Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 318/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. C.

w dniu 15 października 2021 roku w miejscowości W., gmina K., powiat g. (...), województwo (...), uderzał pięścią w twarz W. D. przez co umyślnie spowodował u niego obrażenie ciała w postaci złamania żuchwy po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, rany okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku powieki górnej oka lewego i okolicy lewego policzka, zasinienia lewej małżowiny usznej, gdzie skutki doznanych urazów należy kwalifikować jako naruszenie czynności ciała tj. funkcji gryzienia i żucia na czas powyżej siedmiu dniu

tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 15 października 2021 roku oskarżony M. C. wraz z D. P. spożywali alkohol.

Oskarżony znajdując się pod wpływem alkoholu w okolicy sklepu w miejscowości W. uderzał pięścią w twarz W. D. przez co umyślnie spowodował u niego obrażenie ciała w postaci złamania żuchwy po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, rany okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku powieki górnej oka lewego i okolicy lewego policzka, zasinienia lewej małżowiny usznej.

W. D. po zdarzeniu nie zgłosił wniosku o ściganie funkcjonariuszom policji przybyłym na miejsce w związku ze zgłoszeniem pobicia się D. P. z S. Z..

Pokrzywdzony udał się do miejsca zamieszkania, w drodze miejscowości J. spotkał M. P., która to odwiozła go do domu.

Pokrzywdzony ze względu na dolegliwości bolesne twarzy i żeber dnia 16 października 2021 roku udał się do Szpitala (...) w G. (...) gdzie stwierdzono, że doznał on złamania żuchwy po stronie lewej, wstrząśnienia mózgu i stłuczenia klatki piersiowej po stronie lewej.

zeznania W. D.

k. 1-3

k. 242-243

k. 303-304

dokumentacja medyczna

k. 10-14

k. 43-87

k. 238

protokół oględzin osoby

k. 15-20

zeznania M. D.

k. 26-27

k. 273v.-274

tablica poglądowa,

protokół okazania wizerunku

k. 30-31

k. 33-34

zeznania M. P.

k. 35-36

k. 276-277

zeznania D. P.

k. 39-40

k. 277-277v.

opinia sądowo-lekarska,

opinia uzupełniająca biegłego P. S.

k. 89-90

k. 321-322v.

zeznania R. P.

k. 108-109

k. 277v,

zeznania A. W.

k. 121-122

k. 174-175

k. 272-273

zeznania M. S.

k. 125-126

k. 172-173

k. 273-273v.

protokół oględzin rzeczy

k. 136-143

zeznania S. Z.

k. 145-146

k. 156-157

k. 168-169

k. 275-276

zeznania E. W.

k. 149-150

k. 277-277v.

wykazy połączeń

k. 180-181

k. 184-193

zeznania D. W.

k. 194-195

k. 198-199

k. 277v.-278v.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 240-241

nagranie ze zgłoszenia pobicia pokrzywdzonego W. D.

k. 286

Uprzednia karalność oskarżonego.

karta karna

k. 112

k. 176

odpisy wyroków

k. 113-115

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. C.

w dniu 15 października 2021 roku w miejscowości W., gmina K., powiat g. (...), województwo (...), uderzał pięścią w twarz W. D. przez co umyślnie spowodował u niego obrażenie ciała w postaci złamania żuchwy po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, rany okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku powieki górnej oka lewego i okolicy lewego policzka, zasinienia lewej małżowiny usznej, gdzie skutki doznanych urazów należy kwalifikować jako naruszenie czynności ciała tj. funkcji gryzienia i żucia na czas powyżej siedmiu dniu

tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

N. przez oskarżonego zarzucanego mu czynu zabronionego.

wyjaśnienia oskarżonego

k. 104-105

zeznania K. M.

k. 274-275

k. 302-304

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania W. D.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego w części dotyczącej zdarzenia oraz faktu, że został zaatakowany przez oskarżonego i przez niego pobity. Zeznania te znajdowały swe odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w niniejszej sprawie, były w ocenie sądu spójne i logiczne.

Sąd uznał jednakże zeznania W. D. za niewiarygodne w części dotyczącej ilości ciosów zadanych mu przez oskarżonego oraz faktu, że oskarżony kopał go.

Zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego podczas zdarzenia pokrzywdzony stracił przytomność, tym samym nie mógł dokładnie zapamiętać ilości oraz faktu czy oskarżony ciosy zadawał pięścią, otwartą dłonią czy też kopał go.

Sąd przyjął, zgodnie z opinią biegłego oraz zeznaniami świadków i wyjaśnieniami oskarżonego, że M. C. uderzał pięścią pokrzywdzonego przez co umyślnie spowodował u niego obrażenie ciała w postaci złamania żuchwy po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, rany okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku powieki górnej oka lewego i okolicy lewego policzka, zasinienia lewej małżowiny usznej.

W pozostałej części sąd nie miał wątpliwości co do prawdziwości zeznań pokrzywdzonego.

dokumentacja medyczna

Sąd przyznał walor wiarygodności dokumentacji medycznej dołączonej do akt sprawy, ponieważ została sporządzona przez kompetentne do tego osoby. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć ich wiarygodność. Żadna ze stron postępowania nie wnosiła zastrzeżeń w tym zakresie. Ponadto dokumentacja medyczna w sposób szczegółowy i rzetelny przedstawia obrażenia jakich doznał pokrzywdzony na skutek ciosów zadanych przez oskarżonego.

protokół oględzin osoby

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

zeznania M. D.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne. M. D. jest córką pokrzywdzonego nie była obecna podczas zdarzenia dnia 15 października 2021 roku, jednakże przebywała w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego gdy ten wrócił do domu tego dnia. Świadek potwierdziła, że pokrzywdzony około godziny 17 wrócił do domu miał spuchniętą twarz oraz krwawiącą ranę lewego łuku brwiowego.

Zeznania świadka były w ocenie sądu spójne i logiczne, a także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie.

Depozycje świadka nie były także kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

tablica poglądowa, protokół okazania wizerunku

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

zeznania M. P.

W ocenie sądu depozycje świadka należało uznać za wiarygodne. M. P. nie była naocznym świadkiem zdarzenia, jednakże widziała pokrzywdzonego chwilę po zdarzeniu i potwierdziła, że W. D. trzymał się za twarz.

Nie widziała osobiście obrażeń jakie miał pokrzywdzony, jednak zdaniem sądu należało uznać, że to właśnie obrażenia na twarzy pokrzywdzony zakrywał rękoma podczas jazdy samochodem ze świadkiem.

opinia sądowo-lekarska, opinia uzupełniająca biegłego P. S.

Opinia została sporządzona przez biegłego z wieloletnim doświadczeniem w opiniowaniu sadowo-lekarskim. Biegły w sposób wyczerpujący wskazał na materiał stanowiący podstawę opinii, którym była dokumentacja medyczna pokrzywdzonego, w sposób staranny go opisał i w sposób jasny, przystępny wskazał na wnioski. Z opinii wynika, że pokrzywdzony doznał urazów ciała naruszających czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni.

Biegły wskazał, że doznane przez pokrzywdzonego obrażenia ciała mogły powstać w następstwie urazów zadawanych pięścią lub/i obutą stopą. Sąd korelując wnioski przedmiotowej opinii z zeznaniami świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonego doszedł do przekonania, że oskarżony zadawał ciosy pięścią.

Żadne ze stron niniejszego postępowania nie kwestionowała wniosków prezentowanych w opinii.

zeznania A. W.

Świadek jest funkcjonariuszem policji, który przybył na miejsce zdarzenia ze względu na zgłoszenie, że we wsi W. biją się mężczyźni. Zgłoszenie dotyczyło D. P. i S. Z..

Zgodnie z zeznaniami świadka do funkcjonariuszy zgłosił się także pokrzywdzony, który poinformował, że został pobity przez jednego z mężczyzn, lecz nie potrzebował on pomocy medycznej, ani nie składał wniosków o ściganie sprawcy czynu zabronionego.

Świadek nie zauważył ciężkich obrażeń u pokrzywdzonego (jak wynika z opinii biegłego, widocznym obrażeniem była wyłącznie rana lewego łuku brwiowego) tym samym nie powziął żadnych kroków pomocy pokrzywdzonemu.

W ocenie sądu depozycje świadka należało uznać za wiarygodne, były one pełne, logiczne, a także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie.

zeznania M. S.

Świadek jest funkcjonariuszem policji, który przybył na miejsce zdarzenia ze względu na zgłoszenie, że we wsi W. biją się mężczyźni. Zgłoszenie dotyczyło D. P. i S. Z..

Zgodnie z zeznaniami świadka do funkcjonariuszy zgłosił się także pokrzywdzony, który poinformował, że został pobity przez jednego z mężczyzn, lecz nie potrzebował on pomocy medycznej, ani nie składał wniosków o ściganie sprawcy czynu zabronionego.

Świadek nie zauważył ciężkich obrażeń u pokrzywdzonego (jak wynika z opinii biegłego, widocznym obrażeniem była wyłącznie rana lewego łuku brwiowego) tym samym nie powziął żadnych kroków pomocy pokrzywdzonemu.

W ocenie sądu depozycje świadka należało uznać za wiarygodne, były one pełne, logiczne, a także zgodne z pozostałym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie.

protokół oględzin rzeczy

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

zeznania D. W.

Sąd uznał depozycje świadka za w pełni wiarygodne, był on bowiem naocznym świadkiem zdarzenia, a jego zeznania są pełne, logiczne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie. Ponadto świadek jest osobą obcą zarówno dla oskarżonego jak i pokrzywdzonego, a żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości jego zeznań.

D. W. widział jak oskarżony zadawał ciosy pokrzywdzonemu, to on zawiadomił służby ratunkowe o zdarzeniu.

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne wyłącznie w części w jakiem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz w części w jakiej wyjaśniał, że zadawał ciosy pokrzywdzonemu wyłącznie pięścią.

W tejże części wyjaśnienia oskarżonego są spójne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie i w ocenie sądu są logiczne i wiarygodne.

nagranie ze zgłoszenia pobicia pokrzywdzonego W. D.

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

1.1.1

karta karna

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

odpisy wyroków

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła wątpliwości.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

zeznania D. P.

Sąd dał wiarę w zeznania świadka, jednakże uznał, że nie mają one znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. D. P. zeznał, że dnia 15 października 2021 roku wraz z oskarżony spożywali alkohol w znacznych ilościach. Świadek przyznał także, że tego dnia wdał się w kłótnie z nieznaną mu osobą, na skutek czego wezwano policję, a on otrzymał mandat za zakłócanie spokoju. Jednakże od czasu gdy udał się do sklepu pozostawiając oskarżonego na ławce pomiędzy sklepami nie wiedział co robi M. C..

Ponadto świadek na skutek spożytego alkoholu niewiele pamięta z dnia zdarzenia.

zeznania R. P.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne, jednakże nie mają one znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek nie był obecny podczas przedmiotowego zdarzenia, posiadał on wyłącznie wiedzę, że jego syn D. P. wraz z oskarżonym M. C. dnia 15 października 2021 roku spożywali alkohol.

wykazy połączeń

Dowód nie miał znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

zeznania S. Z.

Sąd uznał, że zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, bowiem świadek nie widział zdarzenia jakie miało miejsce dnia 15 października 2021 roku pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, a także nie posiadał żadnych informacji o tymże zdarzeniu.

zeznania E. W.

Zeznania świadka nie miały w ocenie sądu znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Świadek nie była obecna, a także nie posiadała żadnych informacji na temat zdarzenia między oskarżonym i pokrzywdzonym. E. W. o zdarzeniu dowiedziała się od osób trzecich.

1.2.1

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego złożone podczas postępowania przygotowawczego za niewiarygodne w części w której nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz w części w której twierdził, że to pokrzywdzony jako pierwszy go zaatakował i także zadał ciosy, które spowodowały u niego obrażenia ciała.

Oskarżony nie przedstawił żadnych dowodów popierających jego wersję zdarzenia. Zdaniem sądu jego wyjaśnienia w powyżej wymienionej części zmierzają wyłącznie do umniejszenia winy i usprawiedliwienia swojego zachowania.

Wyjaśnienia oskarżonego w tej części nie znajdują także pokrycia w pozostałym materiale dowodowym w niniejszej sprawie, bowiem żaden ze świadków, którzy widzieli oskarżonego tego dnia nie zeznał ażeby miał on jakiekolwiek obrażenia, tym samym sąd uznał, je za niewiarygodne.

zeznania K. M.

Sąd uznał zeznania świadka za niewiarygodne. Depozycje K. M. w ocenie sądu były nielogiczne, niespójne, a także nie były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie.

Świadek twierdził, że pokrzywdzony nie miał żadnych obrażeń po zdarzeniu jakie miało miejsce 15 października 2021 roku, jednakże zeznania innych świadków oraz dokumentacja medyczna jednoznacznie wskazuje, że pokrzywdzony odniósł obrażenia ujęte w akcie oskarżenia.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. C.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala stwierdzić, że czyn oskarżonego polegający na uderzaniu pokrzywdzonego pięścią w twarz spowodował u niego obrażenie ciała w postaci złamania żuchwy po stronie lewej z przemieszczeniem odłamów, rany okolicy lewego łuku brwiowego, obrzęku powieki górnej oka lewego i okolicy lewego policzka, zasinienia lewej małżowiny usznej gdzie skutki doznanych urazów należy kwalifikować jako naruszenie czynności ciała tj. funkcji gryzienia i żucia na czas powyżej siedmiu dniu co też wyczerpuje znamiona występku znamiona występku z art. 157 § 1 k.k.

Przepis art. 157 § 1 k.k. stanowi, iż kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k., podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przestępstwo to ma charakter skutkowy, co oznacza, że do jego dokonania konieczne jest wystąpienie określonego skutku z działania lub zaniechania sprawcy. Zachowanie sprawcze polega na spowodowaniu średniego uszczerbku na zdrowiu, co oznacza takie naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, który trwa powyżej 7 dni, ale nie mieści się w kategorii ciężkiego uszczerbku (art. 157 § 1 k.k.). Dobrem chronionym jest zdrowie człowieka. Przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. jest występkiem, który może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem ewentualnym. Oznacza to, że sprawca musi obejmować świadomością możliwość spowodowania swoim zachowaniem skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. i chcieć takiego skutku albo na nastąpienie takiego skutku się godzić. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, co oznacza, że objęcie zamiarem spowodowania skutku z art. 157 § 1 k.k. przyjąć może postać zamiaru ogólnego. Zamiar sprawcy, stanowiący fakt o charakterze psychicznym, podlega dowodzeniu i ustaleniu, tak jak inne znamiona określonego typu przestępstwa, co w przypadku sporządzenia uzasadnienia orzeczenia musi znaleźć odzwierciedlenie w jego treści (por. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2021 r., IV KK 55/20, L.).

Naruszenie czynności narządu obejmuje takie urazy, którym towarzyszy przerwanie ciągłości tkanek, polegające na zewnętrznym zranieniu lub obrażeniach wewnętrznych, sięgających w głąb ciała (złamania kości, uszkodzenia narządów). Rozstrój zdrowia to skutek na zdrowiu, który polega na zakłóceniu funkcji organizmu człowieka o charakterze czynnościowym bez naruszenia integralności ciała. Określenie to odnosi się zarówno do naruszenia czynności całego organizmu, jak i poszczególnych jego układów. Zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu mogą polegać na naruszeniu jego stanu fizycznego lub psychicznego.

Wskazać należy, że artykuł 157 § 1 k.k. obejmuje bardzo szeroki zakres skutków na zdrowiu, które z jednej strony mogą znajdować się na pograniczu najcięższych postaci uszczerbku na zdrowiu z art. 156 § 1 k.k., z drugiej zaś także te, które wiążą się z naruszeniem normalnego funkcjonowania organizmu na okres nieznacznie nawet przekraczający 7 dni. Stopień "znaczności" przekroczenia tej granicy wyrażający rodzaj i rozmiar następstw działania sprawcy stanowi podstawową okoliczność wpływającą na wymiar kary za to przestępstwo. W praktyce orzeczniczej realizacja znamion średniego uszczerbku na zdrowiu mającego postać naruszenia czynności narządu ciała przyjmowana jest w przypadku złamania kończyn, żeber, żuchwy, nosa, stłuczenia okolic dużych stawów, wstrząśnienia mózgu z dłuższą utratą przytomności, głębokich ran z powikłaniami gojenia, utraty lub rozchwiania zębów (H. P., Przestępstwo, s. 67-68). Skutki o charakterze stricte czynnościowym (funkcjonalnym) mieszczące się w kategorii średniego rozstroju zdrowia to w szczególności stany chorobowe inne niż określone w art. 156 § 1 k.k., trwające dłużej niż 7 dni (por. R.A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2023).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało przyznać, że okoliczności popełnienia przestępstwa przez oskarżonego M. C. nie budzą wątpliwości. W świetle poczynionych ustaleń zdaniem sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie przez sąd winy oskarżonego M. C., co także potwierdziło przyznanie się do winy oskarżonego w trakcie postępowania jurysdykcyjnego. Na kanwie zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym, bowiem nie miał on na celu spowodowania uszkodzenia ciała pokrzywdzonego, jednakże zadając ciosy godził się na ewentualność takie skutku swojego działania. Zgodnie zaś z opinią biegłego pokrzywdzony doznał urazu, które należy kwalifikować jako naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej siedmiu dni.

Sąd dokonał zmiany opisu zarzucanego oskarżonemu czynu, ze względu na fakt, że z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie nie wynikało w sposób jednoznaczny aby oskarżony kopał pokrzywdzonego, a zgodnie z opinią biegłych obrażenia u pokrzywdzonego mogły powstać na skutek uderzeń pięścią.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i

środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. C.

I

I

Sąd uznał oskarżonego M. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu tj. przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i za to po zastosowaniu art. 37a § 1 k.k. na mocy art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 2 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Za czyn objęty aktem oskarżenia, na podstawie wyżej wymienionych przepisów, sąd mógł orzec wobec M. C. karę grzywny, ograniczenia wolności albo karę pozbawienia wolności do lat 5.

Na gruncie niniejszej sprawy sąd nie znalazł podstaw do zastosowania kary izolacyjnej, a uznał, że kara ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne będzie wystarczająco dla niego dotkliwa.

Wymierzając wobec oskarżonego karę, sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k.

Sąd uznał jako okoliczność łagodzącą przyznanie się do winy przez oskarżonego, okazanie przez niego skruchy, a także chęć dobrowolnego poddania się karze, dążenie do pojednania, poprzez mediację.

Jako okoliczność obciążającą niewątpliwie należało uznać uprzednią karalność oskarżonego, popełnienie przestępstwa w stanie po spożyciu alkoholu.

Sąd uwzględnił także młody wiek oskarżonego, bowiem ma on 26 lat, fakt, że popełnił on czyn zabroniony z zamiarem ewentualnym, bowiem nie miał on na celu spowodowanie średniego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego.

Sąd wziął pod rozwagę także fakt, że oskarżony w trakcie postępowania podjął pracę, którą wykonuje w sposób sumienny.

Sąd zważył także, na fakt, że wykonując karę wolnościową oskarżony będzie miał możliwość kontynuowania pracy zarobkowej, a co za tym idzie dokonania zapłaty orzeczonego częściowego zadośćuczynienia oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W ocenie sądu kara wolnościowo jaką jest kara ograniczenia wolności w wymiarze roku i 10 miesięcy spełni wobec oskarżonego cele zapobiegawcze, a także pozwoli na wypełnienie środka kompensacyjnego.

M. C.

II

I

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. sąd zobowiązał oskarżonego do częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego W. D. poprzez zapłatę kwoty 10.000 złotych, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego złożonego na rozprawie dnia 23 września 2024 roku.

Zgodnie bowiem z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zważywszy na fakt, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który jest pokrzywdzonym złożył wniosek o orzeczenie zadośćuczynienia, orzeczenie to było obligatoryjne w niniejszej sprawie.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O kosztach należnych oskarżycielowi posiłkowemu sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem, od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Wysokość przyznanych wydatków w kwocie 4.521,92 zł jest zgodna z zestawieniem kosztów przedstawionych przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego z dnia 25 listopada 2024 roku oraz w ocenie sądu jest adekwatna do stopnia skomplikowania sprawy oraz poniesionych nakładów pracy i kosztów a także liczby stawiennictw w sądzie, a także mieści się w granicach określonych w § 11 ust. 1 pkt 1 i § 11 ust. 2 pkt 3 i § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.)

Zgodnie bowiem z § 11 ust. 7 ww. rozporządzenia, jego przepisy § 11 ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do opłat za czynności w postępowaniu karnym i odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia pełnomocnika powoda cywilnego, pełnomocnika pokrzywdzonego, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego lub oskarżyciela prywatnego.

IV

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 627 k.p.k., zobowiązując oskarżonego do zapłaty kwoty 300 złotych tytułem opłaty oraz obciążając go wydatkami w sprawie w kwocie 479,20 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym wina i sprawstwo nie budziły wątpliwości. Brak przy tym podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów. Zapłata kosztów nie narazi go na istotny uszczerbek w utrzymaniu.

Podpis