Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Uzasadnienie wyroku z dnia 4 października 2023 roku

Sygnatura akt

VI K 233/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie

o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

L.p.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżone-mu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1. 

K. K. (1)

Czyn wskazany w pkt. I części rozstrzyga-jącej wyroku

A. S. oskarżyła w niniejszej sprawie K. K. (1) o to, że w dniu 9 stycznia 2023 roku w S. w piśmie przesłanym do Urzędu Miasta i Gminy S., adresowanym do Burmistrza Miasta i Gminy S., pomówiła A. S. o:

a) naruszenie poufności prawnie chronionych informacji osobowych dotyczących okoliczności związanych ze stanem zdrowia lub zwolnieniem lekarskim oskarżonej, mające polegać na pozyskaniu bez podstawy prawnej szczegółowych danych o podstawach zwolnienia lekarskiego oskarżonej i następnie podaniu ich do powszechnej wiadomości pracowników zakładu pracy,

b) podejmowanie działań mobbingowych wobec oskarżonej, w tym o działania mające na celu wykluczenie oskarżonej z grona pracowników zakładu pracy poprzez budowanie niekorzystnej atmosfery wokół niej, czy kształtowanie nieprawdziwego jej obrazu wśród współpracowników oraz nieuzasadnione przenoszenie oskarżonej pomiędzy strukturami organizacyjnymi zakładu pracy, w szczególności w celu doprowadzenia do konfrontacji oskarżonej z innymi pracownikami niechętnymi wobec niej,

c) nieumiejętne zarządzanie podległą placówką, w szczególności poprzez wywoływanie wewnętrznych konfliktów oraz dokonywanie zmian w zakresie miejsca wykonywania pracy przez poszczególnych pracowników w celu szykany lub wywołania innych dolegliwości po ich stronie,

a zatem o takie postepowanie lub właściwości, które poniżyły oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej oraz naraziły ją na utratę zaufania potrzebnego dla zajmowania stanowiska i wykonywanego zawodu, tj. o czyn z art. 212 §1 k.k.

Oskarżycielka prywatna – A. S. od dnia 30 sierpnia 2017 roku do dnia 2 lutego 2023 roku pozostawała zatrudniona na stanowisku dyrektora Ż. M. (...) w S.. W placówce tej pracowała również na stanowisku starszego opiekuna oskarżona K. K. (1), wobec czego oskarżycielka prywatna do czasu swojego zwolnienia pozostawała przełożoną oskarżonej. Natomiast wobec dyrektora żłobka miejskiego czynności z zakresu prawa pracy zawsze wykonuje organ zarządzający jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem placówki, którą w przypadku wskazanego żłobka jest gmina, co oznacza, że każdorazowo wobec oskarżycielki prywatnej jako osoby zajmującej stanowisko dyrektora miejskiej jednostki budżetowej o charakterze żłobka, działania przynależne pracodawcy wykonywał Burmistrz Miasta i Gminy S..

W dniu 14 listopada 2022 roku K. K. (1) po powrocie z pracy po tygodniowej absencji, została poinformowana przez koleżankę z oddziału o sytuacjach, które miały miejsce podczas jej nieobecności, tj. przydzielona do pomocy na oddziale (...) M. P. (1) miała zadzwonić do rodzica z informacją o braku pieluch dodając, że „dziecko będzie chodzić obsikane” w związku z ich brakiem, natomiast druga z pracownic przydzielona do pomocy na oddziale (...) E. B. miała użyć siły fizycznej wobec dziecka w celu podania mu picia (dziecko odmawiało bowiem przyjmowania płynów). Oskarżona poruszyła obie kwestie jeszcze tego samego dnia podczas spotkania w gabinecie oskarżycielki prywatnej, a do rozmowy dołączyła koordynator U. B.. W ocenie podsądnej U. B. w obecności A. S. w sposób agresywny i niekulturalny zaatakowała ją twierdząc, że nie widzi problemu w siłowym podaniu dziecku płynu przez pracownika przydzielonego do pomocy, a oskarżonej zarzuciła, iż nie jest zainteresowana przyjmowaniem przez dziecka płynów i nie podejmowała żadnych prób związanych z ich podaniem. K. K. (1) wdała się w dyskusję z U. B., w której koordynatorka zarzuciła jej popełnianie błędów służbowych, wśród których wymieniła użycie kocyka zamiast podkładu i braku jego późniejszej wymiany na podkład, a także nieumiejętność wyegzekwowania od pozostałych współpracowników oddziału prawidłowego wykonywania swoich obowiązków. K. K. (1) uważała, iż została ona bezpodstawnie zaatakowana przez U. B. i czuła się pokrzywdzona formułowanymi w jej stronę zarzutami. Następnie doszło do konfrontacji pomiędzy K. K. (1) a pracownicami przydzielonymi do pomocy, o których niewłaściwych postawach oskarżona została poinformowana przez swoją koleżankę po powrocie ze zwolnienia lekarskiego, która to konfrontacja miała nieprzyjemny dla oskarżonej przebieg. W samej konfrontacji poza K. K. (1) udział brały również E. B., M. M., K. S. i K. K. (2).

Wskazane zdarzenie zostało jednostronnie opisane przez K. K. (1) w piśmie z dnia 15 listopada 2022 roku zaadresowanym do A. S. jako Dyrektor Ż. M. (...) w S., przekazanym również do wiadomości Burmistrza Miasta i Gminy S.. W przedmiotowym piśmie K. K. (1) poza zrelacjonowaniem przebiegu nieprzyjemnej dla niej rozmowy z U. B., opisała również przebieg skonfrontowania jej z pracownicami, co do których pracy oskarżona miała mieć wcześniej uwagi (powzięte na podstawie informacji przekazanych jej przez koleżankę z oddziału). Krzywdzące w odczuciu podsądnej pozostawało zwłaszcza zachowanie względem niej koordynator U. B., która odnosić się miała względem niej „w sposób agresywny, wulgarny i bez szacunku”. Jednocześnie, oskarżona wskazała, iż „kolejny raz sposób rozwiązywania sytuacji konfliktowych oraz realizacji spraw w placówce nosi w jej ocenie znamiona mobbingu” oraz że wielokrotnie informowała dyrektor, o tym, że czuje się niesprawiedliwie traktowana. Podsądna uskarżała się również, iż w konsekwencji opisywanej sytuacji, wielu pracowników zostało nastawionych przeciwko niej, zaś sama została postawiona w poniżającej sytuacji. Jednocześnie, na zakończenie swojego pisma oskarżona oświadczyła, że oficjalnie rezygnuje z pieczy nad oddziałem (...) z uwagi na „brak możliwości i warunków do egzekwowania czegokolwiek, przy dużej odpowiedzialności i jednoczesnym braku wsparcia ze strony Dyrekcji”.

W odpowiedzi na pismo oskarżonej z dnia 15 listopada 2022 roku, Burmistrz Miasta i Gminy S. pismem z dnia 21 listopada 2022 roku wezwał oskarżycielkę prywatną, w trybie pilnym do złożenie szczegółowych, pisemnych wyjaśnień do opisanych przez podsądną zdarzeń.

A. S. do zarzutów formułowanych przez K. K. (1) odniosła się w piśmie z dnia 22 listopada 2022 roku, wskazując iż zdarzenia opisane przez oskarżoną miały miejsce dnia 14 listopada 2022 roku, lecz z jej punktu widzenia wyglądały inaczej. Oskarżycielka prywatna przede wszystkim zaprzeczyła, aby opiekunka przydzielona do pomocy na oddziale w rozmowie z rodzicem użyła słów, że wobec braku pieluch „dziecko będzie chodzić obsikane” (chociaż rozmowa na temat braku wskazanych środków higienicznych rzeczywiście się odbyła”). A. S. podała dalej, że rozmowa na oddziale w gronie zainteresowanych miała służyć wyjaśnieniu kwestii siłowego podania podopiecznemu płynów. Oskarżycielka prywatna utrzymywała bowiem, że opiekunka wobec, której padł zarzut zmuszenia dziecka do picia oświadczyła, iż „nie przytrzymywała dziecka, tylko podparła jego głowę ręką, aby nie uderzyło w stół odchylając ją”, co mogło zostać źle zrozumiane przez obserwującą tylko fragment sytuacji drugą pracownicę, szczególnie że pozostałe dwie opiekunki zaprzeczyły, iż doszło do przemocy fizycznej. Dalej w swej pisemnej odpowiedzi, oskarżycielka prywatna poza oceną zachowania koordynator U. B., przedstawiła również zasadnicze zręby wewnętrznej struktury organizacyjnej przyjętej w placówce – tj. rolę i zadania starszych opiekunek, w tym łączące ich powiązania służbowe z dyrektorem oraz koordynatorem. Oskarżycielka posiłkowa końcowo wyraziła uznanie dla pracy oskarżonej, podkreślając, iż bardzo dobrze prowadzi oddział, poświęcając wiele serca dzieciom i współpracy z rodzicami, przy czym podała, że uważa opisane przez oskarżoną uczucia i emocje jako nieadekwatne do zaistniałej sytuacji.

Pismem z dnia 2 grudnia 2022 roku Burmistrz Miasta i Gminy S. zawiadomił o zamiarze wszczęcia kontroli w Ż. M. (...) w S., która miała być prowadzona od dnia 9 grudnia 2022 roku do dnia 27 stycznia 2023 roku, tj. dnia sporządzenia protokołu pokontrolnego. Zakresem kontroli miały być objęte przede wszystkim umowy z rodzicami, sprawy pracownicze i kwestie wewnętrznej regulacji jednostki, a sama kontrola nie miała żadnego związku z pismem K. K. (1) z dnia 15 listopada 2022 roku. W następstwie przeprowadzonej kontroli w Ż. (...) (...) w S. kontrolerzy stwierdzili szereg nieprawidłowości, w tym m.in. w zakresie kontroli obiektów użytkowych (placu zabaw), zasad wynagradzania pracowników, braku kwalifikacji pracowników do pełnienia obowiązków związanych z pracą z dziećmi do lat 3 (w tym zakresie zastrzeżenia były do córki oskarżycielki prywatnej, która nie posiadała niezbędnych kwalifikacji do pracy w żłobku, a informacje A. S. w tym zakresie były sprzeczne gdyż, raz informowała, że córka nie jest już zatrudniona, a raz, że jest na umowę na czas określony, natomiast dokumenty, które były w żłobku wskazywały, że córka dyrektorki jest nadal zatrudniona, a oskarżycielka prywatna, próbowała fałszować dokumentację płac poprzez zakrycie nazwiska córki), braku obowiązywania w placówce (...) Ochrony (...), braku Polityki bezpieczeństwa informacji zgodnej z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2012 roku w sprawie Krajowych Ram Interoperacyjności, minimalnych wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej oraz minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych, w zakresie prowadzenia akt osobowych pracowników. Nadto podczas kontroli A. S. próbowała wpłynąć na kontrolujących, aby wyniki były pozytywne i pewne fakty nie znalazły się w protokole. Powyższe przyczyny spowodowały zawieszenie oskarżycielki prywatnej w czynnościach służbowych, a następnie wypowiedzenie umowy o pracę wobec niej bez zachowania okresu wypowiedzenia.

W trakcie przedmiotowej kontroli w dniu 9 stycznia 2023 roku oskarżona K. K. (1) wystosowała do Burmistrza Miasta i Gminy S. pismo, które zostało również przedłożone do wiadomości oskarżycielce prywatnej jako dyrektorowi Ż. M. (...) w S.. We wskazanym piśmie oskarżona poinformowała, że od dnia 15 listopada 2022 roku przebywa na zwolnieniu lekarskim i do dnia złożenia pisma nie otrzymała od Pani Dyrektor żadnej odpowiedzi na złożone przez nią pismo. K. K. (1) oświadczyła natomiast, że została poinformowana o naruszeniu poufności prawnie chronionych informacji osobowych dotyczących okoliczności związanych ze stanem zdrowia lub zwolnieniem lekarskim oskarżonej wskazując, że oskarżycielka prywatna prześledziła informacje zawarte w wystawionym do jej wiadomości zwolnieniu lekarskim oskarżonej i „prześwietliła” lekarza wystawiającego zwolnienie, po czym postawiła swoją tezę na temat zwolnienia lekarskiego podsądnej, którą przedstawiła następnie innym pracownikom żłobka. Jednocześnie K. K. (1) oświadczyła, że odbiera mnóstwo wiadomości i telefonów nie tylko na temat przyczyn swojego zwolnienia, lecz również przeniesienia na inny oddział i powodów z tym związanych. Oskarżona zaznaczyła, iż otrzymuje zapytania sugerujące, że została przeniesiona „za karę” i ludzie pytają dlaczego po 3 miesiącach swojej aktywnej pracy oddział został jej odebrany, co ma mieć związek z powszechnie wiadomym faktem, że „szefowa” przenosi ludzi „za karę”. Podsądna sugerowała we wskazanym piśmie, że pozostali pracownicy żłobka nie zostali poinformowani o przyczynach jej rezygnacji, a cała sytuacja została przedstawiona jako przeniesienie „za karę”. K. K. (1) zaznaczyła w piśmie kierowanym do Burmistrza Miasta i Gminy S., że nie rozumie przyczyn swojego przeniesienia i postawiła otwarte pytanie, że w odpowiedzi na swoje wcześniejsze pismo, w którym jest mowa o zachowaniach noszących w jej ocenie znamiona mobbingu, o naznaczaniu pracownika na tle placówki, A. S. po raz kolejny naznaczyła ją za karę z niewiadomej przyczyny. Oskarżona wyraziła, że czuje się pokrzywdzona faktem przeniesienia na inny oddział pod swoją nieobecność, szczególnie że będzie musiała na nim pracować z dwoma pracownikami, z którymi oskarżycielka prywatna i U. B. spowodowały silny konflikt. K. K. (1) finalnie stwierdziła, że w związku z eskalacją sytuacji konfliktowej w miejscu pracy oraz podejmowanie przez Panią Dyrektor kolejnych negatywnych kroków wobec jej osoby, coraz bardziej odnosi ona wrażenie, że podejmowane działania mają w zamiarze wykluczyć ją z grupy pracowników. Podsądna kategorycznie zaznaczyła, że wskazane pismo kieruje bezpośrednio do Burmistrza Miasta i Gminy S. ze względu na brak jakiegokolwiek kontaktu ze strony pracodawcy.

Zdaniem oskarżycielki prywatnej we wskazanej wiadomości oskarżona przedstawiła zdarzenia, które nie miały faktycznie miejsca czym dopuściła się jej zniesławienia poprzez podanie nieprawdziwych informacji o jej nagannym postępowaniu, które to pomówienia spowodowały utratę zaufania niezbędnego do piastowania stanowiska dyrektora Ż. M. (...) w S.. Według oskarżycielki prywatnej nagłe zakończenie z nią stosunku pracy przez Burmistrza Miasta i Gminy S. było immanentnie związane z pismem sformułowanym przez K. K. (1), w którym miała ona zostać przez oskarżoną pomówiona. Według A. S. jej „obraz, wizerunek i dobre imię wskutek działania oskarżonej niewątpliwe doznały uszczerbku”. Jednocześnie oskarżona miała zniesławić oskarżycielkę „wobec tego organu samorządu terytorialnego, który w okresie zatrudnienia oskarżycielki był podmiotem właściwym do wykonywania wobec niej czynności pracodawcy”, albowiem „otrzymał od oskarżonej katalog zarzutów przeciwko oskarżycielce, które zdyskredytowały ją jako dyrektora placówki”. Według A. S. oczywistym jest, że oskarżona chciała podważyć zaufanie jakim oskarżycielka cieszyła się ze strony organu zarządzającego gminy przez wiele lat, a także akceptowała ryzyko dotarcia treści pisma do szerszego kręgu odbiorców, aniżeli wyłącznie Burmistrz i bez wahania podała w piśmie zdarzenia, które nie miały miejsca, jedynie w celu jej zaszkodzenia.

Po zwolnieniu z funkcji dyrektora Ż. M. (...) w S. oskarżycielka prywatna wracała się do radnych Miasta i Gminy S. z prośbą, aby przyjrzeli się sprawie jej zwolnienia z pracy wskazując przy tym, że w Sądzie Rejonowym Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu złożyła pozew o przywrócenie do przywrócenie do pracy, a do Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu wniosła prywatny akt oskarżenia o zniesławienie przeciwko pracownicy żłobka – „córce Komendanta OSP w S.”.

wyjaśnienia oskarżonej K. K. (3) – k. 109v – 111v,

zeznania świadków:

- A. S. – k. 111v – 114,

- częściowo M. P. (1) – k. 127v – 128v,

- częściowo E. B. – k. 128v – 129,

- M. M. – k. 129v,

- U. B. – k. 131v – 132v,

- M. G. – k. 132v – 133,

- częściowo E. G. (1) – k. 133 – 133v,

- A. O. – k. 133v – 134,

- T. Z. – k. 141v – 143,

- D. Z. – k. 245v – 246v,

Dokumenty:

- prywatny akt oskarżenia – k. 1 – 16,

- umowa o pracę A. S. z dnia 30 sierpnia 2017 roku – k. 19,

- Rejestr żłobków i klubów dziecięcych – k. 20,

- dane z wypisu w rejestrze REGON – k. 21,

- świadectwo pracy A. S. – k. 22 – 23,

- zawiadomienie o zamiarze wszczęcia kontroli – k. 24,

- pismo K. K. (1) z dnia 15 listopada 2022 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 25 – 27, 107 – 108,

- pismo Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 21 listopada 2022 roku – k. 28,

- pismo A. S. z dnia 22 listopada 2022 roku – k. 29 – 30,

- pismo K. K. (1) z dnia 9 stycznia 2023 roku – k. 31 – 32,

- pismo Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 27 lutego 2023 roku – k. 46 – 47,

- kopia protokołu kontroli Ż. M. (...) w S. – k. 49 – 56, 145 – 243,

- e – mail A. S. do radnych Miasta i Gminy S. z dnia 27 marca 2023 roku – k. 140,

K. K. (1)

Oskarżona nie była karana sądownie za przestępstwa.

Dokumenty:

- informacja z K. dot. K. K. (1) – k. 103

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

K. K. (1)

Czyn wskazany w pkt. I części rozstrzyga-jącej wyroku

W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym nie znalazło potwierdzenia stanowisko oskarżycielki prywatnej jakoby oskarżona K. K. (1) swoim działaniem dopuściła się zniesławienia jej osoby.

Dokumenty wskazane w punkcie 1.1.1. uzasadnienia

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się

do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.1.

wyjaśnienia oskarżonej K. K. (1)

Sąd Rejonowy w całości dał wiarę twierdzeniom oskarżonej K. K. (1), szczególnie, iż znalazły one swoje odzwierciedlenie w treści dokumentacji przedłożonej przez oskarżycielkę prywatną. W pierwszej kolejności podsądna powtórzyła przebieg zdarzenia z dnia 14 listopada 2022 roku, akcentując, że o sytuacji z telefonem pracownika do rodziców dziecka w sprawie pieluch oraz z przymusowym podaniem płynów innemu dziecku dowiedziała się z przekazu jednego z pracowników żłobka. Dalej oskarżona przytoczyła swoją rozmowę z koordynator U. B. oraz konfrontację do jakiej została przymuszona z innymi pracownikami, a treść jej depozycji również odpowiadała treści pisma z dnia 15 listopada 2022 roku. K. K. (1) podkreśliła, że cała sytuacja była dla niej dużym obciążeniem i dlatego zdecydowała się na sformułowanie pisma zarówno do dyrekcji Ż., w którym pracowała, jak i do jednostki nadrzędnej. Podsądna stanowczo akcentowała, że podczas gdy przebywała na zwolnieniu lekarskim dochodziły do niej kolejne informacje dotyczące jej zwolnienia lekarskiego oraz sugestie dlaczego została przesunięta na inny oddział, na którym pracowały osoby, z którymi pozostawała ona w konflikcie. Oskarżona kategorycznie i szczerze zaznaczyła, że ze strony dyrekcji żłobka nie było żadnego kontaktu i dlatego sformułowała ona swoje pismo z dnia 9 stycznia 2023 roku. Podsądna zaznaczyła, że pismo, w którym miała pomówić oskarżycielkę prywatną nie zawierało obraźliwych sformułowań, lecz było formą prośby o wsparcie i pytania do Burmistrza.

K. K. (1) syntetycznie przedstawiła dalej przebieg konfliktu z innymi pracownicami oraz powody złożenia przez siebie wypowiedzenia, a Sąd nie znalazł powodów do odmówienia wiary tym twierdzeniom. Jednocześnie oskarżona stanowczo stwierdziła, że powodem rozwiązania stosunku pracy przez Burmistrza Miasta i Gminy S. z oskarżycielką prywatną były wyniki kontrolki w żłobku i stwierdzone nieprawidłowości czemu Sąd Rejonowy również dał wiarę.

Podsądna logicznie wskazała, że zdecydowała się na pismo z dnia 9 stycznia 2023 roku wyłącznie na skutek postawy samej oskarżycielki prywatnej, która w żadnej formie nie odpowiedziała na jej pismo z dnia 15 listopada 2022 roku. Jednocześnie oskarżona utrzymywała, że wszystkie zawarte przez nią informacje znajdujące się w piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku były przez nią zasłyszane, co również wynika z treści przedmiotowego pisma.

K. K. (1) wyjaśniła powody swojego odejścia ze stanowiska osoby kierującej oddziałem wskazując na brak narzędzi do skutecznego realizowania powierzonych jej kompetencji.

Oskarżona stanowczo wskazała, że poza sporządzonymi przez siebie pismami w żaden sposób nie nagłaśniała całej sytuacji w odróżnieniu od A. S., która o swoich sporach z Urzędem informowała szeroko w Internecie.

Dokonując analizy całokształtu wyjaśnień oskarżonej skład orzekający nie dopatrzył się w nich symptomów pozwalających na odmówienie im prawdziwości, szczególnie że w pełnym zakresie znalazły one swoje odzwierciedlenie w dokumentacji zgromadzonej w sprawie, a nadto były spójne, logiczne i konsekwentne.

1.1.

zeznania oskarżycieli prywatnej A. S.

Sąd również nie znalazł powodów do odmówienia prawdziwości relacji A. S., która potwierdziła zaistnienie zdarzeń wskazanych w pismach załączonych do prywatnego aktu oskarżenia. Oskarżycielka prywatna zdarzenia rozpatrywane na kanwie niniejszego postępowania oceniała jednak odmiennie od oskarżonej, do czego miała prawo i nie wpływało to w żaden sposób na jej wiarygodność. Pokrzywdzona przedstawiła jak z jej perspektywy wyglądała rozmowa pracownika żłobka z rodzicem na temat brakujących pieluch oraz próby podania dziecku napoju „na siłę”, przy czym w tym zakresie zeznania oskarżonej i oskarżycielki prywatnej były całkowicie rozbieżne, niemniej jednak brak jest podstaw do odmówienia prawdziwości którejkolwiek z nich w sytuacji odmiennej oceny danego zdarzenia i powzięcia informacji o jego przebiegu z relacji osób trzecich.

A. S. spójnie zrelacjonowała swoją znajomość i współpracę z K. K. (1), w tym zaznaczyła, że pozytywnie oceniała pracę podsądnej.

Oskarżycielka prywatna zaprzeczyła prawdziwości informacji znajdujących się w piśmie oskarżonej z dnia 9 stycznia 2023 roku, a Sąd nie znalazł powodów do negowania jej depozycji w tym zakresie. Podkreślenia jednak wymaga, że K. K. (1) w piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku wskazywała, że informacje, które przedstawia pochodzą ze słyszenia, albowiem od dnia 15 listopada 2022 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, a oskarżyciela prywatna w żadne sposób się z nią nie skontaktowała.

A. S. szczerze przedstawiła swój punkt widzenia na zarzuty sformułowane wobec niej przez oskarżoną w piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku wskazując, że się z nimi nie zgadza, przy czym potwierdziła słowa K. K. (1), iż na jej pismo z dnia 15 listopada 2022 roku odpisała wyłącznie do Burmistrza Miasta i Gminy S., natomiast na pismo z dnia 9 stycznia 2023 roku nie odpisała w ogóle. Oskarżycielka prywatna przyznała, że o przeniesieniu na inny oddział oskarżona musiała dowiedzieć się od innych pracownic i źle zrozumiała intencje nią kierujące, niemniej jednak potwierdziła, ,że nie informowała K. K. (1) o tym przeniesieniu.

Istotne w zakresie poczynienia ustaleń w kwestii wiarygodności pozostałych przesłuchanych w sprawie osobowych źródeł dowodowych miały prawdziwe zeznania oskarżycielki prywatnej, w których stanowczo wskazała, że od zastępcy Burmistrza T. Z. uzyskała informacje, że kontrola w żłobku nie jest w żaden sposób związana z pismami formułowanymi przez K. K. (1).

Pokrzywdzona szczerze przyznała również, że przyczyną jej zwolnienia były wyniki kontroli w żłobku i brak jest danych pozwalających na stwierdzenie, że to pisma K. K. (1) stanowiły asumpt dla Burmistrza Miasta i Gminy S. do rozwiązania z A. S. stosunku pracy bez wypowiedzenia. Niemniej jednak utrzymywała, że z treścią pisma oskarżonej z dnia 9 stycznia 2023 roku zapoznało się przynajmniej 7 osób.

Sąd Rejonowy dokonując analizy zeznań oskarżycielki prywatnej również nie znalazł powodów do kwestionowania ich prawdziwości, albowiem co do faktów były one zbieżne z relacją oskarżonej. Obie kobiety różniły się wyłącznie w ocenie konkretnych zdarzeń, niemniej jednak rzucający się w oczy jest ewidentny brak komunikacji pomiędzy nimi i brak rzetelnego wyjaśnienia powstałych nieporozumień, a także zasięganie opinii i ocen od innych osób, co doprowadziło w rzeczywistości do wypaczenia pewnych zdarzeń i eskalowania konfliktu.

1.1.

częściowo zeznania:

- M. P. (1),

- E. B.

Sąd dał wiarę wskazanym świadkom jedynie w części w jakiej ich relacja była zbieżna z materiałem dowodowym zebranym w toku niniejszego postępowania, których stanowił podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Tym samym Sąd w całości dał wiarę świadkom jedynie w części w jakiej przyznały, że w ich miejscu pracy miały miejsce syt6uacje konfliktowe pomiędzy nimi i oskarżoną, a podsądna sformułowała dwa pisma z dnia 15 listopada 2022 roku i z dnia 9 stycznia 2023 roku, w których padały oskarżenia również pod adresem ich pracy.

Zasadniczo Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania depozycji świadków w części w jakiej zaprzeczyły, że dyrektorka żłobka udzielała pracownikom jakichkolwiek informacji na temat stanu zdrowia oskarżonej oraz że nie dostrzegały żadnych działań mobbingowych ze strony oskarżycielki prywatnej, albowiem ich twierdzenia w tym zakresie korelowały z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami.

Twierdzenia świadków na okoliczność samego przeprowadzenia kontroli w Ż. (...) (...) w S. również miała charakter bezsporny.

1.1.

zeznania:

- M. M.,

- M. G.,

- A. O.

Zeznania świadków były wyważone, dokładne i korespondowały w całości z materiałem dowodowym stanowiącym podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, a tym samym Sąd dał im wiarę w całości. Świadkowie dokładnie przedstawili jak wyglądał powrót oskarżonej po zwolnieniu lekarskim w dniu 14 listopada 2022 roku oraz jak wyglądała wówczas konfrontacja pomiędzy K. K. (1) i zastępującymi ją wówczas pracownicami żłobka.

Pracownice żłobka przedstawiły również swoje spostrzeżenia na temat kontroli w Ż. (...) (...) w S., a ich twierdzenia miały bardzo istotne znaczenie w kontekście oceny wiarygodności świadków M. P. (1) i E. B., albowiem M. M., A. O. i M. G. stanowczo zeznały, że od T. Z. uzyskały informację, że kontrola, która się odbyła w żłobku nie była skutkiem pism, które wystosowała K. K. (1) do gminy, co potwierdza jednocześnie depozycje A. S. i U. B. na tą okoliczność.

Świadkowie szczerze przyznały również, iż nie dostrzegły u oskarżycielki prywatnej żadnych działań mogących nosić znamiona mobbingu, a także nie zauważyły aby przekazywała pracownikom żłobka informacje o stanie zdrowia bądź o zwolnieniu lekarskim oskarżonej, a twierdzeniom tym Sąd również w całości dał wiarę.

Brak było również powodów do negowania treści zeznań świadków na okoliczność postępowania w sytuacji braku pieluch bądź podawania dziecku wody do picia.

1.1.

zeznania U. B.

Sąd w pełnym zakresie dał wiarę zeznaniom U. B., która nie kryła, że sytuacja w pracy pomiędzy nią a K. K. (1) i A. S. była trudna, niemniej jednak jej relacja była spokojna i wyważona. Świadek w swoich zeznaniach ograniczyła się wyłącznie do podania faktów związanych ze zdarzeniami z dnia 14 listopada 2022 roku i pismami kierowanymi następnie przez oskarżoną do żłobka oraz miejskiego urzędu. Świadek zobrazowała również sytuacje, które stały się zarzewiem konfliktu w placówce, a jej relacja znalazła pełne potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji oraz zeznaniach osobowych źródeł dowodowych, które stanowiły podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. U. B. potwierdziła nadto, że Burmistrz na jednym ze spotkań poinformował pracowników żłobka, że odsunięcie dyrektorki od obowiązków nie jest konsekwencją pism złożonych przez K. K. (1).

U. B. zanegowała również, by oskarżycielka prywatna udostępniała komukolwiek informacje o stanie zdrowia oskarżonej bądź my z jej strony dostrzegalne były zachowania mogące nosić znamiona mobbingu.

Świadek nie negowała natomiast, że pokazała pierwsze z pism kierowanych przez oskarżoną do Urzędu Miasta w S. M. P. (1), albowiem opisana była w nim sytuacja, która jej bezpośrednio dotyczyła.

Sąd nie miał też wątpliwości w zakresie prawdziwości depozycji świadka odnoszących się do przebiegu swojego zatrudniania oraz zatrudnienia podsądnej w żłobku, a także faktu, iż dyrektorka była zadowolona z pracy K. K. (1). Bezsporne były także słowa świadka odnoszące się do przebiegu kontroli w żłobku i jej konsekwencji dla poszczególnych pracowników.

1.1.

częściowo zeznania E. G. (1)

Sąd obdarzyły przymiotem wiarygodności zeznania świadka jedynie w części, tj. w zakresie w jakim zanegowała, aby oskarżycielka prywatna pracując w żłobku dopuszczała się wobec K. K. (1) zachowań o charakterze mobbingu bądź udzielała innym pracownikom informacji na temat stanu jej zdrowia lub zwolnienia lekarskiego. Twierdzenia te były bowiem w pełni zbieżne z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci zeznań świadków, którzy identycznie opisywali wskazaną okoliczność.

1.1.

zeznania świadków:

- T. Z.,

- D. Z.

Dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie bardzo istotne znaczenie miały zeznania T. Z. oraz D. Z., którzy nadzorowali (T. Z.) i prowadzili (D. Z.) kontrolę w Ż. (...) (...) w S., w tym przede wszystkim przedstawili powody kontroli oraz jej przebieg i wyniki, a także stwierdzone nieprawidłowości, które stanowiły powód zawieszenia oskarżycielki prywatnej w czynnościach, a następnie jej dyscyplinarne zwolnienie. Świadkowie kategorycznie stwierdzili, że pisma sformułowane przez K. K. (1) nie miały żadnego znaczenia dla przeprowadzonej kontroli, a także zaznaczyli, iż nie miały one wydźwięku negatywnego dla oskarżycieli prywatnej. D. Z. podkreśliła wręcz, że zarzuty oskarżonej zawarte we wskazanych pismach kierowane były przede wszystkim wobec U. B., a nie pokrzywdzonej.

Świadek stanowczo zaznaczył również, że z pismami skierowanymi do urzędu przez K. K. (1) mogli zapoznać się wyłącznie pracownicy Wydziału (...) pani kierownik, zastępca i inspektor, który miał w zakresie obowiązków nadzór nad żłobkiem.

Mając na względzie, że wszelka wiedza w niniejszej sprawie wynikała wyłącznie z pełnionych przez świadka obowiązków zawodowych i nie był on w żaden sposób związanych z którąkolwiek ze stron procesu Sąd uznał, iż treść jego depozycji ma charakter całkowicie bezstronny.

1.1.1.

1.1.2.

dokumenty wskazane w punkcie 1.1.1. uzasadnienia

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił także zebrane w sprawie, a ujawnione na rozprawie dokumenty. Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani prawdziwości informacji w nich zawartych, a i Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować je z urzędu.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

1.2.1.

częściowo zeznania:

- M. P. (1),

- E. B.

Sąd Rejonowy w znacznej mierze odmówił prawdziwości relacjom przedstawionym przez świadków, które były silnie skonfliktowane z oskarżoną, albowiem ich relacja miała w przeważającej części charakter instrumentalny i nacechowany osobistą niechęcią do podsądnej.

Zarówno M. P. (1) jak i E. B. koncentrowały się na pozytywnych cechach oskarżycielki prywatnej akcentując, że oskarżona starała się deprecjonować jakość ich pracy i formułowała w tym zakresie nieprawdziwe zastrzeżenia w stosunku do nich.

Sąd nie miał również wątpliwości, że wskazani świadkowie umówili się na składanie zeznań o określonej treści, które w swoim wydźwięku miały być niekorzystne dla K. K. (1). Zarówno M. P. (1) jak i E. B. wskazały bowiem, że w formułowanych przez siebie pismach oskarżona wskazywała na zdarzenie związane ze zdjęciem dziecku bransoletki, która miała być bardzo mocno zawiązana, gdy tymczasem taki zarzut się w nich nie pojawił. Zbieżność nieprawdziwej relacji obu kobiet w omawianym zakresie implikuje konieczność uznania przez Sąd, że porozumiały się one ze sobą przed rozprawą co negatywnie rzutuje na ocenę ich prawdomówności.

M. P. (2) kluczyła również w swoich zeznaniach w części w jakiej starała się przybliżyć treść pism, w których oskarżona miała zniesławić A. S.. Świadek z jednej strony nie potrafiła wskazać dokładnie co się w tych pismach znajdowało rzucając ogólnikami jak „mobbing” czy „oskarżenie o niewłaściwe zajmowanie się dziećmi”, niemniej jednak w jej ocenie treść pisma miała charakter „poniżający”. Sąd Rejonowy nie dał wiary M. P. (1) we wskazanej części uznając, że świadek instrumentalnie stara się wytworzyć sytuację procesową korzystną dla oskarżycielki prywatnej oraz niekorzystną dla oskarżonej, albowiem nie lubi ona K. K. (1), z którą pozostaje w oczywistym konflikcie.

Oboje świadków zgodnie stwierdziło również, że T. Z. powiedział pracownikom żłobka, że kontrola w placówce odbyła się na skutek pism formułowanych przez K. K. (1), co było oczywistą nieprawdą. Zeznaniom tym zaprzeczyły bowiem zarówno oskarżycielka prywatna, jak i świadkowie M. M., M. G., A. O. i U. B., a przede wszystkim T. Z. wskazujące, iż kontrola z (...) nie miała żadnego związku z przedmiotowymi pismami. W ocenie składu orzekającego oczywista nieprawdziwość zeznań wskazanych świadków każe z bardzo dużą rezerwą podchodzić do składanych przez nich depozycji i pozwala dać im wiarę jedynie w części w jakiej zeznania te znajdują swoje potwierdzenie w innych dowodach.

1.2.1.

częściowo zeznania E. G. (2)

Sąd Rejonowy odmówił wiary zeznaniom E. G. (2) wyłącznie w części w jakiej twierdziła, iż zastępca Burmistrza Miasta i Gminy S. na spotkaniu z pracownikami żłobka oświadczył, że kontrola w placówce jest następstwem pism złożonych przez K. K. (1). Twierdzenia świadka w przedmiotowym zakresie pozostawały w oczywistej sprzeczności z treścią wiarygodnych zeznań A. S., M. G., A. O., M. M. i U. B., a przede wszystkim T. Z. i dlatego należało uznać je za niewiarygodne w tejże części.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

1.6.  Uniewinnienie

I

K. K. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

art. 414 § § 1 k.p.k. „w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny”.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazuje, że prywatnym aktem oskarżenia wniesionym w niniejszej sprawie A. S. oskarżyła K. K. (1) o to, że w dniu 9 stycznia 2023 roku w S. w piśmie przesłanym do Urzędu Miasta i Gminy S. adresowanym do Burmistrza Miasta i Gminy S. pomówiła A. S. o:

- naruszenie poufności prawnie chronionych informacji osobowych dotyczących okoliczności związanych ze stanem zdrowia lub zwolnieniem lekarskim oskarżonej, mające polegać na pozyskaniu bez podstawy prawnej szczegółowych danych o podstawach zwolnienia lekarskiego oskarżonej i następnie podaniu ich do powszechnej wiadomości pracowników zakładu pracy,

- podejmowanie działań mobbingowych wobec oskarżonej, a w tym o działania mające na celu wykluczenie oskarżonej z grona pracowników zakładu pracy poprzez budowanie niekorzystnej atmosfery wokół niej, czy kształtowanie nieprawdziwego jej obrazu wśród współpracowników oraz nieuzasadnione przenoszenie oskarżonej pomiędzy strukturami organizacyjnymi zakładu pracy, w szczególności w celu doprowadzenia do konfrontacji oskarżonej z innymi pracownikami niechętnymi wobec niej,

- nieumiejętne zarządzanie podległą placówką, w szczególności poprzez wywoływanie wewnętrznych konfliktów oraz dokonywanie zmian w zakresie miejsca wykonywania pracy przez poszczególnych pracowników w celu szykany lub wywołania innych dolegliwości po ich stronie,

a zatem o takie postępowanie lub właściwości które poniżyły oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej oraz naraziły ją na utratę zaufania potrzebnego dla zajmowanego stanowiska i wykonywanego zawodu,

tj. o przestępstwo z art. 212§1 k.k.

Na wstępie przypomnieć należy, iż w art. 212 § 1 k.k. penalizowane pozostaje zachowanie tego, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

Przestępstwo stypizowane w art. 212 k.k., określane jest w literaturze i orzecznictwie jako pomówienie bądź zniesławienie. Od strony przedmiotowej zachowanie sprawcy tego występku polega na pomawianiu, zatem przestępstwo to może być popełnione wyłącznie przez działanie. Pomawiać to bezpodstawnie zarzucić, niesłusznie przypisać coś komuś, posądzić, oskarżyć kogoś o coś (zob. Stanisław Dubisz (red.), Uniwersalny słownik języka polskiego, t. 3, Warszawa 2003, s. 338). Z określeń "zarzucić", "posądzić", "oskarżyć" jednoznacznie wynika, że sprawca przypisuje pomawianemu coś negatywnie ocenianego, co w konsekwencji może doprowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub może narazić go na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie budzi przy tym jakichkolwiek wątpliwości, iż pomawianie musi przybrać postać przekazania odpowiednich wiadomości komuś innemu (jednej osobie, konkretnej grupie osób, nieokreślonej liczbie niezindywidualizowanych osób), co też może nastąpić w dowolnej formie. Wiadomości przekazywane przez pomawiającego muszą być jednak takimi, które mogą spowodować zniesławienie. Pomawianie odnosić się wszak ma do tego rodzaju postępowania lub właściwości ww. podmiotów pomawianych, które może poniżyć je w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Podkreślić należy jednakże, iż o zniesławiającym charakterze wiadomości nie decyduje subiektywne odczucie pokrzywdzonego, lecz ocena obiektywna, tj. stwierdzenie, czy w odczuciu społecznym jest to zniesławienie (zob. Michał Kalitowski [w:] Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, red. Marian Filar, Warszawa 2016, art. 212; LEX).

Komentatorzy zgodnie przyjmują, iż indywidualnym przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest zatem cześć człowieka. Jak podniósł z kolei Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 2015 roku, sygn. V KK 301/14, LEX nr 1663833, „przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego zawodu. Wartość w postaci omówionego przedmiotu ochrony pozostawać oczywiście powinna w równowadze z koniecznością ochrony innych wartości, to jest prawa do swobody wypowiedzi, prawa do krytyki oraz możliwości działania różnych organów, których zadaniem jest między innymi ocena przydatności do wykonywania zawodu w postaci weryfikacji kompetencji i zdolności oraz ocena kwalifikacji etycznych niezbędnych do zajmowania określonych stanowisk, wykonywania różnych zawodów lub prowadzenia określonego rodzaju działalności (…). Prawo do "krytyki" nie może być utożsamiane z prawem do "zniesławiania", a krytyczne oceny powinny być wyrażane w odpowiedniej formie, zwłaszcza gdy nie są wyrażane w sposób spontaniczny lub w toku szybkiej wymiany słów, a w sposób zaplanowany i przemyślany. Tak bowiem, jak każdy człowiek ma prawo do wolności wyrażania opinii, tak również każdy człowiek ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, a prawo do wolności wyrażania opinii zasadnie może podlegać ograniczeniom ze względu m.in. na ochronę dobrego imienia i praw innych osób.”(zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2017 roku, III KK 477/16, LEX nr 2307112 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2022 roku, I DI 10/22, LEX nr 3357999).

W komentarzach i orzecznictwie wyraźnie przy tym wskazuje się, iż odpowiedzialności karnej za zniesławienie nie uzasadnia pomawianie w ramach tzw. dozwolonej krytyki, choćby była ona surowa i negatywna. Poza zakresem normowania omawianego przepisu są także wypowiedzi dokonywane w ramach przysługujących jednostce uprawnień (np. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa), bądź też związane z wykonywaniem obowiązków prawnych (zob. Joanna Długosz –Jóźwiak (w:) M. Królikowski, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz do artykułów 117–221. Tom I. Wyd. 5, Warszawa 2023 oraz Por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2002 roku, V KKN 435/00, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 5).

Komentowane przestępstwo należy do kategorii przestępstw umyślnych, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Umyślnością muszą być objęte wszystkie znamiona zniesławienia, a więc zarówno to, że działanie stanowi rozpowszechnianie karalnego pomówienia, jak i to, że treść jego może poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania, potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Sprawca przestępstwa z art. 212 k.k. musi mieć świadomość, że jego wypowiedź zawiera w swej treści zarzuty zniesławiające pod adresem innej osoby, grupy osób, instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Winien działać z zamiarem zniesławienia, zdając sobie sprawę z tego, że podniesienie lub rozgłaszanie zarzutów może narazić podmiot, którego ta wypowiedź dotyczy na poniżenie w opinii publicznej lub utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Zniesławienie nie jest przestępstwem celowym. Chęć poniżenia pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narażenie go na utratę zaufania, potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, może być celem zachowania sprawcy, ale nie musi nim być (zob. R.A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz. Wyd. 6, Warszawa 2023; Legalis).

W ocenie Sądu żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazywał na sprawstwo i winę oskarżonej co do zarzuconego jej czynu z art. 212 § 1 k.k. W pierwszej kolejności skład orzekający wskazuje, że oskarżycielka prywatna nie wykazała w najmniejszym stopniu, by oskarżonej towarzyszył, w którymkolwiek momencie formułowania pisma z dnia 9 stycznia 2023 roku zamiar poniżenia jej w opinii publicznej lub narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż strony przedmiotowego procesu nie kwestionował, że po powrocie oskarżonej w dniu 14 listopada 2022 roku ze zwolnienia lekarskiego doszło do sytuacji konfliktowej pomiędzy M. P. (1) i E. B., a K. K. (1) zakończonej konfrontacją, w trakcie której podsądna czuła się niekomfortowo i niezręcznie. Następnego dnia K. K. (1) udała się na kolejne zwolnieniem lekarskie, z którego finalnie już do pracy nie wróciła i jednocześnie sformułowała do oskarżycielki prywatnej, a także do wiadomości Burmistrza Miasta i Gminy S. pismo, w którym przedstawiła swoje zastrzeżenia i wnosiła o interwencję w swojej sprawie. A. S. pomimo tego, że ustosunkowała się do wskazanego pisma i przesłała odpowiedź do Urzędu Miasta i Gminy S., to nie udzieliła żadnej odpowiedzi K. K. (1), która poczuła, że jej problem został zbagatelizowany. Jednocześnie w międzyczasie rozpoczęła się planowana kontrola w Ż. (...) (...)w S., która wykazała szereg nieprawidłowości, a A. S. swoim działaniem usiłowała wpłynąć na wyniki kontroli, co doprowadziło do jej zawieszenia w czynnościach dyrektora. Następnie w dniu 9 stycznia 2023 roku oskarżona sformułowała kolejne pismo skierowane do Burmistrza Miasta i Gminy S., w którym wskazywała na dochodzące ją wiadomości na temat możliwego ujawnienia przez dyrekcję żłobka przyczyn jej nieobecności, a także wskazała, że nie rozumie przyczyn swojego przeniesienia i postawiła otwarte pytanie, że w odpowiedzi na swoje wcześniejsze pismo, w którym jest mowa o zachowaniach noszących w jej ocenie znamiona mobbingu, o naznaczaniu pracownika na tle placówki, A. S. po raz kolejny naznaczyła ją za karę z niewiadomej przyczyny. Wątpliwości podsądnej wzbudziło bowiem przeniesienie jej z dotychczasowego oddziału (...) w żłobku do innego oddziału, co miało wprawdzie związek z długim okresem nieobecności oskarżonej w pracy, lecz również tym razem oskarżycielka prywatna nie poinformowała K. K. (1) o powodach swojej decyzji, co oskarżona odebrała jako szykanę.

Już z powyższego zdaniem Sądu ewidentnie wynika, że oskarżycielka prywatna całkowicie zaniedbała komunikację ze swoją podwładną podejmując decyzje w stosunku do niej bez jakiegokolwiek poinformowania jej o nich. Tym samym niewątpliwie motywacją wstąpienia przez oskarżoną z pismem z dnia 9 stycznia 2023 roku do Burmistrza Miasta i Gminy S., jako organu zarządzającego jednostki samorządu terytorialnego będącej organizatorem placówki, w której zatrudniona pozostawała A. S. (a tym samym wykonującego względem oskarżycielki prywatnej na podstawie art. 3 1 § 1 kodeksu pracy czynności przynależne dla pracodawcy) było wyłącznie poszukiwanie u tego organu wsparcia i pomocy w normalizacji stosunków służbowych panujących pomiędzy stronami. Tym samym, nie sposób podzielić twierdzeń prezentowanych przez A. S., jakoby oskarżona podała w piśmie zdarzenia, które nie miały miejsca i to jedynie w celu zaszkodzenia oskarżycielce. W treści wskazanej korespondencji oskarżona wyraźnie wskazała, iż oskarżycielka nie nawiązała z nią jakiegokolwiek kontaktu w związku z uprzednio skierowanym do niej pismem, co A. S. potwierdziła w toku procesu, zaś brak wyjaśnienia sprawy pomiędzy stronami, pozostaje dla oskarżonej uciążliwy z uwagi na padające wobec niej pytania innych pracowników o to co zrobiła skoro została przeniesiona, szczególnie że oskarżycielka prywatna nie wyjaśniła powodów swojego działania w tym zakresie (tj. dokonania przeniesienia wyłącznie „na papierze” w celu zapewnienia równomiernej opieki dzieciom w obu oddziałach żłobka). W tym też względzie nie można zatem czynić oskarżonej zarzutu o pomawianie oskarżycielki prywatnej m.in. o działania o charakterze mobbingowym dotyczących jej samej, czy, jak wskazano również w zarzucie: „o nieumiejętne zarządzanie podległą placówką, w szczególności poprzez wywoływanie wewnętrznych konfliktów oraz dokonywanie zmian w zakresie miejsca wykonywania pracy przez poszczególnych pracowników w celu szykany lub wywołania innych dolegliwości, skoro w analizowanym piśmie oskarżona twierdzenia tego rodzaju odnosi wyłącznie do konkretnych zdarzeń bezpośrednio jej dotyczących, podkreślając przy tym wyraźnie swoje subiektywne w tym zakresie odczucia, tj. formułując w konsekwencji w tym względzie wyłącznie oceny (na co jednoznacznie wskazuje używanie przez oskarżoną sformułowań typu: „w mojej ocenie”czy „odnoszę wrażenie).

Nieprawdziwe natomiast były twierdzenia A. S., w których twierdziła, że konsekwencją pisma oskarżonej z dnia 9 stycznia 2023 roku było rozwiązanie z nią stosunku pracy przez Burmistrza Miasta i Gminy S. bez wypowiedzenia. Jak wskazywali stanowczo świadkowie T. Z. i D. Z. przyczyną zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych, a następnie dyscyplinarne zwolnienie A. S. z funkcji dyrektora żłobka były nieprawidłowości stwierdzone podczas przeprowadzonej kontroli, w tym m.in. w zakresie kontroli obiektów użytkowych (placu zabaw), zasad wynagradzania pracowników, braku kwalifikacji pracowników do pełnienia obowiązków związanych z pracą z dziećmi do lat 3 (w tym zakresie zastrzeżenia były do córki oskarżycielki prywatnej, która nie posiadała niezbędnych kwalifikacji do pracy w żłobku, a informacje A. S. w tym zakresie były sprzeczne gdyż, raz informowała, że córka nie jest już zatrudniona, a raz, że jest na umowę na czas określony, natomiast dokumenty, które były w żłobku wskazywały, że córka dyrektorki jest nadal zatrudniona, a oskarżycielka prywatna, próbowała fałszować dokumentację płac poprzez zakrycie nazwiska córki), braku obowiązywania w placówce (...) Ochrony (...), braku Polityki bezpieczeństwa informacji zgodnej z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2012 roku w sprawie Krajowych Ram Interoperacyjności, minimalnych wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej oraz minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych, w zakresie prowadzenia akt osobowych pracowników. Nadto podczas kontroli A. S. próbowała wpłynąć na kontrolujących, aby wyniki były pozytywne i pewne fakty nie znalazły się w protokole.

W ocenie Sądu Rejonowego stylistyka wypowiedzi oskarżonej w piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku, a przede wszystkim całościowy kontekst sytuacyjny skierowania go do dokonującego wówczas w stosunku do A. S. za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy – burmistrza (tj. jedynego podmiotu, w stosunku do którego oskarżycielka prywatna faktycznie pozostawała w podległości służbowej i który tym samym dysponował wszelkimi instrumentami umożliwiającymi jej dyscyplinowanie oraz zainterweniowanie w sprawie oskarżonej) wykluczają stwierdzenie, iż działanie oskarżonej miało na celu jedynie zaszkodzenie oskarżycielce, tj. by stanowiło wyłącznie bezprawne pomówienie i to o takie postępowanie lub właściwości, które mogły poniżyć oskarżycielkę w opinii publicznej lub narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla dalszego sprawowania stanowiska oraz wykonywania zawodu. Oskarżona, o ile w swym piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku prezentując stan i okoliczności dotyczący jej sprawy – tj. napięć w relacjach pomiędzy nią a oskarżycielką jako przełożoną, faktycznie posłużyła się dla przedstawienia określonych okoliczności sprawy swoistymi skrótami myślowymi – tj. nie relacjonując przebiegu opisywanych okoliczności w sposób całkowicie logiczny i precyzyjny, formułowała jednakże wyraźne wypowiedzi o charakterze ocennym, które bez cienia wątpliwości stanowiły realizację przysługującego jej prawa do swobody wypowiedzi powiązanego w tym zakresie niewątpliwie z przysługującym oskarżonej konstytucyjnym prawem do ochrony zdrowia, w tym również powiązanym z nim – przysługującym jej jako pracownikowi prawem domagania się bezpiecznych warunków pracy. W tym zakresie wskazać należy, iż zgodnie z art. 94 ³§1 kodeksu pracy, to właśnie pracodawca obowiązany jest przeciwdziałać mobbingowi. Skoro w przedmiotowej sprawie pracodawcą oskarżonej formalnie pozostawała jednostka organizacyjna gminy, za którą czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w stosunku do oskarżonej dokonywała z pewnością oskarżycielka prywatna będąca przełożoną oskarżonej w ramach struktury organizacyjnej ww. żłobka, to w przypadku, gdy zastrzeżenia oskarżonej w kwestii ewentualnego mobbingu dotyczyły właśnie jej osoby, wyłącznie właściwym podmiotem, władnym do dokonywania z kolei względem samej oskarżycielki czynności przynależnych pracodawcy pozostawał ostatecznie Burmistrz jak organ zarządzający tą jednostką (zgodnie z wspomnianym powyżej art. 31 k.p.). Oskarżona wykorzystała drogę służbową do zwrócenia uwagi na sytuacje występujące w miejscu pracy. Pismo nie zawierało żadnych wulgaryzmów czy słów obraźliwych.

Tym samym, opisane działania oskarżonej, która w piśmie z dnia 9 stycznia 2023 roku zwracała się do Burmistrza jako de facto przełożonego oskarżycielki prywatnej w związku z bliżej niedookreślonymi działaniami oskarżycielki, które jednak w ocenie oskarżonej nosiły znamiona mobbingu, niewątpliwie stanowiło realizację przysługujących oskarżonej uprawnień pracowniczych, a tym samym jako działanie w pełni legalne, winno zasługiwać na ochronę również na gruncie prawa karnego. W ocenie Sądu w przedmiotowym piśmie oskarżona w żadnej mierze nie przekroczyła wszak granic, które określić można by jako nieuprawnione pomawianie oskarżycielki o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska lub zawodu. Zakreślony przez K. K. (1) przedmiotowym piśmie opis sytuacyjny dokonany został wyłącznie celem dochodzenia swych racji przez oskarżoną, a przyjęcie w kontekście powyższych wywodów odmiennego stanowiska pozbawiałoby oskarżoną jako pracownika faktycznej ochrony pracodawcy przed działaniami lub zachowaniem innych jego pracowników o charakterze stricte niedozwolonym.

W tym też zakresie stwierdzić zatem należało, iż analizowane powyżej pismo oskarżonej z dnia 9 stycznia 2023 roku nie mogło wyczerpywać znamion występku zniesławienia. Stanowiło ono jedynie zawiadomienie skierowane do właściwego organu i dokonane w celu zbadania przez ten organ kwestii w nim podniesionych w zakresie uzasadnionego poczucia oskarżonej co do stosowania względem niej działań mogących stanowić przejaw mobbingu.

W ocenie Sądu nie sposób również uznać, by pismo z dnia 9 stycznia 2023 roku mogło poniżyć oskarżycielkę prywatną w opinii publicznej, albowiem K. K. (1) formułując je zachowała ścisłą drogę służbową kierując je bezpośrednio do Burmistrza Miasta i Gminy S.. Sąd nie neguje, że pracownicy wyznaczeni do odbioru korespondencji mogli się zapoznać z jej treścią, lecz obowiązywał ich niewątpliwie obowiązek zachowania w tajemnicy informacji uzyskanych w toku wykonywania czynności zawodowych. Jednocześnie podsądna nie rozpowszechniała informacji znajdujących się w przedmiotowym piśmie w Internecie bądź innymi kanałami ogólnodostępnej komunikacji. Tak aby każdy mógł się z nim zapoznać.

W świetle powyższego jeszcze raz podkreślić należy, iż nie stanowią przestępstwa zniesławienia różnego rodzaju wypowiedzi dokonywane w ramach przysługujących jednostce uprawnień, między innymi oświadczenia składane w uzasadnieniu lub w obronie praw (np. skargi sądowe, odpowiedzi na zarzuty procesowe, zażalenia, doniesienia pokrzywdzonych o przestępstwie) jeżeli zamiarem składającego nie było naruszenie godności osobistej lub dobrego imienia, a ponadto, gdy nie przekroczył on granic rzeczywistej potrzeby (zob. wyrok Sądu najwyższego z dnia 18 grudnia 2000 roku, sygn. akt IV KKN 331/00, LEX nr 51135, Prok.i Pr.-wkł. 2001/7/2, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2017 roku, LEX nr 2329442).

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności niniejszej sprawy, stwierdzić należało, iż oskarżona kierując swoje pismo z dnia 9 stycznia 2023 roku do Burmistrza Miasta i Gminy S. nie wyczerpała znamion czynu z art. 212 § 1 k.k., co implikowało po stronie Sądu konieczność uniewinnienia jej od zarzucanego jej prywatnym aktem oskarżenia czynu zabronionego.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia

z wyroku.

Wskazać punkt

z wyroku odnoszący się

do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

----------------

------------------------

-------------------

----------------------------------------------------------------------

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego

Wskazać punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności.

----------------

--------------------

------------------

---------------------------------------------------------------

1.6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,

a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

K. K. (1)

II

Na skutek uniewinnienia kosztami postępowania w sprawie Sąd obciążył oskarżycielkę prywatną A. S..

1.Podpis

P., dnia 1 lipca 2024 roku

/-/ Sędzia Izabela Hantz - Nowak