Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2023 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	sędzia Ewa Wiater

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2023 roku w Kielcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko (...) Bank S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Banku S.A. w W. na rzecz powoda M. M. (1) kwotę 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) Banku S.A. w W. na rzecz powoda M. M. (1) kwotę 5.487 zł (pięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kielcach od pozwanego (...) Banku SA w W. kwotę 320 zł (trzysta dwadzieścia złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

sędzia Ewa Wiater

Sygn. akt I C 992/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 czerwca 2021 roku, sprecyzowanym pismem z dnia 9 marca 2023 roku powód M. M. (1) domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 25 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 września 2016 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w wyniku założenia bez jego wiedzy na niepełne dane osobowe w dniu 27 sierpnia 2013 roku przez nieustaloną osobę konta bankowego w (...) Bank SA o numerze: (...), na jego dane zaciągnięte zostały pożyczki w kilku instytucjach finansowych. Podniósł, że komornik wszczął wobec niego postępowanie egzekucyjne, dokonując zajęcia wynagrodzenia za pracę. Następnie okazało się także, iż przeciwko powodowi toczą się lub toczyły inne postępowania sądowe z powództw instytucji finansowych w związku z zaciągniętymi na niego kredytami. Każdorazowo kredyty były udzielane w oparciu o założone w (...) Bank SA konto bankowe. Wiązało się to dla powoda z koniecznością przeprowadzenia licznych konsultacji prawnych, podjęcia działań obronnych - podważania nakazów zapłaty, które były wysyłane pod adres, pod którym powód nigdy nie mieszkał. Zajęcia komornicze docierały do pracodawcy powoda, narażając go na stres i upokorzenie. Ponadto, został wpisany do rejestru dłużników -Krajowego Rejestru Długów, a także do (...). Powód podniósł, że przez stres i ciągłe nerwy nie przespał wielu nocy, obawiając się informacji o kolejnych zadłużeniach, co wpływało również na jego codzienne funkcjonowanie, zarówno w sferze rodzinnej, towarzyskiej jak i zawodowej. (k. 2-7, 180-183).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, a ponadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwany przyznał, iż niezwłocznie po powzięciu wiadomości o reklamacji powoda z uwagi na otwarcie rachunku bankowego opatrzonego nieprawidłowościami na jego nazwisko, w dniu 01 września 2016 roku podjął decyzję o całkowitym rozliczeniu i zamknięciu rachunku. Wskazał, że w związku zaistniałą sytuacją Bank w piśmie z dnia 06 września 2016 roku przeprosił powoda za wszelkie niedogodności związane z koniecznością wyjaśnienia kwestii związanych z założeniem rachunku i zaproponował z tego tytułu rekompensatę w wysokości 5.000,00 zł, na którą powód się nie zgodził. Pozwany podniósł, że kwota 25.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia jest nieadekwatna do okoliczności sprawy (k. 28-30).

W toku procesu strony pozostały przy swoich stanowiskach (k.50-51, 220).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2013 roku w (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. za pomocą wniosku internetowego został otwarty na dane osobowe M. M. (1) rachunek oszczędnościowo - rozliczeniowy o nr (...). Inicjatorem otwarcia rachunku w systemie bankowym była K. C., pracownik Zespołu (...), która w sierpniu 2013 roku nie była uprawniona do otwierania rachunków bankowych w oddziale Banku w R. pl. (...). Wygenerowana internetowo umowa powinna być dostarczona klientowi na adres korespondencyjny przez kuriera, który sprawdza tożsamość danych wprowadzonych we wniosku z dowodem osobistym lub innym dokumentem potwierdzającym dane osobowe. Po skutecznym potwierdzeniu otwarcia rachunku klient otrzymuje możliwość otwarcia kolejnych rachunków poprzez dostęp do systemu bankowości internetowej. Oryginały umowy zawartej na nazwisko M. M. (1) dotyczące rachunku o nr (...), nie zostały przekazane do archiwum zewnętrznego, jak i nie zostały wczytane do systemu bankowego, zatem (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie jest w ich posiadaniu.

Dowód: pismo z 9.05.2016r. (k.16) pismo z dnia 29.08.2016r. (k. 17), zeznania świadka K. K. (k. 126v-127), zeznania świadka K. P. (k. 127v)

Na dane osobowe M. M. (1) zawartych zostało kilka umów kredytowych w oparciu o założone w (...) Bank SA konto o numerze o nr (...). Brak spłat pożyczek skutkował zainicjowaniem postępowań sądowych, o których powód nie miał wiedzy, gdyż powodowe firmy w inicjowanych sprawach wskazywały błędny adres powoda w P.. O zaistniałej sytuacji M. M. (1) dowiedział się w dniu 23 czerwca 2015 roku z toczącego się postępowania komorniczego, tj. z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w W. A. B. z dnia 16.5.2015 r., KM 3500/15, które to pismo otrzymał jego pracodawca. Z pisma Komornika wynikało, iż wszczęta została przeciwko powodowi egzekucja komornicza i zostało zajęte m.in. wynagrodzenie powoda. M. M. (1) ustalił, iż został zaciągnięty na jego nazwisko kredyt na podstawie wniosku z dnia 29 sierpnia 2013 r., zaś kredyt został przyznany w dniu następnym i przekazany na konto o nr (...) założone w A. Bank w sierpniu 2013 r. M. M. (1) nigdy nie składał wniosku o kredyt oraz nie posiadał konta bankowego w A. Bank.

Dowód: pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w W. A. B. z 16.05.2015r. (k. 12), Informacja gospodarcza o niezapłaconym zobowiązaniu (k. 15)

Wszczęte postępowania sądowe oraz egzekucyjne wiązały się z koniecznością podjęcia działań, mających na celu ustalenie źródła nieporozumienia, takich jak przeprowadzenie konsultacji prawnych, podważania nakazów zapłaty, zwracania się do wielu instytucji bankowych. Zajęcia komornicze docierały do pracodawcy M. M. (1), narażając go na stres. Ponadto, powód został wpisany do rejestru dłużników -Krajowego Rejestru Długów, a także do (...). Powód na skutek powyższych działań, od momentu powzięcia informacji o całym procederze narażony był na ciągły stres, stał się nerwowy, mniej udzielał się towarzysko. Nie przespał wielu nocy, chcąc ustalić szczegóły sprawy, tak aby móc ją rozwiązać. Cała sytuacja pogorszyła codzienny rytm życia M. M. (1) oraz negatywnie wpłynęła na jego funkcjonowanie w sferze rodzinnej, towarzyskiej i zawodowej, a ponadto naraziła go na wydatki finansowe, związane z kosztami pomocy prawnej, niezbędnej do dochodzenia swych praw. M. M. (1) w wyniku zablokowania środków na koncie doświadczył problemów w związku z chęcią zaciągnięcia kredytu konsolidacyjnego, zakupu auta, stracił środki przeznaczone na wyjazd wakacyjny.

Dowód: p ismo KRUK z dnia 2.11.2020 r. (k. 11), mail z 2.11.2020 r. od (...) Sp. z o.o. (k. 13), zeznania świadka M. M. (2) (k. 104-105), zeznania świadka G. M. (k. 105-106), zeznania świadka A. H. (k. 106-17 ), zeznania świadka P. G. (k.113 ), zeznania świadka M. G. (k. 113-114), zeznania świadka M. S. (k. 114), zeznania świadka T. D. (k. 127), zeznania świadka C. R. (k. 127v-128), zeznania powoda M. M. (1) (k. 178-179)

A. Bank w dniu 01 września 2016 roku podjął decyzję o całkowitym rozliczeniu i zamknięciu rachunku o nr (...). W związku z zaistniałą sytuacją Bank w piśmie z dnia 06 września 2016 roku przeprosił M. M. (1) za wszelkie niedogodności, przyznał, iż szczegółowa weryfikacja opisanej sytuacji potwierdziła nieprawidłowości po stronie banku, które wystąpiły w procesie zakładania rachunku. A. Bank zaproponował powodowi zadośćuczynienie za krzywdę w związku z niedogodnościami, stratami finansowymi w kwocie 5000 zł. M. M. (1) z uwagi na znaczne cierpienia uznał, iż zaproponowana przez A. Bank kwota jest zbyt niska.

Dowód: pismo z dnia 6.09.2016r. (k. 18) pismo z dnia 12.10.2016r. (k. 19)

Skutkiem zaciągnięcia kredytów na nazwisko M. M. (1) na jego kondycję psychiczną było występowanie objawów emocjonalnych, czasowo i treściowo powiązanych z kolejnymi informacjami dotyczącymi jego sytuacji finansowej. Wpływały one negatywnie na dobrostan psychologiczny, wywołując okresowe sytuacyjne pogorszenie, wymagające wsparcia specjalistycznego, opieki psychologicznej. Dolegliwości te uległy wyciszeniu w wyniku oddziaływań terapeutycznych i nabywania przez powoda umiejętności radzenia sobie z powtarzalnymi sytuacjami stresowymi. U powoda doszło do występowania reakcji adaptacyjnych. Założenie konta przez nieznaną osobę, a następnie zaciągnięcie pożyczek na konto powoda skutkowało okresowo występowaniem napięcia, niepokoju, poczuciem stresu, natrętnymi myślami, zaburzeniami snu, osłabieniem apetytu, bólami brzucha, skokami ciśnienia. Powód skoncentrował się na wyjaśnianiu zaistniałej sytuacji, wielokrotnie składał wyjaśnienia przed organami ścigania, co skutkowało poczuciem bezsilności i bezradności W aspekcie psychiatrycznym powyższe zaburzenia nie skutkują stałym lub długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu bądź rozstrojem zdrowia powoda. Powód nie wymagał z tego powodu leczenia psychiatrycznego.

Dowód: opinia biegłej A. G. (k. 139-146), opinia biegłego M. Ć. (k. 194-199)

Wnioskiem z dnia 21 maja 2018 r. M. M. (1) wezwał A. Bank do próby ugodowej w sprawie wypłaty mu kwoty 65 000 zł z tytułu zadośćuczynienia. Do zawarcia ugody nie doszło.

(okoliczności bezsporne, k. 14)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone do akt sprawy dokumenty, które Sąd uznał za miarodajne, albowiem nie wzbudziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości i autentyczności, nadto nie zostały przedstawione żadne dowody i okoliczności, które podważyłyby wiarygodność zgromadzonych w sprawie dokumentów.

Ponadto Sąd bazował na obdarzonych walorem wiarygodności zeznaniach świadków M. M. (2), G. M., A. H., P. G., M. G., M. S., T. D., C. R., K. K., K. P. oraz zeznań powoda M. M. (1).

Ustalenia stanu faktycznego w zakresie okoliczności dotyczących ustalenia, skutków zaciągnięcia kredytów na nazwisko powoda, na jego kondycję psychiczną, zakres doznanej krzywdy i stopnień cierpień oraz trwałość ich skutków Sąd poczynił w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii M. Ć. i psychologii A. G.. Opinie te stanowiły solidną podstawę ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą prawną roszczeń powoda w zakresie zadośćuczynienia jest przepis art. 448 k.c. który stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Stosownie do treści art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Katalog dóbr osobistych określony w art. 23 k.c. ma charakter otwarty. W orzecznictwie i w piśmiennictwie przyjmuje się zgodnie, że ochroną przewidzianą w art. 23 i 24 k.c. objęte są wszelkie dobra osobiste rozumiane jako pewne wartości niematerialne związane z istnieniem i funkcjonowaniem podmiotów prawa cywilnego, które w życiu społecznym są uznawane za doniosłe i zasługujące z tego względu na ochronę.

(...) jest pierwszym dobrem osobistym wymienionym w katalogu dóbr osobistych znajdującym się w art. 23 k.c. Wynika to z tego, że zdrowie nie tylko jako dobro osobiste jest powszechnie uznawane za najważniejsze dla człowieka. Dlatego też jego ochrona jest niezwykle ważna. Próbując zdefiniować czym jest zdrowie można posłużyć się definicją ze słownika języka polskiego PWN, zgodnie z którą (...) to stan żywego organizmu, w którym wszystkie funkcje przebiegają prawidłowo; pełna sprawność i dobre samopoczucie fizyczne i psychiczne”. Każda ingerencja w ten stan, powodująca negatywne skutki dla człowieka powinna być rozpatrywana pod kątem naruszenia przysługującego mu dobra osobistego, jakim jest zdrowie.

Działania pozwanego naruszyły dobra osobiste powoda takie jak zdrowie, dobre imię, godność osobistą.

Z kolei stosownie do art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Z powołanego przepisu art. 24 § 1 k.c. wynika, że nie każde naruszenie dobra osobistego uprawnia do wystąpienia z roszczeniami ochronnymi. Jest to możliwe dopiero wtedy, gdy działanie naruszającego będzie bezprawne, tj. sprzeczne z normami prawnymi, a także z porządkiem prawnym oraz z zasadami współżycia społecznego. Do okoliczności wyłączających bezprawności naruszenia dóbr osobistych należy zaliczyć: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego oraz działanie w ochronie uzasadnionego interesu.

W tym miejscu zauważyć należy, że zadośćuczynienie pieniężne ma stanowić finansową rekompensatę za doznaną krzywdę. Pojęcie krzywdy doktryna i orzecznictwo interpretują szeroko – jako wszelkie cierpienia fizyczne i psychiczne, i to zarówno już doświadczone, jak i te, które mogą dopiero powstać w przyszłości. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy, a w przepisach kodeksu cywilnego brak jest regulacji limitujących jego wysokość lub wskazujących kryteria jej ustalenia. W licznych orzeczeniach podkreśla się jednak, że zadośćuczynienie musi przedstawiać istotną pomoc, realną i odczuwalną wartość ekonomiczną, dostosowaną do rozmiaru krzywdy (por. wyrok SN z 24 października 1968 r., I CR 383/68). Nie powinno zatem mieć charakteru jedynie symbolicznego. Z drugiej zaś strony akcentowana jest potrzeba utrzymywania kwot zasądzanych tytułem zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, wyznaczanych aktualnymi stosunkami majątkowymi w społeczeństwie. Zadośćuczynienie ma bowiem funkcję kompensacyjną i nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego w porównaniu ze stanem istniejącym przed szkodą (por. przykładowo wyrok SN z 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98). Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze przede wszystkim stopień odniesionych obrażeń, nasilenie i czas trwania dolegliwości, w tym również ujemnych doznań psychicznych oraz rozmiar trwałych następstw zdarzenia.

Zgodnie z art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis ten wskazuje podstawę odpowiedzialności pozwanego za czyn niedozwolony.

Banki cieszą się w polskim systemie prawnym i ekonomicznym szczególną pozycją i szczególnym zaufaniem. Są instytucjami które powinny się charakteryzować najwyższym poziomem profesjonalizmu, tak by móc efektywnie i bezpiecznie wykonywać czynności bankowe, wymagające bardzo wysokiego poziomu zaufania. Niezapewnienie przez A. Bank należytej staranności spowodowało, iż zostało założone na dane powoda konto bankowe, w sytuacji gdy powód nie wnioskował o założenie takiego konta, ani także nie podpisał się pod wnioskiem o jego założenie. Obowiązkiem pozwanego Banku jako instytucji zaufania publicznego - wyrok TK z dnia 17 stycznia 2001 r., K 5/00, OTK 2001. nr 1, poz 2, było należyte sprawdzenie, czy założenie konta następuje na rzecz osoby, która złożyła wniosek o jego założenie i się pod nim podpisała, ten stan rzeczy skłania do wniosku, iż brak zapewnienia należytej weryfikacji złożonego wniosku poprzez potwierdzenie danych wnioskującego zawartych we wniosku z osobą składająca wniosek i pod nim podpisaną, a tym samym umożliwienie pracownikowi pozwanego Banku założenie konta bankowego, na dane osoby, która wniosku nie składała stanowi czyn niedozwolony instytucji bankowej. Zachowanie pracownika Banku polegające na założeniu na dane powoda konta bankowego bez należytej weryfikacji danych zawartych we wniosku jako odpowiadających danym osoby, która składa wniosek stanowi o naruszeniu przez pracowników banku ogólnego obowiązku należytej staranności wobec każdej osoby, z którą nawiązują kontakt w ramach swojej działalności zawodowej (art. 355 pat 1 i 2 kc) -vide wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 19 grudnia 2007 r. V CSK 340/07.

Bezpośrednie oszacowanie stopnia krzywdy, mającej wszak niewymierny, niemierzalny i subiektywny charakter, i przeliczenie jej na wartości finansowe jest z oczywistych względów utrudnione. Wszelkie ustalenia w tym zakresie, dyktowane indywidualną wrażliwością i wskazaniami doświadczenia życiowego, muszą być siłą rzeczy przybliżone, przez co wymykają się próbom ścisłej weryfikacji. Tym niemniej na gruncie sprawy niniejszej Sąd nie ma wątpliwości, że krzywda, jakiej doznał M. M. (1) wskutek zaniedbań banku była znaczna, zwłaszcza w sytuacji, gdy posiadanie zobowiązań finansowych było dla powoda największym zagrożeniem i stanowiło bardzo dużą dolegliwość skutkującą brakiem płynności finansowej.

Poprzez wszczęcie i prowadzenie postępowania egzekucyjnego, mającego swoją pierwotną podstawę w umowach kredytowych zaciągniętych przy użyciu konta bankowego wadliwie założonego na dane M. M. (1), którego to konta powód nigdy nie zakładał, a także poprzez egzekucje komornicze z wynagrodzenia za pracę, zostały naruszone jego dobra osobiste w postaci zdrowia i prawa do prywatności. Jak wynika z opinii biegłych psychiatry i psychologa, skutkiem zaciągnięcia kredytów na nazwisko M. M. (1) na jego kondycję psychiczną było występowanie objawów emocjonalnych czasowo i treściowo powiązanych z kolejnymi informacjami dotyczącymi jego sytuacji finansowej. Wpływały one negatywnie na dobrostan psychologiczny, wywołując okresowe sytuacyjne pogorszenie wymagające wsparcia specjalistycznego, opieki psychologicznej.

Ponadto, na skutek działań związanych z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym o rzekomym zadłużeniu dowiedział się pracodawca powoda, fakt ten sam w sobie naruszał jego prywatność. Wskazać należy również, iż na skutek zajęcia wynagrodzenia za pracę nie mógł on realizować na bieżąco swoich planów oraz realnych zobowiązań, które wcześniej zaciągał i rzetelnie spłacał bez konieczności wszczynania postępowań komorniczych. Wszystko to spowodowało konieczność korzystania z pomocy psychologa. Zajęcie wynagrodzenia i wierzytelności, na skutek próby egzekwowania zadłużenia, którego nie zaciągnął, było ingerencją w jego życie prywatne, na skutek czego zmuszony był podjąć radykalne kroki, tak by móc udowodnić, że nie jest dłużnikiem. Powód od 2015 roku wciąż musi w skomplikowanych procedurach sądowych dochodzić swoich praw. Powyższe okoliczności jednoznacznie, w ocenie Sądu dowodzą, że doszło do naruszenia zdrowia i prawa do prywatności M. M. (1) na skutek działań A. Banku. Wszystko to powoduje, że jego żądanie zapłaty zadośćuczynienia jest słuszne zarówno co do zasady jak i wysokości.

Z powyższych względów Sąd doszedł do wniosku, że krzywda doznana przez M. M. (1) w wyniku działań pracowników pozwanego jest na tyle dotkliwa, że jego roszczenie dotyczące zadośćuczynienia jest zasadne. W ocenie Sądu w pełni zaspokoi krzywdę i zadośćuczyni cierpieniu powoda żądana kwota 25 000 zł tytułem zadośćuczynienia. Jest to kwota wysoka, jednak zdaniem Sądu nie można uznać jej za wygórowaną, jeśli uwzględnić fakt, iż próby rozwiązywania problemów powstałych w wyniku założenia konta bankowego trwają od przeszło 8 lat. Jednocześnie uznać należy, iż zasądzona wyrokiem w sprawie niemniejszej kwota będzie dla powoda realnym wsparciem pieniężnym, a przy tym nie spowoduje jego nadmiernego bądź nieuzasadnionego wzbogacenia.

Zgodnie z art. 442 § 1 kc roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże w każdym wypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Właściwą chwilą w celu określenia początku trzyletniego biegu przedawnienia jest moment „dowiedzenia się o szkodzie”, gdy poszkodowany „zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazujących na fakt powstania szkody”; inaczej rzecz ujmując, gdy ma „świadomość doznanej szkody” (por. uchwałę składu 7 sędziów SN z 11 lutego 1963 r., III P06/62, OSNCP 1964, nr 5, poz. 87).

Zawezwanie do próby ugodowej dokonane na podstawie art. 185 § 1 k.p.c. przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w odniesieniu do wierzytelności określonych w tym wezwaniu, tak co do przedmiotu żądania, jak i co do wysokości.

Powód o egzekucji komorniczej dowiedział się w dniu 23 czerwca 2015 roku, zaś wniosek o zawezwanie do próby ugodowej złożony został dnia 21 maja 2018 roku. Z tego też względu uznać należało, że roszczenie powoda o zadośćuczynienie nie jest przedawnione.

O odsetkach od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia orzeczono na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu (pkt I wyroku).

Mając na uwadze fakt, że powództwo zostało uwzględnione w całości, Sąd, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5487 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składa się uiszczona przez powoda opłata sądowa (1250 zł) oraz wynagrodzenie reprezentującego powoda profesjonalnego pełnomocnika procesowego (3617 zł) powiększone o uiszczoną przez powoda opłatę skarbową od dokumentu pełnomocnictwa oraz kwoty 220 zł i 400 zł z zaliczki przeznaczonej na poczet wynagrodzenia biegłych.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Z kolei koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie.

Na nieuiszczone koszty sądowe w niniejszej sprawie pokryte tymczasowo z sum Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kielcach złożyła się kwota 320 zł stanowiąca część wynagrodzenia biegłego (k. 200). Mając na względzie wynik niniejszego procesu, w punkcie III sentencji wyroku Sąd nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Kielcach od pozwanego kwotę 320 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Ewa Wiater