Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1377/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 11 lipca 2024 r. sygn. akt III K 376/24

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

T. J.

Stan majątkowy

Niekarany

Informacja e-puap

k. 366

Dane o karalności z

Systemu KRK k.367

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.1.1.

Informacja e-puap

Dane o karalności z systemu KRK

Załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony. Stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

1.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu i wbrew bezpośredniemu dowodowi z pisma, że w piśmie procesowym z dnia 3 września 2021 roku są zawarte sformułowania opisane w pkt. 1. aktu oskarżenia, podczas gdy we wskazanym piśmie nie padają w żadnym momencie sformułowania przypisywane oskarżonemu;

2.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu i wbrew bezpośredniemu dowodowi z pisma, że w piśmie procesowym z dnia 20 grudnia 2021 roku są zawarte sformułowania opisane w pkt. 2. aktu oskarżenia, podczas gdy we wskazanym piśmie nie padają w żadnym momencie sformułowania przypisywane oskarżonemu;

3.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że nawet gdyby w wyżej wymienionych pismach zrzucane sformułowania by się znalazły, to nie wyczerpują one znamion czynu zabronionego z art. 212 § 1 kk. albowiem nie zostałyby uczynione publicznie ponieważ rozwód to sprawa z wyłączeniem jawności;

4.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że nawet gdyby w wyżej wymienionych pismach zrzucane sformułowania by się znalazły, to nie wyczerpują one znamion czynu zabronionego z art. 212 SI kk. albowiem w świetle przedstawionych dokumentów przez oskarżonego byłyby prawdziwe,

5.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu i dokumentacji, że to oskarżony zgłosił, że małoletni L. został uderzony w brzuch przez matkę, podczas gdy z notatki z dnia 26 listopada 2021 r. jasno wynika, że to chłopiec zgłosił osobiście w szkole;

6.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że oskarżony „biorąc udział w generowaniu dokumentacji w ramach procedury Niebieskiej Karty pomówił A. J. w obecności pracowników szkoły o stosowanie przemocy fizycznej wobec syna”, podczas gdy oskarżony został wezwany przez szkołę do pomocy wypełnienia formularza Niebieskiej Karty właśnie w związku ze zgłoszeniem przez syna przemocy ze strony matki, co wynika z dokumentów, to nie oskarżony wszczął procedurę;

7.  Naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 i 410 kpk., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i poprzez nieuzasadnione przyznanie prymatu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych pomimo nie wskazania żadnego jasnego dowodu potwierdzającego ich wersję oraz nie uwzględnienie, że pokrzywdzone miały istotny motyw pomówienia oskarżonego dla chęci wzbogacenia się kosztem oskarżonego, a odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom właściwie wszystkich świadków przesłuchanych w sprawie tylko z tego powodu, że były one korzystne dla oskarżonego.

8.  Naruszenie przepisów postępowania tj. art. 4 kpk. art. 5 kpk. i art. 7 kpk. w zw. z art. 424 kpk. w zw. z art. 167 kpk. w zw. z art. 170 kpk. przez odmowe przeprowadzenia dowodów zgłaszanych w pismach z dnia 2 kwietnia 2024 r. i 27 maja 2024 r.

a.  dołączenia akt sprawy VI Nmo 419/21 dotyczące zgłoszenia stosowania przemocy wobec małoletnich przez A. J.

b.  zwrócenie się do NFZ o nadesłanie recept wystawianych przez A. J. na środki psychotropowe od roku 2009 do chwili obecnej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej tj. gabinetu stomatologicznego

c.  zwrócenie się do komisariatu policji właściwego dla miejsca zamieszkania A. J. o nadesłanie wykazu interwencji policji i ich przyczyn pod adresem zamieszkania A. J.

d.  zwrócenia się do szkoły podstawowej nr (...) w W. o nadesłanie informacji czy oskarżony był w ogóle w szkole dnia 1 grudnia 2021 r.

e.  zwrócić się do kliniki (...) Sp. z o.o. w W. ul. (...), (...)-(...) W. ( wcześniej ul. (...) w W. ) o nadesłanie diagnozy z 2013 roku A. J. wcześniej W. ), o której sama wspomina na stronie 12 opinii OZSS podczas gdy przeprowadzenie niniejszych dowodów mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia,

9.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu i treści dokumentu w postaci opinii OZSS ( załączonej do apelacji szczególnie str. 12, 13,14 ) wniosków odmiennych niż wskazanych wprost w opinii oraz uznanie, że w opinii uzupełniającej wszystko zostało wyjaśnione, podczas gdy do tej pory A. J. nie zastosowała się do zaleceń OZSS i nie przeprowadzono dwóch niezależnych długotrwałych obserwacji w celu wykluczenia rozpoznania w kierunku choroby afektywnej dwubiegunowej.

10.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk. w zw. art. 92 kpk. w zw. z art. 410 kpk. które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu i treści dokumentu w postaci, że historia choroby ( także załączona do niniejszej apelacji ) nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, podczas gdy wprost z niej wynika, że A. J. była diagnozowana z dalszymi zaleceniami obserwacji w kierunku choroby afektywnej dwubiegunowej , że z karty historii choroby wynika przyjmowanie (...), środków halucynogennych, oraz środków psychotropowych; a w konsekwencji obrazy tych przepisów zarzucam także:

11.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu zawarte w art. 212 § 1 kk, podczas gdy z okoliczności ujawnionych w trakcie postępowania wynika, że oskarżony w ogóle nie popełnił zarzucanych mu czynów, ponieważ nie ma żadnego dowodu potwierdzającego użycie zarzucanych sformułowań we wskazanych pismach w akcie oskarżenia, nawet gdyby były takie sformułowania, to na podstawie dokumentów są one prawdziwe, nawet gdyby były takie sformułowania, to nie istniały one w sferze publicznej, co spowodowało wydanie wyroku skazującego osobę niewinną;

12.  Dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony pomówił A. J. w obecności pracowników szkoły o stosowanie przemocy fizycznej wobec syna, podczas gdy procedura niebieskiej karty i czynności wyjaśniające zostały podjęte po zgłoszeniu przemocy przez syna Stron, a następnie oskarżony został zgodnie z procedurą poinformowany tym zajściu i poproszony o pomoc przy wypełnianiu dokumentów, które szkoła miała obowiązek wypełnić i zgłosić;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Apelacja wywiedziona przez obrońcę okazała się częściowo zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – oceniony przez pryzmat art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k – nie daje podstaw do uznania oskarżonego T. J. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 212 § 1 k.k. w pkt 1 i 2 z prywatnego aktu oskarżenia. Sąd II instancji podziela argumentację obrońcy, który wskazał na błędy procesowe popełnione przez Sąd Rejonowy oraz nieprawidłowości w ustaleniach faktycznych, które miały wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W orzecznictwie podkreśla się, iż przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), 2) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), 3) jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (wyrok SN z 22.02.1996 r., II KRN 199/95, Prok. i Pr.-wkł. 1996 /10, poz. 10; wyrok SN z 9.11.1990 r., WRN 149/90, OSNKW 1991 /7–9, poz. 41; wyrok SN z 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 /3–4, poz. 47; postanowienie SN z 18.12.2012 r., III KK 298/12, LEX nr 1232292; wyrok SA w Łodzi z 27.09.2012 r., II AKa 211/12, LEX nr 1220566; wyrok SA w Krakowie z 20.02.2012 r., II AKa 259/11, KZS 2012 /5, poz. 49; wyrok SA w Krakowie z 13.11.2013 r., II AKa 118/13, KZS 2014/1, poz. 64).

Sąd I instancji dokonał błędnej oceny materiału dowodowego i wadliwych ustaleń faktycznych , uznając oskarżonego T. J. za winnego popełnienia czynów z art. 212 § 1 kk, w związku z treścią pism procesowych składanych w sprawie I C 1142/20. W uzasadnieniu wyroku wskazano lakonicznie , że pisma zostały zredagowane przez pełnomocnika lecz z ich treści wynika, że wszelkie argumenty zostały sformułowane w imieniu oskarżonego zaś postawa oskarżonego wskazuje , że stanowią obraz jego poglądów . T. J. miał pomówić A. J. o używanie substancji doprowadzających do wyłączenia świadomości, o stosowanie przemocy wobec dzieci, stwarzanie zagrożenia dla zdrowia i życia dzieci, jak również o chorobę afektywną dwubiegunową, co rzekomo naruszyło jej dobre imię i godność.

Tymczasem nie sposób zgodzić się z oceną Sądu I instancji, jakoby działanie oskarżonego realizowało znamiona przestępstwa zniesławienia. Na wstępie warto podnieść , iż sąd nie wskazał jaka to postawa ma stanowić , że pisma pełnomocnika to obraz jego poglądów . Taka prosta konstatacja w najistotniejszym elemencie tej sprawy nie może uprawniać do przypisania przestępstwa. Wyartykułowane w zarzutach twierdzenia znalazły się w pismach procesowych złożonych w ramach realizacji prawa reprezentacji i ochrony interesu procesowego w postepowaniu cywilnym w sprawie rozwodowej a ich autorem był pełnomocnik procesowy pozwanego, który w niniejszym postepowaniu również działał w imieniu i na rzecz oskarżonego jako obrońca. Strona nie ponosi odpowiedzialności za treści zawarte w pismach procesowych sporządzonych przez profesjonalnego pełnomocnika, takiego jak adwokat. Działania pełnomocnika mieszczą się w ramach wykonywania zawodu oraz obrony interesów klienta, co wyłącza odpowiedzialność strony za ewentualne zarzuty związane ze zniesławieniem. Brak jest również w niniejszej sprawy jakiegokolwiek dowodu na to, aby oskarżony wydał pełnomocnikowi instrukcje co do użycia określonych sformułowań, bądź też zakazywał ich używania. Adwokat ma prawo do autonomicznego formułowania pisma z wykorzystaniem określonej treści i argumentacji zgodnie ze swoją wiedzą , umiejętnością stosowania prawa i przekonywania do swoich racji . Za nadużycie słowa odpowiada jedynie dyscyplinarnie wobec przysługującego mu immunitetu materialnego o czym mowa w art. 8 ustawy Prawo o adwokaturze. Okoliczność, że stanowisko jest formułowane w imieniu mocodawcy nie powoduje jak przyjął sąd rejonowy, że oskarżony na gruncie prawno karnym ponosi niejako automatyczną odpowiedzialność za czynności pełnomocnika. Odpowiada on wyłącznie granicach swojego zamiaru obejmującego wszystkie znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej czynu . Zamiaru tego nie można domniemywać. W niniejszym postepowaniu oskarżyciel prywatny nie podjął żadnej inicjatywy procesowej w kierunku wykazania dowodowo jakiejkolwiek postaci sprawstwa oskarżonego czy to jako współsprawstwa, sprawstwa polecającego czy podżegania do sformułowania takiego treściowego pisma jak w zarzutach. Także w samym zarzucie ta postać nie jest określona . Również Sąd I instancji nie wykazał się żadną inicjatywa dowodową w tym kierunku a na konieczność udowodnienia oskarżonemu zlecenia czy zaakceptowania przed złożeniem danego treściowo pisma zwracał uwagę Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 17 kwietnia 2023r. Oczywiście Sąd Okręgowy ma świadomość nikłych możliwości zgromadzenia dowodów na te okoliczność zważywszy na obowiązująca adwokata tajemnicę adwokacką niemniej oskarżyciel decydując się na tego rodzaju zarzut winien był przewidywać, że winien go udowodnić. Nie można zatem w niniejszej sprawie przypisać oskarżonemu indywidualnej odpowiedzialności za formułowane przez adwokata treści.

Na marginesie wskazać należy, że twierdzenia zawarte w pismach były formą obrony interesów prawnych pozwanego , mieściły się w ramach sporu cywilnego i odnosiły się do kwestii, które miały znaczenie dla oceny sytuacji rodzinnej i opiekuńczej. Nawet jeśli były one kontrowersyjne lub nieprzychylne dla A. J., to nie można ich traktować jako działań zmierzających do bezprawnego naruszenia jej czci, lecz jako realizacji prawa do obrony interesu prawnego , które jest konstytucyjnie gwarantowane.

Strona procesu rozwodowego miała interes prawny w udowodnieniu, że powódka była winna rozkładowi pożycia małżeństwa i oczekiwaniu właściwego ukształtowania przez Sąd sposobu wykonywania władzy rodzicielskiej i kontaktów z dziećmi. Działania te miały na celu ochronę praw i interesów pozwanego, co uzasadniało celowość przedstawienia stosownych dowodów i zarzutów w postępowaniu rozwodowym.

W tym miejscu warto przywołać pogląd Sądu Najwyższego, który wprost oznajmia, iż nie stanowi zniesławienia zarzut podniesiony w toku procesu sądowego, pod warunkiem że działanie sprawcy zmierza do obrony własnego interesu w sprawie oraz zarzut postawiony jest we właściwej formie i nie zamierza wyłącznie do poniżenia osoby, której został postawiony. Wyrok SN z 12.07.2007 r., IV KK 75/07, LEX nr 277263

Wprawdzie przepis art. 212 k.k. nie wymaga dla przestępstwa zniesławienia szczególnego zabarwienia, ostrości czy dobitności wypowiedzi, lecz wystarczające jest dla bytu tego przestępstwa, by wypowiedź ta narażała pomówionego na utratę zaufania niezbędnego dla prowadzonej przez niego działalności lub zawodu” (por. wyrok SN z 9.05.2013 r., IV KK 403/12, LEX nr 1312369). „Jednakże nie stanowi zniesławienia zarzut podniesiony podczas procesu sądowego pod warunkiem, że działanie sprawcy zmierza do obrony własnego interesu w sprawie oraz zarzut postawiony jest we właściwej formie i nie jest ukierunkowany wyłącznie na poniżenie osoby, do której został adresowany” (wyrok SN z 26.05.2015 r., V KK 329/14, Prok. i Pr.-wkł. 2015/7–8, poz. 3).

Nadto należy podkreślić, że twierdzenia zwarte w spornych pismach nie odbiegały od przedmiotu postępowania i ujawnionych w nim danych . Z dostępnych informacji wynikało, że A. J. leczyła się psychiatrycznie, w przeszłości prezentowała epizody depresyjne jak i również podejrzewano u niej chorobę afektywna dwubiegunową, przyjmowała również lek na tą przypadłość, co znajduje potwierdzenie w przeprowadzonym badaniu psychiatrycznym. Ponadto z akt sprawy wynika, iż biegli OZSS wydający opinię zwracali uwagę na okoliczność leczenia psychiatrycznego . W świetle tego nie sposób uznać, że autor w pism pomawiał w tym aspekcie oskarżycielkę prywatną o zachowanie, cechy , właściwości oczywiście nieprawdziwe, chcąc ją poniżyć, naruszyć jej godność i dobre imię, w oderwaniu od przedmiotu postępowania rozwodowego. W związku z powyższym uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa zniesławienia zarzucanego w 1 i 2 punkcie aktu oskarżenia jest nieuprawnione . Jest następstwem błędnych ustaleń faktycznych poprzedzonych wadliwą oceną dowodów. Z tych względów należało oskarżonego uniewinnić od popełnienia tych czynów.

Natomiast odnosząc się do zarzucanego T. J. trzeciego czynu z aktu oskarżenia, Sąd odwoławczy podziela stanowisko Sądu I instancji co do winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy potwierdził, że T. J. pomówił w obecności pracowników dydaktycznych A. J. o stosowanie przemocy fizycznej względem małoletniego syna L. J.. Ojciec dziecka, podczas wypełniania formularza w ramach procedury Niebieskiej Karty, co miało miejsce w dniu 30.11.2021 r. (k. 243) , dopuścił się pomówienia matki dziecka w środowisku szkolnym, przedstawiając ją jako osobę stosująca przemoc wobec dziecka. Działanie to nie tylko godzi w jej dobra , lecz także w jej reputację jako lekarza dentysty . T. J. zainicjował aktywność grona pedagogicznego informując o przemocy wobec dziecka, celowo wyolbrzymiał sytuację i próbował zdyskredytować A. J. w oczach nauczycieli . Wprawdzie dziecko, podczas wstępnej rozmowy z pedagogiem, który uczynił to po zgłoszeniach oskarżonego przyznało, że doszło do incydentu, w którym matka kopnęła je w brzuch, a ono samo ją uderzyło, jednak nie potwierdziło, jakoby matka miał je bić regularnie,, popychać , uderzać , wykręcać ręce, izolować, ośmieszać czy też demoralizować, tak jak to oświadczył oskarżony w procesie zakładania i wypełniania Niebieskiej Karty. Ponadto nie zostały przedstawione żadne wiarygodne dowody, które mogłyby uzasadniać takie oskarżenia. Oskarżony nie ograniczył się do wskazania jednego przejawu przemocy o jakim zrelacjonowało dziecko ale w sposób intencjonalnie fałszywy przepisywał jej inne formy przemocy czy demoralizacji dziecka , mające obrazować stałość powtarzalność, długotrwałość takich zachowań i wyjątkowo drastyczną sytuację dziecka. P. w sprawie przeciwdziałania przemocy w rodzinie nie potwierdziły stosowania przemocy, również w tym postępowaniu zarzuty oskarżonego nie znalazły potwierdzenia. W tych warunkach nie było wątpliwości co do realizacji znamion czynu z art. 212§ 1 kk

Sąd Okręgowy natomiast złagodził odpowiedzialność karną zastosowaną przez Sąd I instancji, gdyż w jego ocenie była zbyt surowa i wymagała modyfikacji. Kierując się stopniem zawinienia przypisanego czynu, stopniem społecznej szkodliwości czynu , dobrem dzieci oraz koniecznością właściwego kształtowania także przez rozstrzygnijcie tej sprawy relacji między byłymi małżonkami dla ochrony tego dobra , Sąd warunkowo umorzył postępowanie za przypisany czyn na okres roku próby. W ocenie Sądu w sprawie zostały spełnione przesłanki materialne i formalne umożliwiające warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego zgodnie z art. 66 § 1 k.k. Począwszy od przesłanek formalnych wskazać należy, że przestępstwo przypisane oskarżonemu zakwalifikowane z art. 212 § 1 k.k. pozostaje zagrożone karą grzywny albo karą ograniczenia wolności. Ponadto oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwo umyślne oraz postawa sprawcy, jego dotychczasowy sposób życia i zachowanie po czynie dają podstawy do przypuszczenia, że będzie on nauczony doświadczeniem tego postępowania przestrzegać porządku prawnego na przyszłość. Sąd Okręgowy w wyniku zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postepowania, również orzekł na rzecz A. J. nawiązkę w wysokości 1500 zł. Orzeczenie to miało na celu zrekompensować krzywdy wyrządzonej poprzez bezpodstawne zniesławienie, które naruszyło dobre imię oskarżycielki prywatnej. Biorąc pod uwagę sytuacje majątkową oskarżonego wysokość zasadzonej nawiązki nie powinna stanowić dla niego problemu z jej uiszczeniem.

Wniosek

Wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów. Ewentualnie wnosi o uchylenie zakażonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy podziela częściowo stanowisko apelującego, zgodnie z którym sąd I instancji, oceniając zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy, naruszył przepis art. 7 k.p.k., co stanowiło przedmiot szczegółowych rozważań w podpunkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia

i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wyrok utrzymany w mocy w zakresie winy co do czynu opisanego w pkt 3 aktu oskarżenia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Prawidłowość ustaleń sądu pierwszej instancji co do winy odnośnie trzeciego zarzucanego czynu oskarżonemu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zaskarżony wyrok został zmieniony przez Sąd Odwoławczy w ten sposób, że oskarżony T. J. został uniewinniony od popełnienia zarzucanych mu w pkt 1 i 2 aktu oskarżenia czynów. Za czyn z pkt 3 aktu oskarżenia orzeczono zamiast kary o warunkowym umorzeniu postepowania na okres roku próby. Sąd Okręgowy orzekł także od oskarżonego T. J. na rzecz A. J. nawiązkę w kwocie 1500 ( tysiąc pięćset) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Okręgowy w części podzielił podniesione zarzuty apelacyjne, czego konsekwencją była potrzeba odmiennego rozstrzygnięcia o winie oskarżonego co do 1 i 2 zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. Sąd Okręgowy również postanowił zmienić wymiar kary za czyn z pkt 3 aktu oskarżenia i warunkowo umorzyć postepowanie na okres próby roku. W wyniku warunkowego umorzenia postępowania na podstawie art. 67 § 3 kk zasądził nawiązkę na rzecz oskarżycielki prywatnej za doznana krzywdę. Szczegółowo o przyczynach zmiany zaskarżonego wyroku wskazano wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

I pkt. c

Czyn opisany w punkcie 3 aktu oskarżenia został popełniony w dniu 30 listopada 2021 roku, co jednocześnie wynika z daty widniejącej w protokole założenia Niebiskiej Karty. W wyniku błędnych zapisów przez pracownika szkoły , ponownie w dniu 1.12.2021 wypełniono druk (żadnego nie podpisywały inne osoby niż pracownik szkoły) i taki przekazano do postępowania przed zespołem ds. przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Sąd drugiej instancji, będąc zobligowanym do zachowania zgodności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym, dokonał korekty daty czynu.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

T. J.

II

III

IV

Od oskarżonego w sprawach z oskarżenia prywatnego sąd zasądził na rzecz: oskarżyciela prywatnego kwotę 100 zł tytułem zwrotu części kwoty uiszczonej tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków postepowania, w pozostałej części koszty te ponosi oskarżycielka prywatna na podstawie art. 628 § 1 k.p.k. w zw z art. 631 k.p.k.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. zasądzono od oskarżonego T. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję, której wysokość wynika z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych

Koszty z tytułu ustanowienia obrońcy i pełnomocnika w obu instancjach obciążają oskarżonego i oskarżycielkę prywatną w zakresie przez siebie poniesionym na podstawie art. 633 k.p.k.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 11 lipca 2024 r. sygn. akt III K 376/24

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana