Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodnicząca: asesor sądowy Magdalena Mital

Protokolant: Dorota Szymczak

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa I. P., B. P.

przeciwko T. K. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 182/23 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 lutego 2023 roku (data prezentaty – k. 3) powodowie I. P. i B. P., reprezentowani w sprawie przez pełnomocnika w osobie adwokata (pełnomocnictwo – k. 7), wnieśli o zasądzenie od pozwanego T. K. (1) solidarnie

na rzecz powodów kwoty 10.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia. Wnieśli również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazali, że od 2019 roku pozwany nieustannie narusza dobra osobiste powodów w postaci godności, dobrego imienia, czci, nietykalności cielesnej oraz miru domowego poprzez składanie do różnych instytucji państwowych fałszywych zawiadomień i wniosków, atakowanie, ubliżanie, zakłócanie ich spokoju i praw spokojnego korzystania z posesji. Powodowie są notorycznie wyzywani, atakowani oraz zastraszani przez pozwanego, który jest ich sąsiadem. Wskazali, że pierwsze ataki ze strony pozwanego rozpoczęły się na początku 2019 roku. Wówczas zaczął grozić powodom i ich dzieciom pozbawienia życia, ubliżając, używając wobec ich słów wulgarnych, powszechnie uznawanych za obelżywe. Podali, że w 2021 roku powódka I. P., będąc w ciąży została zaatakowana, gdy pozwany zaczął obrzucać ją kamieniami. Świadkiem tego zdarzenia była jej 9-letnia córka, która do dnia dzisiejszego ma traumę po tym zdarzeniu. Powód, który przybiegł na pomoc swojej żonie, został poszarpany przez pozwanego. Na skutek powyższego zdarzenia, u powódki wystąpiły bóle brzucha, przez co w obawie o zdrowie i życie nienarodzonego dziecka, udała się na pogotowie. Wskazali, że matka powoda była świadkiem rozmowy pozwanego z jego żoną, podczas której usłyszała, że miał on intencję, żeby jego zachowanie spowodowało poronienie u powódki. Podkreślili, że obelgi i groźby ze strony pozwanego kierowane są przy każdej nadarzającej się okazji. W dniu 14 maja 2022 roku pozwany zaatakował również 9-letnią córkę powodów, rzucając w nią potłuczonym szkłem. Następnie, w dniu 22 maja 2022 roku powód został pobity przez pozwanego przed swoją posesją. Nadto, od czerwca 2020 roku pozwany dokonuje niszczenia posesji powodów. Oprócz tego, pozwany wielokrotnie składał do różnych instytucji państwowych fałszywe zawiadomienia i wnioski, które były oparte na nieprawdziwych twierdzeniach. W ocenie powodów, treść wystosowanych przez pozwanego do różnego rodzaju instytucji publicznych pism, naruszyła dobre imię powodów i ich cześć poprzez przekazywanie tym instytucjom nieprawdziwych i krzywdzących informacji, przypisujących powodom niewłaściwe zachowanie, czyny zasługujące w odbiorze społecznym na potępienie, szczególnie jeśli chodzi o wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi. Podkreślili,

że działania pozwanego wywołały u powodów krzywdę w postaci ujemnych następstw w ich sferze psychicznej, szczególnie, że działania te miały charakter uporczywy i intensywny (pozew – k. 3-6v).

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 19 maja 2023 roku (data nadania

w urzędzie pocztowym – k. 28) T. K. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, że dopuszczał się nagannego zachowania wobec powodów. Podkreślił, że nigdy nie zainicjował sprzeczki słownej czy ataku fizycznego, lecz jego reakcja była jedynie formą obrony. Potwierdził, że między stronami istnieje konflikt (odpowiedź na pozew – k. 26-27).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

I. i B. małżonkowie P. są właścicielami domu jednorodzinnego położonego we wsi K., który zamieszkują wraz z czwórką małoletnich dzieci. Na tej samej posesji mieszka także T. P. – matka powoda, jej dom jest zlokalizowany bliżej drogi. T. i A. małżonkowie K. są ich sąsiadami od około 20 lat. Stosunki pomiędzy stronami postępowania początkowo układały się poprawnie. Z upływem czasu jednakże dobrosąsiedzkie relacje uległy pogorszeniu. Sąsiedzi są ze sobą skonfliktowani, nie próbują rozwiązać nieporozumień samodzielnie i polubownie, angażują

w spór organy ścigania, wysyłają na siebie wzajemnie donosy i zawiadomienia do różnych instytucji. Konflikt jest dwustronny i obie strony są równie silnie zaangażowane w spór. Zarówno rodzina P. jak i rodzina K. przedstawia zupełnie odmienne relacje tych samych wydarzeń (zeznania: powódki I. P. – k.145-145v w zw. z k. 37-37v; powoda B. P. – k.145v-146 w zw. z k. 37v; pozwanego T. K. (1) – k.146-146v w zw. z k. 37v-38; zeznania świadków: T. P. – k. 87v-88, A. K. (1) – k. 88-82v, A. K. (2) – k. 83).

Pismem z dnia 3 grudnia 2019 roku T. K. (1) zwrócił się do Wójta Gminy K. o zbadanie nieprawidłowości związanych z eksploatacją przydomowych szamb, dwóch nieruchomości położonych na nieruchomości K. 36C, stanowiącej własność T. P. (kopia pisma z dnia 2 grudnia 2019 roku – k. 73).

Na skutek złożonego zawiadomienia w stosunku do T. K. (2) prowadzone było postępowanie administracyjne, w trakcie którego dokonano oględzin nieruchomości. Przeprowadzona kontrola w dniu 20 grudnia 2019 roku nie wykazała żadnych nieprawidłowości (kopia pisma z dnia 31 grudnia 2019 roku – k. 74).

Pismem z dnia 10 stycznia 2020 roku Wójt Gminy K. poinformował T. K. (1), że w dniu 20 grudnia 2019 roku przeprowadzono kontrolę dotyczącą przestrzegania zakazu spalania odpadów. Wskazał, że pracownicy Urzędu Gminy nie stwierdzili nieprawidłowości w/w zakresie (kopia pisma z dnia 10 stycznia 2020 roku – k. 76).

Pismem z dnia 24 stycznia 2020 roku T. K. (1) zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w R. o podjęcie czynności kontrolnych w sprawie dotyczącej dwóch budynków mieszkalnych, dwóch garaży murowanych, garażu blaszanego, zlokalizowanych na działce o nr ewidencyjnym (…) w miejscowości K. (…), gminie K., stanowiącej własność T. P. oraz zjazdu z drogi powiatowej na ww. działkę (k.2 akt PINB – 7653.40.2020. PM).

Postanowieniem numer (...) z dnia 24 marca 2020 roku, znak (...)161.2020.PM/429, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w R. odmówił wszczęcia postepowania na wniosek T. K. (1) w sprawach dwóch budynków mieszkalnych, budynku gospodarczego konstrukcji murowanej, budynku gospodarczego konstrukcji metalowej oraz realizowanego budynku garażu zlokalizowanych na działce o nr ewidencyjnym (…) położonej w miejscowości K. (…), gminie K. (postanowienie

z dnia 24 marca 2020 roku w aktach PINB-7653.38.2020). Zażalenie na to rozstrzygnięcie

w złożył T. K. (1). (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia 15 maja 2020 roku numer 775/20 uchylił w całości zaskarżone rozstrzygnięcie i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji (postanowienie z dnia 15 maja 2020 roku w aktach PINB-7653.38.2020).

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2020 roku numer (...) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w R. odmówił wszczęcia postępowania z wniosku T. K. (1) w sprawach dotyczących dwóch budynków mieszkalnych, budynku gospodarczego konstrukcji murowanej, budynku gospodarczego konstrukcji metalowej oraz realizowanego budynku garażu, zlokalizowanych na działce o nr ewidencyjnym 151 w miejscowości K. (…), gminie K. (postanowienie z dnia 2 czerwca 2020 roku w aktach PINB-7653.38.2020).

Decyzjami z dnia 26 marca 2020 roku numer (...) oraz z dnia 14 maja 2020 roku numer (...) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w R. po rozpatrzeniu sprawy dotyczącej obiektu gospodarczego konstrukcji metalowej, zlokalizowanego na działce o nr ewidencyjnym 151 w miejscowości K. (…), gminie K., postanowił umorzyć postępowanie administracyjne w w/w sprawie (decyzja z dnia z dnia 26 marca 2020 roku

w aktach PINB-7653.39.2020.PM; decyzja z dnia 14 maja 2020 roku w aktach PINB – 7653.40.2020.PM).

Pismem z dnia 12 lipca 2021 roku T. K. (1) zwrócił się do Wójta Gminy K. o przeprowadzenie kontroli legalności składowania odpadów oraz gruzu betonowego w lesie na terenie działki o nr ewidencyjnym 151, stanowiącej własność T. P..

Na skutek złożonego zawiadomienia w stosunku do T. K. (2) prowadzone było postępowanie administracyjne, w trakcie którego dokonano oględzin nieruchomości w dniu 29 lipca 2021 roku. Wójt Gminy K. w piśmie z dnia 3 sierpnia 2021 roku wskazał,

że pracownicy Urzędu Gminy nie stwierdzili nieprawidłowości tj. gromadzenia w sposób nielegalny odpadów oraz spalania odpadów w miejscu o tego nie przeznaczonym. Podał,

że teren jest uporządkowany i utrzymywany we właściwym stanie sanitarnym (akta sprawy ROŚ. (...).11.2021, ROŚ.606.6.2021 k. 99).

Wielokrotnie, ze względu na konflikt sąsiedzki na terenie nieruchomości położonej

w K. (…) i (…) interweniowała Policja. Zarówno rodzina P. jak i rodzina K. informowały o nieprawidłowościach, oskarżając się wzajemnie o nieprawidłowe zachowania (notatki służbowe – k. 105-117, 120-132, 134-142).

W dniu 19 maja 2022 roku I. P., będąca wtedy w 17. tygodniu ciąży, udała się na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...) Szpitala (...), z bólem podbrzusza, który według relacji pacjentki pojawił się po kłótni z sąsiadem (karta informacyjna z leczenia szpitalnego – k. 51-51v).

W dniu 22 maja 2022 roku miała miejsce awantura między sąsiadami w trakcie której doszło do rękoczynów. Na skutek powyższego zdarzenia B. P. i A. K. (1), doznali urazów głowy i udali się na Szpitalny Oddział Ratunkowy (...) Szpitala (...) (karta informacyjna z leczenia szpitalnego – k. 52-52v, 82-83).

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2023 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej R.-Zachód w R. wydal postanowienie o umorzeniu śledztwa w sprawie:

I.

uporczywego nękania w okresie od stycznia 2019 roku daty bliżej nieustalonej do 13 czerwca 2022 roku w Kosowie gm. Kowala poprzez wielokrotne przerzucanie kamieni, potłuczonego szkła, butelek przez betonowy parkan na posesję małżonków I. P. i B. P. przez ich sąsiada T. K. (1), rzucanie kamieniami w kierunku I. P., rzucanie różnymi przedmiotami w kierunku obojga małżonków P., wyzywanie ich słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, grożenie B. P. pozbawieniem życia, rzucanie potłuczonym szkłem

w kierunku J. P. lat 10, koszenie kosą spalinową pod oknami domu pokrzywdzonych około godziny 05;40 lub pozostawienie pracującego ciągnika rolniczego, rozlewanie wzdłuż granicy posesji fekaliów, oblewanie okien i elewacji nieznaną substancją, co wzbudziło u I. P. i B. P. oraz ich małoletnich dzieci uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszyło ich prywatność tj. o przestępstwo z art. 190a § 1 kk i art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk – wobec stwierdzenia braku znamion przestępstwa ściganego z urzędu, a stwierdzenia przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego

i braku interesu społecznego w objęciu ściganiem z urzędu czynu ściganego

z oskarżenia prywatnego (art. 322 § 1 kpk),

II.

fałszywego oskarżenia I. P. i B. P. na przełomie stycznia i lutego 2020 roku w K. przed Gminnym Ośrodkiem Pomocy (...) w K. poprzez sporządzanie zawiadomienia o rzekomym znęcaniu się przez I. i B. małż. P. nad swoimi dziećmi tj. o przestępstwo z art. 234 kk – wobec stwierdzenia braku znamion czynu zabronionego (art. 17 § 1 pkt 2 kpk).

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył pełnomocnik pokrzywdzonych.

Postanowieniem z dnia 26 września 2023 roku Sąd Rejonowy w Radomiu II Wydział Karny nie uwzględnił powyższego zażalenia i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie (k.12 akt sygn. II Kp 572/23).

W dniu 17 czerwca 2022 roku T. K. (1) wniósł do Sądu Rejonowego w Radomiu III Wydziału Rodzinnego i Nieletnich wniosek o pozbawienie władzy rodzicielskiej I.

i B. małżonków P. nad ich czwórką małoletnich dzieci (k. 3-6 akt sygn. III Nsm 905/22).

Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Radomiu III Wydział Rodzinny i Nieletnich oddalił wniosek na podstawie art. 514 § 2 kpc z uwagi na to, że z treści wynika oczywisty brak uprawnienia wnioskodawcy (k. 25 akt sygn. III Nsm 905/22).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt niniejszej sprawy, dokumentów znajdujących się w aktach sprawy sygn. II Kp 572/23, I. N. 905/22 Sądu Rejonowego w Radomiu, akt sprawy 7653.40.2020.PM, (...).39.2020.PM, (...).38.2020.PM, 151.2020.PM Państwowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, akt sprawy ROŚ. (...).11.2021 i ROŚ.606.6.2021 Urzędu Gminy w K., dokumentacji związanej z interwencjami jakie miały miejsce w dniach 30 października 2019 roku, 23 kwietnia 2021 roku, 29 kwietnia 2021 roku, 19 maja 2021 roku, 21 maja 2021 roku, 11 czerwca 2021 roku, 14 maja 2021 roku, 22 maja 2021 roku na nieruchomości położonej

w K. (…) lub na nieruchomości położonej w K. (…) Komisariatu Policji

w K. oraz na podstawie zeznań stron oraz świadków. Wiarygodność i moc powołanych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu.

Strony nie kwestionowały, iż przedłożone przez nie kserokopie dokumentów są zgodne z oryginałami, wskutek czego Sąd uznał te kserokopie za wiarygodne dowody,

na istnienie i treść dokumentów jakie odwzorowywały. Poza tym przedłożone przez nich kserokopie dokumentów znalazły potwierdzenie w aktach spraw karnych i administracyjnych.

Pomiędzy stronami istnieje silny, stały konflikt, który strony – w ocenie Sądu – wzajemnie eskalują. Strony, składając liczne – i jak potwierdził materiał dowodowy –

w zasadniczej części jednak bezpodstawne donosy i zawiadomienia oraz pisząc pisma do różnych instytucji, ciągle zaostrzają ten konflikt. Wyraźnie widać, ze obie strony sporu sąsiedzkiego są na równi zaangażowane w ciągłe podsycanie konfliktu. Nie jest tak,

że pozwany i jego rodzina są agresorami, a powodowie ofiarami tych zachować. Wzajemne donosy są równomiernie rozłożone pomiędzy stronami. Przy czym bezspornym jest,

że pierwszy donos pochodził od T. P., matki powoda.

W zakresie osobowych środków dowodowych przeprowadzono dowód z zeznań świadków: T. P. (k.87v-88), A. K. (1) (k.88-89), A. K. (2) (k.83) oraz dowód z przesłuchania stron: powódki I. P. (k. 145-145v w zw. z k. 37-37v), powoda B. P. (k.145v-146 w zw. z k. 37v) oraz pozwanego T. K. (1) (k.146-146v

w zw. z k. 37v-38).

W przypadku stron, wynik dowodu z ich przesłuchania należało traktować z dużą dozą ostrożności. Pomiędzy powodami a pozwanym panuje napięta sytuacja. W zeznaniach stron widoczne było wyraźnie dążenie do przedstawienia przeciwnika w niekorzystnym świetle, zaś ich wypowiedzi o faktach – szczególnie w przypadku powodów – nacechowane były znacznym ładunkiem emocji oraz subiektywnymi negatywnymi odczuciami.

Zeznania świadka A. K. (1) – żony pozwanego oraz A. K. (2) – syna pozwanego, uznano zasadniczo za wiarygodne. Przyznali, że strony są skonfliktowane, pozwany składał zawiadomienia do instytucji, a także potwierdzili, że między sąsiadami doszło do awantury w dniu 22 maja 2022 roku. Natomiast sam przebieg zdarzenia z 22 maja 2022 roku każdy ze świadków oraz stron postępowania ocenia odmiennie i w tym zakresie nie zostało ponad wszelką wątpliwość wykazane, jak ta sytuacja naprawę wyglądała.

Zeznaniom świadka T. P. (matki powoda) Sąd dał im wiarę w zakresie,

w jakim wskazywała na relacje między powodami a pozwanym i istniejący między nimi długoletni spór. Świadek ta przyznała, że jako pierwsza złożyła zawiadomienie

na pozwanego.

Zeznaniom powodów Sąd dał wiarę tylko w tej części, w jakiej potwierdzili,

że pomiędzy stronami istnieje konflikt, toczyły się postępowania sądowe i administracyjne, albowiem w tym zakresie ich zeznania były zbieżne z zeznaniami pozwanego oraz dokumentami. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powodów, że to wyłącznie pozwany notorycznie ich atakował i zastraszał. Powodowie nie powołali na powyższą okoliczność żadnego innego wiarygodnego dowodu.

Zeznania pozwanego Sąd także w części tylko uznał za wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne, spontaniczne oraz korelowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym

w sprawie. Podobnie jak u powodów, pozwany również odmiennie interpretował fakty

i zdarzenia, przedstawiając „swoją wersję zdarzeń”. Niemniej jednak z uwagi na konflikt stron, jest to zupełnie zrozumiałe, zwłaszcza, że każda ze stron chciała udowodnić swoje racje.

Powodowie i pozwany zasadniczo mówili o tych samych sytuacjach, ale ich oceny tych wydarzeń były odmienne. Powodowie twierdzili na przykład, że pozwany celowo założył pasiekę pszczół, żeby one latały nad ich trawnikiem, gdzie rośnie koniczyna. Pozwany przyznał, że pasiekę założył, ale nie po to, by uprzykrzać życie sąsiadom. Powodowie twierdzili, że pozwany specjalnie kosi trawę w sobotę o godzinie 6 rano. Pozwany także i tę okoliczność zasadniczo potwierdził, ale wbrew twierdzeniom powodów, wskazywał na swoją motywację, że nie robił tego im na złość, ale dlatego, że później jest zbyt upalnie na koszenie trawy. Obie strony także zgodnie twierdziły, że przerzucają ponad swoimi ogrodzeniami kamienie, ale tutaj oprócz wzajemnych twierdzeń stron nie ma żadnych innych dowodów

na tę okoliczność.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

W niniejszym procesie powodowie I. i B. małżonkowie P. domagali się od pozwanego T. K. (1) zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych

w kwocie 10.000 zł.

W sprawie bezspornym był fakt wielopłaszczyznowego i wielowątkowego konfliktu sąsiedzkiego pomiędzy powodami i ich rodziną a pozwanym i jego żoną.

Spór w sprawie koncentrował się więc wobec ustalenia, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych powodów poprzez bezprawne zachowanie pozwanego T. K. (1), a jeśli tak, to czy w związku z tym, czy należy im się stosowne zadośćuczynienie.

Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zgłoszonego powództwa należy wskazać, iż zgodnie z art. 23 kc dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza

i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Z faktu naruszenia dobra osobistego mogą wynikać dla poszkodowanego zarówno roszczenia majątkowe, jak i niemajątkowe. Spośród środków ochrony, jakie przysługują poszkodowanemu w razie naruszenia dóbr osobistych, art. 24 kc przewiduje możliwość żądania zaniechania tego działania naruszającego dobra, dopełnienia przez osobę naruszającą dobra czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia,

w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Dodatkowo art. 448 kc umożliwia dochodzenie poszkodowanemu zadośćuczynienia, stanowiącą podstawową sankcję majątkową za doznaną krzywdę, lub zasądzenie odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny.

Rozpoznanie roszczenia o ochronę dóbr osobistych wymaga przede wszystkim ustalenia i dokonania oceny, czy i jakie dobro osobiste żądającego ochrony zostało naruszone, w dalszej zaś kolejności stwierdzenia bezprawności działania sprawcy, bądź też wystąpienia okoliczności bezprawność tę wyłączających.

Przepis art. 24 § 1 kc rozkłada ciężar dowodu w ten sposób, że na powoda nakłada obowiązek udowodnienia, iż pozwany naruszył jego dobra osobiste. Przepis formułuje również domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych. Oznacza to,

że na pozwanym zatem spoczywa obowiązek udowodnienia, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było bezprawne ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

z dnia 19 października 2005 roku, sygn. akt I ACa 353/05, Lex nr 175202).

Przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję wywołuje naruszenie w społeczeństwie, a nie subiektywne odczucie danej osoby, która domaga się ochrony prawnej. Należy więc przyjmować koncepcję obiektywną naruszenia dobra osobistego w kontekście całokształtu okoliczności sprawy. Kwestia zagrożenia lub naruszenia dóbr osobistych powinna być ujmowana w płaszczyźnie faktycznej i prowadzić do ustalenia, czy dane zachowania, biorąc pod uwagę przeciętne reakcje ludzkie, mogły obiektywnie stać się podstawą do negatywnych odczuć po stronie pokrzywdzonego ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 października 2015 r., I ACa 586/15, Lex nr 1927568).

Przenosząc powyżej przedstawione uwagi na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał,

że nie zasługuje na uwzględnienie żądanie zapłaty na rzecz powodów zadośćuczynienia za naruszenie ich dóbr osobistych w wysokości 10.000 zł. Krzywda powodów nie została wykazana w stopniu, który uzasadniałby jakąkolwiek gratyfikację finansową. Postępowanie dowodowe, w szczególności brak inicjatywy dowodowej powodów w tym zakresie, nie pozwoliło ustalić okoliczności przeciwnej – czyli tego, że doszło do naruszenia jakiegoś

z dóbr osobistych, co skutkowałoby pokrzywdzeniem powodów. Nie było żadnych obiektywnych świadków, zeznania rodzin stron potwierdzały tylko wersje przedstawione przez powodów lub, odpowiednio, pozwanego. Powodowie nie wykazali, aby naruszenie któregoś ze wskazanych dóbr osobistych wywołało u nich negatywne konsekwencje

w zakresie zdrowia psychicznego lub fizycznego. W zasadzie oprócz przesłuchania powódki nie było żadnego innego materiału dowodowego. Strona powodowa nie wnioskowała, dla przykładu, o dowód z opinii biegłego psychologa lub psychiatry. Zeznania powódki skupiły się na tym, że to zachowanie jej dzieci mogło ulec pogorszeniu, ale w sprawie – co należy podkreślić – Sąd badał naruszenie dóbr osobistych powodów, a nie ich dzieci. Powodowie zarzucali naruszenie ich godności, dobrego imienia, czci, nietykalności cielesnej i miru domowego. Dobra osobiste niejako ze swojej natury odnoszą się osobiście do każdego człowieka. Zdaniem Sądu nie doszło do naruszenia wymienionych dóbr osobistych powodów. Znamiennie jest, co zgodnie strony twierdziły, że nikt z zewnątrz o ich konflikcie nie wiedział. Nadmienić należy także po raz kolejny, że istnieje konflikt sąsiedzki między stronami, który charakteryzuje się jednak równowagą sił, albowiem obie strony wzajemnie uprzykrzają sobie życie oraz angażują policję oraz organy administracji publicznej w swoje nieporozumienia.

Za naruszenia dóbr osobistych, uzasadniających zasądzenia zadośćuczynienia, nie można uznać także wulgaryzmów kierowanych przez pozwanego wobec powodów. Powyższe należy rozpatrywać w świetle całości zdarzeń i konfliktu stron. Jak zostało ustalone, strony pozostają w permanentnym konflikcie. Nawzajem zarzucają sobie niewłaściwe zachowania

i prowokują się wzajemnie. Pomiędzy stronami istnieje swego rodzaju rywalizacja, wzajemne dokuczanie. Powyższe stwierdzenie w sposób dobitny pokazuje wzajemny stosunek stron do siebie, a to nie pozwala przyjąć, że doszło do naruszenia dóbr osobistych powodów. Gdyby strony nie pozostawały w konflikcie, dochodziłoby do jednostronnych niewłaściwych zachowań wobec drugiej strony, to wtedy na tle okoliczności danej sprawy, można byłoby rozważać ewentualne naruszenie dóbr osobistych. W niniejszej sprawie, w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego myślenia ,nie mogą podlegać ochronie zachowania, które są przez obie strony konfliktu prowokowane i odwzajemnianie (jak wyzwiska, przerzucanie kamieni).

W ocenie Sądu wskazywane zachowania polegające na koszeniu trawy w wolny dzień o 6 rano oraz założenie pasieki pszczół także nie mogą być działaniami uznanymi za naruszające jakiekolwiek dobra osobiste powodów. Dalej, Sąd stoi na stanowisku, że strona powodowa nie wykazała dostatecznie, że rzeczywiście sąsiad złośliwie przerzuca kamienie

i kawałki szkła na ich działkę (wobec twierdzeń, że pozwany przerzuca z powrotem to, co rzucają powodowie). Dalej powodowie nie wykazali, że sąsiad używa wulgaryzmów wobec powodów, nie udowodnili także, że celowo pryska na ich działkę i elewację budynku jakiś płyn, nie wykazali też, że sąsiad celowo podniósł grunt, aby zalać ich działkę. Nie udało się też ustalić jednoznacznie, kto był agresorem, a kto ofiarą w czasie bójki 22 maja 2022 roku. Członkowie obu zwaśnionych rodzin wyszli z tej awantury z obrażeniami ciała.

W toku postępowania dowodowego okazało się, że znaczna część wzajemnych donosów była bezpodstawna, ale i tutaj kluczowe jest, że obie strony aktywnie działały, by wykazywać wszelkie możliwe uchybienia sąsiadów.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wskazanych powyżej przepisów i wobec niewykazania, aby doszło do naruszenia dóbr osobistych powodów Sąd oddalił powództwo.

Sygn. akt I C 182/23

Zarządzenie: (…)

23.12.2024 r. asesor sądowy Magdalena Mital