Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

1.na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych Ł. B. (1), R. D. (1), R. F. (1), G. G. (1), J. G. (1), R. J. (1), G. K. (1), H. K. (1), J. O. (1), M. P. (1), P. R. (1), P. S. (1), K. S. (1), A. S. (2), P. S. (2), M. W. (1), Z. Z. (1) i W. Ż., a także przez prokuratora co do R. D. (1), R. F. (1), W. K. (1) i P. R. (1)

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II A Ka 275/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

18

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 16 grudnia 2019 roku, sygnatura akt III K 266/10

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami

przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrończyni oskarżonego R. F. (1) – adw. K. O. – zaskarżyła wyrok co do pkt I, V i VI, zarzucając:

I.obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 296b § 1 i 2 k.k. poprzez przyjęcie, że do znamion czynu zabronionego stypizowanego w tym przepisie nie było niezbędne, by ekwiwalentem udzielonej (lub oczekiwanej) korzyści było zachowanie (lub obietnica takiego zachowania) przyjmującego korzyść sprzeczną z regułami gry, czyli nieuczciwe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego a konkretnie art. 296b k.k. obowiązującego w dacie czynów należy uznać za chybiony.

Zdaniem obrońcy Sąd I instancji dopuścił się obrazy powyższego przepisu poprzez przyjęcie, że do znamion czynu zabronionego nie jest niezbędne, by ekwiwalentem udzielonej (lub oczekiwanej) korzyści było zachowanie (lub obietnica takiego zachowania) przyjmującego korzyść (lub jej obietnicę) – sprzeczne z regułami gry, czyli w rozumieniu art. 296b k.k. ,,nieuczciwe". Według apelującej dla przypisania sprawstwa i winy za przestępstwo z art. 296b § 1 lub 2 k.k. niezbędne jest, aby osoba przyjmująca korzyść lub jej obietnicę rzeczywiście realizowała swoje zobowiązanie w postaci nieuczciwego zachowania w sposób mogący ewidentnie wpłynąć na wynik zawodów lub wręcz w sposób przynoszący określony skutek w postaci wypaczenia wyniku tych zawodów. Z oczywistych względów ten ostatni pogląd nie może być uznany za trafny. Sam charakter zawodów sportowych w takiej dyscyplinie zespołowej jak piłka nożna sprawia, że w praktyce nie ma stuprocentowej gwarancji, iż nieuczciwe zachowanie uczestnika zawodów taki określony skutek przyniesie. Można przecież sobie wyobrazić, iż wbrew zasadom i przepisom gry sędzia przyznaje drużynie, od której ma otrzymać korzyść nawet trzy rzuty karne, ale żaden z nich nie zostaje wykorzystany. Wynik sportowy w piłce nożnej zależy przecież nie tylko od uczciwego czy też nieuczciwego prowadzenia zawodów przez jego uczestników. Zależy on bowiem również od okoliczności obiektywnych, nie związanych z nieuczciwym zachowaniem uczestników zawodów, takich jak klasa sportowa drużyn, umiejętności indywidualnych poszczególnych zawodników, ich formy psychicznej i fizycznej w dniu meczu itd. Także wykładnia językowa przepisu, na którą powołuje się obrońca R. F., prowadzi do wniosku, iż do bytu przestępstwa z art. 296b k.k. nie jest wymagane, aby skutkiem nieuczciwego zachowania był określony wynik zawodów sportowych. Wystarczy aby takie zachowanie mogło mieć wpływ na wynik zawodów. Takie też są poglądy doktryny. I tak np. A. M. stoi na stanowisku, że dla bytu przestępstwa z art. 296b § 1 k.k. nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego wypaczenia wyników zawodów, gdyż wystarczy narażenie na taki skutek (np. mimo nieuczciwego zachowania przekupionego zawodnika, wynik zawodów jest inny niż "uzgodniony".(A.Marek - Kodeks karny .Komentarz, LEX 2007, wyd. IV).

W związku z powyższym pogląd uzależniający odpowiedzialność udzielającego korzyść lub jej obietnicę od wyniku zawodów będącego skutkiem nieuczciwego zachowania nie zasługuje na aprobatę.

Odrębną i bardziej złożoną jest kwestia odpowiedzialności za przestępstwo z art. 296b k.k. (w przypadku R. F. z art. 296b § 2 k.k.) w zależności czy to nieuczciwe zachowanie uczestnika lub organizatora zawodów rzeczywiście miało miejsce.

Oczywiście Sądowi Apelacyjnemu znane są stanowiska A. M. (2) i R. Z., na które powołuje się autorka apelacji. Należy jednak stwierdzić, iż są to poglądy odosobnione tak w doktrynie jak i w świetle dotychczasowego orzecznictwa. Zdecydowana większość przedstawicieli doktryny uznaje, że wystarczy, by sprawca przyjmujący korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, ze względu na swoje właściwości i pozycję uczestnika lub organizatora zawodów sportowych, miał możliwości podjęcia nieuczciwego zachowania i w zamian za korzyść lub jej obietnicę podjął się takiego zachowania.

I tak dla przykładu R. S. stwierdza, że dla popełnienia przestępstwa z art. 296b § 1 k.k. nie jest wymagane zachowanie się przyjmującego łapówkę w sposób, za który otrzymał korzyść, a wystarczające jest, że wziął ją za zachowanie, jakiego od niego wymagał dający (R.A. S. – Przestępstwo korupcji w sporcie profesjonalnym, Prokuratura i Prawo 2004, nr 2, s. 60).

Podobnie uważa J. P. (1), według którego dla bytu przestępstwa z art. 296b § 1 k.k. nie jest konieczne, aby jego sprawca podjął jakiekolwiek nieuczciwe działania, gdyż istotne jest to, że podjął stosowne zobowiązanie (J. Potulski – Komentarz do ustawy z dnia 13 czerwca 2003r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, LEX/El 2004 – teza 6 do art. 296b k.k.).

P. K. (1) również stoi na stanowisku, iż przepis art. 296b § 1 k.k. nie wymaga dla dokonania wypełnienia przez osobę przyjmującą korzyść majątkową lub osobistą albo ich obietnice czynności stanowiących ekwiwalent tych korzyści. W jego ocenie: „realizacja znamion w formie dokonania następuje bowiem w przypadku analizowanego typu czynu zabronionego w chwili przyjęcia przez sprawcę korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy w zamian za określone zachowanie. Innymi słowy, konstrukcja znamion korupcji biernej w sporcie profesjonalnym zakłada intencjonalny związek między wręczeniem korzyści lub jej obietnicy a określonym, szkodliwym z punktu widzenia zasad rywalizacji sportowej, nieuczciwym zachowaniem mogącym mieć wpływ na wynik zawodów, które nie musi jednak zostać rzeczywiście zrealizowane (…) karalne jest nie tyle podjęcie zachowania nieuczciwego wywołującego stan konkretnego i realnego zagrożenia niedozwolonego wpływu na wynik zawodów profesjonalnych, co przyjęcie korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy w zamian za przyszłe zachowanie, które mogło modyfikować wynik rywalizacji. Pozwala to stwierdzić, że dla ustalenia podstaw odpowiedzialności nie jest konieczne wykazywanie, że zachowanie podjęte w zamian za korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę rzeczywiście wpłynęło na wynik zawodów” (P. Kardas [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel – Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Warszawa 2008, wyd. III, s. 593).

Z kolei zdaniem A. W. "Jest to przestępstwo formalne, dokonane już z chwilą przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy. Do dokonania przestępstwa nie jest natomiast konieczne dopuszczenie się przez sprawcę "nieuczciwego zachowania.". (A. Michalska-Warias [w:] T. Bojarski (red.), A. Michalska-Warias, J. Piórkowska – Flieger, M. Szewczyk – Kodek karny Komentarz, wyd. VII, LEX 2016).

Jeżeli chodzi o orzecznictwo to w tej materii Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w niepublikowanym wyroku z dnia 5 listopada 2008r. sygn. akt II AKa 262/08 stwierdził między innymi, że „znamiona przestępstwa z art. 296b § 1 k.k. zostają wyczerpane, gdy organizator lub uczestnik profesjonalnych zawodów sportowych przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą, albo obietnicę takich korzyści, w zamian za nieuczciwe zachowanie, mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów, nawet wówczas, gdy nie podjął żadnych działań zmierzających do wypaczenia wyniku zawodów. Dla bytu tego przestępstwa wystarczy bowiem przyjęcie przez sprawcę gotowości do nieuczciwego zachowania mającego na celu wypaczenie wyniku zawodów ”.

Podobne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawach II AKa 330/09 oraz II AKa 57/15. W tej ostatniej sprawie (wyrok z 15 października 2015 roku, LEX nr 1956829) uznano wprost, że: "Dla odpowiedzialności z art.296b § 1 k.k. nie jest konieczne, by osoba przyjmująca łapówkę za nieuczciwe zachowanie mogące mieć wpływ na wynik profesjonalnych zawodów sportowych, zrealizowała swoje zobowiązanie nieuczciwego zachowania i aby zachowanie wypaczyło wynik zawodów sportowych. Wystarczy, by uczestnik lub organizator zawodów sportowych przyjmujący korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnice, miał możliwość podjęcia nieuczciwych zachowań i w zamian za łapówkę podjął się takich zachowań”. Sąd odwoławczy w niniejszym składzie w pełni podziela zaprezentowany w tych orzeczeniach pogląd co do formalnego charakteru przestępstwa określonego w art. 296b k.k.

Rozważania wyżej przedstawione koncentrują się na osobie przyjmującej korzyść lub jej obietnicę, ale odnoszą się rzecz jasna też do sytuacji prawnej oskarżonego, któremu przypisano czynną korupcję, o której mowa w art. 296b § 2 k.k. Nie ulega przecież wątpliwości, iż składając propozycje łapówek uczestnikom lub organizatorom zawodów działał on w tym celu, aby przez swoje nieuczciwe zachowania wpłynęli na przebieg i wynik spotkań piłkarskich a nie w celu np. zagwarantowania przestrzegania prawidłowości zasad rozgrywania tych meczów. Charakterystyczne w powyższym kontekście jest zachowanie R. F. po meczu (...) rozegranym w dniu 3 października 2004 roku (czyn opisany w punkcie XCVII części wstępnej zaskarżonego wyroku). Pomimo przedmeczowych ustaleń z sędzią i obserwatorem sędzia główny spotkania T. P. (1) nie tylko nie wypaczył wyniku na korzyść drużyny L., ale prowadził spotkanie nie faworyzując tej drużyny. Spowodowało to reakcję oskarżonego w postaci pretensji do T. P. i wystawienie przez obserwatora bardzo niskich not sędziom, co w konsekwencji doprowadziło do przesunięcia ich do niższej klasy rozgrywkowej.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy prawa materialnego wyrażając pogląd, że odpowiedzialność karną ponosi oskarżony także w sytuacji, gdy uczestnicy i organizatorzy zawodów nie wypaczyli wyniku sportowego ani nawet wtedy, gdy nie podjęli nieuczciwych zachowań, natomiast zaakceptowali korupcyjne propozycje R. F., mieli możliwość ich realizacji i byli gotowi je zrealizować.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego R. F. lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wykładnia przepisu art. 296b k.k. dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji przypisanych R. F. czynów. Brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.2.

II.obrazę przepisów prawa procesowego, mająca istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

a)  art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.c. w zw. z art. 7 k.p.k., polegającą na uwzględnieniu w uzasadnieniu wyroku jedynie tych okoliczności, które przemawiają na niekorzyść oskarżonego, z pominięciem faktów dla niego korzystnych, a co z tym związane rozstrzygnięciu istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

b)  art. 7 k.p.c. poprzez ukształtowanie przez Sąd orzekający swojego przekonania w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do czynów wskazanych III-XC, XCII-XCV oraz XCVII-CXI na podstawie analizy wykazu połączeń telefonicznych i ich umiejscowienia w systemie (...) w sytuacji, gdy zestawienie wykazu rozmów w żadnej mierze nie pozwala na przypisanie odpowiednich treści wypowiadanych przez poszczególnych rozmówców, a nawet nie pozwala przyjąć, by rozmowy tymi wykazami objęte prowadzone były przez samego oskarżonego;

c)  art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1-3 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji i w zw. z art. 6 ust. 1-3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w oparciu o dyspozycję art. 99a k.p.k. i określony przez rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełnienia z dnia 28 listopada 2019 r., druk formularza w sposób nieuwzględniający całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie postępowania, nie zawierających wszystkich elementów, które powinny się w nim znaleźć, a więc w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną oraz naruszający prawo oskarżonego do rzetelnego procesu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w punkcie IIa apelacji, czyli obrazy przepisów art. 4, 5 § 2 w zw. z art. 7 k.p.k. jest bezzasadny. Pomijając już fakt, iż nieuprawnione jest łączenie obrazy przepisów art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k., należy stwierdzić, iż zarzut został sformułowany bardzo ogólnie. Nie wskazano w zasadzie na czym miała polegać obraza przepisu art. 4 k.p.k. Nie podała apelująca jakie nie dające się usunąć wątpliwości miała na myśli stawiając zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Nie wskazała też autorka apelacji, jakie fakty korzystne dla oskarżonego zostały nie uwzględnione przez Sąd Okręgowy. Wreszcie obrońca R. F. nie wskazała na czym miała polegać w tym zakresie obraza przez Sąd orzekający zasad wynikających z treści przepisu art. 7 k.p.k. Utrudnia to rzecz jasna w znacznym stopniu kontrolę prawidłowości procedowania przez Sąd I instancji, co jednak nie zwalnia Sądu Apelacyjnego od obowiązku dokonania oceny w tej materii.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż zgodnie z ustalonymi poglądami doktryny i orzecznictwa (także Sądu Najwyższego) nie da się pogodzić jednoczesnego postawienia zarzutu obrazy przepisów art. 5 § 2 i art. 7 k.p.k. Nie dające się usunąć wątpliwości o których mowa w tym pierwszym przepisie, a które należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, muszą bowiem istnieć nadal pomimo prawidłowej, zgodnej z wymogami określonymi właśnie w przepisie art. 7 k.p.k., oceny materiału dowodowego dokonanej przez sąd.

W niniejszej sprawie Sąd odwoławczy nie dostrzega takich wątpliwości. Nie można też zarzucić Sądowi Okręgowemu obrazy art. 7 k.p.k. w zakresie oceny dowodów dotyczących R. F.. Sąd ten w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazał jakie fakty uznał za udowodnione i na podstawie jakich dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji w tym zakresie nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Uzasadnienie wyroku wskazuje, iż Sąd I instancji miał na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału oraz okoliczności przemawiające również na korzyść R. F. o czym świadczy chociażby umorzenie postepowania co do czynu z art. 258 § 3 k.k.

Z uzasadnienia tego zarzutu wynika, iż Sąd Okręgowy przypisał skazanemu sprawstwo i winę co do czynów opisanych w punktach III-XC, XCII-XCV oraz XCVII-CXI podczas, gdy z relacji świadków i współoskarżonych wynika, że R. F. nie był osobą bezpośrednio wręczającą korzyść majątkową sędziom i obserwatorom tych spotkań. Z takim stanowiskiem i zarzutem nie sposób się oczywiście zgodzić. Zapomina obrońca oskarżonego, że działał on wspólnie i w porozumieniu z tymi osobami (przeważnie działaczami poszczególnych klubów), które fizycznie przekazywały korzyść lub jej obietnicę, jak i z osobami (sędziowie czy też obserwatorzy meczów), które je przyjmowały. Odbywało się to więc w ramach przestępczego porozumienia tych osób, w ramach którego osoby te, w tym R. F., wypełniały określone role. Rola zaś oskarżonego polegała na udzielaniu obietnicy korzyści uczestnikom i organizatorom zawodów w zamian za nieuczciwe zachowania podczas nich, a następnie kontaktowaniu ze sobą tych właśnie osób z przedstawicielami klubów, którzy fizycznie przekazywali im korzyści. W związku z tym do odpowiedzialności R. F. z art. 296 § 2 k.k. za wyżej wskazane czyny nie było konieczne osobiste wręczanie przez niego sędziom lub obserwatorom łapówek, gdyż tym zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami zajmowały się inne osoby. Takie stanowisko zajął Sąd I instancji i należy je bez zastrzeżeń zaaprobować.

Za równie bezzasadny należało uznać zarzut obrazy przez Sąd orzekający przepisu art. 7 k.p.k., sformułowany w punkcie IIb apelacji obrońcy oskarżonego. Odnosi się on także do czynów o których mowa powyżej. Rzeczywiście Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jako dowody przemawiające za sprawstwem i winą R. F. w tym zakresie powołał się na analizy połączeń telefonicznych oskarżonego i ich umiejscowienie w systemie (...). Zgodzić się można z apelującą, iż nie utrwalono treści tych rozmów. Nie jest jednak tak jak zdaje się to sugerować obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji ustalił stan faktyczny i uznał winę R. F. tylko na podstawie tych zestawień i wykazów. Jeżeli bowiem weźmie się pod uwagę cały zebrany materiał dowodowy i jego analizę przeprowadzoną w uzasadnieniu wyroku to nietrudno zauważyć, iż żaden z czynów zarzuconych oskarżonemu nie został mu przypisany przez Sąd orzekający tylko i wyłącznie na podstawie takiego dowodu. W każdym przypadku skazania R. F. dowodami podstawowymi były przecież dowody o charakterze osobowym. Chodzi tu mianowicie o relacje świadków i współoskarżonych - działaczy, sędziów i obserwatorów. Podstawowe znaczenie mają zwłaszcza zeznania i wyjaśnienia osób "działających" z ramienia poszczególnych klubów: W. K. (2) (zarzuty dotyczące meczów (...) - czyny III-XXXVI części wstępnej zaskarżonego wyroku oraz dotyczące meczów (...) - czyny XXXVII-XXXIX), M. J. (1) (zarzuty dotyczące spotkań (...) - czyny XL-LVIII oraz XCII-XCIII części wstępnej), D. P. (1) (zarzuty związane z meczami (...) - czyny LIX-LXXXIV części wstępnej wyroku), J. W. (1) (zarzuty dotyczące meczów (...) - czyny LXXXV-XC i XCIII części wstępnej) czy też S. P. (1) (zarzuty związane z meczami P. B. - czyny XCIX-CII części wstępnej wyroku). Zaakcentować należy, iż co do zasady w tych przypadkach mamy do czynienia nie tylko z relacjami tych osób i wykazami połączeń telefonicznych. Znajdują one bowiem potwierdzenie również w zeznaniach i wyjaśnieniach innych świadków i oskarżonych. Dowodami zbieżnymi z zeznaniami W. K. (2) są relacje sędziów i obserwatorów poszczególnych spotkań oraz innych osób. Mowa tu o M. W. (2), D. M. (1), K. W. (1), B. K., W. P., Z. R. (1), A. K. (2), P. Ł., D. G., K. B. (1), A. T., R. P. (1), M. N. (1), P. K. (2), P. W. (1), R. K., S. B. (1), A. K. (3), A. K. (1), M. K. (1), M. S. (1), którzy jako sędziowie główni prowadzili spotkania (...) i przyjęli korupcyjne propozycje. Obserwatorami tych spotkań działającymi w porozumieniu z nimi, oskarżonym oraz W. K., którzy potwierdzili relacje tego ostatniego byli natomiast: T. K. (1), K. M., P. C., S. Ż., J. R., J. M. (1), M. J. (2), K. P. (1), M. D. (1). Zeznania tego ostatniego są o tyle istotne, że był on nie tylko obserwatorem kilku spotkań (również innych klubów), ale też pośredniczył on pomiędzy oskarżonym a sędziami i obserwatorami, do których, używając języka potocznego, R. F. "nie miał dojścia". Podobnie wyjaśnienia i zeznania M. J. (1), D. P. (1), J. W. (1) i S. P. (1) znajdują potwierdzenie zarówno w relacjach części z wymienionych wyżej osób, jak i innych sędziów i obserwatorów będących uczestnikami lub organizatorami meczów (...), (...), (...), (...) czy P. B.. Osoby te zostały wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i nie ma konieczności wymieniania ich po raz kolejny. Należy zauważyć, iż w odniesieniu do nielicznych czynów korupcyjnych przypisanych oskarżonemu mamy do czynienia z sytuacją, gdy obciąża go tylko jedna osoba. Mowa tu o zarzutach opisanych w części wstępnej wyroku Sądu I instancji w punktach III, XIII, XXXIII, XXXVII, XXXIX (zeznania W. K. (2)), XLIII (zeznania MJuraka), LXII (zeznania D. P.), XCIV, XCV (zeznania Z. R.), XCVII (wyjaśnienia T. P.) oraz CIII (zeznania M. W.). Prawidłowo jednak Sąd Okręgowy ocenił relacje tych osób jako zasługujące na wiarę właśnie w świetle innych dowodów, w tym wykazów połączeń telefonicznych. O ile bowiem rację ma autorka apelacji, że na tej podstawie nie można zweryfikować treści rozmów prowadzonych przez powyższych świadków bądź oskarżonych to potwierdzają one już chociażby fakt połączeń z oskarżonym. Nie bierze przy tym pod uwagę obrońca oskarżonego dziwnego zbiegu okoliczności polegającego na ożywieniu kontaktów telefonicznych R. F. z działaczami klubowymi, sędziami i obserwatorami konkretnych meczów właśnie albo w przeddzień tych zawodów albo w dniu spotkania. Taką okoliczność słusznie uznał Sąd I instancji za potwierdzenie relacji W. K. (2), M. J., D. P., Z. R., T. P. i M. W. i trafnie uznał oskarżonego za winnego popełnienia także tych czynów. Ocena dowodów przeprowadzona przez ten Sąd nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia dyspozycji przepisu art. 7 k.p.k. Należy przy tym zaznaczyć, iż apelująca nie kwestionuje wiarygodności zeznań i wyjaśnień osób obciążających R. F.. Pomimo tego zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to dobry moment aby odnieść się do tej kwestii przez pryzmat oceny dokonanej przez Sąd I instancji, tym bardziej że jest ona podważana w innych apelacjach.

Oczywiście maja rację obrońcy, że mamy do czynienia z relacjami osób, które chciały i poddały się karze uzgodnionej z oskarżycielem publicznym. Mowa tu przy tym o karach stosunkowo łagodnych mając na uwadze rozmiar "działalności " takich osób jak W. K. (2), M. J., R. M. czy D. P.. Bez wątpienia składając obciążające innych oskarżonych wyjaśnienia a potem zeznania odnieśli oni określoną korzyść w postaci łagodniejszego potraktowania jeżeli chodzi o wymiar kary. Należy się zgodzić ze stanowiskiem, wyrażanym zresztą w orzecznictwie wielokrotnie, iż do relacji takich osób trzeba podchodzić ze szczególną ostrożnością. Muszą być one oceniane pod kątem całego materiału dowodowego i znajdować w nim potwierdzenie. Analizując uzasadnienie zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, iż Sąd Okręgowy dając co do zasady wiarę relacjom osób obciążających R. F. i innych oskarżonych w tej sprawie dokonał prawidłowej ich oceny. Zauważyć przecież trzeba, o czym była mowa wyżej, iż relacje tych świadków znajdują potwierdzenie w innych dowodach, w tym również osobowych. Ogółem oskarżonego R. F. obciążają wyjaśnienia i zeznania kilkudziesięciu osób. Aby zakwestionować wiarygodność tych dowodów należałoby wykazać, że istniało pomiędzy nimi jakieś porozumienie mające na celu przypisanie mu czynów, których w rzeczywistości nie popełnił, co przy tak dużej ilości oskarżonych i świadków pomawiających R. F. jest założeniem irracjonalnym. Zważyć trzeba, iż relacje te wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość, nie tylko co do R. F. ale i innych oskarżonych. Istotne jest to, iż są one ponadto konsekwentne (z wyjątkiem zeznań R. M. złożonych na rozprawie co do G. G. o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia). Należy więc uznać, iż Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych nie popełnił błędu przyjmując za ich podstawę wyżej wymienione dowody i dokonał prawidłowej, zgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. ich oceny.

Reasumując, nie można się więc zgodzić z obrońcą R. F., że przypisano mu popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa o charakterze korupcyjnym jedynie na podstawie wykazu połączeń telefonicznych.

Za bezzasadny należy również uznać zarzut obrazy przepisu art. 410 oraz art. 424 § 1-3 w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 ust. 1-3 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Zarzut ten odnosi się do niewłaściwej, zdaniem apelującej, formy uzasadnienia wyroku i sporządzenia go w sposób nieuwzględniający całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Dotyczy on więc w istocie rzeczy nie nieuwzględnienia wszystkich istotnych okoliczności jako podstawy wyroku. ale ich braku w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Przy tak postawionym zarzucie obrońca R. F. nie wskazuje jaki wpływ na treść orzeczenia miałoby mieć wadliwe sporządzenie jego uzasadnienia. Jest to przecież czynność dokonywana już po wydaniu wyroku.

Zgodzić się można, iż mogłoby to ograniczać prawo do obrony oskarżonego, ale jedynie w wypadku, gdyby uzasadnienie było sporządzone w sposób uniemożliwiający postawienie zarzutów czy też uniemożliwiający instancyjną kontrolę orzeczenia. Wbrew opinii wyrażonej przez skarżącą z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Stawiając przedmiotowy zarzut obrońca R. F. stwierdza, iż Sąd Okręgowy przytaczając krótki stan faktyczny w ramach każdego czynu wskazał jedynie dowody, na których się oparł przy jego ustalaniu, nie wskazał natomiast w oparciu o jakie przesłanki dał wiarę tym właśnie dowodom i dlaczego odmówił wiarygodności innym dowodom.

Tymczasem ocena dowodów i to zarówno tych, którym Sąd I instancji przydał cechę wiarygodności jak i tym, którym nie dano wiary została przeprowadzona w części 2 formularza-uzasadnienia, poświęconej właśnie ocenie dowodów. W części 2.1 wskazano dowody będące podstawą ustalenia faktów oraz powody ich uznania. Sąd Okręgowy omówił tu właśnie między innymi takie dowody jak zeznania W. K. (2), M. D., M. J., R. M., A.S., S. P.. D. P. i wielu innych osób. Z kolei w części 2.2 wskazano dowody, które uznano za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów. Sąd I instancji ocenił tu wyjaśnienia oskarżonych w niniejszej sprawie nie przyznających się do winy, w tym również R. F.. W obu częściach uzasadnienia przedstawiono powody uznania bądź nieuznania danego dowodu za wiarygodny. Można się zgodzić, iż w niektórych przypadkach to uzasadnienie jest zbyt lakoniczne i nie zawiera dogłębnej analizy ocenianych dowodów, jasno jednak z niego wynikają przyczyny dla których dano wiarę np. zeznaniom M. D. a odmówiono wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Jak już wyżej była mowa ocena dowodów została przeprowadzona w sposób zgodny z zasadami wynikającymi z przepisu art. 7 k.p.k. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada też w ocenie Sądu Apelacyjnego wymogom określonym w art. 424 k.p.k. Wskazano w nim bowiem, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Uzasadnienie zawiera także wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku jak i wskazanie okoliczności, które Sąd Okręgowy miał na względzie przy wymiarze kary. Uzasadnienie jakkolwiek zwięzłe przedstawia w sposób jasny i logiczny powody rozstrzygnięcia, również co do osoby oskarżonego R. F.. Sąd odwoławczy nie miał z powodu takiego czy innego sposobu sporządzenia uzasadnienia i formy w jakiej zostało sporządzone utrudnionej kontroli orzeczenia wydanego przez Sąd I instancji. Nie można się więc zgodzić z obrońcą oskarżonego, że uzasadnienie to uniemożliwia postawienie orzeczeniu skutecznie zarzutów odwoławczych i narusza w ten sposób przepisy o prawie oskarżonego do obrony przytoczone w zarzucie.

Bezpodstawny jest zarzut sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym stanowi przepis art. 99a k.p.k. Przepis ten wszedł w życie z dniem 5 grudnia 2019 roku, zaś wyrok w sprawie III K 266/10 został wydany w dniu 16 grudnia 2019 roku. W związku z tym Sąd Okręgowy miał nie tylko prawo, ale w zasadzie obowiązek sporządzenia go w sposób wskazany w art. 99a k.p.k.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego R. F. lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sad Okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która miałaby wpływ na treść orzeczenia. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzono w sposób, który nie narusza prawa do obrony i umożliwia merytoryczną kontrolę orzeczenia. Brak jest też podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.3.

III.rażącą surowość orzeczonej względem oskarżonego kary pozbawienia wolności, wyrażającą się w wymierzeniu ww. bezwzględnej kary pozbawienia wolności w sytuacji gdy kara o charakterze izolacyjnym przekracza stopień winy oraz – co równie istotne – koliduje z wyjątkowo trudną sytuacją zdrowotną oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można uznać kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej przez Sąd I instancji za rażąco surową, jeżeli się zważy na okoliczności podmiotowe i przedmiotowe sprawy. Zadaniem Sądu odwoławczego uwzględnia ona dyrektywy wymiaru kary wynikające z przepisu art. 53 § 1 i 2 k.k. Słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów jak również fakt znacznej ilości czynów przez niego popełnionych. Przypisano mu przecież sprawstwo co do około 100 czynów jednostkowych. Rola R. F. w porównaniu do innych oskarżonych w popełnianiu przestępstw była nie tylko zdecydowanie większa ale i nadrzędna. To w jego osobie skupiały się nici przestępczej działalności grupy. Nie można pomijać, iż z działalności tej R. F. uzyskiwał konkretne korzyści materialne lub osobiste, co ma znaczenie dla oceny jego motywacji. Mając to wszystko na względzie wymierzenie kary pozbawienia wolności w rozmiarze 4 lat i 6 miesięcy nie przekracza stopnia winy, jeżeli się zważy, iż Sąd I instancji mógł wymierzyć w niniejszej sprawie (stosując obostrzenia przewidziane w przepisie art. 64 § 2 k.k. w zw. z treścią przepisu art. 65 § 1 k.k.) karę pozbawienia wolności w granicach od 4 miesięcy do 7 lat i 6 miesięcy. Sąd Okręgowy rzeczywiście nie wziął pod uwagę złego stanu zdrowia oskarżonego co jest jednym z elementów warunków osobistych sprawcy. Przy takiej jednak ilości okoliczności obciążających ten element nie jest na tyle istotny, by mógł wpłynąć znacząco na wymiar kary.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary pozbawienia wolności w wysokości pozwalającej na jej warunkowe zawieszenie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd I instancji jest adekwatny do okoliczności podmiotowych i przedmiotowych sprawy. Kara ta uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Brak jest przesłanek do złagodzenia kary pozbawienia wolności.

3.4.

Obrońca oskarżonego Ł. B. (1) – adw. M. K. (2) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. (w odniesieniu do czynu opisanego w pkt VII części dyspozytywnej wyroku) wobec niewyjaśnienia przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przede wszystkim na czym polegało dokonanie występków przypisanych oskarżonemu, w odniesieniu do każdego z przypisanych mu czynów, jak też dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, przy jednoczesnym naruszeniu zasady obiektywizmu i pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść Ł. B. (1), w szczególności treści jego wyjaśnień, jak też wyjaśnień, jak też wyjaśnień pozostałych współoskarżonych i nie przeprowadzenie przez sąd logicznego wywodu wskazującego , w jaki sposób i na podstawie jakich dowodów Sąd doszedł do przekonania, iż Ł. B. (1) dopuścił się popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k., a w konsekwencji brak jest dokładnego wyjaśnienia podstawy faktycznej zapadłego orzeczenia, w szczególności brak dokładnego wyjaśnienia, na jakich dowodach Sąd I instancji oparł wniosek o odpowiedzialności oskarżonego Ł. B. (1).

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść (w odniesieniu do czynu opisanego w pkt VII części dyspozytywnej wyroku), polegający na uznaniu, że oskarżony Ł. B. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z innymi oskarżonym w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw w latach 2003-2006 oraz, że wspólnie z innymi ustalonymi osobami popełniał przestępstwa opisane w pkt VIII zaskarżonego wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów winna prowadzić do wniosków przeciwnych, a mianowicie, że oskarżony Ł. B. (1) nie działał w żadnej grupie przestępczej o charakterze zorganizowanym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można się zgodzić ze stanowiskiem wyrażonym w apelacji obrońcy oskarżonego Ł. B., iż oskarżony ten nie miał świadomości, że działa w zorganizowanej grupie przestępczej. Już sam fakt, iż oskarżony uczestniczył w co najmniej trzech spotkaniach, w których w zamian za nieuczciwe zachowanie, przyjął korzyść majątkową lub jej obietnicę od przedstawicieli trzech różnych klubów, wskazuje że Ł. B. nie tylko miał taką świadomość, ale przynajmniej godził się na działania przestępcze w ramach grupy. Z oskarżonym kontaktował się również R. F., którego rola i działanie było powszechnie znane w środowisku sędziowskim. Okoliczności przestępstw opisanych w punktach 156,157 i 159 aktu oskarżenia oraz zasady doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przemawiają za sprawstwem oskarżonego odnośnie czynu z art. 258 § 1 k.k. Ł. B. jako sędzia piłkarski obracający się w tym środowisku i utrzymujący z nim kontakty z pewnością posiadał chociażby ogólna wiedzę o zakresie przestępczej działalności R. F. i innych sędziów i obserwatorów. Tak więc Sąd I instancji nie popełnił błędu przypisując oskarżonemu w punkcie VII części dyspozytywnej popełnienie czynu opisanego w punkcie CXII części wstępnej i nie dopuścił się obrazy przepisu art. 7 k.p.k. Nie można też mówić o obrazie przepisów art. 366 § 1 i 410 k.p.k. poprzez odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom Ł. B. i innych oskarżonych nie przyznających się do winy w tym zakresie. W związku z powyższym należy też stwierdzić, iż oceniając materiał dowodowy w tej materii Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych.

Wniosek

uniewinnienie od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i przyjął na jego podstawie, że oskarżony uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie dopuścił się również błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby wpływ na treść orzeczenia.

3.5.

3.obrazę prawa materialnego, a to art. 12 k.k., która miała wpływ na treść orzeczenia (w odniesieniu do czynu opisanego w pkt VIII części dyspozytywnej wyroku), poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż czynności sprawcze opisane w pkt od CXIII do CXVI części wstępnej wyroku (tj. w pkt od 156 do 159 aktu oskarżenia) stanowią odrębne przestępstwa, podczas gdy z pisemnych motywów uzasadnienia wyroku wynika, iż tworzą one nierozerwalną całość, zarówno w aspekcie czasowym ich popełnienia, tożsamości czynności sprawczych jak i strony podmiotowej czynu.

4.rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności, a także kary łącznej wynikająca z faktu, że jednorodne, podjęte w krótkich odstępach czasu zachowania zostały zakwalifikowane, jako odrębne przestępstwa, co skutkowało niesłusznym wymierzeniem kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisu art. 12 k.k. należy uznać za bezpodstawny. Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował czyny przypisane oskarżonemu w punkcie VIII części dyspozytywnej wyroku jako ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Słusznie podkreślono w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, że Ł. B. w krótkich odstępach czasu, wykorzystując tę samą sposobność, popełnił kilka przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok co do któregokolwiek z nich.

Nie można się zgodzić z argumentacją, iż oskarżony już przed popełnieniem pierwszego czynu miał ten sam zamiar w stosunku do pozostałych. W tym bowiem momencie nie miał on przecież wiedzy i świadomości, że będą mu złożone kolejne konkretne propozycje korupcyjne. Należy zauważyć, iż popełnienie kolejnych przestępstw było uzależnione nie całkiem od niego, ale od osób proponujących mu korzyść lub jej obietnicę w zamian za nieuczciwe zachowanie. W tej sytuacji trafnie Sąd Okręgowy uznał, że mamy tu do czynienia nie z góry powziętym zamiarem, ale z wykorzystaniem takiej samej sposobności.

Nawiasem mówiąc nie zawsze zastosowanie przez sąd konstrukcji przewidzianej w art. 12 § 1 k.k. będzie korzystniejsze dla oskarżonego niż przyjęcie ciągu przestępstw. Oczywiście w tym pierwszym przypadku zostaje on skazany za jeden czyn i nie ma zastosowania obostrzenie kary o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. Należy jednak zauważyć, iż w realiach sprawy Ł. B., któremu przypisano tylko klika przestępstw z art. 296b § 1 k.k., to obostrzenie w ogóle nie wchodziło w grę. Uznanie natomiast, iż popełnił on czyn ciągły oznaczałoby, iż działał on właśnie z góry powziętym zamiarem popełniania czynów zabronionych. To z kolei wpływałoby na ocenę jego motywacji, warunków osobistych, a w konsekwencji na zwiększenie stopnia zawinienia. Od stopnia winy zależy natomiast bezpośrednio wymiar kary, co wynika jasno z treści przepisu art. 53 §1 k.k. Niewykluczone więc, iż zastosowanie przez Sąd I instancji przepisu art. 12 § 1 k.k. oznaczałoby wymierzenie mu surowszych kar niż te orzeczone w punkcie VIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

W związku z powyższym nie znajduje podstaw zarzut wymierzenia kar jednostkowych i kary łącznej za przestępstwa o których mowa w powyższym rozstrzygnięciu. Trzeba stwierdzić, że kary jednostkowe za czyny z art. 296b § 1 k.k. i kara łączna orzeczone przez Sąd Okręgowy, nie są nie tylko rażąco surowe, ale w ogóle nie noszą cech surowości, zważywszy na stopień szkodliwości społecznej tych przestępstw.

Co prawda w apelacji nie zawarto wniosku o uniewinnienie od któregokolwiek z czynów 156-159 z aktu oskarżenia, jednakże Sąd Apelacyjny wyeliminował z ciągu przestępstw czyn zarzucony Ł. B. w punkcie 158 aktu oskarżenia (punkt CXV części wstępnej zaskarżonego wyroku). Wyrok Sądu I instancji został bowiem zaskarżony w całości na korzyść oskarżonego, a Ł. B. nie przyznał się do winy. Obligowało to Sąd odwoławczy do kontroli czy słusznie przypisano temu oskarżonemu popełnienie wszystkich czynów o których mowa w punkcie VIII części dyspozytywnej. Należy stwierdzić, iż co do meczu (...)- (...) rozegranego 16 października 2004 roku, Sąd Okręgowy oparł się na dowodach, które nie wskazują jednoznacznie na winę oskarżonego. Wyjaśnienia i zeznania złożył co do tego spotkania W. K. (2). Nie negując wiarygodności świadka zauważyć trzeba, iż nie kontaktował się on osobiście lub telefonicznie z oskarżonym, ani też sam nie wręczył mu pieniędzy za nieuczciwe zachowanie. Stwierdził jedynie, że poprosił R. F. o złożenie propozycji korupcyjnej Ł. B.. Jego relacja opiera się więc na tym co przekazał mu R. F., którego wiarygodność w całej sprawie budzi wątpliwości. Nawet jednak z tej relacji, jak zeznaje W. K. (2), wynika, że gdy oskarżony dowiedział się, że obserwatorem meczu jest D., stwierdził, że będzie sędziował "to co na boisku". W. K. (2) zeznał również, że na polecenie R. F., przekazał po meczu zakończonym remisem 1-1 kwotę 6000 złotych M. D. (1), który miał ją wręczyć oskarżonemu. Rzecz jednak w tym, iż z wyjaśnień M. D. (np. k. 3149, t.XVI ), na które powołuje się Sąd Okręgowy, nie wynika, aby kwotę tę przekazał on Ł. B.. Stwierdził, że nie pamięta sytuacji, aby W. K. (2) wręczył mu pieniądze, ale raczej było to niemożliwe, gdyż miał on płacić tylko za zwycięstwo K., a mecz zakończył się remisem. Nawet jednak gdyby przyjąć, iż oskarżony otrzymał po meczu korzyść majątkową, to brak jest wypełnienia wszystkich znamion ustawowych określonych w art. 296b § 1 k.k. Nie sposób bowiem uznać, iż oskarżony wyraził gotowość i zgodę na przyjęcie korzyści lub jej obietnicy w zamian za nieuczciwe zachowanie. Nie przeczy temu nawet ewentualne przyjęcie po meczu kwoty 6000 złotych. Jak wynika z akt sprawy były sytuacje, gdy składający korupcyjne propozycje wręczali pieniądze sędziom także wtedy, gdy prowadzili oni zawody bezstronnie, ale wynik spotkania był korzystny dla ich drużyny. Były przecież przypadki, gdy sędziowie odmawiali przyjęcia korzyści, stwierdzając, że sędziowali uczciwie. Oskarżony postąpił inaczej, ale można to w tej sytuacji oceniać jedynie jako zachowanie nieetyczne, ale nie wyczerpujące znamion przestępstwa.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że czyny opisane w punktach CXIII-CXVI jego części wstępnej stanowią jeden czyn i zastosowanie art. 12 k.k. ewentualnie uchylenie tego wyroku w całości co do oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował zachowania oskarżonego w ramach przepisu art. 91 § 1 k.k. Brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.6.

5.rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego Ł. B. (1) za zarzucane mu czyn, poprzez orzeczenie jej w rozmiarze przekraczającym stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu, na skutek dowolnego rozważenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o karze, tj. właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się oskarżonego po jego popełnieniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już wyżej wspomniano kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu (zarówno jednostkowe jak i łączną) nie można uznać za rażąco surowe i niewspółmierne z tego punktu widzenia do stopnia winy. Uwzględniają one dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 k.k. Tym niemniej z uwagi na uniewinnienie Ł. B. od czynu opisanego w punkcie 158 aktu oskarżenia (czyn CXV części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego) i przyjęcie ciągu przestępstw złożonych jedynie z czynów 156, 157 i 159 (według a/o) dokonano w punkcie Ib części dyspozytywnej niniejszego wyroku obniżenia kary z 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny z 200 do 120 stawek dziennych. Konsekwencją powyższego było obniżenie wysokości kary łącznej pozbawienia wolności z 1 roku i 8 miesięcy do 1 roku i 2 miesięcy. Należało też uchylić zawarte w punkcie XI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku orzeczenie o przepadku równowartości korzyści majątkowej w kwocie 6000 złotych jako bezpodstawne z uwagi na uniewinnienie Ł. B. od zarzutu 158 aktu oskarżenia.

Wniosek

uchylenie orzeczenia o karze łącznej zawartego w punkcie IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku ewentualnie uchylenie tego wyroku w całości co do oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Obniżenia wysokości kar pozbawienia wolności i grzywny oraz uchylenia orzeczenia dotyczącego kary łącznej pozbawienia wolności dokonano lecz nie z przyczyn wskazanych w zarzucie apelującego. Brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.7.

Obrońcy oskarżonego G. G. (1) – adw. W. O. i adw.P. S. (3) – zaskarżyli wyrok w zakresie co do winy w pkt CXXXIII, CXXXIV, CXXXV, CXXXVI, CXXXVII, CXXXIX , zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegającą na dokonaniu skrajnie jednostronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności tylko tej części, który korespondował z przyjętą przez Sąd I instancji wersją wydarzeń z jednoczesnym całkowitym pominięciem ustosunkowania się do tego zakresu materiału dowodowego, który podważa poczynione ustalania Sądu I instancji przy braku wskazania w uzasadnieniu wyroku, dlatego Sąd uznał za udowodnione poszczególne czynu objęte zarzutami, za które skazał oskarżonego, na jakich się oparł dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k., polegającą na całkowitym pominięciu analizy złożonych w toku procesu obszernych wyjaśnień oskarżonego G. G. (1), który w sposób szczegółowy ustosunkował się do wszystkich okoliczności sprawy, ograniczając się do wskazania, iż oskarżony nie przyznał się do żadnego z zarzucanych mu czynów. Sąd uznał, że nie polegają one na prawdzie, marginalizując bez podania przyczyn ich wartość dowodową, a sprawstwo oskarżonego ustalił na podstawie „nie budzących wątpliwości” zeznań świadków M. J. (1), R. M. (2) i D. P. (1);

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. – polegającą na sporządzeniu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w taki sposób, że stanowiące podstawę poczynionych przez Sąd I instancji zasadniczych ustaleń faktycznych zostały oparte na powołanych en bloc zeznaniach świadków M. J. (1), R. M. (2) i „zeznaniach” D. P. (1). Sąd każdorazowo do poszczególnych fragmentów ustalonego stanu faktycznego powołuje wszystkie zeznania złożone przez tychże świadków sprawie, uniemożliwiając tym samym weryfikację tychże ustaleń;

- art. 391 § 2 k.p.k. – poprzez bezpodstawne przyjęcie, że Sąd mógł wyłącznie odczytać wyjaśnienia D. P. (1) z innego postępowania, pomimo celowego niestawiennictwa D. P. (1) na rozprawie, uznając jednocześnie te wyjaśnienia jako tożsame z zeznaniami świadka, bez uprzedniego pouczania go o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań i braku swobodnej relacji świadka, co dopiero pozwalało mu w takim wypadku również na odczytanie jego wyjaśnień z innego postępowania przy równoczesnym uznaniu tychże „zeznań” jako w pełni wiarygodnych i zasadniczych dla ustaleń faktycznych;

- art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 350 k.p.k. – poprzez bezpodstawne zaniechane doprowadzenia świadka D. P. (1) na rozprawę pomimo braku okoliczności wyłączająca taką konieczność i posiadanych informacji o osobistym udziale świadka w innym równolegle toczącym się procesie przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia oraz deklaracji pełnomocnika świadka o stawiennictwie na rozprawie, opierając się na fakcie braku osobistego odebrania wezwania przez świadka przy jednoczesnym sprzeciwie obrony;

- art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 168a k.p.k. - poprzez przychylenie się do wniosku oskarżyciela i dopuszczenie dowodów w postaci tzw. analiz z bilingów telefonicznych i potwierdzeń logowania w stacji (...), uzyskanych wbrew postanowieniom ustawy Prawo telekomunikacyjne, po okresie retencji, przy cym dane te zostały uzyskane w wyniku działań prokuratora (funkcjonariusza publicznego – art. 115 § 13 pkt 3 k.k.), w związku z pełnieniem obowiązków służbowych (prowadzeniem niniejszej sprawy);

- art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. – poprzez dopuszczenie dowodów w postaci tzw. analiz z bilingów telefonicznych, uzyskanych wbrew postanowieniem ustawy Prawo telekomunikacyjne, po okresie retencji, mimo, że „dowody te” nie tylko były niedopuszczalne (art. 168a k.k.) lecz w istocie były nieprzydatne do stwierdzenia okoliczności, czyli potwierdzenia prowadzenia treści rozmów o charakterze korupcyjnym, złożeniu i przyjęciu propozycji korupcyjnej przez konkretną osobę. Dowód ten został zastosowany przez prokuratora w trakcie pierwszych przesłuchań jako forma nacisku psychologicznego na podejrzanych i wprowadzenia ich w błąd co do zakresu posiadanej przez prokuratora informacji;

- art. 171 § 4 k.p.k. w zw. z art. 171 § 7 k.p.k. – poprzez dopuszczenie dowodów w postaci przesłuchań podejrzanych: G. G. (1), M. J. (1), R. M. (2) z postępowania przygotowawczego, które zostały uzyskane za pomocą pytań sugerujących osobie przesłuchiwanej treść odpowiedzi. Zdecydowania większość pytań oskarżyciela zadawana świadkom i podejrzanym, oparta została na ujawnianiu przed odpowiedzią, tak wypreparowanych z bilingów, które w świetle stawianych zarzutów lub pytań jednoznacznie wskazywały na odpowiedź, której oczekiwał przesłuchujący, Jako powszechny w tym postępowaniu sposób „przygotowania osoby przesłuchiwanej” do odpowiedzi jest początek pytania w brzmieniu: „z analizy połączeń telefonicznych wynika że dzień przed meczem (…) przy czym nie informowano osoby przesłuchiwanej, że nie ma nagrania tego połączenia. Prokurator wywierał w ten sposób nacisk psychiczny na podejrzanego, że wie więcej niż wie w rzeczywistości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W apelacji zarzucono Sądowi I instancji liczne naruszenia przepisów postępowania, które miały mieć wpływ na treść orzeczenia. Zadaniem Sądu odwoławczego zarzuty te co do zasady nie zasługują na uwzględnienie. Za bezzasadny uznać należy zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. Co do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny podstawowych dowodów o charakterze osobowym była mowa w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia. Stwierdzenia tam zawarte odnoszą się również do sytuacji G. G. i relacji obciążających go przede wszystkim R. M. i D. P..

Zarzuty apelacji odnoszące się do osoby D. P. (1) kwestionują samą możliwość odczytania przez Sąd Okręgowy jego wyjaśnień w charakterze oskarżonego w innym postępowaniu. Obrona zarzuca więc obrazę przepisu art. 391 § 2 k.p.k., ale również podnosi w tym kontekście, iż Sąd orzekający nie wykorzystał wszystkich możliwości sprowadzenia świadka na rozprawę. Zarzut ten należy uznać za bezpodstawny. Sąd I instancji przez kilka miesięcy podejmował przecież różne działania mające na celu osobiste stawiennictwo D. P.. Czynności te nie przyniosły jednak rezultatu i świadkowi nie udało się doręczyć z różnych przyczyn wezwania. Nie można więc mówić o obrazie przepisu art. 391 § 1 w zw. z art. 350 k.p.k. W związku z powyższym, skoro świadkowi nie można było doręczyć wezwania, Sąd Okręgowy miał pełne podstawy do odczytania w trybie art. 391 § 2 k.p.k. jego wyjaśnień złożonych w innej sprawie nie naruszając przy tym prawa oskarżonego do obrony. Należy pamiętać, iż środki o których mowa w przepisach art. 285 § 2 i 287 § 2 k.p.k. można stosować tylko w sytuacji, gdy świadkowi skutecznie doręczono wezwanie.

Obrońcy oskarżonego zarzucają również Sądowi I instancji dowolną ocenę wyjaśnień D. P. i niesłuszne uznanie jego relacji odnoszących się do G. G. za wiarygodne. Także z tym zarzutem nie można się zgodzić. Należy zauważyć, iż D. P. składał obszerne wyjaśnienia nie tylko co do osoby tego oskarżonego, ale co do wielu innych osób oskarżonych w tej sprawie. Relacje te zostały potwierdzone innymi dowodami - wyjaśnieniami i zeznaniami sędziów i obserwatorów spotkań (...) oraz wykazami rozmów telefonicznych. Trzeba też podkreślić, że swoimi relacjami D. P. obciążał przecież również siebie. I chociaż z pewnością liczył przy tym na możliwość łagodniejszej kary, to nie było w jego interesie mówienie o zdarzeniach korupcyjnych z jego udziałem, które nie miały miejsca i pomawianie przy tym osób niewinnych. Świadek ten nie miał żadnego osobistego powodu, aby zachować się w ten sposób wobec oskarżonego G. G.. Jego relacja co do okoliczności związanych z meczem (...) rozegranym w dniu 17 października 2003 roku (czyn opisany w punkcie CXXXIV części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego) jest stanowcza i szczegółowa. D. P. podał w jakim czasie i w jakim miejscu przekazał pieniądze oskarżonemu, opisał też przebieg rozmowy i ostrożne zachowanie G. G.. Jego wyjaśnienia w tym zakresie są pośrednio potwierdzone wykazami połączeń telefonicznych pomiędzy nim a R. F. oraz zarejestrowaną rozmową telefoniczną (t. CXCIV). Należy też zwrócić uwagę na ten fragment, w którym D. P. wyjaśnia, iż prawdopodobnie wręczał korzyść majątkową oskarżonemu także w innych przypadkach, ale ponieważ nie pamięta tych spotkań i ich okoliczności nie chce wyjaśniać na ten temat, żeby bezpodstawnie nie pomówić G. G.. To także wzmacnia wiarygodność jego relacji odnośnie meczu P.- (...). W tych okolicznościach należy stwierdzić, iż apelujący obrońcy zbyt dużą wagę przywiązują do faktu wypłacenia po meczu przez oskarżonego pieniędzy z bankomatu pomimo tego, że otrzymał już pieniądze od D. P.. Mogło tak się zdarzyć z zupełnie różnych przyczyn, nie mówiąc już o tym, że oskarżony jako człowiek inteligentny mógł to zrobić z premedytacją, właśnie po to aby na wszelki wypadek odwrócić od siebie podejrzenia. Podobnie nie można do końca zgodzić się z argumentem, iż G. G. jako czołowy polski sędzia mający przed sobą międzynarodową karierę miał zbyt dużo do stracenia przyjmując korupcyjne propozycje. W jego przypadku motyw finansowy, w przeciwieństwie do pozostałych oskarżonych, miał drugorzędne znaczenie. Oskarżony zdawał sobie jednak sprawę z faktycznej władzy jaką posiadał R. F. w ówczesnym czasie i właśnie z obawy przed zniszczeniem swojej kariery nie chciał, bądź nie potrafił przeciwstawić się temu choremu układowi, co paradoksalnie jednak ostatecznie jego karierę sędziowską zniszczyło.

Również ocena zeznań świadka R. M. (2) dokonana przez Sąd Okręgowy nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia zasad wynikających z art. 7 k.p.k. Słusznie Sąd I instancji za wiarygodne uznał relacje przedstawione przez świadka w toku postępowania przygotowawczego. Wówczas świadek obciążył G. G. podając, iż 2 razy przekazał mu pieniądze w zamian za "korzystne" dla (...) sędziowanie. R. M. opisał przy tym szczegółowo w jakich okolicznościach miały miejsce te sytuacje, zwłaszcza spotkanie w Z. po meczu z (...) w dniu 25 października 2003 roku. Faktem jest, iż na rozprawie świadek odwołał te wyjaśnienia, twierdząc, że pomówił oskarżonego, gdyż miał do niego urazę, ponieważ ten stanowczo odmówił rozmowy na temat korupcyjnych propozycji. Takie tłumaczenie należy uznać za niewiarygodne. Trzeba zauważyć, iż podobna sytuacja miała miejsce odnośnie oskarżonego J. G., który również miał powiedzieć R. M., żeby z takimi propozycjami do niego nie przychodził. Pomimo tego świadek nie obciąża bezpodstawnie J. G., ale za to obciąża G. G., którego zna prywatnie i który jest synem człowieka, którego zna osobiście od lat. Nie można przy tym zapominać, iż oskarżony w czasie przesłuchania w toku śledztwa, po okazaniu mu wykazu rozmów z R. M., przyznał się do popełnienia tego czynu oraz do przyjęcia korzyści w związku z meczem (...) K. - (...). Rzeczywiście jeszcze w toku postępowania przygotowawczego G. G. odwołał to przyznanie podając, iż wyjaśnił w ten sposób obawiając się zastosowania tymczasowego aresztowania, z uwagi na ówczesną sytuacje rodzinną. Wydaje się to mało wiarygodne, jeżeli się zważy, że podczas tego przesłuchania oskarżonego był obecny jego obrońca, z którym zresztą się wtedy konsultował.

Można się zgodzić, iż ocena wyjaśnień G. G. przeprowadzona przez Sąd Okręgowy jest lakoniczna. Mając jednak na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, że ocena relacji D. P. i R. M. (także co do spotkania (...) K. - (...) z 10 kwietnia 2004 roku, czyn CXXXVII części wstępnej zaskarżonego wyroku) oraz wyjaśnień oskarżonego, dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Nie można wiec mówić o naruszeniu przez ten Sąd przepisów art. 7, 410 i 424 k.p.k. w tym zakresie.

Jedyne wątpliwości co do oceny materiału dowodowego odnoszą się do czynu opisanego w punkcie CXXXV części wstępnej (czyn 199 wg aktu oskarżenia). Chodzi tu również o spotkanie (...) z 25 października 2003 roku, o którym mówił R. M.. Według prokuratury propozycje korupcyjny miały złożyć G. G. oba zainteresowane kluby. Podstawą ustaleń i przypisania oskarżonemu przez Sąd I instancji sprawstwa i winy w tym zakresie były wyjaśnienia i zeznania M. J. (1), "działacza" (...). Z jego relacji wynika, że nie znał oskarżonego i zwrócił się z prośba o pośrednictwo do R. F., oferując G. G. kwotę 40.000 złotych za wygraną (...). Rozmawiał z R. F. telefonicznie, być może ten z kolei rozmawiał równocześnie z oskarżonym, ale świadek nie był tego pewien podobnie jak i tego, co mówił wtedy G. G.. Jak stwierdził, do przekazania pieniędzy nie doszło z uwagi na wynik meczu - wygrana (...). Wynika więc z tego, że cała wiedza M. J. o rzekomym przyjęciu przez G. G. obietnicy korzyści majątkowej pochodzi od R. F., którego wiarygodność jest co najmniej wątpliwa. Wobec powyższego wykazy rozmów telefonicznych uznane jako dowód przez Sąd I instancji co najwyżej potwierdzić mogą jedynie fakt przeprowadzenia rozmów. Brak jest natomiast stuprocentowo pewnego dowodu bezpośrednio potwierdzającego złożenie przez R. F. propozycji oskarżonemu, a przede wszystkim potwierdzającego zgodę G. G. na przyjęcie obietnicy korzyści majątkowej.

Odnośnie obrazy przepisu art. 424 k.p.k. w kontekście formy i treści sporządzonego przez Sąd Okręgowy uzasadnienia wypowiedziano się już w punkcie 3.2 oceniając zasadność takiego zarzutu zawartego w apelacji obrońcy R. F.. W tym miejscu można jedynie podkreślić, iż rozważania powyższe dotyczą również oskarżonego G. G..

Nie można też podzielić podniesionego przez obrońców oskarżonego zarzutu obrazy art. 170 § 1 k.k. i art. 168a k.p.k. Przepisy art. 159 i następnych Prawa telekomunikacyjnego (Dz.U. 2021, poz.576, tekst jednolity z 30.03.2021 roku) były i są skierowane do dostawców publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych. Przewidują one rzeczywiście maksymalne okresy przechowywania danych dotyczących takich usług - w celu zapewnienia użytkownikom prawa do ewentualnej reklamacji. Nie oznacza to jednak, iż organy ścigania nie mogą uzyskać danych, które pochodzą z wcześniejszych okresów czasu, niż to stanowi ustawa np. zabezpieczenie ich podczas przeszukania podejrzanego, czy też właśnie odzyskanie ich z kart SIM lub pamięci jego telefonu. Nie można takiego sposobu ich uzyskania uznać za nielegalny. Pamiętać należy, że prokurator wydał w tym zakresie postanowienie dowodowe. Nie jest zresztą tak jak zdają się sugerować autorzy apelacji, iż wykazy rozmów telefonicznych stanowiły główny dowód dla Sądu I instancji przy uznaniu sprawstwa i winy oskarżonego. Wręcz przeciwnie - z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia jasno wynika, że dowodami takimi były źródła osobowe, zaś tzw. billingi zostały uznane za dowód w sposób pośredni je potwierdzający.

Za bezpodstawny należy uznać zarzut obrazy art. 171 § 4 i 7 k.p.k. Jeżeli chodzi o przesłuchania podczas śledztwa G. G., M. J. i R. M., to rzeczywiście w ich trakcie ujawniano tym osobom tzw. billingi z ich rozmów. Nie było jednak tak, żeby od tej czynności rozpoczynano pierwsze przesłuchanie, mogła się zdarzyć taka sytuacja podczas kolejnego z rzędu przesłuchania. Protokoły nie wskazują, aby przesłuchania oskarżonego, M. J. i R. M. składały się tylko z ich odpowiedzi na pytania przesłuchującego. Zaczynają się one przeważnie od swobodnych wypowiedzi, z wyjątkiem tych przesłuchań, które były niejako kontynuacją poprzedniego. Trzeba zauważyć, iż w niektórych przesłuchaniach G. G. brali udział jego obrońcy, którzy nie kwestionowali wówczas ich przebiegu. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że wyjaśnienia czy też zeznania oskarżonego, M. J. i R. M. zostały złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, a tym bardziej uzyskane wbrew zakazom wymienionym w § 5 art. 171 k.p.k.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzutów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest uzasadniony jedynie co do czynu opisanego w punkcie CXXXV części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego (czyn 199 wg aktu oskarżenia). W pozostałym zakresie Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść orzeczenia. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.8.

2.błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a w tym o zasadniczym znaczeniu:

- tj. zupełnie dowolnym i bezkrytycznym przyjęciu, iż G. G. (1) działał w zorganizowanej grupie przestępczej głównie w oparciu o zgromadzone wykazy rejestrów połączeń i telefonicznych przy jednoczesnym pominięciu istnienia szeregu dowodów przeczących udziałowi G. G. (1) w tej grupie, takich jak uzyskanie za mecz P.- (...) z 17 października 2003 roku krytycznie niskiej oceny 7.0 wystawionej przez rzekomego mentora i członka tejże grupy przestępczej ściśle z nim współpracującego obserwatora W. Ż. przy założeniu przez Sad a priori elementu charakteryzującego istnienie tejże grupy w postaci każdorazowego premiowania sędziów – członków grupy wysokimi notami, a nadto braku wykazania faktu uzyskania przez G. G. (1), jakiejkolwiek zawyżonej oceny obserwatora w całym okresie objętym zarzutami i związku z jego pozycją, czy awansem w strukturach sędziów (...);

- przyjęciu, iż oskarżony G. G. (1) w zakresie wszystkich czynów, za które został skazany przyjął obietnice korzyści majątkowej lub takowe korzyści majątkowe przyjął przy dokonaniu tychże ustaleń w oparciu o dowolnie wybrany materiał dowodowy ograniczający się w istocie do zeznań M. J. (1), R. M. (2) i „zeznań” D. P. (1), podpartych dowodem w postaci wykazów rejestrów połączeń telefonicznych przy jednoczesnym pominięciu lub zdezawuowaniu innych dowodów podważających możliwość przyjęcia sprawstwa oskarżonego G. G. (1), a w tym zwłaszcza: zeznaniom m.in.: świadka T. S. (1), świadka M. B. (1), świadka M. W. (4), faktu wypłaty kilkuset złotych gotówki z bankomatu na pokrycie kosztów podróży w czasie podróży z meczu (...) do domu, Wg sądu dokonał tego mając w tym czasie w kieszeni 15.000 zł w gotówce od D. P. (1);

- bezpodstawnym, dowolnym przyjęciu, że „analizy” połączeń telefonicznych i potwierdzenia logowania w stacjach (...) w stosunku do każdego z czynów, za które skazał G. G. (1), są dowodem popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy przy całkowitym braku znajomości ich treści stanowią one w istocie wyłącznie dowód dokonania połączenia lub próby dokonania połączenia między wskazanymi numerami telefonów (nawet nie osobami – przypadek świadka M. P.), w sytuacji gdy wszystkie osoby, które były stronami połączeń zaprzeczyły wprost, że odbyte w ich trakcie rozmowy miały jakikolwiek związek z korupcją piłce nożnej;

- braku konsekwencji i logicznej spójności w ocenie materiału dowodowego w zakresie „analizy” połączeń telefonicznych i potwierdzenia logowania w stacjach (...). Przy takiej samej treści tych „dowodów” w stosunku do każdego z czynów objętych zarzutami przy zarzucie CXXXVIII części wstępnej wyroku (dot. meczu z udziałem Ś. (...)) stwierdza, że „Dowodem takim nie mogły być ujawnione połączenia telefoniczne – nie wiadomo jaka była treść prowadzonych rozmów”. Ustalenie sprawstwa oskarżonych opierałoby się na domniemaniach i domysłach”. W pozostałych zarzutach te same połączenia telefoniczne stają się „ważnymi dowodami potwierdzającymi sprawstwo;

- całkowitym braku ustaleń kto, kiedy, na podstawie jakich kryteriów dokonał selekcji materiału w zakresie „analizy” połączeń telefonicznych i potwierdzenia logowania w stacjach (...). Z jakich przyczyn oskarżyciel nie przedstawił sądowi całego materiału uzyskanego w tym zakresie, w celu umożliwienia wrobienia sobie oceny jego wartości. Sąd nie podjął w tym kierunku żadnych działań, mimo iż w większości zarzutów uznał te połączenia jako ważne dowody;

- nieuwzględnieniu, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, przy ocenie zeznań świadków M. J. (1), R. M. (2), wyjaśnień D. P. (1), wyjaśnień podejrzanych G. G. (1), K. P. (1) i innych, następujących okoliczności:

• każda z ww. osób przed przesłuchaniem była umieszczana na okres 2 dni w izbie zatrzymań (osoby dotychczas nie karane, wyrwane z życia rodzinnego);

• dziennikarze, „nie wiadomo skąd” dowiadywali się o zatrzymaniu ww. osób;

• mecze, o które pytał prokurator odbyły się w kilka lat przed przesłuchaniem;

• mecze, w których uczestniczyły ww. osoby, było co najmniej kilkadziesiąt, a łącznie kilkaset;

• większość pytań oskarżyciela zadawana świadkom i podejrzanym, oparta na ujawnianiu, przed odpowiedzią, wypreparowanych danych z bilingów, które w świetle stawianych zarzutów lub pytań jednoznacznie wskazywały na odpowiedź, której oczekiwał przesłuchujący. Jako powszechny w tym postępowaniu sposób „przygotowania osoby przesłuchiwanej” do odpowiedzi jest początek pytania w brzmieniu: „z analizy połączeń telefonicznych wynika, że dzień przed meczem”;

które to okoliczności powodowały, że bez wskazania przez przesłuchującego istotnych okoliczności każdego zdarzenia, żadna z tych osób nie udzieliłaby większości odpowiedzi jakie znalazły się w protokole.

Sąd nie odniósł się do ww. okoliczności, mimo informowania przez ww. osoby o tych praktykach, skwitował to wszystko jednym zdaniem: „nie budzące wątpliwości zeznania świadków M. J. (1), R. M. (2) (które, świadek odwołał w całości pomówienie G. G.) i D. P. (1) (ten ostatni nie składał zeznań w sprawie). Odnosi się nieodparte wrażenie, że sędzia przewodniczący orzekał w innej sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dotyczący błędnego ustalenia, iż oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej jest oczywiście bezzasadny. Zasadniczo do sytuacji G. G. odnoszą się rozważania z punktu 3.4 niniejszego uzasadnienia dotyczące apelacji oskarżonego Ł. B.. Trzeba mieć na uwadze, że G. G. nie funkcjonował w próżni. Był od lat w środowisku sędziów piłki nożnej, znał osobiście R. F. i wielu oskarżonych w tej i innych sprawach. Zachowania korupcyjne w polskiej piłce nożnej nie zaczęły się przecież w 2003 roku, ale dopiero od tego roku zostały spenalizowane. Jak jednak wynika z wyjaśnień i zeznań wielu oskarżonych bądź świadków np. M. D. (1) tzw. "ustawianie spotkań" miało miejsce na dużą skalę już w latach 90-tych. Wtedy też faktycznie zaczął swoją działalność R. F.. Jest rzeczą niemożliwą, by te okoliczności w 2003 lub 2004 roku były nieznane oskarżonemu. Słusznie więc Sąd I instancji przyjął, że G. G. podobnie jak inni oskarżeni miał świadomość istnienia grupy kierowanej przez R. F.. Skoro więc kontaktuje się z nim właśnie R. F., np. w sprawie meczu P. - (...) a następnie "działacze" klubowi, którzy przekazują mu obietnicę korzyści lub korzyść majątkową, to co najmniej godził się na udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd odwoławczy w pełni akceptuje stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dotyczące istnienia takiej grupy i udziału w niej oskarżonego.

Zarzut błędnego ustalenia, iż oskarżony przyjął korzyść majątkową lub jej obietnicę co do wszystkich czynów, które mu przypisano jest zasadny tylko co do czynu CXXXV części wstępnej. Jak już wyżej wskazano w pozostałym zakresie ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy jest prawidłowa. Konsekwencją tej trafnej oceny, przeprowadzonej zgodnie z dyspozycją przepisów art. 7 i 410 k.p.k., są prawidłowe ustalenia faktyczne co do czynów opisanych w punktach CXXXIV, CXXXVI, CXXXVII i CXXXIX części wstępnej zaskarżonego wyroku. Przypomnieć należy jedynie, iż podstawą ustaleń co do powyższych przestępstw były relacje D. P. i R. M. oraz, że ocena tych dowodów przez Sąd I instancji przedstawiona została w punkcie 3.7.

Podobnie wypowiedział się w tym punkcie, jak również w punkcie 3.1, Sąd Apelacyjny co do wartości dowodowej wykazów rozmów telefonicznych oraz ich analiz oraz ich oceny przez Sąd I instancji. Podkreślić jeszcze raz należy, iż podstawą ustaleń faktycznych w sprawie i odnosi się to także do G. G. były źródła osobowe. Wykazy i analizy miały jedynie charakter pomocniczy i pośredni. W związku z tym nie można zarzucić Sądowi Okręgowemu błędu w ustaleniach faktycznych i skazanie oskarżonego za czyny opisane w punktach CXXXIV, CXXXVI, CXXXVII i CXXXIX części wstępnej tylko i wyłącznie na podstawie wykazów połączeń.

Ostatni z zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych dotyczy braku swobody wypowiedzi świadków D. P., R. M. i M. J. oraz wyjaśnień G. G., K. P. i innych oskarżonych. Obrońcy podnoszą, że osoby te składały wyjaśnienia po dwudniowym pobycie w izbie zatrzymań, a przed przesłuchaniem prokurator ujawniał im spreparowane dane z bilingów. Na temat tego ostatniego zarzutu Sąd odwoławczy wypowiadał się już powyżej i nie ma konieczności powtarzania tych rozważań. Należy też stwierdzić, iż autorzy apelacji nie wykazali, żeby sam fakt zatrzymania w/w osób miał wpływ na swobodę ich wypowiedzi. Nie bardzo również można zrozumieć jaki wpływ na błędne ustalenia faktyczne miałaby mieć wiedza lub jej brak przedstawicieli mediów o zatrzymaniach osób podejrzanych.

Zgodzić się można, iż to że oskarżeni i świadkowie relacjonowali czasem zdarzenia wcześniejsze o kilka lat oraz, że meczów o których mówili było czasami kilkadziesiąt, mógł mieć wpływ na dokładność tych relacji. Zważyć jednak trzeba, iż co do zasady oskarżonym w niniejszej sprawie przedstawiono zarzuty co do czynów odnośnie których R. M., M. J., D. P. oraz inne osoby opisywały przebieg danego zdarzenia i były co do tego pewne. Oczywiście w kilku przypadkach doszło do uniewinnienia, ale była to kwestia oceny materiału dowodowego. Oskarżonego przecież też Sąd Okręgowy uniewinnił od jednego z zarzutów, co wskazuje, że wziął pod uwagę okoliczności stanowiące podstawę zarzutu i że nie popełnił w tym zakresie błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzutów ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest uzasadniony jedynie co do czynu opisanego w punkcie CXXXV części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego (czyn 199 wg aktu oskarżenia). Co do tego czynu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest zasadny. W pozostałym zakresie Sąd I instancji nie dopuścił się takiego błędu, który mogłaby mieć wpływ na treść wyroku. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.9.

Obrońca oskarżonego J. G. (1) – adw. W. Ś. – zaskarżył wyrok w zakresie pkt CXLV, zarzucając:

1)  rażące naruszenie przepisów postepowania, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku: art. 4, 7 i 410 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu winy przez zlekceważenie zasady bezstronności Sądu oraz zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

2)  art. 4 w zw. z art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., poprzez błędną analizę zgromadzonego materiału dowodowego, a w konsekwencji wywiedzenie rozstrzygnięcia zawartego w wyroku w oparciu o część materiału dowodowego, która jest niekorzystna dla oskarżonego i pominięcie okoliczności oraz materiału dowodowego korzystnego dla oskarżonego, w tym zeznań A. S. (4), A. S. (5), M. D. (3), których relacje nie potwierdzają okoliczności, iż oskarżony J. G. (1) przyjął obietnicę korzyści majątkowej w zamian za nieuczciwe zachowania podczas meczu (...) G. – (...) rozgrywanego w dniu 20 września 2003 r. oraz wyjaśnień R. F. (1).

3)  naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu, dokonaniu wybiórczej, nieobiektywnej oceny w zakresie w jakim Sad Okręgowy we Wrocławiu nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, a także poprzez pominięcie wyjaśnień złożonych przez R. F. (1), w których wskazywał, że nigdy nie składał żadnych propozycji korupcyjnych J. G. (1).

4)  naruszenie przepisu art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. i 410 k.p.k., polegające na naruszeniu zasady swobodnej kontrolowanej oceny materiału dowodowego i popełnieniu uchybień z zakresu dowolności ocen w jakim Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, kiedy zaprzeczał przyjęciu propozycji korupcyjnej w związku z meczem z dnia 20 września 2003 r., a bezkrytycznie uznał za wiarygodne wyjaśnienia i zeznania M. J. (1), pomimo tego, że są one niekonsekwentne i niespójne oraz pomimo tego, że pozostałe dowody zebrane w sprawie nie potwierdzają okoliczności, iż oskarżony J. G. (1) przyjął propozycję korupcyjną, jak również w wyniku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 410 k.p.k. uwzględnienia – przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia – całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, bez przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygniecie w przedmiocie winy.

5)  obrazę art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych sprawy wskutek:

- braku dokonania pełnej oceny wyjaśnień J. G. (1) złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz na rozprawach w terminach 11.10.2017 i 26.10.2017 r., a co za tym idzie zaniechanie rozważenia całokształtu okoliczności zawartych w wyjaśnieniach oskarżonego złożonych na etapie postępowania przygotowawczego oraz sądowego;

- bezpodstawne uznanie, że z zeznań T. M. (1) wynika, iż świadek ten został poinformowany przez działacza (...) o fakcie podjęcia skutecznych rozmów korupcyjnych, w sytuacji gdy świadek ten nie mówił, iż słyszał o fakcie podjęcia skutecznych rozmów korupcyjnych;

- pominięcia zeznań złożonych przez E. K., który wskazał na fakt, iż M. J. (1) mógł podlegać związkowemu postępowaniu dyscyplinarnemu w 2001 roku, w związku z usiłowaniem złożenia propozycji korupcyjnej przez M. J. (1) oskarżonemu J. G. (1), przed meczem barażowym w 2001 r. rozgrywanym w P., przeciwko drużynie (...).

6)  art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, jakie fakty Sad Okręgowy we Wrocławiu uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach w ramach takiego stanowiska oraz dlaczego – nie uznał dowodów przeciwnych, a zwłaszcza, dlaczego uznał, ze oskarżony J. G. (1) przyjął obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 40.000 złotych, w zamian za nieuczciwe zachowania podczas rozegranego w dniu 20 września 2003 r. meczu piłkarskiego (...) – (...), mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów sportowych, polegające na podejmowaniu decyzji sędziowskich korzystnych dla (...), mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla (...) w tym meczu oraz zapewnienia osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego tego klubu w rozgrywkach o mistrzostwo I ligi piłkarskiej w sezonie 2003/2004.

7)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na niewłaściwym uznaniu, że oskarżony J. G. (1) w związku z meczem z dnia 20 września 2003 r. (...) G. – (...) przyjął obietnice korzyści majątkowej w zamian za podejmowanie decyzji sędziowskich korzystnych dla klubu (...) w sytuacji, gdy przeprowadzone w sprawie dowody, nie dawały podstaw do dokonania takich ustaleń.

8)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, poprzez błędny opis czynu, za który został skazany oskarżony J. G. (1), albowiem skoro Sąd Okręgowy we Wrocławiu przyjął, że z materiału dowodowego nie wynikało, by oskarżony podejmował z oskarżonym R. F. (1) szerszą stałą współprace mając na celu popełnianie czynów zabronionych, to z opisu czynu za który został skazany oskarżony J. G. (1), Sąd Okręgowy we Wrocławiu powinien wyeliminować zwrot: „działając w zorganizowanej grupie przestępczej”.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy zasad wynikających z treści przepisów art. 7 i 410 k.p.k. dotyczący skazania oskarżonego za czyn opisany w punkcie CXLV części wstępnej wyroku (czyn 312 wg aktu oskarżenia) należy uznać za słuszny. Z uzasadnienia zaskarżonego przeczenia wynika, iż za podstawę ustaleń co do przyjęcia przez J. G. obietnicy korzyści majątkowej w zamian za nieuczciwe zachowanie podczas meczu (...) (...) - (...) rozegranego 20 września 2003 roku Sąd ten przyjął wyjaśnienia i zeznania M. J., A. S., A. S., M. D. i T.M.. Zgodzić się jednak trzeba z apelującym, że ocena tych dowodów przez Sąd I instancji jest powierzchowna i nie uwzględnia całokształtu ujawnionych okoliczności. Relacje M. J. trudno uznać za spójne i konsekwentne, skoro w pierwszych kilku przesłuchaniach nie wspomina on o powyższym meczu. Rzecz jednak nawet nie w tym, że M. J. nie jest wiarygodnym źródłem dowodowym, gdyż mógł on nie pamiętać wszystkich składanych przez siebie propozycji korupcyjnych. Słusznie bowiem podnosi autor apelacji, że świadek ten osobiście nie składał takiej propozycji, ani w ogóle nie rozmawiał z oskarżonym. Wynika to wprost z jego wyjaśnień i zeznań. Poprosił o pośrednictwo w tej sprawie R. F. i tylko z jego relacji wie, że J. G. przyjął obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 40.000 złotych. Pomijając już fakt, że R. F. zaprzeczył takiej sytuacji, gdyż może to wynikać z jego linii obrony, jest to osoba w całym tym postępowaniu mało wiarygodna i dlatego nie ma pewności czy w ogóle z jego strony pod adresem oskarżonego taka propozycja korzyści majątkowej padła, a tym bardziej czy została rzeczywiście przez J. G. przyjęta. Wydaje się to nawet wątpliwe zważywszy, że 2 lata wcześniej oskarżony zawiadomił Wydział Dyscypliny P. o próbie korupcji właśnie ze strony M. J.. Trafnie zauważa obrońca oskarżonego, że relacje pozostałych świadków, na które powołuje się Sąd Okręgowy, nie wnoszą do sprawy nic istotnego. Osoby te wszystkie informacje posiadały z drugiej ręki, a mianowicie od M. J., który z kolei mógł im przekazać jedynie to co słyszał od R. F.. I tak np. T. M. (zawodnik (...)) stwierdził, że słyszał, iż były "próby podejścia do sędziego" oraz, że w czasie meczu na początku miał wrażenie, że sędzia im pomaga, ale potem przestał im pomagać. Podobnie mało konkretne są relacje pozostałych świadków, którzy również nie mieli bezpośredniego kontaktu z J. G. ani przed ani po meczu. Nie można tracić z pola widzenia, że spotkanie zakończyło się porażką (...) (...). Ma rację apelujący podnosząc, że Sąd I instancji w ogóle nie wziął pod uwagę, iż oskarżony od początku, konsekwentnie nie przyznawał się do winy, zarówno co do tego czynu jak i pozostałych mu zarzuconych a od popełnienia których został przecież uniewinniony. Nie zwrócił też Sąd orzekający należytej uwagi na zeznania R. M., który opisując inne zdarzenie, podał, że oskarżony od razu go uprzedził, aby nie przychodził do niego z korupcyjnymi propozycjami. Jedyną okolicznością przemawiającą na niekorzyść J. G. jest fakt prowadzenia rozmów telefonicznych z R. F. i używania w nich swoistego szyfru. Mając jednak na uwadze całokształt okoliczności zebranych w sprawie trzeba powiedzieć, że jest to zbyt mało, aby uznać, że oskarżony przyjął obietnice korzyści majątkowej, a nawet czy w ogóle doszło do złożenia mu takiej obietnicy w zamian za nieuczciwe zachowanie. Ma ponadto rację obrońca oskarżonego, że uznając winę J. G. powinien Sąd Okręgowy z opisu tego czynu wyeliminować zwrot o działaniu w zorganizowanej grupie przestępczej, skoro od udziału w tej grupie go uniewinnił.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadny jest wniosek o uniewinnienie J. G. od popełnienia czynu opisanego w punkcie CXLV części wstępnej zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji dokonał dowolnej, niezgodnej z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k. oceny materiału dowodowego. Nie uwzględnił przy tym wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Konsekwencją naruszeń proceduralnych był błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony przyjął obietnice korzyści majątkowej w zamian za nieuczciwe zachowanie podczas meczu (...) - (...) w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie dawał do tego podstaw.

3.10.

Obrońca oskarżonego G. K. (1) – adw. A. H. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  art. 7 k.p.k. i art. 424 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynikającej z naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym w szczególności poprzez nieuzasadnione nadanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka M. J. (1) i J. W. (1) oraz wyjaśnieniom oskarżonych R. F. (1), I. J. (1), W. S. (1) pomimo ich niejednoznaczności, wzajemnej sprzeczności, niepewności, zmienności i nielogiczności, przy jednoczesnej nieuzasadnionej odmowie nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego G. K. (1), które charakteryzuje konsekwencja, spójność i logiczność, oraz faktyczne pominięcie wyjaśnień J. G. (1) oraz zeznań świadków J. K., G. B., Z. T., A. S. (4), K. P. (1), co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego ustalenia, że :

a)  oskarżony G. K. (1) w okresie od lipca 2003 r. do 25 czerwca 2006 r.. działał w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez R. F. (1), w której w skład wchodzili sędziowie i obserwatorzy P., mającej na celu popełnianie przestępstw, polegających na przyjmowaniu i wręczaniu korzyści majątkowych i osobistych, w zamian za nieuczciwe zachowania mając i mogące mieć wpływ na wynik profesjonalnych zawodów sportowych;

b)  oskarżony G. K. (1) w maju 2004 r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu R. F. (1) i M. J. (1), obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 40.000 zł, a następnie przyjął powyższą korzyść majątkową, w zamian za nieuczciwe zachowania, podczas rozegranego w dniu 8 maja 2004 r. meczu (...) (...), polegające na podejmowaniu decyzji sędziowskich korzystnych dla (...), mających na celu zapewnienie osiągniecia korzystnego wyniku sportowego dla tego klubu w tym meczu;

c)  oskarżony G. K. (1) w czerwcu 2004 r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu R. F. (1) i M. J. (1), obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 100.000 zł za pomoc w zwycięstwie obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 40.000 zł za pomoc w uzyskaniu wyniku remisowego, a następnie wobec wyniku remisowego spotkania przyjął obiecaną korzyść majątkową kwocie 40.000 zł, w zamian za nieuczciwe zachowania, podczas rozegranego w dniu 11 czerwca 2004 r. meczu (...)- (...), polegające na podejmowaniu decyzji sędziowskich korzystnych dla (...), mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla tego klubu w tym meczu;

d)  oskarżony G. K. (1) w czerwcu 2004 r. przyjął od działających wspólnie i w porozumieniu R. F. (1), J. W. (1), I. J. (1) i W. S. (1), obietnicę korzyści majątkowej w kwocie 100.000 zł, a następnie przyjął obiecaną korzyść majątkową, w zamian za nieuczciwe zachowania, podczas rozegranego w dniu 11 czerwca 2004 r. meczu (...)- (...), polegające na podejmowaniu decyzji sędziowskich korzystnych dla (...), mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla tego klubu w tym meczu, lecz po zawodach przyjętą korzyść majątkową zwrócił wobec niekorzystnego wyniku sportowego w meczu dla klubu (...).

2)  art. 424 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., polegająca na zbyt lakonicznym i nie odnoszącym się do szczegółowych relacji oskarżonych oraz świadków uzasadnieniu stanu faktycznego i prawnego, dotyczącego przypisanych oskarżonemu przestępstw, co powoduje faktycznie niemożliwość kontroli apelacyjnej zaskarżonego wyroku w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego dotyczącego oskarżonego. O wiarygodności relacji takich osób jak M. J., czy J. W. była już mowa wyżej. Ich relacje także w odniesieniu do G. K. znajdują potwierdzenie w zeznaniach lub wyjaśnieniach R. F., I. J. czy też W. S., a nawet w dużej części w wyjaśnieniach oskarżonego złożonych w toku śledztwa. Przyznał on przecież, że po meczu O. W. - (...) rozegranym 8 maja 2005 roku przyjął 10.000 złotych od M. J., podając jednak, że sędziował uczciwie. Częściowo koresponduje to z relacjami M. J., który wskazał, że z oskarżonym skontaktował go przed meczem R. F., zaś po spotkaniu przekazał G.K. 40.000 złotych. Prawidłowo, nie przekraczając przy tym granic o których mowa w art. 7 k.p.k., ocenił również Sąd Okręgowy materiał dowodowy odnoszący się do meczu (...). Zebrane dowody wskazują, że rzeczywiście oskarżony otrzymał i przyjął korzyści majątkowe od "działaczy" obu klubów. Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Okręgowy słusznie dał wiarę wyjaśnieniom i zeznaniom osób kwestionowanym w tym środku odwoławczym. Relacje te wzajemnie się uzupełniają. I tak I. J., czyli przedstawiciel Ś. wyraźnie stwierdził, że przed meczem przekazał oskarżonemu 100.000 złotych, które ten po meczu mu zwrócił, gdyż mecz zakończył się remisem, a nie wygraną Ś.. Potwierdzają to zeznania J. W. według którego R. F. i K. P. powiedzieli mu, że G. K. przyjął propozycję. Z drugiej strony M. J. zeznał, że po meczu, w hotelu pod P., wręczył oskarżonemu 40.000 zł obiecane wcześniej w przypadku remisu. Podał też, iż G.K. powiedział mu wtedy, że "Świt proponował mu dużo więcej".

Mając na uwadze taki materiał dowodowy nie można się zgodzić z obrońca oskarżonego, że Sąd I instancji dokonał dowolnej oceny dowodów i w konsekwencji niesłusznie uznał G.K. za winnego wszystkich zarzuconych mu czynów. Co do udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej to do osoby oskarżonego odnoszą się też uwagi zawarte we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Również za bezzasadny należy uznać zarzut obrazy art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób umożliwiający merytoryczną kontrolę tego orzeczenia.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która mogłaby mieć wpływ na treść orzeczenia. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.11.

Obrońca oskarżonego H. K. (1) – adw. P. B. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu H. K. (1) w pkt LXI, LXII i LXIII poprzez błędne zastosowanie przepisu art. 65 § 1 k.k. pomimo, iż przypisane oskarżonemu dwukrotne uzyskanie dochodu z przestępstw, których winnym został uznany nie miało charakteru stałego źródła dochodu, albowiem nie było działaniem wielokrotnym, powtarzalnym i regularnym.

2)  obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj.:

a)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. dowolne, a nie swobodne ukształtowanie przekonania o wiarygodności zeznań świadka M. J. (1), odnoszących się do zdarzeń związanych z zawodami sportowymi (...) – (...) z dnia 23 sierpnia 2003 r., które były w swej treści zmienne, nie potwierdzone bezpośrednio innymi dowodami, a w odniesieniu do przyjęcia przez oskarżonego od świadka M. J. (1) korzyści majątkowej wprost sprzeczne z również uznanymi za wiarygodne źródło dowodowe zeznaniami świadka K. Z.;

b)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k., poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. dowolne, a nie swobodne, ukształtowanie przekonania o wiarygodności zeznań świadka M. N. (1), odnoszących się do zdarzeń związanych z zawodami sportowymi (...) (...) z dnia 31 lipca 2004 r., które nie były potwierdzone bezpośrednio innymi dowodami, a w odniesieniu do przyjęcia przez oskarżonego od świadka M. N. (1) korzyści majątkowej wprost sprzeczne z również uznanymi za w pełni wiarygodne źródło dowodowe zeznaniami świadka W. K. (2) oraz zgodnymi z nimi w tym zakresie (acz uznanymi za en bloc za niewiarygodne) wyjaśnieniami oskarżonego R. F. (1);

c)  art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania orz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego tj. dowolne, a nie swobodne ukształtowanie przekonania o wiarygodności zeznań świadka J. D. (1), odnoszących się do zdarzeń związanych z zawodami sportowymi (...) z dnia 8 listopada 2003 r. i (...) K. z dnia 10 kwietnia 2004 r., które były w swej treści zmienne, nie były potwierdzone bezpośrednimi, a w odniesieniu do pomocnictwa oskarżonego H. K. (1) w udzielaniu temu świadkowi korzyści majątkowych sprzeczne z zeznaniami również uznanych za wiarygodnych świadków W. K. (4), W. W., M. P. (3) i T. K. (2);

d)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania uznanie za niewiarygodne zeznań świadka J. M. (2), który zaprzeczył jakoby oskarżony H. K. (1) współpracował z nim w procederze korupcyjnym, pomimo iż były one zgodne z uznanymi w tym zakresie za wiarygodne zeznaniami świadków W. K. (4), W. W. i J. P. (2);

e)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. dowolne, a nie swobodne uksztaltowanie przekonania o wiarygodności zeznań świadka A. K. (3), odnoszących się do zdarzeń związanych z zawodami sportowymi (...) z dnia 3 kwietnia 2004 r., które były zmienne i nie potwierdzone bezpośrednio innymi dowodami, przy podkreśleniu, iż nie zdarzały się w praktyce przedmiotowej sprawy obietnice udzielenia korzyści o nieokreślonej wysokości;

f)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, tj. dowolne, a nie swobodne ukształtowanie przekonania o wiarygodności zeznań świadka P. K. (2), odnoszących się do zdarzeń związanych z zawodami sportowymi (...) z dnia 3 maja 2004 r., które nie były potwierdzone bezpośrednio innymi dowodami oraz które dowolnie Sąd zinterpretował wbrew ich treści, jakoby wynikał oz nich, że oskarżony H. K. (1) obiecał świadkowi wysoką notę obserwatora, z podkreśleniem, iż zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego H. K. (1) w ogóle nie był obecny na tych zawodach sportowych, co wprost potwierdził świadek K. F.;

g)  art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania ora doświadczenia życiowego ustalenie, iż :

- oskarżony H. K. (1) należał do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej prze oskarżonego R. F. (1), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika wprost, iż R. F. (1) nie miał jakichkolwiek realnych możliwości wydawania H. K. (1) poleceń;

- oskarżony H. K. (1) był bardzo dobrym znajomym R. F. (1), podczas gdy w żadnej mierze nie ma podstaw aby poziom ich znajomości był w en sposób określany;

- oskarżony H. klocek „podczas bardzo licznych kontaktów telefonicznych z R. F. (1) i J. M. (2) również deklarował pomoc w zakresie korumpowania sędziów i obserwatorów”, podczas gdy nie zabezpieczono treści żadnej z rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy H. K. (1) a wyżej wymienionym, a żaden z tych osób tego rodzaju deklaracji nie potwierdziła;

- oskarżony H. K. (1) wiedział, że R. F. (1) współdziała z działaczami (...), we wręczaniu sędziom i obserwatorom korzyści majątkowych, podczas gdy z żadnego z dowodów, na które powołał się Sąd okoliczność taka nie wynika, a wprost przeciwnie uznaniu za wiarygodnych świadkowi z kręgu (...), wprost ej okoliczności zaprzeczyli;

- oskarżony H. K. (1) chronił sędziów współpracujących z R. F. (1), zapewniając im wysokie noty;

- oskarżony H. K. (1) „wspierał działania R. F. (1) informując sędziów, że dyspozycyjni wobec niego obserwatorzy w przypadku korzystnych wyników dla (...), będą wysoko oceniać ich pracę na boisku”;

co w połączeniu z dowolną oceną wiarygodności świadków wymienionych w pkt a – f doprowadziło do dowolnego ustalenia, iż H. K. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej;

h)  art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania ustalenie, iż H. K. (1) był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej w okresie od lipca 2003 r. do 25 czerwca 2006 r., podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na podejmowanie przez H. K. (1) jakichkolwiek działań po maju 2004 roku.

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a wyrażający się w bezzasadnym ustaleniu, iż do nawiązania korupcyjnych kontaktów pomiędzy świadkiem J. D. (1) a działaczami klubu sportowego (...) niezbędne było pośrednictwo oskarżonego H. K. (1), gdy z całokształtu materiału dowodowego wynika wprost, iż J. D. (1) bez czyjegokolwiek pośrednictwa żądał i przyjmował korzyści majątkowe od innych osób.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezzasadny uznać należy zarzut obrazy prawa materialnego, a konkretnie art. 65 § 1 k.k. Przepis ten przewidujący obostrzenia takie jak w art. 64 § 2 k.k. ma bowiem zastosowanie nie tylko wtedy, gdy sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu, ale również wówczas, gdy popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa. Ta druga sytuacja odnosi się bez wątpienia do oskarżonego. Prokurator oskarżył go o (a Sąd Okręgowy skazał) o 6 przestępstw z art. 296b k.k. przyjmując, że każde z nich zostało popełnione w ramach zorganizowanej grupie przestępczej. Prawidłowo więc czyny te zostały zakwalifikowane również z art. 65 § 1 k.k., niezależnie od tego czy przestępstwa powyższe stanowiły czy też nie stałe źródło dochodu. Należy przy tym zaznaczyć, iż są to czyny popełnione niezależnie od samego udziału w grupie czyli przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

Bezpodstawne są także zarzuty obrazy przepisów postępowania (art. 4 i 7 k.p.k.) dotyczące dowolnej według apelującego oceny przez Sąd I instancji materiału dowodowego, zwłaszcza relacji oskarżonych i świadków obciążających H. K.. Zarzut ten odnosi się również, a może przede wszystkim, do oceny wyjaśnień i zeznań M. J. (1). Jak już o tym była mowa przy ocenie podobnych zarzutów poprzednich apelacji brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności i wartości dowodowej relacji M. J.. Sąd Okręgowy słusznie uznał, że relacje te zasługują na wiarę, gdyż znajdują potwierdzenie w reszcie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Tak jest też w przypadku oskarżonego H. K., co do którego materiał ten jest obszerny i różnorodny. I tak J. D. stwierdził, że oskarżony poprosił, aby informował go na jakich meczach (...) będzie obserwatorem z ramienia (...). Koresponduje to z wyjaśnieniami R. F. (k.4699, t. XXIV), iż na prośbę H. K. telefonował do sędziów prowadzących spotkania tej drużyny. Nie sposób przy tym nie zauważyć, wbrew poglądowi zawartemu w apelacji, że oskarżony roztoczył parasol ochronny nad tym klubem i był szczególnie zainteresowany meczami (...). Jak wynika dalej z relacji J. D. przed spotkaniem (...) rozegranym 8 listopada 2003 roku (czyn CLXXX części wstępnej, 366 wg aktu oskarżenia) H. K. zadzwonił do niego mówiąc, że skontaktuje się z nim prezes (...) J. M. i tak rzeczywiście było. Świadek przyznał, że po meczu otrzymał od J. M. 2000 złotych. Zasadnie w tym kontekście Sąd I instancji odmówił wiarygodności wersji tego ostatniego. Podobnie nie można mówić o przekroczeniu przez Sąd Okręgowy dyrektyw oceny dowodów wynikających z treści przepisu art. 7 k.p.k. w odniesieniu do wyjaśnień i zeznań sędziego zawodów (...) w dniu 3 kwietnia 2004 roku A. K. (3) (czyn CLXXXI części wstępnej, 367 wg aktu oskarżenia), który jednoznacznie mówi o złożonej mu przez telefon obietnicy korzyści majątkowej w przypadku zwycięstwa (...). Co do czynu opisanego w punkcie CLXXXIII części wstępnej (369 wg aktu oskarżenia) to Sąd Okręgowy zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania ocenił relacje sędziego meczu (...) G. - (...) rozegranego w dniu 3 maja 2004 roku P. K. (2), trafnie uznając je za wiarygodne. Nie można mieć też wątpliwości co do prawidłowej oceny wyjaśnień i zeznań M. N. (1), który był arbitrem głównym zawodów (...) rozegranych 31 lipca 2004 roku (czyn CLXXXIV części wstępnej, 370 wg aktu oskarżenia). Złożył on w niniejszej sprawie obszerne wyjaśnienia w których wypowiedział się co do roli w przestępstwie wielu osób, w tym R. F.. Jego relacje znalazły potwierdzenie między innymi w wyjaśnieniach tych osób, Co do wyżej wymienionego meczu powiedział, że W. K. (2) w imieniu K. przekazał mu 15.000 złotych, z czego jeszcze przed meczem na polecenie R. F. 5000 złotych dał H. K.. Wersje te potwierdzają wyjaśnienia i zeznania W. K. (2).

Mając to wszystko na uwadze nie można się zgodzić z zarzutem, iż Sąd Okręgowy dokonał oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Dotyczy to również oceny tego materiału pod kątem przynależności oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej. H. K. działający od wielu lat w tym środowisku i mający w nim szerokie kontakty doskonale zdawał sobie sprawę z rodzaju działalności prowadzonej przez R. F.. Skoro więc wspólnie z nim i innymi osobami pośredniczył w korupcyjnych zachowaniach i przyjmował obietnice korzyści majątkowej lub takie korzyści to jasne jest, że co najmniej godził się na udział w grupie kierowanej przez R. F..

Za chybiony należy również uznać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Jak już wyżej wskazano z zeznań J. D. wynika, że to właśnie H. K. skontaktował go z J. M.. W tym zakresie więc także Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia.

Wniosek

uniewinnienie H. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny dowodów o których mowa w apelacji, nie naruszając zasad wynikających z art 4 i 7 k.p.k. Nie dopuścił się też błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby wpływ na treść orzeczenia.

3.12.

Obrończyni oskarżonego J. O. (1) – adw. M. C. – zaskarżyła wyrok na korzyść oskarżonego - co do punktów: LXXVI (czyn zarzucony w punkcie I części wstępnej wyroku, punkt II części dyspozytywnej wyroku) tj. o czyn CCI; LXXVIII wyroku, tj. o czyn CCII; LXXVIII wyroku, tj. o czyn CCV – w zakresie co do kwoty 10.000 zł; LXXIX wyroku, tj. o czyn CCVI i LXXIX wyroku, tj. o czyn CCVII, zarzucając:

a)  obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 7 k.p.k.:

1.  polegające na dowolnej, rażąco subiektywnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w rażącym pominięciu oraz bezzasadną odmowe przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. O. (1), co do meczu z dnia 3 września 2003 r. pomiędzy (...) a (...), podczas gdy oskarżony zgodnie z prawda wskazał, że zdarzenia tego dnia ograniczały się z jego strony do zorganizowania po meczu kolacji oraz przekazania obserwatorowi H. P. zwyczajowo przyjętego podarunku – tj. alkoholu, a dowolność dokonanej oceny wiąże się także z pobieżną oceną dowodów.

2.  poprzez przyznanie waloru wiarygodności świadkowi D. P. (1), podczas gdy z dokonanej oceny dowodów nie wynika, by świadek ten w jakikolwiek sposób kontaktował się z oskarżonym poza wskazaną przez oskarżonego kolacją w związku z meczem z dnia 3 września 2003 r. pomiędzy (...) a (...).

3.  poprzez bezzasadne przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom H. P. w zakresie otrzymania od oskarżonego jakiejkolwiek kwoty, tym samy również niezasadne uznanie za niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, podczas gdy oskarżony wprost wskazał, że przekazał świadkowi upominek – prezent w formie butelki alkoholu, co było zwyczajowo przyjętą formą gratyfikacji obserwatorów meczów.

4.  polegające na uznaniu popełnienia czynu CCV przez oskarżonego – dot. meczu z dnia 21 sierpnia 2004 r. (...)- (...) w całości na podstawie wyjaśnień oskarżonego bez wskazania jakiegokolwiek fragmentu wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, podczas gdy oskarżony przyznał się do czynu w części – tj. nie uznając, że doszło do wyjawienia jakiejkolwiek kwoty pieniężnej, stanowczo zaprzeczając, by padła kwota 10.000 zł, a mimo to pozostawienie przedmiotowej kwoty w opisie czynu wbrew zgromadzonym w sprawie dowodom.

5.  poprzez bezzasadne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w skazanym w uzasadnieniu wyroku, która to ocena została dokonana wyłącznie na podstawie przyjętej przez oskarżonego w toku procesu linii obrony i nie sprowadzała się de facto do dokonania oceny wiarygodności złożonych przez oskarżonego wyjaśnień;

b)  obrazę przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k.:

1.  poprzez rozstrzygnięcie zaistniałych w sprawie wątpliwości związanych z przebiegiem zarzucanych oskarżonemu zdarzeń wyłącznie na niekorzyść oskarżonego z pominięciem zasad doświadczenia życiowego;

c)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść dotyczący meczu z dnia 5 września 2004 r. (...) (...), a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w oparciu o bezkrytyczną ocenę zeznań świadka H. P. z pominięciem wyjaśnień oskarżonego, którego udział w zdarzeniu polegała wyłącznie do podania numeru telefonu M. S. (1) J. F. (1), które to ustalenia poczyniono na podstawie wykazu połączeń telefonicznych nieobrazujących w żaden sposób udziału oskarżonego w zdarzeniu, nadto niezgodnego z doświadczeniem życiowym, ponieważ oskarżony nie brał w ogóle udziału w opisanym meczu;

d)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść dotyczący meczu z dnia 31 marca 2005 r. (...)- (...), a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w oparciu o bezkrytyczną ocenę zeznań świadka S. B. (1) oraz J. F. (2) z pominięciem wyjaśnień oskarżonego, którego udział w zdarzeniu polegała wyłącznie do podania numeru telefonu S. B. (2) J. F. (1), do tego kilka dni po meczu;

e)  błąd w ustaleniach stanu faktycznego, tj. naruszenie art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 258 § 1 k.k. poprzez bezzasadne przyjęcie, że oskarżony J. O. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję tego przepisu, podczas gdy w toku postępowania nie wykazano, by zachowanie oskarżonego cechowało się zorganizowaniem, hierarchią, przypisaniem ról oraz funkcji, świadomością istnienia grupy i działania w jej strukturze, zamiaru działania w grupie, także występującego pomiędzy członkami grupy porozumienia i zorganizowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezzasadny trzeba uznać zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. co do czynu opisanego w punkcie CCII części wstępnej zaskarżonego wyroku (434 wg aktu oskarżenia, mecz (...) - (...) ) polegający na niesłusznym odmówieniu wiarygodności wyjaśnień J. O., a daniu wiary relacjom H.P. i D. P.. Nie sposób uznać za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego twierdzącego, że jego rola ograniczyła się do zorganizowania po tych zawodach zwyczajowo przyjętej kolacji oraz przekazania wtedy H.P. prezentu w postaci alkoholu. Ten ostatni, będący obserwatorem spotkania S. - P., powiedział przecież jasno i stanowczo, że po meczu J. O. wręczył mu 1500 złotych i poprosił o jak najlepsza notę. Relacja ta koresponduje z wyjaśnieniami i zeznaniami D. P., który stwierdził, że przed meczem przekazał oskarżonemu kwotę 5000 złotych za korzystne dla P. sędziowanie tego spotkania. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy miał pełne prawo uznać, że to właśnie wyjaśnienia J. O. są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Co do czynu opisanego w punkcie CCVI (spotkanie R. - P.) podobnie należy uznać za prawidłową ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań H.P. i M. S.. Brak jest też podstaw do zakwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego, w pozostałym zakresie wskazanym w zarzucie. Nie można zwłaszcza podzielić poglądu o rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść J. O.. Wątpliwości o których mowa w przepisie art. 5 k.p.k., a więc takie których nie da się usunąć, nie zachodzą bowiem w stosunku do czynów przypisanych oskarżonemu, gdyż Sąd Okręgowy usunął je przez prawidłową ocenę zebranych w sprawie dowodów.

Konsekwencją wynikającą z prawidłowej oceny materiału dowodowego jest trafnie ustalony stan faktyczny. Nieuzasadniony jest więc również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który mógłby mieć wpływ na treść wyroku.

Co do zarzutów związanych z uznaniem J. O. za winnego popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k., to trzeba przywołać w tym miejscu argumenty przedstawione już wyżej przy ocenie zarzutów apelacji oskarżonych G. G. i H. K..

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w punktach CCI, CCII, CCVI i CCVII części wstępnej zaskarżonego wyroku

wyeliminowanie z opisu czyn CCV części wstępnej słów "w kwocie nie mniejszej niż 10.000 złotych".

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji dokonał trafnej, zgodnej z wymogami przepisu art. 7 k.p.k. oceny zgromadzonych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego. Prawidłowo też ustalił stan faktyczny dotyczący J. O. i dlatego brak jest podstaw do zmiany wyroku w sposób wskazany w apelacji. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.13.

Obrońca oskarżonego M. P. (1) – adw. M. K. (3) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że:

- w marcu 2004 r. w S. oskarżony przyjął od R. F. (1) korzyść majątkową w wysokości 10.000 zł;

- skazany dopuszczając się czynów opisanych w punktach od CCXXIX wyroku do CCXXXIV uczynił sobie stale źródło dochodów, co miało wpływ na zaostrzenie odpowiedzialności karnej, w szczególności orzeczenia przepadku korzyści majątkowej w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na poczynienie takich ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie popełnił błędu ustalając stan faktyczny odnoszący się do oskarżonego. Również przeprowadzona w tym zakresie ocena dowodów nie nasuwa zastrzeżeń. Należy zauważyć, iż M. P. przypisano 6 przestępstw o charakterze korupcyjnym, popełnionych w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy czym w 4 przypadkach taka korzyść otrzymał. Prawidłowo więc przyjęto w zaskarżonym orzeczeniu, iż oskarżony z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stale źródło dochodu. Należy przy tym nadmienić, iż pomimo przyjęcia kwalifikacji z art. 65 § 1 k.k. Sąd I instancji wymierzając karę oskarżonemu nie zastosował obostrzeń o których mowa w przepisie art. 64 § 2 k.k.

Wniosek

zmiana wyroku poprzez złagodzenie kar jednostkowych i kary łącznej i zmniejszenie kwot orzeczonych tytułem przepadku równowartości uzyskanych korzyści majątkowych ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarówno kary jednostkowe jak i kary łączne nie noszą cech rażącej surowości. Brak jest podstaw faktycznych do zmniejszenia kwot orzeczonych na zasadzie art. 45 § 1 k.k. Nie zachodzi w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k. W związku z tym brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.14.

Obrońca oskarżonego P. S. (1) – adw. K. D. – zaskarżył wyrok co do punktów CV, CVI, CVII, CX, CLIX, CLXVII, zarzucając:

1.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 258 § 1 k.k. poprze błędne przyjęcie, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej podczas gdy we wcześniejszym postępowaniu karnym (sygn.. akt: III K 288/07) zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3.04.2009 r., zatwierdzonego następnie prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego (sygn.. akt: II AKa 330/09) z dnia 20.05.2020 r., Sąd uznał, że oskarżony P. S. (1) nie brał udziału w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstw;

- art. 65 k.k. poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy we wcześniejszym postępowaniu karnym (sygn.. akt: III K 288/07) zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3.04.2009 r., zatwierdzonego następnie prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego (sygn.. akt: II AKa 330/09) z dnia 20.05.2020 r., Sąd uznał, że oskarżony P. S. (1) nie brał udziału w zorganizowanej grupie, albo związku mających na celu popełnienie przestępstw;

- art. 39 pkt 2 k.k. – poprzez orzeczenie zakazu zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej na okres 5 lat, mimo iż oskarżonemu w wyniku prawomocnego orzeczenia sądowego (sygn.. akt: II AKa 330/09) wymierzono już środek karny – w postaci zakazu zajmowania stanowisk w strukturach Polskiego Związku Piłki Nożnej na okres 10 lat.

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego poprzez uznanie P. S. (1) za winnego przyjęcia korzyści majątkowej w kwocie 5.000 zł mimo, iż zarówno w uzasadnieniu wyroku, jak i w akcie oskarżenia, a także podczas całego postępowania dowodowego, nie wskazano podstawowego elementu świadczącego o przyjęciu korzyści majątkowej tj. daty, miejsca i okoliczności wręczenia korzyści majątkowej:

- naruszeni art. 63 k.k. poprzez niezaliczenie oskarżonemu na poczet grzywny, zatrzymania w dniach 12-13 kwietnia 2007 r.

3.  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary poprzez:

- wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 4 lat;

- orzeczenie kary grzywny w kwocie 7,5 tys. zł, która jest rażąco niewspółmiernie wysoka wobec wysokości grzywny orzekanej innym oskarżonym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego. Co do przyjęcia przez Sąd I instancji, iż oskarżony działał w zorganizowanej grupie przestępczej, aktualne są uwagi dotyczące poprzednich apelacji. Należy również powiedzieć, iż Sąd I instancji mógł oczywiście przypisać P. S. udział w takiej grupie, nawet jeżeli w innym postępowaniu karnym, nawet zakończonym prawomocnym wyrokiem, uznano (w odniesieniu oczywiście do innych zarzutów) odmiennie. Bezzasadne są więc zarzuty obrazy przepisu art. 258 k.k. i art. 65 k.k. Co do udziału oskarżonego w grupie należy odnieść się do argumentów przedstawionych wcześniej w tej materii przy omawianiu apelacji poprzednich oskarżonych. Podobnie nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazy przepisu art. 39 pkt 2 k.k. Wymierzenie zakazu w innej sprawie nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu tego środka karnego w sprawie niniejszej. Zastosowanie ma przecież wówczas przepis art. 90 § 2 k.k., gdyż oba środki karne o których mowa w apelacji mogą być uznane za zbliżone do siebie. Tym niemniej ponieważ zarzut apelacyjny był skierowany co do rażącej surowości rozstrzygnięcia w tym zakresie należało się zastanowić czy zasadne było orzeczenie środka karnego w wymiarze 5 lat. Trzeba zauważyć, co podnosi obrońca oskarżonego, iż od chwili czynu minęło ponad 15 lat. W tym czasie oskarżony nie mógł faktycznie sprawować żadnych funkcji związanych z organizacją lub uczestnictwem w profesjonalnych zawodach sportowych, w tym wykonywać zawodu sędziego piłkarskiego. W związku z wcześniejszą oraz niniejszą sprawą karną (...) wszczął bowiem postępowanie dyscyplinarne i zawiesił P. S. do czasu jego ukończenia. To postępowanie z kolei zostało zawieszone do czasu rozstrzygnięcia sprawy będącej przedmiotem tego postępowania karnego. W rzeczywistości, czego Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, przez 15 lat oskarżony nie mógł wykonywać określonego zawodu, ani zajmować określonego stanowiska. De facto był on więc w sytuacji odpowiadającej orzeczeniu środka karnego o którym mowa w art. 39 pkt 2 k.k. Nie uwzględnił również Sąd Okręgowy przy orzekaniu o środku karnym w wystarczającym stopniu faktu, że przez cały ten okres P. S. nie naruszył porządku prawnego. Z powyższych powodów należy uznać, iż dolegliwość środka karnego orzeczonego wobec oskarżonego przekracza stopień winy, nawet mając na uwadze wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu. Dlatego też Sąd Apelacyjny zmniejszył okres orzeczonego w punkcie CX części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku zakazu z 5 do 2 lat. Należy zauważyć, iż te same względy, jak również potrzeba wewnętrznej sprawiedliwości wyroku, przemawiają za podobną zmianą co do pozostałych oskarżonych. Z tych powodów, na podstawie art. 435 k.p.k., Sad Apelacyjny obniżył okresy wymierzonych środków karnych co do współoskarżonych, których sprawę rozpoznawano w postępowaniu odwoławczym. Zmiany te orzeczono więc w stosunku do oskarżonych: Ł. B., G. G., G.K., H. K., J. O., M. P., K. S., A.A. S. (2), A. S. (1), W. Ż., R. J., P. R., M. W., Z. Z. i W. K.. Nie znaleziono natomiast podstaw do zmiany w tym zakresie w odniesieniu do oskarżonego R. F.. W jego przypadku stopień społecznej szkodliwości, wynikający przede wszystkim z liczby popełnionych przestępstw, jest tak znaczny, że okres 10 lat na jaki określono co do niego czas trwania środka karnego jest adekwatny do stopnia winy.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, a konkretnie art, 4 i 7 k.p.k. jest zasadny co do czynu opisanego w punkcie CCXLIV części wstępnej zaskarżonego wyroku (czyn 510 wg aktu oskarżenia). Czyn ten związany był z meczem (...) rozegranym w dniu 21 maja 2004 roku. Sąd I instancji oparł się, przypisując sprawstwo i winę P. S., na wyjaśnieniach i zeznaniach R. M., który akurat co do tego spotkania nie pamiętał czy składał oskarżonemu propozycję i czy przekazał mu pieniądze. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy budzi więc zastrzeżenia z punktu widzenia artykułów 4 oraz 7 k.p.k.

Zarzut obrazy powyższych przepisów jest natomiast bezpodstawny co do uznania przez Sąd I instancji, że P. S. przyjął korzyść majątkową w kwocie 5000 złotych za nieuczciwe zachowanie podczas meczu (...) rozgranego 16 sierpnia 2003 roku. W tym bowiem przypadku R. M. stanowczo i konsekwentnie podał, że przed tymi zawodami rozmawiał z oskarżonym i zaproponował mu kwotę 10.000 złotych w razie zwycięstwa G. i 5000 złotych w razie remisu. Jak stwierdził, ponieważ mecz zakończył się wynikiem 0-0, około 2-3 tygodnie później wręczył P. S. właśnie kwotę 5000 złotych.

Za bezzasadny należy także uznać zarzut rażącej surowości wymierzonej kary grzywny. Wymierzona ona została w wysokości 7500 złotych, co mając na uwadze, stopień winy można nawet uznać za karę łagodną.

Zgodzić się można natomiast, iż nie jest konieczne określenie okresu próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności aż na 4 lata. Jak już wspomniano P. S. od popełnienia zarzuconych mu czynów sprawuje się nienagannie i przestrzega porządku prawnego. Na zasadzie art. 435 k.p.k. podobne rozstrzygnięto co do współoskarżonych: G. G., A.A. S. (2) i W. Ż..

Zasadny jest ponadto zarzut obrazy art. 63 k.k., gdyż Sąd Okręgowy nie zaliczył oskarżonemu na poczet grzywny okresu zatrzymania w dniach 12 i 13 kwietnia 2007 roku.

Wniosek

uniewinnienie od zarzutu popełnienia czynu z art. 258 k.k., wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej przepisu art. 65 k.k., obniżenie wysokości okresu próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, uchylenie orzeczenia o środku karnym lub obniżenie jego wysokości, zaliczenie na poczet grzywny okresu zatrzymania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Za trafne trzeba uznać wnioski o skrócenie okresu próby wykonania kary, obniżenie okresu na który orzeczono środek karny i zaliczenie okresu zatrzymania na poczet kary grzywny. Pozostałe wnioski nie zasługują na uwzględnienie.

3.15.

Obrońca oskarżonego K. S. (1) – adw. M. O. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść rozstrzygnięcia, to jest:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na oczywiście dowolnej, wyrywkowej i subiektywnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności w postaci:

- wyjaśnień oskarżonego K. S. (1) i bezzasadne odmówienie temu dowodowi w znacznej części przymiotu wiarygodności, podczas gdy brak było podstaw do przyjęcia takiej oceny, gdyż oskarżony w sposób spójny i logiczny ustosunkował się do zdarzeń objętych aktem oskarżenia, a zeznania świadków oraz wyjaśnienia współoskarżonych uznane za stojące w opozycji do jego wyjaśnień były rażąco niekonsekwentne lub nawet - wbrew ocenie Sądu – w ogóle nie odnosiły się do osoby oskarżonego;

- zeznań świadka M. J. (1) i poczynienie na ich podstawie istotnych ustaleń faktycznych, mimo że zeznania te nie znajdywały poparcia w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie, a świadek miał interes w obciążaniu oskarżonego i nie sposób jego zeznań uznać za obiektywne;

- zeznań świadków J. W. (1), J. S. (1), W. K. (4) i bezzasadne przyjęcie na ich podstawie sprawstwa przypisanych oskarżonemu czynów zabronionych, mimo że świadkowie nie dysponowali szczegółowymi informacjami na temat czynów zarzuconych oskarżonemu K. S. (1), zeznania te pozostawały ze sobą sprzeczne i nie miały potwierdzenia w obiektywnym materiale dowodowym, przez co brak było możliwości uznania, iż przełamane zostały chroniące oskarżonego domniemanie niewinności;

- sprawozdania z analiz połączeń telefonicznych, wykazów połączeń telefonicznych wraz z wykazami logowań do stacji (...), które uznane zostały za dowody sprawstwa oskarżonego, podczas gdy z dowodów tych takie okoliczności nie wynikają, brak jest informacji o rzeczywistej treści poszczególnych rozmów, a nawiązywanie kontaktów telefonicznych z przyczyn zawodowych nie może być interpretowane jako potwierdzenie działalności przestępczej.

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na jego treść, polegający na:

a) uznaniu, że oskarżony w okresie od lipca 2003 r. do 25 czerwca 2006 r. razem z wyszczególnionymi osobami brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez R. F. (1), mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na przyjmowaniu i wręczaniu korzyści majątkowych i osobistych w zamian za nieuczciwe zachowania mające i mogące mieć wpływ na wynik profesjonalnych zawodów sportowych i przypisaniu oskarżonemu sprawstwa czynu opisanego w pkt CCXLV części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 258 § 1 k.k., mimo ze wszechstronna i obiektywna ocena całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw do takich ustaleń;

b) uznaniu, że oskarżony w okolicznościach opisanych w pkt CCXVLI – CCL części dyspozytywnej wyroku, biorąc udział w zorganizowanej grupie przestępczej, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu, będąc sędzią głównym zawodów sportowych i działając wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi z zarzutach osobami przyjmował obietnice korzyści majątkowej oraz następnie obiecane korzyści majątkowe w zamian za nieuczciwe zachowania podczas rozgrywanych meczy, podczas gdy czynności takie nie miały miejsca, a wnikliwie oceniony materiał dowodowy ich nie potwierdza.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja zarzuca w pierwszym rzędzie obrazę przepisów art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na bezzasadnym odmówieniu przez Sąd I instancji wiary wyjaśnieniom oskarżonego, a uznaniu za wiarygodne relacji osób go obciążających a to M. J., J. W., J. S. i W. K.. Na temat oceny przez Sąd Okręgowy wyjaśnień i zeznań M. J. oraz J. W. była w niniejszym uzasadnieniu już wielokrotnie mowa i nie ma potrzeby ponownej analizy w tym zakresie. Dowody te zostały ocenione w sposób uwzględniający wytyczne zawarte w art. 7 i 410 k.p.k. również w odniesieniu do osoby K. S.. Także ocena relacji J. S. i W. K., wbrew poglądowi autora apelacji, nie nasuwa zastrzeżeń. Wyjaśnienia i zeznania wszystkich osób, które kwestionuje obrońca oskarżonego, znajdują przecież potwierdzenie nie tylko w wykazach rozmów telefonicznych, ale także w relacjach K. P. czy też K. W.. Co do oceny tzw. bilingów, to też w tym zakresie Sąd Apelacyjny wypowiedział się w tym uzasadnieniu. Również co do czynów przypisanych K. S. nie był to dla Sądu I instancji nie tylko jedyny, ale nawet nie główny dowód w sprawie. Nie było bowiem ani jednego przypadku, żeby tylko na tej podstawie dowodowej skazano któregokolwiek z oskarżonych.

W związku z tym niezasadny jest też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Z przeprowadzonej prawidłowo oceny dowodów Sąd Okręgowy wyciągnął trafne wnioski i słusznie uznał, że K. S. popełnił wszystkie zarzucone mu czyny.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji dokonał oceny dowodów bez przekroczenia granic określonych w art. 7 k.p.k. uwzględniając przy tym treść art. 410 k.p.k. Nie popełnił też żadnego błędu ustalając stan faktyczny i uznając sprawstwo i winę oskarżonego. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.16.

Obrońca oskarżonego A. S. (2) – adw. A. Z. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia:

a)  art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. poprzez oparcie wyroku nie na podstawie całości materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie (w tym w szczególności dotyczącego czynów zarzuconych oskarżonemu A. S. (2)) lecz jedynie na podstawie części ujawnionych w postępowaniu sadowym okoliczności faktycznych dotyczących określonych faktów, zdarzeń istotnych dla ustalenia stanu faktycznego odpowiadającego rzeczywistości; poprzez dokonanie oceny określonych okoliczności (o istotnym według Sądu I instancji znaczeniu) w całkowitym oderwaniu od wymowy pozostałego dotyczącego danej kwestii materiału dowodowego, z całkowitym zaniechaniem analizy i rozważenia znacznej części zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia wszystkich mogących mieć istotne znaczenie dla prawidłowego orzekania okoliczności z tego materiału wynikających; poprzez dokonanie oceny tylko tej części materiału dowodowego uznanej przez sąd I instancji za obciążającą oskarżonego, z zupełnym pominięciem rozważenia (oraz uwzględnienia) okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, okoliczności prowadzących do odmiennej od przyjętej przez Sąd oceny dowodów oraz do odmiennych od przyjętych przez sąd ustaleń faktycznych i to o zasadniczym znaczeniu dla rozstrzygnięcia; nadto poprzez dokonanie określonych istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych na podstawie dowodów nie pozwalających na czynienie takich ustaleń, w tym także dowodów nie zawierających w ogóle treściowo informacji o okolicznościach faktycznych przyjętych za ustalone przez Sąd na podstawie tych dowodów; nadto poprzez dokonanie oceny określonych dowodów na podstawie różnych – odmiennych kryteriów dokonania tej oceny; poprzez dokonanie oceny zebranych dowodów z rażącym naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, logiki, wiedzy, doświadczenia życiowego, a zatem z istotnym naruszeniem przesłanek oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji;

b)  art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia przez Sad z urzędu dowodu z wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu rozstrzygającego sprawę zarzutów stawianych (pierwotnie w tym samym, złożonym w niniejszym postępowaniu, akcie oskarżenia) oskarżonemu J. Ż. (1), a tym samym zaniechanie ustalenia treści zapadłego w sprawie zarzutów stawianych J. Ż. (1) (w szczególności zarzutu dotyczącego meczu (...) – O. W. z dnia 10.04.2004 r.), wyroku sądowego rozstrzygającego jak czyn został ostatecznie przypisany J. Ż. (1) i jakie konsekwencje karnoprawne zostały wobec tej osoby orzeczone, w szczególności związane z uzyskaniem bezprawnej korzyści majątkowej z przestępstwa - w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji;

c)  art. 205 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez uznanie, że sporządzone w postępowaniu przygotowawczym analizy kryminalistyczne dotyczące połączeń telefonicznych między określonymi osobami stanowią czynność specjalistów w rozumieniu przepisu art. 205 § 1 k.p.k., utrwaloną w formie analizy kryminalistycznej, a w konsekwencji oparcie na tym dowodzie istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych bez dokonania rozważenia treści tych dowodów, treści zawartych w nich informacji, a w konsekwencji bez dokonania oceny tych dowodów w płaszczyźnie przesłanek określonych w art. 7 k.p.k. – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji.

d)  art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wskazania w opisie czynu przypisanego oskarżonemu A. S. (2) w pkt. CXVIII, tj. występku zarzuconych oskarżonemu w pkt. 528 i 529 a/o wszystkich ustawowych znamion typu czynu zabronionego tj. znamion w zakresie strony podmiotowej czynu oraz postaci zamiaru przypisanego oskarżonemu, czynu (czynów) nie zawierających wszystkich koniecznych znamion występku z art. 296b § 1 k.k. – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji;

e)  art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez zaniechanie dokonania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazania powodów dokonania określonych zawartych w wyroku ustaleń faktycznych oraz dokonania określonej oceny dowodów obejmującej tylko część zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaniechania wskazania przyczyn pozostawienia poza rozważaniami i oceną Sądu znacznej części zebranego w sprawie materiału dowodowego o wymowie przeciwnej do wniosków i ocen przyjętych w rozstrzygnięciu przez Sąd, wymowie przemawiającej za dokonaniem ustaleń przeciwnych ustaleniom dokonanym przez Sąd w zaskarżonym wyroku, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji;

f)  art. 171 § 7 w zw. z § 5 pkt 1 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego A. S. (2) złożonych w dniu 148.08.2007 r. za pełnowartościowy dowód – przesądzający wręcz o przypisaniu oskarżonemu sprawstwa czynu zarzucanego w pkt 529 a/o, dowód mogący stanowić podstawę czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, mimo iż wyjaśnienia te zostały złożone w określonych warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi oskarżonego – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji.

2)  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mające wprost wpływ na treść zapadłych w sprawie oskarżonego A. S. (2) rozstrzygnięć, praktycznie co do wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych, a w szczególności skutkujących błędnym przyjęciem, że:

- oskarżony A. S. (2) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o określonych, opisanych w zarzucie a/o celach oraz określonym, opisanym w zarzucie a/o czasokresie;

- oskarżony A. S. (2) działając w zorganizowanej grupie przestępczej, organizując profesjonalne zawody sportowe jako obserwator P. działając przy tym wspólnie i w porozumieniu z sędzią głównym zawodów J. Ż. (1) przyjął od R. F. (1) i J. W. (1) działających wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami obietnicę korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 20.000 zł, a następnie przyjął obiecaną korzyść majątkową w zamian za nieuczciwe zachowanie podczas rozegranego w dniu 10.04.2004 r. meczu między Ś. (...) i (...), polegające na zagwarantowaniu podejmowania przez sędziów tego spotkania decyzji sędziowskich korzystnych dla Ś. (...) i wystawieniu wysokiej oceny pracy sędziom niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania, mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla Ś. (...) w tym meczu oraz zapewnienie osiągniecia korzystnego wyniku sportowego tego klubu w rozgrywkach o mistrzostwo I Ligii piłkarskiej w sezonie 2003/2004;

- oskarżony A. S. (2) działając w zorganizowanej grupie przestępczej, organizując profesjonalne zawody sportowe o mistrzostwo II Ligii piłki nożnej, jako obserwator P. przyjął od S. P. (1) działającego wspólnie i w porozumieniu z J. P. (3) obietnicę korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 5000 zł w zamian za nieuczciwe zachowania podczas rozgrywanego w dniu 23.04.2005 r. meczu (...), polegające na zagwarantowaniu podejmowania przez sędziów tego spotkania decyzji sędziowskich korzystnych dla (...) i wystawieniu wysokiej oceny pracy sędziom niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania, mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla P. w tym meczu oraz zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego tego klubu w rozgrywkach o mistrzostwo II Ligii piłkarskiej w sezonie 2004/2005;

Podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia takich ustaleń, pozostając wręcz z tymi ustaleniami w sprzeczności (odnośnie wielu istotnych okoliczności faktycznych) – w zakresie opisanym w uzasadnieniu apelacji.

3)  obrazę prawa materialnego tj. art. 45 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na orzeczeniu wobec oskarżonego A. S. (2) przepadku równowartości korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa – występku zarzucanego w pkt 528 a/o – w kwocie 20.000 zł, w sytuacji gdy dokonane przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne nie wskazują, że oskarżony A. S. (2) otrzymał fizycznie jakąkolwiek kwotę, w realizacji złożonej uprzednio obietnicy udzielenia korzyści majątkowej opisanej przez Sąd w przypisanym oskarżonemu A. S. (2) czynie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadne należy uznać jedynie zarzuty nietrafnej oceny materiału dowodowego i błędu w ustaleniach faktycznych, dotyczące przyjęcia przez oskarżonego korzyści majątkowej w kwocie 20.000 złotych w związku z nieuczciwym zachowaniem w meczu (...) - O. W. rozegranym 10 kwietnia 2004 roku, a zakończonym wynikiem 1-0 (czyn z punktu CCLII części wstępnej, 528 wg aktu oskarżenia). Prawidłowa analiza tego materiału prowadzi bowiem do wniosku, iż A.A. S. (2) przed meczem przyjął obietnice takiej korzyści, ale brak jest dostatecznych dowodów, iż ją otrzymał. J. Ż. (1), a więc sędzia główny tego spotkania, stwierdził, iż przed meczem rozmawiał telefonicznie z R. F., który jednocześnie rozmawiał w tym samym czasie z oskarżonym. Z relacji J. Ż. (1) wynika, że padła wówczas propozycja korzyści majątkowej w przypadku wygranej Ś.. Relacja ta koresponduje z wyjaśnieniami J. W., który podał, że przekazał pieniądze sędziemu i poinformował o tym A.A. S. (2). Z wyjaśnień i zeznań J. Ż. (1) nie wynika natomiast co się stało z tymi pieniędzmi, w szczególności by kwotę 20.000 złotych przekazał on oskarżonemu. Zgodzić się więc należy z autorem apelacji, że doszło w tym zakresie do obrazy przepisów art. 4, 7, i 410 k.p.k. oraz art. 366 § 1 k.p.k.

Pozostałe zarzuty obrazy przepisów postepowania i błędu w ustaleniach faktycznych nie zasługują na uwzględnienie. Reszta materiału dowodowego oceniona bowiem została przez Sąd Okręgowy w sposób wynikający z zasad doświadczenia życiowego, logicznego rozumowania i wskazań wiedzy. Sąd ten miał też na uwadze całokształt ujawnionych na rozprawie okoliczności. Bezzasadny jest zwłaszcza zarzut obrazy art. 171 § 7 k.p.k., gdyż nic nie wskazuje, aby wyjaśnienia oskarżonego złożone w dniu 14 sierpnia 2007 roku, w których przyznał się do popełnienia czynu dotyczącego spotkania (...)- (...), zostały złożone w warunkach wykluczających swobodne wypowiedzi. Nie można nie zauważyć, iż wyjaśnienia te korespondują z obciążającymi oskarżonego relacjami A. K., S. P. i J. P.. Z zeznań tego ostatniego wynika, że na prośbę S. P. skontaktował go z oskarżony, zaś S. P. wprost mówi o złożeniu A.A. S. (2) propozycji korupcyjnej, która została przez oskarżonego przyjęta. Bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Samo sformułowanie zawarte w treści przepisu art. 296b § 1 k.k. "przyjmuje korzyść" przesądza, iż przestępstwo to można popełnić jedynie umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Na temat wykazów połączeń telefonicznych i ich analiz jako dowodów była już wcześniej mowa i nie ma konieczności powtarzania tych samych argumentów. Podobnie nie ma potrzeby ponownego przytaczania argumentów przemawiających za prawidłowym ustaleniem, że oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Także na temat obrazy przepisu art. 424 k.p.k. Sąd Apelacyjny wypowiadał się już, rozpoznając zarzuty poprzednich apelacji. Również co do A. S. (2) uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wymogi określone w powyższym przepisie i umożliwia merytoryczną kontrole orzeczenia Sądu I instancji.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powyższych przyczyn wniosek o uniewinnienie jest bezpodstawny. Podzielając niektóre argumenty apelacji, Sąd odwoławczy wyeliminował jedynie z opisu czynu CCLII części wstępnej zaskarżonego orzeczenia sformułowanie o przyjęciu przez A. S. (2) korzyści majątkowej. Konsekwencja tego było uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie CXXI części dyspozytywnej wyroku o przepadku równowartości korzyści majątkowej w kwocie 20.000 złotych.

3.17.

Obrońca oskarżonego A. S. (1) – adw. B. T. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

1)  art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. – poprze dowolna ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności błędną ocenę dowodu z zeznań i wyjaśnień M. D. (1), D. P. (1), P. W. (1), M. J. (1), J. F. (2), M. Ł. (1) oraz I. G. (1) i przyjęcie, że w oparciu o w/w źródła dowodowe możliwe jest przypisanie oskarżonemu A. S. (1) sprawstwa zarzucanych mu czynów - mimo, iż wobec sprzeczności zachodzących w obrębie w/w dowodów, ujawnieniu się w toku postępowania istotnych okoliczności wpływających na negatywną ocenę ich wartości dowodowej (w tym informacji świadczących o wpływie na ich treść) oraz braku wsparcia w obiektywnym i pozbawionym procesowego interesu materiale dowodowym – brak było możliwości uznania, że przełamane zostało chroniące oskarżonego A. S. (1) domniemanie niewinności, a tym samym przypisanie w oparciu o treść wskazanych w wyroku dowodów – sprawstwa zarzucanych oskarżonemu czynów, zwłaszcza w sytuacji gdy wobec braku możliwości bezpośredniego przesłuchania istotnej części z w/w źródeł dowodowych (bądź to wobec śmierci, bądź rezygnacji przez Sąd z takiego przesłuchania), Sąd winien był oceniać je niezwykle ostrożnie i wnikliwie, a czego w uzasadnieniu wyroku – w istocie zabrakło.

2)  art. 391 § 1 k.p.k. – poprzez bezzasadne zaniechanie bezpośredniego przesłuchania na rozprawie głównej świadków D. P. (1) i P. W. (1), a jedynie poprzestanie na ujawnieniu (już na kilka lat przed wyrokowaniem, jak w przypadku tego drugiego świadka), ich depozycji składanych w procesowej roli podejrzanych na etapie postępowania przygotowawczego (w tym co do D. P. (1) w innym toczącym się po skierowaniu aktu oskarżenia postępowaniu) i pozbawienie się tym samym przez sąd zasadniczego instrumentu stwarzającego możliwość procesowej weryfikacji tych wyjaśnień w toku rozprawy głównej, zwłaszcza wobec zmienionej roli procesowej (z podejrzanego na świadka) oraz wobec faktu, że w/w źródła dowodowe były w istocie wyłącznymi w oparciu o które Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu A. S. (1) sprawstwo czynu zarzuconego w pkt 531 aktu oskarżenia.

3)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. – poprzez zbiorcze powołanie dowodów w postaci wykazów połączeń telefonicznych (znajdujących się w tomach od XC-CXLI), jako podstawy do czynionych w sprawie ustaleń faktycznych, bez jednoczesnego wskazania, na której konkretnie karcie akt sprawy znajdują się połączenia, które zdaniem Sądu miały uzasadniać te ustalenia, co biorąc pod uwagę złożoność podmiotową oraz przedmiotową niniejszego postępowania oraz obszerność w/w materiału dowodowego – uniemożliwia w konsekwencji prześledzenie rozumowania Sądu meriti, powodując jednocześnie, że wydane w sprawie rozstrzygniecie uchyla się od przeprowadzenia jego prawidłowej kontroli odwoławczej.

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony A. S. (1) dopuścił się czynu zarzucanego w pkt 536 aktu oskarżenia, w tym aby udzielił pomocy w udzieleniu obietnicy korzyści majątkowej R. K., w zamian za nieuczciwe zachowania tego sędziego podczas rozegranego w dniu 30 października 2004 r. meczu (...), podczas gdy:

1)  brak było podstaw do przyjęcia, aby oskarżony „poinformował R. K. o gotowości przedstawiciela J. (...)udzielenia mu korzyści majątkowej” w związku z zachowaniem mogący mieć wpływ na wynik w/w zawodów, albowiem tak z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd w ramach tego zachowania, jak i powołanych w tym zakresie dowodów (w tym zeznań I. G. (1)) – nie wynikała taka okoliczność, odnosząca się do przekazania rzekomej informacji o „gotowości” udzielenia sędziemu głównemu korzyści majątkowej w związku z w/w meczem;

2)  dowody wskazane przez Sąd, w tym zeznania I. G. (1) opisujące zachowanie sędziego Roberta Kubasa i rzekomą rolę w tym zakresie oskarżonego A. S. (1) – nie dotyczą przypisanego przez Sad czynu i nie odnoszą się do meczu (...) z dnia 30 października 2004 r., albowiem R. K. nie był sędzią głównym w/w zawodów sportowych.

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, że oskarżony A. S. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej przypisanej mu w pkt CXXII, założonej i kierowanej przez R. F. (1) oraz, że przypisanych mu czynów dopuścił się w jej warunkach – podczas gdy biorąc pod uwagę ustalenia faktyczne poczynione w wyroku brak było podstaw do przyjęcia, że z udziałem oskarżonego A. S. (1) została zawiązana taka struktura oraz by oskarżony miał świadomość i wolę w niej uczestniczenia, w szczególności akceptował jej wspólny cel – zwłaszcza, że z opisu czynów przypisanych oskarżonemu i ustaleń Sądu wynikało, że współdziałanie z R. F. (1) dotyczyło jedynie dwóch z ośmiu czynów przypisanych oskarżonemu (mimo powołania przez sąd w opisie każdego z nich działania przez oskarżonego w ramach takiej struktury).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za bezzasadny trzeba uznać zarzut obrazy przez Sąd Okręgowy przepisów art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolna ocenę materiału dowodowego, w tym wyjaśnień i zeznań M. D., D. P., P. W., M. J., J. F., M. Ł. i I. G.. Na temat oceny relacji D. P., M. J. oraz M. D., Sąd Apelacyjny już w tym uzasadnieniu wypowiedział swoje zdanie. W tym miejscu można jedynie dodać, iż Sąd I instancji w sposób zgodny z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem ocenił te dowody w kontekście zarzutów dotyczących A. S. (1). Również ocena pozostałych dowodów o których mowa w apelacji nie nasuwa zastrzeżeń. Sąd Okręgowy wydając wyrok skazujący oskarżonego oparł się przy tym na całokształcie okoliczności ujawnionych na rozprawie. Relacje w/w osób a także wyjaśnienia i zeznania K. P., I. J. i W. S., dają pełną podstawę do uznania sprawstwa i winy A. S. (1) co do wszystkich zarzuconych mu przestępstw. Trzeba stwierdzić, iż materiał dowodowy obciążający tego oskarżonego jest wyjątkowo obszerny i przekonywujący.

Za niezasadny należy również uznać zarzut obrazy przepisu art. 391 § 1 k.p.k. Co do tożsamego w swej treści zarzutu dotyczącego odczytania wyjaśnień D. P. wypowiedziano się już, oceniając apelację oskarżonego G. G. (punkt 3.7 niniejszego uzasadnienia). Podobnie należy ocenić okoliczności dotyczące odczytania przez Sąd I instancji wyjaśnień P. W.. Podkreślić należy, iż przepis art. 391 k.p.k. nie określa na jakim etapie postepowania sądowego ma nastąpić odczytanie zeznań lub wyjaśnień; stanowi jedynie, że ma to nastąpić na rozprawie.

Co do formy i treści uzasadnienia sporządzonego przez Sąd Okręgowy także wielokrotnie Sąd odwoławczy wyraził swoje zdanie omawiając podobne zarzuty podniesione w apelacjach innych oskarżonych i stanowisko to należy podtrzymać również co do zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego A. S. (1).

Ponieważ Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i prawidłowych ustaleń, bezpodstawny jest też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Mając na uwadze ilość czynów z art. 296b k.k. przypisanych oskarżonemu, jego co najmniej kilkuletnie kontakty ze środowiskiem sędziów i obserwatorów piłkarskich oskarżonych w tej lub innych sprawach, można stwierdzić, iż nie popełniono błędu uznając, iż brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów bez obrazy przepisów postępowania zarzuconej w apelacji. Nie popełnił też żadnego błędu ustalając stan faktyczny i uznają sprawstwo i winę oskarżonego. Brak jest również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu Apelacyjnego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.18.

Obrońca oskarżonego W. Ż. – adw. E. S. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku prze ustaleni na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów; iż oskarżony brał udział w okresie od lipca 2003 r. do 25 czerwca 2006 r. w wielu miejscowościach na terenie kraju w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez R. F. (1), w skład której wchodzili sędziowie i obserwatorzy P., mającej na celu popełnianie przestępstw, polegających na przyjmowaniu i wręczaniu korzyści majątkowych i osobistych, w zamian za nieuczciwe zachowania mające i mogące mieć wpływ na wynik profesjonalnych zawodów – rozgrywek szczebla centralnego, dopuszczając się popełnienia przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 258 § 1 k.k., a także błędnego ustalenia, iż W. Ż. dopuścił się przestępstwa z art. 296b § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za zasadny można uznać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wynikający z dowolnej oceny dowodów odnoszący się do czynu opisanego w punkcie CCLXV części wstępnej zaskarżonego wyroku (czyn 591 wg aktu oskarżenia). Czyn ten związany był z zawodami (...) rozegranymi w dniu 17 października 2003 roku. Jak wynika z uzasadnienia sporządzonego przez Sąd I instancji podstawą uznania winy oskarżonego były wyjaśnienia D. P.. Rzecz jednak w tym, iż relacje tego świadka, jakkolwiek generalnie wiarygodne, akurat co do tego czynu i udziału w nim W. Ż. są zmienne i nieprecyzyjne. D. P. stwierdził, że jest pewien, iż przynajmniej raz przekazał pieniądze oskarżonemu w zamian za nieuczciwe zachowanie. Z wyjaśnień jego wynika natomiast, ze niekoniecznie musiało to mieć związek ze spotkaniem P. z C., ale że mogło chodzić o mecz z (...). Świadek opisał bowiem szczegółowo zdarzenie z pomyleniem przez niego marynarek oskarżonego i innej osoby, do którego miało dojść w greckiej restauracji. W późniejszych wyjaśnieniach stwierdza jednak, że miało to miejsce właśnie przed meczem P. - R.. W jednej relacji D. P. mówi o osobistym wręczenie pieniędzy W. Ż. przed meczem P. - (...), by w innej stwierdzić, że są to jego przypuszczenia, gdyż nie pamięta czy przekazał korzyść majątkową oskarżonemu sam, czy też przez oskarżonego G. G.. Trzeba wiec zgodzić się z autorem apelacji, iż ocena tych wyjaśnień D. P. przeprowadzona przez Sąd Okręgowy jest dowolna i przekracza granice zakreślone dyspozycją przepisu art. 7 k.p.k. Doprowadziło to w konsekwencji do błędu w ustaleniach faktycznych i nieuzasadnionego przypisania oskarżonemu sprawstwa co do wyżej wskazanego czynu.

W pozostałym zakresie ocena materiału dowodowego przez Sąd I instancji i jego ustalenia faktyczne nie nasuwają zastrzeżeń. Odnosi się to także do udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej. Istnienie takiej grupy i rola jaką w niej odgrywał R. F. nie była tajemnicą dla nikogo związanego z tym środowiskiem, w jakim funkcjonował oskarżony. W. Ż. chociażby z racji pełnionych funkcji w strukturach (...) miał szerokie kontakty z osobami wchodzącymi w skład tej grupy, z których część została oskarżona i skazana w niniejszym postępowaniu i w innych sprawach. Przyjmując zatem co najmniej dwukrotnie od takich osób korzyść majątkową w zamian za nieuczciwe zachowania co najmniej godził się na działanie w grupie przestępczej. Również ocena relacji A. S. dokonana przez Sąd Okręgowy, a dotyczącą zachowań W. Ż. w związku z meczem (...), który odbył się 18 września 2004 roku (czyn opisany w punkcie CCLXVI części wstępnej zaskarżonego wyroku (czyn 592 wg aktu oskarżenia). Jego wyjaśnienia i zeznania znajdują bowiem potwierdzenie zarówno w zeznaniach D. M. jak i pierwszych w wyjaśnieniach samego oskarżonego złożonych w trakcie śledztwa, w których przyznał, że otrzymał pieniądze od A. S., podając tylko, że nie było to 8000 złotych, lecz kwota 5000 złotych. Wbrew sugestiom obrońcy W. Ż., słusznie odmówiono wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w których odwołał to przyznanie. Podobnie za zgodną z wymogami art. 7 k.p.k. należy uznać ocenę relacji R. M. odnośnie meczu (...) rozegranego w dniu 30 sierpnia 2003 roku.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie, jak już wyżej wskazano, jest słuszny tylko co do czynu opisanego w punkcie CCLXV części wstępnej zaskarżonego wyroku (czyn 591 wg aktu oskarżenia). W pozostałym zakresie zebrany materiał dowodowy i jego ocena przez Sąd I instancji nie budzą wątpliwości pod kątem sprawstwa i winy oskarżonego.

3.19.

Obrońca oskarżonego R. J. (1) - adw. A. K. (5) - zaskarżonemu wyroki zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., 410 k.p.k.:

• przez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego art. 410 k.p.k., polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym okoliczności dla oskarżonego korzystnych, rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z wyjaśnień samego oskarżonego, uznaniu za udowodnione faktów nie mających wystarczającego oparcia w dowodach i nie wskazaniu w sposób należyty, dlaczego Sąd nie uznał dowodów przemawiających za uniewinnieniem oskarżonego.

2.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 296b k.k. przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że doszło do wyczerpania znamion czynu zabronionego w sytuacji, gdy jest to przestępstwo formalne dokonane już z chwila przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy, zaś oskarżony nigdy korzyści nie otrzymał ani obietnic nie składał, a nawet nie miał zamiaru ww., a zatem i strona podmiotowa przestępstwa nie została wypełniona.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji, Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy dotyczący R. J., uwzględniając całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie. Zeznania M. B., I. A., T.M. i M. J. tworzą logiczną całość i wskazują jednoznacznie, iż oskarżony złożył im propozycję nieuczciwego zachowania podczas meczu (...) w dniu 11 czerwca 2004 roku. Świadkowie ci, piłkarze G. a jednocześnie koledzy R. J., stwierdzili przy tym, że nie potraktowali tej propozycji jako żartu, tak jak to wyjaśniał później oskarżony. Nie może być też w związku z powyższym mowy o obrazie prawa materialnego, a konkretnie przepisu art. 296b § 2 k.k., gdyż do złożenia obietnicy korzyści majątkowej ze strony R. J. faktycznie przecież doszło. Nie można się zgodzić z argumentem apelującego, iż koniecznym do bytu przestępstwa z art, 296b § 2 k.k. polegającego na złożeniu obietnicy korzyści majątkowej, jest przyjęcie obietnicy przez jej adresata. Zostaje ono bowiem dokonane już z chwilą złożenia takiej propozycji.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji dokonał zgodnej z art. 7 i 410 k.p.k. oceny dowodów i prawidłowo ustalił stan faktyczny, uznając sprawstwo i winę R. J.. Nie doszło też do obrazy przepisu prawa materialnego.

3.20.

Obrońca oskarżonego P. R. (1) – adw. K. B. (2) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  W odniesieniu do czynu opisanego w pkt CCLXXII części wstępnej wyroku (tj. w pkt 739 aktu oskarżenia; w zakresie którego w rozstrzygnięcie zawarto w pkt CXL części dyspozytywnej wyroku):

- na podstawie art. 438 § 2 k.p.k. – obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k.; poprzez dowolną, a nie swobodną, ocenę dowodów z zeznań świadka Z. W. (1) oraz P. E. (1), a także wyjaśnień oskarżonego P. R. (1) oraz W. K. (1), polegającą na bezpodstawnym:

- uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań Z. W. (1),

- odmówieniu wiarygodności w całości wyjaśnieniom oskarżonego P. R. (1) oraz oskarżonego W. K. (1), oraz zeznaniom P. E. (1) w części;

w zakresie w jakim dowody te dotyczyły faktu odbycia spotkania w domu P. R. (1) i przedstawienia na nim informacji o porozumieniu działaczy (...) z działaczami (...), w sytuacji gdy w szczególności:

(i)  z wiarygodnych, konsekwentnych, spójnych i przede wszystkim logicznych zeznań świadka P. E. (1) wynika, iż nie przedstawił on tej oferty (...) „R., bo wokół niego za dużo się dzieje”;

(ii)  natomiast w zakresie tego zdarzenia wskazał co następuje – „prawdą jest, że wcześniej spotkałem się z W., nie pamiętam gdzie i przedstawiłem mu tą ofertę”;

co znajduje również potwierdzenie w spójnych, jasnych i logicznych wyjaśnieniach w tym zakresie P. R. (1) oraz W. K. (1) (potwierdzonych również dokumentem w postaci kserokopii wpłaty na rachunek bieżący):

- w konsekwencji czego, uznać należy, ze nie doszło do spotkania w domu P. R. (1), na którym doszło do przestawienia przez P. R. (1) oferty Ś.;

co powinno prowadzić do zasadnego wniosku, że ze względu na osobisty interes Z. W. (1) – w postaci umniejszenia swojej roli w procederze „sprzedania” tego czemu – oraz ich sprzeczność ze wskazanymi w tym zakresie dowodami, to jego zeznania co do tego zdarzenia nie sposób uznać za wiarygodne i nie powinny one stanowić podstawy wyrokowania co do tego czynu, czego konsekwencją są błędne ustalenia faktyczne w sprawie, które skutkowały niesłusznym skazaniem P. R. (1) za ten czyn;

- na podstawie art. 438 § 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która miała wpływ na treść tego orzeczenia; poprzez błędne ustalenie przez Sąd meriti, iż m.in. oskarżony P. R. (1) przyjął za pośrednictwem P. E. (1) obietnice uzyskania korzyści majątkowej w zamian za „odpuszczenie” meczu ze (...), a następnie przyjął tą korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 100.000 zł, w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ustalonego przez Sąd I instancji, w oparciu o ten materiał, stanu faktycznego wynika, iż:

- kwestia „odpuszczenia” tego meczu została ustalona przez działaczy (...), a ewentualnym działaniem P. R. (1) – w tak ustalonym stanie faktycznym jak przez sąd I instancji – było jedynie zakomunikowanie tej informacji wskazanym zawodnikom, bez podejmowania przez piłkarzy decyzji co do akceptacji tej oferty;

- P. R. (1) nie uzyskał w związku z przegraną w tym meczu żadnych korzyści majątkowych;

co wyklucza możliwość przypisania sprawstwa w zakresie tego czynu, który wymaga akceptacji przez sprawcę złożonej mu obietnicy przysporzenia i wyrażenia tej akceptacji wobec osoby składającej propozycję, w zamian za nieuczciwe zachowanie, gdy od tej akceptacji uzależnione jest wpłynięcie na przebieg meczu i jego wynik, co w tym przypadku – odnośnie oskarżonego P. R. (1) – nie miało miejsca, a także, który to czyn mógł być również popełniony i przypisany oskarżonemu w związku z przyjęciem korzyści majątkowej za przegraną w tym meczu, co również w zakresie oskarżonego P. R. (1) nie miało miejsca.

II.  W odniesieniu do czynu opisanego w pkt CCLXXIV części wstępnej wyroku (tj. w pkt 741 aktu oskarżenia; w zakresie którego rozstrzygnięcie zawarto w pkt CXLI części dyspozytywnej wyroku);

- na podstawie art. 438 § 1 k.p.k. – obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 296b § 1 k.k.; poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, iż znamiona przedmiotowego czynu zabronionego wyczerpują się również w takich przypadkach, gdy sprawcy czynu podstawowego (bezpośredni wykonawcy przestępstwa „korupcji czynnej”) posiadali już uprzednio zamiar jego popełnienia – przed rozmowami uznanymi przez Sąd meriti za podżeganie;

w sytuacji gdy zgodnie z poglądami doktryny oraz orzecznictwa, do realizacji tego czynu zabronionego niezbędne jest nakłonienie osoby podżeganej do popełnienia przestępstwa – czyli osiągnięcia skutku polegającego na wywołaniu u osoby nakłanianej zamiaru podjęcia określonego zachowania – co wyklucza przypisanie tego czynu zabronionego w tak ustalonych okolicznościach faktycznych sprawy jak w przedmiotowym przypadku, czyli gdy piłkarze i działacze (...) kontaktowali się z przedstawicielami (...) już z uprzednio powziętym zamiarem „kupienia” meczu;

- na podstawie art. 438 § 2 k.p.k. – obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., poprzez dowolną , a nie swobodną ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego P. R. (1) oraz W. K. (1) – co do tego czynu – i odmówienie im wiarygodności;

w sytuacji gdy wyjaśnienia tych oskarżonych są jasne, spójne i logiczne, a przede wszystkim znajdują potwierdzenie w pozostałych – uznanych za wiarygodne – dowodach, a odmówienie im wiarygodności doprowadziło do wyeliminowania niemal jedynych – poza zeznaniami P. E. (1) – dowodów mających wykazać postać zamiaru oskarżonych.

Powyższe powinno prowadzić do zasadnego wniosku, że jednoznaczne odmówienie w całości tym zeznaniom wiarygodności przez Sąd meriti, w sytuacji gdy w wielu aspektach pokrywają się one z innymi dowodami uznanymi za wiarygodne, uznać należy za nielogiczne. Prawidłowa ocena tych dowodów, a następnie ich wykorzystanie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, doprowadzi do jednoznacznego ustalenia braku zamiaru bezpośredniego „sprzedaży” tego meczu (...) przez oskarżonego P. R. (1);

- na podstawie art. 438 § 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, która miała wpływ na treść tego orzeczenia; poprzez błędne ustalenie przez Sąd meriti, że przedstawiciele (...) – w tym również oskarżony P. R. (1) – prowadzili rozmowy z przedstawicielami (...) z zamiarem bezpośrednim „sprzedaży” im tego meczu i przekonania ich do tego;

w sytuacji gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – który został przez Sąd I instancji uznany za wiarygodny wynika, że piłkarze (w tym oskarżony P. R. (1)) oraz działacze (...) nie zamierzali „odpuszczać” meczu z (...), gdyż (i) w przypadku zwycięstwa (osiągnięcia korzystnego wyniku) mieli otrzymać gratyfikację od działacza (...), (ii) ewentualna przegrana drużyny (...) w meczu z (...), a więc z drużyną broniąca się przed spadkiem z ligi – zostałaby szczególnie negatywnie odebrana w środowisku kibicowskim. Zatem rozmowy, które były prowadzone z działaczami górnika P., nie mogły i nie zawierały przymiotu nakłaniania do złożenia propozycji korupcyjnej – niemożliwym jest przypisanie w tym przypadku zamiaru bezpośredniego nakłaniania do „kupienia” meczu, co zresztą zostało potwierdzone w zeznaniach złożonych przez działaczy (...).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty obrazy przepisów postępowania dotyczące czynu opisanego w punkcie CCLXXII części wstępnej zaskarżonego wyroku - 739 wg aktu oskarżenia. Przestępstwo w nim opisane ma związek z meczem (...), który odbył się 22 maja 2004 roku. Wbrew argumentom zawartym w apelacji należy uznać, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy w tym zakresie. Jest on zresztą bardzo obszerny, a na winę P. R. wskazuje wiele dowodów przywołanych przez Sąd I instancji. Nie są to bowiem tylko najmocniej kwestionowane wyjaśnienia i zeznania Z. W., ale w znacznej części potwierdzające je relacje innych osób. Trzeba mieć tu na uwadze wyjaśnienia i zeznania J. W., G. K., P. E., W. S. i J. S.. Wszyscy oni potwierdzają czynny udział oskarżonego w negocjacjach dotyczących nieuczciwego zachowania zawodników L. w w/w meczu. Oczywiście można się zgodzić z autorem apelacji, że Z. W. obciążając oskarżonego (i nie tylko zresztą jego), miał na względzie pomniejszenie rozmiaru swojej odpowiedzialności i liczył na łagodne potraktowanie przez wymiar sprawiedliwości. Jeżeli jednak jego wyjaśnienia zostały potwierdzone innymi dowodami, a tak jest w tym przypadku, to Sąd Okręgowy miał prawo uznać je za miarodajne, a odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonego i relacjom W. K.. Nie dopatrzył się przy tym Sąd odwoławczy w ocenie dowodów (co do tego czynu), przekroczenia granic zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. Konsekwencją tej prawidłowej oceny były bezbłędne ustalenia faktyczne odnośnie czynu przypisanego P. R.. Za bezpodstawny uznać więc również należy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który mógłby mieć wpływ na treść wyroku.

Jeżeli chodzi o drugi z czynów, za który został skazany P. R., to nie można się zgodzić z zarzutami obrazy prawa procesowego oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji prawidłowo ocenił materiał dowodowy i prawidłowo ustalił, że działacze i piłkarze L., w tym oskarżony, prowadzili rozmowy z przedstawicielami (...) (głównie M. J.) dotyczące ewentualnego nieuczciwego zachowania podczas meczu (...) rozegranego 8 czerwca 2004 roku (czyn CCLXXIV części wstępnej, 741 wg aktu oskarżenia). (...) te zakończyły się fiaskiem, gdyż w międzyczasie zawodnicy L. otrzymali propozycję od zainteresowanego bezpośrednio wynikiem tego spotkania (...). Mecz zakończył się zwycięstwem (...) 2-0, co potwierdza zeznania świadków np.C. M., który podał, że zakomunikowano działaczom P., iż jego drużyna meczu "nie odpuści". Tak więc stan faktyczny ustalony przez Sąd Okręgowy w tym zakresie nie nasuwa zastrzeżeń. Można zgodzić się jedynie z apelującym co do wątpliwości czy rozmowy ze strony przedstawicieli (...) (w tym P. R.), były rzeczywiście prowadzone z bezpośrednim zamiarem "sprzedania" tego meczu (...). Jest to jednak kwestia bardziej oceny dowodów niż ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy dopuścił się natomiast obrazy przepisu prawa materialnego, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia. Zgodzić się bowiem trzeba ze zdaniem obrońcy oskarżonego, iż doszło do wadliwej wykładni treści przepisu art. 18 § 2 k.k. Ma on rację podnosząc, iż według ugruntowanych już poglądów doktryny i orzecznictwa, podżegać można jedynie sprawcę, który w danej chwili nie ma jeszcze zamiaru popełnienia przestępstwa. Tymczasem z ustaleń Sądu Okręgowego i co wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, to M. J. pierwszy zwrócił się do działaczy i zawodników (...) z propozycją nieuczciwego zachowania podczas tych zawodów. Początkowo liczył on na "rewanż" klubu z P. w zamian za "odpuszczenie" ze strony (...) wcześniej rozegranego meczu w Pucharze Polski, a następnie zaproponował kwotę 60.000 złotych. Nie ulega więc wątpliwości, że zamiar popełnienia przez niego czynu z art. 296b k.k. istniał jeszcze przed rozmowami z przedstawicielami L., a co za tym idzie także z oskarżonym. Przy takiej konstrukcji zarzutu nie sposób przyjąć, że P. R. podżegał M. J. i inne osoby do popełnienia przestępstwa określonego w art. 296b § 2 k.k.

Na podstawie art. 435 k.p.k. Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie wobec oskarżonego W. K. (7) i uniewinnił go od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie CCLXXVII części wstępnej (744 wg aktu oskarżenia). Dotyczy on bowiem zarzutu tożsamego z w/w czynem przypisanym P. R., którego mieli dopuścić się wspólnie i w porozumieniu. Ponieważ przemawiają za tym te same względy należało zmienić zaskarżone orzeczenie również co do W. K., pomimo że nie wniósł on środka odwoławczego.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest zasadny tylko w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie CCLXXIV części wstępnej (741 wg aktu oskarżenia). Konsekwencją obrazy prawa materialnego było bowiem niesłuszne uznanie, że P. R. dopuścił się przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 296b § 2 k.k. Sąd Okręgowy prawidłowo natomiast ocenił materiał dowodowy i wyprowadził z niego bezbłędne wnioski przy ustalaniu stanu faktycznego odnośnie czynu opisanego w punkcie CCLXXII części wstępnej zaskarżonego wyroku - 739 wg aktu oskarżenia. Z tych względów wniosek o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia tego przestępstwa jest bezpodstawny.

3.21.

Obrońca oskarżonego M. W. (1) – adw. T. S. (2) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, a to ustalenie, iż:

- oskarżony przyjął w związku z sędziowanymi przez niego zawodami sportowymi propozycje korupcyjne od M. N. (2), A. B. (1), G. G. (3) i R. D. (2), podczas gdy wszystkie te ustalenia albo nie mają żadnej podstawy w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym lub wręcz pozostają z nim w sprzeczności, ani też nie można było ustaleń takich poczynić poprzez logiczny i nierozerwany ciąg dowodów pośrednich.

2.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. tj. przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez dowolne przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu występków opisanych w pkt CCLXXVIII i CCLXXX-CCLXXXIV, a to na skutek bezzasadnej odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego oraz wadliwej oceny dowodów potwierdzających jego wersję – w szczególności poprzez przyjęcie za materiał potwierdzający sprawstwo i winę zeznań świadków M. N. (2), Ł. A. (1), J. C., w sytuacji, gdy świadkowie ci zeznawali w sposób zgodny z wyjaśnieniami oskarżonego, zaś oparcie się przez Sad na niespójnych, zmiennych i częściowo nielogicznych zeznaniach świadków W. K. (8), A. B. (1) i R. D. (2), podczas gdy prawidłowa – zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego – ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie dawała ku temu żadnych podstaw;

- art. 410 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy, to jest depozycjach R. D. (2) zawartych w innych protokołach niż znajdujące się na kartach 15509-15513, które to jako jedyne zostały ujawnione na rozprawie w dniu 4.12.2017 r.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodzić się należy z apelującym, iż przy podobnym jakościowo materiale dowodowym Sąd I instancji uniewinnił M. W. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie CCLXXIX części wstępnej (771 wg aktu oskarżenia - mecz (...)), natomiast skazał go za popełnienie czynu opisanego w punkcie CCLXXXIV (776 wg aktu oskarżenia - mecz (...)). Co więcej nastąpiło to w sytuacji, gdy kluczowy świadek co do obu tych zarzutów czyli W. K. (2) podaje, że w tym pierwszym przypadku kontaktował się z oskarżonym, zaś w drugim w ogóle z nim nie rozmawiał. Z relacji W. K. (2) wynika, że z M. W. miał wówczas kontaktować się R. F. i od niego pochodzą wszystkie informacje przekazane przez świadka. Jak zresztą wynika z wyjaśnień i zeznań W. K. (2), to nawet R. F. nie rozmawiał osobiście w sprawie tego meczu z oskarżonym. Podał on W. K. (2), iż w sprawie korupcyjnej propozycji dla M. W. z oskarżonym kontaktował się G. G., który zapewnił go, iż oskarżony taką propozycję przyjął. Należy zaznaczyć, iż G. G. zaprzeczył wersji R. F. opisanej przez W. K. (2). Jedyne bezsporne fakty jakie można w tej sytuacji ustalić, to przekazanie przez W. K. (2) pieniędzy w kwocie 50.000 złotych R. F. oraz wpłata przez oskarżonego i G. G. w kilka dni po meczu kwot 10.000 złotych na swoje rachunki bankowe. W ocenie Sądu odwoławczego brak jest jednak jednoznacznych dowodów bezpośrednio wskazujących na przyjęcie przez M. W. obietnicy korzyści majątkowej, a następnie przyjęcie jej w zamian za nieuczciwe zachowanie podczas spotkania Z. - P. rozegranego 24 maja 2006 roku. Należy więc zgodzić się z zarzutami apelacji, iż ocena dowodów i ustalenia faktyczne co do tego czynu są dowolne i nie znajdują oparcia w materiale dowodowym.

Bezzasadne są natomiast zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie pozostałych czynów przypisanych M. W. przez Sąd I instancji. Ocena relacji A. B., M. N., R. D. czy też Ł. A. została przeprowadzona według dyrektyw wynikających z przepisu art. 7 k.p.k. Zeznania A. B. wskazują jednoznacznie na przekazanie oskarżonemu pieniędzy w związku z meczami (...) i (...). R. D. również w trakcie konfrontacji z M. W. stwierdził, że przekazał mu 8000 złotych przed meczem (...). Z relacji M. N. (II trener (...)) wynika z kolei, że przed meczem tej drużyny z (...), także obiecał mu korzyść majątkową, którą po meczu wręczył oskarżonemu piłkarz Z. Ł. A.. Wyjaśnienia i zeznania A. B. co do przyjęcia przez M. W. korzyści majątkowej w związku z meczem (...) są potwierdzone zeznaniami E. N.. Jak już wskazano ocena tych dowodów przez Sąd Okręgowy nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Konsekwencją tej oceny są prawidłowe ustalenia faktyczne co do zarzutów opisanych w punktach CCLXXVIII, CCLXXX, CCLXXXI, CCLXXXII oraz CCLXXXIII części wstępnej zaskarżonego wyroku.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest zasadny tylko w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie CCLXXXIV części wstępnej (776 wg aktu oskarżenia). W pozostałym zakresie Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy oraz ustalił prawidłowo stan faktyczny, słusznie uznając sprawstwo i winę oskarżonego.

3.22.

Obrońca oskarżonego Z. Z. (1) – adw. K. K. (2) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  W zakresie czynu opisanego w punkcie CCLXXXV części wstępnej wyroku:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., przez przekroczenie granic zasad obiektywizmu, domniemania niewinności i reguły in dubio pro ro oraz swobodnej oceny dowodów, przy jednoczesnym zaniechaniu uwzględnienia całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w postępowaniu, polegającą w szczególności na:

a)  bezzasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego Z. Z. (1) w zakresie braku uczestnictwa w rozmowach o charakterze korupcyjnym oraz braku przyjęcia obietnicy korzyści majątkowej, przy jednoczesnej pobieżnej i fragmentarycznej ocenie wyjaśnień oskarżonego, przejawiającej się w stwierdzeniu że „pozostawały one w sprzeczności z jasnymi, spójnymi i wzajemnie się uzupełniającymi zeznaniami świadków D. P. (1), T. W. (1) oraz J. W. (1)”, podczas gdy treść wyjaśnień T. W. (1) stanowi zaprzeczenie wyjaśnień D. P. (1), a potwierdzenie wyjaśnień Z. Z. (1), natomiast J. W. (1) wyjaśniał na okoliczności innego meczu, zatem jego wyjaśnienia nie mogły być w tym zakresie rzekomo spójne i uzupełniające się z wyjaśnieniami pozostałych wyżej wymienionych osób;

b)  pobieżnej i fragmentarycznej ocenie wyjaśnień T. W. (1), skutkującej całkowitym pominięciem wskazywanej przez niego okoliczności, że Z. Z. (1) zarzucił mu niepokazanie czerwonej kartki zawodnikowi (...), a więc drużyny, której rzekomo sprzyjać miała oskarżony;

c)  bezzasadnym uznaniu za wiarygodne wyjaśnień D. P. (1), podczas gdy analiza ich treści wskazuje, że:

- nie miał on żadnej wiedzy na temat rzekomej obietnicy korzyści majątkowej obserwatorowi w związku z meczem P. z R. z dnia 13 września 2003 r.;

- jedynie stwierdzenia w tym zakresie były wynikiem sposobu prowadzenia przesłuchania, poprzez zadawanie sprzecznych z treścią art. 171 § 4 k.p.k., sugerujących odpowiedź i narzucających wizję zdarzeń przesłuchującego pytań;

- składanie przez D. P. (1) wyjaśnień odbyło się w odrębnym procesie, bez udziału któregokolwiek z oskarżonych w niniejszej sprawie, przy deklaracji D. P. (1) pełnej współpracy z organami postępowania w celu jak najszybszego zakończenia postępowania i wymierzenia najmniej dolegliwej dla niego kary;

- uchylanie się przez wymienionego od stawiennictwa w niniejszej sprawie w celu złożenia zeznań skutkowało całkowitym uniemożliwieniem oskarżonemu weryfikacji treści wyjaśnień D. P. (1) złożonych w innym postępowaniu oraz ustaleniem rzeczywistego stanu faktycznego;

d)  pobieżnej i fragmentarycznej ocenie wyjaśnień R. F. (1), podczas gdy wymieniony w żaden sposób nie potwierdził, żeby doszło rzekomo do „jednoczesnej” rozmowy telefonicznej pomiędzy nim, D. P. (1) i Z. Z. (1);

e)  oparciu rozstrzygnięcia na wykazie połączeń telefonicznych oraz sprawozdaniu z analizy połączeń telefonicznych w sytuacji, gdy jak wprost stwierdzono w uzasadnieniu wyroku w odniesieniu do innych oskarżonych, „ustalenie sprawstwa jedynie na podstawie wykazu połączeń telefonicznych byłoby w ocenie Sądu zbyt dowolne, oparte na domniemaniach”, a pozostały prawidłowo oceniony materiał dowodowy sprawy nie daje podstaw do przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, a stanowiący konsekwencję wyżej wymienionych uchybień procesowych, polegający na bezzasadnym ustaleniu przez Sąd, ze oskarżony Z. Z. (1) przyjął obietnicę korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 5000 zł w zamian za nieuczciwe zachowania podczas rozegranego w dniu 13 września 2003 roku spotkania (...), mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów sportowych, polegające na zagwarantowaniu podejmowania przez sędziów tego spotkania decyzji sędziowskich korzystnych dla (...) i wystawieniu pozytywnej oceny pracy sędziom, niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania, mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego tego klubu w rozgrywkach o mistrzostwo II ligi piłkarskiej w sezonie 2003/2004, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie wskazuje, że:

- brak jest podstaw do przyjęcia, iż doszło rzekomo do złożenia obietnicy korzyści majątkowej wobec oskarżonego;

- nie miało miejsca przyjęcie jakiejkolwiek korzyści majątkowej przez oskarżonego;

- oskarżony nie podejmował żadnych zachowań polegających rzekomo na „zagwarantowaniu podejmowania przez sędziów tego spotkania decyzji sędziowskich korzystnych dla (...) i wystawieniu pozytywnej oceny pracy sędziom, niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania, mających na celu zapewnienie osiągniecia korzystnego wyniku sportowego tego klubu”, a wręcz podejmował decyzje niekorzystnie dla (...).

II.  W zakresie czynu opisanego w punkcie CCLXXXVI części wstępnej wyroku:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., przez przekroczenie granic zasad obiektywizmu, domniemania niewinności i reguły in dubio pro reo oraz swobodnej oceny dowodów, przy jednoczesnym zaniechaniu uwzględnienia części dowodów z akt sprawy oraz całokształtu istotnych okoliczności ujawnionych w postępowaniu, polegająca w szczególności na:

a)  bezzasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Z. Z. (1) w zakresie braku uczestnictwa w rozmowach o charakterze korupcyjnym oraz braku przyjęcia zarówno obietnicy korzyści majątkowej, jak i korzyści majątkowej;

b)  pobieżnej i fragmentarycznej ocenie wyjaśnień J. W. (1), skutkującej bezzasadnym uznaniu ich za wiarygodne w zakresie rzekomego wręczenia korzyści majątkowej Z. Z. (1), w sytuacji gdy wyjaśnienia te sprzeczne są z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a także pozostają w wewnętrznej sprzeczności, a ich poziom ogólności nie dawał podstaw do poczynienia jednoznacznych i wiążących ustaleń w sprawie;

c)  błędnej ocenie dowodów w postaci wykazu połączeń telefonicznych oraz sprawozdania z analizy połączeń telefonicznych Ś. (...) z 22 maja 2004 r., skutkującej błędnym ustaleniem, że rzekomo potwierdzają one sprawstwo i winę oskarżonego, podczas gdy z dokumentów tych wprost wynika, że było rzekomych połączeń telefonicznych pomiędzy telefonami użytkowanymi przez J. W. (1) i Z. Z. (1);

d)  całkowitym pominięciu dowodu z zeznań sędziego tego meczu, to jest R. M. (3), podczas gdy z treści zeznań tego świadka wprost wynika, iż oskarżony nie rozmawiał z nim na temat przyjęcia korzyści majątkowej lub nieuczciwego zachowania w celu zapewnienia korzystnego wyniku drużynie Ś. (...), co bezsprzecznie wpływa na ocenę braku wiarygodności wyjaśnień J. W. (1) w tym zakresie;

e)  zaniechaniu dokonania całościowej i dogłębnej analizy i oceny pozostałych dowodów w sprawie w tym w szczególności: wyjaśnień J. S. (1), W. S. (1), I. J. (1), C. M. (2), R. F. (1); w sytuacji, gdy wymienione osoby w żaden sposób nie potwierdziły rzekomego wręczenia korzyści majątkowej obserwatorowi meczu Ś. (...) z dnia 22 maja 2004 r., co jednocześnie bezsprzecznie wpływa na ocenę braku wiarygodności wyjaśnień J. W. (1) w tym zakresie.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, a stanowiący konsekwencję wyżej wymienionych uchybień procesowych, polegający na bezzasadnym ustaleniu przez Sąd, że oskarżony Z. Z. (1) przyjął rzekomo obietnicę korzyści majątkowej, a następnie korzyść majątkową w kwocie 10.000 zł w zamian za nieuczciwe zachowania podczas rozegranego w dniu 22 maja 2004 r. spotkania (...), mogące mieć wpływ na wynik tych zawodów sportowych, polegające na zapewnieniu wysokiej oceny pracy sędziów tego spotkania, niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania i na zagwarantowaniu podejmowania przez sędziego tego spotkania korzystnych decyzji dla klubu (...), mających na celu zapewnienie osiągnięcia korzystnego wyniku sportowego dla tego klubu w tym meczu oraz korzystnego wyniku sportowego (...) w sezonie 2003/2004, podczas gdy zgromadzony w prawie materiał dowodowy bezsprzecznie wskazuje, że :

- brak jest podstaw do przyjęcia, iż doszło rzekomo do złożenia obietnicy korzyści majątkowej wobec oskarżonego oraz przyjęcia przez niego korzyści majątkowej;

- oskarżony nie podejmował żadnych zachowań polegających rzekomo na „zapewnieniu wysokiej oceny pracy sędziów tego spotkania, niezależnej od rzeczywistego poziomu sędziowania i na zagwarantowaniu podejmowania przez sędziego tego spotkania korzystnych decyzji dla klubu (...), mających na celu zapewnienie osiągniecia korzystnego wyniku sportowego dla tego klubu w tym meczu oraz korzystnego wyniku sportowego (...) w sezonie 2003/2004”.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodzić się trzeba z zarzutami obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu opisanego w punkcie CCLXXXV części wstępnej zaskarżonego wyroku (795 wg aktu oskarżenia). Materiał dowodowy dotyczący spotkania (...) rozegranego 13 września 2003 roku został oceniony przez Sąd Okręgowy w sposób nie dość wnikliwy, nie uwzględniający w pełni zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Propozycja korzyści majątkowej dla oskarżonego, według oskarżyciela publicznego i Sądu I instancji, miała paść podczas "równoczesnej" rozmowy R.Forbricha z D. P. i Z. Z.. Fakt przeprowadzenia takiej rozmowy, a właściwie rozmów, wynika z wykazu połączeń telefonicznych. Nie sposób jednak tylko na tej podstawie ustalić o czym w nich była mowa. Ma racje apelujący, iż również wyjaśnienia D. P. nie dają stuprocentowej pewności co do ich przebiegu. Stwierdził on jedynie, że jeżeli była taka rozmowa to na pewno dotyczyła korupcyjnej propozycji. Już samo to sformułowanie nakazuje zgodzić się z obrońca oskarżonego, że świadek tej rozmowy po prostu nie pamięta, co nie powinno dziwić, gdyż był przesłuchany na tę okoliczność po raz pierwszy 8 lat po zdarzeniu. Nie wskazał żadnych istotnych szczegółów rozmowy, nie potrafił powiedzieć, czy słyszał co mówi R. F. do Z. Z., w szczególności czy obiecał mu on korzyść majątkową w zamian za nieuczciwe zachowanie podczas meczu a przede wszystkim czy słyszał, że oskarżony ją przyjął. Również relacja D. P. co do samego wręczenia pieniędzy Z. Z. jest nieprecyzyjna. Nie jest on w stanie powiedzieć, czy i w jaki sposób przekazano mu korzyść majątkową. Nie był też w stanie określić dokładnie jej wysokości, podając że było to nie mniej niż 5000 złotych. Świadek stwierdził jedynie, że pieniądze otrzymał sędzia główny meczu T. W., czemu ten ostatni zaprzeczył. Ma również racje skarżący, że Sąd Okręgowy nie nadał należytego znaczenia do sytuacji jaka miała miejsce po zakończeniu spotkania, gdy obserwator (czyli Z. Z.) wytknął sędziemu, że nie pokazał zawodnikowi P., czyli drużyny, której rzekomo zobowiązał się sprzyjać, czerwonej kartki a tylko żółtą.

Skazując oskarżonego za ten czyn Sąd I instancji w istocie oparł się na relacjach D. P. będących głównie jego przypuszczeniami, a nie potwierdzeniem faktów, które miały miejsce w rzeczywistości.

Za bezzasadne należy natomiast uznać podobne zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu opisanego w punkcie CCLXXXVI części wstępnej zaskarżonego wyroku (796 wg aktu oskarżenia). Wyjaśnienia J. W. co do okoliczności związanych z meczem (...), który odbył się 22 maja 2004 roku nie budzą wątpliwości. Stwierdził on jednoznacznie, że przed tymi zawodami w rozmowie telefonicznej zaproponował oskarżonemu kwotę 10.000 złotych za "przychylność" dla zespołu (...). Podał również, iż pieniądze te wręczył Z. Z. po zakończeniu spotkania. Wbrew argumentom zawartym w uzasadnieniu środka odwoławczego ocena tego dowodu nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia zasad wynikających z treści art. 7 k.p.k. Należy zauważyć, iż J. W. nie miał żadnego osobistego powodu, aby bezpodstawnie pomówić Z. Z.. Przyznaje to sam oskarżony, stwierdzając, że nie wie dlaczego J. W. złożył takie wyjaśnienia. Trzeba podkreślić, iż oceniając cały materiał dowodowy, Sąd Okręgowy miał prawo do odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. W związku z powyższym nie znajduje również podstaw zarzut błędu w ustaleniach faktycznych codo tego czynu.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie jest zasadny tylko w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie CCLXXXV części wstępnej (795 wg aktu oskarżenia). Co do czynu opisanego w punkcie CCLXXXVI części wstępnej zaskarżonego wyroku (796 wg aktu oskarżenia), Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy oraz ustalił prawidłowo stan faktyczny, słusznie uznając sprawstwo i winę oskarżonego. Nie ma również podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi bowiem w ocenie Sądu odwoławczego konieczność przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Nie zachodzą też wypadki, o których mowa w art. 439 § 1 lub 454 k.p.k.

3.23.

Prokurator (...) zaskarżył wyrok w części dotyczącej czynów opisanych w pkt I, XCI, CCLXX, CCLXXIII, CCLXXVI części wstępnej wyroku co do oskarżonych R. F. (1), W. K. (1), P. R. (1) i R. D. (1), zarzucając:

1.  rażącą obrazę przepisów postępowania, mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. polegająca na błędnym przyjęciu, iż zaistniała ujemna przesłanka procesowa w postaci powagi rzeczy osądzonej, gdyż oskarżony R. F. (1) został wcześniej prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2009 r., sygn.. akt: III K 288/07, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20 maja 2010 r., sygn.. akt: II AKa 330/09 za czyn z art. 258 § 1 kk., co w ocenie sądu powodowało powagę rzeczy osądzonej w zakresie czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i kwalifikowanego jako czyn z art. 258 § 3 k.k., skutkującą umorzeniem postępowania w zakresie tego czynu, w sytuacji, gdy prawidłowa analiza przypisanych R. F. (1) zachowań z punktu widzenia kryteriów tożsamości czynu w zakresie „zdarzenia historycznego”, prowadzić musi do wniosku, że czyn udziału w zorganizowanej grupie przestępczej funkcjonującej „w ramach klubu (...)”, nie jest tożsamy z zarzuconym R. F. (1) czynem założenia i kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, a tym samym nie było przeszkody prawnej do orzekania w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego R. F. (1) za ten czyn zarzucony mu w akcie oskarżenia (opisany w punkcie I a/o/).

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, wyrażający się w błędnym uznaniu, że oskarżeni R. F. (1), W. K. (1), P. R. (1), R. D. (1) nie wypełnili swoimi zachowaniami znamion czynów opisanych w pkt XCI, CCLXX, CCLXXIII, CCLXXVI części wstępnej wyroku, co nastąpiło w wyniku wadliwej oceny, że wręczenie i przyjęcie korzyści majątkowych, w zamian za korzystny wynik rywalizacji sportowej dla drużyny piłkarskiej, w której występowali zawodnicy przyjmujący korzyść majątkowa, nie jest zachowaniem nieuczciwym w rozumieniu art. 296b § 1 i 2 k.k. i dokonanie tej błędnej oceny wyniku pominięcia przez Sąd takich okoliczności jak fakt nieformalnego, skrytego wręczenia i przyjęcia korzyści majątkowej, poprzedzonego prowadzonymi negocjacjami zarówno z przedstawicielami drużyny (...) jak i (...), warunkowane swojej postawy sportowej podczas zawodów do tego, którzy działacze rywalizujących o wynik klubów, dążących tą droga do zapewnienia sobie korzystnego wyniku sportowego z punktu widzenia ich interesów, w tym oczekiwanej pozycji w tabeli i dalszych wynikających z tego konsekwencji w rozgrywkach sportowych, przekażą większą kwotę korzyści majątkowej, żądanie podwyższenia kwoty korzyści oskarżonych prowadzi do wniosku, że były to zachowania nieuczciwe, gdyż były sprzeczne z regulaminami organizacji rozgrywek, zasadami etyczno-moralnymi, i godziły w przejrzystość obrotu gospodarczego podmiotów uczestniczących w tych rozgrywkach i w społeczne poczucie, że zawody sportowe rozgrywane są zgodnie z duchem sportu, bez wpływu na postawę zawodników poprzez nieformalne, skryte negocjacje i nieformalne wręczanie korzyści majątkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim należy przyznać rację Sądowi Okręgowemu co do umorzenia na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. postępowania przeciwko R. F. o czyn opisany w punkcie I części wstępnej (1 wg aktu oskarżenia) czyli o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. Podstawowym problemem jaki się tu ujawnia jest kwestia tożsamości czynu co do którego postępowanie zakończyło się prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie III K 288/07 oraz czynu zarzuconego oskarżonemu w niniejszej sprawie. Oskarżyciel publiczny opisał dokładnie oba te czyny z art. 258 k.k. w apelacji i nie ma potrzeby ich ponownego przedstawiania. Należy stwierdzić, iż w doktrynie tożsamość czynu definiowano w różny sposób. Tym niemniej powszechnie akceptowano wysuniętą przez S. W. koncepcję zdarzenia faktycznego. Wskazywał on mianowicie w niej kiedy nie zachodzi tożsamość czynu. Ma to więc miejsce gdy zachodzi zmiana osoby sprawcy, zmiana atakowanego dobra prawnego, zmiana pokrzywdzonego i jednoczesna zmiana bądź czasu, miejsca, przedmiotu wykonawczego bądź ustawowych znamion czynu. Analizując z tego punktu widzenia oba czyny zarzucone oskarżonemu należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż mamy do czynienia z tożsamością czynu w znaczeniu prawnym. Bez wątpienia jest tożsama osoba sprawcy i tożsame dobro prawne, jak również ten sam pokrzywdzony, którym w obu przypadkach jest organizujący rozgrywki Polski Związek Piłki Nożnej. Nie doszło też do zmiany czasu popełnienia przestępstwa. Mamy też do czynienia z tym samym przedmiotem wykonawczym i tymi samymi ustawowymi znamionami. Należy bowiem zauważyć, iż kierowanie czy też założenie grupy, wiąże się w oczywisty sposób z przynależnością do tej grupy i udziałem w niej. Nie można założyć grupy przestępczej lub kierować nią nie biorąc w niej udziału. Pewne wątpliwości może nasuwać kwestia tożsamości miejsca czynu. Jak jednak wynika z opisu obu czynów oskarżonemu zarówno w poprzednim jak i w niniejszym postepowaniu zarzucono, że popełnił je m.in. w O., W., G. i "w wielu innych miejscowościach na terenie kraju". Oczywiście w obu aktach oskarżenia wskazano też miejscowości nie pokrywające się ze sobą. Patrząc jednak na opis obu czynów można uznać, że miejscem ich popełnienia był właśnie "teren kraju", zaś wskazanie wymienionych w nich miejscowości ma jedynie charakter precyzujący.

Nie można podzielić argumentu apelacji, iż grupa za udział w której R. F. został prawomocnie skazany w sprawie III K 288/07 Sądu Okręgowego we Wrocławiu nie była tą samą grupą co w postępowaniu niniejszym, gdyż jej działalność dotyczyła tylko spotkań klubu (...). Idąc takim tokiem rozumowania należałoby przyjąć, iż oskarżony kierował nie jedną zorganizowaną grupą przestępczą, ale kilkoma. Należałoby mu bowiem w takiej sytuacji zarzucić kierowanie i udział w grupach dotyczących spotkań rozgrywanych przez K. W., w grupie zainteresowanej meczami (...), grupie uczestniczącej w nieuczciwych zachowaniach podczas spotkań (...), czy też (...). Tak jednak prokurator kierując akt oskarżenia w niniejszej sprawie nie zrobił. W istocie rzeczy nie było bowiem kilku grup przestępczych, tak jak i nie było oddzielnej grupy związanej wyłącznie z (...). Była to jedna, wielka, zorganizowana grupa przestępcza na czele której stało kilka osób, przede wszystkim R. F.. Nie przekonuje też argument o innym składzie osobowym grup w obu sprawach. Nie jest on zresztą do końca prawdziwy, gdyż można łatwo wskazać osoby, które wg oskarżyciela publicznego działały w obu grupach - jak np.M. D. czy H. K.. Ponadto w niniejszej sprawie również objęto zarzutami mecze (...) jak np. spotkanie (...) rozegrane 8 listopada 2003 roku (czyn CLXXX części wstępnej, 366 wg aktu oskarżenia), czy też (...) w dniu 3 kwietnia 2004 roku A. K. (3) (czyn CLXXXI części wstępnej, 367 wg aktu oskarżenia).

Ma rację Sąd I instancji stwierdzając, iż odmienność kwalifikacji prawnej ( 258 § 1 k.k. oraz 258 § 3 k.k. w niniejszej sprawie) nie przesadza o braku tożsamości czynu. Takie jest stanowisko doktryny oraz orzecznictwa. Można tu przytoczyć tezę z jednego z ostatnich orzeczeń Sądu Najwyższego: "Granice podmiotowe i przedmiotowe sprawy określa nie opis czynu zawarty w akcie oskarżenia, czy też przyjęta przez oskarżyciela kwalifikacja prawna czynu, lecz zdarzenie w znaczeniu historycznym. Oznacza to, że sąd jest o tyle nim związany, o ile nie jest władny dokonać ustaleń wykraczających poza ramy tego zdarzenia." (postanowienie SN z 20 maja 2021 roku, w sprawie IV KK 172/21). Prawidłowo więc Sąd Okręgowy uznał, że za udział w tej grupie oskarżony został już skazany we wcześniejszym prawomocnie zakończonym procesie, a zarzut obrazy przepisów postepowania jest bezzasadny.

Za bezpodstawny trzeba również uznać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący czynów opisanych w punktach XCI, CCLXX, CCLXXIII oraz CCLXXVI części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego i oskarżonych R. F., R. D., P. R. i W. K., których uniewinniono w tej części. Zarzut ten związany jest z jednym spotkaniem, a mianowicie (...) rozegranym 8 czerwca 2004 roku.

Według apelującego Sąd I instancji popełnił błąd uznając, że przyjęcie korzyści majątkowej przez zawodników L. w zamian za korzystny właśnie dla tej drużyny wynik uzyskany w w/w meczu, nie jest nieuczciwym zachowaniem w rozumieniu przepisu art. 296b k.k. O tym, że takie zachowanie miało miejsce świadczą zdaniem prokuratora takie okoliczności jak prowadzenie negocjacji jednocześnie z działaczami (...) i (...), żądanie podwyższenia korzyści majątkowej w przerwie meczu i skryte wręczenie i przyjęcie korzyści.

Należy zauważyć, iż stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości. Nie budzi bowiem wątpliwości, że powyższe okoliczności miały miejsce podobnie jak wręczenie i przyjęcie korzyści majątkowej. Jedyną kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ocena czy doszło do wyczerpania ustawowych znamion czynu w kontekście "nieuczciwego zachowania" o którym mowa w art. 296b k.k. W doktrynie przyjmuje się, że nieuczciwe zachowanie polega przede wszystkim na łamaniu reguł współzawodnictwa. Zdaniem P. K. "Zachowanie nieuczciwe mogące mieć wpływ na wynik zawodów profesjonalnych, to zachowanie sprzeczne z obowiązującymi w sporcie zasadami współzawodnictwa, określonymi zarówno przez przepisy ustawowe, akty podustawowe, regulacje przyjmowane przez polskie związki sportowe, jak i wynikające z powszechnie przyjmowanych reguł uprawiania sportu, w tym w szczególności zasad fair play". Według M. B. "Niewątpliwie za nieuczciwe zachowanie należy uznać postepowanie sprzeczne z regułami współzawodnictwa sportowego i wynikającego z nich obowiązku dołożenia wszelkich starań w celu osiągniecia jak najlepszego wyniku sportowego. Zgodnie z art. 3 pkt 7 ustawy z 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej {...} współzawodnictwo sportowe polega na indywidualnej lub zbiorowej rywalizacji osób zmierzających, zwłaszcza w trakcie zawodów sportowych, do pokonania czasu, przestrzeni, przeszkód lub przeciwnika". Podobnie też uważa M. K.: "Wydaje się, że nieuczciwym zachowaniem jest nie tylko zachowanie sprzeczne z regułami dyscypliny sportu, ale także z obowiązującymi zasadami współzawodnictwa w sporcie (np. z zasadą dążenia do możliwie najlepszego wyniku sportowego, która jest istotą uprawiania sportu kwalifikowanego), a także z ogólnymi zasadami etyki"

Reasumując i odwracając niejako zagadnienie uczciwym zachowaniem będzie zachowanie zgodne z regułami danej dyscypliny sportowej oraz z zasadami współzawodnictwa sportowego (fair play) zmierzające do osiągniecia jak najbardziej korzystnego wyniku sportowego lub pokonania przeciwnika. Należy więc z tego punktu widzenia udzielić odpowiedzi na pytanie czy R.F. udzielił korzyści majątkowej, a R. D. udzielił pomocy w jej wręczeniu, zaś dwaj pozostali oskarżeni przyjęli tę korzyść w zamian za nieuczciwe zachowanie, mogące mieć wpływ na wynik meczu. Oczywiście jak się okazało przyjęcie korzyści majątkowej przez oskarżonych P. R. i W. K. oraz innych piłkarzy L., nie tylko mogło ale i miał wpływ na wynika zawodów, które zakończyły się zwycięstwem tej drużyny. Ma jednak racje Sąd Okręgowy uznając, iż korzyść nie została wręczona w zamian za nieuczciwe zachowanie. Została ona bowiem wręczona w celu wygrania przez zespół (...) meczu z (...), czyli w celu takiego zachowania które zmierzało do pokonania przeciwnika. Oczywiście można różnie oceniać taką postawę oskarżonych, którzy za zachowania będące niejako ich obowiązkiem przyjmują pieniądze, ale z prawnego punktu widzenia nie ma to znaczenia. Nie przekonują argumenty zawarte w apelacji o skrytych negocjacjach czy też prowadzeniu rozmów z przedstawicielami (...). Podobnie nie można się zgodzić, iż żądanie w przerwie meczu "swoistej podwyżki za usługi", świadczy jedynie o poziomie moralnym tych osób. Nie można jednak uznać, iż było to żądanie w zamian za nieuczciwe zachowanie. Z czymś takim mielibyśmy do czynienia, gdyby zawodnicy L. stwierdzili, że jeżeli nie dostaną większej kwoty to np. zrobią wszystko, żeby mecz przegrać. W dalszym ciągu chodziło więc o zachowanie, które z punktu widzenia zasad współzawodnictwa sportowego i reguł gry było uczciwe.

Mając powyższe na uwadze nie można przyjąć, że Sąd Okręgowy popełnił błąd uniewinniając tych czterech oskarżonych, gdyż ich zachowania nie wyczerpały wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 296b k.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jego uchylenie w tej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Jak już wyżej wspomniano w punkcie 3.14 uzasadnienia na podstawie art. 435 k.p.k., Sąd Apelacyjny obniżył okresy wymierzonych środków karnych co do oskarżonych: Ł. B., G. G., G.K., H. K., J. O., M. P., K. S., A.A. S. (2), A. S. (1), W. Ż., R. J., P. R., M. W., Z. Z. i W. K.. Na zasadzie art. 435 k.p.k. podobne w stosunku do oskarżonych: G. G., A.A. S. (2) i W. Ż. skrócono okres próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Te same względy co do oskarżonego P. S. przemawiają za podobnymi rozstrzygnięciami co w/w współoskarżonych.

4.2.

Na podstawie art. 435 k.p.k. Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego W. K. (7) i uniewinnił go od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie CCLXXVII części wstępnej (744 wg aktu oskarżenia) - pkt 3.20 uzasadnienia.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uniewinnienie dotyczy zarzutu tożsamego z czynem przypisanym P. R., którego mieli dopuścić się wspólnie i w porozumieniu. Ponieważ przemawiają za tym te same względy należało zmienić zaskarżone orzeczenie również co do W. K., pomimo że nie wniósł on środka odwoławczego.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano wyrok w całości co do R. F. i R. D..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody rozstrzygnięcia wskazano przy omówieniu apelacji R. F. oraz prokuratora.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

uniewinnienie Ł. B. od czynu opisanego w punkcie CXV części wstępnej, G. G. od czynu CXXXV, J. G. od czynu CXLV, P. S. od czynu CCXLIV, W. Ż. od czynu CCLXV, P. R. od czynu CCLXXIV, M. W. od czynu CCLXXXIV, Z. Z. od czynu CCLXXXV, W. K. od czynu CCLXXVII oraz zmiany w zakresie kar jednostkowych, kar łącznych i środków karnych związanych z tymi rozstrzygnięciami.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody powyższych zmian przedstawiono w punkcie 3.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

skrócenie okresów na które orzeczono środki karne co do oskarżonych: Ł. B., G. G., G.K., H. K., J. O., M. P., K. S., A.A. S. (2), A. S. (1), W. Ż., R. J., P. R., M. W., Z. Z. i W. K.. oraz okresów próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności do oskarżonych: G. G., A.A. S. (2) i W. Ż..

Zwięźle o powodach zmiany

powody zmian przedstawiono w punkcie 3.14

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V., XXXV, XXXVIII, XL

Orzeczenia o kosztach postępowania oparto o przepisy artykułów 632 pkt 2 k.p.k., § 17 ust.1 pkt 5 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, art. 627 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k.

XXXIX

opłaty za obie instancje wymierzono na podstawie art. 2 i art. 3 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

SSA Robert Zdych SSA Janusz Godzwon SSA Jarosław Mazurek

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca R. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca Ł. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy G. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca J. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca G.K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca H. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca J. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.18.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

obrońca M. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wysokość orzeczonego środka karnego

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.19.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.20.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

obrońca K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.21.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

11

Podmiot wnoszący apelację

obrońca A.A. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.22.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

12

Podmiot wnoszący apelację

obrońca A. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.23.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

13

Podmiot wnoszący apelację

obrońca W. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.24.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

14

Podmiot wnoszący apelację

obrońca R. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.25.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

15

Podmiot wnoszący apelację

obrońca P. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.26.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

16

Podmiot wnoszący apelację

obrońca M. W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.27.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

17

Podmiot wnoszący apelację

obrońca Z. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.28.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

18

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

umorzenie i uniewinnienie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana