Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 7/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 27 października 2023 r., sygn. akt. II K 55/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

B. S.

Dotychczasowa karalność oskarżonego

Informacja z K.

k. 180-181

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z K.

Dokument pochodzący od upoważnionego podmiotu, wydany w granicach jego kompetencji w sposób przewidziany prawem.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.  art. 41 §1 kpk polegającą na tym, że sprawa została rozpoznana przez sędziego, który podlegał wyłączeniu na zasadzie w/w przepisu, bowiem już na pierwszej rozprawie wyraził swój pogląd o sprawie i wyroku, dając swoimi słowami i idącymi za tym decyzjami procesowymi uzasadnione wątpliwości co do bezstronności, albowiem wprost stwierdził, że oskarżony będzie wnosił apelację, uchylał pytania obrońcy oskarżonego zmierzające do ustalenia, czy lokalizacja pokrzywdzonej, miejsca jej pobytów, trasy przejazdu itp. chciała ukryć przed oskarżonym, zachować w tajemnicy, a także co do tego, czy pojazd stanowi składnik małżeńskiej wspólności ustawowej, po czym po kolejnym uchylonym pytaniu i wniosku o jego zaprotokołowanie oświadczył w obecności stron i obrońcy: „ Będzie pan miał powód do apelacji” (protokół rozprawy z dnia 29 maja 2023 roku).

2.  Art. 4, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zebranych w sprawie dowodów bez uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, a przemawiających na korzyść oskarżonego poprzez:

•

Odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim nie przyznaje się on do zarzucanego mu czynu i wyjaśnia, że wprawdzie zakupił urządzenie (...), podobnie jak kamerę, czy urządzenie nagrywające, które za każdym razem zabierała żona, podobnie było z urządzeniem (...), które zostawił w garażu i zniknęło, wyjaśnia równocześnie, że nie miał żadnej motywacji aby zakładać takie urządzenie w pojeździe żony, bo wie gdzie ona jeździ, również pokrzywdzona oznajmiła, że nie ma przed nim żadnych tajemnic. Oskarżony również wyjaśnił, dlaczego założył uprzednio takie urządzenie w aucie H., bowiem było ono przedmiotem kradzieży i porzucenia przez sprawców, które to zdarzenie pokrzywdzona w swoich zeznaniach przedstawiła w ten sposób: „Samochód F. (...) nie został ukradziony tylko po prostu przestawiony przez jakąś grupkę młodzieży. Znalazł się na drugi dzień”.

•

Obdarzenie walorem wiarygodności zeznań K. S., które to zeznania są sprzeczne z innymi dowodami, z natury rzeczy bardziej obiektywnymi, dowodzą, iż wiedzę o urządzeniu (...) miała najpóźniej już 3 sierpnia 2022 roku, co wynika z notatki z rozmowy osobistej sporządzonej przez kuratora zawodowego R. O. (1) (k-2) i znajduje potwierdzenie w zeznaniach R. O. (1) z dnia 7 września 2022 roku (k-7-8), a pomimo to z niewiadomych przyczyn K. S. czeka przeszło miesiąc, by napisać wiadomość mailową do R. O. (1) w dniu 5 września 2022 roku o godzinie 17:10, z której wynika „że właśnie znalazła pod swoim autem (...)...”. Na rozprawie w dniu 29 maja 2023 roku zeznała, że po znalezieniu niezwłocznie udała się na Policję, co w istocie miało miejsce dopiero w dniu 14 września 2022 roku (Protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia (k-13 i dalej), do którego to protokołu podała, że urządzenie znalazła 4 września 2022 roku. Ponadto pokrzywdzona sprzecznie zeznawała co do okoliczności dotyczących zakupu pojazdu P., a decydujących w istocie o tym, czy stanowi on składnik majątku wspólnego jej z oskarżonym. Na rozprawie w dniu 29 maja 2023 roku zeznała : „P. kupiłam za swoje pieniądze”, następnie na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2023 roku zeznała: „P. kupiłam chyba w 2022 roku w lutym. Za samochód zapłaciła moja siostra. Ona mi pożyczyła a ja jej spłacam, spłacam w ratach za ten samochód ze swoich pieniędzy”. W końcu na wiarę nie zasługują jej zeznania co do okoliczności znalezienia urządzenia, bowiem w dniu 14 września 2022 roku (Protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia) podała: „4 września 2022 roku na butli gazowej znalazłam urządzenie (...), choć o urządzeniu poinformowała R. O. (1) już 3 sierpnia 2022 roku, potem mailem ponownie 5 września 2022 r. Następnie do protokołu z dnia 29 maja 2023 roku zeznała: „Uklękłam pod tym P. chcąc sprawdzić czy coś nie syczy. Butla jest tam gdzie koło zapasowe i poczułam pod ręką jakiś nietypowy przedmiot. Wyciągnęłam, zawołałam córkę żeby zobaczyła co tata założył. Zrobiliśmy zdjęcia i telefon wskazał, że jest to (...), jednak córka o której zeznała czyli P. S. podaje w swoich zeznaniach, że matka „ znalazła tego (...)a tak z boku tego gazu. Był z tyłu, koło bagażnika. Widziałam takie było to mała kwadratowe czarne. Było to w bagażniku koło gazu. Butła na gaz jest tam, gdzie jest koło zapasowe”. Powyższe zgadza się tylko na pozór, bowiem jeśli faktycznie K. S. znalazła urządzenie (...) przy butli gazowej, faktycznie „uklękła pod tym P.” i miała to widzieć córka P., z którą wspólnie zrobiły zdjęcia, to nie da się to pogodzić z zeznaniami P. S., która wskazuje, że urządzenie było w bagażniku;

• Obdarzenie walorem wiarygodności zeznań R. O. (1), które są sprzeczne wewnętrznie i sprzeczne z innym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, albowiem świadek ten przed sądem zeznał (protokół rozprawy z dnia 3 sierpnia 2023 roku): „O tym (...)e dowiedziałem się rozmawiając osobiście w jej domu, w ramach czynności dozoru. Wtedy oskarżonego w domu nie było”. Natomiast w dniu 7 września 2022 roku do Protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia (k-7-8) podał, że „03.08.2022 r. Pani K. S. sama bez mojego wezwania stawiła się u mnie i powiedziała, że jej mąż podłożył w jej samochodzie nadajnik (...), co potwierdza jego notatka z tego samego dnia. Przy czym równocześnie K. S. w żadnych swoich zeznaniach nie wskazuje na to, że informowała o tym świadka R. O. i konsultowała z nim swoje postępowanie, lecz podała, że niezwłocznie zgłosiła na Policję, co za nią potwierdza jej siostra A. H..

3.  art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a mianowicie czy to oskarżony zainstalował urządzenie (...) w samochodzie P., czy urządzenie faktycznie było w tym pojeździe zainstalowane, w jakim okresie, czy za jego pomocą oskarżony lub ktokolwiek uzyskiwał jakiekolwiek informacje, w jaki sposób. Dla ustalenia powyższych faktów brak dowodu, natomiast okoliczności jego znalezienia i czas budzą istotne wątpliwości w świetle zeznań K. S., P. S. oraz R. O. (1).

II.  Obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

• Art. 267 § 3 KK poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie w sprawie polegające na przyjęciu, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa w nim opisanego, albowiem czyn przypisany oskarżonemu nie zawiera wszystkich znamion w/w przestępstwa z uwagi na niewskazanie w opisie czynu przypisanego, jakie informacje oskarżony miał uzyskać, w jaki sposób. Wprawdzie w uzasadnieniu wyroku sąd wskazuje, iż chodzi o informacje dotyczące lokalizacji, choć nie wiadomo, czy chodzi o lokalizację pojazdu czy pokrzywdzonej, jednak brak dowodów na to, w jaki sposób oskarżony miał te informacje pozyskiwać, brak dowodów na to, aby nie był on osobą uprawnioną do ich uzyskania wobec oświadczenia pokrzywdzonej w trakcie składania zeznań, iż nie ma przed oskarżonym (mężem) żadnych tajemnic, zaś pojazd stanowi składnik małżeńskiej wspólności majątkowej, zatem ewentualne powzięcie przez oskarżonego informacji o jej lokalizacji, miejscu pobytu, czy też lokalizacji jego pojazdu nie stanowiło informacji, co do której nie był uprawniony. Osobną rzeczą jest czasookres, a to w kontekście notatki R. O. (1) i jego zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie nasuwa zastrzeżeń. Wniosek ten uprawnia konfrontacja zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z treścią pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których Sąd Rejonowy zaprezentował, którym dowodom oraz w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym w jakiej części oraz z jakich powodów przymiotu tego odmówił. Przebiegowi rozumowania Sądu Rejonowego nie sposób odmówić logiki, zarzucić sprzeczności, czy dowolności wnioskowania. Analiza oraz ocena zgromadzonych dowodów została przeprowadzona przez Sąd I instancji zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania. Ocena materiału dowodowego czyni zadość treści przepisu art. 7 kpk, dlatego też korzysta z jego ochrony.

Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zostało sporządzone stosownie do reguł wynikających z akt 424 kpk. Dało ono Sądowi Okręgowemu podstawę do skontrolowania słuszności rozumowania Sądu I instancji i zgodności tego rozumowania z materiałem dowodowym.

W zakresie oceny postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji należy wskazać, że każdy dowód podlega kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzenia lub jego fragmentu i dopiero, gdy ma potwierdzenie w innych dowodach lub wynika logicznie z przebiegu wypadków, jest uznawany za mogący stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Rejonowy przeprowadzając dowody wykazał ich wzajemne powiązania oraz znaczenie i trafnie ustalił, że w sprawie miał miejsce czyn przypisany oskarżonemu w wyroku.

Zgodnie z treścią art. 267 § 3 kk określonej karze podlega ten, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem służącym temu celowi. Przestępstwo to ma charakter powszechny i może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim ze względu na kierunkowość działania sprawcy. Nie ulega wątpliwości, że pojęcie „informacja” obejmuje m.in. skonkretyzowaną wiedzę o miejscu przebywania osoby pokrzywdzonej w określonym czasie. Z kolei przez zwrot „posługuje się innym urządzeniem” należy rozumieć wszelkie czynności polegające na korzystaniu z zainstalowanego w konkretnym obiekcie, np. samochodzie, jakiegokolwiek urządzenia umożliwiającego pozyskanie wiedzy o przemieszczaniu się pokrzywdzonego i tym samym o miejscu jego pobytu w danym czasie. Ze zwrotu mówiącego o „informacji, do której (sprawca) nie jest uprawniony” wynika, że przedmiotem ochrony przepisu jest sfera prywatności, która niewątpliwie obejmuje również informacje o przebywaniu danej osoby w takim czy innym miejscu (miejscowości, ulicy, obiekcie itp.). Tego rodzaju informacje mają, co do zasady, charakter poufny, o czym przesądza zazwyczaj, choćby w sposób dorozumiany, wola osoby przemieszczającej się. Prawo do dysponowania wiedzą o pobycie w określonym czasie i w określonym miejscu ma charakter podmiotowy i znajduje wyraźne oparcie w konstytucyjnie gwarantowanym prawie do ochrony życia prywatnego i rodzinnego (art. 47 Konstytucji RP). Takiemu podejściu nie tylko nie sprzeciwiają się żadne racje społeczne czy moralne, ale wręcz przeciwnie – silnie je wspierają. Bezprawne zainstalowanie w cudzym pojeździe urządzenia służącego do pozyskiwania informacji o trasie jazdy i tym samym o miejscu przebywania danej osoby jest niedozwolone i stanowi czyn zabroniony, o którym mowa w art. 267 § 3 kk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2019 r., V KK 505/18).

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy należy dostrzec, że skoro oskarżony założył w samochodzie osobowym żony urządzenie nawigacyjne (...) w celu uzyskania informacji o miejscu jej aktualnego pobytu, które takie informacje odnotowywało, a niewątpliwą wolą pokrzywdzonej z racji zachwianej relacji małżeńskiej, było zachowanie wiedzy w tym zakresie w tajemnicy przed oskarżonym, to tym samym wyczerpał on znamiona przestępstwa określonego w art. 267 § 3 kk. Małżonkowie w związku mają prawo do prywatności w ramach, której kwestia przebywania w określonych miejscach nie jest zależna od woli drugiego małżonka i nie podlega jego swobodnej kontroli, zwłaszcza gdy przez sposób takiej kontroli, tak jak w niniejszej sprawie, dochodzi do naruszenia norm prawa karnego. Odrębną kwestią jest zachowanie lojalności małżeńskiej odnośnie wzajemnego informowania się małżonków o tym co robią, gdy nie przebywają razem.

Apelujący nie dostrzega, że pokrzywdzona nabyła samochód na wyłączny użytek w celu uniezależnienia się od użytkowania wspólnego z oskarżonym pojazdu, co manifestowała, a oskarżony o tym wiedział. Przypomnieć trzeba, że mienie stanowiące wspólną własność małżonków nie jest w pełni mieniem własnym jednego z małżonków. Jest ono dla każdego z małżonków częściowo mieniem cudzym (postanowienie SN z dnia 29 sierpnia 2007 r., I KZP 2007, OSNKW 2007/9/64). Jest więc mieniem cudzym w części przypadającej drugiemu małżonkowi. Okoliczność, że nabyty przez pokrzywdzoną samochód mógł być objęty ustrojem małżeńskiej wspólności majątkowej nie ma wobec tego w sprawie znaczenia dla bytu czynu z art. 267 § 3 kk.

Wbrew argumentacji apelacji opis czynu przypisanego jest prawidłowy, skoro oskarżony założył wymieniony w opisie lokalizator, a zatem informacja polegała na lokalizacji, czyli śledzeniu miejsca pobytu żony. Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego zasadnie podnosi się, iż opis czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt 1, może być dokonany w języku ogólnym, niekoniecznie w języku ściśle prawniczym. Istotne jest tylko, aby odpowiadał pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego. Niekiedy w opisie czynu brak jest sformułowania wiernie przytaczającego określone znamię danego czynu, jednak analiza tego opisu prowadzi do wniosku, że chociaż wprost niewyrażone, wspomniane znamię w opisie jest zawarte (zob. postanowienie SN z 8.05.2018 r., II KK 29/18, LEX nr 2495959). Zgodnie z treścią art. 413 § 2 nie jest konieczne w opisie czynu przypisanego sprawcy używanie słów określających poszczególne znamiona typu czynu zabronionego. Chodzi natomiast o to, aby opis czynu odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego przestępstwa, wystarczające jest więc posłużenie się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego (wyrok SN z 4.10.2018 r., II KK 57/18, LEX nr 2572097). Czyn przypisany oskarżonemu w wyroku spełnia te wymogi.

Z treści zeznań pokrzywdzonej wynika, że czynność zaglądania pod samochód (sprawdzanie czy coś nie „syczy”), a następnie w okolice butli gazowej były czynnościami rozłącznymi i nie wynika z tego sprzeczność odnośnie odnalezienia urządzenia. Kwestia czasu, w którym urządzenie zostało odnalezione nie wpływa na ustalenia w zakresie sprawstwa oskarżonego.

W sprawie nie doszło do zarzucanego w apelacji naruszenia art. 5 § 2 kpk. Przepis ten nie może być wykładany, jako źródło obowiązku czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o najkorzystniejszą dla oskarżonego wersję zdarzeń, bez wcześniejszego przeanalizowania wszystkich dostępnych dowodów i przedstawienia argumentów uzasadniających ocenę każdego z nich. Zatem nie jest sprzeczny z dyrektywą zapisaną w tym przepisie wybór wersji mniej korzystnej z punktu widzenia oskarżonego, jeżeli znajduje ona oparcie w dowodach, które oddają obraz zdarzenia, jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym – co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Natomiast w wypadku, gdy pewne ustalenie faktyczne jest zależne od dania wiary tej lub innej grupie dowodów przeprowadzonych w toku procesu, nie można w ogóle mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Wówczas obowiązkiem Sądu jest przede wszystkim dokonanie pogłębionej analizy poszczególnych dowodów, zajęcie stanowiska w zakresie ich wiarygodności, skonfrontowanie z innymi dowodami i dokonanie oceny, której wyniki w postaci wniosków doprowadzą do dokonania konkretnych ustaleń faktycznych – co Sąd Rejonowy uczynił w sposób prawidłowy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2022 r. I KK 171/22).

Nie jest także zasadny zarzut obrazy art. 41 § 1 kpk. Stwierdzenie Sędziego do oskarżonego i jego obrońcy: „Będzie pan miał powód do apelacji” było wyrazem wskazania przez Przewodniczącego, że zagadnienia zasadności uchylania pytań i oceny wpływu tych czynności na treść wyroku mogą być podnoszone w postępowaniu apelacyjnym, co nie oznacza stronniczości. Kwestia stronniczości Sędziego w sprawie była przedmiotem rozpoznania (k. 108). Dodać trzeba, że treść protokołu rozprawy nie zawiera szerszych informacji o kontekście wypowiedzi Sędziego, a to co zaprotokołowano nie przesądza o stronniczości Sędziego.

Wina i kwalifikacja prawna czynu oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Sąd I instancji, wymierzając oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolność, uwzględnił wszystkie przesłanki wynikające z art. 53 kk. W pisemnych motywach wyroku swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił, wskazując na okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego, wymierzona kara odpowiada kryminalnej zawartości czynu oskarżonego oraz jego społecznej szkodliwości, a także celom zapobiegawczym i wychowawczym kary, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego i jego środowiska społecznego.

Wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco niewspółmierna w rozumieniu ustawy, a tylko jej niewspółmierność o charakterze ekstraordynaryjnym uprawniałaby do zmiany wyroku w tej części.

Wniosek

Obrońca wniósł o:

•

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

•

zasądzenie od Skarbu Państwa rzecz oskarżonego kosztów związanych z udziałem obrońcy w postępowaniu przed Sądem I i II instancji według norm prawem przewidzianych

ewentualnie

•

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania przez Sąd II instancji niezasadności zarzutów apelacyjnych oraz stwierdzenia braku podstaw do rozpoznania sprawy poza granicami zaskarżenia, o których mowa w art. 439 kpk, 440 kpk i podniesionymi zarzutami, wnioski nie są zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymany w mocy wyrok skazujący.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelujący nie wykazał, aby Sąd I instancji dopuścił się zarzucanych uchybień.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

Ze względu na zmianę przepisów kodeksu karnego z dniem 1 października 2023 r. należało orzeczenie w pkt. I uzupełnić o art. 4 § 1 kk.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na zasądzone koszty składa się opłata od wysokości wymierzonej kary w wysokości 60 zł, ryczałt za doręczenia 20 zł i opłata za informację z K. w kwocie 30 zł.

7.  PODPIS

SSO Mariusz Sztorc

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Strzyżowie z dnia 27 października 2023 r., sygn. akt II K 55/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana