Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie SSO Joanna Składowska

SSO Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Prokuratury Rejonowej w Z.

przeciwko M. B., D. K. i M. K.

przy udziale interwenienta ubocznego A. K.

o uznanie bezskuteczności uznania ojcostwa

na skutek apelacji pozwanej M. B.

od wyroku Sądu Rejonowego w Z.

z dnia 13 marca 2019 roku, sygnatura akt III RC 114/18

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje adwokat A. S.-B. 96 (dziewięćdziesiąt sześć) złotych tytułem wynagrodzenia za pełnione czynności kuratorskie w postępowaniu apelacyjnym ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Z.;

3.  zasądza od M. B. na rzecz interwenienta ubocznego A. K. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 201/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Z. w sprawie z powództwa Prokuratora Rejonowego w Z. przeciwko M. B., D. K.

i małoletniej M. K. reprezentowanej przez kuratora – adw. A. S.

– B. z udziałem interwenienta ubocznego A. K. o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa, ustalił bezskuteczność uznania małoletniej M. K. urodzonej (...) w Z., dla której w Urzędzie Stanu Cywilnego w S. w dniu 20 listopada 2017 roku sporządzony został akt urodzenia za numerem (...) – dokonane przez D. K. nazwisko rodowe K., które to oświadczenie woli zostało złożone przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w S. (pkt 1); zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Z. na rzecz adw. A. B. 480 zł, tytułem wynagrodzenia za pełnione czynności kuratorskie (pkt 2) oraz zasądził od pozwanych M. B. i D. K. solidarnie na rzecz interwenienta ubocznego A. K. 520 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu oraz solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Z. 736 zł, tytułem kosztów procesu (pkt 3 i 4).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

M. B. i A. K. nawiązali bliższą znajomość około 5 lat temu. Pozwaną i A. K. łączyły bliskie relacje, oboje darzyli się uczuciami. Początkowo A. K. był tolerowany w rodzinie pozwanej, po pewnym czasie jednak pomiędzy nim a babcią M. M. R. doszło do konfliktu w wyniku, którego M. R. nie akceptowała związku wnuczki z A. K.. M. B. wbrew woli M. R. u której mieszkała, nadal spotykała się

z A. K., by nie pogarszać relacji rodzinnych znajomość tą utrzymywała

w tajemnicy.

W pierwszym kwartale 2017 roku M. B. kilkakrotnie współżyła fizycznie z A. K.. A. K. nie stosował środków antykoncepcyjnych.

Pod koniec marca 2017 roku pozwana w obecności A. K. wykonała test ciążowy, który wykazał, że jest ona w ciąży. Fakt ciąży M. B. w kwietniu 2017 roku potwierdziła wizytą lekarską o czym powiadomiła A. K. oświadczając

mu jednocześnie, że jest on ojcem jej nienarodzonego dziecka.

W tym czasie M. B. spotykała się także z D. K., którego znała od wielu lat i z którym to znajomość była akceptowana przez jej rodzinę.

Wkrótce M. B. wyjechała do matki, która mieszkała i pracowała w Anglii. Kontakty pozwanej z A. K. były wówczas sporadyczne. Po powrocie z zagranicy powiadomiła ona A. K., że w wyniku poronienia straciła dziecko.

12 listopada 2017 roku M. B. w szpitalu w S. urodziła córkę M. V.. W tym samym miesiącu pozwany D. K. przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w S. uznał małoletnią M. V. urodzoną przez M. B. za swoją córkę.

A. K. o narodzinach M. K. dowiedział się po tygodniu. Chciał wówczas skontaktować się z M. B., jednak z uwagi na konflikt z rodziną pozwanej nie mógł odwiedzać jej w domu.

M. B. po narodzinach córki nadal widywała się z A. K.. Spotkania te były inicjowane ze strony A. K. ale także przez M. B.. Na spotkania pozwana czasami zabierała także córkę. Oboje utrzymywali także częsty kontakt telefoniczny i internetowy. Pozwana ukrywała przed rodziną spotkania z A. K.. M. B. po urodzeniu córki co najmniej raz potwierdziła, że jej ojcem biologicznym jest A. K.. Pozwana w zależności od relacji łączących ją z A. K., które przez czas trwania ich znajomości były zmienne, często pełne skrajnych emocji, zmieniała swoje stanowisko co do biologicznego pochodzenia swojego dziecka.

A. K. chciał zamieszkać wspólnie z pozwaną, interesował się jej sytuacją rodzinną i życiową. A. K. wielokrotnie proponował przeprowadzenie badań DNA celem potwierdzenia jego biologicznego ojcostwa wobec dziecka. Obiecywał jednocześnie, że w przypadku ustalenia, iż nie jest on ojcem małoletniej M. nie będzie utrzymywał dalszych kontaktów z pozwaną. Na badania genetyczne zgody nie wyraziła M. B..

28 listopada 2017 roku A. K. wystąpił do Sądu Rejonowego w Z. przeciwko M. B. z pozwem o ustalenie ojcostwa. 25 stycznia 2018 roku w sprawie III RC 217/17 Sąd oddalił powództwo A. K. z uwagi na uznanie małoletniej M. V. córki M. B. przez innego mężczyznę - D. K..

M. B. wraz z córką i D. K. mieszka w domu u swojej babci M. R..

Pomiędzy A. K. a M. R., dochodziło do licznych zatargów, kilkukrotnie interweniowała policja na prośbę obojga skonfliktowanych osób.

A. K. jest przekonany, że jest ojcem małoletniej M., chce mieć wpływ na wychowanie swojego dziecka oraz łożyć na jego utrzymanie.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego sąd dał wiarę treści zaświadczeń, dokumentów złożonych przez strony, oceniając je jako wiarygodne. Strony nie kwestionowały autentyczności treści w nich zawartych, a także okoliczności w nich stwierdzonych stąd Sąd nie znalazł żadnych powodów by kwestionować ich wiarygodność.

Jako wiarygodne sąd ocenił załączone do akt zapisane w formie fonetycznej oraz sms - owej treści rozmów prowadzonych przez pozwaną M. B., A. K. oraz M. R., gdyż dowody te wskazują na kilkuletnią bliską relację łączącą pozwaną z A. K., potwierdzają intymny i uczuciowy charakter tej znajomości

oraz złe relacje A. K. z M. R.. Zapis rozmów prowadzonych przez M. B. wskazuje także, zdanie sądu, iż wykorzystywała ona wiedzę

o biologicznym pochodzeniem dziecka w relacjach a A. K., Pozwana

raz potwierdzała wprost ojcostwo A. K., następnie jedynie sugerowała

jego ojcostwo, by w końcu zaprzeczy by to on był ojcem jej małoletniej córki. Treści rozmów nie były zasadniczo kwestionowane przez strony postępowania, jedynie podnoszony był argument braku dat ich przeprowadzenia oraz ich niepełności. Z analizy treści rozmów można jednak na potrzeby niniejszego postępowania ustalić czy były one przeprowadzone przed urodzeniem się dziecka czy też dotyczą zdarzeń po urodzeniu małoletniej. Kontekst wypowiedzi, ich logiczna kontynuacja w udzielanych odpowiedziach nie wskazują także

|na manipulację ich treścią.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania złożone przez interwenienta ubocznego A. K., gdyż zeznania przez niego złożone są konsekwentne, logiczne i jasne. A. K. przedstawił historię swojej znajomości z pozwaną i logicznie wyjaśnił przyczynę dochodzenia ojcostwa wobec małoletniej M.. Interwenient uboczny zeznał, iż obcował z pozwaną w okresie koncepcyjnym, od niej dowiedział się o ciąży oraz o swoim ojcostwie wobec nienarodzonego dziecka, fakt jego ojcostwa wobec małoletniej M. został potwierdzony przez M. B. także po urodzeniu małoletniej – te okoliczności dały mu podstawę do twierdzenia, że jest on ojcem M. K.. Zeznania złożone przez A. K. znajdują potwierdzenie w treści załączonych rozmów prowadzonych przez niego z pozwaną. Nadto brak jakichkolwiek dowodów zaprzeczających złożonym przez A. K. zeznaniom. Drobne zaś rozbieżności co do czasu w jakim M. R. wyjechała do Anglii, mogą wynikać ze znacznego upływu czasu, a nadto nie mają istotnego znaczenia dla niniejszego postępowania. Podobnie Sąd ocenił rozbieżność co do faktu wizyty u lekarza na ul. (...) pozwanej z dzieckiem okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla ustalenia bezskuteczności uznania ojcostwa.

Zeznania złożone przez M. R. sąd uznał także zasadniczo

za wiarygodne, gdyż świadek mogła nie wiedzieć o relacjach łączących jej wnuczkę

z A. K.. Z uwagi na niechęć świadka do A. K., spotkania pozwanej

z tym mężczyzną były przez wnuczkę świadka ukrywane o czym świadczą zeznania A. K. oraz wypowiedzi M. B.. W pozostałym zakresie świadek zeznawała

na okoliczności konfliktu z A. K. co potwierdził także A. K..

Stwierdzono także, że pozwana M. B. nie stawiła się na wezwanie sądu do osobistego stawiennictwa i nie złożyła w sprawie zeznań w charakterze strony, podobnie postąpił pozwany D. K. i dlatego, mając na uwadze postawę pozwanych, którzy wiedząc o toczącym się postępowaniu jedynie raz stawili się na rozprawę, sąd skorzystał

z dyspozycji art. 302 § 1 k.p.c. i oparł ustalenie stanu faktycznego z pominięciem ich zeznań, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego.

Ponadto, pozwani M. B. i D. K. nie wyrazili także zgody

na badania DNA dotyczące ustalenia pochodzenia biologicznego małoletniej M. K.. Pomimo dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł. w zakresie przeprowadzenia badań DNA, pozwani

nie stawili się na badania.

Zachowanie pozwanych, którzy odmówili poddania się badaniom DNA oraz złożeniu zeznań w charakterze stron, sąd ocenił w oparciu o art. 233 § 2 k.p.c.. uznając, iż zachowanie i postawa pozwanych w procesie w kontekście pozostałych dowodów zgromadzonych

w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż D. K. nie jest ojcem małoletniej M. K.. Brak jest bowiem, według sądu, jakiegokolwiek innego logicznego wytłumaczenia odmowy poddania się dopuszczonemu przez sądu dowodowi. Dowód z badań DNA jest obecnie powszechnym i pewnym dowodem pozwalającym na ustalenie biologicznego pochodzenia dziecka, nie wiąże się on z ryzykiem powikłań, nie jest niebezpieczny, ani szczególnie przykry dla dziecka. Stąd też jedynym logicznym powodem odmowy przez pozwanych poddania się badaniom DNA wbrew postanowieniu Sądu jest obawa, że przeprowadzone badania wykluczą ojcostwo D. K. wobec małoletniej M..

Zauważono przy tym, iż gdyby pozwani wiedzieli, iż D. K. jest ojcem M. K. niewątpliwie poddali by się zleconym badaniom genetycznym, a wynik badania potwierdzający ojcostwo pozwanego skutecznie wyeliminowałby roszczenia A. K. wobec dziecka i zakończył istniejący spór pomiędzy rodzinami.

Z uwagi na brak materiału biologicznego pochodzącego od M. K. oraz niemożność ustalenia grupy krwi dziecka i pozwanego nie było możliwym przeprowadzenie dowodu z grupowego badania krwi.

Sąd odstąpił także od przeprowadzenia dowodu z badań antropologicznych,

gdyż przeprowadzenie tych badań jedynie w oparciu o fotografie dziecka i matki daje mały zakres materiału porównawczego i nie pozwala na sformułowanie opinii o pochodzeniu dziecka, a w szczególności wykluczeniu lub potwierdzeniu ojcostwa konkretnego mężczyzny.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. B. (3) zgłoszony na okoliczność czasookresu i charakteru trwania związku pozwanej z D. K., gdyż okoliczność utrzymywania relacji M. B. także z D. K. nie była kwestionowana.

W ocenie sądu, do merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy, zbędnym było przeprowadzenie innych kolejnych dowodów z urzędu, ponadto strony nie wnioskowały

o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez przeprowadzenie innych wskazanych przez nie dowodów.

Marginalnie jedynie wskazano, iż sąd rozważał w trybie art. 109 kro zarządzenie pobrania krwi dziecka z uwagi na odmowe poddania się badaniom DNA przez pozwanych., jednakże wobec braku jakichkolwiek przepisów wykonawczych pozwalających na faktyczne realne wykonanie nałożonego obowiązku sąd odstąpił od powyższego, uznając, iż powyższe zarządzenie przy postawie rodziców dziecka, sprzeciwiających się przeprowadzeniu badaniom, będzie miało jedynie charakter teoretyczny.

Sąd, powołując się na koncepcję priorytetu ojcostwa biologicznego wobec ojcostwa prawnego, omawiając kwestię dobra dziecka oraz wskazując na treść art. 78 kro i następne regulujące tzw. bezskuteczność uznania ojcostwa i art. 86 kro, podał, że w niniejszej sprawie prokurator stanął na straży interesu społecznego oraz dobra dziecka. Wskazano też,

że obowiązujące obecnie krajowe przepisy prawa nie dają możliwości dochodzenia ojcostwa ojcu wobec własnego dziecka, które zostało uznane przez innego mężczyznę.

Sąd stwierdził zatem, że D. K. tuż po urodzeniu się małoletniej M. V. uznał dziecko jako swoją córkę przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego

w S.. Okoliczność ta spowodowała, że wniesione przez A. K. powództwo

o ustalenie ojcostwa zostało oddalone. Ojciec biologiczny został zatem pozbawiony prawnych możliwości dochodzenia ojcostwa wobec własnego dziecka. Wystąpienie prokuratora

z powództwem o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa D. K. wobec małoletniej M. K. jest jedynym możliwym w polskim systemie prawnym sposobem na ustalenie tzw. „prawdy genetycznej” i uzyskanie wiedzy o biologicznym ojcostwie dziecka. Powyższe rozstrzygnięcie, według sądu, umożliwi prawne ustalenie ojcostwa A. K. wobec córki i da mu możliwość realizowania władzy rodzicielskiej.

Przedstawione w sprawie dowody w postaci zeznań interwenienta ubocznego, który potwierdził fakt obcowania z matką dziecka M. B. w okresie koncepcyjnym, potwierdzenie przez pozwaną ojcostwa A. K. wobec córki oraz odmowa poddaniu się badaniom DNA przez pozwanych, jednoznacznie wskazuje zdaniem sądu,, że D. K. nie jest ojcem małoletniej M. K. urodzonej (...) przez M. B..

W ocenie sądu, dobro dziecka wymaga zatem ustalenia faktycznego biologicznego pochodzenia dziecka, a interes społeczny przemawia za umożliwieniem biologicznemu ojcu dziecka dochodzenia swoich praw wobec własnego potomstwa. Fakt, iż matka dziecka pozostaje w związku z innym mężczyzną nie będącym ojcem biologicznym, nie może wpływać na prawo dziecka do posiadania wiedzy o swoim pochodzeniu czy kontaktu

z biologicznym ojcem i jego rodziną. Ustalenie ojcostwa przez mężczyznę nie będącym partnerem matki dziecka nie jest sprzeczne z dobrem dziecka. Obecnie powszechne są modele rodzin w których dzieci wychowywane są przez mężczyzn nie będących ich biologicznymi wstępnymi i jednocześnie mające kontakty z ojcami biologicznymi. Stosunki panujące w takich rodzinach są zależne od wzajemnych relacji, uczuć i szacunku jakimi darzą się członkowie rodziny.

Mając na uwadze powyższe rozważania sąd ustalił bezskuteczność uznania ojcostwa D. K. wobec małoletniej M. K. przez M. B. dokonanie przez pozwanego przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w S..

Powyższe rozstrzygnięcie – według sądu – jest zgodne z dobrem dziecka oraz interesem społecznym. Oddalenie powództwa uniemożliwiałoby ojcu biologicznemu

na gruncie prawa krajowego dochodzenie ojcostwa i realizację dalszych praw wobec dziecka.

Marginalnie jedynie sąd wskazał, iż po uprawomocnieniu się powyższego orzeczenia pozwanym jak i interwenientowi ubocznemu będzie przysługiwało powództwo o ustalenie ojcostwa, podczas którego to postępowania zasadnym będzie przeprowadzenie badań genetycznych w zakresie ustalenia biologicznego ojcostwa wobec małoletniej M..

O kosztach procesu związanych z kosztami sądowymi i ustanowieniem przez strony pełnomocników procesowych i kosztów kuratora sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz art. 107 k.p.c. oraz § 4 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 z póź, zm.)

i na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018 r. w sprawie określania wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy,

a mianowicie art. 233 § l i 2 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego zgodnego z zasadami logiki i doświadczenia życiowego rozważenia materiału dowodowego, w szczególności przy braku dowodu z badań DNA, sąd winien ocenić zebrany materiał dowodowy pod kątem wyższego prawdopodobieństwa mężczyzn uczestniczących w procesie. Brak takiej oceny dowodów skutkował uwzględnieniem powództwa poprzez ustalenie bezskuteczności uznania małoletniej M. K. dokonane przez D. K..

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalanie powództwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania z jednoczesnym rozstrzygnięciem w obu tych przypadkach o kosztach procesu należnych pozwanej za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację - interwenient uboczny A. K. – wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Analiza motywów jakie skarżąca powołała dla uzasadnienia zarzutów na jakich oparła środek odwoławczy pozwala na ocenę, iż wywiedziona apelacja nie jest zasadna.

Zarzut procesowy dotyczący ustaleń faktycznych nie może zostać uznany za trafny.

Przede wszystkim przypomnieć należy, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego, wypracowanym na tle wykładni przepisu art. 233 § 1 k.p.c., skuteczne odwołanie się do zarzutu naruszenia tej normy, a co za tym idzie zarzutu podważającego oparte na negowanej ocenie ustalenia faktyczne, wymaga od strony wykazania, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów, na czym polegały nieprawidłowości postępowania Sądu w zakresie oceny i ustaleń.

W szczególności strona apelująca zobowiązana jest wykazać, iż oceny konkretnych dowodów nie da się pogodzić czy to z zasadami doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania albo też że jest ona niepoprawna dlatego, iż nie uwzględnia reguł procesowych, w tym tych, dotyczących określenia rangi (znaczenia) poszczególnych dowodów dla poczynienia na ich podstawie ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia. (np. orzeczenie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001 r., sygn. IV CKN 970/00, czy z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05, Lex nr 52753 i 180925).

Polemika z oceną dowodów i wynikającymi z niej ustaleniami nie oparta na tych zasadach, przybiera cechy polemiki dowolnej, w ramach której strona jedynie przeciwstawia im własną wersję oceny i faktów, jej zdaniem prawdziwych, co nie jest wystarczające dla uznania, że zarzut ten jest zrealizowany, a wobec tego także ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd są nieprawidłowe.

Dla konstrukcji objętego art. 85 § 1 k.r.o. domniemania prawnego, potrzebne jest wykazanie stosunków cielesnych między matką dziecka, a mężczyzną w okresie koncepcyjnym i nic więcej.

Apelująca nie zaprzecza w apelacji, iż w pierwszym kwartale 2017 roku współżyła fizycznie z A. K. i że on nie stosował środków antykoncepcyjnych.

Nie wyjaśnia również w oparciu o jaki dowód Sąd Rejonowy winien przyjąć, że ona

z dzieckiem i jej obecny partner tworzą kochającą się rodzinę, że zawsze stosowała środki antykoncepcyjne i że wskutek tego prawdopodobieństwo zajścia w ciążę było zerowe skoro nie dysponował dowodem z jej przesłuchania, który to dowód Sąd mógłby skonfrontować

z treścią zeznań A. K., ani nie wykazano - przez dowód z opinii biegłego - okoliczności wymagającej wiadomości specjalnych.

Powołanie się w apelacji na bilet z 22 marca 2017 roku, potwierdzający wyjazd jej babci do Anglii dowodzi wyłącznie wyjazdu w tej dacie. Taki dowód nie wyklucza możliwości wyjazdu także w lutym 2017 roku i nie czyni niewiarygodnymi zeznań A. K. łącznie co do wszystkich okoliczności ustalonych przez Sąd na ich podstawie.

W kontekście powyższych uwag samo przywołanie redakcyjnej treści art. 233 § l i 2 k.p.c. nie wypełnia wymagań polemiki merytorycznej, czyniąc zarzut chybionym, co ma z kolei tę konsekwencję, iż ustalenia, które Sąd Rejonowy przyjął za podstawę faktyczną wydanego rozstrzygnięcia, jako poprawne i kompletne, Sąd II instancji przyjmuje za własne.

Apelująca nie wyjaśnia co w jej ocenie powinno przemawiać za obowiązkiem przyjęcia przez Sąd wyższego prawdopodobieństwa ojcostwa D. K. - zwłaszcza

w sytuacji w której nie stawiła się na przesłuchanie w charakterze strony i zarówno ona sama odmówiła poddania dziecka badaniu DNA, jak również na przeprowadzenie takiego dowodu nie wyraził zgody D. K. – co stało się podstawą opartego na domniemaniu faktycznym ustalenia Sądu Rejonowego, zgodnego z twierdzeniem A. K., iż niższe jest prawdopodobieństwo tego, iż D. K. jest ojcem biologicznym małoletniej pozwanej.

Ostateczny spór co do prawidłowości powyższego wniosku mogło przeciąć tylko poddanie się pozwanych wraz z dzieckiem badaniu DNA a odmowa jego przeprowadzenia nie może zostać poczytaną na jej korzyść.

Oczywiście w tej sytuacji Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego. Zarzut uchybienia im został poddany został kontroli instancyjnej wyłącznie poprzez pryzmat zarzutu procesowego apelacji, tj. wadliwości ustaleń faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych nie jest naruszeniem prawa materialnego. Naruszenie prawa materialnego może polegać na mylnym zrozumieniu treści zastosowanego przepisu (błędna wykładnia) lub błędnym podciągnięciu konkretnego stanu faktycznego pod stan abstrakcyjny zawarty w normie prawnej (niewłaściwe zastosowanie).

W apelacji nie podjęto nawet próby wskazania na czym miałyby polegać ewentualne wady wykładni lub zastosowania prawa materialnego.

W toku procesu nie wskazywano również na istnienie wyjątkowych okoliczności, których zaistnienie pozwalałoby na wniosek, iż wywiedzenie przez Prokuratora powództwa opartego na treści art. 86 kro jest sprzeczne z dobrem dziecka, które wymaga poszanowania jego prawa do ustalenia szczegółów swej tożsamości jako indywidualnego człowieka. Indywidualne uprawnienie do uzyskania takich informacji ma natomiast znaczenie ze względu na ich formujący wpływ na osobowość ludzką. Prawo to obejmuje także uzyskanie informacji potrzebnych dla ujawnienia prawdy dotyczącej ważnych aspektów osobistej tożsamości człowieka, takich jak tożsamość jego rodziców.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o przepis art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego należnych interwenientowi ubocznemu od apelującej orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 107 kpc.