Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX K a (...)

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 7 czerwca 2024 roku sygnatura akt II K 762/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

na niekorzyść

x w całości

w części

x

co do winy

x

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt. 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie podstawy rozstrzygnięcia

x

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k. , chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia – w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu;

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

x

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

6.

1.  w oparciu o treść art. 438 pkt. 3 k.p.k. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na przyjęciu, iż to oskarżony M. J. (1) dokonał publikacji wpisu zalegającego na k. 4 i 5 akt sprawy pomimo, że w sprawie brak jest dowodów na to, aby to faktycznie oskarżony opublikował wskazany wpis, zwłaszcza w sytuacji, gdy dostęp do profilu społecznościowego M. J. (1) na portalu www.facebook.com posiadała znaczna liczba osób;

2.  na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. zarzut naruszenia przepisów postępowania mającego wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów art. 170 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 180 § 1 i § 2 k.p.k., polegającego na dopuszczeniu przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka K. Z. pomimo tego, iż świadek nie została zwolniona z obowiązku zachowania tajemnicy dziennikarskiej w trybie art. 180 § 1 k.p.k.

z daleko idącej ostrożności procesowej:

3.  na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. zarzut naruszenia przepisów postępowania mającego wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisów art. 7 k.p.k., poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań świadka M. M. (1) oraz oskarżycielki prywatnej E. P., co poskutkowało przyznaniem wskazanym dowodom waloru wiarygodności, podczas gdy zeznania te nie korelują ze sobą, a nadto w przypadku zeznań E. P. pozostają wewnętrznie sprzeczne, przede wszystkim w zakresie kluczowych dla sprawy okoliczności, tj. daty rozpoczęcia prowadzenia działalności przez oskarżycielkę w lokalu przy ul. (...) w K.;

4.  na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na przyjęciu, iż już w czerwcu 2021 roku oskarżycielka prowadziła lokal gastronomiczny w K. przy ul. (...) i w ramach swej działalności oferowała sprzedaż kebaba, podczas gdy niniejsze pozostaje sprzeczne z treścią zeznań M. M. (1), wg. których to zeznań działalność przy ul. (...) miała być prowadzona od lipca 2021 roku;

5.  na podstawie art. 438 pkt. 1 a k.p.k. zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 215 k.k. poprzez jego zastosowania pomimo, iż brak było po stronie oskarżyciela wniosku o orzeczenie podania wyroku do publicznej wiadomości;

6.  na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. zarzut rażącej surowości orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary grzywny, środka karnego oraz nawiązki, przez co wskazane rozstrzygnięcia pozostają niewspółmierne, a to na skutek niedotrzymania istotnych dla ich wymiaru okoliczności, tj. zakresu odbiorców postu, znaczenie zachowania i udziału M. M. (1) w zdarzeniu, warunków i właściwości osobistych oskarżonego, które to okoliczności przemawiają za tym, aby rozstrzygnięcie o karze, środku karnym oraz nawiązce miały charakter wyłącznie symboliczny;

x zarzut 1 niezasadny

x zarzut 2 niezasadny

x zarzut 3 niezasadny

x zarzut 4 niezasadny

x zarzut 5 niezasadny

x zarzut 6 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. Zarzut dopuszczenia się przez sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych co do autorstwa wpisu i dołączonego do niego filmiku – relacji w mediach społecznościowych, jakim według oskarżycielki prywatnej E. P., została ona pomówiona przez oskarżonego o przygotowywanie posiłków w prowadzonej przez nią działalności gastronomicznej w sposób zagrażający zdrowiu klientów, czy innymi słowy o ich „trucie”, nie jest zasadny, a jego rozwinięcie w uzasadnieniu skargi odwoławczej można potraktować tylko jako pustą polemikę. Nie można w szczególności podzielić argumentacji, iż dopiero po przesłuchaniu wszystkich pracowników firmy budowlanej (...) (...) ojca M. J. (1), pracowników cukierni prowadzonej przez A. W. czy też pracowników restauracji (...), jacy mieli dostęp do profilu oskarżonego na portalu społecznościowym F., gdyby wykluczyli autorstwo przedmiotowego wpisu, możliwym byłoby ponad wszelka wątpliwość przyjmowanie, że wpis dokonał M. J. (1). Zdaniem sądu odwoławczego tego rodzaju rozumowanie jest za daleko idące i w dowodowych realiach sprawy, a także posiłkując się zwykłymi zasadami logicznego rozumowania, pokrętne oraz oparte na określonym, miejscami niedorzecznym założeniu. Idąc tym tokiem rozumowania i mając na względzie treść zeznań świadków, których relacje zostały przywołane w tej części uzasadnienia apelacji, jaka była poświęcona temu zarzutowi, pracownicy wspomnianych firm musieliby złamać zakaz zamieszczania na dostępnych nośnikach w firmie w portalu F. na profilu M. J. (1) jakichkolwiek wpisów, komentarzy, relacji itp. bez jego konkretnego polecenia, a zatem bez jego wiedzy, a nadto musieliby nie ukrywać tego faktu podczas zeznań. Natomiast teoretycznie tylko rzecz ujmując oczywistym jest, iż nawet jakby taki przypadek się wydarzył i dotyczył akurat tego konkretnego wpisu, z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością można byłoby założyć, iż żaden pracownik by się do tego nie przyznał ryzykując utratę zatrudnienia. Dlatego też słusznie sąd rejonowy sprawdzając w tym zakresie taką linię obrony M. J. (1), iż to nie on dokonał wpisu, ale musiał to zrobić ktoś z pracowników mających dostęp do jego profilu na F., przesłuchał jedynie świadków A. W., M. J. (2), Z. S. i M. K.. Na podstawie ich depozycji wyrobił sobie bowiem pełną i wystarczająca wiedzę do przyjęcie w drodze logicznego rozumowania i posiłkując się doświadczeniem życiowym i zawodowym, iż ponad wszelką wątpliwość tylko M. J. (1) mógł być osobą, która w dniu 8 czerwca 2021 roku zamieściła na swoim profilu w mediach społecznościowych F. w grupie publicznej „(...) K.” pomawiający E. P. wpis objęty zarzutem prywatno-skargowego aktu oskarżenia w niniejszej sprawie. Nie ma powodu przytaczać w tym zakresie bardzo szczegółowych, wręcz drobiazgowych rozważań sądu meriti odnośnie tej części materiału dowodowego, właśnie między innymi co do wspomnianych wcześniej świadków, jakie to źródła dowodowe zostały wszechstronnie, we wzajemnym ze sobą powiązaniu przeanalizowane właśnie w odniesieniu do nie tylko faktu zamieszczenia przedmiotowego wpisu, bardzo istotnej kwestii, a to daty jego pojawiania się na portalu F. na profilu M. J. (1) czy wreszcie równie kluczowej okoliczności, a to samej treści wpisu. Sąd odwoławczy w całej rozciągłości zgadza się z tymi zapatrywaniami. Dlatego też ponad wszelką wątpliwość uprawniona jest teza, że sąd a quo nie dopuścił się w zakresie autorstwa rzeczonego wpisu błędów w ustaleniach faktycznych. Tylko bowiem oskarżony M. J. (1) miał interes w zamieszczeniu zresztą na swoim profilu w grupie publicznej o nazwie „Jemy w K.”, gdzie znajdują się różnego rodzaju recenzje i opinie na temat (...) lokali gastronomicznych, określony wpis zawierający nieprawdziwe informacje, uderzający w konkurencję na zasadzie nieuczciwego, pomawiającego, a przez to niedopuszczalnego społecznie działania, oczywiście w celu jej zwalczania.

Ad. 2. Nie jest trafny zarzut obrazy przepisów postępowania jakiego miałby dopuścić się sąd meriti wykorzystując jako dowód zeznania świadka K. Z., jakiej depozycje jako dziennikarki chronione były tajemnicą dziennikarską, a owa nie została przez sąd uchylona. Jednakże w przedmiotowym wypadku słusznie uznano, iż twierdzenia tego świadka nie były objęte żadną tajemnicą dziennikarską, skarżący zaś w tym względzie tylko polemizuje ze stanowiskiem organu orzekającego w pierwszej instancji. Poza okolicznością trafnie wskazaną pośrednio w treści pisemnych motywów skarżonego orzeczenia, iż składając zeznania świadek wcale nie powoływała się na tajemnicę dziennikarską, to przede wszystkim opisywała ona okoliczności niemal bezsporne, a więc wynikające z ogólnie dostępnego na publicznej grupie „Jemy w K.” postu tam się znajdującego i opatrzonego filmikiem również powszechnie dla każdego kto korzysta z mediów społecznościowych i zalogowany jest na F. dostępnego. Przecież tylko w tym zakresie sąd I instancji czynił ustalenia na podstawie dowodu z zeznań wspomnianego świadka, nie chodziło zaś o jakiś materiał prasowy opracowany przez dziennikarza K. Z., gdzie miałaby ona opisywać jakieś okoliczności ujawniające na przykład swoje źródło pozyskania informacji czy temu podobne kwestie. Skoro zatem przedstawiała ona okoliczności nie objęte tajemnicą dziennikarską, w ogóle się na takową nie powołując, a poza tym kwestie o tyle poboczne, iż wynikające z wielu innych przeprowadzonych w sprawie dowodów, a więc w tym ujęciu okoliczności niejako poboczne, sąd rejonowy mógł bez przeszkód czynić ustalenia faktyczne na podstawie również tego dowodu i w żaden sposób nie obraził tu przepisów prawa procesowego wskazanych w zarzucie drugim apelacji. Zarzut ten jako wyłącznie polemiczny uznać zatem trzeba za chybiony i nie mogący mieć wpływu na treść skarżonego wyroku;

Ad. 3 i 4. Sąd łącznie odniesie się do obu kolejnych zarzutów, ponieważ pozostają one ze sobą w ścisłym związku i nie ma powodu powtarzać tych samych rozważań. W każdym razie nieprzekonywującymi są także wspomniane zarzuty rzekomo dowolnej oceny zeznań świadków E. P. i M. M. (1), przez co sąd meriti miałby dopuścić się naruszenia prawa procesowego, a następnie w oparciu o tak niby nieprawidłową analizę dowodów poczynić błędne ustalenia faktyczne. Wręcz przeciwnie sąd ten w sposób dogłębny, wszechstronny dokonał analizy depozycji tych osób i na ich podstawie, zestawiając z całością materiału dowodowego, wyciągnął właściwe wnioski co do faktycznego przebiegu wydarzeń, jak również motywów przyświecających oskarżonemu zamieszczającemu na swoim profilu F. na grupie „(...) K.” wpisu z relacją o treści jak w zarzucie aktu oskarżenia. Istotnym jest, że sąd a quo oceniał wspomniane dowody całościowo i we wzajemnym powiązaniu z całością materiału dowodowego. Tymczasem skarżący lansując tezę o wewnętrznych sprzecznościach w depozycjach E. P. oraz odmiennościach pomiędzy tym dowodem a zeznaniami świadka M. M. (1) odwołuje się tylko do wybranych części materiału dowodowego, a ściślej wyrwanych z kontekstu fragmentów zeznań. Natomiast w ocenie sądu odwoławczego nie występują wewnętrzne sprzeczności w relacjach E. P., jak i odmienności między zeznaniami wymienionej oraz jej syna, jeżeli spojrzy się na całokształt dowodów, a w każdym razie w najgorszym wypadku owe różnice pomiędzy zeznaniami E. P. i M. M. (1) we wskazanym przez apelującego zakresie, a to momentu rozpoczęcia działalności gastronomicznej przez oskarżycielkę prywatną w lokalu na ul. (...) w K., są jedynie pozorne. Wskazać bowiem trzeba, iż świadek M. wcale nie mówił kategorycznie, że matka rozpoczęła wytwarzanie pizzy i kebabów w lokalu na ul. (...) dopiero od lipca 2021 roku, podawał zaś tylko, że wydawało mu się, iż raczej tak było. Nie przeczą więc temu twierdzenia E. P. utrzymującej, iż taką produkcją i w tym lokalu zaczęła zajmować się już w miesiącu czerwcu 2021 roku tym bardziej, iż to oskarżycielka prowadziła samodzielnie tego rodzaju działalność gastronomiczną, a nie na przykład w formie spółki nawet nieformalnej z synem M. M. (1), a ponadto jako bezsporna w materiale dowodowym jawi się okoliczność, iż właśnie w tamtym czasie, a więc przez niemal cały 2021 rok, stosunki pomiędzy matka i synem czyli M. M. (1) i E. P. nie układały się najlepiej, a wręcz były bardzo chłodne, poprawiły się zaś zdecydowanie dopiero w 2022 roku. Dlatego też nie może dziwić kwestia różnic w relacjach wspomnianych świadków co do daty rozpoczęcia działalności gastronomicznej w lokalu na ul. (...) w K., ale co jeszcze ważniejsze, bardziej precyzyjniejsze i miarodajne są w tym względzie twierdzenia E. P., niż M. M. (1). Podsumowując więc tą część rozważań, sąd rejonowy nie dopuścił się tu dowolnej oceny dowodów.

Taką tezę umacnia jeszcze okoliczność, iż – jak słusznie wybrzmiało to w pisemnych motywach skarżonego wyroku – kwestia daty rozpoczęcia prowadzenia działalności gastronomicznej przez E. P. na ul. (...) wcale nie jest okolicznością kluczową z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu, a ściślej oceny znamion zarzucanego mu przestępstwa pomówienia po przez określone w tym zarzucie działanie. Przecież to M. J. (1) wiedział od swojego znajomego M. J. (3), który wypowiedział E. P. lokal przy ul. (...) w K., że nie prowadzi ona już w nim pizzerii, bo kamienica jest remontowana. Jeżeli zakładając teoretycznie, że oskarżony podejrzewając, iż oskarżycielka nadal prowadzi tam pizzerię w urągających właściwym, bezpiecznym dla zdrowia warunkom przygotowywania posiłków, chciał ostrzec mieszkańców K. przed tym faktem, nic nie stało na przeszkodzie aby te swoje podejrzenia dokładnie sprawdzić, zweryfikować, a następnie przygotować solidny post na przykład z relacją obrazującą faktyczne przygotowywanie przez E. P. czy jej współpracownika, posiłków w złych warunkach sanitarnych w jakimś garażu czy komórce, a nie wskazując typowe podwórko i bramę, gdzie znajdują się przepełnione śmieciami pojemniki. Sąd odwoławczy w pełni podziela więc zapatrywania sądu a quo, iż skoro M. J. (1) wybrał takie zachowanie, jak opisane w zarzucie aktu oskarżenia, występujący po jego stronie zamiar pomówienia oskarżycielki prywatnej jest ewidentny i poczynione w tym zakresie ustalenia faktyczne są prawidłowe, a inkryminacje skarżącego wyłącznie polemiczne.

Ad. 5. W ocenie sądu ad quem nie doszło do obrazy przepisów prawa materialnego po przez zamieszczenie w skarżonym orzeczeniu w tam wskazanej formie rozstrzygnięcia o podaniu wyroku do publicznej wiadomości. Przepis art. 215 k.k. przewiduje możliwość takiego orzeczenia tylko na wniosek pokrzywdzonego i w niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniom skarżącego, został on spełniony, E. P. bowiem wnosiła o nakazanie oskarżonemu przeprosin w mediach społecznościowych. Sąd odwoławczy podziela zatem w tym zakresie twierdzenia sądu I instancji, iż wypełnia to wymóg wspomnianego wniosku. Zamieszczenie przeprosin w mediach typu F. jest niczym innym, jak właśnie podaniem wyroku do publicznej wiadomości, tak więc w gestii sądu orzekającego było wybranie formy upublicznienia rozstrzygnięcia i zostało to spełnione po przez wywieszenie treści skarżonego wyroku na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta K. przez określony czas.

Ad. 6. Nie można wreszcie zgodzić się z zarzutem apelującego, iż wymierzone M. J. (1) kara grzywny oraz nawiązka są niewspółmiernie surowe. Tu obrońca oskarżonego tylko polemizuje z prawidłowymi zapatrywaniami sądu meriti w zakresie konieczności takiego ukształtowania kary oraz rozstrzygnięć ubocznych z nią związanych, jak na przykład nawiązka jako zadośćuczynienie za krzywdę, aby właściwie spełniały one swe funkcje sankcji karnej dostosowanej do stopnia szkodliwości społecznej zachowania oskarżonego jak i całokształtu okoliczności obciążających oraz łagodzących zachodzących po stronie M. J. (1). Sąd Rejonowy w Kielcach w obszernym i wnikliwym również w tym zakresie uzasadnieniu szczegółowo owe kwestie przeanalizował oraz trafnie wszystkie uwypuklił oraz zważył nadmiernie nie eksponując żadnej z nich i sąd ad quem w pełni z wszystkimi tymi zapatrywaniami się utożsamia, dlatego też nie ma powodu jeszcze raz ogółu ich w tym miejscu przywoływać. W każdym razie zastosowana w stosunku do M. J. (1) sankcja karna nie jest rażąco niewspółmiernie surowa, a wręcz przeciwnie właściwie ukształtowana przez co sprawia, iż skarżone orzeczenie jest pod każdym względem sprawiedliwe. Stąd również omawiany zarzut jako nietrafny nie może wzruszyć zaskarżonego wyroku co do rodzaju i wysokości wymierzonej oskarżonemu kary, jak i nawiązki.

Wniosek

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie;

2.  złagodzenie orzeczonej kary grzywny do 15 stawek dziennych po 10 zł każda i zmniejszenie nawiązki do 500 złotych;

3.  uchylenie orzeczenia o podaniu wyroku do publicznej wiadomości lub zmianę przez zmniejszenie czasu zamieszczania na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta K. orzeczenia z 3 miesięcy do miesiąca;

x 1 wniosek niezasadny

x 2 wniosek niezasadny

x 3 wniosek niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1. Wobec rozważań zawartych szczegółowo powyżej w punktach od Ad. 1 do A.. 4, a to braku podstaw do przyjęcia, iż sąd I instancji w sposób nieprawidłowy, dowolny ocenił materiał dowodowy, jak i powodów by przyjmować, że na podstawie tej wadliwej oceny dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych wniosek o zmianę orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego czynu oczywiście niezasadny;

Ad. 2 i 3. Wobec rozważań zawartych szczegółowo powyżej w punktach Ad. 5 i Ad. 6 wnioski nietrafne;

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1I.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zważywszy na niezasadność wszystkich zarzutów apelacji, o czym szczegółowo argumentowano w punkcie 3 niniejszego uzasadnienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

II. rozstrzygnięcie o zwrocie kosztów procesu oskarżycielce prywatnej z tytułu reprezentowania jej przez pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym wydano na podstawie art. 636 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt. 1 k.p.k.

III. rozstrzygnięcie o opłacie w II instancji wydano na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm. ).

1PODPIS

s. Marcin Chałoński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o winie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany

w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,

jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana