Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 640/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 23 lipca 2024 roku w sprawie sygn. akt II K 179/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa materialnego tj. art 42 § 3 kk w związku z art. 45 ust. 1 w związku z art. 42 ust 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 190 par. 1, 2, 3, 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wydanie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego tj. dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na podstawie przepisu prawa niezgodnego z Konstytucją tj. art. 45 ust. 1 w związku z art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który z dniem 4 czerwca 2024 r. został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie sygn. akt. SK 22/21 uznany za niezgodny z Konstytucją.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 czerwca 2024 r. SK 22/21 nie został opublikowany, w związku z czym nie nabrał mocy obowiązującej. Niezależnie od tego sąd odwoławczy przyjął zawarte w nim rozważania za własne. W tym zakresie należy podnieść, iż przestępstwa, dla których ustawodawca przewidział obowiązek nałożenia na spraw­ców środka karnego wynikającego z art. 42 § 3 kk mają zróżnicowany charakter. M. B. skazano w niniejszej sprawie za przestępstwo z art. 178a § 4 kk, czyli jedyne z wymienionych, które nie przewiduje jako jedne­go ze znamion odpowiedzialności karnej wywołania określonego rezultatu. Należy bowiem mieć na uwadze, że czyn określony w art. 178a § 4 kk, inaczej niż pozostałe ze wskazanych przez ustawodawcę przestępstw, ma charakter for­malny, nie kryminalizuje przestępstwa skutkowego. Ustawodawca w art. 42 § 3 kk przewidział jednocześnie, że od obligatoryjnego orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych można odstąpić, jeżeli zachodzi „wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami”. Wyjątek ten jest interpretowany w sposób bardzo ścisły oraz że trudno jednoznacznie wykazać, jakie wypadki mogą być uznane za wyjątkowe i uza­sadnione szczególnymi okolicznościami w myśl tego przepisu. Sąd, uznając środek karny za nadmiernie dolegliwy, zmuszony będzie do poszukiwania wyjątkowego wypadku oraz szczególnych okoliczności, które by go uzasadniały. Swoboda wy­miaru środka karnego przez sąd orzekający została w bardzo znaczącym stopniu ograniczona przez ustawodawcę, który - przejmując kompetencje władzy sądowniczej - z góry określił, jaka sankcja ma zostać wymierzona w razie wystąpienia określonych w przepisie okoliczno­ści. Co więcej, ustawodawca sprowadził do wspólnego mianownika sprawców przestępstw materialnych o poważnych skutkach oraz przestępstwa formalnego, tym samym, przynajm­niej teoretycznie, uniemożliwiając sądowi dostosowanie wymiaru środka karnego do charak­teru naruszonego dobra oraz do następstw popełnionego czynu, przez co jeszcze bardziej ograniczył minimum wyłączności kompetencyjnej sądu. W tych realiach stanowisko to przemawia za przyjęciem w niniejszej sprawie wyjątkowego wypadku, uzasadnionego szczególnymi okolicznościami ( art. 42 § 3 kk ) i obniżeniem w odniesieniu do oskarżonego wymiaru tego środka karnego do 15 lat ( oskarżony ma obecnie dobrą opinię środowiskową, pracuje, materiał dowodowy nie wskazuje, czy naruszył w czasie zdarzenia inne zasady ruchu drogowego ). W tym zakresie skorygowanie w II instancji omawianego środka karnego ( zakazu prowadzenia pojazdów ) do 15 lat jest reakcją karną adekwatną i odpowiednio surową, albowiem w sprawie dalej przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, które przemawiają za ukształtowaniem zakazu w tak surowym wymiarze, wynikające z wagi tego czynu, stopnia odurzenia, powodującego znaczne osłabienie czynności psychofizycznych i nie korygowania swoich postaw, pomimo kar i ostrzeżeń dawanych mu w ramach poprzedniego skazania. To z zachowania sprawcy wynika wniosek, że lekceważy on rażąco zasady ostrożności i bezpieczeństwo innych uczestników ruchu, przez co stwarza zagrożenie w komunikacji ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 26 lipca 2012 r.II AKa 250/12, Legalis ), jako potencjalny kierowca wszystkich pojazdów. Instytucja ta ma na celu eliminowanie z ruchu drogowego sprawców takich przestępstw, których okoliczności popełnienia wskazują, że prowadzenie przez nich pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji i nie dają rękojmi reedukacji. Sytuacja taka zachodzi w przypadku oskarżonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku obrońcy - w ramach podniesionych w apelacji zarzutów - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów.

Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie sąd odwoławczy do uzupełnienia analiz w zakresie oceny dowodów. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji sąd odwoławczy nie stwierdził podstaw do ustalenia, iż wyjaśnienia oskarżonego negujące sprawstwo w ramach przedmiotowego czynu zasługują na wiarę.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych. Jedynym sposobem łagodniejszego potraktowania sprawcy było złagodzenie orzeczonego w stosunku do niego zakazu prowadzenia pojazdów. Wymierzone wobec oskarżonego ostatecznie kara i środki karne odzwierciedlają winę oskarżonego, szkodliwość społeczną jego zachowania i oddają właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji nie podlegały z urzędu dalszej korekcie na jego korzyść.

3.2.

Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego M. B. i przyjęcie ich za niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, podczas gdy oskarżony w sposób stanowczy, spójny i przekonywający wskazywał, że nie prowadził dnia 6 września 2020 roku pojazdu mechanicznego marki V. (...) o nr rejestracyjnych (...), a jedynie siedząc chwilowo od strony kierowcy chciał naprawić radio, co korespondowało także z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w szczególności z wydrukiem wiadomości z komunikatora M., na którym widać iż oskarżony zajmuje miejsce w samochodzie od strony pasażera, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.

Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań A. A. i przyjęcie ich jako wiarygodnych w szczególności w zakresie w jakim świadek zeznała, iż widziała dnia 6 września 2020 roku w miejscowości Ż. jak oskarżony kierował pojazdem mechanicznym marki V. (...) o nr rejestracyjnych (...), podczas gdy w ocenie obrony świadek nie znając wcześniej oskarżonego, nie znając jego wyglądu, ani sylwetki obserwując w godzinach nocnych tj. około 22 przemieszczający się pojazd z prędkością administracyjnie dozwoloną nie miała rzeczywistej możliwości rozpoznania sylwetki oskarżonego, co winno skutkować uznaniem zeznań świadka jako niewiarygodnych, co skutkowało błędem w ustaniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.

Mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań S. W. (1) i przyjęcie ich jako niewiarygodnych w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 6 września 2020 roku, w szczególności w zakresie jakim świadek zeznała, że to nie oskarżony kierował pojazdem mechanicznym marki V. (...) w miejscowości Ż. w godzinach nocnych, tylko świadek S. W. (1), podczas gdy zeznania świadka w tym zakresie są spójne, logiczne, przekonywujące i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i nieuprawnionym przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.

Mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art. 170 § 1 pkt. 3 kpk poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu sytuacji rozpoznania przez świadka A. A. osoby prowadzącej pojazd mechaniczny V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w trakcie jazdy przez miejscowość Ż. w okolicach parkingu K. św. M. w Ż. przy ulicy (...) w godzinach nocnych tj. około godziny 22 z prędkością administracyjnie dozwoloną, w sytuacji, gdy w ocenie obrony przedmiotowy wniosek dowodowy był kluczowy dla rozstrzygnięcia i jako jedyny umożliwiłby ustalenie, czy w danych okolicznościach drogowych świadek A. A. miała rzeczywistą możliwość nie znając uprzednio oskarżonego, rozpoznać jego sylwetkę, co w konsekwencji skutkowało błędem ustaleniach faktycznych i w konsekwencji przypisaniem oskarżonemu zarzucanego aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że są wystarczające do jej rozstrzygnięcia, sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego, co pozwoliło mu na wyprowadzenie w tym zakresie prawidłowych ustaleń faktycznych. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej w pełni wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

W kontekście podniesionych zarzutów sąd odwoławczy musi jednak podnieść, że:

- obowiązująca procedura nie przewiduje wartościowania dowodów, ich hierarchii ani dawania prymatu dowodom korzystnym dla oskarżonego nad dowodami przemawiającymi na jego niekorzyść, ani też preferowania dowodów ze śledztwa nad dowodami z rozprawy. Wybór dowodów wiarygodnych jest rzeczą sądu w ramach ich wszechstronnej oceny i analizy kryminalistycznej (zob. wyr. SA w Krakowie z 4.12.2002 r., II AKa 321/02, KZS 2003, Nr 2, poz. 30);

- w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż kardynalnym dowodem inicjującym przedmiotową sprawę w stosunku do M. B. są zeznania A. A., którym brak powodów, aby zarzucić niekonsekwencje i nieobiektywizm. W/w nie miała racjonalnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Materiał dowodowy bezspornie określa, iż na przednich siedzeniach samochodu siedzieli: oskarżony i S. W. (1). S. W. (2) była koleżanką A. A. i jej wizerunek jest jej dobrze znany A. A.. Samochód ten A. A. widziała dwukrotne i za każdym razem pojazdem kierował oskarżony. Wskazane okoliczności tych obserwacji obiektywizują jej identyfikację oskarżonego jako kierowcy. Pierwsze spostrzeżenia zostały potwierdzone za drugim razem, gdy oskarżony ponownie podjechał w pole widzenia tego świadka i w dalszym ciągu kierował pojazdem. Dodatkowo niezwłocznie A. A. zawiadomiła policję o zaobserwowanej sytuacji, i ponowiła zawiadomienie, gdy oskarżony znowu podjechał samochodem pod sklep w Ż.. Konsekwentnie określała go jako kierowcę. Te twierdzenia znajdują odzwierciedlenie w treści wiadomości przesyłanych jej przez S. W. (1) w aplikacji M., z których wynikało, że samochód prowadzi (...) i nie ma on prawa jazdy

( co po zatrzymaniu zostało potwierdzone ). Ponadto S. W. (2) w czasie jazdy „chwaliła” się jej, że jest on „naćpany”, co również odzwierciedliły badania M. B. po zatrzymaniu go. W tym czasie A. A. czekała w Ż. na placu (...) na S. W. (2), która miała podjechać do niej z tym (...) i zapoznać ją z nim. Słusznie sąd I instancji zauważył ( co pomija skarżący ), że jazda oskarżonego została zarejestrowana przez kamery zarejestrowane w sklepie (...). Z ustaleń sądu I instancji opartych o zapis monitoringu ( k 64 ) wynika, że z pojazdu z przedniego miejsca pasażera wysiada kobieta. Z tyłu z miejsca pasażera wysiadł mężczyzna ubrany na czarno. Z przedniego miejsca za kierowca wysiada mężczyzna ubrany w białą koszulę. Oskarżony rozpoznał na tym zdjęciu siebie ( k 172 ). Sąd odwoławczy zwara uwagę, ze zapis monitoringu i dokumentacja fotograficzna ( k 62, k 65-66 ) wskazują na ewidentne różnice w wyglądzie tych osób, w szczególności nie można pomylić oskarżonego z S. W. (2), których wizerunki ( zwłaszcza ubiór, włosy ) determinują ich płeć. Zeznania A. A. nie są pojedynczym dowodem obciążający oskarżonego, potwierdzają je inne dowody zebrane w toku postepowania, mające charakter obiektywny, jak nagranie z monitoringu. Dlatego wniosek dowodowy o eksperyment został prawidowo oddalony przez sąd I instancji, gdyż argumentacja obrońcy nie podważyła kategoryczności identyfikacji oskarżonego przez świadka, ponadto na jego sprawstwo wskazują inne dowody – zwłaszcza zapis monitoringu pokazuje, że S. W. (2) wysiadała, wsiadała, albo przebywała w samochodzie tylko na miejscu pasażera obok kierowcy; natomiast oskarżony wysiadał z miejsca kierowcy, a jak potem gdy do niego wracał – samochód odjeżdżał, z S. W. (2) na miejscu pasażera ( obrońca nie zapoznał się z zapisem monitoringu i jego zarzuty są z nim całkowicie sprzeczne );

- zeznania S. W. (2) słusznie sąd I instancji uznał za niewiarygodne. Mają one charakter ochronny dla oskarżonego. Nie miała ona wówczas prawa jazdy. Są one sprzeczne z twierdzeniami A. A., wiadomościami z M., a w szczególności całkowicie odmienne od zapisu monitoringu. Ponadto jej relacje odbiegają od wersji oskarżonego, co do powodów jego przesiadki na miejsce kierowcy; - wyjaśnienia oskarżonego mają charakter obronny. Z uwagi na swoją sprzeczność z podstawowymi dowodami, nie zdołały zachwiać wersją oskarżenia. Dlatego słusznie sąd rejonowy w zasadniczych elementach związanych z odpowiedzialnością prawnokarną odmówił wiary temu oskarżonemu, do czego był w pełni uprawniony. Wyjaśnienia oskarżonego są dowodem, który wymaga oceny prowadzonej na takich samych zasadach, jak każdy inny dowód. Co więcej, zanegowanie twierdzeń A. A., tylko z tego powodu, że nie przystają one do okoliczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego, czy też świadka ( przebywającego wtedy ze sprawcą ), nie może prowadzić do wniosków sprzecznych z wymową innych dowodów, zasadami logiki i doświadczenia życiowego. W realiach niniejszej sprawy całokształt dowodów połączonych w logiczną i harmonijną całość był bazą do skazania oskarżonego. Zapis monitoringu nie zawiera sceny naprawy przez oskarżonego radia samochodowego

( oskarżony, żeby to ewentualnie robić nie musiał przesiadać się z miejsca pasażera);

-nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie zeznań A. A. należy uwzględnić wewnętrzną spójność ich depozycji z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody je potwierdzające, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż dowody osobowe i rzeczowe wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono, pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały.

Sąd merytoryczny dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa M. B..

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Argumentów sądu I instancji pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym, zasługują na uwzględnienie.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonego. Szczegółowa analiza materiału zgromadzonego w toku procesu w tej sprawie prowadzi do wniosku, że ocena dowodów zaprezentowana w apelacji dotknięta jest błędami w rozumowaniu, pomija pełną treść dowodów, nie dostrzega istotnych powiązań zachodzących między informacjami uzyskanymi z poszczególnych źródeł dowodowych, niezasadnie dyskwalifikuje i pomija część z tych źródeł.

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kara pozbawienia wolności w wysokości 5 miesięcy

Świadczenie pieniężne w kwocie 10000 złotych

Zasądzenie kosztów procesu od oskarżonego za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 42 § 2 kk orzekł w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 15 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych opłaty za drugą instancję oraz 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym ( koszt doręczeń - art. 634 kpk, art. 627 kpk )

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana