Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Protokolant: Sekretarz sądowy Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2024 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o ochronę dóbr osobistych

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 737 (siedemset trzydzieści siedem) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Sygn. akt I C 245/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lutego 2024 r., skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o nakazanie pozwanemu usunięcia ze strony internetowej (...) profilu powódki (dostępnego pod adresem: (...)) w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się wyroku oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany prowadzi serwis internetowy pod adresem (...), na którym publikowane są profile podmiotów, umożliwiając nieograniczonej liczbie osób publikowanie „opinii o pracodawcach”. W okresie od 2022 r. na ww. profilu powoda (założonym bez jego zgody) zamieszczane były wpisy i komentarze naruszające dobra osobiste powoda w postaci dobrego imienia, renomy i czci. Zamieszczone wpisy posądzały powodową spółkę o złe warunki pracy i płacy, mobbing, dyskryminację i rotację pracowników. Wpisy naruszały również dobra osobiste pracowników powoda, oskarżanych o nieposiadanie kompetencji, wprowadzanie negatywnej atmosfery, czy niski poziom przeprowadzanych rozmów kwalifikacyjnych. Pomimo wezwania pozwanej spółki do usunięcia danych powoda z ww. serwisu, pozwany odmówił uwzględnienia żądań. Podkreślono, że powód zawarł z pozwaną spółką umowę o prowadzenie tzw. (...) profilu klienta, co umożliwia powodowi moderowanie treści zamieszczanych na jego profilu w serwisie (...), w szczególności pozwala na zmianę oraz usuwanie treści publikowanych przez osoby trzecie w ramach opinii o pracodawcy, przy czym pozwany może finalnie przywracać usunięte treści. Prowadzenie (...) profilu jest płatne i potwierdza to, zdaniem powoda, komercyjny charakter działalności pozwanej spółki. Nadto, funkcjonują na rynku podmioty, które za odpowiednią opłata publikują pozytywne opinie na profilu pracodawcy.

(pozew – k. 3-5v, k. 17-18)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodowej spółki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu stanowiska pozwany wskazał, że na prowadzonym przez niego portalu nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda. Wszelkie wpisy zamieszczane na portalu są weryfikowane przez administratora niezwłocznie po uzyskaniu informacji o możliwym bezprawnym ich charakterze wobec naruszania zasad regulaminu portalu. Treści uznane za sprzeczne z etyką zawsze są usuwane, ewentualnie zmieniane. Pozwany tym samym wypełnia swoje obowiązki zgodnie z wymogami ustawy i regulaminu, pozostawiając wpisy w części nie mających charakteru bezprawnych. Pozwany wskazał, że wpisy którym bezprawność zarzuca powód, nie są wpisami obraźliwymi, stanowią jedynie negatywne oceny działalności zamieszczane przez niezależne osoby. Wpisy stanowią wyrażenie opinii. Żądanie powoda usunięcia całego profilu ze strony internetowej zarządzanej przez pozwanego stanowiłoby wyraz cenzury i uniemożliwiłoby wypowiadanie się innym osobom na temat pracy w tej spółce.

(odpowiedź na pozew – k. 49-52v)

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy z 17 grudnia 2024 r./ protokół skrócony/ k. 80-81)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

„(...)” Sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą w branży (...), oferuje do sprzedaży m.in. wyroby (...) Struktura firmy obejmuje kilka różnych działów. W ramach prowadzonej działalności spółka zatrudnia pracowników.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. prowadzi działalność polegającą m.in. na prowadzeniu serwisu internetowego pod adresem (...), w ramach którego publikowane są m.in. oferty pracy. Portal posiada odrębną zakładkę „Opinie o pracodawcach”, w której założone są profile podmiotów, umożliwiając użytkownikom portalu publikowanie opinii i komentarzy o pracodawcach. Na ww. portalu znajduje się również profil (...) sp. z o.o. Powódka nie wyrażała zgody na jego utworzenie.

(okoliczności bezsporne)

W okresie od 2022 r. na ww. stronie internetowej, na profilu powodowej spółki na stronie (...) zamieszczane były przez osoby trzecie komentarze i opinie. Część z nich była pozytywna, część miała charakter czysto sprawozdawczy (informacyjny), a część miała wydźwięk negatywny, np.:

(...)

(...)

(...)

Powód ze swojej strony zamieszczał odpowiedzi na pytania, a także odnosił się do opinii publikowanych na ww. stronie – tak pozytywnych, jak i negatywnych.

Firma (...) Sp. z o.o. na stronie (...) posiada ocenę (...) (na podstawie (...) ocen). Na dzień 17 grudnia 2024 r. otrzymała (...) opinie o pracodawcy, w tym pozytywne. Na ww. stronie oprócz opinii zamieszczano również pytania do pracodawcy, m.in. o przebieg rozmowy rekrutacyjnej czy wynagrodzenie.

(okoliczności bezsporne bądź niezaprzeczone, nadto dowód z oględzin - wydruk ze strony internetowej (...) z profilu pracodawcy, zakładki „opinie” – k. 68-79v)

Pismami z 29 września 2023 r. i 8 listopada 2023 r. powód wraz z pięcioma innymi podmiotami wystosował do (...) wezwania do niezwłocznego usunięcia danych osobowych z bazy Administratora oraz baz powiązanych oraz zaprzestanie dalszego ich przetwarzania. Pozwany odmówił uwzględnienia żądań usunięcia całego profilu, wskazując że forum stanowi przestrzeń, która umożliwia realizację prawa do głoszenia i publikowania własnych poglądów.

(okoliczności bezsporne, wezwania – k. 9-10v, odpowiedź na wezwanie – k. 11)

Strona pod adresem (...) nie istnieje.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie twierdzeń stron oraz zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów. Nadto, Sąd dopuścił dowód z oględzin strony internetowej (...) wraz z podstroną, na której znajdowały się opinie dotyczące powodowej spółki.

Sąd pominął dowody z zeznań świadków oraz z przesłuchania stron na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. W ocenie Sądu, zeznania świadków w części dotyczyć miały okoliczności bezspornych bądź nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Nadto, w tezie dowodowej powód ujął kwestie należące do oceny prawnej – naruszenie dóbr osobistych powoda.

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlegało oddaleniu w całości.

(...) Sp. z o.o. domagała się w przedmiotowym procesie ochrony dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, renomy i czci. Podstawę prawną jej żądania stanowiły przepisy kodeksu cywilnego regulujące problematykę ochrony dóbr osobistych.

Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. w razie dokonanego naruszenia można żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Podkreślić należy, że użycie w art. 23 k.c. zwrotu „w szczególności” oznacza, że nie jest to katalog zamknięty. Także zatem inne wartości mogą być uznane za dobra osobiste, jednak tylko takie, które mają charakter normatywny i jako takie podlegają ochronie prawnej.

Zgodnie z art. 43 k.c. przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do ochrony dóbr osobistych osób prawnych. Wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem osoby prawne mogą domagać się ochrony ich dóbr osobistych, w tym czci w jej aspekcie zewnętrznym (dobrego imienia), określanym wówczas mianem renomy, reputacji lub dobrej sławy osoby prawnej lub prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2021 r., I ACa 93/21, LEX nr 3189041).

W świetle powyższych regulacji, odpowiedzialność za naruszenie dobra osobistego uzależniona jest od trzech przesłanek, które muszą być spełnione łącznie, a są nimi: istnienie dobra osobistego, jego naruszenie oraz bezprawność działania. Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych, sąd powinien zatem w odniesieniu do istniejącego konkretnego dobra osobistego ustalić, czy doszło do jego naruszenia, a w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Dowód, że dobro osobiste istnieje oraz że zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne. W nauce prawa cywilnego ukształtował się stabilny katalog okoliczności uznawanych za wyłączające bezprawność zachowania naruszającego cudze dobra osobiste, do których należą: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgoda pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach), działanie w obronie uzasadnionego interesu (por. J. Ciszewski [red.], Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, 2014).

Powodowa spółka powołała się na naruszenie jej dóbr osobistych w postaci dobrego imienia, renomy i czci. Dobre imię osoby prawnej (reputacja, goodwill, renoma, dobra sława) jest odpowiednikiem czci osoby fizycznej. W prawie cywilnym cześć występuje w dwóch aspektach: czci wewnętrznej (godność osobista) oraz czci zewnętrznej (dobrego imienia). Osobie prawnej nie przysługuje cześć wewnętrzna (godność osobista), ochronie prawnej podlega natomiast dobre imię (wyroki Sądu Najwyższego z 26.10.2006 r., I CSK 169/06, oraz z 11.01.2007 r., II CSK 392/06, Legalis). Działaniem naruszającym dobre imię osoby prawnej jest publikacja materiałów powodujących pogorszenie wizerunku osoby prawnej i narażających ją na utratę zaufania (wyrok Sądu Najwyższego z 17 lipca 2008 r., II CSK 111/08, Wspólnota 2009, Nr 7, s. 30) lub podważająca jej wiarygodność (wyrok Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2012 r., I CSK 790/10, Legalis) (za: K. Osajda [red.], Kodeks cywilny. Komentarz, rok 2019, wyd. 21, Legalis). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2017 r. podkreślił, że dobra osobiste osób prawnych (art. 43 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c.) to wartości niemajątkowe, dzięki którym osoba prawna może funkcjonować zgodnie ze swoim zakresem działania. Dobre imię osoby prawnej jest łączone z opinią, jaką o niej mają inne osoby ze względu na cele jej działalności. Uwzględnia się tu nie tylko tzw. renomę, wynikającą z jej dotychczasowej działalności, ale i niejako zakładaną renomę osoby prawnej od chwili jej powstania. Dobre imię osoby prawnej naruszają wypowiedzi, które obiektywnie oceniając, przypisują jej niewłaściwe postępowanie mogące spowodować utratę zaufania potrzebnego do jej prawidłowego funkcjonowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.12.2017 r., sygn. akt IV CSK 131/17, Legalis).

O ile w przypadku osób fizycznych można rozważać, czy należy brać pod uwagę subiektywne czy wyłącznie obiektywne kryteria naruszenia dóbr, to w przypadku osób prawnych bezspornie jedyne znaczenie mają obiektywne kryteria naruszenia dóbr osobistych. Osoby prawne nie mogą odczuwać, tak jak ludzie, wyrządzonej im krzywdy, i wykluczone jest uwzględnianie w tym względzie ujemnych odczuć osób tworzących substrat osobowy osoby prawnej. Świadomość własnej wartości czy szacunek dla samego siebie wymaga zdolności do subiektywnego postrzegania swojego istnienia. Takie odczucia w zasadzie nie mogą znaleźć zastosowania w przypadku osoby prawnej. Należy też podkreślić, iż okazywanie tego rodzaju poczucia krzywdy przez organ osoby prawnej - np. członka zarządu - nie może zostać uznane za wynik naruszenia tak rozumianej godności osobistej osoby prawnej (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13.04.2012 r., VI ACa 885/11, Legalis).

Naruszenie dobrego imienia może polegać jednak nie tylko na rozpowszechnianiu określonych zarzutów, lecz także po prostu na ujemnej ocenie działalności podmiotu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 22.10.2009 r., I ACa 613/09, Legalis). W przypadku naruszenia dóbr osobistych wypowiedziami anonimowych internautów zamieszczonych na portalach internetowych, odpowiedzialność administratora należy rozpatrywać na gruncie przepisu art. 24 § 1 k.c. w powiązaniu z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.01.2017 r., VI ACa 1579/15, Legalis).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (tekst jedn. Dz.U. z 2024 r., poz. 1513), nie ponosi odpowiedzialności za przechowywane dane ten, kto udostępniając zasoby systemu teleinformatycznego w celu przechowywania danych przez usługobiorcę nie wie o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności, a w razie otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze danych lub związanej z nimi działalności niezwłocznie uniemożliwi dostęp do tych danych. Z kolei z art. 15 tej ustawy wynika, że administrator danych nie ma obowiązku sprawdzania przekazywanych, przechowywanych lub udostępnianych przez niego danych, o których mowa m.in. w art. 12. Wiedza administratora na temat inkryminowanych wpisów internautów, wyklucza więc skuteczność powoływania się na przepis art. 15 ustawy z 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.09.2016 r., I CSK 598/15, Legalis). Odpowiedzialność podmiotu świadczącego hosting (udostępnianie zasobów serwera, jego przestrzeni, w sieci Internet, celem umożliwienia dostępu do jego zawartości innym) jest możliwa w dwóch przypadkach, a mianowicie: gdy posiada on wiedzę o bezprawnym charakterze udostępnionych za jego pośrednictwem danych, a także wtedy, gdy mimo otrzymania urzędowego zawiadomienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bezprawnym charakterze udostępnionych danych nie uniemożliwił on dostępu do tych danych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30.09.2016 r., I CSK 598/15, OSNC 2016/1/9).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lutego 2014 r. (I ACa 1086/13, Legalis) w sprawie odpowiedzialności za naruszenie cudzych dóbr osobistych przez usługodawcę świadczącego usługę polegającą na udostępnieniu możliwości bezpłatnego korzystania z Internetu oraz zamieszczania wpisów na uruchomionym przez siebie portalu dyskusyjnym, wskazano: „Usługodawca (…) odpowiada za naruszenie tą drogą cudzych dóbr osobistych wtedy, gdy wiedział, że wpis narusza takie dobro i mimo to nie uniemożliwił niezwłocznie dostępu do wpisu, a więc nie usunął go niezwłocznie. Usługodawca nie ma wprawdzie obowiązku monitorowania sieci, jednakże sytuacja, w której po stronie usługodawcy istnieje stan wiedzy o fakcie naruszenia czy też bezprawnym charakterze tego naruszenia, prowadzi do wystąpienia odpowiedzialności po stronie usługodawcy”.

W świetle powyższego, podmiot umożliwiający zamieszczanie wpisów na prowadzonym przez siebie portalu internetowym odpowiada za naruszenie tą drogą cudzych dóbr osobistych tylko wtedy, gdy wiedział, że wpis naruszający dobro osobiste ma charakter bezprawny i mimo tego niezwłocznie nie wyłączył dostępu do danego wpisu.

W okolicznościach tej sprawy powodowa spółka, wskazując, że doszło do naruszenia jej dóbr osobistych, zacytowała trzy komentarze umieszczone na jej profilu na portalu (...) administrowanym przez pozwanego:

(...)

(...)

(...)

Poza sporem było, że pozwany nie jest autorem wpisów zamieszczonych na prowadzonym przez siebie portalu w zakładce „Opinie o pracodawcy”. Odpowiedzialności pozwanego zatem nie należałoby wiązać bezpośrednio z treścią poszczególnych wpisów dotyczących powoda, lecz ewentualnie z bezczynnością polegającą na nieusunięciu naruszających dobra osobiste powoda bezprawnych wpisów, jeżeli pozwany miał urzędową lub inną wiarygodną informację o bezprawności.

Natomiast w ocenie Sądu, wyżej wymienione komentarze w istocie nie stanowiły o bezprawnym naruszeniu dobra osobistego powodowej spółki, bowiem nie doszło do przekroczenia granic wolności słowa. Pozwany nie miał zatem obowiązku ich usunięcia.

Należało zauważyć, że niekorzystne komentarze na stronie (...) prezentują powoda jako pracodawcę w negatywnym świetle, zatem co do zasady można zgodzić się z powodem, że wpisy wskazane w pozwie zamieszczone na portalu prowadzonym przez pozwanego naruszają dobre imię powoda. Jak zaznaczono wyżej, art. 24 § 1 k.c. wprowadza domniemanie bezprawności naruszenia dobra osobistego. W rozważanym wypadku mamy natomiast do czynienia z kontratypem bezprawności polegającym na działaniu w obronie wolności wypowiedzi. To właśnie swoboda wyrażania poglądów prowadzi do wniosku, że działanie osoby korzystającej z wolności słowa, nie przekraczające jej granic, było dozwolone, a w konsekwencji naruszenie dóbr osobistych nie było bezprawne. Rozważając kwestię bezprawności wypowiedzi zamieszczonych na portalu nie można pominąć, że zostały one zamieszczone na forum internetowym, którego specyfika polega na stworzeniu szerokiej możliwości otwartej wymiany poglądów i ocen. Zazwyczaj ekspresyjny dyskurs użytkowników forum, uzasadnia większe niż przeciętne przyzwolenie na wyrażanie dobitnych opinii, co nie usuwa potrzeby udzielenia ochrony przed naruszającymi dobra osobiste wypowiedziami nie mieszczącymi się w dopuszczalnej formule dyskursu (por. wyroki Sądu Najwyższego z 8.07.2011 r., IV CSK 665/10 i z 08.03.2012 r., V CSK 109/11, Legalis; za wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 21.06.2018 r., I ACa 204/17, Legalis). Swoboda wypowiadania opinii, której znaczenie ma niezaprzeczalną wartość, uzasadnia powoływanie się na realizację ważnego interesu publicznego. Choć niejednokrotnie trudność sprawia wyznaczenie granicy pomiędzy formułą dopuszczalną, a taką, którą należy uznać za niemożliwą do akceptacji, to jednak omawiany wpisy, zdaniem Sądu, nie przekraczają formuły dopuszczalnej.

Nieuprawione jest stanowisko powoda, który uważa, że bezprawność wymienionych wpisów internautów wynika z tego tylko, że przedstawiają go one w negatywnym świetle. Nie sposób zaakceptować tezy, że na forum internetowym służącym do publikowania opinii o pracodawcach dopuszczalne są jedynie wypowiedzi i oceny pozytywne lub co najwyżej neutralne. Autorzy przytoczonych wyżej komentarzy wyrazili swoje subiektywne opinie na temat powodowej spółki jako pracodawcy. Nie ulega wątpliwości, że pracownik ma prawo do krytyki swojego pracodawcy. Pracownik może też dać wyraz swoim subiektywnym odczuciom i wrażeniom, które nie poddają się ocenie w kategoriach prawda-fałsz. Podkreślenia zaś wymaga, że zacytowane wypowiedzi nie zawierają określeń obraźliwych, oszczerczych, czy niecenzuralnych.

W świetle powyższego, Sąd nie podzielił stanowiska powoda co do tego, że treść przywołanych wyżej komentarzy zamieszczonych na stronie (...). czyniła wywiedzione przez powoda roszczenie zasadnym.

Z kolei samo stworzenie profilu powoda na stronie (...), umożliwiające zamieszczanie tam opinii o powodzie jako pracodawcy, nie stanowiło o naruszeniu dóbr osobistych powoda. Powód w istocie nie wskazał, w jaki sposób samo istnienie owego profilu ma naruszać jego dobra osobiste. To, że pozwany nie uzyskał zgody powoda na zamieszczenie na swojej stronie jego profilu, nie oznacza, że naruszono dobra osobiste powoda. Nie czyni to też zresztą działania pozwanego bezprawnym. Powód nie mógł zatem domagać się w ramach ochrony dóbr osobistych usunięcia przez pozwanego profilu powoda.

Na marginesie wypada zauważyć, że działalność pozwanego nie może być oceniona jako z gruntu zasługująca na dezaprobatę. Wręcz przeciwnie, stworzenie przestrzeni w internecie, gdzie pracownicy mogą wymieniać się informacjami i opiniami o pracodawcach, należy uznać za działanie pozytywne, podjęte w interesie społecznym. Wypada zauważyć, że współcześnie na analogicznej zasadzie funkcjonują portale umożliwiające zamieszczanie opinii o lekarzach, restauracjach, hotelach itd. Z uwagi na powszechność dostępu do internetu, społeczeństwo tam przede wszystkim poszukuje informacji o tym, gdzie warto się leczyć, do jakiego hotelu pojechać, a także gdzie szukać pracy, bazując przy tym na opiniach innych osób. Dawniej opinie takie przekazywane były przede wszystkim na zasadzie „z ust do ust”. Natomiast w dzisiejszych realiach internet daje prawie nieograniczone możliwości dostępu do informacji oraz dzielenia się posiadanymi informacjami i opiniami. W odniesieniu do portalu (...) na podkreślenie zasługuje przy tym fakt, że powód ma możliwość odnoszenia się do zamieszczanych na jego profilu komentarzy, udzielania odpowiedzi na pytania potencjalnych pracowników, a także odnoszenia się do opinii – tak pozytywnych, jak i negatywnych. Funkcja informacyjna owego portalu nie budzi zatem wątpliwości.

Podkreślenia wymaga, że aspekt komercyjny działalności pozwanego, na który wskazywał powód, wyrażający się między innymi w pobieraniu abonamentu za tak zwany „(...) profil”, nie przekreśla funkcji informacyjnej stworzonego portalu (...) Jeżeli zaś faktycznie jest tak, że są osoby, które odpłatnie oferują usługi polegające na zamieszczaniu na profilu danego pracodawcy pozytywnych opinii, to jest to niewątpliwie działanie nieuczciwe, przede wszystkim w stosunku do odbiorców portalu, którzy liczą na poznanie rzetelnych opinii innych pracowników. Natomiast pozwany za działania tego rodzaju usługodawców nie może odpowiadać.

Podsumowując, powód, o ile wykazałby bezprawne naruszenie jego dóbr osobistych poprzez treść wpisów zamieszczonych na jego profilu na portalu (...), mógłby wnosić o zobowiązanie pozwanego do usunięcia konkretnych wpisów. Powyższego powód nie wykazał, Niezależnie od tego, wypada zauważyć, że powód nie zgłosił w tej sprawie roszczenia o usunięcie danych wpisów internautów. Powód domagał się usunięcia całego profilu utworzonego na portalu (...), które to roszczenie z zasady nie mogło zostać uwzględnione z przyczyn omówionych wyżej. Co więcej, strona owego profilu wskazana w treści roszczenia (...) nie istnieje, zaś strona powodowa - pomimo przyznania tej okoliczności na rozprawie - nie zmieniła żądania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. II wyroku na podstawie art. 98 § i 3 k.p.c. Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego 737 zł, w tym: kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 720 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika (§ 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, tj. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964). O odsetkach od zasądzonych kosztów orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska