Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Przedmiot i przebieg postępowania

1.  Pozwem z dnia 30 sierpnia 2023 r. (data stempla pocztowego) powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., wniósł o zasądzenie od pozwanego Banku (...) S.A. kwoty 24 229,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lipca 2023 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Powód wywodził swoje roszczenie z art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim i wobec naruszenia przez pozwanego przepisów ustawy art. 30 ww. ustawy i złożenia przez kredytodawcę pisemnego oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Wskazał, że roszczenie to nabył od konsumenta w ramach zawartej między nimi umowy powierniczego przelewu wierzytelności ( pozew, k. 3-12).

2.  W odpowiedzi na pozew z dnia 11 października 2023 r. pozwany, Bank (...) S.A., wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa i odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Pozwany zakwestionował roszczenie powoda wskazując na brak podstaw do zastosowania wobec niego sankcji kredytu darmowego . Nie zaistniały bowiem żadne przesłanki, w tym naruszenia art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim, aby z takim żądaniem powód mógł wystąpić. Nawet gdyby jednak uznać, że takie uprawnienie po stronie powoda istnieje to zdaniem pozwanego uległoby ono prekluzji, z uwagi na upływ terminu, o którym mowa w art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim ( odpowiedź na pozew, k. 42-64).

Ustalenia faktyczne

3.  Dnia 15 lutego 2019 roku E. W. zawarła umowę pożyczki gotówkowej z Bankiem (...) S.A. na kwotę 11 000 zł (§ 2 ust. 2 umowy pożyczki). Udostępnienie pożyczki nastąpić miało w formie przelewu na rachunek pożyczkobiorcy o nr (...) tytułem spłaty pożyczki w kwocie 20 127 zł zaciągniętej w banku (...) S.A. oraz na rachunek o nr (...) tytułem wypłaty pożyczki w kwocie 89 873 zł (§ 1 umowy). Z tytułu udzielenia pożyczki Bank pobrał prowizję w kwocie 4 400 zł, która była kredytowana przez Bank i składała się na całkowity koszt pożyczki oraz wypłaconej kwoty pożyczki (§ 2 ust. 7 umowy). Wypłacona kwota pożyczki wynosiła 114 400 zł i stanowiła sumę wszystkich środków pieniężnych wypłaconych na podstawie umowy, razem z kredytowanymi kosztami pożyczki, to jest prowizją oraz w przypadku opcji z ubezpieczeniem, składką za ubezpieczenie (§ 2 ust. 8). Pożyczka miała być spłacona w 84 miesięcznych ratach, termin spłaty pierwszej raty mijał 15 marca 2019 r., a ostatniej – 15 lutego 2026r. (§ 2 ust. 9, 11 i 14 umowy). Kwota miesięcznej raty wynosiła 1 629 zł, obliczona przy założeniu oprocentowania pożyczki wskazanego w § 2 ust. 5 (§ 2 ust. 10 umowy). Umowa obowiązywać miała od 15 lutego 2019 roku tj. od daty podpisania do 15 lutego 2026 roku tj. daty spłaty ostatniej raty, z zastrzeżeniem, że wpływ do banku wszystkich należności wynikających z umowy stanowić miał skuteczne zwolnienie pożyczkobiorcy z obowiązków i zobowiązań wynikających z umowy (§ 2 ust. 16).

( umowa pożyczki gotówkowej, k. 16-17v)

4.  Oprocentowanie pożyczki było zmienne i wynosiło w pierwszym okresie odsetkowym 5,22 % w stosunku rocznym i stanowiło sumę wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M (lub stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego powiększonej o 0,2 punkty procentowe w przypadku opisanym w ust. 56, czyli zaprzestania publikacji wskaźnika WIBOR), obowiązującego w banku w pierwszym okresie odsetkowym oraz stałej marży banku w wysokości 3,5 punktów procentowych z zastrzeżeniem § 3 ust. 4. Wskaźnik referencyjny WIBOR zdefiniowany został jako stopa oprocentowania kredytów w złotych polskich na polskim rynku międzybankowym. Zasady określania i zmiany wskaźnika referencyjnego zostały określone WIBOR obowiązującego w banku zostały określone w § 3 umowy (§ 2 ust. 5). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wynosiła 6,62 %. Do wyliczenia RRSO i całkowitej kwoty do zapłaty przyjęto następujące założenia: 1) oprocentowanie pożyczki wskazane § 2 ust. 5, nie ulega zmianie w całym okresie kredytowania ; 2) umowa będzie obowiązywać przez czas, na który została zawarta, a że bank

i pożyczkobiorca wypełnią zobowiązania z niej wynikające terminowo; 3) data płatności pierwszej raty przypada miesiąc po wypłacie pożyczki; 4) kwoty wypłacone i spłacane przez strony umowy o pożyczkę nie muszą być równe ani nie muszą być płacone w równych odstępach czasu; 5) datą początkową będzie data pierwszej wypłaty pożyczki; 6) odstępy czasu między datami używanymi w obliczeniach wyrażone będą w latach lub ułamkach roku, przy czym rok liczy 365 dni, a w przypadku lat przestępnych 366 dni, 52 tygodnie lub dwanaście równych miesięcy. Przyjmuje się, że równy miesiąc ma 30,41666 dni. Wynik obliczeń podaje się z dokładnością do co najmniej jednego miejsca po przecinku, przy czym jeżeli cyfra występująca po wybranym przez obliczającego miejscu po przecinku jest mniejsza niż 5, cyfrę tę pomija się, gdy zaś większa albo równa 5, cyfrę poprzedzającą zwiększa się o 1 (§ 2 ust. 6).

( umowa pożyczki gotówkowej, k. 16-17v)

5.  Bank naliczał odsetki od wypłaconej kwoty pożyczki metodą malejącego kapitału, tj. od kapitału pozostałego do spłaty, zgodnie ze stanem aktualnego zadłużenia z tytułu pożyczki (§ 3 ust. 1). Wskaźnikiem referencyjnym WIBOR 3M obowiązującym w banku w pierwszym okresie odsetkowym była stawka ogłoszona przez R. Monitor (...) dwa dni robocze przed dniem podjęcia decyzji kredytowej. Obowiązujący w banku wskaźnik referencyjny WIBOR 3M nie mógł mieć wartości ujemnych. Jeżeli w dniu, w którym ustalany był obowiązujący w banku wskaźnik referencyjny WIBOR 3M, miał wartość ujemną, obowiązującym w Banku wskaźnikiem referencyjnym WIBOR 3M był 0%. Wskaźnik referencyjny WIBOR 3M na każdy kolejny okres odsetkowy ustalany był na dwa dni robocze przed rozpoczęciem każdego nowego okresu odsetkowego. Z zastrzeżeniem §3 ust. 5, pierwszy okres odsetkowy kończył się po dwóch miesiącach licząc od terminu spłaty pierwszej raty pożyczki, a każdy kolejny okres odsetkowy trwa trzy miesiące, aż do całkowitej spłaty pożyczki, przy czym każdy kolejny okres odsetkowy rozpoczynał się w dniu, wskazanym w umowie jako termin płatności raty pożyczki a kończył się z upływem trzech miesięcy, w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada pierwszemu dniowi okresu odsetkowego (§ 3 ust. 4). Bank zobowiązany był do zawiadomienia pożyczkobiorcy o wysokości oprocentowania pożyczki, wysokości rat w pierwszym okresie odsetkowym oraz w każdym następnym okresie odsetkowym, w przypadku zmiany tych wartości. Zawiadomienie miało nastąpić na piśmie lub drogą elektroniczną (§ 3 ust. 11). Ponadto pożyczkobiorca miał prawo do wcześniejszej spłaty części lub całości pożyczki. Dokonanie przedterminowej spłaty całości pożyczki nie wymagało kontaktu z bankiem i podpisania aneksu do umowy (§ 3 ust. 24). W przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki, pożyczkobiorca nie jest zobowiązany do zapłaty odsetek od kwoty wcześniej spłaconej za okres pozostały do końca trwania umowy (§ 3 ust. 26).

( umowa pożyczki gotówkowej, k. 16-17v)

6.  Bank uprawniony był także do zmiany opłat wskazanych w § 6 albo wprowadzenia nowych opłat w ciągu 6 miesięcy od wystąpienia którejkolwiek z niżej wymienionych okoliczności: 1) wprowadzenie nowych lub zmiana zakresu dotychczas świadczonych usług, w celu należytego wykonywania umowy, zgodnie z zasadami określonymi w umowie, przy czym zmiany opłat będą dotyczyły wyłącznie wprowadzanych lub zmienianych usług, 2) zmiana bądź wprowadzenie nowych przepisów prawa, rekomendacji, zaleceń lub wytycznych organów nadzoru odnoszących się do wykonywania umowy w zakresie opłat lub prowizji pobieranych na rzecz organów administracji państwowej, samorządowej i sądów lub w zakresie nowych czynności lub nowej formy czynności wykonywanych przez bank, 3) wzrost faktycznych kosztów ponoszonych przez bank w związku ze świadczeniem usługi na podstawie umowy lub wzrost pracochłonności takiej usługi, 4) wystąpienie inflacji (wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych) w wysokości co najmniej 2% za poprzedni miesiąc kalendarzowy, liczonej rok do roku, publikowanej przez Główny Urząd Statystyczny (§ 3 ust. 41). Bank zobowiązany był do stosowania stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego powiększonej o 0,2 punktu procentowego zamiast wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M w przypadku: 1) gdy wskaźnik referencyjny WIBOR 3M przestanie być opracowywany lub 2) gdy wskaźnik referencyjny WIBOR 3M ulegnie istotnej zmianie, co oznacza zmianę wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M uznaną i zakomunikowaną jako istotna przez administratora (osobę fizyczna lub prawna sprawującą kontrolę nad opracowywaniem wskaźnika referencyjnego) lub 3) zdarzenia regulacyjnego, oznaczającego sytuację, w której wskaźnik referencyjny WIBOR 3M lub jego administrator nie spełnia lub przestał spełniać wymogi wynikające z mających zastosowanie przepisów prawa (§ 3 ust. 56). W terminie 14 dni od zawarcia umowy pożyczkobiorcy przysługiwało prawo do odstąpienia od umowy (§ 5 ust. 1).

( umowa pożyczki gotówkowej, k. 16-17v)

7.  E. W. jest w trakcie spłacania ww. pożyczki z dnia 15 lutego 2019 r.

(informacja z BIK, k. 18-19v, zeznania świadka E. W., k. 181-v)

8.  W dniu 19 maja 2023 roku E. W. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., w imieniu której działał Wiceprezes Zarządu G. G., umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przeniosła na cesjonariusza przysługujące jej wierzytelności względem Banku (...) S.A. w W. wynikających z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 15 lutego 2019 r., do których zaliczyć należy wszelkie wierzytelności pieniężne, zarówno obecne, jak i przyszłe, wraz ze wszystkimi przynależnymi do wierzytelności prawami (m.in. odsetki za zwłokę i opóźnienie) wynikające z zastosowania tzw. sankcji kredytu darmowego określonej w art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (§ 1). W celu realizacji umowy cedent udzieliła cesjonariuszowi pełnomocnictwa w zakresie niezbędnym do realizacji przedmiotowej umowy, w szczególności do złożenia oświadczenia wynikającego z art. 45 ustawy. (§ 2 ust. 4). Cesjonariusz zaś zobowiązał się do przekazania cedentowi 50% wyegzekwowanego od dłużnika świadczenia obejmującego należność główną w terminie 14 dni od dnia wyegzekwowania świadczenia od dłużnika (faktycznego otrzymania środków pieniężnych przez cesjonariusza) (§ 3 ust. 1 zd. 1). Umowę tę cesjonariusz podpisał 31 maja 2023 r.

(umowa powierniczego przelewu wierzytelności, k. 20-v)

9.  E. W. w okresie od 12 marca 2019 do dnia 8 maja 2023 roku uiściła wobec pozwanego banku łącznie kwotę 86 413 zł, z czego kwotę 66 575,53 zł tytułem kapitału, 19 829,58 zł tytułem raty odsetkowej, oraz 7,89 zł tytułem odsetek za nieterminowe wpłaty.

(zaświadczenie banku wraz ze szczegółowym rozliczeniem, k. 21-22v)

10.  W dniu 3 lipca 2023 roku na mocy udzielonego spółce (...) przez E. W. pełnomocnictwa, spółka ta przesłała pozwanemu oświadczenie o skorzystaniu przez kredytobiorcę z sankcji kredytu darmowego w trybie art. 45 w zw. z art. 30 ustawy z dnia 12 maja 2012 r. o kredycie konsumenckim wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 24 229,58 złotych według stanu na dzień 8 maja 2023 r, (w tym odsetki 19 829,58 zł, prowizja za udzielenie kredytu 4 400 zł), w terminie nie dłuższym niż 7 dni. Wraz z oświadczeniem zostało przesłane zawiadomienie o zawarciu umowy cesji oraz wniosek o ujawnienie informacji o wydanie dokumentów objętych tajemnicą bankową. Powyższe wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 7 lipca 2023 roku. Bank odmówił spółce (...) udzielenia informacji objętych tajemnicą bankową.

(oświadczenie wraz z wezwaniem do zapłaty, k. 23-25v, książka nadawcza k. 26-27, wydruk ze śledzenia przesyłek, k. 28-v, zawiadomienie o przelewie wierzytelności, k. 29, wniosek o ujawnienie informacji i wydanie dokumentów objętych tajemnicą bankową, k. 30, pełnomocnictwo do złożenia oświadczenia, k. 31, upoważnienie banku przez kredytobiorcę do ujawnienia informacji na rzecz L., k. 32, pismo banku z 14.07.2023 r., k. 33, zeznania świadka E. W., k. 181-v)

Omówienie dowodów

11.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych przez powoda dokumentów prywatnych, których autentyczność, wiarygodność i moc dowodowa nie były przez strony kwestionowane, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

12.  Zeznania świadka E. W. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek potwierdziła fakt zawarcia umowy pożyczki z pozwanym bankiem oraz udzielenia pełnomocnictwa powodowi w zakresie wniosku o udzielenie mu informacji przez bank informacji objętych tajemnicą bankową. Wskazała także, iż pożyczka ta nadal jest spłacana, a od powoda w ramach zawartej umowy cesji wierzytelności nie otrzymała żadnej należności.

13.  Spór pomiędzy stronami w niniejszej sprawie miał zasadniczo charakter prawny i dotyczył kwestii możliwości zastosowania w sprawie sankcji kredytu darmowego, o którym mowa w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim jak i możliwych naruszeń ze strony pozwanego w związku z zawarciem przez niego z konsumentem umowy pożyczki gotówkowej.

Ocena prawna

14.  Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na to, że Sąd nie podzielił twierdzeń powoda co do wystąpienia przyczyn uzasadniających skorzystania przez pożyczkobiorczynię z tzw. sankcji kredytu darmowego. Sąd w niniejszym postępowaniu podzielił w znacznej mierze (lecz nie w całości) stanowisko zaprezentowane w wyroku tutejszego Sądu z dnia 24 czerwca 2022 r., wydanego pomiędzy tymi samymi stronami w kontekście analogicznej umowy kredytu.

15.  Powód oparł swoje żądanie na twierdzeniu, że pozwany naruszył szereg zapisów, jakimi winien kierować się przy konstruowaniu umowy pożyczki z konsumentem, o których mowa w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim.

16.  Jak stanowi art. 45 ust. 1 u.k.k. w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. W języku prawniczym skutek tego oświadczenia nazywa się „sankcją kredytu darmowego”, a skorzystanie z uprawienia „skorzystaniem z sankcji kredytu darmowego”. Nie są to wyrażenia ustawowe, ale z racji powszechnego posługiwania się takimi zwrotami w pismach procesowych również i Sąd będzie z niego korzystał w swoich rozważaniach. Do skorzystania z sankcji kredytu darmowego wystarczające jest uchybienie przez kredytodawcę chociażby jednemu obowiązkowi, o którym mowa w art. 45 ust. 1 u.k.k.

17.  Z treści tego przepisu wynika, że sankcja kredytu darmowego stanowi co do zasady narządzie prawne umożliwiające konsumentowi spłatę kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu, które w przypadku, gdy umowa zostałaby skonstruowana poprawnie, byłyby należne kredytodawcy. Zatem celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Ustawa wskazuje wyraźnie, że sankcja kredytu darmowego odnosi się oprócz odsetek jedynie do kosztów należnych kredytodawcy. Opłatami należnymi za udzielony kredyt są koszty wchodzące w skład całkowitego kosztu kredytu. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje zatem treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie powinny być możliwie ściśle interpretowane nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej. Sankcja kredytu darmowego sprowadza się do pozbawienia kredytodawcy przychodów z tytułu określonego kredytu konsumenckiego, czyli utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Jeżeli zastosowano taką sankcję, kredytobiorca pozostaje zobowiązany jedynie - z pewnymi wyjątkami - do zwrotu kredytodawcy kapitału wykorzystanego kredytu (zob. wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Sączu z dnia 29 czerwca 2018 r., sygn. akt I C 111/18, LEX nr 2544976). Z powyższego wywodu wynika zatem, że w przypadku kiedy zastosowanie znajdzie sankcja kredytu darmowego, bank w istocie traci wszelki zysk jaki z tej transakcji chciał osiągnąć, bowiem „odzyskuje” od kredytobiorcy jedynie to, co sam mu dał, a zatem kapitał. Dlatego przypadki kiedy taka sankcja miałaby zostać przez Sąd uwzględniona winna być interpretowana bardzo ściśle, z uwagi właśnie na daleko idące konsekwencje takiego procederu.

18.  W niniejszej sprawie nie było sporu pomiędzy stronami, że E. W. łączyła z Bankiem (...) S.A. umowa pożyczki z 15 lutego 2019 r. W umowie tej przewidziano prowizję w wysokości 4 4000 zł, a nadto wyliczono całkowity koszt pożyczki na kwotę 26 812,90 zł i całkowitą kwotę do zapłaty w wysokości 136 812,90 zł. Umowa obowiązywała do dnia 15 lutego 2026 roku tj. do daty spłaty ostatniej raty.

19.  Powód ponadto opierał swoją legitymację materialną do wystąpienia z przedmiotowym roszczeniem na podstawie zawartej z kredytobiorcą umowy przelewu wierzytelności. Kwestia ta także nie była przez pozwanego kwestionowana.

Upływ terminu na złożenie oświadczenia

20.  Pozwany w pierwszej kolejności powoływał się na to, że brak jest w ogóle podstaw do oceny umowy pożyczki pod kątem wad aktualizujących po stronie pożyczkobiorcy uprawnienia do skorzystania z sankcji kredytu darmowego, gdyż upłynął prekluzyjny termin na złożenie oświadczenia w jego przedmiocie. Jak bowiem stanowi ust. 5 art. 45 u.k.k. uprawnienie to wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy, przy czym pojęcie „wykonania umowy” nie zostało ustawowo zdefiniowane i bywa w orzecznictwie sądowym rozumiane trojako – jako chwila wypłaty kwoty pożyczki przez pożyczkodawcę, albo chwila spłaty pożyczki przez pożyczkobiorcę, albo chwila końcowego rozliczenia kredytu (52 u.k.k.).

21.  Zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę wykonanie umowy następuje w momencie, gdy każda ze stron umowy wykona swoje zobowiązania względem drugiej. Podstawowymi zobowiązaniami stron są – po stronie pożyczkodawcy – wypłata pożyczki i jej końcowe rozliczenie, a pożyczkobiorcy – spłata pożyczki. Dopiero wywiązanie się z wszystkich z nich pozwala na uznanie, że umowa kredytu jako całość została wykonana. Sąd opowiada się zatem za interpretacją, wedle której roczny termin prekluzyjny na złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego upływa rok po końcowym rozliczeniu kredytu przez pożyczkodawcę (art. 52 u.k.k.) Taka okoliczność nie miała jednak miejsca. Kredytobiorczyni jak sama zeznała nadal jest w trakcie spłaty pożyczki, a termin spłaty ostatniej raty ma upłynąć za dwa lata. Zatem termin, o którym mowa ust. 5 art. 45 u.k.k. jeszcze się nie rozpoczął, a więc kredytobiorczyni zachowała uprawnienie do złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Brak naruszenia art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim

22.  Spór pomiędzy stronami dotyczył przede wszystkim tego, czy ze strony pozwanego doszło do naruszenia przepisów ustawy o kredycie konsumenckim skutkujących uprawnieniem do powoływania się na sankcję kredytu darmowego.

23.  Sąd przeanalizował twierdzenia powoda w tym przedmiocie. Jako podstawę skorzystania z sankcji kredytu darmowego strona powodowa w swoim oświadczeniu wskazała naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k., art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k., art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k., art. 30 ust. 1 pkt 11 u.u.k. oraz art. 30 ust. 1 pkt 10 i 12.

24.  Strona powodowa podnosiła w pierwszej kolejności, iż naruszony został art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k. poprzez błędne wskazanie rzeczywistej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty przez konsumenta. W ocenie Sądu zarzut ten nie był słuszny i przyznaje w tym aspekcie rację stronie pozwanej. Nie ulegało wątpliwości, iż bank w umowie pożyczki wskazał zarówno rzeczywistą roczną stopę oprocentowania (§ 2 ust. 6), jak i całkowitą kwotę do zapłaty (§ 2 ust. 4). Całkowita kwota pożyczki zgodnie z umową stanowiła kwotę udostępnioną kredytobiorcy bez kosztów kredytowanych. Oznacza to, że po stronie wypłaty uwzględniana była kwota pomniejszona o wartość kredytowanych kosztów, natomiast po stronie spłat uwzględniane były raty kapitałowe, raty odsetkowe oraz inne opłaty, w tym koszty kredytowane. W takim przypadku bank nie uwzględniał w kwocie wypłaty całkowitej kwoty kredytu, a jedynie kwotę wypłacaną faktycznie konsumentowi, tj. całkowitą kwotę kredytu pomniejszoną o kredytowane koszty udzielenia kredytu. Bank w umowie prawidłowo wskazał zarówno całkowitą kwotę pożyczki, jak i rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, a dokonał tego podając całkowitą kwotę pożyczki bez kosztów pożyczki, które konsument musiał ponieść, tj., prowizji w wysokości 4 400 zł.

25.  Pozostaje to na tyle istotne dla sprawy, że wliczanie kredytowanej prowizji do całkowitej kwoty kredytu byłoby niedopuszczalne, co słusznie podkreślił sam pozwany. W orzecznictwie Prezesa UOKiK jednoznacznie przyjęto, że całkowita kwota kredytu (w rozumieniu art. 5 pkt 7 u.k.k.) nie obejmuje kosztów, które mają być pokryte z kapitału kredytu. Wniosek taki wynika z porównania art. 5 pkt 6 oraz art. 5 pkt 7. Pozwala to na uniknięcie dwukrotnego uwzględniania kosztów w całkowitej kwocie do zapłaty przez konsumenta (decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 10.05.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 21.06.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 9.10.2013 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 30.12.2015 r.; decyzja Prezesa UOKiK nr (...) z 8.08.2016 r.; wyrok (...) z 6.05.2015 r., XVII AmA 5/14, LEX nr 2155798; wyrok (...) z 3.12.2015 r., XVII AmA 124/14, LEX nr 2155537; wyrok (...) z 11.12.2015 r., XVII AmA 125/14, LEX nr 1973757; wyrok (...) z 26.01.2016 r., XVII AmA 165/13, LEX nr 1997815; wyrok (...) z 20.12.2016 r., XVII AmA 53/16, LEX nr 2206139). Do tego poglądu przychylił się także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który orzekł, że: „Artykuł 3 lit. l) i art. 10 ust. 2 dyrektywy (...), a także pkt I załącznika I do rzeczonej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że całkowita kwota kredytu i kwota wypłat określają całość kwot udostępnianych konsumentowi, co wyklucza kwoty powiązane przez kredytodawcę z pokryciem kosztów związanych przez kredytodawcę z udzieleniem odnośnego kredytu, które to kwoty nie są w rzeczywistości wypłacane konsumentowi”(wyrok (...) z 21.04.2016 r., C-377/14, R., pkt 91).

26.  Wskazać przy tym należy, iż kwota prowizji została włączona do całkowitych kosztów pożyczki. U.k.k. nie wyłącza możliwości ani kredytowania pozaodsetkowych kosztów kredytu (domagania się spłaty ich równowartości), ani pobierania od tych skredytowanych kosztów odsetek. Kredytobiorca korzysta w takiej sytuacji z kapitału kredytodawcy, który jednoznacznie uzależnił udzielenie pożyczki od pokrycia dodatkowych kosztów, a skoro kredytobiorca ich nie poniósł od razu, to dzięki ich skredytowaniu mógł w ogóle zawrzeć umowę pożyczki. Jeśli kredytobiorca wolał pokryć pozaodsetkowe koszty kredytu od razu, bez obowiązku zapłaty odsetek na rzecz kredytodawcy, miał zresztą taką możliwość. Umowa wyraźnie przewidywała możliwość jej wcześniejszej spłaty (§ 3 ust. 24) i wskazywała wysokość prowizji (§ 2 ust. 7 umowy), zatem kredytobiorca mógł dokonać wcześniejszej spłaty spłacając równowartość pozaodsetkowych kosztów kredytu w dniu otrzymania środków z kredytu, w ten sposób unikając odsetek od tych kosztów.

27.  Powoływanie się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019 r., sygn. I NSK 9/18, jest nietrafne, skoro (jak przyznał powód) dotyczyło ono sytuacji po odstąpieniu od umowy kredytu konsumenckiego, kiedy to umowę traktuje się jako niezawartą i nie ma umownej lub ustawowej podstawy do pobierania pozaodsetkowych opłat.

28.  Również powoływanie się na dosłowne brzmienie art. 5 pkt 10 u.k.k. i art. 3 lit. j) dyrektywy 2008/48/WE (w tłumaczeniu na język polski) i użyty w nich zwrot „wypłaconej kwoty kredytu” nie stanowi argumentu za tezą, jakoby niezgodne z ustawą było pobieranie odsetek od kredytowanych pozaodsetkowych kosztów kredytu. Przepisy u.k.k. należy interpretować w świetle przepisów dyrektywy 2008/48/WE, która przepisami u.k.k. została zaimplementowana do krajowego systemu prawnego. Interpretacja językowa przepisów dyrektywy nie może się z kolei ograniczać do jej brzmienia w tłumaczeniu na jeden z oficjalnych języków Unii Europejskiej, skoro tekst dyrektywy jest tekstem autentycznym w każdym z tych tłumaczeń, a (przynajmniej docelowo) prawo europejskie powinno być w każdym z krajów członkowskich tak samo. Należy zatem uwzględnić także brzmienie dyrektywy w innych wersjach językowych niż polska. I tak art. 3 lit. j) dyrektywy w innych językach UE brzmi przykładowo (po prawej tłumaczenie przy użyciu translatora translate.google.com):

‘borrowing rate’ means the interest rate expressed as a fixed or variable percentage applied on an annual basis to the amount of credit drawn down (j. angielski)	„stopa kredytu” oznacza stopę procentową wyrażoną jako stały lub zmienny procent, stosowaną w skali roku do kwoty zaciągniętego kredytu
„Sollzinssatz“ den als festen oder variablen periodischen Prozentsatz ausgedrückten Zinssatz, der auf jährlicher Basis auf die in Anspruch genommenen Kredit-Auszahlungsbeträge angewandt wird (j. niemiecki)	„Stopa oprocentowania pożyczki” oznacza stopę procentową wyrażoną jako stała lub zmienna okresowa wartość procentowa, stosowana w ujęciu rocznym do pobranych kwot wypłaty pożyczki
«taux débiteur»: le taux d'intérêt exprimé en pourcentage fixe ou variable, appliqué sur une base annuelle au montant de crédit prélevé (drawn down) (j. francuski)	„stopa kredytu”: stopa procentowa wyrażona jako stała lub zmienna wartość procentowa, stosowana w skali roku do kwoty zaciągniętego kredytu (j. francuski)
«tipo deudor»: el tipo de interés expresado como porcentaje fijo o variable aplicado con carácter anual al importe del crédito utilizado (j. hiszpański)	„stopa zadłużenia”: stopa procentowa wyrażona jako stała lub zmienna wartość procentowa, stosowana corocznie do kwoty wykorzystanego kredytu
«tasso debitore»: il tasso d'interesse, espresso in percentuale fissa o variabile, applicato su base annuale all'importo dei prelievi effettuati (j. włoski)	«stopa zadłużenia»: stopa procentowa wyrażona jako stały lub zmienny procent, stosowana w skali roku do kwoty dokonanych wypłat
„úroková sadzba úveru“ je úroková sadzba vyjadrená ako fixné alebo variabilné percento, ktoré sa na ročnom základe uplatňuje na výšku čerpaného úveru (j. słowacki)	„oprocentowanie kredytu” oznacza stopę procentową wyrażoną jako stały lub zmienny procent, stosowaną w skali roku do kwoty zaciągniętego kredytu
„výpůjční úrokovou sazbou“ úroková sazba vyjádřená jako pevná nebo pohyblivá procentní sazba uplatňovaná ročně na čerpanou výši úvěru (j. czeski)	„stopa procentowa kredytu” oznacza stopę procentową wyrażoną jako stała lub zmienna stopa procentowa stosowana corocznie do kwoty wykorzystanej pożyczki
’lainakorolla’ korkoa, joka ilmoitetaan nostetun luoton määrään vuositasolla sovellettuna kiinteänä tai vaihtuvana prosenttilukuna (j. fiński)	stopa procentowa „odsetki od pożyczki”, wyrażona jako stała lub zmienna wartość procentowa stosowana w stosunku rocznym do kwoty pożyczki
„лихвен процент“ означава лихвеният процент, изразен или като фиксиран, или като променлив процент, който се прилага на годишна основа към сумата на усвоения кредит (j. bułgarski)	„stopa procentowa” oznacza stopę procentową wyrażoną jako stopa stała lub zmienna, stosowana w skali roku do kwoty zaciągniętej pożyczki
„hitelkamatláb”: rögzített vagy változó százalékban kifejezett, a lehívott hitel összegére éves szinten alkalmazott kamatláb (j. węgierski)	„oprocentowanie kredytu”: roczna stopa procentowa, wyrażona jako stała lub zmienna wartość procentowa, stosowana do kwoty zaciągniętego kredytu
kredito palūkanų norma – palūkanų norma, išreikšta fiksuotu arba kintamu procentiniu dydžiu, kasmet taikomu išmokėtai kredito daliai (j. litewski)	oprocentowanie kredytu – stopa procentowa wyrażona w stopie stałej lub zmiennej, stosowana corocznie do uruchomionej części kredytu
„debetrentevoet”: de rentevoet, uitgedrukt op jaarbasis en toegepast in een vast of variabel percentage (j. niderlandzki)	„stopa procentowa debetu”: stopa procentowa wyrażana w skali roku i stosowana jako stała lub zmienna wartość procentowa

29.  Pomijając pewne oczywiste niedoskonałości zautomatyzowanych tłumaczeń widać jednak tendencję do posługiwania się w innych językach niż polski pojęciami bliższymi znaczeniem „zaciągnięcia”, „wykorzystania” kredytu, a niekoniecznie jego wypłacie. Gdyby faktycznie celem dyrektywy było wyłączenie możliwości naliczania odsetek od skredytowanych pozaodsetkowych kosztów kredytu, to w art. 3 lit. j) dyrektywy zapewne posłużono by się zwrotem jednoznacznie odwołującym się do rzeczywiście otrzymanej albo rozdysponowanej lub wypłaconej kwoty i byłoby to widoczne w wielu różnych wersjach językowych dyrektywy – a tymczasem tak nie jest. Zestawienie powyżej przedstawionych wersji językowych nie wskazuje, aby celem definicji stopy procentowej było ograniczenie możliwości naliczania odsetek wyłącznie do całkowitej kwoty kredytu, bez pozaodsetkowych kosztów kredytu.

30.  Z uwagi na powyższe brak było podstaw do stwierdzenia, że doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.

31.  Niezasadne okazał się również zarzuty naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 i 16 u.k.k.. Strona powodowa wskazywała, że pozwany nie wskazał warunku determinującego zmianę kosztów kredytu w sytuacji określonej w art. 45 ust. 1 u.k.k. Zgodnie z przywołaną wyżej regulacją umowa winna zawierać warunki zmiany opłat – co ma miejsce w niniejszej sprawie – warunki zmiany opłat zostały wskazane w § 2 ust. 41 umowy. Wskazywane w tym postanowieniu czynniki były obiektywne. Ich zmiana nie polegała na swobodnym uznaniu banku. Brak zmiany tych czynników w rzeczywistości pociągał za sobą niemożliwość zmiany opłat i prowizji przez pozwany bank. Z kolei w § 3 ust. 24-26 umowy wyraźnie przewidziano, że kredytobiorca może dokonać przedterminowej spłaty kredytu. Z treści tych postanowień umownych łatwo wywnioskować, że nie wiąże się to z żadną dodatkową opłatą.

32.  Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 15 u.k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 u.k.k. to również należało uznać go za niezasadny. Powód wskazywał, że kredytodawca formułując termin i przesłanki do odstąpienia od umowy nie poinformował kredytobiorcy o prawie do odstąpienia od umowy kredytu w sytuacji opisanej w art. 53 ust. 2 u.k.k. Wskazać należy, że na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 15 na kredytodawcy nie ciąży obowiązek, aby informować konsumenta o uprawnieniu do odstąpienia na innej podstawie prawnej niż art. 53 ust. 1. Obowiązek taki może powstawać stosownie do przepisów szczególnych (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018, art. 30). Ponadto zgodnie z postanowieniem art. 5 ust. 1 umowy łączącej strony kredytobiorca został poinformowany o prawie do odstąpienia umowy w terminie 14 dni od zawarcia umowy. Tym samym bank wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 53 ust. 1 u.k.k. Zdaniem Sądu brak wskazania w treści umowy informacji o możliwości odstąpienia umowy w przypadku wskazanym w art. 53 ust. 2 u.k.k. albo jakimkolwiek innym przewidzianym np. w k.c. nie pozwala na skorzystanie z sankcji darmowego kredytu. Ewidentnie bowiem w u.k.k. sformułowano szczególną podstawę i tryb odstąpienia (art. 53 ust. 1 oraz ust. 3-5 u.k.k.) w przypadku umowy o kredyt konsumencki, stąd też logiczne jest, że obowiązek informacyjny z art. 30 ust. 1 pkt 15 dotyczy właśnie tego uprawnienia, a nie każdej możliwej podstawy odstąpienia. Gdyby było inaczej, a intencją ustawy byłoby udzielanie pożyczkobiorcom przewodnika po wszystkich kodeksowych i pozakodeksowych podstawach do odstąpienia od umowy, to przepis ten byłby sformułowany odmiennie.

33.  Zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez zastrzeżenie na rzecz kredytodawcy prawa do jednostronnej zmiany kosztów kredytu w oparciu o przesłanki, które sformułowane zostały w sposób dowolny i niejasny także okazał się niezasadny. Wskazać należy, że sankcja kredytu darmowego nie odnosi się do sytuacji, w której elementy umowy zostaną sformułowane w sposób niejednoznaczny lub niezrozumiały, gdyż art. 45 ust. 1 nie wymienia naruszenia wymogów wskazanych w art. 29 ust. 3 ustawy, który to przepis wymaga sformułowania umowy o kredyt w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Co prawda za brak informacji w umowie może być uznane podanie informacji niewystarczających, czy nieprecyzyjnych, ale w tej sytuacji chodzi o podanie informacji nieprawdziwych, wprowadzających konsumenta w błąd, a nie informacji, które mogą budzić pewne wątpliwości interpretacyjne. Z uwagi na fakt, iż zastosowanie sankcji darmowego kredytu pociąga za sobą daleko idące skutki, interpretacja przepisów ustawy musi być ścisła i nie może prowadzić do wykładni rozszerzającej, tym bardziej że gdyby strona powodowa rzeczywiście miała wątpliwości co do jasności i precyzyjności podstaw do zmiany oprocentowania bądź podstaw do zmiany opłat, to zgodnie z zawartą umową, istniała możliwość jej wypowiedzenia, a także możliwość ewentualnego roszczenia wynikającego z art. 385 ¹ k.c., czy art. 385 § 2 k.c. (por. wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 maja 2019 r., XXVII Ca 1306/18, Legalis nr 2252775).

34.  Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 11 u.k.k. polegający na tym, że kredytodawca nie wskazał, czy i w jakiej formie kredytobiorca będzie informowany o zmianie stopy oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego. Wskazać należy, że art. 30 ust. 1 pkt 11 wymaga określenia rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunków jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu – co zawarte zostało w umowie (§ 3). Nadto w § 3 ust. 18 umowy bank wskazał, iż w przypadku zmiany stopy referencyjnej NBP, będącej wynikiem zmiany przewidzianej prawem bank informuje pożyczkobiorcę o tej zmianie niezwłocznie po jej dokonaniu na piśmie lub drogą elektroniczną. Poza tym w samej ustawie o kredycie konsumenckim nie nałożono na bank obowiązku informacyjnego polegającego na wskazaniu w jaki sposobu klient będzie powiadomiony o zmianie oprocentowania zadłużenia przeterminowanego. Kwestie te pozostawiano w gestii kredytodawców, a sam pozwany temu obowiązkowi sprostał. Ustawa nie nałożyła też na kredytodawców obowiązku wyjaśniania procesu decyzyjnego podejmowanego przez NBP co do wysokości wskaźników referencyjnych, stąd też informacja zawarta w § 3 ust. 57 jest wystarczająca i zrozumiała.

35.  Bezzasadny był również zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 i 12 u.k.k. Zważywszy na to, że obecnie dostęp do aktów prawnych jest powszechnie dostępny przez sieć Internet (a Dziennik Ustaw jest publikowany elektronicznie od 1.01.2012 r.), odwołanie się w § 3 ust. 34 umowy do tytułów ustaw w wystarczającym stopniu umożliwia pożyczkobiorcy dowiedzenie się o możliwych kosztach związanych z sądową egzekucją należności przez bank.

36.  Pozwany argumentował naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 6 u.k.k. poprzez sformułowanie klauzuli o zmiennej stopie oprocentowania kredytu w sposób nieokreślony, nieprecyzyjny i stwarzający dzięki temu szerokie możliwości wykorzystywania zastrzeżonego uprawienia dla kredytodawcy w sposób dla siebie korzystny, co zdaniem Sądu nie miało w tej sprawie miejsca. Powód wskazywał wprawdzie, że umowa nie definiowała pojęć „wskaźnik referencyjny WIBOR 3M”, „stopa referencyjna NBP”, „odsetki maksymalne”, niemniej nie pozostaje to zgodne z prawdą. Umowa pożyczki w sposób jasny i precyzyjny określała powyższe pojęcia. Wskaźnik referencyjny WIBOR 3M został zdefiniowany w § 2 ust. 5 umowy jako stopa oprocentowania kredytów w złotych polskich na polskim rynku międzybankowym. Zasady określania i zmiany wskaźnika WIBOR 3M zostały natomiast zawarte w § 3 ust. 4, 7 i 8 umowy. Zgodnie z § 3 ust. 57 umowy stopa referencyjna to podstawowa stopa oprocentowania NBP, która określała rentowność 7-dniowych bonów pieniężnych NBP. Jej wysokość ogłaszana jest przez NBP i publikowana na stronach internetowych NBP. Zasady obliczania stopy oprocentowania kredytu z uwzględnieniem stopy referencyjnej zostały zaś wskazane w § 2 ust. 5 i 6 oraz § 3 ust. 4, 7, 8, 56 i 58 umowy. Nadto definicja odsetek maksymalnych została określona w § 3 ust 6 umowy, gdzie wskazano, że maksymalne oprocentowanie kredytu określone przepisami prawa nie może być wyższe niż dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych (dwukrotność odsetek ustawowych). Treść umowy pożyczki w sposób wyczerpujący i zrozumiały wyjaśniała zatem kwestionowane przez powoda pojęcia. Nie sposób ustawowego wymogu oznaczenia wskaźnika referencyjnego interpretować jako obowiązku udostępniania kompletnego regulaminu czy innych dokumentów stanowiących podstawę do określania wysokości tego wskaźnika przez uprawniony podmiot (którym, co ważne, nie jest sam pożyczkodawca). Nie sposób więc zgodzić się, iż doszło do jakiegokolwiek naruszenia w tym zakresie.

37.  W przedmiotowej sprawie nie może być też mowy o naruszeniu pkt 16 art. 30 ust. 1 u.k.k. W umowie tej, jak słusznie wskazał pozwany, znajdują się postanowienia określające prawo konsumenta do przedterminowej spłaty pożyczki oraz procedurę przedterminowej spłaty (§ 3 ust. 24-26 oraz § 4 ust. 3). Powyższe stanowi wypełnienie dyspozycji ustawowej wyrażonej w art. 52 u.k.k. (,,kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości’’). Przewidziany w ustawie obowiązek określenia procedury spłaty wiąże się z możliwością zastrzeżenia przez pożyczkodawcę prowizji od przedterminowej spłaty kredytu (art. 50 u.k.k.). Kredytodawca powinien wyraźnie przewidzieć pobranie takiej prowizji w umowie. Zastrzeżenie takiej prowizji w innym dokumencie, np. we wzorcu umownym (regulaminie udzielania kredytów, wyłącznie w tabeli opłat, itd.), nie powoduje bezskuteczności takiego postanowienia (ani z art. 50-51, ani z pozostałych przepisów u.k.k. taki skutek nie wynika). W sytuacji takiej występuje natomiast naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k., co pozwala na skorzystanie z sankcji kredytu darmowego i uchylenie się od zapłaty prowizji (i nie tylko) nieprzewidzianej w umowie. Jeżeli natomiast prowizja na wypadek wcześniejszej spłaty kredytu nie została zastrzeżona, to dla wypełnienia obowiązku z art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k. wystarczy poinformowanie o możliwości wcześniejszej spłaty. Nie jest konieczne umieszczanie w umowie pożyczki cytatu albo opracowania art. 49 ust. 1 u.k.k., gdyż uprawnienie do zwrotu kosztów dotyczących okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, jest uprawnieniem ustawowym, które przysługuje niezależnie od zawartych w umowie postanowień w tym zakresie i kredytobiorca może go dochodzić na drodze sądowej bez składania dodatkowych oświadczeń. W takim stanie rzeczy art. 49 ust. 1 u.k.k. i jego rozumienie w orzecznictwie sądowym zapewniają kredytobiorcy wystarczającą ochronę dla jego interesu majątkowego w uzyskaniu zwrotu części pozaodsetkowych kosztów kredytu. Dopuszczenie możliwości, aby w razie niezawarcia w umowie odwołania lub cytatu z art. 49 ust. 1 u.k.k. stanowiło podstawę złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, powodowałoby dość nielogiczną konkurencję roszczeń – pożyczkobiorca mógłby domagać się zwrotu proporcjonalnej części pozaodsetkowych kosztów kredytu (jeśli już spłacił kredyt lub jego część przed terminem) albo zwrotu wszystkich kosztów związanych z kredytem (niezależnie od tego, czy w ogóle dokonał jakiejś przedterminowej spłaty i czy miał zamiar takiej dokonać), przy czym łatwiejsze byłoby skorzystanie z tego dalej idącego roszczenia (bo wystarczyłoby, że bank nie zacytował lub nie wyjaśnił w umowie art. 49 ust. 1 u.k.k. a pożyczkobiorca złożył oświadczenie). Wykładnia prawa nie powinna prowadzić do skutków, które sprzeczne są z rozsądnym rozumowaniem, toteż zdaniem Sądu zamieszczenie w umowie pożyczki informacji o proporcjonalnym zwrocie pozaodsetkowych kosztów kredytu w razie wcześniejszej spłaty kredytu ani nie narusza obowiązku z art. 30 ust. 1 pkt 16 u.k.k., ani nie mógłby (gdyby taki obowiązek jednak istniał) uzasadniać skorzystania z sankcji kredytu darmowego.

38.  Podsumowując – wskazywane przez powoda naruszenia obowiązków informacyjnych nie znajdują podstawy w ustawie i obiektywnej interpretacji jej przepisów, a wyłącznie w narracji powoda, ukierunkowanej na znalezienie podstaw do skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Powód nie dostrzega jawnej sprzeczności w swoim stanowisku jednocześnie odwołując się do wymogu, aby umowa była zrozumiała (art. 29 ust. 3 u.k.k.), i wskazując na rzekome braki lub niedostateczną szczegółowość umowy, postulując, aby zawierała ona np. opracowanie (lub wyciąg) z regulaminu ustalania wskaźnika (...), procedury i sposobu ustalania wysokości stóp procentowych przez NBP, kodeksowych i pozakodeksowych podstaw do odstąpienia od umowy, a nawet ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, o kosztach komorniczych albo rozporządzenia o opłatach za czynności adwokackie/radców prawnych. Wykładnia proponowana przez powoda nakładałaby na kredytodawców obowiązki niemożliwe jednocześnie do spełnienia – udzielenia informacji o warunkach umowy w sposób zrozumiały oraz udzielenia dokładnych, obszernych informacji o tych warunkach, choćby zależały one od decyzji podmiotów innych niż pożyczkodawca lub stanowiły informacje publicznie dostępne. Z łatwością można sobie wyobrazić, że umowa zawierająca wszystkie wymagane (według twierdzeń powoda) elementy byłaby podważana z powodu jej obszerności i nieczytelności. Umowa zawarta przez cedentkę i pozwanego natomiast zawiera wszystkie elementy wymagane przez ustawę i przedstawia rozsądny kompromis pomiędzy wyczerpującym a zrozumiałym udzielaniem informacji i formułowaniem postanowień umownych.

39.  W konsekwencji należało uznać, iż nie zaktualizowała się żadna z podstaw uzasadniających stwierdzenie, że umowa zawarta przez kredytobiorczynię i pozwanego narusza art. 30 u.k.k. i przez to uzasadnia skorzystanie z sankcji kredytu darmowego, co z kolei musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.

Koszty postępowania

40.  O kosztach postępowania Sąd orzekła na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Powód przegrał sprawę w całości, zatem to jego Sąd obciążył obowiązkiem zwrotu pozwanemu poniesionych przez niego kosztów procesu, na które złożyły się: opłata od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 zł (na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie), łącznie 3 617 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

ZARZĄDZENIE

(...)