Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 306/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2020 roku w sprawie II K 118/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błędu w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia , polegający na nieuprawnionym uznaniu, wbrew wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, że M. S. nie popełnił zarzuconego mu czynu podczas, gdy całościowa, wszechstronna ocena materiału dowodowego zebranego w toku postępowania przygotowawczego, a w szczególności przesłuchanie pokrzywdzonego K. R., przeprowadzone z udziałem oskarżonego okazanie i konfrontacja, podczas których pokrzywdzony z całą pewnością rozpoznał oskarżonego jako sprawcę, powinny prowadzić do wydania wyroku skazującego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiona apelacja okazała się zasadna w takim stopniu, że na skutek jej złożenia, zaistniały podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Analiza dotychczas zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu postępowania, nie upoważnia bowiem do rozstrzygnięcia merytorycznego i nie pozwala na ocenę, czy zapadły wyrok Sądu I instancji jest pod tym względem trafny. Analiza zebranego materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy w trakcie rozpoznawania przedmiotowej sprawy dopuścił się tego rodzaju obrazy przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego przezeń końcowego rozstrzygnięcia.

Ponieważ częściowo ocena zarzutów merytorycznych podniesionych w apelacji jest aktualnie przedwczesna, Sąd Okręgowy ograniczy się tylko do wskazania uchybień, które legły u podstaw uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przechodząc do szczegółowych rozważań, przede wszystkim przypo­mnieć należy, że sąd winien w sposób poprawny ustalić stan faktyczny sprawy, przeprowadzając wszystkie możliwe dowody, w sposób zgodny z obowiązującą procedurą, a następnie dokonując ich prawidłowej oceny.

Tymczasem Są­dowi Rejonowemu zarzucić trzeba, że w realiach rozpoznawanej sprawy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć znaczenia dla treści wydanego wyroku, jak również nie wyczerpał wszystkich możliwych środków dowodowych, zmierzających do poczynienia pełnych ustaleń faktycznych, miast tego przedwcześnie sięgając po instytucję przewidzianą w art. 5 § 2 k.p.k.

Pamiętać należy, że instytucja in dubio pro reo nie dotyczy każdej wątpliwości, ale tylko tych, które nie dają się usunąć. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd rejonowy wyjaśnił wszystkie kwestie, apelacja zaś nie wskazała, aby zachodziły nie usunięte wątpliwości.

Bowiem wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych powinny być wyjaśnione i usunięte przez wszechstronna inicjatywę dowodowa organu procesowego i gruntowna analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości te nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny (por. wyrok SN z dnia 25.06.1991 r., WR 107/91, OSNKW 1992, nr 1, poz. 14). Bowiem zgodnie z ustalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem stan określany jako "niedające się usunąć wątpliwości" powstaje, gdy w trakcie postępowania sądowego występują określone wątpliwości natury faktycznej lub prawnej. Zanim sąd uzna określone wątpliwości za "niedające się usunąć", winien podjąć działania zmierzające do stwierdzenia, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wymyślone, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. Dopiero w razie braku możliwości usunięcia wątpliwości, po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości dowodowych, następuje rozstrzygnięcie ich na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że stan "nie dających się usunąć wątpliwości" jest stanem niemożności przyjęcia ustaleń niewątpliwych, mimo wykorzystania wszystkich przewidzianych prawem metod dochodzenia do ustaleń zgodnych z rzeczywistością. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego (por. wyr. SN z 14.5.1999 r., IV KKN 714/98, OSProk. i Pr. 2000, Nr 4, poz. 8).

Należy zwrócić uwagę, że niedające się usunąć wątpliwości to nie istnienie w dowodach sprzecznych wersji zdarzenia, ale brak możliwości rozstrzygnięcia między nimi przy użyciu zasad oceny dowodów. Dopiero gdy sprzeczności nie da się rozstrzygnąć, to jest wątpliwości usunąć, wtedy wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 k.p.k. ). Tłumaczenie wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza powinności wybierania wersji korzystniejszej. Najpierw bowiem wybiera się wersję wynikającą z racjonalnej analizy dowodów, to jest tę, która wynika z decyzji o ich wiarygodności (por. wyr. SA w Krakowie z 15.1.2003 r., II AKa 360/02, KZS 2003, Nr 3, poz. 46; wyr. SN z 6.1.2004 r., V KK 60/03, OSProk. i Pr. 2004, Nr 5, poz. 2). Zdaniem Sadu odwoławczego w realiach przedmiotowej sprawy mamy do czynienia nie z niedającymi się usunąć wątpliwościami, a z dwiema sprzecznymi wersjami zdarzenia. Przy czym Sąd I instancji nie dokonał racjonalnej oceny dowodów i nie wskazał, która z nich jest wiarygodna (i możliwa) w świetle zebranych dowodów.

Zważywszy na powyższe podkreślić należy, że Sąd I instancji nie odniósł się prawidłowo do zeznań pokrzywdzonego K. R.. Pokrzywdzony od samego początku wskazywał, że jeden z mężczyzn, który do niego podszedł był istotnie niższy od drugiego i to ten wyższy – nawet od pokrzywdzonego - zadał mu cios. Pokrzywdzony już przy pierwszym okazaniu tablicy poglądowej z wizerunkiem czterech mężczyzn ponad wszelką wątpliwość wskazał M. S. jako sprawcę jego pobicia. Także w toku konfrontacji, gdzie pokrzywdzony osobiście zetknął się z oskarżonym, nie miał on żadnych wątpliwości, że sprawcą jego pobicia był konfrontowany oskarżony. Podnieść przy tym należy, że pokrzywdzony przy okazji konfrontacji miał sposobność obserwować gestykulację oskarżonego, jego sposób wysławiania się, słyszał jego głos. Jest to o tyle istotne, że przed uderzeniem pokrzywdzonego doszło do wymiany słownej – agresorzy zaczepiali słownie tuż przed wyprowadzeniem ciosu przez jednego z nich - pokrzywdzonego, artykułowali do niego pretensje. Pokrzywdzony więc „znał” głos napastnika, jego sposób zachowania się, gestykulacji, tembr głosu i w tych okolicznościach, mając taką wiedzę, w toku konfrontacji wskazał bez jakichkolwiek wątpliwości na osobę M. S. jako sprawcę uderzenia. Pokrzywdzony przy tym bardzo szczegółowo opisał i wskazał na elementy garderoby, w które ubrani byli zaczepiający go mężczyźni. Pokrzywdzony wskazał, że niższy z mężczyzn – czyli M. S. - miał czapkę na głowie. Uszła ta okoliczność uwadze Sądu meriti, a jest o tyle istotna, że takie nakrycie głowy w pewnym stopniu utrudnia jednak identyfikację osoby, a w toku postępowania przygotowawczego pokrzywdzony absolutnie przekonany był, że sprawcą zdarzenia jest właśnie M. S..

W postępowaniu sądowym mamy do czynienia z radykalną zaś zmianą depozycji pokrzywdzonego. Pokrzywdzony zeznał, że z uwagi na upływ czasu od zdarzenia, pewnych szczegółów nie pamięta. Po odczytaniu jego zeznań z postępowania przygotowawczego, pokrzywdzony widząc osobę oskarżonego, stwierdza, że „coś mu nie pasuje”, sugeruje, że sprawca uderzenia był wyższy od niego, zaś w toku konfrontacji zarówno on, jak oskarżony siedzieli i tylko w pozycji siedzącej widział oskarżonego. Pokrzywdzony finalnie z całą stanowczością zeznał, że oskarżony go wtedy nie uderzył.

W tych okolicznościach Sąd meriti doszedł do przekonania, że skoro w toku konfrontacji zarówno pokrzywdzony, jak i oskarżony siedzieli, więc w ocenie tego Sądu pokrzywdzony mógł nie wychwycić, że M. S. jest od niego niższy, a to prowadzący konfrontację zaniechał zadania wnikliwych pytań w tym zakresie.

O ile rację ma Sąd meriti, że prowadzący konfrontacje nie wykazał się należytą dociekliwością, aby powyżej opisaną sytuację wyjaśnić, to zupełnie uszły uwadze tego Sądu istotne okoliczności, które płyną z zeznań świadka W. R. - ojca pokrzywdzonego, które zeznania Sąd meriti ocenił jako zbędne do czynienia ustaleń faktycznych.

Tymczasem świadek ten konsekwentnie i spójnie utrzymywał, że syn jego (pokrzywdzony ) informował go, że poznałby sprawcę, był pewien tego na 99 % pewien przy okazaniu zdjęć i informował ojca, że „to niższy go uderzył”.

Z depozycji świadka W. R. płynie także istotna okoliczność, że „pokrzywdzony był w szkole informowany odpuść. Przyjdzie czas, że przyjdzie sprawiedliwość”.

W sprawie mamy przecież do czynienia z sytuacją, że pokrzywdzony wycofał się z uprzednio składanych zeznań obciążających oskarżonego. Sąd meriti w takiej sytuacji nie pokusił się o ustalenie przyczyn powyższego, w szczególności nie wyjaśnił, czy do zmiany depozycji doszło wskutek odczytania pokrzywdzonemu złożonych uprzednio zeznań, możliwości oględzin na sali stojącego oskarżonego, co wzbudzić miało w pokrzywdzonym wątpliwości, czy też doszło do zmiany depozycji wskutek okoliczności, które mogły świadczyć o wywieraniu presji na pokrzywdzonego, co pośrednio płynie z zeznań świadka W. R., cytowanych powyżej.

Zważyć również należy, że oskarżony z początku nie przyznawał się do winy i całkowicie negował swą obecność w miejscu zajścia. W toku zaś rozprawy w dniu 30 stycznia 2020 roku wyjaśnił, że „takiej sytuacji nie było i gdzie jest ten drugi kolega, z którym byłem”. Mamy więc do czynienia z sytuacja rozszerzania wyjaśnień oskarżonego w kierunku prezentowania linii obrony, co też winno zwrócić uwagę sądu i skłonić do wnikliwego rozważenia tych okoliczności.

Fakt więc wycofania się ze wskazania osoby sprawcy przez pokrzywdzonego dopiero w toku rozprawy, winien być przez Sąd interpretowany z dalece większą ostrożnością i wnikliwością na tle całości w/w materiału dowodowego, zwłaszcza, że M. S. jest osobą mimo młodego wieku już uprzednio karaną, a jego postawa w toku postępowania przygotowawczego wyrażała niechęć do współpracy z prowadzącymi postępowanie.

Na tym etapie postępowania nieuprawnione są więc konkluzje do jakich doszedł Sąd meriti, że w zeznaniach pokrzywdzonego zaistniała rozbieżność odnośnie osoby sprawcy czynu, gdyż opisał go jako postawnego mężczyznę, wyższego od niego, co potwierdził przez Sądem, a w trakcie rozpoznania wizerunku rozpoznał oskarżonego, który jest od niego niższy, a swoje rozpoznanie potwierdził w trakcie konfrontacji, jednakże wówczas oskarżony był w pozycji siedzącej, a w sprawie brak jest dowodów, które pozwoliłyby na potwierdzenie jednej z dwóch wersji.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekzanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tomaszowie Mazowieckim

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy dokonał zbyt pobieżnej i lakonicznej oceny zebranych dowodów, a w konsekwencji zaniechał rzetelnej i wszechstronnej weryfikacji linii obrony oskarżonego i nie wyjaśnił występujących w sprawie w/w wątpliwości we właściwy sposób. Tym samym, konkluzje Sądu meriti nie stanowią wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, a nade wszystko nie zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zatem uchybienie Sądu a quo polegało na selektywnej analizie zgromadzonych dowodów, wskutek braku wnikliwego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że zaskarżony wyrok zapadł z obrazą przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotne znaczenie dla treści merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie. Szereg wymienionych wyżej uchybień, jakie zaistniały przy rozpoznawaniu sprawy przez Sąd Rejonowy, sprawiło, że nie jest możliwe merytoryczne ustosunkowanie się przez Sąd Odwoławczy, co do trafności zaskarżonego wyroku. Suma tych nieprawidłowości tworzy jakość, która powoduje, że zaskarżony wyrok należało uchylić i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Wobec zaistnienia wyżej omówionych uchybień, uniemożliwiających merytoryczną kontrolę prawidłowości zaskarżonego wyroku, skutkujących w efekcie uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, ustosunkowanie się do pozostałych podnoszonych w skardze apelacyjnej zarzutów, należy uznać za przedwczesne.

Dlatego też powyższe rozważania Sądu Odwoławczego ograniczone zostały do przedstawienia tylko tych uchybień, które legły u podstaw uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Jednocześnie należy wyraźnie podkreślić, iż Sąd Okręgowy nie wyraża w przedmiotowym uzasadnieniu swojego stanowiska, pozostawiając tą decyzję Sądowi meriti, który podejmie ją po przeprowadzeniu postępowania dowodowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W aspekcie powyższych wywodów stwierdzić też trzeba, że Sąd Rejonowy nie uzasadnił swej decyzji w sposób prawidłowy naruszając tym samym normę art. 424 k.p.k. Wynika to z faktu, iż pisemne motywy zaskarżonego wyroku są tak lakoniczne i pobieżne, że w związku z tym nie sposób prześledzić toku rozumowania Sądu meriti, który doprowadził do konstatacji, iż oskarżony działaniem swym nie wyczerpał znamion zarzucanego mu czynu. W tym miejscu zważyć należy, iż uzasadnienie wyroku powinno wskazywać logiczny proces, który doprowadził Sąd do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego. Sąd powinien więc wskazać w uzasadnieniu, jakie fakty uznaje za ustalone, na czym opiera poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznaje dowodów przeciwnych, a następnie, jakie wnioski wyprowadza z dokonanych ustaleń (por. wyrok SN z 29.09.1973 r., II KR 105/73, opubl. OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 21; wyrok SN z 22.02.1982 r., II KR 337/81, opubl. OSNPG 1983, nr 2, poz. 22).

Sąd Rejonowy dokonał zbyt pobieżnej i lakonicznej oceny zebranych dowodów, a w konsekwencji zaniechał rzetelnej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego i nie wyjaśnił występujących w sprawie w/w wątpliwości we właściwy sposób. Tym samym, konkluzje Sądu meriti nie stanowią wyniku rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, a nade wszystko nie zostały wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Zatem uchybienie Sądu a quo polegało na selektywnej analizie zgromadzonych dowodów, wskutek braku wnikliwego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien przede wszystkim po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, dokonać wyczerpującej oceny poszczególnych dowodów, zgodnie z treścią art. 4 k.p.k., art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., mając na względzie poczynione powyżej uwagi. W szczególności przesłuchać ponownie pokrzywdzonego, świadków oraz oskarżonego, skonfrontować wyjaśnienia oskarżonego z zeznaniami świadka W. R. w szczególności celem ustalenia co było rzeczywistą przyczyną zmiany depozycji pokrzywdzonego w kierunku wycofania się z obciążających M. S. wyjaśnień. Sąd Rejonowy winien też baczyć, aby w ewentualnym pisemnym uzasadnieniu wyroku (zawierającym wszystkie elementy określone w art. 424 k.p.k.), został przedstawiony tok rozumowania Sądu i to w taki sposób, żeby można było skontrolować słuszność tego rozumowania i jego zgodność z materiałem dowodowym. Całość zaś zebranego materiału dowodowego Sąd I instancji winien poddać wnikliwej analizie celem prawidłowego stworzenia podstawy do ustalenia prawdy materialnej i powzięcia prawidłowego rozstrzygnięcia.

Jednocześnie należy wyraźnie podkreślić, iż Sąd Okręgowy nie wyraża w przedmiotowym uzasadnieniu swojego stanowiska, pozostawiając tą decyzję Sądowi meriti, który podejmie ją po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, pamiętając o chroniącym zakazie reformationis in peius. (art.443 kpk , art. 442 kpk )

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2020 roku w sprawie II K 118/19

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana