II K 1342/21 - wyrok Sąd Rejonowy w Nowym Sączu z 2023-04-03
Sygn. akt II K 1342/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 3 kwietnia 2023 roku
Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: asesor sądowy Dominik Mąka
Protokolant: Karolina Rzeszowska – Świgut
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 maja 2022 roku, 12 maja 2022 roku, 13 maja 2022 roku, 15 lipca 2022 roku, 29 listopada 2022 roku oraz 21 marca 2023 roku
sprawy
L. S. (1) córki A. i G. z domu K.
urodzonej (...) w N.
oskarżonej o to, że:
I. w okresie od 23 maja 2016 roku do 7 lipca 2017 roku w N. oraz miejscowości B. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw:
1. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 51 005.62 złotych R. P. (1) oraz (...) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1), w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § kodeksu karnego,
2. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 39 967,53 złotych R. P. (1) oraz (...) Bank (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu gotówkowego, jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
3. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 308,64 złotych R. P. (1) oraz Bank (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki ekspresowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z Bankiem (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 3 529,31 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
4. w dniu 31 sierpnia 2016 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 852,95 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 3 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
5. w dniu 3 listopada 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia Korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 31 051,23 złotych K. P. (1) oraz (...) w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...). jaką pokrzywdzona zawarła z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 20 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
6. w dniu 1 lutego 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 912,53 złotych R. T. oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. T. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 8 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
7. w dniu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10 747,06 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 6 200 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
8. w dniu 15 lutego 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8 889,50 złotych K. P. (1) oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 4 700 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § kodeksu karnego,
9. w dniu 17 maja 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 26 893,65 złotych K. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru; i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł ze (...) im. (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 15 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
10. w dniu 7 lipca 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 29 161,97 złotych A. Z. oraz (...) Bank S.A. w ten sposób, że wprowadziła A. Z. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki gotówkowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank S.A. na. rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 21 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest p przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego w związku z art. 91 § kodeksu karnego,
II. w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...) w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw:
1. w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę ^ (...) .H. U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. R. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego.
2. w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. P. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
3. w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa D.^• ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) w P., uporczywie naruszała prawa pracownika R. T. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
4. . w okresie od sierpnia 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i uubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika G. P. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
5. w okresie od sierpnia 2016 roku do maja 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa prac}ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika A. V. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
6. w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika J. S. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
7. w okresie od września 2016 roku do stycznia 2017 roku oraz w sierpniu 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca i firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. G. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie I społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
8. w okresie od września 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy 1 ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika N. W. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez nie wypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
9. w okresie od września 2016 roku do listopada 2016 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. „.L.” L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. J. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z jart. 218 § la kodeksu karnego,
10. w okresie od listopada 2016 roku do sierpnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. „L.’ L. S. (1) zs. w P., .uporczywie naruszała prawa pracownika B. B. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia, zasiłku chorobowego za jeden, miesiąc, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na –ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
11. w okresie od listopada 2016 roku do września 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., .uporczywie naruszała prawa pracownika W. G. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne 3o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
12. w okresie ok grudnia 2018 roku do września 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała, prawa pracownika K. Z. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego,
to jest o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego w zw. z art., 91 § 1 kodeksu karnego,
III. w okresie czasu od 24 marca 2017 roku do 27 marca 2017 roku w P. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z P. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, przestępstw:
1. w dniu 24 marca 2017 roku w P. rejonu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15 000 zł R. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarli na jej rzecz i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego.
2. w dniu 27 marca 2017 roku w P., .rejonu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł R. Z. (2) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarli na jej rzecz i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
to jest o przestępstwo z art. 286 § l kodeksu karnego w zw. z art. 91 § 1 kodeksu karnego,
I. w ramach czynów zarzucanych w punktach I i III aktu oskarżenia uznaje oskarżoną L. S. (1) za winną tego, że w okresie od 23 maja 2016 roku do 17 maja 2017 roku działając w krótkich okresach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności dopuściła się następujących przestępstw:
a) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1), w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), a także możliwości przepisania rzeczonej umowy po upływie 3 miesięcy, jaką pokrzywdzony zawarł z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu w kontekście realnej możliwości wywiązania się przez z zaciągniętego przez pokrzywdzonego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k.
b) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k.,
c) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3529,21 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki ekspresowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z Bankiem (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 3 529,31 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tej pożyczki, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to jest występku z art. 286 § 1 k.k.
d) w dniu 31 sierpnia 2016 roku w miejscowości B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 3 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k.,
e) w dniu 3 listopada 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 złotych K. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) jaką pokrzywdzona zawarła z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 20 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to występku z art. 286 § 1 k.k.,
f) w dniu 1 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8000 złotych R. T. w ten sposób, że wprowadziła R. T. w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 8 000 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k.
g) w dniu 10 lutego 2017 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6200 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 6 200 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to jest występku z art. 286 § 1 kodeksu karnego,
h) w dniu 15 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4700 złotych K. P. (1) oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 4 700 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k.
i) w dniu 24 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15 000 zł R. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz i oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, tj. o występku z art. 286 § 1 k.k.
j) w dniu 27 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł R. Z. (2) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k.
k) w dniu 17 maja 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15000 złotych K. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł ze (...) im. (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 15 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k.
tj. czynów stanowiących łącznie ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za ten ciąg przestępstw na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonej L. S. (1) karę roku pozbawienia wolności;
II. na podstawie art. 69 § 1 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie kary pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie I wyroku na 3 (trzy) letni okres próby;
III. na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza oskarżonej L. S. (1) 300 (trzysta) stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza na poczet grzywny wymierzonej oskarżonej L. S. (1) w punkcie II wyroku okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 sierpnia 2021 roku, godzina 11:45, godzina do dnia 27 sierpnia 2021 roku, godzina 15:20;
V. na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 i 8 k.k. zobowiązuje oskarżoną L. S. (1) do
a) pisemnego przeproszenia wszystkich pokrzywdzonych przypisanym w punkcie I wyroku ciągu przestępstw w terminie miesiąca od uprawomocnienia się wyroku
b) uregulowania zaległości wynikających z nakazu zapłaty w sprawie Sądu Rejonowego w Nowym Sączu o sygn. akt I C 40/18 w terminie roku od uprawomocnienia się wyroku
VI. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonej L. S. (1) środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz:
a) R. P. (1) kwoty (...),23 (sześćdziesięciu dziewięciu tysięcy dziewięciuset dwudziestu dwóch 23/100) złotych
b) K. P. (1) kwoty (...) (trzydziestu dwóch tysięcy dziewięciuset pięćdziesięciu czterech) złotych
c) E. K. kwoty (...),08 (ośmiu tysięcy ośmiuset osiemdziesięciu trzech, 08/100) złotych
d) R. T. kwoty (...),23 (dziewięciu tysięcy stu sześćdziesięciu dwóch, 23/100) złotych
e) K. Z. (1) kwoty (...) (dwudziestu pięciu tysięcy) złotych
VII. na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. umarza postępowanie karne przeciwko L. S. (1) o to, że w dniu 7 lipca 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 21000 złotych A. Z. oraz (...) Bank S.A. w ten sposób, że wprowadziła A. Z. w błąd co charakteru zawieranej umowy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki gotówkowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank S.A. na. rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 21 000 złotych oraz wyzyskała jego nieświadomość odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k. wobec stwierdzenia innej okoliczności wyłączającej ściganie, a to konsumpcji skargi publicznej;
VIII. w ramach czynów zarzuconych w punkcie II aktu oskarżenia uznaje L. S. (1) za winną tego, że w okresie od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw:
a) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B. wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. P. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.;
b) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) w P., uporczywie naruszała prawa pracownika R. T. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.;
c) w okresie od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika G. P. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.;
d) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika N. W. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.;
e) w okresie od stycznia 2017 roku do sierpnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika B. B. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia, niewypłacenie ekwiwalentu za zaległy urlop, niewypłacenie zasiłku chorbowego tj. występku z art. 218 § la k.k.;
f) w okresie od stycznia 2016 roku do września 2017 roku B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. Z. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.
tj. czynów stanowiących łącznie ciąg przestępstw z art. 218 § 1a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za ten ciąg przestępstw na podstawie art. 218 § 1a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 34 §1a pkt 1 k.k. wymierza oskarżonej L. S. (1) karę roku ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
IX. na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżoną L. S. (1) do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych zidentyfikowanych w punkcie VIII wyroku w terminie miesiąca od jego uprawomocnienia
X. przyjąwszy w ramach czynów zarzucanych w punkcie II aktu oskarżenia, ze oskarżona L. S. (1):
a) w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownika M. R. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania;
b) w okresie od sierpnia 2016 roku do maja 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy A. V. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. w umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania
c) w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy J. S. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania
d) w okresie od września 2016 roku do lipca 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. G. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania
e) w okresie od września 2016 roku do listopada 2015 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. J. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania
f) w okresie od listopada 2016 roku do września 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy W. G. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umarza postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania;
XI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonej L. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 960 (dziewięciuset sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę (...),62 (tysiąca stu trzydziestu czterech, 62/100) złotych tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.
UZASADNIENIE |
||||||||||||||
|
Formularz UK 1 |
Sygnatura akt |
II K 1342/21 |
||||||||||||
|
Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza. |
||||||||||||||
|
USTALENIE FAKTÓW FAKTY DLA ZAPEWNIENIA CZYTELNOŚCI PRZEDSTAWIONO W KOLEJNOŚCI CHRONOLOGICZNEJ, (...) Z (...) i III, A ZDARZENIAMI Z PUNKTU II AKTU OSKARŻENIA |
||||||||||||||
|
1.Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) |
||||||||||||
|
1.1.1. |
L. S. (1) |
w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1), w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), a także możliwości przepisania rzeczonej umowy po upływie 3 miesięcy, jaką pokrzywdzony zawarł z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu w kontekście realnej możliwości wywiązania się przez z zaciągniętego przez pokrzywdzonego zobowiązania w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3529,21 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki ekspresowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z Bankiem (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 3 529,31 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tej pożyczki, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 31 sierpnia 2016 roku w miejscowości B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 3 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 3 listopada 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 złotych K. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) jaką pokrzywdzona zawarła z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 20 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 1 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8000 złotych R. T. w ten sposób, że wprowadziła R. T. w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 8 000 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 10 lutego 2017 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6200 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 6 200 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 15 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4700 złotych K. P. (1) oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 4 700 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 24 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15 000 zł R. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz i oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, w dniu 27 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł R. Z. (2) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 17 maja 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15000 złotych K. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł ze (...) im. (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 15 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w dniu 7 lipca 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 21000 złotych A. Z. oraz (...) Bank S.A. w ten sposób, że wprowadziła A. Z. w błąd co charakteru zawieranej umowy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki gotówkowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank S.A. na. rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 21 000 złotych oraz wyzyskała jego nieświadomość odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania |
||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
21 maja 2016 roku L. S. (1) spotkała się ze swoim dalszym krewnym R. P. (1) przy okazji organizowanego przez pokrzywdzonego grilla. Wówczas to L. S. (1) zapytała się R. P. (1) czy nie wziąłby dla niej kredytu w kwocie 75000 złotych, którą przeznaczy ona na rozkręcenie biznesu. Oskarżona wskazywała R. P. (1), iż czeka na dalszą pewną część dofinansowania z banku i bez problemu zwróci pokrzywdzonemu pieniądze. Dodatkowo L. S. (1) zapewniała R. P. (1), iż po trzech miesiącach trwania umowy dojdzie do przepisania długu na jej osobę ze strony banku. |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 |
|||||||||||||
|
R. P. (1) nie mając wiedzy odnośnie realnych możliwości finansowych oskarżonej, a także faktycznego celu zawarcia tych umów, jakim było leczenie jej córki postanowił zgodzić się na udzielenie tego rodzaju quasi pożyczki na rzecz oskarżonej. Po poinformowaniu L. S. (1) o zgodzie na tego rodzaju pomoc L. S. (1) 23 maja 2016 roku zorganizowała spotkanie w siedzibie (...) w N., gdzie przygotowywano wnioski o przyznanie kredytów gotówkowych. W siedzibie biura doradztwa finansowego strony tego procesu obsługiwała M. W.. |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 Zeznania M. W. k. 470-471 Informacja Skarbowa k. 336-337 Informacja z ZUS k. 339- |
|||||||||||||
|
Po przygotowaniu tych dokumentów L. S. (1) wraz z R. P. (1) udali się do siedziby G. (...) Bank. Tam to R. P. (1) zawarł umowę kredytu konsumpcyjnego nr (...). Na podstawie tej umowy przedstawiciele banku wydali R. P. (1) gotówkę w kwocie 30000 złotych. Po wyjściu z tej placówki bankowej L. S. (1) wraz z R. P. (1) udali się następnie do siedziby (...) Bank (...), gdzie R. P. (1) zawarł umowę kredytu, mocą której R. P. (1) uzyskał gotówkę w kwocie 30000 złotych. Kolejno jeszcze tego samego dnia R. P. (2) udał się wraz z oskarżoną do siedziby (...) Bank (...), gdzie R. P. (1) zawarł umowę kredytu w kwocie 3529,21 złotych. |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 83-113, k. 482487 odpowiedź (...) Bank wraz z załącznikami k. 235-253 Odpowiedź z (...) BANK (...) wraz z załącznikami k. 255-260,k.496-506 Zeznania A. M. k. 444 Zeznania N. S. k. 473-474 Zeznania świadek J. K. k. 495-496 |
|||||||||||||
|
Po zawarciu tych umów R. P. (1) niezwłocznie wydał L. S. (1) całość uzyskanej w tym dniu gotówki. Zarazem w tym czasie L. S. (1) zapewniała pokrzywdzonego, iż bez problemu spłaci te zobowiązania w ciągu trzech miesięcy, a po tym czasie owe kredyty zostaną przepisane na nią. R. P. (1) nie uzyskał żadnej gratyfikacji za tę przysługę. Oprócz gotówki R. P. (1) wydał L. S. (1) także całość dokumentacji odnoszącej się do tych umów. |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 |
|||||||||||||
|
R. P. (1) początkowo pytał L. S. (1) odnośnie wywiązywania się przez nią z owych zobowiązań, wówczas ta przekazała, iż regularnie spłaca owe pożyczki. Niemniej jednak wkrótce zła sytuacja finansowa prowadzonej przez oskarżoną pizzerii zaczęła być dostrzegalna na zewnątrz, gdyż pomimo dobrego ruchu w lokalu, L. S. (1) nie posiadała pieniędzy na zakup towarów, wypłacenie pracowników. Sytuacja ta zbiegła się z pierwszymi wezwaniami do zapłaty dotyczących umów zawartych przez R. P. (1). |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 83-113, k. 482487 odpowiedź (...) Bank wraz z załącznikami k. 235-253 Odpowiedź z (...) BANK (...) wraz z załącznikami k. 255-260,k.496-506 |
|||||||||||||
|
L. S. (1) z uwagi na wyżej wymienione okoliczności zaprzestała płatności rat przedmiotowych umów kredytowych. Natomiast w rozmowach z R. P. (1) zasłaniała się potrzebą większej ilości czasu. Kolejno R. P. (1) powziął wiedzę na temat wielości wierzycieli oskarżonej, a także wyjeździe jej z kraju. Wówczas to pokrzywdzony postarał się o odzyskanie dokumentacji bankowej. |
zeznania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 |
|||||||||||||
|
Finalnie na skutek wziętych na rzecz L. S. (1) pożyczki R. P. (1) poniósł stratę majątkową w kwocie 69922,23 złotych. Całość wierzytelności pożyczkodawców opiewał na wyższą sumę, jednakowoż strata R. P. (1) została pomniejszona o dokonane i zaksięgowane przez owe podmioty gospodarcze wpłaty. |
nania świadka R. P. (1) k. 81-82, k.1268-1269 zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121 dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 83-113, k. 482487 odpowiedź (...) Bank wraz z załącznikami k. 235-253 Odpowiedź z (...) BANK (...) wraz z załącznikami k. 255-260,k.496-506 Potwierdzenia wpłaty oskarżonej k. 1192-1209 |
|||||||||||||
|
Końcem sierpnia 2016 roku L. S. (1) poprosiła swoją pracownice E. K. na rozmowę na osobności w jej gabinecie. Wówczas to oskarżona powiedziała E. K., iż potrzebuje pożyczyć pieniędzy na leczenie córki. Jednocześnie L. S. (1) zapewniała E. K. iż jej sytuacja finansowa pozwala na spłatę tej pożyczki. Równocześnie L. S. (1) zataiła przed E. K. pożyczki otrzymane od R. P. (1), prosząc jej zarazem o nie informowaniu innych pracowników o jej prośbie. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 |
|||||||||||||
|
E. K. nie posiadając tej wiedzy odnośnie sytuacji majątkowej L. S. (1) zgodziła się na udzielenie swojej pracodawczyni pożyczki. W tym celu L. S. (1) umówiła 31 sierpnia 2016 roku spotkanie z przedstawicielką (...) Polska T. M.. W trakcie tego spotkania E. K. zawarła umowy pożyczki kwoty 4000 złotych. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 276-295 Zeznania świadek T. M. k. 342-343 Zeznania M. T. (1) k. 448-449 |
|||||||||||||
|
Po otrzymaniu tych pieniędzy E. K. wydała gotówkę i dokumentacje oskarżonej, która zapewniła E. K. o szybkim wywiązaniu się z tej pożyczki. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 |
|||||||||||||
|
Kolejno tego rodzaju sytuacja miała miejsce w 10 lutego 2017 roku, kiedy to ponownie E. K. została wezwana do gabinetu oskarżonej, która poprosiła ją o wzięcie kolejnej pożyczki. W tym czasie pokrzywdzona nie miała wiedzy odnośnie braku systematycznych spłat poprzedniej pożyczki. E. K. nie miała także wiedzy o wielości ówczesnych wierzycieli oskarżonej. L. S. (1) wprowadzała także pokrzywdzoną w błąd odnośnie swojej sytuacji majątkowej wskazując, iż bez problemu spłaci owe zobowiązania. Dodatkowo L. S. (1) wyolbrzymiała sytuacje zdrowotną swojej córki wpływając tym na proces decyzyjny pokrzywdzonej. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 (...) screeny korespondencji z oskarżoną k. 148-154 |
|||||||||||||
|
Nie mając wiedzy odnośnie rzeczywistej kondycji finansowej oskarżonej, a także wielości wierzycieli E. K. podjęła decyzje o wzięciu kolejnej pożyczki na rzecz L. S. (1). Tym razem także E. K. pożyczyła pieniądze od spółki (...). Uzyskaną na podstawie umowy z 10 lutego 2017 roku kwotę 6200 złotych E. K. wraz z dokumentacją przekazała L. S. (1). |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 (...) screeny korespondencji z oskarżoną k. 148-154 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 276-295 Informacja Skarbowa k. 336-337 Informacja z ZUS k. 339- Zeznania świadek T. M. k. 342-343 Zeznania M. T. (1) k. 448-449 |
|||||||||||||
|
Po upływie kilku miesięcy okazało się, iż L. S. (1) nie spłaca tych zobowiązań. E. K. próbowała się wówczas kontaktować ze swoją dłużniczką, która zasłaniała się swoją chorobą – rzekomą, zwodząc pokrzywdzoną iż uiści owe raty. Niemniej w międzyczasie E. K. powzięła wiedzę na temat ogółu inkryminowanej działalności oskarżonej. W związku z powyższym pokrzywdzona przestała się łudzić, iż odzyska od L. S. (1) swoje pieniądze i sama spłaciła owe pożyczki. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 Potwierdzenie wpłaty pokrzywdzonej k. 146 (...) screeny korespondencji z oskarżoną k. 148-154 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 276-295 Zeznania M. T. (1) k. 448-449 |
|||||||||||||
|
Finalnie na skutek wziętych na rzecz L. S. (1) pożyczek E. K. poniósł stratę majątkową w kwocie 8883,08 złotych. Całość wierzytelności P. Polska opiewał na wyższą sumę, jednakowoż strata E. K. została pomniejszona o dokonane przez L. S. (1) wpłaty w początkowym okresie wymagalności tych zobowiązań okresowych. |
Zeznania świadek E. K. k. 144-146, 627-628, k. 1138-1139 k.1268-1269 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 276-295 Potwierdzenia wpłaty oskarżonej k. 1192-1209 |
|||||||||||||
|
W listopadzie 2016 roku L. S. (1) będąc już zobowiązana wobec R. P. (1) do zapłaty kwoty ponad 60000 złotych skontaktowała się z jego żoną K. P. (1). W trakcie tej rozmowy L. S. (1) poprosiła swoją ówczesną pracownicę o udzielenie pożyczki gotówkowej w kwocie 40000 złotych. Wcześniej, bo w sierpniu 2016 roku pokrzywdzona na podobnej zasadzie wzięła dla oskarżonej pożyczkę w P. Polska, którą to pożyczkę oskarżona ostatecznie spłaciła, co wzmocniło przekonanie K. P. (1) o rzetelności oskarżonej. |
Zeznania świadka R. P. (1) k. 80-81 Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 |
|||||||||||||
|
L. S. (1) tłumaczyła potrzebę wzięcia tej pożyczki chęcią doinwestowania prowadzonej przez siebie restauracji. Zarazem L. S. (1) zataiła przed K. P. (1) fakt, iż pieniądze te ma zamiar przeznaczyć na leczenie jej córki. Oskarżona zapewniła także K. P. (1) o swoich zdolnościach majątkowych, wskazując iż niedługo otrzyma ona dofinansowanie z banku, które pozwoli jej bez trudu spłacić tę wierzytelność. L. S. (1) wprowadziła również K. P. (1) w błąd odnośnie automatycznego przepisania zawieranych umów na jej rzecz po upływie 3 miesięcy. |
Zeznania świadka R. P. (1) k. 80-81 Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 |
|||||||||||||
|
K. P. (1) nie mając wiedzy o faktycznym celu wzięcia tej umowy, a także będąc wprowadzona w błąd odnośnie możliwości finansowych oskarżonej, rychłej dotacji jej firmy, automatyzmu przepisania umowy kredytu zgodziła się udzielić pożyczki swojej pracodawczyni. W tym celu K. P. (1) spotkała się z L. S. (1) w siedzibie (...) w N. 2 listopada 2016 roku , gdzie przygotowano dokumentacje wnioskową. |
Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 |
|||||||||||||
|
Następnego dnia tj. 3 listopada 2016 roku K. P. (1) udała się wraz z L. S. (1) do (...) siedziby G. Banku. Tam pokrzywdzona zawarła umowę kredytu gotówkowego nr (...). Mocą tej umowy K. P. (1) otrzymała kwotę 20000 złotych. Niezwłocznie po otrzymaniu pieniędzy K. P. (1) oddała oskarżonej rzeczoną gotówkę wraz z dokumentacją finansową. Natomiast L. S. (1) zobowiązała się niezwłocznie spłacić ową umowę, wskazując, iż rychło otrzyma dofinansowanie. |
Zeznania świadka R. P. (1) k. 80-81 Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 Dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 122-130 Odpowiedź z G. (...) wraz załącznikami k. 201-214, k. 475-481 Informacja Skarbowa k. 336-337 Informacja z ZUS k. 339- Zeznania M. W. k. 470-471 Zeznania N. S. k. 473-474 |
|||||||||||||
|
W sytuacji kiedy L. S. (1) zalegała już z płatnościami wynikającymi z zobowiązań zaciągniętych wobec R. i K. P. (1) oraz E. K., oskarżona skontaktowała się z pracownikiem jej firmy (...), który był także jej sąsiadem. Wówczas oskarżona nie dawała sobie rady z terminową płatnością wynagrodzeń za pracę swoim pracownikom. |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) |
|||||||||||||
|
W trakcie tego spotkania L. S. (1) poprosiła R. T. o wzięcie pożyczki na jej rzecz. Oskarżona wskazywała, iż spłaci tę pożyczkę w ciągu dwóch miesięcy. Zarazem oskarżona zataiła przed R. T., iż posiada ona niespłacone zobowiązania względem rodziny P. oraz E. K.. Gdyby R. T. posiadał wiedzę w zakresie wielości wierzycieli L. S. (1) nie zgodziłby się na udzielenie tej pożyczki. |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) |
|||||||||||||
|
Niemniej jednak zimą 2017 roku R. T. nie miał tego rodzaju wiedzy, a owe informacje L. S. (1) zataiła. Fakt ten spowodował, iż R. T. zdecydował się udzielić L. S. (1) – swojemu pracodawcy, pożyczki w kwocie 8000 złotych. Po uzyskaniu tej wiadomości L. S. (1) niezwłocznie umówiła spotkanie z pracownicą P. T. M.. |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) Zeznania świadek T. M. k. 342-343 |
|||||||||||||
|
W trakcie tego mającego miejsce 1 lutego 2017 roku spotkania R. T. zawarł umowę nr (...) pożyczki pieniężnej z (...) S.A. Mocą tej umowy R. T. otrzymał kwotę 8000 złotych. Rzeczone pieniądze pokrzywdzony natychmiast przekazał L. S. (1). |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) Dokumentacja związana z zawarciem i wykonaniem umowy pożyczki k. 70-76 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 261-275 Zeznania świadek T. M. k. 342-343 Zeznania M. T. (1) k. 448-449 |
|||||||||||||
|
P. L. S. (1) spłacała raty pożyczki. Sytuacja ta zmieniła się jednak już po kilku miesiącach, kiedy to do R. T. zaczęły przychodzić wezwania do zapłaty. W międzyczasie R. T. dowiedział się, iż nie jest jedyną osobą w tego rodzaju sytuacji. Wówczas pokrzywdzony skontaktował się z pokrzywdzoną prosząc o złożenie stosownych wyjaśnień. Oskarżona w tym czasie zapewniała go o podejmowanych staraniach w celu spłaty pożyczki. Niemniej jednak finalnie L. S. (1) z uwagi na zaciskającą się spirale kredytową nie była w stanie wywiązać się z tego zobowiązania i po krótkim czasie przestała zupełnie wywiązywać się z tej pożyczki. Do tego L. S. (1) zaniechała także kontaktu z R. T. decydując się na wyjazd z kraju. |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) Dokumentacja związana z zawarciem i wykonaniem umowy pożyczki k. 70-76 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 261-275 |
|||||||||||||
|
Finalnie na skutek wziętej na rzecz L. S. (1) pożyczki R. T. poniósł stratę majątkową w kwocie 9162, 23 złotych. Całość wierzytelności P. Polska opiewał na wyższą sumę, jednakowoż strata R. T. została pomniejszona o dokonane przez L. S. (1) wpłatę. |
Zeznania świadka R. T. k. 68—69, k. 1136= (...) Dokumentacja związana z zawarciem i wykonaniem umowy pożyczki k. 70-76 Odpowiedź P. Polska wraz z załącznikami k. 261-275 Zeznania M. T. (1) k. 448-449 Potwierdzenia wpłaty oskarżonej k. 1192-1209 |
|||||||||||||
|
Kolejno w lutym 2017 roku L. S. (1) skontaktowała się ponownie z K. P. (1) z prośbą u udzielenie jej dalszej pożyczki. Wówczas L. S. (1) dalej zapewniała pokrzywdzoną iż niedługo otrzyma owo dofinansowanie. Chęć wzięcia owej pożyczki L. S. (1) motywowała koniecznością spłacenia faktur. Do tego L. S. (1) wprowadziła w błąd pokrzywdzoną odnośnie możliwości wywiązania się z tego zobowiązania. L. S. (1) zataiła także przed K. P. (1) liczbę swoich wierzycieli, nie wskazując, iż zalega ona także z pieniędzmi na rzecz E. K. czy R. T.. Gdyby K. P. (1) dysponowała wówczas tą wiedza to nie zgodziłaby się na zawarcie tej umowy. |
Zeznania świadka R. P. (1) k. 80-81 Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 Dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 122-130 |
|||||||||||||
|
Niemniej jednak 15 lutego 2017 roku K. P. (1) przystała na propozycje swojej pracodawczyni i zdecydował się jej pożyczyć kwotę 4700 złotych. W tym celu oskarżona umówiła spotkanie z przedstawicielką P. Polska T. M., która to przybyła do siedziby pizzerii, gdzie K. P. (1) zawarła umowę pożyczki nr (...) w kwocie 4700 złotych. |
Zeznania świadka R. P. (1) k. 80-81 Dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 122-130 Zeznania T. M. Zeznania M. T. (1) Informacja od P. Polska |
|||||||||||||
|
Po wydaniu pokrzywdzonej tych pieniędzy K. P. (1) przekazała je oskarżonej, która zapewniała o ich rychłym zwrocie. Niemniej jednak w krótkim czasie okazało się, iż L. S. (1) nie spłaca zarówno rat wynikających z umowy z G. Bankiem, ani rat pożyczki udzielonej przez P.. Wtedy to L. S. (1) zapewniała pokrzywdzoną, iż ma sytuacje pod kontrolą. Niemniej jednak zapewnienia oskarżonej okazały się bez pokrycia. W międzyczasie K. P. (1) powzięła wiedzę, iż także inne osoby z kręgu jej znajomych znalazły się w takiej sytuacji i w związku z tym straciła ona nadzieje na odzyskanie pożyczonych L. S. (1) pieniędzy. |
Zeznania świadek K. P. (1) k. 120-121, k. 1180-1181 Dokumentacja związana z zaciągniętymi pożyczkami k. 122-130 |
|||||||||||||
|
Finalnie na skutek wziętej na rzecz L. S. (1) pożyczki K. P. (1) poniosła łączną stratę majątkową w kwocie 32954 złotych. Całość wierzytelności P. Polska i (...) Banka opiewała na wyższą sumę, jednakowoż strata K. P. (1) została pomniejszona o dokonane przez L. S. (1) wpłaty. |
Zeznania K. P. (1) k., 120-121, k. 1180 – 1181 Potwierdzenia wpłat oskarżonej k. 1192-1209 Informacja od G. Bank wraz z załącznikami Informacja od P. Polska wraz z załącznikami |
|||||||||||||
|
Będąc już w bardzo trudnej sytuacji finansowej L. S. (1) udała się w marcu 2017 roku do R. Z. (1). Oskarżona znała żonę pokrzywdzonego, z którą spotykała się przy okazji wywiadówek dzieci stron. W trakcie tego spotkania L. S. (1) poinformowała R. Z. (1), iż z uwagi na chorobę jej córki pozostaje ona w ciężkiej sytuacji materialnej i chwilowo nie posiada pieniędzy na regulacje wydatków związanych z prowadzeniem przez nią działalności gospodarczej tj. pizzerii L. w B.. W związku z powyższym L. S. (1) poprosiła R. Z. (1) o udzielenie pożyczki w łącznej kwocie 50000 złotych. |
Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 |
|||||||||||||
|
Prosząc o tę pożyczkę L. S. (1) zataiła przed swoim kontrahentem, iż wpadła ona w spiralę kredytową i posiada szereg zobowiązań finansowych wobec członków swojej rodziny, a także pracowników prowadzonej przez nią pizzerii oraz już wówczas istniejących zaległościach w spłacaniu tych zobowiązań. Gdyby R. Z. (1) posiadał tego rodzaju wiedzę nie zgodziłby się na udzielenie L. S. (1) pożyczki. Niemniej jednak wówczas R. Z. (1) poprosił L. S. (1) o czas do namysłu. |
Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 |
|||||||||||||
|
Po konsultacjach z żoną R. Z. (1), mając na względzie chorobę córki oskarżonej, a także brak wiedzy na temat skali problemów finansowych L. S. (1) zgodził się na zawarcie umowy pożyczki. |
Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 |
|||||||||||||
|
W tym celu strony spotkały się 24 marca 2017 roku w domu pokrzywdzonego i zawarły pisemną umowę pożyczki kwoty 15000 złotych. L. S. (1) zgodziła się na zawarcie takiej umowy, w której to zobowiązała się zwrócić pożyczoną kwotę w terminie do lipca 2017 roku. Trzy dni później tj. 27 marca 2017 roku L. S. (1) ponownie zawarła z pokrzywdzonym R. Z. (1) umowę pożyczki kwoty 35000 złotych, tak samo obiecując zwrot tej kwoty do końca lipca 2017 roku. |
Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 Pisemne umowy pożyczki (...) |
|||||||||||||
|
L. S. (1) nie wywiązała się z rzeczonej umowy, nie wpłacając R. Z. (1) jakiejkolwiek sumy pieniężnej. Po umówionym terminie pokrzywdzony kontaktował się z L. S. (1) odnośnie zwrotu pożyczonych oskarżonej pieniędzy. L. S. (1) kilka razy zbywała pokrzywdzonego wskazując, iż lada chwila ma otrzymać dofinasowanie/pożyczkę w banku. |
Dowody: Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 |
|||||||||||||
|
Z uwagi na brak oczekiwanej aktywności ze strony oskarżonej, a także powzięcie w międzyczasie wiedzy przez R. Z. (1) odnośnie wielości wierzycieli oskarżonej, pokrzywdzony zdecydował się pozwać oskarżoną o zapłatę w postępowaniu cywilnym. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu 22 stycznia 2018 roku wydał wobec oskarżonej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Rzeczony nakaz uprawomocnił się i pokrzywdzony skierował sprawę do postępowania egzekucyjnego. Prowadzona egzekucja wobec L. S. (1) okazała się być całkowicie bezskuteczna, co skutkowało finalnym umorzeniem postępowania egzekucyjnego. |
Zeznania świadka R. Z. (1) k. 807—808, k. 1148-1149 Nakaz zapłaty k. 791 Dokumentacja postepowania egzekucyjnego k. 792-803 |
|||||||||||||
|
W sytuacji, kiedy L. S. (1) miała już szereg niespłacanych zobowiązań kredytowych, których nie była w stanie na bieżąco spłacać, oskarżona w maju 2017 roku skontaktowała się ze swoim dalszym krewnym K. Z. (1). K. Z. (1) pracował u pizzerii prowadzonej przez L. S. (1) w B. W trakcie tej rozmowy L. S. (1) poprosiła K. Z. (1) na wzięcie pożyczki w kwocie 15000 złotych. Powodem rzeczonej pożyczki miało być wyjście z trudnej sytuacji prowadzonej przez siebie pizzerii. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 |
|||||||||||||
|
L. S. (1) zataiła zarazem przed K. Z. (1) swoją prawdziwą kondycje finansową i fakt, że posiada już szereg niespłacanych przez nią zobowiązań pieniężnych u innych osób z grona członków jej rodziny oraz pracowników pizzerii, a tym samym wprowadziła K. Z. (2) w błąd co do realnej możliwości spłaty tego zobowiązania. L. S. (1) zapewniała bowiem K. Z. (1), iż będzie normalnie, terminowo spłacać ten kredyt, a jego nie będzie nic interesowało. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 |
|||||||||||||
|
Z uwagi na brak powyższej wiedzy w tym czasie K. Z. (1) ufając oskarżonej jako swojej dalszej rodzinie, zgodził się na propozycje L. S. (1). Po uzyskaniu od pokrzywdzonego ustnej zgody, L. S. (1) 17 maja 2017 roku pojechała wraz z K. Z. (1) do N. do placówki (...) w N.. Dodatkowo aby uwiarygodnić K. Z. (1) L. S. (1) wystawiła mu zaświadczenie o zatrudnieniu w jej pizzerii. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 Dokumentacja związana z umową pożyczki k. 41-64 Odpowiedź z Kasy S. wraz z załącznikami k. 161-172 |
|||||||||||||
|
Po przeanalizowaniu złożonego przez pokrzywdzonego wniosku o udzielenie pożyczki (...) oddział w N. zdecydował się zawrzeć z K. Z. (1) umowę pożyczki nr (...) Po zawarciu rzeczonej umowy K. Z. (1) otrzymał kwotę 15000 złotych, którą to kwotę wręczył oskarżonej niezwłocznie po wyjściu z banku. L. S. (1) wydała wówczas pokrzywdzonemu kwotę 500 złotych tytułem podziękowania za przysługę, jednocześnie po raz kolejny zapewniając go o możliwości wywiązania się z tej umowy |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 Dokumentacja związana z umową pożyczki k. 41-64 Odpowiedź z Kasy S. wraz z załącznikami k. 161-172 Zeznania A. S. k. 467 |
|||||||||||||
|
P. L. S. (1) płaciła raty wynikające z rzeczonej umowy. W związku z tym L. S. (1) wpłaciła łącznie kwotę 2000 złotych. Niemniej oskarżona w tym momencie z uwagi na nawarstwiającą się spiralę kredytową nie była w stanie spłacić kolejnych rat tego kredytu. Zarazem w tym czasie K. Z. (1) powziął wiedzę, iż także inni pracownicy L. S. (1) wzięli na jej rzecz pożyczki, których oskarżona nie spłaca. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 Dokumentacja związana z umową pożyczki k. 41-64 Odpowiedź z Kasy S. wraz z załącznikami k. 161-172 |
|||||||||||||
|
Wówczas to K. Z. (1) przestał mieć nadzieje na spłatę przez oskarżoną owych zobowiązań i podjął decyzje o samodzielnym wywiązaniu się wziętej na jego dane umowy. Łącznie K. Z. (1) był zmuszony zapłacić na rzecz swojego pożyczkodawcy kwotę 27000 złotych. Z uwagi na wpłaconą przez L. S. (1) kwotę 2000 złotych suma pokrzywdzenia pokrzywdzonego K. Z. (1) wyniosła 25000 złotych. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 39-40 Odpowiedź z Kasy S. wraz z załącznikami k. 161-172 |
|||||||||||||
|
Mając już szereg zobowiązań finansowych, a także ogromne trudności w terminowym wywiązywaniu się z rozliczeń finansowych wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej L. S. (1) w lipcu 2017 roku skontaktowała się z A. Z.. W trakcie tego spotkania mającego miejsce w domu pokrzywdzonego L. S. (1) poprosiła A. Z. do poręczenia jej kredytu w banku. Rzeczony kredyt miał zostać przeznaczony na leczenie chorej córki oskarżonej. W trakcie tej rozmowy L. S. (1) zataiła przed A. Z. i jego córką M. N. swoje kłopoty finansowe, zapewniając iż bez problemów ureguluje swoje zobowiązanie. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Wiadomości wysyłane przez oskarżoną, w tym print screen podrobionego potwierdzenia przelewu k. 10-26 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 |
|||||||||||||
|
Gdy A. Z. wyraził wstępne zainteresowanie tą propozycją do domu A. Z. przyszła kolejny raz L. S. (1) wraz z doradcą (...). W trakcie tego spotkania przygotowywano dokumentacje finansową. Natomiast A. Z. cały czas tkwił w przeświadczeniu wywołanym uprzednio przez L. S. (1), iż będzie on jedynie poręczycielem rzeczonego zobowiązania pieniężnego. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Wiadomości wysyłane przez oskarżoną, w tym print screen podrobionego potwierdzenia przelewu k. 10-26 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 C. zeznania świadka M. O. k. 363-365 Zeznania świadka A. B. k. 387-388, k. 1136 |
|||||||||||||
|
Gdy całość dokumentacji finansowej była już przygotowana, a wniosek o udzielenie kredytu został wstępnie zaakceptowany 7 lipca 2017 roku L. S. (1) pojechała wraz z A. Z. i M. N. do siedziby oddziału A. Banku w N.. W trakcie podróży L. S. (1) zastrzegła, iż nie będzie brać udziału w zawarciu tej umowy i poprosiła aby nie wypowiadać tam jej nazwiska. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami A. Z. miał wręczyć L. S. (1) kwotę otrzymanego kredytu po wyjściu z banku. Gdy A. Z. wszedł do rzeczonej placówki, po kilku minut do banku przybył M. O.. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 |
|||||||||||||
|
Następnie A. Z. podpisał jako pożyczkobiorca umowę pożyczki nr (...). W świetle tej umowy A. Bank udzielił A. Z. pożyczki w kwocie 21000 złotych. A. Z. nie przeczytał podpisywanej przez siebie dokumentacji ufając L. S. (1) i M. O., iż podpisywane przez niego dokumenty dotyczą poręczenia L. S. (1) kredytu. Po podpisaniu tej umowy A. Z. otrzymał wynikającą z umowy sumę pieniężną. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Dokumentacja umowy pożyczki k. 4-9 Odpowiedź z A. Bank wraz z załącznikami k. 174-197 Zeznania M. K. (1) k. 460 |
|||||||||||||
|
Kolejno A. Z. już w samochodzie wręczył L. S. (1) całość uzyskanego w A. Bank kredytu. A. Z. oddał też L. S. (1) całość dokumentacji dotyczącej tej umowy. Wówczas L. S. (1) przyjęła gotówkę i dokumentacje, po raz kolejny zapewniając, iż nie będzie mieć ona trudności z wywiązaniem się z tych zobowiązań. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 |
|||||||||||||
|
Po kilku miesiącach od zawarcia tej transakcji A. Z. nie miał wiedzy odnośnie wywiązywania się L. S. (1) z tej umowy, albowiem oskarżona nie informowała go o tym fakcie. Sytuacja ta zmieniła się w październiku 2017 roku, kiedy to do A. Z. zaczęły przychodzić pierwsze wezwania do zapłaty zaległych rat kredytu. Wówczas to dopiero A. Z. skontaktował się pożyczkodawcą i otrzymał informacje, iż jest rzeczywistym pożyczkobiorca, a nie poręczycielem umowy. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Dokumentacja umowy pożyczki k. 4-9 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 Odpowiedź z A. Bank wraz z załącznikami k. 174-197 |
|||||||||||||
|
W tym czasie L. S. (1) zapewniała A. Z. i jego córkę o szybkim uregulowaniu tej pożyczki. Wysyłała w tym celu nawet podrobione polecenia przelewu pocztowego. Zarazem oskarżona zobowiązywała się do spłaty tej pożyczki, zapewniając iż w jej przekonaniu A. Z. miał być także jedynie poręczycielem tej umowy. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Wiadomości wysyłane przez oskarżoną, w tym print screen podrobionego potwierdzenia przelewu k. 10-26 Zeznania świadek M. N. k. 35-37, k.1137-1138 |
|||||||||||||
|
Finalnie L. S. (1) nie uregulowała rzeczonego zobowiązania pieniężnego. Jedyna wpłata wniesiona akonto tej umowy wynosiła 1700 złotych. Natomiast A. Bank posiada wobec A. Z. wierzytelność w kwocie 23648, 39złotych. |
Zeznania świadka A. Z. k. 2-3, 300-301, k. 1137 Dokumentacja umowy pożyczki k. 4-9 Odpowiedź z A. Bank wraz z załącznikami k. 174-197 Zeznania M. K. (1) k. 460 |
|||||||||||||
|
1.1.2. |
L. S. (1) |
w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B. wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. P. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) w P., uporczywie naruszała prawa pracownika R. T. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia w okresie od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika G. P. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika N. W. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia ; w okresie od stycznia 2017 roku do sierpnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika B. B. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia, niewypłacenie ekwiwalentu za zaległy urlop, niewypłacenie zasiłku chorbowego w okresie od stycznia 2016 roku do września 2017 roku B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. Z. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownika M. R. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od sierpnia 2016 roku do maja 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy A. V. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy J. S. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od września 2016 roku do lipca 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. G. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od września 2016 roku do listopada 2015 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. J. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od listopada 2016 roku do września 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy W. G. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne |
||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
L. S. (1) od czerwca 2016 roku prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Pizzeria L.. Lokal związany z prowadzoną działalnością mieścił się w B.. P. rzeczona działalność prosperowała bardzo dobrze. Rzeczony lokal cieszył się dużą popularnością wśród mieszkańców przyległych wiosek. W związku z tym L. S. (1) zatrudniała stosunkowo dużą ilość pracowników w postaci kucharek, pomocy kuchennych, kelnerek/barmanek oraz kierowców. Na samym początku L. S. (1) nie miała problemów z wypełnianiem swoich obowiązków pracowniczych. Sytuacja ta zmieniła się po krótkim okresie czasu, kiedy to L. S. (1) miała trudności w terminowym wypłacaniu pensji, a także regulowaniem składek należnych z tytułu ubezpieczeń społecznych. Poniżej zostanie omówiona sytuacja poszczególnych pracowników objętych aktem oskarżenia. |
dokumentacja (...)> 491-493 zeznania M. F. k. 510 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 Zeznania M. R. (2) k. 688-689 Ogół zeznających w sprawie pracowników oskarżonej |
|||||||||||||
|
Jedną z osób zatrudnionych w tym przedsiębiorstwie był M. R. (3), który w rzeczonej pizzerii pracował w okresie od 10 czerwca 2016 roku do 31 grudnia 2017 roku. M. R. (3) był wówczas w związku partnerskim z córką oskarżonej. Pokrzywdzonemu w tym czasie wynagrodzenie za pracę wypłacano terminowe. |
Zeznania świadka M. R. (1) k. 682 Umowa o pracę k. 685-687 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem M. R. (1) obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 |
|||||||||||||
|
W okresie od czerwca 2016 roku do końca czerwca 2017 roku jako kucharka w pizzerii L. była zatrudniona K. P. (2) K. P. (1) otrzymywała terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła po kilku miesiącach kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojej kucharce. P. zaległości oskarżonej były niewielkie. |
Protokół kontroli PIP k. 602-610 Zeznania świadek K. P. (1) k. 625 – 626, k. 706-707 |
|||||||||||||
|
Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się w 2017 roku w tym czasie to L. S. (1) pomimo świadczonej przez K. P. (1) pracy uporczywie nie wypłacała jej całości należnego wynagrodzenia. K. P. (1) nie otrzymała wynagrodzenia za okres od stycznia do czerwca 2017 roku. Z tego tytułu oskarżona zalega pokrzywdzonej kwotę około 7000 złotych. |
Zeznania świadek K. P. (1) k. 625 – 626, k. 706-707 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem K. P. (1) obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek K. P. (1) k. 625 – 626, k. 706-707 |
|||||||||||||
|
W okresie od lipca 2016 roku do końca czerwca 2017 roku jako kierowca w pizzerii L. był zatrudniony R. T.. P. R. T. otrzymywał terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła po kilku miesiącach kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojemu kierowcy. P. zaległości oskarżonej były niewielkie, wypłaty były udzielane w ratach. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Protokół kontroli PIP k. 602-610 Zeznania świadka R. T. k. 623-624, k. 1136 |
|||||||||||||
|
Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się w 2017 roku w tym czasie to L. S. (1) pomimo świadczonej przez R. T. pracy uporczywie nie wypłacała mu całości należnego wynagrodzenia. R. T. nie otrzymał wynagrodzenia za okres od stycznia do lipca 2017 roku. Z tego tytułu oskarżona zalega pokrzywdzonemu kwotę około 8000 złotych. |
Zeznania świadka R. T. k. 623-624, k. 1136 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem R. T. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 |
|||||||||||||
|
W okresie od lipca 2016 roku do końca grudnia 2017 roku jako kucharz w pizzerii L. był zatrudniony G. P.. P. G. P. otrzymywał terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła po kilku miesiącach kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojemu kucharzowi. P. zaległości oskarżonej były niewielkie, wypłaty były udzielane w ratach. |
Protokół kontroli PIP k. 602-610 Zeznania świadka G. P. k. 698, k. 1150-1151 Oświadczenie k. 701 Umowy o pracę k. 702-705 |
|||||||||||||
|
Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się w 2017 roku w tym czasie to L. S. (1) pomimo świadczonej przez G. P. pracy uporczywie nie wypłacała mu całości należnego wynagrodzenia. G. P. nie otrzymał całości wynagrodzenia za okres od stycznia do lipca 2017 roku. Z tego tytułu oskarżona zalega pokrzywdzonemu kwotę około 10000 złotych. Oprócz tego oskarżona zalega G. P. także kwotę ponad 3000 złotych tytułem wziętego na jej rzecz przez pokrzywdzonego kredytu |
Zeznania świadka G. P. k. 698, k. 1150-1151 Oświadczenie k. 701 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem G. P. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadka G. P. k. 698, k. 1150-1151 |
|||||||||||||
|
W okresie od lipca 2016 roku do końca 11 maja 2017 roku jako kucharka w pizzerii L. była zatrudniona A. V.. P. A. V. otrzymywał terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła po kilku miesiącach kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojej kucharce. P. zaległości oskarżonej były niewielkie, wypłaty były udzielane w ratach. |
Zeznania świadek A. V. k. 711-712, k. 1151 Umowy o pracę k. 715-718 |
|||||||||||||
|
Sytuacja ta stała się powodem do decyzji pokrzywdzonej o rezygnacji z pracy w tym przedsiębiorstwie. Z chwilą rozwiązania tej umowy L. S. (1) wypłaciła A. V. całość należnego jej wynagrodzenia za pracę. |
Zeznania świadek A. V. k. 711-712, k. 1151 Umowy o pracę k. 715-718 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od lipca 2016 roku do maja 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem A. V. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek A. V. k. 711-712, k. 1151 |
|||||||||||||
|
Jedną z osób zatrudnionych w tym przedsiębiorstwie był J. S. (1), która w rzeczonej pizzerii pracowała w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku. J. S. (1) jest córką oskarżonej. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem J. S. (1) obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 |
|||||||||||||
|
W okresie od sierpnia 2016 roku do końca grudnia 2016 roku oraz w sierpniu 2017 roku jako kucharka w pizzerii L. była zatrudniona M. G. (2). M. G. (1) od samego początku nie otrzymywała terminowo wynagrodzenia za pracę. Finalnie oskarżona wypłaciła M. G. całość wynagrodzenia. |
Zeznania świadek M. G. (1) k. 674-675 Umowy o pracę k. 678-681 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od sierpnia 2016 roku do końca grudnia 2016 roku oraz w sierpniu 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem M. G. (1) obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 |
|||||||||||||
|
W okresie od sierpnia 2016 roku do końca czerwca 2017 roku jako kelnerka w pizzerii L. była zatrudniona N. P. N. W. otrzymywała terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła po kilku miesiącach kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojej kelnerce. P. zaległości oskarżonej były niewielkie. |
Protokół kontroli PIP k. 602-610 Zeznania świadek N. W. k. 664-665, k. 1142-1143 Umowa o pracę k. 668 |
|||||||||||||
|
Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się w 2017 roku w tym czasie to L. S. (1) pomimo świadczonej przez N. W. pracy uporczywie nie wypłacała jej pełnego należnego wynagrodzenia. N. W. w tym roku nie otrzymała wynagrodzenia w kwocie prawie 5000 złotych. |
Zeznania świadek N. W. k. 664-665, k. 1142-1143 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od sierpnia 2016 roku do końca czerwca 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem N. W. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek N. W. k. 664-665, k. 1142-1143 |
|||||||||||||
|
W okresie od sierpnia 2016 roku do listopada 2016 roku oraz w sierpniu 2017 roku jako kucharka w pizzerii L. była zatrudniona M. J.. M. J. od samego początku nie otrzymywała terminowo wynagrodzenia za pracę. Finalnie oskarżona wypłaciła M. J. całość wynagrodzenia. |
Zeznania świadek M. J. k. 649, k. 1143-1144 Świadectwo pracy k. 652 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od sierpnia 2016 roku do końca listopada 2016 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem M. J. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek M. J. k. 649, k. 1143-1144 |
|||||||||||||
|
W okresie od października 2016 roku do końca grudnia 2017 roku w pizzerii L. była zatrudniona B. P. B. B. otrzymywała terminowo swoje wynagrodzenie za pracę. Sytuacja ta się zmieniła od początku 2017 roku, kiedy to L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojej kelnerce. Sytuacja pogarszała się wraz z biegiem czasu wówczas to L. S. (1) w sposób uporczywy naruszała prawa B. B. nie wypłacając jej terminowo ani w całości należnego wynagrodzenia za pracę. W odniesieniu do czerwca i lipca 2017 roku B. B. nie otrzymała w ogóle należnego jej wynagrodzenia. |
Protokół kontroli PIP k. 602-610 Zeznania świadek B. B. k. 691-692, k. 1150 Umowy o pracę k. 695-697 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od października 2016 roku do końca grudnia 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem B. B. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 726-757 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 Zeznania świadek B. B. k. 691-692, k. 1150 |
|||||||||||||
|
W okresie od października 2016 roku do końca sierpnia 2017 roku jako kucharka w pizzerii L. była zatrudniona W. G.. W. G. już od samego początku 2017 roku nie otrzymywała terminowo wynagrodzenia za pracę. Finalnie oskarżona wypłaciła W. G. całość wynagrodzenia. |
Zeznania świadek W. G. k. 638—639, k. 1144-1145 Umowa o pracę k. 642 Świadectwo pracy k. 644-645 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od października 2016 roku do końca sierpnia 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem W. G. obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593, k. 646-647, k. 726-757 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612,k.1145 |
|||||||||||||
|
W okresie od listopada 2016 roku do końca października 2017 roku jako kelner w pizzerii L. był zatrudniony K. Z. (1). K. Z. (1) otrzymywał terminowo swoje wynagrodzenie za pracę jedynie za pierwszy przepracowany miesiąc. Kolejno L. S. (1) zaczęła nieterminowo wypłacać wynagrodzenie za pracę swojemu kelnerowi. P. zaległości oskarżonej były niewielkie, wypłaty były udzielane w ratach. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 621-623, k. 655-656, k. 726-757 Protokół kontroli PIP k. 602-610 Umowa o pracę k. 659 |
|||||||||||||
|
Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się w 2017 roku w tym czasie to L. S. (1) pomimo świadczonej przez K. Z. (1) pracy uporczywie nie wypłacała mu całości należnego wynagrodzenia. K. Z. (1) nie otrzymał wynagrodzenia za okres ponad pół roku czasu. Z tego tytułu oskarżona zalega pokrzywdzonemu kwotę około 8000 złotych. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 621-623, k. 655-656, k. 726-757 |
|||||||||||||
|
Zarazem w okresie od listopada 2016 roku do końca października 2017 roku L. S. (1) nie uiszczała w związku z zatrudnieniem K. Z. (1) obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne, co skutkowało stosownymi zaległościami wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. |
Zeznania świadka K. Z. (1) k. 621-623, k. 655-656, k. 726-757 Informacja wygenerowana z systemu ZUS k. 393-406, k. 579-593 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 |
|||||||||||||
|
L. S. (1) ma 49 lat. Oskarżona jest mężatką, z którego to związku posiada dwójkę dzieci. L. S. (1) posiada wykształcenie zawodowe o profilu kucharz. Ostatnio oskarżona pracowała zarobkowo na terenie Królestwa Niderlandów, uzyskując z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości około 1400 euro. Oskarżona jest osobą niekaraną. L. S. (1) nie posiada majątku. L. S. (1) nie leczyła się neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Wobec oskarżonej w toku postępowania przygotowawczego stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. |
Karta karna k. 1054 Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 518 Zeznania świadek L. S. (2) k. 611-612 Notatka o oskarżonej k. 825 Wyjaśnienia oskarżonej L. S. (1) k. 973-983 w zakresie danych osobo poznawczych |
|||||||||||||
|
1.1.3. |
||||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
1.Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano) |
||||||||||||
|
1.2.1. |
||||||||||||||
|
Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||
|
OCena DOWOdów |
||||||||||||||
|
1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||
|
Wyjaśnienia L. S. (1) |
L. S. (1) zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i w toku rozprawy głównej nie przyznała się do zarzucanych jej przestępstw. Oskarżona na etapie dochodzenia złożyła również obszerne wyjaśnienia, ustosunkowujące się do wszystkich pytań podnoszonych przez organ procesowy. W przedmiotowych wyjaśnieniach L. S. (1) wskazała, iż wszystkie pożyczki wyszczególnione w akcie oskarżenia pokrzywdzeni udzielili w sposób dobrowolny, wolny od jakiegokolwiek przymusu. L. S. (1) zaprzeczyła aby miała ona w jakikolwiek sposób wprowadzać w błąd pokrzywdzonych, którzy wedle oświadczeń oskarżonej doskonale zdawali sobie sprawę z przeznaczenia tych pieniędzy. Oskarżona zaprzeczyła jakoby miała nie mieć zamiaru spłaty owych wierzytelności. Przeciwnie L. S. (1) podała, iż robiła wszystko co mogła, aby wywiązać się ze swoich zobowiązań. Oskarżona wyjaśniła także, iż jej zachowanie było motywowane chorobą córki, która wówczas znajdowała się w bardzo złym stanie zdrowia. L. S. (1) podkreślała, iż pokrzywdzeni to osoby z kręgu jej znajomych, rodziny, które wiedziały o tejże chorobie. L. S. (1) oświadczyła także, iż podjęła próby spłaty tych pożyczek, czemu ostatecznie nie podołała z uwagi na brak dostatecznych środków majątkowych i utratę rentowności prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Do tego oskarżona oświadczyła, iż właśnie chęcia spłaty tych zobowiązań był motywowany jej wyjazd do Holandii. L. S. (1) stanowczo podkreśliła, iż nie wprowadzała ona w błąd pokrzywdzonych. Zarazem oskarżona negowała jakoby miała podać A. Z., iż będzie on jedynie poręczycielem kredytu. Oskarżona w swoich wyjaśnieniach nie odnosiła się także w żaden sposób do oświadczeń małżeństwa P. w świetle których miała obiecywać przepisanie tego kredytu w sposób automatyczny po upływie 3 miesięcy. Oskarżona nie podała także informacji w zakresie informowania swoich wierzycieli o swojej sytuacji majątkowej w kontekście chociażby wielości wierzycieli. Oskarżona odnosząc się do poszczególnych umów kredytów podawała także okoliczności w jakich rzeczone umowy zostały podpisane. L. S. (1) odniosła się także do roli w tych umowach jaką odegrał M. O.. Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszania przez oskarżoną praw jej pracowników L. S. (1) oznajmiła, iż braki w wypłatach dla jej pracowników nie były zamierzone, lecz wynikały z coraz to bardziej pogarszające się sytuacji majątkowej oskarżonej, co miało przełożenie na wypłaty jej pracowników. L. S. (1) nie negowała przy tym, iż faktycznie jedynie przez 3,4 miesiąca rzeczone wypłaty były udzielane na czas, a przez pozostały okres prowadzenia tej działalności sytuacja systematycznie się pogorszała. Sąd Rejonowy uznał oświadczenia L. S. (1) za jedynie częściowo wiarygodne. W tym zakresie należy zwrócić uwagę na kilka sprzeczności zewnętrznych tych danych, które Sąd Rejonowy rozstrzygnął na korzyść depozycji złożonych w tej sprawie przez pokrzywdzonych. Przede wszystkim nieprawdziwe są oświadczenia oskarżonej jakoby nie miała wprowadzać w błąd A. Z. odnośnie charakteru jego udziału w zawarciu inkryminowanej umowy. Wbrew twierdzeniom oskarżonej A. Z. działał w zamiarze poręczenia kredytu, co zresztą oskarżona w sposób nieformalny potwierdziła w rozmowach za pomocą komunikatorów internetowych prowadzonych z M. N.. Co więcej oświadczenia oskarżonej o braku wprowadzania w błąd pokrzywdzonych również nie korespondują z zeznaniami wszystkich pokrzywdzonych. Tutaj należy wskazać, iż tylko cześć z nich podała, iż przedmiotem świadczeń udzielanych przez nich ma być pomoc w leczeniu córki oskarżonej. Natomiast duża cześć z nich podała, iż oskarżona prosiła o pomoc w dofinansowaniu pizzerii wprowadzając swoich pracowników w błąd odnośnie rychłości pewnego dofinansowania czy swojej stabilnej sytuacji majątkowej. Tutaj należy wskazać na zeznania R. Z. (1), K. Z. (1) czy chociażby małżeństwa P.. Do tego oskarżona w swoich wyjaśnieniach w żaden sposób nie odniosła się do zapewnień w zakresie automatycznego przepisania tych kredytów co było z pewnością istotną determinantą w procesie decyzyjnym małżeństwa P.. Sąd Rejonowy zważył również, iż oskarżona bagatelizowała swoje działania, starając przedstawić się w jak najlepszym świetle. Postawa taka jest zrozumiała biorąc pod uwagę jej rolę procesową, niemniej winna być ona oceniania ostrożnie. W tym miejscu celowe jest przytoczenie zeznań E. K., która podała, iż oskarżona prośby o pożyczkę artykułowa w odosobnieniu, prosząc aby nie informować o tym innych osób. Fakt ten świadczy, iż oskarżona nie chciała aby jej potencjalni pożyczkodawcy dowiedzieli się o ogólnym wymiarze jej procederu i wielości zobowiązań prywatno prawnych , co również mogło mieć przełożenie w kontekście podjęcia decyzji o zawarciu umowy. Do tego oskarżona nie odnosiła się do swoich oświadczeń zawieranych już po ujawnieniu braku spłaty, kiedy to oskarżona przesyłała pokrzywdzonym fałszywe potwierdzenia wpłat, zapewniała o spłacie zobowiązań czy też jedynie o chwilowych trudnościach i rychłej poprawie jej sytuacji finansowej. Fakt ten również świadczy pośrednio o braku uczciwości ze strony oskarżonej, która znajdowała się już wówczas w tzw. spirali kredytowej. Zarazem Sąd Rejonowy nie powziął wątpliwości odnośnie wiarygodności danych przekazanych przez L. S. (1) w kontekście okoliczności zawierania poszczególnych umów, za wyjątkiem umowy z A. Z.. W tym zakresie rzeczone depozycje korespondują z oświadczeniami wiedzy pokrzywdzonych, pracowników banku czy też dokumentacji zalegającej w aktach sprawy. Do tego podnieść należało, ze wyjaśnienia L. S. (1) w zakresie stanu zdrowia jej córki i związanej z tym motywacji oskarżonej nie zostały podważone w toku przedmiotowego postępowania. Kolejno należy zaznaczyć, iż potwierdzenia wpłat przedstawione przez oskarżoną na rozprawie głównej przedstawiają rachityczne wpłaty, nie przystające do wielkości faktycznie obciążających ją zobowiązań. Zarazem Sąd Rejonowy podkreśla, iż przestępstwo oszustwa nie polega jedynie na najprostszej sytuacji kiedy to sprawca nie chce zwrócić pożyczonych pieniędzy, o czym mowa szerzej w części prawnej niniejszego uzasadnienia. Zważywszy na te okoliczności Sąd Rejonowy jedynie częściowo uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez L. S. (1) w toku dochodzenia, zaznaczając przy tym iż oskarżona w sposób całkowicie dobrowolny zrezygnowała z prawa do składania wyjaśnień na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Dowód ten miał również pomocnicze znaczenie w kontekście rekonstrukcji stanu faktycznego w tej sprawie. |
|||||||||||||
|
oświadczenia wiedzy złożone przez świadka A. Z.. |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka A. Z.. Zeznania świadka były spójne wewnętrznie. Do tego w przeciwieństwie do depozycji składanych przez L. S. (1) owe zeznania korespondowały z print screenami rozmów oskarżonej z M. N.. Do tego należy zwrócić uwagę, iż zeznania A. Z. pozostawały zbieżne z relacją jego córki, która w ten sam sposób opisała okoliczności wizyt L. S. (1) w domu pokrzywdzonego. Należy zarazem zwrócić uwagę na podejrzane zachowanie oskarżonej artykułowane w owych zeznaniach, kiedy to nie chciała ujawnić się w siedzibie A. Banku. Kolejno zważyć należy, iż wiarygodności zeznań A. Z. nie podważa pierwotne negowanie przez niego autorstwa podpisu. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż rzeczony podpis został złożony na tablecie, a przez to różnił się istotnie od podpisu odręcznego, co zmyliło pierwotnie świadka. Do tego należy zaznaczyć, iż zeznania A. Z. korespondują również z dokumentacją źródłową. W ocenie Sądu Rejonowego nie można stwierdzić też aby zeznania świadka w kontekście wprowadzenia w błąd odnośnie charakteru swojego udziału w zawarciu tej umowy były sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. W tym kontekście należy zwrócić uwagę, iż świadek jest rencistą, zmagającym się z problemem alkoholowym, który nie jest obeznany w tego rodzaju sprawach. Do tego udział jego w charakterze poręczyciela wynika także z samych twierdzeń oskarżonej zawartych w rozmowie z córką pokrzywdzonego. Do tego zwrócić należy uwagę, iż A. Z. jak i jego córka na rozprawie podali, iż kredyt miał być udzielony chwilowo, z uwagi na obiecywaną rychłą poprawę sytuacji finansowej pokrzywdzonej, w sytuacji gdy L. S. (1) znajdowała się już w zaawansowanej fazie spirali kredytowej. W ocenie Sądu Rejonowego brak jest argumentów podważających wiarygodność owych depozycji, które korespondują w całości z zabranym w toku tego postępowania materiałem dowodowym. |
|||||||||||||
|
oświadczenia wiedzy złożone przez świadka M. N. |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka M. N.. W tym miejscu należy podkreślić, że owe depozycje charakteryzują się jasnością. Świadek w swoich zeznaniach podała bardzo dużo szczegółów odnośnie okoliczności zawarcia inkryminowanej umowy. M. N. swoje zeznania składała w sposób rzeczowy, opanowany. Co istotne twierdzenia świadka odnośnie działania oskarżonej polegającej na wprowadzeniu w błąd pokrzywdzonego w zakresie jego działania w charakterze oskarżyciela posiłkowego licują z wymową print screenów dokumentujących rozmowę oskarżonej ze świadkiem już po ujawnieniu niewypłacalności L. S. (1). Tutaj podkreślić należy, ze zeznania M. N. dotyczyły również zatajenia przed pożyczkodawcą wielości swoich wierzycieli, bardzo trudnej sytuacji materialnej, implikującej wielomiesięczną niemożność wypłacania swoich pracowników. Sąd Rejonowy analizując zeznania M. N. nie dostrzegł w nich jakichkolwiek sprzeczności. Przeciwnie owe zeznania pozostają spójne wewnętrznie i korespondują z wymową dokumentów źródłowych. Co więcej fakt braku chęci pojawienia się w siedzibie A. Banku potwierdziła w swoich wyjaśnieniach w sposób pośredni także sama L. S. (1). Dodać przy tym należy, iż świadek nie ukrywała negatywnych emocji żywionych wobec oskarżonej, co jest przecież zrozumiałe biorąc pod uwagę skutki jej działania względem jej ojca. Niemniej jednak owe emocje nie przełożyły się na merytoryczną cześć oświadczeń wiedzy złożonych przez córkę pokrzywdzonego. Podkreślić należy, iż M. N. zeznawała także w sposób zgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Jej depozycje pozostają także w koherencji do zasad wiedzy i logicznego myślenia, w kontekście braku zaznajomienia pokrzywdzonego z zasadami udzielania kredytów konsumpcyjnych . Co istotne w przeciwieństwie do depozycji L. S. (1) zeznania M. N. licują z przedłożoną przez A. Z. dokumentacją rozmów z oskarżoną, gdzie L. S. (1) ukrywała fakt wysyłania fałszywych potwierdzeń przelewów czy też nie negowała wówczas działania A. Z. w zamiarze poręczenia kredytu. Sąd Rejonowy zwraca również uwagę, iż wymowa zeznań M. N. wskazuje na porozumienie oskarżonej z M. O., który to jednak fakt nie został w tym procesie w sposób dostateczny wykazany, co uniemożliwiło przyjęcie działania oskarżonej wspólnie z inną osobą. Tym samym Sąd Rejonowy odtwarzając stan faktyczny w tej sprawie oparł się na danych przekazanych przez świadek M. N.. |
|||||||||||||
|
oświadczenia wiedzy złożone przez świadka K. Z. (1) |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadka K. Z. (1). Świadek ten zeznawał kilkukrotnie w toku postępowania przygotowawczego. Natomiast pomimo kilku wezwań na rozprawę główną nie stawił się, przysyłając usprawiedliwienie swojej nieobecności, z którego jasno wynikało, iż przebywa on zza granicą i nie jest w stanie stawić się na czynności sądowe. Zarazem świadek jednoznacznie potwierdził swoje wcześniejsze zeznania i złożył oświadczenie w świetle, którego wniósł o odczytanie tych zeznań złożonych w toku dochodzenia. Podkreślić przy tym należy, iż także obrońca oskarżonej nie wnosił o bezpośrednie przeprowadzenie tego dowodu. Fakty te sprawiły, iż Sąd Rejonowy odczytał depozycje K. Z. (1) z postępowania przygotowawczego. Odnosząc się do owych depozycji należy zwrócić uwagę, iż w świetle nich L. S. (1) zataiła przed nim swoją rzeczywistą sytuację majątkową. Mianowicie oskarżona miała zapewniać pokrzywdzonego o możliwości szybkiej spłaty tego kredytu. Do tego świadek jednoznacznie wskazał, iż L. S. (1) zataiła przed nim wielość swoich wierzycieli, o których dowiedział się dopiero po zwłoce oskarżonej w płatności owych zobowiązań pienieniężnych wynikających z umowy z Kasą S.. Dodatkowo świadek K. Z. (1) podał, iż jako cel pożyczki L. S. (1) wskazała nie sytuacje swojej córki, a chęć doinwestowania pizzerii . W tym miejscu należy zważyć, iż zeznania K. Z. (1) w pełni licują z zeznaniami innych pokrzywdzonych, co łącznie daje pogląd na modus operandi L. S. (1). Do tego zeznania świadka K. Z. (1) mają swoje pełne potwierdzenie w zgromadzonej w tym postępowaniu dokumentacji. Sąd Rejonowy w owych zeznaniach nie ujawnił jakichkolwiek sprzeczności czy to o charakterze wewnętrznym czy zewnętrznym. Przeciwnie owe wypowiedzi, w tym także odnoszące się do naruszeń praw pracowniczych pozostają jasne, klarowne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Zeznania świadka K. Z. (1) nie stoją także w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami L. S. (1) poza kwestią przeznaczenia rzeczonych pieniędzy. Brak było wiarygodnej podstawy do podważenia wiarygodności tych depozycji. Podkreślić należy, iż pokrzywdzony nie był szczególnie zainteresowany tym postępowaniem co także daje podstawy do stwierdzenia, iż brak było po jego stronie chęci wyolbrzymienia działania oskarżonej L. S. (1). Mając to na uwadze Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w dużej mierze posłużył się właśnie zeznaniami złożonymi przez K. Z. (1) w toku postępowania przygotowawczego. |
|||||||||||||
|
Zeznania R. Z. (1) |
Brak było powodów do stwierdzenia braku wiarygodności zeznań R. Z. (1), Świadek ten zeznawał w sposób rzeczowy. Jego oświadczenia wiedzy obfitowały w szczegóły. Świadek dokładnie przedstawił chronologię zdarzenia, a także motywy jakimi kierował się udzielając L. S. (1) owej pożyczki. Co istotne R. Z. (1) kategorycznie na rozprawie zaznaczył, iż oskarżona zataiła przed nim faktyczną sytuacje finansową zarówno przed jak i po udzieleniu pożyczki. Oskarżyciel posiłkowy zaznaczył przy tym z całą stanowczością, iż w przypadku posiadania owej wiedzy w marcu 2017 roku, nigdy nie zgodziłby się na pożyczenie tych pieniędzy. Zaznaczyć należy, iż zeznania R. Z. (1) licują z przedłożonym przez niego materiałem dowodowym. Owe depozycje nie były też w zasadzie w żaden sposób kwestionowane przez L. S. (1), która w swoich wyjaśnieniach pominęła fakt informowania swoich kontrahentów o ogóle sytuacji finansowej. Co więcej łączna wymowa całości zeznań pokrzywdzonych sprawia, iż oskarżona działała w taki sposób, aby pokrzywdzeni wzajemnie nie wiedzieli o udzielanych oskarżonej pożyczkach, co do pewnego momentu osiągało zamierzony rezultat. Do tego zeznania świadka są spójne wewnętrznie, brak jest w nich jakichkolwiek sprzeczności. Rzeczone depozycje pozostają takzę spójne z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Trudno jest bowiem przyjąć aby doświadczony przedsiębiorca jakim jest R. Z. (1) udzielił pożyczki w kwocie 50000 złotych osobie, o której posiadałby wiedze, iż popadła w spiralę kredytową i od wielu miesięcy pozostaje niewypłacalna. Zeznania świadka R. Z. (1) są zgodne także z podawanym przez innych pokrzywdzonych modus operandi L. S. (1). Okoliczności te skutkowały uznaniem owych oświadczeń wiedzy za wiarygodnych i posłużenie się nimi w procesie tworzenia ustaleń faktycznych w tej sprawie. |
|||||||||||||
|
zeznania R. T. |
Doniosłe znaczenie miały również zeznania R. T.. Świadek ten w swoich depozycjach opisał okoliczności w jakich wziął dla oskarżonej pożyczkę w P. Polska. W zeznaniach tych jednoznacznie R. T. zaznaczył o zatajeniu przez L. S. (1) jej faktycznej sytuacji materialnej, wielości wierzycieli. R. T. podkreślił także, iż w sytuacji gdyby dysponował takimi danymi nie udzieliłby oskarżonej pożyczki. Do tego pokrzywdzony oświadczył, iż przeciwnie L. S. (1) zapewniała go o rychłej i bezproblemowej spłacie tych zobowiązań. Nadto R. T. opisał deklarowany przez oskarżoną cel wzięcia owej pożyczki czy też okoliczności jej zawarcia w obecności T. M.. R. T. złożył także depozycje w odniesieniu do wielomiesięcznych zaległości oskarżonej w zakresie wypłaty wynagrodzenia za pracę w 2017 roku. Przystępując do oceny owych depozycji należało zaznaczyć, iż świadek w swoich oświadczeniach był przekonujący. Pokrzywdzony w żaden sposób nie negował, iż popełnił głupotę decydując się na tak nieprzemyślaną decyzje. Wskazał on zarazem, iż oskarżona nie była w wyżej wymienionych kwestiach uczciwa w trakcie zawierania umowy. R. T. zeznawał rzeczowo, wolny od nadmiernej emocjonalności. Świadek pogodził się już z ową stratą materialną i nie wyolbrzymiał zachowania swojej dłużniczki. Zeznania R. T. były zgodne z zeznaniami innych stron tego procesu. W szczególności R. T. w podobny sposób opisał modus operandi oskarżonej. Zwrócić tutaj należy uwagę na zbieżność tych zeznań z oświadczeniami wiedzy innych pracowników pizzerii L. tj. K. P. (1), E. K. czy K. Z. (1). Zeznania te są zarazem pozbawione jakichkolwiek sprzeczności. Owe oświadczenie wiedzy korespondują z dokumentacją źródłową czy zeznaniami T. M.. Brak jest jakichkolwiek podstaw pozwalających stwierdzić nieszczerość świadka. Zarazem należy podkreślić, iż pewnym mankamentem tych zeznań jest ich pewna lakoniczność. Depozycje te pozostają także w korelacji z zasadami doświadczenia życiowego. Podkreślić przy tym należy niedoświadczenie życiowe świadka w chwili inkryminowanego czynu, kiedy to był on osobą młodą, będącą dopiero na starcie swojego dorosłego życia. W związku z tym zeznania R. T. zostały uwzględnione przy rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez świadek E. K. |
Podobnie jako szczere należało uznać zeznania złożone przez świadek E. K.. Świadek ta zeznawała w sposób rzeczowy, spontaniczny. Na rozprawie E. K. zwróciła uwagę na specyficzne okoliczności w jakich L. S. (1) prosiła o udzielenie pożyczki, tj. na prośby zachowania tej rozmowy w tajemnicy. Okoliczność tę należało zestawić z równoległymi prośbami artykułowanymi do innych pracowników, którzy nie wiedzieli, iż w tym samym czasie wspomagają oskarżoną. P. tylko należy, iż jedynie w lutym 2017 roku pożyczki dla oskarżonej wzięli nie mając wiedzy o wielości wierzycieli także R. T. czy K. P. (1). Ów fakt świadczy jednoznacznie o chęci zatajenia przez swoimi pożyczkodawcami swojej faktycznej zdolności majątkowej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z rzeczonych umów. Oczywistym jest też, iż tego rodzaju okoliczności miały istotne znaczenie w procesie decyzyjnym pokrzywdzonych. Do tego należy zwrócić uwagę, iż E. K. już wiele lat temu spłaciła całość zobowiązań względem swojego pożyczkodawcy Fakt ten sprawia, iż pokrzywdzona jest już wolna od nadmiernej emocjonalności. Zarazem należy uwypuklić oświadczenia wiedzy świadka w zakresie wyolbrzymiania przez oskarżoną stanu zdrowia jej córki i tłumaczenie własnej zwłoki w płatności swoimi rzekomymi problemami zdrowotnymi. Analiza zeznań E. K. nie wykazała istnienia jakichkolwiek sprzeczności o charakterze wewnętrznym czy sprzeczności z wymową innych dowodów. Przeciwnie jej zeznania wpisują się w linie zeznań pozostałych pokrzywdzonych, a także mają swoje potwierdzenie w dowodach z niekwestionowanych w żaden sposób dokumentów. Rzeczone zeznania E. K. są również spójne z zasadami doświadczenia życiowego. Do tego należy wziąć pod uwagę, iż owe depozycje nie pozostawały w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami samej pokrzywdzonej. Tym samym w niniejszym postępowaniu nie ujawniły się powody pozwalające zanegować wiarygodność oświadczeń wiedzy złożonych przez E. K.. Fakt ten implikował uznanie owych depozycji za istotną podstawę poczynionych wyżej ustaleń faktycznych. |
|||||||||||||
|
oświadczenia wiedzy złożone przez świadek K. P. (1) |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadek K. P. (1). Świadek ta w sposób szczegółowy opisała okoliczności związane z zawarciem przez nią umowy pożyczki z bankiem (...), a później także z firmą (...). Dodatkowo K. P. (1) oświadczyła, że owe inkryminowane umowy były poprzedzone inną pożyczką udzieloną L. S. (1) jeszcze w sierpniu 2016 roku. Do tego należy zwrócić uwagę, iż K. P. (1) w sposób dokładny wskazała na czym miało polegać wprowadzenie jej w błąd przez oskarżoną. Tutaj pokrzywdzona od samego początku w sposób konsekwentny podawała, iż L. S. (1) zapewniała ją o przepisaniu tego zobowiązania na oskarzoną po upływie 3 miesięcy od zawarcia umowy. Do tego K. P. (1) wskazywała, iż oskarżona zapewniała ją o dobrej sytuacji materialnej, rychłym uzyskaniu dofinansowania, co było przecież sprzeczne z rzeczywistością, w sytuacji gdy oskarżona już w tym czasie miała problem ze spłata bieżących zobowiązań. Do tego należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom L. S. (1) K. P. (1) w swoich zeznaniach nie przyznała, iż celem owej pożyczki miała być pomoc córce oskarżonej, lecz chęć zapewnienia prawidłowego funkcjonowania jej miejsca pracy. W toku niniejszego posterowania nie ujawniły się powody pozwalające dezawuować prawdziwość owych oświadczeń wiedzy. Mianowicie zeznania K. P. (1) są zgodne z opisem zachowania L. S. (1) uwiecznionym w zeznaniach innych przesłuchanych w warunkach bezpośredniości pokrzywdzonych. Osoby te opisały podobny sposób działania oskarżonej i zatajenie przed nimi istotnych informacji niezbędnych do powzięcia decyzji o udzieleniu pożyczki. Zeznania K. P. (1) w odniesieniu do obietnicy przeniesienie długu po 3 miesiącach trwania umowy znalazły swoje potwierdzenie w zeznaniach R. P. (1). Tutaj należy zaznaczyć, iż strony te nie pozostają już w związku małżeńskim i są ze sobą skonfliktowane. Tym samym nie można twierdzić, ze relacje te zostały między pokrzywdzonymi umówione. Należy nadmienić, iż pokrzywdzona zeznając na rozprawie głównej nie potrafiła powstrzymać swoich emocji. Niemniej jednak owa rozpacz artykułowana przez świadka jest nieodłącznie związana ze skutkami działania L. S. (1), która sprawiła olbrzymie zadłużenie świadka i wpłynęła na jej relacje z mężem. Dalej należy podkreślić, ze K. P. (1) zeznawała spójnie na przestrzeni całego procesu. Pokrzywdzona także w sposób zbieżny z innymi pokrzywdzonymi oddała w swojej relacji sposób funkcjonowania oskarżonej jako swojej pracodawcy w kontekście terminowości wynagradzania ją za pracę. Dodatkowo zeznania K. P. (1) znalazły swoje odzwierciedlenie w dokumentacji związanej z zawarciem owych umów. Rzeczone depozycje nie zostały także w sposób skuteczny zakwestionowane w wyjaśnieniach samej oskarżonej. Do tego należy zaznaczyć, iż przedmiotowe relacje procesowe są zgodne także z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy rekonstruując stan faktyczny w tej sprawie posłużył się depozycjami złożonymi przez K. P. (1), wskazując że dowód ten miał doniosłe znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez świadka R. P. (1). |
Podobnie jako wiarygodne Sąd Rejonowy ocenił zeznania złożone przez świadka R. P. (1). W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż świadek nie pamiętał wszystkich szczegółów związanych z wysokością udzielonych pożyczek oskarżonej. Kwestia ta jednak miała drugorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż owe dane wynikały wprost z dokumentacji przedłożone przez instytucje finansowe. Natomiast R. P. (1) jasno zaznaczył ,iż oddał wszystkie pieniądze pozyskane w wyniku omów pożyczki zawartych przez niego 23 maja 2016 roku. Co więcej owe fakty nie były przedmiotem kwestionowania w wyjaśnieniach oskarżonej. Do tego należy zwrócić uwagę, iż R. P. (1) na rozprawie podał, iż oskarżona tylko częściowo wspominała o chorobie córki w trakcie prośby o udzielenie pożyczki. Tutaj zaznaczyć należy, iż jako główny motyw we wsparciu oskarżonej R. P. (1) jeszcze na początkowym etapie dochodzenia podał chęć doinwestowania jej przedsiębiorstwa. Zarazem pokrzywdzony jednoznacznie podkreślał, iż L. S. (1) zapewniała go o zdolnościach finansowych niezbędnych do szybkiej spłaty tych zobowiązań. Pokrzywdzony potwierdził także oświadczenie wiedzy jego byłej żony w aspekcie zapewnienia przez oskarżoną o automatycznym przepisaniu tych pożyczek na oskarżoną po upływie okresu 3 miesięcy. Zarazem wskazać należy, iż owe oświadczenia oskarżonej w sposób oczywiście nie mogły polegać na prawdzie, przez co L. S. (1) wprowadziła w błąd R. P. (1) odnośnie okoliczności mających istotne znaczenie dla zawarcia umów pożyczki. Dalej oceniając zeznania R. P. (1) Sąd Rejonowy dostrzegł pewnego rodzaju nieścisłości. Rzeczone sprzeczności nie mają jednak charakteru dyskwalifikującego. Jednocześnie należało zwrócić uwagę, iż pokrzywdzone owe zeznania złożył na rozprawie po prawie 7 latach od inkryminowanych wydarzeń, co bez wątpienia musiało wpłynąć na jego pamięć, zwłaszcza że okres ten charakteryzował się burzliwym przebiegiem dla pokrzywdzonego, który w tym czasie rozwiódł się, przebywał w zakładzie karnym, Do tego należało spostrzec, iż zeznania świadka R. P. (1) w znakomitej części korespondują z danymi przekazanymi przez świadka K. P. (1), która to świadek jest z nim skonfliktowana, nie utrzymuje kontaktów. To wszystko sprawia, iż wersja przedstawiona przez pokrzywdzonych jawi się jako wersja wiarygodna. Podnieść należy, iż rzeczony opis stanu faktycznego powiela się w dużej części także ze sposobem działania oskarżonej opisanym w zeznaniach innych (w tym obcych dla R. P. (1) jak np. R. Z. (1)) pokrzywdzonych. Do tego należy wskazać, iż oskarżona L. S. (1) nie negowała wprost danych zawartych w oświadczeniach wiedzy tego świadka. Jednocześnie Sąd Rejonowy zaznacza, iż z uwagi na upływ czasu pomiędzy pierwszym a ostatnim przesłuchaniem pokrzywdzonego rozstrzygnięto na korzyść pierwotnie złożonych depozycji. To wszystko sprawiło, iż zeznania R. P. (1) podważyły twierdzenia L. S. (1) o całkowicie dobrowolnym i w pełni swobodnym, pozbawionym błędnych wyobrażeń procesie decyzyjnym pokrzywdzonych. Zeznania te okazały się być w sposób oczywiście przydatny w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez świadka A. F. |
Nikłe znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały zeznania złożone przez świadka A. F.. Świadek ta jest osobą obcą dla stron, nie mająca interesu w składaniu fałszywych oświadczeń wiedzy. Do tego zaznaczyć należy, iż A. F. nie miała wiedzy o inkryminowanych umowach. Przydatność depozycji A. F. ograniczała się jedynie do stwierdzenia, iż oskarżona już przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej prosiła A. F. o poręczenie umowy pożyczki. Do tego świadek podała, iż jeszcze w 2016 roku L. S. (1) miała spore problemy z wywiązywaniem się z tej umowy. Owe zeznania świadczą, iż oskarżona zataiła przed wszystkimi zidentyfikowanymi w tej sprawie pokrzywdzonymi swoją rzeczywistą sytuacje majątkową, w kontekście wielości ciążących na niej zobowiązań pieniężnych. Zeznania świadek należy ocenić jako szczere, rzeczowe. Do tego przedmiotowe zeznania nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony niniejszego procesu. Stąd też owe zeznania w pewien pomocniczy sposób służyły w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego, zwłaszcza odnoszącego się do zdarzeń z 2016 roku. Jednocześnie Sąd zdecydował się na odczytanie tych zeznań w trybie art. 392 k.p.k. Brak było podstaw do bezpośredniego przesłuchania A. F., zważywszy na brak bezpośredniej wiedzy w zakresie zarzucanych oskarżonej czynów oraz dużą odległość czasową dzielącą rozprawę od poręczenia przez nią umowy pożyczki. Do tego na posiedzeniu przygotowawczym strony nie wniosły sprzeciwu wobec takiego rodzaju wprowadzenia owych zeznań do podstawy ustaleń faktycznych. Zaznaczyć przy tym należy, iż wniosku o przesłuchanie świadka nie składał także obecny na końcowych terminach rozprawy obrońca oskarżonej. |
|||||||||||||
|
Zeznania T. M. |
Sąd Rejonowy częściowo oparł się także na zeznaniach złożonych przez świadek T. M. tj. przedstawicielki przedsiębiorstwa (...). Rzeczone zeznania pozostawały spójne ze sporządzoną w tej sprawie dokumentacją źródłową. Świadek potwierdziła, iż R. T., K. P. (1) oraz E. K. w jej obecności zawierały na terenie pizzerii L. umowy pożyczki. T. M. nie negowała również, iż owe spotkania inicjowała L. S. (1). Jednocześnie T. M. opisała swoją wiedze odnośnie płatności rzeczonych pożyczek i faktu późniejszego ich spłacania przez pokrzywdzonych. Owe zeznania korespondowały z wypowiedziami pokrzywdzonych. Dodatkowo znalazły one swoje potwierdzenie w dokumentach przedłożonych przez P. Polska. Dane te były również spójne z oświadczeniami wiedzy M. T. (2). Podkreślić przy tym należy, iż świadek ta nie miała wiedzy odnośnie wewnętrznych ustaleń pomiędzy oskarżoną a pożyczkobiorcami, przez to dowód z przesłuchania T. M. mógł mieć jedynie subsydiarne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Równocześnie dostrzec trzeba, iż brak jest danych pozwalających zakwestionować szczerość świadka. Tym samym owe zeznania jedynie w sposób posiłkowy zostały wykorzystane w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego tej sprawy. Okoliczności te sprawiły zarazem, iż Sąd Rejonowy finalnie uznał zbyteczność bezpośredniego przesłuchania T. M. i odczytaniu jej zeznań w trybie art. 392 k.p.k., co zostało uczynione przy braku sprzeciwu którejkolwiek ze stron tego postępowania. |
|||||||||||||
|
zeznania świadka M. T. (1) |
Podobnie jedynie pomocnicze znaczenie miały zeznania świadka M. T. (1). Świadek ten nie miał wiedzy odnośnie bezpośredniego zawarcia rzeczonej umowy, a tym bardziej wewnętrznych ustaleń pomiędzy L. S. (1), a klientami P. Polska. Równocześnie jego zeznania opierały się na analizie zgromadzonej w sprawie dokumentacji związanej z zawarciem, a następnie wykonaniem przedmiotowej umowy. Stąd też owe dane miały marginalne znaczenie dla losów tego procesu. Zaznaczyć przy tym należy ich zgodność z treścią dowodów nieosobowych czy zeznaniami T. M.. Do tego wskazać należało, że prawdomówność M. T. (1) nie była kwestionowana przez żadną ze stron tego procesu. To wszystko sprawiło, iż zeznania te zostały pomocniczo użyte w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego. Zarazem ich wdrożenie do materiału dowodowego zostało uczynione poprzez ich odczytanie, co zostało dokonane za zgodą uczynioną jeszcze na etapie posiedzenia przygotowawczego. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez A. S. |
Marginalne znaczenie miały zeznania złożone przez A. S. tj. osobę, która przygotowywała z ramienia firmy (...) dokumentacje związaną z umową pożyczki A. Z.. W tym miejscu podkreślić należy, iż świadek jest osobą obcą dla stron nie mającą interesu w złożeniu fałszywych zeznań. Do tego jej zeznania korespondują z dokumentacją źródłową. Zeznania te nie były kwestionowane przez strony tego postępowania. Do tego co szczególnie istotne w kontekście zeznań tej świadek A. Z. finalnie potwierdził, iż to jego podpisy znajdują się na inkryminowanych wnioskach o udzielenie kredytu. Brak jest obiektywnych podstaw do zanegowania wiarygodności owych zeznań. Niemniej ich przydatność dla rozstrzygnięcia sprawy należy ocenić jako znikomą. |
|||||||||||||
|
Zeznania A. B. |
Brak było podstaw do zanegowania zeznań złożonych przez świadka A. B.. Świadek jest osobą obca dla stron, który nie miał interesu w sprzyjaniu czy to pokrzywdzonym czy to oskarżonej. Zeznania A. B. charakteryzują się jasnością, logicznością wywodu. Do tego analiza zeznań tego świadka nie wykazała żadnych sprzeczności wewnętrznych. Zeznania te są zbieżne także z dokumentami wytworzonymi w toku przygotowywania dokumentacji wnioskowej. Zeznania A. B. są spójne z depozycjami A. S.. Do tego rzeczone zeznania zostały w całości potwierdzone w toku rozprawy głównej. Żadna ze stron tego procesu nie kwestionowała wiarygodności tego osobowego źródła dowodowego. Toteż owe zeznania zostały ocenione jako szczere i wiarygodne. Zarazem podkreślić należy, iż zeznania A. B. nie okazały się być przydatne dla odtworzenia kluczowej dla tego procesu okoliczności tj. ustalenia czy pokrzywdzeni zostali wprowadzeni w błąd przez oskarżoną względnie wyzyskano ich nieświadomość. Przez to zeznania A. B. były przydatne jedynie dla rozstrzygnięcia pobocznych nurtów tego postępowania odnoszących się do procedury przygotowywania wniosków przez pracowników (...). Do tego zaznaczyć trzeba, iż A. Z. finalnie nie negował, iż to jego podpis znajduje się na umowie pożyczki konsumenckiej. |
|||||||||||||
|
zeznania M. K. (1) |
Jako wiarygodne Sąd Rejonowy uznał zeznania M. K. (1) tj. pracownicy A. Bank. Świadek ta nie miała bezpośredniej wiedzy o zawarciu przedmiotowej umowy. Do tego jej zeznania opierają się na analizie dokumentacji zalegającej w aktach niniejszej sprawy. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do zanegowania bezstronności świadka, która jest osobą obcą dla stron tego procesu. Zarazem przekazane przez nią dane są koherentnę z dokumentacją źródłową. Rzeczone dowody okazały się być przydatne w zakresie poczynienia ustaleń w zakresie szkody poniesionej przez pokrzywdzonego A. Z.. Owe depozycje nie były kwestionowane przez strony tego procesu. Okoliczności te pozwoliły za zgodą stron odczytać owe depozycje w toku rozprawy głównej, z pominięciem zasady bezpośredniości. Brak było także powodów do zakwestionowania prawdomówności M. K. (1). |
|||||||||||||
|
zeznania A. S. |
Podobnie jako wiarygodne Sąd Rejonowy uznał zeznania A. S. tj. pracownicy Kasy S.. Świadek ta nie miała bezpośredniej wiedzy odnośnie ustaleń wewnętrznych pomiędzy K. Z. (1), a L. S. (1) odnośnie wpływu na motywacje K. Z. (1) do zawarcia tejże umowy. . Do tego jej zeznania opierają się głównie na analizie dokumentacji zalegającej w aktach niniejszej sprawy. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do zanegowania bezstronności świadka, która jest osobą obcą dla stron tego procesu. Zarazem przekazane przez nią dane są koherentnę z dokumentacją źródłową. Owe depozycje nie były kwestionowane przez strony tego procesu. Okoliczności te pozwoliły za zgodą stron odczytać owe depozycje w toku rozprawy głównej, z pominięciem zasady bezpośredniości. Brak było także powodów do zakwestionowania prawdomówności A. S., które to relacje jawią się jako jasne, spójne i logiczne, pozostające w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego. |
|||||||||||||
|
zeznania M. W. |
Marginalne znaczenie dla losów tego procesu miały zeznania M. W.. Świadek nie miała bezpośredniej wiedzy w zakresie ustaleń pomiędzy L. S. (1), a rzeczywistymi klientami (...). Do tego jej zeznania opisują charakterystykę postępowania w tym przedsiębiorstwie, co pozostawało poza polem rozważań w niniejszym procesie. Jednocześnie należało zaznaczyć, iż istotnym choć w zasadzie bezsporną okolicznością był fakt, iż pracownicy (...) posiadali wiedzę, iż pokrzywdzeni w tej sprawie byli w zasadzie podstawionymi osobami, dla celów kontaktów z bankami, podczas gdy w rzeczywistości to oskarżona L. S. (1) obiecywała im spłacanie wziętych dla niej pożyczek. Owe zeznania znajdują potwierdzenie w całości materiału dowodowego zgromadzonego w aktach tej sprawy. W niniejszym postępowanie nie zaktualizowały się podstawy pozwalające zanegować bezstronność M. W.. Do tego zeznania te mają oparciu w także w zalegającej w aktach sprawy dokumentacji wnioskowej. Zeznania M. W. są także spójne z zeznaniami innych przesłuchanych w toku dochodzenia pracowników tejże instytucji doradztwa finansowego. Analiza tych zeznań nie pozwoliła ujawnić ich wewnętrznej sprzeczności. Owe twierdzenia faktyczne nie były także kwestionowane przez oskarżoną i jej obrońcę, ani słuchanych w charakterze świadków pokrzywdzonych. Tym samym Sąd Rejonowy uznał zeznania złożone przez M. W. za wiarygodne i posłużyły one pomocniczo w procesie ustalania stanu faktycznego w tym procesie. |
|||||||||||||
|
zeznania N. S. |
Jako wiarygodne Sąd Rejonowy uznał zeznania N. S. tj. pracownicy G. Bank (...) ta nie miała bezpośredniej wiedzy o zawarciu przedmiotowej umowy. Do tego jej zeznania opierają się na analizie dokumentacji zalegającej w aktach niniejszej sprawy. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do zanegowania bezstronności świadka, która jest osobą obcą dla stron tego procesu. Zarazem przekazane przez nią dane są koherentne z dokumentacją źródłową. Rzeczone dowody okazały się być przydatne w zakresie poczynienia ustaleń w zakresie szkody poniesionej przez pokrzywdzonych K. i R. P. (1). Rzeczone depozycje nie były kwestionowane przez strony tego procesu. Okoliczności te pozwoliły za zgodą stron odczytać owe depozycje w toku rozprawy głównej, z pominięciem zasady bezpośredniości. Brak było także powodów do zakwestionowania prawdomówności N. S.. |
|||||||||||||
|
zeznania J. K. |
Tak samo jako wiarygodne Sąd Rejonowy uznał zeznania J. K. tj. pracownicy Banku (...). Świadek ta nie miała bezpośredniej wiedzy o zawarciu przedmiotowej umowy. Do tego jej zeznania opierają się na analizie dokumentacji zalegającej w aktach niniejszej sprawy. Brak jest również jakichkolwiek podstaw do zanegowania bezstronności świadka, która jest osobą obcą dla stron tego procesu. Zarazem przekazane przez nią dane są koherentne z dokumentacją źródłową. Rzeczone dowody okazały się być przydatne w zakresie poczynienia ustaleń w zakresie szkody poniesionej przez pokrzywdzonego R. P. (1), wysokości udzielonego mu kredytu co miało pewnego rodzaju znaczenie w kontekście braku dokładnych zeznań pokrzywdzonego tym przedmiocie. Co istotne świadek swoje zeznania wsparła dołączonymi do akt sprawy dokumentami dotyczącymi rzeczonej umowy. Przedmiotowe depozycje nie były kwestionowane przez strony tego procesu. Okoliczności te pozwoliły za zgodą stron odczytać owe depozycje w toku rozprawy głównej, z pominięciem zasady bezpośredniości. Brak było także powodów do zakwestionowania prawdomówności J. K.. |
|||||||||||||
|
zeznania świadek M. F. |
Nikłe znaczenie dla losów tego postępowania miały zeznania świadek M. F.. W tym zakresie należy stwierdzić, iż brak jest powodów do podważenia wiarygodności zeznań tej świadek, która dla oskarżonej jest osobą praktycznie zupełnie obcą. Do tego owe zeznania pozostają zbieżne z wymową pozostałych środków dowodowych. Niemniej jednak zeznania te okazały się być w bardzo małym zakresie przydatne dla celów tego procesu. Podkreślić należy, iż świadek miała bardzo nikłą wiedzę odnośnie wykonywania przez L. S. (1) roli pracodawcy i wywiązywaniu się przez nią z związanych z tym obowiązkami. Jednocześnie zeznania te nie były kwestionowane w toku przedmiotowego procesu. |
|||||||||||||
|
miały zeznania złożone przez świadek L. S. (2) |
Pewne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy miały zeznania złożone przez świadek L. S. (2). Świadek jest osobą całkowicie obca dla oskarżonej, która nie miała powodów aby w jakimkolwiek stopniu sprzyjać jej bądź też celowo pogarszać jej sytuacje procesową. Do tego świadek swoją wiedzę w przedmiocie tego procesu uzyskała w toku wykonywania obowiązków służbowych. Fakt ten sprawił, iż nie była ona w żadnym stopniu zaangażowana emocjonalnie. Do tego jej wiedza w dużej mierze wynika z analizy danych zawartych w systemie informatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W tym miejscu podkreślić należy całkowitą zgodność zeznań świadka z danymi wygenerowanymi z tego systemu. Całkowicie zrozumiałym jest również fakt, iż L. S. (2) na rozprawie podała, iż nie posiada już żadnej wiedzy odnośnie tego postępowania. Zarazem dostrzec należy, iż owe zeznania licują w pewien sposób z zeznaniami osób pokrzywdzonych, gdzie niektórzy z nich po czasie dowiedzieli się o braku opłacania przez oskarżoną składek na ubezpieczenia społeczne. Jednocześnie należało zaznaczyć, iż z racji wykonywanych obowiązków L. S. (2) nie posiadała wiedzy odnoszącej się do naruszania przez oskarżoną innych praw pracowniczych. Toteż zeznania świadek L. S. (2) znalazły uznanie w oczach Sądu Rejonowego, który korzystał z nich posiłkowo stwierdzając, iż prawdziwe są twierdzenia oskarżyciela publicznego w odniesieniu do braku opłacania w inkryminowanym czasie przez oskarżoną składek na ubezpieczenia społeczne pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwie (...). |
|||||||||||||
|
Zeznania W. G. |
Brak było podstaw do zanegowania zeznań złożonych w tym procesie przez świadek W. G.. Świadek w sposób szczegółowy opisała sposób funkcjonowania przedsiębiorstwa prowadzonego przez oskarżoną. W. G. wskazała także, iż także ją L. S. (1) próbowała namówić na wzięcie pożyczki. W. G. potwierdziła w swoich zeznaniach fakt braku opłacania przez oskarżoną składek na ubezpieczenia społecznej. W. G. wskazała zarazem, iż niemal od samego początku funkcjonowania tej pizzerii L. S. (1) miała problem z terminowym i całościowym wypłacaniem należnego pracownikom wynagrodzenia. Fakt ten świadczy pośrednio nie tylko o naruszaniu przez oskarżoną praw pracowniczych, lecz także o utrzymywaniu się L. S. (1) w kłopotach finansowych, które oskarżona taiła przed swoimi pożyczkodawcami. Zeznania W. G. należy ocenić jako szczere. Owe wypowiedzi znajdują swoje potwierdzenie w zeznaniach innych pracowników tej pizzerii. Do tego przedmiotowe zeznania są koherentne z dokumentacją pracowniczą przedłożoną przez W. G.. Przedmiotowe zeznania nie były kontestowane przez uczestników niniejszego procesu. Do tego zeznania te jawią się jako jasne, spójne, logiczne oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Brak jest podstaw do twierdzeń o celowym pomawianiu oskarżonej przez ocenianego świadka. Przeciwnie W. G. zeznawała w sposób spójny z całością przesłuchanych w tej sprawie pokrzywdzonych pracowników. Toteż owe depozycje zostały przez Sąd Rejonowy uznane za wiarygodne i użyte w trakcie czynienia ustaleń faktycznych w tym postępowaniu. |
|||||||||||||
|
Zeznania M. J. |
Podobnie brak było podstaw do podważenia wiarygodności zeznań złożonych przez M. J.. Świadek te na przestrzeni całego procesu zeznawała w sposób konsekwentny. Jej zeznania licują z wymową pozostałego zgromadzonego w tym procesie materiału dowodowego. Wskazać należy, iż owe depozycje jawią się jako wyważone. Zeznania te są koherentne z przedłożonymi przez świadka na etapie postępowania przygotowawczego dokumentami. Do tego owe relacje procesowe nie były kwestionowane przez strony tego procesu. Przeciwnie L. S. (1) w swoich wyjaśnieniach w żaden sposób nie negowała braku terminowych i całościowych wypłat dla pracowników oraz opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Zważyć należy, iż koniecznością opłacania tych składek L. S. (1) miała tłumaczyć pracownikom problemy z rentownością owej pizzerii, gdzie te składki nie były odprowadzane już od lipca 2016 roku, co również świadczy i nieuczciwym postępowaniu oskarżonej. Zeznania M. J. pozostają również zgodne z danymi przedstawionymi przez oskarżyciela posiłkowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Tym samym zeznania M. J. przysłużyły się w procesie tworzenie ustaleń faktycznych w tym postępowaniu. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez świadka M. G. (1) |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania złożone przez świadka M. G. (1). Zeznania te pomimo pewnej lakoniczności okazały się być przydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w zakresie dotyczącym tej pokrzywdzonej. Do tego przedmiotowe oświadczenia wiedzy były spójne z całością materiału dowodowego zgromadzonego przez organ postępowania przygotowawczego. Zaznaczyć należy, iż zeznania te pozostawały jasne, spójne, logiczne oraz licowały z przedstawionymi w tym postępowaniu dowodami z dokumentów. Do tego brak jest podstaw to twierdzenia, iż analiza zeznań M. G. (1) tworzy pole do ujawnienia jakichkolwiek sprzeczności. Depozycje złożone przez M. G. (1) nie były też przedmiotem krytycznych uwag ze strony żadnego uczestnika tego procesu. Toteż zeznania te zostały ocenione jako wiarygodne i przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych. |
|||||||||||||
|
Zeznania M. R. (1) |
Brak było podstaw do zanegowania wartości dowodowej zeznań M. R. (1) w kontekście stawianego zarzutu naruszenia jego praw pracowniczych. Świadek przyznał, iż faktycznie jego pracodawczyni nie opłacała za niego składek na ubezpieczenia społeczne. W tym zakresie zeznania te złożone na etapie postępowania przygotowawczego licowały z informacją wygenerowaną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast w pozostałym zakresie świadek nie miał wiedzy odnośnie naruszania przez oskarżoną praw pracowniczych innych osób zatrudnionych w tym przedsiębiorstwie. Jednocześnie z uwagi na notoryczny brak odbioru korespondencji ze strony świadka oraz w zasadzie bezsporny charakter jego oświadczeń wiedzy Sąd Rejonowy za zgodą obrońcy oskarżonej zdecydował się odczytać przedmiotowe zeznania świadka M. R. (1) i poczynić w oparciu o nie wyżej wskazane ustalenia faktyczne. |
|||||||||||||
|
oświadczenia wiedzy złożone przez świadek M. R. (2). Ś |
Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne oświadczenia wiedzy złożone przez świadek M. R. (2). Świadek ta jest osobą obcą dla oskarżonej, która nie miała interesu w złożeniu fałszywych zeznań. Do tego zeznania świadek jawią się jako wyważone. Świadek wypowiadała się tylko i wyłącznie do zdarzeń, o których to posiadała bezpośrednią wiedzę. Świadek nie wdawała się w różnego rodzaju dywagacja tylko opisała swoją współpracę z oskarżoną L. S. (1). Dodatkowo zrozumiałym jest, iż świadek po upływie 6 lat od inkryminowanych wydarzeń nie pamięta pewnych szczegółów owej współpracy. W zeznaniach M. R. (2) brak jest sprzeczności wewnętrznych. Analiza owych zeznań wskazuje na ich jasność, logiczny charakter. Rzeczone zeznania nie są sprzeczne z wymową jakiegokolwiek z dowodów przeprowadzonych w tym postępowaniu. Zeznania te nie były także kontestowane przez strony tego procesu. Stąd też realizacje przez oskarżoną obowiązków pracodawcy wobec swoich pracowników, a także sposób prowadzenia księgowości Sąd Rejonowy ustalił również w oparciu o zeznania złożone w toku tego procesu przez M. R. (2). |
|||||||||||||
|
Zeznania B. B. |
Brak jest relewantnych powodów dla podważenia wiarygodności zeznań złożonych w tym postępowaniu przez świadka B. B.. Świadek ta w sposób rzetelny opisała przebieg swojego zatrudnienia w pizzerii L.. Jej relacja w tym zakresie jest całkowicie spójna z wymową zeznań innych pracowników tego przedsiębiorstwa. Dodatkowo owe zeznania mają swoje potwierdzenie w dowodach z dokumentów, w tym wygenerowanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych informacji w zakresie uiszczania składek. Świadek na rozprawie zeznawała w sposób swobodny, wolny od zdenerwowania. B. B. pewnie odpowiadała na zadawane jej pytania, nie unikając udzielenia żadnej odpowiedzi. Zeznania pokrzywdzonej nie spotkały się z żadnym zarzutem ze strony uczestników tego procesu. Co więcej relacja ta znalazła swego rodzaju potwierdzenie nawet w wyjaśnieniach złożonych przez L. S. (1). Toteż Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w tej sprawie oparł się w dużej mierze na zeznaniach złożonych przez pokrzywdzoną B. B.. |
|||||||||||||
|
zeznania złożone przez świadka G. P. |
Jako wiarygodne Sąd Rejonowy ocenił także zeznania złożone przez świadka G. P.. Zeznania te należy ocenić jako konsekwentne, spójne z wymową pozostałych zeznań pracowników przedsiębiorstwa (...). Co więcej zeznania pokrzywdzonego w zakresie zaległości oskarżonej znajdują w odniesieniu do świadka G. P. swoiste potwierdzeniu w przedłożonym przez świadka pisemnym oświadczeniu L. S. (1), która stwierdza tam swój dług wobec pokrzywdzonego. Zeznania świadka są także koherentne z dokumentacją wytworzoną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Do tego zeznania G. P. są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Podkreślić tutaj należy optymizm świadka, który pomimo upływu tylu lat dalej liczy na dobrowolne wypełnienie zobowiązania przez oskarżoną. Do tego zauważyć należy, iż G. P. nie wyolbrzymiał zachowania oskarżonej, starając się przedstawić rzeczywistą sytuacje w tym przedsiębiorstwie. Zarazem należy zwrócić uwagę, iż pokrzywdzony wykonywał zawód kucharza, a więc był osobą szczególnie predestynowaną przez swojego pracodawcę. Zatem stosunek oskarżonej do G. P. i jego praw mógł być lepszy aniżeli osób zajmujących bardziej podrzędne stanowiska w tej pizzerii. Dodać należy, iż zeznania świadka nie były przedmiotem krytycznych uwag. Toteż należało stwierdzić, iż są one wiarygodne i na ich podstawie poczynić ustalenia faktyczne w zakresie naruszania przez oskarżoną praw pracowniczych osób zatrudnionych w tej pizzerii. |
|||||||||||||
|
Zeznania A. V. |
Brak było równocześnie jakichkolwiek okoliczności podważających wymowę zeznań złożonych przez świadek A. V.. Zeznania te były od samego początku konsekwentne. Brak jest w nich jakichkolwiek sprzeczności. Zeznania A. V. są również spójne z wymową relacji przedstawionych przez innych pokrzywdzonych działaniem L. S. (1). Do tego należy zaznaczyć, iż owe depozycje miały swoje pokrycie w dowodach z dokumentów. Podobnie zeznania te licowały z zasadami doświadczenia życiowego. Zeznania te nie były kwestionowane przez oskarżoną i jej obrońcę. Podobnie owe oświadczenia mają swoje odzwierciedlenie w zasadach wiedzy i logicznego myślenia. Rzeczony dowód nie jest sprzeczny z jakimkolwiek innym dowodem przeprowadzonym w tej sprawie. Toteż owe zeznania zostały ocenione jako wiarygodne i na ich podstawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne odnoszące się świadka A. V.. |
|||||||||||||
|
potwierdzenia wpłat dokonywanych przez L. S. (1), a także dowody wskazujące na leczenie neurologiczne córki oskarżonej. |
Pewne znaczenie dla sprawy miały także dowody przedłożone przez obrońcę oskarżonej na rozprawie głównej tj. potwierdzenia wpłat dokonywanych przez L. S. (1), a także dowody wskazujące na leczenie neurologiczne córki oskarżonej. Brak było podstaw aby uznać, iż rzeczone dowody są niewiarygodne, zwłaszcza że zostały one potwierdzone za zgodność z oryginałem. Niemniej owe potwierdzenia wpłaty nie mogły mieć tutaj prymarnego znaczenia w kontekście rekonstrukcji działania przez oskarżoną w zamiarze kierunkowym doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mienia. Dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1k.k. nie jest niezbędne aby sprawca miał nie chcieć wypełnić zaciągniętego zobowiązania. Do tego owe potwierdzenia wpłaty zostały już uwzględnione w informacjach przedstawionych przez instytucje finansowe. Tutaj Sąd Rejonowy zestawił daty dokonania tych wpłat z datami informacji udzielonych przez te podmioty. Zauważyć przy tym należy,, iż część wpłat dotyczących K. P. (1) odnosi się do pożyczki nie objętej zarzutami skargi publicznej. |
|||||||||||||
|
dokumentacji wytworzonej w trakcie aplikowania o rzeczone pożyczki, dokumenty odnoszące się do wysokości zadłużenia pokrzywdzonych, inkryminowane umowy pożyczek, nakaz zapłaty wydany na rzecz R. Z. (1), dokumenty dotyczące toku postępowań egzekucyjnych, informacje dotyczące zadłużenia oskarżonej wobec podmiotów publiczno prawnych, w tym ZUS i U. Skarbowego, protokoły kontroli PIP, dokumentacje związaną z zatrudnieniem poszczególnych pokrzyawdoznych |
Sąd Rejonowy nie powziął także wątpliwości odnośnie przydatności dla przedmiotowego procesu innych nieosobowych źródeł dowodowych żądanych do przeprowadzenia na rozprawie przez oskarżyciela publicznego i ujawnionych wraz z zamknięciem przewodu sądowego jak chociażby dokumentacji wytworzonej w trakcie aplikowania o rzeczone pożyczki, dokumenty odnoszące się do wysokości zadłużenia pokrzywdzonych, inkryminowane umowy pożyczek, nakaz zapłaty wydany na rzecz R. Z. (1), dokumenty dotyczące toku postępowań egzekucyjnych, informacje dotyczące zadłużenia oskarżonej wobec podmiotów publiczno prawnych, w tym ZUS i U. Skarbowego, protokoły kontroli PIP, dokumentacje związaną z zatrudnieniem poszczególnych pokrzyawdoznych . Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie przez kompetentne do tego osoby, a strony procesu nie podniosły żadnych uwag odnośnie autentyczności zawartych w nich danych. Stąd też przedmiotowe dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie, zwłaszcza w zakresie oceny właściwości i warunków osobistych oskarżonych. |
|||||||||||||
|
1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||
|
Z uwagi na cofnięcie przez oskarżyciela publicznego na posiedzeniu przygotowawczym wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka B. S. oraz J. S. (2) złożone przez nich zeznania w toku postępowania przygotowawczego nie mogły stanowić podstawy ustaleń dowodowych w tym postępowaniu. Do tego zaznaczyć należy, iż świadkowie ci w przedmiotowym procesie byli słuchani na okoliczność ustalenia miejsca pobytu oskarżonej, która to okoliczność nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Stąd też Sad Rejonowy nie widział podstaw aby dopuścić z urzędu dowód z zeznań tychże osobowych źródeł dowodowych. |
||||||||||||||
|
Z uwagi na fakt, iż M. O. przebywa poza granicami Polski Sąd Rejonowy zdecydował odczytać jego zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego. Czynność ta została dokonana za zgodą obrońcy L. S. (1). Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż świadek ten był niejako osobą podejrzaną, stąd też należy szczególnie ostrożnie oceniać jego zeznania złożone w charakterze świadka. Do tego przedmiotowe zeznania pozostają w sprzeczności z danymi pozyskanymi od A. Z. i M. N.. Podkreślić przy tym należy, iż zeznania M. O. pozostają przy tym niewiarygodne również w kontekście print screnów korespondencji prowadzonej między L. S. (1) a M. N.. Te okoliczności sprawiły, iż Sąd Rejonowy uznał oświadczenia wiedzy M. O. za niewiarygodne. Teza ta uniemożliwiła utworzenie jakichkolwiek ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania tego świadka. |
||||||||||||||
|
Nieprzydatne do poczynienia relewantnych w tej sprawie ustaleń faktycznych były zeznania świadka A. M.. Świadek ta odnosiła się do zdarzeń niekwestionowanych i toku postępowania egzekucyjnego. E. do zdarzeń mających miejsce po czynie z 23 maja 2016 roku. Tym samym owe zeznania nie wniosły nic znaczącego dla rozstrzygnięcia sprawy. Okoliczność ta sprawiła, iż Sąd Rejonowy nie korzystałw owych depozycji w procesie tworzenia ustaleń faktycznych. Podkreślić przy tym należy, iż zeznania te odczytano za zgodą wszystkich stron tego procesu. W toku tego postępowania nie ujawniły się dane pozwalające zanegować wiarygodność przekazanych przez A. M. informacji. |
||||||||||||||
|
PODSTAWA PRAWNA WYROKU |
||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Oskarżony |
|||||||||||||
|
☒ |
3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem |
I |
L. S. (1) |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
W pierwszym i trzecim punkcie aktu oskarżenia L. S. (1) postawiono zarzut, iż IV. w okresie od 23 maja 2016 roku do 7 lipca 2017 roku w N. oraz miejscowości B. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw: 11. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 51 005.62 złotych R. P. (1) oraz (...) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1), w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § kodeksu karnego, 12. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 39 967,53 złotych R. P. (1) oraz (...) Bank (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu gotówkowego, jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 13. w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 308,64 złotych R. P. (1) oraz Bank (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki ekspresowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z Bankiem (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 3 529,31 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 14. w dniu 31 sierpnia 2016 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4 852,95 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 3 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 15. w dniu 3 listopada 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia Korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 31 051,23 złotych K. P. (1) oraz (...) w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...). jaką pokrzywdzona zawarła z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 20 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowego kredytu, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 16. w dniu 1 lutego 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 912,53 złotych R. T. oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła R. T. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 8 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 17. w dniu działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10 747,06 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 6 200 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 18. w dniu 15 lutego 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...). działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8 889,50 złotych K. P. (1) oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 4 700 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest o przestępstwo z art. 286 § kodeksu karnego, 19. w dniu 17 maja 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 26 893,65 złotych K. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do zamiaru; i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł ze (...) im. (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 15 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, 20. w dniu 7 lipca 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 29 161,97 złotych A. Z. oraz (...) Bank S.A. w ten sposób, że wprowadziła A. Z. w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki gotówkowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank S.A. na. rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 21 000 złotych i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, to jest p przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego w związku z art. 91 § kodeksu karnego, a także o to, ze w okresie czasu od 24 marca 2017 roku do 27 marca 2017 roku w P. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z P. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, przestępstw: 3. w dniu 24 marca 2017 roku w P. rejonu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15 000 zł R. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarli na jej rzecz i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego. 4. w dniu 27 marca 2017 roku w P., .rejonu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł R. Z. (2) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarli na jej rzecz i nie spłaciła przedmiotowej pożyczki, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kodeksu karnego, to jest o przestępstwo z art. 286 § l kodeksu karnego w zw. z art. 91 § 1 kodeksu karnego Na samym wstępie niniejszych rozważań należy przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 286 § 1 k.k. przedmiotowego występku dopuszcza się ten, kto celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Nie ulega żadnych wątpliwości, iż omawiany czyn zabroniony jest typem powszechnym tj. takim, do którego popełnienia zdatny jest nieograniczony krąg podmiotów zdolnych do odpowiedzialności karnej. Podobnie bezsporne w doktrynie prawa karnego jest stwierdzenie, iż ów czyn zabroniony jest typem skutkowym, który materializuje się w poczynieniu przez pokrzywdzonego niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Co szczególnie istotne zwraca się uwagę, iż jest to typ konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo tym samym z owej niekorzystności rozporządzenia mieniem nie musi wynikać bezpośrednio szkoda dla podmiotu nim rozporządzającego. Niemniej przedmiotową niekorzystność należy rozumieć w sposób obiektywny, jako powzięcie czynności, choćby pośrednio niekorzystnej dla pokrzywdzonego. W orzecznictwie ten stan obrazuje się chociażby przykładami sytuacji, kiedy pokrzywdzony na skutek wprowadzenia w błąd bądź też co równie częste wyzyskania błędu udziela pożyczki osobie znacznie mniej majętnej aniżeli przedstawia się jego kontrahent. W takim przypadku dla zrealizowania owego znamienia przedmiotowego nie jest istotne czy pożyczka zostanie spłacona i w jakim terminie, ani nawet to czy sprawca miał zamiar finalnie spłacić ową zobowiązanie (fakty te wpływają oczywiście na stopień społecznej szkodliwości danego zachowania) lecz sam fakt owej niekorzystności wiąże się z udzieleniem świadczenia pieniężnego o bardziej ryzykownym charakterze, czego pożyczający nie wiedział w chwili rozporządzenia mieniem. Koniecznym jest natomiast, ażeby owa okoliczność będąca przedmiotem błędu/niemożności pojęcia przedsiębranego działania miała relewantne znaczenie dla powzięcia owej decyzji w przedmiocie rozporządzenia mieniem. Natomiast, jako rozporządzenie mieniem należy rozumieć, jako wydanie dyspozycji o charakterze majątkowym prowadzącej do przejścia określonych składników mienia do dyspozycji innej osoby. Na gruncie przedmiotowego przepisu nie jest istotne czy osoba rozporządzająca mieniem na skutek inkryminowanego oddziaływania sprawcy dysponowała mieniem własnym czy też cudzym. Ustawodawca w art. 286 § 1 k.k. przewidział trzy równoważne prawno karnie formy doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem pokrzywdzonego. Mianowicie, jako zachowanie realizujące przedmiotowy występek należy rozumieć wprowadzenie w pokrzywdzonego w błąd tj. sytuacje, kiedy to sprawca kreuje w osobie dysponującej mieniem fałszywy obraz rzeczywistości, który ma znaczenia dla powzięcia decyzji o charakterze finansowym. Drugim równoprawnym sposobem realizacji znamion oszustwa jest wyzyskanie błędu tj. sytuacja, kiedy to sprawca wykorzystuje fakt, iż dysponent mienia z jakichkolwiek przyczyn niewłaściwie pojmuje istnienie okoliczności istotnej dla rozporządzenia mieniem, a sprawca o tym wie i nie robi nic w kierunku tego, ażeby owo niewłaściwe pojmowanie rzeczywistości zmienić, co więcej korzysta z tego błędnego stanu świadomości przedmiotu czynności wykonawczej – często ten sposób realizacji czynności wykonawczej polega na zatajeniu jakiegoś istotnego w sprawie faktu, chociażby znajdowania się jak w przypadku L. S. (1) w poważnych kłopotach finansowych. Ostatnim sposobem realizacji czynności wykonawczej jest wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, jako desygnat tego pojęcia należy rozumieć zachowania, kiedy sprawca doprowadza do niekorzystnego rozporządzenia mieniem podmiot, który w danej chwili nie jest w stanie zrozumieć/odczytać charakteru podejmowanej czynności. Owa niemożność może być o charakterze stałym bądź też czasowym. Może ona wynikać zarówno z zaburzeń psychicznych rozporządzającego mieniem, jego upośledzenia umysłowego czy też chociażby, co szczególnie istotne. Natomiast z uwagi na określenie, iż sprawca winien działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiotowego występku można dopuścić się tylko i wyłącznie w ściśle określonym zamiarze bezpośrednim tj. tzw. zamiarze kierunkowym. Nie jest natomiast istotne dla czyją korzyść będzie działał sprawca. Tym samym, jako wypełniające znamiona tego występku należy ocenić zachowanie sprawcy, który nie miał na celu osiągnięcie korzyści majątkowej dla siebie, lecz osiągnięcia przysporzenia finansowego przez inną osobę, choćby niezdającą sobie sprawę z okoliczności przedmiotowego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Równolegle należy zrozumieć, iż pojęcia działania w celu osiągniecia korzyści majątkowej nie sposób utożsamiać z zamiarem pokrzywdzenia swojego kontrahenta. Niejednokrotnie jest przecież tak, iż sprawa ma zamiar wywiązać się z zaciąganego zobowiązania, które jednak jest zawierane w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a sprawca w sposób przestępczy wpływa na proces decyzyjny pokrzywdzonego, doprowadzając go do pewnej niekorzystności, wyrażające się jak już wcześniej zaznaczono chociażby w zwiększeniu ryzyka danej transakcji. Przenosząc te stwierdzenia ogólne na grunt niniejszego postępowania Sąd Rejonowy zważył, iż wszystkie zachowania opisane w punkcie I i III aktu oskarżenia realizowały wszystkie znamiona przedmiotowe oraz podmiotowe występku oszustwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. Rzeczone stwierdzenie dotyczy wszystkich pożyczek udzielonych L. S. (1) przez R. P. (1), K. P. (1), E. K., R. T., K. Z. (1), A. Z. oraz R. Z. (1). Zarazem niemożność skazania L. S. (1) za czyn popełniony na szkodę A. Z. wynikała z przyczyn formalnych szerzej omówionych w odrębnej części uzasadnienia. Na samym wstępie owej subsumcji należy nadmienić, iż wszystkie te osoby zawarły z oskarżoną L. S. (1) umowy pożyczki. Oczywistym jest również, że przedmiotem rozważań w tym procesie nie są pożyczki zawierane przez pokrzywdzonych z instytucjami finansowymi, lecz umowy zawierane bezpośrednio z L. S. (1), w wykonaniu których to umów pokrzywdzeni zdecydowali się w przeważającym zakresie nieodpłatnie wydać gotówkę uzyskaną z pożyczek udzielonych przez instytucje finansowe w zamian za nieformalne przejęcie długu przez oskarżoną tj. zadeklarowanie przez L. S. (1) spłaty owych zobowiązań finansowych według harmonogramu przewidzianego w umowach pisemnych. Odmienna sytuacja dotyczy jedynie pożyczek z marca 2017 roku tj. pożyczek udzielonych przez R. Z. (1), gdzie doszło do prostej umowy pożyczki, w której to L. S. (1) zobowiązała się do spłaty długu w terminie do lipca 2017 roku. Tym samym w dalszej części tego uzasadnienia prawnego Sąd Rejonowy będzie traktował niejako synonimicznie sformułowanie pożyczkodawcy z sformułowaniem pokrzywdzeni. Kolejno podać należy, iż w odniesieniu do tych wszystkich czynów L. S. (1) działała w zamiarze wyników osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż zamiarem oskarżonej było uzyskanie przysporzenia finansowego w wyniku wykonania tych umów pożyczek. Trywialnym jest zarazem wskazywanie, iż jako korzyść majątkową należy traktować przysporzenie uzyskane przez oskarżoną w wyniku wykonania tych umów. W ocenie Sądu Rejonowego oczywistym jest też, iż oskarżona obejmowała swoją świadomością także sposób doprowadzenia pokrzywdzonych do owego niekorzystnego rozporządzenia mieniem tj. konglomerat różnego rodzaju czynności z pogranicza wprowadzenia w błąd pokrzywdzonych oraz wyzyskania ich błędu. Tutaj zasadnym jest wskazać, iż wszystkie pożyczki udzielone L. S. (1) charakteryzowały się owym przymiotem niekorzystności. Mianowicie pokrzywdzeni na skutek bezprawnej aktywności L. S. (1) (wyliczonych poniżej w odniesieniu do każdego pokrzywdzonego) zdecydowali się powziąć decyzje o udzieleniu pożyczki L. S. (1), która ta decyzja wiązała się dla nich z nieuświadamianym wówczas przez nich ryzykiem. Natomiast owo nieuświadomienie owego ryzyka realizacji tej transakcji cywilni prawnej wynikało właśnie z oszukańczych zabiegów L. S. (1), która to zarówno wprowadzała w błąd pokrzywdzonych jak również wyzyskiwała ich błędny ogląd sytuacji. W odniesieniu do R. i K. P. (1) należy wskazać na ich wiarygodne depozycje, w świetle których L. S. (1) wprowadziła tych ówczesnych małżonków w błąd odnośnie automatyzmu w przepisaniu umów pożyczek zawartych z bankami (...), R., czy (...). Niewątpliwie był to element kluczowy dla podjęcia przez tych pożyczkodawców decyzji o udzieleniu przez nich pożyczki L. S. (1). Zarazem w świetle elementarnej znajomości rynku finansowego oczywistym jest, iż owe instytucje kredytowe nie mogły zgodzić się na tego rodzaju zmianę dłużnika, gdyż tego rodzaju postanowienie było dla nich skrajnie niekorzystne. Oczywiście pokrzywdzeni zgrzeszyli w tym zakresie łatwowiernością,. Niemniej jednak owa łatwowierność nie może ekskulpować oszukańczego wprowadzenia ich w błąd przez L. S. (1). Do tego należy wskazać, iż L. S. (1) roztaczała przez tymi pożyczkodawcami wizję rychłej dotacji otrzymanej w związku z prowadzoną działalnością, która miała umożliwić jej szybkie i bezproblemowe spłacenie tych zobowiązań. Również w tym zakresie oskarżona wprowadziła w błąd swoich pożyczkodawców, kreując wizje pozwalające na niewłaściwą ocenę ryzyka związanego z udzieleniem jej tych pożyczek. Następnie należy nadmienić, iż oskarżona w świetle wiarygodnych zeznań K. P. (1) oraz zeznań złożonych przez R. P. (1) w postępowaniu przygotowawczym wprowadziła w błąd pokrzywdzonych w odniesieniu do rzeczywistego przeznaczenia owych środków. W ocenie Sądu Rejonowego tego rodzaju informacja ma również doniosłe znaczenie dla oceny opłacalności wykonania danej umowy. Pokrzywdzony inaczej bowiem winien oceniać wsparcie biznesu oskarżonej, który to biznes przynosił na początkowym etapie pewien dochód, a inaczej działalność dobroczynną polegająca na udzieleniu nieoprocentowanej pożyczki na leczenie córki oskarżonej. Zwrócić przy tym należy uwagę, iż oskarżona w odniesieniu do umów zawieranych z K. P. (1) wyzyskała także jej błąd w odniesieniu do sytuacji materialnej oskarżonej, która celowo działała tak aby jej pożyczkodawcy wzajemnie nie wiedzieli o swoim istnieniu. E. nie wiedzieli o wielości wierzycieli L. S. (1), która to wiedza z pewnością wpływała na możność obliczenia ryzyka związanego z wykonaniem tej umowy pożyczki. Nadmienić tutaj należy, iż wszyscy pożyczkodawcy słuchani na tę okoliczność na rozprawie głównej zgodnie twierdzili, iż w sytuacji gdyby wiedzieli o wielości wierzycieli to nie zdecydowaliby się na udzielenie wsparcia oskarżonej. Nie ulega wątpliwości, iż tego rodzaju dane stanowiły bardzo istotny czynnik decyzyjny w zakresie podjęcia decyzji w odniesieniu do opłacalności zawarcia tego rodzaju umowy. Zarazem L. S. (1) była zobowiązana do poinformowania w sposób rzetelny swoich pożyczkodawców o tergo rodzaju okolicznościach. Zaniechanie w tym przedmiocie po stronie oskarżonej należy traktować jako zatajenie prawdy, prowadzące do wyzyskania błędu po stronie pożyczkodawców, którzy nie uświadamiali sobie, iż z uwagi na popadnięcie przez L. S. (1) w spiralę kredytową, nie mają oni realnej możliwości na wykonanie przez oskarżoną jej części zobowiązania, polegającego na spłaceniu zawieranej przez nich uprzednio umowy z instytucją finansową. Co więcej L. S. (1) celowo obrała opisywany przez pokrzywdzonych model działania obliczony ściśle na to, aby pożyczkodawcy nie wiedzieli o wielości zobowiazań L. S. (1). Oczywiście wszyscy oni byli łatwowierni biorąc pod uwagę chociażby późniejsze zaległości oskarżonej jako pracodawczyni. Niemniej jednak owa łatwowierność pokrzywdzonych nie dezawuuje twierdzenia, iż oskarżona zarówno wprowadzała ich w błąd w odniesieniu do wymienianych tu okoliczności, a także wyzyskiwała ich błędne pojmowanie rzeczywistości w odniesieniu do braku realnej możliwości wywiązania się oskarżonej z jej zobowiązań wywołanych wpadnięciem w swoistą spiralę kredytową. Zauważyć należy, iż w świetle zeznań A. F. czy danych przedstawionych przez komorników sądowych, ZUS, Urząd Skarbowy, a nawet w zawiadomieniu p. D. owe twierdzenia są aktualne także w odniesieniu do pożyczek udzielanych przez R. P. (1) tj. zdarzeń pierwszych chronologicznie z zachowań objętych aktem oskarżenia. Kolejno należy stwierdzić, iż L. S. (1) zarówno w odniesieniu do E. K., R. T. i K. Z. (1) dopuściła się podobnych form oszukańczego działania polegającego na wprowadzaniu swoich kontrahentów w błąd odnośnie swoich zdolności do wywiązania się z umów pożyczki. W tym zakresie przypomnieć należy zeznania świadków, którzy opisywali, iż L. S. (1) obiecywała szybką spłatę tych świadczeń z uwagi na uzyskanie w przyszłości wsparcia ze strony banków, co z uwagi na jej zadłużenie było oczywiście niemożliwe. Do tego L. S. (1) wyzyskiwała błąd pokrzywdzonych w odniesieniu do ich braku wiedzy w zakresie wielości wierzycieli. W świetle zeznań pokrzywdzonych ów błąd w rozeznaniu sytuacji stanowił doniosły czynnik w podjęciu decyzji o udzieleniu oskarżonej pożyczki. Co więcej sposób jej działania był obliczony do stworzenia warunków funkcjonowania tego błędu wobec innych potencjalnych jej przyszłych kontrahentów, co również świadczy o jej oszukańczym sposobie działania. Podobnie należy ocenić zespół czynności wykonawczych popełnionych przez L. S. (1) w odniesieniu do R. Z. (1). Również tego pokrzywdzonego L. S. (1) wprowadziła w błąd odnośnie swoich zdolności majątkowych pozwalających na swobodne wywiązanie się z zaciąganego zobowiązania. Tu należy podkreślić, iż w świetle tejże umowy L. S. (1) zdeklarowała się do zwrotu kwoty 50000 złotych w terminie do lipca 2017 roku, a więc w okresie 4 miesięcy, co było niemożliwym wobec rzeczywistej sytuacji majątkowej oskarżonej, przeznaczenia pożyczanych pieniędzy czy jej zdolności zarobkowych. Również R. Z. (1) L. S. (1) mamiła jeszcze nawet na etapie wykonania umowy wizją rychłego dofinansowania jej działalności gospodarczej, które to zjawisko było przez oskarżoną wymyślone dla pierwotnie doprowadzenia do zawarcia niekorzystnej umowy, a po wtóre do odroczenia czynności zmierzających do odzyskania długu przez pokrzywdzonego. Tym samym również działanie oskarżonej wobec R. Z. (1) stanowiło swego rodzaju konglomerat wprowadzania w błąd i wyzyskiwania błędu nieświadomego pewnych istotnych okoliczności dla powzięcia decyzji o udzieleniu pożyczki ze strony pokrzywdzonego. Ten sam sposób działania odnosił się także do czynności wykonawczych powziętych przez oskarżoną L. S. (1) w odniesieniu do pokrzywdzonego A. Z., a pośrednio także M. N.. Mianowicie wobec tych osób L. S. (1) również wprowadziła ich w błąd odnośnie swojej sytuacji majątkowej, pozwalającej jak twierdziła na szybką spłatę owej pożyczki. Do tego również w przypadku pokrzywdzonego A. Z. L. S. (1) wyzyskała nieświadomość tego mężczyzny w odniesieniu do popadnięcia przez oskarżoną w spirale długów. W przypadku tego pokrzywdzonego doszło ponadto również do wprowadzenia go w błąd odnośnie charakteru jego udziału w rzeczonej transakcji. W odniesieniu do A. Z. oskarżona bowiem nie zawierała z nim ustnej czy pisemnej umowy pożyczki w zamian za jakiekolwiek świadczenie z jej strony. Przeciwnie wprowadziła ona pokrzywdzonego w błąd odnośnie charakteru zawieranej przez niego umowy. Fakt ten ściśle wynika z zeznań pokrzywdzonego i jego córki, a także print screenów wiadomości wysyłanych przez pokrzywdzoną. Zarazem ów fakt w ocenie Sądu Rejonowego powoduje, iż doszło do podstępu ze strony oskarżonej w rozumieniu także przepisów prawa cywilnego, co może skutkować nawet sankcją nieważności umowy zawartej przez A. Z. z A. Bankiem. Równocześnie oczywistym jest, iż tego rodzaju wprowadzenie w błąd stanowiło istotny czynnik w procesie decyzyjnym ze strony pokrzywdzonego. Te wszystkie podniesione tu okoliczności sprawiają, iż wszystkie zachowania oskarżonej L. S. (1) opisane w punkcie I i III aktu oskarżenia stanowiły czyny zabronione określone w art. 286 § 1 k.k. Zarazem owych 12 zachowań ze strony oskarżonej zostało popełnione w krótkich odstępach czasu. Pomimo pewnych różnic w odniesieniu do sposobu wprowadzenia w błąd poszczególnych pokrzywdzonych należy stwierdzić, iż działania oskarżonej (w tym w kontekście kształtu aktu oskarżenia także w odniesieniu do R. Z. (1)) zostały popełnione w wykonaniu tej samej sposobności. Tym samym zarówno zachowania przypisane opisane w punkcie I skargi oskarżycielskiej jak i czyny z punktu III aktu oskarżenia stanowiły razem jeden ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Oczywiście Sąd Rejonowy z uwagi na poczynione niżej uwagi był zobligowany wyłączyć z tego zbioru czyn popełniony na szkodę A. Z. z uwagi na konieczność umorzenia postępowania karnego w odniesieniu do tego czynu. Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Okoliczność ta w realiach tego postępowania ma podwójne znaczenie biorąc pod uwagę, iż prawodawca w art. 286 § 3 k.k. ustanowił typ uprzywilejowany w postaci wypadku mniejszej wagi. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego wszystkie przypisane oskarżonej L. S. (1) elementy rzeczonego ciągu oszustw były społecznie szkodliwe w stopniu znacznym. W pierwszej mierze należy zwrócić uwagę na fakt znacznej wysokości szkód wyrządzonych poszczególnymi przestępstwami, gdzie najniższa kwota pokrzywdzenia wynosiła ponad 3000 złotych, a najwyższa 35000 złotych. Co więcej rzeczona szkoda spowodowana działaniem oskarżonej nie łączyła się tylko ze ściśle wydaną przez pokrzywdzonych gotówką, gdyż na skutek braku wywiązania się przez L. S. (1) z zaciągniętego przez nią zobowiązania ich zadłużenie było znacznie wyższe. Dalej trzeba zwrócić uwagę na fakt, iż osoby pokrzywdzone nie dokonały owych transakcji z nastawieniem na osiągnięcie żadnego zysku. Przeciwnie ich działanie było motywowane chęcią pomocy oskarżonej, która to w sposób cyniczny wykorzystała ich dobre intencje. Równocześnie należało zwrócić uwagę, iż owe zachowania były rozciągnięte w czasie i dotyczyły różnych wierzycieli, o różnorodnej sytuacji majątkowej. Nie bez znaczenia są także społeczne skutki jakie wywołał łączny efekt kryminalnego oddziaływania oskarżonej. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na różnorodny konglomerat oszukańczych działań L. S. (1) obliczonych na doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Z drugiej strony należało uwzględnić, iż oskarżonej nie wykazano, iż od początku nie chciała wywiązać się z zaciąganych przez siebie zobowiązań. Nadto stopień społecznej szkodliwości tych czynów nieco łagodzi motywacja L. S. (1) jaką było działanie w celu sfinansowania kosztownego leczenia swojej dorosłej córki. Te okoliczności musiały sprawić, iż poszczególne przestępstwa były karygodne w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. a ich stopień społecznej szkodliwości należy ocenić jako znaczny – oczywiście wręcz dezawuujący możliwość zakwalifikowania tych zachowań jako wypadków mniejszej wagi. Zachowania oskarżonej L. S. (1) były również zawinione w świetle normatywnej teorii winy, recypowanej w art. 1 § 3 k.k. Mianowicie oskarżona była osobą dorosłą, doskonale zdającą sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej. L. S. (1) nie leczyła się także psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Dodatkowo wskazać trzeba, iż oskarżona nie działała w stanie wyższej konieczności. W tym zakresie oskarżona w żaden sposób nie wykazała, aby oszukując swoich pożyczkodawców ratowała wprost życie J. S. (1), a jedynie finansowała odpłatną wówczas terapię. Do tego zaznaczyć trzeba, iż okoliczności owego procesu decyzyjnego u oskarżonej L. S. (1) właśnie z uwagi na chorobę jej córki i chęć zabezpieczenia dla niej bardziej skutecznej terapii stanowił czynnik znacznie limitujący zawinienia oskarżonej. Toteż mimo działania oskarżonej przez dłuższy okres czasu z premedytacją, w celu osiągniecia korzyści majątkowej należało stwierdzić, iż co prawda istnieje możliwość podniesienia wobec oskarżonej zarzutu braku posłuchu dla normy sankcjonowanej, jednakże poziom winy L. S. (1) nie był znaczny. W związku z wyżej wyłożoną argumentacją Sąd Rejonowy w punkcie I uzasadnianego wyroku w ramach czynów zarzucanych w punktach I i III aktu oskarżenia uznał oskarżoną L. S. (1) za winną tego, że w okresie od 23 maja 2016 roku do 17 maja 2017 roku działając w krótkich okresach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności dopuściła się następujących przestępstw: a) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1), w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), a także możliwości przepisania rzeczonej umowy po upływie 3 miesięcy, jaką pokrzywdzony zawarł z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu w kontekście realnej możliwości wywiązania się przez z zaciągniętego przez pokrzywdzonego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. b) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 30000 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 30 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tego kredytu, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k., c) w dniu 23 maja 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3529,21 złotych R. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. P. (1) w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki ekspresowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z Bankiem (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 3 529,31 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej, celu zaciągnięcia tej pożyczki, w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to jest występku z art. 286 § 1 k.k. d) w dniu 31 sierpnia 2016 roku w miejscowości B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 3 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k., e) w dniu 3 listopada 2016 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 złotych K. P. (1) w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) jaką pokrzywdzona zawarła z (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 20 000 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to występku z art. 286 § 1 k.k., f) w dniu 1 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 8000 złotych R. T. w ten sposób, że wprowadziła R. T. w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 8 000 złotych oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. g) w dniu 10 lutego 2017 roku w B. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 6200 złotych E. K. w ten sposób, że wprowadziła ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 6 200 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania to jest występku z art. 286 § 1 kodeksu karnego, h) w dniu 15 lutego 2017 roku w B.. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4700 złotych K. P. (1) oraz (...) S.A. w ten sposób, że wprowadziła K. P. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki pieniężnej nr (...), jaką pokrzywdzona zawarła z (...) S.A. na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą po odliczeniu opłat kwotę 4 700 złotych oraz wyzyskała jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, to jest występku z art. 286 § 1 k.k. i) w dniu 24 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15 000 zł R. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości terminowego wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz i oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, tj. o występku z art. 286 § 1 k.k. j) w dniu 27 marca 2017 roku w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 35 000 zł R. Z. (2) w ten sposób, że wprowadziła R. Z. (1) w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki którą zawarł na jej rzecz oraz wyzyskała jego błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k. k) w dniu 17 maja 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15000 złotych K. Z. (1) w ten sposób, że wprowadziła go w błąd co do możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł ze (...) im. (...) na rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 15 000 złotych oraz wyzyskała jego jej błąd w postaci nie mającego pokrycia w rzeczywistości świadomości odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k. tj. czynów stanowiących łącznie ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. |
||||||||||||||
|
☒ |
3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem |
VIII |
L. S. (1) |
|||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
Natomiast w punkcie II skargi publicznej Prokuratura Rejonowa w Nowym Sączu zarzuciła L. S. (1), iż w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...) w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw: 13. w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę ^ (...) .H. U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. R. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego. 14. w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. P. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 15. w okresie od lipca 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa D.^• ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) w P., uporczywie naruszała prawa pracownika R. T. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 16. . w okresie od sierpnia 2016 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i uubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika G. P. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 17. w okresie od sierpnia 2016 roku do maja 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa prac}ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika A. V. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 18. w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika J. S. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 19. w okresie od września 2016 roku do stycznia 2017 roku oraz w sierpniu 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca i firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. G. (1) wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie I społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 20. w okresie od września 2016 roku do lipca 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy 1 ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika N. W. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez nie wypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 21. w okresie od września 2016 roku do listopada 2016 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. „.L.” L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika M. J. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z jart. 218 § la kodeksu karnego, 22. w okresie od listopada 2016 roku do sierpnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. „L.’ L. S. (1) zs. w P., .uporczywie naruszała prawa pracownika B. B. wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia, zasiłku chorobowego za jeden, miesiąc, ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na –ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 23. w okresie od listopada 2016 roku do września 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., .uporczywie naruszała prawa pracownika W. G. wynikające z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne 3o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, 24. w okresie ok grudnia 2018 roku do września 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała, prawa pracownika K. Z. (1) wynikające ze stosunku pracy i ubezpieczenia społecznego poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia oraz nieodprowadzanie do ZUS obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne tj. o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego, to jest o przestępstwo z art. 218 § la kodeksu karnego w zw. z art. 91 § 1 kodeksu karnego W tym aspekcie należy przypomnieć, iż zgodnie z treścią art. 218 § 1a k.k. rzeczonego występku dopuszcza się ten kto, wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego. Już rudymentarna analiza tego przepisu wskazuje, iż przestępstwo to jest typem indywidualnym, którego może dopuścić się tylko osoba wykonująca czynności z zakresu prawa pracy. Natomiast przedmiotem czynności wykonawczych danego sprawcy winno być naruszanie praw pracownika wynikającego ze stosunku pracy lub ubezpieczenie społecznego. Wobec nie budzącego w realiach niniejszej sprawy stwierdzenia, iż wszyscy pracownicy wymienieni w treści aktu oskarżenia byli zatrudnieni przez oskarżona na podstawie umowy o pracę, nie potrzeba tutaj odnosić się tu do doniosłego problemu z zakresu prawa materialnego sprowadzającego się do udzielenia odpowiedzi na pytanie czy przedmiotem czynności wykonawczej wskazanej w tym przepisie mogą być tylko pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę czy też również ci wykonujący swoje obowiązki na podstawie umów cywilno prawnych. Jeśli chodzi o naruszenie prawa wynikającego ze stosunku pracy to w tym zakresie należy odwołać się do przepisów prawa pracy stypizowanych zarówno w aktach prawa powszechnie obowiązującego jak np. ustawy czy rozporządzenia lecz także rożnego rodzaju układy zbiorowe, regulaminy wewnętrzne. Samo jednak naruszenie tych reguł określających prawa pracownicze jest jednak nie wystarczające do przypisania odpowiedzialności za ten typ czynu zabronionego, chociażby w odróżnieniu do wykroczeń określonych w art. 281-283 k.p. W przypadku przestępstwa z art. 218 § 1a k.k. niezbędne jest bowiem aby sprawca owe prawa naruszał w sposób uporczywy bądź też złośliwy. W odniesieniu do wykładni znamienia pojęcia złośliwy należy oddać, iż z tego rodzaju zachowaniem mamy do czynienia w sytuacji kiedy sprawca w sposób celowy, ukierunkowany z uwagi na jego złą wolę narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego. Natomiast pojęcie uporczywości należy traktować jako długotrwałe oddziaływanie sprawcy w postaci naruszania owych praw, charakteryzujące się swego rodzaju niepoprawnością ze strony sprawcy. W ocenie Sądu Rejonowego pojęcia uporczywości nie można natomiast utożsamiać ze złą wolą sprawcy. Tutaj należy odwołać się wprost do tego, iż owa zła wola została przez ustawodawcę wymieniona w innym znamieniu modalizujacym tj. działaniu złośliwym. W ocenie Sądu Rejonowego wykładnia językowa pojęcia uporczywości nie zawiera w sobie stwierdzenia, iż uporczywość danego zachowania sprawcy musi łączyć się ze stanem jego negatywnego nastawienia do tego obowiązku. Potoczne rozumienie tego pojęcia należy zdefiniować jako niepoprawne, trwające przez okres czasu. Równocześnie należy również uwagę na względy wykładni systemowej i odnieść się do wykładni znamienia uporczywości w innych przepisach prawa karnego. Tego rodzaju przepisem był chociażby poprzednio obowiązujący art. 209 k.k. gdzie penalizowano uporczywe uchylanie się sprawcy od realizacji obowiązku alimentacyjnego. Wykładnia tego przepisu dokonywana przez sądy powszechne czy przedstawicieli doktryny wprost wskazywała, iż negatywne nastawienie sprawcy do łożenia na rzecz uprawnionego wyrażało się w znamieniu uchylania, a jego długotrwałość (zastąpiona w 2017 roku przez ustawodawcę) w znamieniu uporczywie, które to znamię intepretowało jako okres uchylania się przekraczający okres około 3 miesięcy. Podobnie w kodeksie karnym skarbowym znamię uporczywości zostało zawarte w treści art. 57 § 1 k.k.s. Również i w tym wypadku wykładnia tego przepisu odżegnuje się od konieczności wykazywania złej woli podatnika, lecz wskazuje jedynie na długotrwałość zalegania wobec fiskusa. Równocześnie na gruncie niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na pewien materialny substrat tego przepisu. Mianowicie działanie sprawcy muszą naruszać (a więc powodować pewien uszczerbek) prawa pracownika, a więc w pewien sposób wpływać na przysługujące mu uprawnienia. Natomiast na gruncie tego przepisu irrelewantne znaczenie ma fakt pokrzywdzenia jakiegoś innego podmiotu nie pozostającego ze sprawca w stosunku pracy tj. chociażby Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co będzie szerzej umówione w poniższej części tego wywodu. Przenosząc owe stwierdzenia na użytek niniejszej sprawy należy zważyć, iż oskarżona L. S. (1) wobec wszystkich wymienionych w skardze oskarżycielskiej pokrzywdzonych była pracodawcą, a wiec podmiotem wykonującym czynności z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Tutaj podkreślić trzeba, iż obowiązki pracodawcy są wyliczone chociażby w art. 94 kodeksu pracy. W ustępie pierwszym podpunkcie piątym tego przepisu wskazano, iż obowiązkiem pracodawcy jest terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia. Trywialnym jest zarazem wskazywanie, iż tego rodzaju obowiązek ma w odniesieniu do pracodawcy rudymentarny charakter, a w odniesieniu do pracownika stanowi w odwrócony sposób jego uprawnienie. E. L. S. (1) nie wypłacając terminowo ani w całości wynagrodzenia swoim pracownikom naruszała ich podstawowe uprawnienie pracownicze. Zarazem w realiach niniejszej sprawy należy podkreślić, iż owo naruszenie nie cechowało się negatywnym stosunkiem oskarżonej do tego obowiązku czy danego pracownika. Przeciwnie L. S. (1) po ludzku była przez swoich pracowników dobrze oceniana. Brak jest dowodów wskazujących wiec na złośliwe działanie ze strony oskarżonej. Niemniej jednak w realiach tego procesu oskarżyciel publiczny na podstawie przedstawionych dowodów wykazał, iż owe naruszenia miały charakter uporczywy. Przesłuchani w sprawie pracownicy zeznawali bowiem zgodnie, iż co prawda na początku zdarzało się czasami, iż pensje były wypłacane po terminie, jednakże owe opóźnienia były sporadyczne i nie znaczne. Dalej jednak sytuacja uległa systematycznemu pogorszeniu się i jak wynika z tych depozycji już od początku 2017 roku sytuacja pracowników tego przedsiębiorstwa byłą już dramatyczna, gdyż rzeczone wynagrodzenia były wypłacana w rachitycznym wymiarze, po terminie, niekiedy sprowadzając się do kilkumiesięcznych przerw w wypłacie jakichkolwiek świadczeń. Fakt ten oczywiście nieodłącznie wiązał się z popadnięciem przez L. S. (1) w spiralę pożyczek zaciąganych także wśród jej pracowników. Następnie należy zwrócić uwagę, iż okres takiego braku bądź jedynie częściowego wypłacania należnego pracownikom wynagrodzenia wynosił od 6 do 12 miesięcy w zależności od daty rozwiązania przez danego pokrzywdzonego stosunku pracy. Do tego oskarżonej można postawić zarzut pewnego rodzaju niepoprawności sprowadzający się do zwrócenia uwagi, iż biorąc pod uwagę jej dramatyczną sytuacje materialną nie jest ona w stanie dalej prowadzić rzeczonej restauracji, a trwanie w uporze odnośnie dalszego funkcjonowania tej działalności przy jednoczesnym zatrudnianiu pracowników narażało ich na wymierne straty finansowe będące skutkiem naruszenia podstawowych obowiązków lezących po stronie pracodawcy. E. w ocenie Sądu Rejonowego niezależnie od tego czy oskarżona posiadała środki pieniężne pozwalające na wypłatę wynagrodzenia za pracę należy ocenić, iż jej zachowanie z uwagi na długotrwałość owego zaniechania, a także trwanie przez oskarżoną w uporze, zawziętości prowadzenia owej działalności związanej z zatrudnianiem pracowników pomimo braku stosownych środków finansowych, prowadzi do stwierdzenia, iż zachowanie L. S. (1) w odniesieniu do K. P. (1), R. T., G. P., N. W., B. B. oraz K. Z. (1) cechowało się uporczywością w rozumieniu art. 218 § 1a k.k . Tym samym zachowanie to wypełniało znamiona przedmiotowe tego występku. Do tego należy mieć na względzie fakt, iż oskarżona obejmowała swoją świadomością fakt braku należytego wynagradzania swoich pracowników i mimo wszystko trwała w tak funkcjonującym przedsięwzięciu gospodarczym. Okoliczność ta implikuje wykazanie, iż w odniesieniu do tych pokrzywdzonych zachowanie L. S. (1) wypełniało znamiona zarzucanych jej występków. Kolejno należało zważyć, iż zachowanie L. S. (1) w odniesieniu do każdego występku wchodzącego w skład ciągu przestępstw było karygodne w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Mianowicie oskarżona L. S. (1) dopuszczała się naruszenia jednego z najbardziej podstawowych i doniosłych w skutkach uprawnienia pracowniczego. Do tego jej działanie było popełnione przez okres znaczenie dłuższy niż niezbędny dla przyjęcia zaistnienia uporczywości. Dodatkowo oskarżona nie tylko wypłacała te pensje nie terminową bądź w zaniżonym wymiarze, lecz przede wszystkim przez dużą część tego okresu w ogóle nie wypłacała tych należności. Jedynie łagodzi odium społecznej szkodliwości tego czynu szczególna sytuacja oskarżonej, która zmagała się z kosztownym leczeniem swojej córki, co mogło wpłynąć na jej proces wolicjonalny, To wszystko sprawia, iż brak było podstaw do przyjęcia znikomego stopnia społecznej szkodliwości tych czynów, a ładunek karygodności tych zachowań został łącznie oceniony jako średni. Podobnie należało ocenić, iż zachowanie L. S. (1) było zawinione. Mianowicie oskarżona była osobą dorosłą, doskonale zdającą sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej. L. S. (1) nie leczyła się także psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Dodatkowo wskazać trzeba, iż oskarżona nie działała w stanie wyższej konieczności. W tym zakresie oskarżona w żaden sposób nie wykazała, aby nie wypłacając przez tak długi okres swoich pracowników ratowała wprost życie J. S. (1), gdzie de facto przez ten czas wykorzystywała ich przedmiotowo dla poprawy swojej sytuacji rodzinnej Do tego zaznaczyć trzeba, iż okoliczności owego procesu decyzyjnego u oskarżonej L. S. (1) właśnie z uwagi na chorobę jej córki i chęć zabezpieczenia dla niej bardziej skutecznej terapii stanowił czynnik znacznie limitujący zawinienia oskarżonej. Toteż zachowanie oskarżonej należało ocenić jako zawinione w rozumieniu art. 1 § 3 k.k., a stopień jej winy plasował się na średnim poziomie Wobec niemożności przypisania oskarżonej zaniechania polegającego na nieopłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne (o czym szerzej mowa w poniższej części tego uzasadnienia) koniecznym okazała się pewna modyfikacja okresu temporalnego przypisanych L. S. (1) występków. Mianowicie o ile oskarżona od samego początku zatrudniania tych pokrzywdzonych nie opłacała za nich składek na ubezpieczenia społeczne to w odniesieniu do obowiązku wypłaty wynagrodzenie owo zaniechania rozpoczęło się w późniejszym czasie. Natomiast łączna ocena przesłuchanych w tej sprawie świadków pozwoliła stwierdzić, iż owe zaniechania oskarżonej w aspekcie pensji dopiero od końca 2016/początku 2017 roku przybrały wymiar uporczywości. Stąd też to właśnie styczeń 2017 roku Sąd Rejonowy określił jako datę początkową owych występków. Natomiast datę końcową stanowił czas rozwiązania stosunku pracy z konkretnym pracownikiem, gdyż zeznania świadków jednoznacznie wskazują, iż oskarżona w końcowej fazie działania tego przedsiębiorstwa w ogóle zaprzestała wypłacania swoim pracownikom wynagrodzenia za pracę. Dlatego też w punkcie VIII wyroku Sąd Rejonowy w ramach czynów zarzuconych w punkcie II aktu oskarżenia uznaje L. S. (1) za winną tego, że w okresie od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku w miejscowości B. rejonu (...), w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dopuściła się niżej wymienionych przestępstw: a) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B. wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. P. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.; b) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) w P., uporczywie naruszała prawa pracownika R. T. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.; c) w okresie od stycznia 2017 roku do grudnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika G. P. wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.; d) w okresie od stycznia 2017 roku do lipca 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika N. W. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k.; e) w okresie od stycznia 2017 roku do sierpnia 2017 roku w B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń: społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w –P., uporczywie naruszała prawa pracownika B. B. wynikające ze stosunku pracy poprzez nie wypłacanie całości należnego wynagrodzenia, niewypłacenie ekwiwalentu za zaległy urlop, niewypłacenie zasiłku chorbowego tj. występku z art. 218 § la k.k.; f) w okresie od stycznia 2016 roku do września 2017 roku B., wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych jako prowadząca firmę (...).H.U. (...) L. S. (1) zs. w P., uporczywie naruszała prawa pracownika K. Z. (1) wynikające ze stosunku pracy poprzez niewypłacenie całości należnego wynagrodzenia tj. występku z art. 218 § la k.k. tj. czynów stanowiących łącznie ciąg przestępstw z art. 218 § 1a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. |
||||||||||||||
|
☐ |
3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem |
|||||||||||||
|
Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej |
||||||||||||||
|
☐ |
3.3. Warunkowe umorzenie postępowania |
|||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania |
||||||||||||||
|
☒ |
3.4. Umorzenie postępowania |
VII |
L. S. (1) |
|||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania |
||||||||||||||
|
W realiach przedmiotowej sprawy ujawniła się negatywna przesłanka procesowa, określona w art. 17 § 1 pkt 11 w postaci konsumpcji skargi publicznej, co skutkowało koniecznością skierowania sprawy na posiedzenie w przedmiocie umorzenia postępowania i wydania postanowienia tejże treści. W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż z pojęciem konsumpcji skargi publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy oskarżyciel publicznym prawomocnie umorzy postępowanie karne o ten sam czyn. Wówczas dalsze czynności procesowe w odniesieniu do tego samego czynu zabronionego mogą mieć miejsce tylko i wyłącznie po podjęciu czynności (a zarazem spełnieniu warunków) wysłowionych w art. 328 § 1 bądź 2 k.p.k. Inne wymogi są tutaj statuowane w przypadku umorzenia postępowania w fazie in rem, gdzie wystarczy wydanie postanowienia o podjęciu postępowania, a inne w przypadku gdy doszło do umorzenia postępowania już w fazie in personan. Natomiast w przypadku gdy organ postępowania przygotowawczego nie dochował tych formalności, przy dalszym prowadzeniu postępowania o ten sam czyn, bez zachowania wyżej wymienionych warunków zachodzi ujemna przesłanka procesowa w postaci konsumpcji skargi publicznej, określona w art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. Niektórzy przeciwnicy wyodrębniania tej ujemnej przesłanki procesowej, wskazują iż obowiązek każdorazowego umorzenia takiego postępowania wynika z treści., art. 17 § 1 pkt 7 bądź 8 k.p.k. – vide postanowienie Sądu Najwyższego w sprawie I KZP 21/09 Kolejno należy z całą stanowczością wskazać, iż postępowanie w tej sprawie toczyło się o jeden czyn zabroniony polegający na oszustwie na szkodę A. Z. przy użyciu jego wcześniej podrobionych podpisów. Tak został bowiem ujęty pierwotny opis tego zachowania stanowiącego podstawę do wszczęcia postępowania karnego. Trywialnym jest w tym zakresie argumentowanie, iż w świetle pierwotnego opisu tego czynu jednym zachowaniem sprawcy było użycie przez oskarżoną podrobionych podpisów w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego mienia, co wynikało zresztą wprost z zastosowania w kwalifikacji prawnej tego zachowania art. 11 § 2 k.k. W tym miejscu należy odwołać się do właśnie opisu czynności wykonawczej sprawcy, który to miał oszukać A. Z. właśnie poprzez użycie, a następnie użycie wniosków o kredyt zawierające podrobione podpisy. W takim przypadku podmiotem pokrzywdzonym był również A. B.. E. należy kategorycznie stwierdzić, iż od samego początku postępowanie karne w niniejszej sprawie toczyło się o czyn kwalifikowany kumulatywnie z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Zbytecznym byłoby w tym miejscu dowodzenie, iż mieliśmy do czynienia z dwoma odrębnymi zachowania, gdyż kłóciłoby to się z przyjętym opisem czynu, jego faktyczną zawartością ontologiczną czy wreszcie zaproponowaną przez prowadzącego postępowanie przygotowawcze kwalifikacją. Zarazem należy z całą mocą podkreślić, iż niedopuszczalne jest umarzanie postępowania karnego wobec tego samego czynu poprzez swoiste wycięcie fragmentu normatywnego danego czynu i umorzenie częściowe. W przypadku takiego stanu rzeczy organ prowadzący postępowanie karne winien wydać jedynie postanowienie o zmianie zarzutu przedstawionego pierwotnie sprawcy vide art. 314 k.p.k. Niedopuszczalne jest w takim przypadku częściowe umarzenie danego postępowania karnego dotyczące tego samego czynu. W tym miejscu należy przytoczyć dotyczący tego problemu fragment uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego w sprawie I KZP 11/04, gdzie stwierdzono w sprawie o jeden czyn niepodzielność przedmiotu procesu nie pozwala na kawałkowanie jednego czynu na kilka czynów i orzekanie o niesamodzielnych fragmentach tego przedmiotu. Dlatego umorzenie postępowania o tak wydzielony czyn wyklucza możliwość kontynuowania postępowania co do drugiego z wyodrębnionych czynów. Sąd Rejonowy w całości podziela wysłowioną w tym wyroku argumentacje, i nie pretendując do jej uzupełnienia, wskazuje innymi słowy, iż przeciwko tego rodzaju postępowaniu przemawia problem tożsamości czynu i pojęcia powagi rzeczy osądzonej. Trywialnym jest bowiem powtarzanie judykatów traktujących o zakresie przedmiotowym powagi rzeczy osądzonej, która to przesłanka odnosić się musi do całego zdarzenia będącego przedmiotem postawienia sprawcy konkretnego zarzutu. W tym miejscu należy raz jeszcze odwołać się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 roku w sprawie I KZP 21/09, W tym judykacie Sąd Najwyższy kategorycznie wskazał, iż W konsekwencji jedynie wtedy, gdy uchylenie przez Prokuratora Generalnego prawomocnego postanowienia umarzającego postępowanie przygotowawcze na niekorzyść ówcześnie podejrzanych nastąpiło stosownie do wymogów art. 328 § 1 i 2 k.p.k. i przy braku innych okoliczności stanowiących prawną przeszkodę do takiego uchylenia, prokurator odzyskuje prawo do ich oskarżenia o czyn, który był podstawą prowadzenia umorzonego dochodzenia lub śledztwa i który zarzucono wówczas tym podejrzanym. W takiej sytuacji sam fakt, że uprzednio w innym postępowaniu, o ten sam czyn tych samych oskarżonych, tyle że obejmujący jedynie fragment czynu (zachowania) będącego przedmiotem prawomocnie umorzonego postępowania przygotowawczego, a wszczętym lub kontynuowanym po tym umorzeniu, doszło w sądzie po wniesieniu oskarżenia do umorzenia tego postępowania z powołaniem się na art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., z uwagi na prawomocne umorzenie postępowania przygotowawczego o ten sam czyn, inaczej tylko kwalifikowany Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek śladu istnienia postanowienia o podjęciu na nowo tego postępowania. Samo tylko nazwanie umorzenia częściowym nie może prowadzić do podważenia materialnej jego treści wyrażającej się przeceż w umorzeniu postępowania o konkretny czyn zabroniony. Stąd też Zatem należy wskazać, iż błędem było w realiach przedmiotowej sprawy wydanie decyzji procesowej o częściowym umorzeniu postępowania karnego odnośnie znamion decydujących o bycie przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Natomiast czynność faktycznie powzięta tj. umorzenie postępowania karnego wobec faktycznie rozczłonkowany czyn (użycie słowa częściowe jest w tym zakresie irrelewantne – biorąc pod uwagę wyżej wskazaną argumentacje dotyczącą niedopuszczalności rozczłonkowania jednego czynu na kilka pomniejszych i wydawanie de facto decyzji o umorzeniu postępowania, co do samej kwalifikacji) należy uznać za nieprawidłową per se. Niemniej jednak uprawomocnienie się tego postanowienia implikowało doniosłe skutki procesowe w postaci konsumpcji skargi publicznej, co do całego czynu objętego pierwotnym zarzutem w tym postępowaniu. E. odżycie prawa oskarżyciela do wniesienia aktu oskarżonego mogłoby odżyć tylko i wyłącznie wówczas, gdyby zaistniały przesłanki omówione w art. 328 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 327 § i 1 2 k.p.k. Przesłanki te należy wykładać w sposób wąski (zakaz wykładni rozszerzając na niekorzyść podejrzanego). Tym samym w realiach tej sprawy ponowne odżycie skargi oskarżycielskiej byłoby możliwe jedynie w sytuacji gdyby w aktach sprawy znajdowało się postanowienie o podjęciu tego postępowania pozostające w zgodzie z wyżej wymienionymi przesłankami. W realiach przedmiotowej sprawy akta niniejszego postępowania nie wykazały żadnej z wyżej okoliczności. Stąd też należało stwierdzić, iż organ procesowy wniósł w tej sprawie akt oskarżenia, pomimo faktycznej konsumpcji skargi publicznej poprzez wydanie prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania karnego o ten sam czyn, który to czyn został następnie przedstawiony jej w postanowieniu o zmianie zarzutów. Mając to wszystko na względzie Sąd Rejonowy w punkcie VII uzasadnianego wyroku umorzył postępowanie karne przeciwko L. S. (1) o to, że w dniu 7 lipca 2017 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 21000 złotych A. Z. oraz (...) Bank S.A. w ten sposób, że wprowadziła A. Z. w błąd co charakteru zawieranej umowy, zamiaru i możliwości wywiązania się z warunków umowy pożyczki gotówkowej nr (...), jaką pokrzywdzony zawarł z (...) Bank S.A. na. rzecz L. S. (1) przekazując jej wypłaconą mu po odliczeniu opłat kwotę 21 000 złotych oraz wyzyskała jego nieświadomość odnośnie właściwości majątkowych oskarżonej w kontekście realnej możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania tj. występku z art. 286 § 1 k.k. wobec stwierdzenia innej okoliczności wyłączającej ściganie, a to konsumpcji skargi publicznej. |
||||||||||||||
|
☒ |
3.4. Umorzenie postępowania |
X |
L. S. (1) |
|||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania |
||||||||||||||
|
Kolejno trzeba było zwrócić uwagę, iż w odniesieniu do tych pokrzywdzonych, a także 6 innych oskarżyciel publiczny zarzucił L. S. (1) także, iż wypełniała ona znamiona tego przestępstwa poprzez brak opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Na samym wstępie należy jasno zaznaczyć, iż fakt ten został należycie wykazany w zakresie zaniechania po stronie oskarżonej. Do tego biorąc pod uwagę wysłowioną argumentacje wskazać należało, iż zachowanie to charakteryzowało się uporczywością. Niemniej jednak w świetle dorobku doktryny, a także orzeczeń sądów powszechnych należało stwierdzić, iż przedmiotowe zaniechanie L. S. (1) nie naruszało praw zindywidualizowanych pokrzywdzonych, gdyż ich prawa jako osób ubezpieczonych – wobec ich pierwotnego zgłoszenia do systemu ubezpieczeń społecznych nie zostały w żaden sposób naruszone. Tutaj wskazać trzeba, iż ich uprawnienia z tytułu owych ubezpieczeń społecznych istnieją niezależnie od wpłat faktycznie dokonywanych przez pracodawcę, poza systemem tzw II i III filaru dawnej reformy emerytalnej. W tym miejscu warto zacytować fragment komentarza do tego artykułu autorstwa profesora W. W.. „Trafnie wskazał natomiast Sąd Rejonowy w Wałbrzychu (wyrok z 26.01.2017 r., II K 631/15, LEX nr 2250787), że nie stanowi „naruszenia praw pracowniczych” wynikających z ubezpieczenia społecznego nieopłacanie, wbrew obowiązkowi, składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne; „nieopłacenie składek od zarejestrowanych w ZUS pracowników nie ma wpływu na wypłatę należnych im zasiłków chorobowych lub macierzyńskich. Ponadto, przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się okres, w którym pracodawca nie uiszczał składek na ubezpieczenie społeczne”. Odprowadzanie składek na ubezpieczenie społeczne jest obowiązkiem pracodawcy, z którym nie łączą się bezpośrednio uprawnienia pracownika, o ile jest on zgłoszony do ubezpieczenia społecznego. Jedyny wyjątek zachodzi w przypadku funkcjonowania pracownika w systemie otwartych funduszy emerytalnych. W takim przypadku realna wysokość odprowadzonych składek wpływa na wysokość przyszłego świadczenia emerytalnego.” Tym samym działania oskarżonej w zakresie tego zaniechania w żaden sposób nie wpływały na sytuacje pokrzywdzonych jako podmiotów objętych ubezpieczeniami społecznymi. Tutaj należy wskazać, iż pogląd ten jest jednolicie popierany w doktrynie prawa karnego i w tym zakresie warto powołać się chociażby na komentarze M. K. (2), J. G. czy J. L.. Równocześnie wyżej wskazywani przedstawiciele doktryny twierdzą, że zachowanie to realizuje jedynie znamiona wykroczenia opisanego w art. 98 ust 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż Sąd Rejonowy jak już wyżej podnoszono w pełni ową argumentacje popiera wskazując dodatkowo, iż przedmiotem ochrony tego przepisu są prawa pracowników, a nie interesy fiskalne Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, gdzie dobro to nie jest w tym wypadku nawet dobrem pomocniczym – argument a rubrica. Do tego należy stwierdzić, iż nawet poczynienie przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych pozwalających na stwierdzenie, iż L. S. (1) wobec tych pracowników również w sposób uporczywy naruszała ich prawa w zakresie zapłaty wynagrodzenia to tego rodzaju rozstrzygnięcie stanowiłoby wyjście poza granice skargi publiczne. W tym miejscu trzeba bowiem kategorycznie zastrzec, iż w stosunku do tej 6 pokrzywdzonych L. S. (1) zarzucono zachowanie ograniczające się tylko i wyłącznie do zaniechania odnoszącego się do opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Tym samym tylko owo zaniechanie winno być przedmiotem prawno karnej oceny w tym procesie i nawet stwierdzenie, iż oskarżona w sposób szerszy nie dopełniała swoich obowiązków nie pozwala przypisać jej takiego stanu rzeczy, co oczywiście nie dezawuuje możliwości wszczęcia w tym zakresie odrębnego postępowania karnego, aczkolwiek z uwzględnieniem kwestii przedawnienia. Tutaj celowym jest przedstawić rozważania Sądu Okręgowego w Gliwicach dotyczących prawie identycznego stanu faktycznego, które to rozważania celnie kompilują problematykę granic skargi publicznej: „Do chwili obecnej nie zostały wypracowane jednoznaczne granice pojęcia tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego, jednakże wedle przeważających poglądów, tożsamość ta jest wyłączona, gdy nastąpiła zmiana osoby sprawcy, zmiana atakowanego dobra prawnego (przedmiotu ochrony), zmiana osoby pokrzywdzonego czy ujawniły się różnice dotyczące miejsca czynu, czasu czynu, przedmiotu wykonawczego lub ustawowych znamion, w tym sposobu ich wypełnienia a nie przystające do zarzuconego zachowania i z nim nie związane. Zasada odpowiedzialności karnej za czyn, traktowany w prawie karnym jako zjawisko świata realnego, stanowiące zachowanie oskarżonego sterowane jego psychiką, zapewnia sądowi swobodę jurysdykcyjną, umożliwiającą wyrażanie własnej oceny, co do tego, czy i które normy prawnokarne oskarżony naruszył. Prezentuje się przy tym także stanowisko – podzielane przez sąd orzekający w tej sprawie - wedle którego sam rodzajowy, ogólny przedmiot ochrony nie może spełniać roli czynnika rozstrzygającego o tożsamości przedmiotu procesu, lecz tylko pomocniczo wpływającego na oceny w tym zakresie a nadto, iż nie dochodzi do wyjścia przez sąd poza granice skargi oskarżyciela, jeśli w czynie przypisanym oskarżonemu w wyroku skazującym zamieszczono, choćby w innej formule jurydycznej, opis tej samej czynności wykonawczej i to skierowanej do tego samego przedmiotu, a więc podstawowe elementy określające fakt główny, który uzasadniał wystąpienie z oskarżeniem. Identyczność czynu jest zachowana tylko wtedy, gdy mamy do czynienia z tym samym zdarzeniem faktycznym, tj. w porównywalnych określeniach czynu nie mogą zachodzić różnice na tyle istotne, aby według rozsądnej życiowej oceny uzasadniały tezę o istnieniu odmiennych zdarzeń faktycznych wskazanych w akcie oskarżenia i wyroku skazującym. Akt oskarżenia bowiem nie tylko inicjuje postępowanie sądowe ale także zakreśla jego ramy, co ściśle łączy się właśnie z problematyką tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego sprawcy. Przy akceptacji tych ogólnych poglądów, wynikających z dorobku judykatury i przedstawicieli doktryny, na gruncie niniejszej sprawy koniecznym było rozważenie, czy naruszanie praw pracowników (tj. osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę) a wynikających ze stosunku pracy poprzez niewypłacanie im terminowo należnego wynagrodzenia, stanowi to samo „zdarzenia historyczne”, co naruszanie tych praw ale wynikających z ubezpieczenia społecznego poprzez nieodprowadzanie należnych składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych oraz Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych. Niewątpliwie sąd może inaczej, w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela zawartymi w akcie oskarżenia, dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną kwalifikację prawną a stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Jednak w przedmiotowej sprawie, zdaniem sądu odwoławczego porównanie czynów zarzuconych a czynów ostatecznie przypisanych w zaskarżonym wyroku wskazuje, że identyczność czynów jest wyłączona, bo w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego. Nie zachowano bowiem tych znamion w opisie czynu zarzuconego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś obszar wspólny w szczególności w zakresie decydującym o fakcie zaistnienia przestępstwa aby sąd mógł w tym zakresie merytorycznie orzekać. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy bowiem również jedność zamiaru lub planu działania sprawcy/ sprawców przestępstwa (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010 roku w sprawie III KK 97/2010, publ. OSNKW 2011/6/50). W niniejszej sprawie wyjście poza ramy oskarżenia niewątpliwie ma miejsce, gdyż oprócz znamion czynu zarzucanego w akcie oskarżenia (dot. czynności wykonawczej), których brak jest w treści zaskarżonego wyroku, przypisano sprawcom inne zachowania, które to dopiero zdecydowały o fakcie popełnienia przestępstwa. Rozstrzygnięciem więc objęto inne zachowania jako znamiona czynu w stosunku do czynu zarzucanego. Niezachowanie granic skargi w takiej sytuacji jest związane albo z rozszerzeniem zakresu przestępczego zachowania albo zastąpieniem zarzuconego zachowania zupełnie innym (vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2012 roku w sprawie V KK 118/12,publ. LEX nr 1277779). Na gruncie przedmiotowej sprawy konieczne jest również przytoczenie tezy postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2007 roku w sprawie IV KK 58/07 (publ. Biul. SN 2007, poz. 12), zgodnie z którą wyjście poza ramy oskarżenia nastąpi zawsze w sytuacji przyjęcia - oprócz znamion czynu zarzuconego w akcie oskarżenia - jeszcze innych zdarzeń lub znamion czynu, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzuconym. Skutkuje to bowiem takim rozszerzeniem zakresu oskarżenia, które będzie równoznaczne ze stwierdzeniem, iż in concreto sąd - wbrew rygorom zasady skargowości orzekł poza podstawą faktyczną aktu oskarżenia, a więc w istocie co do innego, niż ten zarzucony, czynu. Zdaniem sądu odwoławczego w niniejszej sprawie doszło do takiej właśnie sytuacji, albowiem Sąd Rejonowy przyjął inne zachowania, aniżeli te wskazane w czynie zarzuconym, orzekając tym samym poza podstawą faktyczną aktu oskarżenia”. Nie jest trudno zauważyć, iż owe rozważania wskazują jednoznacznie, iż próba przypisania oskarżonej L. S. (1) innego niż wprost wymienionego w akcie oskarżenia zaniechania stanowiłoby wyjście poza zakres aktu oskarżenia, a przez to stanowiłoby bezwzględną przyczynę odwoławcza. Oczywistym zarazem jest fakt, iż owe zachowania polegające na nieodprowadzaniu składek na ubezpieczenia społeczne realizowały znamiona wykroczenie określonego w art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Jednakże ów fakt w połączeniu z datą popełnienia tych przestępstw tj. najpóźniej grudzień 2017 roku implikowało przyjęcie, iż zdarzenia te są już przedawnione w rozumieniu art. 45 k.w. Okoliczność ta sprawiła, iż w odniesieniu do zachowań polegających jedynie na nieopłacaniu składek na ubezpieczenia społecznym niezbędnym było umorzenie postępowania wobec ujawnienia się ujemnej przesłanki procesowej w postaci przedawnienia orzekania. Powyżej przedstawiona argumentacja spowodowała, iż Sąd Rejonowy w punkcie X uzasadnianego wyroku X. przyjąwszy w ramach czynów zarzucanych w punkcie II aktu oskarżenia, ze oskarżona L. S. (1): a) w okresie od lipca 2016 roku do grudnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownika M. R. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania; b) w okresie od sierpnia 2016 roku do maja 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy A. V. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. w umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania c) w okresie od września 2016 roku do sierpnia 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy J. S. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania d) w okresie od września 2016 roku do lipca 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. G. (1) nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania e) w okresie od września 2016 roku do listopada 2015 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy M. J. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania f) w okresie od listopada 2016 roku do września 2017 roku w B. będąc płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne pracownicy W. G. nie odprowadzała w terminie obowiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne tj. wykroczenia z art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. umorzył postępowanie przeciwko L. S. (1) wobec stwierdzenia przedawnienia orzekania |
||||||||||||||
|
☐ |
3.5. Uniewinnienie |
|||||||||||||
|
Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia |
||||||||||||||
|
KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i |
||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt rozstrzygnięcia |
Punkt z wyroku odnoszący się |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
I |
I |
W punkcie I uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy przypisał oskarżonej L. S. (1) ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Przestępstwo stypizowane w art. 286 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Z uwagi na fakt, iż w punkcie I. przypisano L. S. (1) działanie w warunkach ciągu przestępstw, z uwagi na treść art. 91 § 1 k.k. orzeczona kara mogła być podwyższona o 50 % względem górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w przepisie stanowiącym podstawę wymierzonej kary. Jednocześnie z uwagi na powyższe zagrożenie karą, nieaktualizowała się dyrektywa wymierzenia kary pozbawienia wolności jako kary ultima ratio. W tym miejscu należało przypomnieć, iż dyrektywy wymiaru kary zostały przez polskiego ustawodawcę wysłowione w art. art. 53 k.k. Zgodnie z tym przepisem sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. W niniejszej sprawie koniecznym było wymierzenie oskarżonej L. S. (1) kary roku pozbawienia wolności. W tym zakresie Sąd Rejonowy wziął pod uwagę przede wszystkim znaczny stopień społecznej szkodliwości ogółu występków wchodzących w skład przypisanego oskarżonej ciągu przestępstw. Tutaj zaznaczyć należy, iż sumarycznie L. S. (1) w wyniku czynów zabronionych doprowadziła pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie znacznie przekraczającej barierę 100000 złotych. Dodatkowo trzeba podnieść, iż kryminalna aktywność oskarżonej trwała przez okres roku, a swoim działaniem oskarżona doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, aż 6 różnych pokrzywdzonych. Do tego należy zwrócić uwagę, iż działalność oskarżonej w sposób pośredni doprowadziła nie tylko do znacznego uszczuplenia majątkowego pożyczkodawców, lecz stanowiła podstawę do różnego rodzaju negatywnych następstw w ich życiu, o czym świadczą dobitnie chociażby zeznania małżeństwa P.. Zarazem Sąd Rejonowy nie neguje chęci L. S. (1) wywiązania się z tych zobowiązań. Niemniej jednak ta okoliczność po pierwsze nie wpływa na realizacje znamion przestępstwa, a po drugie oskarżona oszukała swoich bliskich znajomych, osoby które chciały oskarżonej pomóc w jej trudnej sytuacji życiowej, nie oczekując niczego w zamian. Równocześnie należało nadmienić, iż oskarżona nie pojednała się dotąd z żadnym z pokrzywdzonych w tej sprawie. Okoliczności te implikują konieczność wymierzenia L. S. (1) kary pozbawienia wolności w wymiarze roku. W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie istniała szczególna sytuacja motywacyjna oskarżonej, która działała chcąc sfinansować leczenie swojej córki. Okoliczność ta pozwala stwierdzić, iż brak jest konieczności wymierzenia oskarżonej kary pozbawienia wolności w wyższym wymiarze. Do tego zważyć należy, iż oskarżona jest osobą niekaraną, która przez okres 30 lat dorosłego życia, nie wchodziła dotąd w konflikt z prawem. W niniejszej sprawie należało również mieć na względzie, iż oskarżona podjęła próby spłaty zaciągniętych zobowiązań, a brak jest dowodów wskazując, iż zachowanie to miało na celu jedynie zachowanie pozorów chęci spełnienia roszczenia. To wszystko sprawia, iż kara roku pozbawienia wolności, wymierzona L. S. (1) w punkcie I wyroku stanowi adekwatną reakcje wymiaru sprawiedliwości na zachowanie cechujące się znacznym stopniem społecznej szkodliwości, a przy tym kara ta uwzględnia stosunkowo niewielki rozmiar winy oskarżonej, gdzie poziom winy stanowi przecież okoliczność limitującą surowość kary. Równocześnie trzeba zaznaczyć, iż wymierzenie L. S. (1) surowszej kary byłoby niecelowe również w kontekście dążenia do realizacji funkcji kompensacyjnej procesu karnego i stwierdzenia, że wieloletni pobyt oskarżonej w zakładzie karnym, wykluczyłby L. S. (1) na trwałe z rynku pracy, wpływając na jej zdolności majątkowe, przez co oskarżona nie miałaby realnych możliwości naprawienia wyrządzonej tymi przestępstwami szkody. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy w Nowym Sączu w punkcie I uzasadnianego wyroku w związku z przypisaniem L. S. (1) ciągu przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej karę roku pozbawienia wolności. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
II |
I |
Równocześnie należało stwierdzić, iż czyn oskarżonej nie cechował się tak dużym ładunkiem karygodności, aby twierdzić, iż tylko wykonanie kary pozbawienia wolności może w pełni realizować cele stawiane przed procesem karnym. Przeciwnie wobec oskarżonej istnieje możliwość powzięcia pozytywnej prognozy kryminologicznej. W tym aspekcie należy zwrócić uwagę, iż oskarżona jest osobą niekaraną, co w przypadku osoby w wieku niespełna 50 lat, daje podstawę do twierdzenia, iż przypisany oskarżonej ciąg przestępstw stanowił incydent w jej dotychczas nieposzlakowanym życiu. W tym zakresie należy odnieść się także do specyficznej motywacji oskarżonej, która dopuściła się przestępstw chcąc sfinansować leczenie swojej ciężko chorej córki. Okoliczność ta pozwala dać oskarżonej swego rodzaju szanse, zaznaczając przy tym stanowczo konieczność realizacji przez L. S. (1) całości orzeczeń zawartych w uzasadnianym wyroku. Do tego należy wskazać, iż oskarżona pomimo upływu ponad 5 lat od inkryminowanych czynów nie weszła w ponowny konflikt z prawem. Fakt ten również potwierdza poczynioną tutaj pozytywną prognozę kryminologiczną wobec oskarżonej. Dodatkowo zaznaczyć należy, iż L. S. (1) wyraziła chęć zwrotu pokrzywdzonym ich wierzytelności, co również sprawia, iż celowym w tej sprawie jest obdarzenie L. S. (1) dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Natomiast określając wymiar okres próby Sąd Rejonowy rzeczoną probacje rozciągnął na najdłuższy z przewidzianych w polskim porządku czas tj. 3 lata. Owa konieczność wynika nie tylko ze znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonej, lecz także potrzeby weryfikacji realizacji przez oskarżoną nałożonych nań środków probacyjnych czy kompensacyjnych. Do tego Sąd Rejonowy uwzględnił, iż oskarżona nie posiada ponadprzeciętnych zdolności majątkowych, zarobkowych przez co koniecznym jest danie L. S. (1) czasu realnie pozwalającego na spłatę ciążących na nią zobowiązań pieniężnych. Równocześnie należy podkreślić, iż Sąd Rejonowy obok kary pozbawienia wolności wymierzył oskarżonej kumulatywnie karę grzywny, przez co w społecznym odbiorze nie dojdzie do poczucia swoistej bezkarności L. S. (1). To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy w Nowym Sączu w punkcie II uzasadnianego wyroku warunkowo zawiesił wykonanie kary roku pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie I wyroku na 3 letni okres próby. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
III |
I |
Zarazem w realiach niniejszej sprawy należało uwzględnić, iż występki przypisane w punkcie I wyroku cechował zamiar kierunkowy w postaci dążenia do osiągnięcia korzyści majątkowej. Rzeczony fakt pozwolił wymierzyć oskarżonej obok kary pozbawienia wolności również kumulatywnie karę grzywny. W ocenie Sądu Rejonowego takie ukształtowanie reakcji karnej jest celowe dla unaocznienia oskarżonej ale i ogółu społeczeństwa nieopłacalności popełnienia przestępstw, a w szczególności przestępstw przeciwko mieniu. Wymierzenie oskarżonej kar kumulatywnych jest uzasadnione także znacznym stopniem społecznej szkodliwości tego ciągu przestępstw. Podkreślić należy również, iż rzeczona kara będzie wobec zastosowania wobec L. S. (1) dobrodziejstwa probacji jedyną karą efektywnie wykonywaną, Okoliczności te implikowały konieczność wymierzenia oskarżonej stosunkowo dużego wymiaru stawek dziennych grzywny tj. ilości 300 stawek, a więc ponad połowę ustawowego zagrożenia. Natomiast ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny Sąd wziął pod uwagę przeciętne zdolności majątkowe oskarżonej oraz przede wszystkim wielość obciążających ją zobowiązań natury cywilno prawnej, których to spłata przez dłuższy okres będzie stanowić czynnik niezmiernie obciążający L. S. (1). Toteż w punkcie III uzasadnianego wyroku Sąd wymierzył L. S. (1) 300 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
IV |
W punkcie IV wyroku Sąd Rejonowy zobowiązany był do zaliczenia na poczet kary efektywnie wykonywanej tj. wymierzonej w punkcie III kary grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności L. S. (1) w sprawie wobec, której w okresie od 17 sierpnia 2021 roku do 27 sierpnia 2021 roku stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Owo stwierdzenie faktyczne w zestawieniu z normą przewidzianą w art. 63 § 1 k.k. implikuje konieczność zaliczenia na poczet grzywny okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonej L. S. (1), co Sąd Rejonowy uczynił w punkcie IV uzasadnianego wyroku. |
||||||||||||
|
L. S. (1) |
V |
I |
W punkcie V uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy kierując się treścią art. 72 § 1 k.k. w związku z zastosowanie wobec oskarżonej L. S. (1) dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary orzeczonej pozbawienia wolności, nałożył na oskarżoną stosowne obowiązki probacyjne. Pierwszym z tych obowiązków jest konieczność pisemnego przeproszenia wszystkich pokrzywdzonych jej zachowaniem. Realizacja owego środka probacyjnego będzie miała wymiar symboliczny i stanowić będzie element zadośćuczynienia pokrzywdzonym przez oskarżoną. Do tego rodzaju oddziaływanie probacyjne będzie stanowić swoiste dopełnienie funkcji kompensacyjnej wyroku, opartej głównie o orzeczony w punkcie VI wyroku obowiązek naprawienia szkody. Nadto realizacja obowiązku przeprosin pokrzywdzonych będzie stanowić miernik zrozumienia przez oskarżoną L. S. (1) naganności swojego postępowania, gdzie w tym procesie negowanie swojej odpowiedzialności karnej stanowiło przecież element prawa do obrony. Określając sposób i termin wykonania tego obowiązku Sąd Rejonowy zdecydował, iż zasadnym dla kwestii weryfikacji jego realizacji będzie zobowiązanie oskarżonej do złożenia owych przeprosin w formie pisemnej. Natomiast okres miesiąca od uprawomocnienia się wyroku jest czasem wystarczającym do złożenia przez L. S. (1) takiego oświadczenia, zwłaszcza że dobrze zna ona osoby pokrzywdzone, ich miejsca zamieszkania. Drugim z obowiązków nałożonych na L. S. (1) jest obowiązek wykonania nakazu zapłaty wystawionego na rzecz R. Z. (1). Środek ten stanowi swego rodzaju surogat obowiązku naprawienia szkody, który wobec istnienia orzeczenia sadu cywilnego nie mógł zostać w tej sprawie orzeczony. Zarazem wykonanie przez oskarżonego tego nakazu zapłaty jest nieodzowne, aby zapewnić restytucje w mieniu pokrzywdzonego, a tym samym zminimalizowanie skutków popełnionego przez L. S. (1) przestępstwa. Podjęcie przez oskarżoną starań w kierunku naprawienia szkody, choćby w zakresie samego kapitału pożyczonego przez oskarżyciela posiłkowego będzie stanowił również probierz podjęcia przez oskarżoną rzeczywistych starań w zakresie naprawienia szkody i stwierdzenia, że deklaracje odnośnie spłaty tych pożyczek nie były poczynione tylko i wyłącznie na użytek poprawy swojej sytuacji procesowej. Równocześnie Sąd Rejonowy uwzględnił wielość obciążeń pieniężnych wynikających z przedmiotowego wyroku, nieciekawą sytuacje materialną oskarżonej, a także brak możliwości arbitralnego traktowania poszczególnych wierzycieli. Stąd też w punkcie Vb rzeczonego wyroku ustanowiono dla oskarżonej stosunkowo długi, bo aż roczny termin na realizacje tego obowiązku. Tego rodzaju termin pozwoli podjąć przez L. S. (1) realne działania w przedmiocie zaspokojenia wierzyciela, a zarazem będzie dawał możliwość weryfikacji postawy oskarżonej w przypadku ewentualnego postępowania w przedmiocie zarządzenia wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
VI |
I |
Wobec jednoznacznego wniosku oskarżyciela publicznego, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k. Sąd Rejonowy stwierdzając, iż zachowanie oskarżonej stanowiące przestępstwo spowodowało po stronie pokrzywdzonych uszczerbek majątkowym, konicznym było orzeczenie w tej sprawie obowiązku naprawienia szkody. Sama zasada zasadności tego orzeczenia w tym postępowaniu jest oczywista i wynika wprost ze skazania L. S. (1) za przestępstwo, z którym wiązała się strata finansowa po stronie pokrzywdzonych. Tutaj dla porządku zaznaczyć należy, iż beneficjentem środka kompensacyjnego nie mógł być R. Z. (1), albowiem wobec niego Sąd Rejonowy w Nowym Sączu wydał już nakaz zapłaty. Podobnie z uwagi na konieczność umorzenia postępowania w przedmiocie przestępstwa popełnionego na szkodę A. Z. również on nie mógł być uwzględniony przy orzeczeniu tego środka kompensacyjnego. Istotnym problem sprowadzał się natomiast do określenia wysokości należnego środka. Mianowicie Sąd Rejonowy stanął przed dylematem czy środek ten ograniczyć tylko i wyłącznie do kwoty kapitału przekazanego oskarżonej czy też uwzględnić całość zadłużenia pokrzywdzonych. W tym miejscu Sąd Rejonowy pragnie zwrócić uwagę, iż rzeczone pożyczki były udzielane z zastrzeżeniem ich sumiennego spłacania przez oskarżoną. Tym samym oszukanie pokrzywdzonych pociągnęło za sobą konieczność spłaty stosownych odsetek czy to za opóźnienie czy korzystanie z kapitału, a także różnego rodzaju prowizji podmiotów udzielających pożyczki. W świetle ustnych umów zawieranych pomiędzy pokrzywdzonymi, a oskarżoną jasnym było, iż to L. S. (1) jest odpowiedzialna nie tylko za spłatę kapitału, lecz wszelkich należności wynikających z zawieranych przez pokrzywdzonych umów. Tym samym wyzyskanie błędu pokrzywdzonych/ wprowadzenie ich w błąd pociągnęło siłą rzeczy znacznie większe straty w mieniu pokrzywdzonych aniżeli sam kapitał pożyczki przekazany niezwłocznie oskarżonej. E. owa strata w mieniu pokrzywdzonych pochodzi bezpośrednio z czynu zabronionego. Toteż należało ją uwzględnić podczas orzekania w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody. Sąd Rejonowy miał na względzie także, iż L. S. (1) częściowo spłacała owe zobowiązania pieniężne. Niemniej owe wpłaty nie mogły wpłynąć na wysokość orzeczonego środka kompensacyjnego, gdyż pożyczkodawcy w swoich wyliczeniach, zalegających w aktach sprawy uwzględnili dotychczas wpłacony kapitał akonto tych umów. Zarazem owe oświadczenia instytucji finansowych odnoszące się do wysokości aktualnego zadłużenia pokrzywdzonych z tytułu tych umów są nowsze aniżeli dowody wpłat przedstawione przez oskarżoną. Zatem owe oświadczenia w swoich wyliczeniach uwzględniały wpłaty dokonane przez L. S. (1), a przedstawione w potwierdzeniach wpłat k. 1192-1209 akt niniejszej sprawy. Jedynie dla porządku należy zaznaczyć, iż część z tych potwierdzeń dotyczy umów pożyczek nie objętych niniejszym postępowaniem, jak chociażby w zakresie sierpniowej pożyczki wziętej w P. Polska przez K. P. (1). Stąd też Sąd Rejonowy orzekając w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody kierował się odpowiedziami instytucji finansowych w zakresie wysokości aktualnego zadłużenia pokrzywdzonych ciągiem przestępstw przypisanych L. S. (1). W odniesieniu do K. Z. (1) i E. K. z uwagi na podjęcie przez nich samodzielnych działań ukierunkowanych na spłatę owych wierzytelności Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne złożone przez nich depozycje, a w odniesieniu do E. K. także potwierdzenia wpłaty środków pieniężnych. Te okoliczności sprawiły, iż Sąd Rejonowy orzekając w punkcie VI wyroku w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody obciążył oskarżoną L. S. (1) tak wyliczonymi konsekwencjami finansowymi. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
VIII |
VIII |
W punkcie VIII wyroku przypisano L. S. (1) ciąg przestępstw z art. 218 § 1a k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Rzeczone przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat dwóch, a także alternatywnie karą ograniczenia wolności oraz grzywną. Nie powtarzając wcześniej przytoczonych dyrektyw wymiaru kary, należy zaznaczyć jedynie, iż w odniesieniu do wymierzenia kary za ten ciąg przestępstw aktualizowała się dyrektywa, określona w art. 58 § 1 k.k., zgodnie z którą kara pozbawienia wolności winna być orzeczona jako kara ultimo ratio. W realiach niniejszej sprawy w ocenie Sądu Rejonowego pomimo sporego ładunku społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowań nie sposób jest twierdzić, iż tylko i wyłącznie orzeczenie wobec L. S. (1) kary pozbawienia wolności może zrealizować dyrektywy prewencji generalnej oraz indywidualnej. Przeciwnie należy stwierdzić, iż oskarżona czynu tego dopuściła co prawda umyślnie, jednakże motywowana szczególną sytuacją osobistą, tj. chorobą córki, która sprawiła, iż straciła ona płynność finansową. Sąd Rejonowy w żadnym razie nie ekskulpuje czynu L. S. (1), ale zwraca uwagę na jej szczególną sytuacje motywacyjną, która winna mieć przełożenie także na wymiar orzeczonej wobec L. S. (1) kary. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż karę pozbawienia wolności orzeczono wobec L. S. (1) już w punkcie I wyroku, a brak jest konieczności dodatkowego wzmacniania wymowy tego rodzaju rozstrzygnięcia penalnego. Do tego należy zwrócić mieć na względzie, iż oskarżona L. S. (1) jest osobą dotychczas niekaraną, a przeprowadzony przewód sądowy nie pozwolił wykazać, aby oskarżona była osobą zdemoralizowaną, wobec której niezbędne są izolacyjne środki oddziaływania. Do tego należy wziąć pod uwagę, iż oskarżona jak sama podała w toku rozprawy głównej wróciła już do Polski, przez co wykonanie kary ograniczenia wolności nie będzie stanowić dla oskarżonej atypowego obciążenia. Kolejno dostrzec trzeba także okoliczności popełnienia tego przestępstwa tj. pozostawienie swoich pracowników bez, bądź z częściowym wynagrodzeniem przez okres kilku miesięcy. Z drugiej strony wymierzenie oskarżonej kary grzywny, byłoby nieadekwatne do stopnia społecznej szkodliwości rzeczonego przestępstwa. Tego rodzaju rodzaj kary czyniłby także ryzyko, iż oskarżona chcąc uniknąć wykonania kary zastępczej będzie preferować spełnienie obowiązków fiskalnych względem Skarbu Państwa nad realizacje nałożonych nań środków kompensacyjnych. Nie można też pominąć, iż grzywnę wymierzono wobec L. S. (1) w związku z popełnieniem przestępstwa, z którego odniosła ona korzyść majątkową jako jedyną karę efektywnie wykonywaną za tenże ciąg przestępstw. W związku z takimi okolicznościami w ocenie Sądu Rejonowego najlepszym sposobem reakcji na tego rodzaju zachowanie jest właśnie wymierzenie L. S. (1) kary ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Tego rodzaju forma oddziaływania z pewnością uzmysłowi oskarżonej naganność jej postępowania względem swoich pracowników, którzy przecież jak wykazał przewód sądowy okazali się wobec niej ponadprzeciętnie lojalnie godząc się na funkcjonowanie w takich warunkach pracy przez okres niekiedy dochodzący do roku czasu. Zarazem wymiar godzinowy tychże prac został określony na najniższym z możliwych poziom w sposób celowy, aby umożliwić oskarżonej podjęcie pracy zarobkowej, pozwalającej na realizacje nałożonych na L. S. (1) środków kompensacyjnych. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie VIII uzasadnianego wyroku wymierzył L. S. (1) karę roku ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. |
|||||||||||
|
L. S. (1) |
IX |
Z uwagi na charakterystykę przypisanego w punkcie VIII wyroku ciągu przestępstw w ocenie Sądu Rejonowego celowo było powiązać karę ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne z obowiązkiem przeproszenia pokrzywdzonych, których to prawa pracownicze L. S. (1) naruszała przypisanym jej ciągiem przestępstw. Tego rodzaju orzeczenie wzmocni symboliczny wymiar tego judykatu. Nadto będzie stanowić także swoiste oddziaływanie kompensacyjne wobec pokrzywdzonych pracowników pizzerii. Kierując się wymogiem odpowiednio stosowanego art. 74 k.k. Sąd Rejonowy określił sposób (pisemną formę owych przeprosin) oraz czas wykonania tego obowiązku. Okres przewidziany w tym wyroku jest wystarczający do spełnienia owej prostej czynności, nie pociągającej za sobą praktycznie żadnych kosztów materialnych. |
||||||||||||
|
Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU |
||||||||||||||
|
Oskarżony |
Punkt rozstrzygnięcia |
Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||
|
inne zagadnienia |
||||||||||||||
|
W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, |
||||||||||||||
|
7. KOszty procesu |
||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||
|
XI |
Natomiast w ostatnim tj. XI punkcie uzasadnianego wyroku Sąd Rejonowy zdecydował o obciążeniu L. S. (1) kosztami przedmiotowego postępowania, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, wynikającej wprost z art. 627 k.p.k. W tym zakresie należy podać, iż to właśnie bezprawne, umyślne i popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej postępowanie oskarżonej spowodowało konieczność prowadzenia długoletniego procesu karnego. Owa długotrwałość również zresztą wynikała po części z postawy L. S. (1) w toku postępowania przygotowawczego. Dodatkowo wysłowione w tym punkcie wyroku opłaty i wydatki nie stanowią tak wysokiej sumy pieniężnej, aby można było twierdzić, iż ich poniesienie narazi oskarżoną na ciężkie, atypowe konsekwencje. Co więcej owe koszty sądowe są również w wysokości zdecydowanie mniejszej aniżeli orzeczone w tej sprawie środki kompensacyjne. Stąd też nie można twierdzić, iż obciążenie L. S. (1) tymi kosztami będzie automatycznie narażać pokrzywdzonych na niemożność restytucji ich straty materialnej. Natomiast wysokość rzeczonych kosztów sądowych w zakresie opłaty stanowił odpowiednik wymierzonych oskarżonej L. S. (1) kar tj. kary pozbawienia wolności w wymiarze do roku, kary 300 stawek dziennych grzywny orzeczonej na podstawie art. 33 par. 2 k.k. oraz kary roku ograniczenia wolności i odpowiednich norm zawartych w ustawie o opłatach w sprawach karnych. Natomiast na wydatki poniesione przez Skarb Państwa składały się koszty ryczałtów za karty karne, doręczenia, wydatki związane z dojazdem świadków na rozprawę, a także inne wydatki zestawione w tabeli kosztów postępowania przygotowawczego. |
|||||||||||||
|
Podpis |
||||||||||||||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Nowym Sączu
Osoba, która wytworzyła informację: asesor sądowy Dominik Mąka
Data wytworzenia informacji: