Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 502/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

6

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 9 października 2023 r., sygn. akt VI K 1365/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

H. Z.

Oskarżony od 1 sierpnia 2022 r. jest zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. na stanowisku (...) i jest pozytywnie oceniany przez pracodawcę jako pracownik tej firmy.

Oświadczenie prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z dnia 27.10.2023 r.

k. 4287

2.

H. Z.

Matka oskarżonego – E. Z. choruje na depresję i w okresie od 18 listopada 2023 r. do 23 stycznia 2024 r. przebywała w szpitalu. H. Z. sprawuje opiekę nad matką.

Karta informacyjna leczenia szpitalnego w (...) w P. Oddział Chorób Psychotycznych

k. 4288-4289v

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Oświadczenie prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z dnia 27.10.2023 r.

Dokumenty zostały sporządzone w odpowiedniej formie przez osoby upoważnione do ich wydania. Nie było wobec tego żadnych podstaw do podważania wynikających z nich okoliczności. Sąd Okręgowy nie widział również powodów by podważać deklaracje oskarżonego zawarte w apelacji jego obrońcy o sprawowaniu opieki nad matką E. Z.. Warto dodać w tym miejscu, że dowody te oraz wynikające z nich okoliczności nie miały decydującego znaczenia dla niniejszej sprawy albowiem już Sąd Rejonowy ustalił, że H. Z. po popełnieniu przestępstw stanowiących przedmiot niniejszego postępowania zmienił swoje postępowanie i obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia. Zmianie uległo jedynie miejsce zatrudnienia oskarżonego, co uwzględniono w postępowaniu odwoławczym.

2.1.1.2.

Karta informacyjna leczenia szpitalnego

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez przyjęcie (za aktem oskarżenia) popełnienia przestępstwa polegającego m.in. na podjęciu „czynności bezpośrednio związanych z obrotem tymi wyrobami akcyzowymi poprzez sprzedaż nieustalonym dotąd osobom”, w sytuacji gdy z uzasadnienia wyroku wynika, iż oskarżony „dokonał sprzedaży następującym osobom…”, a co powoduje wewnętrzną sprzeczność pomiędzy opisem czynu, a ustaleniami faktycznymi poczynionymi w niniejszej sprawie.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należało zgodzić się z obroną, że w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy przepisu art. 413 § 2 pkt 1 kpk, który stanowi że wyrok skazujący powinien ponadto (poza elementami wymienionymi enumeratywnie w art. 413 § 1 kpk zawierać także dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Wymogiem wynikającym z przytoczonego przepisu jest więc to aby określenie przypisanego sprawcy czynu było dokładne, a kwalifikacja prawna była efektem subsumcji ustalonych faktów pod właściwy przepis prawa materialnego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2022 r., sygn. akt II KK 166/22, Lex nr 3513070). Prawdą jest, że Sąd Rejonowy w opisie czynu przypisanego M. K. w wyroku przyjął, że podejmował czynności bezpośrednio związane z obrotem wyrobami akcyzowymi, dokonując ich sprzedaży „nieustalonym dotąd osobom”. Tymczasem analiza treści uzasadnienia wyroku prowadzi do wniosku, że część tych nabywców została ustalona w tym postępowaniu, co jednak nie znalazło należytego odzwierciedlenia w opisie czynu przypisanego oskarżonemu M. K.. Wobec wymogu procesowego z art. 413 § 2 pkt 1 kpk aby opis czynu był możliwie jak najbardziej dokładny i odzwierciedlał istotne okoliczności danej sprawy, niespójność jakiej dopuścił się organ I instancji pomiędzy opisem czynu przypisanego oskarżonemu M. K. a przyjętymi w uzasadnieniu wyroku ustaleniami faktycznymi wymagała ingerencji organu odwoławczego w treść zaskarżonego orzeczenia. Podkreślenia przy tym wymaga, że stwierdzone wyżej uchybienie nie świadczy o tym, że doszło do sytuacji, w której Sąd Rejonowy nie potrafił zdecydować jaki materiał dowodowy może w rzeczywistości stanowić podstawę wyroku. Tego rodzaju sugestie w apelacji obrońcy M. K. są zupełnie chybione i sprzeczne z wnioskami do jakich Sąd odwoławczy doszedł po dokładnej analizie całego materiału dowodowego sprawy, konfrontując go z treścią wyroku i uzasadnieniem tego orzeczenia. Stwierdzić trzeba było, że organ meriti rzeczywiście dopuścił się pewnych uchybień przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy, jednakże generalnie procedował w sposób rzetelny, bezstronny i dociekliwy, dążąc do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych. Proces w I instancji niewątpliwie słusznie zakończyło wydanie wyroku skazującego, który wymagał pewnych modyfikacji celem wyeliminowania określonych uchybień, stwierdzonych na etapie postępowania odwoławczego Warto nadmienić, że omawiany tu zarzut, pomimo że został wskazany tylko w apelacji obrońcy M. K., odnosił się właściwie do wszystkich oskarżonych, których objęło postępowanie apelacyjne. Dlatego też, Sąd Okręgowy z urzędu dokonał analogicznych zmian opisu czynów przypisanych również pozostałym oskarżonym, tj. P. P., J. L., P. S. i H. Z..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że uznaje się oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienie karalności niniejszego wykroczenie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgłoszony w apelacji wniosek końcowy nie korelował z treścią omówionego w tym miejscu zarzutu. Dopuszczenie się przez Sąd Rejonowy obrazy przepisu art. 413 § 2 pkt 1 kpk polegającej na niewskazaniu w opisie czynu przypisanego M. K., że sprzedawał on wyroby akcyzowe nie tylko nieustalonym ale także ustalonym osobom, nie wymuszało drastycznej zmiany opisu czynu przypisanego podsądnemu, a tym bardziej zmiany kwalifikacji prawnej z przestępstwa na wykroczenie z art. 65 § 4 kks. Uchybienie organu meriti skutkowało jedynie modyfikacją opisu czynu poprzez dodanie, że sprzedaż wyrobów akcyzowych odbywała się także na rzecz ustalonych osób. Wobec powyższego należało uznać, że wniosek o zmianę wyroku był zasadny. Jednak sposób w jaki miałoby to nastąpić, nie zasługiwał już na uwzględnienie. Zmiany zaskarżonego wyroku, jakie zostały dokonane przez Sąd Okręgowy, m.in. na skutek opisanego wyżej uchybienia, zostaną dokładnie opisane w tabeli 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 424 kpk poprzez jednostronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego istotnej jego części, czego dowodem jest treść uzasadnienia wyroku, a mianowicie uznanie za niewiarygodny materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, którzy zaprzeczyli aby nabywali tytoń od M. K. jednocześnie nie przesłuchując tych osób na rozprawie w ramach zasady bezpośredniości i nie wyjaśniając w ten sposób chociażby kwestii treści rozmów, jakie Sąd przyjął, iż mają świadczyć o transakcjach związanych z tytoniem bez znaków akcyzy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omawianie powyższego zarzutu należy rozpocząć od kilku uwag natury ogólnej, które będą dotyczyć oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w tej sprawie, a nie jedynie tych stanowiących podstawę wyroku skazującego wobec M. K.. Przedmiotem poddanego kontroli instancyjnej postępowania karnoskarbowego były czyny polegające na nielegalnym nabywaniu przez oskarżonych wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy (wbrew obowiązkom wynikającym z ustawy o podatku akcyzowym) oraz dalszej ich sprzedaży ustalonym oraz nieustalonym dotychczas odbiorcom. Podsądni by ukryć swój przestępczy proceder używali numerów zarejestrowanych na inne osoby, zmieniali te numery kiedy podejrzewali, że mogą być podsłuchiwani przez organy ścigania, a dodatkowo w trakcie rozmów ze swoimi klientami używali ustalonych zwrotów mających na celu ukrycie faktycznego przedmiotu transakcji sprzedaży. Wszystkie te zabiegi utrudniały organom ścigania ujawnienie i odtworzenie stanu faktycznego kontrolowanej sprawy. Pomimo tych wskazanych wyżej trudności organom ścigania udało się zebrać wystarczający materiał dowodowy, który po prawidłowej ocenie, z uwzględnieniem dyrektyw z art. 7 kpk i kompleksowej jego analizie przez organ sądowy, pozwolił na niebudzące wątpliwości ustalenie stanu faktycznego sprawy w zakresie transakcji wyrobami akcyzowymi. Obrońcy oskarżonych z kolei, te specyficzne okoliczności uczynili podstawą zarzutów apelacyjnych o brakach w postępowaniu dowodowym i dokonaniu niepoprawnej oceny dowodów, próbując podważyć wyniki działań śledczych oraz ustalenia organu meriti. Zadaniem Sądu II instancji była kontrola zaskarżonego wyroku, z uwzględnieniem indywidualnych okoliczności, dotyczących poszczególnych oskarżonych.

Odnosząc się zatem już stricte do zarzutu błędnej oceny dowodów podniesionego w apelacji obrońcy M. K., to kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia zasadniczo, poza oceną nagrań rozmów prowadzonych przez oskarżonego z użytkownikiem numeru 508-627-683 w zakresie zamówienia towaru nazywanego „treningiem” lub „treningami”, nie potwierdziła nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego, będącego podstawą wyroku skazującego. Zdaniem Sądu Okręgowego ocena ta mieściła się ona w granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem wszystkich dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił znaczną część zgromadzonych dowodów, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich fragmentom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. W konsekwencji czego Sąd odwoławczy w znaczącej części zaaprobował taka ocenę dowodów Sądu Rejonowego.

Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556).

Jednocześnie pamiętać trzeba, że ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną analizę, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd I instancji w kontekście zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt VIII AKa 237/23, Lex nr 3693629).

Przypomnienie powyższych kwestii było potrzebne, gdyż zarzut błędnej oceny dowodów podniesiony przez obrońcę M. K. opierał się na apriorycznym założeniu o wiarygodności jedynie dowodów korzystnych dla tego podsądnego i całkowitej niewiarygodności wszystkich dowodów świadczących na jego niekorzyść. Zabrakło przy tym w złożonym środku odwoławczym odpowiedniego uzasadnienia stanowiska obrony przedstawionego w omawianej kwestii, zgodnego z dyrektywami ustanowionymi w art. 7 kpk. Taki sposób podważania dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów nie był właściwy i przez to nie mógł uzyskać aprobaty organu odwoławczego.

Sąd Okręgowy potwierdził prawidłowość stanowiska organu meriti, który uznał za niewiarygodne zeznania przesłuchanych w charakterze świadków osób - odbiorów wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy od M. K., negujących nabywanie od niego tego rodzaju towarów. Każdorazowo zeznania tych świadków były konfrontowane z treścią kontaktów telefonicznych z oskarżonym M. K., zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Należało przy tym uwzględnić, że znaczna część odbiorców M. K. byli to członkowie jego rodziny, znajomi, osoby z sąsiedztwa. W związku z tym jako świadkowie nie chcieli zaszkodzić M. K., starali się ukryć transakcje wyrobami akcyzowymi bez polskich znaków akcyzy. Ponadto osoby te mogły same obawiać się poniesienia odpowiedzialności karnej za udział w nielegalnym obrocie wyrobami akcyzowymi prowadzonym wbrew regulacjom i wymogom ustawy o podatku akcyzowym. Naturalne w takiej sytuacji było zaprzeczanie uczestniczeniu w transakcjach zakupu takich produktów. Nie oznacza to jednak, że do takich transakcji w rzeczywistości nie dochodziło, co sugerował w apelacji obrońca M. K.. Takie wnioskowanie stoi bowiem w oczywistej sprzeczności z treścią rozmów oskarżonego z tymi osobami, zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Z wiadomych przyczyn obrońca oskarżonego ignoruje przebieg tych kontaktów, budując tezy sprowadzające się do tego, że skoro świadkowie przesłuchani w tym postępowaniu mający nabywać od M. K. wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy zaprzeczyli by do takich transakcji dochodziło to należało oskarżonego uznać za winnego wyłącznie posiadania wyrobów akcyzowych w ilości, w jakiej zostały u niego znalezione w trakcie przeszukania jego mieszkania. Tak uproszczona ocena dowodów i ustalania stanu faktycznego byłyby sprzeczne z podstawowymi zasadami ustanowionymi w kodeksie postępowania karnego. Nie ma bowiem żadnych podstaw by podważać prawdziwość rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...), która co warte podkreślenia, została przeprowadzona w sposób zgodny z wymogami proceduralnymi. W trakcie przeszukania mieszkania M. K. znaleziono wyroby akcyzowe: 5.497 sztuk papierosów bez polskich znaków akcyzy oraz 8,21 kg tytoniu pakowany w woreczki strunowe o wadze około 0,5 kg, tj. w ilościach handlowych, znacznie przekraczających potrzeby przeciętnego palacza. Ponadto, u oskarżonego zabezpieczono gotówkę, którą trudno byłoby mu odłożyć gdyby rzeczywiście uzyskiwał dochód wyłącznie z deklarowanego źródła zarobkowania, czyli z prac dorywczych w komisie samochodowym, gdzie miałby osiągać dochód w wysokości ok. 1.500 zł miesięcznie. Okoliczności te dodatkowo potwierdzają trafność oceny wartości dowodowej rozmów zabezpieczonych w ramach kontroli operacyjnej, które stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. K..

Obrońca tego oskarżonego wytykał w apelacji, że świadkowie będący odbiorcami oskarżonego nie zostali przesłuchani bezpośrednio na rozprawie. Tymczasem zgodnie z art. 350a kpk przewodniczący składu orzekającego może zaniechać wezwania na rozprawę świadków, którzy zostali przesłuchani, przebywających za granicą lub mających stwierdzić okoliczności, które nie są tak doniosłe, aby konieczne było bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie, w szczególności takie, którym oskarżony w wyjaśnieniach swych nie zaprzeczył. Nie dotyczy to osób wymienionych w art. 182. W przypadku przewidzianym powyżej art. 391 § 1 kpk umożliwia sądowi rozpoznającemu sprawę odczytanie w odpowiednim zakresie protokoły złożonych przez świadka zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Prawdą jest, że przytoczone wyżej przepisy jako jeden z głównych powodów odstąpienia od bezpośredniego przesłuchania świadków na rozprawie wymieniają brak doniosłości zeznań świadka wynikającą z tego, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie zaprzeczył okolicznościom, o których zeznawał świadek w postępowaniu przygotowawczym, jednakże nie jest to jedyna możliwa sytuacja zastosowania art. 350a kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk. Znamiennym jest, że w przytoczonym przepisie znajduje się sformułowanie „w szczególności”, a więc organ meriti może również z innych powodów uznać, że zeznania danego świadka lub grupy świadków nie będą tak doniosłe by konieczne było bezpośrednie ich przesłuchanie na rozprawie. Zdaniem organu odwoławczego z jednym z takich przypadków mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Świadkowie, o których mowa w omawianym zarzucie, już w trakcie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zaprzeczyli by kupowali od M. K. wyroby tytoniowe bez polskich znaków akcyzy, a więc złożyli depozycje zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego, a jednocześnie sprzeczne z realną treścią nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Stwierdzenie, które z tych dowodów (zeznania świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego, czy też nagrania rozmów z kontroli operacyjnej) będą stanowiły podstawę dla ustalania stanu faktycznego nie wymagały prowadzenia postępowania dowodowego w postaci bezpośredniego przesłuchiwania świadków na rozprawie. Ponadto należało mieć na względzie, że od czasu interesujących Sąd kontaktów tych świadków z M. K., do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na rozprawie głównej minęło kilka lat. Trudno byłoby oczekiwać po takim czasie aby świadkowie, jeśli nawet zdecydowaliby się zmienić zeznania, pamiętali dokładnie okoliczności transakcji zakupu od M. K. wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy, do których najpewniej nie przywiązywali oni zbyt dużej uwagi traktując je jako nadarzającą się okazję zakupienia papierosów, czy tytoniu w korzystnych cenach. Okoliczność ta dodatkowo potwierdza słuszność stanowiska Sądu Rejonowego, który trafnie nie widział potrzeby wzywania wszystkich tych osób na rozprawę i ich bezpośredniego przesłuchiwania. Zasada bezpośredniości obowiązująca w postępowaniu karnym, do której wielokrotnie w apelacji odnosił się apelujący, doznaje pewnych wyjątków i akurat w niniejszej sprawie zastosowanie jednego z tych wyjątków było w pełni uzasadnione. Bowiem wzywanie wszystkich osób, które nabywały od M. K. wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy niezasadnie przedłużyłoby proces karny (a pamiętać także trzeba o zasadzie sprawności i szybkości rozpoznania sprawy w postępowaniu karnym) i z całą odpowiedzialnością można stwierdzić, że czynności te nie wniosłyby niczego nowego do tej sprawy. Podsumowując, apelujący nie wykazał aby bezpośredni kontakt Sądu z tymi świadkami mógł mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Oprócz tego, co istotne, Sąd Rejonowy nie poczynił ustaleń faktycznych na tych dowodach osobowych, poza niekwestionowanymi okolicznościami, że oskarżony z tymi świadkami się kontaktował. Wreszcie na koniec warto dostrzec, że w toku postępowania dowodowego w I instancji obrona nie przejawiała żadnej inicjatywy w zakresie kwestionowanym na etapie apelacyjnym, nie zgłaszano wniosków o przesłuchanie na rozprawie osób z listy świadków w akcie oskarżenia, których zeznania oskarżyciel publiczny na podstawie art. 394 § 2 kpk w zw. z art. 393 § 1 kpk zawnioskował aby uznać za ujawnione bez odczytywania (k. 3598v-3600).

Mając na względzie powyższe, Sąd odwoławczy uznał, że kwestionowanie przez obrońcę poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy zasadniczo nie było skuteczne. Wyjątkiem były zastrzeżenia odnośnie sprzedaży przez oskarżonego M. K. „zakazanych wyrobów tytoniowych” J. N., a nazywanych między nimi „treningami”. To jednak zostanie omówione poniżej, w pkt 3.5. uzasadnienia. Poza tym przypadkiem, skarżący konstruując zarzut błędnej oceny dowodów zredagował go w sposób stronniczy i nieuwzględniający dyrektyw z art. 7 kpk, które muszą być bezwzględnie przestrzegane przez organ sądowy przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu karnym. Jak już bowiem wyżej wspomniano, obrońca zupełnie ignorował treść rozmów zarejestrowanych w trakcie kontroli operacyjnej (...) oraz ich tło sytuacyjne, dążąc do ograniczenia odpowiedzialności oskarżonego jedynie za wykroczenie karnoskarbowe - posiadanie wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy w ilości zabezpieczonej w trakcie przeszukania jego mieszkania. Jednak obrońca skutecznie nie podważył ustaleń Sądu Rejonowego co do rzeczywistej treści i przedmiotu tych rozmów, zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez „uznanie oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności niniejszego wykroczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze zasadniczo nie potwierdziło nieprawidłowości w ocenie dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy (wyjątek stanowi ocena rozmów oskarżonego z J. N., o czym będzie mowa w pkt 3.5. niniejszego uzasadnienia). Ocena ta była prawidłowa, zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec tego nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uznającego oskarżonego za winnego jedynie wykroczenia karnoskarbowego polegającego na posiadaniu wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy, w ilości jaka została zatrzymana w trakcie przeszukania jego mieszkania. Sąd Okręgowy zmodyfikował opis i kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu, co zostanie dokładnie opisane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia, jednak powodem tych zmian były nie dające się usunąć wątpliwości co do rodzaju sprzedawanych wyrobów akcyzowych, nazywanych w trakcie rozmów „treningami”, a także inne uchybienia Sądu I instancji (procesowe – opis czynu przypisanego, dodatkowe określenie o udzielaniu wyrobów tytoniowych na rzecz ustalonych osób) oraz materialne – błędy w kwalifikacji prawnej czynu M. K..

Lp.

Zarzut

3.3.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 424 kpk poprzez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego, iż część rzekomego materiału dowodowego (zeznania M. S., W. Z., J. N.) w ogóle nie została przeprowadzona, co wydawałoby się obowiązkiem Sądu dokonującego ustaleń, że osoby te miały nabywać od M. K. nielegalny tytoń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po analizie akt sprawy Sąd II instancji stwierdził, że rzeczywiście takie osoby jak M. S., W. Z. oraz J. N. nie zostały przesłuchane w charakterze świadków na żadnym z etapów tego postępowania karnego. Nie jest to jednak uchybienie procesowe deklasujące wartość zapadłego wyroku, choć wg ustaleń Sądu I instancji, mieli to być jedni z kupujących nielegalne wyroby akcyzowe od M. K..

Sąd odwoławczy doszedł do takich wniosków ustaliwszy na podstawie zeznań żony M. S. –I. S. oraz zeznań żony J. N. – D. N. że M. S.oraz J. N. nie żyją. Oczywistym więc jest, że ich przesłuchanie na rozprawie nie było możliwe, a podnoszenie tego typu zarzutu świadczy jedynie o nie dość dobrej znajomości akt przez apelującego. W tej sytuacji, do ustaleń faktycznych na temat nabywania wyrobów akcyzowych przez w/w mężczyzn od M. K. mogły posłużyć same rozmowy zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej (...), a także zeznania I. S. i D. N., wskazujące swoich mężów jako użytkowników sieci telekomunikacyjnej, których rozmowy zostały zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej (...)). Było to działanie poprawne procesowo i w pełni uzasadnione. Pamiętać bowiem należy, że w postępowaniu karnym dowód z zeznań świadków jest jednym z wielu źródeł dowodowych i nie zawsze ustalenia faktyczne opierane są właśnie na tego rodzaju dowodach.

Odnośnie zaniechania przesłuchania w charakterze świadka W. Z., Sąd Okręgowy także nie podzielił stanowiska apelującego obrońcy, choć w tym wypadku, w przeciwieństwie do dwóch wyżej wymienionych potencjalnych świadków, ten żyje i teoretycznie mógłby zostać przesłuchany. Jak ustalono w oparciu o zeznania M. Z. - telefon użytkowany przez W. Z. miał rejestrację na jego żonę – M. Z.. Znamiennym jest, że wezwania tej osoby jako świadka nie domagał się ani prokurator w akcie oskarżenia ani też oskarżony i jego obrońca. Sąd miał więc prawo z urzędu ocenić czy przesłuchanie W. Z. w charakterze świadka jest niezbędne i celowe dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu transakcji sprzedaży wyrobów tytoniowych w postaci 30 paczek papierosów, kryjących się pod określeniem „3 sztang”. Organ orzekający dysponował nagraniem rozmowy z dnia 13 listopada 2019 r. przeprowadzonej w czasie od godz. 18:32:40 do godz. 18:33:07 pomiędzy użytkownikiem numeru (...) (W. Z.) a M. K., którą uznał za dowód zawoalowanej transakcji sprzedaży wyrobów tytoniowych przez oskarżonego na rzecz W. Z.. Sąd Okręgowy zauważa, że nazewnictwo użyte w tej rozmowie było typowe dla analogicznych transakcji z innymi osobami (np. M. S. czy E. B.), zaś oskarżony nie składał żadnych wyjaśnień do tej konkretnej rozmowy. Poza tym nie bez znaczenia jest, że M. K. to chrześniak ojca W. Z., zatem oskarżonemu musiała być znana osoba W. Z.. Obrona dysponowała zatem niezbędnymi danymi do złożenia ewentualnego wniosku o przesłuchanie W. Z. w charakterze świadka, a mimo to wniosek taki w toku całego procesu nie został zgłoszony. Jeżeli obrońca oskarżonego dostrzegał rzeczywistą potrzebę bezpośredniego przesłuchania W. Z. w charakterze świadka na rozprawie to nic nie stało na przeszkodzie aby zgłosił taki wniosek dowodowy w toku prowadzonego postępowania rozpoznawczego. Skoro obrona zaniechała inicjatywy dowodowej w tym zakresie, mogłaby skutecznie wytykać Sądowi Rejonowemu rzekome braki dowodowe gdyby uprawdopodobniła, że przeprowadzenie takiego dowodu osobowego mogłoby być pomocne dla poczynienia trafnych ustaleń faktycznych. Tymczasem, w wypadku tej transakcji - sprzedaży 3 sztang papierosów, Sąd Rejonowy nie dał wiary oskarżonemu, kwestionującemu swoje sprawstwo i można zasadnie założyć, że z przesłuchania W. Z. nic sprzecznego do tych wyjaśnień by nie wyniknęło. Potencjalne zeznania świadka W. Z. nie wniosłyby więc niczego takiego do materiału dowodowego, co mogłoby korzystnie wpłynąć na treść ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez „uznanie oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności niniejszego wykroczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w zaniechaniu przesłuchania na rozprawie świadków M. S., W. Z. oraz J. N.. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uznającego winę i sprawstwo oskarżonego jedynie za wykroczenie karnoskarbowe posiadania wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy w ilości, jaką zatrzymano w trakcie przeszukania jego mieszkania. Sąd Okręgowy zmodyfikował opis i kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu, co zostanie opisane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia, jednakże powodem tych zmian były nie dające się usunąć wątpliwości co do rodzaju sprzedawanych wyrobów akcyzowych, nazywanych w trakcie rozmów „treningami”, a także inne uchybienia Sądu I instancji (procesowe – opis czynu przypisanego, dodatkowe określenie o udzielaniu wyrobów tytoniowych na rzecz ustalonych osób) oraz materialne – błędy w kwalifikacji prawnej czynu M. K..

Lp.

Zarzut

3.4.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk poprzez niewyjaśnienie na jakiej podstawie dowodowej Sąd przyjął, iż papierosy i tytoń mające być przedmiotem czynu zabronionego M. K., zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew przepisom art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, skoro żaden dowód, w tym opisywana kontrola operacyjna, na to nie wskazuje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy wyjaśnił powody przyjęcia, że papierosy i tytoń będące przedmiotem sprzedaży przez M. K. ustalonym oraz nieustalonym dotychczas osobom, zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew przepisom art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym. Sąd I instancji trafnie zwrócił uwagę na fakt, że w trakcie przeszukania mieszkania tego oskarżonego znaleziono 8,21 kg tytoniu do palenia (zapakowanego w woreczki strunowe o wadze około 0,5 kg) oraz 5.497 sztuk papierosów, przy czym żaden z tych wyrobów akcyzowych nie był oznaczony polskimi znakami akcyzy. Ponadto warto podkreślić, że M. K. nie miał zarejestrowanej działalności gospodarczej uprawniającej go do obrotu wyrobami tytoniowymi, ani też odpowiedniej koncesji na tego typu działalność handlową. Okoliczności te w połączeniu z wynikami przeszukania mieszkania oskarżonego potwierdzają, że wyroby akcyzowe, w które M. K. się zaopatrywał z nieustalonego źródła, a następnie sprzedawał ustalonym oraz nieustalonym osobom, zostały sprowadzone do Polski wbrew przepisowi art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym i nie były one oznaczone polskimi znakami akcyzy. Istotne jest także, że ceny w jakich M. K. oferował swoim odbiorcom wyroby akcyzowe w postaci tytoniu oraz papierosów były znacznie niższe aniżeli zbliżonych przedmiotowo towarów oferowanych legalnie w sklepach. W przypadku gdyby wyroby akcyzowe jakimi dysponował M. K. były oznaczone polskimi znakami akcyzy, nie oferowałby on ich innym osobom w tak niskich cenach, gdyż po prostu nie byłoby to dla niego opłacalne. Wyroby tytoniowe sprowadzone do Polski legalnie, zgodnie z wymogami ustawy o podatku akcyzowym mają bowiem wyższą cenę niż tożsame przedmiotowo towary sprowadzone w sposób sprzeczny z wymogami tej ustawy, ponieważ uzyskanie znaków akcyzy wiąże się z dodatkowymi kosztami dla podmiotów trudniących się handlem wyrobami akcyzowymi. Poza tym, jest oczywistym, że transakcje tytoniowe zgodne z prawem polskim nie wymagałyby takich zabiegów kamuflujących jakie czynił oskarżony w kontaktach z kupującymi. Poza tym, znamienna jest postawa procesowa dużej części osób nabywających, tych ustalonych przez organy ścigania, nieskorych do ujawniania w jakim procederze uczestniczyli. Gdyby kupowali towary legalne, nie mieliby powodów aby unikać odpowiedzi na pytania, podawać niewiarygodne okoliczności. Wszystko to analizowane łącznie daje jasny wniosek, że papierosy i tytoń będące przedmiotem czynu zabronionego M. K., zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew regulacjom ustawy o podatku akcyzowym. Stanowisko organu I instancji w tej kwestii było więc trafne i zawierało wystarczające uzasadnienie. Przeciwne, jednostronne twierdzenia z apelacji obrońcy M. K. miały charakter polemiczny i nie spotkały się z aprobatą organu odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez „uznanie oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności niniejszego wykroczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedmiotowy wniosek o wydanie wyroku reformatoryjnego i uznaniu czynu M. K. wyłącznie za wykroczenie karnoskarbowe nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na bezzasadność podniesionego powyżej zarzutu. Nie miał bowiem racji obrońca, że Sąd Rejonowy nie wyjaśnił podstawy przyjęcia, że wyroby akcyzowe, którymi handlował oskarżony zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew regulacjom ustawy o podatku akcyzowym. Organ meriti w sposób wystarczający wyjaśnił tę okoliczność i ustalił ją w sposób prawidłowy. Nie było więc z tego tytułu powodów do dokonania oczekiwanych przez obrońcę zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej M. K.. Organ odwoławczy dokonał co prawda pewnych modyfikacji w treści tego orzeczenia, jednakże były one następstwem innych uchybień Sądu I instancji, niż te, których występowanie obrońca zgłosił w powyższym zarzucie.

Lp.

Zarzut

3.5.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk poprzez niewyjaśnienie w ramach dążenia do wykrycia prawdy materialnej, na jakiej podstawie dowodowej Sąd dokonał odkodowania zakamuflowanego zdaniem Sądu języka, jakim miał posługiwał się M. K. w przytaczanych rozmowach, zwłaszcza że:

- żaden z oskarżonych ani świadków nie złożył depozycji rozszyfrowujących słowa używane podczas tychże rozmów;

- notatka z analizy rozmów wykonana przez funkcjonariuszy Policji nie może stanowić dowodu w sprawie w rozumieniu art. 174 kpk;

- Sąd Rejonowy w ocenie rozmów podaje odmienną, sprzeczną z sobą interpretację znaczeń słów w nich użytych, gdzie te same sformułowania wypowiedziane przez te same osoby ocenia zupełnie inaczej i nie wskazuje dlaczego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie potwierdził aby doszło do obrazy przepisu art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk. Sąd Rejonowy rozpoznający kontrolowaną sprawę, kierował rozprawą i czuwał nad jej prawidłowym przebiegiem, bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. Ponadto, podstawę rozstrzygnięć w sprawie stanowiły prawdziwe ustalenia faktyczne (w zakresie w jakim wyrok Sądu I instancji został utrzymany w mocy). To natomiast, że wynik przeprowadzonego postępowania nie satysfakcjonował oskarżonego M. K. i jego obrońcy nie oznacza, że doszło do naruszenia reguł proceduralnych obowiązujących w postępowaniu karnym.

Za bezpodstawne uznać należało twierdzenia apelującego, iż organ sądowy, który wydał zaskarżony wyrok nie wyjaśnił na jakiej podstawie dowodowej dokonał odkodowania słownictwa jakim M. K. i jego odbiorcy mieli się posługiwać w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Bowiem dokładna i pełna analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a nie jedynie odpowiednio dobranych elementów przytoczonych w apelacji, prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji bezbłędnie odkodował ten zakamuflowany język, funkcjonujący między uczestnikami transakcji wyrobami akcyzowymi bez polskich znaków akcyzy, co uczynił w oparciu o całość materiału dowodowego zgromadzonego w tej sprawie. Na podkreślenie zasługuje to, że organ meriti bardzo rzetelnie przeanalizował wszystkie rozmowy zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej (...), pod względem formalnym i merytorycznym. Świadczy o tym chociażby wykluczenie części z nich wobec stwierdzenia, że kontrolę operacyjną zarządzono sprzecznie z przepisami (nie odnosiło się to akurat do oskarżonego M. K.), a także umniejszenia przez Sąd ilości wyrobów akcyzowych stanowiących przedmiot czynów innych oskarżonych. Aby dokonać właściwego odkodowania tego zakamuflowanego języka jakim posługiwano się w kontaktach telefonicznych należało przeanalizować wszystkie stanowiące materiał dowodowy rozmowy zarejestrowane w ramach prawidłowo zarządzonych kontroli operacyjnych, a nie jedynie część z nich, którą wyeksponowano w apelacji. Ponadto trzeba było uwzględnić pozostałe okoliczności, powiązane przedmiotowo, w tym zwłaszcza wyniki przeszukań przeprowadzonych u poszczególnych oskarżonych. Te pozwoliły na ustalenia w jakich wagowo paczkach był sprzedawany tytoń do palenia (pakowany w około 0,5 kg woreczkach) oraz jak odbywała się sprzedaż papierosów (jednostką zamówieniową była „sztanga”, czyli 10 paczek papierosów, „rakieta”- inaczej 10 paczek papierosów). Poza tym, nie można zapominać o zeznaniach tych ze świadków, którzy potwierdzali zakup nielegalnych wyrobów tytoniowych, podając w jakiej gramaturze w paczkach sprzedawany był tytoń, a w jakich jednostkach odbywał się handel papierosami. Co prawda były to osoby nie zeznające na temat transakcji z oskarżonym M. K., tylko z innymi oskarżonymi, jednak pomocne i w jego sprawie, gdyż słownictwo używane przez nich wszystkich było praktycznie takie samo. Wszystko to analizowane łącznie dawało wystarczające podstawy aby rozszyfrować zakamuflowany język, którym posługiwał się również M. K. i jego klienci w celu bezpiecznego prowadzenia zakazanych transakcji tytoniowo-papierosowych. Prawdą jest, że większość świadków nie złożyła wprost depozycji rozszyfrowujących konkretne słowa używane podczas rozmów, nie uczynił też tego żaden z oskarżonych, jednak ostatecznie nie było to przeszkodą dla organu orzekającego, choć oczywiście utrudniało to zadanie. Wspomnieć jednak warto o zeznaniach kilku świadków, pomocnych w tym zakresie: T. B. (k. 1358), E. G. (k. 1365) kupowali od P. S. tytoń pakowany po 0,5 kg, M. (1) S. (1) podała, że kupowała sztangi po 10 paczek w każdej (k.1396), a Z. K. kupowała rakiety po 10 paczek papierosów (k. 1339). Ustalenie słownika zamawianych towarów było zatem możliwe na podstawie kompleksowej analizy zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego.

Obrońca oskarżonego w apelacji podnosił, że notatka z analizy rozmów wykonana przez funkcjonariuszy Policji nie mogła stanowić dowodu w sprawie w rozumieniu art. 174 kpk, z czym Sąd odwoławczy się nie zgodził. Analiza materiałów zgromadzonych podczas przeprowadzonej kontroli operacyjnej, prowadzonej w ramach sprawy o kryptonimie (...) została bowiem sporządzona przez funkcjonariusza Policji w trybie wykonywania czynności operacyjnych z art. 19 ustawy o Policji, dokumentując czynności postępowania przygotowawczego, z których przeprowadzenia nie jest wymagane sporządzenie protokołu. Co więcej tego typu notatka nie zastępuje zeznania świadka w rozumieniu art. 174 kpk – ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2005 r., II AKa 396/05, Legalis nr 72922). Taka więc analiza materiałów zgromadzonych podczas przeprowadzonej kontroli operacyjnej mogła stanowić dowód i zostać zaliczona w poczet dowodów na podstawie art. 393 § 1 kpk. Natomiast z całą stanowczością należało przy tym zaznaczyć, że dane zawarte w tej notatce pomocniczo posłużyły Sądowi Rejonowemu do odkodowywania zakamuflowanego języka używanego w trakcie rozmów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej (...). Sąd bowiem ustaleń w tym zakresie dokonywał samodzielnie, w oparciu o kompleksową analizę całości materiału dowodowego, dokonaną z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Obrońca oskarżonego natomiast przekonując, że interpretacja znaczeń użytych słów przez Sąd Rejonowy była nie do przyjęcia, posłużył się kilkoma przykładami rozmów M. K. z dwoma osobami (J. N. oraz E. B.), w oderwaniu od innych rozmów dostępnych dla organu orzekającego w tej sprawie. Zdaniem obrońcy w tych dwóch przypadkach Sąd Rejonowy podawał odmienną, sprzeczną ze sobą interpretację znaczeń słów w nich użytych. Oczywistym jest, że taka skrótowa analiza nie mogła doprowadzić do poprawnego ustalenia znaczenia poszczególnych zwrotów i należało zbadać wszystkie dostępne źródła dowodowe. W efekcie, Sąd Okręgowy nie podzielił zapatrywań obrony w odniesieniu do rozmów oskarżonego prowadzonych z osobą wskazaną jako E. B. albowiem w tym wypadku każdorazowo podawane cyfry odnosiły się do ilości woreczków tytoniu po 0,5 kg, jakie zamawiała u M. K.. Udało się śledczym ustalić, że tytoń do palenia był przez oskarżonych (w tym M. K.) sprzedawany właśnie w opakowaniach o takiej gramaturze i tak pakowany tytoń został zatrzymany w trakcie przeszukania przeprowadzonego m.in. w miejscu zamieszkania M. K.. Trzymając się ustalenia o 0,5 kg woreczkach tytoniu, wszystkie wymienione w apelacji transakcje zgadzają się pod względem matematycznym. Wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy, jest korelacja pomiędzy przyjętą przez Sąd sumaryczną ilością tytoniu z poszczególnych transakcji a liczbą zamówionych przez E. B. woreczków tytoniu, i tak: 1) „dwa i cztery” oznacza 3 kg tytoniu (2x0,5 kg + 4x0,5 kg), 2) „cztery” oznacza 2 kg tytoniu (4x0,5 kg), 3) „cztery i sześć” oznacza 5 kg tytoniu (4x0,5 kg + 6x0,5 kg), 4) „trzy i jeden” oznacza 2 kg tytoniu (3x0,5 kg + 1x0,5 kg), 5) „dwa i dwa” oznacza 2 kg tytoniu (2x0,5 kg + 2x0,5 kg).

Dokonując kontroli odwoławczej ustaleń Sądu I instancji co do rozmów M. K. z osobą wskazaną jako J. N., należało jednak częściowo przyznać rację apelującemu i stwierdzić, że odkodowanie przez Sąd Rejonowy znaczenia sformułowania „trening” nie mogło się ostać gdyż było niepewne. W tym wypadku bowiem drobiazgowa analiza rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) prowadzonych z M. K. przez użytkownika numeru telefonu zarejestrowanego na dane D. N. poddaje w wątpliwość trafność ustaleń Sądu Rejonowego. Zdaniem Sądu odwoławczego brak jest logiki i konsekwencji co do towarów określanych mianem „treningów”. Znamiennym jest, że określenie to przewija się głównie w rozmowach z kontroli operacyjnej (...), a przy innych osobach podsłuchiwanych, tylko w pojedynczych przypadkach, przez co nie można było znaczenia tego sformułowania dobrze odczytać, porównać z innymi transakcjami. Ponadto, co niezmiernie istotne, po przeanalizowaniu rozmów: z 22 lipca 2019 r., 9 sierpnia 2019 r., 16 sierpnia 2019 r., 28 sierpnia 2019 r., 29 sierpnia 2019 r. (zdaniem Sądu Okręgowego rozmowy 28 i 29 sierpnia 2019 r. dotyczyły jednego zamówienia i jego realizacji), 25 września 2019 r., 11 października 2019 r., 15 października 2019 r., 24 października 2019 r. oraz 28 października 2019 r., nie sposób ustalić, czy słowo „trening” rzeczywiście znaczyło tytoń, a jeżeli tak to jaką jego ilość obejmowało to określenie. Sumowanie nabywanych od oskarżonego towarów kryjących się pod hasłami „pszenica” i „trening”, nie przynosiło bowiem logicznego efektu. Przykładowo, niekonsekwentnie zostało przyjęte przez Sąd I instancji, że 3 „treningi” i „pszenica” to 3,5 kg tytoniu (rozmowa z 16.08.19 r.), a „trening” i „pszenica” to 2,5 kg tytoniu (rozmowa z 22.07.19 r.). Z uwagi na kierunek wniesionej apelacji, bezproduktywne byłoby czynienie innych, niekorzystnych ustaleń w tym zakresie, choć jest pewne, że nazwa ukrywała towar, którym oskarżonym. K. nie miał prawa handlować. Być może pod tą nazwą kryła się pewna ilość papierosów (od słów kojarzących się z siłownią „trening” i „sztanga”) ale nie wiadomo co to dokładnie było. Dlatego też Sąd odwoławczy uznał rację obrońcy, że odkodowanie znaczenia tego sformułowania przez Sąd Rejonowy nie pozostawało pod ochroną art. 7 kpk. Zaznaczyć jednak należy, że uchybienie to nie rzutowało negatywnie na pozostałe, przyjęte do zaskarżonego wyroku, ustalenia co do znaczenia zaszyfrowanych określeń, używanych w trakcie rozmów nabywców z M. K.. Mając na względzie stwierdzone poważne wątpliwości co do transakcji dotyczących przedmiotu oznaczanego sformułowaniem „trening”, takie których nie dało się usunąć (brak innych dowodów do przeprowadzenia, J. N. zmarł), Sąd Okręgowy, kierując się regułą procesową z art. 5 § 2 kpk, postanowił wyeliminować powyższe transakcje z zarzutu przypisanego M. K.. W sumie ilość tytoniu objętego tymi transakcjami to 19,5 kg i o taką wartość umniejszyć należało w opisie czynu nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci tytoniu, przyjmując że ten przedmiot opodatkowania ostatecznie wyniósł 32,71 kg tytoniu. Wobec tej zmiany zaszła konieczność ustalenia o ile mniejszy był podatek akcyzowy oraz podatek od towarów i usług, które M. K. uszczuplił swoimi bezprawnymi działaniami. Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dane wynikające z akt sprawy (kalkulator podatkowy tom III i IV), że stawka akcyzy za 1 kg tytoniu do palenia wynosiła 834,25 zł, a więc 19,5 x 834,25 zł, co stanowi 16.268 zł podatku akcyzowego. Należało je odjąć od kwoty podatku akcyzowego wskazanej w zarzucie, co daje kwotę uszczuplenia w wysokości 79.764 zł. Natomiast wartość jednego kg tytoniu do palenia przyjęta przy wyliczeniach podatku VAT wynosiła 974 zł, a więc 19,5 kg x 874 zł x 23 % VAT = 4.368 zł i o tę wartość należało umniejszyć wysokość podatku VAT przyjętą w zarzucie, co daje kwotę uszczuplonego podatku VAT w wysokości 17.335 zł. Stosowne zmiany zaskarżonego wyroku w tym zakresie nastąpiły na etapie wyrokowania w postępowaniu odwoławczym.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez „uznanie oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności niniejszego wykroczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza wykazała słuszność części wskazań z powyżej omówionego zarzutu. Z uwagi na występujące wątpliwości co do znaczenia określenia „trening” używanego w rozmowach M. K. z użytkownikiem numeru zarejestrowanego na D. N. należało wyeliminować z opisu czynu przypisanego M. K. te transakcje bądź ich elementy, gdzie jako ich przedmiot użyto tego określenia. Umniejszenie przedmiotu opodatkowania nieujawnionego właściwemu organowi w postaci tytoniu do palenia spowodowało konieczność ponownego obliczenia wartości podatku akcyzowego oraz podatku VAT, które zostały uszczuplone przez bezprawne działania M. K., z uwzględnieniem umniejszenia wartości tych podatków po wyeliminowaniu przez Sąd Okręgowy z czynu przypisanego oskarżonemu transakcji dotyczących „treningów”. Wszystko powyższe doprowadziło do dokonania przez Sąd Okręgowy zmian w zaskarżonym wyroku, które są opisane w tabeli 5.2. niniejszego uzasadnienia. Natomiast te modyfikacje nie doprowadziły do ustalenia, że czyn oskarżonego stanowi jedynie wykroczenie karnoskarbowe, o co zabiegał apelujący.

Lp.

Zarzut

3.6.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. K. – adw. K. T.:

Błąd w ustaleniach faktycznych sprowadzający się do mylnego uznania, iż oskarżony M. K. w okresie co najmniej od 9 lipca 2019 roku do dnia 13 stycznia 2021 roku w P., K. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru i wykorzystaniu tej samej sposobności, czyniąc sobie z popełnienia przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, nabył od nieustalonych dotąd osób wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci co najmniej 87.457 sztuk papierosów oraz co najmniej 51,21 kg tytoniu krojonego do palenia, które to wyroby zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew przepisom art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, tj. stanowiły przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 2 kks, a następnie, bez urzędowego sprawdzenia podjął czynności bezpośrednio związane z obrotem tymi wyrobami akcyzowymi poprzez sprzedaż nieustalonym osobom, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci co najmniej 87.457 sztuk papierosów oraz 51,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 96.032 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 21.703 PLN, podczas gdy prawidłowo zebrany i ustalony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony ten w dniu 12 stycznia 2021 roku posiadał 5.457 sztuk papierosów i 8,21 kg tytoniu krojonego, a co powoduje, że doszło do przedawnienia karalności na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy przypomina, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku) ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że zdecydowana większość zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego M. K. co do nieprawidłowej oceny zgromadzonych dowodów przez Sąd Rejonowy oraz obrazy innych jeszcze przepisów proceduralnych okazała się nietrafna. Skarżący nie wykazał żadnych faktycznych nieprawidłowości jakich miałby się dopuścić organ meriti przy weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją było uznanie, że zgłoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa oskarżonego za przypisane mu w wyroku przestępstwo, stanowił jedynie wyraz subiektywnego zapatrywania obrońcy sprowadzający się do twierdzenia, że jego mandant nie popełnił przypisanego mu przestępstwa. To całkowicie niesłuszne stanowisko apelujący oparł na dowodach, którym prawidłowo odmówiono przymiotu wiarygodności, a mianowicie wyjaśnieniach oskarżonego M. K. oraz zeznaniach świadków, którzy wbrew treści rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) negowali nabywanie od M. K. wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy. Sprawstwo i wina podsądnego odnośnie przypisanego mu w wyroku czynu zabronionego ustalono zaś w sposób niewątpliwy, w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy, rzetelnie przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, z dodatkowymi wskazaniami organu odwoławczego podanymi w tym opracowaniu. Dowody te współgrały ze sobą, tworząc logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu inkryminowanych zdarzeń, a apelujący nie zdołał wykazać takich błędów, które rzutowałyby na treść zapadłego wyroku. Natomiast potwierdzone przez Sąd II instancji uchybienia i sprzeczności, których nie ustrzegł się Sąd wydający zaskarżony wyrok, zostały usunięte i rozstrzygnięte na etapie apelacyjnym, zgodnie z zasadami procedury karnej. Dodatkowo Sąd Okręgowy stwierdził błędy w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, co zostanie omówione w dalszej części niniejszego dokumentu. Wszystkie te nieprawidłowości wymagały ingerencji ze strony organu odwoławczego i dokonania zmian opisu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej, po to aby treść wyroku przystawała do okoliczności sprawy ustalonych przez Sąd Rejonowy i tych częściowo zmodyfikowanych w instancji odwoławczej (zmniejszenie ilości tytoniu do palenia o transakcje dotyczące „treningów”, dodanie do opisu, że podejmował bezprawne czynności bezpośrednio związane z obrotem wyrobami akcyzowymi także z ustalonymi osobami.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez „uznanie oskarżonego M. K. winnym tego, że w dniu 12 stycznia 2021 roku w K. posiadał wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci 5.457 sztuk papierosów oraz 8,21 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 11.813 PLN oraz podatek VAT w łącznej kwocie 3.067 PLN, co stanowi wykroczenie w rozumieniu art. 65 § 4 kks i za to na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks i art. 113 § 1 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 kpk, umorzenie postępowania karnego wobec przedawnienia karalności niniejszego wykroczenia, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu czynu były zasadniczo poprawne i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na tych dowodach, które w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uznającego oskarżonego za winnego jedynie wykroczenia karnoskarbowego polegającego na posiadaniu wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy w ilości, jaka została zatrzymana w trakcie przeszukania jego mieszkania. Sąd Okręgowy zmodyfikował opis i kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu oraz wymierzył mu nową, łagodniejszą karę, co zostanie opisane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia. Przyczyną takiego stanu rzeczy były niedające się usunąć wątpliwości co do przedmiotów nazywanych w trakcie rozmów „treningami” oraz brak wskazania w opisie czynu, że wyroby tytoniowe podsądny bezprawnie sprzedawał także na rzecz ustalonych osób, a także przyjęcie błędnej kwalifikacji prawnej.

Lp.

Zarzut

3.7.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. P. – adw. A. R.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne odmówienie wiarygodności lub częściowej wiarygodności zeznań świadków dlatego, iż osoby te kwestionowały w całości lub tylko częściowo skuteczny przebieg transakcji zakupu papierosów lub tytoniu co świadczy o tendencyjnym i nieobiektywnym podejściu Sądu I instancji i stanowi błąd logiczny Sądu I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi ogólne poczynione w pkt 3.2. niniejszego uzasadnienia odnoszą się także do oceny dowodów dotyczących oskarżonego P. P.. Sąd odwoławczy nie stwierdził by w toku weryfikacji materiału dowodowego doszło do uchybień rzutujących na treść zaskarżonego wyroku odnośnie tego podsądnego. Ocena tych dowodów była rzetelna, szczegółowa i uwzględniała w odpowiednim stopniu dyrektywy z art. 7 kpk, tj. zasady doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz wskazania wiedzy. Sąd Rejonowy, w przeciwieństwie do obrońcy, dokonał kompleksowej oceny dowodów, uwzględniając wszystkie okoliczności płynące z poszczególnych elementów dowodowych i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z dowodów, które na to zasługiwały w świetle dyrektyw z art. 7 kpk. To natomiast, że ocena ta okazała się niekorzystna dla P. P. i doprowadziła do wydania wyroku skazującego, a przez to była niesatysfakcjonująca dla strony, nie oznacza, że była wadliwa. Sąd Okręgowy zwraca przy tym uwagę, że stopień szczegółowości rozważań sądu odwoławczego poczynionych w wykonaniu dyspozycji art. 457 § 3 kpk uzależniony jest od jakości oceny dokonanej przez sąd I instancji . Jeżeli bowiem ocena ta jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, to sąd odwoławczy zwolniony jest od równie drobiazgowego odniesienia się do zarzutów apelacji, kwestionujących w rzeczywistości rzeczoną ocenę ( tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 lipca 2024 r., sygn. akt I KK 210/24, Lex nr 3747494). W związku z tym, że ocena dowodów dokonana w niniejszej sprawie przez organ meriti charakteryzuje się przytoczonymi wyżej cechami, sąd odwoławczy za niecelowe uznał bardzo szczegółowe odnoszenie się do zarzutu apelacji obrońcy P. P., który negując prawidłowość procesu oceny dowodów nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów wskazujących na naruszenie przez organ meriti zasad z art. 7 kpk. Zaprezentował natomiast subiektywne stanowisko, że skoro część świadków, uznana za odbiorców wyrobów akcyzowych od oskarżonego P. P., zaprzeczyła aby do transakcji rzeczywiście doszło, to automatycznie należało te zeznania uwzględnić jako wiarygodne. Tymczasem wspomniane w apelacji dowody osobowe pozostawały w jawnej sprzeczności z treścią nagrań rozmów zabezpieczonych w tej sprawie w ramach kontroli operacyjnej (...). Istotne jest także to, że świadkowie zostali przesłuchani w tym postępowaniu po upływie pewnego czasu od dat transakcji wyrobami akcyzowymi prowadzonych przez P. P., przez co mogli oni dokładnie nie pamiętać wszystkich okoliczności tych zdarzeń, gdzie chodziło o powtarzające się zakupy wyrobów tytoniowych w detalicznych ilościach, na użytek własny. Nie dziwi w takiej sytuacji, że mogli oni dokładnie nie pamiętać wszystkich okoliczności, które dla odbiorców wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy nie miały tak doniosłego znaczenia by mieli oni je w sposób szczególny zapamiętać. Ponadto świadkowie zdawali sobie sprawę, że kupują od P. P. papierosy, czy tytoń do palenia bez oznaczeń polskimi znakami akcyzy, z nielegalnego obrotu wyrobami akcyzowymi wprowadzonymi do Polski wbrew przepisom ustawy o podatku akcyzowym i robili to świadomie chcąc zakupić te towary w niższych cenach niż oferowane legalnie w sklepach. Naturalnym zjawiskiem w takiej sytuacji jest obawa przed odpowiedzialnością karną za takie zachowanie i chęć ukrycia udziału w takich transakcjach. Widoczne to było w bardzo wyraźny sposób w zeznaniach świadków - odbiorców wyrobów akcyzowych od P. P., którzy albo zaprzeczali by transakcje omawiane w trakcie rozmów zabezpieczonych w trakcie kontroli operacyjnej (...) doszły do skutku, bądź umniejszali przedmiot takich transakcji twierdząc, że kupowali znacznie mniej papierosów czy tytoniu do palenia niż pierwotnie podano w rozmowach z kontroli operacyjnej. Nie oznacza to jednak, że do takich transakcji nie dochodziło, czy też że ich przedmiotem były inne ilości niż podane w trakcie zamówień składanych telefonicznie przez świadków. Wpisują się w taką ocenę również wskazane w apelacji zeznania świadków D. F. (długoletnia znajomość prywatnie z P. P.) i J. P. (dostawca węgla na skup złomu prowadzony przez oskarżonego). Nieodparta logika faktów nie pozwalała zatem na zaaprobowanie zgłoszonych tez apelacji. Konkludując, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych w tej sprawie dowodów dotyczących ściśle osoby P. P.. Przeciwne stanowisko obrony nie zasługiwało na aprobatę albowiem zostało ono oparte na błędnych założeniach, a proponowana w apelacji ocena dowodów byłaby sprzeczna z dyrektywami z art. 7 kpk. Zupełnie nietrafione były przy tym tezy obrońcy, że podejście Sądu Rejonowego do weryfikacji materiału dowodowego było tendencyjne i nieobiektywne. Należy dostrzec, że Sąd Rejonowy znacznie umniejszył ilość papierosów oraz tytoniu do palenia, jakie miały być przedmiotem czynu zabronionego przypisanego P. P.. Zmiany te dokonane względem treści zarzutu przedstawionego temu oskarżonemu w akcie oskarżenia były wynikiem wnikliwego i całkowicie obiektywnego zbadania przedmiotu sprawy, co przeczy twierdzeniom obrony o tendencyjnym podejściu organu meriti do tej sprawy. Na koniec należało jeszcze zaakcentować, że podnoszenie zarzutów wytykających nieprawidłowości postępowania przygotowawczego było nietrafione na tym etapie postępowania o tyle, że zadaniem sądu odwoławczego było zbadanie poprawności procedowania Sądu Rejonowego, a nie jakość prowadzenia postępowania przygotowawczego. Natomiast skoro niedoskonałości śledztwa dostrzegł i zdecydował się usuwać Sąd I instancji we własnym zakresie, była to decyzja tego organu. Na moment orzekania przez Sąd Okręgowy nie zachodziły takie istotne braki postępowania przygotowawczego, które można by jeszcze, realnie patrząc, uzupełnić przez organy ścigania, zalecając Sądowi Rejonowemu zwrot sprawy prokuratorowi w trybie art. 344a kpk. Pamiętać przy tym należało o kierunku wniesionej apelacji w części dotyczącej oskarżonego P. P., ten zaś nie pozwalał na czynienie ustaleń niekorzystnych dla tego podsądnego przy, ewentualnym ponownym rozpoznawaniu sprawy w I instancji (zakaz reformationis in peius z art. 443 kpk). Wobec tego Sąd odwoławczy zaniechał odnoszenia się do tych argumentów, które zostały poświęcone postępowaniu przygotowawczemu, jednocześnie uznając, że materiał dowodowy zgromadzony w zakresie przypisanego oskarżonemu P. P. czynu był całkowicie wystarczający dla potwierdzenia jego sprawstwa i zawinienia.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena dowodów dotyczących oskarżonego P. P. okazała się zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie było także powodów uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, ponieważ nie zaistniała żadna z sytuacji, o których mowa w przepisie art. 437 § 2 kpk. Zgłoszony wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego również nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Rejonowy procedując, we własnym zakresie dokonał zmian na korzyść w zarzucanym oskarżonemu czynie, nie widząc podstaw do zastosowania instytucji z art. 344a kpk. Sąd Okręgowy postąpił podobnie, dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części skazującej P. P.. Było to następstwem uchybień dostrzeżonych z urzędu oraz zagadnienia poruszonego w apelacji obrońcy M. K., które w istocie dotyczyło wszystkich oskarżonych (zaznaczenie w opisie czynu, że sprzedaż wyrobów tytoniowych bez akcyzy odbywała się też z ustalonymi osobami, wskazanymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego). Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną omówione poniżej w tabeli 5.2.

Lp.

Zarzut

3.8.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. P. – adw. A. R.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 kpk poprzez lakoniczne i niemerytoryczne odniesienie się w treści pisemnego uzasadnienia wyroku do szeregu nieścisłości związanych z faktycznym przeprowadzeniem transakcji objętych treścią aktu oskarżenia z uwagi na wątpliwości jakie zrodziły się w toku postępowania przed Sądem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła by doszło do naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 424 § 1 kpk. Przeciwnie, sporządzone przez ten organ orzekający uzasadnienie spełniało ustawowe wymagania wskazane w tym przepisie, było odpowiednio szczegółowe i wbrew wskazaniom apelacji wyjaśniało wszystkie okoliczności zachowań P. P. objętych zaskarżonym wyrokiem. Znamienne jest przy tym, że zeznania świadków wskazanych w apelacji, trafnie zostały przez Sąd Rejonowy uznane w dużej części za niewiarygodne, a przez to nie stanowiły one podstawy ustaleń faktycznych czynionych w odniesieniu do P. P.. Tymczasem obrońca właśnie w oparciu o te wątpliwe dowody osobowe budował tezy jakoby Sąd Rejonowy miał nie wyjaśnić nieścisłości związanych z faktycznym przeprowadzeniem transakcji wyrobami akcyzowymi bez polskich znaków akcyzy. Było to zatem działanie, które nie mogło skutkować uwzględnieniem podniesionego zarzutu odwoławczego. Skoro bowiem dowody te zostały zakwestionowane w toku oceny, a Sąd Rejonowy dysponował innymi wiarygodnymi dowodami potwierdzającymi przeprowadzenie przez oskarżonego P. P. transakcji, które dokładnie wymienił i omówił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, to trafne było poczynienie ustaleń faktycznych właśnie w oparciu o te dowody, które zasługiwały na miano wiarygodnych. Na etapie ustalania stanu faktycznego dotyczącego oskarżonego P. P. nie było już żadnych nieścisłości, czy sprzeczności co do faktycznego przebiegu transakcji wyrobami akcyzowymi, które wymagałyby wyjaśnienia, czy też zastosowania art. 5 § 2 kpk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Wbrew twierdzeniom obrońcy P. P. w przedmiotowej sprawie nie doszło do obrazy przepisu art. 424 § 1 kpk. Sporządzone uzasadnienie wyroku w części dotyczącej osoby P. P. spełniało wszystkie wymagania ustanowione w wymienionym przepisie. Warto nadmienić, że zgłoszone wnioski nie korelowały de facto z treścią podniesionego zarzutu albowiem nawet gdyby rzeczywiście doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji przepisu art. 424 § 1 kpk nie byłoby to podstawą dla wydania w instancji odwoławczej wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, czy też wyroku kasatoryjnego. Zgodnie bowiem z art. 455a kpk nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia standardów określonych w art. 424. W takiej sytuacji Sąd odwoławczy byłby zobowiązany do uzupełnienia treści wyroku Sądu Rejonowego w taki sposób by odpowiadało ono wymogom procesowym. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej przypisanego oskarżonemu czynu, co było następstwem uchybień dostrzeżonych z urzędu oraz uwzględnienia zagadnienia podniesionego w apelacji obrońcy M. K., które w istocie dotyczyło wszystkich oskarżonych. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną przedstawione w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.9.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. P. – adw. A. R.:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego jemu czynu i to, mimo iż z materiału zgromadzonego w sprawie, a zwłaszcza dowodu z przesłuchań świadków wynika, iż nie zostało zweryfikowane czy transakcje jakie związane są z komunikatami, stanowiącymi podstawę ustalenia stanu faktycznego, zostały zrealizowane i czy w dalszych komunikatach nie jest mowa o tym samym towarze, tym bardziej, że ponad połowa świadków wskazywała, że do części transakcji faktycznie nie dochodziło.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mając na względzie rozważania przedstawione w pkt 3.6., co do nieprawidłowej zdaniem obrońcy oskarżonego P. P. dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów, również ten tu postawiony zarzut został w postępowaniu odwoławczym uznany za nietrafny. Błąd w ustaleniach faktycznych mający polegać na niezasadnym przyjęciu sprawstwa oskarżonego za przypisany mu w wyroku czyn, w istocie sprowadzał się jedynie do subiektywnego stanowiska obrońcy, opartego na dowodach, którym prawidłowo odmówiono przymiotu wiarygodności. Mianowicie na wyjaśnieniach oskarżonego P. P. oraz zeznaniach świadków, którzy wbrew treści rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) negowali nabywanie od P. P. wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy, bądź też umniejszali ilość tych wyrobów będących przedmiotem poszczególnych transakcji. Sprawstwo i wina podsądnego odnośnie przypisanego mu w wyroku czynu zabronionego zostało zaś ustalone w sposób niewątpliwy w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy, szczegółowo wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Warto tu wspomnieć o zeznaniach grupy osób, które rozpoznały go jako sprzedawcę papierosów i tytoniu tańszych niż w sklepie, a także o wskazaniach świadków potwierdzających, że P. P. oferował swoim odbiorcom szeroki asortyment papierosów, pochodzących zza wschodniej granicy. Dowody te współgrały ze sobą, tworząc logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu inkryminowanych zdarzeń. Do ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy przyjął wyłącznie okoliczności wykazane ponad wszelka wątpliwość. W pełni zrozumiałym było w takiej sytuacji wydanie wyroku skazującego wobec oskarżonego. Wbrew więc twierdzeniom obrońcy, Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując za wykazane sprawstwo i winę P. P. co do przypisanego mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa karnoskarbowego.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu czynu były poprawne i w całości oparte na wiarygodnym materiale dowodowym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na tych dowodach, które w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Nie było także powodów uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, ponieważ nie zaistniała żadna z sytuacji, o których mowa w przepisie art. 437 § 2 kpk. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej P. P., jednak było to następstwem uchybień dostrzeżonych z urzędu oraz uwzględnienia zagadnienia poruszonego w apelacji obrońcy M. K., które w istocie dotyczyło wszystkich oskarżonych. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną omówione w pkt 5.2.

Lp.

Zarzut

3.10.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. P. – adw. A. R.:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że materiał zgromadzony w sprawie w postaci nagrań z kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), na których zarejestrowano rozmowy P. P. z nieustalonymi osobami mają dowodzić tego, że ilość jaka została wg organów ścigania wyartykułowana w czasie tych rozmów, czyli np. 1 worek pyrów, jest ilością papierosów oraz tytoniu, którą P. P. nielegalnie wprowadził do obrotu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie stwierdził po stronie Sądu Rejonowego błędów w ustaleniu ilości i rodzaju wyrobów akcyzowych będących przedmiotem poszczególnych transakcji zawieranych przez P. P. z jego odbiorcami, w oparciu o analizę konkretnych rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...), określonych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Przeszkodą dla dokonania takich ustaleń faktycznych nie było też to, że uczestnicy tych rozmów używali zakamuflowanego języka, mającego zapewnić bezpieczny kanał komunikacji. Dzięki rozciągniętej w czasie kontroli operacyjnej, powtarzającym się w rozmowach zwrotom oraz zeznaniom części świadków, możliwa była szeroka i kompleksowa analiza treści tych dialogów. W efekcie czego Sąd I instancji dokonał trafnych ustaleń co do faktycznego znaczenia poszczególnych zwrotów używanych przez uczestników rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Sąd Rejonowy miał przy tym na względzie wszystkie okoliczności wynikające z poszczególnych dowodów, w szczególności wagową wielkość paczek tytoniu do palenia, którymi handlowali oskarżeni oraz ilości paczek jakimi posługiwali się oni przy sprzedaży papierosów. Oczywistym przy tym jest, że rozmówcy celowo używali takich sformułowań aby unikać określeń wskazujących na transakcje dotyczące wyrobów tytoniowych, skoro były one bezprawne. Sąd odwoławczy nie widział podstaw aby podważać prawidłowość wnioskowania organu meriti, które pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Podkreślić w tym miejscu należy, że ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły. Dedukcyjne wnioskowanie, a więc dochodzenie od prawdziwych przesłanek do prawdziwych wniosków, jako logicznie niezawodne, odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i tym samym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2024 r., sygn. akt VIII AKa 38/23, Lex nr 3749448). Taki rodzaj wnioskowania z powodzeniem został zastosowany w niniejszej sprawie, odnośnie rzeczywistego znaczenia zwrotów używanych na określenie wyrobów tytoniowych, w rozmowach telefonicznych z P. P., zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w celu przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia któregokolwiek z powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Sąd Okręgowy uznał bowiem za bezbłędne ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy co do odkodowanych zwrotów używanych w trakcie rozmów telefonicznych z udziałem oskarżonego, a zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Przeciwne stanowisko obrońcy w tej materii było niezasadne i nie zostało poparte przekonującą argumentacją. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego -uniewinniającego oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu. Nie było także powodów uzasadniających uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy, ponieważ nie zaistniała żadna z sytuacji, o których mowa w przepisie art. 437 § 2 kpk. Tym bardziej nie stwierdzono podstaw aby zalecać cofnięcie sprawy prokuratorowi, gdyż apelujący nie wykazał istotnych braków postępowania przygotowawczego, ani też pozostałych uwarunkowań określonych w art. 344a kpk, niezbędnych do przeprowadzania uzupełniającego postępowania przygotowawczego.

Lp.

Zarzut

3.11.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. L. – r.pr. M. H.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks przez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, która przekształciła się w dowolną ocenę dowodu z materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnych (...), (...), (...), (...), (...), a także dowodów z wyjaśnień oskarżonych, tj. J. L., P. S., J. M., M. S. (2) oraz M. T. (1), a także zeznań świadków, tj. M. (1) S. (1), E. T., A. M. (1), M. S. (3), D. K., T. D. oraz A. M. (2), jak również wyjaśnień podejrzanego M. (1) K. (1), naruszającą zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na błędnym przyznaniu pełnego przymiotu wiarygodności ustaleniom dokonanym w toku ww. kontroli operacyjnych, co przełożyło się na znaczne zawyżenie ilości tytoniu, jak również papierosów, mających być przedmiotem czynu zabronionego, a także przy jednoczesnym błędnym nieprzyznaniu przymiotu wiarygodności części wyjaśnień J. L., a także wyjaśnieniom ww. osób oraz zeznaniom ww. świadków w postępowaniu przygotowawczym (tj. M. (1) S. (1), E. T., A. M. (1), M. S. (3), M. (1) K. (1), D. K., T. D., A. M. (2)) oraz w postępowaniu sądowym (tj. M. (1) S. (1), E. T., A. M. (1), D. K.), w których w pełni bądź częściowo zaprzeczyli oni, aby nabywali tytoń lub papierosy od oskarżonego albo w znaczny sposób korygowali oni ilości tytoniu lub papierosów, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia tego, jakimi ilościami tytoniu bądź papierosów miał handlować J. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi ogólne poczynione w pkt 3.2. niniejszego uzasadnienia odnoszą się także do oceny dowodów dotyczących oskarżonego J. L., stąd aby ich nie powtarzać, odesłać należy do tam poczynionych rozważań. Sąd odwoławczy nie stwierdził zgłaszanych uchybień jakie miałyby wystąpić przy weryfikacji materiału dowodowego dotyczącego przestępstwa, którego przedmiotem były wyroby akcyzowe, a dotyczącego tego podsądnego. Ocena tych dowodów była rzetelna, szczegółowa i uwzględniała ona w odpowiednim stopniu dyrektywy z art. 7 kpk, tj. zasady doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania oraz wskazania wiedzy. Sąd Rejonowy w przeciwieństwie do obrońcy J. L. dokonał kompleksowej oceny dowodów, uwzględniającej wszystkie istotne okoliczności wynikające z poszczególnych elementów dowodowych i uznał za wiarygodne jedynie te z nich, które na to zasługiwały w świetle dyrektyw z art. 7 kpk. To natomiast, że ocena ta okazała się niekorzystna dla J. L. i doprowadziła do wydania wyroku skazującego, a przez to była ona niesatysfakcjonująca dla obrońcy i jego klienta, nie oznacza, że była błędna. Podkreślić przy tym trzeba, że skoro ocena dowodów dokonana przez organ meriti, dotycząca czynu przypisanego J. L. w punkcie III zaskarżonego wyroku była wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, to z powołaniem na stanowisko Sądu Najwyższego przywołane powyżej w pkt. 3.7., zwalniało to Sąd odwoławczy z obowiązku drobiazgowego odnoszenia się do zarzutu apelacji obrońcy J. L.. Należy mieć na względzie, że skarżący negując prawidłowość oceny dowodów nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów wskazujących na naruszenie przy tym reguł swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk, a jedynie zaprezentował swoje odmienne w tym względzie stanowisko, sprowadzające się do stwierdzenia, że skoro część świadków zaprzeczyła by byli oni odbiorcami wyrobów akcyzowych od J. L., to należało bezrefleksyjnie oprzeć się na tych właśnie zeznaniach. Tymczasem wskazywane w apelacji dowody osobowe pozostawały w jawnej sprzeczności z treścią nagrań rozmów zabezpieczonych w ramach kontroli operacyjnej (...). Istotne jest także to, że świadkowie byli przesłuchiwani na rozprawie po upływie pewnego czasu od dat transakcji wyrobami akcyzowymi prowadzonych przez J. L., przez co mogli oni dokładnie nie pamiętać wszystkich okoliczności tych zdarzeń, gdzie chodziło o powtarzające się zakupy wyrobów tytoniowych w detalicznych ilościach, na użytek własny. Te transakcje nie miały więc doniosłego znaczenia, aby je w sposób szczególny zapamiętać. Ponadto, co równie ważne, świadkowie ustaleni przez Sąd Rejonowy jako nabywcy wyrobów tytoniowych, doskonale zdawali sobie sprawę, że kupują od J. L. papierosy, czy tytoń do palenia nieoznaczone polskimi znakami akcyzy z nielegalnego obrotu wyrobami akcyzowymi wprowadzonymi do Polski wbrew przepisom ustawy o podatku akcyzowym, a robili to świadomie chcąc nabyć tego rodzaju towary w zdecydowanie niższych cenach niż oferowane legalnie w sklepach. Naturalnym zjawiskiem w takiej sytuacji była obawa przed odpowiedzialnością karną i chęć ukrycia faktycznego charakteru takich transakcji. Widoczne to było bardzo wyraźnie w zeznaniach świadków umawiających się telefonicznie z J. L. na nabycie „zaszyfrowanych” towarów, którzy zaprzeczali aby ich rozmowy zabezpieczone w trakcie kontroli operacyjnej (...) dotyczyły zakupu wyrobów tytoniowych bez akcyzy, bądź na rozprawie umniejszali przedmiot takich transakcji twierdząc, że kupowali znacznie mniej papierosów czy tytoniu do palenia niż pierwotnie przyznawali. Nie oznacza to jednak, że do takich transakcji nie dochodziło, czy też że ich przedmiotem były inne ilości niż podane w trakcie zamówień składanych telefonicznie przez świadków. Nieodparta logika faktów nie pozwalała na zaaprobowanie takich tez apelacji. Słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy na to, że oskarżony J. L. nie prowadził działalności handlowej wyrobami mięsnymi (kurczaki, kiełbasa), produktami żywnościowymi (np. majonez, rodzynki), tekstyliami (poduszki), warzywami (marchew, koperek), owocami (wiśnie), płodami rolnymi (pszenica), wyrobami piekarniczymi (torcik, bułki, rogaliki) itd, a używane określenia przedmiotu sprzedaży miały uchronić go przed odpowiedzialnością karną. Co warte podkreślenia, oskarżony J. L. nie zaprzeczył aby dysponował wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy i je udostępniał innym osobom, zakwestionował zaś skalę zarzuconego mu procederu. Z wyjaśnień oskarżonego ani innych dowodów zaproponowanych przez obronę nie wynikały okoliczności, które skutecznie zakwestionowałyby ustalenia Sądu i wskazania organów ścigania co do rodzaju i ilości wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy, które nabywał i następnie sprzedawał innym nieustalonym i ustalonym osobom, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, w inkryminowanym okresie czasu oskarżony nie był nigdzie zatrudniony, nie osiągał żadnych dochodów „z legalnych źródeł”. Ponadto, wyniki przeszukań u J. L. w dniu 12 stycznia 2021 r. potwierdziły, że dysponował hurtowymi ilościami wyrobów tytoniowych, z przeznaczeniem na wprowadzenie do obrotu na polski rynek, a nie tylko posiadania ich na użytek własny, jak wyjaśniał. Co więcej, już wcześniejsza obserwacja działań tego oskarżonego (wyniki obserwacji policyjnej garażu przy ul. (...) w P. oraz treść rozmów telefonicznych z M. S. (2)) potwierdzała, że był on zaopatrzeniowcem M. S. (2) w papierosy i tytoń, co wykazało przeszukanie u ww. w dniu 16 września 2019 r., gdzie ujawniono 51.149 sztuk papierosów i 5,473 kg tytoniu bez polskich znaków akcyzy. Był też zaopatrzeniowcem J. M., o czym świadczą z kolei towary zabezpieczone w wyniku przeszukania u ww. w dniu 7 listopada 2019 r. oraz ich dowodowe rozmowy telefoniczne. Kontrola odwoławcza wykazała też trafność ustaleń dotyczących nielegalnych transakcji tego typu pomiędzy oskarżonym J. L. a M. (1) K. (1). To, że ani sam M. K. (1) ani nikt z członków jego rodziny nie pali papierosów i tytoniu, nie oznacza, że nie mógł go nabywać w celu dalszej odsprzedaży. Przeprowadzone wobec jego osoby czynności śledcze wykazały zaś właśnie, że M. K. (1) po odebraniu paczki od oskarżonego J. L. w dniu 12 lipca 2019 r., informował swojego klienta, że ma towar (rozmowy zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej (...)). Podobnie zakres przestępczego procederu łączącego oskarżonych J. L. i P. S. nie mógłby zostać właściwie zakreślony gdyby poprzestać na samych wyjaśnieniach tych podsądnych, a takiego obrotu sprawy, wbrew regułom procedury karnej, spodziewałby się i w tym wypadku obrońca apelujący w imieniu oskarżonego J. L.. Twierdzenia o grzecznościowym dostarczeniu kiełbasy P. S. a nie nielegalnych wyrobów tytoniowych brzmią naiwnie w świetle całokształtu okoliczności kontrolowanej sprawy. Warto wspomnieć, że inni rozmówcy J. L. także zamawiali u niego tego rodzaju towary, a przecież ustalono bezspornie, że oskarżony nie handlował takimi i żadnymi innymi produktami. Poza tym zdawkowość dialogów pokazuje, że ukrywają one faktyczny temat rozmowy. O tym, że łączą ich wymierne interesy w skrzętnie kamuflowanym procederze świadczy wypowiedź oskarżonego J. L. do P. S. z dnia 26 lipca 2019 r. „bardzo dobry prajsik dostaniesz jak będziesz chciał” (kontrola operacyjna pod kryptonimem (...)). Sąd odwoławczy nie zgodził się też ze skarżącym w zakresie, w jakim próbował umniejszać wartość dowodową wyjaśnień osób pomawiających J. L., tj. J. M., M. S. (2) oraz M. T. (1). Sąd I instancji należycie bowiem uwzględnił specyficzny charakter tych wyjaśnień, bacząc czy nie zmierzają one li tylko do uzyskania korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia oraz czy mają potwierdzenie w innych dowodach. Obrona nie zdołała przekonać Sądu II instancji do swoich racji w tym zakresie. To, że M. S. (2) sygnalizował chęć dobrowolnego poddania się karze, nie rzutowało na treść jego wyjaśnień dotyczących osoby J. L., nie przerzucał on bowiem ciężaru odpowiedzialności karnej na jego osobę. Apelujący zapomina natomiast o tym, że ww. osoby również prowadziły z oskarżonym rozmowy telefoniczne podlegające kontroli operacyjnej, które istotnie podbudowywały ich twierdzenia, obciążające J. L., były też pomocne we właściwym rozszyfrowywaniu faktycznie nabywanych towarów. Konkludując, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych w tej sprawie dowodów dotyczących ściśle osoby J. L..

Nieskutecznym zabiegiem było przy tym zarzucie przywoływanie przez apelującego fragmentów zeznań świadków i wyjaśnień współoskarżonych w tej sprawie. Sąd Rejonowy dokonując weryfikacji materiału dowodowego pod kątem jego wiarygodności miał na względzie całość zeznań poszczególnych świadków, a także wyjaśnień oskarżonych. Organ orzekający, co wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, dostrzegł wszystkie istotne wewnętrzne sprzeczności w zeznaniach świadków oraz wyjaśnieniach oskarżonych. Następnie zaś trafnie je rozstrzygnął, dając wiarę jedynie tym częściom tych dowodów osobowych, które na to zasługiwały w świetle dyrektyw z art. 7 kpk. Istotne jest, że Sąd Rejonowy dokonywał tej oceny dowodów w sposób kompleksowy, każdorazowo mając na względzie całość zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, w tym także mające niebagatelne znaczenie dla ustaleń faktycznych wyniki przeszukań przeprowadzonych m.in. u oskarżonych: J. L., J. M., M. S. (2) oraz M. T. (1), wyjaśnienia tych osób, a także omawiane już wyżej wyniki kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...). Sposób wartościowania poszczególnych dowodów przeprowadzony przez Sąd Rejonowy był trafny i przede wszystkim obiektywny, czego nie sposób powiedzieć o ocenie dowodów w kształcie proponowanym w apelacji obrońcy J. L.. Według metody apelującego, na wiarygodność zasługiwały te fragmenty dowodów osobowych, które przemawiały na korzyść J. L.. Znamiennym jest jednak, że obrońca dobierał takie elementy osobowych źródeł dowodowych, mające w jego ocenie być wiarygodne, które mu w danym przypadku bardziej pasowały i czynił to w zupełnym oderwaniu od zasad przewidzianych w art. 7 kpk. Apelujący przekonywał bowiem, że błędnie odmówiono wiarygodności tym zeznaniom świadków, w których zaprzeczali by nabywali od J. L. wyroby akcyzowe, bądź by należało przyjąć, że przedmiotem transakcji były wyroby akcyzowe w ilości ostatecznie przyznanej przez świadków. Jednocześnie obrońca wskazywał, że w przypadku wyjaśnień współoskarżonych niepoprawne było dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o te właśnie dowody osobowe a nie wyłącznie w oparciu o treści rozmów oskarżonych zarejestrowane w trakcie kontroli operacyjnej. Taka wybiórcza ocena dowodów była oczywiście bezpodstawna, a sprawstwo J. L. w zakresie czynu przypisanego mu w pkt III zaskarżonego wyroku zostało wykazane wszechstronnie przeanalizowanym materiałem dowodowym.

Obrońca w ramach zarzutu błędnej oceny dowodów kwestionował przyjęte przez Sąd Rejonowy ustalenia znaczeń zakamuflowanych określeń dla wyrobów akcyzowych używanych w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) z udziałem J. L.. Krytyka ta nie spotkała się z aprobatą organu odwoławczego, co przedstawiono powyżej oraz przy omawianiu zarzutów podniesionych przez innych apelujących. Odkodowanie znaczeń poszczególnych sformułowań jakie padały w trakcie rozmów było prawidłowe i dokonane przez Sąd Rejonowy z odpowiednią starannością. Uwzględniało przy tym specyfikę tego procederu oraz wyniki działań operacyjnych Wydziału dw. z PG Komendy Miejskiej Policji. Całość argumentacji przedstawionej w ramach tożsamych przedmiotowo zarzutów pozostałych apelujących odnosi się także do argumentacji zawartej w apelacji obrońcy J. L.. Apelujący nie zdołał wykazać by te czynności organu meriti były przeprowadzone w sposób błędny. Na pewno do uwzględnienia twierdzeń skarżącego nie mogły doprowadzić absurdalne tezy jakoby Sąd Rejonowy każde sformułowanie jakie padało w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) uważał alternatywnie za tytoń do palenia lub papierosy. Gdyby tak rzeczywiście było przedmiot czynów zabronionych przypisanych oskarżonym zawierałby znacznie większe ilości tych wyrobów akcyzowych. Tymczasem określenie tych przedmiotów pozostawało w zgodzie z wiarygodnymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie. Nadmienić należy, że oskarżony używał numerów telefonów zarejestrowanych na dane innych osób, celowo często zmieniał numery telefonów z których korzystał i dopiero gdy uznał, że jest bezpiecznie informował swoich odbiorców o nowym kanale kontaktu. Te konspiracyjne działania korelują z używaniem przez część odbiorców J. L. zakamuflowanego języka dla ukrycia realnego przedmiotu transakcji dokonywanych z udziałem tego oskarżonego. Prawdą jest, że J. L. w swoich wyjaśnieniach próbował tłumaczyć, że czasami grzecznościowo dostarczał znajomym pszenicę, czy mięso ze świniobicia. Podkreślić jednak trzeba, że takie tłumaczenia pojawiły się na dalszym etapie postępowania i należało je traktować jako próbę dopasowania ich treści do zeznań konkretnych świadków, którzy w taki pokrętny sposób wyjaśniali, co miało być przedmiotem rozmów z J. L.. Sąd Rejonowy trafnie jednak ocenił tę część wyjaśnień oskarżonego i przekonująco ją zaprezentował w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Konkludując, weryfikacja materiału dowodowego stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych czynu przypisanego J. L. w pkt III zaskarżonego wyroku była prawidłowa, a przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego chybione. Skarżący dostrzegał tylko te dowody, które mu odpowiadały pod przyjęta linię obrony, ignorując bądź bezzasadnie kwestionując ten materiał dowodowy, który był dla jego klienta niekorzystny. Istotne jest przy tym, że obrońca nie zdołał wykazać by wyselekcjonowany przez niego w apelacji materiał dowodowy zasługiwał na cechę wiarygodności, a jednocześnie by niewygodne dla podsądnego dowody, stanowiące podstawę ustaleń faktycznych, powinny zostać odrzucone przez organ odwoławczy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez dokonanie korekty przyjętych przez Sąd I instancji ilości tytoniu oraz papierosów, którymi handlować miał oskarżony i zmiana orzeczonej wobec niego kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze zasadniczo nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena dowodów dotyczących czynu przypisanego J. L. w pkt III zaskarżonego wyroku była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego Wobec tego, nie było podstaw do wydania z tego powodu wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego z dokonaniem znacznej korekty przyjętych ilości tytoniu i papierosów, którymi handlował oskarżony i w konsekwencji zmiany orzeczonej wobec niego kary. Sąd Okręgowy dokonał modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej J. L., jednak było to następstwem stwierdzonych z urzędu uchybień Sądu I instancji w zakresie przyjętej kwalifikacji prawnej czynu oraz podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej w zaskarżonym wyroku za przypisany czyn zabroniony. Doszło także do zmiany wymiaru kary wobec oskarżonego J. L. poprzez jej złagodzenie, o co wnioskował obrońca. Chociaż nastąpiło to z innych powodów aniżeli te jakie podnosił apelujący w ramach omawianego tu zarzutu. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną przedstawione w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.12.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. L. – r.pr. M. H.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w postaci wyjaśnień złożonych przez J. L., zgodnie z którymi M. T. (1) powiedział J. L., że ma przydział kawy w pracy, za co w zamian otrzymywał czasami papierosy, a jednocześnie J. L. wiedział, iż M. T. (1) pracował w firmie (...) Sp. z o.o., tj. spółce produkującej kawę i uznaniu ich za niewiarygodne, podczas gdy okoliczności bezsporne, takie jak praca M. T. (1) w spółce produkującej kawę, posiadanie przez niego deputatu kawy oraz dawanie w zamian za kawę papierosów przez J. L. świadczą o wiarygodności złożonych przez niego wyjaśnień, co w konsekwencji powinno prowadzić do wniosku, że J. L. nawet nie mógł przypuszczać, że kawa pochodzi z przestępstwa albowiem M. T. (1) zapewniał go, iż kawa pochodzi z deputatu, co doprowadziło do błędnego stwierdzenia zrealizowania przez oskarżonego znamion strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 291 § 1 kk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się trafny, a Sąd Okręgowy uznał, że ocena dowodów będących podstawą skazania J. L. za przypisany mu w pkt VI zaskarżonego wyroku czyn, (przestępstwo z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk), była w istotnych elementach dla ustaleń strony podmiotowej tego czynu dowolna i nie pozostawała pod ochroną art. 7 kpk. W przeciwieństwie do prawidłowej weryfikacji materiału dowodowego stanowiącego podstawę skazania za czyn przypisany oskarżonemu w pkt III zaskarżonego wyroku, w tym przypadku Sąd Rejonowy niezasadnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom J. L., w których utrzymywał, że był przekonany, iż kawa jaką otrzymywał od M. T. (1) w zamian za wyroby tytoniowe pochodzi z legalnego źródła, tj. z deputatu. W świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania zapewnień tych nie można było jednoznacznie zakwestionować. Zdaniem Sądu odwoławczego pełna i zobiektywizowana analiza dowodów zebranych odnośnie tego zarzutu – umyślnego paserstwa, nie dawała podstaw do pozbawionego żadnych wątpliwości ustalenia, że oskarżony miał pełną świadomość albo co najmniej mógł przypuszczać, że objęta zarzutem kawa w ilości 35 kg, przekazywana mu przez M. T. (1) została uzyskana z czynu zabronionego. Prawidłowe było co prawda ustalenie Sądu I instancji, że oskarżony J. L. wiedział, iż M. T. (1) zatrudniony był w palarni kawy i uprawniony był przez to do uzyskania deputatu kawy. Jak jednak wynika z wyjaśnień J. L. oraz M. T. (1), ten drugi zbywając ją nie informował podsądnego o wielkości przysługującego mu deputatu kawy ani o gramaturze otrzymywanych w ramach tego przydziału paczek kawy (...). Tej okoliczności Sąd Rejonowy nie zbadał z należytą wnikliwością w kontekście twierdzeń oskarżonego nie przyznającego się do tego czynu. Ponadto, przeprowadzony proces nie wykluczył, że M. T. (1) mógł mieć legalny dostęp do większej ilości kawy, np. poprzez przekazywanie mu tego artykułu przez innych pracowników, z przysługującego im przydziału pracowniczego (np. odpłatnie bądź w zamian za inne towary, czy usługi). Takie wymiany wśród pracowników nie są niczym nadzwyczajnym, zwłaszcza że nie każdy pije kawę, albo kawa oferowana w deputacie niekoniecznie musi mu odpowiadać. Możliwy był także scenariusz, że M. T. (1) zgromadził pewien zapas kawy, której nie wykorzystał, otrzymanej legalnie jeszcze przed okresem objętym zarzutem i dlatego w późniejszym czasie dysponował większymi ilościami tego produktu. Jak wynika z materiału dowodowego (zeznania świadka z ramienia (...) Sp. z o.o.) pracownik otrzymywał 3 kg kawy na 3 miesiące. Wedle zarzutu zaś oskarżony miałby nabyć od M. T. (1) minimum 35 kg kawy w przedziale czasowym od 9 lipca 2019 r. do 12 stycznia 2021 r., czyli w ciągu ponad 18 miesięcy, zatem w stosunkowo długim okresie. Prawdą jest, że w przedmiotowym postępowaniu ustalono, że M. T. (1) dopuszczał się na terenie zakładu pracy kradzieży kawy i dlatego też został później zwolniony z pracy, to jednak nastąpiło w czasie nie objętym zarzutu paserstwa. J. L. mógł więc zasadnie przyjmować, że kawa jaką uzyskiwał M. T. (1) nie pochodziła z czynu zabronionego i nie sposób uznać takiego przeświadczenia za zupełnie błędne. Istotne jest także, że nawet w przypadku uznania wyjaśnień J. L. za niezasługujące na wiarę w omawianym zakresie, nie można w sposób niebudzący wątpliwości ustalić jaka część z będących przedmiotem zarzutu 35 kg kawy została uzyskana z przestępstwa kradzieży, a jaką M. T. (1) otrzymał legalnie, jako przysługujący mu deputat. Wszelkie te nie dające się usunąć wątpliwości, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 5 § 2 kpk należało rozstrzygnąć na korzyść podsądnego J. L.. Warto jeszcze dodać, że z rozmów zabezpieczonych w ramach kontroli operacyjnej (...), w których przewija się temat kawy nie wynika by M. T. (1) i J. L. używali specjalnego słownika szyfrując ten produkt, jak to miało miejsce w wypadkach transakcji wyrobami akcyzowymi. To także poddaje w wątpliwość, czy J. L. faktycznie wiedział że kawa pochodzi z czynu zabronionego. Poza tym ustalona w tym postępowaniu ilość kawy nabyta przez J. L. była prawie raz większa aniżeli deputat przysługujący M. T. (1) w okresie objętym zarzutem (18 kg), zatem nie była to ilość znaczna, bijąca w oczy, która wykluczałaby prawdziwość przeświadczenia oskarżonego o legalnym pochodzeniu produktu. Poza tym, co godne podkreślenia, na podstawie zebranego materiału dowodowego nie sposób ustalić w sposób pozbawiony żadnych wątpliwości, że J. L. wiedział, czy chociażby mógł przypuszczać o nielegalnym źródle pochodzenia kawy uzyskiwanej od M. T. (1), w tym aby ilość kawy przekraczająca przysługujący M. T. (1) deputat została uzyskana przez niego w sposób niezgodny z prawem. Brak też było podstaw aby zarzucać oskarżonemu lekkomyślność, czy brak ostrożności bo trzeba by to również odnieść do konkretnych ilości tego towaru. Jednoczesne stwierdzić należało, że zostały wyczerpane wszelkie dostępne dowody, które mogłyby być pomocne do rozstrzygnięcia sprawy w omawianym zakresie.

Reasumując powyższe, rację miał apelujący obrońca, że Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień proceduralnych przy ocenie dowodów stanowiących podstawę przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Nie została tu bowiem uwzględniona, a powinna zostać zasada in dubio pro reo, określona w art. 5 § 2 kpk. Sąd Rejonowy nie dostrzegł szeregu wyżej wskazanych wątpliwości, dotyczących głównie strony podmiotowej zarzucanego oskarżonemu przestępstwa. Wobec zaś istniejących wątpliwości, których nie udało się usunąć w niniejszym procesie, należało oskarżonego J. L. uniewinnić od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wskazanego czynu z uwagi na niewypełnienie znamion strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 291 kk (ani też art. 292 kk).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy uznał wniosek za zasadny wobec uwzględnienia zgłoszonego przez obrońcę zarzutu. Organ meriti dopuścił się uchybień w ocenie dowodów przyjętych za podstawę skazania J. L. za czyn z art. 291 § 1 kk, w tym nie dostrzegł szeregu wątpliwości co do jego zawinienia i sprawstwa. Wobec braku możliwości usunięcia tych wątpliwości należało je wszystkie rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Po zastosowaniu zasady in dubio pro reo zgromadzony materiał dowodowy nie dawał podstaw do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej za występek z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, ani nawet za paserstwo nieumyślne z art. 292 § 1 kk. Dlatego też, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt VI i uniewinnił oskarżonego J. L. od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

Lp.

Zarzut

3.13.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. L. – r.pr. M. H.:

Obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 65 § 1 kks i art. 54 § 1 kks przez ich błędne zastosowanie i jednoczesne błędne niezastosowanie typu uprzywilejowanego z art. 65 § 3 kks oraz błędne niezastosowanie wyłącznie art. 54 § 2 kks, podczas gdy kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości albowiem w wyroku wskazano, że wynosi ona 147.189 zł podatku akcyzowego oraz 34.441 zł podatku od towarów i usług, tj. łącznie 181.630 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma obrońca oskarżonego, że Sąd Rejonowy uznając oskarżonego J. L. za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w sentencji zaskarżonego wyroku, jednocześnie przyjął błędną kwalifikację prawną tego czynu uznając, że wyczerpuje on kumulatywnie znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za ten czyn wymierzył mu karę na podstawie art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks.

Organ meriti przyjmując taką kwalifikację prawną rzeczywiście nie uwzględnił tego, na co zwrócił uwagę apelujący, tj. że łączna wartość narażonych i uszczuplonych poprzez działania J. L. podatków (akcyzowego oraz VAT), wynosząca łącznie 181.630 zł nie przekraczała progu określonego w art. 52 § 14 kks jako „mała wartość”. Mała wartość narażonego na uszczuplenie podatku jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Skoro minimalne wynagrodzenie w roku 2021, gdy przypadała końcowa data czynu ciągłego przypisanego J. L., wynosiło 2.800 zł, to „mała wartość” podatku narażonego na uszczuplenie, przyjmowana wedle daty czynu była do kwoty 560.000 zł. Trzeba w tym miejscu zauważyć, że apelujący obrońca J. L. błędnie wskazał kwotę minimalnego wynagrodzenia, z uwzględnieniem której należało określić próg „małej wartości” w rozumieniu art. 52 § 14 kks. Dlatego też, do zbadania czy wysokość uszczupleń podatkowych przypisanych oskarżonemu J. L. mieści się w określeniu „mała wartość”, należało uwzględnić prawidłową wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, czyli 2.800 zł. W następstwie tego należało stwierdzić, że czyn oskarżonego opisany w pkt III zaskarżonego wyroku winien być zakwalifikowany z art. 65 § 3 kks, albowiem to ten przepis w przypadku jeżeli kwota narażonego na uszczuplenie podatku jest małej wartości, przewiduje niższy wymiar kary aniżeli za czyn z art. 65 § 1 kks. Zaskarżony wyrok powinien w związku z tym zostać zmieniony zarówno w zakresie kwalifikacji prawnej czynu J. L., jak i w podstawie prawnej wymiaru orzeczonych wobec niego kar pozbawienia wolności oraz grzywny. Uchybienie to zostało konwalidowane przez organ odwoławczy, który dokonał niezbędnych modyfikacji zarówno podstawy prawnej czynu, jak i podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec J. L.. To uchybienie Sądu Rejonowego, trafnie podniesione przez obrońcę J. L., zostało uwzględnione przez organ odwoławczy także co do innych oskarżonych i pozwoliło na wskazanie prawidłowej kwalifikacji prawnej co do czynów innych oskarżonych oraz na podanie właściwej podstawy prawnej wymiaru orzeczonych wobec nich kar. W przypadkach, które tego wymagały kwalifikacja prawna czynu i podstawy wymiaru kary zostały odpowiednio zmodyfikowane przez Sąd II instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu zabronionego popełnionego przez J. L., a w konsekwencji wymierzenie J. L. jedynie kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy przyznał rację apelującemu, że konieczne było zmodyfikowanie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu J. L. i podstawy prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary. Wynikało to z uchybień opisanych powyżej w pkt. 3.13. Na uwzględnienie nie zasługiwała jednak druga część wniosku końcowego apelacji o zmianę wymiaru kary poprzez wymierzenie J. L. wyłącznie kary grzywny. Podkreślić bowiem należy, że pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmiana art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks przewidujący łagodniejszy wymiar kary) występowała podstawa do obligatoryjnego obostrzenia wymiaru kary z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks, uzasadniająca jednoczesne wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny. Uległ zmianie wymiar kary orzeczonej wobec J. L. za czyn przypisany mu w pkt III, zakwalifikowany w instancji odwoławczej z art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kks i art. 69 § 1 kks oraz art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, jednak nie w sposób jaki oczekiwał obrońca, tj. wymierzenie wyłącznie kary grzywny. Zmiany jakich dokonał organ II instancji w tym zakresie zostaną opisane niżej, w pkt 5.2.

Lp.

Zarzut

3.14.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego J. L. – r.pr. M. H.:

Rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernej kary w postaci kary roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat tytułem próby, polegającą na niedopatrzeniu się przez sąd okoliczności łagodzących podczas gdy oskarżony przyznał się jedynie do faktu wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy dla swoich znajomych, a nie dla szerokiego, nieokreślonego wcześniej grona odbiorców.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W wyniku kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku doszło do złagodzenia wymiary kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec J. L. za przypisany mu czyn zabroniony, którego przedmiotem były wyroby akcyzowe. Niemniej jednak zmiana ta nie była następstwem uznania rażącej niewspółmierności orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary, tylko wynikała z konieczności odzwierciedlenia w wymiarze kary zasadniczej złagodzenia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego J. L.. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy trafnie dostrzegł i wymienił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające. Żadnym błędem nie było uznanie za odrębne okoliczności obciążające rodzaju naruszonego dobra oraz narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w zakresie podatku akcyzowego. Nie miał racji obrońca, że jest to w istocie jedna okoliczność obciążająca. Podobnie błędne było stwierdzenie, że niepoprawnie uznano za okoliczność obciążającą umyślne działanie z zamiarem bezpośrednim. Rzeczywiście jest to jedno ze znamion przypisanego J. L. czynu zabronionego, jednakże sposób działania sprawcy może być traktowany jako okoliczność obciążająca. Warto podkreślić, że wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające były łącznie brane pod uwagę przez Sąd Rejonowy przy rozważaniach o wymiarze kary odpowiednio do wagi i okoliczności osądzanego przypadku. Nieuzasadnione było więc ich rozdzielanie i odrębne analizowanie, jak czynił to w apelacji obrońca. Podobnie nietrafione były argumenty, jakoby za okoliczność łagodzącą należało uznać fakt, że J. L. sprzedawał papierosy oraz tytoń do palenia osobom starszym, nieposiadającym znacznej ilości pieniędzy i chcącym oszczędzić na nabywaniu wyrobów tytoniowych. Oskarżony nie sprzedawał bowiem wyrobów akcyzowych z pobudek przemawiających na jego korzyść. Grupa takich osób była nabywcami u oskarżonego, bo chciały oszczędzić na zakupie tańszych wyrobów tytoniowych. Papierosy, czy tytoń do palenia nie są artykułami pierwszej potrzeby i gdyby odbiorcy oskarżonego rzeczywiście znajdowali się w trudnej sytuacji finansowej, zrezygnowaliby z tych używek. Ponadto oskarżony nie przekazywał wyrobów akcyzowych pro bono tylko sprzedawał je swoim odbiorcom, czyniąc sobie z tego procederu stałe, nieopodatkowane źródło dochodu. W takiej sytuacji stawianie przez obrońcę tez o trosce i chęci pomocy osobom starszym przez J. L. było nieporozumieniem, tym bardziej, że sprzedawane produkty tytoniowe, niewiadomego pochodzenia, z całą pewnością nie służyły zdrowiu tych ludzi. Twierdzenie obrony jakoby naruszenie jedynie obowiązków fiskalnych wobec Skarbu Państwa miało stanowić o niskiej społecznej szkodliwości czynu J. L. było zatem zupełnie nietrafione. Należy także pamiętać, że dochody uzyskiwane przez Skarb Państwa są następnie przeznaczane na inwestycje ogólnopolskie i samorządowe, a nadto z dochodów tych realizowane są np. świadczenia socjalne wobec osób najuboższych w kraju. Wobec tego naruszanie ciążących na każdym z obywateli obowiązków fiskalnych i to jeszcze w tak wyrafinowany i rozbudowany sposób jak czynił to J. L. w żadnym wypadku nie może być traktowane jako czyn o niskiej społecznej szkodliwości, gdyż zachowanie takie nie wpływa jedynie na interes Skarbu Państwa, a de facto wszystkich obywateli. Konkludując, Sąd Rejonowy trafnie ustalił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające, a także stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego J. L.. Wszystkie te okoliczności zostały trafnie uwzględnione w wymiarze orzeczonej kary, jednakże wymiar tej kary wymagał ingerencji ze strony organu odwoławczego z uwagi na złagodzenie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz przyjęcie jako podstawy prawnej wymiaru kary przepisu o łagodniejszym charakterze.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary proporcjonalnej do jego stopnia zawinienia w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności twierdzeń obrony o niepoprawnym określeniu przez Sąd Rejonowy stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego J. L., czy też niewłaściwego ustalenia okoliczności łagodzących i obciążających rzutujących na wymiar kary. Niemniej jednak ingerencja organu odwoławczego w orzeczenie o karze względem tego oskarżonego była konieczna z uwagi na dokonane w instancji odwoławczej zmiany podstawy prawnej przypisanego mu czynu oraz podstawy prawnej wymiaru kary. Wszelkie te zmiany dokonane przez Sąd II instancji zostaną opisane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.15.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. S. – adw. dr Ł. P.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która przekształciła się w dowolną ocenę dowodu z materiałów uzyskanych w toku kontroli operacyjnej (...), a także dowodów z zeznań świadków, tj. H. A., M. N., H. B., E. S., E. W., R. W., W. G., J. G., S. L. oraz M. D., jak również w części wyjaśnień P. S., naruszająca zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, polegająca na błędnym przyznaniu pełnego przymiotu wiarygodności ustaleniom poczynionym na podstawie rozmów telefonicznych oraz korespondencji z P. S., ujawnionych w toku kontroli operacyjnej (...), co przełożyło się na znaczne zawyżenie ilości tytoniu, jak również papierosów, mających być przedmiotem czynu zabronionego, a także jednoczesnym błędnym nieprzyznaniu przymiotu wiarygodności części wyjaśnień P. S., w których mówił on, że dokonywał transakcji tytoniem oraz papierosami sporadycznie, a także zeznaniom ww. świadków w postępowaniu przygotowawczym (tj. H. B., E. S., E. W., R. W., W. G., J. G., S. L.) oraz w postępowaniu sądowym (tj. H. A., M. N., M. D.), w których w pełni zaprzeczyli, aby nabywali tytoń lub papierosy od oskarżonego albo w znaczny sposób korygowali oni ilości tytoniu lub papierosów, co łącznie, w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia tego, jakimi ilościami tytoniu bądź papierosów miał handlować P. S. i w efekcie wydania wobec niego wyroku skazującego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwagi ogólne poczynione w pkt 3.2. niniejszego uzasadnienia odnoszą się także do oceny dowodów dotyczących oskarżonego P. S.. Dla uniknięcia powtarzania ich wielokrotnie Sąd Okręgowy odsyła z tego miejsca do pkt 3.2. Mając na względzie te wskazania Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych uchybień w procesie oceny dowodów stanowiących podstawę wydania przez Sąd Rejonowy wyroku skazującego wobec P. S.. Ocena zarówno dowodów osobowych, jak i treści rozmów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej (...) była trafna i została ona przeprowadzona rzetelne, dokładnie i ze szczególnym uwzględnieniem dyrektyw ustanowionych w art. 7 kpk. Podkreślić należy, że dokonując weryfikacji dowodów osobowych pod kątem ich wiarygodności, Sąd I instancji dostrzegł zmiany zeznań przez niektórych ze świadków na różnych etapach postępowania, uwzględnił tę okoliczność i ostatecznie przypisał cechy wiarygodności tej części zeznań każdego ze świadków, która obiektywnie na to zasługiwała w świetle zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz korelowała z pozostałym zgromadzonym w tej sprawie materiałem dowodowym. Wbrew tezom apelacji ocena dowodów nie została wcale dokonana z arbitralnym, z góry przyjętym założeniem o sprawstwie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu. Należy zwrócić uwagę na fakt, że Sąd Rejonowy przypisując oskarżonemu sprawstwo za czyn wyczerpujący znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks (przy czym kwalifikacja prawna czynu nie była prawidłowa, o czym będzie mowa w pkt. 3.16.) za przedmiot tego czynu zabronionego przyjął znacznie mniejsze ilości wyrobów akcyzowych aniżeli wskazano w akcie oskarżenia (w akcie oskarżenia podano 66.800 sztuk papierosów, a w wyroku przyjęto 14.400 sztuk papierosów; w akcie oskarżenia podano 46 kg tytoniu do palenia, a w wyroku przyjęto wyłącznie 18 kg tytoniu do palenia). Świadczy to o tym, że organ meriti rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał dokładnej i obiektywnej oceny dowodów i na podstawie dowodów uznanych za wiarygodne przypisał oskarżonemu sprawstwo wyłącznie w takim zakresie jaki nie budził wątpliwości.

Prawdą jest, że część ze świadków, których zeznania dotyczyły osoby P. S., zaprzeczała by nabywała od niego wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy. Jednakże te dowody osobowe należało skonfrontować z treścią rozmów zarejestrowanych w trakcie kontroli operacyjnej (...) oraz z pozostałymi materiałami sprawy aby uzyskać poprawne wyniki co do wartości tych zeznań. Ponadto bez wątpienia, z szeregu innych dowodów osobowych, zasługujących na miano wiarygodnych wynikało, że P. S. trudnił się sprzedażą wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy i ogłaszał się w publicznych miejscach jako dostawca tanich papierosów oraz tytoniu do palenia. Znamienne jest, że oskarżony zasadniczo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, chociaż negował ilości wyrobów akcyzowych przyjętych w akcie oskarżenia (zostało to faktycznie lecz we właściwym zakresie umniejszone przez Sąd Rejonowy) i nieskutecznie przekonywał, że kupował wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy tylko dla swojej rodziny i starszych koleżanek. Cześć wyjaśnień oskarżonego korelowała z dowodami go obciążającymi i potwierdzała jego sprawstwo. Pozostała część jego wyjaśnień okazała się niewiarygodna w świetle pozostałego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Nie miał więc racji obrońca przekonując w apelacji, że wyjaśnienia oskarżonego winny zostać w całości obdarzone przymiotem wiarygodności z uwagi na fakt, że niewielka część świadków przeczyła w swoich zeznaniach by kupowała od P. S. wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy. Skoro te dowody osobowe, na które powoływał się w apelacji obrońca okazały się niewiarygodne to jednocześnie tak samo należało ocenić tę część wyjaśnień P. S., w której zapewniał o nabywaniu wyrobów akcyzowych wyłącznie w celu przekazania ich swojej rodzinie lub starszym koleżankom. Zrozumiałe jest, że obrońca oskarżonego w apelacji odwoływał się wyłącznie do tych fragmentów zeznań poszczególnych świadków oraz wyjaśnień P. S., które były korzystne dla podsądnego. Jednakże dokonywanie w środku odwoławczym takiej fragmentarycznej, oderwanej od pozostałych dowodów zgromadzonych w tej sprawie, oceny wiarygodności zeznań świadków oraz wyjaśnień P. S., nie mogło spotkać się z aprobatą organu odwoławczego. Jak podkreślano już wcześniej w niniejszym opracowaniu (w ramach rozważań dotyczących zarzutów błędnej oceny dowodów podniesionych przez innych apelujących) negując ocenę dowodów dokonaną przez organ meriti skarżący obowiązany jest wykazać, że Sąd Rejonowy naruszył reguły z art. 7 kpk i przedstawić alternatywną ocenę dowodów, która te reguły będzie w pełni uwzględniała. Tymczasem proponowana w apelacji ocena dowodów absolutnie tych warunków nie spełniała.

Potwierdza to analiza zarzutu poświęconego chociażby błędnej ocenie dowodów zeznań H. A.. Obrońca przytoczył w apelacji zeznania tego świadka składane na poszczególnych etapach postępowania karnego i mimo tego, że w trakcie zeznań składanych w dniu 12 stycznia 2021 r. H. A. podała, że kupowała od P. S. zarówno tytoń do palenia, jak i papierosy, to zdaniem obrońcy nie można było przypisać tym zeznaniom wiarygodności dlatego, że składając zeznania na rozprawie odbywającej się w dniu 6 czerwca 2022 r. H. A. wskazała, że tytoń kupiła od P. S. tylko jeden raz wiele lat temu, a papierosów od niego nie kupowała. Obrońca twierdząc, że wiarygodne były jedynie te ostateczne zeznania omawianego świadka ignorował zupełnie treść rozmów świadka z P. S. zarejestrowanych w trakcie kontroli operacyjnej (...) oraz okoliczności wynikające z pozostałych dowodów osobowych zgromadzonych w sprawie potwierdzające, że oskarżony handlował wyrobami akcyzowymi nieoznaczonymi polskimi znakami akcyzy na dużą skalę i ogłaszał się w miejscach publicznych jako dostawca tanich wyrobów akcyzowych.

Podobnie nietrafione były wskazania zawarte w apelacji jakoby doszło do błędnej oceny zeznań M. N.. Brak rozpoznania osoby P. S. jako dostawcy wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy przez M. N. nie oznaczał wcale, że oskarżony nie sprzedawał temu świadkowi takich towarów. Kluczowe są tutaj po raz kolejny treści rozmów zarejestrowanych w wyniku kontroli operacyjnej (...), w których bezsprzecznie udział brał P. S.. To natomiast, że świadek nie rozpoznała P. S. w toku okazania wizerunków różnych osób na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie mogło wynikać z upływu czasu między tymi czynnościami procesowymi a transakcjami zakupu wyrobów papierosowych M. N. od oskarżonego. Ponadto świadek nabywanie „tańszych” wyrobów akcyzowych traktowała jako element życia codziennego i sposób na zaoszczędzenie pieniędzy, a więc mogła po prostu nie przywiązywać wagi do wyglądu osoby, która jej tych wyrobów akcyzowych dostarczała. Nie można też wykluczyć, że inna osoba aniżeli P. S. przekazywała świadkowi wyroby akcyzowe zamawiane u oskarżonego w trakcie rozmów zarejestrowanych w wyniku kontroli operacyjnej (...). Tłumaczyłoby to podanie przez świadka opisu wyglądu sprzedawcy wyrobów akcyzowych nieprzystających do osoby P. S.. Nie miał więc racji obrońca, że samo nierozpoznanie osoby P. S. przez omawianego świadka i podanie innego opisu wyglądu dostawcy wyrobów akcyzowych wykluczało sprawstwo podsądnego w zakresie dotyczącym sprzedaży wyrobów akcyzowych M. N.. Z podanych wyżej przyczyn za nietrafione uznano także tożsame treściowo zarzuty dotyczące zeznań świadka E. S..

Sąd Okręgowy nie zgodził się z obrońcą by negowanie w składanych w tym procesie zeznaniach części ze świadków (R. W., W. G., S. L., czy J. G.) by kupowali od P. S. wyroby akcyzowe stanowiło przeszkodę dla przypisania oskarżonemu czynu przestępnego polegającego na obrocie wyrobami akcyzowymi poprzez ich sprzedaż w/w osobom. Zeznania tych świadków stały w jawnej sprzeczności z treścią ich rozmów z P. S. zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Warto dodać, że zapewnienia tych osób, że w okresie objętym zarzutem stawianym P. S. nie palili wyrobów tytoniowych nie wyklucza zakupu takich towarów od P. S. w inkryminowanym okresie. Świadkowie jako osoby znające oskarżonego i posiadające wiedzę o jego dostępie do „tanich” wyrobów akcyzowych mogli bowiem kupować od niego taki towar jako „pośrednicy” dla swoich znajomych, którzy nie posiadali drogi kontaktu z P. S. (tak robiła przykładowo E. S.). Nie było więc obiektywnych podstaw do dania wiary takim tłumaczeniom świadków, zaś odmienne twierdzenia na ten temat, zgłoszone w apelacji obronnej na rzecz P. S., należało ocenić jednoznacznie negatywnie. Za bezzasadne należało również uznać zarzuty dotyczące błędnej oceny zeznań świadków: E. W., H. B., M. D., wskazujących w swoich zeznaniach na nabycie od P. S. znacznie mniejszych ilości wyrobów tytoniowych aniżeli wynikało to z rozmów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej (...). Zeznania te nie wytrzymywały konkurencji z treścią tej zarejestrowanej korespondencji i nie mogły zostać uznane za wiarygodne skoro były sprzeczne z treścią dowodu o charakterze bezwpływowym. Ponadto trzeba mieć na względzie to, że świadkowie składali te zeznania jakiś czas po inkryminowanych zdarzeniach i mogli dokładnie nie pamiętać ile rzeczywiście tych towarów nabyli łącznie od P. S.. Sam obrońca krytykując ocenę zeznań J. G. przez Sąd I instancji wskazał, iż „nie jest niczym zaskakującym, że świadek nie pamiętała rozmowy telefonicznej z P. S., którą przeprowadziła ponad 1,5 roku wcześniej”. Zastanawiające jest tylko, że w przypadku J. G. upływ czasu miałby tłumaczyć niepamięć odnośnie faktycznego przedmiotu jej zamówienia złożonego w trakcie rozmowy telefonicznej z P. S. zarejestrowanej w toku kontroli operacyjnej (...), a jednocześnie upływ podobnego czasu nie stanowił dla obrońcy przeszkody dla przekonywania Sądu odwoławczego, że zeznania świadków, którzy podawali znacznie niższe ilości nabytych od P. S. wyrobów tytoniowych aniżeli te wymienione przez świadków w trakcie rozmów z oskarżonym zarejestrowanych w trakcie kontroli operacyjnej (...) zasługiwały na wiarę, pomimo ich sprzeczności z treścią wspomnianych rozmów. Obrońca znów nie był konsekwentny przy konstruowaniu zarzutu błędnej oceny dowodów i stosował odmienne kryteria przy ocenie osobowego materiału dowodowego, kierując się nadrzędnym założeniem by wykazać, że P. S. nabywał wyroby akcyzowe bez polskich znaków akcyzy jedynie w celu ich dalszego bezpłatnego przekazania członkom swojej rodziny lub znajomym w trudnej sytuacji finansowej. Tak skonstruowany zarzut nie mógł zostać pozytywnie oceniony przez organ odwoławczy, gdyż naruszał standardy oceny dowodów obowiązujące w procesie karnym. Tych reguł procesowych nie naruszała natomiast ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy, która była prawidłowa, staranna i zgodna ze wszystkimi dyrektywami z art. 7 kpk. Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy było uznanie wszystkich zarzutów obrońcy P. S. dotyczących procesu oceny dowodów za nietrafione. Na koniec należało jeszcze dodać, że absurdalne były tezy obrońcy jakoby Sąd Rejonowy każde sformułowanie jakie padało w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...) uważał alternatywnie za tytoń do palenia lub papierosy. Gdyby tak rzeczywiście było przedmiot czynów zabronionych przypisanych poszczególnych oskarżonym zawierałby znacznie większe ilości tych wyrobów akcyzowych. Tymczasem przedmiot czynów zabronionych był określony starannie i w zgodzie z wiarygodnymi dowodami zgromadzonymi w tej sprawie. Rozważania Sądu Okręgowego na temat poprawności ustaleń Sądu Rejonowego słowniczka stworzonego przez sprawców na użytek prowadzonego procederu handlu wyrobami akcyzowymi w postaci papierosów i tytoniu krojonego do palenia, przedstawione powyżej w pkt 3.11., zachowują aktualność co do sprawstwa oskarżonego P. S.. Na szczególną uwagę zasługują komunikaty pomiędzy P. S. a J. L. oraz P. S. a P. P., z których wynikało, że u tych osób oskarżony zaopatrywał się w wyroby akcyzowe w hurtowych ilościach w celu dalszej odsprzedaży, a nie nabywał okazyjnie kiełbasy, mrożonek, papy czy listw. Ponadto za bezprzedmiotowe Sąd II instancji uznał odwoływanie się przez obrońcę w ramach zarzutów poświęconych P. S. do zakamuflowanych sformułowań używanych przez rozmówców dla ukrycia faktycznych przedmiotów przeprowadzanych transakcji z innymi oskarżonymi. Wszystkie te zabiegi nie odwiodły Sądu od istoty przestępstwa, które jak wykazał proces karny, zostało przez oskarżonego popełnione w sposób przyjęty w pkt VIII zaskarżonego wyroku, ze zmianą wprowadzoną przez Sąd Okręgowy z urzędu- co do identyfikacji części nabywców wyrobów akcyzowych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów z uwagi na niewypełnienie znamion czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy. Ocena ta w zakresie dotyczącym czynu przypisanego P. S. w pkt VIII zaskarżonego wyroku była prawidłowa i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Wobec tego nie stwierdzono podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego P. S., jednak było to następstwem stwierdzonych uchybień w zakresie kwalifikacji prawnej czynu oraz przyjętej podstawy wymiaru kary za ten czyn zabroniony. Sąd Okręgowy dokonał także korzystnej zmiany wysokości kary orzeczonej wobec oskarżonego P. S.. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną omówione w pkt 5.2. tegoż uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.16.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. S. – adw. dr Ł. P.:

Obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 65 § 1 kks w art. 54 § 1 kks przez ich błędne zastosowanie i jednoczesne błędne niezastosowanie typu uprzywilejowanego z art. 65 § 3 kks oraz błędne niezastosowanie wyłącznie art. 54 § 2 kks, podczas gdy kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości albowiem w wyroku wskazano, że wynosi ona 30.334 zł podatku akcyzowego oraz 7.803 zł podatku od towarów i usług, tj. łącznie 38.137 zł.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego zasadnie podniósł, że Sąd Rejonowy uznając oskarżonego P. S. za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w sentencji zaskarżonego wyroku, przyjął błędną kwalifikację prawną tego czynu uznając, że wyczerpuje on kumulatywnie znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, a wymiar kary za ten czyn nastąpił w oparciu o przepisy art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks.

Organ meriti przyjmując kwalifikację prawną z art. 65 § 1 kks (paserstwo akcyzowe) nie uwzględnił, że łączna wartość podatków (akcyzowego oraz VAT) narażonych na uszczuplenie poprzez działania P. S., wynosząca łącznie 38.137,00 zł, nie przekraczała progu uznawanego przez art. 52 § 14 kks za „małą wartość”. Bowiem w 2021 roku (końcowa data czynu ciągłego przypisanego P. S.) minimalne wynagrodzenie wynosiło 2.800 zł, a więc mała wartość podatku narażonego na uszczuplenie musiała być przyjmowana w dacie popełnienia tego czynu do kwoty nie przekraczającej 560.000 zł. Warto w tym miejscu podkreślić, że w apelacji obrońcy P. S. (podobnie jak w przypadku zarzutu z apelacji obrońcy J. L. omówionego w pkt 3.13.) błędnie wskazano kwotę minimalnego wynagrodzenia, z uwzględnieniem której należało określić próg „małej wartości” w rozumieniu art. 52 § 14 kks. Dlatego, dokonując ustalenia czy w przypadku czynu jakiego popełnienia dopuścił się P. S. wysokość podatku narażonego na uszczuplenie jest „małej wartości”, Sąd Okręgowy uwzględniał prawidłową wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2021 roku - czyli 2.800 zł. Przepis art. 65 § 3 kks przewiduje łagodniejszą karę aniżeli art. 65 § 1 kks, gdy kwota narażonego na uszczuplenie podatku jest małej wartości. Okoliczności te winny zostać uwzględnione zarówno w kwalifikacji prawnej czynu P. S., jak i w podstawie prawnej wymiaru orzeczonych wobec niego kar pozbawienia wolności oraz grzywny. Uchybienie to zostało konwalidowane przez organ odwoławczy, który dokonał niezbędnych zmian zarówno w kwalifikacji prawnej czynu, jak i w podstawie wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego P. S. kary.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu zabronionego popełnionego przez P. S., a w konsekwencji wymierzenie P. S. jedynie kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy przyznał rację apelującemu, że konieczna była modyfikacja i złagodzenie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu P. S. oraz zmiana w podstawie prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary. Wynikało to z uchybień opisanych powyżej w pkt. 3.16. Na uwzględnienie nie zasługiwała jednak druga część wniosku końcowego apelacji, tj. o zmianę wymiaru kary poprzez wymierzenie P. S. wyłącznie kary grzywny. Podkreślić bowiem należy, że pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmiana art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kks, przewidujący łagodniejszy wymiar kary), występowała podstawa do obligatoryjnego obostrzenia kary z art. 38 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks, dająca sądowi możliwość wymierzenia oskarżonemu obok kary pozbawienia wolności do roku, równocześnie kary grzywny grożącej za paserstwo akcyzowe z art 65 § 3 kks. Ostatecznie wymiar kary orzeczonej wobec P. S. za przypisany mu w pkt VIII czyn uległ zmianie, poprzez złagodzenie, jednak nie w taki sposób jakiego oczekiwał obrońca, tj. wymierzenie wyłącznie kary grzywny. Zmiany jakich dokonał organ II instancji w tym zakresie zostaną podane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.17.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. S. – adw. dr Ł. P.:

Rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat tytułem próby, a także 170 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej po 150 zł, podczas gdy oskarżony deklarował, że utrzymuje się z oszczędności i pozostaje na utrzymaniu żony, a podczas rozprawy w dniu 11 kwietnia 2022 r. wyjaśnił, że utrzymuje się z prac dorywczych jako instalator, gdzie dochód z pracy wynosi 2-3 tys. zł miesięcznie, a także na niedopatrzeniu się przez sąd okoliczności łagodzących, podczas gdy oskarżony wskazywał na fakt wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy dla swoich znajomych, a nie dla szerokiego, nieokreślonego wcześniej grona odbiorców.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku doprowadziła do złagodzenia wymiaru kary pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczonej wobec P. S. za przypisany mu czyn zabroniony, którego przedmiotem były wyroby akcyzowe. Niemniej jednak zmiana ta nie była następstwem uznania rażącej niewspółmierności orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary, tylko wynikała z konieczności odzwierciedlenia w wymiarze kary zasadniczej dokonanego w instancji odwoławczej złagodzenia kwalifikacji prawnej przypisanego P. S. czynu. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy trafnie dostrzegł i wymienił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające dotyczące tego konkretnego sprawcy. Żadnym błędem nie było uznanie za odrębne okoliczności obciążające rodzaju naruszonego dobra oraz narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w zakresie podatku akcyzowego. Nie miał racji obrońca, że jest to w istocie tylko jedna okoliczność obciążająca. Podobnie błędne było stwierdzenie, że niepoprawnie uznano za okoliczność obciążającą umyślne działanie z zamiarem bezpośrednim. Rzeczywiście jest to jedno ze znamion przypisanego P. S. czynu zabronionego, jednakże sposób działania sprawcy może być traktowany jako okoliczność obciążająca, a tak należało przyjąć w tym przypadku. Ponadto Sąd Rejonowy zasadnie zaakcentował, że umyślność działania P. S. przejawiała się w zamiarze bezpośrednim, a nie jedynie ewentualnym. Warto podkreślić, że wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności obciążające były łącznie brane pod uwagę przez Sąd Rejonowy przy rozważaniach o wymiarze kary odpowiedniej do wagi i okoliczności osądzanego przypadku. Nieuzasadnione było więc ich rozdzielanie i odrębne analizowanie, jak czynił to w apelacji obrońca, gdyż zaciemniało to rzeczywisty obraz. Podobnie nietrafione były argumenty, jakoby za okoliczność łagodzącą należało uznać fakt, że P. S. sprzedawał papierosy oraz tytoń do palenia osobom starszym, nieposiadającym znacznej ilości pieniędzy i chcącym oszczędzić na nabywaniu wyrobów tytoniowych. Oskarżony nie sprzedawał bowiem wyrobów akcyzowych z dobrego serca i chęci pomocy osobom starszym. Po prostu, między innymi takie osoby były wśród jego odbiorców, chcąc zaoszczędzić na zakupie tańszych wyrobów tytoniowych. Zresztą papierosy, czy tytoń do palenia nie są artykułami pierwszej potrzeby i gdyby ta grupa odbiorców oskarżonego rzeczywiście znajdowała się w złej sytuacji finansowej, bez uszczerbku dla swego utrzymania mogłaby zrezygnować z tych towarów, a nawet wyszłoby im to na zdrowie, gdyż powszechnie wiadomo, że palenie szkodzi. Ponadto oskarżony nie przekazywał wyrobów akcyzowych pro bono tylko sprzedawał je swoim odbiorcom. W takiej sytuacji stawianie przez obrońcę tez o trosce i chęci pomocy osobom starszym przez P. S. było całkowicie nieuzasadnione. Ponadto, jak ustalono w wyniku niniejszego procesu to nie jedynie osoby starsze i biedne nabywały wyroby oferowane do sprzedaży przez P. S., a więc argument sformułowany przez obrońcę nie odpowiadał ustaleniom faktycznym poczynionym w tej sprawie. Konkludując, Sąd Rejonowy trafnie ustalił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające, a także stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego P. S.. Twierdzenie obrony jakoby naruszenie jedynie obowiązków fiskalnych wobec Skarbu Państwa miało stanowić o niskiej społecznej szkodliwości czynu P. S. było zupełnie nietrafione. Należy pamiętać, że dochody uzyskiwane przez Skarb Państwa są następnie przeznaczane na inwestycje ogólnopolskie i samorządowe, a nadto z dochodów tych realizowane są np. świadczenia socjalne wobec osób najuboższych w kraju. Wobec tego naruszanie ciążących na każdym z obywateli obowiązków fiskalnych i to jeszcze w tak wyszukany i zaplanowany sposób jak czynił to P. S. w żadnym wypadku nie może być traktowane jako czyn o niskiej społecznej szkodliwości, gdyż zachowanie takie nie wpływa jedynie na interes Skarbu Państwa, a de facto wszystkich obywateli. Wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające omówione powyżej (a także wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) zostały trafnie uwzględnione w wymiarze orzeczonej wobec P. S. kary, jednakże wymiar tej kary wymagał ingerencji ze strony organu odwoławczego z uwagi na złagodzenie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz wskazanie do podstawy wymiaru kary przepisu o łagodniejszym charakterze.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary proporcjonalnej do jego stopnia zawinienia w sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności twierdzeń obrony o niepoprawnym określeniu przez Sąd Rejonowy stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego P. S., czy też niepoprawnego ustalenia okoliczności łagodzących i obciążających. Niemniej jednak ingerencja organu odwoławczego w wymiar orzeczonej względem tego oskarżonego kary była konieczna z uwagi na dokonane w instancji odwoławczej zmiany w podstawie prawnej przypisanego mu czynu oraz w podstawie wymiaru kary. Wszelkie te zmiany dokonane przez Sąd II instancji zostaną opisane w pkt 5.2. tegoż uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.18.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania oraz zasadami doświadczenia życiowego jawiącą się w nieprawidłowym wyciągnięciu wniosków płynących z materiałów zgromadzonych podczas przeprowadzonej kontroli operacyjnej, prowadzonej w ramach sprawy operacyjnej kryptonim (...) (k. 4-64), danych uzyskanych z systemu (...) (k. 354-362, 929), notatek służbowych znajdujących się na k. 369-370, 384-393, 403-404, 719, 1023-1023, danych uzyskanych z systemu (...) (k. 374-375, 927), opinii (...) dotyczących odczytania danych telefonów komórkowych (k. 1769-1804), opinii (...) z przeprowadzonych badań z zakresu odczytania zawartości oraz odzyskania danych z telefonów komórkowych, kart SIM i SD, tabletów oraz dysku (k. 2486/2622), nagrań rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej (...) (k. 139v-142, 144v-145, 146v-147, 149v-151, 156v), które skutkowały błędnym ustaleniem, iż: a) wyrażenie „tysiączek” oznaczało 1 kg tytoniu;

b) wyrażenie „karton” oznacza 50 rakiet, tj. 500 paczek, tj. 10.000 sztuk papierosów;

c) wyrażenie „1 worek” oznaczało 0,5 kg tytoniu;

d) wyrażenie „1 rakieta” oznaczało 10 paczek, tj. 200 sztuk papierosów;

e) oskarżony dopuścił się obrotu wyrobami akcyzowymi;

co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego uznania, iż oskarżony łącznie w okresie swojej rzekomej działalności dokonał nabycia od nieustalonych osób, a następnie sprzedaży wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci co najmniej 475.400 sztuk papierosów oraz 2 kg tytoniu krojonego do palenia, podczas gdy prawidłowa analiza powyższych dowodów nie może prowadzić do takich wniosków albowiem rozmowy oskarżonego miały na tyle ogólnikowy charakter, iż nie da się de facto ustalić, o czym konkretnie były, a już z całą pewnością na ich podstawie nie sposób stwierdzić, w sposób nie budzący wątpliwości, iż doszło do jakichkolwiek transakcji nabycia czy sprzedaży tytoniu oraz papierosów, a już z całą pewnością nie sposób ustalić ich ilości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego H. Z. formułując powyżej przytoczony zarzut, chcąc podważyć prawidłowość oceny dowodów potwierdzających sprawstwo podsądnego z zakresie czynu przypisanego mu w pkt XVI zaskarżonego wyroku, zakwestionował prawie wszystkie dowody nieosobowe z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które stanowiły podstawę skazania oskarżonego za to przestępstwo karnoskarbowe. Znamienne jest jednak, że obrońca nie podał już konkretnie, na czym miała polegać błędna jego zdaniem ocena poszczególnych dowodów wymienionych w zarzucie i które z dyrektyw art. 7 kpk miałyby zostać przez to przez Sąd Rejonowy naruszone. Skarżący skonstruował więc zarzut w sposób bardzo ogólnikowy, bez wykazania konkretnych uchybień po stronie Sądu I instancji. Jak już Sąd odwoławczy wskazywał w poprzednich częściach niniejszego uzasadnienia, poświęconym innym oskarżonym objętym zaskarżonym wyrokiem, zarzut błędnej oceny dowodów skonstruowany w taki sposób nie może liczyć na powodzenie. Nie jest bowiem wystarczające wyrażenie subiektywnego stanowiska, że wszystkie dowody świadczące łącznie o sprawstwie oskarżonego zostały błędnie ocenione, gdyż pozostają one w sprzeczności z wyjaśnieniami podsądnego negującego swoje sprawstwo i winę. Jeżeli bowiem dowód osobowy w postaci wyjaśnień H. Z., oceniony w sposób obiektywny w świetle zasad wyrażonych w art. 7 kpk, po skonfrontowaniu jego linii obrony z treścią innych zgromadzonych w tej sprawie dowodów, okazał się w znaczącej części niewiarygodny, to obrońca nie powinien odwoływać się do tych wyjaśnień próbując przy ich pomocy wykazać niewiarygodność, czy nieprzydatność dla ustalenia stanu faktycznego innych, niekorzystnych dla niego dowodów. Kontynuacja rozważań w tym zakresie nastąpi w ramach omawiania kolejnych zarzutów, dotyczących stricte prawidłowości oceny wartości dowodowej osobowego materiału dowodowego. Apelujący w imieniu oskarżonego H. Z. podkreślał jeszcze, że ze wszystkich ww. w zarzucie dowodów wyciągnięto niepoprawne wnioski i błędnie ustalono znaczenie zakamuflowanych sformułowań używanych przez oskarżonego i jego rozmówców w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Twierdzenia te nie zostały podparte żadnymi konkretnymi argumentami. Skarżący podał jedynie, że w jego ocenie rozmowy zarejestrowane w ramach kontroli operacyjnej miały na tyle ogólnikowy charakter, że nie sposób na ich podstawie ustalić, czego rzeczywiście one dotyczyły i czy doszło do jakichkolwiek transakcji nabycia, czy sprzedaży tytoniu lub papierosów. Odnosząc się do tego argumentu, Sąd Okręgowy zwraca uwagę na fakt, że przedmiotem zamówień składanych telefonicznie przez klientów H. Z. były nielegalne przedmioty (tytoń oraz papierosy nieoznaczone polskimi znakami akcyzy). Niczym zaskakującym nie jest fakt, że rozmówcy oskarżonego oraz on sam celowo używali specyficznego „słownika” dla określenia w zawoalowany sposób wyrobów akcyzowych, po to by ukryć ten bezprawny proceder. Takie zabiegi po stronie sprawcy oraz kręgu jego odbiorców nie są niczym nadzwyczajnym w świetle zasad doświadczenia życiowego. Nie bez znaczenia pozostaje to, że w znaczącej części H. Z. handlował z osobami dobrze mu znanymi, także z członkami rodziny (kuzyn, bratanek), które miały osobiste intencje w tym by chronić podsądnego i używać ustalonego z nim słownika przy składaniu zamówień telefonicznych na papierosy, czy tytoń. Warto jeszcze zwrócić uwagę na fakt, że odkodowania znaczenia poszczególnych zakamuflowanych „zwrotów” nie można było dokonywać w oderwaniu od okoliczności kontrolowanej sprawy, ustalonych na podstawie wszystkich zgromadzonych dowodów, co próbował czynić w apelacji obrońca H. Z.. Ponadto odszyfrowując rzeczywiste znaczenie używanych określeń konieczne było zastosowanie zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Te z powodzeniem wykorzystywał Sąd I instancji dokonując oceny poszczególnych dowodów. Jednym z tych dowodów było opracowanie - Analiza materiałów zgromadzonych podczas przeprowadzonej kontroli operacyjnej, prowadzonej w ramach sprawy o kryptonimie (...), sporządzona przez funkcjonariusza Policji w trybie wykonywania czynności operacyjnych z art. 19 ustawy o Policji, który został zbadany przy zarzucie z apelacji M. K., pkt 3.5. Sąd Rejonowy zaznaczył w uzasadnieniu, że dane te brał pod uwagę czyniąc ustalenia faktyczne. Miał do tego pełne prawo, przy czym, co należy zaznaczyć, analiza tych materiałów przez organ orzekający była niezależna i skonfrontowana z pozostałymi, zgromadzonymi do etapu sądowego dowodami. Pomocne Sądowi były więc także ustalenia poczynione w odniesieniu do pozostałych oskarżonych, którzy w trakcie rozmów ze swoimi klientami używali takich samych lub zbliżonych sformułowań dla poszczególnych rodzajów wyrobów akcyzowych oferowanych swoim klientom. Sąd Rejonowy trafnie zwrócił uwagę, że w trakcie jednej z rozmów oskarżony sam podał ile rakiet papierosów zawiera jeden karton, co posłużyło do ustalenia ilości papierosów, które były przedmiotem obrotu prowadzonego przez H. Z.. Konkludując, organ meriti poprawnie ustalił rzeczywiste znacznie poszczególnych sformułowań jakie padały w trakcie rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Natomiast obrońca nie zdołał wykazać by rzeczywiście odkodowanie znaczenia poszczególnych zwrotów było niepoprawne. Mylił się również skarżący by omawiane rozmowy miały ogólnikowy charakter. Zamówienia składane w ich toku były konkretne i po odtajnieniu znaczenia słów używanych przez rozmówców możliwe było ustalenie konkretnych ilości wyrobów akcyzowych będących przedmiotem poszczególnych transakcji. Chybione było negowanie przez obrońcę by na podstawie dowodów zgromadzonych w tej sprawie nie było możliwe ustalenie, że do poszczególnych transakcji z odbiorcami rzeczywiście doszło. Do takich wniosków prowadzi bowiem nieodparta logika faktów oraz prawidłowe wnioskowanie przeprowadzone z okoliczności inkryminowanych zdarzeń ustalonych na podstawie wiarygodnego materiału dowodowego. Ponadto, dowodem potwierdzającym poważne zaangażowanie oskarżonego w proceder obrotu wyrobami akcyzowymi są wyniki przeszukania należących do niego pomieszczeń, gdzie zabezpieczono maszynę do krojenia papierosów oraz maszynę do krojenia tytoniu. Przeciwne stanowisko obrońca oskarżonego oparł właściwie jedynie o tę część wyjaśnień H. Z., której odmówiono przymiotu wiarygodności. Prawdą jest, że ustalenie stanu faktycznego kontrolowanej sprawy nie było zadaniem łatwym, zwłaszcza ze względu na działania oskarżonych, w tym H. Z., podjęte dla ukrycia procederu jakim się trudnił na skalę przemysłową i przez dłuższy okres czasu. Niemniej jednak ustalenie sprawstwa i winy chociaż nie było proste, to jednak nie było niemożliwe. Przeciwne stanowisko obrońcy H. Z. oparte zostało natomiast o błędnie przeanalizowane dowody, bez odpowiedniego uwzględnienia dyrektyw z art. 7 kpk i niepoprawnie wyciągnięte z tych dowodów wnioski.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku w całości, tj. przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów przeprowadzonym przez Sąd Rejonowy. Ocena dowodów dotyczących czynu przypisanego H. Z. w pkt XVI zaskarżonego wyroku była prawidłowa i zgodna z dyrektywami wymienionymi w art. 7 kpk, tj. zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego - uniewinniającego oskarżonego od popełnienia przestępstwa karnoskarbowego. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej H. Z., jednak było to następstwem stwierdzonych uchybień w zakresie podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej za pierwszy z przypisanych mu czynów zabronionych. Sąd Okręgowy dokonał także złagodzenia wymiaru kary pozbawienia wolności za czyn przypisany w pkt XVI zaskarżonego wyroku oraz orzekł nową, niższą karę łączną pozbawienia wolności wobec oskarżonego H. Z.. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną omówione w pkt 5.2. tegoż uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.19.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami wiedzy i prawidłowego rozumowania jawiącą się w niezasadnej odmowie przyznania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie:

a) aby przewoził tytoń dla nieznanych mu ludzi w obawie o życie i zdrowie swoje lub swojej rodziny, podczas gdy powyższa sytuacja wskazana była jedynie ubocznie i nie dotyczy stricte niniejszej sprawy, a dotyczyła sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, sygn. akt VI K 179/21, w której to wyrokiem z dnia 7 listopada 2022 roku, oskarżony skazany został właśnie za przewóz tytoniu;

b) aby chciał odzyskać pieniądze od osób, którym je pożyczył i dlatego też prowadził rozmowy w przedmiocie pieniędzy, a które to rozmowy finalnie nie zaowocowały podjęciem działań w postaci handlu tytoniem czy papierosami.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego H. Z.. Sąd Rejonowy zestawił treść jego linii obrony z pozostałymi zgromadzonymi w tej sprawie dowodami i trafnie uznał, że wyjaśnienia te zasługiwały na wiarę jedynie w niewielkim zakresie ( de facto dotyczącym drugiego z czynów mu przypisanych w wyroku, co do którego to przestępstwa oskarżony swojego sprawstwa nie negował). Pozostała część wyjaśnień oskarżonego była sprzeczna z wiarygodnymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności treścią rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...). Ponadto wyjaśnienia oskarżonego były zmienne, wewnętrznie sprzecznie i wręcz nielogiczne. H. Z. próbował przedstawić się jako „osoba wykorzystywana przez złe osoby”, jednak nie był w stanie podać bliższych personaliów, czy nawet wyglądu ludzi, którzy mieliby mu „wciskać” nielegalne wyroby akcyzowe jako częściową rekompensatę za udzieloną im przez oskarżonego w przeszłości pożyczkę. Zastanawiające jest jednak dlaczego oskarżony skoro został niejako „zmuszony” do przyjęcia nielegalnych wyrobów akcyzowych, następnie odsprzedawał je innym osobom uzyskując z tego tytułu korzyść majątkową, zamiast zgłosić się z tą sprawą na Policję. Odpowiedź jest prosta – oskarżony wybrał taki sposób zarobkowania, nikt go do niczego wcale nie zmuszał, a takie wyjaśnienia zostały stworzone na potrzeby postępowania karnego. Nie mogło być pomyłki jakie wyjaśnienia, w której sprawie oskarżony składał, skoro złożył je tej treści po przedstawieniu mu zarzutów, objętych następnie aktem oskarżenia w kontrolowanej sprawie, co więcej w tej czynności procesowej brał udział obrońca oskarżonego (k. 791-792). Zarzut, że te wyjaśnienia H. Z. dotyczą sprawy przewozu wyrobów akcyzowych, osądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań–Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, sygn. VI K 179/21, był oczywiście chybiony. Ponadto, słuszność wnioskowania Sądu Rejonowego o niskiej wiarygodności tych wyjaśnień potwierdzają wspomniane już wyżej wyniki przeszukania przeprowadzonego u oskarżonego, w toku którego odnaleziono u niego maszynkę do cięcia tytoniu oraz maszynkę do cięcia papierosów. Gdyby oskarżony rzeczywiście był zmanipulowany odbierając przekazane mu przez nieustalonych ludzi papierosy i tytoń, a nie trudnił się nielegalnym handlem wyrobami akcyzowymi bez polskich znaków akcyzy, nie potrzebowałby specjalistycznych urządzeń wykorzystywanych w nielegalnym obrocie wyrobami akcyzowymi. Logicznym w świetle powyższego było odmówienie wiary znaczącej części wyjaśnień oskarżonego i to stanowisko Sądu Rejonowego należało ocenić jako absolutnie słuszne. Przeciwne tezy obrony Sąd Okręgowy więc odrzucił jako nietrafione i pozbawione rzeczowego uzasadnienia. W samej tej apelacji obronnej padło określenie, że „kolejne przestępstwa (jakich dopuszczał się H. Z. – przyp. SO) wynikały z trudnej sytuacji życiowej i finansowej, którą udało się oskarżonemu obecnie ustabilizować”. Z powyższego można wywodzić, iż w inkryminowanym okresie podsądny znajdował się w złej sytuacji finansowej i potrzebował pieniędzy. To by wyjaśniało zajęcie się nielegalnym obrotem wyrobami akcyzowymi, a jednocześnie stanowiło zaprzeczenie przypadkowemu wejściu w posiadanie nielegalnych papierosów i tytoniu do palenia. Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny był więc prawidłowy i przedstawiał rzeczywisty przebieg objętych aktem oskarżenia wydarzeń.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku w całości, tj. przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów przez Sąd Rejonowy, w szczególności wyjaśnień H. Z.. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku reformatoryjnego uniewinniającego oskarżonego w II instancji od popełnienia pierwszego z zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. Sąd Okręgowy z innych przyczyn niż wskazane w powyżej omówionym zarzucie, dokonał modyfikacji zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego H. Z.. Zakres tych zmian oraz ich powody zostaną omówione w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.20.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami wiedzy i prawidłowego rozumowania jawiącą się w niezasadnej odmowie przymiotu prawdziwości zeznaniom złożonym przez:

a) świadka S. N. (k. 2116-2117, 3956-3956v) w zakresie jakim świadek wskazał, iż nie nabywał wyrobów tytoniowych od oskarżonego, podczas gdy brak jest podstaw do kwestionowania tejże okoliczności, w szczególności iż wpisuje się ona w wersję przedstawianą przez oskarżonego;

b) świadka R. J. (k. 3276-3277), iż nie nabywał wyrobów tytoniowych od oskarżonego, podczas gdy brak jest podstaw do kwestionowania tejże okoliczności, w szczególności iż wpisuje się ona w wersję przedstawianą przez oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie zgodził się z obrońcą, że doszło do błędów po stronie Sądu I instancji przy ocenie wiarygodności zeznań świadków S. N. oraz R. J.. Zeznania wymienionych osób pozostawały w jawnej sprzeczności z treścią nagrań rozmów zarejestrowanych w ramach kontroli operacyjnej (...), z których wynikało jasno (po odkodowaniu rzeczywistego znaczenia zakamuflowanych zwrotów) jakie towary były przedmiotem zamówień składanych przez tych świadków u oskarżonego przez telefon. Następcze negowanie przez świadków w trakcie ich przesłuchań by nabywali od H. Z. wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy należało ocenić negatywnie pod kątem wiarygodności, jak to słusznie uczynił Sąd Rejonowy. Nie ma przy tym znaczenia, że zeznania tych świadków częściowo wpisywały się w linię obrony budowaną przez H. Z. w jego wyjaśnieniach. Jak uznano powyżej, ta część wyjaśnień podsądnego, do której nawiązał w ramach tego zarzutu obrońca, trafnie została przez Sąd I instancji oceniona jako niewiarygodna i dlatego ten dowód osobowy nie mógł być podstawą do zaaprobowania zeznań ww. świadków. Należy w tym miejscu jeszcze dodać, że niczym zaskakującym nie jest negowanie przez świadków udziału w transakcjach nielegalnymi wyrobami akcyzowymi wynikające chociażby z obawy przed poniesieniem konsekwencji karnych. Jest to zrozumiały odruch obronny. Kluczowe jest jednak to, że te zaprzeczenia wyrażone przez świadków stały w opozycji do wniosków jakie płynęły z innych wiarygodnych dowodów, w szczególności z analizy treści samych rozmów, z których ewidentnie wynikało nabycie 30 rakiet papierosów M-ek po 5 zł za paczkę przez R. J. oraz całego kartonu papierosów określanych kolorem „białe” przez S. N.. Dlatego odmówienie tym dowodom osobowym przymiotu wiarygodności było prawidłowe. Przeciwne stanowisko obrony Sąd II instancji ocenił zatem negatywnie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku w całości, tj. przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego wyżej zarzutu. Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodów dokonanym przez Sąd Rejonowy, w szczególności zeznań S. N. oraz R. J.. Wobec tego nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia ww. czynu.

Lp.

Zarzut

3.21.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego zaistniałych w niniejszej sprawie, niedających się usunąć wątpliwości, co do faktu czy oskarżony H. Z. nabywał, a następnie dokonywał obrotu wyrobami akcyzowymi nieoznaczonymi polskimi znakami akcyzy skarbowej, podczas gdy wszelkie ustalenia poczynione przez Sąd I instancji oparte zostały na podstawie utrwalonych rozmów telefonicznych, podczas gdy rzeczone rozmowy miały na tyle ogólnikowy charakter, iż nie da się de facto ustalić, o czym konkretnie były, a już z całą pewnością na ich podstawie nie da się, w sposób niebudzący wątpliwości, stwierdzić, iż doszło do jakichkolwiek transakcji nabycia tytoniu czy papierosów, a już z całą pewnością nie da się określić ich ilości, w szczególności, iż w większości przypadków nie ustalono nawet o kim oskarżony rozmawiał, a także czy faktycznie doszło do jakichkolwiek transakcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie omawiana tego zarzutu warto przypomnieć, iż do dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk można skutecznie odwoływać się jedynie w przypadku, gdy istniejące w sprawie wątpliwości nie dają się usunąć w drodze czynności dowodowych. Nie ma ona zastosowania tam, gdzie występuje zwykłe przeciwstawienie jednym dowodów – innym i pozostaje do przeprowadzenia racjonalna analiza wiarygodności poszczególnych grup dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt II AKa 237/20, Legalis nr 2631262). Dlatego nie można bezkrytycznie przyjmować, że sam fakt, iż w sprawie jest możliwe przyjęcie więcej niż jednej wersji zdarzenia, obliguje sąd każdorazowo do wyboru wersji najbardziej dla oskarżonego korzystnej. Takie rozumienie zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk byłoby jej wypaczeniem. Z pewnością przepis ten nie stanowi nakazu uniewinnienia oskarżonego w każdej sytuacji, gdy w sprawie został przedstawiony materiał dowodowy sprzeczny w wymowie. Nie może być wątpliwości co do tego, że sąd prowadzi tak długo postępowanie dowodowe, aż ustali prawdziwy przebieg wydarzeń, a więc rozwieje swoje wątpliwości w tym zakresie. Tylko jeśli rezultaty prowadzonego postępowania dowodowego nie usuną takich wątpliwości – może wchodzić w grę instytucja z art. 5 § 2 kpk. Natomiast w sytuacji, gdy dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego czy też pokrzywdzonego, należy dokonać swobodnej oceny dowodów zgodnie z zasadą z art. 7 kpk, zaś rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy w pierwszej kolejności inicjatywa dowodowa ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2022 r., sygn. akt V KK 136/21, Legalis nr 2714190).

W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował wystarczającymi dowodami dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych co do winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z pkt XVI zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu odwoławczego nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść H. Z.. Zgromadzony w kontrolowanej sprawie materiał dowodowy, wbrew odmiennym twierdzeniom apelującego, pozwolił w sposób nie budzący żadnych wątpliwości ustalić, że oskarżony nabywał, a następnie dokonywał obrotu wyrobami akcyzowymi nieoznaczonymi polskimi znakami akcyzy w okresie i w ilości wskazanej w tym wyroku. Przeciwne stanowisko skarżącego zostało odrzucone w toku kontroli odwoławczej jako chybione. Wyniki kontroli operacyjnej obejmującej numery telefonów oskarżonego, które służyły mu jako kanał komunikacyjny do prowadzenia działalności przestępczej w zakresie handlu wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy bezsprzecznie obciążały podsądnego. Skala tego procederu była bardzo szeroka, a tym postępowaniem objęto tylko te przypadki, które były pewne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku w całości, tj. przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze nie potwierdziło by doszło do naruszenia przepisów proceduralnych wymienionych w zarzucie. Wbrew odmiennym zapatrywaniom obrony nie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo ustanowionej w art. 5 § 2 kpk. Nie było więc podstaw dla wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwał obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia ww. przestępstwa z art. 65 § 1 kks.

Lp.

Zarzut

3.22.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Błąd w ustaleniach faktycznych wynikających z uchybień jakich dopuścił się Sąd I instancji, opisanych wyżej, polegający na niezasadnym uznaniu, iż oskarżony prowadził działalność przestępczą w ramach której dokonał łącznie nabycia od nieustalonych osób, a następnie sprzedaży wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci co najmniej 475.400 sztuk papierosów oraz 2 kg tytoniu krojonego do palenia, podczas gdy takiego stanu faktycznego nie sposób ustalić ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

- a w konsekwencji wyżej opisane uchybienia doprowadziły do naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, iż oskarżony H. Z. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy dla przypomnienia wskazuje, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku) ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając to na względzie należało stwierdzić, że wszystkie podniesione przez apelującego zarzuty, związane z nieprawidłową jego zdaniem, oceną dowodów odnośnie sprawstwa oskarżonego w zakresie przestępstwa karnoskarbowego zostały w postępowaniu odwoławczym uznane za bezzasadne. Skarżący nie wykazał więc żadnych nieprawidłowości po stronie organu meriti przy weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy była nietrafność zgłoszonego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który stanowił jedynie wyraz subiektywnego stwierdzenia obrońcy, że oskarżony nie popełnił przypisanego mu przestępstwa karnoskarbowego. To całkowicie niesłuszne stanowisko zostało przez obrońcę oparte na dowodach, których wiarygodność Sąd I instancji prawidłowo zakwestionował, a mianowicie na wyjaśnieniach oskarżonego H. Z. oraz zeznaniach świadków S. N. i R. J. – długoletnich jego znajomych. Sprawstwo oskarżonego w zakresie kwestionowanym przez obrońcę zostało ustalone w sposób niewątpliwy w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy wykazany w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia. Dowody te korelowały ze sobą wzajemnie i przedstawiały logiczny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego obraz przebiegu tych inkryminowanych zachowań. Sąd Okręgowy po kontrolnej analizie akt tej sprawy popiera to rozstrzygnięcie, uznając je za w pełni prawidłowe. To natomiast, że ze zgromadzenia materiału dowodowego można było wysunąć odmienne wnioski co do okoliczności zdarzeń składających się na przestępstwo karnoskarbowe opisane w pkt XVI nie świadczy o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż takie odmienne fakty można było wysnuć w oparciu o te dowody, które zostały uznane za niewiarygodne, a więc pominięte przy czynieniu ustaleń faktycznych tej sprawy. Nie zmienia tego podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w trakcie przeszukania mieszkania H. Z. nie znaleziono papierosów, czy tytoniu, nie złapano go na gorącym uczynku przy transakcji zakupu, czy sprzedaży wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy. W procesie karnym nie obowiązuje przecież reguła pozwalająca na skazanie jedynie w sytuacji zatrzymania sprawcy na gorącym uczynku, czy znalezienia u niego przedmiotów czynu zabronionego. Wnioskowania co do winy i sprawstwa można, a nawet trzeba dokonywać na podstawie wszelakich okoliczności dostępnych w materiale dowodowym. Częstokroć dopiero wszystkie te elementy dowodowe analizowane łącznie dopiero pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenia odnośnie zarzucanego czynu zabronionego. Kontrolowana sprawa jest przykładem tej ostatniej, złożonej dowodowo sytuacji i Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował rozważania Sądu I instancji na temat podstaw do uznania oskarżonego sprawcą przestępstw karnoskarbowych ujętych w pkt XVI zaskarżonego wyroku. Do tej argumentacji dodać warto spostrzeżenie, że z przeprowadzonej kontroli operacyjnej obejmującej jego rozmowy telefoniczne, wynika, że oskarżony H. Z. bardzo dbał żeby nie ujawniać faktycznego przedmiotu rozmowy (nie zawsze z powodzeniem, np. nabywca – bratanek zamówił „zielone malborasy”), stąd należy zakładać, że był też odpowiednio zapobiegliwy jeżeli chodzi o miejsce przechowywania wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy. Natomiast co do braku nakrycia oskarżonego na gorącym uczynku trzeba było stwierdzić, że takiej czynności procesowej w śledztwie nie zaplanowano. Jednak wspomnieć trzeba o zatrzymaniu oskarżonego w dniu 19 lutego 2020 r. (czyli w inkryminowanym w niniejszej sprawie okresie) przy przewozie worków z tytoniem krojonym do palenia w ilości 1011,18 kg, za co został on prawomocnie skazany wyrokiem sądowym. To przykładowo, obok treści rozmów telefonicznych objętych podsłuchami pokazuje, że oskarżony w tym czasie dysponował szerokim asortymentem wyrobów akcyzowych z branży tytoniowej i nimi handlował. W żadnym więc razie omówione wyżej okoliczności, na których obrońca budował tezy apelacji, nie stanowiły przeszkody dla przypisania H. Z. odpowiedzialności karnej za przestępstwo z pkt XVI zaskarżonego wyroku. Na koniec uwaga, że Sąd Okręgowy w ramach kontroli odwoławczej nie weryfikował poprawności sporządzenia aktu oskarżenia (procedura wskazana w art. 337 kpk) lecz oceniał wyniki pracy Sądu Rejonowego w zakresie zgłoszonych zarzutów odwoławczych. Zbędne było więc podnoszenie przez obronę zarzutów odnośnie zawartości aktu oskarżenia, gdyż nie było to zagadnienie na ten etap postępowania, a ewentualne niedociągnięcia w tym zakresie nie rzutowały na treść zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy we własnym zakresie bowiem dostrzeżone uchybienia korygował, czego dowodem były zmiany zakresu odpowiedzialności oskarżonych P. S., P. P. oraz oskarżonego H. Z..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku w całości, tj. przestępstwa skarbowego z art. 65 § 1 kks – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2021 roku – przy zastosowaniu art. 2 § 2 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu przestępstwa karnoskarbowego były poprawne i w całości opierały się na wiarygodnym materiał dowodowy. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na tych dowodach osobowych, które w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 65 § 1 kks.

Lp.

Zarzut

3.23.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Rażąca niewspółmierność kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 150 zł za czyn opisany w pkt XVI wyroku, jako skutek nieprawidłowej oceny okoliczności będących podstawą kryteriów wymiaru kary, poprzez niedostateczne uwzględnienie przez Sad stopnia winy oskarżonego, jego motywacji, właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed oraz po popełnieniu przestępstwa, a także błędnej analizy uprzedniej karalności oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację miał skarżący, że Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego za pierwszy w przypisanych mu czynów karę rażąco niewspółmiernie surową. Sąd Rejonowy trafnie dostrzegł i wymienił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące, jednak tym pierwszym nadał zbyt dużą wagę co zaowocowało wymierzeniem oskarżonemu kary pozbawienia wolności rażąco niewspółmiernie surowej do wagi i okoliczności osądzanego czynu. Rację miał organ meriti, że przedmiotem czynu oskarżonego była bardzo duża ilość papierosów, zdecydowanie przewyższająca ilość papierosów będących przedmiotem obrotu w przypadku wszystkich pozostałych oskarżonych. Niemniej jednak ta okoliczność obciążająca nie mogła zaważyć na wymierzeniu H. Z. kary tak surowej. Należało tu oczywiście uwzględnić, że ilość przypisanych oskarżonemu wyrobów akcyzowych wpłynęła bezpośrednio na wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej, która z kolei skutkowała surowszą kwalifikacją prawną czynu H. Z., z art. 65 § 1 kks. W takim przypadku nie było uzasadnienia dla nadawania tej jednej okoliczności obciążającej aż tak dużej wagi, jak uczynił to Sąd Rejonowy, wymierzając przez to zbyt surową karę. Orzeczenie tak dolegliwej względem H. Z. kary zachwiało równocześnie wewnętrzną sprawiedliwość wydanego wyroku, gdyż dysproporcje kar orzeczonych wobec pozostałych oskarżonych za tego samego rodzaju przestępstwo co H. Z. były zdecydowanie za duże. Wszyscy oskarżeni trudnili się tym samym procederem, a różniły ich ilości nabywanych wyrobów akcyzowych, które następnie sprzedawali ustalonym oraz nieustalonym osobom. Oczywiście konieczne i oczekiwane było zróżnicowanie wymiaru kar dla każdego z oskarżonych w ramach indywidualizacji wymiaru kary, zwłaszcza w zależności od rozmiaru przestępczej działalności ustalonej w tym procesie. Należało to zatem uczynić ze szczególnym uwzględnieniem dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk oraz mając na względzie prawidłowo podstawę nadzwyczajnego obostrzenia kary z art. 38 § 1 pkt 3 kks występującą w przypadku oskarżonego H. Z..

Obrońca zasadnie przy tym dostrzegł, że przyjęte przez Sąd Rejonowy dane dotyczące karalności oskarżonego częściowo utraciły na aktualności, na jego korzyść. W momencie wydania kontrolowanego wyroku były już bowiem zatarte skazania z wyroków 1) Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w P. z dnia 8 listopada 2016 r., sygn. akt VIII K 444/16, 2) Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 14 listopada 2016 r., sygn. akt III K 839/16, 3) z wyroku nakazowego Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 12 stycznia 2016 r., sygn. akt VIII K 1212/15. Wobec tego powoływanie się przez Sąd Rejonowy na wymienione wyżej wyroki było niedopuszczalne. Uchybienie to nie wpływało jednakże na prawidłowość ustalenia, że w momencie wyrokowania H. Z. był osobą karaną, jednakże na podstawie dwóch wyroków wymienionych w karcie karnej (k. 4532-4534). Dlatego też co do zasady uwzględnienie karalności oskarżonego jako okoliczności obciążającej było poprawne, jednakże wagę tej okoliczności należało w pewnym stopniu umniejszyć. Ze skazania za czyn z art. 65 § 1 kks w zw. z art. 65 § 3 kks – wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 7 listopada 2022 r. (sygn. VI K 179/21) zaś wynika, że oskarżony jest osobą nie mającą poszanowania dla porządku prawnego, niepoprawną. Mimo ujawnienia tego jednostkowego przestępstwa w lutym 2020 r., oskarżony nie miał żadnych skrupułów aby kontynuować przez prawie rok dobrze zorganizowany proceder paserstwa akcyzowego Mając na względzie wszystko powyższe Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że orzeczenie względem H. Z. kary w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn wyczerpujący znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks będzie adekwatne do wagi i okoliczności osądzanego przypadku i kara w takim wymiarze będzie odzwierciedlała zarówno stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, jak i wszystkie występujące po stronie H. Z. okoliczności obciążające oraz łagodzące. Określając wymiar kary wobec H. Z., Sąd Okręgowy miał na względzie pozytywne aspekty życiowe poruszone w apelacjach jego obrońców, świadczące o tym że po dokonaniu czynów objętych niniejszym postępowaniem oskarżony zmienił swoje postępowanie, zaprzestał naruszania przepisów prawa i obecnie prowadzi ustabilizowany tryb życia. Okoliczności tych nie można było jednak przeceniać, jak czynili to w apelacjach obrońcy. Ostatecznie Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że kara w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie współmierna do wagi czynu, a nadto spełni ona względem H. Z. wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Sąd II instancji nie widział natomiast żadnych powodów do ingerencji w orzeczenie o karze grzywny 500 stawek po 150 zł, która obok kary pozbawienia wolności stanowi dopełnienie sankcji. Taka dolegliwość finansowa była absolutnie celowa i wychowawcza, skoro oskarżony spowodował wydatne uszczuplenia należności podatkowych wobec Skarbu Państwa, a z popełniania przestępstwa uczynił sobie stałe i to solidne źródło dochodu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia odnośnie kary, w zakresie czynu opisanego w pkt XVI wyroku i wymierzenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby i oddanie oskarżonego pod dozór kuratora.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia potwierdziła słuszność wskazań obrońcy odnośnie rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec H. Z. za przypisany mu czyn z art. 65 § 1 kks. Sąd Rejonowy rzeczywiście dał nadmierną wagę pewnym okolicznościom obciążającym, w tym brał pod uwagę skazania H. Z. na podstawie wyroków, które uległy zatarciu) oraz zbyt drastycznie ocenił ilość papierosów będących przedmiotem czynu zabronionego tego oskarżonego. Co do zasady słuszny więc był wniosek o złagodzenie wymiaru kary. Jednak kara zaproponowana w apelacji raziła z kolei łagodnością. Wobec oskarżonego skazanego za przestępstwo z art. 65 § 1 kks zagrożone w typie podstawowym karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie, zachodziły przesłanki obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia kary, na zasadach określonych w art. 38 § 1 pkt 3 kks (czyli do wymierzenia kary pozbawienia wolności w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 1 miesiąc, do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, z możliwością wymierzenia z takim samym obostrzeniem także kary grzywny grożącej za to przestępstwo). Ponadto występujące okoliczności obciążające znacznie przewyższały nieliczne okoliczności łagodzące, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio surowym, aczkolwiek i tak wydatnie obniżonym względem zaskarżonego wyroku, wymiarze kary.

Lp.

Zarzut

3.24.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – r.pr. M. P.:

Rażąca niewspółmierność kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt XVII wyroku, tj. przestępstwo z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej jako skutek nieprawidłowej oceny okoliczności będących podstawą kryteriów wymiaru kary, poprzez niedostateczne uwzględnienie przez Sąd stopnia winy oskarżonego, jego motywacji, właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed i po popełnieniu przestępstwa, a także błędnej analizy uprzedniej karalności oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie miał już racji obrońca oskarżonego, który uważał, że kara orzeczona wobec H. Z. za drugi z przypisanych mu czynów również była rażąco niewspółmiernie surowa. Oskarżony przez długi okres czasu dokonywał obrotu towarami oznaczonymi podrobionymi znakami towarowymi wielu bardzo znanych i uznanych firm. H. Z. oferował tego typu towary w miejscu publicznym, na stoisku zlokalizowanym nieopodal jednej z popularnych galerii handlowych w P. ((...)), gdzie dziennie przewija się bardzo wielu ludzi. W ten sposób podsądny uzyskiwał stały miesięczny dochód w znacznej wysokości. Podkreślić jeszcze należy, że w trakcie przeszukania mieszkania i samochodów oskarżonego znaleziono potężną ilość towarów z podrobionymi znakami towarowymi. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, że H. Z. oferował towary oznaczone podrobionymi znakami towarowymi firm sprzedających „luksusowe” produkty, w bardzo wysokich cenach. Firmy, które posiadają prawa do tych zastrzeżonych znaków towarowych musiały wiele pracy i środków włożyć w rozwój takiej działalności oraz wypromowanie swojej marki. Firmy takie wielką dbałość przykładają do wielu szczegółów oferowanych przez nich towarów, a także materiałów używanych do wytwarzania ubrań, perfum i innych akcesoriów. Oskarżony oferując szerokiemu gronu osób towary oznaczone znakami towarowymi takich firm w znacznie niższych cenach i o nieporównywalnie niższej jakości, w jawny sposób godził w dobra firm posiadających prawa do zastrzeżonych znaków towarowych i bezprawnie żerował na zbudowanej przez te firmy marce i zaufaniu klientów. Łączna wartość towarów stanowiących przedmiot przestępstwa, przypisanego w pkt XVII zaskarżonego wyroku przekraczała 650.000 zł, co stanowiło mienie o znacznej wartości. Oskarżony dysponował hurtowymi ilościami towarów oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi w celach handlowych. Wszystkie te okoliczności przemawiały za wymierzeniem mu odpowiednio surowej kary, uwzględniającej znaczny stopień jego winy i społecznej szkodliwości tego czynu. Za przestępstwo z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, grozi kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5, a ten kwalifikowany typ warunkuje to, że sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do towaru o znacznej wartości. W przypadku oskarżonego, o surowszej kwalifikacji zdecydowała ustalona znaczna ilość tych towarów, przy czym były to tylko te rzeczy, które znaleziono u oskarżonego w toku przeszukania w dniu 12 stycznia 2021 r. Oczywistym jest, że w ten sposób został odkryty jedynie mikry fragment tej bezprawnej działalności oskarżonego. Wymiar kary orzeczonej przez Sąd Rejonowy uznać zatem należało za odpowiedni i nie wymagający ingerencji ze strony organu odwoławczego. Kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (która była i tak stosunkowo umiarkowana w granicach sankcji za to przestępstwo) uwzględniała w sposób odpowiedni stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, a także wszystkie okoliczności obciążające i łagodzącą rzutujące na jej wymiar. Odmienne stanowisko obrony na temat współmierności tak ukształtowanej kary było nietrafione i nie zawierało ono przekonującego uzasadnienia, za które nie sposób uznać subiektywnego wskazania, że kara ta jest zbyt surowa. Zaproponowana w apelacji reakcja karna na drastycznie niskim poziomie nie uwzględniałaby właściwie wszystkich opisanych wyżej okoliczności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia odnośnie kary, w zakresie czynu opisanego w pkt XVII wyroku, tj. przestępstwa z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej i wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy ograniczenia wolności (przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk) ze zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz środka karnego w postaci podania wyroku do wiadomości publicznej poprzez ogłoszenie na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu przez okres 1 miesiąca.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności twierdzeń obrony o niewspółmierności kary orzeczonej wobec H. Z. za przypisanych mu występek z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej. Nie było więc podstaw do ingerencji w wymiar kary orzeczonej za to przestępstwo. Nadmienić tutaj należy, że kara zaproponowana w apelacji obrońcy H. Z. byłaby zbyt łagodna i nie spełniła by ona swoich celów, ani w zakresie prewencji ogólnej, jak też indywidualnej.

Lp.

Zarzut

3.25.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, art. 92 kpk, art. 410 kpk poprzez niezgodną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania dowolną ocenę dowodów, w szczególności:

a) uznanie za niewiarygodne zeznań świadka S. N. w części w jakiej wskazywał on, że nie nabywał od oskarżonego H. Z. wyrobów tytoniowych, pomimo że przedstawiony przez ww. świadka stan faktyczny w całości koreluje z wyjaśnieniami oskarżonego H. Z.,

b) uznanie za niewiarygodne zeznań świadka R. J. w zakresie w jakim wskazywał, iż nie nabywał on od oskarżonego H. Z. wyrobów tytoniowych, pomimo że przedstawiony przez ww. świadka stan faktyczny w całości koreluje w wyjaśnieniami oskarżonego H. Z..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że część zarzutów podniesionych przez drugiego z obrońców H. Z., tj. adw. A. S. była tożsama jak zarzuty zawarte w apelacji pierwszego z obrońców - r.pr. M. P.. W tej sytuacji uznano, że ponowne rozstrzyganie tożsamych treściowo i argumentacyjnie zarzutów było bezcelowe, a wystarczające będzie odesłanie do poczynionych już w tym uzasadnieniu ich omówień. Tam zaś gdzie drugi obrońca powołał dodatkowe argumenty, Sąd II instancji poczyni odpowiednie uwagi.

Przedmiotowy zarzut jednak jest tego typu, że został powielony przez drugiego z obrońców. Dlatego też, Sąd II instancji wskazuje na tabelę 3.20. swego uzasadnienia, gdzie znalazły się zagadnienia dotyczące prawidłowości oceny zeznań świadków S. N. oraz R. J.. Można jedynie dopowiedzieć, że wbrew tezom apelacji ci świadkowie mieli motywy uzasadniające celowe składanie niezgodnych z prawdą zeznań bądź zatajanie pewnych informacji, wskazane i opisane w pkt 3.20.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedmiotowy wniosek apelacji obrońcy H. Z. nie zasługiwał na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza nie wykazała bowiem żadnych nieprawidłowości w procesie oceny dowodowej zeznań świadków S. N. oraz R. J., które ponadto gdyby nawet formalnie wystąpiły, musiałyby istotnie rzutować na treść zapadłego rozstrzygnięcia.

Lp.

Zarzut

3.26.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 5 § 2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego H. Z..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zagadnienie to zostało już kompleksowo przedstawione przez Sąd Okręgowy w pkt 3.21. niniejszego uzasadnienia. Drugi z obrońców H. Z. nie podniósł żadnych dodatkowych argumentów na podbudowanie powyższego zarzutu, które wymagałyby opisania.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było powodów uzasadniających wydanie w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwał drugi z obrońców H. Z.. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła by doszło w tej sprawie w odniesieniu do tego oskarżonego do naruszenia zasady in dubio pro reo. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej H. Z., a zakres tych zmian oraz ich powody zostaną podane w pkt 5.2.

Lp.

Zarzut

3.27.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk, art. 366 kpk poprzez niewyjaśnienie na jakiej podstawie odkodowano rzekomo zaszyfrowane rozmowy oskarżonego H. Z. z nieustalonymi osobami, które utrwalone zostały w wyniku przeprowadzonej kontroli operacyjnej o kryptonimie (...) i ustalono, że następujące sformułowania oznaczają:

- 1 karton z papierosami to 50 rakiet,

- 1 rakieta to 10 paczek, tj. 200 sztuk papierosów,

- 4 kartony to 200 rakiet, tj. 2.000 paczek, tj. 40.000 sztyk,

- 1 worek to 0,5 kg tytoniu,

- „tysiączek” to 1 kg tytoniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zagadnienie to zostało już omówione w pkt 3.18. niniejszego uzasadnienia. Wbrew odmiennym zapatrywaniom drugiego z obrońców H. Z., Sąd Rejonowy wyjaśnił na jakiej podstawie ustalił znaczenie zakamuflowanych wyrażeń, używanych w rozmowach transakcyjnych z H. Z., przez telefon, a zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej (...). Nie było ku temu przeszkodą to, że żaden z oskarżonych ani świadków wprost nie złożył depozycji ujawniających rzeczywiste znaczenie słów używanych dla kamuflażu. Ustalenie słownika zamawianych towarów było jednak możliwe bez tego, na podstawie kompleksowej analizy zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego. Obrońca oskarżonego podnosił, że notatka z analizy rozmów wykonana przez funkcjonariuszy Policji nie mogła stanowić dowodu w sprawie w rozumieniu art. 174 kpk, a Sąd odwoławczy przedstawił już swoje, krytyczne wobec tego zarzutu stanowisko, omawiając apelację obronną co do oskarżonego M. K. (pkt. 3.5.). Sąd Rejonowy mógł więc pomocniczo korzystać z danych zawartych w tej analizie materiałów zgromadzonych podczas przeprowadzonej kontroli operacyjnej, prowadzonej w ramach sprawy o kryptonimie (...) do odtajnienia zakamuflowanego języka używanego w trakcie rozmów zarejestrowanych w toku tej kontroli. W tym to celu organ orzekający, w sposób samodzielny, dokonał kompleksowej analizy całości materiału dowodowego sprawy, z poszanowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Przejawem tej rzetelnej pracy są motywy wyroku podane w pisemnym uzasadnieniu Sądu I instancji. Trafnie organ meriti tam właśnie podkreślił znaczenie jednej z rozmów zarejestrowanych w trakcie kontroli operacyjnej (...) (z 12.12.19 r. godz. 14:35-14:39), w której sam H. Z. podał, że jeden karton ma 50 sztang papierosów. Informacja ta była ważna dla ustalenia ilości wyrobów akcyzowych w postaci papierosów będących przedmiotem poszczególnych transakcji ujętych w ramach przypisanego temu oskarżonemu czynu w pkt XVI zaskarżonego wyroku. Na koniec warto podkreślić, że obrona poza negowaniem prawidłowości ustaleń Sądu Rejonowego co do faktycznego znaczenia języka używanego w połączeniach telefonicznych z udziałem H. Z., nie zaproponowała żadnego, logicznego wytłumaczenia cytowanych w apelacji określeń, które byłoby konkurencyjne w stosunku do wyników działań organu sądowego i tak samo znajdowały dowodowe oparcie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie stwierdził podstaw dla wydania w instancji odwoławczej wyroku reformatoryjnego, którego domagał się apelujący drugi z obrońców H. Z.. Sąd Okręgowy dokonał pewnych modyfikacji zaskarżonego wyroku w części dotyczącej H. Z., łagodząc jego odpowiedzialność karną co do wymiaru kary pozbawienia wolności, a zakres tych zmian i ich powody zostaną podane w pkt 5.2. niniejszego uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

3.28.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:

a) materiał zgromadzony w sprawie w postaci nagrań z kontroli operacyjnej o kryptonimie (...) i (...), podczas których utrwalone zostały rozmowy H. Z. z nieustalonymi osobami potwierdzają nabycie od nieustalonych osób, a następnie sprzedaż wyrobów akcyzowych nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy skarbowej;

b) w konsekwencji błędnym ustaleniu, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z niskich pobudek, bo z chęci łatwego zysku czyniąc sobie z działalności przestępczej stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zagadnienie opisane pod lit. a) powyższego zarzutu zostało już omówione powyżej przy zarzucie w pkt 3.22. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła również by Sąd Rejonowy dopuścił się błędów ustalając, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z niskich pobudek, bo z chęci łatwego zysku czyniąc sobie z działalności przestępczej stałe źródło dochodu. Okoliczności te wynikały bowiem z wiarygodnych dowodów zgromadzonych w tej sprawie. H. Z. obracał hurtowymi ilościami papierosów oraz tytoniem, uzyskiwał z tego spory, regularny dochód stanowiący w inkryminowanym okresie wymierne źródło utrzymania. Oskarżony deklarował, że w inkryminowanym okresie utrzymywał się z handlu obwoźnego uzyskując z tego tytułu dochód w kwocie 3.000 zł, jednak deklaracja ta nie była miarodajna. Oskarżony w rzeczywistości prowadził dochodową działalność ze sprzedaży nielegalnych wyrobów akcyzowych. Gdyby nie było to opłacalne, to po zatrzymaniu przez organy ścigania w dniu 19 lutego 2020 r., nie narażałby się na kolejną odpowiedzialność karną. Nie ulega również wątpliwości, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie brał on udziału w nielegalnym obrocie wyrobami akcyzowymi bez polskich znaków akcyzy pro bono, tylko właśnie po to by uzyskać z tego tytułu jak najwyższy zysk, nieopodatkowany, uszczuplając w ten sposób wpływy do Skarbu Państwa. Wszystkie ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy były trafne i wynikały z wiarygodnych dowodów zgromadzonych w tej sprawie. Przeciwne wskazania drugiego z obrońców H. Z. były nietrafione.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Ustalenia faktycznie poczynione przez Sąd Rejonowy na temat sprawstwa i winy oskarżonego co do przypisanego mu przestępstwa karnoskarbowego były poprawne i w całości oparto je na wiarygodnym materiale dowodowym. Natomiast przeciwne stanowisko obrońcy w tej kwestii zostało osadzone wyłącznie na tych dowodach osobowych, które w toku weryfikacji materiału dowodowego zostały odrzucone jako niewiarygodne i tym samym nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Wobec tego, nie było podstaw do wydania w instancji odwoławczej wyroku jakiego oczekiwałby obrońca, tj. wyroku uniewinniającego oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w pkt XVI zaskarżonego wyroku.

Lp.

Zarzut

3.29.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że tytoń i papierosy, które rzekomo miały być nabywane a następnie sprzedawane przez oskarżonego H. Z. nie były oznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej skoro żaden z dowodów a tym bardziej kontrola operacyjna pod pseudonimem (...) na to nie wskazywał.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew takiemu stanowisku obrońcy oskarżonego H. Z., Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych przyjmując, że tytoń i papierosy, którymi handlował ten oskarżony nie były oznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej. Warto podkreślić, że H. Z. nie miał zarejestrowanej działalności uprawniającej go do obrotu wyrobami tytoniowymi, ani też odpowiedniej koncesji na tego typu działalność gospodarczą. Ponadto w sytuacji gdyby wyroby akcyzowe, którymi handlował podsądny były oznaczone polskimi znakami akcyzy, nie byłoby potrzeby używania przez niego i jego klientów zakamuflowanych zwrotów dla określenia nielegalnych wyrobów akcyzowych, które oskarżony oferował swoim odbiorcom. W ten nielegalny charakter owej działalności wpisują się zabezpieczone u oskarżonego specjalistyczne maszyny do obróbki wyrobów tytoniowych. Okoliczności te pozwalają uznać, że wyroby akcyzowe, które H. Z. nabywał od nieustalonych osób, a następnie sprzedawał ustalonym oraz nieustalonym osobom, zostały sprowadzone do Polski wbrew przepisowi art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym i nie były one oznaczone polskimi znakami akcyzy. W tym miejscu warto jeszcze raz wspomnieć o okolicznościach zatrzymania oskarżonego w dniu 19 lutego 2020 r. gdy przewoził ponad 1000 kg tytoniu krojonego do palenia bez oznaczeń polskiej akcyzy, jako dowód wskazujący pomocniczo na jego sprawstwo w omawianym zakresie. Przyjmując nawet, że gotowe wyroby tytoniowe będące przedmiotem kontrolowanej sprawy nie były sprowadzane do Polski wówczas dochodziłoby do naruszenia art. 117 ust. 3 Ustawy o podatku akcyzowym, zgodnie z którym wyroby akcyzowe podlegające obowiązkowi oznaczania znakami akcyzy nie mogą być przedmiotem sprzedaży na terytorium kraju bez ich uprzedniego prawidłowego oznaczenia odpowiednimi znakami akcyzy. Istotne jest także, że ceny w jakich H. Z. oferował swoim odbiorcom wyroby akcyzowe w postaci tytoniu oraz papierosów były bardzo korzystne i znacznie niższe aniżeli zbliżonych rodzajowo towarów oferowanych legalnie w polskich sklepach. W przypadku gdyby wyroby akcyzowe jakimi dysponował H. Z. były oznaczone polskimi znakami akcyzy, nie oferowałby on ich innym osobom w tak niskich cenach, gdyż po prostu nie byłoby to dla niego opłacalne. Wyroby tytoniowe sprowadzone do Polski legalnie, zgodnie z wymogami ustawy o podatku akcyzowym mają bowiem wyższą cenę niż tożsame przedmiotowo towary sprowadzone z sposób sprzeczny z wymogami tej ustawy, ponieważ proces uzyskania znaków akcyzy wiąże się z dodatkowymi kosztami dla podmiotów trudniących się handlem wyrobami akcyzowymi. Wszystko to analizowane łącznie daje jasny wniosek, że papierosy i tytoń będące przedmiotem czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XVI, zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew regulacjom ustawy o podatku akcyzowym. Stanowisko organu I instancji w tej kwestii było więc trafne i zawierało ono wystarczające uzasadnienie. Przeciwne twierdzenia apelującego w tym zakresie miały charakter polemiczny i nie spotkały się z aprobatą organu odwoławczego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt XVI wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedmiotowy wniosek o wydanie wyroku uniewinniającego H. Z. od czynu z pkt XVI zaskarżonego wyroku nie zasługiwał na uwzględnienie z uwagi na bezzasadność omówionego powyżej zarzutu. Nie miał racji obrońca, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując, że wyroby akcyzowe, którymi handlował oskarżony zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew regulacjom ustawy o podatku akcyzowym. Organ meriti w sposób wystarczający wyjaśnił tę okoliczność i ustalił ją w sposób prawidłowy. Przyjmując teoretycznie, że wyroby tytoniowe będące przedmiotem czynu przypisanego w pkt XVI wyroku nie były sprowadzane do Polski, a wytwarzane na terenie kraju, to wówczas dochodziłoby do naruszenia art. 117 ust. 3 Ustawy o podatku akcyzowym, zgodnie z którym wyroby akcyzowe podlegające obowiązkowi oznaczania znakami akcyzy nie mogą być przedmiotem sprzedaży na terytorium kraju bez ich uprzedniego prawidłowego oznaczenia odpowiednimi znakami akcyzy. Wszelkie znamiona przestępstwa z art. 65 § 1 kks byłyby w takim wypadku i tak zachowane.

Lp.

Zarzut

3.30.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Rażąca niewspółmierność kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt XVII wyroku albowiem jej ukształtowanie na orzeczonym poziomie wynika z nieprawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd przez co nie odpowiada ona dyrektywom określonym w art. 53 kk – w szczególności nie zrealizuje ona celów wychowawczych, a nadto nie uwzględnia w sposób właściwy właściwości osobistych sprawcy i stopnia jego winy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zagadnienie to zostało już całkowicie omówione w pkt 3.24. niniejszego uzasadnienia. W drugiej apelacji obronnej na rzecz H. Z. nie znalazły się żadnych nowe argumenty, które wymagałyby dodatkowego odniesienia się przez Sąd II instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia odnośnie kary, w zakresie czynu opisanego w pkt XVII wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy ograniczenia wolności (przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk) ze zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz środka karnego w postaci podania wyroku do wiadomości publicznej poprzez ogłoszenie na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu przez okres 1 miesiąca.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o wyrok reformatoryjny był tożsamy jak wniosek pierwszego z obrońców, który także został już omówiony w pkt 3.24. niniejszego uzasadnienia, Sąd Okręgowy go nie uwzględnił.

Lp.

Zarzut

3.31.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego H. Z. – adw. A. S.:

Rażąca niewspółmierność kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 150 zł za czyn opisany w pkt XVI wyroku albowiem jej ukształtowanie na orzeczonym poziomie wynika z nieprawidłowych ustaleń poczynionych przez Sąd przez co nie odpowiada ona dyrektywom określonym w art. 53 kk – w szczególności nie zrealizuje ona celów wychowawczych, a nadto nie uwzględnia w sposób właściwy właściwości osobistych sprawcy i stopnia jego winy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w całości przedstawiony w pkt 3.23. niniejszego uzasadnienia. Drugi z obrońców H. Z. nie podniósł żadnych takich argumentów dla uzasadnienia słuszności swojego stanowiska, które wymagałyby od Sądu odwoławczego dodatkowego działania

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku co do rozstrzygnięcia odnośnie kary, w zakresie czynu opisanego w pkt XVI wyroku i wymierzenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby oraz oddanie oskarżonego pod dozór kuratora.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o wyrok reformatoryjny był tożsamy jak wniosek pierwszego z obrońców i został już omówiony w pkt 3.23. niniejszego uzasadnienia, do którego to Sąd Okręgowy z tego miejsca odsyła.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Oskarżony M. K. został zatrzymany w dniu 12 stycznia 2021 r.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Rejonowy przyjął, że czyn ciągły przypisany oskarżonemu miał trwać do 13 stycznia 2021 r., a więc jeden dzień po jego zatrzymaniu przez organy ścigania. Jest to ewidentnie błędne ustalenie albowiem w tym czasie oskarżony nie podejmował już działań przestępczych. Konieczne było dokonanie zmiany końcowej daty czynu ciągłego przypisanego M. K. celem dostosowania jej do daty jego zatrzymania.

2.

Sąd Rejonowy uznając oskarżonego M. K. za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w sentencji wyroku przyjął błędną kwalifikację prawną tego czynu uznając, że wyczerpuje kumulatywnie znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za ten czyn wymierzył mu karę na podstawie art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Organ meriti przyjmując taką kwalifikację prawną nie uwzględnił, że łączna wartość podatków (akcyzowego oraz VAT) narażonego na uszczuplenie poprzez działania M. K. nie przekraczała progu uznawanego przez art. 52 par. 14 kks za „małą wartość”. Mała wartość narażonego na uszczuplenie podatku jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Skoro minimalne wynagrodzenie w roku 2021, gdy przypadała końcowa data czynu ciągłego przypisanego M. K. wynosiło 2.800 zł, to „mała wartość” podatku narażonego na uszczuplenie, przyjmowana wedle daty czynu, była do kwoty 560.000 zł. Po zmianie wysokości uszczupleń podatków akcyzowego i VAT, dokonanych przez Sąd Okręgowy w pkt II zaskarżonego wyroku, które łącznie wynoszą 97.099 zł, kwota ta nadal mieściła się w przedziale „mała wartość” W takim wypadku, jeżeli kwota narażonego na uszczuplenie podatku jest małej wartości, zastosowanie znajduje art. 65 § 3 kks, który przewiduje niższy wymiar kary aniżeli za przestępstwo w typie podstawowym z art. 65 § 1 kks. Okoliczności te winny zostać uwzględnione zarówno w kwalifikacji prawnej czynu M. K., jak i podstawie prawnej wymiaru orzeczonej wobec niego kary. Uchybienie to zostało konwalidowane przez organ odwoławczy, który dokonał niezbędnych modyfikacji w tym zakresie. Okoliczności opisane wyżej zostały przez Sąd Okręgowy dostrzeżone z urzędu względem oskarżonego M. K., jednakże asumptem to sprawdzenia poprawności podstawy prawnej czynu oraz podstawy prawnej wymiaru kary był zarzut podniesiony w apelacjach obrońców oskarżonego J. L. oraz P. S..

3.

Sąd Rejonowy uznając oskarżonego P. P. za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w sentencji wyroku przyjął błędną kwalifikację prawną tego czynu uznając, że wyczerpuje on kumulatywnie znamiona z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za ten czyn wymierzył mu karę na podstawie art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Organ meriti przyjmując taką kwalifikację prawną nie uwzględnił, że łączna wartość podatków (akcyzowego oraz VAT) narażonego na uszczuplenie poprzez działania P. P. nie przekraczała progu uznawanego przez art. 52 par. 14 kks za „małą wartość”. Było to łącznie 55.327 zł uszczupleń podatkowych. Mała wartość narażonego na uszczuplenie podatku jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Skoro minimalne wynagrodzenie w roku 2021, gdy przypadała końcowa data czynu ciągłego przypisanego P. P. wynosiło 2.800 zł, to „mała wartość” podatku narażonego na uszczuplenie, przyjmowana wedle daty czynu, była do kwoty 560.000 zł. Kwota przypisana w pkt XIII zaskarżonego wyroku, łącznie 55.327 zł mieściła się w przedziale „mała wartość” W takim wypadku, jeżeli kwota narażonego na uszczuplenie podatku jest małej wartości, zastosowanie znajduje art. 65 § 3 kks, który przewiduje niższy wymiar kary aniżeli za przestępstwo w typie podstawowym z art. 65 § 1 kks. Okoliczności te winny zostać uwzględnione zarówno w kwalifikacji prawnej czynu P. P., jak i w podstawie wymiaru orzeczonych wobec niego kar. Uchybienie to zostało konwalidowane przez organ odwoławczy, który dokonał niezbędnych modyfikacji w tym zakresie. Okoliczności opisane wyżej zostały przez Sąd Okręgowy dostrzeżone z urzędu względem oskarżonego P. P., jednakże asumptem do sprawdzenia poprawności tych podstaw prawnych był zarzut podniesiony w apelacjach obrońców oskarżonych J. L. i P. S..

4.

Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu H. Z. karę za pierwszy z przypisanych mu czynów zabronionych wskazał błędną podstawę prawną wymiaru kary.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Rejonowy przyjmując, że podstawą wymiaru kary orzeczonej względem H. Z. za czyn przypisany mu w pkt XVI jest art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks błędnie podał podstawę prawną nadzwyczajnego obostrzenia. Ta podstawa nadzwyczajnego obostrzenia z art. 38 § 1 pkt 2 kks znajduje bowiem zastosowanie wówczas gdy sankcją za dany czyn jest wyłącznie kara grzywny przekraczająca 360 stawek dziennych grzywny. W sytuacji kiedy ustawowe granice kary przewidują za dany czyn zarówno karę pozbawienia wolności, jak i karę grzywny, podstawą nadzwyczajnego obostrzenia stanowi art. 38 § 1 pkt 3 kks. Sąd Rejonowy w istocie zastosował właściwy przepis ale powołał nieodpowiedni w wyroku. Uchybienie to wymagało ingerencji organu odwoławczego i dokonania odpowiednich modyfikacji zaskarżonego wyroku, które zostaną opisane w pkt 5.2.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w pozostałej części (poza zmianami opisanymi w pkt 5.2.) – pkt 6 wyroku Sądu Okręgowego z dnia 26 września 2024 r.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy w pozostałej części (poza zmianami opisanymi w pkt 5.2.) była niezasadność zarzutów apelacji obrońców oskarżonych, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego M. K. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w punkcie II uznano go za winnego tego, że w okresie co najmniej od 9 lipca 2019 r. do dnia 12 stycznia 2021 r. w P., K. oraz innych miejscowościach na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru i wykorzystaniu tej samej sposobności, czyniąc sobie z popełnienia przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, nabył od nieustalonych dotąd osób wyroby akcyzowe nieoznaczone polskimi znakami akcyzy skarbowej w postaci co najmniej 87.457 sztuk papierosów oraz co najmniej 32,71 kg tytoniu krojonego do palenia, które to wyroby zostały sprowadzone na terytorium kraju wbrew przepisom art. 117 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, tj. stanowiły przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 2 kks, a następnie, bez urzędowego sprawdzenia podjął czynności bezpośrednio związane z obrotem tymi wyrobami akcyzowymi poprzez sprzedaż ustalonym i nieustalonym dotąd osobom, uchylając się jednocześnie od opodatkowania, poprzez nieujawnienie właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania w postaci co najmniej 87.457 sztuk papierosów oraz 32,71 kg tytoniu krojonego do palenia i niezłożenie właściwej deklaracji na podatek akcyzowy, czym naraził i uszczuplił podatek akcyzowy w łącznej kwocie 79.764 zł oraz podatek VAT w łącznej kwocie 17.335 zł, tj. przestępstwa z art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 69 § 1 kks oraz art. 54 § 2 kks w zw. z art. 54 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks i za to na podstawie art. 65 § 3 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 150 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchybienia stwierdzone w postępowaniu odwoławczym opisane w pkt. 3.1.-3.6. oraz pkt 4.1. powodowały konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. K.. Kwestia zastosowania wobec oskarżonego na podstawie art. 2 § 2 kks ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanego mu czynu, jako względniejszej dla sprawcy, nie została zmieniona względem treści wyroku Sądu Rejonowego (a jedynie powtórzono ten element w wyroku Sądu Okręgowego), a więc nie wymagała ona odrębnego omówienia. Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu, kształtując go na nowo albowiem konieczne było nie tylko dodanie w tym opisie, że oskarżony M. K. sprzedawał wyroby akcyzowe zarówno na rzecz ustalonych, jak i nieustalonych dotychczas osób (konsekwencja uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt 3.1.), ale również umniejszenie ilości tytoniu do palenia wskazanego w zarzucie (konsekwencja częściowego uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt 3.5.) oraz umniejszenia wysokości podatku akcyzowego oraz podatku VAT narażonego na uszczuplenie przez niezgodne z prawem działania M. K. (również konsekwencja częściowego uwzględnienia zarzutu opisanego w pkt 3.5.). Wszystko to wymagało odpowiedniej modyfikacji ze strony organu odwoławczego, tak aby opis czynu w wyroku czynił zadość wymogom z art. 413 § 2 pkt 1 kpk, nie naruszając przy tym zakazu z art. 434 § 1 kpk. Ponadto konieczne było zmodyfikowanie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. K. i podstawy prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary (konsekwencja okoliczności dostrzeżonych przez organ odwoławczy z urzędu opisanych w pkt 4.2.), a także końcowej daty czynu ciągłego przypisanego uwzględniającej datę jego zatrzymania (konsekwencja okoliczności dostrzeżonych przez organ odwoławczy z urzędu opisanych w pkt 4.1.). Wszystkie te zagadnienia zostały uwzględnione i dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w sposób opisany powyżej. Ponadto Sąd odwoławczy zmienił wymiar kary orzeczonej względem oskarżonego uwzględniając przy tym umniejszenie ilości tytoniu do palenia objętego czynem M. K., a także zmniejszenie wartości podatków akcyzowego oraz VAT narażonego na uszczuplenie poprzez niezgodne z prawem działania oskarżonego. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia (a więc uwzględniająca wszystkie dyrektywy kary oraz okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) będzie kara 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 150 zł. Sąd odwoławczy pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmiana z art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks przewidujący łagodniejszy wymiar kary) miał możliwość wymierzenia oskarżonemu zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny albowiem występowała podstawa do obostrzenia wymiaru kary przewidziana w art. 38 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kara w takim wymiarze spełni wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Warto w tym miejscu powtórzyć za Sądem Rejonowym, że względem M. K. z uwagi na jego uprzednią wielokrotną karalność nie było podstaw do rozważania możliwości warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

0.0.12.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego J. L. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w opisie czynu przypisanego mu w punkcie III przyjęto, że sprzedawał wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom, a w kwalifikacji prawnej w miejsce art. 65 § 1 kks przyjęto art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kks i za to na podstawie art. 65 § 3 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 150 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchybienia stwierdzone w postępowaniu odwoławczym opisane zarówno w pkt. 3.1. (chociaż zarzut ten został podniesiony przez obrońcę M. K. to poruszone w ramach tego zarzutu zagadnienia dotyczyły wszystkich oskarżonych, w tym J. L.) oraz pkt 3.13. powodowały konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego J. L.. Kwestia zastosowania wobec oskarżonego na podstawie art. 2 § 2 kks ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanego mu czynu, jako względniejszej dla sprawcy, nie została zmieniona względem treści wyroku Sądu Rejonowego (a jedynie powtórzono ten element w wyroku Sądu Okręgowego), a więc nie wymagała ona odrębnego omówienia. Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu J. L. poprzez przyjęcie, że sprzedawał on wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom. Sąd Rejonowy błędnie w opisie czynu, za aktem oskarżenia przyjął, że podsądny dokonywał sprzedaży wyłącznie na rzecz nieustalonych osób, co pozostawało w sprzeczności z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oraz dokonanych ustaleń faktycznych. Wymagało to odpowiedniej modyfikacji ze strony organu odwoławczego, tak aby opis czynu w wyroku czynił zadość wymogom z art. 413 § 2 pkt 1 kpk, nie naruszając przy tym zakazu z art. 434 § 1 kpk. Ponadto konieczne było dokonanie zmiany w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu J. L. i podstawie prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary (konsekwencja uwzględnienia zarzutu obrońcy oskarżonego opisanego w pkt 3.13.). Wszystkie te zagadnienia skutkowały zmianami zaskarżonego wyroku w sposób opisany powyżej. Ponadto Sąd odwoławczy zmienił wymiar kary orzeczonej względem oskarżonego, uwzględniając przyjęcie łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego J. L.. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia (a więc uwzględniająca wszystkie dyrektywy kary oraz okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) będzie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 200 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 150 zł. Sąd odwoławczy pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmian z art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks przewidujący łagodniejszy wymiar kary) miał możliwość wymierzenia oskarżonemu zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny albowiem występowała podstawa do obostrzenia wymiaru kary przewidziana w art. 38 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kara w takim wymiarze spełni wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

0.0.13.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego J. L. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w punkcie IV, na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks i art. 20 § 2 kks w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk wykonanie orzeczonej powyżej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat tytułem próby oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec dokonanych zmian wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec J. L. za przypisany mu czyn stanowiący przestępstwo karnoskarbowe z art. 65 § 3 kks zw. z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks konieczne było rozważenie, czy zaistniały podstawy dla zastosowania wobec tego podsądnego środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Po rozważeniu wszystkich istotnych okoliczności występujących po stronie sprawcy Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że zostały spełnione wszystkie niezbędne przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks aby tą instytucję zastosować. Zresztą, z uwagi na kierunek wniesionej w jego zakresie apelacji, zastosowanie tego dobrodziejstwa przy orzeczeniu kary pozbawienia wolności było konieczne. Oskarżony w momencie popełnienia czynu nie był karany za przestępstwa, prowadził ustabilizowany tryb życia i możliwe było względem niego postawienie pozytywnej prognozy kryminalistycznej oraz stwierdzenie, że pomimo warunkowego zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni więcej przestępstwa. Można zatem przyjąć, że mimo zastosowania środka probacyjnego zostaną względem J. L. spełnione wszystkie cele kary. Ponadto zachodził tutaj wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami w rozumieniu art. 41a § 1 kks umożliwiający skorzystanie ze wskazanej instytucji względem sprawcy skazanego za czyn popełniony w okolicznościach przewidzianych w art. 37 § 1 pkt 2 kks. Z uwagi na uczynienie sobie przez oskarżonego z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu zgodnie z art. 41a § 2 kks obligatoryjne było oddanie go pod dozór kuratora w okresie próby.

0.0.14.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w części dotyczącej J. L. w ten sposób, że uniewinniono oskarżonego J. L. od popełnienia przypisanego mu w punkcie VI przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Kontrola odwoławcza potwierdziła słuszność zarzutów obrońcy J. L. dotyczących błędnej oceny dowodów, na których oparty został wyrok skazujący tego oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, która to ocena nie uwzględniała szeregu niedających się usunąć wątpliwości co do strony podmiotowej tego przstępstwa, które zgodnie z zasadą in dubio pro reo wynikającą z art. 5 § 2 kpk należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Następstwem powyższego było stwierdzenie, że brak jest materiału dowodowego pozwalającego na kategoryczne i pewne stwierdzenie, że zachowanie opisane w pkt VI zaskarżonego wyroku wyczerpywało wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. W takim przypadku konieczna była ingerencja Sądu Okręgowego w treść tego zaskarżonego orzeczenia i jego zmiana poprzez uniewinnienie J. L. od popełnienia czynu z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, o czym orzeczono w pkt 2 lit. c) wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 26 września 2024 r.

0.0.15.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w części dotyczącej J. L. w ten sposób, że uchylono orzeczenie o karze łącznej grzywny stanowiące punkt VII wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Modyfikacja zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie J. L. od popełnienia przypisanego mu w punkcie VI przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk spowodowała konieczność ingerencji w orzeczenie o karze łącznej grzywny. Skoro jedno z dwóch skazań na tego rodzaju karę, które obejmowała kara łączna grzywny zostało wyeliminowane z wyroku skazującego J. L., to należało uchylić orzeczenie o karze łącznej grzywny, która straciła rację bytu; co też Sąd Okręgowy uczynił w pkt 2 lit. d) wyroku z dnia 26 września 2024 r.

0.0.16.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego P. S. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w opisie czynu przypisanego mu w punkcie VIII przyjęto, że sprzedawał wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom, a w kwalifikacji prawnej w miejsce art. 65 § 1 kks przyjęto art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kks i za to na podstawie art. 65 § 3 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 150 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchybienia stwierdzone w postępowaniu odwoławczym opisane zarówno w pkt. 3.1. (chociaż zarzut ten został podniesiony przez obrońcę M. K. to zagadnienia poruszone w ramach tego zarzutu dotyczyły wszystkich oskarżonych, w tym P. S.) oraz w pkt 3.16. powodowały konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. S.. Kwestia zastosowania wobec oskarżonego na podstawie art. 2 § 2 kks ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanego mu czynu, jako względniejszej dla sprawcy, nie została zmieniona względem treści wyroku Sądu Rejonowego (a jedynie powtórzono ten element w wyroku Sądu Okręgowego), a więc nie wymagała ona odrębnego omówienia. Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu P. S. poprzez przyjęcie, że sprzedawał on wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że podsądny dokonywał sprzedaży wyłącznie na rzecz nieustalonych osób, co pozostawało w sprzeczności z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oraz dokonanych ustaleń faktycznych. Wymagało to odpowiedniej modyfikacji ze strony organu odwoławczego, tak aby opis czynu w wyroku czynił zadość wymogom z art. 413 § 2 pkt 1 kpk, nie naruszając przy tym zakazu z art. 434 § 1 kpk. Ponadto konieczne było zmodyfikowanie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu P. S. i podstawy prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary (konsekwencja uwzględnienia zarzutu obrońcy oskarżonego opisanego w pkt 3.16.). Wszystkie te zagadnienia zostały uwzględnione i dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w sposób opisany powyżej. Ponadto Sąd odwoławczy zmienił wymiar kary orzeczonej względem oskarżonego uwzględniając wprowadzenie łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. S.. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia (a więc uwzględniająca wszystkie dyrektywy kary oraz okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) będzie w tym wypadku kara 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 150 zł. Sąd odwoławczy pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmiana z art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks przewidujący łagodniejszy wymiar kary) miał możliwość wymierzenia oskarżonemu zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny albowiem występowała podstawa do obostrzenia wymiaru kary przewidziana w art. 38 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kara w takim wymiarze spełni wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej. Organ odwoławczy nie stwierdził żadnych nieprawidłowości w określeniu przez Sąd Rejonowy wysokości stawki dziennej grzywny i dlatego przyjął wysokość stawki dziennej na takim samym poziomie jak w zaskarżonym wyroku. Zdaniem Sądu II instancji P. S. jest osobą zdrową, nie ma żadnych przeciwskazań do podjęcia stałej pracy, a to że zdecydował się utrzymywać wyłącznie z prac dorywczych, oszczędności i pozostawać na utrzymaniu żony nie mogło przesądzić o obniżeniu wysokości stawki dziennej. Bowiem określając wysokości stawki dziennej należy brać pod uwagę nie tylko deklarowane przez sprawcę dochody, ale również jego obiektywne możliwości zarobkowe.

0.0.17.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego P. S. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w punkcie IX, na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks i art. 20 § 2 kks w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk wykonanie orzeczonej powyżej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat tytułem próby oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec dokonanych zmian wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec P. S. za przypisany mu czyn stanowiący przestępstwo karnoskarbowe z art. 65 § 3 kks zw. z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks konieczne było rozważenie, czy zachodziły podstawy do zastosowania wobec P. S. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Ostatecznie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że zostały spełnione wszystkie przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks. Oskarżony w momencie popełnienia czynu nie był karany za przestępstwa, prowadził ustabilizowany tryb życia i możliwe było względem niego postawienie pozytywnej prognozy kryminalistycznej oraz stwierdzenie, że pomimo warunkowego zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni więcej przestępstwa. Zdaniem organu odwoławczego mimo zastosowania środka probacyjnego zostaną względem P. S. spełnione wszystkie cele kary. Ponadto zachodził tutaj wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami w rozumieniu art. 41a § 1 kks umożliwiający skorzystanie ze wskazanej instytucji względem sprawcy skazanego za czyn popełniony w okolicznościach przewidzianych w art. 37 § 1 pkt 2 kks. Z uwagi na uczynienie sobie przez oskarżonego z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu zgodnie z art. 41a § 2 kks obligatoryjne było oddanie go pod dozór kuratora w okresie próby.

0.0.18.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego P. P. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w opisie czynu przypisanego mu w punkcie XIII przyjęto, że sprzedawał wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom, a w kwalifikacji prawnej czynu w miejsce art. 65 § 1 kks przyjęto art. 65 § 3 kks w zw. z art. 65 § 1 kks i za to na podstawie art. 65 § 3 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 2 kks wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 130 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej grzywny na kwotę 150 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchybienia stwierdzone w postępowaniu odwoławczym opisane zarówno w pkt. 3.1. (chociaż zarzut ten został podniesiony przez obrońcę M. K. to zagadnienia poruszone w ramach tego zarzutu dotyczyły wszystkich oskarżonych, w tym P. P.) oraz w pkt 4.3. powodowały konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego P. P.. Kwestia zastosowania wobec oskarżonego na podstawie art. 2 § 2 kks ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanego mu czynu, jako względniejszej dla sprawcy, nie została zmieniona względem treści wyroku Sądu Rejonowego (a jedynie powtórzono ten element w wyroku Sądu Okręgowego), a więc nie wymagała ona odrębnego omówienia. Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu P. P. poprzez przyjęcie, że sprzedawał on wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że podsądny dokonywał sprzedaży wyłącznie na rzecz nieustalonych osób, co pozostawało w sprzeczności z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oraz dokonanych ustaleń faktycznych. Wymagało to odpowiedniej modyfikacji ze strony organu odwoławczego, tak aby opis czynu w wyroku czynił zadość wymogom z art. 413 § 2 pkt 1 kpk, nie naruszając przy tym zakazu z art. 434 § 1 kpk. Ponadto konieczne było zmodyfikowanie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu P. P. i podstawy prawnej wymiaru orzeczonej względem niego kary (konsekwencja okoliczności dostrzeżonych przez organ odwoławczy z urzędu opisanych w pkt 4.3.). Wszystkie te zagadnienia zostały uwzględnione i dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w sposób opisany powyżej. Ponadto Sąd odwoławczy zmienił wymiar kary orzeczonej względem oskarżonego uwzględniając wprowadzenie łagodniejszej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego P. P.. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia (a więc uwzględniająca wszystkie dyrektywy kary oraz okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku) będzie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 130 stawek dziennych z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 150 zł. Sąd odwoławczy pomimo dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu na łagodniejszą (zmiana z art. 65 § 1 kks błędnie przyjętego przez Sąd Rejonowy na art. 65 § 3 kks przewidujący łagodniejszy wymiar kary) miał możliwość wymierzenia oskarżonemu zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny albowiem występowała podstawa do obostrzenia wymiaru kary przewidziana w art. 38 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kara w takim wymiarze spełni wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej.

0.0.19.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego P. P. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w punkcie XIV, na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks i art. 20 § 2 kks w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk wykonanie orzeczonej powyżej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 5 lat tytułem próby oddając w tym czasie oskarżonego pod dozór kuratora.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec dokonanych zmian wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec P. P. za przypisany mu czyn stanowiący przestępstwo karnoskarbowe z art. 65 § 3 kks zw. z art. 65 § 1 kks oraz art. 69 § 1 kks i art. 54 § 1 i 2 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks konieczne było rozważenie, czy zaistniały podstawy dla zastosowania wobec P. P. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Ostatecznie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że spełnione zostały ku temu wszystkie przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks. Oskarżony w momencie popełnienia czynu nie był karany za przestępstwa, prowadził ustabilizowany tryb życia i możliwe było względem niego postawienie pozytywnej prognozy kryminalistycznej oraz stwierdzenie, że pomimo warunkowego zawieszenia wykonania kary będzie on przestrzegał porządku prawnego i nie popełni więcej przestępstwa. Zdaniem organu odwoławczego mimo zastosowania środka probacyjnego zostaną względem P. P. spełnione wszystkie cele kary. Ponadto zachodził tutaj wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami w rozumieniu art. 41a § 1 kks umożliwiający skorzystanie ze wskazanej instytucji względem sprawcy skazanego za czyn popełniony w okolicznościach przewidzianych w art. 37 § 1 pkt 2 kks. Z uwagi na uczynienie sobie przez oskarżonego z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu zgodnie z art. 41a § 2 kks obligatoryjne było oddanie go pod dozór kuratora w okresie próby.

0.0.110.

Przedmiot i zakres zmiany

Stosując art. 2 § 2 kks i za podstawę rozstrzygnięć przyjmując przepisy ustawy karnej skarbowej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanych oskarżonym czynów, w części dotyczącej oskarżonego H. Z. zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że w punkcie XVI przyjęto, że sprzedawał wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom oraz wskazując, że podstawę wymiaru kary stanowi art. 65 § 1 kk w zw. z art. 7 § 1 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks obniżono orzeczoną oskarżonemu za to przestępstwo karę pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchybienia stwierdzone w postępowaniu odwoławczym opisane w pkt. 3.1. (chociaż zarzut ten został podniesiony przez obrońcę M. K. to zagadnienia poruszone w ramach tego zarzutu dotyczyły wszystkich oskarżonych, w tym H. Z.), w pkt 3.23 oraz pkt 4.4. powodowały konieczność modyfikacji zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego H. Z.. Kwestia zastosowania wobec oskarżonego na podstawie art. 2 § 2 kks ustawy karnej w brzmieniu obowiązującym w czasie przypisanego mu czynu, jako względniejszej dla sprawcy, nie została zmieniona względem treści wyroku Sądu Rejonowego (a jedynie powtórzono ten element w wyroku Sądu Okręgowego), a więc nie wymagała ona odrębnego omówienia. Sąd odwoławczy dokonał zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu H. Z. poprzez przyjęcie, że sprzedawał on wyroby akcyzowe ustalonym i nieustalonym dotąd osobom. Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że podsądny dokonywał sprzedaży wyłącznie na rzecz nieustalonych osób, co pozostawało w sprzeczności z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia oraz dokonanych ustaleń faktycznych. Wymagało to odpowiedniej modyfikacji ze strony organu odwoławczego, tak aby opis czynu w wyroku czynił zadość wymogom z art. 413 § 2 pkt 1 kpk, nie naruszając przy tym zakazu z art. 434 § 1 kpk. Ponadto konieczne było zmodyfikowanie podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec H. Z. w zakresie podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary oraz złagodzenie wymiaru kary orzeczonej wobec tego oskarżonego za pierwszy z przypisanych mu czynów zabronionych wobec stwierdzenia w postępowaniu odwoławczym, że wymiar kary określonej przez Sąd Rejonowy w wyroku był rażąco niewspółmiernie surowy do wagi i okoliczności osądzanego przypadku. Wszystkie te zagadnienia zostały uwzględnione i dokonano zmiany zaskarżonego wyroku w sposób opisany powyżej. Sąd Okręgowy uznał, że odpowiednia, a więc uwzględniająca wszystkie dyrektywy kary oraz okoliczności łagodzące i obciążające wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (nie licząc chybionego powoływania się przez Sąd Rejonowy na wyroki skazujące, co do których doszło do zatarcia skazań), którym w postępowaniu odwoławczym nadano odpowiednią wagę i znaczenie dla wymiaru kary, będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że kara w takim wymiarze spełni wszystkie stawiane jej cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidualnej, przy zachowanej przy tym wewnętrznej sprawiedliwości wyroku.

0.0.111.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w części dotyczącej oskarżonego H. Z. w ten sposób, że w punkcie XVIII, w miejsce orzeczonej kary łącznej, na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połączono kary pozbawienia wolności za przestępstwa przypisane w punktach XVI oraz XVII i wymierzono oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec dokonanej w instancji odwoławczej zmiany wymiaru jednej z kar jednostkowych pozbawienia wolności, które objęte zostały węzłem kary łącznej konieczne było nowe połączenie orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności i wymierzenie kary łącznej wobec H. Z.. Sąd Okręgowy mając na względzie przepis art. 39 § 1 kks poruszał się w dopuszczalnych granicach pomiędzy karą 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa z kar jednostkowych) a karą 3 lat pozbawienia wolności. Ostatecznie organ odwoławczy biorąc pod uwagę dość ścisły związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy przestępstwami, za które kary podlegały łączeniu (opisany w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz trafnie podane przez Sąd Rejonowy okoliczności wpływające na wymiar kary łącznej, postanowił zastosować wobec H. Z. zasadę częściowej absorpcji i to w dość znaczącym zakresie. Sąd odwoławczy określił wymiar kary łącznej na poziomie 2 lat pozbawienia wolności, a więc bardziej zbliżonym do najwyższej z kar jednostkowych. Należało tu także zważyć, że oskarżony nie odbywał jeszcze kary izolacyjnej i nie był na taką skazywany. Pozbawienie wolności dla takiej osoby stanowi zatem bardzo dużą dolegliwość. Poza tym H. Z. od ostatniego przestępstwa, popełnionego w dniu 24 lutego 2021 r., nie wchodzi w konflikt z prawem. Zdaniem Sądu II instancji biorąc zatem pod uwagę te dane osobopoznawcze, kara łączna na poziomie 2 lat jest odpowiednia dla H. Z. i zrealizuje stawiane jej cele tak wobec sprawcy, jak też w odbiorze społecznym.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. W razie nieuwzględnienia środków odwoławczych wniesionych przez co najmniej dwa uprawnione podmioty, stosuje się odpowiednio art. 633 kpk (art. 636 § 2 kpk). Koszty procesu zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują zaś m.in.: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty.

Mając na względzie powyżej przytoczone normy prawne, Sąd Okręgowy zasądził koszty sądowe za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa od tych oskarżonych, gdzie wniesione apelacje obronne nie doprowadziły do uwolnienia od odpowiedzialności, dzieląc je po równo po 1/5 części od M. K., P. S., P. P. i H. Z. koszty sądowe po 1/5 części. Natomiast od oskarżonego J. L. zasądził je w połowie, tj. w 1/10 części, gdyż co do jednego zarzutu apelujący przegrał. Ponadto, jako element kosztów sądowych Sąd II instancji wymierzył podsądnym opłaty za obie instancje:

- oskarżonemu M. K. w kwocie 3.120 zł (120 zł od kary pozbawienia wolności i 3.000 zł od kary grzywny);

- oskarżonemu J. L. w kwocie 6.180 zł (180 zł od kary pozbawienia wolności i 6.000 zł od kary grzywny);

- oskarżonemu P. S. w kwocie 3.120 zł (120 zł od kary pozbawienia wolności i 3.000 zł od kary grzywny);

- oskarżonemu P. P. w kwocie 4.020 zł (120 zł od kary pozbawienia wolności i 3.900 zł od kary grzywny);

- oskarżonemu H. Z. w kwocie 15.300 zł (300 zł od kary łącznej pozbawienia wolności i 15.000 zł od kary grzywny);

Podstawę orzeczenia o wysokości opłat za obie instancje stanowią art. 10 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2,3 i 4 (w zależności od wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej względem poszczególnych oskarżonych zastosowano odpowiedni punkt tego przepisu) oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

W pozostałym zakresie, tj. w części uniewinniającej oskarżonego J. L. (w 1/10), kosztami postępowania w niniejszej sprawie obciążono Skarb Państwa. Zgodnie bowiem z art. 632 pkt 2 kpk, który w myśl art. 634 kpk znajduje zastosowanie również w postępowaniu odwoławczym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego lub umorzenia postępowania koszty procesu ponosi w sprawach z oskarżenia publicznego – Skarb Państwa, z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata lub radcy prawnego w charakterze pełnomocnika pokrzywdzonego, oskarżyciela posiłkowego albo innej osoby.

7.  PODPISy

Aleksander Brzozowski Hanna Bartkowiak Leszek Matuszewski