Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Dariusz Mizera (spr.)
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR del. Mariusz Kubiczek
Protokolant	st. sekr. sąd. Alicja Sadurska

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w G.

przeciwko M. D.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 25 marca 2016 roku, sygn. akt I C 566/16

oddala apelację i zasądza od powoda (...) z siedzibą w G. na rzecz pozwanej M. D. kwotę 2400 (dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Dariusz Mizera

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR Mariusz Kubiczek

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt: II Ca 403/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 marca 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w G. przeciwko M. D. o zapłatę oddalił powództwo w całości i zasądził od powoda (...) z siedzibą w G. na rzecz pozwanej M. D. kwotę 2.417,00 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 11 grudnia 2008 roku M. D. zawarła z (...) Bank S.A. umowę pożyczki gotówkowej numer (...). Przedmiotem umowy była pożyczka gotówkowa w kwocie 19.085,78 zł, płatna miesięcznie w 48 ratach kredytowych w kwocie 480 zł w terminie do 15. dnia miesiąca począwszy od dnia 15 stycznia 2009 r. Zawierając umowę, z której wynika dochodzone pozwem roszczenie, pozwana zgodziła się na wszystkie jej postanowienia, w tym na warunki dotyczące naliczania odsetek oraz kosztów monitoringu i czynności windykacyjnych.

Pozwana M. D. nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania. Spłaciła je jedynie częściowo.

(...) z siedzibą w G. zawarł w dniu 31 marca 2014 roku umowę przelewu wierzytelności z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W..

Z załącznika do umowy cesji wynika, iż pod pozycją (...) wskazano personalia pozwanej oraz kwotę całkowitego zadłużenia w wysokości 14.137,20 złotych.

M. D. otrzymuje wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy, zawartej na czas nieokreślony od dnia 01 marca 2012r. i otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 375,00 złotych miesięcznie.

Mając takie ustalenia Sąd ocenił, iż dowody wskazane w części faktograficznej sąd uznał za wiarygodne, bowiem nie budziły wątpliwości, a strony ich nie kwestionowały (art. 230 kpc). Jednakże na ich podstawie można wywieść uprawniony wniosek jedynie co do faktów wskazanych powyżej. Nie można z materiału dowodowego zaoferowanego przez profesjonalnego pełnomocnika powoda stawiać tez o faktach, z których można wywodzić skutki prawne zgodne z postulatami zawartymi w powództwie.

Przede wszystkim brak jest dowodu na okoliczność następstwa prawnego pomiędzy podmiotem udzielającym kredytu bankowego ( (...) BANK S.A. z siedzibą we W.), a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.. Umowa przelewu wierzytelności załączona do pozwu to dowód na okoliczność zawarcia cesji wierzytelności pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W., który przejął (...) Bank S.A. z siedzibą we W. a powodem, a nie tym bankiem, który udzielił kredytu pozwanemu. W aktach sprawy brak jest dowodów potwierdzających następstwo prawne (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w stosunku do (...) BANK S.A. z siedzibą we W.. Następną okolicznością przesądzającą o braku możności wywodzenia korzystnych skutków prawnych dla powoda to fakt dotyczący niemożności ustalenia na podstawie dowodów załączonych do pozwu czy ta umowa dotyczyła wymagalnej wierzytelności przysługującej od pozwanego, ponieważ pozew nie zawierał dokumentów w postaci załączników do umowy cesji wierzytelności, o którym mowa w § 2 pkt 1 tejże umowy (k. 14). Zatem z tego dokumentu nie można wywodzić, że ta umowa obejmowała także wierzytelność wymagalną od pozwanego, tylko fakt, że wskazane w umowie podmioty taki kontrakt zawarły.

Nie może mieć decydującego wpływu na rozstrzygnięcie także wyciąg z księgi rachunkowej powoda, ponieważ nie ma on mocy dokumentu urzędowego w toku postępowania cywilnego (art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych).

Z tych powodów nie można z tych dowodów wywodzić korzystnych skutków procesowych dla powoda, bo mogą one być jedynie twierdzeniami na poparcie powództwa, a nie dowodami na fakty, zwłaszcza, że z innych dowodów nie wynika, aby powodowi przysługiwała wierzytelność względem pozwanego.

W ocenie Sądu Rejonowego roszczenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem objęta żądaniem pozwu kwota 15.772,32 zł nie została udowodniona.

Przedmiotem żądania pozwu była kwota 15.772,32 zł, której powód - reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - domagał się zasądzenia od pozwanej M. D. na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej dnia 20 lutego 2015r. pomiędzy (...) z siedzibą w G. a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W..

Podstawową zasadą w postępowaniu cywilnym jest zasada określona w art. 6 k.c. Regułę tę potwierdza regulacja zawarta w przepisie art. 232 k.p.c. Przepis ten stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W konsekwencji, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18.01.2012 r. w sprawie I ACa 1320/11).

Nie może także być przesądzającym dowodem istnienia wierzytelności wyciąg z księgi rachunkowej powoda, skoro nie ma on mocy dokumentu urzędowego w toku postępowania cywilnego [art. 194 ust. 2 ustawy z 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych]. Należy zauważyć, że omawiany wyciąg to swoiste oświadczenie wiedzy powoda tożsame z tymi, które zawarte zostały w uzasadnieniu powództwa. Z tych powodów nie można z tych dowodów wywodzić korzystnych skutków procesowych dla powoda, bo mogą one być jedynie twierdzeniami na poparcie powództwa, a nie dowodami na fakty, zwłaszcza, że z innych dowodów nie wynika, aby powodowi przysługiwała wierzytelność względem pozwanego. Ponadto warto wskazać, iż art. 194 ust. 2 wyżej powołanej ustawy w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji [por. wyrok z uzasadnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 roku wydanego w sprawie P 1/10, publikowany w OTK-A 2011/6/53 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 25 lutego 2015 roku wydanego w sprawie I ACa 824/14, publikowane w Lex Omega 1.661.137).

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach [art. 232 kpc, art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem [por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014 roku wydanego w sprawie" I ACa 286/14, publikowane w Wydawnictwa Elektroniczne Lex Omega nr 1511625). W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności [faktów), które stosownie do art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu. Pierwszoplanowo należą do nich - obok legitymacji procesowej - sama zasada oraz wysokość roszczenia, co zresztą wynika z treści art. 322 k.p.c. [por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 4 października 2012 roku wydanego w sprawie I ACa 510/12 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2013 roku wydanego w sprawie V CSK 329/12). W przedmiotowej sprawie aby ustalić w sposób precyzyjny wysokość dochodzonego roszczenia należy przede wszystkim ustalić jaką ilość pieniędzy z tytułu zaciągniętej pożyczki spłaciła pozwana, w jaki sposób były naliczone odsetki i czy było to naliczanie prawidłowe, a także czy inne składniki dochodzonej kwoty nie są niedopuszczalnymi kosztami dochodzonymi obok zasadnych, które mogą wynikać z klauzul abuzywnych. W tym zakresie należy podkreślić to, że gdyby nawet Sąd uznał za zasadne prowadzenie postępowania dowodowego z urzędu, to jest takie procedowanie także uniemożliwione z uwagi na treść art. 104 ust. 1 oraz art. 105 ust. 1 pkt 2 litera d) ustawy Prawo bankowe, bowiem jedynym środkiem dowodowym byłoby zwrócenie się do banku, który udzielał pożyczki pozwanej o udzielenie informacji stanowiącej tajemnicę bankową w zakresie stanu zadłużenia wynikającego z pożyczki oraz harmonogramu spłat i wykazu kwot uiszczonych przez pozwaną. Przy braku takich ustaleń nawet przybliżone obliczenie należnego zobowiązania pozwanej względem powoda nie jest możliwe.

Z uwagi, że powód, który profesjonalnie trudni się obrotem wierzytelnościami był przez profesjonalnego pełnomocnika sąd czuł się zwolniony od dowodzenia z urzędu, zwłaszcza, że w celu ewentualnego ustalenia wierzytelności po stronie powoda przysługującej względem pozwanego należałoby przeprowadzić w zasadzie niemal całe postępowanie dowodowe z urzędu, które jest bardzo ograniczone, o czym mowa była wyżej.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie mógł zweryfikować twierdzeń powoda zwłaszcza w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia i dlatego też Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione. Treść sentencji wyroku zatem wynika z powyższej oceny dowodów i dokonanych na jej podstawie ustaleń faktycznych, skoro ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.p.c.).

Sąd ustalił, że powód ponosi koszty postępowania w sprawie na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, dlatego zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2 417,00 zł tytułem zwrotu kosztów (punkt 2 sentencji wyroku). Na kwotę tę składały się: wynagrodzenie pełnomocnika - 2.400,00 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa - 17,00 zł.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie art. 233 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażające się na sprzecznym z zasadami logicznego wnioskowania i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu przez sąd, że wyciąg z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda nie stanowią wiarygodnego dowodu na przejście wierzytelności, podczas gdy dokumenty te zawierają najważniejsze postanowienia i dane do tego, aby ustalić fakt nabycia wierzytelności, w szczególności w sytuacji kiedy pozwany nie kwestionował cesji wierzytelności na powoda, a zapisy w dokumentach są spójne z całością dokumentacji zgromadzonej w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, iż powód nie ma legitymacji czynnej do dochodzenia roszczenia;

2. naruszenie art. 233 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego rozpoznania części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i zaniechania wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności dowodu: z umowy pożyczki, wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda oraz dowodu z akt postępowania egzekucyjnego oraz z akt klauzulowych, co w efekcie doprowadziło do oddalenia powództwa;

3. naruszenie art. 233 k.p.c. polegające na braku rozpoznania całości przedstawionego przez powoda materiału dowodowego oraz przyjęcia, jakoby powód nie udowodnił wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia, podczas gdy powód przedłożył wyciąg z załącznika do umowy cesji, wyciąg z ksiąg rachunkowych, oraz zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania egzekucyjnego oraz z akt klauzulowych, gdzie znajdowały się następujące dowody: BTE oraz postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na jego bezskuteczność, na podstawie których Sąd I instancji, w razie wątpliwości, mógł potwierdzić kwotę dochodzoną pozwem;

4. naruszenie art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie wniosku w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania klauzulowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim (sygn. akt I Co 2121/12), w szczególności o przeprowadzenie dowodu z oryginału umowy zawartej przez stronę pozwaną oraz wniosku o nadanie BTE klauzuli wykonalności oraz całkowite pominięcie wniosku w przedmiocie przeprowadzenia dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania prowadzonego przez Komornika Sądowego M. M. przy Sądzie Rejonowym w Wołominie (sygn. akt Km 49282/12), w szczególności o przeprowadzenie dowodu z BTE oraz wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego oraz postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego; co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

5. naruszenie art. 231 k.p.c. w związku z art. 233 k.p.c. polegające na zaniechaniu ustalenia faktu cesji wierzytelności na rzecz powoda z pozostałych ustalonych w sprawie faktów, tj.:

a) zaksięgowania danej wierzytelności w księgach rachunkowych powoda;

b) przekazania powodowi dokumentacji w formie papierowej oraz w postaci bazy elektronicznej;

6. naruszenie art. 230 k.p.c. w związku z art. 229 k.p.c. poprzez nieuznanie twierdzeń powoda co do istnienia wierzytelności, jego wysokości, cesji na jego rzecz, wskazanych w pozwie i piśmie procesowym, wobec ich niezakwestionowania, a nawet braku wypowiedzenia się co do nich przez pozwaną, za przyznane, a w rezultacie - niewymagające dowodu, podczas gdy przedłożone i zawnioskowane do przeprowadzenia przez powoda dowody w kontekście ich niekwestionowania przez pozwaną wykazywały roszczenie co do zasady, jak i wysokości;

7. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak uzasadnienia przez Sąd podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz przyczyn, z jakich odmówił wiarygodności i mocy dowodowej pozostałych dowodów zaoferowanych przez powoda, w szczególności: umowy pożyczki, wyciągu z załącznika do umowy cesji wierzytelności, a także wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda;

8. naruszenie art. 228 § 1 k.p.c. poprzez brak uznania zmiany nazwy (...) Bank SA na (...) Bank (...) SA - podczas gdy fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu, a rejestr przedsiębiorców KRS jest jawny, co oznacza iż każdy ma prawo zapoznać się z danymi wpisanymi do rejestru, zaś okoliczność zmiany nazwy poprzedniego wierzyciela powód wskazał w pozwie i zgłosił na tę okoliczność wniosek dowodowy, całkowicie przez sąd orzekający pominięty;

9. nierozpoznanie istoty sprawy

Powołując się na powyższe zarzuty, skarżący wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku i:

a) orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu;

b) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych za I i II instancję;

względnie o:

2) uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest bezzasadna, a zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu pomimo tego, iż skarżący zasadnie zarzuca Sądowi Rejonowemu naruszenie wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego.

Sąd Rejonowy w swoich motywach stwierdził, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do uwzględnienia powództwa albowiem nie można na jego podstawie ustalić jaką kwotę pozwana pobrała tytułem pożyczki i ile pożyczki spłaciła pozwana. Nie sposób zgodzić się z takim stanowczym stwierdzeniem Sądu. Po pierwsze jak wynika z przedłożonych do akt sprawy wypisu z rejestru (...)nastąpiła zmiana nazwy po stronie podmiotu, który udzielał kredytu pozwanej, a zatem brak podstaw do kwestionowania legitymacji powoda. Zresztą legitymacja ta i tak nie była kwestionowana przez pozwaną albowiem strona pozwana reprezentowana przez pełnomocnika zaakceptowała tę sytuację wskazując jedynie na swoją trudną sytuację materialną i podnosząc w toku procesu zarzut przedawnienia.

Po drugie bezzasadnym jest zakwestionowanie przez Sąd wyciągu z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika do tej umowy, a to z tego powodu, że pozwana nie kwestionowała swej wierzytelności u powoda.

Sąd podkreślił, iż powód nie udowodnił wysokości roszczenia podczas gdy na tą okoliczność powód przedłożył wyciąg z załącznika do umowy cesji, wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda oraz złożył wniosek m.in. o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania klauzulowego i egzekucyjnego. Podkreślić należy, iż strona pozwana co do tej okoliczności nie wypowiedziała się, nie zakwestionowała wysokości roszczenia. W toku procesu powoływała się jedynie na swoją trudną sytuację materialną.

Sąd w swoich motywach stwierdza ponadto, iż nie można ustalić wysokości roszczenia i winno się przede wszystkim ustalić jaką ilość pieniędzy z tytułu pożyczki spłaciła pozwana. Zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu powód przytaczając okoliczności wskazujące na wysokość dochodzonego roszczenia złożył w tym zakresie posiadane przez siebie dowody. Rolą pozwanego, który sprzeciwia się żądaniu pozwu było wykazanie jaką kwotę spłacił i kiedy. Obrona pozwanego nie polegała jednak na zaprzeczeniu wysokość roszczenia ale jedynie na podkreśleniu swojej trudnej sytuacji materialnej oraz na podniesieniu zarzutu przedawnienia.

Zakładając nawet to czego oczekuje skarżący, iż powód jest wierzycielem pozwanej i pozwana zalega mu ze spłatą kwoty dochodzonej pozwem to i tak stwierdzić należy, iż żądanie pozwu jest bezzasadne albowiem jako w pełni skuteczny należy uznać podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Pozostaje zatem do rozważenia czy roszczenie powoda pozostaje w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Związek roszczenia z działalnością gospodarczą istnieje wówczas, gdy przynajmniej wierzyciel jest przedsiębiorcą w chwili dokonywania określonej czynności, a sama czynność pozostaje w normalnym funkcjonalnym związku przyczynowym z tą działalnością, w szczególności gdy została podjęta w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego przedsiębiorcy, przy czym czynność ta nie musi należeć do stale podejmowanych czynności typowych ze względu na przedmiot działalności przedsiębiorcy ani nie musi mieścić się w ramach przedmiotu prowadzonej przez niego działalności, a więc nie musi być ujęta w statucie lub w rejestrze jako należąca do zakresu działalności .

W przedmiotowej sprawie nie budzi żadnej wątpliwości, iż powód jako nabywca wierzytelności dochodzi od pozwanej należności która pozostaje w normalnym funkcjonalnym związku z prowadzoną przez cedenta działalnością gospodarczą co sprawia, że okres przedawnienia tego rodzaju roszczeń powoda w stosunku do pozwanej jest trzyletni zgodnie z art. 118 k.c.

W myśl art. 117§ 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba , że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Sąd Okręgowy rozważając podniesiony zarzut przedawnienia podziela pogląd zgodnie z którym cedent niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności, pogląd ten uzasadnia to, iż po umorzeniu postępowania egzekucyjnego przedawnienie rozpoczęłoby bieg na nowo, ale w tych samych granicach podmiotowych, wynikających z tytułu wykonawczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14, OSNC 2015, nr 12, poz. 145). Wobec zmiany wierzyciela, która skutkuje koniecznością ustalenia istnienia roszczenia na drodze postępowania sądowego, nabywca wierzytelności nie może powołać się na skutek w postaci przerwy biegu przedawnienia. Prawo do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego było przyznane bankom ze względu na ich szczególną pozycję i dla ochrony ich interesów. Uchylone już szczególne uregulowania w tym zakresie stanowiły wyjątek od zasady równości w prowadzeniu działalności gospodarczej, więc nie powinny być interpretowane w taki sposób, który stawia klienta banku w gorszej pozycji, niż klienta innego przedsiębiorcy.

Stanowisko to zostało potwierdzone w uchwale SN z dnia 29 czerwca 2016r. III CZP 29/16, www.sn.pl. zgodnie z którą nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Ostatecznie ze względu na istotę przerwy biegu przedawnienia uznać należy, że skoro brak tożsamości podmiotowej w zakresie wierzyciela, który wszczął egzekucję za pośrednictwem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wołominie (sygn. akt Km 49282/12) którym to wierzycielem był bank zbywca wierzytelności i wierzyciela powołującego się na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem egzekucji ( na taką przerwę w istocie powołuje się powód wnosząc o załączenie dowodów zawartych w aktach egzekucyjnych), to nie ma podstaw do przyjęcia, iż cesjonariusz niebędący bankiem może powołać się na przerwę biegu przedawnienia na skutek postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności, umorzonego wobec bezskuteczności egzekucji.

Reasumując w ostatecznym rozrachunku orzeczenie odpowiada prawu, a apelacja jako bezzasadna musi zostać oddalona, a to na podstawie art. 385 k.p.c..

SSO Dariusz Mizera SSA w SO Stanisław Łęgosz del. SSR Mariusz Kubiczek

Na oryginale właściwe podpisy