Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 69/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w (...), V Wydział Karny, z 19 września 2022 roku w sprawie o sygn. akt V K 875/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut prokuratora:

1.naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. mających wpływ na treść wyroku, polegających na dowolnej ocenie dowodów i wyrażeniu chybionego wniosku z oceny dowodów, iż oskarżona A. K. działała w uzasadnionym przekonaniu, że postępuje zgodnie z prawem podczas gdy prawidłowa analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów pozwala na przyjęcie, iż oskarżona swoim zachowaniem działa umyślnie, w celu utrudnienia E. Z. korzystania z zajmowanego lokalu mieszkalnego;

2. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżona działała w warunkach nieumyślności i pozostawania w usprawiedliwionym przekonaniu co do legalności swoich działań, w sytuacji gdy oskarżona w dniu 20 stycznia 2018 r. po stwierdzeniu, iż oskarżycieli posiłkowych nie ma w mieszkaniu rozpoczęła rozwiercanie zamków, jednocześnie pozostając w kontakcie ze swoim prawnikiem, co miało stanowić kolejny etap pozbycia się „uciążliwego lokatora” a kolejno wymieniła zamki i zajęła mieszkanie pozbawiając oskarżycieli posiłkowych oraz ich nowonarodzonego, chorego dziecka dachu nad głową oraz możliwości natychmiastowego zabrania swoich rzeczy.

Zarzuty pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych:

1. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań świadków E. Z. oraz D. Z. w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosków, że zeznania świadków były spójne, wiarygodne, a dodatkowo korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w postaci korespondencji wymienionej pomiędzy E. Z. a oskarżoną oraz zeznaniami świadków będących osobami trzecimi – niezwiązanymi i niezaangażowanymi w sprawę – a które sąd uznał za wiarygodne i na ich podstawie ustalił stan faktyczny, tj. świadków R. G. który zeznał, że „były problemy z wodą przy ul. (...). Były cały czas problemy z wodą, z ciśnieniem, z jakością”, oraz świadka B. S., która zeznała, że właścicielka A. K. próbowała dostać się do mieszkania wynajmowanego przez E. Z., z kolei funkcjonariusze nie mieli wiedzy na temat tego, iż A. K. zmieniła zamek, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że oskarżona nie działała w sposób umyślny a zatem na podstawie art. 30 k.k. należało ją uniewinnić.

2. obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonej za wiarygodne w całości, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonej pozostają wewnętrznie sprzeczne wszak w postępowaniu przygotowawczym oskarżona wyjaśniła (k. 127) że postanowiła odzyskać mieszkanie, udała się do mieszkania zajmowanego przez p. Z. w celu zabezpieczenia mieszkania oraz mienia które znajduje się wewnątrz mieszkania oraz celem wymiany zamków, zaś w postępowaniu sądowym wyjaśniła, że jej celem było sprawdzenie czystości wody bo bała się, że dziecko pokrzywdzonej zatruje się wodą, a ponadto wyjaśnienia oskarżonej pozostają w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w szczególności z materiałem dowodowym ujawnionym przez oskarżycieli posiłkowych w ramach wniosku dowodowego z dnia 7 grudnia 2021 r., tj. z korespondencją wymienioną pomiędzy E. Z. a oskarżoną na okoliczność potwierdzenia przez oskarżoną istnienia w przedmiotowym lokalu problemu brudnej wody oraz nagrania na okoliczność przeprowadzenia przez oskarżycieli posiłkowych próby czystości wody w obecności oskarżonej, co doprowadziło do błędnego ustalenia że pokrzywdzona wprowadziła w błąd oskarżoną co do czystości wody, a jej działanie miało na celu wyłudzenie obniżki czynszu najmu na szkodę oskarżonej, zaś oskarżona podejmowała działania w sposób niezamierzony.

3. obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne zeznań byłego partnera oskarżonej P. G. tylko dlatego, że pozostały one spójne z zeznaniami ówczesnej jego partnerki, przy czym prawidłowa analiza materiału dowodowego powinna prowadzić do wniosku, że zeznania świadka choć potwierdzają wersję wydarzeń oskarżonej pozostają w opozycji z zeznaniami świadków E. Z., D. Z., R. G. a także z korespondencją wymienianą pomiędzy stronami oraz załączonym nagraniem z dokonania próby czystości wody również w obecności świadka G.

4. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżona działała w warunkach nieumyślności i pozostawania w usprawiedliwionym przekonaniu co do legalności swoich działań, w sytuacji gdy oskarżona w dniu 20 stycznia 2018 r. po stwierdzeniu, iż oskarżycieli posiłkowych nie ma w mieszkaniu rozpoczęła rozwiercanie zamków, jednocześnie pozostając w kontakcie ze swoim prawnikiem, co miało stanowić kolejny etap pozbycia się „uciążliwego lokatora” a kolejno wymieniła zamki i zajęła mieszkanie pozbawiając oskarżycieli posiłkowych oraz ich nowonarodzonego, chorego dziecka dachu nad głową oraz możliwości natychmiastowego zabrania swoich rzeczy.

Ewentualnie:

5. Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 191 § 1a k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla wypełnienia znamion przestępstwa przez oskarżoną znaczenie ma fakt czy pokrzywdzona wywiązała się zdaniem oskarżonej ze swoich obowiązków lokatorskich w sposób prawidłowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

W części motywacyjnej apelacji prokuratora trudno doszukać się jakichkolwiek przekonujących argumentów kwestionujących ocenę wyjaśnień oskarżonej dokonaną przez Sąd I instancji. W istocie sprowadza się ona w tym zakresie do ogólników streszczających wybrane dowody, bez konkretnych odniesień do rozważań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Co do argumentacji podniesionej przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych podnieść trzeba, że zeznania świadka R. G. istotnie potwierdzają, że były problemy z wodą, ale nie wynika z nich jak często i z jakim natężeniem występowały oraz jaki konkretnie kłopot był z jakością wody. Nie można przy tym pominąć tego, że świadek z uwagi na upływ czasu nie był w stanie skonkretyzować problemów i jednoznacznie wypowiedzieć się, czy zostały rozwiązane.

Co do cytowanej wypowiedzi oskarżonej, że obawiała się o życie dziecka i dlatego musiała wejść do mieszkania, to zdaniem Sądu Odwoławczego nie można jej odczytywać bez odniesienia do całokształtu wyjaśnień składanych przez oskarżoną. Skoro bowiem była przekonana, że E. Z. wykorzystuje sytuację z wodą do tego, aby nie płacić czynszu i eskalować roszczenia, to jej wypowiedź jest konsekwencją obawy, że kolejne roszczenia oparte na złej jakości wody będą uzasadniane jej wpływem na stan zdrowia dziecka. Z kolei to, czy funkcjonariusze mieli wiedzę na temat zmiany zamka nie ma przesądzającego znaczenia dla przypisania winy oskarżonej w realiach sprawy niniejszej. Także w zakresie oceny zeznań świadka P. G. Sąd Odwoławczy nie znalazł w apelacji pełnomocnika argumentów, które pozwoliłyby na skuteczne podważenie ich wiarygodności. Ogólnikowe stwierdzenie, że są one sprzeczne z zeznaniami E. Z., D. Z., R. G., a także z korespondencją wymienioną między stronami oraz załączonym nagraniem z dokonania próby czystości wody nie jest wystarczające do kwestionowania oceny wiarygodności zeznań P. G. dokonanej przez Sąd I instancji.

Sąd Rejonowy przyjął za podstawę uniewinnienia A. K. art. 30 k.k., to jest działanie w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu zabronionego. Zgodnie z art. 30 k.k., nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności. Normatywna teoria winy, której hołduje obecnie obowiązujący Kodeks karny, oparta jest m.in. na założeniu, że świadomość bezprawności czynu nie jest warunkiem koniecznym przypisania zamiaru dokonania czynu zabronionego, lecz należy do kompleksu winy. Tak więc warunkiem przypisania winy jest rozpoznawalność bezprawności czynu. O świadomości bezprawności czynu można mówić wówczas, gdy sprawca uświadamia sobie, że jego czyn (działanie lub zaniechanie) jest sprzeczny z jakąś normą prawną – jakiejkolwiek dziedziny prawa. Z kolei błąd co do oceny prawnej może polegać na przyjęciu wadliwej interpretacji przepisów (tak A. Zoll red., Kodeks karny, Część ogólna, Komentarz, Tom I, Wydanie II, Kraków 2004, teza 6 do art. 30, str. 547).

Z punktu widzenia zastosowania art. 30 k.k. bardzo ważne jest źródło fałszywej informacji o legalności danego rodzaju czynów. Jeżeli było to wiarygodne źródło, to skłonić należy się do przyjęcia usprawiedliwionego błędu sprawcy co do oceny prawnej jego czynu. (Wyrok SA w Poznaniu z 4.10.2021 r., II AKa 54/21, LEX nr 3273837)

Realizacja uprawnień właścicielskich nie wyklucza wypełnienia znamion czynu zabronionego z art. 191 § 1a k.k. Stan „zajmowania lokalu” nie odnosi się do posiadania tytułu prawnego lokatora do zajmowanej nieruchomości, ale do sytuacji faktycznej (tak SN w wyroku z 3 listopada 2022 r., I KK 3/22). Bez znaczenia zatem jest to, czy pokrzywdzona posiadała tytuł prawny do lokalu czy nie, czy umowa najmu została prawidłowo wypowiedziana. Zatem również cały przebieg stosunku najmu łączący oskarżoną i pokrzywdzoną, w tym w szczególności odpowiedzialność finansowa za nierozwiązanie ewentualnego problemu zanieczyszczonej wody, czy skuteczność wypowiedzenia stosunku najmu oraz zaprzestanie płatności czynszu przez pokrzywdzoną, czy też niedojście do porozumienia w sprawie wysokości czynszu pozostają irrelewantne dla przyjęcia odpowiedzialności karnej z art. 191 § 1a k.k., a wszelkie spory z tym związane winny być dochodzone w postepowaniu cywilnym. Okoliczności te mają jednak znaczenie z punktu czynienia rozważań w zakresie zastosowania art. 30 k.k.

Rozpocząć należy od tego, że A. K. wraz z ówczesnym partnerem P. G. udała się do prawnika – mecenasa M. M. po konsultację prawną co do dalszego postepowania wobec pokrzywdzonej, która nie wywiązywała się, w jej ocenie, w sposób prawidłowy z umowy najmu. Na gruncie ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego nie ulega wątpliwości, że relacje pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzoną na tle wykonywania stosunku najmu nie przebiegały w sposób prawidłowy. Pokrzywdzona w listopadzie 2017 r. zaprzestała płacenia czynszu, wobec czego oskarżona po konsultacji z prawnikiem wypowiedziała E. Z. stosunek najmu. Kolejno ponaglała ją o opuszczenie lokalu zarówno w drodze listownej jak i sms. Okoliczności te znalazły potwierdzenie w załączonych do materiału dowodowego pismach kierowanych do pokrzywdzonej, które zresztą odbierała osobiście. Oskarżona wskazała wprost, że konsultowała sposób wejścia do mieszkania z jej prawnikiem M. M., co również potwierdził sam mecenas, który wprawdzie powołał się na tajemnicę zawodową, oświadczył jednak, że udzielał porad prawnych oskarżonej telefonicznie. Oskarżona wyjaśniła, że konsultowała się z prawnikiem również podczas interwencji Policji w mieszkaniu, zaś po wyjaśnieniu, że pokrzywdzona nie posiada tytułu prawnego do lokalu funkcjonariusze Policji odstąpili od interwencji stwierdzając, iż jest to sprawa cywilna. Co więcej, okoliczność tą potwierdził sąsiad – H. K., który zeznał, że podczas interwencji oskarżona wykonała telefon, a następnie przekazała aparat funkcjonariuszowi Policji, który po zakończeniu rozmowy podjął decyzję o przerwaniu interwencji (k. 253). Świadek P. G. również zeznał, że podczas interwencji Policji okazali funkcjonariuszom pismo przygotowane przez mecenasa, po czym interwencja zakończyła się z uwagi na stwierdzenie, iż jest to spór o charakterze cywilnym. Świadek oświadczył, że prawnik, u którego byli wraz z oskarżoną powoływał się na swoje doświadczenie, wskazywał, że zna takie sprawy i wie jak to wygląda.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, w tym wyjaśnienia oskarżonej, które znalazły potwierdzenie w załączonej do akt korespondencji pisemnej, sms oraz zeznaniach prawnika oskarżonej i jej ówczesnego partnera P. G., jak również świadka H. K., nie ma podstaw by tym wyjaśnieniom odmówić wiarygodności, w szczególności, że brak jest dowodów przeciwnych, które chociażby w niewielkim stopniu podważałyby wiarygodność oskarżonej. A. K. konsultowała z prawnikiem większość podejmowanych przez nią działań w związku z nieprawidłowościami związanymi ze stosunkiem najmu zawartym z E. Z., już na etapie poprzedzającym wypowiedzenie umowy najmu, jak również w dniu 20 stycznia 2018 r., kiedy doszło do interwencji w lokalu mieszkalnym. Oskarżona stosowała się do zaleceń profesjonalisty i zgodnie z nimi postępowała, wszelkie działania opierała na zaufaniu do podmiotu, który posiadał profesjonalną wiedzę pozwalającą na podjęcie odpowiednich działań w granicach prawa, a zatem istotnie pozostawała w usprawiedliwionym błędzie co do bezprawności swojego działania. W ocenie Sądu Okręgowego oskarżona posiadała wiarygodne źródło informacji o bezprawności swojego czynu.

Przestępstwo stypizowane w art. 191 § 1a k.k. należy do kategorii przestępstw umyślnych, które mogą zostać popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym.

Zgodnie z art. 9 § 1 k.k., czyn zabroniony popełniony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Jak już wskazano powyżej, oskarżona istotnie podejmowała wszelkie działania po przemyśleniu i skonsultowaniu z podmiotem profesjonalnym, co zresztą zauważył również oskarżyciel publiczny w swojej apelacji. Niemniej jednak, z tego powodu nie można czynić zarzutu oskarżonej i wywodzić tego, że właśnie dochowanie przez nią staranności w podejmowanych działaniach świadczy o zamiarze popełnienia czynu w rozumieniu art. 9 § 1 k.k. Oskarżona udała się do prawnika po poradę właśnie dlatego, że nie chciała naruszyć żadnego przepisu prawa, w tym popełnić czynu zabronionego ani nie godziła się na to, że jej zachowanie do takiego czynu może doprowadzić. Właśnie ta okoliczność przesądza o wyłączeniu bezprawności czynu na podstawie art. 30 k.k., gdyż oskarżona była przekonana, że działa na podstawie i w granicach prawa, bowiem dopełniła wszelkich starań, aby nie naruszyć norm prawnych.

Wniosek

Prokurator:

Uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych:

Zmiana zaskarżonego orzeczenia i uznanie oskarżoną za winną zarzucanych jej czynów, wymierzenie kary zgodnie z ustawą, a ponadto zasądzenie od oskarżonej na rzecz E. Z. oraz D. Z. zadośćuczynienia w kwocie 30.000 zł, tj. po 15.000 zł na rzecz każdego z oskarżycieli posiłkowych.

Ewentualnie:

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z nieuwzględnieniem przez Sąd Okręgowy zarzutów postawionych w apelacjach brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków wywiedzionych w obu apelacjach o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Natomiast wniosek pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych o zmianę wyroku przez uznanie oskarżonej za winną popełnienia zarzucanego czynu i wymierzenie kary jest niedopuszczalny w świetle art. 454 § 1 k.p.k.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w (...), V Wydział Karny, z 19 września 2022 roku w sprawie o sygn. akt V K 875/18

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty podniesione w apelacjach zarówno przez oskarżyciela publicznego, jak również przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych okazały się niezasadne. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie doszukał się jakichkolwiek uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k., które obowiązany był uwzględnić z urzędu.

Powyższe skutkowało koniecznością utrzymania w mocy zaskarżonego orzeczenia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. Wysokość opłaty Sąd Okręgowy ustalił na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123), przy czym Sąd Okręgowy przyjął najniższą z możliwych do zasądzenia stawek. Sąd Okręgowy przyjął, iż choć apelacja złożona została przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych jako jedno pismo, to wywiedziona była w imieniu dwóch podmiotów występujących w procesie w charakterze oskarżycieli posiłkowycho, toteż Sąd Okręgowy zasądził opłatę w wysokości 60 zł od każdego z nich.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy zasądził od każdego z oskarżycieli posiłkowych koszty procesu za postępowanie w II instancji w wysokości 1/3, mając na uwadze, że apelacja wywiedziona została także przez prokuratora, co do którego Sąd przejął pozostałą odpowiednią część kosztów na rachunek Skarbu Państwa.

PODPIS

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w (...)

z 19 września 2022 r. sygn. akt V K 875/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w (...)

z 19 września 2022 r. sygn. akt V K 875/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana