Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 17 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu V Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Dolata

Protokolant: p. o. stażysty Tomasz Piotrowski

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2021 r. w P. (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P.

przeciwko B. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1971,82 zł (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych i osiemdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 września 2016 r. do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 117 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Barbara Dolata

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pozwem z dnia 15 maja 2020 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego B. (...) SA w W. kwoty 1971,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie do pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że pozwany w dniu 10.02.2016 r. zawarł z A. C. , dawniej Z. umowę kredytu konsumenckiego nr (...)- (...). Termin spłaty kredytu został określony na dzień 05.03.2023 r. Pozwany pobrał od kredytobiorcy prowizję w wysokości 2141,03 zł . Umowa kredytu w chwili jej podpisania podlegała przepisom ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Kredytobiorca w dniu 31 sierpnia 2016 r. dokonał przedterminowej spłaty kredytu. Mimo tego, pozwany nie zwrócił jej prowizji w części wynikającej proporcjonalnie ze skrócenia okresu trwania umowy. Pozwany jest legitymowany biernie do zaspokojenia roszczeń powoda albowiem 29.03.2019r została dokonana zmiana firmy z B. (...) na (...) SA ale nie zmienił się podmiot będący stroną umowy. Powód nabył wierzytelność w drodze umowy cesji z dnia 05.05.2020r .

Dochodzona kwota została wyliczona zgodnie z wzorem: Z =X/Y x P; gdzie: Z - kwota do zwrotu, X - ilość dni, o które umowa kredytu uległa skróceniu, Y - ilość dni, którą pierwotnie wskazano w umowie jako okres trwania kredytu, P - kwota pierwotnie pobranej prowizji.

W odpowiedzi na pozew pozwany bank, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Nadto wniósł o przeprowadzenie rozprawy, w tym pod nieobecność pozwanego. Pozwany zarzucił niewłaściwość miejscową Sądu wnosząc o przekazanie sprawy do Sądu rejonowego dla Warszawy - Woli w Warszawie wskazując, że powód nie może skorzystać z art. 34 lub 37 ²kpc ponieważ dochodzone roszczenie wynika z ustawy a nie z postanowień umowy czy czynności bankowej. Dochodzona kwota nie jest związana z wykonaniem umowy lub odszkodowaniem z powodu jej niewykonania. Nie jest też roszczenie związanym z dokonaniem czynności bankowej. Skoro roszczenie powodów

..2

nie mieści się w zakresie zastosowania art. 34 kpc, to jak również art. 37 kpc, to tutejszy Sąd jest niewłaściwy do rozpoznania sprawy.

Pozwany w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podniósł także, że powód nie posiada legitymacji czynnej do dochodzenia roszcenia , gdyż umowa stanowi niepotwierdzoną za zgodność kopię , która nie jest dokumentem w rozumieniu kpc. , nie został dołączony do umowy załącznik nr 1 , który określa zasady rozliczenia między cedentem a cesjonariuszem. Ustawodawca nie gwarantuje takiego poziomu choroby przedsiębiorcom co konsumentom z czego wynika brak możliwości dokonania cesji roszczenia konsumenta na przedsiębiorcę. Ponadto w polskim systemie obowiązuje kauzalność czynności a zatem dla ważności umowy cesji konieczna jest kauza. Powód jej nie wykazał.

Umowa przelewu jest w ocenie pozwanego nieważna jako mająca na celu obejście przepisów UKK doprowadzenie w drodze czynności prawnej do przelewu wierzytelności doprowadziłoby do uzyskania przez przedsiębiorcę ochrony wynikającej z UKK. Wreszcie pozwany wskazał, że umowa przelewu jest nieważna albowiem doszło do anomalii w wyniku nietypowych , nieekwiwalentnych transferów majątkowych pomiędzy stronami umowy cesji, a brak ekwiwalentności stanowi brak kauzy.

Postanowieniem z dnia 10.12.2020r ( k. 101) Sąd oddalił wniosek pozwanego o przekazanie sprawy według właściwości do innego Sądu oraz oddalił wniosek o zobowiązanie powoda do przedłożenia kompletnego załącznika na 1 do umowy cesji wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lutego 2016r doszło do zawarcia pomiędzy bankiem (...) SA w W. a A. Z. (pesel (...)) zam. w Ś. umowy o kredyt na zakup pojazdu a. (...).(...) oraz o kartę kredytową. W ysokość udzielonego kredytu wyniosła 35 080,25 zł, z czego 28 000 zł było przeznaczone na zakup pojazdu, 2 141,05 zł na pokrycie prowizji banku, 4 939,20 zł na opłacenie ubezpieczenia na życie i zdrowie oraz ryzyko utraty pracy przez ubezpieczonego. Udział własny pożyczkobiorcy wynosił 20 700 zł. Spłata miała nastąpić w 84 miesięcznych ratach począwszy od 5.04.2016r do 5 marca 2023 roku po 567,87 zł miesięcznie. Wysokość odsetek za cały okres kredytowania wynosiła 12 620,45 zł. Roczna stopa oprocentowania wynosiła 17,62%.

Pozwany bank zobowiązał się udzielić osobie z którą zawarł umowę limitu kredytowego o charakterze odnawialnym w wysokości 2000 zł z przeznaczeniem na cele konsumpcyjne warunkach określonych w umowie i regulaminie kart kredytowych, w przypadku nieterminowej zapłaty bank miał prawo bez zgody posiadacza karty do zmniejszenia limitu kredytowego. Posiadacz karty zobowiązał się do korzystania z limitu do wysokości nie przekraczającej trzykrotności tego limitu. Całkowita kwota do zapłaty limitu kredytowego wynosiła 2710,01 zł. Opłata za korzystania z karty wynosiła 72 zł. . W przypadku opóźnienia w spłacie limitu na karcie przekraczającego 30 dni kredytobiorca upoważnił bank do dokonania zabezpieczenia spłaty kredytu przez ustanowienie zastawu rejestrowego na pojeździe. Zawarta umowa podlegała przepisom ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Kredytobiorczyni dokonała spłaty kredytu w dniu 31.08.2016 roku. (informacja BIK k. 23-28).

Dowód: umowa pożyczki z dnia 10 lutego 2016 r. (k.17- 22)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 5 maja 2020 r. U. C. pesel (...) jako cedentka zbyła odpłatnie na rzecz cesjonariusza - powoda - (...) Sp. z o.o. Sp. komandytowa z siedzibą w P. wszystkie wierzytelności wobec B. (...) SA w W. wynikające z przedterminowej spłaty zobowiązań z tytułu umowy kredytu konsumenckiego nr (...)- (...) z dnia 10.02.2016r

Dowód: umowa cesji z załącznikiem (k. 29-30 i zał nr 1 k. 73 )

Pismem z dnia 7 maja 2020 r. powód zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1971,82 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 września 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu odpowiedniej części prowizji od kredytu zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim.

Dowód: powiadomienie dłużnika o przelewie wierzytelności i wezwanie do zapłaty (k. 31-33).

Podstawę przedstawionego stanu faktycznego stanowiły okoliczności podane przez powoda i udowodnione dowodami z dokumentów.

Wiarygodność dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budziła wątpliwości Sądu. Brak załącznika nr 1 do umowy cesji został przez powoda uzupełniony wraz z poświadczeniem przez profesjonalnego pełnomocnika zgodności umowy cesji z oryginałem ( k. 72-76 ). Kserokopie Sąd potraktował jako świadczące o istnieniu dokumentów źródłowych o tożsamej treści.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powód w pozwie powołał się na właściwość tutejszego Sądu wynikającą z przepisu art. 37 ² kpc , który pozwala na wytoczenie powództwa o roszczenia wynikające z czynności bankowej przeciwko bankowi według miejsca zamieszkania lub siedziby powoda. W ocenie Sądu roszczenie wynikające ze zwrotu części prowizji bankowej od kredytu spłaconego przedterminowo jest roszczeniem mieszczącym się w dyspozycji wskazanego przepisu. Nawet jeśli w umowie stron nie zawarto postanowień umownych co do zwrotu kosztów kredytu w związku z jego przedterminową spłatą, to przepisy ustawy wskazujące na taki obowiązek wypełniają łączącą strony umowę w tym zakresie. Ponieważ nabywca wierzytelności wstępuje w prawa zbywcy, przeto on również może skorzystać z przepisu umożliwiającego wytoczenie powództwa według siedziby powoda. Dlatego wniosek o przekazanie sprawy do imiego Sądu uznano za niezasadny.

Natomiast wniosek o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia „kompletnego” załącznika nr 1 do umowy cesji tzn załącznika w którym nie zostanie zamazana wysokość wynagrodzenia uznano za wniosek niezasadny albowiem sama wysokość wynagrodzenia jaką powód zapłacił konsumentowi nie mogła prowadzić do stwierdzenia, że świadczenia są nie ekwiwalentne. Samo porównanie ceny za cesję wierzytelności i wysokości prowizji podlegającej zwrotowi przez bank bez przesłuchania kredytodawcy co do okoliczności zawarcia umowy, przyczyn jej zawarcia oraz świadomości kredytobiorcy co do rodzaju umowy i wysokości wierzytelności nie mogłoby prowadzić do stwierdzenia, że umowa jest nieważna.

Pomiędzy pozwanym a kredytobiorczynią A. Z. , obecnie C. doszło do zawarcia umowy o kredyt oraz o kartę kredytową. Pomimo, iż powód nie poświadczył za zgodność kopii umowy kredytowej dołączonej do akt Sąd uznał, że kserokopia świadczy o istnieniu dokumentu oryginalnego o tożsamej treści. Powyższe wynikało z faktu, że zaciągnięcie kredytu jak i jego przedterminowa spłata została potwierdzona wydrukiem z B. (...) z którego to wydruku wynikało, że kredyt zaciągnięty przez osobę o numerze pesel (...) tj. obecnie A. C. został spłacony w dniu 31.08.2016 r .

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U z 2011 r. Nr 126 poz. 715 z późn. zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartości tej kwoty w walucie innej

niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z art. 3 ust. 2 za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (pkt 1).

Umowa cesji została podpisana przez Wiceprezesa spółki (...) sp. o. o. J. B., który jest upoważniony do jednoosobowej reprezentacji spółki ( odpis krs k. 13) (...) spółka z o. o. jest wspólnikiem komplementariuszem powodowej spółki (...) sp. z o. o. sp. k. ( odpis krs k. 15) . Zatem komplemntariusz może reprezentować powodową spółkę. Z załącznika nr 1 do umowy cesji wynikało, że umowa miała charakter odpłatny. Wprawdzie cena sprzedaży została przez powoda „zamazana” ze wskazaniem, że stanowi tajemnicę handlową przedsiębiorstwa , to jednak w ocenie sądu powyższe nie skutkuje automatycznie uznaniem zarzutów pozwanego za uzasadnione. Po pierwsze przy zbywaniu wierzytelności zwykle dochodzi do zapłaty ceny niższej niż wierzytelność podlegającą zbyciu, po drugie jedynie konsument może powiedzieć , ze uzyskana przez niego cena jest nie ekwiwalentna do zbywanego roszczenia. Skoro w chwili zawierania umowy cesji konsument akceptował taką ceną jaką wskazano w umie to należy uznać, ze była dla niego wystarczająca i ekwiwalentna.

W odniesieniu do zarzutu, że roszczenie konsumenta związane ze zwrotem części prowizji w związku z przedterminową spłatą kredytu nie może być przedmiotem cesji należy stwierdzić, że nie ma przepisów zabraniających konsumentowi zbycia swej wierzytelności.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie ma miejsca nadmierna ochrona przedsiębiorcy, co sugerował pozwany, ale dochodzi do realizacji uprawnień konsumenta, który ma prawo zbyć swą wierzytelność z różnych powodów i za różną cenę. Powód jako nabywca wierzytelności od konsumenta wszedł w jego prawa i ma legitymację czynną do dochodzenia przedmiotowego roszczenia. W ocenie Sądu nie dochodzi w takiej sytuacji do obejścia przepisów UKK. Bank posiadał wiedzę zarówno w zakresie faktu spłaty przedterminowej kredytu jak i nabycia wierzytelności przez powoda a zatem obowiązkiem banku było dokonanie rozliczenia z konsumentem ( w terminie 14 dni od spłaty kredytu) lub ustalenie z konsumentem, że nie będzie dochodził takiego roszczenia ( na przykład że zrzeka się roszczenia wobec banku związanego ze zwrotem części kosztów kredytu w związku z przedterminową spłatą) . Bank ani nie rozliczył się z konsumentem ani nie ustalił z nim, że z takiego roszczenia konsument rezygnuje. Pozwany dowiedział się także, że powód nabył wierzytelność a zatem powód wszedł w prawa konsumenta.

Odnośnie wcześniejszej spłaty kredytu sąd uznał, że wydruk z BIK wskazujący na

zakończenie umowy z dnia 10.02.2016r w dniu 31.08.2016 r świadczy o tym, że kredyt został faktycznie spłacony i to przed terminem.

Ograniczenie wysokości kosztów udzielania kredytów (art. 36a) ustawy z 12.05.201 Ir o kredycie konsumenckim jakie zostało wprowadzone miało na celu działanie prokonsumenckie, aby banki nie obciążały konsumentów nadmiernymi kosztami.

Stosownie do art. 49 ust. 1 w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Przepis ten implementuje do polskiego porządku prawnego art. 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki. Art. 16 ust. 1 dyrektywy stanowi natomiast, że konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt. W takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy.

Okoliczność, że państwo polskie wprowadziło implementację dyrektywy unijnej z ograniczeniami i niedokładnie ( zawierając w przepisie art. 49 ust.l ustawy o kredycie konsumenckim dodatkowe stwierdzenie „o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy,, nie może przesądzać o bezzasadności zgłoszonego powództwa. Zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 87/102/EWG zwrotowi podlegają wszystkie koszty nałożone na konsumenta. Wszystkie czyli także prowizja.

Sad Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2019r ( w sprawie III CZP 45/19) orzekł, że przewidziane w art. 49 ust 1 ustawy z dnia 12 maja 201 Ir o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.

Skoro kredytobiorca spłacił wcześniej kredyt, to zastosowanie miał art. 49 ust. 1 wskazywanej ustawy o kredycie konsumenckim, przysługuje mu zwrot części kosztów kredytu . Banie tych kosztów nie zwrócił.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu w sprawie C-383/18 z dnia 11 września 2019 r. wskazał, iż prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Przez wszystkie koszty należy rozumieć także prowizję za udzielenie kredytu. Pozwany wywodził w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że zwrot prowizji jest nienależny, gdyż prowizja nie jest kosztem powiązanym z okresem kredytowania. Braku tego powiązania pozwany bank nie udowodni. Pozwany winien mieć na uwadze, że koszt prowizji bezwzględnie jest kosztem kredytu i koszt ten powinien w odpowiedniej części zostać zwrócony kredytobiorcy/pożyczkobiorcy.

Sad Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2019r ( w sprawie III CZP 45/19) orzekł, że przewidziane w art. 49 ust 1 ustawy z dnia 12 maja 201 Ir o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.

Skoro kredytobiorca spłacił wcześniej kredyt, to zastosowanie miał art. 49 ust. 1 wskazywanej ustawy o kredycie konsumenckim, przysługuje mu zwrot części kosztów kredytu . Banie tych kosztów nie zwrócił.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu w sprawie C-383/18 z dnia 11 września 2019 r. wskazał, iż prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Przez wszystkie koszty należy rozumieć także prowizję za udzielenie kredytu. Pozwany wywodził w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że zwrot prowizji jest nienależny, gdyż prowizja nie jest kosztem powiązanym z okresem kredytowania. Braku tego powiązania pozwany bank nie udowodni. Pozwany winien mieć na uwadze, że koszt prowizji bezwzględnie jest kosztem kredytu i koszt ten powinien w odpowiedniej części zostać zwrócony kredytobiorcy/pożyczkobiorcy.

Sad Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2019r ( w sprawie III CZP 45/19) orzekł, że przewidziane w art. 49 ust 1 ustawy z dnia 12 maja 201 Ir o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.

Skoro kredytobiorca spłacił wcześniej kredyt, to zastosowanie miał art. 49 ust. 1 wskazywanej ustawy o kredycie konsumenckim, przysługuje mu zwrot części kosztów kredytu . Banie tych kosztów nie zwrócił.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu w sprawie C-383/18 z dnia 11 września 2019 r. wskazał, iż prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Przez wszystkie koszty należy rozumieć także prowizję za udzielenie kredytu. Pozwany wywodził w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że zwrot prowizji jest nienależny, gdyż prowizja nie jest kosztem powiązanym z okresem kredytowania. Braku tego powiązania pozwany bank nie udowodni. Pozwany winien mieć na uwadze, że koszt prowizji bezwzględnie jest kosztem kredytu i koszt ten powinien w odpowiedniej części zostać zwrócony kredytobiorcy/pożyczkobiorcy.

Sąd krajowy winien tak zastosować sporne przepisy krajowe by tak dalece jak to możliwe, zgodnie z brzmieniem i celem dyrektywy osiągnąć przewidziany rezultat i w ten sposób dostosować się do wymogów przepisu art. 189 akapit trzeci Traktatu ( przenumerowanego przez Traktat z Amsterdamu na art. 249 akapit trzeci WE ( a po wejściu w życie Traktatu z Lizbony - na art. 299 akapit czwarty TSUE ).

W odniesieniu do ewentualnego zarzutu, że wyroki TSUE nie wiążą Sądu a także tego, że nie mogą one dotyczyć kredytów/pożyczek zawartych przed dniem ich wydania należało stwierdzić , że orzeczenie TSUE wiqże Sqdy krajowe, skoro wydane przez sqd krajowy orzeczenia z oczywistym naruszeniem wyroku TSUE może stanowić podstawę odpowiedzialności państwa członkowskiego za szkody wyrzqdzone jednostkom wskutek naruszenia prawa wspólnotowego ( vide wyrok ETS z dnia 30 września 2003 r. w sprawie C- 224/01). Zgodnie z art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej orzeczenie TSUE ma prejudycjalny charakter jedynie w sprawie w związku z którą sąd odsyłający zwrócił z pytanie prejudycjalnym , jednakże zgodnie z powszechnie przyjętą doktryną acte eclaire sąd krajowy może odstąpić od przedłożenia pytania, jeśli trybunał rozstrzygał już w podobnej sprawie, a nowy kontekst nie rodzi poważnych wątpliwości, co do możliwości stosowania jego wcześniejszego orzecznictwa.

W wyroku z dnia 13 listopada 1999 r., w sprawie C-106/89 Trybunał Sprawiedliwości wskazał,

że wynikające z dyrektywy zobowiązanie państw członkowskich do osiągnięcia rezultatu przewidzianego przez dyrektywę, podobnie jak przewidziany na mocy art. 5 Traktatu (przenumerowanego przez Traktat z Amsterdamu na art. 10 WE [a po wejściu w życie Traktatu z Lizbony - na art. 4 ust. 3 TUE]) obowiązek podjęcia wszelkich właściwych środków ogólnych lub szczególnych w celu zapewnienia wykonania tego zobowiązania, ciąży na wszystkich organach państw członkowskich, w tym, w ramach ich jurysdykcji, również na sądach. Wynika stąd, że stosując prawo krajowe, bez względu na to, czy sporne przepisy zostały przyjęte przed czy po wydaniu dyrektywy, sąd krajowy, który musi dokonać jej wykładni, powinien tego dokonać, tak dalece jak to tylko możliwe, zgodnie z brzmieniem i celem dyrektywy, po to, by osiągnąć przewidywany przez nią rezultat, i w ten sposób zastosować się do wymogów przepisu art. 189 akapit trzeci Traktatu (przenumerowanego przez Traktat z Amsterdamu na art. 249 akapit trzeci WE (a po wejściu w życie Traktatu z Lizbony - na art. 288 akapit czwarty TFUE).

W niniejszej sprawie należało zatem wyliczyć wysokość części należnej powodowi prowizji. Powód przedstawił wyliczenie racjonalne (strona pozwana nie przestawiła innego wyliczenia prowizji do zwrotu) które uwzględniało proporcjonalny podział prowizji. Powód zastosował wzór Z= X/Y x P gdzie Z- to kwota zwrotu, X ilość dni, o które umowa uległa skróceniu, Y ilość dni, która pierwotnie wskazano w umowie jako okres trwania kredytu, P kwota pierwotnie pobranej prowizji. Stosując ten wzór należało uznać roszczenie powoda za zasadne co do wysokości.

Zwrot części kosztów kredytu jakiego powinien dokonać pozwany powinien nastąpić w terminie 14 dni od dnia dokonania całkowitej spłaty kredytu, co wynika z art. 52 ustawy o kredycie konsumenckim (kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości).

Strona pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrotu prowizji , zatem Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.. Na koszty te złożyły się 200 zł opłaty sądowej od pozwu (na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. z 2019 r. 785 ze zm.), 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego powoda (na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych - Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ( art. 1 ust 1 pkt. 2 ustawy z 16.11.2006r o opłacie skarbowej - Dz. U. 2020, poz. 1546, 1565,2023,2369 i 2021 poz.72).

Sędzia Barbara Dolata