Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 147/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Z. (...), wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania, mający wpływ na treść tego orzeczenia polegający na przyjęciu, że na początku 2009 r. R. B. (1) porozumiał się z A. P. (1) w przedmiocie wyprowadzenia ze spółki z o.o. (...) środków pieniężnych (str. 10 i 21 uzasadnienia), podczas gdy powołane pod tym ustaleniem zgromadzone dowody w sprawie, za wyjątkiem wyjaśnień współoskarżonego R. B. (1), nie są w swych treściach rozstrzygające co do tego ustalenia w stopniu koniecznym dla ustaleń fatycznych postępowania karnego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania mający wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że R. B. (1) udawał się do siedziby podmiotu (...) sp. z o.o. w Z. na ulicy (...), gdzie przekazywał co najmniej części wypłaconych środków w formie gotówki A. P. (1) bez obecności innych osób (strona 10 i 21 uzasadnienia), podczas gdy powołane pod tym ustaleniem zgromadzone dowody w sprawie, za wyjątkiem wyjaśnień współoskarżonego R. B. (1), nie są w swych treściach rozstrzygające co do tego ustalenia w stopniu koniecznym dla ustaleń faktycznych postępowania karnego;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania mający wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że A. P. (1), mając świadomość, iż faktury, w których R. B. (1) poświadczał nieprawdę, akceptował te faktury i doprowadził do wypłaty z rachunku spółki (...) sp. z o.o. na rzecz R. B. (1) łącznej kwoty 1.660.248,91 zł a nadto zawarł fikcyjne porozumienie z R. B. (1) zobowiązujące R. B. (1) do rozliczenia zadłużenia spółki (...) sp. z o.o. w kwocie 234.681,09 zł z tytułu kaucji budowlanych z jej wierzycielami, skutkujące wypłatą w/w kwoty z rachunku spółki (...) sp. z o.o. na rzecz R. B. (1) (str. 2 uzasadnienia), podczas gdy faktury i porozumienie dotyczące kaucji budowlanych wynikały z zakresu usług powierzonych R. B. (1) przez spółkę (...) sp. z o.o. Przy ustaleniu, że R. B. (1) nie przekazywał gotówki pod nieobecność innych osób A. P. (1), można rozważyć, czy nie nastąpiło naruszenie reguł ostrożności przez A. P. (1), który zajmując się sprawami majątkowymi spółki (...) sp. z o.o. poprzez złożenie podpisów na fakturach poświadczających nieprawdę oraz podpisując nie zrealizowane przez R. B. (1) porozumienie nie zachował ostrożności, która uchroniłaby spółkę (...) sp. z o.o. przed szkodą majątkową;

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania mający wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że przelew na konto G. U. zatytułowany NA (...) z dnia (...) r. na kwotę 1.500 dolarów australijskich, co stanowi 4.231,35 zł, pochodził od A. P. (1), podczas gdy z historii rachunku bankowego wynika, że przelew został wykonany z konta Z. P.;

5. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść tego orzeczenia, polegająca na dowolnej a nie swobodnej ocenie zeznań świadków (art. 7 k.p.k.) z uwagi na to, że ocena ta była uwarunkowana tym, że Sąd Okręgowy w Z. (...) dał wiarę wyjaśnieniom R. B. (1) w części, gdzie wskazywał on na porozumienie w początkach (...) r. z A. P. (1) i przekazywanie mu pieniędzy w gotówce pod nieobecność innych osób.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed ustosunkowaniem się do zarzutów apelacyjnych należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w Z. (...) wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie (...) uznał:

w pkt I. A. P. (1) za winnego tego, że w okresie od (...) r. w Z., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w krótkich okresach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc zobowiązany na podstawie uchwały nr 2 nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (...) sp. z o.o. ((...)) do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki (...) jako wiceprezes jej zarządu, poprzez nadużycie udzielonych mu uprawnień, akceptował do wypłaty przedkładane spółce (...) przez R. B. (1) reprezentującego podmiot gospodarczy (...) faktury:

1. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 20.740 zł,

2. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 36.600 zł,

3. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „. (...) na kwotę 42.700 zł,

4. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 18.300 zł,

5. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 42.700 zł,

6. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 29.280 zł,

7. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem Usługi projektowe i ekspertyzy” na kwotę 46.500 zł,

8. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „E. – ekspertyza budowlana przyłączenia do sieci” na kwotę 146.888 zł,

9. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 40.000 zł,

10. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) kampania telewizyjna – projekty” na kwotę 24.400 zł,

11. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) A. (...)na kwotę 22.000 zł

12. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „E. (...) na kwotę 27.000 zł

13. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...)na kwotę 33.550 zł

14. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...)na kwotę 29.150,91 zł

15. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 26.840 zł

16. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) na kwotę 54.900 zł

17. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) P. (...) na kwotę 39.040 zł

18. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 14.640 zł

19. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 29.280 zł

20. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...)koszty inicjalne (...)” na kwotę 46.360 zł

21. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 244.000 zł

22. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) na kwotę 17.080 zł

23. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 323.300 zł

24. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...)na kwotę 305.000 zł,

w których R. B. (1) poświadczał nieprawdę co do rodzaju i wartości wykonanych na rzecz (...) sp. z o.o. usług, skutkiem czego mając świadomość, iż w/w faktury poświadczają nieprawdę co do rodzaju i wartości wykonanych na rzecz (...) sp. z o.o. prac doprowadził do wypłaty z rachunku spółki (...) sp. z o.o. na rzecz R. B. (1) łącznej kwoty 1.660.248,91 zł, a nadto zawarł z R. B. (1) fikcyjne porozumienie datowane na dzień (...) roku, mocą którego zobowiązał go do rozliczenia zadłużenia spółki (...) sp. z o.o. w kwocie 234.681,09 zł z tytułu kaucji budowlanych z jej wierzycielami, skutkujące wypłatą w/w kwoty z rachunku spółki (...) sp. z o.o. na rzecz R. B. (1),

wyrządzając wyżej opisanymi działaniami spółce (...) sp. z o.o. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach, tj. w łącznej kwocie 1.894.930 zł , tj. popełnienia przestępstwa z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 296 § 3 k.k. i art. 309 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 1000 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda;

w pkt IIoskarżonego R. B. (1) za winnego tego, że w okresie od (...) roku do (...) roku w Z., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako właściciel podmiotu gospodarczego (...) współpracującego ze spółką (...) sp. z o. o. na podstawie między innymi umowy o współpracę zawartej w dniu 01.01.2009 roku, pomógł A. P. (1) w wyrządzeniu spółce (...) sp. z o.o. szkody majątkowej w wielkich rozmiarach w ten sposób, że przedkładał mu celem akceptacji i wypłaty faktury:

1. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 20.740 zł,

2. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 36.600 zł,

3. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „. (...) na kwotę 42.700 zł,

4. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 18.300 zł,

5. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 42.700 zł,

6. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 29.280 zł,

7. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem Usługi (...) na kwotę 46.500 zł,

8. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „E. – (...) na kwotę 146.888 zł,

9. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem(...) A.” na kwotę 40.000 zł,

10. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) (...) na kwotę 24.400 zł,

11. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem „ Konsultacje A..-budowlane Projekt Amfilada” na kwotę 22.000 zł

12. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem „E. (...)na kwotę 27.000 zł

13. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 33.550 zł

14. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 29.150,91 zł

15. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 26.840 zł

16. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) na kwotę 54.900 zł

17. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) P. (...) na kwotę 39.040 zł

18. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 14.640 zł

19. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 29.280 zł

20. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...)koszty inicjalne (...)” na kwotę 46.360 zł

21. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 244.000 zł

22. z dnia (...) roku o numerze (...) tytułem (...) na kwotę 17.080 zł

23. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...) na kwotę 323.300 zł

24. z dnia (...) fakturę VAT nr (...) tytułem (...)na kwotę 305.000 zł,

w których poświadczał nieprawdę co do rodzaju i wartości wykonanych na rzecz (...) sp. z o.o. usług, skutkiem czego A. P. (1), mając świadomość, iż w/w faktury poświadczają nieprawdę co do rodzaju i wartości wykonanych na rzecz (...) sp. z o.o. prac, doprowadził do wypłaty z rachunku spółki (...) sp. z o.o. na rzecz R. B. (1) łącznej kwoty 1.660.248,91 zł.,

a nadto zawarł ze spółką (...) sp. z o.o. reprezentowaną przez A. P. (1) fikcyjne porozumienie, datowane na dzień (...) roku, mocą którego zobowiązał się do rozliczenia zadłużenia spółki (...) z jej wierzycielami w kwocie 234.681,09 zł z tytułu kaucji budowlanych, skutkujące wypłatą na jego rzecz z rachunku spółki (...) sp. z o.o. w/w kwoty,

pomagając A. P. (1) wyżej wymienionymi działaniami w wyrządzeniu spółce (...) sp. z o.o. szkody majątkowej w wielkich rozmiarach w łącznej kwocie 1.894.930 zł, tj. popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 296 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 309 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 1000 stawek dziennych w wysokości po 100 zł każda, w pkt III na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawieszając wobec oskarżonego R. B. (1) wykonanie tej kary pozbawienia wolności na okres 5 lat próby oraz w pkt IV na podstawie art. 63 § 1 k.k. i art. 114 § 2 k.k. zaliczając na poczet orzeczonej wobec oskarżonego B. kary grzywny okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia (...)

w pkt V na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych A. P. (1) i R. B. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez solidarne uiszczenie na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z. kwoty 1.894.930 zł ;

w pkt VI na podstawie art. 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec A. P. (1) zakaz zajmowania stanowiska członka zarządu w spółkach kapitałowych na okres 5 lat

oraz w pkt VII orzekł o kosztach procesu i opłatach.

Sąd Apelacyjny, by zachować logiczny proces myślowy, będzie w toku poniższego wywodu odwoływał się do konkretnych zarzutów apelacyjnych, które nie znalazły w toku instancji odwoławczej akceptacji.

Apelująca podnosi zarzuty dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, wynikających z błędnej oceny dowodów, jak i obrazy prawa procesowego, które także sprowadzają się do naruszenia zasad związanych z prawidłową oceną zebranych dowodów (art. 7 k.p.k.). Zarzuty te zaś sprowadzają się do dokonania niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych na podstawie pomawiających oskarżonego wyjaśnień współoskarżonego R. B. (1). W ocenie skarżącej bowiem, gdyby pominąć te pomawiające wyjaśnienia, to brak jest dowodów, które prowadziłyby do niekorzystnych dla oskarżonego P. wniosków w zakresie zarówno sprawstwa, jak i jego winy w popełnieniu przypisanego mu przestępstwa, związanego z działaniem na szkodę pokrzywdzonej spółki.

Mając na uwadze tak postawione zarzuty na wstępie należy zawrzeć kilka uwag natury ogólnej w zakresie prawidłowego procedowania w każdej sprawie, także tej, gdy jedynymi dowodami obciążającymi są wyjaśnienia czy zeznania, stanowiące tzw. pomówienie.

Zarzut błędu “dowolności” jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału (por. wyrok SN z 20.02.1975 r., II K 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84; wyrok SN z 22.01.1975 r., I Kr 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58).

Sąd I instancji rozpoznając zarzuty stawiane w akcie oskarżenia powinien wszechstronnie w oparciu o konkretne dowody wyjaśnić sprawę poprzez ustalenie czy dany czyn przestępczy został popełniony przez oskarżonego a jeżeli tak to jaka powinna być jego kwalifikacja prawna, jakie były pobudki i motywy działania sprawcy, by w ten sposób przy ustaleniu sprawstwa oskarżonego dokonać odpowiedniego doboru kar i środków karnych, które pozostawałyby w pełnej zgodzie z zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk.

Jednakże, aby takie ustalenia zostały poczynione prawidłowo, niezbędne jest dokładne przeprowadzenie postępowania, zwłaszcza w zakresie dowodów, i oczywiście w zgodzie ze wszelkimi regułami zawartymi w kodeksie postępowania karnego. Przy takim ustalaniu, jeżeli w sprawie pojawiają się sprzeczne wersje tego samego zdarzenia i zgłasza się wnioski o przeprowadzenie dowodów na poparcie każdej z tych wersji, należy tak przeprowadzić postępowanie dowodowe, by w sposób jednoznaczny rozstrzygnąć, która z prezentowanych wersji jest prawdziwa a którą należy odrzucić.

Dopiero poprawnie przeprowadzone postępowanie pozwoli sądowi orzekającemu na właściwe rozpoznanie stawianych w akcie oskarżenia zarzutów przeciwko konkretnemu oskarżonemu, by nie narazić się na zarzuty obrazy prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności i braku.

Motywy, jakimi kierował się sąd orzekający, powinny znaleźć pełne odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku, z tym że powinno ono zostać sporządzone ze wszelkimi wymogami art. 424 k.p.k. W niniejszym przypadku jest to o tyle istotne, iż Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie w formie formularzowej, która to forma utrudnia wywiązanie się z tego zadania, co nie oznacza, że uniemożliwia tego. Tym samym uzasadnienie to ma stanowić dokument o charakterze sprawozdawczym i powinno polegać na przedstawieniu w sposób uporządkowany wyników narady z dokładnym wskazaniem – gdy chodzi o podstawę faktyczną wyroku – co sąd uznał za udowodnione, jak ocenił poszczególne dowody i dlaczego oparł się na jednych, odrzucając inne.

Uzasadnienie więc powinno wskazywać logiczny proces myślowy, który doprowadził sąd do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego.

Niedopuszczalne jest globalne powoływanie się przez sąd na przeprowadzone na rozprawie dowody, lecz konieczne jest ustalenie zależności każdego z nich, w całości lub konkretnym fragmencie, od poszczególnych okoliczności faktycznych, które w sprawie wymagają udowodnienia i uzasadnienia. W razie zaistnienia sprzeczności między dowodami sąd powinien wyjaśnić w uzasadnieniu, na których z nich się oparł oraz dlaczego odrzucił inne.

Dodać też należy, że kodeks postępowania karnego, ani żadna ustawa nie przewidują żadnych dodatkowych reguł dotyczących oceny zeznań świadka, którego depozycje stanowią tzw. pomówienie. Zeznania te więc podlegają ocenie zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7 k.p.k. tak jak każdy inny dowód ujawniony w toku rozprawy. Co do zasady dowód taki powinien być badany szczególnie wnikliwie, z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto - czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne (wyrok SN z 6 lutego 1970 r., IV KR 249/69, OSNKW 4-5/1970, poz. 46). Jednakże pomówienie, czyli obciążanie w złożonych wyjaśnieniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (por. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2006 r., II KK 29/05, OSNKW 2006/4/41).

Sam fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka, nawet w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to jaką świadek zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (jak świadek koronny, tzw. „mały świadek koronny” czy świadek incognito). Orzecznictwo przyjmuje jednak, że tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia (patrz wyrok SN z dnia 11 stycznia 1996 r., II KRN 178/95, Mon. Prawn. 1996/10/376).

Rzecz jednak w tym, że ocena poszczególnych dowodów dokonywana jest w konkretnej sprawie, w której występują przeróżne, trudne do uogólnienia okoliczności a tym samym nie można do każdego przypadku sprawy dopasowywać bardziej ogólnych zasad oceny dowodów wyrażanych w orzecznictwie sądowym lub w doktrynie. Zasady te zresztą również były artykułowane na tle konkretnych stanów faktycznych ustalonych w indywidualnych sprawach.

W związku z powyższym należy pamiętać, że w ocenie dowodów organy procesowe kierują się swoim przekonaniem ukształtowanym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania. P. (1) system procesowy nie zna reguł dowodowych dotyczących legalnej oceny dowodów. Zasada swobodnej oceny dowodów oznacza wolność wewnętrznego przekonania organu procesowego w kwestii oceny dowodów i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, a tym samym wolność od schematycznych skrępowań w tym zakresie (por. Jan Grajewski – red., Lech K. Paprzycki, Sławomir Steinborn: „Komentarz aktualizowany do art. 1-424 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. 97.89.555)”, LEX/el., 2011, teza 1 do art. 7). Oczywistym jest przy tym, że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania a wyrażona w art. 7 k.p.k., nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28).

Mając na uwadze realia niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż co do zasady analiza zebranych dowodów w trakcie rozprawy, jak i uzasadnienie zaskarżonego wyroku, choć sporządzone na formularzu, pozwalają w sposób jednoznaczny przyjąć, iż Sąd I instancji dołożył wszelkich starań, by postąpić zgodnie z przytoczonymi wyżej wymogami, tj. by wyjaśnić zarzuty stawiane oskarżonym, zwłaszcza oskarżonemu P., zaś ocenę zebranych dowodów zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, spełniającego wszelkie wymogi art. 424 k.p.k.

Co do ustalenia sprawstwa i winy oskarżonych, co przede wszystkim dotyczy oskarżonego P., gdyż co do oskarżonego B. nie wywiedziono apelacji, nie można mieć żadnych zastrzeżeń.

Należy więc jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Okręgowy bardzo dokładnie przeprowadził na rozprawie postępowanie dowodowe, przesłuchując wszystkich świadków, którzy mogli w tej sprawie wnieść okoliczności niezbędne dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Ten materiał dowodowy, szczegółowo omówiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dawał pełną podstawę do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu poszczególnych zdarzeń wynikających z samego zarzutu, jak i sprawstwa i zamiaru obu oskarżonych, zwłaszcza A. P. (1), w zakresie popełnienia przestępstwa będącego przedmiotem osądu w niniejszym postępowaniu.

Należy podnieść, co nie jest w tej sprawie kwestionowane, iż Sąd I instancji bardzo dokładnie przedstawił struktury organizacyjne spółek (...) sp. z o.o. z siedzibą w Z., (...) sp. z o.o. oraz (...) sp. z o.o. a także okoliczności związane z zakupem i modernizacją budynku przemysłowego położonego w Z. na nieruchomości gruntowej przy ul. (...). Sąd I instancji również wyjaśnił rolę Z. P. – ojca oskarżonego A. P. (1) w tym przedsięwzięciu (uzasadnienie formularzowe zaskarżonego wyroku w sekcji 1 na str. 4-7). Powyższe okoliczności zresztą jasno wynikają z przedstawionych na str. 6-7 tego uzasadnienia dowodów, więc nie zachodzi tu potrzeba ponownego ich przytaczania.

Sąd I instancji również w tych ustaleniach wskazał na zawiązaną współpracę między (...) sp. z o.o. a firmą (...) z siedzibą we W., jak i na istotę tej współpracy, mającą wynikać z treści zawartej między tymi podmiotami gospodarczymi umowy, jak i aneksu do niej, co jasno wynika z uzasadnienia formularzowego w sekcji 1 na str. 7-9 i przytoczonych tam dowodów.

Dla niniejszego postępowania istotne są natomiast ustalenia Sądu I instancji, poczynione w sekcji 1 formularza uzasadnienia na str. 10-33, z których wynika przebieg tej współpracy, w tym zawarte między R. B. (1) a A. P. (1) porozumienie, na podstawie którego doszło do realizacji przestępczego procederu, polegającego na wyprowadzaniu ze spółki (...) sp. z o.o. środków pieniężnych tytułem zapłaty za wystawione przez R. B. (1) faktury (wskazane wyżej przy omówieniu treści przypisanego obu oskarżonym czynu), w których wskazywano na usługi, jakie ze strony firmy oskarżonego B. nie miały miejsca. Sama istota uzgodnionego miedzy tymi oskarżonymi procederu została przedstawiona przez Sąd Okręgowy w sekcji 1 uzasadnienia formularzowego na str. 10-11, zaś w dalszej części tego uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał już na konkretne faktury, z którymi była związana realizacja tego przestępczego procederu. Trzeba przy tym podnieść wyraźnie, iż ustalenia te są aż nadto dokładne, wręcz drobiazgowe, podparte przy tym konkretnymi dowodami, wskazanymi w tej części uzasadnienia, że nie zachodzi tu konieczność przytaczania ich treści, skoro Sąd odwoławczy z tymi ustaleniami w pełni się zgadza.

Przechodząc do dowodów, w pierwszej kolejności należy wskazać na wyjaśnienia R. B. (1) . Wyjaśnienia te bowiem stanowią najistotniejszą podstawę wydania wobec A. P. (1) wyroku skazującego.

Oskarżony R. B. (1) w toku niniejszego postępowania złożył wielokrotnie wyjaśnienia (także w sprawie (...)), do których odwołuje się Sąd I instancji w treści uzasadnienia formularzowego w sekcji 1 na str. 17 a które poddaje ocenie w sekcji 2 tego formularza na str. 34-38, 139-146. Sąd I instancji przytacza dokładnie treść tych wyjaśnień, tj. zarówno w części, w jakiej dał im wiarę i które stanowiły podstawę dokonanych ustaleń faktycznych, jak i w części, w której tej wiary odmówił, dokładnie przytaczając swoją ocenę tego dowodu.

Nie powtarzając więc przytaczanych przez Sąd I instancji fragmentów wyjaśnień R. B. (1), podnieść należy, iż oskarżony ten już w toku pierwszego przesłuchania w śledztwie w dniu (...)r. przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa, jak i pomówił o udział w nim A. P. (1), wyjaśniając, iż celem tego procederu, wynikającego z ich porozumienia było wypłacanie mu (tj. R. B. (1) – przyp. SA) środków pieniężnych z tytułu przedstawionych do zapłaty faktur, które to środki przekazywał A. P. (1), które znów ten przekazywał spółce (...) a stąd już P. w formie pożyczek przekazywał je spółce (...) (k. 1041-1043). Jednocześnie z wyjaśnień tych jasno wynika, iż ta współpraca była tak prowadzona, by osoby postronne nie zorientowały się, iż wystawiane faktury były fikcyjne i by nie został zauważony, objęty ich porozumieniem obrót środków pieniężnych, wyprowadzanych w sposób nienależny ze środków spółki (...).

Oskarżony B. podczas drugiego przesłuchania w śledztwie, potwierdzając w/w proceder wskazał już wprost na faktury, w których zapisywane były fikcyjne dane (k. 1050-1053).

R. B. (1) również w tym zakresie był konsekwentny w kolejnych swoich wyjaśnieniach, które ujawniano w toku rozprawy podczas jego przesłuchania (k. 2510-2517), jak i podczas tego przesłuchania na rozprawie. Przy czym, mając na uwadze prowadzenie tego procederu w tajemnicy, w sposób logiczny brzmią zapewnienia oskarżonego B., iż przy przekazywaniu przez niego A. P. (1) gotówki, pochodzącej z wypłaconych przelewem środków z tytułu zapłaty za taką fikcyjną fakturę, nie było żadnych osób postronnych (k. 2513).

Na drugim niejako biegunie pozostają w tej sprawie wyjaśnienia A. P. (1) . Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, iż przybrana przez tego oskarżonego postawa procesowa słusznie została poddana przez Sąd I instancji krytyce. Chodzi przy tym nie o krytykę obranej przez oskarżonego P. linii obrony, gdyż wybranie konkretnej linii obrony należy do jego, jako oskarżonego w sprawie, uprawnień, ale chodzi o fakt, iż tak obrana linia nie pozwalała na uznanie tych wyjaśnień za wiarygodne, mając przy tym na uwadze uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne wyjaśnienia R. B. (1).

Oskarżony A. P. (1) podczas przesłuchań w śledztwie, nie przyznając się do winy, praktycznie odmówił złożenia wyjaśnień (k. 1726, 1837v, 1881v). Taką samą postawę zresztą przybrał w toku przesłuchania na rozprawie w dniu (...) r. (k. 2517-2518). Tymczasem pewną aktywność oskarżony P. wykazał w toku rozprawy w dniu 18 grudnia 2017 r., jednak wówczas złożenie przez oskarżonego wyjaśnień w rzeczywistości było powtórzeniem „wyjaśnień” złożonych na piśmie, którymi podczas tego przesłuchania dysponował a w zasadzie ich odczytanie (k. 3462-3464).

Sąd I instancji wyjaśnienia te poddał dokładnej ocenie, trafnie przy tym zauważając, iż w świetle art. 174 k.p.k. pisemne notatki, z których oskarżony korzystał podczas przesłuchania i które zresztą złożył do akt sprawy (k. 3627-3634) nie mogą stanowić dowodu w tej sprawie. Trzeba przy tym dodać, iż pisemne wyjaśnienia mogą zostać złożone wyłącznie na etapie postępowania przygotowawczego i to przy zachowaniu odpowiednich warunków (art. 176 k.p.k.).

Sąd I instancji wyjaśnienia te, wraz z pisemnym „wyjaśnieniem” poddał właściwej ocenie, która w sposób logiczny doprowadziła do uznania nie tylko co do niedopuszczalności złożenia tych wyjaśnień na piśmie w toku rozprawy, ale i co do braku uznania wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 119-139). Sąd I instancji w sposób logiczny, odwołując się do wiarygodnych dowodów, jak i wynikających z nich faktów wskazał logicznie na wiele okoliczności, które przemawiały za wiarygodnością pomawiających oskarżonego P. depozycji procesowych R. B. (1) oraz przemawiały za uznaniem sprzecznych z nimi wyjaśnień oskarżonego P. za niewiarygodne.

Nie są przy tym prawdziwe zarzuty apelującej, by wyjaśnienia oskarżonego B., w których pomawiał A. P. (1), były odosobnione i nie znajdowały żadnego odbicia w innych dowodach.

Przede wszystkim należy zgodzić się z ustaleniem Sądu I instancji, iż ten proceder, cyt.: „ polegający na wyprowadzeniu z (...) sp. z o.o. środków pieniężnych był możliwy wyłącznie przy ścisłym współdziałaniu R. B. (1) i A. P. (1) ”. Jak to bowiem zasadnie nadmienił Sąd Okręgowy, cyt.: „ to A. P. (1) podpisywał faktury, akceptując je, kierując do wypłaty i wykonywał przelewy” (str. 133 uzasadnienia), czego zresztą oskarżony P. nie neguje. Przy czym Sąd I instancji trafnie zauważa, iż oskarżony P. od wielu lat prowadził działalność gospodarczą i był w pełni zorientowany w zakresie prowadzonych robót wykonywanych w ramach projektu. Notabene, doskonała znajomość przez oskarżonego P. realiów związanych z wykonywaniem przez (...) projektu dotyczącego obiektu budowlanego w Z. wynika z zeznań M. P. (1) (k. 3297-3299) czy A. S. (k. 861-862, 2731-2732). Z tych ostatnich zeznań zresztą wynika wyraźnie, iż decydentem był A. P. (1), choć świadek podpisywał umowę z firmą (...).

Sąd I instancji, mając na uwadze tę istotną pozycję, wyrażającą się w podejmowaniu decyzji, także finansowych, oskarżonego P. w spółce (...) i jego doskonałą znajomość prowadzonej inwestycji trafnie przy tym wskazuje na konkretne faktury wystawiane przez R. B. (1) a akceptowane do wypłaty przez A. P. (1), które już na pierwszy rzut oka winny skłonić do refleksji, iż wynikające z faktur usługi nie mogły nawet zostać wykonane przez firmę (...). Należy więc za Sądem I instancji wskazać m.in. na poniższe faktury, które świadczą ewidentnie o wiarygodności oskarżonego R. B. (1) a tym samym o poprawności ustaleń Sądu I instancji co do prowadzonego przez obu oskarżonych przestępczego procederu.

Sąd I instancji, odwołując się do zeznań A. S. (k. 861-862, 2731-2732), J. M. (k. 887-888, 2735) i A. R. (k. 919, 2735-2736) wprost wykazał, iż faktura z dnia (...) r. o nr (...) (opisana wyżej w treści opisu czynu w pkt 8) jest fikcyjna, gdyż została wystawiona za niewykonaną pracę, bowiem już wcześniej wszystkie warunki przyłączenia budynku do sieci określiła (...) S.A., która zresztą pobiera opłatę za przyłączanie do sieci (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 44-45 oraz str. 134-135). Skoro więc już wcześniej poprzedni właściciel budynku zapłacił dla (...) S.A. zaliczki na przyłączenie budynku do sieci (k. 927) i to w kwocie 146.888 zł, to fikcyjność tejże faktury, notabene, opiewającej dokładnie na taką samą kwotę jest oczywista. Przy czym logicznie Sąd I instancji podnosi, iż to oskarżony P. miał dostęp do dokumentacji związanej z realizacją inwestycji dotyczącej tego budynku, zaś R. B. (1) nie pełnił w spółce (...) żadnej funkcji. Tym samym R. B. (1) nie mógł nawet znać kwoty, jaka jest należna w takiej sytuacji, więc nie można uznać za dzieło przypadku, iż akurat taka kwota, jaką zainkasowała (...) S.A. od poprzedniego właściciela budynku, znalazła się w fakturze wystawionej przez R. B. (1) i zaakceptowanej do wypłaty przez A. P. (1). Faktura ta jest więc nad wyraz wymownym przykładem świadczącym o wiarygodności R. B. (1), który w swoich depozycjach procesowych wyjaśniał o współudziale A. P. (1) w zakresie wskazywania w fikcyjnych fakturach prac i kwot oraz o takim doborze, aby nie wzbudzały podejrzeń osób trzecich, w tym przede wszystkim Johanna R. (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 134-135).

Dokładnie podobna i jakże wymowna sytuacja dotyczy przyłącza budynku (węzła cieplnego) do sieci ciepłowniczej a tym samym i faktury VAT z dnia (...) r. o nr (...) (faktura opisana wyżej w treści opisu czynu w pkt 24). Sąd I instancji bowiem w sposób jasny ustalił, iż (...) sp. z o.o. zawarła w dniu (...) r. z Elektrociepłownią (...) umowę nr (...) o przyłączenie do miejskiej sieci ciepłowniczej. Umowę tę w imieniu spółki podpisał A. P. (1), jak również oskarżony P. wcześniej, bo (...) r. podpisał wniosek o określenie warunków przyłączenia do sieci ciepłowniczej węzła cieplnego znajdującego się na tym obiekcie w Z. i takie warunki zostały wydane w dniu (...) r. Nadto, z ramienia spółki, A. P. (1) upoważnił (...) s.c. do prowadzenia spraw związanych z przyłączeniem do sieci. Ustalenia te jasno znów wynikają z dowodów z dokumentów, wskazanych w treści formularza uzasadnienia w sekcji 1 na str. 23-24.

Skoro więc to oskarżony A. P. (1) doskonale wiedział, że przyłącze ciepłownicze zostało już wykonane, to oczywista wynika z tego konstatacja, iż oskarżony ten w dniu (...) r. podpisał w imieniu (...) sp. z o.o. fikcyjną umowę z R. R. B. (1), na podstawie której ten podmiot gwarantował przeprowadzenie wszystkich czynności formalno-prawnych celem uzyskania wszelkich pozwoleń na wykonanie przyłącza cieplnego. Tym samym oskarżony P. doskonale wiedział, że również wystawiona przez R. B. (1) omawiana tu faktura jest fikcyjna a skoro tak, to akceptując ją i polecając wypłatę środków pieniężnych z niej wynikających realizował proceder, wynikający z wyjaśnień R. B. (1). Na tę okoliczność trafnie zwraca uwagę Sąd I instancji w sekcji 1 formularza uzasadnienia na str. 23, wykazując tym samym w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 136, iż, cyt.: „ niemożliwe jest, aby A. P. (1) w (...) roku, akceptując płatność na rzecz Rys R. B. (1) fakturę VAT nr (...) zatytułowaną „Amfilada – przyłącze ciepłownicze” na kwotę 305.000 zł działał w dobrej wierze, skoro z tego samego tytułu w dniu (...) roku opłatę za przyłączenie do sieci w kwocie 3.134,18 zł, zatem blisko stukrotnie mniejszej, przekazano na rzecz spółki Elektrociepłownia (...) S.A. ”. Nie ulega więc wątpliwości, iż okoliczności te wprost wskazują na wiarygodność depozycji procesowych R. B. (1), z których wynika współpraca obu oskarżonych w przestępczym procederze, będącym przedmiotem niniejszego postępowania karnego.

Powyższe faktury w sposób wręcz jaskrawy wskazują na fakt wiedzy oskarżonego P. co do ich fikcyjności a tym samym i świadczą one ewidentnie o wiarygodności wyjaśnień oskarżonego B., w których pomówił P. o udział w tym przestępczym procederze. W tych zaś okolicznościach również brak jest podstaw do negowania wiarygodności wyjaśnień R. B. (1) w zakresie pozostałych wskazywanych przez niego faktur, które zostały wymienione w opisie czynu przypisanego oskarżonemu A. P. (1), jak i w zakresie fikcyjnego porozumienia, mocą którego (...) sp. z o.o. upoważniła R. R. B. (1) do rozliczenia zadłużenia (...) sp. z o.o. z tytułu kaucji budowlanych w łącznej kwocie 234.681,09 zł wobec wierzycieli. Na tę fikcyjność zresztą Sąd I instancji zwraca dokładną uwagę przy ocenie wyjaśnień oskarżonego P. w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 137. Sąd I instancji przy tym wyjątkowo dokładnie analizuje w/w faktury, przepływ środków pieniężnych tytułem zapłaty za nie i następnie przepływ środków pieniężnych na rachunkach bankowych R. B. (1) oraz (...) sp. z o.o., jak i udzielanie pożyczek i ich wysokość przez (...) sp. z o.o. na rzecz (...) sp. z o.o., wykazując w ten obrazowy sposób realizację przestępczego porozumienia obu oskarżonych a co za tym idzie wykazując w tym względzie wiarygodność obciążających A. P. (1) wyjaśnień R. B. (1) (sekcja 1 uzasadnienia formularzowego na str. 10-17; sekcja 2 tego uzasadnienia przy ocenie wyjaśnień oskarżonego P. na str. 136-137).

Przy czym te ustalenia faktyczne, oparte na wskazanych w sekcji 1 formularza uzasadnienia na str. 17-19 dowodach, jasno też wskazują, iż oskarżony P. także operował w tym czasie znacznymi kwotami gotówki, co tylko dodatkowo wzmacnia wiarygodność oskarżonego B. o przekazywaniu A. P. (1) pieniędzy w gotówce, którą wpłacał na rachunek (...) sp. z o.o.

Powyższe dotyczy także ustaleń dotyczących kwoty 234.681,09 zł tytułem zwrotu kaucji budowlanej, co znajduje wyraz w treści ustaleń poczynionych w sekcji 1 formularza uzasadnienia na str. 20-21, na poparcie których to ustaleń Sąd I instancji przywołał dowody w sekcji 1 uzasadnienia na str. 21-23.

Sąd I instancji przy tym zwrócił uwagę na samą treść przedmiotowych faktur, wskazującą na to, iż, cyt.: „ R. – R. B. (1) w sposób niedbały, sprzecznie z umową i zasadami rachunkowo – podatkowymi dokumentuje zdarzenia gospodarcze, dotyczące usług wykonywanych przez R. – R. B. (1), co może rodzić słuszne wątpliwości organów podatkowych co do prawdziwości (rzetelności) wykonywanych przez niego usług, faktury wystawione przez RYS – R. B. (1) są lakoniczne, w sposób nieprecyzyjny opisują zakres przedmiotowy usługi i są sprzeczne z treścią umowy, gdyż nie zawierają specyfikacji usług” (sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 27). Również te okoliczności, które nie są kwestionowane w toku niniejszego postępowania odwoławczego, wpisują się w mechanizm działania obu oskarżonych, wynikający z ich wzajemnego porozumienia, co tylko dodatkowo wzmacnia wiarygodność pomawiających oskarżonego P. wyjaśnień złożonych przez R. B. (1).

Notabene, również na wiarygodność właśnie R. B. (1) wskazuje wyraźnie opinia biegłego z zakresu analizy i kontroli finansowej K. M. (k. 3750v-3751, 3832, 4045, 4069, 4147-4149, 4212, 4229-4231, 4256, 3922-3924, 4037-4038, 4047-4051, 4189-4192, 4219-4223, 4238-4239, 4242-4244, 4251-4252, 5257-4262). Sąd I instancji poddał tę opinię bardzo dokładnej ocenie i wyciągnął z niej należyte wnioski co do wiarygodności twierdzeń biegłego, jak i przydatności tej opinii w sprawie (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 103-113). Trzeba przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż biegły wskazał na fikcyjność pewnych zapisów w dokumentach księgowych spółki (...), na wejście przez tą spółkę w posiadanie pieniądza niewiadomego pochodzenia, na „kombinacje” w dokumentacji tej spółki związane z wpłatami gotówki itp., co tylko potwierdza wskazywaną przez R. B. (1) realizację jego i A. P. (1) przestępczego porozumienia. Z opinii tej przy tym także jasno wynika, iż (...) sp. z o.o. nie dysponowała wolnymi środkami pieniężnymi do udzielania pożyczek, co zresztą, jak to trafnie zauważył Sąd I instancji, znajduje odbicie nawet w zeznaniach M. G. , który wskazywał, iż spółka ta w (...) r., od kiedy przejął prowadzenie jej księgowości, nie była w dobrej kondycji finansowej (k. 1137v). Tożsame okoliczności wynikają także z zeznań B. L. , która prowadziła biuro rachunkowe i współpracowała ze spółką (...) (k. 1331v-1332, 2742-2743). Z zeznań tych jasno bowiem wynika, iż kondycja (...) spółki (...) w (...) r. była słaba, gdyż w tym czasie spółka ta wykazywała straty a tym samym nie miała możliwości udzielania pożyczek. Sąd I instancji zeznania te poddał należytej ocenie w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 70-71 i z oceny tej również wynika logiczna konstatacja, iż w tamtym czasie spółka (...) nie posiadała środków finansowych a tym samym nie miała środków na udzielanie tak wysokich pożyczek spółce (...) a mimo to czyniła. Zeznania te także znajdują odbicie w zeznaniach M. S. (k. 1363v-1364, 2820-2822), co również trafnie dostrzega Sąd I instancji, poddając te zeznania ocenie w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 71 i 69-70.

Trzeba też podkreślić, iż wiarygodność wyjaśnień oskarżonego B., w których pomawiał A. P. (1) o w/w działania wynika także z innych dowodów osobowych.

Przede wszystkim należy wskazać na zeznania Johanna R. – ówczesnego prezesa zarządu (...) sp. z o.o., jak i większościowego udziałowca spółki (...), w ramach prowadzonej przez siebie działalności w Austrii (k. 1694-1697v, 1700-1704). Sąd I instancji zeznania te poddał gruntownej ocenie, dając im zasadnie wiarę w całości, co znajduje odzwierciedlenie w sekcji 2 uzasadnienia formularzowego na str. 45-47. Abstrahując od szczegółów wynikających z tych zeznań, do których Sąd I instancji wprost się odwołuje, należy zauważyć, iż zlecona przez jego syna kontrola księgowa, przeprowadzona przez zewnętrzną firmę audytorską, wykazała nieprawidłowości, świadczące o oszukańczym procederze (sfingowanych rachunkach), który miał miejsce ze strony A. P. (1), co znów powodowało niemożność prowadzenia z nim dalszej współpracy. Co jednak najistotniejsze, w rozmowie z nim na terenie Niemiec R. B. (1) wprost przyznał się mu do „uchybień”, jakich się dopuścił, podnosząc, iż „uchybień” tych dopuścił się wspólnie z A. P. (1), „fingując” rachunki na znaczne kwoty pieniężne, za które płaciła spółka (...) (k. 1702-1704). Zeznania te znów znajdują pełne odbicie w zeznaniach W. R. - syna Johanna R. (k. 702-703, 2541-2547). Z zeznań tych jasno wynika, iż to R. B. (1) wyjaśnił mu w rozmowach zarówno w L., jak i na terenie Niemiec, na czym polegało to oszustwo na szkodę spółki (...), jakiego dopuścił się z A. P. (1). Sąd I instancji zeznania te dokładnie ocenił w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 47-51, wskazując znów na zgodność tych depozycji procesowych z innymi dowodami. Potwierdzeniem tych zeznań są więc w całości zeznania A. R. (k. 3007-3011), która także była obecna podczas rozmowy z R. B. (1) na terenie Niemiec, poznając od niego mechanizm działania jego z A. P. (1), pozwalający na wyprowadzanie środków pieniężnych ze spółki (...). Sąd I instancji zeznania te poddał zresztą szczegółowej ocenie, co znajduje wyraz w sekcji 2 uzasadnienia formularzowego na str. 51-54.

Takiej samej gruntownej ocenie Sąd I instancji poddał zeznania J. K. (k. 773v-774, 1811-1814, 2548-2550). Świadek ten, działając z ramienia firmy (...), brał udział w kontroli dotyczącej prowadzonej działalności przez spółkę (...), dokonując także m.in. analizy rachunków bankowych należących do R. B. (1). Trafnie Sąd I instancji, oceniając te zeznania w sekcji 2 uzasadnienia formularzowego na str. 54-56, wskazał na te ich fragmenty, z których wynikały nie tylko stwierdzone nieprawidłowości, ale i twierdzenia R. B. (1), który wprost wskazywał, że w tym procederze, którego realizację przedstawił, uczestniczył on wraz z A. P. (1). Z zeznań wynika też ważka okoliczność, do której także odniósł się Sąd I instancji, iż oskarżony P. unikał spotkania z audytorami, ewidentnie nie chcąc złożyć oświadczeń związanych z obciążającymi go depozycjami R. B. (1), jak i poczynionymi przez nich niekorzystnymi ustaleniami, obciążającymi A. P. (1). Należy dodać, iż ta postawa A. P. (1) wpisuje się w jego postawę, prezentowaną w toku niniejszego postępowania, który w swoich wyjaśnieniach, poza prostą negacją zdarzeń wynikających z zarzutu a więc i wyjaśnień R. B. (1), nie miał nic więcej do powiedzenia.

Sąd I instancji wreszcie poddał, poza w/w dowodami, całościowej ocenie pozostały materiał dowodowy, zwracając uwagę zarówno na wynikające z zeznań poszczególnych świadków okoliczności korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonego. Nie zachodzi tu potrzeba przytaczania tejże całościowej oceny, gdyż jest ona bardzo drobiazgowa, Sąd I instancji zwraca uwagę zarówno na wewnętrzne sprzeczności w treści dowodów, jak i między nimi, wprost na nie wskazując, wykazując w ten sposób wiarygodność czy też brak możliwości przypisania wiary poszczególnym depozycjom procesowym. Całościowe zaś spojrzenie przez Sąd I instancji na ten materiał dowodowy, pozwoliło dopiero na prawidłową ocenę pomawiających oskarżonego P. wyjaśnień oskarżonego R. B. (1). Ta ocena zaś, mając przy tym na uwadze wskazane wyżej dowody, które wprost przesądzają o wiarygodności depozycji pomawiających konsekwentnie A. P. (1) i to jeszcze przed wszczęciem niniejszego postępowania, jak i w toku prowadzonego postępowania nie pozostawia wątpliwości, iż oskarżony A. P. (1) brał udział w zdarzeniach przestępczych, za które został skazany zaskarżonym wyrokiem.

Mając na uwadze w/w całościową ocenę zebranego materiału dowodowego nie ma racji apelująca, by Sąd I instancji dopuścił się jakiegokolwiek błędu w ustaleniach faktycznych, do czego odnoszą się zarzuty z punktów 1, 2, 3 i 4 (poza jednym wyjątkiem, o którym mowa w dalszej części uzasadnienia). Tak samo należy odnieść się do zarzutu z pkt 5, w którym apelująca wprawdzie podnosi zarzut obrazy przepisów postępowania (art. 7 k.p.k.), ale zarzut ten także sprowadza się do kwestionowania ustaleń faktycznych, wynikających z ocen wyjaśnień oskarżonego B. i zeznań świadków.

Należy spojrzeć w pierwszej kolejności na konstrukcję tych zarzutów.

Apelująca w zarzucie z pkt 1 podnosi, iż gdyby ze sprawy wyłączyć wyjaśnienia R. B. (1), to pozostały materiał dowodowy nie dawałby podstaw do przyjęcia, iż na początku 2009 r. R. B. (1) porozumiał się z A. P. (1) w przedmiocie wyprowadzenia ze spółki o.o. (...) środków pieniężnych.

Taki sam zabieg redakcyjny, apelująca stosuje w zarzucie z pkt 2. Tu też bowiem apelująca zakłada, że gdyby ze sprawy wyłączyć wyjaśnienia R. B. (1), to pozostały materiał dowodowy nie pozwalałby na przyjęcie, iż R. B. (1) w siedzibie spółki (...) przekazywał oskarżonemu co najmniej część wypłaconych środków pieniężnych w formie gotówki.

Znów formułując zarzut w pkt 3, w którym skarżąca stara się wykazać nieświadomość oskarżonego P. w zakresie akceptacji faktur wystawianych przez R. B. (1), które okazywały się fikcyjne, co także miało dotyczyć porozumienia związanego z rozliczeniem kaucji budowlanych, apelująca przyjmuje założenie, iż gdyby wykluczyć przekazywanie tej gotówki P. przez B. pod nieobecność innych osób, to co do oskarżonego można byłoby rozważyć, czy nie nastąpiło naruszenie przez niego reguł ostrożności, który zajmując się sprawami majątkowymi spółki (...) sp. z o.o. poprzez złożenie podpisów na fakturach poświadczających nieprawdę oraz podpisując nierealizowane przez R. B. (1) porozumienie, nie zachował ostrożności, która uchroniłaby spółkę (...) sp. o.o. przed szkodą majątkową.

Wreszcie podobna konstrukcja zarzutu pojawiła się w pkt 5, gdzie apelująca krytykuje ocenę zeznań istotnych świadków a to z tego powodu, iż ocena ta warunkowana jest daniem przez Sąd I instancji wiary oskarżonemu B. w części dotyczącej zawarcia w/w porozumienia oraz przekazywania pod nieobecność innych osób gotówki.

W ocenie Sąd Apelacyjnego tak sformułowane zarzuty nie mogły okazać się uzasadnione.

Wyżej wyraźnie wykazano, iż pomawiające A. P. (1) depozycje procesowe zasługują na wiarę. Wskazano bowiem na dowody, które z jednej strony świadczą o konsekwencji tych wyjaśnień oskarżonego R. B. (1) a z drugiej strony wskazano w sposób wyraźny na takie dowody, które potwierdzały te pomawiające wyjaśnienia. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż dla realizacji takiego przestępczego zamierzenia niezbędne było porozumienie się obu oskarżonych z racji wykonywanych przez nich w ramach prowadzonych działalności zadań. Poza tym wówczas obaj oskarżeni znali się doskonale, mając do siebie zaufanie, co w sposób oczywisty ułatwiało nawiązanie takiego porozumienia. Poza tym, gdy zaczęły się ujawniać nieprawidłowości, R. B. (1), pomawiając A. P. (1), obciążał udziałem w tym procederze również siebie. Sąd I instancji przy tym, jak wspomniano wyżej, nie dał oskarżonemu B. wiary w całości, o czym przecież przekonują wywody tego Sądu, zawarte podczas oceny tych wyjaśnień w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 34-38 i 139-146. To zaś świadczy o zachowaniu ze strony Sądu I instancji obiektywizmu, jak i zdrowego rozsądku, pozwalającego na dokonanie logicznej, zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy oceny takiego właśnie dowodu, który stanowi tzw. pomówienie. Jak przy tym już wskazano, Sąd I instancji spojrzał na zebrany w toku rozprawy materiał dowodowy całościowo, dostrzegając zależności poszczególnych dowodów od siebie bądź nielogiczność twierdzeń oskarżonych czy świadków i sprzeczności między dowodami. Ocena ta zaś doprowadziła Sąd I instancji do trafnego wniosku, iż m.in. między oskarżonymi B. i P. doszło do porozumienia, o którym wspomina skarżąca, jak i że część środków pieniężnych, jakie R. B. (1) otrzymywał z tytułu zapłaty za „fikcyjną” fakturę, przekazywał w gotówce A. P. (1).

Skarżąca, stawiając te zarzuty pomija, iż przecież obaj oskarżeni działali w dyskrecji, by nikt o ich przestępczym układzie nie wiedział. W takiej zaś sytuacji nie może więc dziwić fakt, iż nie ma żadnych bezpośrednich dowodów osobowych, które mogłyby potwierdzić wprost wyjaśnienia R. B. (1), w których pomawiał A. P. (1) o wejście w to porozumienie, o jego realizację czy o przyjmowanie od B. pieniędzy w gotówce. Notabene, właśnie przekazywanie pieniędzy w gotówce pomagało omijać systemy bankowe a tym samym i wykrycie tego przestępczego procederu opartego na omawianym tu porozumieniu.

Zapoznając się jednak z treścią uzasadnienia apelacji należy zauważyć, iż skarżąca nie stara się w sposób, jaki tego wymaga wykazanie postawionego zarzutu z art. 438 pkt 3 k.p.k. błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze „dowolności”, ale wbrew tym wymaganiom, sama dokonuje oceny zebranych dowodów, w tym zwłaszcza wyjaśnień R. B. (1), nadając im odmienne znaczenie, korzystne dla oskarżonego A. P. (1).

Należy więc znów powtórzyć, iż to, że wyjaśnienia R. B. (1) stanowią jedyny dowód wskazujący na przekazywanie gotówki przez R. B. (1) pod nieobecność innych osób A. P. (1) nie oznacza, iż Sąd I instancji tym wyjaśnieniom nie mógł dać wiary. Skoro zaś Sąd I instancji zasadnie dał w tym zakresie R. B. (1) wiarę, to próba ominięcia przez skarżącą tego ustalenia Sądu I instancji nie może przynieść apelacji szans powodzenia. To więc, że, jak podnosi skarżąca, cyt.: „ pozostałe okoliczności wynikające ze zgromadzonych dowodów mogły mieć miejsce zarówno w przebiegu wydarzeń, jak to przedstawił oskarżony R. B. (1), ale też w przebiegu wydarzeń, gdy R. B. (1) samodzielnie wyprowadził pieniądze ze spółki (...) sp. z o.o. ” (str. 3 apelacji) nie może spowodować uznania tej apelacji za uzasadnioną.

Sąd I instancji, jak już to wielokrotnie wspomniano, poddał bardzo drobiazgowej ocenie wyjaśnienia R. B. (1), dostrzegając nie tylko ich wielokrotne złożenie, jak i ich obszerność, ale i również wynikające z nich treści, które nie pozwalały na całkowite danie im wiary.

Skarżąca, wskazując na fakt, iż R. B. (1) negatywnie podczas wyjaśnień wypowiadał się o innych osobach, zwłaszcza A. D. (str. 3-4 apelacji) nie dostrzega, iż Sąd Okręgowy do tej postawy oskarżonego B. wyraźnie się odniósł (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 139-142). Sąd I instancji wyraźnie nie tylko przytoczył treść wyjaśnień R. B. (1), ale i wskazał na te ich fragmenty, w których umniejszał swoją własną rolę w zakresie swojej motywacji, jaka nim kierowała, twierdząc, iż chciał jedynie pomóc A. P. (1) a także sugerując, iż został wręcz wykorzystany przez A. P. (1) dla osiągnięcia przez tego drugiego własnych celów a także podnosząc, iż do tego procederu w pewnym momencie przystąpił adwokat A. D. a także posądzał o udział w tym procederze wspólnie z P. W. R. a nadto, iż wiedzę co do tego procederu miał M. G.. Sąd I instancji jednak nie tylko, że nie dał wiary depozycjom R. B. (1), z których mogłoby wynikać, że wymienione przez niego osoby, także G. K., mogły mieć coś wspólnego z tym przedmiotowym procederem przestępczym, to nadto wskazał logicznie na okoliczności, z których mogłyby wynikać te insynuacje, które nie znalazły w zebranych dowodach żadnego potwierdzenia.

Należy też w tym miejscu dodać, iż Sąd I instancji poddał wnikliwej ocenie zeznania nie tylko W. R., o czym już wyżej wspomniano, ale i zeznania M. G. (k. 1136v-1138, 1355v, 2720-2725, 2802-2805) oraz przedłożone w toku postępowania przez niego dokumenty, co znajduje odbicie w sekcji 2 formularzowego uzasadnienia na str. 81-91, 137-138. Ta wnikliwość dotyczy także oceny zeznań świadka G. K. (k. 826-828, 2716-2720), które też częściowo krytycznie ocenił poprzez pryzmat zeznań E. G. (k. 1620-1621, 2746-2747) i M. K. (1) (W.) – S. (k. 1363v-1364, 2820-2822) co znajduje odbicie w treści formularza uzasadnienia w sekcji 2 na str. 40-43, a do których to zeznań odniósł się odrębnie w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 68-70.

Wracając jeszcze do wyjaśnień R. B. (1) trzeba zauważyć, iż z treści wyjaśnień R. B. (1) z rozprawy faktycznie nie wynika, by oskarżony pomawiał G. K. o jakiekolwiek działania związane z wystawianiem fikcyjnych faktur. Oskarżony bowiem w toku rozprawy fatycznie wspomina, iż G. K. często bywał u nich w biurze, ale, poza odwołaniem się do przypuszczeń nie obciąża tego świadka, by doradzał im, jak wystawiać faktury, by uprawdopodobnić ich rzetelność (k. 2516). Skarżąca jednak, wskazując na ewentualną omyłkę Sądu I instancji w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego B. co do pomawiania G. K., który przecież nie jest oskarżany o jakikolwiek udział w tym procederze nie stara się wykazać, jaki mogło to mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku a dokładniej mówiąc, na uznanie za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego B., w których pomawiał oskarżonego P. o udział w przestępczym procederze. Bez wątpienia więc ocena Sądu I instancji w tym fragmencie wyjaśnień oskarżonego B. z postępowania przygotowawczego poprzez ich porównanie na str. 41 i 142 (sekcja 2 formularza uzasadnienia wyroku), do czego odwołuje się skarżąca na str. 4 apelacji nie może mieć w tej sprawie żadnego znaczenia. Zresztą należy podkreślić, iż oskarżony B. na rozprawie nie pomówił wcale G. K. o to zachowanie, co znów pozostaje w zgodzie z zeznaniami G. K., który zresztą także nie potwierdził, by kiedykolwiek doradzał B. czy P. w wypełnianiu faktur. Notabene, to G. K. w swych zeznaniach wskazał na fikcyjność niektórych faktur wystawionych przez R. B. (1) (k. 827-828, 2716-2717), co, jak wspomniano wyżej, tylko potwierdza wiarygodność pomawiających A. P. (1) wyjaśnień. Powyższe zeznania G. K., jak i przywołana wyżej sytuacja nie podważają więc skutecznie oceny wyjaśnień oskarżonego, w których wiarygodnie pomówił A. P. (1).

Sąd Okręgowy zauważył, iż oskarżony B. od samego początku podczas swoich przesłuchań deklarował posiadanie nagrania, podczas którego ustala z P. zasady tej współpracy i deklarował dostarczenie tego nagrania i choć był do tego zobowiązany przez organ procesowy, to jednak tego nie uczynił. Notabene, jak trafnie podnosi skarżąca, R. B. (1) również deklarował w rozmowie z W. R., iż dysponuje takim nagraniem.

Wreszcie R. B. (1) sugerował na etapie postępowania przygotowawczego, iż nagranie to, jakie posiadał na swoim laptopie, w związku z uszkodzeniem komputera nie nadawało się do odtworzenia a nadto oskarżony przesłał własne nagranie (wiadomość głosową) do radcy prawnego P. J., w którym przyznał się do tego procederu i prosił o radę. Na te okoliczności zwraca uwagę skarżąca na str. 4-6 apelacji.

Bez wątpienia rację ma skarżąca, iż oskarżony deklarował dostarczenie rzekomego nagrania organom procesowym, co nigdy nie nastąpiło. To samo wynikało z zeznań Johanna R..

Sąd I instancji dostrzega więc, iż oskarżony B. próbował wyłudzić od Johanna R. 200.000 zł za przekazanie nagrań, czego jednak przy odmowie zapłaty nie uczynił, jak również, co wprost stwierdził Sąd I instancji, oskarżony, cyt.: „kłamał” w wyjaśnieniach, że przekazał te nagrania J. K. (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 140). Sąd I instancji jednak przekonywująco podnosi, iż takie zachowanie się oskarżonego B. było związane z chęcią wykazania swojej „skruchy”, choć niekoniecznie szczerej. Jak to bowiem zasadnie podnosi Sąd I instancji, ta niewiarygodna postawa R. B. (1) odnośnie posiadania rzekomych nagrań czy też rzekomo przypadkowej utraty takiego nagrania z laptopa stanowiła , cyt.: „ swoistą grę z J. R. i organami ścigania” (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 143). Niedanie jednak wiary tym twierdzeniom oskarżonego o posiadaniu takich nagrań nie oznacza jednak, iż oskarżony B. w zasadniczej części jest niewiarygodny. Ta wiarygodność bowiem została wyżej wykazana.

Poza tym Sąd I instancji odniósł się do informacji głosowej przesłanej drogą mailową przez R. B. (1) radcy prawnemu P. J. . Wiadomość ta została wyodrębniona przez biegłego z dziedziny informatyki M. K. (2) (k. 1782-1790).

Należy zauważyć, iż oskarżony R. B. (1) przyznał się do kontaktu z kancelarią prawną radcy prawnego w L. o nazwisku J., z którym konsultował się w związku z jego problemami z Urzędem Skarbowym. R. B. (1) nie pamiętał już, jaką korespondencję wysyłał temu radcy (k. 1830). Trzeba zauważyć, iż Sąd I instancji wskazał na te pliki głosowe, z których wyraźnie wynika, iż już (...) r. (data maila z tymi plikami) oskarżony R. B. (1) ujawniał, tu: wobec radcy prawnego, mechanizm wyprowadzania środków z (...), rolę P. i fikcyjność wystawianych przez siebie faktur, wyrażając przy tym nadzieję, iż oni obaj, tj. on sam, jak i P. wyjdą z tego, cyt.: „ obronną ręką” i nie chciałby, by w związku z tą sytuacją on, jak i P. zostali oskarżeni (sekcja 2 uzasadnienia formularzowego na str. 101-102). Sąd I instancji, analizując treść tej wypowiedzi głosowej R. B. (1) celnie więc zauważył, że już w dniu (...) r. R. B. (1) chciał namówić doradcę podatkowego do jakiś działań, aby uwiarygodnić rzetelność wystawionych przez siebie faktur, aby nie została ich fikcyjność ujawniona w czasie kontroli. To zaś prowadzi do słusznego wniosku, iż jeszcze wówczas oskarżony nie zamierzał ujawnić tego procederu i pomówić o to A. P. (1).

Powyższa, przywołana przez Sąd I instancji treść tego pliku, prowadzi do wniosku, iż zbędne jest wnioskowane (ewentualnie) przez apelującą zainicjowanie procedury zwolnienia radcy prawnego (doradcy podatkowego) P. J. z tajemnicy radcy (doradcy), skoro istniejąca treść wiadomości głosowej R. B. (1) pozwala na odczytanie w sposób jednoznaczny intencji, jakie wówczas przyświecały temu oskarżonemu. Nie zachodzi więc tu podstawa do zastosowania art. 180 § 2 k.p.k., co znów oznacza, iż uchylanie zaskarżonego wyroku (ewentualne) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, by doprowadzić do przesłuchania tego radcy w charakterze świadka nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Powyższe ustalenia Sądu I instancji odnoszące się do tego nagrania korelują z dalszymi ustaleniami Sądu I instancji opartymi o dokumenty, co wynika z oceny tych dowodów w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 118-119 a także pozwalają na odrzucenie wersji o rzekomym spisku R. B. (1) z J. R., mającym mieć już rzekomo miejsce w 2009 r., by oskarżonego P. wrobić w przestępstwo z art. 296 § 1 i 3 k.k. i pozbyć się ze spółki, co próbowała wykazać obrona oskarżonego P. (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 128-131). To samo zresztą wynika z dalszych wywodów Sądu I instancji, oceniającego także wyjaśnienia oskarżonego B. pod kątem wzajemnych relacji obu oskarżonych i daty zawiadomienia o przestępstwie (sekcja 2 uzasadnienia na str. 144-145). To zaś, że w toku rozprawy nie odtworzono zapisu powyższego pliku nie oznacza przecież, że nie przeprowadzono z niego dowodu. Notabene skarżąca nie zarzuca błędnego oparcia ustaleń faktycznych na tych zapisach, pomocnych przy ocenie materiału dowodowego, zwłaszcza wyjaśnień R. B. (1) i A. P. (1), natomiast zapisy te zostały dosłownie wciągnięte do protokołu oględzin płyty CD-R załączonej do opinii biegłego z dziedziny informatyki z dnia 04.11.2013 r. (k. 1791-1796).

To zaś, iż skarżąca (jako adwokat – przyp. SA) nie spotkała się w swojej praktyce zawodowej z taką formą przesłania wiadomości głosowej, która może stanowić dowód w sprawie nie oznacza, iż fakt ten dyskredytuje późniejsze wyjaśnienia takiej osoby, przesyłającej tę wiadomość. Skarżąca, wskazując na wszystkie powyższe okoliczności na str. 4-6 apelacji w rzeczywistości wdaje się w polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, który te właśnie dowody, jak i wynikające z nich okoliczności dokładnie ocenia.

Przy ocenie wiarygodności wyjaśnień R. B. (1) nie mają znaczenia dywagacje skarżącej, odwołującej się do zeznań R. S. złożonych w toku rozprawy na temat kwestii technicznych (informatycznych) związanych z użytkowaniem komputera oraz przesyłaniem i przechowywaniem na serwerze wiadomości (k. 3342-3343). Sąd I instancji zresztą odniósł się i do tego dowodu, przekonywująco wywodząc, iż zeznania tego świadka, choć wiarygodne, nie wniosły istotnych okoliczności do sprawy, nie wykluczając przecież faktu, iż R. B. (1) usuwał pliki, co, cyt.: „ nie potwierdza, iż usunięte pliki miały dowodzić spisku pomiędzy J. R. a R. B. na temat pogrążenia A. P. ” (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 75-76).

Kwestionowanie wyjaśnień oskarżonego R. B. (1) poprzez próbę wykazania jego problemów natury psychiatrycznej również nie może zostać uznane za uzasadnione.

Pewna nonszalancja w zachowaniu człowieka, jak i w jego wypowiedziach, także występującego w roli procesowej – tu: podejrzanego czy oskarżonego, do której odwołuje się apelująca na str. 7 apelacji nie oznacza, iż pojawiają się uzasadnione wątpliwości co do jego poczytalności, tj. uzasadniona wątpliwość, czy jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim postępowaniem nie była w czasie popełnienia czynu wyłączona lub w znacznym stopniu ograniczona bądź uzasadniona wątpliwość, czy stan jego zdrowia psychicznego pozwala na udział w postępowaniu lub prowadzenie obrony w sposób samodzielny oraz rozsądny (art. 79 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k.), wymagające sięgnięcia po opinię biegłych co najmniej dwóch lekarzy psychiatrów (art. 202 § 1 i 5 k.p.k.).

Również zapoznając się przykładowo z podanymi treściami tekstowymi czy graficznymi przekazywanymi przez R. B. (1) (k. 1898-1899, 1840-1845) trudno w nich dopatrywać się treści, wskazujących na to, iż ich nadawca jest osobą, mającą jakieś problemy natury psychicznej, wymagające leczenia psychiatrycznego, nie mówiąc o występowaniu uzasadnionych wątpliwości, co do poczytalności.

Należy pamiętać, iż bezpośredni kontakt z oskarżonym R. B. (1) podczas wielu czynności mieli funkcjonariusze Policji, prokurator oraz skład orzekający w sprawie. Poza tym część wyjaśnień oskarżonego B. została nagrana (k. 1325). Przeprowadzone czynności z udziałem oskarżonego nie ujawniły jakichkolwiek jego cech, które powodowałyby powstanie wątpliwości, o których wyżej była mowa. W tej zaś sytuacji, oparcie ewentualnych wątpliwości na załączonej do akt przez oskarżonego P. „korespondencji”, do której odwołuje się we wniosku o przeprowadzenie badań psychiatrycznych (k. 2024-2027) nie może skłaniać do sięgnięcia po badania psychiatryczne R. B. (1). Tym samym należy uznać, iż Sąd Okręgowy, postanowieniem z dnia (...) r. (k. 2751) w sposób uzasadniony oddalił ten wniosek. Brak bowiem okoliczności, mogących wywoływać wątpliwości co do stanu poczytalności oskarżonego nie uzasadnia sięgnięcia po opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego w trybie art. 202 § 1 k.p.k.

Za polemiczne uznać należy też dywagacje apelującej w zakresie dokonania przez Sąd Okręgowy oceny opinii biegłego K. M. (str. 8 apelacji).

Sąd I instancji opinię tego biegłego poddał również drobiazgowej ocenie, na co zresztą już wyżej zwracano uwagę. Ocena ta, dokładnie przytoczona w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 103-113 pozwoliła na ustalenie szeregu nieprawidłowości związanych także z prowadzeniem rachunkowości w spółce zarządzanej przez A. P. (1), ale przede wszystkim potwierdza ona wiarygodność depozycji procesowych R. B. (1). W tym przedmiocie szerzej wypowiedziano się już wyżej, więc nie zachodzi tu potrzeba, by powtarzać tę argumentację. Skarżąca dość skrótowo odniosła się do niektórych tylko tez wynikających z tej opinii, nie starając się zauważyć jej kompleksowej oceny dokonanej przez Sąd I instancji. Biegła zresztą stara się przekonać, iż bez wyjaśnień oskarżonego B. opinia ta nie dowodziłaby ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności faktycznych na niekorzyść oskarżonego. Rzeczą jednak Sądu I instancji było dokonanie nie tylko oceny tej opinii, ale całokształtu okoliczności wynikających z całościowego materiału dowodowego, również z niekorzystnych dla oskarżonego P. wyjaśnień R. B. (1).

Sąd I instancji zasadnie więc na podstawie tej oceny doszedł do wniosku, iż, wbrew sugestiom skarżącej, pomawiające wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1) uznać należy za wiarygodne a tym samym nie może być w tej sprawie mowy o nieumyślności oskarżonego P. w działaniu, o którym mowa w art. 296 § 4 k.k. Rozważania skarżącej na ten temat na str. 9 apelacji również więc należy traktować w kategoriach polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Skarżąca, uzasadniając znów zarzut z pkt 5, przytoczyła fragmenty zeznań świadków P. M. (1), D. G., M. G. czy W. K. oraz R. G., L. C. i M. P. (2) a także W. R. (str. 9-12 apelacji).

Sąd I instancji jednak również bardzo szeroko odniósł się i do tych dowodów, wyjaśniając dlaczego bądź nie dał im wiarę.

Należy zwrócić uwagę, iż Sąd Okręgowy wyjątkowo szeroko odniósł się do zeznań M. G. (k. 1136v-1138, 1355v, 2720-2725) a także jego „opinii” prywatnej z k. 1167-1169 oraz przedłożonych przez świadka, w ramach prowadzonej linii obrony A. P. (1) dokumentów. Ocena ta znajduje wyraz w treści uzasadnienia formularzowego w sekcji 2 na str. 138, 81-91, 150. Sąd I instancji przy tej ocenie zwrócił uwagę na częściową wiarygodność świadka, która potwierdza depozycje procesowe R. B. (1), jak również poddał konstruktywnej krytyce szereg zeznań tego świadka, odwołując się właśnie do treści przedłożonych przez świadka dokumentów, jak i jego pisemnej „opinii” a także zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Sąd I instancji w kluczowych kwestiach, mających przemawiać na korzyść oskarżonego P. zwrócił uwagę na nieprawdopodobieństwo faktów, mających wynikać z tych zeznań, na wewnętrzne sprzeczności pojawiające się w tych zeznaniach a dotyczące rzekomych pożyczek, na sprzeczności tych zeznań z innymi dowodami, co nie pozwalało, co do zasady, na dokonanie na ich podstawie korzystnych dla oskarżonego P. ustaleń faktycznych. To zaś, iż ta krytyczna ocena tylko przemawia za wiarygodnością pomawiających depozycji oskarżonego R. B. (1) nie oznacza, jak to zdaje się dostrzegać apelująca, by została dokonana wbrew zasadom określonym w art. 7 k.p.k.

Tak samo należy odnieść się do dokonanej przez Sąd I instancji, zgodnie z zasadami art. 7 k.p.k., oceny zeznań P. M. (1) (zeznania na k. 1319v-1320, 2949-2952; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 43-44), D. G. (zeznania na k. 2914-2921, 3259-3262; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 96-101), W. K. (zeznania na k. 1157v-1158v, 3011-3017; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 92-96), R. G. (zeznania na k. 1162v-1163, 3107-3113, 3338-3342; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 63-66), L. C. (zeznania na k. 785, 2733-2735, 2926-2927, 3113-3114; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 61-63), M. P. (2) (zeznania na k. 3358-3363; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 57-60) czy W. R. (zeznania na k. 702-703, 2541-2547; ocena zeznań w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 47-51).

Sąd odwoławczy w pełni akceptuje ocenę tych dowodów dokonaną przez Sąd I instancji i by się tu nie powtarzać, gdyż musiałby skopiować argumentację wskazaną w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, odwołuje się do niej, czyniąc z niej integralną część niniejszego uzasadnienia.

Apelująca, przytaczając tylko skrótowo zeznania tych świadków, nie wykazała, by Sąd I instancji w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami art. 7 k.p.k. dokonał oceny tych dowodów, a jedynie sama te dowody oceniła, czym wdała się w nieuprawnioną polemikę z prawidłową oceną tych dowodów a tym samym i z opartymi na tej ocenie prawidłowymi ustaleniami faktycznymi.

Należy przy tym spostrzec, iż apelująca, przytaczając zeznania D. G. (str. 10 apelacji) twierdzi, iż świadek nie miałaby powodów, aby zeznawać nieprawdę na korzyść A. P. (1), gdy tymczasem Sąd I instancji dokładnie przytaczając ten sam fragment zeznań świadka (str. 99 uzasadnienia) wywiódł logicznie, iż właśnie zeznania te są tendencyjne pod linię obrony prezentowaną przez oskarżonego. Przy czym Sąd I instancji zeznania te ocenił całościowo a nie fragmentarycznie, co dopiero pozwoliło na należyte wykazanie ich wiarygodności bądź jej braku w określonych fragmentach.

Odwołanie się przez skarżącą do ustalenia zawartego w uzasadnienia wyroku sądu gospodarczego (SO w P. w sprawie (...)) nie może przekładać się na uznanie niewiarygodności zeznań W. R. (str. 11-12 apelacji). Zresztą skarżąca poprzez przytoczenie wynikającego z tego uzasadnienia wyroku sądu gospodarczego zachowania się świadka nie stara się wykazać, by w realiach tej sprawy, mając na uwadze przedmiot niniejszego postępowania, W. R. zeznawał nieprawdę na niekorzyść oskarżonego P..

Wreszcie nie zasługuje na uwzględnienie zarzut z pkt 4.

Sąd Okręgowy, odwołując się do rzekomej wpłaty środków pieniężnych dokonanej przez siostrę oskarżonego P. G. U., bardzo dokładnie odniósł się do tych okoliczności, mających wynikać z danych przedstawionych przez świadka M. G., jak i umowy pożyczki (prywatnej) zawartej między G. U. a jej ojcem (i ojcem A. P. (1)) Z. P., czym próbowano wykazać źródła finansowania spółki (...) sp. z o.o. (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 87-91). Całość oceny tych twierdzeń M. G., przedstawionych dokumentów oraz opinii biegłego K. M. doprowadziła Sąd I instancji do logicznej konstatacji, iż obrona nie wykazała nawet uprawdopodobnienia, by G. U. w okresie od (...) r. na terenie P. (1) dysponowała kwotą 760.000 zł, nie mówiąc już o źródle pochodzenia tych środków.

Poza tym trafnie Sąd I instancji zwrócił uwagę na fakt, iż Z. P. wysłał z P. (1) w dniu (...) r. na konto australijskie niewielką (przy w/ sumie – przyp. SA) kwotę 4.000 dolarów australijskich, stanowiących równowartość 9.964,40 zł, na wskazane konto G. U. z adnotacją w tytule przekazu „Na leczenie” (k. 4074v), zaś w dniu 04.05.2010 r. Z. P. (nie A. P. (1) – przyp. SA) na konto australijskie G. U. wysłał z P. (1) kwotę 4.231,35 zł stanowiącej równowartość 1.500 dolarów australijskich z taką samą adnotacją w tytule przekazu (k. 4075v). Powyższe wynika z ustaleń na str. 88 uzasadnienia wyroku.

Powyższa ostatnia okoliczność jedynie, w ocenie Sądu I instancji, poddaje tylko w wątpliwość posiadania przez G. U. tak znacznych kwot pieniężnych, mających wynikać z umowy pożyczki, nie mówiąc o zestawieniu umów pożyczek prywatnych, do których odwołuje się M. G.. Ta dygresja Sądu I instancji nie ma w tej sprawie szczególnego znaczenia, gdyż Sąd I instancji poddał tylko w wątpliwość posiadanie przez G. U. takich znacznych (rzędu 310.000 zł czy 760.000 zł) środków pieniężnych, skoro na jej leczenie Z. P. musiał z P. (1) przekazywać w/w nieznaczne środki pieniężne, co w przypadku posiadania przez G. U. aż tak znacznych środków byłoby po prostu zbyteczne i w związku z tym nielogiczne. Sąd I instancji natomiast w tych rozważaniach wykazał jednoznacznie, iż brak jest w sprawie wiarygodnego dowodu, który by potwierdził, iż za w/w umową pożyczki poszły pieniądze, które miały być przeznaczone jako pożyczka od (...) sp. z o.o. przez oskarżonego P. na rzecz (...) sp. z o.o. Tym samym rozważania apelującej dot. tego zarzutu, zawarte na str. 9 uzasadnienia apelacji, uznać należy jedynie za polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Natomiast podniesiony przez skarżącą argument, iż te środki były przesyłane przez Z. P. na leczenie matki oskarżonego P. i G. U. w tych okolicznościach sprawy pozostaje bez znaczenia dla dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. Nie zmienia to bowiem faktu, iż córka, gdyby dysponowała takimi kwotami, nie zwracałaby się o nie do ojca do P. (1), ale po prostu dokonałaby płatności na leczenie matki. Również z tych powodów nie ma znaczenia fakt, iż Sąd I instancji co do tego mniejszego przekazu błędnie wskazał, iż wpłaty na konto australijskie dokonał oskarżony A. P. (1).

Również więc i poprzez ten zarzut apelująca nie wykazała dowolności w ustaleniach faktycznych Sądu Okręgowego, które przełożyły się na wydanie wobec oskarżonego P. wyroku skazującego za przestępstwo z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Powyższe świadczy więc o bezzasadności wywiedzionego środka odwoławczego na korzyść oskarżonego.

Sąd I instancji w sekcji 3 formularza uzasadnienia (str. 154-158) wyjaśnił istotę przypisanego oskarżonemu przestępstwa o kwalifikacji prawnej jak wyżej a także wyraźnie wskazał, poprzez dokonane prawidłowo ustalenia faktyczne, na umyślność (zamiar bezpośredni) działania oskarżonego na szkodę spółki (...) sp. z o.o. i wyczerpanie tym działaniem wszystkich znamion przedmiotowego przestępstwa. Jednocześnie Sąd I instancji wykazał konieczność zastosowania do tej kwalifikacji prawnej przepisu art. 12 k.k. oraz art. 4 § 1 k.k., wykazując jednoznacznie, iż stosowanie wobec oskarżonego ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa jest względniejsze w rozumieniu tego ostatniego przepisu.

Również nie można mieć zastrzeżeń do rodzaju i wymiarów orzeczonych wobec oskarżonego kar pozbawienia wolności i grzywny. Sąd I instancji słusznie bowiem na korzyść oskarżonego uwzględnił jego dotychczasową niekaralność, nie zapominając jednak, iż na niekorzyść przemawia wyrządzenie pokrzywdzonej spółce znacznej szkody, liczonej kwotowo, skoro szkoda ta wyniosła aż 1.894.930 zł a także rażące nadużycie przez niego zaufania udziałowca austriackiego (Johanna R.). Sąd I instancji w sposób wyczerpujący wykazał konieczność orzeczenia tych kar w sekcji 4 uzasadnienia wyroku na str. 158-159.

Także orzeczenie środka karnego na podstawie art. 41 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w postaci zakazu zajmowania stanowiska członka zarządu w spółkach kapitałowych na okres 5 lat nie budzi zastrzeżeń. Zakaz ten bowiem jest oczywistą konsekwencją nadużycia przy popełnieniu przestępstwa zajmowanego stanowiska członka zarządu spółki z o.o. (...) okres tego zakazu został przez Sąd I instancji wystarczający umotywowany w sekcji 4 formularza uzasadnienia na str. 159.

Wreszcie Sąd I instancji prawidłowo orzekł wobec obu oskarżonych solidarnie, na podstawie art. 46 § 1 k.k., obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. O to zresztą pokrzywdzona spółka (jej pełnomocnik) wnosiła a tym samym w świetle art. 46 § 1 k.k. orzeczenie takiego obowiązku było obligatoryjne.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary, poprzez orzeczenie kary wolnościowej, co postulowała w treści uzasadnienia apelacji (na str. 12) skarżąca obrońca. Trzeba bowiem zauważyć, iż wymierzona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności, mimo jej trzyletniego wymiaru, oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Mając zaś na uwadze jakże ważkie okoliczności obciążające, jeszcze wydatniejsze złagodzenie tej kary, przy wyrządzeniu tak znacznej szkody, byłoby po prostu ze społecznego punktu widzenia niezrozumiałe. Porównując zaś sytuacje obu oskarżonych należy zauważyć, iż R. B. (1) zasłużył na łagodniejszą karę pozbawienia wolności a to z racji dodatkowo, poza niekaralnością, przyznania się do zarzucanego mu czynu i złożenia częściowo wiarygodnych wyjaśnień, w szczególności na okoliczność mechanizmu wyprowadzenia środków ze spółki, samą okoliczność podjęcia współpracy z pokrzywdzonym i organami ścigania w wyjaśnieniu sprawy i ustaleniu wysokości szkody wyrządzonej przestępczym działaniem (sekcja 2 formularza uzasadnienia na str. 159).

W tej sytuacji, przy znacznej przewadze w przypadku oskarżonego B. okoliczności łagodzących, w przypadku oskarżonego P., gdy takich okoliczności brak, wydatniejsze złagodzenie orzeczonej kary nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego A. P. (1);

2. „ z ostrożności procesowej” zmiana zaskarżonego wyroku w całości co do A. P. (1) poprzez zmianę opisu czynu i zakwalifikowanie czynu zarzucanego oskarżonemu P. jako czynu z art. 296 § 4 k.p.k. i wymierzenie mu kary znacząco łagodniejszej;

3. „ z ostrożności procesowej” uchylenie zaskarżonego wyroku w całości co do A. P. (1) i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Z. (...) do ponownego rozpoznania, w szczególności celem przesłuchania r.pr. P. J., po uchyleniu przez Sąd tajemnicy radcowskiej i tajemnicy doradcy podatkowego, na okoliczność ustaleń co do formy kontaktu P. J. z oskarżonym R. B. (1) w trakcie trwającej wobec oskarżonego B. kontroli skarbowej oraz ustaleń linii reprezentacji w tamtym postępowaniu z uwagi na to, że nagrania zabezpieczone na komputerze R. B. (1) stanowią chronologicznie pierwsze przedstawienie przez niego wersji o byciu zaledwie narzędziem (k. 1795).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1, 2 i 3

Wnioski okazały się niezasadne a to z powodu nieuwzględnienia jakiegokolwiek zarzutu apelacyjnego. Dodatkowo w zakresie przesłuchania radcy prawnego po ewentualnym uchyleniu zaskarżonego wyroku wypowiedziano się wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy całość wyroku skazującego oskarżonego – art. 437 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do zasadności orzeczeń o winie, kwalifikacji prawnej i karach z pkt I, orzeczeń o środkach kompensacyjnym z pkt V (art. 46 § 1 k.k.) i środku karnym z pkt VI (art. 41 § 1 k.k.) wypowiedziano się przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych.

Co do orzeczenia o kosztach sądowych z pkt VII, Sąd Apelacyjny odwołuje się wprost do wywodów Sądu I instancji, zawartych w sekcji 7 formularza uzasadnienia wyroku na str. 162. W tym zakresie sama zasada zasądzenia tych kosztów od oskarżonego, jak i ich wysokość nie budzą zastrzeżeń, nie są kwestionowane przez strony, więc nie zachodzi tu konieczność ingerowania w treść tego orzeczenia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

W punkcie II wyroku zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Oskarżyciel posiłkowy spółka (...) sp. z o.o. z/s w Z. był bowiem reprezentowany na rozprawie apelacyjnej przez pełnomocnika – adwokata działającego z wyboru i pełnomocnik wnosił o zasądzenie na rzecz spółki kosztów tego zastępstwa według norm przypisanych. Skoro zaś apelacja obrońcy oskarżonego okazała się nieuzasadniona i A. P. (1) został prawomocnie skazany, to podstawą tego zasądzenia kosztów były przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., natomiast wysokość tej kwoty (wydatku na rzecz oskarżyciela posiłkowego) została ustalona na podstawie § 11 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.).

Mając na uwadze niezasadność wniesionej apelacji na korzyść oskarżonego na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego w całości na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w postaci wydatków określonych w art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., tj. w wysokości 20 zł, stanowiący ryczałt za doręczenie pism – tu: zawiadomień o terminie rozprawy apelacyjnej, niezależnie od liczby doręczonych pism (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - Dz.U.2013.663 j.t.) oraz w kwocie 30 zł, stanowiącą opłatę za wydanie danych o karalności (art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze Karnym - Dz.U.2012.654 j.t. z późn. zm. - w zw. z §3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca (...). w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego - Dz.U.2014.861). Nadto, kierując się przepisami art. 8 w zw. z art. 2 pkt 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzono dodatkowo oskarżonemu za postępowanie odwoławcze opłatę w kwocie 20.400 zł. Na tę kwotę składa się 400 zł (opłata od kary pozbawienia wolności – art. 2 pkt 5 ustawy) i 20.000 zł (opłata od orzeczonej obok kary pozbawienia wolności kary grzywny, stanowiąca 20% z kwoty 100.000 zł – art. 3 ust. 1 ustawy).

7.  PODPIS

P. M. (2) M. K. (1) M. Ś.