Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 8 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Magdalena Roszkowska – Matusik

Protokolant: sekr. sąd. Emil Karwowski

przy udziale prokuratorów: Marty Choromańskiej, Przemysława Baranowskiego, Katarzyny Kwiecińskiej

po rozpoznaniu dnia 8 kwietnia 2021 r. w sprawie L. C.

podejrzanego o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 178 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi w zb. z art. 171 ust. 5 ustawy prawo bankowe w zb. z art. 21 § 2 k.k. w zw. z art. 296 § 1a, 2 k.k. w zb. z art. 296 § 1,2 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie z dnia 21 grudnia 2020 r. o nieuwzględnieniu wniosku prokuratora o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania

oraz zażaleń obrońców od uzasadnienia wyżej wskazanego postanowienia

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 443a § 4 k.p.k.

postanawia:

zażaleń nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie, w tym uzasadnienie tegoż postanowienia w zaskarżonej części.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2020 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w sprawie II Kp 2159/20 nie uwzględnił wniosku prokuratora o zastosowanie wobec L. C. na okres 3 (trzech) miesięcy od dnia zatrzymania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Zażalenie na to postanowienie wywiódł prokurator, a także dwaj obrońcy podejrzanego L. C. wywiedli zażalenia od uzasadnienia tegoż postanowienia.

W wywiedzionym środku odwoławczym prokurator domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia i zastosowania wobec podejrzanego L. C. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, liczony od dnia zatrzymania, wskazując, że jest to jedyny środek, który na obecnym etapie postępowania może w sposób rzeczywisty zabezpieczyć prawidłowy jego tok i podnosząc zarzuty:

I/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę postanowienia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegającego na przyjęciu, iż zebrane w sprawie dowody nie dają podstaw do przypisania podejrzanemu roli organizatora procederu polegającego na sprzedaży obligacji (...) S.A. za pośrednictwem sieci sprzedaży (...) Bank S.A. bez zezwolenia KNF w postaci oferowania i prowadzenia doradztwa inwestycyjnego, podczas którego to wprowadzano klientów banku w błąd co właściwości oferowanych instrumentów finansowych, gwarancji zysku i bezpieczeństwa inwestowania we wskazane obligacje oraz ekskluzywności i krótkiej dostępności czasowej przedstawionej oferty, przy czym jednocześnie realizując sprzedaż obligacji (...) S.A. narażano (...) Bank S.A. na szkodę majątkową wielkich rozmiarów w rozumieniu art. 296 § 1,2 i 3 k.k., czyniącego sobie z niego stałe źródło dochodów i pozwalają jedynie na przypisanie mu roli pomocnika do opisanego procederu poprzez ułatwienie jego prowadzenia od 25 października 2017 r., w sytuacji gdy prawidłowa a nie dowolna i wybiórcza ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, prowadzi do odmiennych wniosków wskazujących na świadomość podejrzanego L. C. pełniącego funkcję Przewodniczącego Rady Nadzorczej (...) Bank S.A., uczestniczenia Banku w niezgodnym z prawem wyżej opisanym procederze i wypełnienie roli organizatora procederu w ten sposób, że jako osoba kontrolująca i na bieżąco analizująca działalność banku, i podejmująca kluczowe decyzje związane z zarządzaniem (...) Bank S.A. wyraził zgodę na sprzedaż w ramach sieci sprzedaży (...) Bank S.A. obligacji korporacyjnych (...) S.A. i akceptował tenże proceder w okresie od dnia 28 sierpnia 2016 r. do dnia 3 kwietnia 2018 r., w sytuacji gdy brak tej zgody uniemożliwiał jej prowadzenie;

II/ błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę postanowienia, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegającego na przyjęciu przez Sąd, iż zebrane w sprawie dowody nie dają podstaw do przyjęcia, że po stronie L. C. aktualizują się przesłanki stosowania środków zapobiegawczych w postaci uzasadnionej obawy ucieczki lub ukrywania się, uzasadnionej obawy bezprawnego utrudniania postępowania oraz grożącej podejrzanemu surowej kary, w sytuacji gdy prawidłowa, a nie dowolna i wybiórcza ocena materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, prowadzi do odmiennych wniosków, a mianowicie, iż uzasadniona obawa bezprawnego utrudniania postępowania karnego wynikała z postawy L. C. prezentowanej na wiele miesięcy przed przedstawieniem mu zarzutu, wobec ujawnienia faktów dotyczących dystrybucji obligacji (...) S.A. w (...) Bank S.A. i przedsiębrania szeregu zabiegów mających na celu ukrycie jego roli i świadomości w tym zakresie, która to postawa, w korelacji z szerokimi możliwościami finansowymi i towarzyskimi podejrzanego oraz faktem, że ma on centrum życiowe poza granicami RP stwarzała także uzasadnioną obawę ucieczki lub ukrywania się, a ponadto, iż stopień społecznej szkodliwości zarzuconego L. C. czynu, stopień jego winy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw tego czynu, polegający na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) osób na kwotę ponad (...) zł, a także sprowadzenia bezpośredniego niebezpieczeństwa znacznej szkody majątkowej dla podmiotu, którego podejrzany był przewodniczącym Rady Nadzorczej poprzez narażenie na odpowiedzialność odszkodowawczą w wysokości (...) zł i administracyjną w wysokości do(...) zł oraz do (...)wartości obrotu (...) Bank S.A., i wyrządzenia (...) Bank S.A. szkody majątkowej wielkich rozmiarów w wysokości (...) zł, a także rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, stwarzają bardzo wysokie prawdopodobieństwo, że wobec podejrzanego zostanie orzeczona kara surowa w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k.;

III/ obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść skarżonego postanowienia, a to art. 258 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie, że potrzeba zastosowania środków zapobiegawczych może być uzasadniona grożącą podejrzanemu surową karą tylko jeśli jednocześnie aktualna pozostaje wobec niego co najmniej jedna z pozostałych przesłanek szczególnych stosowania tych środków, podczas gdy z utrwalonego w judykaturze i doktrynie prawa karnego poglądu wynika jednoznacznie, że przesłanka z art. 258 § 2 k.p.k. może być samoistną podstawą stosowania środków zapobiegawczych, gdyż groźba ta rodzi domniemanie, iż podejrzany będzie bezprawnie wpływał na tok postępowania chcąc uniknąć wymierzenia mu takiej właśnie surowej kary.

Obrońcy z kolei w swoich środkach odwoławczych wywiedzionych od uzasadnienia tegoż postanowienia domagali się (obaj) zmiany skarżonego uzasadnienia postanowienia i uznania, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie uprawdopodabnia popełnienia przez podejrzanego L. C. jakiegokolwiek czynu zabronionego. Nadto adw. R. G. domagał się też zmiany uzasadnienia postanowienia poprzez wskazanie, że L. C. nie nabył w niniejszej sprawie statusu podejrzanego. Jeśli chodzi o zarzuty, to adw. J. D. podniósł w swoim zażaleniu zarzut obrazy przepisów postępowania, który miał wpływ na treść postanowienia, a mianowicie art. 249 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy, tj. błędną ocenę dowodów zgromadzonych w aktach i przyjęcie na ich podstawie, że zachodzi duże prawdopodobieństwo, iż L. C. dopuścił się przestępstwa polegającego na pomocnictwie do zarzuconych mu czynów zabronionych, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie musi przemawiać za koniecznością stwierdzenia, że L. C. nie dopuścił się zachowań mających charakter pomocnictwa do popełnienia czynów zabronionych przedstawionych mu w zarzucie, co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść uzasadnienia i uznaniu, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie uprawdopodabnia, że zachowania L. C. wyczerpywały znamiona czynu zabronionego. Natomiast drugi z obrońców – adw. R. G. zarzucił: I. ) obrazę przepisów postępowania, tj. art. 71 § 1 k.p.k. w zw. z art. 313 § 1 k.p.k. w zw. z § 137 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7.04.2016 r. Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek prokuratury, polegającą na bezzasadnym przypisaniu L. C. statusu podejrzanego (co w świetle art. 249 § 2 k.p.k. ma decydujące znaczenie dla możliwości zastosowania środka zapobiegawczego), pomimo prawidłowego ustalenia, iż Prokuratura, mając ku temu pełną sposobność, bezpodstawnie zaniechała przeprowadzenia podstawowych czynności procesowych koniecznych do nadania statusu podejrzanego, w szczególności wezwania L. C. na przesłuchanie celem ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów; II.) błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na mylnym uznaniu, że zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, iż L. C. dopuścił się pomocnictwa do przestępstwa oszustwa oraz działania na szkodę spółki, tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 21 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zdaniem Sądu Okręgowego zażalenie prokuratora wniesione w sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie. Także zażalenia obrońców wywiedzione od uzasadnienia postanowienia z dnia 21 grudnia 2020 r. Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie nie mogły powodować zmiany uzasadnienia tegoż postanowienia w zaskarżonej części.

Odnosząc się wpierw do środka odwoławczego wywiedzionego przez prokuratora Sąd Okręgowy stwierdza, że podniesionych w nim zarzutów nie sposób podzielić. Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw do zanegowania stanowiska Sądu Rejonowego, iż materiały przedstawione przez oskarżyciela publicznego we wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania i jego uzupełnieniu nie dają podstaw do przypisania L. C. roli organizatora procederu opisanego w stawianym mu zarzucie, to jest procederu polegającego na oferowaniu instrumentów finansowych, w tym obligacji (...) S.A. i wykonywaniu czynności z zakresu doradztwa inwestycyjnego przez pracowników sieci sprzedaży (...) Bank S.A., wobec klientów (...) Bank S.A., bez posiadania wymaganego ustawą o obrocie instrumentami finansowymi zezwolenia KNF na doradztwo inwestycyjne oraz na oferowanie instrumentów finansowych w okresie od dnia 28.08.2016 r. do 25.10.2017 r., w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, gdzie oferując obligacje (...) S.A. oraz podejmując czynności z zakresu doradztwa inwestycyjnego pracownicy sieci sprzedaży (...) Bank S.A. mieli zarówno wyzyskiwać błędne przekonanie klientów (...) Bank S.A. co do posiadania przez ten bank zezwolenia na prowadzenie przedmiotowej działalności, jak też przekazując im nieprawdziwe informacje, wprowadzać ich w błąd co do właściwości obligacji (...) S.A., gwarancji zysku, bezpieczeństwa inwestowanych środków finansowych, ekskluzywności i krótkiej dostępności czasowej przedstawianej oferty, w konsekwencji zaś doprowadzić co najmniej (...) osób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez nabycie obligacji (...) S.A w łącznej kwocie nie mniejszej niż (...) zł, a dodatkowo w toku realizacji umów zawartych przez (...) Bank S.A. ze spółkami (...) sp. z o.o. sp. k., (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. i (...) S.A. mieli ujawniać, bez upoważnienia, dane osobowe klientów banku stanowiące tajemnicę bankową, które to działanie miało jednocześnie sprowadzić bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia (...) Bank S.A. znacznej szkody majątkowej, w związku z narażeniem (...) Bank S.A. na odpowiedzialność odszkodowawczą wobec klientów banku, którzy nabyli obligacje, w wysokości co najmniej (...) zł oraz nałożeniem kar finansowych przez Komisję Nadzoru Finansowego w wysokości (...) zł oraz Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wysokości 10% wartości obrotu (...) Banku S.A. z roku obrotowego poprzedzającego rok nałożenia kary, a także wyrządzać (...) Bank S.A. szkodę majątkową wielkich rozmiarów w wysokości nie mniejszej niż (...) zł stanowiącą wartość wypłaconych przez (...) Bank S.A. środków pieniężnych z tytułu uwzględnionych reklamacji klientów banku, które to działanie zakwalifikowano z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 178 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi w zb. z art. 171 ust. 5 ustawy prawo bankowe w zb. z art. 21 § 2 k.k. w zw. z art. 296 § 1a, 2 k.k. w zb. z art. 296 § 1,2 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. W tym zakresie Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że już sama treść zarzutu stawianego przez prokuratora L. C. nie pozwala na uznanie, iż L. C. miałby być organizatorem opisanego procederu. Prokurator zarzuca bowiem w/w zorganizowanie i prowadzenie działalności w zakresie obrotu instrumentami finansowymi w taki sposób, że L. C. miał wyrazić zgodę na sprzedaż, w ramach sieci sprzedaży (...) Bank S.A. obligacji korporacyjnych (...) S.A. i akceptować ten proceder w okresie od dnia 28 sierpnia 2016 r. do dnia 3 kwietnia 2018 r. Zorganizowanie bowiem z założenia nie może sprowadzać się do wyrażenia zgody i akceptacji, nawet jeśli – jak twierdzi prokurator – brak tej zgody uniemożliwiałby daną działalność. Są to bowiem pojęcia wręcz wykluczające się. Przywołując definicję ze słownika języka polskiego PWN: „Zorganizować” to inaczej 1. «zaplanować coś i przeprowadzić jakieś działanie», 2. «stworzyć zespół do wspólnego działania lub założyć instytucję, organizację itp.» 3. pot. «zdobyć coś trudnego do zdobycia lub nielegalnego». Natomiast „akceptacja”, to nic innego jak: 1. «aprobata» 2. «formalna zgoda na coś» 3. «pogodzenie się z czymś, czego nie można zmienić», 4. «uznanie czyichś cech, czyjegoś postępowania za zgodne z oczekiwaniami». Abstrahując od powyższego, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że zgromadzona w toku śledztwa dokumentacja, zeznania i wyjaśnienia osób współpodejrzanych uzasadniają przyjęcie (na obecnym etapie postępowania), że wiedzę o sprzedawaniu przez pracowników sieci (...) Bank S.A. obligacji (...) S.A. L. C. mógł powziąć najwcześniej w maju 2017 r. Przeprowadzona w tym zakresie przez Sąd Rejonowy analiza dowodów w postaci wiadomości e-mail z dnia 9.05.2017 r. zatytułowanej „analityka prowizji ze szczegółami” skierowanej przez D. M. do I. L. (k. 8921 – 8923 – tom XLV, wątek (...)), w powiazaniu z wyjaśnieniami A. K. (1), J. A. i zeznaniami C. W. oraz korespondencji e-mail z dnia 8.05.2017 r. prowadzonej pomiędzy C. W., M. S. (1) i J. A., przesłanej również do D. M. (k. 16387v – tom LXXXII – wątek ogólny) jest przekonywująca. Sąd Okręgowy nie znajduje też podstaw do zanegowania wnioskowania Sądu Rejonowego co do tego, że wiedzę o sprzedaży obligacji (...) S.A. przez (...) Bank S.A. L. C. uzyskał w dniu 25.10.2017 r., o czym świadczy korespondencja e-mailowa pomiędzy nim a D. M. (k. 16343 – tom LXXXII – wątek ogólny), korelująca z treścią wyjaśnień T. B. (k. 19059 – 19075 – tom XCVI – wątek ogólny). Sąd Okręgowy aprobuje również stanowisko Sądu Rejonowego, że silna pozycja L. C. w banku, posiadanie przez niego wiedzy o jego funkcjonowaniu, w tym wynikach finansowych oraz podejmowanie przez niego kluczowych decyzji związanych z zarządzaniem bankiem nie dają podstaw by uznać, iż od sierpnia 2016 roku, zarówno wiedział, jak i zarządzał on opisanym w zarzucie procederem. Słusznie przy tym stwierdził Sąd Rejonowy, że depozycje współpodejrzanych i świadków, w tym przytoczone przez prokuratora w zażaleniu depozycje P. L., J. A., M. S. (1) i A. K. (1) o posiadaniu przez L. C. świadomości powyższego sprowadzają się do przypuszczeń i domniemań, czy też inaczej – wyrażania własnych, wewnętrznych przekonań. Inaczej nie sposób też ocenić wyjaśnień złożonych w tym zakresie przez K. K. (2) (k. 14759 – 14766 tom LXXIV wątek ogólny), B. S. (k. 13477 – 13481 t. LXVII wątek ogólny) czy P. M. (k. 9923 – t. L wątek ogólny). Przy czym w sprawie istnieją też dowody osobowe, jak np. zeznania P. K. (k. 14817 – 14823 t. LXXIV wątek ogólny), czy zeznania T. B. (k. 97950 t. CLXXVII), wedle których L. C. nie miał świadomości zaangażowania (...) Banku S.A. w proces dystrybucji obligacji (...) S.A. do czasu w/w maila z października 2017 r. Sąd Okręgowy wskazuje także, iż o wiodącej roli podejrzanego L. C. w opisanym procederze nie mogą też świadczyć przywołane przez skarżącego prokuratora okoliczności wynikające z analizy dostarczonej przez A. K. (1) na temat przychodów osiąganych przez (...) Bank S.A. ze sprzedaży obligacji (...) S.A. w 2017 i 2018 r. w szczególności, że z wyjaśnień J. A. (k. 14834 – 14845, t. LXXV wątek ogólny, k. 13273 t. LXVI wątek ogólny) wynika, że dochód ze sprzedaży obligacji (...) S.A. nie był bardzo istotną pozycją w sprzedaży banku i że za cały 2016 r. było to około 1%, a w 2017 r. około 3-4%. O wiodącej roli podejrzanego L. C. w opisanym procederze nie mogą też jednoznacznie świadczyć zapisy przywołanej przez skarżącego prokuratora umowy sprzedaży akcji (...) S.A. z dnia 15 marca 2016 r. Twierdzenie bowiem, że L. C. nigdy nie pozwoliłby na odpowiedzialność finansową (...) Banku S.A., która to mogła wynikać z braku realizacji zapisów w/w umowy – jest wyłącznie wyrazem przekonania skarżącego. Nie można przy tym nie dostrzegać, że z drugiej strony proceder objęty zarzutami prokuratora wiązał się dla (...) Banku S.A. ze stratą wielowymiarową, tj. wizerunkową i finansową – tak jak zeznawał P. K., członek Rady Nadzorczej (...) Bank S.A. (k. 14817 – 14823 t. LXXIV wątek ogólny), czy też świadek T. G. (k. 9919 t. LI „wątek E”). Nadto – w/w umowa (...) zawarta pomiędzy (...) S.a.r.l. a (...) Sp. z o.o., której poręczycielem był (...) Bank S.A. przewidywała sprzedaż certyfikatów inwestycyjnych (...) S.A. przez (...) Bank S.A. Ten produkt nie został jednak wprowadzony do sprzedaży, a jedynie z wyjaśnień J. A. z dnia 21.03.2019 r. wynika, że zamiast certyfikatów inwestycyjnych (...) S.A. (...) Bank S.A. zgodził się na sprzedaż obligacji (...) S.A. (k. 11525 – 11532 t. LVIII wątek ogólny). W tym zakresie warto zwrócić uwagę na wyjaśnienia P. L. z k. 11794,t. LIX wątek ogólny z dnia 2.04.2019 r. w których wskazał na różnice pomiędzy certyfikatami inwestycyjnymi a obligacjami korporacyjnymi na tle w/w umowy (...).

Zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniu skarżącego, nie ma też niekonsekwencji w stanowisku Sądu Rejonowego, który ustalił, że z dużym prawdopodobieństwem L. C. nie tylko kontrolował i na bieżąco analizował działalność banku oraz podejmował kluczowe decyzję związane z zarządzaniem (...) Bank S.A., jednak o sprzedaży obligacji (...) S.A. za pośrednictwem sieci sprzedaży (...) Bank S.A. mógł dowiedzieć się najwcześniej w maju 2017 r., a niewątpliwie wiedzę o tym uzyskał 25 października 2017 r. Należy tu zwrócić uwagę na wyjaśnienia A. K. (1) z k. 13490 – 13495 t. LXVII wątek ogólny, gdzie wskazała, że proces leadowania mógł być wynikiem ustaleń biznesowych pomiędzy J. A. a P. O., o którym nie poinformowali oni nawet pozostałych członków zarządu; czy też na wyjaśnienia P. M. (k. 9921 – 9929 t. L wątek ogólny), który podał, że uruchomienie procedury sprzedaży obligacji (...) S.A. przez (...) Bank S.A. inicjowali: D. M., J. A., jego przełożony M. G. oraz ludzie z departamentu prawnego banku (...). Z wyjaśnień tych wynika także, że przez cały okres sprzedaży obligacji (...) nie można było oficjalnie mówić, że dokonywana jest sprzedaż tych obligacji (k.9926). Przy czym z wyjaśnień M. G. (k. 9823 – 9829 t. XLIX wątek ogólny oraz k. 9920 t. LI „wątek (...)) wynika, że presję na emisję tych obligacji wywierał głównie D. M.. Nadto T. B., a więc członek zarządu (...) Banku S.A. odpowiedzialny za nadzór właścicielski i spółki zależne wskazał, że w zaproponowanej konstrukcji prawnej dystrybucji obligacji (...) możliwe było nie poinformowanie zarządu i Rady Nadzorczej o procesie, głównie dlatego, że w procesie nie było zaciągane zobowiązanie (k. 19059 – 19075 tom XCVI wątek ogólny, k. 10160 t. LI wątek ogólny). Zdaniem Sądu Okręgowego już w świetle tych dowodów, nie da się zanegować kwestionowanego przez prokuratora toku rozumowania Sądu Rejonowego. Nie można bowiem na chwilę obecną przyjąć w sposób jednoznaczny, że li tylko istotna rola L. C. w zarządzaniu bankiem pozwala uznać, że miał on wiedzę o procesie sprzedaży obligacji (...) S.A. w banku (...) S.A. od dnia 28 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy nie podzielił też kolejnych zarzutów prokuratora tyczących się stwierdzonego przez Sąd Rejonowy braku przesłanek szczególnych zastosowania tymczasowego aresztowania wobec L. C.. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że brak jest obawy ucieczki lub ukrywania się przez w/w. Istotne jest bowiem, na co szczególną uwagę zwrócił Sąd Rejonowy, że przed wystosowaniem wniosku o tymczasowe aresztowanie L. C. nie został nawet raz wezwany przez Prokuratora do stawiennictwa celem przesłuchania. Prokurator w dniu 10.08.2020 r. wydał postanowienie o przedstawieniu L. C. zarzutów i jednocześnie zarządził jego zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, czego realizacja – wobec informacji o nieprzebywaniu przez L. C. od czerwca 2020 r. pod ostatnim znanym oskarżycielowi adresem w Polsce – okazała się nieskuteczna. Dzień później natomiast, to jest 11.08.2020 r. Prokurator wydał zarządzenie o poszukiwaniu celem ustalenia miejsca pobytu w.w, uzasadniając powyższe nieprzebywaniem pod adresami znanymi organom ścigania oraz brakiem możliwości ustalenia aktualnego miejsca jego pobytu co, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, jaskrawo koliduje z treścią załączonej do akt sprawy notatki z dnia 10.08.2020 r. (k. 31234 – tom CLVII – wątek ogólny), z której to wynika, że L. C. przebywa we F. i M., gdzie posiada dom, ze wskazaniem jego dokładnego adresu. Zasadnie przy tym wskazał też Sąd Rejonowy, że z akt postępowania nie wynika także, aby poza jednorazową weryfikacją adresu przy ul. (...) w W. przed wystąpieniem z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie prokurator podjął jakiekolwiek czynności, mające na celu choćby ustalenie adresu do korespondencji L. C.. Nie można też zanegować okoliczności wskazanych przez Sąd Rejonowy, że w sprawie o sygn. X K 48/20 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia L. C., po pouczeniu go o skutkach procesowych, wskazał nie tylko swój adres zamieszkania, tj. znany oskarżycielowi publicznemu adres w M., czy adres miejsca pracy tj. siedzibę (...) S.A. we W., ale także adres do korespondencji, tj. adres Kancelarii Adwokackiej adw. R. G.. Przyjęcie zatem Sądu Rejonowego, że twierdzenie oskarżyciela zawarte we wniosku o tymczasowe aresztowanie o braku możliwości przeprowadzenia czynności procesowych z udziałem L. C. należało ocenić jako co najmniej przedwczesne, nie może być zakwestionowane. Argumentacja prokuratora przedstawiona w zażaleniu, że na dzień 10.08.2020 r. aktualizowała się uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania się przez L. C., co miało wynikać ze „ znanej prokuratorowi z szeregu dowodów zgromadzonych w postępowaniu postawy L. C. jaką prezentuje on wobec porządku prawnego, a także jego licznych zabiegów jakie podejmował uprzednio, aby ukryć okoliczności dotyczące swojego udziału w procesie dystrybucji obligacji (...) w sieci (...) Bank S.A. lub też przedstawić je w zmanipulowany sposób” – nie została poparta na tyle, aby można było przyjmować choćby prawdopodobieństwo, a tym bardziej realność obawy podjęcia przez L. C. tego rodzaju działań. Takie twierdzenia skarżący opiera bowiem wyłącznie na przytoczonych (i tylko częściowo) w zażaleniu wyjaśnieniach M. S. (1) (strona 18 zażalenia prokuratora, k. 16256 - 16257 tom LXXXI wątek ogólny, k. 16206 t. LXXXI wątek ogólny), w których w/w odniosła się do spotkania z adw. R. G., który miał przygotowywać strategię banku ( (...) Banku S.A.) w związku z aferą (...) oraz zapewne na wyjaśnieniach P. L. – dyrektora departamentu prawnego (...) Banku S.A. (k. 12413 – 12429 tom LXII wątek ogólny), w których przedstawiał on swój udział w spotkaniu w dniu 7.06.2018 r., a w którym miał uczestniczyć też L. C., adw. R. G. i R. B. i na którym to spotkaniu miała być ustalana strategia banku związana z aferą (...). Całościowa treść w/w depozycji – zdaniem Sądu Okręgowego – nie pozwala zaś na stwierdzenie, że uzasadnione jest stanowisko prokuratora traktujące o „(…) licznych zabiegach jakie podejmował L. C. uprzednio, aby ukryć okoliczności dotyczące swojego udziału w procesie dystrybucji obligacji (...) w sieci (...) Bank S.A. lub też przedstawić je w zmanipulowany sposób”. M. S. (1) wskazała w tych wyjaśnieniach, że opisana strategia była ustalana z L. C., ale również stwierdziła, iż nie wie, czy strategia ta dotyczyła także obrony L. C. (vide k.16256). Z zeznań złożonych przez P. L. wynika zaś, że on ze spotkania o którym mówił wywnioskował, iż rzeczona strategia miała polegać na tym, aby Kancelaria adw. R. G. podjęła wszelkie działania mające na celu uchronienie L. C. od powiązania go z aferą (...) i sprzedażą obligacji (...) S.A. przez (...) Bank S.A. i że w ramach tej strategii bank miał uzyskać status pokrzywdzonego, a następnie miały zostać złożone zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa wobec członków zarządu banku, doradców banku z sieci sprzedaży i pozostałych pracowników banku. Nadto – jak wynika z treści zażalenia – dowodem wspierającym w/w relacje M. S. (1) miałoby być to, że złożone z inicjatywy L. C. zawiadomienia o przestępstwie, w oparciu o które ostatecznie skonstruowano akt oskarżenia wobec osób współpodejrzanych (a wymienionych jako działające wspólnie i w porozumieniu z L. C. w stawianym mu zarzucie) oparte zostały o dane zgromadzone w wewnętrznej nieformalnej kontroli w obszarze dystrybucji obligacji (...) przeprowadzonej przez M. S. (2), który to, według skarżącego, jest zaufaną osobą L. C.. Zdaniem Sąd Okręgowego tego rodzaju dowody, a tym bardziej ich ocena dokonana przez prokuratora – nie powodują powstania obawy czy to ucieczki czy to ukrywania się przez L. C., która uzasadniałaby zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania i to jeszcze przed podjęciem jakiejkolwiek próby wezwania go na przesłuchanie przed prokuratorem. Tym bardziej, jeśli się zważy na wyjaśnienia T. B. z k. 10388 (t. LII wątek ogólny), w których podał, że treść zawiadomienia o przestępstwie była po prostu dyskutowana z członkami zarządu (...) Banku S.A. i prawnikami, a w tej dyskusji brali też udział członkowie Rady Nadzorczej (...) Banku S.A., w tym jej przewodniczący L. C.. Nie zmienia powyższego stanowiska i to, że L. C. jest osobą dysponującą bardzo dużymi możliwościami finansowymi oraz kontaktami. Również w oparciu o treść wywiadu T. L. z L. C. zamieszczonego w tygodniku (...) z dnia 2 -8 listopada 2020 r. a przytoczonego w zażaleniu przez prokuratora, nie sposób wnioskować o powstaniu obawy ucieczki lub ukrywania się przez L. C., abstrahując od treści art. 249a § 2 k.p.k., który nie pozwala sądowi przy orzekaniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania brać pod uwagę dowodów nie ujawnionych przez prokuratora do czasu posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania, jeżeli nie są to dowody na korzyść podejrzanego. Zasadnie zatem – w ocenie Sądu Okręgowego – Sąd Rejonowy nie stwierdził istnienia przesłanki szczególnej stosowania tymczasowego aresztowania statuowanej w art. 258 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie znajduje też podstaw do zanegowania stanowiska Sądu Rejonowego, co do nie wykazania przez prokuratora, by w stosunku do podejrzanego L. C. zachodziła obawa matactwa procesowego, która to argumentacja została przedstawiona na stronie 46 zaskarżonego postanowienia. Zawarte w zażaleniu twierdzenia prokuratora w tym zakresie, powołujące się m.in. na hipotetyczną możliwość wpływu przez podejrzanego L. C. na depozycje innych współsprawców, co do których (w zdecydowanej większości) akt oskarżenia został już wystosowany – nie podważają prawidłowości toku rozumowania sądu meriti. Tym bardziej, że depozycje obciążające L. C., na których w głównej mierze oparto wniosek o zastosowanie względem niego tymczasowego aresztowania, były znane prokuratorowi na długo przed wystosowaniem tegoż wniosku. Także przedstawiona w zażaleniu analiza treści wiadomości e-mail z dnia 31.10.2018 r. i 2.11.2018 r. wysłanych przez L. C. do innych członków Rady Nadzorczej (...), notatki sporządzonej przez L. C. z dnia 24.10.2018 r. oraz odpowiedzi udzielonej przez w/w UKNF z dnia 13.09.2018 r. nie wskazuje na istnienie realnej obawy matactwa procesowego w niniejszym postępowaniu, a tym samym na konieczność tymczasowego aresztowania wobec L. C., w szczególności, gdy się zważy, że miałoby to nastąpić przed podjęciem próby wezwania go na przesłuchanie i umożliwienia mu złożenia w tej sprawie wyjaśnień oraz jeśli w tej analizie dodatkowo uwzględni się różnice pomiędzy „leadowaniem” a „oferowaniem” obligacji na co w swoich zeznaniach zwracał uwagę m.in. świadek W. P. z Wydziału Kontroli Departamentu Firm (...) (k. 4973 – 4977 t. XXVI wątek (...)), czy też D. K. członek Rady Nadzorczej (...) Banku (k. 15916 – 15919 t. LXXIX wątek ogólny).

Sąd Okręgowy nie podziela też zarzutu prokuratora dotyczącego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 258 § 2 k.p.k. W tym zakresie Sąd Rejonowy zasadnie wskazał, że tej podstawy stosowania tymczasowego aresztowania nie można oceniać w oderwaniu od ogólnych zasad rządzących stosowaniem środków zapobiegawczych, a w szczególności w oderwaniu od celu, którym jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania. Sąd Rejonowy – wbrew stanowisku skarżącego – samej możliwości stosowania tymczasowego aresztowania w oparciu o samoistną przesłankę z art. 258 § 2 k.p.k. nie zanegował. Sąd Rejonowy podkreślił jedynie, że zarówno ustalona przez Sąd rola L. C. w przestępczym procederze znacznie odbiegająca od ustaleń poczynionych przez oskarżyciela publicznego, co istotnie rzutuje na prawdopodobieństwo wymierzenia mu surowej kary w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k., a nadto brak podstaw do przyjęcia istnienia uzasadnionej obawy ucieczki lub ukrywania się przez podejrzanego i brak obawy matactwa procesowego z jego strony, łącznie powodują, że przesłanka z art. 258 § 2 k.p.k. jako jedyna nie może stanowić podstawy do stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego, to jest tymczasowego aresztowania względem L. C., gdyż w tych okolicznościach nie jest to celowe i konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. Sąd Okręgowy i tego stanowiska Sądu meriti nie może zanegować, w szczególności jeśli się zważy regułę umiaru środków zapobiegawczych z art. 257 k.p.k. Pamiętać należy, że tymczasowe aresztowanie nigdy nie może być antycypacją represji w stosunku do osoby chronionej domniemaniem niewinności. W realiach sprawy niniejszej, przy uwzględnieniu wszystkich wyartykułowanych przez Sąd meriti a przytoczonych powyżej okoliczności, obawa będąca istotą regulacji z art. 258 § 2 k.p.k., to jest obawa, iż surowość grożącej podejrzanemu surowej kary mogłaby skłonić go do podjęcia bezprawnych działań destabilizujących prawidłowy przebieg dalszego postępowania, nie jest obawą tego rodzaju, aby uzasadniało to zastosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego.

Odnosząc się natomiast do zażaleń wywiedzionych przez obrońców podejrzanego w pierwszym rzędzie zwrócić należy uwagę, że zarówno w orzecznictwie, jak i w piśmiennictwie prawniczym wyrażany jest pogląd, iż można wnieść środek odwoławczy wyłącznie od uzasadnienia orzeczenia, ale tylko wówczas, gdy nie kwestionuje się samego rozstrzygnięcia. Dlatego też przedmiotem zaskarżenia nie mogą być zawarte w uzasadnieniu ustalenia faktyczne i oceny odnoszące się do podstawy dowodowej rozstrzygnięcia (tak: D. Świecki „Zaskarżalność uzasadnienia orzeczenia karnego, PS 2009, Nr 4, s. 78 i nast.). W wyroku z dnia 30.05.2014 r. II AKa 129/14 Sąd Apelacyjny w Katowicach wyraził stanowisko, że ustalenia będące podstawą rozstrzygnięcia i wykładni prawa o tyle mogą być przedmiotem zarzutu formułowanego w odwołaniu od samego uzasadnienia orzeczenia, o ile nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia. Analogiczne stanowisko zostało wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29.05.2015 r. II AKa 68/15. Sąd Okręgowy stanowiska te w pełni podziela. Odnosząc je zaś do zażaleń wywiedzionych w sprawie niniejszej przez obrońców, a więc zażaleń od samego tylko uzasadnienia postanowienia z dnia 22.12.2020 r. należy uznać, że podnoszony przez skarżących w zażaleniach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych kwestionuje ustalenia faktyczne i oceny Sądu meriti odnoszące się do podstawy rozstrzygnięcia, które przy tym miały istotny wpływ na treść tegoż rozstrzygnięcia, a co wynika wprost z argumentacji w nim zawartej. Sąd Rejonowy wyraźnie bowiem dał wyraz temu (na stronie 46 zaskarżonego postanowienia), że przyjęta jako uprawdopodobniona rola L. C. w przestępczym procederze, znacznie odbiegająca od ustaleń poczynionych przez prokuratora – istotnie rzutowała na skalę prawdopodobieństwa wymierzenia mu surowej kary w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k., a tym samym na rozstrzygnięcie o nieuwzględnieniu wniosku prokuratora w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania. Nadto – zdaniem Sądu Okręgowego – nawet abstrahując od w/w kwestii formalnej, mając na względzie to, iż przesłanką materialną rozstrzygania w przedmiocie środków zapobiegawczych jest istnienie dużego prawdopodobieństwa, że podejrzany popełnił przestępstwo i że w tym zakresie zawsze należy rozważać dowody w tej właśnie płaszczyźnie (post. SN z 14.05.1974 r. II KZ 104/74), a nadto, iż na etapie stosowania środków zapobiegawczych nie jest konieczne ustalenie prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez podejrzanego w takim stopniu, który prowadziłby do przypisania mu tego przestępstwa wyrokiem, bo w założeniu tej oceny przyjmuje się niepełność informacji w tym przedmiocie – to uznać też należy, że o naruszeniu art. 7 k.p.k. przy ocenie tegoż prawdopodobieństwa można mówić w wypadkach rozumowania skrajnie nielogicznego lub pomijającego zgromadzone w sprawie dowody, czego nie da się przyjąć w odniesieniu do zaskarżonego uzasadnienia. Przy czym zdaniem Sądu Okręgowego ocena ta, a wyrażona w zaskarżonym uzasadnieniu postanowienia z dnia 22.12.2020 r., nie jest na pewno dowolna. Sąd Rejonowy swoją ocenę poprzedził analizą poszczególnych dowodów, które doprowadziły go do wyrażenia takiego poglądu i swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie uzasadnił. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy w tym zakresie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, to jest naruszenia art. 249 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., czy też błędu w ustaleniach faktycznych, który miałby wpływ na treść uzasadnienia w zaskarżonej części. Sąd Okręgowy nie może także zgodzić się z autorami omawianych zażaleń, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie w ogóle nie uprawdopodabnia popełnienia przez L. C. jakiegokolwiek czynu zabronionego. Należy też podkreślić, że oczywiście czym innym jest posiadanie wiedzy, że produkt w postaci obligacji (...) S.A. był oferowany przez pracowników (...) Banku S.A. pośrednio czy bezpośrednio, a czym innym, że produkt ten był dystrybuowany w sposób oszukańczy, wprowadzający klientów banku w błąd. Kwestia świadomości podejrzanego L. C. w tym względzie na pewno nie jest oczywista na tle dowodów przedstawionych we wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania, ale nie znaczy to, że Sąd Rejonowy nie był uprawniony do przyjęcia istnienia dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejrzanego czynu polegającego na pomocnictwie do procederu realizującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 178 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi w zb. z art. 171 ust. 5 ustawy prawo bankowe w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., polegającego na wprowadzaniu w błąd bądź wyzyskiwaniu błędu klientów (...) Bank S.A., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez doprowadzenie do nabycia obligacji (...) S.A. (szczegółowo opisanego na stronie 40 – 41 uzasadnienia) począwszy od dnia 25 października 2017 roku, a także dużego prawdopodobieństwa dopuszczenia się przez L. C. pomocnictwa do czynu z art. 296 § 1 k.k. przy zastosowaniu przepisu art. 21 § 1 k.k., w oparciu o te dowody i okoliczności z nich wynikające jakie szczegółowo Sąd ten omówił w skarżonym uzasadnieniu postanowienia (na stronie 43 i 44). Sąd Okręgowy podkreśla także, mając na względzie argumentację zawartą w zażaleniach obrońców odnoszącą się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, iż nie można oczekiwać od Sądu podejmującego decyzję w przedmiocie stosowania środka zapobiegawczego, aby dokonywał niejako „przedsądu”, wypowiadając się na tym etapie postępowania przygotowawczego w kwestii wiarygodności dowodów obciążających podejrzanego (vide postanowienie SN z dnia 31.08.2000 r. IV KZ 70/00).

Pobocznie wskazać należy, że w przepisach obowiązującego k.p.k. stopień prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa podlega charakterystycznej gradacji, której zaistnienie przekłada się na możliwość podjęcia określonych czynności procesowych. W szczególności, najniższym stopniem jest „uzasadnione przypuszczenie, że dana osoba popełniła przestępstwo” (art. 244 § 1 k.p.k.), wyższym – „uzasadnione podejrzenie co do czynu” (art. 303 k.p.k.), kolejnym zaś „dostateczne podejrzenie co do osoby” (art. 313 § 1 k.p.k.), i wreszcie wymienione w treści art. 249 § 1 k.p.k. – „duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa”. O tym zaś, czy w danej sytuacji procesowej mamy do czynienia z „dużym prawdopodobieństwem” czy też z „uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przez sprawcę przestępstwa”, zawsze decyduje, a przynajmniej decydować powinno, zestawienie wszystkich dowodów przemawiających za winą lub niewinnością podejrzanego. Sąd Okręgowy kierując się w/w wskazaniami co do stopnia gradacji „prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa”, a także uznając, że „duże prawdopodobieństwo popełnienia przestępstwa” o jakim mowa w art. 249 § 1 k.p.k. winno być zbliżone do pewności (vide postanowienie SA w Warszawie II AKz 1006/09 z dnia 11.08.2009 r.), mając na względzie całość powyższych wywodów co do zgromadzonego w sprawie i wskazanego we wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania i jego uzupełnieniu materiału dowodowego, oraz ważąc na depozycje P. T. (1) z k. 31103, t. CLVI wątek ogólny, K. K. (2) z k. 477 t. III wątek (...) oraz T. B. z k. 97947, t. CLXXVII wątek ogólny, jak i na korelujący z tymi dowodami, a niekwestionowany przez prokuratora fakt wywiedzenia przed dniem 25.10.2017 r. przez (...) S.A. pozwu cywilnego przeciwko (...) Bank S.A. (co wynika z twierdzeń zawartych we wniosku o tymczasowe aresztowanie na stronie 41), a także mając na względzie okoliczność wynikającą chociażby z wyjaśnień A. K. (1) (k. 16956 – 16965 t. LXXXV wątek ogólny, k. 18460 – 18474 t. XCII wątek ogólny), czy wyjaśnień M. S. (1) (k. 9879 – 9884 t. XLIX wątek ogólny), że od listopada 2017 r. (...) Bank S.A. posiadał zezwolenie KNF na wykonywanie czynności maklerskich polegających na oferowaniu instrumentów finansowych – uznaje, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie przekonuje o „dostatecznym”, a nie „dużym” prawdopodobieństwie popełnienia przestępstwa na jakie wskazał Sąd meriti przez L. C., jednakże z przyczyn podanych wcześniej – nie stanowi to podstawy do zmiany w ten sposób zaskarżonego uzasadnienia. Sąd Okręgowy podkreśla także, że „stopień prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa” ewoluuje, a tym samym może dojść do sytuacji, że nowe dowody będą przeczyć tym, które zostały uzyskane uprzednio. Skutkiem tego z punktu widzenia gradacji stopnia prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa, może zaistnieć sytuacja, w której kolejne zgromadzone dowody będą przesądzać o tezie zupełnie przeciwnej do tej, która wydaje się prawdopodobna na tle zebranego dotychczas materiału dowodowego. W realiach sprawy niniejszej taki scenariusz nie jest wykluczony, albowiem z akt sprawy nie wynika, aby przeprowadzono dowód z zeznań I. L., który to dowód należy ocenić jako niezmiernie istotny dla prawidłowego zakończenia postępowania przygotowawczego, jako weryfikujący depozycje osób dotychczas obciążających L. C., w postaci m.in. wyjaśnień B. S. (k. 13477 – 13481 tom LXVII wątek ogólny), wyjaśnień J. A. (k. 9986 – 9996 tom L wątek ogólny, k. 14834 – 14845 tom LXXV wątek ogólny, k. 25014 – 25014v t. CXXVI wątek ogólny), wyjaśnień A. K. (1) (k. 14804 – 14812 t. LXXIV wątek ogólny), czy P. L. (k. 98429v – 98430 t. CLXXIX wątek ogólny), a także mając na uwadze treść wiadomości e-mail z dnia 25.10.2018 r. z k. 16387 t. LXXXII oraz wyjaśnienia P. T. (2) z dnia 23.01.2020 r. (k. 25090 t. CXXVI wątek ogólny). Taki sam charakter należy zresztą przyznać dowodowi z zeznań świadka A. K. (2) – członka Rady Nadzorczej spółki (...) S.A., jeśli się zważy na obciążające L. C. wyjaśnienia K. K. (2) (vide k. 14758 – 14792 t. LXXIV wątek ogólny), jako że odebrane dotychczas od tegoż świadka zeznania (k. 3123 – 3129 tom XVI watek ogólny) w ogóle nie dotyczą działalności (...) Banku S.A. i osoby L. C.. Nie bez znaczenia dla dalszego toku postępowania, w kontekście zarzutów stawianych L. C. winna być też analiza raportu Najwyższej Izby Kontroli z dnia 19.12.2019 r. zatytułowanego „Działalność organów i instytucji państwowych oraz podmiotów organizujących rynek finansowy wobec spółki (...) S.A., podmiotów oferujących jej papiery wartościowe oraz ją audytujących”, w którym NIK zarzuciła zaniedbania Komisji Nadzoru Finansowego i jej Urzędowi oraz Giełdzie Papierów Wartościowych i z którego to raportu wynika, iż członkowie organów nadzoru nad rynkiem finansowym niezasadnie wyrażali zgodę na kolejne emisje obligacji (...) S.A. W szczególności, gdy się zważy zeznania świadka D. K. (k. 461 tom. III wątek (...)), który to wskazał, że według jego wiedzy ze spółką (...) współpracowali wysoko postawieni byli urzędnicy KNF.

Odnosząc się nadto do zarzutu zawartego w zażaleniu adw. R. G. dotyczącego obrazy przepisów postępowania, tj. art. 71 § 1 k.p.k. w zw. z art. 313 § 1 k.p.k. w zw. z § 137 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 7.04.2016 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek prokuratury, polegającej na bezzasadnym przypisaniu L. C. statusu podejrzanego (co w świetle art. 249 § 2 k.p.k. ma decydujące znaczenie dla możliwości zastosowania środka zapobiegawczego), pomimo prawidłowego ustalenia, że Prokuratura bezpodstawnie zaniechała przeprowadzenia podstawowych czynności procesowych koniecznych do nadania statusu podejrzanego, w szczególności wezwania L. C. na przesłuchanie celem ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów – to Sąd Okręgowy podkreśla, iż o naruszeniu w/w przepisów przez Sąd meriti mowy być nie może; przepisy te bowiem (odczytywane łącznie) stanowią wytyczne li tylko dla organów ścigania. Owszem w kontekście zaniechania przez prokuratora wezwania L. C. na przesłuchanie w charakterze podejrzanego, ze zrozumieniem podejść należy do wysuwanych przez obrońców zastrzeżeń w odniesieniu do wydanego względem L. C. postanowienia o przedstawieniu zarzutów w oparciu o art. 313 § 1 k.p.k., który to odwołuje się w swej treści do przesłanki „niemożliwości” ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów i przesłuchania podejrzanego z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju. Nie można jednak zaprzeczyć tezie, że postanowienie o przedstawieniu zarzutów L. C. wydane zostało, a tym samym Sąd meriti był uprawniony do określania w swoim postanowieniu L. C. jako podejrzanego. Przy czym z uwagi na niezastosowanie przez Sąd Rejonowy jakiegokolwiek środka zapobiegawczego względem L. C. okoliczność powyższa nie może być uznana za wymagającą interwencji ze strony Sąd Okręgowego w ramach niniejszego postępowania. W istocie, w kontekście treści zaskarżonego postanowienia oraz rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego zarzut ten należy wręcz uznać za bezprzedmiotowy w rozumieniu art. 436 k.p.k. Nie można też nie zauważyć, że Sąd Rejonowy procedując w sprawie niniejszej miał na względzie przepis art. 249 § 3 k.p.k., jak i art. 279 § 1 k.p.k. (vide str. 46 zaskarżonego postanowienia).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji postanowienia.