Treść orzeczenia VI W 166/15 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

VI W 166/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Radomsku z 2016-03-22

Sygn. akt VI W 166/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016r.

Sąd Rejonowy w Radomsku, VI Wydział Karny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR A. K.

Protokolant: sekretarz sądowy Bogumiła Dobrakowska

po rozpoznaniu w dniach 24.11.2015r., 17.12.2015r., 28.01.2016r., 23.02.2016r., 15.03.2016r. na rozprawie w R.

sprawy A. O. (1), syna D. i B. z domu D., urodzonego (...) w R.

obwinionego o to, że:

w dniu 25.01.2015r. około godz. 17.10 w miejscowości S. jako kierujący pojazdem F. (...) nr rej. (...) nie stosował się do znaku B36 zakaz zatrzymywania się, następnie wyjeżdżając na drogę (...), wykonał manewr skrętu w prawo nie stosując się do znaku C5 nakaz jazdy prosto, następnie nie zatrzymał się do kontroli drogowej celem jej uniknięcia pomimo prawidłowo podawanego sygnału świetlnego i dźwiękowego do zatrzymania nadawanego przy pomocy oznakowanego radiowozu policji kierowanego przez umundurowanych funkcjonariuszy policji, następnie skręcił w prawo na skrzyżowaniu drogi (...) z ul. (...) w R. nie stosując się do sygnalizatora S1 nadającego światło czerwone, następnie na ul. (...) w R. wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym dla pieszych stojących przy przejściu dla pieszych, następnie jadąc ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, następnie na ul. (...) jadąc wiaduktem nad linią kolejową nie stosował się do znaku P4 linia podwójna ciągła wyprzedzając n/n pojazdy, stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, następnie na ul. (...) na wysokości Miejskiego (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd, stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym dla pieszych stojących przez przejściem dla pieszych, następnie jadąc ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd nie stosując się do znaku poziomego P21 powierzchnia wyłączona, następnie jadąc ul. (...) nie stosował się do ruchu prawostronnego jadąc po niewłaściwej stronie jezdni omijając wysepkę dla pieszych z lewej strony stwarzając zagrożenie w ruchu drogowym, przy czym w/w wykroczeń dopuścił się kierując F. (...) nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw, 92 § 2 kw, 94 § 1 kw, 86 § 1 kw

1. obwinionego A. O. (1) uznaje za winnego tego, że:

a. w dniu 25.01.2015r. około godziny 17.10 w miejscowości S. jako kierujący pojazdem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosował się do znaku B36 - zakaz zatrzymywania się, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

b. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscu jadąc jako kierujący pojazdem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i wyjeżdżając na drogę (...), wykonał manewr skrętu w prawo nie stosując się do znaku C5 - nakaz jazdy prosto, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

c. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscu jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zatrzymał się do kontroli drogowej celem jej uniknięcia pomimo prawidłowego podawanego sygnału świetlnego i dźwiękowego do zatrzymania nadawanego przy pomocy oznakowanego radiowozu policji kierowanego przez umundurowanych funkcjonariuszy policji uprawnionych do kontroli ruchu drogowego, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 2 kw;

d. w dniu 25.01.2015r. w R. jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) skręcił

w prawo na skrzyżowaniu drogi (...) z ul. (...) nie stosując się do sygnalizatora S1 nadającego światło czerwone, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

e. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych stojących przy przejściu dla pieszych, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 26 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

f. w dniu 25.01.2015r. w R. jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) wyprzedzał n/n pojazd stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 24 ust 7 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

g. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wiaduktem nad linią kolejową nie stosował się do znaku P4 - linia podwójna ciągła wyprzedzając n/n pojazdy, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 92 § 1 kw w zw z art. 9 § 1 kw;

h. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) na wysokości Miejskiego (...) wyprzedzał przez przejściem dla pieszych n/n pojazd, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych stojących przez przejściem dla pieszych, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 26 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

i. w dniu 25.01.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał n/n pojazd nie stosując się do znaku poziomego P21- powierzchnia wyłączona, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw;

j. w dniu 25.10.2015r. w R. na ul. (...) jadąc jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie stosował się do ruchu prawostronnego jadąc po niewłaściwej stronie jezdni omijając wysepkę dla pieszych z lewej strony stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 16 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw;

k. w dniu 25.01.2015r. w ww. miejscach na drogach publicznych jechał jako kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie posiadając uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, czym wypełnił dyspozycję art. 94 § 1 kw

i za czyny te na podstawie art. 92 § 2 kw w zw z art. 9 § 2 kw wymierza mu łącznie karę grzywny w kwocie 3.500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych);

2. na podstawie art. 92 § 3 kw zw z art. 9 § 2 kw orzeka wobec obwinionego A. O. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

3. zasądza od obwinionego A. O. (1) rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 350,00 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt VI W 166/15

UZASADNIENIE

SĄD USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY:

W dniu 25 stycznia 2015 r. funkcjonariusze Policji w osobach: starszego sierżanta B. C. oraz młodszego aspiranta A. Ż. (1) pełnili zmotoryzowaną służbę patrolową w okolicach miejscowości S.. Około godziny 17.10, nieopodal zjazdu z drogi (...) w S. (skrzyżowanie DK (...) z drogą (...)), funkcjonariusze Policji zauważyli stojący na poboczu samochód marki F. (...) koloru srebrnego

o numerze rejestracyjnych (...). Ponieważ w/w pojazd stał w miejscu niedozwolonym, wbrew zakazowi wynikającemu ze znaku pionowego B-36 „zakaz zatrzymywania”, policjanci zadecydowali przeprowadzić interwencję drogową względem kierującego. B. C. wyszedł z radiowozu i podszedł do samochodu marki F. (...). Kierujący pojazdem opuścił szybę swojego samochodu, po czym B. C. poinformował go o przyczynach podjętej interwencji i poprosił o przygotowanie niezbędnych dokumentów i udanie się wraz z nim do radiowozu. Kontrolowany kierowca odparł, iż zatrzymał się, bo dziewczyna chciała użyć kosmetyków, a nadto, że musi tylko znaleźć dokumenty, po czym ruszył gwałtownie z miejsca kierując się w stronę drogi K 1. Podczas krótkiej wymiany zdań z kierowcą samochodu, B. C. widział z bliska twarz kierującego, nawiązał z nim kontakt wzrokowy, był to A. O. (1), a ponadto zauważył, że w pojeździe znajduje się jeszcze jedna osoba – kobieta zajmująca miejsce pasażera obok kierowcy. O tej porze dnia robiło się już powoli ciemno, panowała tzw. „szarówka”.

- zeznania B. C. (nagranie z rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. – k. 51-53 (k.56), moment od 00.11:04 do 00.28:44; k. 2v – 3 w zw. z nagraniem rozprawy z dnia 24 listopada 2015 – k. 55 moment 00.20.02-00.28.44 (k.56))

- notatka urzędowa k. 1

- kserokopie notatników służbowych funkcjonariuszy policji – k. 86 – 94,

Kierujący pojazdem marki F. (...) A. O. (1) nie wyszedł z ww. pojazdu tylko wyjechał na drogę (...) i wykonał manewr skrętu w prawo, ignorując przy tym znak pionowy C-5 „nakaz jazdy prosto” i skierował się w stronę R.. Funkcjonariusze Policji ruszyli w pościg za uciekającym samochodem, bezzwłocznie włączając sygnały świetlne oraz dźwiękowe wzywające kierującego pojazdem F. (...) do zatrzymania się, czego ten nie uczynił. Na drodze K 1 uciekający pojazd poruszał się ze znaczną prędkością, radiowóz przemieszczał się za nim w odległości około 100 – 150 metrów. Funkcjonariusze Policji cały czas utrzymywali kontakt wzrokowy ze ściganym samochodem. Na skrzyżowaniu drogi K 1 z drogą K 42 (z ulicą (...)) kierujący pojazdem F. (...) wykonał manewr skrętu w prawo, czym nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S1 nadającego światło czerwone i kontynuował niebezpieczną jazdę ulicą (...) z prędkością około 80 km/h. Na wysokości posesji Brzeźnicka 34 (nieopodal skrzyżowania z ul. (...)) kierujący F. (...), wykonał dwa manewry wyprzedzania nieznanych pojazdów, z czego pierwszy manewr wykonany był przed przejściem dla pieszych, przed którym znajdowali się piesi,

a drugi wykonany został już na samym skrzyżowaniu ulic (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Następnie kierowca F. (...) wjechał na wiadukt na ul. (...), gdzie ze znaczną prędkością wykonał kolejny manewr wyprzedzania n/n pojazdów, nie stosując się przy tym do znaku poziomego P4 „linia podwójna ciągła”, czym stworzył zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Po zjeździe z wiaduktu na wysokości Miejskiego (...) na ul. (...) kierujący uciekającym pojazdem wykonał przed przejściem dla pieszych następny manewr wyprzedzania stwarzający zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych znajdujących się przed przejściem. Zbliżając się do skrzyżowania ul. (...), celem ominięcia sygnalizacji świetlnej, kierowca samochodu F. (...) skręcił gwałtownie w prawo zjeżdżając na stację benzynową, z której wyjechał na ulicę (...), po której kontynuował ucieczkę przed wciąż poruszającym się za nim radiowozem policyjnym. Dojeżdżając do ronda na ul. (...), kierujący pojazdem F. (...) nie zastosował się do obowiązującego go ruchu prawostronnego i w celu wyprzedzenia n/n pojazdów ominął wysepkę dla pieszych z lewej strony, stwarzając tym samym zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

- notatka urzędowa ( k. 1)

- nagranie ze stacji S. (k. 7)

- kserokopie notatników służbowych funkcjonariuszy policji – k. 86 – 94

Kiedy kierowca F. (...) wjechał na rondo na ul. (...) poruszał się po nim, zgodnie z obowiązującymi przepisami, po prawej stronie. Bezpośrednio za nim, na rondo wjechał radiowóz policyjny, który w celu skrócenia dystansu do uciekającego samochodu przemieszczał się po rondzie „pod prąd” tj. lewą stroną. Oba pojazdy „spotkały się” ze sobą przy zjeździe na ul. (...) w ten sposób, że maska policyjnego radiowozu znalazła się bezpośrednio przy boku samochodu F. (...) od strony kierowcy. Wtedy też B. C. po raz kolejny widział twarz uciekającego kierowcy, tj. obwinionego, który gwałtownie ruszył w stronę drogi K 1 w miejscowości S.. Pomimo znacznego zbliżenia się obu samochodów do siebie, kierujący pojazdem F. (...) nie zatrzymał się i kontynuował jazdę zjeżdżając z ronda w ul. (...). Następnie skręcił z ul. (...) w ul. (...), a potem w ul. (...) kierując się w stronę miejscowości S.. W okolicy S. funkcjonariusze Policji stracili kontakt wzrokowy z uciekającym pojazdem, po czym mając na uwadze względy bezpieczeństwa, odstąpili od dalszego kontynuowania pościgu. Podczas całego zajścia panowały niekorzystne warunki atmosferyczne. Nawierzchnie dróg były śliskie, padał śnieg.

- notatka urzędowa (k. 1).

W toku dalszych czynności operacyjnych funkcjonariusze Policji z KPP w R. ustalili, że właścicielką samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) jest zamieszkała w R. B. O.. B. C., sprawdził w dostępnych systemach zdjęcia jej syna, tj. A. O. (1) i rozpoznał w nim uciekającego w dniu 25.01.2015 r. kierowcę F. (...). Do dnia 25.01.2015 r. B. C. nie przeprowadzał osobiście w stosunku do A. O. (2) żadnych interwencji policyjnych, ale widział go już wcześniej i kojarzył jego wizerunek, gdyż w/w jest osobą znaną w środowisku miejscowych funkcjonariuszy Policji. Podobnie A. Ż. (2) nie prowadził do tej daty żadnych interwencji wobec obwinionego, nie zna go. Nie zna on również K. K.. Na rozprawie w dniu 24 listopada 2015 r. B. C. stanowczo potwierdził, że obecny na sali rozpraw obwiniony, w dniu 25.01.2015 r., kierował pojazdem marki F. (...).

- zeznania A. Ż. (1) (nagranie z rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. – k. 53-54 (k.56), moment od 00.29:23 do 00.41:30; k. 8 w zw. z nagraniem rozprawy z dnia 24 listopada 2015 – k. 54 moment 00.37.00-00.41.23 (k.56), nagranie z rozprawy z dnia 28.01.2016r. – k. 79-80 – moment od 00.10.00-00.10.40, 00.13.52 (k.82)

- kserokopie notatników służbowych (k. 86 – 94)

- pismo KPP R. z dnia 07.03.2016 r. wraz z załączonymi notatkami służbowymi (k. 101 – 103)

Z informacji przekazanej przez Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego

w R., wynika że A. O. (1) nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami.

- informacja o uprawnieniach (k. 15)

Wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI W 479/15 Sąd Rejonowy w Radomsku ukarał A. O. (1) za czyn popełniony w dniu 13 września 2015 r., wypełniający dyspozycję art. 86 § 1 kw i art. 94 § 1 kw, którego dopuścił się jako kierujący samochodem marki F. (...) nr rej. (...). W/w wyrok jest prawomocny.

- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27.11.2015 r. (k. 98)

Wyrokiem nakazowym z dnia 28 października 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II W 421/15 Sąd Rejonowy w Radomsku ukarał K. K. za czyny popełnione w dniu 14 sierpnia 2015 r., wypełniające dyspozycję art. 98 kw, 92 § 1 kw oraz 86 § 1 kw, których dopuścił się jako kierujący samochodem marki F. (...) nr rej. (...). Ponadto wyrokiem nakazowym z dnia 13 listopada 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II W 325/15 Sąd Rejonowy w Radomsku ukarał K. K. za czyn z art. 86 § 1 kw, którego dopuścił się jako kierujący samochodem marki F. (...) nr rej. (...). W/w wyroki są nieprawomocne.

- kserokopia wyroków Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 października 2015 r. (k. 70)

- kserokopia wyroków Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 13 listopada 2015 r. (k. 71)

K. K. pozostaje w związku z siostrą A. O. (1). Wie, że samochód matki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należy do B. O..

- zeznania świadka K. K. - nagranie z rozprawy z dnia 28.01.2016r. – k. 80 – moment 00.16.43, 00.16.23 - (k.82)

B. C. przeprowadzał interwencje dwie lub trzy interwencje z udziałem K. K. na przestrzeni ostatnich dwóch lat. Nie pomylił nigdy jego osoby z osobą obwinionego.

- zeznania świadka B. C. – nagranie z rozprawy z dnia 28.01.2016r. – k. 78-79 – moment od 00.04.00-00.04.39 (k.82);

- zeznania świadka K. K. - nagranie z rozprawy z dnia 28.01.2016r. – k. 79 – moment od 00.05.31-00.05.52 (k.82)

A. O. (1) ma 19 lat, legitymuje się wykształceniem podstawowym, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, podejmuje prace dorywcze, nie wie jeszcze jakie będzie otrzymywał wynagrodzenie, nie posiada żadnego majątku, nie był karany za popełnienie przestępstwa, nie był leczony psychiatrycznie, psychologicznie, neurologicznie

i odwykowo.

- oświadczenie obwinionego (nagranie z rozprawy z dnia 24 listopada 2015 r. – k.50 (k.56), moment od 03:32 do 06:22)

Obwiniony A. O. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Ze względu na trudności z nawiązaniem z nim kontaktu w toku czynności wyjaśniających, na podstawie art. 54 § 7 kpw odstąpiono od jego przesłuchania. W/w nie złożył pisemnych wyjaśnień. Na etapie postępowania jurysdykcyjnego odmówił składania wyjaśnień.

- nagranie z rozprawy z dnia 24.11.2015r. – k.51 – moment 00.08.55 (k. 56)

SĄD DOKONAŁ NASTĘPUJĄCEJ OCENY DOWODÓW:

Zgromadzony w sprawie nieosobowy materiał dowodowy tj. notatki urzędowe, nagranie ze stacji S., pismo inspektora transportu, informacja o uprawnieniach, pismo II Wydziału Karnego, odpis wyroku, odpisy postanowień, pisma KPP w R., kserokopie wyroków, kserokopia aktu oskarżenia, kserokopie notatników służbowych, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27.11.2015 r., pismo KPP R. z dnia 07.03.2016 r. wraz z załączonymi notatkami służbowymi nie był w toku postępowania podważany i Sąd również nie znalazł żadnych podstaw, by kwestionować jego wiarygodność.

Dokonując oceny osobowego materiału dowodowego, Sąd uznał za wiarygodne

w całości zeznania funkcjonariuszy Policji w osobach st. sierż B. C. oraz mł. asp. A. Ż. (1) i w głównej mierze to na ich depozycjach ustalił podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. W/w osoby nie miały żadnego interesu w tym, by zeznawać nieprawdę, a ich depozycje są spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają oraz znalazły potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Ich zeznania znalazły ponadto oparcie w nagraniu ze (...), na którym widoczne jest, że w dniu 25.01.2015 r. o godz. 17:25 i 50s, przez stację paliw przejeżdża pojazd F. (...) koloru jasnego (tablice rejestracyjne nieczytelne, wizerunek kierującego niewidoczny), a za nim przemieszcza się oznakowany radiowóz Policji (vide k. 6 i 7). Szczególnie istotnymi zeznaniami w niniejszej sprawie okazały się depozycje B. C., na podstawie których Sąd ustalił, iż to obwiniony A. O. (1) kierował pojazdem F. (...) podczas przedmiotowych zdarzeń. Podkreślić albowiem należy, że w/w świadek widział dokładnie twarz kierującego pojazdem oraz nawiązał z nim kontakt wzrokowy, kiedy ten opuścił szybę swojego samochodu. B. C. po raz drugi dostrzegł twarz uciekającego kierowcy na rondzie na ul. (...), kiedy to zbliżył się radiowozem do boku samochodu F. (...) prawie w niego uderzając. Świadek logicznie wytłumaczył jak połączył zapamiętany przez niego wizerunek kierującego pojazdem z personaliami A. O. (1). Po uzyskaniu informacji, że właścicielką przedmiotowego pojazdu F. (...) jest B. O., przejrzał zdjęcia jej syna A.

i rozpoznał w nim sprawcę szeregu wykroczeń drogowych. Na rozprawie w dniu 24 listopada 2015 r. B. C. po raz kolejny stanowczo potwierdził, że to obwiniony kierował samochodem marki F. (...) w dniu zdarzenia. Sąd uznał tym samym, że pomimo wieczorowej pory w/w świadek był w stanie dokładnie przyjrzeć się kierującemu pojazdu oraz zapamiętać jego wizerunek (znajdował się od niego w bliskiej odległości, nawiązał z nim kontakt wzrokowy), co w konsekwencji oznacza, że w tym zakresie jego zeznania prezentują pełny walor dowodowy. Ponadto wypada zwrócić uwagę, że prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 27 listopada 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI W 479/15 tutejszy Sąd ukarał A. O. (1) za wykroczenie drogowe, którego popełnienia obwiniony dopuścił się w dniu 13 września 2015 r. jako kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...). Powyższe świadczy o tym, że A. O. (1) jest jednym z użytkowników w/w pojazdu, co dodatkowo wzmacnia wiarygodność depozycji świadka B. C..

Przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd uznał w części za wiarygodne zeznania świadka K. K., a mianowicie w zakresie, w którym stwierdził, że jest

w związku z siostrą obwinionego oraz że B. C. przeprowadzał, jako funkcjonariusz policji, interwencje z jego udziałem. W pozostałej części jego depozycje koncentrują się na okolicznościach niezwiązanych z przedmiotowym zdarzeniem. Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 r. W/w świadek sam stwierdził, że „w tej sprawie, to on nic nie wie” oraz, że w dniu 25.01.2015 r. „nie jechał z obwinionym samochodem marki F. (...)” (nagranie z rozprawy z dnia 17.12.2015 r. – k. 61, moment 02:48 oraz 09:39). Depozycje K. K. miały natomiast na celu dyskredytację wiarogodności zeznań funkcjonariuszy Policji. Świadek twierdził albowiem, iż w październiku 2015 r., podczas przeprowadzonej wobec niego kontroli drogowej, funkcjonariusz A. Ż. (1) pomylił go z A. O. (1). Zgodnie z depozycjami K. K., w/w policjant rozpoznał swoją pomyłkę dopiero kiedy go wylegitymował. Tym samym, starano się zasugerować, że zeznania funkcjonariuszy Policji nie są wystarczające do przypisania A. O. (2) sprawstwa czynów opisanych we wniosku o ukaranie, ponieważ policjanci mogli pomylić się wskazując obwinionego jako kierującego pojazdem. Sąd pragnie jednak podkreślić, że ustalił sprawstwo A. O. (1), przede wszystkim na podstawie zeznań B. C., gdyż to ten funkcjonariusz podszedł do kierującego w miejscowości S. i dokładnie mu się przyjrzał. W tym miejscu wypada zauważyć, że K. K. na rozprawie w dniu 28 stycznia 2016 r. stwierdził, iż policjant B. C. nigdy z nikim go nie pomylił (nagranie rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – k. 82, moment 00.05:52). Ponadto B. C. zeznał, iż przypomina sobie, że na przestrzeni dwóch lat przeprowadzał jako funkcjonariusz Policji czynności z udziałem K. K. i w miarę dokładnie przedstawił ich charakter, co następnie zostało potwierdzone przez K. K. (nagranie rozprawy z dnia 28 stycznia 2016 r. – k. 82, moment 04:00 do 06:42). W ocenie Sądu uwidacznia to, że funkcjonariusz B. C. zna i pamięta świadka K. K., co wyklucza, aby mógł go pomylić z osobą obwinionego. Reasumując stwierdzić należy, że zeznania złożone przez K. K., nie zdołały w ocenie Sądu podważyć wiarygodności zeznań funkcjonariusza Policji B. C.. Na marginesie można jeszcze zaznaczyć, że funkcjonariusz A. Ż. (1) w zasadzie zaprzeczył okoliczności jakoby podczas przeprowadzonej przez niego interwencji miał kiedykolwiek pomylić K. K.

z obwinionym, co potwierdza pismo KPP w R. z dnia 07.03.2016 r. (k. 101, zeznania A. Ż. (1) złożone na rozprawie w dniu 28 stycznia 2016 r., nagranie moment 07:17 do 13:40). Co więcej świadek ten wskazał, że nie zna K. K. ani obwinionego.

Mając na uwadze, iż obwiniony nie składał wyjaśnień w toku czynności sprawdzających jak i odmówił składania wyjaśnień na etapie postępowania jurysdykcyjnego, Sąd nie miał możliwości dokonania oceny jego depozycji.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne i dokonując oceny dowodów, jak

w powyższy sposób, Sąd uznał za udowodnione, że A. O. (1):

Dokonując karnoprawnej oceny przedmiotowego zdarzenia, Sąd uznał, iż zachowanie obwinionego nie stanowiło jednego czynu w rozumieniu art. 1 § 1 kw, ale stanowiło ono szereg odrębnych od siebie zachowań. Za takim ujęciem zachowania obwinionego przemawiają przede wszystkim kryteria ontologiczne. Warto albowiem zwrócić uwagę, że przedmiotowe wykroczenia popełniane były w pewnych odstępach czasowych i to na dość rozległym obszarze, a każde zachowanie obwinionego wypełniające znamiona czynu zabronionego stanowiło oddzielny kompleks uzewnętrznionych ruchów.

W konsekwencji Sąd zdecydował więc przypisać obwinionemu sprawstwo wielu wykroczeń, szczegółowo opisanych w punktach 1a - 1k przedmiotowego wyroku.

Zgodnie z art. 92 § 1 kw kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany.

Przedmiotem ochrony powołanego przepisu jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. (...) znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu

i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Słusznie wskazuje się, że niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa. Art. 92 § 1 kw sankcjonuje naruszenie art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) zobowiązującego uczestników ruchu i inne osoby znajdujące się na drodze do stosowania się do poleceń

i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe (tak Ryszard A. Stefański Komentarz do art.92 Kodeksu wykroczeń w: Wykroczenia drogowe. Komentarz; opublikowano: LEX 2011, dostęp LEX 2016.).

W myśl art. 92 § 2 kw kto w celu uniknięcia kontroli nie stosuje się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie pojazdu, podlega karze aresztu albo grzywny.

Zgodnie z art. 129 ust.1 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo

o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami), czuwanie nad bezpieczeństwem

i porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie należą do zadań Policji. Policjant, w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1, jest uprawniony do legitymowania uczestnika ruchu i wydawania mu wiążących poleceń co do sposobu korzystania z drogi lub używania pojazdu.

Art. 86 § 1 kw stanowi, iż kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym podlega karze grzywny.

Zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym rozumiane jest jako zakłócenie ruchu, które grozi zderzeniem pojazdów lub uderzeniem pojazdu w przydrożne elementy krajobrazowe lub instalacje (drzewa, słupy energetyczne) ewentualnie, które wymaga podjęcia manewrów obronnych przez innego uczestnika ruchu (por. Ryszard A. Stefański Komentarz do art. 86 Kodeksu wykroczeń w: Wykroczenia drogowe. Komentarz; opublikowano: LEX 2011, dostęp LEX 2016.)

Zgodnie z art. 94 § 1 kw kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu prowadzi pojazd, nie mając do tego uprawnienia, podlega karze grzywny.

W myśl art. 97 kw uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo

o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany.

Stosownie do art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami), kierującemu pojazdem zabrania się wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany.

W myśl art. 24 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) zabrania się wyprzedzania pojazdu silnikowego jadącego na skrzyżowaniu, z wyjątkiem skrzyżowania o ruchu okrężnym lub na którym ruch jest kierowany.

Art. 16 ust. 1 z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) przewiduje, iż kierującego pojazdem obowiązuje ruch prawostronny.

Sąd stanął na stanowisku, iż A. O. (1) poprzez, niezastosowanie się do: znaku pionowego B36 „zakaz zatrzymywania się”; do znaku pionowego C5 „nakaz jazdy prosto”; do sygnalizatora świetlnego S1 nadającego światło czerwone; do znaku poziomego P21 „powierzchnia wyłączona” wypełnił znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 kw, za co Sąd uznał go winnym w punktach: 1a; 1b; 1d oraz 1i przedmiotowego wyroku.

Ponadto Sąd uznał, iż zachowanie A. O. (1) polegające na nie zatrzymaniu się do kontroli drogowej pomimo prawidłowo podawanego sygnału świetlnego oraz dźwiękowego nadawanego przez oznakowany radiowóz Policji kierowanych przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji podjęte było przez niego w celu uniknięcia kontroli drogowej, czym wypełnił dyspozycję art. 92 § 1 kw, za co Sąd uznał go winnym w punkcie 1c wyroku.

Wyprzedzając n/n pojazdy przed przejściami dla pieszych na ul. (...) i na ul. (...) na wysokości Miejskiego (...), A. O. (1) naruszył art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, przy czym jednocześnie stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla pieszych stojących przy przejściu, czym wypełnił dyspozycję 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 26 ust 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw; za co Sąd uznał go winnym w punktach 1e oraz 1h wyroku.

Wyprzedzając n/n pojazd na skrzyżowaniu dróg ulicy (...) z ulicą (...) naruszył art. 24 ust. 7 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, przy czym jednocześnie stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 24 ust 7 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw; za co Sąd uznał go winnym w punkcie 1f wyroku.

Wyprzedzając nieznany pojazd na wiadukcie na ul. (...) nie zastosował się do znaku poziomego P4 „linia podwójna ciągła”, stwarzając jednocześnie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję 86 § 1 kw w zw z art. 92 § 1 kw, za co Sąd uznał go winnym w punkcie 1g wyroku.

Omijając wysepkę dla pieszych po lewej stronie, A. O. (1) nie zastosował się do ruchu prawostronnego i jechał po niewłaściwej stronie jezdni, stwarzając tym samym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wypełnił dyspozycję art. 86 § 1 kw w zw z art. 97 kw w zw z art. 16 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo

o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zmianami) w zw z art. 9 § 1 kw; za co Sąd uznał go winnym w punkcie 1j wyroku.

Jak wynika z informacji o uprawnieniach przekazanych przez Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego w R., A. O. (1) nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami, co oznacza, że w dniu 25.01.2015 r. kierując samochodem F. (...) wypełnił dyspozycję art. 94 § 1 kw.

Obwiniony jest więc winny dokonania zarzucanych mu czynów, bowiem mając możliwość zachowania się zgodnie z prawem postąpił wbrew niemu. Wina ta wynika z faktu, że nie ustalono okoliczności ją wyłączających. Obwiniony jest osobą pełnoletnią, miał zdolność oceny zaistniałej sytuacji i przewidzenia możliwych skutków swojego zachowania.

Wymierzając A. O. (2) karę za zarzucane mu czyny, Sąd miał na względzie dyrektywy zawarte w art. 33 kw.

Jako okoliczności obciążające A. O. (1), Sąd uznał to, że był on już ukarany za wykroczenie wyczerpujące dyspozycję art. 94 § 1 kw, okoliczności w jakich doszło do popełnionych wykroczeń - tj. podczas ucieczki przed radiowozem policyjnym i to w dodatku w złych warunkach atmosferycznych, kilkukrotne stworzenie przez niego poważnego zagrożenia dla innych uczestników ruchu, brawurę, nieodpowiedzialność, lekkomyślność.

Okolicznością łagodzących Sąd nie dopatrzył się.

W ocenie Sądu orzeczona łącznie kara grzywny w wysokości 3.500 zł. spełni swe cele w zakresie zarówno prewencji indywidualnej, uświadamiając obwinionemu wagę naruszonej przez niego normy prawnej, jak i adekwatna będzie z punktu widzenia społecznego poczucia sprawiedliwości w aspekcie tzw. prewencji generalnej. Zgodnie z art. 9 § 2 kw, orzekając jednocześnie za 11 wykroczeń, Sąd wymierzył łączną karę grzywny na podstawie art. 92 § 2 kw, który przewiduje najsurowszą karę spośród przepisów, których dyspozycję wypełnił obwiniony.

Na podstawie art. 92 § 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw Sąd orzekł wobec obwinionego A. O. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony poprzez swoje wielce lekceważące podejście do podstawowych zasad bezpieczeństwa w komunikacji stanowi poważne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Mając na uwadze, iż będąc ścigany radiowozem policyjnym, poruszając się w terenie zabudowanym po śliskiej nawierzchni dróg, w warunkach opadów śniegu, w porze zimowej, prawie nocnej, dopuścił się popełnienia 11 wykroczeń drogowych (!), Sąd ustalił wymiar tego zakazu w maksymalnym wymiarze na jaki dopuszcza ustawa. W ocenie Sądu trzyletni zakaz prowadzenia pojazdów będzie dla obwinionego odpowiednią dolegliwością

i zapewni realizację wychowawczych i zapobiegawczych celów wskazanego środka karnego.

Na podstawie art. 118 § 1 kpsw, mając na względzie brak przesłanek określonych

w art. 624 § 1 kpk, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które złożyły się:

⚫: opłata w kwocie 350 zł, ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawie karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., nr 49 poz. 233 ze zm.);
⚫: zryczałtowana suma 100 zł tytułem zwrotu wydatków ustalona na podstawie § 1 pkt 1 oraz § 2 pkt 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 10 października 2001 r. (Dz.U. Nr 118, poz. 1269);

Sąd uznał tym samym, że aktualna sytuacja majątkowa i zarobkowa A. O. (1) uzasadnia przyjęcie, że będzie on w stanie ponieść je bez finansowego uszczerbku dla siebie.

Dodano: 11 października 2016, Opublikował(a): Urszula Wawrzyńczak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Radomsku
Osoba, która wytworzyła informację: Anna Hanus-Klara
Data wytworzenia informacji: 22 marca 2016