Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2025 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Borowczak

Protokolant: prot. sąd. Roksana Śmieszek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Grunwald w Poznaniu Moniki Kokocińskiej

oraz oskarżycielki posiłkowej E. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29 września 2024r., 20 marca 2025r., 10 września i 3 października 2025r.

sprawy:

a)  A. P. (1) z d. M., córki J. i M. z domu S., urodzonej w dniu (...) w P.

oraz

b)  Z. P., syna J. i W. z domu G., urodzonego w dniu (...) w P.

oskarżonych o to, że :

w okresie od 12 grudnia 2013r. do dnia 20 października 2017r. w P., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu, przywłaszczyli pieniądze w łącznej kwocie 2.025.000 złotych pochodzące ze sprzedaży udziałów we współwłasności nieruchomości położonych w D. gm. D. należących do E. W., dla których Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi obecnie księgi wieczyste pod numerem (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...)dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...)ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha i (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, a które to nieruchomości, zostały wydzielone z działki o nr (...), dla której Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą pod numerem (...), będącej współwłasnością w równych częściach Z. P. oraz E. W., wykorzystując przy tym pełnomocnictwo do zbycia udziału ww. nieruchomości udzielone A. P. (1) przez pokrzywdzoną w formie aktu notarialnego w dniu 24 września 2004r., Rep. A numer (...), wbrew warunkom ustnej umowy zawartej z pokrzywdzoną, z której ustaleń wynikało, że pełnomocnictwo miało zostać użyte wyłącznie na wypadek długotrwałej przeszkody lub niemożliwości powrotu pokrzywdzonej z podróży do (...), co nie miało miejsca, czym działali na szkodę E. W.

tj. o czyn z art.284§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.12 k.k.

1)  Oskarżonych A. P. (1) i Z. P. uznaje za winnych tego, że w okresie od 12 grudnia 2013r. do dnia 20 października 2017r. w P., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu, przywłaszczyli pieniądze w łącznej kwocie 2.025.000 złotych pochodzące ze sprzedaży udziałów we współwłasności nieruchomości położonych w D. gm. D. należących do E. W., dla których Sąd Rejonowy Poznań-Stare Miasto w Poznaniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi obecnie księgi wieczyste pod numerem (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha i (...) dla nieruchomości o powierzchni (...) ha, a które to nieruchomości zostały wydzielone z działki o nr (...), dla której Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą pod numerem (...), będącej współwłasnością w równych częściach Z. P. oraz E. W., wykorzystując przy tym pełnomocnictwo do zbycia udziału ww. nieruchomości udzielone A. P. (1) przez pokrzywdzoną w formie aktu notarialnego w dniu 24 września 2004r., Rep. A numer (...) tj. winnych przestępstwa art.284§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.12 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie czynu w zw. z art.4§1 k.k. i za to na podstawie art.294§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. oraz art.33§2 k.k. wymierza im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie po 300 (trzysta) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych.

2)  Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym na okresy 3 (trzech) lat próby.

3)  Na podstawie art.46§1 k.k. tytułem środka karnego orzeka wobec oskarżonego Z. P. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz E. W. kwoty 2.025.000 złotych (dwa miliony dwadzieścia pięć tysięcy złotych) zastrzegając, że zapłata tej kwoty przez oskarżoną A. P. (1) (pozwaną w sprawie I C 2907/21 Sądu Okręgowego w Poznaniu) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego Z. P..

4)  Na podstawie §11 ust.1 pkt.2 i ust.2 pkt.5 w zw. z §11 ust.7 oraz §17 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza solidarnie od oskarżonych na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. W. kwotę 2.520 zł tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika.

5)  Na podstawie art.627 k.p.k., art.633 k.p.k. oraz art.1, art.2 ust.1 pkt.3 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po ½ części wydatków tj. kwotę po 50 złotych oraz opłaty w kwocie po 6.180 zł.

Sędzia Tomasz Borowczak

UZASADNIENIE

Na wstępie Sąd Okręgowy w Poznaniu pragnie zaznaczyć, że odstąpił w niniejszej sprawie od sporządzenia uzasadnienia na formularzu (mimo treści art.99a§1 k.p.k.), albowiem zastosowanie tego formularza, którego treść została ustalona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U. z 2019r. poz. 2349), jako dokumentu, w którym miałoby się wykazać zrealizowanie obowiązku wynikającego z art.424 k.p.k., w ocenie Sądu w niniejszej sprawie mogłoby naruszyć prawo stron do rzetelnego procesu w kontekście art.6 ust.1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (art.91 ust.2 Konstytucji RP). Decyzję taką podjęto mając na uwadze prawo stron oraz sądu II instancji do dogłębnego poznania toku rozumowania sądu I instancji. Kierując się zatem wytycznymi zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), a także w sprawie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (uzasadnienie wyroku z dnia 9 maja 2022r., sygn. akt II AKa 141/20) Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie sporządzenie uzasadnienia na formularzu nie jest celowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona E. W. jest siostrą oskarżonego Z. P., ten zaś jest małżonkiem oskarżonej A. P. (1).

W 1979r. E. W. wyjechała z Polski do B.wraz ze swoim ówczesnym partnerem życiowym. Tam podjęła zatrudnienie, wyszła za maż za obywatela (...), a po pewnym czasie podjęła decyzję o prowadzeniu własnej działalności gospodarczej – wpierw (...), a następnie zdecydowała się otwarcie „(...)”. W tym celu zaczęła wynajmować od swego znajomego odpowiedni lokal i poniosła koszt jego wyremontowania. Pod koniec lat 80-tych przyjechał do niej jej brat – oskarżony Z. P. i zaczął pracować w prowadzonym przez nią (...)(obsługując kasę). Było tak do czasu, gdy w związku z dokonanym przestępstwem narkotykowym Z. P. zdecydował w 1990r. o swoim powrocie do Polski na stałe.

W dniu 10 grudnia 1990r. E. W. (wówczas nosząca nazwisko L.) oraz oskarżony Z. P. dokonali zakupu nieruchomości położonej w D. gmina D. – niezabudowanej działki nr (...) o powierzchni (...) ha. W ten sposób pokrzywdzona i jej brat zostali współwłaścicielami w równych częściach wspomnianej nieruchomości.

Po upadku muru berlińskiego działalność gospodarcza prowadzona przez E. W. w N.przestała przynosić oczekiwane przez nią zyski. Poczynając od 1999r. E. W. i jej brat oskarżony Z. P. podejmowali różnego rodzaju wspólne przedsięwzięcia gospodarcze na terenie Polski (dyskoteka na ul. (...) w P., pub na ul. (...) w P.) – wszystkie one zakończyły się jednak niepowodzeniem.

W 2004r. z uwagi na problemy w związku małżeńskim E. W. postanowiła udać się do (...)i tam podjąć próbę rozpoczęcia działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę możliwość osiedlenia się w (...) na stałe (a także uwzględniając swój paniczny lek przed lataniem samolotem) E. W. postanowiła wówczas udzielić swej bratowej - oskarżonej A. P. (1) pełnomocnictwa do sprzedaży jej udziału wynoszącego ½ części we współwłasności działki nr (...) w D. (oraz innej jeszcze działki) „na warunkach i za cenę według uznania pełnomocnika, do odbioru pokwitowania ceny, oraz do składania wszelkich oświadczeń wyjaśnień i wniosków, jakie okażą się niezbędne w związku z zakresem tego pełnomocnictwa oraz do składania oświadczeń zgodnie z art.777§1 pkt.4 i 5 k.p.c.” Pełnomocnictwo to zostało udzielone z zachowaniem formy aktu notarialnego w dniu 24 września 2004r. w kancelarii notarialnej w P. przed notariuszem M. K. (2) (akt notarialny Repertorium (...),

k.9-10). Jednocześnie E. W. oraz A. P. (1) ustaliły wówczas, że pełnomocnictwo to zostaje udzielone na wypadek, gdyby E. W. coś się stało lub gdyby nie miała ona z jakiegoś powodu możliwości szybkiego przyjazdu do Polski.

E. W. po kilku tygodniach powróciła z (...) do swojego miejsca zamieszkania w B.. Nie odwołała jednak pełnomocnictwa udzielonego A. P. (1).

W związku z budową drogi krajowej (...) będąca współwłasnością w równych częściach Z. P. oraz E. W. działka o nr (...) (dla której Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą pod numerem (...)) po raz pierwszy została podzielona i częściowo wywłaszczona decyzją Wojewody (...) z dnia 7 stycznia 2008r. o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej dla budowy (...) w ciągu drogi nr (...) na odcinku Z. - Autostrada (...). Na podstawie tej decyzji, E. W. oraz oskarżonemu Z. P. odebrana została część tej nieruchomości o powierzchni (...)m ^{( 2. )}Po podziale oraz wywłaszczeniu, E. W. oraz oskarżonemu Z. P. wciąż przysługiwało prawo własności nieruchomości o powierzchni (...) m2 (po ½ części udziału).

W 2010 roku, w wyniku podziału nieruchomości składała się ona z działek oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków nr (...). Działki nr (...) zostały przejęte z mocy prawa w zamian za odszkodowanie i zostały objęte księgą wieczystą pod numerem (...). Działki nr (...) stanowiły współwłasność w równych częściach E. W. oraz jej brata – oskarżonego Z. P..

Poczynając od 12 grudnia 2013r. oskarżeni A. P. (1) i Z. P. rozpoczęli realizację swojego planu przywłaszczenia pieniędzy pochodzących ze sprzedaży części nieruchomości stanowiących własność E. W.. Z. P. w transakcjach sprzedaży nieruchomości występował jako sprzedający swój udział w nieruchomości, zaś A. P. (1) – posługując się pełnomocnictwem udzielonym jej przez E. W. dokonywała czynności w imieniu i na rzecz E. W., przy czym to oskarżony Z. P. był osobą, która poszukiwała nabywców nieruchomości, podejmował negocjacje z nimi co do warunków zbycia nieruchomości, zaś środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości również w części pochodzącej ze sprzedaży udziału stanowiącego własność E. W. małżonkowie P. wspólnie rozdysponowali na swoje wspólne potrzeby.

W dniu 12 grudnia 2013r. A. P. (1) działająca jako pełnomocnik w imieniu i na rzecz E. W. (na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa udzielonego 24 września 2004r.) oraz Z. P. działając w imieniu własnym zawarli ze spółką jawną USŁUGI (...). (...) SPÓŁKA JAWNA" reprezentowaną przez R. K., P. K. i S. K. umowę sprzedaży działki gruntu numer (...) o powierzchni (...) ha. Umowa została zawarta w formie aktu notarialnego przez notariuszem I. Z. (Rep. A numer (...) – k.21-28). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę 300.000 złotych, przy czym 20.000 złotych została przekazana A. P. (1) i Z. P. przed zawarciem umowy, zaś 280.000 zł - zgodnie z treścią zawartej umowy sprzedaży - została przelana na rachunek bankowy należący do A. P. (1). Całość kwoty uzyskanej ze sprzedaży działki, a więc również w części należnej E. W. z racji zbycia jej udziału w zbywanej nieruchomości, została przywłaszczona wspólnie przez oskarżonych – małżonków P.. Umowa sprzedaży z dnia 12 grudnia 2013r. została zawarta bez wcześniejszej konsultacji z E. W., a nawet już po zawarciu umowy i uzyskaniu kwoty stanowiącej cenę sprzedaży nikt z oskarżonych nie poinformował pokrzywdzonej o tym fakcie.

Działka nr (...) stanowiąca współwłasność w częściach równych E. W. i jej brata – oskarżonego Z. P. uległa podziałowi – w jego wyniku powstały działki o nr (...).

W dniu 31 marca 2016 A. P. (1) działająca jako pełnomocnik w imieniu i na rzecz E. W. (na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa udzielonego 24 września 2004r.) oraz Z. P. działając w imieniu własnym zawarli z L. N. i I. N. (jako jedynymi wspólnikami spółki cywilnej działającej pod firmą (...) s.c. L., J., I. N. z siedzibą w K.) umowę sprzedaży działek gruntu nr (...) o powierzchni (...) ha oraz nr (...) o powierzchni (...) ha. Umowa została zawarta w formie aktu notarialnego przed notariuszem M. L. (Rep. A numer (...) – k.18-20). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę łącznie 1.760.000 złotych, przy czym kwota 364.000 złotych została już wcześniej przed zawarciem umowy przekazana sprzedającym (przelewem na rachunek A. P. (1)), zaś reszta ceny sprzedaży 1.396.000 zł - zgodnie z treścią zawartej umowy sprzedaży - została przelana na rachunek bankowy należący do A. P. (1). Całość kwoty uzyskanej ze sprzedaży tych działek, a więc również w części należnej E. W. z racji zbycia jej udziału w zbywanej nieruchomości, została przywłaszczona wspólnie przez oskarżonych – małżonków P.. Również ta umowa została zawarta bez wcześniejszej konsultacji z E. W., a nawet już po zawarciu umowy i uzyskaniu kwoty stanowiącej cenę sprzedaży nikt z oskarżonych nie poinformował pokrzywdzonej o tym fakcie.

W dniu 14 czerwca 2017r. A. P. (1) działająca jako pełnomocnik w imieniu i na rzecz E. W. (na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa udzielonego 24 września 2004r.) oraz Z. P. działając w imieniu własnym zawarli ze spółką (...) spółka jawna z siedzibą w P. (reprezentowaną przez M. K. (3) i A. K.) umowę sprzedaży działek gruntu nr (...) o powierzchni (...) ha. Umowa ta została zawarta w formie aktu notarialnego również przed notariuszem M. L. (Rep. A numer (...) – k.15-17). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę łącznie 990.000 złotych, przy czym kwota 50.000 złotych została już wcześniej zapłacona A. P. (1) i Z. P., zaś reszta ceny sprzedaży tj. 940.000 zł - zgodnie z treścią zawartej umowy sprzedaży - została przelana na rachunek bankowy należący do A. P. (1). Całość kwoty uzyskanej ze sprzedaży działki (...), a więc również w części należnej E. W. z racji zbycia jej udziału w zbywanej nieruchomości, została przywłaszczona wspólnie przez oskarżonych – małżonków P.. Również ta umowa została zawarta bez wcześniejszej konsultacji z E. W., a nawet już po zawarciu umowy i uzyskaniu kwoty stanowiącej cenę sprzedaży nikt z oskarżonych nie poinformował pokrzywdzonej o tym fakcie.

W dniu 20 września 2017r. A. P. (1) działająca jako pełnomocnik w imieniu i na rzecz E. W. (na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa udzielonego 24 września 2004r.) oraz Z. P. działając w imieniu własnym zawarli ze spółką (...) spółka jawna z siedzibą w S. (reprezentowaną przez K. W.) umowę sprzedaży działki gruntu nr (...) o powierzchni (...) ha. Umowa ta została zawarta w formie aktu notarialnego również przed notariuszem M. L. (Rep. A numer (...) – k.11-14). Cena sprzedaży została ustalona na kwotę łącznie 1.000.000 złotych, przy czym kwota 100.000 złotych została już wcześniej zapłacona A. P. (1) i Z. P., zaś reszta ceny sprzedaży tj. 900.000 zł - zgodnie z treścią zawartej umowy sprzedaży - została przelana na rachunek bankowy należący do A. P. (1). Całość kwoty uzyskanej ze sprzedaży działki (...), a więc również w części należnej E. W. z racji zbycia jej udziału w zbywanej nieruchomości, została przywłaszczona wspólnie przez oskarżonych – małżonków P.. Również ta umowa została zawarta bez wcześniejszej konsultacji z E. W., a nawet już po zawarciu umowy i uzyskaniu kwoty stanowiącej cenę sprzedaży nikt z oskarżonych nie poinformował pokrzywdzonej o tym fakcie.

Łącznie z tytułu sprzedaży praw własności wyżej opisanych powyższych nieruchomości oskarżeni A. P. (1) i Z. P. uzyskali kwotę 4.050.000 zł, z czego połowa tej kwoty tj. 2.025.000 zł stanowiła cenę za udziały stanowiące własność E. W., która to kwota nie została przekazana jej do dnia wyrokowania w niniejszej sprawie. Kwota ta została rozdysponowana przez małżonków P. na ich potrzeby – dokonali zakupu oficyny na ul. (...) w P. (o powierzchni (...) m kw.), wspólnie z synem strychu kamienicy na ul. (...) w P., a także mieszkanie dla swego syna.

Nieświadoma podjętych przez A. P. (1) i Z. P. działań dotyczących sprzedaży wyżej wymienionych nieruchomości E. W. pozyskała informację, iż jej bratu oraz jego małżonce „dobrze się powodzi”.

Celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji jej pełnomocnik adw. A. B. pismem z 4 grudnia 2017r. (doręczonym A. P. (1) w dniu 6 grudnia 2017r. - k.593-595) wezwał A. P. (1) do podania informacji co do działań podjętych przez A. P. (1) na podstawie udzielonego jej 24 września 2004r. pełnomocnictwa notarialnego do sprzedaży udziałów E. W. w nieruchomości – m.in. działki nr (...) położonej w D..

W odpowiedzi na to A. P. (1) pismem z 10 grudnia 2017r. kierowanym do pełnomocnika E. W. adw. A. B. (k.596) wskazała, że „w każdej chwili” jest gotowa przekazać E. W. pieniądze pochodzące ze sprzedaży działek, a także że nie miała dotychczas możliwości, aby to zrobić, gdyż od 6 lat nie ma kontaktu z E. W.. A. P. (1) zwróciła się również o wskazanie w jaki sposób ma przekazać pieniądze.

W odpowiedzi na to pismo pełnomocnik E. W. – ad. A. B. pismem z 14 grudnia 2017r., doręczonym A. P. (1) w dniu 18 grudnia 2017r. (k.597-599) wskazał dane rachunku bankowego, na który należy dokonać przelewu środków pochodzących ze sprzedaży nieruchomości, a nadto zwrócił się z prośbą o przesłanie na adres jego kancelarii kopii umów sprzedaży nieruchomości. A. P. (1) nie dokonała tego przelewu, a kolejnym pismem z 25 stycznia 2018r. (k.600) pełnomocnik E. W. wskazał „pełne dane rachunku bankowego” na który domagał się dokonania przelewu.

A. P. (1) nie zareagowała na to wezwanie. Kolejny pełnomocnik E. W. – radca prawny D. M. pismem z dnia 12 kwietnia 2021r. (k.30-31) kolejny już raz wezwał A. P. (1) do zwrotu na rzecz E. W. kwoty 2.025.000 zł stanowiących kwotę uzyskaną ze sprzedaży udziałów E. W. w sprzedanych nieruchomościach. A. P. (1) nie zareagowała jednak również na to wezwanie, co skutkowało złożeniem zawiadomienia z dnia 21 lipca 2021r. (k.1-5) o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Nadto E. W. złożyła do Sądu Okręgowego w Poznaniu pozew przeciwko A. P. (1) o zapłatę m.in. kwoty 2.025.000 zł (stanowiącej kwotę uzyskaną ze sprzedaży udziałów E. W. w sprzedanych nieruchomościach).

Wyrokiem częściowym Sadu Okręgowego w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2025r. w sprawie I C 2907/21 (k.616) zasądzono od A. P. (1) na rzecz E. W. kwotę 2.025.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty.

Do dnia zamknięcia przewodu sądowego w niniejszej sprawie (czyli 3 października 2025r.) nie zostało sporządzone pisemne uzasadnienie wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2025r. w sprawie I C 2907/21.

Oskarżona A. P. (1) jest córką J. i M. z domu S., urodziła się (...) w P.. Legitymuje się wykształceniem średnim (z zawodu technik – rolnik), jest mężatką (z oskarżonym Z. P.), ma jedno dziecko (dorosłe – nie pozostaje na utrzymaniu oskarżonej). A. P. (1) nie pracuje zawodowo, pobiera świadczenie emerytalne w wysokości 1400 złotych miesięcznie. A. P. (1) posiada majątek w postaci domu położonego w Z. na działce o powierzchni (...)m ^{( 2)}, nieruchomości gruntowej położonej w D. o powierzchni (...)m ^{( 2)}, udziałów (w wysokości 3,5 %) w strychu kamienicy położonej przy ul. (...) w P. o powierzchni około (...)m ^{( 2)}, oficyny w podwórku kamienicy położonej przy ul. (...) w P. o powierzchni (...)m ^{( 2)}. Oskarżona P. nie była dotychczas karana za przestępstwa (k.612).

Oskarżony Z. P. jest synem J. i W. z domu G., urodził się (...) w P.. Legitymuje się wykształceniem zawodowym (z zawodu kierowca – mechanik. Jest żonaty (z oskarżoną A. P. (1)), ma jedno dziecko (dorosłe - nie pozostaje na utrzymaniu oskarżonego). Z. P. nie pracuje zawodowo, pobiera świadczenie emerytalne w wysokości 900 złotych miesięcznie, posiada majątek w postaci oszczędności na poziomie około 500.000 zł. Oskarżony Z. P. nie był dotychczas karany za przestępstwa (k.613).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

⚫

częściowo wyjaśnień oskarżonych A. P. (1) (k.511-513 w zw. z k.342-434, 390-393, 443-445; 630-631) oraz Z. P. (k.513-516 w zw. z k.388-389, 394-396, 448-450; 629v-630)

⚫

zeznań świadków: Zeznania E. W. (k.602-609 w zw. z k.47-48, 330-332, 446-447, 451-452), K. W. (k.617v w zw. z k.299-300), L. N. (k.617v-618 w zw. z k.334), C. P. (k.618v w zw. z k.422-423), K. B. (k.619-619v w zw. z k.408-409), P. K. (k.620v w zw. z k.303-304), M. L. (k.620v w zw. z k.402), I. Z. (k.620v w zw. z k.405), A. K. (k.620v w zw. z k.279-280), J. B. (k.628v-629v w zw. z k.412-413),

⚫

dowodów z dokumentów w postaci: zawiadomienia o podejrzeniu popełniani przestępstwa (k.1-5), wydruku z systemu informacji przestrzennej (k.8), wypisu aktu notarialnego – pełnomocnictwa udzielonego przez E. W. A. P. (1) w dniu 24 września 2004r. (k.9-10), wypisu aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 20 września 2017r. (k.11-14), wypisu aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 14 czerwca 2017r. (k.15-17), wypisu aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 31 marca 2016r. (k.18-20), wypisu aktu notarialnego umowy sprzedaży z dnia 12 grudnia 2013r. (k.21-29), wezwanie do zapłaty z dnia 12 kwietnia 2021r. kierowane do A. P. (1) przez pełnomocnika E. W. (k.30-31), kopia akt księgi wieczystej (...) (k.60-231), notatka urzędowa dot. ustalenia profilu finansowego A. P. (1) wraz z załącznikami (k.235-258), informacji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w P. dot. A. P. (1) (k.269-274), historii rachunku bankowego A. P. (1) (k.306-308), odpisu postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 26 maja 2022r. w sprawie I C 2907/21, pisma pełnomocnika E. W. z 4 grudnia 2017r. kierowanego do A. P. (1) wraz dowodem doręczenia w dniu 6 grudnia 2017r. (k.593-595), pisma A. P. (1) z 10 grudnia 2017r. kierowanego do pełnomocnika E. W. (k.596), pisma pełnomocnika E. W. z 14 grudnia 2017r. kierowanego do A. P. (1) wraz dowodem doręczenia w dniu 18 grudnia 2017r. (k.597-599), pisma pełnomocnika E. W. z 25 stycznia 2018r. kierowanego do A. P. (1) (k.600), kart karnych (k.612-613), wyroku częściowego Sadu Okręgowego w Poznaniu z dnia 30 kwietnia 2025r. w sprawie I C 2907/21 (k.616).

Oskarżeni A. P. (1) oraz Z. P. nie przyznali się do zarzucanego im przestępstwa. Ich wyjaśnienia jedynie w części zostały uznane za wiarygodne – z uwagi na ich sprzeczność z uznanymi za wiarygodne zeznaniami pokrzywdzonej E. W., a także częściową niezgodność z zasadami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego, co prowadziło do negacji wyjaśnień oskarżonych w części istotnej dla rozstrzygnięcia o zasadności stawianego im zarzutu.

I tak, brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonych w zakresie, w którym przyznawali oni:

⚫

swoje pokrewieństwo (Z. P.) i powinowactwo (A. P. (1)) z pokrzywdzoną E. W.,

⚫

fakt udzielenia w dniu 24 września 2004r. przez E. W. oskarżonej A. P. (1) z zachowaniem formy aktu notarialnego pełnomocnictwa do sprzedaży jej udziału wynoszącego ½ części we współwłasności działki nr (...) w D.,

⚫

fakt podziału działki o nr (...), częściowego wywłaszczenia i kolejnego podziału nieruchomości na mniejsze działki,

⚫

fakt, że to Z. P. podejmował decyzje odnośnie poszczególnych działek - szukał nabywców, dawał ogłoszenia i kontaktował się z biurami obrotu nieruchomościami,

⚫

fakt, iż w dniach 12 grudnia 2013r., 31 marca 2016r., 14 czerwca 2017r. i 20 września 2017r. A. P. (1) działająca jako pełnomocnik w imieniu i na rzecz E. W. (na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa udzielonego 24 września 2004r.) oraz Z. P. (działając w imieniu własnym) zawarli cztery umowy sprzedaży działek powstałych z wyodrębnienia z działki nr (...), uzyskali z tych sprzedaży łącznie kwotę 4.050.000 zł (które wpłynęły na rachunek bankowy A. P. (1)) , z czego połowa tej kwoty tj. 2.025.000 zł stanowiła cenę za udziały stanowiące własność E. W.,

⚫

fakt, że kwota 2.025.000 zł stanowiąca cenę za udziały stanowiące własność E. W. nigdy nie została jej przez żadnego z oskarżonych przekazana, a została rozdysponowana przez oskarżonych,

⚫

fakt wymiany korespondencji z pełnomocnikiem E. W. domagającym się informacji oraz przekazania E. W. kwoty stanowiącej cenę sprzedaży jej części udziału w nieruchomości, w tym fakt skierowania przez A. P. (1) pisma z deklaracją, że „w każdej chwili” jest ona gotowa przekazać E. W. pieniądze pochodzące ze sprzedaży działek,

⚫

fakt toczącego się postępowania cywilnego przed Sądem Okręgowym w Poznaniu z powództwa E. W. przeciwko A. P. (1) o zapłatę m.in. kwoty 2.025.000 zł oraz fakt wydania wyroku częściowego przez ten Sąd w dniu 30 kwietnia 2025r. w sprawie I C 2907/21.

Ta część wyjaśnień oskarżonych zasługiwała na wiarę z uwagi na korelację nie tylko z zeznaniami pokrzywdzonej E. W., ale również z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, na podstawie których możliwe było precyzyjne ustalenie poszczególnych zdarzeń.

Sąd odmówił natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonych A. P. (1) oraz Z. P. w części, w której podejmowali oni nieudolne próby wytłumaczenia, dlaczego kwota łącznie 2.025.000 zł stanowiąca uzyskaną cenę za udziały stanowiące własność E. W. w nieruchomościach nigdy nie została jej przez żadnego z oskarżonych przekazana. W tym zakresie Z. P. i jego małżonka A. P. (1) wskazywali, iż w latach 80-tych XX-tego wieku E. W. jakoby wspólnie ze Z. P. (jako wspólnikiem) prowadziła działalność gospodarczą na terenie B., wspólne interesy prowadzili też na terenie Polski (pub, dyskotekę) i rzekomo w ramach wzajemnych rozliczeń w 2010r. ustalili oni pomiędzy sobą, że nieruchomość w D. (objęta pełnomocnictwem notarialnym udzielonym w 2004r. przez E. W. oskarżonej A. P. (1)) miała w ramach tych rozliczeń stać się wyłączną własnością Z. P., a E. W. miała z kolei w całości przejąć prowadzone w B. kino. Mimo tych uzgodnień nigdy nie doszło jednak do formalnego nabycia przez Z. P. udziału E. W. w nieruchomości, a wszystko miało pozostać w ramach uzgodnień ustnych. Następnie w związku z nieporozumieniami dotyczącymi kina prowadzonego w B.doszło do zerwania kontaktów pomiędzy E. W. a małżonkami P.. A. P. (1) podkreślała w swoich wyjaśnieniach, że była przekonana, że umowa o „podziale majątku” między jej mężem a E. W. „istnieje” – z tego powodu posługiwała pełnomocnictwem udzielonym przez E. W. przy sprzedaży kolejnych działek działając jakoby w przekonaniu, że sprzedawana nieruchomość należy do Z. P.. Na rozprawie A. P. (1) wskazała też, że nie orientuje się co do tego, jakie są wymogi prawa dla przeniesienia własności nieruchomości w Polsce. Odnosząc się do swojego pisma z dnia 10 grudnia 2017r. kierowanego do adw. A. B. jako pełnomocnika E. W. oskarżona wyjaśniła, że było to pierwsze pismo jakie wysłała ona do jakiejś kancelarii i powinna była - oprócz stwierdzenia, że „w każdej chwili” jest gotowa przekazać E. W. pieniądze pochodzące ze sprzedaży działek - napisać jeszcze, że uczyni to, ale dopiero „po rozliczeniu”. Zbieżne z wyjaśnieniami A. P. (2) wyjaśnienia złożył jej małżonek – wielokrotnie podkreślając, że działalność gospodarczą w N.prowadził jako wspólnik E. W. (a nie osoba wykonująca tylko jej polecenia i otrzymująca zapłatę za zlecone mu prace), zaś w ramach wzajemnych rozliczeń interesów miałby on w 2010r. uzgodnić ze swoją siostrą, iż on dostanie całość nieruchomości w D., a E. W. – całość biznesu prowadzonego w N.. Z. P. wskazywał też, że własność nieruchomości w Polsce można „przenieść notarialnie” i jego „błędem” było, że poprzestał na ustaleniach ustnych, gdyż „ustna umowa nic nie daje”.

W ocenie Sądu te wyjaśnienia oskarżonych nie mogły zostać uznane za wiarygodne, gdyż pozostawały one częściowo niespójne wewnętrznie, były nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, a także sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej E. W.. Należy zwrócić uwagę na nielogiczność i niespójność wypowiedzi A. P. (1) – z jednej strony twierdzi ona jakoby nie miała świadomości co do wymogów zachowania odpowiedniej formy (aktu notarialnego) przy przenoszeniu własności nieruchomości, a z drugiej strony – czterokrotnie udawała się do kancelarii notarialnych celem zachowania tej szczególnej formy przy zbywaniu poszczególnych nieruchomości i posługiwała się wówczas notarialnie udzielonym pełnomocnictwem. Dodatkowo w świetle treści aktów notarialnych poszczególnych umów sprzedaży jako naiwne uznać należy twierdzenia oskarżonych, jakoby pozostawali oni w przekonaniu, że jedynym właścicielem sprzedawanych działek jest Z. P. – oczywistym jest przecież i wiadomym było oskarżonym, że przy tych czynnościach A. P. (1) była potrzebna dlatego, że działała (w oparciu o udzielone jej pełnomocnictwo) w imieniu i na rzecz E. W. jako współwłaścicielki nieruchomości. Podkreślenia też wymaga, że twierdzenia oskarżonych o rzekomym ustnych uzgodnieniach co do „podziału majątku” w ramach wzajemnych rozliczeń pomiędzy Z. P. a E. W. były całkowicie gołosłowne - w szczególności nie zostały poparte żadnym dokumentem. Wobec gołosłowności tych twierdzeń brak było podstaw do tego, by dać wiarę oskarżonym w tym zakresie, a ustalając stan faktyczny w tej części Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej E. W. uznając, że w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego zasadnym jest twierdzenie, że ewentualne „rozliczenie” wspólnych interesów - jeśli rzeczywiście byłoby ustalone - to znajdowałoby odzwierciedlenie w dokumencie, czego w niniejszej sprawie nie było. W konsekwencji Sąd nie dał wiary twierdzeniom oskarżonych, iż doszło do zgodnego ustalenia pomiędzy E. W. a Z. P. rozliczenia wspólnie prowadzonych interesów (w ramach którego to rozliczenia Z. P. miałby stać się wyłącznym właścicielem nieruchomości w D.) i ustalił, iż do takiego rozliczenia nie doszło, a w konsekwencji oskarżeni byli w pełni świadomi tego, że po sprzedaży nieruchomości część ceny za udział we własności przysługującej E. W. winni byli oni jej przekazać - a jednak tego nie uczynili. W konsekwencji omawiana część wyjaśnień oskarżonych wymagała negacji i uznania, że jest ona jedynie wyrazem chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej za dokonane przestępstwo.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania świadka E. W. . Oceniając zeznania pokrzywdzonej Sąd miał oczywiście na uwadze, że była ona stroną procesu cywilnego, w którym pozwała A. P. (1) o zapłatę znacznej kwoty pieniężnej. W przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonych w przypadku zeznań E. W. Sąd nie dopatrzył się jednak ich sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania oraz zasadami doświadczenia życiowego. E. W. opisała okoliczności, w jakich udzieliła w dniu 24 września 2004r. swej bratowej - A. P. (1) z zachowaniem formy aktu notarialnego pełnomocnictwa do sprzedaży jej udziału wynoszącego ½ części we współwłasności działki nr (...) w D., a zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie były w pełni zrozumiałe i logiczne – w szczególności jej twierdzenia, że ustaliła ona z A. P. (1), że pełnomocnictwo to udzielone zostaje „na wszelki wypadek” tj. gdyby E. W. coś się stało lub gdyby z jakiegoś powodu nie mogła ona przyjechać do Polski były wiarygodne również w kontekście korelacji czasowej udzielenia pełnomocnictwa i zdarzeń w życiu E. W. (jej biznes przestał w pewnym momencie działać z takim powodzeniem, jak na początku, w związku małżeńskim pojawiały się problemy i E. W. postanowiła spróbować swych sił w prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie (...)). Sąd dał też wiarę zeznaniom E. W., iż prowadzona w latach 80-tych XX-tego wieku działalność gospodarcza na terenie B. była działalnością prowadzoną przez E. W. samodzielnie, a nie wspólnie ze Z. P. jako wspólnikiem – brat wprawdzie przyjeżdżał do niej, wykonywał zlecone u prace i otrzymywał za to wynagrodzenie, ale nie był wspólnikiem E. W.. W konsekwencji Sąd dał wiarę E. W. zaprzeczającej twierdzeniom oskarżonych, jakoby w ramach wzajemnych rozliczeń w 2010r. E. W. i Z. P. mieliby oni zgodnie ustalić pomiędzy sobą, że nieruchomość w D. (objęta pełnomocnictwem notarialnym udzielonym w 2004r. przez E. W. oskarżonej A. P. (1)) miała w ramach tych rozliczeń stać się wyłączną własnością Z. P., a E. W. miała z kolei w całości przejąć prowadzone w B. kino. Potwierdzeniem zeznań pokrzywdzonej (negującej takie zdarzenie) był fakt, iż nigdy nie doszło do formalnego nabycia przez Z. P. udziału E. W. w nieruchomości w D. – a przecież dla wszystkich zainteresowanych oczywistym było, że dla skuteczności jakichkolwiek uzgodnień (jeśliby takowe były) konieczne jest zachowanie formy aktu notarialnego. W tej sytuacji Sąd dał wiarę zeznaniom E. W., iż ma ona podstawy do tego, by domagać się zwrotu środków finansowych pochodzących ze sprzedaży jej części udziału w nieruchomości w D., zaś całokształt okoliczności wskazywał jednoznacznie, że środki te zagarnęła nie tylko A. P. (1) (działająca przy transakcjach sprzedaży działek jako pełnomocnik E. W.), ale również Z. P., który również – wspólnie ze swoją małżonką – rozporządził środkami pochodzącymi ze sprzedaży udziału E. W. w nieruchomości.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków K. W., L. N., P. K. i A. K. – reprezentujących podmioty nabywające poszczególne nieruchomości. Zeznania tych świadków były konsekwentne, logiczne i w pełni korelujące z dokumentami w postaci aktów notarialnych umów sprzedaży danej nieruchomości. Świadkowie opisali okoliczności nawiązania kontaktu ze zbywającymi nieruchomość, podkreślenia przy tym wymaga, iż wskazywali oni na aktywną rolę oskarżonego Z. P., który prowadził negocjacje co do warunków transakcji.

Zeznania wymienionych świadków korelowały również z uznanymi za w pełni wiarygodne zeznaniami agenta obrotu nieruchomościami – świadka C. P. , który opisał swe działania podejmowane celem znalezienia nabywców na nieruchomości oferowane przez Z. P..

Brak było podstaw do odmowy wiary zeznaniom świadków J. B. (siostry oskarżonej A. P. (1)) oraz K. B. (małżonka J. B.), niemniej w bardzo niewielkim stopniu okazały się one przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadkowie (...) posiadali bardzo ogólnikową wiedzę dotyczącą sytuacji finansowej A. i Z. P. oraz ich relacji biznesowych z E. W., a jeśli już jakieś informacje posiadali to pochodziły one jedynie od jednej strony obecnego procesu tj. Z. P. i A. P. (1), świadkowie nie utrzymywali bowiem relacji z E. W.. W konsekwencji przekonanie świadków, iż Z. P. miałby wspólnie z E. W. prowadzić kino w B. oparte było jedynie na opowieściach Z. P. i ewentualne A. P. (1), które nigdy nie były przez świadków (...) w żaden sposób weryfikowane. Co najistotniejsze jednak w niniejszej sprawie – świadkowie (...) nie mieli właściwie wiedzy na temat konkretnych przyczyn, dla jakich doszło do konfliktu pomiędzy małżonkami P. a E. W., zaś J. B. dopiero na rozprawie (w toku śledztwa nie miała bowiem takiej wiedzy) – opierając się na informacjach pozyskanych od swej siostry – oskarżonej A. P. (1) wskazywała, jakoby brak przekazania pieniędzy E. W. pochodzących ze sprzedaży nieruchomości miał wynikać z chęci rozliczenia z nią wcześniejszych interesów, bez sprecyzowania jednakże nawet o jakiej kwocie rozliczeń mogłaby być mowa.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wypowiedzi złożonych przez świadków M. L. i I. Z. , którzy wskazali że z racji wykonywania zawodu notariusza odmawiają złożenia zeznań co do okoliczności objętych tajemnicą notarialną. Z uwagi na fakt, że wszystkie okoliczności związane z umowami sprzedaży nieruchomości, które były zawierane w kancelariach notarialnych M. L. i I. Z. w sposób precyzyjny wynikały z samych aktów notarialnych, Sąd nie podejmował czynności celem zwolnienia świadków M. L. i I. Z. z tajemnicy notarialnej uznając, że nie zachodzą okoliczności określone w art.180§2 k.p.k. (na etapie postępowania jurysdykcyjnego żadna ze stron nie składała nawet takiego wniosku).

Nie kwestionując wiarygodności zeznań świadka R. O. (k.620v w zw. z k.419), podkreślić należy, iż nie były one przydatne dla poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek O. to projektant architektury zewnętrznej, który na zlecenie oskarżonego Z. P. (określanego przez świadka imieniem A.) wykonywał zlocone mu czynności dotyczące różnych nieruchomości. Jedynie „ze słyszenia” R. O. wiedział, że dyskotekę na ul. (...) w P. Z. P. „prowadził z kimś”, nie orientował się on natomiast co do tego, jak układają się relacje pomiędzy małżonkami P. a „siostrą Z.” czyli E. W., która nie była świadkowi O. nawet znana.

Za w pełni przydatne Sąd uznał zgromadzone w sprawie i wymienione wyżej dowody z dokumentów. Ich autentyczności oraz prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowała w szczególności żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. W szczególności przydatne dla ustalenia stanu faktycznego okazała się dokumentacja dotycząca poszczególnych umów sprzedaży nieruchomości, a także treść korespondencji prowadzonej przez A. P. (1) z pełnomocnikami E. W. a dotyczącej kwestii pozyskanych w wyniku sprzedaży nieruchomości środków finansowych oraz jej świadomości konieczności przekazania tych środków E. W..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art.284§1 k.k. zarzut popełnienia przestępstwa przywłaszczenia można zasadnie postawić takiej osobie, która przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą. Jeśli sprawca dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości podlega surowszej odpowiedzialności karnej z art.294§1 k.k..

W niniejszej sprawie ustalono ponad wszelką wątpliwość, że oskarżeni A. P. (1) działając jak pełnomocnik E. W. oraz jej małżonek – oskarżony Z. P., działając wspólnie i w porozumieniu, po tym jak A. P. (1) działając w imieniu i na rzecz E. W. sprzedała w okresie od 12 grudnia 2013r. do 20 października 2017r. cztery nieruchomości stanowiących współwłasność (po ½ części) pokrzywdzonej E. W. i oskarżonego Z. P. i uzyskując środki finansowe stanowiące cenę sprzedaży przelane w każdym przypadku na rachunek bankowy A. P. (1), środki te przywłaszczyli – nigdy nie rozliczyli ich z E. W. i nie przekazali jej niezwłocznie (ani też nigdy później) łącznie kwoty 2.025.000 zł, a więc kwotę odpowiadającą pojęciu mienia znacznej wartości (art.294§1 k.k.). Wbrew swemu obowiązkowi pozyskane środki oskarżeni przywłaszczyli – dokonali rozporządzenia nimi jak swoją własnością z wykluczeniem osób uprawnionych (vide: wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978r., V KR 197/77, OSNPG 1978/6/64), albowiem przeznaczyli je na uregulowanie swoich własnych potrzeb. Oskarżeni postąpili z nimi zatem „jak właściciel”, a więc tak, jakby przysługiwało im odpowiednie prawo do nich.

Zachowania oskarżonych, mimo że rozciągnięte w czasie (od 12 grudnia 2013r. do 20 października 2017r.) zostały uznane za jeden czyn zabroniony – czyn ciągły, albowiem oskarżeni działali w wykonaniu z góry wziętego zamiaru wykorzystania pełnomocnictwa notarialnego udzielonego A. P. (1) przez E. W. do zbycia nieruchomości – działki nr (...) położonej w D., która to działka została podzielona na mniejsze działki, które stopniowo były sprzedawane przez oskarżonych.

Wbrew stanowisku obrońcy Sąd uznał, iż również oskarżony Z. P. dokonał zarzucanego mu przestępstwa – wspólnie i w porozumieniu ze swoją małżonką – oskarżoną A. P. (1). Oczywistym i bezspornym było, że Z. P. przy poszczególnych transakcjach sprzedaży działek występował jako zbywający swój dział w danej nieruchomości i sam nigdy nie miał pełnomocnictwa E. W. do zbycia jej części udziału. Z. P. doskonale zdawał sobie jednak sprawę z tego, że pełnomocnictwem takim dysponuje jego małżonka A. P. (1), on sam był osoba aktywnie wyszukującą kontrahentów i negocjującą z nimi warunki transakcji, miał też pełną świadomość tego, że całość kwot stanowiących cenę sprzedaży poszczególnych działek zostaje przelana na rachunek bankowy A. P. (1) i następnie wspólnie z A. P. (1) podejmował działania celem spożytkowania pozyskanych kwot. W konsekwencji tych ustaleń Sąd uznał, że Z. P. czynu mu zarzuconego dokonał wspólnie i w porozumieniu (art.18§1 k.k.) z A. P. (1).

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art.53§1 i §2 k.k. oraz art.115§2 k.k. kwestię wymiaru kary oskarżonym za przypisane im przestępstwo Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił działanie w warunkach czyn ciągłego (przy uwzględnieniu zgodnie z art.4§1 k.k. brzmienia przepisów w czasie dokonanego przestępstwa brak było obowiązku wymierzenia kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia). Na korzyść A. P. (1) oraz Z. P. przemawiała zaś ich dotychczasowa niekaralność za przestępstwa oraz znaczny już upływ czasu od dokonania przestępstwa.

Przy orzekaniu kary Sąd wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych w art.53 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do danego oskarżonego.

Czyn przypisany każdemu z oskarżonych występek zagrożony karą pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat (art.294§1 k.k.). Mając na uwadze wszystkie wyżej wskazane okoliczności obciążające oraz łagodzące Sąd uznał, iż uzasadnione jest wymierzenie A. P. (1) i Z. P. kary po 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywien w liczbie po 300 stawek dziennych po 100 zł stawka. Oczywistym jest, że oskarżeni dokonując przestępstwa na szkodę E. W. działali celem osiągnięcia korzyści majątkowej, uwzględniając zaś posiadany przez oskarżonych majątek uiszczenie grzywny w wysokości po 30.000 zł przez każdego z oskarżonych jest z jednej strony realne, a z drugiej strony dolegliwe na tyle, by skłonić każdego z oskarżonych do krytycznej refleksji nad swoim zachowaniem.

Jednocześnie wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonych za przestępstwa oraz sposobu ich życia Sąd – wbrew poglądowi oskarżycielki posiłkowej domagającej się orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności - nie miał wątpliwości o celowości zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej każdemu z oskarżonych kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na 3 lata.

Jednocześnie Sąd zdecydował o uwzględnieniu wniosku złożonego przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej o zastosowanie art.46§1 k.k. i zasądził (pkt.3. części rozstrzygającej wyroku) na podstawie tego przepisu wobec oskarżonego Z. P. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz E. W. kwoty 2.025.000 złotych zastrzegając, że zapłata tej kwoty przez oskarżoną A. P. (1) (pozwaną w sprawie I C 2907/21 Sądu Okręgowego w Poznaniu) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego Z. P.. Z uwagi na treść art.415§1 zdanie 2 k.p.k. niemożliwe było nałożenie takiego obowiązku na oskarżoną A. P. (1), co dostrzegli ostatecznie zarówno Prokurator, jak i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej. Sąd nie podzielił natomiast stanowiska pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i wbrew wnioskowi (k.624-626) nie zasądził od oskarżonego Z. P. ustawowych odsetek od poszczególnych kwot uzyskiwanych w wyniku sprzedaży działek (licznych od dnia danej transakcji do dnia zapłaty) uznając, że zasądzenie ustawowych odsetek przy zastosowaniu art.46§1 k.k. nie ma podstawy prawnej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2002r., II KKN 385/01; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3 marca 2011r., II AKa 42/11).

Zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w ocenie Sądu uwzględniało też należycie interes samej pokrzywdzonej E. W., która już bardzo długo oczekuje na zwrot zagarniętych a należnych jej środków finansowych pochodzących ze sprzedaży jej udziałów w nieruchomościach. Oskarżeni winni w końcu zdać sobie sprawę z tego, iż najwyższy już czas by oddać E. W. przywłaszczone środki, a jeśli tego w końcu nie uczynią - perspektywa odbywania kary pozbawienia wolności może stać się nad wyraz realna.

Uwzględniając wniosek pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej E. W. na podstawie przepisów wskazanych w pkt.4. części rozstrzygającej wyroku Sąd zasądził solidarnie od oskarżonych A. P. (1) i Z. P. na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 2.520 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl zasady, że skoro są one wynikiem zawinionego zachowania oskarżonych, to oni właśnie – a nie Skarb Państwa (a w konsekwencji wszyscy podatnicy) – koszty te powinni ponieść (pkt.5. części rozstrzygającej wyroku).

Sędzia Tomasz Borowczak

Zarządzenie / proszę:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcom tj.:

⚫

obrońcy oskarżonych – adw. K. S.

⚫

pełnomocnikowi oskarżycielki posiłkowej - adw. E. Ś.

3.  przedłożyć za 14 dni od doręczenia lub po wpłynięciu apelacji.

Poznań, dnia 30 października 2025r.

Sędzia Tomasz Borowczak