Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku, V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : SSA Teresa Karczyńska - Szumilas

Protokolant : sekretarz sądowy Anna Anuszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2021 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w L. (Wielka Brytania)

przeciwko M. S.

o naruszenie zasad uczciwej konkurencji i praw ochronnych na znak towarowy

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

z dnia 20 sierpnia 2018 r., sygn. akt VIII GC 221/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I.(pierwszym) w ten sposób, że nakazuje pozwanemu w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku opublikowanie na jego koszt jednokrotnego ogłoszenia o wielkości 3 na 2 moduły w ,,Gazecie (...) oraz ,,(...)” o następującej treści:

,,(...)”

oraz upoważnia powoda do opublikowania tego oświadczenia na koszt pozwanego w przypadku nie wykonania tego obowiązku przez pozwanego.

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 8.950 (osiem tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt V AGa 132/21

UZASADNIENIE

Powódka (...) z siedzibą w L. (Wielka Brytania) domagała się ostatecznie:

1.zakazania pozwanemu M. S. używania dla oznakowania stacji paliw, świadczonych przez niego usług, jego reklamy oraz sprzedaży paliw płynnych, (...)kombinacji kolorów, w której kolor (...) zajmuje ponad (...) powierzchni elementów stacji paliw w postaci słupa cenowego, otoku wiaty głównej, słupów ją podtrzymujących, dystrybutorów paliwa oraz gzymsu ścian sklepu, lub w której kolor (...) stanowi ponad (...) w (...) zestawieniu kolorów na stacji paliw znajdującej się w B. przy ulicy (...),

2.nakazania mu zaprzestania podświetlania na (...) elementów stacji paliw w postaci otoku wiaty głównej, słupa cenowego oraz gzymsu ścian sklepu na tej stacji paliw,

3. nakazania mu usunięcia opisanej kolorystyki oraz usunięcia opisanego oświetlenia ze wskazanych miejsc na tej stacji paliw,

3 .opublikowania przez pozwanego trzykrotnego ogłoszenia w Gazecie (...) i „(...)” (łącznie sześciokrotnie) o wielkości 3 na 2 moduły na 3. lub 5. stronie redakcyjnej następującej treści ,,(...)” na mocy art. 18 ust. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (co sprecyzowała powódka w piśmie procesowym z 23 listopada 2017r.) oraz upoważnienia powódki do opublikowania wskazanego oświadczenia w przypadku niedopełnienia przez pozwanego obowiązku wynikającego z wyroku na mocy art. 18 ust. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ,

4.zasądzenia solidarnie od pozwanych kosztów procesu.

Powódka wskazała, że prowadzone przez nią stacje benzynowe oraz jej produkty można rozpoznać po charakterystycznej szacie graficznej, na którą składają się kolory (...) (dominujący), (...) oraz (...) (barwy uzupełniające), które stały się symbolem jej przedsiębiorstwa oraz nośnikiem znakomitej renomy na świecie i w Polsce, przy czym szczególne silna jest moc oddziaływania podświetlonych kolorów stacji w warunkach nocnych. Powódka jest także właścicielem szeregu znaków towarowych i usługowych, które są utrzymane w (...) kolorystyce.

Pozwany w wystroju stacji benzynowej położonej w B. przy ul (...) wykorzystał kolorystykę bazującą na kombinacji kolorów (...), (...) i (...), gdzie barwa (...) ma charakter dominujący.

W ocenie powódki pozwany naruszył jej prawa ochronne na znaki towarowe (art. 296 ust. 2 pkt 2 prawa własności przemysłowej, prawa do znaku renomowanego (art. 296 ust. 2 pkt 3 prawa własności przemysłowej), dopuścił się czynów nieuczciwej konkurencji polegających na wprowadzającym w błąd oznaczeniu przedsiębiorstwa (art. 5 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji), wprowadzającym w błąd oznaczeniu pochodzenia towarów lub usług (10 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji), pasożytniczym wykorzystaniu renomy przedsiębiorstwa powoda i jego towarów (art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji), a jego działania szkodzą renomie i zdolności odróżniającej znaków towarowych powódki, a także mogą przynieść inne negatywne konsekwencje, znajdujące odzwierciedlenie w utracie zaufania klientów do towarów opatrzonych znakami towarowymi powódki.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, podnosząc między innymi zarzut przedawnienia roszczeń, braku legitymacji czynnej powódki oraz wskazując na wcześniejsze od niej stosowanie w oznaczeniach stacji kolorów (...), (...) i (...) oraz ich używanie w oznaczeniach stacji benzynowej w sposób nie naśladujący, ani nawet nie zbliżający się do użycia kolorów na znakach towarowych należących do powódki, a nadto podkreślając brak wyłączności powódki w zakresie użycia koloru (...) do oznaczania stacji benzynowych.

Postanowieniem z dnia 10 października 2016 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy prawomocnie odrzucił pozew w zakresie żądań o nakazanie (pkt 1 i 2), wskazując na stan rzeczy osądzonej wynikający z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 listopada 2015 r. w sprawie sygn. akt VIII GC 72/11.

W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2017 roku – formułując żądania dotyczące zmienionego wyglądu stacji paliw w B. przy ul. (...) – powód rozszerzył powództwo wnosząc nadto o:

1.nakazanie pozwanemu zaniechania używania koloru (...) lub (...) niezależnie od jego odcienia, który stanowiłby ponad (...) widocznej powierzchni elementów stacji, to jest otoku zadaszenia nad stanowiskami tankowania paliwa, każdego ze słupów podtrzymujących zadaszenie, zewnętrznych powierzchni sklepu lub innego budynku znajdującego się na stacji paliw, każdego z dystrybutorów paliw, każdego ze stanowiska tankowania, pylonu cenowego – w połączeniu z kolorem (...), (...) lub (...), niezależenie od odcienia, na stacji paliw znajdującej się w B. przy ulicy (...) oraz na jakiejkolwiek innej stacji paliw pozwanego,

2.nakazanie pozwanemu zaniechania używania (...) podświetlania jakichkolwiek zewnętrznych powierzchni stacji paliw, lub ich elementów, a także używania oświetlenia bezbarwnego, o ile oświetla ono (...) lub (...)powierzchnie stacji paliw na stacji paliw w B. przy ulicy (...) i na jakiejkolwiek innej stacji pozwanego,

3.nakazanie pozwanemu usunięcia wskazanej kolorystyki i wskazanego oświetlenia ze stacji paliw w B. przy ulicy (...) i z jakichkolwiek innych stacji paliw pozwanego w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku,

4.nakazanie pozwanemu czterokrotnego opublikowanie na własny koszt w ciągu 30 dni od uprawomocnienia się wyroku – na głównym grzbiecie każdego dzienników tj. dwa razy w dzienniku „ Gazeta (...) i dwa razy w dzienniku „(...)” ogłoszenia o wielkości nie mniejszej niż ½ strony o następującej treści ,,(...)” oraz upoważnienia powoda do opublikowania powyższych oświadczeń w podanych powyżej tytułach prasowych na koszt pozwanego, w przypadku, gdyby pozwany nie dopełnił obowiązku wynikającego z treści wyroku albo alternatywnie nakazanie pozwanemu opublikowanie sentencji wyroku na opisanych powyżej zasadach.

W treści tego pisma procesowego powódka

W piśmie z dnia 6 sierpnia 2018 roku powódka cofnęła pozew w odniesieniu do nakazania pozwanemu usunięcia kolorystyki i oświetlenia w zakresie pierwotnego wyglądu stacji paliw znajdującej się w B. przy ulicy (...), (...)-(...) B., zrzekając się tych roszczeń za okres do dnia 3 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem 20 sierpnia 2018 r. oddalił powództwo w całości oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił, że powodowa spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji paliw, olejów oraz produktów ropopochodnych w kilkudziesięciu krajach, posiadając tysiące stacji paliw.

Na polski rynek powódka wkroczyła na początku lat 90-tych.

Stacje benzynowe marki (...) utrzymane są w kolorystyce (...), przy czym kolor (...) ma dominujący charakter. Kombinacja poziomych pasów (...) widoczna jest również na górnej części sklepu znajdującego się na stacji, poniżej zadaszenia. W kolorystyce stacji (...) występują także barwy (...) oraz (...). W porze nocnej podświetlona zostaje wiata główna tworząc cienki pas koloru (...). W taki sam sposób podświetlony jest dach sklepu. Słupy podtrzymujące wiatę główną, przy których znajdują się dystrybutory paliwa są (...) lub (...).

Stacje powoda cieszą się w Polsce i na świecie dużą rozpoznawalnością i renomą, a przez przeciętnego klienta kojarzone są z kombinacją kolorów (...) i (...), z przewagą (...). Kolory te, a zwłaszcza kolor (...), stanowią element wyróżniający stacje.

W latach 1995-1996 powód zarejestrował w Polsce i za granicą znaki towarowe, które utrzymane są w kolorystyce (...), w tym w kraju znaki towarowe o numerach (...), (...), (...) i (...).

Pozwany prowadzi działalność gospodarczą od dnia (...) r.; obecnie pod firmą Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe (...). Jest on wieczystym użytkownikiem gruntu przy ul. (...) w B., na którym posadowiona jest stacja paliw oraz właścicielem budynku położonego na tym gruncie.

Pierwszą stację benzynową pozwany założył w K. (1) w 1994 roku. Stacja ta utrzymana była w kolorystyce (...), z (...)napisem (...).

Przebudowa stacji paliw pozwanego w B. została zakończona we wrześniu 2008 roku. Stacja pozwanego przy ul. (...) w B. pierwotnie była utrzymana w kolorystyce (...) ((...) górna część wiaty z (...) obramowanie u dołu, (...) słupy oraz (...) dystrybutory). Stacja oznaczona była znakiem towarowym (...) oraz (...) logiem z literę „(...)”. W nocy stacja podświetlana była na (...), natomiast logotypy podświetlane były kolorem neutralnym. W podobnej kolorystyce utrzymane były inne stacje pozwanego, w tym zlokalizowana w B. (1), K., N., T., O., Z., L..

Na przełomie września i października 2009 roku powódka, za pośrednictwem detektywa, uzyskała wiedzę o wyglądzie stacji pozwanego położonej w B. przy ul. (...), a w czerwcu 2012 r. złożyła wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w przedmiocie zaniechania używania określonych oznaczeń kolorystycznych, zaprzestania podświetlania stacji na (...) oraz dokonania zmiany kolorystyki stacji położonej przy ul. (...) w B., a także opublikowania stosownych przeprosin.

Sąd I instancji ustalił także, że w dniu 30 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, w sprawie rozpoznawanej pod sygn. akt VIII GC 72/11 o naruszenie zasad uczciwej konkurencji i praw ochronnych na znak towarowy z powództwa (...) z siedzibą w L. przeciwko M. S. nakazał pozwanemu zaprzestania używania dla oznakowania stacji paliw, świadczonych przez nie usług, ich reklamy oraz sprzedaży paliw płynnych, (...) kombinacji kolorów, w której kolor (...) zajmuje ponad (...) powierzchni elementów stacji w postaci słupa cenowego, otoku wiaty głównej, słupów ją podtrzymujących, dystrybutorów paliwa oraz gzymsu ścian sklepu lub w której kolor (...) stanowi ponad (...) w (...) zestawieniu kolorów, zaprzestania podświetlania na (...) elementów stacji paliw w postaci otoku wiaty głównej, słupa cenowego oraz gzymsu sklepu oraz nakazał w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego wyroku, usunięcia opisanej (...) kombinacji kolorów, z otoku wiaty głównej, słupów ją podtrzymujących, dystrybutorów paliwa, gzymsu ścian sklepu oraz słupa cenowego oraz usunięcie (...) podświetlenia elementów stacji paliw w postaci otoku wiaty głównej, słupa cenowego oraz gzymsu sklepu, znajdujących się na stacjach paliw położonych w K. (1), T., L., N., O., B. (1) oraz w Z..

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej pozwanego Sąd Najwyższy między innymi zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 listopada 2015 r. w ten tylko sposób, że wskazał, że nakazy dotyczące oświetlania stacji paliw znajdują zastosowanie wyłącznie w przypadku używania przez pozwanego dla oznakowania stacji paliw, świadczonych przez nie usług, ich reklamy oraz sprzedaży paliw płynnych, (...) kombinacji kolorów wskazanej w sentencji wyroku.

Jesienią 2017 r. stacje benzynowe pod marką (...), w tym przedmiotowa stacja w B., zostały przemalowane na zupełnie odmienny, od wcześniej używanego, kolor (...) – jasny (...), wpadający w (...), z elementami (...). Zarówno słup cenowy, otok wiaty głównej i gzyms ścian sklepu zostały w całości przemalowany na jednolity kolor – jasny (...), bez kombinacji kolorów (...) i (...); słupy podtrzymujące wiatę pozwany przemalował na kolor (...), dystrybutory paliwa oraz cokół wokół budynku – sklepu pozostały w kolorze (...) zbliżonym odcieniem do koloru używanego na stacji (...). W nocy, stacje podświetlane są światłem naturalnej barwy.

W ocenie Sądu I instancji, zarówno roszczenie pierwotne przeciwko pozwanemu jak i powództwo w rozszerzonym zakresie – uwzględniające fakt przemalowania stacji paliw pozwanego – nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że cofnięcie powództwa o nakazanie, gdy jest określone czasowo do konkretnego dnia, jak uczyniła to powódka cofając powództwo do dnia 3 listopada 2017r. nie jest dopuszczalne. Obecnie nie istnieje zaś stan zagrożenia, że pozwany przemaluje tylko jedną swoją stację - położoną w B. przy ulicy (...) ponownie na poprzedni kolor, a niezależnie od tego, również w stosunku do tej stacji istnieje zakaz używania określonej kolorystyki i podświetlania na kolor (...) elementów stacji, i takie oznaczenie stacji na chwilę zamknięcia rozprawy nie istniało, co uzasadniało oddalenie powództwa w tym zakresie.

Wskazując między innymi na przepisy art. 20 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, art. 442 ¹, art. 123 § 1 i 124 § 1 i 2 k.c. I instancji stwierdził, że powód dowiedział się o popełnieniu przez pozwanego czynu nieuczciwej konkurencji we wrześniu 2009r., wniosek powódki o zawezwanie do próby ugodowej przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia, zatem nieuzasadniony pozostaje podniesiony przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczeń powódki.

Zdaniem Sądu Okręgowego powód wykazał, przedstawiając umowę licencyjną znaku towarowego, że jest przedsiębiorcą, któremu przysługują prawa ochronne na znak towarowy, zatem może on dochodzić roszczeń w stosunku do podmiotu, które te prawa narusza, a jednocześnie pomylenie stacji paliw należących do pozwanego ze stacjami powódki może naruszać jej interesy w znaczeniu art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Sąd Okręgowy stwierdził, że poza sporem był fakt przysługiwania powodowi ochrony zarejestrowanych przez niego znaków towarowych, obejmujących oznaczanie kolorem (...) istotnych elementów wystroju stacji paliw; znak towarowy (...) jest renomowanym znakiem, co zostało już przesądzone pomiędzy stronami prawomocnie zakończonej sprawie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy sygn.akt VIII GC 72/11, zatem podlega szerszej ochronie niż znak, który nie posiada renomy.

Sąd I instancji badał czy zachodziły przesłanki przewidziane w art. 296 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej decydujące o możliwość naruszenia prawa ochronnego na znaki towarowe powoda - ryzyko konfuzji. Przeprowadzone postepowanie dowodowe w ocenie Sadu I instancji jednoznacznie wskazało, że obecny wygląd stacji paliw pozwanego nie prowadzi do ryzyka konfuzji; nie rodzi on nawet możliwości skojarzenia stacji pozwanego ze stacjami powoda.

Ochrona nie może być udzielona samemu kolorowi (...), jako elementowi składowemu znaku towarowego, a orzeczony w poprzedniej sprawie zakaz dotyczy jedynie koloru (...), który łączony z kolorem (...) nie może przekraczać (...). Nie ulega zatem wątpliwości, iż poprzednia kolorystyka używana przez pozwanego naruszała prawa powoda do znaku towarowego, gdyż mogła wprowadzić w błąd co do pochodzenia towarów i usług, przy czym nie ma podstaw do orzeczenia zakazów i nakazów żądanych przez powódkę w odniesieniu do pierwotnego wyglądu stacji pozwanego, albowiem w chwili zamknięcia rozprawy nie była ona pomalowana na kolor (...) w zestawieniu z (...).

Zdaniem Sądu I instancji nie było także podstaw do uwzględnienia rozszerzonego powództwa w odniesieniu do zmienionego wyglądu stacji pozwanego, albowiem zastosowana obecnie przez pozwanego kolorystyka na jego stacjach paliw nie budzi skojarzenia ze znakiem towarowym powoda. Przede wszystkim odcień koloru (...) (czy też (...)) jest zupełnie inny niż kolor używany przez powoda, nie doszło także do żadnej kombinacji kolorów (...) z (...), które występują na stacjach powoda; pozwany zastosował na otoku wiaty głównej wyłącznie jeden kolor (jasny (...), wpadający nawet w (...)), a słupy podtrzymujące zostały pomalowane na kolor (...).

W ocenie Sądu a quo aktualne oznaczenie stacji paliw pozwanego nie wprowadza w błąd co do przedsiębiorcy świadczącego usługi na danej stacji, a to że pozwany używa, w ocenie powoda koloru (...), (który również można uznać za odcień (...)), nie powoduje, iż jego stacje można pomylić (skojarzyć) ze stacjami powoda. Nie tylko otok wiaty głównej, ale także słup cenowy i gzyms sklepu jest w zmienionym kolorze (...). Ponadto na słupie cenowym i od strony wjazdu na otoku wiaty znajduje się czerwony napis (...), a na pozostałych stronach wiaty znajduje się czerwona litera „(...)”, co również stanowi elementy odróżniające stację paliw pozwanego od powoda. Stacje paliw pozwanego są podświetlane obecnie na kolor (...); kolor otoku wiaty głównej, po podświetleniu, bardziej rysuje się jako kolor (...) z elementami (...) niż kolor (...), poza tym widoczne jest, iż słup cenowy wyraźnie różni się nie tylko kolorem od słupa cenowego pozwanego, ale także kształtem, widać na nim także wyraźnie napis (...).

Powódka nie ma przy tym żadnych podstaw do żądania, aby pozwany nie używał połączeń koloru (...) lub (...) z kolorem (...), (...) lub (...), gdyż te kolory nie widnieją w zarejestrowanych znakach towarowych powoda, a nadto koloru (...) i (...) powód nawet nie używa na swoich stacjach.

Sąd Okręgowy dokonał także ustaleń czy obecny wygląd stacji pozwanego może wprowadzić przeciętnego konsumenta w błąd i czy stacja ta może być postrzegana jako podobna do stacji powódki i po rozważeniu całokształtu materiału dowodowego doszedł do przekonania, że nie sposób przyjąć, iż zachodzi jakiekolwiek ryzyko wprowadzenia przeciętnego konsumenta w błąd.

Wskazując na art. 3, 5, 10 i 18 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji Sąd Okręgowy zważył, że charakterystyczna (...) kombinacja kolorów, obecnie połączona z (...), poprzez jej wieloletnie używanie stała się faktycznym „oznaczeniem” przedsiębiorstwa powódki, zaś obecny wizerunek stacji pozwanego nie posiada kombinacji kolorów (...), ani dodatkowo (...). Otok wiaty głównej, słup cenowy i gzyms budynku znajdujące się na stacji paliw pozwanego zostały przemalowane na zupełnie odmienny odcień koloru (...) (wpadający wręcz w (...)), którego niż używa powód na swoich stacjach. Obecna kolorystyka stacji paliw pozwanego nie przypomina kombinacji kolorów (...) i (...) w określonym procencie, zmieniony kolor, na które zostały przemalowane stacje pozwanego nie stanowi kombinacji kolorów: (...) i (...) z dodatkiem (...), które obecnie występują na stacjach powódki. W innych kolorach są słupy podtrzymujące wiatę na stacjach paliw, inny jest ich kształt, zupełnie inaczej na obu stacjach ustawione są stacje tankowania. Ponadto przy stacji tankowania u powoda znajduje się kosz na śmieci pomalowany na (...) i (...) kolor oraz na słupie powieszone są banery z nazwą paliwa „(...)”, których to elementów nie ma na stacji paliw pozwanego. Z każdej strony otoku zadaszenia stacji powódki znajduje się znak towarowy w postaci (...) „(...)”, który jest zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy, natomiast pozwany dla oznaczenia wizerunku swojego przedsiębiorstwa używa na frontowym narożniku wiaty i słupie cenowym logotypu (...), a na pozostałych bokach wiaty widnieje czerwona litera „(...)”.

W ocenie Sądu Okręgowego nie występuje podobieństwo obecnego wyglądu stacji pozwanego do stacji (...), a tym samym nie zachodzi ryzyko konfuzji. Przeciętny konsument - z reguły kierowca - nawet jadąc w porze nocnej, czy też podczas pochmurnej, deszczowej pogody, bez wątpienia odróżni obecnie stacje paliw powódki od stacji paliw pozwanego, które wyglądają zupełnie inaczej.

Sąd I instancji zważył także, że powódka zaczęła używać oznaczenia swego przedsiębiorstwa (wizerunek stanowiący kombinację (...)) już w roku 1992, kiedy to spółka (...) sp. z o.o. rozpoczęła działalność w Polsce, zaś pozwany działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży paliw rozpoczął w roku 1994; powódka jako pierwsza zaczęła używać, zgodnie z prawem, dla oznaczenia swojego przedsiębiorstwa, jak i świadczonych usług, kolorystyki (...) (z wyraźną dominacją koloru (...)).

W przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki deliktu ujętego w art. 5 i 10 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji; działania pozwanego nie naruszyły także przepisu art. 3 ust. 1 wskazanej ustawy.

Sąd Okręgowy doszedł także do przekonania, że nie było podstaw do nakazania pozwanemu publikacji oświadczenia wskazanego w piśmie zawierającym rozszerzenie powództwa, albowiem roszczenia wynikające z rozszerzonego powództwa, uwzględniającego przemalowanie stacji paliw przez pozwanego, były bezzasadne . Należało jedynie rozważyć, czy w związku z tym, iż pozwany, przed przemalowaniem stacji używał kolorystyki – kombinacji kolorów (...) i (...), która stanowiła zarówno naruszenie praw do znaku towarowego, jak i czyn nieuczciwej konkurencji, istnieją podstawy do uwzględnienia roszczenia publikacyjnego zgłoszonego w pozwie, przy czym powód dokonał ostatecznie wyboru roszczeń zgłoszonych alternatywnie i wniósł o publikację stosownego oświadczenia na podstawie art. 18 ust. pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a nie o publikację wyroku.

Wskazując na treść art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia pozwu i zamknięcia rozprawy Sąd I instancji stwierdził, że złożenie określonego oświadczenia na podstawie tego przepisu nie jest środkiem zadośćuczynienia, lecz ochrony interesów majątkowych danego przedsiębiorcy, a zatem celem takiego oświadczenia nie może być samo przyznanie powódce satysfakcji. Roszczenie to ma w przeważającym zakresie cel informacyjny, a jednocześnie może wpływać na ocenę i zachowanie klientów; nie ma ono służyć represji, a jego celem jest przede wszystkim poinformowanie klienteli, aby zmienić nieprawdziwą opinię o przedsiębiorcy, jego towarach bądź usługach i przywrócić mu dobrą sławę. Rozstrzygając, czy oświadczenie, którego złożenia domaga się powód, jest adekwatne do popełnionego czynu nieuczciwej konkurencji, powinno się uwzględnić wszystkie okoliczności stanu faktycznego oraz kierować się tym, że obie stron są przedsiębiorcami, działającymi jako konkurenci, zatem ocena adekwatności żądanych środków powinna uwzględniać iż ich celem jest ochrona interesów ekonomicznych. Roszczenie o publikację wyroku ma znaczenie dla przedsiębiorcy, którego prawa naruszono, gdyż umożliwia poinformowanie opinii publicznej (klientów) o naruszeniu jego praw i interesów oraz o zakresie zastosowanych wobec sprawcy sankcji, wynikających z sentencji wyroku.

W ocenie Sądu I instancji roszczenie publikacyjne w odniesieniu do pierwotnego wyglądu stacji nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem pozwany w listopadzie 2017 r. przemalował swoje stacje paliw, a więc do czasu wydania wyroku w niniejszej sprawie tj. ponad 9 miesięcy nie korzysta już z kolorystyki zbliżonej do stacji powoda. Ponadto toczący się poprzednio proces pomiędzy stronami, który trwał ponad 10 lat przesądza, iż jest on wyjątkowo skomplikowany na gruncie prawnym i nie można przyjąć, iż naruszenie przez pozwanego znaków towarowych oraz dokonanie czynów nieuczciwej konkurencji było oczywiste. Powódka nie wykazała także jakiejkolwiek pomyłki klientów wywołanej działaniami pozwanego, do których dochodzić by miało wówczas, gdy pozwany posługiwał się oznaczeniem przedsiębiorstwa w wersji podobnej do znaku towarowego powódki i kolorystyki jej stacji paliw; brak jest dowodów, które wskazywałyby na takie skutki niedozwolonych działań pozwanego przed listopadem 2017 r., które wywoływałyby potrzebę publikacji ogłoszeń w takim wymiarze, jak tego żąda powódka. Strona powodowa nie powoływała się chociażby na faktyczną utratę klienteli, czy na osłabienie renomy prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa, jako następstw czynów nieuczciwej konkurencji, a jedynie wskazywała, że hipotetycznie mogło do tego dojść, co oznacza, że w realiach niniejszej sprawy, sankcja w postaci złożenia oświadczeń w stosunku do zakresu naruszenia interesów powódki nie zmierzałaby do usunięcia negatywnych skutków działań pozwanego, a sprowadzałaby się do obciążenia go niewspółmiernymi kosztami.

O kosztach zastępstwa procesowego pozwanego Sąd I instancji orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., wskazując, że wszystkie zgłoszone przez powódkę roszczenia mają charakter majątkowy oraz zasądzając na rzecz wygrywającego w całości sprawę pozwanego 1,5-krotność stawki minimalnej wynagrodzenia z uwagi na stopień skomplikowania sprawy i długotrwałość procesu.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 130 ³ § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 ust. 1 oraz art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wywiodła powódka zaskarżając go w zakresie w jakim Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oddalił roszczenie publikacyjne dotyczące pierwotnego wyglądu przedmiotowej stacji paliw zawarte w pozwie wraz z roszczeniem o upoważnienie powoda do dokonania publikacji oświadczenia, którego dotyczyło roszczenie publikacyjne oraz roszczenia dotyczące zmienionego wyglądu wszystkich stacji paliw zawarte w piśmie powódki z dnia 23 listopada 2017 r. rozszerzającym żądanie pozwu oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego pozwanego.

W zakresie w jakim Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wyrokiem 20 sierpnia 2018 r. oddalił powództwo co do roszczenia publikacyjnego zawartego w pozwie, a zmodyfikowanego w piśmie procesowym z dnia 23 listopada 23 listopada 2017 r. (dotyczącego pierwotnego wyglądu przedmiotowej stacji benzynowej) skarżąca w wywiedzionej apelacji zarzuciła:

1.  naruszenie art. 18 ust 3 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 5 i art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji przez jego niestosowanie i oddalenie powództwa w zakresie nakazu publikacji oświadczenia, w sytuacji gdy naruszenie co do pierwotnych oznaczeń stosowanych przez pozwanego na stacji paliw w B. zostało prawomocnie przesądzone wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 maja 2016 r. w sprawie sygn. akt. V ACA 177/1 oraz wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16), co potwierdził Sąd I instancji postanowieniem z dnia 10 października 2016 r. wydanym w niniejszej sprawie;

2.  naruszenie art. 18 ust 3 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 5 i art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurenci przez jego błędną wykładnię, tj.

a) uznanie, że zmiana kolorystki stacji paliw w B. wyłącza zasadność roszczenia publikacyjnego, podczas gdy zmiana ta nie koryguje automatycznie wcześniejszych komunikatów pozwanego stanowiących przejaw naruszenia zasad uczciwej konkurencji,

b) uznanie, że stopień skomplikowania sprawy i długotrwałość prowadzenia sporu odnośnie pierwotnych oznaczeń na innych stacjach paliw pozwanego wyłącza zasadność orzeczenia nakazu publikacji co do stacji w B., podczas gdy te okoliczności nie mają żadnego wpływu na zasadność roszczenia publikacyjnego,

c) domaganie się wykazania rzeczywistych pomyłek wśród klientów, do których miało dochodzić, gdy pozwany posługiwał się pierwotnym oznaczeniem stacji paliw w B. oraz domaganie się przedstawienia dowodów faktycznej utraty klienteli i faktycznego osłabienia renomy, podczas gdy nie są to przesłanki naruszenia wskazanych w zarzucie przepisów, ani przesłanki stosowania nakazu publikacji oświadczenia.

Skarżąca w omawianym zakresie wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wskazanego roszczenia publikacyjnego oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu za obie instancje.

W uzasadnieniu apelacji w omawianym zakresie skarżąca podkreśliła, że możliwe jest domaganie się złożenia oświadczenia określonej treści nawet wtedy, gdy pozwany zaniechał kwestionowanych działań, albowiem wówczas zachodzi potrzeba dostarczenia informacji korygującej wcześniejsze komunikaty i płynące z nich sugestie stanowiące przejaw naruszenia zasad uczciwej konkurencji.

Skarżąca podkreśliła, że pozwany oznaczał stację w B. w sposób naruszający prawa powoda przez kilka lat, a jego krąg klientów i kooperantów jest szeroki; ze stacji korzystali kierowcy z różnych stron Polski.

Skarżąca wskazała także, że o udzieleniu ochrony jakiej się domaga decyduje już sama możliwość, a zatem jedynie potencjalne niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd, nie zaś przedstawienie dowodu wystąpienia takich zdarzeń.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, wskazując na niezasadność zarzutów podniesionych w wywiedzionym środku zaskarżenia.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 26 lutego 2019 r. w sprawie sygn. akt. V AGa 238/18 oddalił apelacjępowódki od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2018 r. oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 14.160 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 29 czerwca 2021 r., sygn. akt IV CSKP 67/21, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2019 r. uchylił wyrokSądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2019 r. w zakresie oddalającym apelację odnośnie do rozstrzygnięcia o roszczeniu publikacyjnym z pierwotnego pozwu z dnia 7 sierpnia 2015 r., zmodyfikowanego w piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2017 r. oraz co do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego i w tej części sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego, oddalając skargę kasacyjną w pozostałej części.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku wskazał, że z przepisu art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji wynika, że w razie gdy interes przedsiębiorcy został co najmniej zagrożony, przedsiębiorcy temu co do zasady przysługuje roszczenie publikacyjne, które pełni funkcję wychowawczą, prewencyjną, kompensacyjną oraz informacyjną; uwzględnienie co do zasady roszczenia publikacyjnego, gdy zostały uwzględnione roszczenia o nakazanie zaniechanie naruszeń i usunięcia ich skutków, nie jest uzależnione od dyskrecjonalnej władzy sądu orzekającego. Okoliczność, że w sprawie zostało wykazane jedynie zagrożenie interesu przedsiębiorcy, a nie także jego naruszenie, ma wpływ na zakres, w jakim roszczenie publikacyjne zostanie uwzględnione, ale nie może stanowić argumentu dla pozbawienia poszkodowanego - co do zasady - roszczenia publikacyjnego; podobnie zresztą jak w przypadku, gdy po dopuszczeniu się czynu nieuczciwej konkurencji sprawca usuwa skutki tych czynów.

Sąd Najwyższy stwierdził nadto, że w sprawie zostało wykazane, iż pozwany dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji, bowiem dopiero w listopadzie 2017 r., w związku z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16, przemalował stację paliw prowadzoną w B. przy ul. (...), a wcześniej, w tym także w chwili wniesienia pozwu, wykorzystywał kompozycję kolorów (...) jako dominującego i (...) jako uzupełniającego, w której kolor (...) zajmował ponad (...) powierzchni elementów tej stacji. Stronie powodowej przysługuje zatem roszczenie publikacyjne, przy czym jego oddalenie nie mogło nastąpić także z tego względu, że orzeczenie w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r., IV CSK 674/16 dotyczyło także stacji paliw pozwanego prowadzonej w B., zaś pozwany usunął skutki czynu nieuczciwej konkurencji i dokonał w toku niniejszego procesu zmiany kolorystki tej stacji.

Jakkolwiek w sprawie sygn. akt VIII GC 72/11 Sądu Okręgowego w Bydgoszczy powództwo w zakresie roszczenia publikacyjnego zostało prawomocnie oddalone, to roszczenie to, w podstawie faktycznej powództwa, nie obejmowało stacji paliw w B. przy ul. (...), a nadto pozwany dopiero w roku 2008 zakończył przebudowę tej stacji i dopiero we wrześniu 2009 r. powódka powzięła wiedzę co do funkcjonowania na rynku stacji paliw w B. przy ul. (...) oraz stosowania na niej przez pozwanego inkryminowanej kolorystyki.

Sąd Najwyższy wskazał także, że sąd w ramach dyskrecjonalnej władzy, ma wpływ na to, w jakim zakresie zgłoszone żądanie publikacyjne w konkretnym stanie faktycznym zostanie uwzględnione (co do zakresu, treści i formy), by nie stanowiło dla zobowiązanego nadmiernej represji, przy czym w razie żądania złożenia stosownego oświadczenia w prasie należy mieć na uwadze zasięg podmiotowy i terytorialny, w którym można mówić co najmniej o zagrożeniu interesu przedsiębiorcy czynem nieuczciwej konkurencji sprawcy. Treść i forma oświadczenia, o którym stanowi art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji powinna być „odpowiednia”, tj. powinna uwzględniać racjonalnie pojmowanie kryterium celowości, a więc realizować cel, jakim jest zapewnienie pokrzywdzonemu, rzeczywistej i odpowiedniej satysfakcji, przy uwzględnieniu zakresu i sposobu działania pozwanego oraz proponowanych przez powoda środków usunięcia skutków naruszenia, co prowadzi do wniosku, że sąd może kształtować treść oświadczenia także przez uściślenie sformułowań.

W efekcie powództwo w tym zakresie nie mogło zostać oddalone również na tej podstawie, że treść roszczenia publikacyjnego nie została dostosowana do rozstrzygnięcia wydanego w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja powódki, w zakresie przekazanym przez Sąd Najwyższy do ponownego rozpoznania, pozostawała zasadna, choć sama treść oświadczenia, którego powódka się domagała podlegała stosownej korekcie, podobnie jak i sposób jego publikacji.

Po rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 29 czerwca 2021 r., sygn. akt IV CSKP 67/21 skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2019 r. przedmiotem rozstrzygnięcia pozostaje, poza orzeczeniem o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego, jedynie apelacja powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w zakresie oddalenia powództwa dotyczącego roszczenia publikacyjnego sformułowanego w pozwie oraz sprecyzowanego w piśmie procesowym powódki z dnia 23 listopada 2017 r. (dotyczącego pierwotnego wyglądu przedmiotowej stacji benzynowej); pozostałe roszczenia powódki zostały prawomocnie oddalone, zatem nie stanowiły przedmiotu rozstrzygania.

Zgodnie z art. 398 ²¹ k.p.c. Sąd Apelacyjny związany pozostaje wykładnią prawa dokonaną przez Sad Najwyższy w związku z rozpoznawaniem skargi kasacyjnej powódki, w tym art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, zgodnie z którą, w sytuacji uwzględnienia roszczenia o nakazanie zaniechanie naruszeń i usunięcia ich skutków uwzględnienie roszczenia publikacyjnego nie jest uzależnione od dyskrecjonalnej władzy sądu orzekającego. Jednocześnie okoliczność, że w sprawie zostało wykazane jedynie zagrożenie interesu przedsiębiorcy, a nie także jego naruszenie, ma wpływ na zakres, w jakim roszczenie publikacyjne zostanie uwzględnione, ale nie może stanowić argumentu dla pozbawienia poszkodowanego samego roszczenia publikacyjnego; podobnie jak w przypadku, gdy po dopuszczeniu się czynu nieuczciwej konkurencji sprawca usuwa skutki tych czynów.

W przedmiotowej sprawie Sąd Apelacyjny nie doparzył się okoliczności, które skutkowałyby koniecznością odstąpienia od przytoczonych reguł, które wedle wskazań Sądu Najwyższego, mają rangę zasad; na okoliczności takie nie wskazał także i pozwany koncentrując obronę na zaprzeczeniu, aby naruszył znaki towarowe powódki i dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji w zakresie wizerunku przedmiotowej stacji benzynowej oraz twierdzeniach dotyczących zmiany tego wizerunku i braku wykazania przez powódkę szkody spowodowanej działaniem pozwanego.

Sąd Najwyższy stwierdził nadto, że w sprawie zostało wykazane, iż pozwany dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji, bowiem dopiero w listopadzie 2017 r., w związku z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16, przemalował stację paliw prowadzoną w B. przy ul. (...), a wcześniej, w tym także w chwili wniesienia pozwu, wykorzystywał kompozycję kolorów (...) jako dominującego i (...) jako uzupełniającego, w której kolor (...) zajmował ponad (...) powierzchni elementów tej stacji. Postanowieniem z dnia 10 października 2016 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy nadto prawomocnie odrzucił pozew w zakresie żądań o nakazanie (pkt 1 i 2 roszczenia sprecyzowanego w pozwie dotyczącego pierwotnego wyglądu stacji pozwanego), wskazując na stan rzeczy osądzonej wynikający z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 listopada 2015 r. w sprawie sygn. akt VIII GC 72/11.

W tym stanie rzeczy nie zasługuje na uwzględnienie twierdzenia pozwanego, że w zakresie wizerunku przedmiotowej stacji, przed jego zmianą, nie wykorzystywał kompozycji kolorów (...) jako dominującego i (...) jako uzupełniającego, w której kolor (...) zajmował ponad (...) powierzchni elementów tej stacji.

Sąd Najwyższy stwierdził również, że sąd w ramach dyskrecjonalnej władzy, ma wpływ na to, w jakim zakresie zgłoszone żądanie publikacyjne w konkretnym stanie faktycznym zostanie uwzględnione (co do zakresu, treści i formy), zatem powództwo w tym zakresie nie mogło zostać oddalone również na tej podstawie, że treść roszczenia publikacyjnego nie została dostosowana do rozstrzygnięcia wydanego w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16.

Jednocześnie, skoro oświadczenie składane w trybie art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji służyć ma głównie poinformowaniu opinii publicznej o naruszeniu praw i interesów przedsiębiorcy (wyrok Sądu Najwyższego z 29 października 2020 r. w sprawie V CSK 632/18) jego formuła powinna przede wszystkim zezwalać na zidentyfikowanie popełnionego czynu nieuczciwej konkurencji (Ewa Nowińska, Krystyna Szczepanowska – Kozłowska, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, publ. LEX), a zatem konieczne pozostawało dostosowanie treści oświadczenia do rozstrzygnięcia wydanego w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2017 r. w sprawie sygn. akt IV CSK 674/16, poprzez wskazanie na używanie przez pozwanego w oznakowaniu stacji położonej w B. przy ul. (...), do jesieni 2017 r., kompozycji kolorów (...) jako dominującego i (...) jako uzupełniającego, w której kolor (...) zajmował ponad (...) powierzchni elementów tej stacji. Sama treść oświadczenia w tym zakresie, choć odpowiada treści wskazanego rozstrzygnięcia, pozostaje oczywiście pewnym uproszczeniem, jednakże jest ono konieczne z uwagi na cel oświadczenia; przekaz informacji, jeżeli dotrzeć ma do odpowiednio szerokiego grona odbiorców, musi cechować się jasnością i nie wymagającą szczególnej analizy formą.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w sytuacji wyboru przez powódkę reżimu wynikającego z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji konieczne pozostawało wyeliminowanie z treści żądanego oświadczenia wskazania na naruszenie przez pozwanego praw ochronnych na znaki towarowe już tylko z tej przyczyny, że oświadczenie składane w tym trybie nie służy identyfikowaniu i informowaniu o innych zachowaniach danego podmiotu niż te, które stanowiące naruszenie zasad uczciwej konkurencji.

Na marginesie wskazać należy, że zakwalifikowanie jednego zdarzenia zarówno jako naruszenie Prawa własności przemysłowej, jak i naruszenie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji prowadzi po stronie uprawnionego do konieczności wyboru roszczeń w ramach jednego reżimu prawnego, co wiąże się z zakazem dekompozycji zbiegających się reżimów prawnych (Ewa Łętowska Konrad Osajda System Prawa Prywatnego t.1 za: Nowińska Ewa, Szczepanowska – Kozłowska Krystyna, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, publ. LEX).

Celem oświadczenia żądanego przez powódkę nie jest satysfakcja moralna uprawnionego, zwłaszcza jeżeli jest nim osoba prawna niezdolna do przeżyć psychicznych, (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2002 r. w sprawie IV CKN 329/01, Nowińska Ewa, Szczepanowska – Kozłowska Krystyna, Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, publ. LEX), zatem w ocenie Sądu Apelacyjnego zbędne w treści oświadczenia pozostawało odwoływanie się do wyrażenia przez pozwanego wyrazów ubolewania.

Wskazana w treści żądanego oświadczenia formuła zobowiązania pozwanego do nie podejmowania działań naruszających jej prawa ma ogólny charakter, nie odnosi się do zidentyfikowanego działania pozwanego stanowiącego czyn nieuczciwej konkurencji, a nadto wykracza poza informacyjny cel oświadczenia, zatem również podlegała usunięciu z treści oświadczenia, do jakiego złożenia zobowiązany został pozwany.

Sąd Najwyższy wskazał także, że treść i forma oświadczenia, o którym stanowi art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji powinna być „odpowiednia”, tj. powinna uwzględniać racjonalnie pojmowanie kryterium celowości, a więc realizować cel, jakim jest zapewnienie pokrzywdzonemu, rzeczywistej i odpowiedniej satysfakcji, przy uwzględnieniu zakresu i sposobu działania pozwanego oraz proponowanych przez powoda środków usunięcia skutków naruszenia. Nakazanie złożenia oświadczenia nie może stanowić dla zobowiązanego nadmiernej represji, przy czym w razie żądania złożenia stosownego oświadczenia w prasie należy mieć na uwadze zasięg podmiotowy i terytorialny, w którym można mówić co najmniej o zagrożeniu interesu przedsiębiorcy czynem nieuczciwej konkurencji sprawcy.

Wyrazem wyważenia wskazanych racji pozostaje ograniczenie obowiązku do jedynie jednokrotnej publikacji oświadczenia w każdym z ogólnopolskich publikatorów wskazanych przez powódkę. Konieczność wielokrotnej publikacji oświadczenia stanowiłaby nadmierną represję wobec pozwanego, jednakże nałożenie obowiązku publikacji oświadczenia tylko w prasie lokalnej, właściwej dla miejsca popełnienia przez pozwanego czynu nieuczciwej konkurencji, nie chroniło by należycie naruszonych interesów powódki z uwagi na specyfikę działalności pozwanego polegającej na prowadzeniu stacji benzynowej, z której korzystają także klienci spoza lokalnego rynku.

W związku z faktem, że ustalona treść oświadczenia wskazuje, że dokonanie jego publikacji ma charakter czynności zastępowalnej, albowiem nie wymaga osobistego zaangażowania od pozwanego, możliwe było zwarcie w wyroku upoważnienia dla powódki do dokonania takiej publikacji w przypadku nie wykonania tego obowiązku przez pozwanego na jego koszt, stosownie do art. 480 § 1 k.c.

Wobec zasadności zarzutów skarżącej odnoszących się do naruszenia wskazywanych przez nią przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji zaskarżony wyrok, w zakresie w jakim nie doszło do jego uprawomocnienia, podlegał stosownej zmianie, zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c.

Brak było podstaw do zmiany orzeczenia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy o kosztach postępowania z uwagi na zakres sprawy przekazany Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ale również przepis art. 100 k.p.c., albowiem powódka wygrała postępowanie jedynie w nieznacznej części.

O kosztach postępowania apelacyjnego i postępowania kasacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3, art. 108 § 1 k.p.c., § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.) oraz § 2 pkt. 7 w związku z § 10 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz.1804 z późn. zm.), uwzględniając fakt, że roszczenia wymienione w art. 18 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji mają charakter majątkowy (postanowienie Sadu Najwyższego z 25 marca 2011 r. w sprawie IV CZ 141/10), powódka przegrała postepowanie apelacyjne w zakresie odnoszącym się do roszczeń dotyczących zmienionego wyglądu przedmiotowej stacji benzynowej (punkt B zakresu apelacji o wartości przedmiotu zaskarżenia określona na 200.000 zł na stronie 36 apelacji), zaś wygrała w zakresie odnoszącym się do roszczenia publikacyjnego (wartość przedmiotu zaskarżenia określona na 5.000 zł na stronie 36 apelacji); podobnie powódka przegrała postepowanie ze skargi kasacyjnej w zakresie odnoszącym się do roszczeń dotyczących zmienionego wyglądu przedmiotowej stacji benzynowej), zaś wygrała w zakresie odnoszącym się do roszczenia publikacyjnego.

SSA Teresa Karczyńska – Szumilas