsce w okresie od 20 stycznia 2021 r. do 31 stycznia 2021 r. Warto też zwrócić uwagę na pewną okoliczność, która umknęła Apelującemu. Otóż na str.8 sprawozdania z czynności detektywa utrwalono na zdjęciu ceny paliw na stacji Lotosu i ich wysokość jednoznacznie potwierdza treści komunikowane przez B. B. i A. G. w zakresie dat nagrania. Otóż ceny paliw w styczniu 2021 r. w sposób znaczący odbiegły od tych z grudnia 2021 r. i początku 2022 r. (oskarżony w swoich relacjach procesowych wskazywał właśnie z tych okresów mogą pochodzić nagrania) i były znacząco niższe. Te wszystkie okoliczności pozwala na konstatację, iż zarzut zawarty w punkcie 1 apelacji jawi się jako nietrafny.

Kolejny zarzut zmierza do deprecjacji stanowiska Sądu a quo w zakresie wiarygodności zeznań świadka A. G. poprzez próbę wykazania, iż w treściach komunikowanych przez wyżej wymienioną pojawiają się istotne różnice. Otóż nie sposób eliminować dowodu z zeznań świadka li tylko w oparciu o wykazywanie drugorzędnych różnicy w zeznaniach pochodzących z dwóch różnych okresów. Nie można też z pola rozważań tracić tego, że treści komunikowane przez A. G. znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka B. B., w dokumentacji sporządzonej z obserwacji detektywistycznej, ale również w wyjaśnieniach oskarżonego, który de facto nie kwestionował tego, że to właśnie jego osoba została utrwalona na nagraniach. Jeszcze jedna kwestia jest znacząca. Otóż trudno wymagać od świadka, aby w sposób identyczny relacjonował przebieg zajścia, jeśli weźmie się pod uwagę upływ czasu od chwili zdarzeń, to że świadek relacjonował jedną ze spraw, która została mu zlecona, jeśli nadto uwzględni się to, że podczas obserwacji nie doszło do jakichś szczególnych zjawisk, które mogłyby odcisną ślad w pamięci. Także czas trwania obserwacji zamykający się w kilku dniach nie ułatwiał utrwalenia w pamięci zdarzeń. To wszystko pozwala na stwierdzenie, iż niewielkie i drugorzędne różnice w relacjach procesowych wyżej wymienionej nie mogą skutkować prostym wnioskiem o niewiarygodności treści przez nią komunikowanych.

W punkcie 3 apelacji Odwołujący się kwestionuje wiarygodność zeznań B. B. eksponując relację interpersonalna zachodzącą pomiędzy świadkiem a oskarżonym, a przejawiającą się wrogością na podłożu konfliktu osobistego. Oczywiście nie sposób takiej okoliczności pominąć dokonując weryfikacji zgromadzonych w sprawie dowodów. Ale też nie sposób w oparciu li tylko o taką relację oraz fakt, że świadek zwlekał z ujawnieniem obciążających oskarżonego dowodów wyprowadzać wniosku o niewiarygodności deskrypcji procesowych świadka oraz wniosku, iż świadek mógł podejmować działania prowadzące do nawet do modyfikacji dowodów. Otóż o ile istotnie pomiędzy świadkiem a oskarżonym trudno dopatrywać się prawidłowych relacji, to wyprowadzenia na tej podstawie wniosku o niewiarygodności relacji procesowych świadka jest nieuprawnione. Jak już argumentowano do dyspozycji Sądu I instancji nie tylko pozostawały zeznania B. B., ale także relacje procesowe A. G., kwestionowane przez Apelującego nagrania. To wszystko poddane wnikliwej analizie, nawet z uwzględnieniem drugorzędnych obiektów utrwalonych na nagraniach pozwoliło Sądowi zająć prawidłowe stanowisko cod o wiarygodności przedmiotowych zeznań. Tym samym trudno uznać, aby w badanym zakresie postępowanie Sądu a quo sprzeczne było z art.7 kpk w zw. z art.410 kpk.

Ostatni zarzut odwołujący się do podstawy odwoławczej z art.438 pkt 2 kpk kwestionuje ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. I ten zarzut – w ocenie Sądu Odwoławczego – nie może zostać uznany za trafny. W zakresie, w jakim oskarżony zmierzał do wykazania, iż utrwalenie jego wizerunku nastąpiło w innym czasie, niż wskazany w zarzutach aktu oskarżenia, wyjaśnienia oskarżonego nie mogły zostać uznane za wiarygodne, jako że pozostawały w sprzeczności z zeznaniami B. B., A. G., jak też przedłożoną przez tego pierwszego dokumentacją. Skoro zatem stanowisko Sądu I instancji w zakresie przyznania atrybutu wiarygodności tym ostatnim ze wskazanych dowodów nie może być zasadnie kwestionowane, to implikacją powyższego musi być teza jedynie o częściowej wiarygodności deskrypcji procesowych oskarżonego. Takie też stanowisko zaprezentował w dokumencie sprawozdawczym Sad I instancji i jest ono w całości akceptowane przez Sąd Odwoławczy, jako zgodne z art.7 kpk w zw. z art.410 kpk.

W zakresie ostatniego z zarzutów należy wskazać, iż błędne ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i przypisania z reguły stanowią konsekwencję uchybień o charakterze procesowym, które zaistniały, bądź to na etapie przeprowadzania poszczególnych dowodów, bądź na etapie oceny tychże dowodów. Z tej perspektywy błędne ustalenia faktyczne stanowią niejako pochodną pierwotnych uchybień o charakterze proceduralnym. Jeżeli zatem Odwołujący się nie wykazał, aby Sąd a quo uchybił przepisom postępowania normującym postępowanie dowodowe, jak też zarzuty kwestionujące ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji okazały się niezasadne, to tym samym uznać należy że ustalenia faktyczne poczynione przez organ procesowy zostały poczynione zgodzie z zasadą prawdy materialnej z art.2 § 2 kpk i nie mogą być skutecznie kwestionowane.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze to, że zarzuty podniesione w apelacji okazały się niezasadne brak było podstaw do uwzględnienia wniosków odwoławczych zmierzających do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 171/23

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyroku Sądu a quo został utrzymany w mocy, ponieważ przemawia za tym niezasadność zarzutów odwoławczych, jak i to, że kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie ujawniła takich uchybień Sądu I instancji, których uwzględnienie winno nastąpić niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a co mogłoby skutkować zmianą, bądź uchyleniem zaskarżonego orzeczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 zł - tytułem wydatków poniesionych w toku postępowania odwoławczego oraz kwotę 300,00 zł tytułem opłaty. Na wysokość wydatków składają się: ryczałt za doręczenia oraz należności wynikające z zapytania o karalność. Natomiast opłata została ukształtowana w oparciu o art.8 w zw. z art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Podstawę prawną orzeczenia o kosztach stanowi art.636 § 1 kpk, który nakazuje obciążyć kosztami oskarżonego w sytuacji nieuwzględnienia apelacji przez niego wniesionej, w sprawach z oskarżenia publicznego.

PODPIS

SSO Dariusz Zrębiec

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 23 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 171/23

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana