Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11. lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Rafał Sadowski

Protokolant – st. sekr. sąd. Magdalena Maćkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 11. lutego 2014 r.

sprawy K. K., obwinionego o wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 prd;

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego K. K.,

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 11. grudnia 2013 r., sygn. akt XII W 2214/12

I.  uchyla zaskarżony wyrok w całości i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 §1 kw postępowanie umarza;

II.  kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 23/14

UZASADNIENIE

K. K. został obwiniony o to, że:

w dniu 12 stycznia 2012 r. o godz. 09.07 w T. na ul. (...) będąc kierowcą pojazdu marki C. o nr rej (...) przekroczył dozwoloną prędkość 50 km/h o 29 km/h;

tj. za wykroczenie z art. 92a kw w zw. z art. 20 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 r. (sygn. akt XII W 2214/12) uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, tj. wykroczenia z art. 92a kw i za to na mocy art. 92a kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Sąd Rejonowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 100 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków poniesionych w sprawie, a także kwotę 1.518,88 zł za opinię biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości pojazdów oraz kwotę 172,20 zł za wydane w sprawie ekspertyzy meteorologiczne.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na stwierdzeniu, że popełnił przypisany mu czyn mimo wątpliwości i zastrzeżeń wobec jakości zdjęć z radaru, a nadto zarzucił naruszenie przepisów postępowania poprzez nieobiektywne prowadzenie postępowania w kierunku wykazania winy obwinionego a nie w sposób zmierzający do obiektywnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy.

Obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na skutek apelacji obwinionego sąd odwoławczy zaskarżony wyrok uchylił i postępowanie na podstawie art. 5 §1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 §1 kw umorzył.

Wyjść należy od tego, że materiał sprawy –właściwie oceniony przez sąd meriti - dostarczył dowodów winy obwinionego w zakresie przypisanego mu czynu. Pisemne motywy wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, a więc jest bezstronna, nie narusza reguł swobodnej oceny i jest też zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ani nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych.

Stanowisko skarżącego zaprezentowane w apelacji kwestionujące poprawność i rzetelność ustaleń Sądu Rejonowego jest polemiczne. Obwiniony nie przytoczył skutecznych argumentów poddających w wątpliwość prawidłowość oceny dowodów oraz wynikających z niej ustaleń faktycznych zaś po raz wtóry próbował wykazać dowolność wniosków i ocen Sądu Rejonowego. Rzecz w tym, że jego twierdzenia były weryfikowane ze szczególną dokładnością i starannie a każda jego wersja oceniana przy wykorzystaniu dowodów zebranych w sprawie, w tym za pomocą dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii pomiaru prędkości oraz ekspertyz meteorologicznych. Biegły z zakresu technologii pomiaru prędkości szeroko odniósł się do wszystkich zgłaszanych przez obwinionego w toku postępowania zastrzeżeń i wątpliwości co do prawidłowości działania radaru oraz poprawności wykonanych zdjęć stanowiących dowód w sprawie. Biegły wyjaśnił, że warunki pogodowe panujące w dniu zdarzenia nie mogły wpłynąć negatywnie na jakość działania radaru M. 6F oraz dodał, że wykonanie przez radar dwóch zdjęć – co budziło zainteresowanie obwinionego sugerującego, że istnienie dwóch zdjęć (jaśniejszego i ciemniejszego) jest wynikiem fotomontażu – jest standardem i dowodem prawidłowej pracy radaru. Biegły odniósł się też do widocznych na zdjęciu odblasków (na co również zwracał uwagę obwiniony), podając, że efekty te to wynik odblasku lampy błyskowej od istniejącego w tle płaskiego przedmiotu (reklamy czy okna) oraz od tablic rejestracyjnych samochodów widocznych na zdjęciu. Biegły opisał mechanizm odczytu zdjęcia z radaru i wskazał, że analiza zdjęcia dokonana za pomocą techniki wskazanej w instrukcji obsługi tj. za pomocą nałożenia szablonu wskazuje, że pojazdem, któremu zmierzono prędkość był pojazd obwinionego gdyż tylko on znajdował się w jej zasięgu.

Poza tym analiza zdjęcia radaru pod kątem uwidocznionego wizerunku kierującego potwierdza ustalenia sądu meriti. Należy się zgodzić z sądem I instancji, że mimo, iż zdjęcie nie jest wyraźne, to jednak pozwala dostrzec rysy twarzy kierowcy w sposób na tyle czytelny by stwierdzić podobieństwo tych rysów z rysami twarzy obwinionego. Dodać należy, że kwestionując poprawność analizy sądu w tym zakresie obwiniony niezasadnie podnosi wadliwość założenia sądu który przyjął, iż ciemny kształt w okolicach głowy kierowcy jest lusterkiem wstecznym oraz, że wizerunek pasażera zasłania słupek przedni samochodu. Te ustalenia bazowały na wynikach analizy biegłego, który wskazał, że w miejscu głowy kierowcy widać lusterko wsteczne zaś w miejscu pasażera widać jest zarys osoby, której twarz zasłonięta jest przez słupek przedni pojazdu. Obwiniony w apelacji nie wykazał dowolności powyższych ustaleń sądu meriti ani nierzetelności biegłego w tym względzie.

Tak więc jednoznaczne stanowisko biegłego w powiązaniu z zeznaniami J. W. i M. G. oraz z dowodami dokumentów na które powołuje się sąd I instancji, a także mając na uwadze chwiejność i niestabilność wyjaśnień obwinionego którego twierdzenia (dostosowywane do wyników postępowania dowodowego) zostały znacznej części obalone, przekonują o trafności wszystkich ustaleń sądu meriti wskazujących na popełnienie przez obwinionego zarzuconego mu czynu. W analizie wyjaśnień obwinionego oraz pozostałych dowodów nie sposób doszukać się błędów czy zaniechań wypunktowanych w apelacji.

Niezależnie jednak od tego, że zarzuty apelacji nie były zasadne, zaskarżony wyrok nie mógł się ostać z uwagi na przedawnienie karalności czynu stanowiącego przedmiot osądu w sprawie. Zgodnie bowiem z regułą określoną w art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje jeżeli od czasu popełnienia wykroczenia upłynął rok; a jeśli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Skoro obwiniony zarzucony mu czyn popełnił 12 stycznia 2012 roku to karalność przypisanego mu wykroczenia ustała z upływem 2 lat od tej daty a więc 12 stycznia 2014 roku. Bezsprzecznie zatem zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego - rażąco naruszający przytoczony powyżej przepis prawa materialnego - dotknięty jest bezwzględną przyczyną odwoławczą sprecyzowaną w art. 104 § 1 pkt 7 kpw. Rozstrzygnięcie to bowiem zapadło mimo określonej w art. 5 § 1 pkt 4 kpw okoliczności wyłączającej postępowanie, a mianowicie mimo przedawnienia orzekania.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45§1 kw uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie prowadzone przeciwko obwinionemu, orzekając o kosztach tego postępowania w myśl art. 118 § 2 kpw.