Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 174/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

J. W. (1)

1. W okresie od nieustalonego dnia października 2023 roku do dnia 23 listopada 2023 roku, około godziny 08:10, w ośrodku (...) w C. przy ulicy (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wobec tej samej pokrzywdzonej, groził pozbawieniem życia oraz inwalidztwem A. S. (1) w ten sposób, że kierował wobec niej słowa "obetnę ci nogi", "zepchnę ze schodów", "wylądujesz na wózku inwalidzkim" i (...)", przy czym w dniu 23 listopada 2023 roku groził trzymając w ręku nóż, zaś groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia, a nadto w tym samym miejscu i czasie, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie znieważał A. S. (1) słowami (...), powszechnie uznawanymi za obelżywe, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 6 października 1999 roku o sygn. II K 83/99 za przestępstwo podobne z art. 148 § 2 pkt 2 kk w zb. z art. 197 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zb. z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ;

2. W okresie od nieustalonego dnia października 2023 roku do dnia 23 listopada 2023 roku, około godziny 08:10, w ośrodku (...) w C. przy ulicy (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wielokrotnie znieważał D. B. słowami(...) (...), powszechnie uznawanymi za obelżywe, a nadto w dniu 21 listopada 2023 roku około godziny 21:00 oraz w dniu 23 listopada 2023 roku około godziny 08:10, w tym samym miejscu, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz wobec tej samej pokrzywdzonej, groził pozbawieniem życia D. B. w ten sposób, że kierował do niej słowa (...), przy czym w dniu 23 listopada 2023 roku groził trzymając w ręku nóż, zaś groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 6 października 1999 roku o sygn. II K 83/99 za przestępstwo podobne z art. 148 § 2 pkt 2 kk w zb. z art. 197 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zb. z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zb. w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ;

3. W okresie od dnia 28 lipca 2023 roku do dnia 23 listopada 2023 roku w Chełmnie, nie stosował się do orzeczonego postanowieniem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 marca 2023 roku o sygn. II Ko 160/22 (II K 83/99) środka zabezpieczającego w postaci terapii w warunkach ambulatoryjnych,

tj. o czym z art. 244b § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. W. (1) opuścił zakład karny w dniu 28 lipca 2023 roku po odbyciu kary 25 lat pozbawienia wolności za zabójstwo w związku ze zgwałceniem. Na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 27 marca 2023 r., w sprawie II Ko 160/22, został zastosowany wobec niego środek zabezpieczający w postaci elektronicznej kontroli miejsca pobytu oraz terapii uzależnień w warunkach ambulatoryjnych. Początkowo został skierowany do (...) (...)w C. oraz (...) od(...) P. w C., a następnie w dniu 3 października 2023 r. do(...) w C. oraz do (...) (...) w C.. J. W. (1) nie zgłosił się na terapię do żadnego z tych ośrodków. Otrzymał zasiłek w wysokości 400 zł. oraz miał opłacany pobyt w (...)

Do ośrodka w C. przybył w tym samym czasie, co J. L., określana przez niego, jako jego przyjaciółka, często też wychodził z nią poza ośrodek i razem pili alkohol.

J. L. zamieszkała w jednym pokoju z A. S. (1). J. W. (1) często przychodził do J. L., co przeszkadzało A. S. (1). J. W. (1) uznał, że A. S. (2) jest nastawiona przeciwko niemu i że na pewno skarży (...) na niego i J. L., która była osobą uzależnioną od alkoholu, zaś w ośrodku zabronione było spożywanie alkoholu.

Oskarżony od samego początku zachowywał się bardzo agresywnie w stosunku do otoczenia, uważając, że zawsze musi "postawić na swoim". Na każdym kroku starał się zaznaczyć swoją siłę i dominację. J. W. (1) używał na co dzień alkoholu, co mogło tylko wzmocnić jego impulsywne zachowanie. Podczas pobytu w(...) wielokrotnie informował wszystkich, że był skazany za zabójstwo w związku ze zgwałceniem chcąc w ten sposób wzbudzić respekt i strach innych pensjonariuszy i pracowników schroniska.

W okresie od października 2023 r. do 23 listopada 2023 roku oskarżony groził A. S. (1) słowami: "obetnę ci nogi", "zepchnę ze schodów", "wylądujesz na wózku inwalidzkim" i(...). Dodał: "(...). Wielokrotnie też zwracał się do niej także słowami:(...).

D. B. była opiekunką w tym ośrodku. Wobec niej J. W. (1) również tym okresie zachowywał się agresywnie i zwracał słowami: (...) a ponadto: (...). Podczas jednego z tych wydarzeń, oskarżony miał w ręce nóż do masła, którym wymachiwał, kierując się w stronę pokrzywdzonych. Wywołało to zaniepokojenie i uzasadnioną obawę, że J. W. (1) faktycznie może spełnić wypowiadane przez siebie groźby. Na miejsce została wezwana Policja, która zatrzymała oskarżonego. W czasie zatrzymania J. W. (1) w obecności funkcjonariuszy policji był agresywny w stosunku do pokrzywdzonych i odgrażał się, że „(...). Został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wynikiem 0,31 mg/l.

Notatki urzędowe

k. 1-1v, 26, 48, 111, 122,

Protokół zatrzymania osoby wraz z protokołem badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu

k. 8-8v, 10-10v

Notatki służbowe z dyżurów w (...) dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi

k. 16-18

Protokół zatrzymania rzeczy

k. 19-21

Zeznania A. S. (1)

k. 2-3v, 112-112v, 249,

Zeznania D. B.

k. 24-25, 125-125v, 247v-248

Protokół oględzin rzeczy

k. 27-29

Zeznania J. G.

k. 31-31v, 250-250v

Zeznania M. B.

k. 14-15v, 38-39v, 249

Wyjaśnienia J. W. (1)

k. 41-42v, 54-55, 56, 144-145, 211-212, 248v, 249v,

Opinia sądowo-psychiatryczna dot. J. W. (1)

k. 61-71, 151-154,

Zeznania biegłych: K. W., J. K., A. C., E. S.

k. 72-74,

Stwierdzenie tożsamości

k. 78,

Zeznania A. B.

k. 82-83v, 250v

Zeznania K. E.

k. 89-90, 249v-250

Zeznania J. L.

k. 120-121,

Zeznania P. W.

k. 124-124v,

Nóż do masła koloru srebrnego bez oznaczeń oraz nóż do masła koloru srebrnego z napisem (...)

k. 140

Zatrzymana korespondencja

k. 95, 97,

Postanowienie SO w Toruniu z dn. 27.03.2023r. i 07.11.2023r. w sprawie II Ko 160/22

k. 75-76, 77

J. W. (1) był uprzednio wielokrotnie karany sądownie, głownie za przestępstwa przeciwko mieniu, zaś ostatni raz wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 6 października 1999 roku o sygn. II K 83/99 za przestępstwo podobne, tj z art. 148 § 2 pkt 2 kk w zb. z art. 197 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na kare 25 lat pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 4 sierpnia 1998 r. do 28 lipca 2023 r.

Karta karna

k. 45, 182-184

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

Zeznania A. S. (1)

Sąd uznał zeznania pokrzywdzonej A. S. (1) za wiarygodne, bowiem były spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami pozostałych świadków. Jej zeznania były konsekwentne i logiczne. Pokrzywdzona obszernie opowiedziała o zdarzeniu z dnia 23 listopada 2023 roku oraz zachowaniu oskarżonego sprzed tej daty.

Zeznania D. B.

Pokrzywdzona D. B. była opiekunką w(...) w C.. Jak zeznała, była przyzwyczajona do nieodpowiednich zwrotów pod jej adresem ze strony podopiecznych. Jej wersja wydarzeń z 23 listopada 2023 roku była zgodna z treścią zeznań innych świadków w sprawie. Pokrzywdzona złożyła obszerne zeznania, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Zeznania świadków: P. W. i J. G.

Świadek P. W. oraz J. G. - funkcjonariusze Policji - podejmowali interwencję w dniu 23 listopada 2023 roku w sprawie J. W. (1) w(...) C.. Obaj potwierdzili, że oskarżony był agresywny i nawet w ich obecności nie przestawał kierować wobec innych określeń powszechnie uznawanych za obelżywe. J. G. zeznał, że J. W. (1) podczas interwencji oświadczył, że(...)(k. 31v). Oskarżony w żaden sposób nie okazywał skruchy. Zeznania funkcjonariuszy potwierdzają przebieg zdarzeń, przedstawiany przed innych świadków. Z tego względu Sąd uznał je za wiarygodne.

Zeznania świadków: M. B., A. B., K. E., J. L.

Świadkowie w sprawie - M. B., A. B., K. E., zgodnie zeznali, że oskarżony J. W. (1) przez cały czas przebywania w ośrodkach, świadczących pomoc społeczną, tj.(...), (...)w B. i (...) w C., był bardzo agresywny i nie przyjmował wobec siebie żadnego sprzeciwu. Często był pod wpływem alkoholu i wygrażał innym podopiecznym tych ośrodków, jak również ich pracownikom. Świadkowie potwierdzili zeznania pokrzywdzonych, że oskarżony groził im utratą zdrowia i życia, przy czym używał wobec nich wyzwisk i słów powszechnie uznawanych za obraźliwe. J. L. zeznała, że w pewnym momencie sama poczuła zagrożenie ze strony J. W. (1), mimo, że chciał on traktować ją jak swoją partnerkę życiową. Świadek nie czuła się pewnie i chciała odciąć się od oskarżonego. Sąd dał wiarę zeznaniom wszystkich świadków, bowiem były zgodne, wewnętrznie spójne, konsekwentne i logiczne, znajdowały odniesienie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Opinia biegłych dot. J. W. (1)

Oskarżony J. W. (1) był poddany badaniom sądowo-psychiatrycznym

Biegłe z zakresu psychiatrii zgodnie stwierdziły, że oskarżony nie zdradzał objawów choroby psychicznej. Rozpoznano u niego natomiast lekkie upośledzenie umysłowe oraz zespół zależności alkoholowej. Oskarżony został ponownie przebadany po okresie wymuszonej abstynencji związanej ze stosowanych środkiem zapobiegawczym. Wnioski opinii biegłych nie budziły wątpliwości Sądu, bowiem zostały sformułowane przez osoby o niekwestionowanych kompetencjach, po dwukrotnym przebadaniu oskarżonego. Niewątpliwie w czasie popełnienia czynów zarzucanych aktem oskarżenia badany miał zachowaną zdolność do kierowania swoim postępowaniem, jednak biegłe nie miały wątpliwości, że oskarżony jest osobą uzależnioną od alkoholu, ma zaburzony wgląd w swoje uzależnienie, prezentuje system iluzji i zaprzeczeń, w związku z czym winien zostać poddany długotrwałemu oddziaływaniu terapeutycznemu. Jedynie podjęcie terapii odwykowej może zapobiec w przyszłości popełnieniu, tak jak w niniejszej sprawie, czynu zabronionego o znacznej szkodliwości, w związku z używaniem alkoholu. Zdaniem biegłych, oskarżony w przypadku orzeczenia kary pozbawienia wolności powinien odbywać karę w systemie terapeutycznym z możliwością podjęcia leczenia odwykowego oraz winien zostać orzeczony środek zabezpieczający w postaci ambulatoryjnej terapii odwykowej.

Notatki urzędowe i służbowe, protokoły

Sąd dał wiarę wszelkim przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. Sąd nie znalazł podstaw, aby podważyć ich wiarygodność. Żadna ze stron ze zgłaszała w tym zakresie zastrzeżeń. Ponadto, należy zauważyć, że poszczególne rodzaje dokumentów zostały sporządzone przez odpowiednie i kompetentne do tego osoby.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

Wyjaśnienia J. W. (1)

Oskarżony J. W. (1) w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego co do zasady nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Jedynie podczas przesłuchania w charakterze podejrzanego w dniu 24 listopada 2023 roku przyznał się częściowo - w zakresie, w jakim mówił do A. S. (1), żeby „się odczepiła od A. L.". Skorzystał z prawa do złożenia wyjaśnień i twierdził, że nigdy nie zwracał się w wulgarny sposób do pokrzywdzonych i nie groził im. Nie straszył też nożem, co zaznaczał wielokrotnie, powołując się na brak widocznego takie zdarzenia na nagraniach monitoringu (...). Podczas posiedzenia Sądu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania oskarżony ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanych przestępstw i odmówił złożenia wyjaśnień. Na rozprawie głównej J. W. (1) konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanych aktem oskarżenia czynów i złożył wyjaśnienia. Przez cały czas twierdził, że nikomu nie groził, a nawet, że nie rozmawiał wcześniej z pokrzywdzonymi, czemu później sam zaprzeczył w wyjaśnieniach. Wyjaśnił, że bywał porywczy, ale po prostu nie lubił, jak kto mówi przeciwko niemu, jednak nikogo nie znieważył i nie wymachiwał do nikogo nożem. Twierdził stanowczo, że niczego złego nie zrobił i jest pozbawiony wolności „za niewinność”.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom J. W. (1) w zakresie, w jakim nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Zebrany w sprawie obszerny materiał dowodowy w postaci zeznań świadków oraz innych dowodów, w tym dokumentów i zabezpieczonych 2 sztuk noży do masła, pozwalał na stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu przestępstw. Zeznania wszystkich świadków były ze sobą spójne, konsekwentne i logiczne. Na ich podstawie Sąd mógł zrekonstruować przebieg wydarzeń i ustalić stan faktyczny w niniejszej sprawie. Oskarżony już wcześniej przejawiał skłonność do agresji. Oskarżony przebywając przez wiele lat w jednostkach penitencjarnych w istocie przeniósł zachowania i „obyczaje” tam panujące na teren domu pomocy społecznej, w którym się znalazł. Oskarżony uznał, że może w ten sam sposób zachowywać się i wymuszać wobec innych zachowania tak jak to czynił przez lata spędzone w zakładach karnych. W ocenie Sądu przeszłość i czyny oskarżonego, za które został skazany wskazują na to, że ma skłonność do zachowań agresywnych, przemocowych i brutalnych, tym bardziej, że oskarżony w istocie przechwalał się tym za co został skazany i odbywał karę pozbawienia wolności, wywołując przerażenie osób przebywających w ośrodku (...). Pokrzywdzone miały prawo obawiać się, że J. W. (1) może w konsekwencji je zaatakować lub w inny sposób wyrządzić krzywdę. Oskarżony traktował ośrodek (...) w istocie jak jednostkę penitencjarną, z tą różnicą, że mógł z niej swobodnie wychodzić. Nie brał pod uwagę, że pensjonariuszami ośrodka nie byli przestępcy, lecz osoby biedne i chore, które wymagały pomocy i wsparcia. Jego postawa była roszczeniowa, nie wykazywał żadnej inicjatywy w podjęciu terapii w ramach środka zabezpieczającego, wyjaśniając, że zgłaszał opiekunowi, że powinien podjąć terapię. Oskarżony oczekiwał, że pracownicy ośrodka załatwią jego własne sprawy.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

J. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przedstawionych okolicznościach, w ocenie Sądu, wina i sprawstwo oskarżonego zostały w pełni wykazane i udowodnione.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, iż dla zrealizowania znamion czynu zabronionego z art. 190 § 1 kk konieczne było skierowanie wobec pokrzywdzonej A. S. (1) zapowiedzi popełnienia przestępstwa na jej szkodę. Oskarżony skierował słowa "obetnę ci nogi", "zepchnę ze schodów", "wylądujesz na wózku inwalidzkim" i(...)

Natomiast wobec pokrzywdzonej D. B. oskarżony skierował słowa (...)

Jak zauważa Sąd Apelacyjny w Poznaniu (zob. Wyrok SA w Poznaniu z 5.12.2023 r., II AKa 238/23, LEX nr 3657231), do przypisania sprawstwa z art. 190 § 1 kk nie jest wystarczająca sama groźba, ale niezbędne jest jeszcze, by wzbudziła ona w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Ocena taka musi uwzględniać kryteria obiektywne i subiektywne. Należy badać, czy groźby sformułowane przez sprawcę są na tyle poważne i zostały w taki sposób wyrażone, że każdy rozsądny człowiek bałby się ich spełnienia. Nie można jednak abstrahować od subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, których ocena musi uwzględniać jego osobowość, stan psychiki, intelektu. Obawa spełnienia groźby może powstać w chwili formułowania gróźb i dotarcia ich do adresata, ale również później.

Nie jest wymagane, by adresat groźby miał pewność, był przekonany, że zapowiadane zdarzenie faktycznie nastąpi. Wystarczy, że jedynie przewiduje, że groźba może się urzeczywistnić, że liczy się z taką możliwością. Stopień obawy u adresata groźby, równoznaczny z zaistnieniem znamienia skutku przestępstwa określonego w art. 190 § 1 kk, jest niższy od przekonania o pewności zrealizowania zapowiedzianej groźby. Zostaje on osiągnięty wtedy, gdy zagrożony przewiduje, że groźba może się urzeczywistnić, a więc że nastąpienie zapowiadanego zdarzenia jest realne (zob. Wyrok SN z 20.10.2020 r., III KK 602/19, LEX nr 3082192). Inaczej rzecz ujmując, musi wystąpić u pokrzywdzonego uzasadniona obawa, że groźba zostanie spełniona. Zatem wystarczyło, że pokrzywdzona uważała, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby było realne i miała ona podstawę do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi obiektywnie istnieć, obiektywna musi być tylko groźba (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2002 r., IV KKN 508/99, LEX nr 75496). Nie jest też konieczne, aby grożący miał w rzeczywistości zamiar zrealizowania groźby. Jest to bowiem przestępstwo przeciwko wolności. Groźba musi faktycznie wzbudzić obawę jej spełnienia, lecz także obawa ta musi być uzasadniona, innymi słowy - zobiektywizowana. O spełnieniu tej przesłanki warunkującej odpowiedzialność (poza subiektywnym odbiorem groźby u pokrzywdzonego) z art. 190 § 1 kk można mówić wtedy, gdy przeciętny człowiek o porównywalnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości, w porównywalnych warunkach uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę.

Przekładając te uwagi na grunt niniejszej sprawy, w ocenie Sądu nie budziło wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonych wzbudziło u nich uzasadnioną obawę, że groźby te zostaną spełnione. Pokrzywdzone zareagowały tak, jak zareagowałby każdy przeciętny człowiek, wiedząc, do czego J. W. (1) był zdolny w przeszłości. Pokrzywdzone miały prawo założyć, że jest on zdolny do przełożenia swoich słów na czyny. Skutkiem zachowania oskarżonego było zawiadomienie organów ścigania.

Natomiast w świetle art. 216 § 1 kk chroniona jest godność każdej osoby fizycznej, bez względu na jej płeć, wiek, status społeczny czy pochodzenie. Ustawodawca nie sprecyzował, na czym ma polegać znieważanie, a zwykło się przyjmować szerokie rozumienie tego pojęcia. W odróżnieniu od przestępstwa zniesławienia na gruncie art. 212 kk nie jest wymagane, aby znieważające zachowanie sprawcy zawierało w sobie jakiś przekaz informacyjny w postaci zarzutów odnoszących się np. do postępowania osoby, której dana wypowiedź dotyczy. Przez znieważenie należy zatem rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, a w szczególności mają poniżyć jej godność osobistą i sprawić, by poczuła się dotknięta lub obrażona (postanowienie SN z 7.05.2008 r., III KK 234/07, OSNKW 2008/9, poz. 69). Znieważenie może być dokonane słowem, pismem, drukiem, wizerunkiem (np. karykaturą), a nawet gestem (zob. M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 216).

Zdaniem Sądu, należy stwierdzić, że J. W. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu zabronionego, opisanego jako znieważenie w art. 216 § 1 kk. Oskarżony zwrócił się do pokrzywdzonych słowami - do A. S. (1): (...) do D. B.: (...). Takie określenia w sposób oczywisty naruszały godność pokrzywdzonych i były uwłaczające.

Sąd nie miał również żadnych wątpliwości, że oskarżony popełnił przestępstwo z art. 244b § 1 kk, bowiem przez okres prawie czterech miesięcy, nie zgłosił się na terapię odwykową, która była orzeczona wobec niego w ramach środka zabezpieczającego. To w jego interesie pozostawało skuteczne zgłoszenie się i podjęcie terapii w ramach środka zabezpieczającego. Sąd Okręgowy w postanowieniu wyraźnie wskazał gdzie oskarżony winien się stawić na leczenie. J. W. (1) nie wywiązał się z tego obowiązku, czym wypełnił znamiona przestępstwa z art. 244b § 1 kk. Bez wątpienia nie można traktować jako podjęcia terapii odwykowej gołosłownych twierdzeń, że oskarżony do kogoś dzwonił i miał się umówić, ale go zatrzymano. J. W. (1) miał na to 4 miesiące, w czasie których zlekceważył ten obowiązek.

Uznając J. W. (1) za winnego czynów opisanych w punktach 1 i 2 aktu oskarżenia, mając na uwadze treść art. 57b kk i z art. 64 § 1 kk orzekł wobec niego karę po dwa lata pozbawienia wolności za każdy z tych czynów.

Za czyn wypełniający znamiona przestępstwa z art. 244b § 1 kk Sąd orzekł karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności.

Stosownie do art. 190 § 1 kk sprawca podlega pozbawienia wolności do lat 3, zaś odnośnie czynu z art. 244b § 1 kk przewidziane zostały alternatywnie, kary grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2.

Sąd wymierzył karę łączną trzech lat i dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 62 kk orzekł, ze kara ta winna zostać odbywa w systemie terapeutycznym.

Sąd stosując dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, biorąc pod uwagę poprzednią karalność oskarżonego, jak również jego postawę po popełnieniu zarzucanych mu czynów, przejawiającą brak jakiejkolwiek refleksji, czy skruchy wymierzył J. W. (1) karę łączną w powyższym wymiarze. Sąd uznał, że taka kara będzie jedyną adekwatną reakcją do wagi popełnionych czynów. Zważywszy na okoliczności sprawy, kara tego rodzaju - może osiągnąć względem oskarżonego cel jakim zawsze jest przekonanie sprawcy o „nieopłacalności” takich zachowań i braku podstaw do pobłażania, a także zaspokoić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu, oskarżony swoim zachowaniem wykazał, że przez czas poprzedniego pobytu w zakładzie karnym jego zachowanie nie uległo poprawie i wykazuje zupełny brak krytycyzmu wobec popełnionych przez siebie przestępstw. Mając na uwadze treść opinii sądowo-psychiatrycznej wykonanej do sprawy II Ko 160/20, z której wynika, że oskarżony nie wyraził zgody na odbywanie kary w systemie programowych oddziaływań, nie przejawiał woli pracy nad wprowadzeniem jakichkolwiek zmian w swoim życiu. Wobec faktu popełnienia przestępstw po opuszczeniu zakładu karnego należy uznać, że oskarżony nie poddał się żadnym oddziaływaniom resocjalizacyjnym i w istocie nie dojrzał do przebywania na wolności.

Zgodnie ze wskazaniami biegłych, po odbyciu kary pozbawienia wolności w systemie terapeutycznym, oskarżony będzie poddany leczeniu odwykowemu w ramach środka zabezpieczającego, bowiem czyny zostały popełnione w związku z jego uzależnieniem od alkoholu.

Na mocy art. 46 § 1 kk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych A. S. (1) oraz D. B. kwotę po 1500 tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę.

Zgodnie z tym przepisem, w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W niniejszej sprawie został złożony wniosek o orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia w trybie art. 46 kk. Orzeczenie przez Sąd obowiązku zadośćuczynienia za doznaną przez pokrzywdzone krzywdę było zatem obligatoryjne. Szkoda obejmuje szkodę majątkową oraz niemajątkową, czyli zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Przy określeniu wysokości zadośćuczynienia Sąd z jednej strony brał pod uwagę, iż jej wysokość nie powinna mieć jedynie symbolicznego charakteru, z drugiej był zobowiązany, by uwzględnić w szczególności stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a także możliwości finansowe oskarżonego. Sąd uznał, iż kwota 1500 jest adekwatna do popełnionych przez oskarżonego czynów. Powyższy środek jest sposobem naprawienia krzywdy i poniesienia również odpowiedzialności finansowej za wyrządzone pokrzywdzonym cierpienia psychiczne.

Wskazać należy, że w myśl art. 46 § 3 kk orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie art. 46 § 1 kk nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.

Sąd orzekł na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych A. S. (1) i D. B. na odległość mniejszą niż 50 metrów i kontaktowania z nimi w jakikolwiek sposób przez oskarżonego na okres 6 lat. Środek ten ma zapewnić pokrzywdzonym poczucie bezpieczeństwa, także po opuszczeniu przez oskarżonego zakładu karnego. Środek ten będzie wykonywany, zgodnie z art. 43 § 2a kk, po odbyciu przez oskarżonego kary pobawienia wolności.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i

środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu, o którego kosztach orzeczono podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 763).

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd, w myśl art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi obciążył Skarb Państwa, ponieważ uznał, że obciążenie oskarżonego kosztami postępowania, byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Oskarżony nie posiada majątku i jest bezrobotny. Został skazany na karę izolacyjną bezwzględnego pozbawienia wolności, a co za tym idzie, jego sytuacja majątkowa nie ulegnie poprawie w najbliższym czasie.

1.Podpis