IV Ka 1015/23 - uzasadnienie Sąd Okręgowy we Wrocławiu z 2023-12-22
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 1015/23 |
||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2. |
|||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2023r., sygn. akt XII K 289/22. |
||||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
||||||||||||||||||||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
|
2.1.2.1. |
||||||||||||||||||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
|
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
|
3.1. |
Zarzuty obrony ( w zakresie czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku): 1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść skarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, nieuwzględniającą w sposób prawidłowy zasad logiki i doświadczenia życiowego, która przejawiła się w niedostrzeżeniu, że: a) brak jest dowodu na to, iż to oskarżona, wykonywała połączenia telefoniczne do pokrzywdzonego, albowiem z zeznań syna wynika, iż na oskarżoną zarejestrowane były dwa numery telefonu, a z twierdzeń pokrzywdzonego wynika, że były to aż trzy numery telefonu, a połączenia były zastrzeżone; b) niezależnie od powyższego, okres, częstotliwość połączeń i ich pora nie cechują się uporczywością; c) „nachodzenie" w miejscu pracy było jedynie konsekwencją kłótni wszczętej przez męża w domu, który był jej niewierny i zdradzał ją przez lata, obiecując, iż przestanie ją zdradzać, czego Sąd a quo nie wziął pod uwagę, uznając iż zachowanie oskarżonej następowało niejako w próżni, a więc nie poprzedzała go kłótnia małżonków, która przenosiła się poza obszar domu; d) brak jest obiektywnego skutku w postaci naruszenia prywatności i udręczenia, gdyż pokrzywdzony:
e) brak jest dającego się zweryfikować dowodu na to, że oskarżona przejechała po stopie pokrzywdzonego, a zdjęcie załączone do akt sprawy nie udowadnia chociażby faktu uwiecznienia na fotografii stopy oskarżonego, której obraz notabene nie zawiera śladów przejechania po niej pojazdem mechanicznym, a nadto nie istnieje dokumentacja medyczna potwierdzająca takie zdarzenie; f) brak oparcia wyroku o zeznania jedynego obiektywnego świadka w osobie pracownika (...) D. E., uznanych zresztą za w pełni wiarygodne przez Sąd, z których wynikał fakt uznany przez kilka osób, zasiadających w Interdyscyplinarnym Zespole ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, że:
co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i błędnego uznania, że zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona typu czynu zabronionego z art. 190a§1k.k.; 2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść skarżonego wyroku, a mianowicie art.410k.p.k. w zw. z art.7k.p.k., poprzez niepoddanie ocenie zeznań świadka T. W. będącego funkcjonariuszem Policji, który jako osoba zawodowo zaznajomiona z tematem przemocy w rodzinie obiektywnie opisał relacje panujące między stronami niniejszego postępowania, podczas gdy Sąd w ogóle nie poddał ocenie jego zeznań. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zarzuty obrony nie zasługiwały na uwzględnienie. Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, że wina i sprawstwo oskarżonej M. K. (1) w zakresie przypisanego jej w pkt I części dyspozytywne przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1k.k., popełnionego na szkodę R. K. (1) - nie budzi wątpliwości W kontekście podnoszonych tu zarzutów obrony podkreślić trzeba w pierwszej kolejności, że skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art.7k.p.k. wymaga wykazania, że ocena dokonana przez Sąd meriti jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, bądź argumentacja zaprezentowana przez Sąd za tak dokonanym rozstrzygnięciem pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art.7k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem tych przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art.7k.p.k. nie jest wystarczające samo wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwalała na przyjęcie, że zdarzenie mogło mieć inny, alternatywny przebieg ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2020 r., V KK 31/20; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2021 r., IV KK 460/20). Sąd Odwoławczy aprobuje tu zaś w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winna być przede wszystkim, niekwestionowana przez strony, pozyskana do sprawy dokumentacja, w postaci zwłaszcza wniosku (...) we W. z dnia 18.12.2017r. o zastosowanie obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu, opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu z dnia 26.11.2017r. dot. oskarżonej, protokół oględzin akt postępowania III RNs (...), kserokopii pozwu o rozwód złożonego przez R. K. (1) w 2020 r., protokołów oględzin nagrań wykonanych przez R. K. (1), wykonanej w toku postępowania analizy danych telekomunikacyjnych, notatki urzędowej z dnia 3 kwietnia 2021 r. dot. interwencji Policji pod adresem ul. (...) we W. w okresie od 2014 r. do 12 lutego 2021 r., protokołu oględzin akt PR 3 Ds.527.2020, protokołu oględzin akt postępowania 4360-0-Ds.222.2021, zaświadczenie lekarskie z dnia 14 lipca 2021r. dot. oskarżonej, dokumentacji z procedury tzw. (...) dot. R. K. (1) oraz M. K. (1), zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa złożonego przez oskarżoną, opinii biegłych z zakresu psychiatrii dot. oskarżonej oraz (...) z Krajowego Rejestru Karnego, jak również spójne, logiczne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonego R. K. (1) oraz przesłuchanych do sprawy świadków w tym zwłaszcza syna stron - A. K. (1), byłej już partnerki pokrzywdzonego I. H. (1), M. K. (2) – pracownicy zatrudnionej w sklepie pokrzywdzonego oraz G. A. – dalszej kuzynki pokrzywdzonego. Uwzględnieniu przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy podlegały nadto także zeznania D. E. – pracownika socjalnego oraz M. M. – sąsiada stron. Wyżej wskazane dowody w postaci zwłaszcza spójnych i korespondujących ze sobą zeznań pokrzywdzonego oraz świadków I. H. (1), M. K. (2), A. K. (1) i G. A. – bezpośrednich obserwatorów nagannych zachowań oskarżonej w stosunku do pokrzywdzonego, a także protokołów oględzin nagrań wykonanych przez pokrzywdzonego, w zestawieniu z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym przesądziły o uznaniu oskarżonej M. K. (1) za winną popełnienia przypisanego jej przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1k.k, polegającego na tym, że w okresie od stycznia 2020 r. do 25 listopada 2021 r. we W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uporczywie nękała męża R. K. (1) w ten sposób, iż wyzywała go słowami wulgarnymi w miejscu zamieszkania i w miejscach publicznych, śledziła go jeżdżąc za nim samochodem, używając nierzadko przez dłuższą chwilę sygnałów dźwiękowych tj. klaksonu, zajeżdżała mu drogę i uniemożliwiała niejednokrotnie kontynuowanie jazdy, tarasowała samochodem wyjazd ze wspólnej posesji, co najmniej czterokrotnie latem 2020 r., jesienią 2020 r. w styczniu 2021 r. i 25 lipca 2021 r. grożąc pozbawieniem życia wjeżdżała w niego samochodem, uderzała samochodem w niego lub w rower, na którym się poruszał, a także w jego samochód, w wyniku czego w okresie letnim 2021 r. raz przejechała po jego lewej stopie, a w dniu 7 grudnia 2020 r. groziła pozbawieniem życia I. H. (1), jego obecnej partnerki, które to groźby wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, nachodziła w miejscu pracy, wszczynając awantury zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w miejscu pracy, dzwoniła na telefon komórkowy o różnych porach dnia i w nocy, wykonując połączenia nawet po kilkanaście razy w ciągu doby, czym istotnie naruszyła jego prywatność. Powyższe przesądziło jedocześnie także o odmowie uznania wyjaśnień oskarżonej, która nie przyznała się do popełniania przypisanego jej czynu za wiarygodne – wyjaśnienia oskarżonej nie wytrzymują bowiem konfrontacji z pozostałym, wskazywanym już wyżej, zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza zeznaniami pokrzywdzonego i bezpośrednich świadków jej nagannego zachowania, czy też treścią protokołów oględzin nagrań wykonanych przez pokrzywdzonego. Ustosunkowując się dalej szczegółowo do zarzutów obrony w pierwszej kolejności odnośnie zarzutów odnoszących się do nieuwzględnienia – zdanie obrony niezasadnie - przez Sąd Rejonowy całokształtu okoliczności przedmiotowej sprawy, w tym w szczególności silnego konfliktu panującego pomiędzy stronami od dłuższego czasu związanego z wskazywaną tu przez obronę niewiernością pokrzywdzonego względem małżonki, co miało być przyczynkiem jej zachowania wobec pokrzywdzonego – wskazać należy, że powyższe kwestia została w pełni uwzględniona przez Sąd Rejonowy, co wynika jednoznacznie choćby z treści sporządzonego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, gdzie to jako bezsprzeczny fakt wskazano istnienie pomiędzy małżonkami silnego konfliktu, jak również uwzględniono tu, że pomimo, że strony formalnie dalej pozostają w związku małżeńskim, pokrzywdzony od ok. 2016 r. rozpoczął intymną relację emocjonalną z I. H. (1), z którą razem zamieszkał przez pewnie czas. Dokonując oceny zeznań tak oskarżonej, jak i pokrzywdzonego oraz przesłuchanych do sprawy świadków – Sąd Rejonowy miał ową okoliczność na uwadze. Jak zasadnie zauważył tu Sąd Rejonowy w jego ocenie pokrzywdzony R. K. (1) w swych zeznaniach skupił się przede wszystkim na przedstawieniu działań oskarżonej względem niego, pomijając swój udział w zaognieniu obustronnego konfliktu małżeńskiego – który niewątpliwie bezsprzecznie wynika z całokształtu zebranego do sprawy materiału dowodowego. Jak jednakże dalej zasadnie zauważono taka postawa pokrzywdzonego sama w sobie nie przekreślała jednakże jeszcze wiarygodności jego zeznań odnośnie nagannych zachowań jakich w stosunku do niego dopuściła się oskarżona w inkryminowanym okresie, a które to zeznania znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym do sprawy materiale dowodowego, w tym zwłaszcza zeznaniach bezpośrednich świadków nagannych zachowań oskarżonej –M. K. (2), I. H. (1), A. K. (1) i G. A., a także protokołach oględzin nagrań wykonanych przez pokrzywdzonego. Podkreślić przy tym należy, że Sąd Rejonowy miał bezpośrednią styczność tak z pokrzywdzonym, jak i wskazanymi wyżej świadkami (za wyjątkiem I. H.) i mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności i szczerości, bądź też nie składanych przez nich relacji. W kontekście wskazywanej tu przez obronę motywacji działań oskarżonej podejmowanych względem pokrzywdzonego podkreślić tu przy tym należy także, że w kontekście przypisanego oskarżonej przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1 k.k. powyższa okoliczność nie ma dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonej za zarzucony czyn znaczenia. Do znamion przestępstwa z art.190a§1k.k. nie należy bowiem cel działania sprawcy - strona podmiotowa tego typu przestępstwa nie ma bowiem charakteru kierunkowego (w powyższym zakresie wypowiedziano się jeszcze szerzej w pkt. 3.4). Odnośnie zaś podnoszonej tu przez obronę kwestii, że rzekomo brak jest dowodu na to, iż to oskarżona, wykonywała połączenia telefoniczne do pokrzywdzonego, albowiem z zeznań syna wynika, iż na oskarżoną zarejestrowane były dwa numery telefonu , a z twierdzeń pokrzywdzonego wynika, że były to aż trzy numery telefonu, a połączenia były zastrzeżone – wskazać należy po pierwsze, że okoliczność tego czy oskarżona wykonywała do pokrzywdzonego połączenia z dwóch, czy trzech numerów telefonu – sama w sobie nie mogła mieć wpływu na słuszność zaskarżonego orzeczenia. Nawet gdyby bowiem uznać, że oskarżona wykonywała połączenia jedynie z dwóch numerów, to i tak całokształt jej nagannego zachowania wobec pokrzywdzonego wypełniał by znamiona przestępstwa uporczywego nękania. Nadto wskazać należy, że w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych w powyższej kwestii oparto się tu po pierwsze na konsekwentnych zeznaniach pokrzywdzonego, który wskazywał, że oskarżona „ nękała mnie w opisanym okresie również telefonicznie. Miała trzy numery telefonów (…) wykonywała kilkanaście telefonów dziennie (…) we wszystkich porach dnia, również w godzinach nocnych” (k.10), podnająć konkretne numery telefonów, jak i na dokonanej do sprawy analizie pozyskanych danych telekomunikacyjnych. Powyższe potwierdził przy tym w swych zeznaniach świadek A. K. (1), który wskazał, że „ ojciec wspominał mi także, że matka stale niepokoi go połączeniami telefonicznymi. Matka obecnie korzysta z dwóch numerów, w tym jednego zastrzeżonego. Potrafiła wydzwaniać wielokrotnie zarówno do mnie jak i do ojca o każdej porze dnia i nocy”(k.159). Przy czym powyższe zeznania A. K. (1) odnośnie liczby posiadanych przez oskarżoną numerów telefonu, nie stoją wcale w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego - każda z ww. osób zeznawała bowiem zgodnie z posiadaną przez siebie wiedzą, a ich zeznania zweryfikowane zostały przez analizę pozyskanych do sprawy danych telekomunikacyjnych – która potwierdziła także uporczywość działania oskarżonej, która dzwoniła do pokrzywdzonego o różnych porach dnia, po kilka lub kilkanaście razy, seriami. Powyższe naganne działania oskarżonej potwierdziła nadto w swych zeznaniach świadek I. H. (1). Podkreślić przy tym należy, że owo znamię „uporczywości” działania oskarżonej winno być odnoszone przede wszystkim do całokształtu jej nagannych działań w stosunku do pokrzywdzonego. W kwestii zaś błędnego w ocenie obrony ustalenia, że oskarżona faktycznie podczas jednego z incydentów, a to w okresie letnim 2021 r. raz przejechała po lewej stopie pokrzywdzonego – wskazać należy, że w tej kwestii słusznie oparto się tu przede wszystkim na konsekwentnych i spójnych zeznaniach samego pokrzywdzonego, jak również korespondujących z nimi zeznaniach przesłuchanych do sprawy świadków, a to I. H. (1), G. A., M. K. (2) oraz A. K. (1), którzy potwierdzili, że wielokrotnie miały miejsce sytuacje, gdy to oskarżona zajeżdżała pokrzywdzonego drogę samochodem, czy też jak to określił świadek A. K. „straszyła tatę samochodem”, powyższe potwierdza nadto także protokół oględzin z dnia 9.12.2021 r. nagrań wykonanych przez R. K. (1). Wobec powyższego brak było podstaw do odmowy wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego również i w zakresie w jakim twierdził on, że podczas jednego z takowych incydentów oskarżona raz przejechała samochodem po jego lewej stopie. Dalej co do wskazywanych tu przez obronę zeznań świadka D. E.- pracownika socjalnego (...), która miała służbowy kontakt z rodziną oskarżonej, z uwagi na prowadzoną w tej rodzinie procedurę tzw. (...) – wskazać należy, że choć zeznania tegoż świadka słusznie uznane zostały tu za w całości wiarygodne, to jednocześnie Sąd Rejonowy słusznie stwierdził tu, że nie wnoszą one wiele do przedmiotowej sprawy. Świadek D. K.-E. w swych zeznaniach opisała przebieg prowadzonej rodzinnie stron od lipca 2020 r. procedury tzw. (...), wskazując, że w toku tej procedury jako osoba doświadczająca przemocy wskazana została oskarżona M. K. (1), zaś jako osoba podejrzewana o stosowanie przemocy wskazany został R. K. (1). W tracie trwającej procedury funkcjonariusze Policji wielokrotnie w swoich notatkach służbowych odnotowywali, że pomiędzy małżonkami istnieje silny obustronny konflikt, wobec czego jak wskazała świadek, zastanawiano się nad zamknięciem procedury. Obecnie jak wskazała świadek założono również tzw. (...) wskazując jako osobę, która doświadcza przemocy – R. K. (1), zaś jako osobę podejrzaną o stosowanie przemocy – M. K. (1). Procedura prowadzona była nadto także z inicjatywy syna stron A. K. (3), gdzie to jako osoba stosująca przemoc wskazana była jego matka M. K. (1). Podkreślić przy tym należy, że świadek całą swoją wiedze o stosunkach panujących w domu oskarżonej i jej relacji przed wszystkim z mężem posiadała przede wszystkim z opowiadań samej oskarżonej. Świadek jak wskazała nigdy nie była bowiem bezpośrednim obserwatorem tak nagannego zachowania się pokrzywdzonego względem oskarżonej, jak i oskarżonej względem pokrzywdzonego. Wiedze na temat przedmiotowej sprawy świadek posiadała zatem prawie wyłącznie z relacji samej oskarżonej - jak sama świadek wskazała jej praca koncentrowała się na kontaktach właśnie z oskarżoną, z pokrzywdzonym zaś rozmawiała raz, w czasie posiedzenia grupy roboczej, kiedy to zaprzeczał by stosował przemoc wobec oskarżonej. W ocenie świadka w przedmiotowej sprawie to jednakże oskarżoną należy uznać za ofiarę przemocy, co jak w swych zeznaniach sama świadek wskazała wynika głównie z tego, że oskarżona jest osobą słabszą, niepełnosprawną i częstotliwość jej zgłoszeń jest większa, a pokrzywdzony zgłosił się do nich tylko raz – powyższe stanowi jednakże, co słusznie zauważa tu Sąd Rejonowy, jedynie prywatną, subiektywną ocenę świadka, nie popartą żadnymi wypowiedziami o faktach, których świadek była by bezpośrednim obserwatorem. Sama świadek zresztą przy tym na pytanie pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego przyznała, iż słyszała także o nagannym zachowaniu oskarżonej, która miała jeździ za pokrzywdzonym i dzwonić do niego, o co świadek pytała oskarżoną, która jednakże wprost jej tego nie potwierdziła, ale też nie zaprzeczyła tym sytuacjom, tłumacząc się, że było to „impulsywne, działanie w emocjach”. Odnośnie zaś wskazywanych tu zeznań świadka T. W. zauważyć należy, że choć ww. osoba faktycznie składała w niniejszej sprawie zeznania w toku postępowania przygotowawczego, to jednakże nie została ona wskazana jako osoba podlegająca wezwaniu na rozprawę jako świadek, ani też nie wnioskowano w akcie oskarżenia jej zeznań jako dowodu do ujawnienia na rozprawie. Sam obrońca oskarżonej w złożonych wnioskach dowodowych także nie wnosił o dopuszczenie dowodu z zeznań tego świadka – stąd też ww. zarzut uznać należy za całkowicie chybiony. Następnie zaś odnośnie zarzutu obrony w kontekście tego, ze zachowanie oskarżonej nie spowodowało obiektywnego skutku w postaci naruszenia prywatność pokrzywdzonego niezbędnego do przypisania oskarżonej odpowiedzialności za przestępstwo z art.190a§1k.k. wskazać trzeba, że ww. znamienne jest skutkiem (przestępstwo materialne), który może objawić się w dwu postaciach, a to po pierwsze w wywołaniu u pokrzywdzonego poczucia zagrożenia, poniżenia lub udręczenia, które musi być nadto uzasadnione okolicznościami, po drugie zaś w istotnym naruszeniu prywatności pokrzywdzonego. Między zachowaniem sprawcy polegającym na uporczywym nękaniu a (przynajmniej) jednym z alternatywnie ujętych tu znamion skutku wystąpić musi zarówno więź przyczynowa, jak i normatywna. Pod wskazanym w ww. przepisie pojęciem „prywatności” należy zaś rozumieć sferę aktywności człowieka o charakterze osobistym, rodzinnym, domowym czy intymnym. Sferą tą objęta jest również tajemnica korespondencji i nienaruszalność mieszkania (zob. P. Furman, Próba..., s. 56). Naruszenie prywatności musi przy tym mieć charakter istotny, a zatem kwalifikowany. Do tej kategorii zaliczyć należy przede wszystkim naruszenie prywatności w zakresie życia intymnego pokrzywdzonego, ale również – przykładowo – podglądanie jego życia rodzinnego. W wyroku z dnia 12 stycznia 2016 r. (IV KK 196/15,) Sąd Najwyższy przyjął, że „o istotności naruszenia prawa do prywatności nie decyduje sama treść materiałów powstała w wyniku nieuprawnionego wkroczenia w sferę prywatności pokrzywdzonego, ale przede wszystkim to, w jaki sposób do naruszenia doszło i ewentualnie jak często dochodziło do tych naruszeń”. Naruszeniem prywatności będzie np. podglądanie, śledzenie (M.Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 190a; K. Lipiński [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 190a). Wskazując na powyższe, mając na uwadze ustalone tu naganne zachowania oskarżonej w stosunku do pokrzywdzonego, godzące niewątpliwie w życie prywatne, rodzinne i intymne pokrzywdzonego, jak również częstotliwość tych naruszeń oraz okres ich występowania - niewątpliwie uznać należy tu, ze doszło do istotnego naruszenia prywatność pokrzywdzonego. Odnosząc się do wskazywanych tu przez obronę kwestii –zauważyć należy, że dom w którym zamieszkują obecnie zgodnie z twierdzeniami obrony oskarżona i pokrzywdzony – stanowi ich wspólną własność, trudno tu zatem czynić pokrywdzonemu zarzuty z wykonywania przysługującego mu prawa własności, tym bardziej gdy weźmie się pod uwagę, że partnerka z którą dotąd zamieszkiwał pokrzywdzony zmarła. Odnośnie zaś wycofania przez pokrzywdzonego pozwu o rozwód – wskazać trzeba, że jak ustalono powodem wycofania pozwu były problemy związane z rozliczeniami małżonków co do majątku wspólnego. Kwestia zaś prawomocnego umorzenie dochodzenia za okres poprzedzający inkryminowany okres pozostaje poza przedmiotem niniejszego postępowania. Podobnie jak wskazywana tu kwestia tego, czy pokrzywdzony również sam nie wszczynał licznych kłótni i naruszał nietykalność cielesną oskarżonej - co mogło by być istotne gdyby oskarżona pozostawała pod zarzutem popełnienia przestępstwa z art.207k.k. |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od obu zarzutów opisanych w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku ( adw.M. F. oraz adw. W. K.) Ewentualnie w przypadku uznania winy oskarżonej przez Sąd ad quem - o warunkowe umorzenie postępowania karnego, z uwagi na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia czynu, niski stopień społecznej szkodliwości czynu oraz warunki osobiste sprawcy ( adw.W. K.). |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony. |
||||||||||||||||||||
|
3.2. |
Zarzut obrony ( w zakresie czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku): obraza przepisu prawa materialnego w postaci art.190a§1k.k., poprzez uznanie, iż czyn spełnia znamiona stalkingu, podczas gdy brak jest w nim uporczywości, gdyż 4-krotne złośliwe utrudnianie wyjazdu z garażu nie może być uznane za takowe, brak jest jakiegokolwiek dowodu na przejechanie po stopie pokrzywdzonego, czy potrąceniu samochodem, a wzajemne kłótnie i złośliwości, w których pokrzywdzony dobrowolnie uczestniczył, nie cechują się nękaniem jego osoby. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zarzut obrony nie zasługiwał na uwzględnienie. W kontekście powyższego zarzutu obrony w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że obraza prawa materialnego może polegać bądź to na błędnej wykładni prawa (wówczas następstwem jest błędne stosowanie prawa) albo na błędnym zastosowaniu prawa przy niekwestionowanej jego wykładni. Obraza prawa materialnego odnosząca się do jego wykładni jest związana z błędną interpretacją przepisu wynikającą z niezastosowania lub nieprawidłowego zastosowania reguł wykładni prawa, tj. wykładni językowej, systemowej i funkcjonalnej. Z kolei obraza prawa polegająca na błędnym zastosowaniu lub niezastosowaniu przepisów prawa materialnego ma miejsce wówczas, gdy są to przepisy o charakterze stanowczym, tzn. nakazujące stosowanie prawa materialnego lub zakazujące jego stosowania. Obraza prawa materialnego ma zatem miejsce wówczas, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia w ocenie skarżącego jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Zarzut obrazy prawa materialnego można postawić bowiem tylko wtedy, gdy nie kwestionuje się ustaleń faktycznych, natomiast kwestionuje się subsumpcję prawidłowo ustalonego stanu faktycznego pod konkretny przepis prawa materialnego ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2021 r. II KK 363/20; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2018 r. V KK 69/18). Wskazując na powyższe zatem stwierdzić należy, że powyższy zarzut obrony obrazy przepisu art.190a§1k.k. jest oczywiście bezzasadny, albowiem cechuje go wadliwość u podstaw merytorycznych tego zarzutu. Zarzut obrazy prawa materialnego może być bowiem stawiany na gruncie niekwestionowanych ustaleń faktycznych sprawy. Sama istota obrazy prawa materialnego sprowadza się bowiem przecież do wadliwej subsumpcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego. W kontekście przypisanego tu zaś oskarżonej przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1k.k. podkreślić należy, że przez uporczywe „nękanie” należy rozumieć wielokrotne prześladowanie wyrażające się w podejmowaniu różnych naprzykrzających się czynności, których celem jest udręczenie, utrapienie, dokuczenie lub niepokojenie pokrzywdzonego lub osoby najbliższej. Odnośnie zaś ustalonego tu działania oskarżonej wskazać należy, że nie sprowadzało się ono jak wskazuje tu obrona jedynie do owego „złośliwego utrudnianie wyjazdu z garażu”. Jak ustalono bowiem oskarżona w okresie od stycznia 2020r. do 25 listopada 2021 r. we W. „uporczywie nękała” pokrzywdzonego w ten sposób, że wyzywała go słowami wulgarnymi w miejscu zamieszkania i w miejscach publicznych, śledziła go jeżdżąc za nim samochodem, używając nierzadko przez dłuższą chwilę sygnałów dźwiękowych tj. klaksonu, zajeżdżała mu drogę i uniemożliwiała niejednokrotnie kontynuowanie jazdy, tarasowała samochodem wyjazd ze wspólnej posesji, co najmniej czterokrotnie latem 2020 r., jesienią 2020 r. w styczniu 2021 r. i 25 lipca 2021 r. grożąc pozbawieniem życia wjeżdżała w niego samochodem, uderzała samochodem w niego lub w rower, na którym się poruszał, a także w jego samochód, w wyniku czego w okresie letnim 2021 r. raz przejechała po jego lewej stopie, a w dniu 7 grudnia 2020 r. groziła pozbawieniem życia I. H. (1), jego partnerki, które to groźby wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, nachodziła w miejscu pracy, wszczynając awantury zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w miejscu pracy, dzwoniła na telefon komórkowy o różnych porach dnia i w nocy, wykonując połączenia nawet po kilkanaście razy w ciągu doby, czym istotnie naruszyła jego prywatność. To właśnie owy całokształt różnorodzajowych działań podejmowanych przez oskarżoną w stosunku do pokrzywdzonego w inkryminowanym okresie, a nie samo tylko wskazywane tu przez obronę „złośliwego utrudnianie wyjazdu z garażu” uznane zostało osatecznie za wyczerpujące znamiona „uporczywego nękania”. |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od obu zarzutów opisanych w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku ( adw.M. F. oraz adw. W. K.) Ewentualnie w przypadku uznania winy oskarżonej przez Sąd ad quem - o warunkowe umorzenie postępowania karnego, z uwagi na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia czynu, niski stopień społecznej szkodliwości czynu oraz warunki osobiste sprawcy ( adw.W. K.). |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony. |
||||||||||||||||||||
|
3.3. |
Zarzut obrony ( w zakresie czynu opisanego w pkt II części dyspozytywnej wyroku): obraza przepisu art.17§1 pkt.10 k.p.k., polegającą na prowadzeniu postępowania, pomimo braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej z uwagi na śmierć pokrzywdzonej oraz brak wyłonienia się osoby wykonującej prawa pokrzywdzonej, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art.439§1 pkt.9k.p.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zarzut jest całkowicie bezzasadny. Zgodnie z art.17§1pkt10k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela. Zgodnie z wymogami zasady skargowości postępowanie sądowe może bowiem zostać wszczęte jedynie na żądanie uprawnionego oskarżyciela. Chodzi tu zatem o dwa rodzaje sytuacji – pierwszy, gdy osoba nie miała żadnej legitymacji do wystąpienia z oskarżeniem (m.in. nie była pokrzywdzonym przestępstwem ściąganym z oskarżenia prywatnego), i drugi, gdy czyn przypisany nie jest tożsamy z czynem zarzuconym (co oznacza, że orzeczono w przedmiocie przestępstwa, którego osądzenia w ogóle nie żądał oskarżyciel). Z żadnym z powyższych przypadku nie mamy jednakże do czynienia w przedmiotowej sprawie. Oczywiście wskazać trzeba, że ściganie zarówno przestępstwa groźby karalnej z art.190k.k. jak i przestępstwa uporczywego nękania z art.190ak.k. zgodnie z przepisami, następuje na wniosek pokrzywdzonego – wskazać jednakże w odniesieniu do zarzutu obrony należy tu, że pokrzywdzona I. H. (1) słuchana dnia 25 listopada 2021 r. złożyła wniosek o ściganie oskarżonej za zachowanie które określiła jako min. „groźby” wypowiadane przez oskarżoną pod jej adresem, które wzbudziły u niej uzasadnioną obawę o ich spełnienie, jak również kierowanie pod jej adresem obraźliwych i wulgarnych epitetów, a także pojawianie się w okolicy miejsca jej zamieszkania, gdzie oskarżona miała obserwować pokrzywdzoną i R. K., a także zachowanie polegające na wykonywaniu do niej, jak i R. K. regularnie połączeń telefonicznych o różnych porach dnia i nocy, przeważnie z numeru zastrzeżonego. Powyższy wniosek pokrzywdzona podtrzymała także następnie słuchana dnia 19.01.2022 r. Następnie pełnomocnik I. H. (1) oraz R. K. (1) oświadczył na pierwszej rozprawie głównej dnia 20 września 2022 r., że będą oni działać w toku postępowania sądowego w charakterze oskarżyciela posiłkowego (pełnomocnictwo dla adw. A. P.- P. od pokrzywdzonej I. H. k.452). Podkreślić należy, że zgodnie z art.58§1 k.p.k. śmierć oskarżyciela posiłkowego nie tamuje biegu postępowania. |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od obu zarzutów opisanych w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku ( adw.M. F. oraz adw. W. K.) Ewentualnie w przypadku uznania winy oskarżonej przez Sąd ad quem - o warunkowe umorzenie postępowania karnego, z uwagi na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia czynu, niski stopień społecznej szkodliwości czynu oraz warunki osobiste sprawcy ( adw.W. K.). |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony. |
||||||||||||||||||||
|
3.4. |
Zarzut obrony ( w zakresie czynu opisanego w pkt II części dyspozytywnej wyroku): obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść skarżonego wyroku, a mianowicie art.7k.p.k., poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, nieuwzględniającą w sposób prawidłowy zasad logiki i doświadczenia życiowego, która przejawiła się w niedostrzeżeniu, że z zeznań pokrzywdzonej nie wynika, żeby oskarżona miała realizować -poza zachowaniami znamionującymi zazdrość takimi jak wyzwiska- czynności czasownikowe, które zostały jej przypisane w treści wyroku, gdyż oskarżona podjeżdżała do jej miejsca zamieszkania, czy poruszała się za pojazdem pokrzywdzonego nie w tym celu, aby nękać pokrzywdzoną, a czyniła to, aby sprawdzić, czy pokrzywdzony zgodnie z obietnicą zerwie w końcu pozamałżeńską relację, a także aby jednocześnie zaznaczyć w widoczny sposób, że chce nadal walczyć o swój związek małżeński - co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i błędnego uznania, że zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona typu czynu zabronionego z art.190a§1k.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
|
Zarzuty obrony nie zasługiwały na uwzględnienie. Szczegółowa analiza akt przedmiotowego postępowania wskazuje, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w niniejszej sprawie w sposób prawidłowy, gromadząc i ujawniając wszelki materiał dowodowy, dążąc do wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art.7k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Ponadto Sąd meriti swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami o jakich mowa w art.424k.p.k. Wymowa dowodów przeprowadzonych w toku postępowania nie pozostawia wątpliwości również dla Sądu Odwoławczego, który w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego daje wystarczające podstawy do uznania, że wina i sprawstwo oskarżonej M. K. (1) w zakresie przypisanego jej w pkt II części dyspozytywne, a to przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1k.k., popełnionego na szkodę I. H. (1) - nie budzi wątpliwości Sąd Odwoławczy aprobuje tu w pełni przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko, że podstawą czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie winna być przede wszystkim, niekwestionowana przez strony, pozyskana do sprawy dokumentacja, w postaci zwłaszcza wniosku (...) we W. z dnia 18.12.2017r. o zastosowanie obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu, opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu z dnia 26.11.2017r. oraz protokółu oględzin akt postępowania III RNs (...) dot. oskarżonej, kserokopii pozwu o rozwód złożonego przez R. K. (1) w 2020 r., protokołów oględzin nagrań wykonanych przez R. K. (1), wykonanej w toku postępowania analizy danych telekomunikacyjnych, notatki urzędowej z dnia 3.04.2021 r. dot. interwencji Policji pod adresem ul. (...) we W. w okresie od 2014 r. do 12 lutego 2021r., dokumentacji z procedury tzw. (...) dot. R. K. (1) oraz M. K. (1), opinii biegłych z zakresu psychiatrii dot. oskarżonej, jak również spójne, logiczne i konsekwentne zeznania pokrzywdzonej I. H. (1) oraz zeznania przesłuchanych do sprawy świadków w tym zwłaszcza R. K. (1) oraz G. A. dot. nagannego zachowania się oskarżonej wobec pokrzywdzonej. Wyżej wskazane dowody w postaci zwłaszcza spójnych, konsekwentnych i korespondujących ze sobą zeznań pokrzywdzonej, R. K. (1) oraz G. A., w zestawieniu z pozostałym pozyskanym do sprawy materiałem dowodowym przesądziły o uznaniu oskarżonej M. K. (1) za winną popełnienia przypisanego jej przestępstwa uporczywego nękania z art.190a§1k.k., polegającego na tym, że w okresie od stycznia 2020 r. do 25 listopada 2021 r. we W. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uporczywie nękała I. H. (1) w ten sposób, iż śledziła ją jeżdżąc za nią samochodem, podjeżdżając do jej miejsca zamieszkania, zajeżdżała drogę i uniemożliwiała niejednokrotnie kontynuowanie jazdy, nękała telefonami wykonując połączenia telefoniczne wzbudzając u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i udręczenia i istotnie naruszało jej prywatność, a w dniu 7 grudnia 2020 r. groziła jej pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Powyższe przesądziło jedocześnie także o odmowie uznania wyjaśnień oskarżonej, która nie przyznała się do popełniania przypisanego jej czynu za wiarygodne – wyjaśnienia oskarżonej nie wytrzymują bowiem konfrontacji z pozostałym, wskazywanym już wyżej, zgromadzonym do sprawy materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza konsekwentnymi i spójnymi zeznaniami samej pokrzywdzonej. Ustosunkowując się szczegółowo do zarzutów obrony wskazać należy, że pokrzywdzona w swych zeznaniach w sposób spójny i konsekwentny wskazał na szereg nagannych zachowań oskarżonej wobec niej, a to prócz wskazywanych tu przez obronę „wyzwisk”, także min. śledzenie jej osoby, nachodzenie w miejscu zamieszkania, zajeżdżanie drogi i uniemożliwienie jednokrotnie kontunuowania jazdy, nękanie telefonami, grożenie pozbawieniem życia – realizujących w swym całokształcie znamiona uporczywego nękania pokrzywdzonej przez oskarżoną. Powyższe naganne zachowania oskarżonej wobec pokrzywdzonej potwierdzili przy tym w swych zeznaniach także świadkowie R. K. (1) i G. A.. Odnośnie zaś mocno podkreślanego tu przez obronę celu takowego nagannego zachowania się oskarżonej w stosunku do pokrzywdzonej zaznaczyć należy, że do znamion czynu z art.190a§1k.k. nie należy cel działania sprawcy - strona podmiotowa tego typu przestępstwa nie ma bowiem charakteru kierunkowego. Panuje w piśmiennictwie co do tego jednolitość poglądów. Stwierdza się tu nawet wręcz, że motywacja sprawcy jest irrelewantna z punktu widzenia znamion tego czynu (tak choćby: J.Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz-Lex do art. 190a k.k.- teza 12). Autor ten zauważa, iż "motyw działania sprawcy nie musi być społecznie naganny, popełnić ten czyn może także ten, kto powodowany jest na przykład tęsknotą za pokrzywdzonym. Podobny pogląd jest także wyrażony w Komentarzu do art. 117- 211a - Kodeksu Karnego - L. pod red. W. W. i A. Z., gdzie wskazuje się, że nie są istotne motywy działania sprawcy. Wchodzi w grę działanie w celu dokuczenia innej osobie, jak również zachowanie takie motywowane może być także miłość do drugiej osoby i chęcią jej adorowania, czy też więc również jak w przedmiotowej sprawie podkreśla tu mocno obrona motywowane chęcią ratowania przez oskarżoną małżeństwa, zazdrością o małżonka. Tak samo M. B. - K. wyraża przekonanie, że "prawnie irrelewantne jest w kontekście strony podmiotowej tego przestępstwa, czy czyn sprawcy powodowany jest żywionym do pokrzywdzonego uczuciem miłości, nienawiści, chęcią dokuczenia mu, złośliwością czy chęcią zemsty" (Komentarz do zmian wprowadzonych ustawa z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny- Dz. U. z 2011 r. Nr 72, poz. 381, publ. LEX/el.,2011 nr 111327; por. także: A. Malicka - Ochtera, "Stalking z perspektywy sprawcy i ofiary", NKPK 2020/55/105-116, a także wyrok Sądu najwyższego z dnia 2 grudnia 2020 r., III KK 266/20). |
||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
||||||||||||||||||||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od obu zarzutów opisanych w pkt 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku. Ewentualnie w przypadku uznania winy oskarżonej przez Sąd ad quem - o warunkowe umorzenie postępowania karnego, z uwagi na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia czynu, niski stopień społecznej szkodliwości czynu oraz warunki osobiste sprawcy. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku obrony. |
||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
|
4.1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.15.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
|
Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 25 kwietnia 2023r., sygn. akt XII K 289/22. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
|
Apelacje obrońców oskarżonej nie zasługiwały na uwzględnienie. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonanych na podstawie oceny tych dowodów ustaleń faktycznych, sprawstwo i winy oskarżonej w zakresie przypisanych jej czynów nie budziła wątpliwości. Omówione wyżej zarzuty obrony zmierzające do zanegowania sprawstwa i winy oskarżonej okazały się nieskuteczne, gdyż za ich pomocą skarżący nie zdołali podważyć dokonanej przez Sąd I instancji oceny w tym przedmiocie. Na końcu wskazać trzeba, że kierunek wywiedzionej apelacji (co do winy) obligował Sąd Okręgowy, zgodnie z treścią art.447§1k.p.k., do całościowej oceny zaskarżonego wyroku, a zatem koniecznym było przeanalizowanie, czy zaskarżone orzeczenie nie nosi cech rażącej niewspółmierności w zakresie wymierzonych oskarżonej kar jednostkowych oraz kary łącznej. W ocenie Sądu Okręgowego również i w tym zakresie nie sposób kwestionować zasadności wydanego orzeczenia. Realizując uprawnienie do wymierzenia kary według swego uznania Sąd I instancji z całą pewnością nie dopuścił się sprzeniewierzenia dyrektywom wskazanym w treści art.53k.k. oraz art.85a k.k. ( o treści obowiązującej w dacie wydania zaskarżonego orzeczenia) należycie oceniając wszystkie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe sprawy. Wobec stwierdzenia zatem niezasadności zarzutów obrony oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia - zaskarżony wyrok utrzymano w mocy. |
||||||||||||||||||||
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.0.15.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
5.3.1.1.1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
|
5.3.1.4.1. |
||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
II. |
Orzeczenie oparto na podstawie art.624§1k.p.k, mając na uwadze sytuację majątkową oraz wysokość dochodu oskarżonej. |
|||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||
|
SSO Grzegorz Szepelak SSO Marcin Sosiński SSO Magdalena Jurkowicz |
||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1. |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonej ( adw. M. F. ) |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie popełnienia przypisanych jej czynów. |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☒ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonej ( adw. W. K.) |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy w zakresie popełnienia przypisanych jej czynów. |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☒ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy we Wrocławiu
Data wytworzenia informacji: