Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 635/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 sierpnia 2022 r. w sprawie (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. Z.

niekaralność oskarżonego

aktualna karta karna

302

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

aktualna karta karna

wystawiona przez uprawniony podmiot

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zmierzające do podważenia rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący nie miał racji twierdząc, że zaskarżony wyrok, którym oskarżony został uznany za winnego dopuszczenia się zarzucanego mu przestępstwa z art. 288 kk, zapadł pomimo tego, że nie zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy. Wbrew temu, co twierdził, słuszne było stwierdzenie, że zgromadzone dowody, oceniane logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jednoznacznie wskazywały na to, że mężczyzną, który rzucając kamieniami spowodował wybicie szyb i uszkodzenie moskitiery na szkodę D. i M. R. był oskarżony.

Nie wymagało w istocie dowodu to, że wielu mężczyzn mogło posiadać – tak jak mężczyzna utrwalony na nagraniu z monitoringu – czarną bluzę i spodnie jeansowe.

Okoliczność ta – wbrew temu, co twierdził skarżący - nie wyłączała jednak wcale kategorycznego stwierdzenia, że mężczyzną, który dokonał uszkodzeń, był oskarżony. Pozostałe dowody pozwalały na poczynienie pewnych ustaleń co do sprawstwa oskarżonego, umożliwiających podważenie przysługującego mu domniemania niewinności.

Skarżący zdecydowanie nadmierne znaczenie przydawał temu, że ze sporządzonej na potrzeby sprawy opinii biegłego antropologa nie wynikało jednoznaczne wskazanie, że mężczyzną, którego wizerunek utrwalono na nagraniu z monitoringu, na pewno było oskarżony.

Z bagatelizowanych przez skarżącego dowodów w postaci zeznań świadków jednoznacznie wynikało, że po zapoznaniu się z nagraniem w mężczyźnie tym w sposób pewny rozpoznali oni oskarżonego. Skarżący bezpodstawnie domagał się ich dyskwalifikacji wskazując na to, że P. W., A. W., M. W. i M. B., jako osoby niechętne prowadzeniu przez oskarżonego działalności gospodarczej, mieli interes w tym, by zaszkodzić mu twierdząc, że to on widniał na nagraniu. Sam fakt, że ww. osoby były skonfliktowane z nim – podobnie jak okoliczność, że A. Z. była członkiem rodziny oskarżonego i była zainteresowana korzystnym dla niego zakończeniem postępowania – nie deprecjonowała z góry wartości ich relacji jako dowodu sprawstwa oskarżonego. Zeznania ww. świadków winny zostać poddane wnikliwej weryfikacji pod kątem tego, czy nie pomówili oni oskarżonego i dopiero w razie ujawnienia w jej wyniku okoliczności stwarzających przy rozsądnej ocenie wątpliwości co do tego, czy polegały one na prawdzie, wyłączona była możliwość przyjęcia ich jako podstawy ustaleń. Sąd odwoławczy – podobnie jak sąd I instancji – okoliczności takowych się nie doszukał. W świetle wskazań logiki i doświadczenia życiowego nieprawdopodobne było, by obce dla siebie i oskarżonego osoby, wykorzystując to, że miała miejsce taka sytuacja, że jakiś mężczyzna podobny do oskarżonego rzucając kamieniami uszkodził szyby i moskitierę w domu R., zdecydowały się na złożenie we wszczętej przez nich sprawie fałszywych zeznań niekorzystnych dla oskarżonego, aby doprowadzić do jego skazania za niepopełnione przestępstwo. Nie przekonywało twierdzenie skarżącego, że do wejścia w przestępne porozumienie, które wiązało się z ryzykiem odpowiedzialności karnej i narażało ich na słuszny gniew oskarżonego, którego wszyscy posądzali o to, że to właśnie za jego sprawą dochodziło do nieprzyjemnych zdarzeń na ich posesjach po tym, jak zapadały jakieś niekorzystne dla niego decyzje w toku postępowań administracyjnych, P. W., A. W., M. W. i M. B. mogła skłonić sąsiedzka znajomość z M. i D. R.. Gdyby rzeczywiście ww. świadkowie chcieli wspomóc sąsiadów i pogrążyć nielubianego także przez nich samych oskarżonego, celowi temu z pewnością lepiej służyłoby wskazanie nie że rozpoznali go na nagraniu, tylko że wyglądając przez okno zauważyli, jak oddalał się z miejsca popełnienia czynu itp. Dokonana przez nich identyfikacja, w powiązaniu z tym, że ani po obejrzeniu nagrania, ani w trakcie składania zeznań na rozprawie, żaden z nich nie miał w istocie wątpliwości, że sprawcą uszkodzenia był oskarżony, stanowiła w tej sytuacji istotny argument przemawiający za tym, że sprawcą zniszczeń był oskarżony.

Nie można było również zgodzić się z sugestiami skarżącego, że skoro P. W., A. W., M. W. i M. B. nie dysponowali specjalistyczną wiedzą z zakresu antropologii, pozwalającą im na dokonanie analizy nagrania z monitoringu, wartość ich spostrzeżeń była nikła. Wszystkie ww. osoby znały osobiście od wielu lat oskarżonego. Miały z nim wielokrotnie styczność w różnych okolicznościach. Z uwagi na powyższe nie budziło wątpliwości, że doskonale znały one jego sylwetkę, sposób jego poruszania się i rysy twarzy na tyle, że pomimo maseczki były w stanie go rozpoznać. Mimo tego, że nagranie nie było wyraźne, znajomość tych charakterystycznych dla osoby oskarżonego cech dawała sąsiadom możliwość rozpoznania go na okazanym im przez pokrzywdzonych nagraniu. Skoro świadkowie oglądali je od razu po popełnieniu czynu, jeszcze zanim przekazane zostało ono biegłemu, kwestia dokonania przez pokrzywdzonych cyfrowej obróbki tegoż nagrania przed przekazaniem go biegłemu , nie mogła mieć wpływu na ocenę wartości dokonanej przez nich identyfikacji, niezależnie od tego, które dokładnie plamki na obrazie zostały przemieszczone.

Wbrew temu, co twierdził apelujący, wymowy zeznań świadków P. W., A. W., M. W. i M. B. nie podważał żaden ze zgromadzonych w toku postępowania dowodów.

W szczególności - przyjęcia, że to oskarżony dokonał zniszczenia szyb i moskitiery w domu M. i D. R. nie wyłączały wcale zeznania A. Z., ani wiadomości z komunikatora M., o których wspomniał skarżący. Nie było podstaw, by kwestionować autentyczność wiadomości, a także wiarygodność zapewnień A. Z., że akurat w dniu 3 października 2021 r., w którym doszło do zdarzenia, wraz z mężem opiekowali się synem jej brata i że oskarżony wraz z nią położył się spać, a jej nie było nic wiadomo o tym, by w nocy wychodził. Skoro A. Z. sama spała, nie dało się jednak wykluczyć, że pomimo tego, że zachowywała czujny sen, nie zauważyła jednak jak oskarżony wymknął się na chwilę z domu. Mając na uwadze, że posesję oskarżonego i posesję M. i D. R. dzieliło zaledwie 50-60 metrów, w istocie możliwe było, że oskarżony niepostrzeżenie oddalił się z domu, uszkodził szyby i moskitierę na posesji M. i D. R., a następnie po kilku minutach powrócił niezauważony przez żonę do łóżka.

Skarżący niezasadnie twierdził również, że wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego stwarzała opinia biegłego z zakresu informatyki, techniki, telekomunikacji i wizualnej oraz analizy zapisów monitoringu i drogomierzy sporządzona na potrzeby sprawy. Sąd meriti trafnie uznał, że wnioski tejże opinii przemawiały za przyjęciem, że to właśnie oskarżony był sprawcą uszkodzeń. Z ww. opinii faktycznie nie wynikało, że na nagraniu na pewno utrwalony został wizerunek oskarżonego. Nie oznaczało to jednak bynajmniej, że była ona kompletnie bezwartościowa. Zastrzeżeń skarżącego ani co do oceny mocy dowodowej, ani znaczenia opinii nie można było podzielić. Biegły wskazał, że z prawdopodobieństwem, które można było określić jako średnie, możliwe było stwierdzenie, że na nagraniu widniał oskarżony. Z jego wywodów wynikało zaś, że brak pewności w zakresie identyfikacji nie wynikał bynajmniej z ujawnienia cech rozbieżnych między wizerunkiem oskarżonego a wizerunkiem sprawcy utrwalonym na nagraniu, tylko był wynikiem złej jakości nagrania, które nie pozwalało – mimo ujawnienia szeregu cech zbieżnych w zakresie budowy sylwetki oraz wybranych cech głowy i twarzy oraz jednoczesnego braku dopatrzenia się widocznych rozbieżności cech wyglądu - na sformułowanie wniosków z większym prawdopodobieństwem. Biegły odwołał się do ustalonej i obowiązującej w zakresie opiniowania nomenklatury, która przewiduje możliwość sformułowania wniosków z jedynie średnim – określanym inaczej na potrzeby opiniowania mianem „miernego” – prawdopodobieństwem, jeśli zła jakość nagrania pozwala na dokonanie analizy niewielu cech składających się na indywidualny charakter osobnika. Z przedstawionych przez niego wywodów wynikało, że w opinii – mając na uwadze mankamenty materiału dowodowego – wykorzystana została graficzno-opisowa metoda badań, a biegły nie dokonywał analizy żadnych cech, na których „zafałszowanie” mogłaby mieć wpływ ingerencja w materiał dowodowy, polegająca na przemieszczeniu pikseli. I bez drobiazgowego wyjaśniania, w jaki konkretnie sposób dokonane zostało przemieszczenie pikseli w materiale przekazanym biegłemu można było więc stwierdzić, że przekonująco wyjaśnił on na jakiej podstawie sformułował wnioski i w jaki sposób należało je rozumieć. Podstawy do podważenia opinii nie mogły stanowić także wnioski zawarte w prywatnym opracowaniu sporządzonym przez dr A. L. - specjalistę z zakresu antropologii. Z opinii tej wynikało wszak, że im więcej cech osobniczych poddanych zostanie analizie z tym większym prawdopodobieństwem możliwe jest sformułowanie wniosków w zakresie identyfikacji, co oznaczało, że mając na uwadze właściwości materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie nie można było stwierdzić jednoznacznie, że osobą przedstawioną na monitoringu był oskarżony. Wnioski sformułowane przez dr A. L. były zatem w istocie zbieżne z wnioskami sformułowanymi przez biegłego, który również stanął na stanowisku, że niemożliwe było kategoryczne stwierdzenie, że utrwalonym na nagraniu mężczyzną był oskarżony i wyraźnie stwierdził, że było to jedynie prawdopodobne i to w stopniu średnim.

Zważywszy na powyższe, stwierdzić należało, że pomimo, iż wnioski opinii nie przesądzały w sposób jednoznaczny tego, że na nagraniu widniał wizerunek oskarżonego i siłą rzeczy nie mogły stanowić samodzielnej podstawy ustaleń w zakresie sprawstwa, w pełni słuszne było uznanie, że wspierały one wnioski do jakich prowadziła analiza zeznań świadków.

Gdy dodać do tego, że z ustalonych okoliczności wynikało, że oskarżony miał motyw, aby dokonać zniszczeń na szkodę sąsiadów, którzy sprzeciwiali się prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej, nie raziło wcale dowolnością przyjęcie, że to nie jakiś bliżej nieustalony mężczyzna noszący jeansy i czarną bluzę oraz podobną do oskarżonego posturę, rzucając kamieniami spowodował zniszczenie szyb i moskitiery w domu M. i D. R., ale właśnie oskarżony. Taka wersja wydarzeń miała w istocie czysto hipotetyczny charakter w świetle zgromadzonych dowodów, pośród których znajdowały się nie tylko zeznania osób, które znały go od dłuższego czasu i miały możliwość zapoznania się w różnych okolicznościach z jego wizerunkiem i sposobem poruszania się, ale i opinia biegłego z zakresu informatyki, techniki, telekomunikacji i wizualnej oraz analizy zapisów monitoringu i drogomierzy, który po dokonaniu analizy nagrania z monitoringu stwierdził, że wizerunek mężczyzny na nim utrwalony wykazywał cechy wspólne z wizerunkiem oskarżonego, nie wykazywał cech rozbieżnych i w związku z tym nie dało się wykluczyć, że to właśnie oskarżony widniał na nagraniu. Zgromadzone dowody, oceniane logicznie z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie pozostawiały wątpliwości, że pomimo, iż oskarżony był szanowanym przedsiębiorcą, który udzielał się społecznie, to jednak zdecydował się na dokonanie aktu wandalizmu utrwalonego na nagraniu.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczenia o karze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zastrzeżeń nie budziło nie tylko orzeczenie o sprawstwie i winie oskarżonego, ale i orzeczenie o konsekwencjach popełnienia czynu.

Słuszne było uznanie, że wymierzona oskarżonemu z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, kara 8 miesięcy pozbawienia wolności w połączeniu z orzeczoną na podstawie art. 71 kk, stanowiącą realną dolegliwość, karą 100 stawek dziennych grzywny, zapewnią realizację celów postępowania. Sąd meriti trafnie ocenił, że zawinienie oskarżonego i społeczna szkodliwość jego czynu wykluczały łagodniejsze potraktowanie go.

Niekarany oskarżony, który udzielał się prowadząc działalność charytatywną, nie jawił się wprawdzie jako osoba zdemoralizowana, niemniej jednak popełniając przypisany mu zaskarżonym wyrokiem czyn, polegający na umyślnym zniszczeniu mienia, stanowiącego cudzą własność, okazał lekceważenie dla porządku prawnego. Obiektywnie rzecz biorąc spowodowana przez niego szkoda nie była duża, jednakże okoliczność, że oskarżony zdecydował się obrzucić kamieniami dom sąsiadów tylko dlatego, by zemścić się na nich za to, że broniąc swoich interesów zajęli niekorzystne dla niego stanowisko w sprawie prowadzenia przez niego działalność gospodarczej, świadczyła o tym, że jego czyn nie mógł zostać uznany za błahy występek. Rzucając kamienie w stronę domu pokrzywdzonych, oskarżony nie liczył się ani z tym, że spowoduje dla nich szkodę niszcząc ich mienie, ani z tym, że stwarza w ten sposób zagrożenie dla bezpieczeństwa osób przebywających na posesji nielubianych sąsiadów. Wysokość orzeczonych kar należycie odzwierciedlała zarówno ww. okoliczności o niekorzystnej wymowie, jak i okoliczności o korzystnej dla oskarżonego wymowie związane z jego dotychczasowym trybem życia.

Wysokość pojedynczej stawki ustalona została w istocie dolnej granicy zagrożenia. Uiszczenie grzywny w wysokości ustalonej przy jej zastosowaniu, jakkolwiek stanowić będzie dolegliwość dla oskarżonego, nie będzie wykraczać poza jego możliwości finansowe.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonego

rozstrzygnięcie o konsekwencjach popełnienia czynu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Na uwzględnienie nie zasługiwały zarzuty zmierzające do wykazania, że dowolne było uznanie oskarżonego za winnego dopuszczenia się przestępstwa z art 288 § 1 kk.

Niezasadny był również ewentualny zarzut rażącej niewspółmierności orzeczenia o karze.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też - jako słuszny - został on utrzymany w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 616 § 1 pkt 1 i § 2 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U.2013.663) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.2014.861 ze zm.), sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł (30 zł za informację z Krajowego Rejestru Karnego + 20 zł za doręczenia).

PODPIS