Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

Sędzia SO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 541/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 21 marca 2024 r. sygn. akt II K 1322/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1) Mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez błędną i dowolną a nie swobodną ocenę dowodów oraz ich wybiórcze akceptowanie, przejawiające się w bezpodstawnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych , który w toku procesu sądowego negowali swój udział w zarzucanych czynach, wskazując na prowokujące działania ze strony S. G. (1) oraz M. G., wyłącznie ze względu na sprzeczność z zeznaniami w/w świadków, oraz bezpodstawnego zdeprecjonowania wartości dowodów z zeznań braci oskarżonych, którzy konsekwentnie i logicznie uzasadniali swoją obecność na miejscu zdarzenia.

Ewentualnie w sytuacji nie podzielenia w/w zarzutu,

2) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez przyjęcie, ze po stronie oskarżonych nie zachodzą przesłanki pozytywnej prognozy kryminologicznej a w konsekwencji zastosowanie wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności — co przy uwzględnieniu stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, co prowadzi do wniosku, ze całokształt okoliczności przemawia za uznaniem, za karą wystarczająca byłaby kara wymierzona w trybie art. 37a w brzmieniu sprzed 01.10.2023

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonych nie były trafne. Sąd I instancji dysponował w zasadzie trzema grupami dowodów – wyjaśnieniami oskarżonych, którzy negowali swoje sprawstwo, zeznaniami trzech świadków, którzy mieli ich wyjaśnienia wesprzeć oraz zeznaniami S. i M. G., wsparte zdjęciami z monitoringu. Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu szczegółowo i logicznie odniósł się do tych dowodów we wzajemnym powiązaniu, wbrew zarzutom nie pomijając kwestii istnienia wcześniejszego, szerszego konfliktu między tymi osobami, ale i prawidłowo uznając, że konflikt ten nie ma wpływu na obiektywne fakty, uwidocznione na zdjęciach i wynikające z dokumentów. Nie jest bowiem kwestionowane, że w stosunku do obu oskarżonych orzeczono zakazy prowadzenia pojazdów, a na zdjęciach widoczne są osoby, kierujące pojazdami mechanicznymi. S. i M. G. wskazali, kim osoby widoczne na zdjęciach były, a twierdzenia ich rzeczywiście są godne wiary. Oskarżeni na ich zaprzeczenie przedstawili bowiem kontrdowody, których za skuteczne uznać nie można. Zdjęcia te (z płyty z k. 23, a nie słabej jakości wydruki z k. 19-21) są bowiem na tyle wyraźne i dobrej jakości, że w powiększeniu widać na nich twarze obu kierujących – w przypadku kierowcy samochodu może nie w całości, ale jednak twarz ta jest widoczna na tyle, że daje możliwość weryfikacji prawidłowości rozpoznania. Zarzut, że S. G. nie dostarczył nagrania, a jedynie zdjęcia jest niezrozumiały – nikt nie wnosił o to, by świadek takie posiadane wg deklaracji nagranie dostarczył, podobnie jak późniejsze nagrania z kolejnych zarejestrowanych przypadków takiej jazdy. Sąd I instancji zapoznawał się z dowodami w sposób bezpośredni, miał więc możliwość zaobserwować nie tylko wizerunki oskarżonych, ale i świadków, wskazywanych jako tych, którzy pojazdami tymi mieli kierować – i nie miał wątpliwości, że to wizerunki oskarżonych odpowiadały fotografiom, a nie różniące się od nich wizerunki świadków. Potwierdza to rozpoznanie, dokonane przez świadków G., którzy widzieli kierowców bezpośrednio i to z niewielkiej odległości, znają też wskazywanych jako rzekomych kierujących krewnych oskarżonych i kategorycznie przeczyli, by tymi kierującymi były osoby inne niż oskarżeni. Wskazani przez oskarżonych świadkowie wbrew tezom wniosków dowodowych nie potwierdzili, że to oni kierowali tymi pojazdami w dacie zarzutów, mgliście jedynie wskazując, że generalnie (czy kiedyś, raz) nimi się poruszali, ale nie potrafili wskazać, co konkretnie z ich udziałem działo się 22 lipca 2023 r. Jedynie K. P. twierdził, że był u mamy i brata w dniach 21-23 lipca 2023 r. (od piątku do niedzieli) i w tym czasie jeździł samochodem matki, by sprawdzić informacje o niepokojących dźwiękach. Słusznie jednak Sąd I instancji zauważył, że świadek wskazał, że sprawdzał to podczas przejażdżki rano (podczas gdy zdjęcia wskazują jako godzinę zdarzenia 13:15 – 13:17) i dopiero po chwili dodawał, że później też to sprawdzał, co nie było logiczne – stukanie można było osłuchowo ocenić po jednej przejażdżce i nie było w tym celu potrzeby jeździć tym autem ponownie – już po pierwszej albo dało się coś wywnioskować, albo nie i dalsze jeżdżenie potencjalnie uszkodzonym autem, które ostatecznie trafiło do warsztatu, gdy dysponuje się własnym i to lepszym pojazdem, nie było logiczne. Nadto, co już wskazano, S. G. (1) stał w odległości 2-3 m od przejeżdżającego z otwartym oknem pojazdu i nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że za jego kierownicą nie siedział znany mu K. P., ale oskarżony M. P.. Wizerunek kierowcy na zdjęciu jest przy tym na tyle wyraźny, że całkowicie nielogicznym byłoby, gdyby świadek ten, składając do akt zdjęcia, jednocześnie sprzecznie z nimi wskazywał, kto na zdjęciu jest widoczny. Nie sposób uznać za stanowiące dostateczną przeciwwagę dowodową wyjaśnień oskarżonych, którzy (mając procesowe prawo podawać informacje niezgodne z prawdą) zaprzeczali jedynie temu, że osoby na zdjęciach do oni. Argumenty apelacji nie przekonują, dlaczego rozumowanie Sądu jest niewłaściwe, gdzie odbiega ono od zasad logiki i doświadczenia życiowego, nie przekonuje, dlaczego twierdzenia oskarżonych są bardziej logiczne, choć powołali świadków, mających zapewnić im alibi, a ci alibi im nie zapewnili, dlaczego informacja o trwającym konflikcie ma stanowić podstawę do tego, by nie wierzyć potwierdzonym fotografiami zeznaniom świadków G., za to wierzyć wyjaśnieniom oskarżonych, którzy mało logicznie usiłowali podeprzeć swoje twierdzenia zeznaniami świadków, którzy nie wiedzieli wiele o sprawie albo zgoła nic.

Podobnie niezasadny był zarzut alternatywny, dotyczący poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych co do istnienia bądź nieistnienia wobec oskarżonych pozytywnej prognozy kryminologicznej, mającej dawać podstawy do zastosowania instytucji przewidzianej w art. 37a kk. Jedynym przedstawionym przez apelację argumentem za taką pozytywną prognozą miałoby być bliżej niesprecyzowane „sprowokowanie” oskarżonych przez „pokrzywdzonych” – mimo iż żaden dowód nie wskazywał w sprawie na to, by ci „pokrzywdzeni” – zapewne w domyśle S. i M. G. – mieli w jakikolwiek sposób wpłynąć na to, że oskarżeni rozpoczęli jazdę pojazdem mechanicznym mimo obowiązujących ich zakazów. Apelacja pomija zaś całkowicie milczeniem informacje o karalności obu oskarżonych, z których wynika, że nie wyciągają oni pozytywnych wniosków z kolejnych, coraz surowszych skazań (również na kary pozbawienia wolności) i popełniają kolejne, w tym podobne do poprzednich, przestępstwa. Na tym tle i na tle postawy procesowej oskarżonych całkowicie bezzasadne jest twierdzenie, że tym razem sytuacja jest odmienna i oskarżeni obecnie zrozumieli już naganność swego wieloletniego, sprzecznego z prawem postępowania i już istnieją powody by przypuszczać, że nigdy więcej czynu karalnego się nie dopuszczą. Dlatego też zarzut, iż Sąd błędnie ustalił charakter prognozy co do dalszego postępowania oskarżonych, nie mógł być żadną miarą uznany za uzasadniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego lub o wymierzenie oskarżonym kar ograniczenia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonych. Nie było podstaw również do modyfikacji orzeczonych kar, które zostały wymierzone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, z uwzględnieniem wcześniejszej wielokrotnej karalności obu oskarżonych, w tym za przestępstwa podobne, również na kary pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku, tak w części zaskarżonej, jak i w pozostałej, podlegającej ocenie z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionej wyłącznie przez oskarżonych (ich obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponoszą skarżący. Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję (po 180 zł) oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w łącznej kwocie 20 zł.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana