Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie

o sygn. akt I C 957/17 Sąd Rejonowy dla Lodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  oddalił powództwo;

2.  szczegółowe rozliczenie kosztów procesu, w tym nieuiszczonych kosztów sądowych oraz wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu i kosztów transportu pozwanego pozostawił referendarzowi sądowemu przy zachowaniu zasady , że powód wygrał proces w całości i nie istnieją podstawy do odstąpienia od obciążenia pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód. Zaskarżył wyrok w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie przepisów procesowych mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

-. art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., polegające na oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków: M. B., K. L., Z. N. oraz S. S., podczas gdy treść zeznań powołanych świadków w ocenie powoda miała istotne znaczenie dla ustalenia faktu rzeczywistych warunków panujących w celach, w których powód przebywał w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym w Ł.;

- art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, iż warunki jakie panowały w celach, w których powód przebywał podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. nie uwłaczały ludzkiej godności, a twierdzenia powoda w tym zakresie są gołosłowne, niczym niepoparte oraz niekorespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym, podczas gdy z wyjaśnień powoda wynikało, iż warunki panujące w celach w których przebywał, tj. brudne zagrzybione ściany i sufity, ubytki w ścianach, niezabudowany kącik sanitarny, stare łóżka i materace, brak ciepłej wody w ocenie powoda powodowały, iż warunki w jakich przebywał naruszyły jego dobra osobiste.

W zakresie wniosków dowodowych w postępowaniu drugoinstancyjnym, w związku z oddaleniem przez Sąd I instancji wniosku dowodowego wniósł o: dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków:

-

M. B.,

-

K. L.,

-

Z. N. oraz

-

S. S.,

przed Sądem II instancji, celem stwierdzenia jakie były warunki bytowe panujące w celach, w których przebywał powód podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. oraz warunków traktowania powoda przez funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w Ł.;

Mając na względzie powyższe wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości,

2.  przyznanie na rzecz pełnomocnika z urzędu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu wraz z należnym podatkiem od towarów i usług, przy czym oświadczam iż nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach:

Z. R. przebywał w Areszcie Śledczym w Ł. od 2014 roku do 2016 roku. Łącznie umieszczano go w 10 celach, w których nie miał dostępu do ciepłej wody oraz przy łóżkach piętrowych brak było drabinek.

Na dzień 24 września 2014 roku wszystkie cele w Areszcie Śledczym w Ł. były skanalizowane i miały doprowadzoną zimną wodę. W części celi kąciki sanitarne były całkowicie zabudowane. W większości zabudowa ta była jedynie częściowa, a wejście do nich zasłaniała kotara z materiału. W niektórych celach wejście do kącika sanitarnego zabudowanego z trzech stron stanowiła drewniana przesłona umocowana na zawiasach do wysokości około półtora metra. W wielu celach były one mocno wyeksploatowane. Nadto, w dużej ilości cel ściany były brudne, zaś okna stare i nieszczelne przez co nie mogły spełniać swojej roli w miesiącach zimowych. Niewielka ilość okien została wymieniona na plastikowe, głównie te których nie dało się już naprawić.

Osadzeni, którzy, z racji specyfikacji jednostki penitencjarnej, przebywają w niej tylko czasowo nie dbają o wyposażenie i stan techniczny cel, w których zostają umieszczeni, a wręcz je dewastują.

Zarówno umywalki, jak i sedesy znajdujące się w celach były częściowo wyeksploatowane. Temperatura w celach oraz cyrkulacja powietrza nie budziły zastrzeżeń, przy czym może się to zmieniać w warunkach zimowych.

Kąciki sanitarne w celach skontrolowanych były czyste, środki czystości pozostające w dyspozycji osadzonych umożliwiają im dbanie właściwy stan urządzeń sanitarnych znajdujących się w celach.

Okna w celach pawilonów mieszkalnych były odpowiedniej wielkości i umożliwiały należyty dopływ światła dziennego. Na oknach cel pawilonów A, B i C zamontowano przesłony, nie powoduje to jednak ich gorszego oświetlenia. Wieczorem cele oświetlają świetlówki jarzeniowe odpowiednio zabezpieczone przed

uszkodzeniem, a emitowane przez nie światło jest wystarczające do czytania i pisania.

Podstawowe wyposażenie cel stanowią piętrowe łóżka, stoły i taborety oraz wiszące szafki, gdzie skazani przechowują między innymi artykuły spożywcze oraz naczynia. Widać na nich ślady częściowego zużycia i napraw, co związane jest z dużą rotacją osadzonych z racji przeznaczenia wizytowej jednostki penitencjarnej. W 2013 roku zakupiono 50 kompletów łóżek piętrowych, które zostały wstawione do wyremontowanych 68 cel. W 2014 roku do końca sierpnia wyremontowano również 68 cel.

Areszt Śledczy w Ł. funkcjonuje prawidłowo. Przestrzegane są prawa osadzonych, a obowiązki egzekwowane. Osoby pozbawione wolności traktowane są z poszanowaniem zasad określonych w art. 4 § 1 i § 2 kkw, a karę pozbawienia wolności i tymczasowe aresztowanie wykonuje się zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Przeprowadzona w 2014 roku kontrola Sędziego Penitencjarnego nie ujawniła uchybień i zaniedbań, które dawałyby podstawę do kierowania pod adresem tej jednostki penitencjarnej podstawę zaleceń powizytacyjnych.

Powód nie zgłaszał zastrzeżeń co do zachowania personelu służby więziennej.

We wszystkich oknach cel w Areszcie Śledczym w Ł. są przesłony, zamontowane zostały na polecenie Sędziego Penitencjarnego. Przeprowadzana jest również wymiana okien drewnianych na PCV. Wszystkie materace będące w zasobach jednostki penitencjarnej nadają się do użytku, zaś materace wycofane z użytku są przekazywane do (...) ów i noclegowni.

W Areszcie Śledczym w Ł. od 2017 roku został wprowadzony obowiązek montażu drabinek przy łóżkach piętrowych.

Obowiązujące przepisy prawa nie dają skazanym prawa wyboru celi mieszkalnej w jednostce penitencjarnej. W razie potrzeby skazany może być przeniesiony w każdym czasie z celi mieszkalnej, którą zajmuje do innej takiej celi. O rozmieszczeniu osadzonych w celach decyduje wychowawca.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd meriti wskazał, iż ze względu na charakter roszczenia powoda, szczególną uwagę należy zwrócić na regulacje określające zasady rozkładu ciężaru dowodu. W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W aspekcie materialnym udowodnienie faktu oznacza, że Sąd przyjmuje go za prawdziwy, ale tylko wówczas kiedy strona przedstawi dowody na jego poparcie, a Sąd oceni dowód w oparciu o obiektywne kryteria (art. 233 k.p.c.). Zaś z formalnej strony, w myśl przepisów art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c., to strony postępowania obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, choć formalnie Sąd jest władny dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Przy czym wykładnia art. 3 k.p.c. wskazuje, że „dociekanie prawdy przez sąd w postępowaniu cywilnym" powinno się ograniczać do określonych czynności, mianowicie przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, udzielania stronom niezbędnych pouczeń co do czynności procesowych a także ewentualnego dopuszczenia dowodu niewskazanego przez stronę, jeżeli sąd powziął o nim wiadomość z akt sprawy lub oświadczeń stron. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd Rejonowy wskazał, iż nie znalazł podstaw do podejmowania czynności z urzędu, z uwagi na reprezentowanie powoda przez zawodowego pełnomocnika. Innymi słowy, to w interesie strony, występującej z danym roszczeniem, jest wykazanie za pomocą wszelkich możliwych środków dowodowych zasadności powództwa. Dyspozycja art. 6 k.c. określająca rozkład ciężaru dowodu jest istotna w kontekście wyniku procesu. Oznacza to, że strona przedstawia Sądowi dowód na poparcie swoich twierdzeń, którego wiarygodność i moc ocenia według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Sąd porównuje ten dowód z dowodem przedstawionym przez stronę przeciwną.

Sąd meriti podniósł, iż na rozprawie w dniu 15 grudnia 2017 roku Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe. Wskazał, że przeprowadzenie tych dowodów prowadziłoby do zwłoki w toczącym się postępowaniu. Okoliczności, które chciał wykazać powód za pomocą zgłoszony przez siebie dowodów były przyznane przez stronę pozwaną bądź stwierdzone zgodnie z twierdzeniami powoda przy pomocy innych środków dowodowych. Prowadzenie dalszego postępowania dowodowego celem wykazania okoliczności już udowodnionych bądź niespornych pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 217 k.c.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo jest nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Odzwierciedleniem normatywnym roszczenia powoda jest dyspozycja art. 448 k.c., zgodnie z którą w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Katalog dóbr osobistych został określony przez ustawodawcę w art. 23 k.c., w myśl którego w szczególności zalicza się do nich zdrowie, tajemnicę korespondencji, cześć, wolność, a także prywatność. Ustawodawca nie określił definicji legalnej dobra osobistego, jednak doktryna powszechnie przyjmuje obiektywne jego ujęcie, zgodnie z którym dobrem osobistym jest wartość niemajątkowa ściśle skorelowana z człowiekiem i będąca przejawem godności osoby ludzkiej. Innymi słowy dobra osobiste przysługują każdemu człowiekowi niezależnie od jego indywidualnej zdolności przeżywania własnej godności i odczuwania jej naruszeń. Jednocześnie obiektywne ujęcie dobra osobistego determinuje równą miarę dobra osobistego i nakazuje rozstrzygać o jego naruszeniu mając na uwadze społeczną ocenę danego zachowania, a nie indywidualne odczucia osoby nim dotkniętej, zwłaszcza kiedy zagrożone są takie dobra osobiste jak cześć czy prywatność.

Sąd Rejonowy zważył, iż ustawodawca przyznaje dobrom osobistym szeroką ochronę, przybierającą zarówno formę niematerialną, jak i materialną. Pierwsza kategoria znajduje swoje odzwierciedlenie w dyspozycji art. 24 zdanie I k.c., określającym przesłanki i środki ochrony dóbr osobistych. Zgodnie z tym przepisem ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Naprawienie szkody następuje poprzez usunięcie skutków negatywnego działania, w szczególności złożenia oświadczenia w odpowiedniej formie.

Materialny aspekt ochrony dobra osobistego sprowadza się do naprawienia powstałej wskutek naruszenia dobra osobistego krzywdy, poprzez przyznanie stosownej kwoty zadośćuczynienia. W realiach niniejszej sprawy właśnie to ujęcie zasługuje na szczególną uwagę, mające swoją prawno - materialną podstawę w dyspozycji art. 448 k.c. Powyższa regulacja przyznaje ochronę dobru osobistemu po pierwsze w przypadku naruszenia każdego dobra osobistego, a po wtóre niezależnie od rodzaju naruszonego dobra osobistego. Aspekt indywidualny sprowadza się do ustalenia odpowiedniej sumy pieniężnej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Ogólne założenia ustawodawcy zakładają, że zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Szacowanie jego wartości w rozumieniu art. 448 k.c. jest uzależnione od kilku czynników. Należy bowiem uwzględnić rodzaj dobra, które zostało naruszone, charakter i stopień nasilenia oraz czas trwania doznawanych przez osobę, której dobro zostało naruszone, ujemnych przeżyć psychicznych spowodowanych naruszeniem. Dla wysokości zadośćuczynienia nie bez znaczenia pozostaje również stopień winy osoby naruszającej dobra osobiste, cel który zamierzała ona osiągnąć, podejmując działanie naruszające te dobra i korzyść majątkowa, jaką w związku z tym działaniem uzyskała lub spodziewała się uzyskać. Uwypuklenia wymaga, iż priorytetowym czynnikiem wpływającym na wysokość zasądzonej kwoty winien być w każdym wypadku zakres cierpień fizycznych i psychicznych związanych z naruszeniem konkretnego dobra osobistego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 11 września 2012 r., I ACa 162/12, Legalis numer 730779, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 września 2012 roku, I ACa 162/12, Legalis numer 738898).

Reguły ustalania wysokości zadośćuczynienia różnią się od zasad ustalania wysokości odszkodowania za szkodę majątkową. Wobec faktu, iż zadośćuczynienie ma rekompensować krzywdę, czyli negatywne przeżycia psychiczne, nie może być określane za pomocą kryteriów obiektywnych, ani też w sposób mechaniczny. Literatura przedmiotu wskazuje na trzy funkcje zadośćuczynienia, mianowicie: kompensacyjną, represyjną i prewencyjno - wychowawczą. Kompensacja krzywdy ma wynagrodzić cierpienia, jakich doznał pokrzywdzony w wyniku czynu niedozwolonego, dlatego podstawowym kryterium jest intensywność cierpień i czas ich trwania. Pozostałe funkcje zadośćuczynienia odnoszą się do sprawcy szkody. Poprzez funkcję represyjną wysokość zadośćuczynienia ma stanowić odpowiednią sankcję do popełnionego czynu, zaś funkcja prewencyjno - wychowawcza jest związana z odbiorem zachowania sprawcy szkody przez społeczeństwo.

Powyższe implikuje wniosek, że wspomniane funkcje zadośćuczynienia stanowią jednocześnie zestawienie trzech podstawowych czynników uwzględnianych przez Sąd przy ustalaniu odpowiedniej wysokości zadośćuczynienia. W związku z wcześniejszymi rozważaniami dotyczącymi indywidualnych aspektów tego świadczenia, kluczowym dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia jest określenie rozmiaru szkody, w szczególności zbadanie jakiego rodzaju dobro osobiste zostało naruszone. Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 sierpnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt II CSK 552/13 ciężar gatunkowy poszczególnych dóbr osobistych nie jest jednakowy i nie wszystkie dobra osobiste zasługują na jednakowy poziom ochrony za pomocą środków o charakterze majątkowym. Takie dobra osobiste jak życie, wolność, zdrowie, dobre imię, a także prawo do zachowania więzi rodzinnych i życia w pełnej rodzinie stanowią niewątpliwie dobra szczególne, stąd powinny podlegać wzmożonej ochronie, co przekłada się zarówno na możliwość zasądzenia zadośćuczynienia w konkretnej sprawie, jak i na jego wysokość (wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2014 roku, sygn. akt II CSK 552/13, Legalis numer 1061788). Następnie Sąd bierze pod uwagę stan majątku sprawcy, aby wysokość ustalonego zadośćuczynienia była adekwatna do możliwości majątkowych, ale też odczuwalna. W ramach tej przesłanki Sąd bierze pod uwagę nastawienie sprawcy do czynu (stopień winy) oraz rodzaj winy (umyślna, nieumyślna). Ostatnim kryterium jest czynnik społeczny, mianowicie społeczne poczucie sprawiedliwości. Innymi słowy jak społeczeństwo odbiera zachowanie sprawcy naruszającego dane dobro osobiste. (Kodeks cywilny. Komentarz, red. dr hab. K. O., rok 2017, wydanie 16, stan na 2017-03-02)

Transponując powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy Z. R. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa - Dyrektora Aresztu Śledczego w Ł. zadośćuczynienia w wysokości 50.000 zł za naruszenie jego dóbr osobistych w szczególności prawa do godnego traktowania i prawo do poszanowania osoby ludzkiej.

Powód opierał swoje roszczenie na założeniu, że pozwany nie zapewnił mu odpowiednich warunków podczas jego pobytu w jednostce penitencjarnej, przez co był zmuszony do przebywania w warunkach, w jego odczuciu, uwłaczających godności ludzkiej.

Sąd meriti zważył, iż analiza zgromadzonego materiału dowodowego dowiodła jednak, iż w Areszcie Śledczym we wrześniu 2014 roku została przeprowadzona kontrola Sędziego wizytatora Wydziału VI Penitencjarnego i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych Sądu Okręgowego w Łodzi nie ujawniła żadnych uchybień i zaniedbań ze strony Dyrektora i pracowników Aresztu Śledczego w Ł.. Istotą stanowiska Z. R. było wykazanie, iż podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. przebywał łącznie w 10 celach, a warunki bytowe w każdej z nich były złe, tj. materace były zużyte, nie było drabinek przy piętrowych łóżkach, a także jako osadzony nie miał dostępu do zimnej wody. Wskazać należy, iż okoliczności te nie korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Wręcz przeciwnie, warunki bytowe osadzonych w Areszcie Śledczym odpowiadały obowiązującym przepisom szczególnym, tj. spełniały normy ogólnobudowlane przewidziane dla tego rodzaju jednostek. W toku procesu nie zostało wykazane przez powoda, że podmiot, w którym przebywają osadzeni jest wyposażony w uprawnienie do dostarczenia ciepłej wody do cel. Co do zarzutu braku drabinek przy łóżkach piętrowych, jak wykazał zgormadzony materiał dowodowy, obowiązek ich zamontowania zaczął obowiązywać dopiero od 2017 roku, zatem w dacie pobytu powoda w Areszcie Śledczym w Ł. brak drabinek nie stanowił uchybienia.

Sąd Rejonowy podniósł, że przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało, aby powód zgłaszał jakiekolwiek skargi na negatywne zachowanie personelu Areszty Śledczego w Ł.. Wobec ustaleń faktycznych poczynionych w toku procesu, argumenty powoda należy uznać za gołosłowne, niczym niepoparte oraz niekorespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Tym samym nie zasługują one na uwzględnienie, a tym bardziej nie mogły prowadzić do uwzględnienia powództwa.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy w punkcie 1. sentencji wyroku z dnia 28 grudnia 2017 roku oddalił powództwo.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku pozostawiając, na podstawie art. 108 § 1 kpc, szczegółowe wyliczenie kosztów procesu, w tym nieuiszczonych kosztów sądowych oraz wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu i kosztów transportu pozwanego, referendarzowi sądowemu przy zastosowaniu zasady, że powód przegrał proces w całości i nie istnieją podstawy do odstąpienia od obciążenia powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu i kosztów sądowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Strona skarżącą zgłosiła zarzut naruszenia przepisów postępowania. W tej sytuacji, należało odnieść się do tego zarzutu w pierwszej kolejności, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Sformułowany przez powódkę zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, iż warunki jakie panowały w celach, w których powód przebywał podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. nie uwłaczały ludzkiej godności, a twierdzenia powoda w tym zakresie są gołosłowne, niczym niepoparte oraz niekorespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym, podczas gdy z wyjaśnień powoda wynikało, iż warunki panujące w celach w których przebywał, tj. brudne zagrzybione ściany i sufity, ubytki w ścianach, niezabudowany kącik sanitarny, stare łóżka i materace, brak ciepłej wody w ocenie powoda powodowały, iż warunki w jakich przebywał naruszyły jego dobra osobiste - jest chybiony. Podobnie niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., polegający na oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków: M. B., K. L., Z. N. oraz S. S., podczas gdy treść zeznań powołanych świadków w ocenie powoda miała istotne znaczenie dla ustalenia faktu rzeczywistych warunków panujących w celach, w których powód przebywał w trakcie pobytu w Areszcie Śledczym w Ł..

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga bowiem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tylko to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Skarżący podnoszący zarzut z art. 233 § 1 k.p.c. powinien wskazać jakie kryteria oceny Sąd naruszył przy ocenie konkretnych dowodów uznając ich wiarygodność lub odmawiając im takiego charakteru (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753). W ocenie Sądu Okręgowego skarżący nie wskazała konkretnych naruszeń w tym zakresie. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał w ocenie materiału dowodowego na jakich dowodach oparł poczynione ustalenia. Sąd uzasadnił również w sposób wystarczający dlaczego oddalił pozostałe wnioski dowodowe. Sąd Okręgowy przychyla się do stanowiska, iż przeprowadzenie tych dowodów prowadziłoby do znacznej zwłoki w toczącym się postępowaniu. Jednocześnie analiza akt sprawy prowadzi do wniosku tożsamego z wnioskiem Sądu Rejonowego, iż okoliczności, które chciał wykazać powód za pomocą zgłoszony przez siebie dowodów były przyznane przez stronę pozwaną bądź stwierdzone zgodnie z twierdzeniami powoda przy pomocy innych środków dowodowych. Prowadzenie dalszego postępowania dowodowego celem wykazania okoliczności już udowodnionych bądź niespornych pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 217 k.c.

Sąd pierwszej instancji wyraźnie i wyczerpująco wskazał aspekty, które zostały wzięte pod uwagę przy rozstrzyganiu przedmiotowej sprawy. Mając na uwadze powyższe, nie można uznać, że Sąd I instancji nie rozważył zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny czyli z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Wnioski wyprowadzone przez Sąd meriti co do oceny zaoferowanych dowodów również nie są obarczone błędem i prowadzą do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Reasumując, nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 233 § 1 k.c. oraz art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.

W tym stanie faktycznym apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., nie obciążając powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego na rzecz pozwanego. O wysokości wynagrodzenia orzeczono na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 14 ust.1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016 poz. 1714)